dopatrywać

См. также в других словарях:

• dopatrywać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, dopatrywaćruję, dopatrywaćruje, dopatrywaćany {{/stl 8}}– dopatrzyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa, dopatrywaćtrzę, dopatrywaćtrzy, dopatrywaćtrzony {{/stl 8}}{{stl 7}} obserwować, śledzić coś lub kogoś uważnie;… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dopatrywać się – dopatrzyć się — {{/stl 13}}{{stl 7}} obserwując, znajdować w czymś lub w kimś coś znaczącego, istotnego : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dopatrzyć się u siebie błędów wychowawczych. Dyrektor dopatrzył się niedociągnięć w zakładzie. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dopatrzyć — dk VIb, dopatrzyćtrzę, dopatrzyćtrzysz, dopatrzyćpatrz, dopatrzyćtrzył, dopatrzyćtrzony dopatrywać ndk VIIIa, dopatrzyćtruję, dopatrzyćtrujesz, dopatrzyćtruj, dopatrzyćywał, dopatrzyćywany «dopilnować, dojrzeć coś, zaopiekować się czymś należycie …   Słownik języka polskiego

• widzieć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIb, widziećdzę, widziećdzi, widziećdział, widziećdzieli, widziećdzi, widziećany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} postrzegać coś oczami : {{/stl 7}}{{stl 10}}Widzieć dobrze, doskonale,… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• słowo — 1. przestarz. Być (z kimś) po słowie «być (z kimś) zaręczonym»: – Żeni się pan? – Tak, po słowie jesteśmy. I. Newerly, Pamiątka. 2. Chwytać, łapać kogoś za słowa (słówka) «zwracać złośliwie uwagę na formę wypowiedzi, nie na jej treść, dopatrywać… …   Słownik frazeologiczny

• chwytać — ndk I, chwytaćam, chwytaćasz, chwytaćają, chwytaćaj, chwytaćał, chwytaćany chwycić dk VIa, chwytaćcę, chwytaćcisz, chwyć, chwytaćcił, chwytaćcony 1. «brać, ujmować kogoś, coś szybko (np. rękami, pazurami, zębami, dziobem, narzędziem); łapać»… …   Słownik języka polskiego

• czepiać się — ndk I, czepiać sięam się, czepiać sięasz się, czepiać sięaj się, czepiać sięał się czepić się dk VIa, czepiać siępię się, czepiać siępisz się, czep się, czepiać siępił się 1. «chwytać się, przytrzymywać się, zahaczać się, lgnąć» Czepiać się… …   Słownik języka polskiego

• imputować — ndk IV, imputowaćtuję, imputowaćtujesz, imputowaćtuj, imputowaćował, imputowaćowany książk. «przypisywać komuś coś (zwykle coś ujemnego), dopatrywać się w czyimś działaniu złych intencji; pomawiać, posądzać, obwiniać» Imputować komuś… …   Słownik języka polskiego

• sens — m IV, D. u, Ms. senssie zwykle blm «treść, wymowa czegoś; właściwe, zgodne z prawidłowym myśleniem, z rozsądkiem znaczenie czegoś, logiczność, trafność» Głęboki, istotny, jasny, określony, ukryty, zrozumiały sens. Sens listu, nauki, powieści,… …   Słownik języka polskiego

• szukać — ndk I, szukaćam, szukaćasz, szukaćają, szukaćaj, szukaćał, szukaćany 1. «sprawdzać gdzieś, zwykle w wielu miejscach, czy ktoś lub coś się tam znajduje; starać się znaleźć, odnaleźć kogoś lub coś; poszukiwać» Szukał jej po całym biurze. Szukać… …   Słownik języka polskiego

• węszyć — ndk VIb, węszyćszę, węszyćszysz, węsz, węszyćszył «o zwierzętach: węchem szukać czegoś, rozpoznawać coś; wciągać nozdrzami zapach czegoś, wietrzyć» Wilki węszyły żer. Pies węszył tropy. przen. pot. a) «śledzić, tropić kogoś, coś» b) «podejrzewać… …   Słownik języka polskiego