Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dialect

  • 1 lingua

        lingua ae, f    [old dingua, cf. Germ. Zunge; Engl. tongue], the tongue: lingua haeret metu, T.: exsectio linguae: linguā titubante loqui, O.: linguam exserere (in derision or contempt), L.— A tongue, utterance, speech, language: ignara, S.: verborum copia in nostrā lingua: Largus opum, linguā melior, V.: Latium beare divite linguā, H.: ut vitemus linguas hominum: Aetolorum linguas retundere, check, L.: Favete linguis, i. e. give attention, H.: nam lingua mali pars pessima servi, Iu.: mercedem imponere linguae, i. e. speak for pay, Iu.— Tongue, speech, dialect, language: Latina, Graeca: qui ipsorum linguā Celtae, nostrā Galli, appellantur, Cs.: dissimili linguā, S.: linguā utrāque, i. e. Greek and Latin, H.—Of animals, the voice, note, song, bark: linguae volucrum, V.: linguam praecludere (of a dog), Ph.— A tongue of land: eminet in altum lingua, L.— Tongue, garrulity, insolence: linguā promptus hostis, L.: magna, H.: materna, boasting, O.— Fluency, eloquence, readiness of speech: quibus lingua prompta, L.: Est animus tibi, est lingua, H.
    * * *
    tongue; speech, language; dialect

    Latin-English dictionary > lingua

  • 2 negative

    negātīvē, Adv. (negativus), verneinend (Ggstz. affirmative), Cassiod. de dialect. p. 548 (a) ed. Garet. Boëth. in Cic. top. lib. 5. p. 359, 9 B.

    lateinisch-deutsches > negative

  • 3 negative

    negātīvē, Adv. (negativus), verneinend (Ggstz. affirmative), Cassiod. de dialect. p. 548 (a) ed. Garet. Boëth. in Cic. top. lib. 5. p. 359, 9 B.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > negative

  • 4 nota

        nota ae, f    [GNA-], a means of recognition, mark, sign, stamp, impression: epistulis notam apponam eam, quae mihi tecum convenit: barbarus compunctus notis Thraeciis, i. e. tattooed: Quā notam duxit (vitulus), is marked, H.: notas et nomina gentis inurunt (in vitulos), brand with, V.: notam sine volnere fecit, bruise, O.—Plur., significant marks, written characters, signs: qui sonos vocis litterarum notis terminavit, letters.— A critical mark, marginal note: notam apponere ad malum versum.— Plur, letters, alphabetic writing (sc. litterarum): Quosque legat versūs... Grandibus marmore caede notis, large letters, O.: foliisque notas et nomina mandat, V.: Inspicit acceptas hostis ab hoste notas, the letter, O.: loci, quasi argumentorum notae, memoranda.—Of wine, a brand, stamp, kind, quality: nota Falerni, H.: hae notae sunt optimae, i. e. wines of these brands. —A nod, beck, sign: Innuet; acceptas tu quoque redde notas, O.: Concussā manu dantem sibi signa videt, redditque notas, O.— Fig., a mark, sign, token: notae ac vestigia suorum flagitiorum: interspirationis enim, non defatigationis nostrae neque librariorum notae, signs (punctuation marks). — A distinguishing mark, characteristic, note: cuiusque generis dicendi: inter conloquia insigni notā deprendi, by a marked peculiarity of dialect, L.: Signatum praesente notā nomen, with the note of the present time, H.: Fabella hominum discernit notas, Ph.—Because of the mark against the name of a degraded citizen on the censor's lists, a censorial reproach, judgment of degradation (see censor): censoriae severitatis nota: censores senatum sine ullius notā legerunt, not excluding any one, L.— A mark of ignominy, badge of infamy, reproach, disgrace: domesticae turpitudinis: homo omnibus insignis notis turpitudinis: in amore tuo cogor habere notam, i. e. am degraded, Pr.: nullā tristi notā insignitus, reproachful surname, L.
    * * *
    mark, sign, letter, word, writing, spot brand, tattoo-mark

    Latin-English dictionary > nota

  • 5 dialectos

    dialect; form of speech

    Latin-English dictionary > dialectos

  • 6 ionicus

    Ionica, Ionicum ADJ
    Ionic/Ionian; (architectural order, dialect/style, meter, lascivious dance)

    Latin-English dictionary > ionicus

  • 7 lycaonice

    in the dialect of Lycaonia (district in southern Asia Minor), in Lycaonian

    Latin-English dictionary > lycaonice

  • 8 dialectos

    dĭălectos or - us, i, f., = dialektos, a dialect, Suet. Tib. 56.

    Lewis & Short latin dictionary > dialectos

  • 9 dialectus

    dĭălectos or - us, i, f., = dialektos, a dialect, Suet. Tib. 56.

    Lewis & Short latin dictionary > dialectus

  • 10 Dores

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Dores

  • 11 Doricus

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Doricus

  • 12 Dorienses

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Dorienses

  • 13 Doris

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Doris

  • 14 Dorium

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Dorium

  • 15 Dorius

    Dōres, um, m. (Gr. gen. pl. Dorieon, Vitr. 4, 1, 5), Dôrieis, the Dorians, Cic. Rep. 2, 4, 8; id. Fl. 27, 64; their progenitor, Dōrus, i, m., son of Hellen, Vitr. 4, 1; or of Neptune, acc. to Serv. Verg. A. 2, 27—
    II.
    Derivv.
    A.
    Dōrĭcus, a, um, adj., Doric:

    gens,

    Plin. 6, 2, 2, § 7:

    genus (architecturae),

    Vitr. 4, 6:

    aedes,

    id. ib.:

    symmetria,

    id. ib.:

    castra,

    Prop. 4 (5), 6, 34:

    dicta,

    i. e. in the Doric dialect, Quint. 8, 3, 59 (al. adv. Dōrĭce dicta; so Suet. Tib. 56: Dorice Rhodii loquuntur); hence, also: Dorici, ōrum, m., those who speak Doric, Gell. 2, 26, 10.—
    2.
    Meton. for Grecian, Greek:

    castra,

    Verg. A. 2, 27; 6, 88; Prop. 2, 8, 32 (2, 8, b. 16, M.):

    nox,

    Val. Fl. 2, 573:

    ignes,

    Sen. Agm. 611:

    Ancon,

    Juv. 4, 40.—
    B.
    Dōrĭ-us, a, um, adj., Doric:

    carmen,

    Hor. Epod. 9, 6; cf.

    moduli,

    Plin. 7, 56, 57, § 204:

    phthongus,

    id. 2, 23, 20, § 84; and subst., Dōri-um, ii, n.:

    tibicen Dorium canebat bellicosum,

    App. M. 10, p. 254, 23.—
    C.
    Dōrĭ-enses, ium, m., the Dorians, Just. 2, 6, 16. —
    D.
    Dōris, ĭdis, adj. fem., Doric:

    dialectos,

    Suet. Tib. 56:

    Malea,

    Luc. 9, 36:

    tellus,

    i. e. Sicily, Sen. Herc. Fur. 81.—
    b.
    Subst.
    (α).
    A country in Hellas, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 7, 13, § 28; in Asia Minor, id. 5, 27, 29, § 103 sq.—
    (β).
    A daughter of Oceanus, wife of Nereus, and mother of fifty seanymphs, Ov. M. 2, 11; 269; Prop. 1, 17, 25;

    Hyg. Fab. praef.—Also,

    wife of Dionysius I., Tyrant of Syracuse, Cic. Tusc. 5, 20, 59; Val. Max. 9, 13, ext. 1.—Also, the name of a Greek girl, Juv. 3, 94; Prop. 4, 7, 72.— Meton., the sea, Verg. E. 10, 5; Ov. F. 4, 678; Stat. Silv. 3, 2, 89.—
    (γ).
    A plant, called also pseudoanchusa and echis, Plin. 22, 20, 24, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > Dorius

  • 16 enthymema

    enthymēma, ătis, n., = enthumêma, rhetor. and dialect. t. t.
    I.
    A reflection, meditation, an argument (pure Lat. commentatio), Quint. 5, 10, 1; 5, 14, 1; 24; 8, 5, 4 et saep.; Cic. Top. 14; Juv. 6, 450.—
    II.
    A conclusion drawn from the contrary, Cic. Top. 13, 55; Quint. 8, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > enthymema

  • 17 enuncio

    ē-nuntĭo ( enuncio), āvi, ātum, 1, v. a., to say out (esp. something that should be kept secret), to divulge, disclose, to report, tell.
    I.
    Prop. (good prose):

    ut, quod meae concreditumst taciturnitati clam, ne enuntiarem, quoiquam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 106:

    sociorum consilia adversariis,

    Cic. Rosc. Am. 40, 117; cf. Caes. B. G. 1, 17, 5:

    rem Helvetiis per indicium,

    id. ib. 1, 4, 1; cf.:

    dolum Ciceroni per Fulviam,

    Sall. C. 28, 2:

    mysteria,

    Cic. Mur. 11, 25; id. de Or. 1, 47, 206; cf. Liv. 10, 38; 23, 35; Caes, B. G. 1, 31, 2; 5, 58, 1 et saep.— With acc. and inf., Plaut. Poen. 4, 2, 66.— Absol., Caes. B. G. 1, 30 fin.
    II.
    Transf., in gen., to speak out, say, express, declare (for the most part only in Cic. and Quint. in the rhetor., dialect., and gram. signif.):

    cum inflexo commentatoque verbo res eadem enuntiatur ornatius,

    Cic. de Or. 3, 42, 168:

    sententias breviter,

    id. Fin. 2, 7, 20:

    obscena nudis nominibus,

    Quint. 8, 3, 38:

    voluntatem aliquam,

    id. 3, 3, 1; cf. id. 9, 1, 16; 8, 3, 62: fundamentum dialecticae est, quicquid enuntietur (id autem appellant axiôma, quod est quasi effatum) aut verum esse, aut falsum, etc., Cic. Ac. 2, 29 fin. —Cf. in the part. subst.: ēnuntiā-tum, i, n., a proposition, = enuntiatio, Cic. Fat. 9, 19, and 12, 28.—
    B.
    To pronounce, utter:

    (litterae) quae scribuntur aliter quam enuntiantur,

    Quint. 1, 7, 28; cf. id. 1, 5, 18; 1, 11, 4; 2, 11, 4 al.: masculino genere cor, ut multa alia, enuntiavit Ennius, Caesell. ap. Gell. 7, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > enuncio

  • 18 enuntiatio

    ēnuntĭātĭo ( enunciat-), ōnis, f. [enuntio], in rhetor. and dialect. lang., a declaration, enunciation, proposition, Cic. Fat. 1; 10; 12; Quint. 7, 3, 2; 9, 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > enuntiatio

  • 19 enuntio

    ē-nuntĭo ( enuncio), āvi, ātum, 1, v. a., to say out (esp. something that should be kept secret), to divulge, disclose, to report, tell.
    I.
    Prop. (good prose):

    ut, quod meae concreditumst taciturnitati clam, ne enuntiarem, quoiquam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 106:

    sociorum consilia adversariis,

    Cic. Rosc. Am. 40, 117; cf. Caes. B. G. 1, 17, 5:

    rem Helvetiis per indicium,

    id. ib. 1, 4, 1; cf.:

    dolum Ciceroni per Fulviam,

    Sall. C. 28, 2:

    mysteria,

    Cic. Mur. 11, 25; id. de Or. 1, 47, 206; cf. Liv. 10, 38; 23, 35; Caes, B. G. 1, 31, 2; 5, 58, 1 et saep.— With acc. and inf., Plaut. Poen. 4, 2, 66.— Absol., Caes. B. G. 1, 30 fin.
    II.
    Transf., in gen., to speak out, say, express, declare (for the most part only in Cic. and Quint. in the rhetor., dialect., and gram. signif.):

    cum inflexo commentatoque verbo res eadem enuntiatur ornatius,

    Cic. de Or. 3, 42, 168:

    sententias breviter,

    id. Fin. 2, 7, 20:

    obscena nudis nominibus,

    Quint. 8, 3, 38:

    voluntatem aliquam,

    id. 3, 3, 1; cf. id. 9, 1, 16; 8, 3, 62: fundamentum dialecticae est, quicquid enuntietur (id autem appellant axiôma, quod est quasi effatum) aut verum esse, aut falsum, etc., Cic. Ac. 2, 29 fin. —Cf. in the part. subst.: ēnuntiā-tum, i, n., a proposition, = enuntiatio, Cic. Fat. 9, 19, and 12, 28.—
    B.
    To pronounce, utter:

    (litterae) quae scribuntur aliter quam enuntiantur,

    Quint. 1, 7, 28; cf. id. 1, 5, 18; 1, 11, 4; 2, 11, 4 al.: masculino genere cor, ut multa alia, enuntiavit Ennius, Caesell. ap. Gell. 7, 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > enuntio

  • 20 lingua

    lingua (ante-class. form dingua, like dagrima for lacrima, Mar. Victorin. p. 2457 and 2470 P.; cf. the letter D), ae, f. [Sanscr. jihvā; original Lat. form. dingua; A. -S. tunga; Germ. Zunge; Engl. tongue. Not from the root lih, lich, v. lingo], the tongue.
    I.
    Lit.:

    fac proserpentem bestiam me duplicem ut habeam linguam (of a kiss in which the tongues touched each other),

    Plaut. As. 3, 3, 105:

    lingua haeret metu,

    Ter. Eun. 5, 5, 7:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149:

    linguā haesitantes,

    id. de Or. 1, 25, 115:

    linguā properanti legere,

    Ov. P. 3, 5, 9:

    linguā titubante loqui,

    id. Tr. 3, 1, 21:

    quo facilius verba ore libero exprimeret, calculos lingua volvens dicere domi solebat (Demosthenes),

    Quint. 11, 3, 54: linguam exserere, to thrust out the tongue, in token of derision or contempt, Liv. 7, 10: so,

    lingua ejecta,

    Cic. de Or. 2, 66, 266:

    lingua minor,

    the epiglottis, Plin. 11, 37, 66, § 175.—Comically, as mock term of endearment:

    hujus voluptas, te opsecro, hujus mel, hujus cor, hujus labellum, hujus lingua,

    Plaut. Poen. 1, 2, 178; cf. v. 175.—In mal. part.: homo malae linguae, a fellow with a bad tongue, i. q. fellator, Mart. 3, 80, 2; Min. Fel. Oct. 28.—
    II.
    Transf.
    A.
    Since the tongue is an organ of speech, a tongue, utterance, speech, language:

    largus opum, lingua melior,

    Verg. A. 11, 338:

    facilem benevolumque lingua tua jam tibi me reddidit,

    Ter. Hec. 5, 1, 35:

    non tu tibi istam praetruncari linguam largiloquam jubes?

    Plaut. Mil. 2, 3, 47:

    Latium beare divite linguā,

    Hor. Ep. 2, 2, 120:

    lingua quasi flabello seditionis contionem ventilare,

    Cic. Fl. 23, 54:

    linguam continere,

    id. Q. Fr. 1, 1, 13:

    tenere,

    Ov. F. 2, 602:

    moderari,

    Sall. J. 84:

    linguae solutio,

    Cic. de Or. 1, 25, 114:

    linguam solvere ad jurgia,

    Ov. M. 3, 261:

    quidam operarii linguā celeri et exercitatā,

    Cic. de Or. 1, 18, 83:

    ut vitemus linguas hominum,

    id. Fam. 9, 2, 2:

    Aetolorum linguas retundere,

    to check their tongues, bring them to silence, Liv. 33, 3; cf.:

    claudente noxarum conscientiā linguam,

    Amm. 16, 12, 61:

    si mihi lingua foret,

    Ov. H. 21, 205:

    ne vati noceat mala lingua futuro,

    Verg. E. 7, 28: favete linguis, i. e. give attention, " be silent that you may hear," Hor. C. 3, 1, 2; Ov. F. 1, 71:

    linguis animisque faventes,

    Juv. 12, 83:

    nam lingua mali pars pessima servi,

    id. 9, 121:

    mercedem imponere linguae,

    i. e. to speak for pay, id. 7, 149:

    usum linguae reciperare,

    Amm. 17, 12, 10:

    linguā debili esse,

    to stammer, Gell. 1, 12, 2.—Comically: os habeat, linguam, perfidiam, tongue, i. e. readiness in speech, Plaut. Mil. 2, 2, 33. —
    2.
    The tongue or language of a people:

    lingua Latina, Graeca,

    Cic. Fin. 1, 3, 10:

    Graeca et Latina lingua,

    Varr. R. R. 2, 1, 6:

    (Massilia) tam procul a Graecorum regionibus, disciplinis linguāque divisa,

    Cic. Fl. 26, 63:

    quod quidem Latina lingua sic observat, ut, etc.,

    id. Or. 44, 150:

    Gallicae linguae scientiam habere,

    Caes. B. G. 1, 47:

    qui ipsorum lingua Celtae, nostra Galli, appellantur,

    id. ib. 1, 1:

    dissimili linguā,

    Sall. C. 6, 2:

    linguā utrāque,

    i. e. Greek and Latin, Hor. S. 1, 10, 23; so, auctores utriusque linguae, Quint. prooem. 1;

    1, 1, 14: Mithridates, cui duas et viginti linguas notas fuisse,

    id. 11, 2, 50:

    haud rudis Graecae linguae,

    Curt. 5, 11, 4; 5, 4, 4; Nep. Milt. 3, 2:

    Syrus in Tiberim Orontes et linguam et mores vexit,

    Juv. 3, 63.—
    b.
    Dialect, idiom, mode of speech (post-Aug.): illis non verborum modo, sed. linguarum etiam se inter differentium copia est. Quint. 12, 10, 34:

    Crassus quinque Graeci sermonis differentias sic tenuit, ut, qua quisque apud eum linguā postulasset, eadem jus sibi redditum ferret,

    id. 11, 2, 50:

    utar enim historicā linguā,

    Sen. Q. N. 1, 13, 3:

    si philosophorum linguā uti voluissem,

    id. ib. 2, 2, 4.—
    3.
    Poet. of animals. the voice, note, song, bark, etc.:

    linguae volucrum,

    Verg. A. 3, 361; 10, 177:

    linguam praecludere (canis),

    Phaedr. 1, 22, 5.—
    4.
    An utterance, expression:

    lingua secretior,

    a dark saying, Quint. 1, 1, 35.—
    B.
    Of tongue-shaped things.
    1.
    A plant, also called lingulaca, Plin. 24, 19, 108, § 170.—
    2.
    Lingua bubula, a plant, oxtongue, bugloss, Cato, R. R. 40; Plin. 17, 14, 24, § 112.—
    3.
    Lingua canina, Cels. 5, 27, 18 init.;

    and lingua canis,

    App. Herb. 96, the plant hound's-tongue, also called cynoglossos; q. v.—
    4.
    A tongue of land: id promontorium, Cujus lingua in altum proicit, Pac. ap. Gell. 4, 17 fin.:

    lingua in altum mille passuum excurrens,

    Liv. 37, 31, 9; Weissenb. ad Liv. 25, 15, 12:

    eminet in altum lingua, in qua urbs sita est,

    Liv. 44, 11:

    tenuem producit in aequora linguam,

    Luc. 2, 614; cf.: lingua dicitur promontorii genus non excellentis sed molliter in planum devexi, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.—
    5.
    A spoonful, as a measure, Plin. 26, 11, 73, § 119 (al. lingulis).—
    6.
    The tongue or reed of a flute, Plin. 10, 29, 43, § 84.—
    7.
    The short arm of a lever:

    vectis lingua sub onus subdita,

    Vitr. 10, 8 (cf. ligula, VII.).

    Lewis & Short latin dictionary > lingua

См. также в других словарях:

  • dialect — DIALÉCT, dialecte, s.n. 1. Ramificaţie teritorială a unei limbi, cuprinzând adesea mai multe graiuri. 2. (impr.) Grai. 3. (impr.) Limbă. [pr.: di a ] – Din fr. dialecte, lat. dialectus. Trimis de romac, 03.03.2004. Sursa: DEX 98  DIALÉCT s. ( …   Dicționar Român

  • dialect — n 1 Dialect, vernacular, patois, lingo, jargon, cant, argot, slang denote a form of language or a style of speech which varies from that accepted as the literary standard. Dialect (see also LANGUAGE 1) is applied ordinarily to a form of a… …   New Dictionary of Synonyms

  • dialect — is the language form of a region, and varies from the standard language in matters of vocabulary, grammar, and pronunciation. Some dialects are also related to social class and ethnic origin. The dialects of the United Kingdom are recorded in… …   Modern English usage

  • dialect — [dī′ə lekt΄] n. [L dialectus < Gr dialektos, discourse, discussion, dialect < dialegesthai, to discourse, talk < dia, between (see DIA ) + legein, to choose, talk (see LOGIC)] 1. the sum total of local characteristics of speech 2. Rare… …   English World dictionary

  • Dialect — Di a*lect, n. [F. dialecte, L. dialectus, fr. Gr. ?, fr. ? to converse, discourse. See {Dialogue}.] 1. Means or mode of expressing thoughts; language; tongue; form of speech. [1913 Webster] This book is writ in such a dialect As may the minds of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • dialect —    Dialect identifies groups within a language. Some people’s speech displays features differentiating it from that used by members of other groups, although those belonging to either group can communicate with each other without excessive… …   Encyclopedia of contemporary British culture

  • dialect — dialect; in·ter·dialect; trans·dialect; …   English syllables

  • dialect — (n.) 1570s, form of speech of a region or group, from M.Fr. dialecte, from L. dialectus local language, way of speaking, conversation, from Gk. dialektos talk, conversation, speech; also the language of a country, dialect, from dialegesthai… …   Etymology dictionary

  • dialect — index language, phraseology, speech Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • dialect — [n] local speech accent, argot, cant, idiom, jargon, language, lingo, localism, patois, patter, pronunciation, provincialism, regionalism, slang, terminology, tongue, vernacular, vocabulary; concept 276 …   New thesaurus

  • dialect — ► NOUN ▪ a form of a language which is peculiar to a specific region or social group. DERIVATIVES dialectal adjective. ORIGIN originally in the sense «dialectic»: from Greek dialektos discourse, way of speaking …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»