Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

dolgr

  • 1 DÓLGR

    m. enemy, fiend; dauðir dólgar, ghosts.
    * * *
    ( dolgr), m. [Ulf. renders χρεωφειλέτης, Luke vii. 41, by dulgisskula; and δανειστής, id., by dulgahaitja]:—a fiend; dauðir dólgar, ghosts, Hkv. 2. 49—verða öflgari allir á nóttum dauðir dólgar mær, en um daga ljósa—used synonymous to ‘devil,’ djöfull, Fms. iii. 200, vi. 143, x. 172 (of a giant); þar sat dólgr í hásæti, mikill ok illiligr (of witches), Fas. ii. 184; svartir dólgar, Karl. 525; sögðu at sá d. væri kominn í bygðina er þeim þætti eigi dæll viðfangs, Grett. 127; söku-dólgr, a criminal; vide dylgja.

    Íslensk-ensk orðabók > DÓLGR

  • 2 saka-dólgr

    m. = sökudólgr, Fs. 63, Fbr. 102 new Ed.

    Íslensk-ensk orðabók > saka-dólgr

  • 3 söku-dólgr

    m. an enemy lying under penalty; biskup segir öllum sökudólgum sínum, at …, Bs. i. 771 (of a person under ban); sá maðr er Ingólfr heitir, hann er sakadólgr (sic) minn, Fs. 63; sökudólgar ( the murderers) hygg ek síðla muni kallaðir frá kvölum, Sól. 24; mun þat ekki upp tekit af sökudólgum mínum, Nj. 257.

    Íslensk-ensk orðabók > söku-dólgr

  • 4 þrætu-dólgr

    m. a quarrelsome litigant, Bs. ii.

    Íslensk-ensk orðabók > þrætu-dólgr

  • 5 BALLR

    a. dangerous, dire;
    böll ráð, fatal schemes;
    ballir draumar, bad, ill-boding dreams;
    böll þrá, heavy grief.
    * * *
    adj. [Goth. balþs, audax, may be supposed from Jornandes, ob audaciam virtutis baltha, id est audax, nomen inter suos acceperat, 109; Ulf. renders παρρησία by balþis, f., and balþjan is audere; in Icel. the ( lth) becomes ll; A. S. beald, audax; Engl. bold]:—bard, stubborn: only used in poetry, and not in quite a good sense, as an epithet of a giant, Hým. 17; böll ráð, telling, fatal schemes, Hom. 27 ; ballir draumar, bad, deadly dreams, Vtkv. I; ballr dólgr, Haustl.; böll þrá, heavy grief, Ls. 39, etc., vide Lex. Poët. [So old German names, Bald, Leo-pold, etc.]

    Íslensk-ensk orðabók > BALLR

  • 6 dólg-maðr

    m. = dólgr, Hkv. 2. 49 (Ed. dólgar mær).

    Íslensk-ensk orðabók > dólg-maðr

  • 7 dylgjur

    f. pl. suppressed enmity (vóru dylgjur miklar með þeim).
    * * *
    f. pl. [dólgr], suppressed enmity, finding vent in menaces, hootings, and the like; vóru þá dylgjur miklar með þeim, Eb. 22; nú eru dylgjur miklar þat er eptir var þingsins, Band. 13; vóru þá dylgjur miklar millum þeirra allra, Sturl. i. 196.

    Íslensk-ensk orðabók > dylgjur

  • 8 HLENNI

    m. robber (poet.).
    * * *
    a, m. [cp. Ulf. hlifan = κλέπτειν, hliftus = κλέπτης; perh. also Scot. to lift, = to steal cattle, belongs to this root, and is not the same as lift = tollere]:—a thief; hlennar ok hvinnar, thieves and pilferers, Sighvat: a king is in poetry called the foe and destroyer of hlennar, hlenna dólgr, etc., see Lex. Poët.
    II. a pr. name, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > HLENNI

  • 9 HNÍGA

    (hníg; hné and hneig, hnigum; hniginn), v.
    1) to fall gently, sink down (hné Guðrún höll við bólstri); h. at armi e-m, to sink into one’s arms;
    2) to flow (hnigu heilög vötn af himinfjöllum);
    3) to sink down, fall dead (= h. at velli); h. at grasi, í gras, to bite the grass;
    4) to incline, turn; eigi mátti sjá hvernig h. mundi, which way the scale would turn (in a battle);
    5) h. til e-s, to turn towards (var jafnan þeirra hlutr betri, er til hans hnigu); h. til liðs, hjálpar við e-n, to side with one pp., hniginn, advanced (stricken) in years, = h. á aldr, h. at aldri; of a door, shut; var hurð hnigin, the door was down; hurð hnigin á hálfa gátt, á miðjan klofa, half shut, half down.
    * * *
    pres. hníg; pret. hné, hnétt, hné, pl. hnigu; sing. hneig is very rare in old vellum, e. g. Sks. 112, Fms. vi. 280, viii. 21, Mork. 60, Fb. i. 106, Ó. H. 89, else always hné, as also in mod. poets—Jesú blóð hér til jarða hné | jörðin aptur svo blessuð sé, Pass. 3. 10; part. hniginn: with neg. suff., pret. hnék-at, Og. 11; pres. hnígr-a, Hm. 159, Eg. (in a verse); [Ulf. hneivan = κλίνειν, Luke ix. 12; A. S. hnîgan, pret. hnâh; O. H. G. hnîgan; cp. hneig-ja]:—to bow down, sink, fall gently; of a stream, the sun, a felled tree, a dying man, etc., heilög vötn hnigu af fjöllum, Hkv. 1. 1; fóru þar til er vötn hnigu til vestr-ættar af fjöllum, Orkn. 4; tré tekr at hníga ef höggr tág undan, Am. 56: to sink, fall dead, h. at velli, Hkv. 2. 8; Baldr er hné við bana-þúfu, Hdl.; Hamðir hné at húsbaki, Hðm. 32; hnígra sá halr fyrir hjörum, Hm. 159, Skm. 25, Hkm., Nj. 191; hniginn fyrir oddum, Darr.; hniginn í hadd jarðar, Bm.; hné hans um dólgr til hluta tveggja, hendr ok höfuð hné á annan veg, Skv. 3. 23; ok kvað annan-hvárn verða at h. fyrir öðrum, Ísl. ii. 263; sinn veg hné hvárr þeirra af húsmæninum, 195; síðan hné hann aptr ok var þá dauðr, Ó. H. 223; þá hné (hneig Ed.) hann á bak aptr ok var þá andaðr, Lv. 70; Hjálmarr hnígr at (þúfunni) upp, Fas. ii. 216; þá hné hann aptr ok sprakk af harmi, i. 357 (Fb. i. 106); hné margr maðr fyrir honum ok lét sitt líf, Fb. i. 193: the phrase, hníga at velli, h. í gras, h. at grasi, to sink to the ground, bite the grass, Hkv. 2. 8; áðr en ek hníga í gras, Ísl. ii. 366; mann mun ek hafa fyrir mik áðr ek hníg at grasi, Njarð. 378; mannfólkit greipsk í bráða-sótt, svá at innan fárra nátta hnigu ( died) sjau menn, Bs. ii. 35; Einarr sat svá at hann hneig upp at dýnunum, ok var þá sofnaðr, Fms. vi. 280, (hneg, Mork. 60, l. c.); hann hné niðr höfði sínu, he drooped with his head, Karl. 489; þá hné Guðrún höll við bólstri, G. sank back in the bed, Gkv. 1. 15.
    2. poët.,
    α. of ships, to rise and fall, toss on the waves; skip hnigu um lög, Lex. Poët., Fms. vi. (in a verse).
    β. hníga at rúnum, Gkv. 3. 4; h. at armi e-m, to sink into his arms, Hkv. 2. 23.
    3. with prepp.; h. til e-s, to swerve towards; þeim er hníga vilja til hans vináttu, Fms. viii. 239; sá er yður þjónosta hneig til, whom you served, 21; var jafnan þeirra hlutr betri er til hans hnigu, 47, vi. 414; ok því á hann heldr til vár at hníga en yðar, Stj. 540; allir konungar þeirra landa hnigu undir hans vald, 560: to bow down, pay homage to another, allir menn er þar vóru hnigu þeim manni, Eb. 330; Emundr gekk fyrir hann ok hneig honum ok kvaddi hann, Ó. H. 85; hinir hæstu turnar hafa nú numit honum at hníga, Al. 90; hann hnígr ( yields) eigi fyrir blíðu né stríðu, 625. 95.
    II. metaph., h. til liðs, hjálpar við e-n, to side with one; þessir hnigu allir til liðs við Karl inn Rauða, Lv. 137; hnékat ek af því til hjálpar þér, Og. 11; hneig mikill fjölði engla til hans, Sks. 112 new Ed.: to incline, turn, of a scale in the balance, þá hnígr mannfallit í þeirra lið, of a battle, Al. 134; ok var þat lengi at eigi mátti sjá hvernig hníga myndi, which way the scale would turn (in a battle), Orkn. 70, 148; hnígr nú sýnt á Frankismenn, the day turns visibly against the F., Karl. 193.
    III. part. act., at hníganda degi, at the fall of day, Sks. 40; vera hnígandi, to be failing, on the decline, Karl. 162; með hníganda yfirbragði, with a falling, drooping face, 542.
    2. pass. hniginn, stricken in years; Þorsteinn var þá hniginn, Ld. 24; mjök h., well stricken in years, Fms. ix. 501; hann görðisk þá heldr hniginn at aldri, Eg. 187; hniginn á aldr, id., Orkn. 216, 346; h. í efra aldr, Fb. i. 346.
    β. of a door, shut; the word hnigin shews that in olden times the door was shut up and down, as windows at the present time, and not moved on hinges; var hurð hnigin, Rm. 23; hnigin á gátt, sunk in the groove, Gísl. 16; h. á hálfa gátt, half shut, half down the groove; hurð h. á miðjan klofa, id., Fms. iii. 74; h. eigi allt í klofa, 125; hnigin er helgrind, Fas. i. (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > HNÍGA

  • 10 JÖTUNN

    (gen. -s, dat. jötni; pl. jötnar), m. giant; jötna synir, sons of giants.
    * * *
    m., dat. jötni, pl. jötnar; [this word, so popular in Icel. and still preserved in the form jutel of the Norse legends, hardly occurs in Germ. or Saxon, except that A. S. eoten, ent, and entisc occur perhaps ten or a dozen times, see Grein]:—a giant, Vþm. passim, Vsp. 2; jötuns brúðr, a giant’s bride, Hdl. 4; jötna synir, the giants’ sons, opp. to ‘sons of men,’ Vþm. 16; jötna vegir, the giants’ ways, the mountains, Hm. 106; jötna rúnar, the giants’ mysteries, the mysteries of the world, Vþm. 42, 43; jötna garðar, the giants’ yard or home, Skm. 30; jötna mjöðr, the giant’s mead, poetry, see Edda 47, 48; jötuns hauss, the giant’s skull = the heaven (cp. Vþm. 21), Arnór; jötuns und, the giants’ wound = the sea, Stor. 2; gold is called the speech of giants (orð, munntal jötna), Lex. Poët.; Thor is the bane of giants, jötna-bani, -dólgr, Lex. Poët. For the genesis of the Jötnar see Edda. Famous giants of whom the Edda records tales were, Ýmir, Hýmir, Hrungnir, Þjazi, Örvandill, Gýmir, Skrýmir, Vafþrúðnir, Dofri, see Edda (Gl.): for appearances of giants in the Sagas see Nj. ch. 134, Hkr. i. 229, Landn. 84, Fb. i. ch. 453–455.

    Íslensk-ensk orðabók > JÖTUNN

  • 11 LIM

    * * *
    n. foliage, small branches.
    * * *
    n., this word is heterogene, neut. in sing., fem. in plur.:—the foliage, limbs, crown of a tree, opp. to the stem; hann lætr snúa liminu hvers trés út af borginni, Fb. ii. 124; neðarliga af furunni stóð einn kvistr mjór, ok tók í limit upp, Fas. iii. 33:—fagots, festi brátt í liminu er þeir höfðu borit undir virkit, Fms. i. 128; eldr kveyktr í þurru limi, vii. 37; ef maðr vill sér nýta lim þat, Grág. ii. 297.
    II. plur. limar; limbs, branches, á baðmi viðar þeim er lúta austr limar, Sdm. 11, Fsm. 19; með greinum ok limum, Sks. 555; með limum ok kvistum, 444; bítr af Léraðs limum, Gm. 25; þeir lágu svá nær berginu, at lauf ok limar tóku út yfir skipit, Ó. H. 36; tré mikit, óðu limarnar uppi, en rætrnar í sjónum, Fms. vii. 163; þá sá þeir at limarnar hrærðusk, Eg. 377; festu skjöldu sína í limar, Nj. 104; þeir köstuðu lykkju snærisins upp í limar trésins, drógu síðan, svá at konungr hékk uppi við limar, Hkr. i. 26.
    2. metaph. ramifications, consequences; grimmar limar ganga at trygð-rofi | armr er vára vargr, Sdm. 23; orða þeirra, er á annan lýgr | oflengi leiða limar, Skv. 2. 4; af þeim úvönum ok siðleysum leiddi svá margar limar, Thom. 4.
    COMPDS: lim-dólgr, lim-garmr, lim-sorg, f. ‘rod-fiend,’ poët. fire, Lex. Poët. lim-margr, adj. having large branches, Ísl. ii. 18. lim-rúnar, f. pl. bough-runes, a kind of magical Runes, Sdm. 11.

    Íslensk-ensk orðabók > LIM

  • 12 mella

    u, f. a noose, in kapp-mella: a trigger (?) in a cross-bow, þat var lásör ok mella í, Sturl. i. 180 (but malla the vellum C).
    II. a giantess, Edda (Gl.); mellu-dólgr, ‘giantess-foe’ = Thor.
    2. in mod. usage the mother, of dogs, cats, or the like.

    Íslensk-ensk orðabók > mella

  • 13 mið-garðr

    m. [in Cumberland three farms, High-garth, Middle-garth, Low-garth]
    I. the ‘mid-yard’ ‘middle-town,’ i. e. the earth, a mythol. word common to all ancient Teut. languages; thus Ulf. renders the Gr. οἰκουμένη by midjungards; Hel, calls the earth middil-gard; the. A. S. homilies instead of earth say middan-geard (meddlert, Jamieson), and use the word as an appellative; but the Icel. Edda alone has preserved the true mythical bearing of this old Teut. word.—The earth (Miðgarð), the abode of men, is seated in the middle of the universe, bordered by mountains and surrounded by the great sea (úthaf); on the other side of this sea is the Út-garð ( out-yard), the abode of giants; the Miðgarð is defended by the ‘yard’ or ‘burgh’ Ás-garð ( the burgh of the gods), lying in the middle (the heaven being conceived as rising above the earth). Thus the earth and mankind are represented as a stronghold besieged by the powers of evil from without, defended by the gods from above and from within; see Vsp. 4, Gm. 41, Edda 6, 25, 26, 35: mankind is said to abide ‘undir Miðgarði,’ under the Midgard, Hbl. 23; mest manna-val und Miðgarði, Hdl. 11, 16, Fms. vi. 423 (in a verse); um allan Miðgarð, Blanda. Miðgarðs-ormr, m. the Serpent of Midgard. the world serpent of the ancient mythology hidden in the ocean, whose coils gird round the whole Midgard, Edda 18, 34–36, 41, 42; dólgr Miðgarðs-orms, the antagonist of the M. = Thor, Edda 53; muntú vera ormr sá er verstr er til er menn kalla Miðgarðsorm, Fas. i. 373. In old Icel. translations of legends Leviathan is rendered by Miðgarðsormr, Niðrst. 3, Post. 686 C. 2. The god Thor is called Miðgarðs-véorr, m. = the holy one of M., Vsp.; miðgarðs verjandi, the defender of Midgard, Edda 53; cp. Þórr hefir varðan Miðgarð af þrek, Edda (in a verse).
    II. Miðgarðr, as a local name. Icel. map.

    Íslensk-ensk orðabók > mið-garðr

  • 14 OF

    I)
    prep.
    1) with dat. and acc., over = yfir (fara of fjöll; sitja of borði); of time, = um; of haust or of haustum, in the autumn; of aptaninn, in the evening; of hríð, for a while; of allt, always;
    2) with acc. of, about (bera vitni of e-t);
    3) in a casual sense, poet.; of sanna sök, for a just cause, justly.
    an enclitic particle, chiefly placed before verbs; ek drykk of gat ens dýra mjaðar, I got a draught of the precious mead.
    n.
    1) great quantity, number; of fjár, immensity of wealth; of liðs, a vast host of men;
    2) excess; við of, to excess; þótti hirðmönnum hans við of, they thought it was beyond measure;
    3) pride, conceit (kirkjan verðr eigi svá mikil, at þar muni of þitt allt í liggja).
    adv.
    1) with adjectives and adverbs; too; of gamall, ungr, langr, stuttr, too old, young, long, short; of mjök, too much; of lengi, too long;
    2) with the neuter of a past part. over-much, too much; hafa of drukkit, to have drunk too much; hafa of gört, to have transgressed; hafa of mælt, to have said too much; hafa of tekið við e-n, to have gone too far.
    * * *
    1.
    prep. with dat. and acc., the form varies; umb is an obsolete and rare form, hence um, sounded umm, which is far the most common form in old writers, and has altogether superseded both umb and of: [the ‘of’ answers nearest to Ulf. uf; O. H. G. oba; Germ. ob; Gr. ὑπό; Lat. sub; Sansk. upa.] Most of the oldest vellums, as also the poets, prefer to use ‘of,’ yet not all, for the Cod. Reg. of Sæm. Edda in nine cases out of ten writes um, so also did the Cod. Acad. primus (the Kringla) of the Hkr.; and this is important, for these two vellums are our chief sources for old poetry; on the other hand, the Cod. Reg. of the Snorra Edda prefers ‘of.’ Among other vellums the old fragment of the Orkn. S. (Arna-Magn. No. 325) mostly uses ‘of’ as of nóttina, Orkn. 110; of hans daga, 178; of Jól, 180; of daga þeirra bræðra, 182; but also ‘um’ e. g. ofan um sik, ofan um hann, id. The word will be given in full under letter U, so that a few references may suffice here:
    I. in the sense over, Lat. super, with dat. and acc.,
    α. jörð grær of ágætum barma, Eg. (in a verse); brann of fylki, Ýt.; of svírum, Hornklofi; dík flæði of líkum, Fms. xi. 191; sjár þýtr of árum, vi. (in a verse); of bý breiðum, Lex. Poët.
    β. with acc., of nýt regin, Vþm. 13; of dróttmögu, 11; of liðu, Sdm. 9; of sumar, Vsp. 40; of garð risa, Gs.; of lopt ok lög, Hkv.; úlfr gengr of ýnglings börn, Eg. (in a verse); vestr fór ek of ver, Höfuðl. 1; liggja of ungan Mörukára, Fms. vi. (in a verse).
    II. in a causal sense = Lat. ob; of sanna sök, for a just sake, justly, Fms. ii. 322 (in a verse); of minna, for a less cause, Glúm, (in a verse); of litla sök, Lex. Poët.; of sannar deildir, id.; of minni sorgir, Korm. (in a verse).
    2.
    and um, an enclytic particle, chiefly placed before verbs or participles, seldom before nouns; it is obsolete, and occurs only in old poetry and now and then in the oldest prose; the spelling varies, for here too the Cod. Reg. of Sæm. Edda, as also the Kringla, mostly prefer um, so as to take examples from the poem Hm., um skoðask, um skygnask, 1; um getr, 8; um á ( owns), 9; þylsk hann um, um getr, 17; um farit, 18; síns um máls, 21; um gelr, 29; um þörf, 38; um getr, 58, 65; um dvelr, 59; um viðrir, 74; um lagit, 84; um vakin, 100; um komin, um sofin, 101; um kominn, 104; um gaf, 105; um geta, 123; um heilli, 129; um reist, 145; um stendr, 154; um kann, 163: of gat, 140; of alinn, 72; of kom, 145; of vitaðr, 100; of blótið, 145: vf, vf boðit, 67; vf heimtir, 14: thus in this single poem ‘um’ occurs about twenty-four times, ‘of’ five times, and ‘vf’ twice: for the other poems see Bugge’s Edition: on the other hand, of traddi, Gh. 2; of þrumir, Gm. 8; of hyggi, 34; at ek öllum öl yðr of heita, Hým. 3; of geta, 4; of teknir, 14; of heitt, 32:—in prose, ef maðr má eigi of koma, Grág. ii. 209; of förlar, Kb. 14; of telrat, 178; er héðan of sér, Ísl. (Heiðarv. S.) ii. 387; en ér of sét eigi ljós, but you see not the light, 645. 81; at eigi of sá á miðli, Íb. 11; má of rannsaka, 677. 6; þó at báðum of göri, 2; ok af því of eykr eigi atkvæði, Skálda (Thorodd) 165; sem menn of bera megu, Hom. (St.); at hann megi jafnfúss of vera, id., and passim in that old vellum, see Fritzner’s Dict. s. v.; ef því um náir, Grág. (Kb.) 209; ef þeir um sitja, 74; um ves, 76; um taki, 89; um göra (twice), 109; um telrat, 194; urn býðr, 230; um komi, 234; ef sól um sæi, if the sun was to be seen, ch. 29.
    II. seldom before nouns; síns um máls, Hm. (see above); um þörf, 38; as hans of dólgr, Skv.; Baldrs of barmi, Haustl.; öll of rök, Alm. 9; of sköpt, kinsmen, Edda (Gl.), Lex. Poët.; of tregi, Gkv. 1. 3 (thus Bugge in two words); Þórs of rúni, Haustl.; of kúgi, an oppressor, Fms. vii. (in a verse); with adjectives, of reiðr, Skm.: it remains in some old sayings or phrases, án er íllt um gengi; um seinan, Nj. 91.
    3.
    adv. [this particle is closely akin to the prep. of; the extended form ofr- (q. v.) is mostly used in compds, not singly, and answers to Gr. ὑπέρ, Lat. super, Engl. above]:
    1. as subst. excess, pride, conceit; því at hón verðr eigi svá mikil, at þar muni of þitt allt í liggja, Ld. 318; við of, to excess, Ísl. ii. 154; þótti hirðmönnum hans við of, hversu mikit, they thought it was beyond measure, Vígl. 17; um of, to excess: the phrase, of sem van, too much or too little; það er of sem van.
    2. with gen., of fjár, immensity of wealth, Nj. 9, 27, Eg. 68, Ó. H. 198; of liðs, a vast host of men, Hkr. ii. 265; of manna, Fms. vi. 146.
    B. Adv. too, Lat. nimis, and may be used with any adjective; when with adjectives it is better written separately, of gamall, too old; of ungr, too young, Ld. 262; of langr, of stuttr, Art. 96; of stórr, of lítill, Eg. 50; of harðr, of linr, of góðr, of vándr, of kaldr, of heitr, of magr, of feitr, of digr, of breiðr, of mjór, of hár, of lágr, of víðr, of þröngr, of margr, of fár, of mart, Njarð. 372; of þögull, of heimskr, of máligr, Art. 30, 82.
    2. with adverbs; of mjök, too much, Eg. 226, Ísl. ii. 391; of fjarri, Fms. ii. 181; of lengi, too long, x. 379; of seint, too late. Art. 96; of snemma, of árla, too early; cp. um of viða, of sjaldan, of opt, etc.
    II. with the neut. of a past part., overmuch, too much, with the notion of having overdone or sometimes wishing not to have done it; hafa of drukkit, to have drunk too much, Gm. 51; hafa of aukit, Eg. 202, Hkr. ii. 209; hafa of gefit, to have given more than one likes, Ld. 318; hafa of gört, to have transgressed, Nj. 221, Fms. xi. 333; eigi of hefnt, Grett. 124; hafa of keypt, bought too dear, Jb. 372; hafa of mælt, Fms. i. 163; þykjast hafa of talað, wish one had not said it; sé mér þetta of mælt, Mar.; hafa of tekið við e-n, to have gone too far, Fms. viii. 258; hafa of seinat, too late, Ld. 144, Fas. i. 196; um seinat, Fms. viii. 162:—‘of’ is opp. to ‘van-,’ too much, too little, hafa van-dæmt, of-dæmt, of-mælt, Gþl. 378; van-refst of-refst, 272; of-talt van-talt, 477; of-alnir, van-alnir, Grág. i. 455.
    III. rarely with verbs; of-tala, to talk too much.

    Íslensk-ensk orðabók > OF

  • 15 SÖK

    (gen. sakar, pl. sakar or sakir), f.
    1) charge, the offence charged;
    sönn sök, a true charge;
    gera sakar á hendr sér, to incur charges;
    gera sakir við e-n, to do offence or harm to one;
    sannr at sök, proved (found) guilty;
    gefa e-m (upp) sakir, to remit a charge;
    gefa e-m sök (sakar) á e-u, gefa e-m e-t at sök, to make a charge against one;
    fœrast undan sökum, to plead not guilty;
    vera (bundinn) í sökum við e-n, to have done offence to one (konungr tók stór gjöld af bóndum þeim, er honum þóttu í sökum við sik);
    2) suit, action, in court;
    ek á sjálfr sök á því, that is my own affair;
    sækja e-n sökum, to prosecute one;
    svæfa allar sakar, to settle all causes;
    fara með sökina, to conduct the suit;
    segja fram sök sína, to declare ones suit;
    3) effect;
    hafa ekki at sök, to effect nothing;
    tók Þóroddr þá at vanda um kvámur hans, ok hafði ekki at sök, but to no effect;
    4) cause, reason (þótti konungi sakir til, þótt hann hefði eigi komit);
    fyrir hverja sök, for the sake of what, why?
    fyrir þá (þessa) sök, for that reason, therefore;
    af þeim sökum, from that cause (svá lauk þessu, at húsfreyja lézt af þeim sökum);
    fyrir e-s sakir or sökum, for the sake of, because of;
    fyrir ástar sakir, for love’s sake;
    with respect to (skyldi boðit verða sem vegligast, bæði fyrir tilfanga sakir ok fjölmennis);
    fyrir mínum sökum, for my sake, for my part;
    um sakar þínar, for thy sake;
    of time, um nokkurra nátta sakir, for a few nights;
    of (um) stundar sakir, for a while;
    um sinns sakir, for this once;
    um nætr sakir, for one night;
    sakir e-s, sökum e-s = fyrir sakir e-s, fyrir sökum e-s.
    * * *
    f., gen. sakar, dat. sök, and older saku, which occurs on Runic stones; pl. sakar, later sakir; a gen. sing. söku or saku (from saka, u, f.) remains in the compds söku-dólgr, söku-nautr: [Ulf. sakjo = μάχη; A. S. sacu; Engl. sake; Germ. sache; Dan. sag; Swed. sak.]
    A. A charge, then the offence charged, guilt, crime, like Lat. crimen; göra sakar á hendr sér, to incur charges, Ld. 44; sannr at sök, guilty, Nj. 87, Grág. i. 75; sök er sönn, a true charge, 294; sakar allar skulu liggja niðri meðal okkar, Grág. i. 362; svæfa sakar, Gm. 15; semr hann dóma ok sakar leggr, Vsp. 64; ef sakar görask þær skal fé bæta, Ísl. ii. 380; bæta sakir þær allar með fé er görzk höfðu í þeim málum, Eg. 98; nú er sagt hvaðan sakar görðusk, Hkv.; veiztú hverjar sakir ek á við konung þenna? … hann hefir drepit föður minn, Fas. ii. 532; þeim megin siglu er menn eigu síðr sakir við menn, Grág. ii. 137; gefa e-m upp sakir, to remit a charge, Ld. 44; or, gefa e-m sakir, id., Fms. x. 326; gefa e-m sök (sakar) á e-u, to make a charge against one, Landn. 145; gefa e-m e-t að sök, id., Fms. i. 37; bera sakar á e-n, to bring a charge against, Hkr. i. 168; eiga sakar við e-n, to have a charge against a person; færask undan sökum, to plead not guilty, Fms. xi. 251; verjask sök, id., Grág. i. 38; lúka sökum með sér, to settle the charges brought by one against the other, 361; líta á sakar úreiðr, Fms. i. 15; vera bundinn í sökum við e-n, to stand committed, Eg. 589, Fms. i. 61.
    2. the offence charged; falla í sök, to fall into crime, Sks. 575; fyrir sakir ( for wrongs committed) skyldi niðr falla þriðjungr gjalda, Fms. ix. 227; dauða verðr fyrir sökina, Sks. 575 B; fyrir-gef oss várar sakar ( our trespasses), Hom. 158; fyrir hví var hann píndr, eða hvat sök görði hann? Bs. i. 9.
    II. a law phrase, a plaint, suit, action in court; ef hann á sök at sækja, þá er …, Grág. i. 64; sakar-aðili, a plaintiff, Grág. passim; eiga sök í dómi, i. 74; sækjandi ok sakar verjandi, 17; á sá sök er …, he owns the case, i. e. is the right plaintiff, 38; fara með sök, to conduct a suit, 37, Nj. 86; færa fram sök, Grág. i. 83; segja fram sök, 39, 43, Nj. 36, 87, 110, 187; sök fyrnisk, is prescribed, Grág. i. 381; í salti liggr sök ef sækendr duga, see salt; göra tvær sakar ór vígi ok fram hlaupi, ii. 35; hafa sök at sækja, or, hafa sök at verja, i. 37, 76; hafa sök á hendi e-m, 75; hluta sakir, 74, 104; lýsa sakar, 19, Nj. 110; lýsa sök á hönd e-m, 18, 19, 110; selja e-m sök á hendr e-m, at þú mættir hvárki sækja þína sök né annarra, 99; sækja svá sök sína, Grág. i. 75; hafa sök at sækja, etc.; verja sök, 298; eiga sök á e-u, to have a suit against one, of the injured person; hvat hafðir þú til gört áðr?—þat er hann átti enga sök á, what hast thou done?That for which he had no ground for complaint, i. e. which did not concern him, Nj. 130; eg á sjálfr sök á því, that is my own affair; dómar fara út til saka, the courts are sitting to hear the pleadings, 295; því at eins verðr sökin ( the action) við hann, ef …, 405; bjóða sök á þingi, N. G. L. i. 20; sökin Tyrfings, the case of T., Nj. 100, 101; þriggja þinga sök, a case lasting three sessions, Grág. i. 441, ii. 233; tólf aura, sex aura, merkr, þriggja marka sök, an action for three marks, N. G. L. i. 81, 82, Grág. i. 405, ii. 113; víg-sök, a case of manslaughter; fjörbaugs-sök, skóggangs-sök, a case, action of outlawry, passim; borgit málinu ok svá sökinni, the case and the suit, Nj. 36.
    2. spec., persecution; sök eða vörn, Grág. i. 17, (rare, see sókn); at sökum öllum ok svá at vörnum, 104.
    3. phrases; hafa ekki at sök, to no effect; hann kvað sér þó þungt, at nokkut mundi at sök hafa, Eb. 53 new Ed.; tók Þóroddr at vanda um kvámur hans, ok hafði ekki (not eigi) at sök, 50 new Ed.; ok hafði ekki vætta at sök, Fms. viii. 18; hann eggjar lið sitt ok hafði gott at sök, Flóv. 44.
    III. a ‘sake,’ cause; eru fleiri vinda sakir, are there more causes of the winds? Rb. 440; þótti konungi sakir til þótt hann hefði eigi komit, Fms. xi. 13; hann skal segja hvat at sökum er, what is the reason, cause? Grág. i. 310; sú var sök til þess, at …, Fms. i. 153; brýnar sakar, Al. 7; fyrir hverja sök, for the sake of what? wherefore? Fms. i. 81; af sök nökkurar óvináttu, for the sake of, because of, Hom. 20.
    2. adverbial phrases; fyrir sakar (sakir) e-s, for the sake of, because of; fyrir sakir orma, Al. 1; beztr kostr fyrir sakir frænda …, Glúm. 348; er þér þat sjálf-rátt fyrir sakir höfðing-skapar þíns, Nj. 266; fyrir tignar sakir várrar ok lands siðar, 6; fyrir styrks sakar ok megins, Eg. 107; fyrir úrækðar sakar, … fyrir veðrs sakar, K. Þ. K.; fyrir ástar sakir, Nj. 3: leaving out ‘fyrir,’ whereby sakar (acc.) becomes quite a preposition; sakir harma várra, Lv. 67; sakar refsingar ok ástar sakar við hina, Sks. 666 B; sakir þess at hann var ekki skáld, Fb. i. 215; sakir (þess) at hann var gamall, Fas. iii. 260: acc., fyrir þínar sakir, Nj. 140; fyrir várar sakir, Fms. vii. 190; um sakar e-s, id.; um konu sakar, Grág. ii. 62; of óra sök, Skv. 3. 49: temp., um nökkorra nátta sakir, for a few nights, Fms. i. 213; of stundar sakir, for a while, Nj. 139, Al. 99, Fms. xi. 107; um viku sakir, a week’s respite, Eg.; um hríðar sakar, a while, Mar., Al. 83; gefa mat um máls sakir, for one meal, Vm. 16; um sinn sakir, for this once, Ld. 184, 196, 310, Þórð. 36 new Ed.:—dat. plur. sökum, placed after a genitive, in which case even indeclinable fem. nouns for the sake of euphony assume a final s; af hennar sökum, for her sake, Ver. 44; af frændsemis sökum, Grág. ii. 72; af hræsnis sökum, Hom. 23; at sinn sakum, for this once, Sks. 483 B; fyrir þeim sökum, on that account, Grág. i. 48; fyrir veðrs sökum, K. Þ. K.; fyrir aldrs sökum, for old sake, Fms. xi. 50; fyrir veilendi sökum, Grág. i. 41; fyrir fáfræðis sökum ok úgá, Bs. i. 137; fyrir mínum sökum, for my sake, Þorst. St. 54; at hann mundi eigi mega vera einn konungr fyrir Áka sökum, Fms. xi. 46; sökum snjóvar, Lv. 25; fylgir þar enn sökum þess því goðorði alþingis-helgun, Landn. 336 (Append.), and passim.
    B. COMPDS: sakaraðili, sakaráberi, sakabætr, sakadólgr, sakareyrir, sakarferli, sakafullr, sakargipt, sakalauss, sakamaðr, sakarspell, sakarstaðr, sakartaka, sakartökuváttr, sakartökuvætti, sakarvandræði, sakarvörn.

    Íslensk-ensk orðabók > SÖK

См. также в других словарях:

  • Onela — Hrólf Kraki Tradition Hrólf Kraki s saga Ynglinga saga Lejre Chronicle Gesta Danorum Beowulf …   Wikipedia

  • Beli (Norse giant) — In Norse mythology Beli is probably a giant. He was killed by Freyr.In scaldic and Eddic poetry, Freyr is sometimes called Beli s enemy ( Belja dólgr , in Eyvindr skáldaspillir s Háleygjatal , 3) or Beli s slayer ( bani Belja in Völuspá , 53).… …   Wikipedia

  • Eadgils — s Det svenska rikets uppkomst (1925) (in Swedish). For presentations of the archaeological findings, see e.g. Elisabeth Klingmark s Gamla Uppsala, Svenska kulturminnen 59 , Riksantikvarieämbetet (in Swedish), or [http://www.raa.se/cms/extern/se… …   Wikipedia

  • Beli — Saltar a navegación, búsqueda Beli ( gemir ) es en la mitología nórdica el hijo de los gigantes Gymir y Aurboda y hermano de la esposa del dios Frey, Gerd. En la poesía escáldica y en la édica, Frey es a veces llamado el enemigo de Beli (Belja… …   Wikipedia Español

  • Daffern — Recorded as Daffern, Dafforn, Daffarne, Dafferne, Duffan, Duffin, and no doubt others, this is an English and possibly sometimes Irish, surname, but in both cases is ultimately Norse Viking. It is believed to have its origins in an pre 7th… …   Surnames reference

  • Dafforne — Recorded as Daffern, Dafforn, Daffarne, Dafferne, Duffan, Duffin, and no doubt others, this is an English and possibly sometimes Irish, surname, but in both cases is ultimately Norse Viking. It is believed to have its origins in an pre 7th… …   Surnames reference

  • Dolphin — This interesting and unusual name has its origins in an Old Norse personal name Dolgfinnr , which was a common name in Northern England in the 10th and 11th Centuries in areas of heavy Scandinavian settlement. The name is composed of the elements …   Surnames reference

  • Duffan — This interesting and unusual name has its origins in an Old Norse personal name Dolgfinnr , which was a common name in Northern England in the 10th and 11th Centuries in areas of heavy Scadinavian settlement. The name is composed of the elements… …   Surnames reference

  • Duffin — This interesting and unusual name has its origins in an Old Norse personal name Dolgfinnr , which was a common name in Northern England in the 10th and 11th Centuries in areas of heavy Scadinavian settlement. The name is composed of the elements… …   Surnames reference

  • Duffyn — This interesting and unusual name has its origins in an Old Norse personal name Dolgfinnr , which was a common name in Northern England in the 10th and 11th Centuries in areas of heavy Scadinavian settlement. The name is composed of the elements… …   Surnames reference

  • dhelgh-, dhelg- (?) —     dhelgh , dhelg (?)     English meaning: to hit     Deutsche Übersetzung: ‘schlagen”??     Material: O.E. dolg n., O.H.G. tolc, tolg, dolg n. “wound” (“*blow, knock”), O.N. dolg n. “enmity”, dolgr “fiend”, dylgja “enmity”, wherefore probably N …   Proto-Indo-European etymological dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»