Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

divitiis+h

  • 121 nomen

    nōmen, ĭnis (archaic form of gen. sing. NOMINVS, S. C. de Bacch. Corp. Inscr. Lat. 196, 8), n. [for gnōmen, from root gno, whence gnosco, nosco, co-gnosco], a name, appellation (syn. vocabulum).
    I.
    Lit.:

    nomen est, quod unicuique personae datur, quo suo quaeque proprio et certo vocabulo appellatur,

    Cic. Inv. 1, 24, 134:

    imponere nova rebus nomina,

    id. Fin. 3, 1, 3:

    qui haec rebus nomina posuerunt,

    id. Tusc. 3, 5, 10:

    appellare aliquem nomine,

    id. de Or. 1, 56, 239:

    huic urbi nomen Epidamno inditum est,

    Plaut. Men. 2, 1, 37; cf. Liv. 7, 2, 6:

    Theophrastus divinitate loquendi nomen invenit,

    Cic. Or. 19, 62:

    lituus ab ejus litui, quo canitur, similitudine nomen invenit,

    id. Div. 1, 17, 30:

    ut is locus ex calamitate populi Romani nomen caperet,

    Caes. B. G. 1, 13 et saep.:

    ludi, Pythia de domitae serpentis nomine dicti,

    Ov. M. 1, 447:

    clari nominis vir,

    Vell. 2, 34, 4:

    nominis minoris vir,

    id. 2, 100, 5; cf. id. 2, 112, 2; 2, 103, 1: est mihi nomen, inditur mihi nomen, with nom.:

    cui saltationi Titius nomen est,

    Cic. Brut. 62, 225:

    eique morbo nomen est avaritia,

    id. Tusc. 4, 11, 24:

    canibus pigris... Nomen erit pardus, tigris, leo,

    Juv. 8, 36.—With dat.:

    haec sunt aedes, hic habet: Lesbonico'st nomen,

    Plaut. Trin. 2, 2, 110:

    juventus nomen fecit Peniculo mihi,

    id. Men. 1, 1, 1:

    nam mihi est Auxilio nomen,

    id. Cist. 1, 3, 6:

    huic ego die nomen Trinummo facio,

    id. Trin. 4, 2, 1:

    nomen Arcturo est mihi,

    id. Rud. prol. 5:

    cantus cui nomen neniae,

    Cic. Leg. 2, 24, 62:

    puero ab inopiā nomen Egerio est inditum,

    Liv. 1, 34:

    est illis strigibus nomen,

    Ov. F. 6, 139.—With gen.:

    cujus nomen est Viventis,

    Vulg. Gen. 25, 11.—Rarely with ad:

    ut det nomen ad molas coloniam,

    Plaut. Ps. 4, 6, 38.—Nomen dare, edere, profiteri, ad nomina respondere, to give in one's name, be enrolled, enlist; to answer to one's name when summoned to military duty:

    ne nomina darent,

    Liv. 2, 24:

    nomina profiteri,

    id. 2, 24:

    nominis edendi apud consules potestas,

    id. 2, 24:

    virgis caesi, qui ad nomina non respondissent,

    id. 7, 4; also,

    dare nomen in conjurationem,

    to join the conspiracy, Tac. A. 15, 48:

    ab re nomen habet (terra),

    is named for, Liv. 38, 18, 4:

    quae (sapientia) divinarum humanarumque rerum cognitione hoc nomen apud antiquos adsequebatur,

    Cic. Tusc. 5, 3, 7:

    dea (Viriplaca) nomen hoc a placandis viris fertur adsecuta,

    Val. Max. 2, 1, 6.—Esp.:

    nomen accipere = nominari: turris quae nomen ab insulā accepit,

    Caes. B. C. 3, 112, 1; Quint. 3, 3, 13; Just. 1, 5, 1; Tac. A. 6, 37; 15, 74; Plin. Ep. 2, 10, 8.—
    2.
    In partic., the middle name of the three which every freeborn Roman had, as distinguished from the praenomen and cognomen. The nomen distinguished one gens from another, the cognomen one familia from another, and the praenomen one member of the familia from another, Quint. 7, 3, 27.—But sometimes nomen is used in the signif. of praenomen:

    id nomen (sc. Gaja),

    Cic. Mur. 12, 27.—So, too, in the signif. of cognomen:

    Sex. Clodius, cui nomen est Phormio,

    Cic. Caecin. 10, 27; cf.:

    tamquam habeas tria nomina,

    i. e. as if you were a Roman, Juv. 5, 127.—
    3.
    Esp. in phrase: sub nomine, under the assumed name:

    qui litteras exitiales Demetrio sub nomine Flaminini adtulerant,

    Liv. 40, 54, 9:

    sub nomine meo,

    Quint. 7, 2, 24:

    carmina sub alieno nomine edere,

    Suet. Aug. 55:

    multa vana sub nomine celebri vulgabantur,

    Tac. A. 6, 12; 13, 25; id. H. 1, 5; cf.:

    rogatio repente sub unius tribuni nomine promulgatur,

    Liv. 43, 16, 6; Suet. Aug. 29; Plin. Pan. 50, 5; cf. also II. B. infra.—
    4.
    A title of power or honor:

    imperatoris,

    Caes. B. C. 2, 32, 14.—
    5.
    In gram., a noun, Quint. 1, 4, 18; 1, 5, 42 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    Nomen alicu jus deferre, to bring an accusation against, to accuse a person:

    nomen alicujus de parricidio deferre,

    Cic. Rosc. Am. 10, 28: nomen recipere, to receive the accusation:

    palam de sellā ac tribunali pronuntiat: si quis absentem Sthenium rei capitalis reum facere vellet, sese ejus nomen recepturum: et simul, ut nomen deferret, etc.,

    Cic. Verr. 2, 2, 38, § 94; cf. context.—
    2.
    A bond, note, a demand, claim, a debt: tituli debitorum nomina dicuntur praesertim in iis debitis, in quibus hominum nomina scripta sunt, quibus pecuniae commodatae sunt, Ascon. ap. Cic. Verr. 2, 1, 10, § 28:

    repromittam istoc nomine solutam rem futuram,

    Plaut. As. 2, 4, 48:

    si neque in tuas tabulas ullum nomen referres, cum tot tibi nominibus acceptum Curtii referrent,

    Cic. Verr. 2, 1, 39, § 102:

    qui tibi, ut ais, certis nominibus grandem pecuniam debuit,

    on good bonds, good security, id. Quint. 11, 38; cf.:

    egone hos digitos meos impellere potui, ut falsum perscriberent nomen?

    id. Rosc. Com. 1, 1:

    volo persolvere, ut expungatur nomen, ne quid debeam,

    Plaut. Cist. 1, 3, 40; so,

    solvere,

    Cic. Att. 6, 2, 7:

    expedire, exsolvere,

    id. ib. 16, 6, 3:

    nomina sua exigere,

    to collect one's debts, id. Verr. 2, 1, 10, § 28:

    hoc nomen, quod urget, nunc, cum petitur, dissolvere,

    id. Planc. 28, 68:

    transcribere in alium,

    Liv. 35, 7:

    qui venit ad dubium grandi cum codice nomen,

    comes with a huge ledger to sue for a doubtful debt, Juv. 7, 110.—
    b.
    Nomina facere, in the case of written obligations, to set down or book the items of debt in the account-book:

    nomina se facturum, qua ego vellem die,

    Cic. Fam. 7, 23, 1:

    emit homo cupidus (Canius) tanti, quanti Pythius voluit et emit instructos: nomina facit (Pythius), negotium conficit,

    id. Off. 3, 14, 59:

    nomina facturi diligenter in patrimonium et vasa debitoris inquirimus,

    Sen. Ben. 1, 1, 2.—
    c.
    Nomen locare, to offer as surety, Phaedr. 1, 16, 1 (dub.).—
    d.
    Transf., an item of debt; and hence, a debtor:

    hoc sum assecutus, ut bonum nomen existimer,

    i. e. a good payer, Cic. Fam. 5, 6, 2:

    lenta nomina non mala,

    Sen. Ben. 5, 22, 1; cf. id. ib. 7, 29, 2; Col. 1, 7, 2.—
    3.
    A family, race, stock, people, nation:

    C. Octavium in familiam nomenque adoptavit,

    Suet. Caes. 83:

    Crispum C. Sallustius in nomen ascivit,

    Tac. A. 3, 30; Luc. 7, 584.—
    4.
    With national names: nomen Romanum, whatever is called Roman, i. e. the Roman dominion, nation, power; esp. of the army:

    gens infestissuma nomini Romano,

    Sall. C. 52, 24: CEIVIS ROMANVS NEVE NOMINVS LATINI NEVE SOCIVM QVISQVAM, etc., S. C. de Bacch.; so,

    concitatis sociis et nomine Latino,

    Cic. Rep. 1, 19, 31; 3, 29, 41:

    ubi deletum omnibus videretur nomen Romanum,

    Liv. 23, 6, 3:

    relicum Romani nominis,

    id. 22, 55, 5; 27, 33, 11; 1, 10, 3; cf. id. 9, 7, 1:

    Aeolio regnatas nomine terras,

    Sil. 14, 70:

    Volscūm nomen prope deletum est,

    Liv. 3, 8, 10:

    nomen Atheniensium tueri,

    Just. 5, 6, 9.—
    5.
    Poet.
    a.
    A thing:

    infaustum interluit Allia nomen,

    Verg. A. 7, 717.—
    b.
    A person:

    popularia nomina Drusos,

    Luc. 6, 759; 1, 311:

    nec fidum femina nomen,

    Tib. 3, 4, 61:

    in diversa trahunt unum duo nomina pectus,

    i. e. the love of a mother and sister, Ov. M. 8, 464; id. H. 8, 30.—
    II.
    Trop.
    A.
    Name, fame, repute, reputation, renown (syn.:

    existimatio, fama): hujus magnum nomen fuit,

    Cic. Brut. 67, 238:

    nomen habere,

    id. ib. 69, 244:

    magnum in oratoribus nomen habere,

    id. Or. 6, 22:

    officere nomini alicujus, Liv. praef. § 3: et nos aliquod nomenque decusque Gessimus,

    Verg. A. 2, 89:

    nomen gerere,

    Lact. 1, 20, 3; 4, 29, 15 al.:

    multi Lydia nominis Romanā vigui clarior Iliā,

    Hor. C. 3, 9, 7:

    nomen alicujus stringere,

    Ov. Tr. 2, 350:

    homines nonnullius in litteris nominis, Plin Ep. 7, 20, 3: parentes, quorum maximum nomen in civitatibus est suis,

    Liv. 22, 22, 13.—Of ill repute, bad reputation: malum nomen (only rare and late Lat.): magis eligendum in paupertate nomen bonum quam in divitiis nomen pessimum, Hier. Com. Ep. Tit., Paris, 1546, p. 104 H.—
    2.
    Of inanimate things:

    ne vinum nomen perdat,

    Cato, R. R. 25:

    nec Baccho genus aut pomis sua nomina servat,

    Verg. G. 2, 240.—
    B.
    A title, pretext, pretence, color, excuse, account, sake, reason, authority, behalf, etc.: alio nomine et aliā de causā abstulisse. Cic. Rosc. Com. [p. 1214] 14, 40:

    legis agrariae simulatione atque nomine,

    id. Agr. 2, 6, 15:

    classis nomine pecuniam imperatam queruntur,

    id. Fl. 12, 27:

    haec a te peto amicitiae nostrae nomine,

    id. Fam. 12, 12, 3; 2, 1, 1:

    nomine sceleris conjurationisque damnati,

    id. Verr. 2, 5, 5, § 11:

    nomine neglegentiae suspectum esse,

    id. Fam. 2, 1, 1:

    quid exornamus philosophiam, aut quid ejus nomine gloriosi sumus?

    id. Tusc. 2, 14, 33:

    qui cum luxuriose viverent, non reprehenderentur eo nomine,

    id. Fin. 2, 7, 21:

    gratias boni viri agebant et tuo nomine gratulabantur,

    on your account, id. Phil. 1, 12, 30:

    Antonio tuo nomine gratias egi,

    on your behalf, id. Att. 1, 16, 16:

    legationes tuo nomine proficiscentes,

    id. Fam. 3, 8, 2:

    quem quidem tibi etiam suo nomine commendo,

    for his own sake, id. ib. 13, 21, 2:

    meo nomine,

    Tac. H. 1, 29:

    feminarum suarum nomine,

    id. G. 8:

    bellum populo Romano suo nomine indixit,

    Cic. Cat. 2, 6, 14:

    decretae eo nomine supplicationes,

    Tac. A. 14, 59;

    but: acceptā ex aerario pecuniā tuo nomine,

    on your responsibility, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7.—
    C.
    A name, as opposed to the reality:

    me nomen habere duarum legionum exilium (opp. exercitum habere tantum),

    Cic. Att. 5, 15, 1:

    Campani magis nomen ad praesidium sociorum, quam vires cum attulissent,

    Liv. 7, 29:

    nomen amicitia est, nomen inane fides,

    Ov. A. A. 1, 740.—
    III.
    In eccl. Lat.,
    1.
    Periphrastically:

    invocavit nomen Domini,

    Vulg. Gen. 13, 4:

    omnipotens nomen ejus,

    ib. Exod. 15, 3:

    psallam nomini Domini,

    ib. Psa. 7, 18:

    blasphemare nomen ejus,

    ib. Apoc. 13, 6.—
    2.
    Delegated power:

    in nomine tuo daemones eicimus,

    Vulg. Matt. 7, 22:

    in quo nomine fecistis,

    ib. Act. 4, 7:

    locuti sunt in nomine Domini,

    ib. Jacob. 5, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > nomen

  • 122 oblino

    ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cerussā malas oblinere,

    Plaut. Most. 1, 3, 101:

    se visco,

    Varr. R. R. 3, 7:

    obliti unguentis,

    Cic. Cat. 2, 5, 10:

    oblitus caeno,

    id. Att. 1, 21:

    oblitus faciem suo cruore,

    having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17:

    caede,

    Ov. M. 4, 97:

    sanguine,

    id. ib. 11, 367.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.:

    deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt,

    Gell. 20, 6, 4.— Trop.:

    veritatem oblinire,

    to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.—
    2.
    To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22:

    catulos,

    Varr. R. R. 2, 9, 13:

    aliquem caeno,

    Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.—
    3.
    To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo):

    dolia oblinito,

    Cato, R. R. 36:

    amphoram,

    id. ib. 127:

    oblinitur minimae si qua est suspicio rimae,

    is stopped up, Mart. 11, 45, 5:

    gypso oblitus cadus,

    Plin. 20, 9, 39, § 98.—
    C.
    Transf., to cover over, fill with any thing (of things;

    very rare): villa oblita tabulis pictis,

    Varr. R. R. 3, 2, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51:

    oblitus parricidio,

    id. Phil. 11, 12, 27:

    sunt omnia dedecore oblita,

    id. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    geram morem vobis et me oblinam sciens,

    id. Rep. 3, 5, 8:

    aliquem versibus atris,

    to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.—
    B.
    To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2:

    divitiis oblitus actor,

    covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204:

    oblita oratio,

    overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16:

    Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita,

    Suet. Gram. 10.—
    C.
    To cover over, blind, deceive:

    sicine mihi esse os oblitum,

    Plaut. Curc. 4, 4, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > oblino

  • 123 obscuro

    obscūro, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to render dark, to darken, obscure (class.; syn.: obumbro, opaco).
    I.
    Lit.:

    obscuratur et offunditur luce solis lumen lucernae,

    Cic. Fin. 3, 14, 45:

    nitor solis,

    Cat. 66, 3:

    finitimas regiones eruptione Aetnaeorum ignium,

    id. N. D. 2, 38, 96:

    caelum nocte atque nubibus obscuratum,

    Sall. J. 38, 5:

    volucres Aethera obscurant pennis,

    Verg. A. 12, 253: nebula caelum obscurabat, Sall. Fragm. ap. Non. 489, 10: obscuratus sol, obscured, [p. 1241] eclipsed, Cic. Rep. 1, 16, 25; 2, 10, 17; Tac. A. 14, 12; Vulg. Matt. 24, 29; id. Apoc. 9, 2; Val. Max. 8, 11, ext. 1:

    visus obscuratus,

    dimmed eyesight, Plin. 8, 27, 41, § 99.—
    B.
    Transf., to hide, conceal, cover; to render invisible or imperceptible:

    neque nox tenebris obscurare coetus nefarios potest,

    Cic. Cat. 1, 3, 6:

    caput obscurante lacernā,

    Hor. S. 2, 7, 55:

    caput dextra,

    Petr. 134:

    dolo ipsi et signa militaria obscurati,

    concealed, kept out of sight, Sall. J. 49, 5:

    nummus in Croesi divitiis obscuratur,

    disappears, is lost, Cic. Fin. 4, 12, 3:

    tenebrae non obscurabuntur a te,

    Vulg. Psa. 138, 12.—
    II.
    Trop.
    A.
    To blind, darken, becloud the understanding:

    scio amorem tibi Pectus obscurasse,

    Plaut. Trin. 3, 2, 41.—
    B.
    Of speech, to obscure, render indistinct; to deliver or express indistinctly: si erunt mihi plura ad te scribenda, allêgoriais obscurabo, Cic. Att. 2, 20, 3:

    nihil dicendo,

    id. Clu. 1, 1:

    aliquid callide,

    Quint. 5, 13, 41; cf. id. 8, 2, 18:

    stilum affectatione,

    to render obscure, Suet. Tib. 70.—
    C.
    Of sound, to pronounce indistinctly:

    (M) neque eximitur sed obscuratur,

    is pronounced indistinctly, Quint. 9, 4, 40: vocem, to render dull or indistinct, id. 11, 3, 20.—
    D.
    To obscure, cover with obscurity; to render unknown: paupertas quorum obscurat nomina, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Trag. v. 73 Vahl.):

    fortuna res cunctas ex lubidine magis, quam ex vero celebrat obscuratque,

    Sall. C. 8, 1.—
    E.
    (Acc. to I. B.) To suppress, hide, conceal:

    quod obscurari non potest,

    Cic. Arch. 11, 26:

    laudes,

    id. Marcell. 9, 31:

    veritatem,

    Quint. 4, 2, 64.—Hence, to obscure, cause to be forgotten, render of no account:

    magnitudo lucri obscurabat periculi magnitudinem,

    Cic. Verr. 2, 3, 57, § 131.—In pass.: obscurari, to become obscure or of no account, to grow obsolete, etc.:

    sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus,

    id. Fin. 4, 12, 29:

    omnis eorum memoria sensim obscurata est et evanuit,

    id. de Or. 2, 23, 95; cf. id. Fragm. ap. Mart. Cap. 5, § 509:

    obscurata vocabula,

    obsolete, Hor. Ep. 2, 2, 115.

    Lewis & Short latin dictionary > obscuro

  • 124 Picus

    1.
    pīcus, i, m. [perh. root pingo; cf. pica].
    I.
    A woodpecker, one of the birds used in augury, Plaut. As. 2, 1, 12:

    sunt et parvae aves uncorum unguium, ut pici, Martio cognomine insignes et in auspicatu magni,

    Plin. 10, 18, 20, § 40; 11, 37, 44, § 122; Non. 518, 24.—
    II.
    A fabulous bird, the griffin: picos veteres esse voluerunt, quos Graeci grupas appellant. Plautus Aulularia (4, 8, 1):

    pici divitiis, qui aureos montes colunt, Ego solus supero,

    Non. 152, 7 sq.
    2.
    Pīcus, i, m., son of Saturn, grandfather of Latinus, king of the aborigines, and a prophet; he was changed by Circe, whose love he had slighted, into a woodpecker, Ov. M. 14, 320; Verg. A. 7, 189 Serv.; Juv. 8, 131.

    Lewis & Short latin dictionary > Picus

  • 125 picus

    1.
    pīcus, i, m. [perh. root pingo; cf. pica].
    I.
    A woodpecker, one of the birds used in augury, Plaut. As. 2, 1, 12:

    sunt et parvae aves uncorum unguium, ut pici, Martio cognomine insignes et in auspicatu magni,

    Plin. 10, 18, 20, § 40; 11, 37, 44, § 122; Non. 518, 24.—
    II.
    A fabulous bird, the griffin: picos veteres esse voluerunt, quos Graeci grupas appellant. Plautus Aulularia (4, 8, 1):

    pici divitiis, qui aureos montes colunt, Ego solus supero,

    Non. 152, 7 sq.
    2.
    Pīcus, i, m., son of Saturn, grandfather of Latinus, king of the aborigines, and a prophet; he was changed by Circe, whose love he had slighted, into a woodpecker, Ov. M. 14, 320; Verg. A. 7, 189 Serv.; Juv. 8, 131.

    Lewis & Short latin dictionary > picus

  • 126 prae

    prae, adv., and prep. with abl. [for prai, kindred with Sanscr. prefix pra-, before; Gr. pro, prin, prosô; cf.: pro, prior, porro, primus].
    I.
    Adv., before, in front.
    A.
    Lit. (ante-class.):

    abi prae, Sosia, Jam ego sequar,

    go before, go in advance, Plaut. Am. 1, 3, 45:

    i prae, sequar,

    Ter. And. 1, 1, 144; id. Eun. 5, 2, 69: i tu prae, virgo;

    non queo, quod pone me est, servare,

    Plaut. Curc. 4, 2, 1:

    age, age nunc tu, i prae,

    id. Pers. 4, 4, 56.—
    B.
    Trop., as a particle of comparison, with ut, quam, or quod (also written in one word, praeut and praequam; cf. Wagner ad Plaut. Aul. 503), in comparison with, compared with (ante- and post-class. and colloq.):

    parum etiam, praeut futurum est praedicas,

    Plaut. Am. 1, 1, 218; id. Bacch. 4, 9, 5:

    immo noster nunc quidem est de verbis, prae ut dudum fuit,

    id. Men. 5, 5, 33; 2, 3, 25:

    nihil hercle quidem hoc, Prae ut alia dicam,

    id. Mil. 1, 1, 20; id. Merc. 2, 4, 2:

    ludum dices fuisse, praeut hujus rabies quae dabit,

    Ter. Eun. 2, 3, 9:

    satin' parva res est voluptatum in vitā atque in aetate agundā, praequam quod molestum'st?

    in comparison with the trouble, Plaut. Am. 2, 2, 2:

    nihil hoc est, triginta minae, prae quam alios dapsilis sumptus facit,

    id. Most. 4, 2, 62 Lorenz ad loc.:

    jam minoris omnia facio prae quam quibus modis Me ludificatus est,

    id. ib. 5, 2, 25:

    sed hoc etiam pulcrum'st praequam sumptus ubi petunt,

    id. Aul. 3, 5, 33; id. Merc. prol. 23:

    quae etsi longioribus verbis comprehensa est praequam illud Graecum, etc.,

    Gell. 16, 1, 3:

    immo res omnis relictas habeo prae quod tu velis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 38.—
    II.
    Prep. with abl. (with acc.:

    prae cornua, prae litteras,

    Petr. 39, 12; 46, 1), before, in front of, in advance of.
    A.
    Lit.:

    cavendum erit, ut (villa) a tergo potius quam prae se flumen habeat,

    before it, Col. 1, 5, 4: limina alia prae aliis erant, App. de Mundo, p. 69, 22.—Esp. freq.: prae se ferre, agere, mittere, to bear, carry, drive, or send before one's self:

    ille qui stillantem prae se pugionem tulit,

    Cic. Phil. 2, 12, 30:

    argenti prae se in aerarium tulit quattuordecim milia pondo,

    Liv. 28, 38, 5:

    prae se ferens Darium puerum,

    Suet. Calig. 19:

    prae se armentum agens,

    Liv. 1, 7, 4:

    singulos prae se inermes mittere,

    Sall. J. 94, 2: prae manu, and, less freq., prae manibus, at hand, on hand (ante- and postclass.):

    patri reddidi omne aurum, quod fuit prae manu,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 9; Ter. Ad. 5, 9, 23:

    cum prae manu debitor (pecuniam) non haberet,

    Dig. 13, 7, 27:

    si Caesaris liber prae manibus est, promi jubeas,

    Gell. 19, 8, 6:

    aes si forte prae manu non fuerit,

    App. M. 6, p. 180, 30.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.: prae se ferre, less freq., prae se gerere, declarare, etc., prop. to carry before one's self. as if to show it; hence, to show, exhibit, manifest, reveal, make known, betray, discover, indicate (freq. and class.), Cic. Agr. 2, 2, 4:

    fortasse ceteri tectiores: ego semper me didicisse, prae me tuli,

    id. Or. 42, 146:

    nec vero cum venit, prae se fert, aut qui sit aut unde veniat,

    id. Rep. 2, 3, 6:

    scelus et facinus prae se ferens et confitens,

    id. Mil. 16, 43:

    ceteris prae se fert et ostentat,

    id. Att. 2, 23, 3:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est: nihil est enim aliud quod praedicandum et prae se ferendum sit,

    id. Tusc. 5, 17, 50: conjecturam prae se gerere. id. Inv. 2, 9, 30:

    animum altum et erectum prae se gerebat, Auct. B. Afr. 10: prae se declarant gaudia vultu,

    Cat. 64, 34:

    prae se maximam speciem ostentare,

    App. Flor. p. 342, 10.—
    2.
    In partic., in comparisons, in comparison with, compared with (mostly in comparisons which imply a contrast of kind; while praeter refers to a contrast of degree only: dives prae ceteris, in contrast with the others, who are poor: dives praeter ceteros, richer than the other rich ones; cf. Krebs, Antibarb. p. 894).
    (α).
    With positive adj. (class.; v. infra):

    omnia prae meo commodo,

    Ter. Ad. 2, 3, 9: omnium unguentum odor prae tuo nautea est, Plaut. Curc. 1, 2, 5; id. Men. 1, 2, 67:

    Gallis prae magnitudine corporum suorum brevitas nostra contemptui est,

    Caes. B. G. 2, 30:

    prae divitiis,

    Liv. 3, 26:

    videbant omnes prae illo parvi futuros,

    Nep. Eum. 10, 4; Cic. Agr. 2, 35, 96:

    veros illos Atticos prae se paene agrestes putat,

    id. Brut. 83, 286:

    ab isto prae lucro praedāque nec vectigalium nec posteritatis habitam esse rationem,

    id. Verr. 2, 3, 55, § 128:

    non tu quidem vacuus molestiis, sed prae nobis beatus,

    id. Fam. 4, 4, 2; Hor. Ep. 1, 11, 4:

    (stultitia) prae ceteris parit immensas cupiditates,

    Auct. Her. 2, 22, 34.—
    (β).
    So with comp. for quam (ante- and post-class.):

    atque me minoris facio prae illo,

    Plaut. Ep. 3, 4, 85:

    id prae illo, quod honestum nobis est, fit plenius,

    Gell. 1, 3, 25; Front. Ep. ad M. Caes. 1, 2; Hier. in Psa. 44, 3; Aug. c. Acad. 1, 22.—
    3.
    In giving the cause, which, as it were, goes before, for, because of, by reason of, on account of (class. only of a hinderance; with an express or implied negation; or with vix, v. Zumpt, § 310): Ulixi cor frixit prae pavore, Liv. Andron. ap. Serv. Verg. A. 1, 92:

    prae laetitiā lacrumae praesiliunt mihi,

    Plaut. Stich. 3, 2, 13:

    prae lassitudine opus est ut lavem,

    id. Truc. 2, 3, 7; Ter. Heaut. 1, 1, 71:

    prae gaudio ubi sim nescio,

    id. ib. 2, 3, 67:

    vivere non quit Prae macie,

    Lucr. 4, 1167:

    nec loqui prae maerore potuit,

    Cic. Planc. 41, 99:

    quorum ille nomen prae metu ferre non poterat,

    id. Phil. 13, 9, 20:

    solem prae jaculorum multitudine non videbitis,

    id. Tusc. 1, 42, 101:

    prae irā,

    Liv. 31, 24 fin.:

    vix sibimet ipsi prae nec opinato gaudio credentes,

    id. 39, 49.—In composition, prae usually denotes,
    a.
    Before: praedico, praebibo, praecaveo, etc.; so too, praeceps, headforemost, headlong. —In time: praecanus, gray before one's time.
    b.
    Enhancing the main idea, qs. in advance of others: praealtus, extremely high: praeclarus, very celebrated; praevalidus, very strong, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > prae

  • 127 praepollens

    prae-pollĕo, ēre, v. n., to exceed or surpass in power, to be very powerful, to be very remarkable or distinguished (perh. not ante-Aug.):

    quibus additis praepollebat,

    he had the superiority, Tac. A. 2, 45; 51:

    Phoenices mari praepollebant,

    id. ib. 11, 14:

    puella praepollet pulcritudine,

    App. M. 6, p. 182, 29.—Hence, praepollens, entis, P. a., very powerful, very distinguished:

    gens divitiis praepollens,

    Liv. 1, 57:

    vir, virtute,

    id. 5, 34.— Comp.: vis oculorum praepollentior, Aug. Civ. Dei, 22, 29.‡ * praepondĕrātĭo, ōnis, f. [praepondero], preponderance: praeponderatio, rhopê, Gloss. Lat. Gr.

    Lewis & Short latin dictionary > praepollens

  • 128 praepolleo

    prae-pollĕo, ēre, v. n., to exceed or surpass in power, to be very powerful, to be very remarkable or distinguished (perh. not ante-Aug.):

    quibus additis praepollebat,

    he had the superiority, Tac. A. 2, 45; 51:

    Phoenices mari praepollebant,

    id. ib. 11, 14:

    puella praepollet pulcritudine,

    App. M. 6, p. 182, 29.—Hence, praepollens, entis, P. a., very powerful, very distinguished:

    gens divitiis praepollens,

    Liv. 1, 57:

    vir, virtute,

    id. 5, 34.— Comp.: vis oculorum praepollentior, Aug. Civ. Dei, 22, 29.‡ * praepondĕrātĭo, ōnis, f. [praepondero], preponderance: praeponderatio, rhopê, Gloss. Lat. Gr.

    Lewis & Short latin dictionary > praepolleo

См. также в других словарях:

  • Afflua, divitiis omni virtute redundans, Gallinae, ut fertur, lac reperire queas. — См. В Москве только нет птичьего молока …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Giovanni Amendola — (* 15. April 1882 in Neapel; † 7. April 1926 in Cannes) war ein italienischer Journalist und Politiker. In den ersten Jahren des italienischen Faschismus gehörte er zu den herausragenden liberalen Antifaschisten des Landes. Amendola starb 1926 an …   Deutsch Wikipedia

  • INDIA — regio Asiae amplissima, inter Indum fluv. Plin. l. 5. c. 28. et l. 6. c. 20. Strabo l. 1. p. 64. l. 2. p. 87. l. 15. p. 680. 690. et 697. Herod. l. 4. c. 44. ad Occ. a quo nomen habet, et Serum ad Ort. a Sinis separantem, inlongum extensa Oceano… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SALOMON — I. SALOMON Abbas S. Gallensis, dein Episcopus Constantiensis stirpe, pietate, doctrinâ clarus. Quaedam versibus composuit. Obiit. A. C. 919. Canis. t. 1. Ant. Lect. Trithem. de Vir. Ill. Germ. Herm. Contr. in Chron. II. SALOMON Dux minoris… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sicilian Briton — The Sicilian Briton was an early 5th century Christian theologian known for his egalitarianism. He came from Britain and wrote in Sicily, but his name is unknown.He wrote six pamphlets, all on the text If you would be perfect, go, sell what you… …   Wikipedia

  • Clotiazepam — Systematic (IUPAC) name 2 (2 chlorophenyl) 9 ethyl 6 methyl 8 thia 3,6 di …   Wikipedia

  • Non nobis — For the unrelated Latin motto, see Non nobis solum. Non nobis is a short Latin hymn used as a prayer of thanksgiving and expression of humility. The Latin text derives from Psalm 113:9 (according to the Vulgate numbering), which corresponds to… …   Wikipedia

  • Luigi Rolando — (Turin, 1773 1831) was an Italian anatomist.As a University of Turin professor, he devoted his life in studying brain anatomy. The Substantia gelatinosa of Rolando and the fissure of Rolando are named for him. [cite journal |author=Caputi F,… …   Wikipedia

  • Dassetto — Enrico Dassetto (* 15. Juli 1874 in Cuneo; † 4. September 1971 in Lugano) war ein italienisch schweizerischer Komponist, Dirigent und Violinist, Pianist und Organist. Er studierte am Liceo musicale Giuseppe Verdi in Turin Klavier, Violine und… …   Deutsch Wikipedia

  • Enrico Dassetto — (* 15. Juli 1874 in Cuneo; † 4. September 1971 in Lugano) war ein italienisch schweizerischer Komponist, Dirigent und Violinist, Pianist und Organist. Er studierte am Liceo musicale Giuseppe Verdi in Turin Klavier, Violine und Komposition bei… …   Deutsch Wikipedia

  • Luigi Rolando — (* 16. Juni 1773 in Turin; † 20. April 1831 ebenda) war ein italienischer Anatom und Physiologe.[1] In …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»