Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dialecticus

  • 1 dialecticus

    dialecticus, a, um (διαλεκτικός), zur Unterredung-, zum Disputieren gehörig, dialektisch, captiones, Cic.: disputationes, Quint.: lex, Gell.: aut geometricum quiddam aut physicum aut dialecticum, Cic. – subst., a) dialectica, ae, f. (sc. ars), die Disputierkunst, Dialektik, Cic. u. Quint. – b) dialectica, ōrum, n., dialelktische Untersuchungen, Cic. – c) dialecticus, ī, m., der Kenner und Lehrer der Dialektik, der Dialektiker, Cic.

    lateinisch-deutsches > dialecticus

  • 2 dialecticus

    dialecticus, a, um (διαλεκτικός), zur Unterredung-, zum Disputieren gehörig, dialektisch, captiones, Cic.: disputationes, Quint.: lex, Gell.: aut geometricum quiddam aut physicum aut dialecticum, Cic. – subst., a) dialectica, ae, f. (sc. ars), die Disputierkunst, Dialektik, Cic. u. Quint. – b) dialectica, ōrum, n., dialelktische Untersuchungen, Cic. – c) dialecticus, ī, m., der Kenner und Lehrer der Dialektik, der Dialektiker, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dialecticus

  • 3 dialecticus

    dĭălectĭcus, a, um, adj., = dialektikos, belonging to disputation, dialectical.
    I.
    Adj.:

    captiones,

    Cic. Fin. 2, 6, 17:

    disputationes,

    Quint. 5, 14, 27:

    pars,

    id. 12, 2, 13 et saep.:

    sapientiae professor,

    Plin. 7, 53, 54, § 180.— Adv., dialecticē, dialectically:

    disputare,

    Cic. Fin. 2, 6, 17:

    dicta multa,

    id. Ac. 1, 2, 8:

    probare,

    Quint. 1, 10, 37.—
    II.
    Subst.
    A.
    dĭălectĭcus, i, m., a dialectician, logician, Cic. Or. 32, 113; id. Fin. 2, 6, 15; Quint. 2, 4, 41; 7, 3, 41 al.—
    B.
    dĭă-lectĭca, ae, f. (sc. ars), dialectics, logic, Cic. Ac. 2, 28, 91; id. Fin. 2, 6, 15; Quint. 1, 10, 37; 3, 4, 10 al.—Also in the Gr. form dĭălectĭce, ēs, f., Quint. 2, 20, 7; 2, 17, 14; 2, 21, 13 al.—
    C.
    dĭălectĭca, ōrum, n., logical questions, dialectics, Cic. Fin. 3, 12, 41; id. Off. 1, 6, 19; id. Brut. 31, 119 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dialecticus

  • 4 dialecticus

        dialecticus adj., διαλεκτικόσ, belonging to disputation, dialectic: captiones.—As subst m., a dialectician, logician.
    * * *
    I
    dialectica, dialecticum ADJ
    dialectical, logical; of process of reasoning (dialectical method of Academy)
    II
    dialectician, Academic philosopher; logician, one who studies logic

    Latin-English dictionary > dialecticus

  • 5 dialecticus

    [st1]1 [-] dialecticus, a, um: relatif à la dialectique, habile en dialectique.    - [gr]gr. διαλεκτικός. [st1]2 [-] dialecticus, i, m.: logicien, dialecticien.
    * * *
    [st1]1 [-] dialecticus, a, um: relatif à la dialectique, habile en dialectique.    - [gr]gr. διαλεκτικός. [st1]2 [-] dialecticus, i, m.: logicien, dialecticien.
    * * *
        Dialecticus, pen. corr. Substantiuum. Cic. Qui enseigne c'est art, Dialecticien.
    \
        Dialecticus, Adiectiuum. Cic. De dialectique.

    Dictionarium latinogallicum > dialecticus

  • 6 dialecticus

    I a, um
    диалектический (disputationes Q; captiones C)
    II dialecticus, ī m.
    диалектик, знаток и учитель диалектики C

    Латинско-русский словарь > dialecticus

  • 7 dialecticus

    диалектик (1. 88 pr. D. 35, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dialecticus

  • 8 dialectice

    I dialecticē [ dialecticus ]
    диалектически, диалектическим методом (d. disputare C; probare O)
    II dialecticē, ēs f. = dialectica I

    Латинско-русский словарь > dialectice

  • 9 dialectica

    dialectica, s. dialecticus.

    lateinisch-deutsches > dialectica

  • 10 dialectice [1]

    1. dialecticē, Adv. (dialecticus), dialektisch, nach Art der Dialektiker, d. dicta multa, Cic. Acad. 1, 8: d. disputare, Cic. de fin. 2, 17: d. probare alqd, Quint. 1, 10, 37.

    lateinisch-deutsches > dialectice [1]

  • 11 ligurrio

    ligurrio (in Hdschrn. u. Ausgg. auch ligūrio), īvī u. iī, ītum, īre (lingo), I) intr. lecken, leckerhaft sein, Ter. eun. 936. – II) tr. 1) lecken, belecken, itaque iis (apibus) unctus qui accessit, pungunt, non, ut muscae, ligurriunt, Varro: ius, Hor.: capreis naturam (v. Bock), Atell. inc. 3 R.2: catillos, auslecken, Macr. – prägn., alqm, jmd. beschmausen, Plaut.: furta, heimlich naschen, Hor. – im obsz. Sinne, wie λείχειν u. λειχάζειν, Suet. u. Mart. – 2) nach etwas lüstern sein, lucra, Cic.: curationem agrariam, Cic.: quoniam iam dialecticus es et hoc quoque ligurris, Cic. – / Imperf. synkop. ligurribant, Macr. sat. 2, 12, 17.

    lateinisch-deutsches > ligurrio

  • 12 valens

    valēns, entis, PAdi. (v. valeo), kräftig, stark (Ggstz. imbecillus, infirmus), I) eig.: A) im allg.: a) übh.: robusti et valentes satellites, Cic.: valentiores, Ggstz. infirmiores, Varro: valentissimi homines, Cic.: bos valentior, valentissimus, Colum.: bestia valentissima, Cic.: corpus vegetum et v., Gell. – v. trunci, Verg.: v. tunicae, starke, dicke, Ov. – b) von Speisen, kräftig, nährend, cibus, Cels.: materia, Cels.: valentior faba quam pisum, Cels.: omnia legumina generis valentissimi esse, Cels. – c) v. Heilmitteln, kräftig, wirksam, medicamenta valentia, valentissima, Cels.: remedia nimis valentia, Caes.: valens est scissile alumen, Cels.: aliud valentius collyrium, Cels.: spina radice valentior, Plin. – m. Praepp., ad id, Cels.: ad omnes effectus valentior, Plin. – d) stark, heftig (Ggstz. levis), fricatio, Cels.: morbus, Cels.: vitium, Cels. – B) prägn., körperl. wohlauf, gesund, munter (Ggstz. imbecillus), valens homo, ein Gesunder, Cels.: medicus confirmat propediem te valentem fore, Cic.: si sensus sani sunt et valentes, Cic. – subst., valēns, entis, m., der Gesunde (Ggstz. aeger), Cic. de or. 2, 186. – II) übtr., kräftig, stark, mächtig, a) vielvermögend, politisch durch Macht, Truppen usw. stark, mächtig, tam valenti resistere, Cic.: viribus cum valentiore pugnare, Cic.: quo valentior postea congrederetur, Nep. – b) in bezug auf den Eindruck, kraftvoll, stark, mächtig, gewaltig, wirksam, Diodorus, valens dialecticus, Cic.; vgl. in Lysia saepe sunt etiam lacerti, sic ut fieri nihil possit valentius, Cic. – argumenta, Quint.: causa, Ov.: ad letum causae valentes, Ov.: oratio minus valens, Varro LL.: valentissima vox, Sen. rhet. – fraus valentior quam consilium meum, Cic.: solacium valentissimum, Sen.

    lateinisch-deutsches > valens

  • 13 dialectica

    dialectica, s. dialecticus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dialectica

  • 14 dialectice

    1. dialecticē, Adv. (dialecticus), dialektisch, nach Art der Dialektiker, d. dicta multa, Cic. Acad. 1, 8: d. disputare, Cic. de fin. 2, 17: d. probare alqd, Quint. 1, 10, 37.
    ————————
    2. dialecticē, ēs, f. (διαλεκτική, sc. τέχνη), die Disputierkunst, Dialektik, Quint. 1, 10, 37 u.a. (griech. bei Cic. de or. 3, 157; top. 6).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dialectice

  • 15 ligurrio

    ligurrio (in Hdschrn. u. Ausgg. auch ligūrio), īvī u. iī, ītum, īre (lingo), I) intr. lecken, leckerhaft sein, Ter. eun. 936. – II) tr. 1) lecken, belecken, itaque iis (apibus) unctus qui accessit, pungunt, non, ut muscae, ligurriunt, Varro: ius, Hor.: capreis naturam (v. Bock), Atell. inc. 3 R.2: catillos, auslecken, Macr. – prägn., alqm, jmd. beschmausen, Plaut.: furta, heimlich naschen, Hor. – im obsz. Sinne, wie λείχειν u. λειχάζειν, Suet. u. Mart. – 2) nach etwas lüstern sein, lucra, Cic.: curationem agrariam, Cic.: quoniam iam dialecticus es et hoc quoque ligurris, Cic. – Imperf. synkop. ligurribant, Macr. sat. 2, 12, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ligurrio

  • 16 valens

    valēns, entis, PAdi. (v. valeo), kräftig, stark (Ggstz. imbecillus, infirmus), I) eig.: A) im allg.: a) übh.: robusti et valentes satellites, Cic.: valentiores, Ggstz. infirmiores, Varro: valentissimi homines, Cic.: bos valentior, valentissimus, Colum.: bestia valentissima, Cic.: corpus vegetum et v., Gell. – v. trunci, Verg.: v. tunicae, starke, dicke, Ov. – b) von Speisen, kräftig, nährend, cibus, Cels.: materia, Cels.: valentior faba quam pisum, Cels.: omnia legumina generis valentissimi esse, Cels. – c) v. Heilmitteln, kräftig, wirksam, medicamenta valentia, valentissima, Cels.: remedia nimis valentia, Caes.: valens est scissile alumen, Cels.: aliud valentius collyrium, Cels.: spina radice valentior, Plin. – m. Praepp., ad id, Cels.: ad omnes effectus valentior, Plin. – d) stark, heftig (Ggstz. levis), fricatio, Cels.: morbus, Cels.: vitium, Cels. – B) prägn., körperl. wohlauf, gesund, munter (Ggstz. imbecillus), valens homo, ein Gesunder, Cels.: medicus confirmat propediem te valentem fore, Cic.: si sensus sani sunt et valentes, Cic. – subst., valēns, entis, m., der Gesunde (Ggstz. aeger), Cic. de or. 2, 186. – II) übtr., kräftig, stark, mächtig, a) vielvermögend, politisch durch Macht, Truppen usw. stark, mächtig, tam valenti resistere, Cic.: viribus cum valentiore pugnare, Cic.: quo valentior postea congrederetur, Nep. – b) in bezug auf den Ein-
    ————
    druck, kraftvoll, stark, mächtig, gewaltig, wirksam, Diodorus, valens dialecticus, Cic.; vgl. in Lysia saepe sunt etiam lacerti, sic ut fieri nihil possit valentius, Cic. – argumenta, Quint.: causa, Ov.: ad letum causae valentes, Ov.: oratio minus valens, Varro LL.: valentissima vox, Sen. rhet. – fraus valentior quam consilium meum, Cic.: solacium valentissimum, Sen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > valens

  • 17 dialectica

        dialectica ōrum, n    [dialecticus], logical discussion, dialectics.
    * * *
    art of reasoning; logic

    Latin-English dictionary > dialectica

  • 18 dialecticē

        dialecticē adv.    [dialecticus], logically, dialectically: disputare: dicta multa.
    * * *
    according to the dialectical method, dialectically; logically

    Latin-English dictionary > dialecticē

  • 19 dialectica

    dĭălectĭca, ae, f., and orum, n., and dĭălectĭce, ēs, v. dialecticus, no. II.

    Lewis & Short latin dictionary > dialectica

  • 20 sophismatius

    sŏphismătĭus, a, um, adj. [sophisma], sophistical:

    dialecticus,

    Gell. 18, 13 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > sophismatius

См. также в других словарях:

  • dialectic — DIALÉCTIC, Ă, dialectici, ce, s.f., adj. 1. s.f. Teorie generală a principiilor devenirii realităţii, a dezvoltării naturii, societăţii şi gândirii; teorie şi metodă generală de cunoaştere a realităţii şi de transformare revoluţionară a acesteia …   Dicționar Român

  • dialéctico — (Del lat. dialecticus < gr. dialektikos.) ► adjetivo 1 FILOSOFÍA, RETÓRICA De la dialéctica. ► adjetivo/ sustantivo 2 FILOSOFÍA, RETÓRICA Que profesa la dialéctica. * * * dialéctico, a (del lat. «dialectĭcus», del gr. «dialektikós») adj. De… …   Enciclopedia Universal

  • DIALECTIQUE — Le terme «dialectique» dérive du mot composé grec 嗀晴見凞﨎塚﨎晴益 (dialegein ), qui indique dès le départ que son sens n’est pas simple. La signification la plus courante de﨎塚﨎晴益, c’est «parler» et le préfixe 嗀晴見 indique l’idée d’un rapport ou d’un… …   Encyclopédie Universelle

  • dialecticien — dialecticien, ienne [ djalɛktisjɛ̃, jɛn ] n. • fin XIIe; de dialectique, d apr. lat. dialecticus ♦ Personne qui emploie les procédés de la dialectique dans ses raisonnements. ⇒ logicien. « Le sophiste se contente des apparences, le dialecticien… …   Encyclopédie Universelle

  • dialektisch — dia|lẹk|tisch 〈Adj.〉 1. die Dialektik betreffend, darauf beruhend 2. = mundartlich ● dialektischer Materialismus 〈umg. Kurzwort: Diamat〉 philosophische Anschauung, nach der jede Entwicklung als Ergebnis der sich ständig dialektisch verwandelnden …   Universal-Lexikon

  • DIODORUS — I. DIODORUS Alexandrin, fil. Pollionis philosophi eius, qui composuit Dictionarium Attic. floruit Adriani temp. Suid Diodoros paraeterea duos e Lydia Tiberii temp. Strab. commemorat, ambos oratores. II. DIODORUS Antiochen. Tarsensis Praesul.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Dialectic — Di a*lec tic, Dialectical Di a*lec tic*al, a. [L. dialecticus, Gr. ?: cf. F. dialectique. See {Dialect}.] 1. Pertaining to dialectics; logical; argumental. [1913 Webster] 2. Pertaining to a dialect or to dialects. Earle. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Dialectical — Dialectic Di a*lec tic, Dialectical Di a*lec tic*al, a. [L. dialecticus, Gr. ?: cf. F. dialectique. See {Dialect}.] 1. Pertaining to dialectics; logical; argumental. [1913 Webster] 2. Pertaining to a dialect or to dialects. Earle. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Диодор Кронос — (Кронос его прозвище) философ мегарской школы, крупный диалектический талант; родился в Карии во второй половине IV в. до Р. X. Был соперником Стильпона. Цицерон называет его dialecticus valens. Он боролся с перипатетиками, эпикурейцами и… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Диодор (прозванный Кроносом) — философ мегарской школы, крупный диалектический талант; родился в Карии, во второй полов. IV в. до Р. X. Был соперником Стильпона. Цицерон называет его dialecticus valens. Он боролся с перипатетиками, эпикурейцами и стоиками и защищал… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Humanismus — Michelangelo Buonarroti: Die Erschaffung des Menschen Humanismus ist eine Weltanschauung, die auf die abendländische Philosophie der Antike zurückgreift und sich an den Interessen, den Werten und der Würde des einzelnen Menschen orientiert.… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»