Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

dŏmĭnātĭo

  • 1 dominātiō

        dominātiō ōnis, f    [dominor], rule, dominion, reign, lordship, tyranny, despotism, supremacy: Sullae: servi: iniusta, L.: dominationis certamen, S.: ad dominationem adcensus, S.— Plur: novae. — Control, supremacy: omnium rerum: iudiciorum: regia in iudiciis: rationis in libididem.— Plur, rulers: aliae, Ta.
    * * *
    mastery, power; domination; domain; despotism

    Latin-English dictionary > dominātiō

  • 2 dominatio

    dŏmĭnātĭo, ōnis, f. [dominor], rule, dominion.
    I.
    Prop., among the republican Romans, mostly with an odious secondary meaning, unrestricted power, absolute dominion, lordship, tyranny, despotism (good prose;

    for syn. cf.: regnum, dicio, imperium, potestas, magistratus),

    Cic. Rep. 1, 32 (opp. libertas, id. ib. 1, 43; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3; Sall. J. 31, 16; Liv. 3, 39; 4, 5; 6, 18; Tac. A. 6, 42 al.); Cic. Rep. 2, 9; 19; id. Phil. 3, 14, 34; id. Agr. 1, 6 fin.; id. Att. 8, 3, 6; Sall. C. 5, 6; Nep. Milt. 3, 4; Quint. 9, 2, 97; Tac. A. 1, 3 et saep.—In the plur., Cic. Rep. 2, 26 fin. Mos.; Sall. Hist. Fragm. 1, 9, p. 214 ed. Gerl.; Tac. A. 3, 26; 12, 4; Vulg. Psa. 144, 13 al.—
    II.
    Transf., = dominantes, rulers, lords, despots.—Sing. collect.:

    totam eam dominationem in carcerem detraxit,

    Flor. 1, 24, 3.— Plur., Tac. A. 13, 1.—
    III.
    Trop.:

    regnumque judiciorum,

    Cic. Verr. 1, 12, 35; cf.:

    regia in judiciis,

    id. ib. 2, 5, 68:

    firma et moderata rationis in libididem,

    id. Inv. 2, 54, 164.—
    2.
    In eccl. Lat., angels, spiritual powers, Vulg. Colos. 1, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > dominatio

  • 3 adfectō (aff-)

        adfectō (aff-) āvī, ātus, āre, freq.    [adficio], to strive after, strive to obtain, aspire to, pursue, aim at: imperium in Latinos, L.: honorem, S.: Gallias, Ta.: immortalitatem, lay claim to, Cu.—Esp., to cling to, cherish: spes easdem, O.: ad dominas viam, win a way into favor with, T.: hi gladiatoris animo ad me adfectant viam, set upon me, T.—To enter upon, pursue: dominatio quod iter adfectet videre, what career it is entering on: viam Olympo, V.—To lay hold of, grasp: (navem) dextrā, V. —Fig.: morbus adfectat exercitum, attacks, L.— To influence, win over: civitatīs formidine, S.

    Latin-English dictionary > adfectō (aff-)

  • 4 īgnōminiōsus

        īgnōminiōsus adj.    [ignominia], disgraceful, shameful, ignominious: agmen, L.: dominatio: fuga, L.: dicta, H.: (anulum gestare) ignominiosum genti, Ta.—As subst m.: nec concilium inire ignominioso fas, an infamous person, Ta.
    * * *
    ignominiosa, ignominiosum ADJ
    disgraced; disgraceful

    Latin-English dictionary > īgnōminiōsus

  • 5 dominatus

    dŏmĭnātus, ūs (dat. dominatu, Caes. ap. Gell. 4, 16, 8), m. [dominor], rule, command; esp. absolute rule, sovereignty, mastery, tyranny (good prose; most frequent in Cicero; for syn. v. dominatio).
    I.
    Prop., Cic. Rep. 1, 27 (opp. libertas; cf.

    opp. servitus,

    id. Deiot. 11, 30); id. Tusc. 5, 20; id. Phil. 11, 14, 36; id. de Or. 2, 55, 225; id. Div. 1, 25, 53; id. Off. 2, 1, 2; Caes. B. C. 1, 4 fin. —In plur., Cic. Rep. 1, 39; Prud. Ham. 517.—
    II.
    Transf.:

    animi,

    Cic. Rep. 1, 38; cf.

    consilii,

    id. ib.:

    cupiditatum,

    id. Par. 5, 3, 40:

    omnium rerum (with principatus and potestas),

    id. N. D. 2, 11; cf. id. Rep. 1, 17:

    omnis terrenorum commodorum est in homine,

    id. N. D. 2, 60 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > dominatus

  • 6 eritudo

    eritūdo ( her-): servitudo, Paul. ex Fest. p. 83, 1 Müll.; cf.:

    eritudo dominatio,

    Placid. Gloss. p. 460; and: eritudo despoteia, Gloss. Labb. [erus = herus].

    Lewis & Short latin dictionary > eritudo

  • 7 erumpo

    ē-rumpo, rūpi, ruptum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to cause to break or burst forth; to burst, sunder (rare; mostly ante-class.).
    A.
    Lit.:

    (brassica) tumida concoquit, eadem erumpit,

    Cato, R. R. 157, 3:

    ignes,

    Lucr. 1, 725; cf. id. 6, 583; Cic. Arat. 111:

    Achates et Aeneas erumpere nubem ardebant,

    Verg. A. 1, 580:

    cum sanguis eruptus est,

    Scrib. Comp. 84: se erumpere, in the neuter signif., to break or burst forth, Lucr. 4, 1111; cf.:

    portis se foras erumpunt,

    Caes. B. C. 2, 14, 1:

    et caput, unde altus primum se erumpit Enipeus,

    Verg. G. 4, 368.—
    B.
    Trop.:

    gaudium,

    Ter. Eun. 3, 5, 2:

    ne in me stomachum erumpant, cum sint tibi irati,

    Cic. Att. 16, 3, 1; Caes. B. C. 3, 8, 3; cf.:

    iram in hostes,

    Liv. 36, 7, 13: sic illi invidiosa conjunctio ad bellum se erupit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2; Tib. 4, 1, 88.—Far more frequent and class.,
    II.
    Neutr., to break out, to burst or sally forth.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    ex castris,

    Caes. B. G. 3, 5 fin.; cf.:

    ignes ex Aetnae vertice,

    Cic. Verr. 2, 4, 48; and:

    ex stagno amnes,

    Plin. 6, 22, 24, § 86:

    tempestates,

    Hirt. B. G. 8, 5, 2:

    ne quo loco erumperent Pompeiani,

    Caes. B. C. 3, 44, 4; cf.

    portis,

    Sall. J. 99, 1:

    a porta,

    Liv. 34, 26:

    sive noctu, sive interdiu erumperent,

    Caes. B. C. 1, 81, 2; so absol., Liv. 9, 37; 29, 33 al.; cf.:

    abiit, excessit, evasit, erupit,

    Cic. Cat. 2, 1:

    per hostes,

    to break through, Liv. 22, 50, 8; cf.:

    inter tela hostium,

    Sall. J. 101, 9:

    ad Catilinam,

    id. Cat. 43, 2; Curt. 6, 3, 5 et saep.—
    2.
    In partic., to burst forth in growing, to shoot up, sprout out:

    folium e latere,

    Plin. 15, 14, 15, § 52:

    lentor cortice,

    id. 13, 6, 12, § 54:

    hordeum,

    id. 18, 7, 10, § 51:

    dentes,

    id. 11, 37, 64, § 170.—
    B.
    Trop., to break out, to burst forth:

    cum illa conjuratio ex latebris atque ex tenebris erupisset,

    Cic. Sest. 4, 9:

    si illustrantur, si erumpunt omnia?

    are disclosed, Cic. Cat. 1, 3:

    qui ex media (oratione) erumpit,

    breaks away, digresses, Quint. 4, 3, 17:

    risus quo pacto ita repente erumpat,

    id. de Or. 2, 58, 235; cf.:

    aliquando vera vox,

    id. Phil. 10, 9, 19:

    affectus,

    Quint. 9, 3, 54; cf.

    lacrimae,

    id. 11, 3, 75:

    verba vi quadam veritatis,

    id. 9, 2, 76 et saep.:

    furor,

    Cic. Sull. 24; cf.:

    curae privatae in certaminibus publicis erumpebant,

    Liv. 7, 21:

    seditio,

    id. 28, 24, 12; Tac. H. 1, 26:

    lumen dicendi per obstantia,

    Quint. 12, 9, 5:

    ut odia occulta civium in fortunas optimi cujusque erumperent,

    Cic. Mur. 23, 47; cf. id. ib. 38, 81; id. Cat. 1, 13, 31; so, vitia in amicos, id. Lael [p. 659] 21:

    iracundia in naves,

    Caes. B. C. 3, 8, 3:

    conspirationes in rempublicam,

    Quint. 12, 7, 2 et saep.:

    vereor ne istaec fortitudo in nervum erumpat,

    i. e. may end in bringing you to the stocks, Ter. Phorm. 2, 2, 11 Ruhnk.; cf.:

    aliquid in omnium perniciem,

    Liv. 34, 61:

    omnia, quae per hoc triennium agitata sunt, in hos dies, in hos menses, in hoc tempus erumpunt,

    Cic. Mur. 38:

    elisa (vox) in illum sonum erumpit,

    Quint. 11, 3, 51:

    in aliquem voluptatis affectum,

    id. 8, 3, 4; 11, 3, 51; Tac. A. 11, 35; cf.:

    in omne genus crudelitatis,

    Suet. Tib. 61; id. Cal. 6:

    rem ad ultimum seditionis erupturam,

    Liv. 2, 45; cf.:

    ad majora vitia,

    Suet. Ner. 27:

    quorsus (dominatio) eruptura sit horremus,

    Cic. Att. 2, 21; cf.:

    huc ejus affectus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > erumpo

  • 8 expugnatorius

    expugnātōrĭus, a, um, adj. [id.], conquering, overpowering (post-class.):

    dominatio,

    Tert. Anim. 57.

    Lewis & Short latin dictionary > expugnatorius

  • 9 horrendus

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horrendus

  • 10 horrens

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horrens

  • 11 horreo

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horreo

  • 12 ignominiosus

    ignōmĭnĭōsus, a, um, adj. [ignominia], disgraceful, shameful, ignominious (not freq. till after the Aug. per.).
    I.
    Of persons:

    exsul eras, ignominiosus,

    branded with public ignominy, Quint. 7, 1, 8:

    filia,

    Dig. 48, 5, 24; cf.:

    quid eos qui huic ignominioso agmini fuere obvii, existimasse putatis,

    Liv. 2, 38, 4:

    quibusdam judiciis damnati ignominiosi fiunt, velut furti, vi bonorum raptorum, etc.,

    Gai. Inst. 4, 182.— Hence, subst.: ignōmĭnĭōsus, i, m., a person branded with ignominy, one publicly disgraced:

    nec concilium inire ignominioso fas,

    Tac. G. 6; Quint. 3, 6, 75; 77; 7, 5, 3.—In plur.:

    ignominiosis notas dempsit,

    Suet. Vit. 8.—
    II.
    Of inanim. and abstr. things:

    ignominiosissimum caput,

    Tert. Apol. 15: ignominiosa et flagitiosa dominatio, * Cic. Phil. 3, 14, 34:

    fuga,

    Liv. 3, 23, 5:

    dicta (with immunda),

    Hor. A. P. 247: missio, disgraceful dismissal (of a soldier), Dig. 49, 16, 3.— Adv.: ignōmĭnĭōsē, ignominiously, disgracefully:

    pugnare,

    Eutr. 4, 24; 26.— Comp.:

    ab hominibus magis nullis ignominiosius eos tractari, quam a vobis,

    Arn. 4, 147.— Sup.:

    ignominiosissime fugere,

    Oros. 7, 7 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > ignominiosus

  • 13 impetus

    impĕtus ( inp-), ūs (dat. impetu, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3; no gen. plur.; abl. impetibus, Lucr. 1, 293; v. also impes), m. [impeto], an attack, assault, onset (freq. and class.; in sing. and plur. equally common).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    incursio atque impetus armatorum,

    Cic. Caecin. 15, 44:

    gladiis destrictis in eos impetum fecerunt,

    Caes. B. G. 1, 25, 2:

    impetum facere in aliquem,

    id. ib. 1, 46 fin.; Hirt. B. G. 8, 18, 4:

    in agros,

    Liv. 1, 5, 4:

    ad regem,

    id. 1, 5, 7; cf.:

    in hostes,

    Caes. B. G. 1, 22, 3:

    dare impetum in aliquem,

    Liv. 4, 28, 1; 2, 19, 7:

    capere impetum in aliquem,

    Plin. 9, 30, 48, § 91:

    hostes impetu facto celeriter nostros perturbaverunt,

    Caes. B. G. 4, 12, 1:

    oppidum magno impetu oppugnare,

    id. ib. 2, 6:

    primo hostium impetu pulsi,

    id. ib. 2, 24, 1:

    impetus gladiorum excipere,

    id. ib. 1, 52, 4:

    impetum sustinere,

    id. ib. 3, 2, 4:

    ferre impetum,

    id. ib. 3, 19, 3:

    fracto impetu levissimi hominis,

    Cic. Fam. 1, 5, b, 2:

    impetum propulsare,

    id. Mur. 1, 2:

    nec primum quidem impetum, nec secundum, nec tertium, sustinere potuerunt,

    Flor. 3, 3, 4; Liv. 33, 36, 11:

    uno impetu,

    Curt. 8, 14, 18; Lact. 3, 26, 10; 5, 4, 1:

    coërcere,

    Plin. 17, 22, 35, § 180:

    aquarum domare,

    id. 31, 6, 31, § 58:

    nec tantum (cupiditates) in alios caeco impetu incurrunt, etc.,

    Cic. Fin. 1, 13, 44.— Poet.: biformato impetu Centaurus, with double - shaped attack, Cic. poët. Tusc. 2, 8 fin.; v. biformatus.—
    B.
    In partic.
    1.
    In medic. lang., an attack of a disease, a fit, paroxysm:

    febris,

    Cels. 2, 15:

    pituitae,

    Plin. 28, 12, 50, § 183:

    coeliacorum,

    id. 20, 14, 53, § 148: oculorum, i. e. inflammation, id. 20, 3, 8, § 16:

    thymum e vino tumores et impetus tollit,

    id. 21, 21, 89, § 157; so absol., id. 22, 25, 58, § 122. —
    2.
    In mechanics, the pressure of a load, Vitr. 6, 3.—
    II.
    Transf., in gen. (without reference to an object), violent impulse, violent or rapid motion, impetus, impetuosity, violence, fury, vehemence, vigor, force.
    A.
    Physical: labitur uncta carina, volat super impetus undas, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 379 Vahl.):

    in magno impetu maris atque aperto,

    Caes. B. G. 3, 8, 1:

    Hebri,

    Phaedr. 3, prol. 59:

    impetus caeli,

    i. e. rapid motion, Cic. N. D. 2, 38, 97; Lucr. 5, 200. — Hence also poet.: quieti corpus nocturno impetu Dedi, in the nocturnal revolution, i. e. in the night, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    impetus ipse animaï Et fera vis venti,

    Lucr. 6, 591; cf.:

    tantos impetus ventorum sustinere,

    Caes. B. G. 3, 13, 6.—
    B.
    Mental, impulse, vehemence, ardor, passion, etc.
    (α).
    Sing.:

    repentino quodam impetu animi incitatus,

    internal pressure, impulse, Cic. Off. 1, 15, 49; cf.:

    ut tota mente omnique animi impetu in rem publicam incumbas,

    id. Fam. 10, 5, 2; id. Att. 11, 5, 1:

    impetu magis quam consilio,

    Liv. 42, 29, 11:

    aliter in oratione nec impetus ullus nec vis esse potest,

    Cic. Or. 68, 229; cf.:

    ad omnem impetum dicendi,

    id. Deiot. 2, 5:

    actiones quae recitantur impetum omnem caloremque perdunt,

    Plin. Ep. 2, 19, 2:

    resumere impetum fractum omissumque,

    id. ib. 7, 9, 6:

    adulescens impetus ad bella maximi,

    Vell. 2, 55, 2:

    est prudentis, sustinere ut currum sic impetum benevolentiae,

    Cic. Lael. 17, 63:

    divinus impetus,

    id. Div. 1, 49, 111:

    si ex hoc impetu rerum nihil prolatando remittitur,

    Liv. 37, 19, 5:

    donec impetus famae et favor exercitus languesceret,

    Tac. Agr. 39 fin.:

    est mihi per saevas impetus ire feras,

    I feel an impulse, Ov. H. 4, 38:

    Bessus occidendi protinus regis impetum ceperat,

    had formed a sudden purpose, Curt. 5, 12, 1:

    statim moriendi impetum cepit,

    Suet. Oth. 9.—

    Prov.: Da spatium tenuemque moram, male cuncta ministrat impetus,

    haste makes waste, Stat. Th. 10, 704 sq. —
    (β).
    Plur.:

    animalia, quae habent suos impetus et rerum appetitus,

    impulses, instincts, Cic. Off. 2, 3, 11:

    an fortitudo, nisi insanire coeperit, impetus suos non habebit?

    id. Tusc. 4, 22, 50:

    temperantia est rationis in libidinem atque in alios non rectos impetus animi firma et moderata dominatio,

    id. Inv. 2, 54, 164:

    insanos atque indomitos impetus vulgi cohibere,

    id. Rep. 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > impetus

  • 14 inpetus

    impĕtus ( inp-), ūs (dat. impetu, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 3; no gen. plur.; abl. impetibus, Lucr. 1, 293; v. also impes), m. [impeto], an attack, assault, onset (freq. and class.; in sing. and plur. equally common).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    incursio atque impetus armatorum,

    Cic. Caecin. 15, 44:

    gladiis destrictis in eos impetum fecerunt,

    Caes. B. G. 1, 25, 2:

    impetum facere in aliquem,

    id. ib. 1, 46 fin.; Hirt. B. G. 8, 18, 4:

    in agros,

    Liv. 1, 5, 4:

    ad regem,

    id. 1, 5, 7; cf.:

    in hostes,

    Caes. B. G. 1, 22, 3:

    dare impetum in aliquem,

    Liv. 4, 28, 1; 2, 19, 7:

    capere impetum in aliquem,

    Plin. 9, 30, 48, § 91:

    hostes impetu facto celeriter nostros perturbaverunt,

    Caes. B. G. 4, 12, 1:

    oppidum magno impetu oppugnare,

    id. ib. 2, 6:

    primo hostium impetu pulsi,

    id. ib. 2, 24, 1:

    impetus gladiorum excipere,

    id. ib. 1, 52, 4:

    impetum sustinere,

    id. ib. 3, 2, 4:

    ferre impetum,

    id. ib. 3, 19, 3:

    fracto impetu levissimi hominis,

    Cic. Fam. 1, 5, b, 2:

    impetum propulsare,

    id. Mur. 1, 2:

    nec primum quidem impetum, nec secundum, nec tertium, sustinere potuerunt,

    Flor. 3, 3, 4; Liv. 33, 36, 11:

    uno impetu,

    Curt. 8, 14, 18; Lact. 3, 26, 10; 5, 4, 1:

    coërcere,

    Plin. 17, 22, 35, § 180:

    aquarum domare,

    id. 31, 6, 31, § 58:

    nec tantum (cupiditates) in alios caeco impetu incurrunt, etc.,

    Cic. Fin. 1, 13, 44.— Poet.: biformato impetu Centaurus, with double - shaped attack, Cic. poët. Tusc. 2, 8 fin.; v. biformatus.—
    B.
    In partic.
    1.
    In medic. lang., an attack of a disease, a fit, paroxysm:

    febris,

    Cels. 2, 15:

    pituitae,

    Plin. 28, 12, 50, § 183:

    coeliacorum,

    id. 20, 14, 53, § 148: oculorum, i. e. inflammation, id. 20, 3, 8, § 16:

    thymum e vino tumores et impetus tollit,

    id. 21, 21, 89, § 157; so absol., id. 22, 25, 58, § 122. —
    2.
    In mechanics, the pressure of a load, Vitr. 6, 3.—
    II.
    Transf., in gen. (without reference to an object), violent impulse, violent or rapid motion, impetus, impetuosity, violence, fury, vehemence, vigor, force.
    A.
    Physical: labitur uncta carina, volat super impetus undas, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 379 Vahl.):

    in magno impetu maris atque aperto,

    Caes. B. G. 3, 8, 1:

    Hebri,

    Phaedr. 3, prol. 59:

    impetus caeli,

    i. e. rapid motion, Cic. N. D. 2, 38, 97; Lucr. 5, 200. — Hence also poet.: quieti corpus nocturno impetu Dedi, in the nocturnal revolution, i. e. in the night, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    impetus ipse animaï Et fera vis venti,

    Lucr. 6, 591; cf.:

    tantos impetus ventorum sustinere,

    Caes. B. G. 3, 13, 6.—
    B.
    Mental, impulse, vehemence, ardor, passion, etc.
    (α).
    Sing.:

    repentino quodam impetu animi incitatus,

    internal pressure, impulse, Cic. Off. 1, 15, 49; cf.:

    ut tota mente omnique animi impetu in rem publicam incumbas,

    id. Fam. 10, 5, 2; id. Att. 11, 5, 1:

    impetu magis quam consilio,

    Liv. 42, 29, 11:

    aliter in oratione nec impetus ullus nec vis esse potest,

    Cic. Or. 68, 229; cf.:

    ad omnem impetum dicendi,

    id. Deiot. 2, 5:

    actiones quae recitantur impetum omnem caloremque perdunt,

    Plin. Ep. 2, 19, 2:

    resumere impetum fractum omissumque,

    id. ib. 7, 9, 6:

    adulescens impetus ad bella maximi,

    Vell. 2, 55, 2:

    est prudentis, sustinere ut currum sic impetum benevolentiae,

    Cic. Lael. 17, 63:

    divinus impetus,

    id. Div. 1, 49, 111:

    si ex hoc impetu rerum nihil prolatando remittitur,

    Liv. 37, 19, 5:

    donec impetus famae et favor exercitus languesceret,

    Tac. Agr. 39 fin.:

    est mihi per saevas impetus ire feras,

    I feel an impulse, Ov. H. 4, 38:

    Bessus occidendi protinus regis impetum ceperat,

    had formed a sudden purpose, Curt. 5, 12, 1:

    statim moriendi impetum cepit,

    Suet. Oth. 9.—

    Prov.: Da spatium tenuemque moram, male cuncta ministrat impetus,

    haste makes waste, Stat. Th. 10, 704 sq. —
    (β).
    Plur.:

    animalia, quae habent suos impetus et rerum appetitus,

    impulses, instincts, Cic. Off. 2, 3, 11:

    an fortitudo, nisi insanire coeperit, impetus suos non habebit?

    id. Tusc. 4, 22, 50:

    temperantia est rationis in libidinem atque in alios non rectos impetus animi firma et moderata dominatio,

    id. Inv. 2, 54, 164:

    insanos atque indomitos impetus vulgi cohibere,

    id. Rep. 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > inpetus

  • 15 insustentabilis

    in-sustentābĭlis, e, adj., unbearable, intolerable (late Lat.):

    dominatio,

    Lact. 7, 16, 4:

    dolor,

    id. Mort. Pers. 49; Cael. Aur. Acut. 2, 16, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > insustentabilis

  • 16 intolerandum

    in-tŏlĕrandus, a, um, adj., insupportable, intolerable (class):

    tyrannus,

    Cic. Vatin. 9, 23: anxitudo, Pac. ap. Non. 72, 33 (Trag. Fragm. v. 164 Rib.):

    res,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 78:

    frigora,

    Liv. 22, 1:

    licentia rerum,

    Cic. Agr. 1, 5, 15:

    hiems,

    Liv. 5, 14:

    superbia,

    id. 9, 1:

    factum,

    Sall. C. 10, 6:

    tam longi itineris labor,

    Tac. H. 3, 26:

    dominatio nobilitati plebique,

    id. A. 12, 10:

    auribus,

    Gell. 10, 12, 1.— Neutr.: intŏlĕrandum, adverbially, insupportably, intolerably:

    intolerandum fervit,

    Gell. 17, 8, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > intolerandum

  • 17 intolerandus

    in-tŏlĕrandus, a, um, adj., insupportable, intolerable (class):

    tyrannus,

    Cic. Vatin. 9, 23: anxitudo, Pac. ap. Non. 72, 33 (Trag. Fragm. v. 164 Rib.):

    res,

    Cic. Verr. 2, 4, 35, § 78:

    frigora,

    Liv. 22, 1:

    licentia rerum,

    Cic. Agr. 1, 5, 15:

    hiems,

    Liv. 5, 14:

    superbia,

    id. 9, 1:

    factum,

    Sall. C. 10, 6:

    tam longi itineris labor,

    Tac. H. 3, 26:

    dominatio nobilitati plebique,

    id. A. 12, 10:

    auribus,

    Gell. 10, 12, 1.— Neutr.: intŏlĕrandum, adverbially, insupportably, intolerably:

    intolerandum fervit,

    Gell. 17, 8, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > intolerandus

  • 18 monarchia

    mŏnarchĭa, ae, f., = monarchia, absolute rule, monarchy (post-class. for unius dominatio, imperium singulare, regnum, regalis potestas), Capitol. Max. and Balb. 14; Tert. adv. Prax. 14; Lact. 1, 5, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > monarchia

  • 19 praerumpo

    prae-rumpo, rūpi, ruptum, 3, v. a., to break or tear off before or in front (class.):

    retinacula classis,

    Ov. M. 14, 547:

    funes praerumpebantur,

    were broken off, Caes. B. G. 3, 14:

    uncus praerumpitur,

    Col. 3, 18, 2. —
    II.
    Trop., to wrench, tear to pieces (late Lat.):

    purgativa medicamina praerumpunt corpora,

    Cael. Aur. Acut. 2, 21, 128.—Hence, prae-ruptus, a, um, P. a., broken or torn off; hence, of places, steep, abrupt, rugged (syn.: abscisus, abruptus).
    A.
    Lit.:

    saxa,

    Cic. Verr. 2, 5, 56, § 145:

    loca,

    Caes. B. G. 7, 86:

    praeruptum atque asperum jugum,

    id. B. C. 2, 24:

    praeruptum undique oppidum,

    Hirt. B. G. 8, 40:

    praeruptus et difficilis descensus,

    id. ib.:

    nemus,

    Hor. S. 2, 6, 91:

    mons,

    Verg. A. 1, 105:

    rupes,

    Suet. Tib. 40:

    fossae,

    Tac. H. 2, 41.— Absol.: praerupta, ōrum, n., steep or rugged places:

    praerupta collium,

    Just. 41, 1, 11:

    petere,

    Plin. 8, 42, 64, § 156.—In sing.:

    ad praeruptum petrae,

    Vulg. 2 Par. 25, 12.— Comp.:

    praeruptior collis,

    Col. 3, 13.— Sup.:

    omnes oppidi partes praeruptissimis saxis munitae,

    Hirt. B. G. 8, 33.—
    B.
    Trop., hasty, rash, precipitate (post-Aug.).
    1.
    Of persons:

    juvenis animo praeruptus,

    Tac. A. 16, 7.—
    2.
    Of things:

    praerupta audacia, tanta temeritas ut non procul abhorreat ab insaniā,

    Cic. Rosc. Am. 24, 68:

    dominatio,

    hard, stern, Tac. A. 5, 3:

    praeruptum atque anceps periculum,

    critical, extreme, Vell. 2, 2, 3:

    seditio,

    dangerous, Dig. 28, 3, 6.—Hence, praerūpium, ii, n. [prae - rupes], the rocky wall, line, or wall of rocks (late Lat.):

    fluminis,

    App. Mag. 8, p. 278 med. (dub.; al. praeripia, q. v.); Serv. Verg. A. 6, 704; sing., Tert. adv. Marc. 4, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > praerumpo

  • 20 praerupium

    prae-rumpo, rūpi, ruptum, 3, v. a., to break or tear off before or in front (class.):

    retinacula classis,

    Ov. M. 14, 547:

    funes praerumpebantur,

    were broken off, Caes. B. G. 3, 14:

    uncus praerumpitur,

    Col. 3, 18, 2. —
    II.
    Trop., to wrench, tear to pieces (late Lat.):

    purgativa medicamina praerumpunt corpora,

    Cael. Aur. Acut. 2, 21, 128.—Hence, prae-ruptus, a, um, P. a., broken or torn off; hence, of places, steep, abrupt, rugged (syn.: abscisus, abruptus).
    A.
    Lit.:

    saxa,

    Cic. Verr. 2, 5, 56, § 145:

    loca,

    Caes. B. G. 7, 86:

    praeruptum atque asperum jugum,

    id. B. C. 2, 24:

    praeruptum undique oppidum,

    Hirt. B. G. 8, 40:

    praeruptus et difficilis descensus,

    id. ib.:

    nemus,

    Hor. S. 2, 6, 91:

    mons,

    Verg. A. 1, 105:

    rupes,

    Suet. Tib. 40:

    fossae,

    Tac. H. 2, 41.— Absol.: praerupta, ōrum, n., steep or rugged places:

    praerupta collium,

    Just. 41, 1, 11:

    petere,

    Plin. 8, 42, 64, § 156.—In sing.:

    ad praeruptum petrae,

    Vulg. 2 Par. 25, 12.— Comp.:

    praeruptior collis,

    Col. 3, 13.— Sup.:

    omnes oppidi partes praeruptissimis saxis munitae,

    Hirt. B. G. 8, 33.—
    B.
    Trop., hasty, rash, precipitate (post-Aug.).
    1.
    Of persons:

    juvenis animo praeruptus,

    Tac. A. 16, 7.—
    2.
    Of things:

    praerupta audacia, tanta temeritas ut non procul abhorreat ab insaniā,

    Cic. Rosc. Am. 24, 68:

    dominatio,

    hard, stern, Tac. A. 5, 3:

    praeruptum atque anceps periculum,

    critical, extreme, Vell. 2, 2, 3:

    seditio,

    dangerous, Dig. 28, 3, 6.—Hence, praerūpium, ii, n. [prae - rupes], the rocky wall, line, or wall of rocks (late Lat.):

    fluminis,

    App. Mag. 8, p. 278 med. (dub.; al. praeripia, q. v.); Serv. Verg. A. 6, 704; sing., Tert. adv. Marc. 4, 38.

    Lewis & Short latin dictionary > praerupium

См. также в других словарях:

  • DOMINATIO — titulus honorarius Regg. in Epp. Francicis alibique passim. Graecis Κυριότης, formula loquendi, hodiequeve Italis in usu, vostra Signorîa. Guil Britto Philippidos l. 6. v. 156. Vestra quidem plene Dominatio novit, ut a quo Tam laudabiliter… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • dominatio — index supremacy Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • dominatio — /domaneysh(iy)ow/ In old English law, lordship …   Black's law dictionary

  • dominatio — /domaneysh(iy)ow/ In old English law, lordship …   Black's law dictionary

  • domination — [ dɔminasjɔ̃ ] n. f. • 1120; lat. dominatio I ♦ 1 ♦ Action de dominer; autorité souveraine. ⇒ empire, maîtrise, omnipotence, 2. pouvoir, vx prépotence, suprématie. Domination despotique, injuste, tyrannique. ⇒ dictature, joug, oppression,… …   Encyclopédie Universelle

  • Lucius Cornelius Cinna — A map of Italy Consul of the Roman Republic In office 87 BC – 86 BC Preceded by …   Wikipedia

  • dominaţie — DOMINÁŢIE, dominaţii, s.f. Faptul de a domina, de a şi exercita influenţa sau stăpânirea; putere, stăpânire, influenţă exercitată asupra cuiva sau a ceva. – Din fr. domination, lat. dominatio. Trimis de LauraGellner, 18.06.2004. Sursa: DEX 98 … …   Dicționar Român

  • dominación — (Del lat. dominatio, onis.) ► sustantivo femenino 1 Acción y resultado de dominar: ■ resistir a la dominación romana. 2 Señorío o poder que tiene sobre un territorio el que ejerce la autoridad soberana. 3 ECONOMÍA Desigualdad existente entre… …   Enciclopedia Universal

  • Domination — Do|mi|na|ti|on, die; , en [lat. dominatio] (bildungsspr.): das ↑ Dominieren (1 b); Beherrschung, Vormachtstellung. * * * Do|mi|na|ti|on, die; , en [lat. dominatio] (bildungsspr.): das Dominieren (1 b), Beherrschung, Vormachtstellung: Albanien …   Universal-Lexikon

  • Domination — Dom i*na tion, n. [F. domination, L. dominatio.] 1. The act of dominating; exercise of power in ruling; dominion; supremacy; authority; often, arbitrary or insolent sway. [1913 Webster] In such a people, the haughtiness of domination combines… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Jacques de Molay — Infobox Person name = Jacques de Molay caption = birth date = 1244–5/1249–50 birth place = death date = 1314 03 18 death place = Paris, France other names = known for = Grand Master of the Knights Templar occupation = nationality =… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»