Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

decemvirālis

  • 1 decemviralis

    decemvirālis, e [ decemvir ]
    относящийся к децемвирам, децемвирский (potestas L, T)

    Латинско-русский словарь > decemviralis

  • 2 decemviralis

    decemvirālis, e (decemvir), zu den Dezemvirn (Zehnern) gehörig, Dezemviral-, Zehner-, der Dezemvirn (Zehner), a) zu decemvir no. I gehörig: regnum, Claud. or. fr.: annus, Cic.: leges, der Zwölftafeln, Liv.: certamina, Liv.: invidia, Cic.: odium (gegen die Dezemvirn), Liv.: potestas, Liv. u. Tac.: scita, Arnob. – b) zu decemvir no. II gehörig: collegium, Cic. Verr. 4, 108. – c) zu decemvir no. IV gehörig: auctio, Cic.: benignitas, Cic.: emptio, Cic.: pecunia, der Dezemvirn (zum Ankauf von Äckern), Cic.

    lateinisch-deutsches > decemviralis

  • 3 decemviralis

    decemvirālis, e (decemvir), zu den Dezemvirn (Zehnern) gehörig, Dezemviral-, Zehner-, der Dezemvirn (Zehner), a) zu decemvir no. I gehörig: regnum, Claud. or. fr.: annus, Cic.: leges, der Zwölftafeln, Liv.: certamina, Liv.: invidia, Cic.: odium (gegen die Dezemvirn), Liv.: potestas, Liv. u. Tac.: scita, Arnob. – b) zu decemvir no. II gehörig: collegium, Cic. Verr. 4, 108. – c) zu decemvir no. IV gehörig: auctio, Cic.: benignitas, Cic.: emptio, Cic.: pecunia, der Dezemvirn (zum Ankauf von Äckern), Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > decemviralis

  • 4 decemviralis

    decemviralis, decemvirale ADJ
    of/belonging to a decemvirate (office of decemvir); abb. xviralis

    Latin-English dictionary > decemviralis

  • 5 decemviralis

    dĕcemvĭrālis, e, adj. [decemviri], decemviral, of or belonging to the decem viri:

    leges,

    i. e. of the Twelve Tables, Liv. 3, 57 fin.; Gell. 20, 1, 3:

    potestas,

    Liv. 3, 55; Tac. A. 1, 1:

    annus,

    Cic. Rep. 2, 37 invidia, id. Brut. 14, 54; Liv. 3, 42:

    certaminibus,

    id. 3, 54:

    odio,

    id. 3, 42:

    ex collegio (sacerdotes),

    Cic. Verr. 2, 4, 49:

    pecunia (referring to the decemviri agris dividundis),

    id. Agr. 1, 5; cf.:

    auctis,

    ib. 2, 22, 58.—
    * Adv., dĕcemvĭrālĭter: loqui, i. e. in the manner of the decemviri stlitibus judicandis, Sid. Ep. 8, 6 med.

    Lewis & Short latin dictionary > decemviralis

  • 6 decemvirālis (xvirālis)

        decemvirālis (xvirālis) e, adj.    [decemviri], decemviral, of the decemviri: leges, of the Twelve Tables, L.: annus: odium, L.: collegium.

    Latin-English dictionary > decemvirālis (xvirālis)

  • 7 decemviraliter

    dĕcemvĭrālis, e, adj. [decemviri], decemviral, of or belonging to the decem viri:

    leges,

    i. e. of the Twelve Tables, Liv. 3, 57 fin.; Gell. 20, 1, 3:

    potestas,

    Liv. 3, 55; Tac. A. 1, 1:

    annus,

    Cic. Rep. 2, 37 invidia, id. Brut. 14, 54; Liv. 3, 42:

    certaminibus,

    id. 3, 54:

    odio,

    id. 3, 42:

    ex collegio (sacerdotes),

    Cic. Verr. 2, 4, 49:

    pecunia (referring to the decemviri agris dividundis),

    id. Agr. 1, 5; cf.:

    auctis,

    ib. 2, 22, 58.—
    * Adv., dĕcemvĭrālĭter: loqui, i. e. in the manner of the decemviri stlitibus judicandis, Sid. Ep. 8, 6 med.

    Lewis & Short latin dictionary > decemviraliter

  • 8 concursatio

    concursātio, ōnis f. [ concurso ]
    2) столкновение, встреча, стычка L, QC
    3) езда, бегание взад и вперёд, метание, беготня туда и сюда (puerorum C; formicarum PM)
    c. nunc Lamiam nunc Chalcidem L — поездка то в Ламию, то в Халкиду
    4) смятение, волнение ( exagitatae mentis Sen)

    Латинско-русский словарь > concursatio

  • 9 invidia

    ae f. [ invideo ]
    1) зависть, ревность
    i. dicĭtur non solum in eo, qui invĭdet, sed etiam in eo, cui invidetur C — слово «invidia» употребляется в отношении не только к тому, который завидует, но и к тому, которому завидуют
    2) недоброжелательство, ненависть, злоба
    esse in invidiā C, Sl (invidiam habere C, invidiae esse Sl, L) — быть предметом зависти ( или ненависти)
    alicui invidiam facere (afferre, conflare) C etc. или adducere aliquem in invidiam C — навлечь на кого-л. ненависть
    i. facti Sl — то, что в этом поступке заслуживает ненависти
    3) зло, дурное качество, одиозность
    quae tandem Ausoniā Teucros considĕre terrā i. est? V — что же дурного в том, что тевкры поселятся в авсонийской земле?
    absit i. verbo погов. Lне взыщите на слове
    4) завистник, ненавистник ( infelix V)
    5) обвинение, упрёк ( lautitiarum invidiam refutare Su)

    Латинско-русский словарь > invidia

  • 10 concursatio

    concursātio, ōnis, f. (concurso), das Hin- und Herrennen, -laufen, -reisen, bes. des Geschäftigen, Ängstlichen, a) lebender Wesen: α) übh.: c. multa (des Redners auf der Bühne), Cic.: puerorum illa c. nocturna, Cic.: c. formicarum, Plin. – im Plur., quid huius lacrimas et concursationes proferam, Cic. II. Verr. 1, 75: concursationes ad divitias euntium, Sen. ep. 17, 9. – β) das Umherreisen, c. regis a Demetriade nunc Lamiam in concilium Aetolorum nunc Chalcidem, Liv.: c. decemviralis, der Dezemvirn in den Provinzen, Cic. – γ) als milit. t. t. = das Plänkeln leicht bewaffneter Truppen, Liv. 30, 34, 2. Curt. 8, 14 (49), 24. – b) lebl. Ggstde.: c. somniorum, der Umlauf der Tr., Cic.: c. exagitatae mentis, das ängstliche Hin- u. Herschwanken, Sen.

    lateinisch-deutsches > concursatio

  • 11 decemviraliter

    decemvirāliter, Adv. (decemviralis), nach Art der decemviri (stlitibus iudicandis), Sidon. epist. 8, 6, 7.

    lateinisch-deutsches > decemviraliter

  • 12 invidia

    invidia, ae, f. (invidus), die Mißgunst, I) appellat.: A) subjekt., die mißgünstige Stimmung gegen jmd., der Neid, die Eifersucht, civium suorum, Nep.: invidiae fuimus, wir waren ein Gegenstand des Neides, d.i. zu glücklich, Prop.: res nullam habuit invidiam, Nep.: sine invidia, gern, Mart.: Plur. odia invidiaeque erga Fabium Valentem, Eifersüchteleien, Tac. hist. 2, 99. – B) objekt.: 1) der Haß, den man bei anderen erregt, die üble Stimmung, der Unwille, die Unzufriedenheit mit jmd., die Erbitterung, die üble Nachrede, bes. des Volkes gegen Staatsmänner, der Parteihaß, das Mißfallen, die Mißgunst, Eifersucht (Ggstz. favor, cupiditas = parteiische Vorliebe), a) eig.: invidiae moles, Cic.: invidiae tempestas, Cic.: inv. dictatoria, decemviralis, gegen den D., gegen die D., Liv.: obtrectatio atque invidia adversus crescentem in dies gloriam, Liv.: inv. ea, die Erbitterung darüber, Liv.: inv. facti, der Haß wegen seiner Tat, das Gehässige seiner Tat, Sall.: u. so inv. totius rei, Liv.: temere commissi belli, Iustin.: illius temporis, der Parteihaß jener Zeit, Cic.: u. so temporis iniquitas atque invidia, Cic.: alci invidiam facere, Brut. in Cic. ep., od. conflare, Cic.: invidiam habere, Cic.: alci esse invidiae, Sall. u. Liv.: apud bonos invidiae fuit, quod (daß) etc., machte böses Blut (v. einem Umstand), Tac.: esse minore invidiā, Nep.: in invidia esse, mißliebig sein (v. Pers.u. Lebl.), Cic. u. Sall.: plenum invidiae esse, Cic.: in invidiam venire, in invidiam magnam venire, Cic.: in invidiam incĭdere, recĭdere, Nep.: invidiā premi, Cic.: ex invidia laborare, Cic.: invidiā rumpi, Mart. (vgl. invidiā ut rumpantur ilia Codro, Verg.): invidiā ardere, Gegenstand, die Zielscheibe des glühenden Hasses sein, von glühendem Hasse verfolgt werden, Cic. u. Liv.: invidiā flagrare, conflagrare, s. flagro, cōn-flagro: invidiam parĕre, Cic.: invidiam contrahere (v. einem Umstand), Cornif. rhet. u. Curt.: invidiam serere in alqm, Tac.: invidiam in alqm commovere, concitare, excitare, Cic.: possessionis invidiam pecuniā commutare, Cic.: invidiam quaerere in alqm, Cic.: invidiam alci inferre, Iustin.: alqm in summam invidiam adducere, Cic.: alqm apud alqm in invidiam vocare, Cic.: alqm in invidiam rapere, Cic.: alqm invidiā onerare, Suet.: ex illius invidia deonerare aliquid et in te traicere, Cic.: in eos ab se iram plebis invidiamque avertere, Liv.: invidiam augere, inflammare, Cic., cumulare, Liv.: invidiam eius orationis subire, Cic.: pro amico periculum aut invidiam subire, Cic.: non minorem aulicorum invidiam excipere, Nep.: totius provinciae invidiam atque offensionem alcis rei causā suscipere, Cic.: molem invidiae sustinere, Cic.: invidia od. tempestas invidiae impendet alci, Cic.: invidiam lenire, sedare, exstinguere, Cic.: invidiam vincere, Sall.: alqm invi diā lĕvare, Cic.: alqm invidiā, liberare, Cic.: omni se invidiā liberare, Cic.: magnā se et inveteratā invidiā liberare, Cic.: invidiam declinare, Suet., societate culpae invidiam declinare, Tac.: invidiam vitare, Cornif. rhet.: invidiam ponere, deponere, Cic.: invidia crescit, accrescit, Suet.: invidia dominatur, iacet, consenescit, Cic.: absit invidia verbo! od. absit verbo invidia! Liv.: u. bl. absit invidia! Curt. – sub invidia aliena od. alterius, auf Kosten des guten Namens eines anderen, regnare, Liv., commode dicere, Plin. ep. – Plur., odia, invidiae, despicationes, Cic. de fin. 1, 67: malevolorum obtrectationes et invidiae, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 1. – b) meton., α) v. neidischen Menschen, invidia infelix, Verg. georg. 3, 37: invitā invidiā, Hor. sat. 2, 1, 76: tantumne licebit invidiae? Claud. Mam. epist. 1, 4. – β) v. einem beneideten, gehässigen Gegenstande, invidiae aut pestilentiae possessores, die Bes. von beneideten oder ungesunden Plätzen, Cic. de lege agr. 1, 15: inv. ea, Liv. 6, 27, 3: u. quae invidia est (worin liegt das Gehässige) m. Infin., Verg. Aen. 4, 350. Verg. catal. 14, 8. – 2) die gehässige Beurteilung od. Anschuldigung, die Anfeindung, Verdächtigung, der gehässige Vorwurf, die Vorwürfe, invidiae et preces, Tac.: invidiae erat amissum Cremerae praesidium, Liv.: multa cum invidia flagitare, Tac.: Rhodum secedere statuit ad declinandam invidiam, Suet.: m. obj. Genet., ut ex eo crudelitatis invidiam colligam, Cic. Verr. 5, 19: mihi enim nec Demosthenes tam gravi morum dignus videtur invidiā, Quint. 12, 1, 15. – II) personif., als Göttin, Hyg. fab. praef. p. 8 M.

    lateinisch-deutsches > invidia

  • 13 concursatio

    concursātio, ōnis, f. (concurso), das Hin- und Herrennen, -laufen, -reisen, bes. des Geschäftigen, Ängstlichen, a) lebender Wesen: α) übh.: c. multa (des Redners auf der Bühne), Cic.: puerorum illa c. nocturna, Cic.: c. formicarum, Plin. – im Plur., quid huius lacrimas et concursationes proferam, Cic. II. Verr. 1, 75: concursationes ad divitias euntium, Sen. ep. 17, 9. – β) das Umherreisen, c. regis a Demetriade nunc Lamiam in concilium Aetolorum nunc Chalcidem, Liv.: c. decemviralis, der Dezemvirn in den Provinzen, Cic. – γ) als milit. t. t. = das Plänkeln leicht bewaffneter Truppen, Liv. 30, 34, 2. Curt. 8, 14 (49), 24. – b) lebl. Ggstde.: c. somniorum, der Umlauf der Tr., Cic.: c. exagitatae mentis, das ängstliche Hin- u. Herschwanken, Sen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > concursatio

  • 14 decemviraliter

    decemvirāliter, Adv. (decemviralis), nach Art der decemviri (stlitibus iudicandis), Sidon. epist. 8, 6, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > decemviraliter

  • 15 invidia

    invidia, ae, f. (invidus), die Mißgunst, I) appellat.: A) subjekt., die mißgünstige Stimmung gegen jmd., der Neid, die Eifersucht, civium suorum, Nep.: invidiae fuimus, wir waren ein Gegenstand des Neides, d.i. zu glücklich, Prop.: res nullam habuit invidiam, Nep.: sine invidia, gern, Mart.: Plur. odia invidiaeque erga Fabium Valentem, Eifersüchteleien, Tac. hist. 2, 99. – B) objekt.: 1) der Haß, den man bei anderen erregt, die üble Stimmung, der Unwille, die Unzufriedenheit mit jmd., die Erbitterung, die üble Nachrede, bes. des Volkes gegen Staatsmänner, der Parteihaß, das Mißfallen, die Mißgunst, Eifersucht (Ggstz. favor, cupiditas = parteiische Vorliebe), a) eig.: invidiae moles, Cic.: invidiae tempestas, Cic.: inv. dictatoria, decemviralis, gegen den D., gegen die D., Liv.: obtrectatio atque invidia adversus crescentem in dies gloriam, Liv.: inv. ea, die Erbitterung darüber, Liv.: inv. facti, der Haß wegen seiner Tat, das Gehässige seiner Tat, Sall.: u. so inv. totius rei, Liv.: temere commissi belli, Iustin.: illius temporis, der Parteihaß jener Zeit, Cic.: u. so temporis iniquitas atque invidia, Cic.: alci invidiam facere, Brut. in Cic. ep., od. conflare, Cic.: invidiam habere, Cic.: alci esse invidiae, Sall. u. Liv.: apud bonos invidiae fuit, quod (daß) etc., machte böses Blut (v. einem Umstand), Tac.: esse minore invidiā, Nep.: in invidia
    ————
    esse, mißliebig sein (v. Pers.u. Lebl.), Cic. u. Sall.: plenum invidiae esse, Cic.: in invidiam venire, in invidiam magnam venire, Cic.: in invidiam incĭdere, recĭdere, Nep.: invidiā premi, Cic.: ex invidia laborare, Cic.: invidiā rumpi, Mart. (vgl. invidiā ut rumpantur ilia Codro, Verg.): invidiā ardere, Gegenstand, die Zielscheibe des glühenden Hasses sein, von glühendem Hasse verfolgt werden, Cic. u. Liv.: invidiā flagrare, conflagrare, s. flagro, conflagro: invidiam parĕre, Cic.: invidiam contrahere (v. einem Umstand), Cornif. rhet. u. Curt.: invidiam serere in alqm, Tac.: invidiam in alqm commovere, concitare, excitare, Cic.: possessionis invidiam pecuniā commutare, Cic.: invidiam quaerere in alqm, Cic.: invidiam alci inferre, Iustin.: alqm in summam invidiam adducere, Cic.: alqm apud alqm in invidiam vocare, Cic.: alqm in invidiam rapere, Cic.: alqm invidiā onerare, Suet.: ex illius invidia deonerare aliquid et in te traicere, Cic.: in eos ab se iram plebis invidiamque avertere, Liv.: invidiam augere, inflammare, Cic., cumulare, Liv.: invidiam eius orationis subire, Cic.: pro amico periculum aut invidiam subire, Cic.: non minorem aulicorum invidiam excipere, Nep.: totius provinciae invidiam atque offensionem alcis rei causā suscipere, Cic.: molem invidiae sustinere, Cic.: invidia od. tempestas invidiae impendet alci, Cic.: invidiam lenire, sedare, exstinguere, Cic.: invidiam vincere, Sall.: alqm invi-
    ————
    diā lĕvare, Cic.: alqm invidiā, liberare, Cic.: omni se invidiā liberare, Cic.: magnā se et inveteratā invidiā liberare, Cic.: invidiam declinare, Suet., societate culpae invidiam declinare, Tac.: invidiam vitare, Cornif. rhet.: invidiam ponere, deponere, Cic.: invidia crescit, accrescit, Suet.: invidia dominatur, iacet, consenescit, Cic.: absit invidia verbo! od. absit verbo invidia! Liv.: u. bl. absit invidia! Curt. – sub invidia aliena od. alterius, auf Kosten des guten Namens eines anderen, regnare, Liv., commode dicere, Plin. ep. – Plur., odia, invidiae, despicationes, Cic. de fin. 1, 67: malevolorum obtrectationes et invidiae, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 1. – b) meton., α) v. neidischen Menschen, invidia infelix, Verg. georg. 3, 37: invitā invidiā, Hor. sat. 2, 1, 76: tantumne licebit invidiae? Claud. Mam. epist. 1, 4. – β) v. einem beneideten, gehässigen Gegenstande, invidiae aut pestilentiae possessores, die Bes. von beneideten oder ungesunden Plätzen, Cic. de lege agr. 1, 15: inv. ea, Liv. 6, 27, 3: u. quae invidia est (worin liegt das Gehässige) m. Infin., Verg. Aen. 4, 350. Verg. catal. 14, 8. – 2) die gehässige Beurteilung od. Anschuldigung, die Anfeindung, Verdächtigung, der gehässige Vorwurf, die Vorwürfe, invidiae et preces, Tac.: invidiae erat amissum Cremerae praesidium, Liv.: multa cum invidia flagitare, Tac.: Rhodum secedere statuit ad declinandam invidiam, Suet.: m. obj. Genet., ut ex eo crudelitatis in-
    ————
    vidiam colligam, Cic. Verr. 5, 19: mihi enim nec Demosthenes tam gravi morum dignus videtur invidiā, Quint. 12, 1, 15. – II) personif., als Göttin, Hyg. fab. praef. p. 8 M.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > invidia

  • 16 concursātiō

        concursātiō ōnis, f    [concurso], a running together, thronging: multa (populi): percontantium.—A collision, conflict: incidentium aliorum in alios, L.: utriusque exercitūs, Cs.: proelii, N. —A running about, going to and fro: huius concursationes: (mulierum) incerta, L.: decemviralis, a travelling over the provinces.—A skirmishing, swift movement (of troops): maior quam vis, L., Cu.—Fig., coincidence, correspondence: quae concursatio somniorum?
    * * *
    running/pushing together; journeying to and fro; skirmish; disorderly meeting

    Latin-English dictionary > concursātiō

  • 17 concursatio

    concursātĭo, ōnis, f. [concurso].
    I.
    A running together, a disorderly meeting:

    cum multā concursatione (populi),

    Cic. Brut. 69, 242; Tac. A. 6, 17.—
    B.
    Trop.: inventus est ordo in stellis... cedo tandem qui sit ordo aut quae concursatio somniorum? what coincidence? i. e. what concert of motion that can express a design? Cic. Div. 2, 71, 146.—
    II.
    A running upon, pushing against one another:

    concursatio in obscuro incidentium aliorum in alios incertum fecerat, an, etc.,

    Liv. 41, 2, 6.—
    III.
    A running about, going to and fro, etc.:

    quid ego hujus lacrimas et concursationes proferam?

    Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75 Zumpt ad loc.:

    et in Albaniā et Seplasiā quae concursatio percunctantium, quid, etc.,

    id. Agr. 2, 34, 94:

    puerorum illa concursatio nocturna,

    id. Dom. 6, 14:

    Libonis et Hypsaei non obscura concursatio et contentio,

    id. Fam. 1, 1, 3:

    (mulierum) concursatio incerta nunc hos nunc illos sequentium,

    Liv. 5, 40, 3; cf. id. 35, 49, 9:

    decemviralis,

    a travelling over the provinces, Cic. Agr. 1, 3, 8:

    concursationes ad divitias euntium sapiens securus laetusque ridebit,

    Sen. Ep. 17, 9.—
    2.
    In milit. lang., the skirmishing of light-armed troops, Liv. 30, 34, 2; Curt. 8, 14, 13.—
    B.
    Trop., an anxious, troubled restlessness, anxiety:

    exagitatae mentis,

    Sen. Ep. 3, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > concursatio

  • 18 decemviri

    dĕcem-vĭri (in MSS. and old edd. often Xviri), um or ōrum ( gen. -virum, Cic. Agr. 2, 15, 39; 2, 21, 56; id. Rep. 2, 36, 61; Varr. L. L. 9, § 85 Müll.; Liv. 27, 8; 40, 12: -virorum only in Liv., where it is very freq.), m. [vir], a college or commission of ten men, the decemviri or decemvirs, Roman magistrates of various kinds.
    I.
    The most famous were called decemviri legibus scribundis, the composers of the Twelve Tables, who ruled alone, and absolutely, in the years of Rome 303 to 305 (legally only 303 and 304; hence "neque decemviralis potestas ultra biennium," Tac. A. 1, 1), Cic. Rep. 2, 36 sq.; Liv. 3, 32 sq.; Gell. 20, 1, 3.—In sing., Cic. Rep. 2, 36 fin.; Liv. 3, 33 fin.; 40; 46; 48 al. The fragments which remain of these laws form one of the most important monuments of the early Latin language; and have been critically edited by R. Schoell, Leips., 1866; cf. Momms. Rom. Hist. book 2, ch. 2; Lange, Röm. Alter. 1, 535 sqq.; Wordsworth, Fragm. p. 503 sq.—
    II.
    Decemviri stlitibus (litibus) judicandis, a standing tribunal for deciding causes involving liberty or citizenship, and which represented the praetor, Cic. Or. 46, 156; Suet. Aug. 36; Dig. 1, 2, 2, § 29; Corp. Inscr. Lat. 8, 38 (A. U. C. 615); cf. Cic. Caec. 33, 97. —In the sing., Inscr. Orell. no. 133 and 554. —
    III.
    Decemviri agris dividundis, a commission for distributing the public land to the people, Cic. Agr. 1, 6 sq.; 2, 7 sq.; Liv. 31, 4 and 42; cf.:

    X. VIR. A. D. A. (i. e. decemviri agris dandis assignandis),

    Inscr. Orell. 544.—
    IV.
    Decemviri sacris faciundis, a college of priests who preserved the Sibylline books, had charge of the Apollinaria, etc.; its number in the time of the emperors was increased to sixty, Liv. 10, 8; 25, 12 al.—In sing., Inscr. Orell. 554.

    Lewis & Short latin dictionary > decemviri

  • 19 invidia

    invĭdĭa, ae, f. [invidus], envy, grudge, jealousy, act. and pass.; cf.:

    ut effugiamus ambiguum nomen invidiae,

    Cic. Tusc. 3, 9, 20:

    quoniam invidia non in eo qui invidet solum dicitur, sed etiam in eo cui invidetur,

    id. ib. 4, 7, 16; Quint. 6, 2, 21 (whereas invidentia is only act.; class.).
    I.
    Act., envy jealousy, ill-will. —With gen. of person envying:

    invidiā ducum perfidiāque militum Antigono est deditus,

    Nep. Eum. 10:

    nobilium,

    Liv. 9, 46.—With gen. of obj.:

    invidia atque obtrectatio laudis suae,

    Caes. B. G. 1, 7:

    divitiarum,

    Liv. 10, 3. More freq. absol.:

    invidia adducti,

    Caes. B. G. 7, 77:

    invidiam sequi,

    Sall. J. 55, 3:

    virtus digna imitatione, non invidiā,

    Cic. Phil. 14, 6:

    invidia Siculi non invenere tyranni majus tormentum,

    Hor. Ep. 1, 2, 58; Verg. G. 3, 38; Liv. 9, 46. —
    B.
    Esp., in phrases: sine invidia, without ill-will, ungrudgingly:

    laudem invenire,

    Ter. And. 1, 1, 39:

    dare oscula,

    willingly, with pleasure, Mart. 3, 65, 10.—
    C.
    Transf., an object of envy or illwill:

    invidiae fucinus,

    Prop. 1, 12, 9.—
    II.
    Pass., envy, ill-will, odium, unpopularity:

    ne quae me illius temporis invidia attingeret,

    Cic. Fam. 3, 10, 10:

    in invidia esse,

    id. Div. in Caecil. 14; Sall. J. 25, 5:

    in invidiam invidia magna esse,

    Plin. 18, 6, 8, § 41:

    habere,

    to be hated, Cic. de Or. 2, 70, 283:

    reformidare,

    id. Rab. Post. 17, 48:

    in summam invidiam adducere,

    id. Fam. 1, 1, 4:

    extinguere,

    id. Balb. 6, 16:

    in eum... invidia quaesita est,

    id. Rab. Post. 17, 46:

    invidiam placare paras, virtute relictā,

    Hor. S. 2, 3, 13: non erit invidiae victoria nostra ferendae, not sufficient to endure, i. e. not so great as to justify so odious a result, Ov. M. 10, 628; cf. id. Am. 3, 6, 21:

    venire in invidiam,

    Nep. Epam. 7, 3:

    invidiā onerare quemquam,

    Suet. Tib. 8:

    cumulare alicui invidiam,

    id. Ner. 34:

    conflare,

    Liv. 3, 12:

    invidiae alicui esse,

    Cic. Cat. 1, 9:

    invidiam a se removere,

    Ov. M. 12, 626:

    sedare,

    Cic. Clu. 33:

    lenire,

    Sall. C. 22:

    pati,

    Ov. H. 20, 67: intacta invidiā media sunt: ad summa [p. 996] ferme tendit, Liv. 45, 35, 5:

    Ciceronis,

    the unpopularity of, Sall. C. 22, 3:

    Caesaris,

    Hirt. B. G. 8, 53; Suet. Rhet. 6:

    fraterna,

    Sall. J. 39, 5:

    Decemviralis,

    Liv. 3, 43.—

    Esp., in phrase: absit invidia verbo,

    to be said without boasting, Liv. 9, 19, 15; 36, 7, 7.— Plur.:

    vita remota a procellis invidiarum,

    Cic. Clu, 56, 153; Amm. 17, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > invidia

См. также в других словарях:

  • decemviral — DECEMVIRÁL, Ă, decemvirali, e, adj. În legătură cu decemvirii, care emană de la decemviri. – Din lat. decemviralis, fr. décemviral. Trimis de dante, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  decemvirál adj. m., pl. decemviráli; f …   Dicționar Român

  • décemviral — décemvir [ desɛmvir ] n. m. • 1355; lat. decemvir, de decem « dix » et vir « homme » ♦ Antiq. rom. Membre d un collège composé de dix personnes. Magistrat chargé d administrer la justice en l absence du préteur. Adj. DÉCEMVIRAL, ALE, AUX . ●… …   Encyclopédie Universelle

  • Decemviral — De*cem vi*ral, a. [L. decemviralis.] Pertaining to the decemvirs in Rome. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Zwölf Tafeln — (Duodecim tabulae), die zwölf (Anfangs zehn) Tafeln, auf welchen das geschriebene Römische Recht (Lex duodecim tabularum, Lex decemviralis), seit 454 u. den folgenden Jahren v. Chr. aufgezeichnet war. Zur Beschränkung der Consulargewalt u. zur… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Decemvĭri — (lat., Zehnmänner, röm. Ant.), ein Collegium, aus 10 Mitgliedern bestehend, von verschiedenen Functionen: a) D. agris dividundis, Zehnmänner zur Ackervertheilung, eine Commission von 10 Männern, welche zur Anweisung von Parcellen der… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Zwölf Tafeln — (Duodecim tabulae), die zwölf Tafeln, auf denen das römische Recht (Lex duodecim tabularum, Lex decemviralis, Zwölftafelgesetz) seit 450 v. Chr. ausgezeichnet war. Den ersten Anlaß zu dieser Auszeichnung gab der Tribun Gajus Terentilius Arsa 462… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Johann Gottlieb Seger — auch: Seeger (* 4. September 1735 in Seifersbach; † 21. April 1786 in Langenleuba) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Leben Der Sohn des Pfarrers Karl Christoph Seger besuchte das Gymnasium in Freiberg und studierte an der Universität… …   Deutsch Wikipedia

  • décemvirale — ● décemviral, décemvirale, décemviraux adjectif (latin decemviralis) Qui relève des décemvirs …   Encyclopédie Universelle

  • décemviraux — ● décemviral, décemvirale, décemviraux adjectif (latin decemviralis) Qui relève des décemvirs …   Encyclopédie Universelle

  • decenviral — decenviral. (Del lat. decemvirālis). adj. Perteneciente o relativo a los decenviros …   Enciclopedia Universal

  • décemviral — décemviral, ale (dé sèm vi ral, ra l ) adj. Qui appartient aux décemvirs. Les pouvoirs décemviraux. Lois décemvirales. ÉTYMOLOGIE    Lat. decemviralis, de decemvir …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»