Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

dōnātus

  • 21 indonatus

    in-dōnātus, a, um, adj., without a present (late Lat.), Lampr. Heliog. 28, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > indonatus

  • 22 pingue

    pinguis, e, adj. [root pag-, pak-, of pango, q. v.; cf. Gr. pachus, stout], = piôn, fat (opp. macer; syn.: opimus, obesus).
    I.
    Lit.:

    pingues Thebani,

    Cic. Fat. 4, 7:

    pingui tentus omaso Furius,

    Hor. S. 2, 5, 40:

    me pinguem et nitidum bene curatā cute vises,

    id. Ep. 1, 4, 15:

    Lateranus,

    Juv. 8, 147:

    pinguem facere gallinam,

    Col. 8, 7:

    pinguior agnus,

    Plaut. Aul. 2, 5, 5:

    pinguissimus haedulus,

    Juv. 11, 65: merum, rich, oily wine (= plenum), Hor. S. 2, 4, 65.— Subst.: pingue, is, n., fat, grease, Plin. 11, 37, 85, § 212; Verg. G. 3, 124:

    taurorum, leonum ac pantherarum pinguia,

    Plin. 28, 9, 38, § 144:

    comedite pinguia,

    Vulg. 2 Esd. 8, 10.—
    B.
    Transf.
    1.
    Pass., fat, rich, fertile; also, plump, in good condition:

    ager,

    Col. 1, 4; Plin. 17, 4, 3, § 25; cf.:

    sanguine pinguior Campus,

    Hor. C. 2, 1, 29:

    sulcus,

    i. e. drawn in a rich soil, Luc. 6, 382:

    fimus,

    Verg. G. 1, 80:

    hortus,

    id. ib. 4, 118:

    stabula, of beehives,

    rich, full of honey, id. ib. 4, 14:

    arae,

    id. A. 4, 62:

    ficus,

    plump, juicy, Hor. S. 2, 8, 88; cf.

    saliva,

    Sen. Ira, 3, 38, 2: flamma, of incense;

    tura pingues facientia flammas,

    Ov. Tr. 5, 5, 11:

    corpora suco pinguis olivae Splendescunt,

    id. M. 10, 176:

    pingues taedae,

    full of pitch, Lucr. 3, 681:

    pingues arae,

    full of fat and blood, Verg. A. 4, 62:

    coma,

    anointed, Mart. 2, 29, 5 (different from Suet. Ner. 20; v. infra 3):

    mensa,

    rich, luxurious, Cat. 62, 3; cf.:

    incusa pingui auro dona,

    Pers. 2, 52. —Of color, dull, faint, Plin. 37, 8, 37, § 115. — Act., that makes fat; hence, meton., fertilizing:

    pingui flumine Nilus,

    Verg. A. 9, 31.—
    2.
    Bedaubed, besmeared:

    pinguia crura luto,

    Juv. 3, 247:

    virga,

    limed twigs, Mart. 9, 55, 4.—
    3.
    Thick, dense:

    caelum pingue et concretum (opp. caelum tenue et purum),

    Cic. Div. 1, 57, 130:

    folia pinguissima,

    Plin. 21, 9, 29, § 53:

    toga,

    Suet. Aug. 82:

    lacernae,

    Juv. 9, 28:

    pinguissima coma,

    very thick, luxuriant hair, Suet. Ner. 20.—
    4.
    Of taste, dull, insipid, not sharp, not pungent:

    sapor,

    Plin. 15, 27, 32, § 106; id. 15, 28, 33, § 109.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, dull, gross, heavy, stupid, doltish:

    Cordubae natis poëtis pingue quiddam sonantibus et peregrinum,

    Cic. Arch. 10, 26:

    pingue videbatur et sibi contrarium,

    id. Ac. 2, 34, 109:

    nec prave factis decorari versibus opto, Ne rubeam pingui donatus munere,

    Hor. Ep. 2, 1, 267:

    pingue sed ingenium mansit,

    Ov. M. 11, 148:

    insubidius nescio quid facies et pinguius,

    Gell. 13, 21 (20), 4: pinguis Minerva, v. Minerva.—
    B.
    Siout, bold, strong:

    verba,

    Quint. 12, 10, 35:

    facundia,

    Gell. 17, 10, 8.—
    C.
    Calm, quiet, comfortable, easy ( poet. and in post-Aug. prose):

    et pingui membra quiete levat,

    Ov. R. Am. 206; id. Am. 1, 13, 7:

    amor,

    id. ib. 2, 19, 25:

    secessus,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    mollem in posterum et pinguem destinare vitam,

    id. ib. 7, 26, 3:

    pinguius otium,

    id. ib. 5, 6, 45.—
    D.
    Sleek, spruce, trim, = nitidus:

    pexus pinguisque doctor,

    Quint. 1, 5, 14 Spald.— Hence, adv.: pinguĭter.
    1.
    Lit., fatly, with fatness, Col. 2, 2.—
    2.
    Transf., abundantly, liberally:

    pinguius succurrere,

    Dig. 44, 2, 14.—
    3.
    Trop., dully, stupidly:

    pinguius aliquid accipere,

    Dig. 42, 1, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > pingue

  • 23 pinguis

    pinguis, e, adj. [root pag-, pak-, of pango, q. v.; cf. Gr. pachus, stout], = piôn, fat (opp. macer; syn.: opimus, obesus).
    I.
    Lit.:

    pingues Thebani,

    Cic. Fat. 4, 7:

    pingui tentus omaso Furius,

    Hor. S. 2, 5, 40:

    me pinguem et nitidum bene curatā cute vises,

    id. Ep. 1, 4, 15:

    Lateranus,

    Juv. 8, 147:

    pinguem facere gallinam,

    Col. 8, 7:

    pinguior agnus,

    Plaut. Aul. 2, 5, 5:

    pinguissimus haedulus,

    Juv. 11, 65: merum, rich, oily wine (= plenum), Hor. S. 2, 4, 65.— Subst.: pingue, is, n., fat, grease, Plin. 11, 37, 85, § 212; Verg. G. 3, 124:

    taurorum, leonum ac pantherarum pinguia,

    Plin. 28, 9, 38, § 144:

    comedite pinguia,

    Vulg. 2 Esd. 8, 10.—
    B.
    Transf.
    1.
    Pass., fat, rich, fertile; also, plump, in good condition:

    ager,

    Col. 1, 4; Plin. 17, 4, 3, § 25; cf.:

    sanguine pinguior Campus,

    Hor. C. 2, 1, 29:

    sulcus,

    i. e. drawn in a rich soil, Luc. 6, 382:

    fimus,

    Verg. G. 1, 80:

    hortus,

    id. ib. 4, 118:

    stabula, of beehives,

    rich, full of honey, id. ib. 4, 14:

    arae,

    id. A. 4, 62:

    ficus,

    plump, juicy, Hor. S. 2, 8, 88; cf.

    saliva,

    Sen. Ira, 3, 38, 2: flamma, of incense;

    tura pingues facientia flammas,

    Ov. Tr. 5, 5, 11:

    corpora suco pinguis olivae Splendescunt,

    id. M. 10, 176:

    pingues taedae,

    full of pitch, Lucr. 3, 681:

    pingues arae,

    full of fat and blood, Verg. A. 4, 62:

    coma,

    anointed, Mart. 2, 29, 5 (different from Suet. Ner. 20; v. infra 3):

    mensa,

    rich, luxurious, Cat. 62, 3; cf.:

    incusa pingui auro dona,

    Pers. 2, 52. —Of color, dull, faint, Plin. 37, 8, 37, § 115. — Act., that makes fat; hence, meton., fertilizing:

    pingui flumine Nilus,

    Verg. A. 9, 31.—
    2.
    Bedaubed, besmeared:

    pinguia crura luto,

    Juv. 3, 247:

    virga,

    limed twigs, Mart. 9, 55, 4.—
    3.
    Thick, dense:

    caelum pingue et concretum (opp. caelum tenue et purum),

    Cic. Div. 1, 57, 130:

    folia pinguissima,

    Plin. 21, 9, 29, § 53:

    toga,

    Suet. Aug. 82:

    lacernae,

    Juv. 9, 28:

    pinguissima coma,

    very thick, luxuriant hair, Suet. Ner. 20.—
    4.
    Of taste, dull, insipid, not sharp, not pungent:

    sapor,

    Plin. 15, 27, 32, § 106; id. 15, 28, 33, § 109.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, dull, gross, heavy, stupid, doltish:

    Cordubae natis poëtis pingue quiddam sonantibus et peregrinum,

    Cic. Arch. 10, 26:

    pingue videbatur et sibi contrarium,

    id. Ac. 2, 34, 109:

    nec prave factis decorari versibus opto, Ne rubeam pingui donatus munere,

    Hor. Ep. 2, 1, 267:

    pingue sed ingenium mansit,

    Ov. M. 11, 148:

    insubidius nescio quid facies et pinguius,

    Gell. 13, 21 (20), 4: pinguis Minerva, v. Minerva.—
    B.
    Siout, bold, strong:

    verba,

    Quint. 12, 10, 35:

    facundia,

    Gell. 17, 10, 8.—
    C.
    Calm, quiet, comfortable, easy ( poet. and in post-Aug. prose):

    et pingui membra quiete levat,

    Ov. R. Am. 206; id. Am. 1, 13, 7:

    amor,

    id. ib. 2, 19, 25:

    secessus,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    mollem in posterum et pinguem destinare vitam,

    id. ib. 7, 26, 3:

    pinguius otium,

    id. ib. 5, 6, 45.—
    D.
    Sleek, spruce, trim, = nitidus:

    pexus pinguisque doctor,

    Quint. 1, 5, 14 Spald.— Hence, adv.: pinguĭter.
    1.
    Lit., fatly, with fatness, Col. 2, 2.—
    2.
    Transf., abundantly, liberally:

    pinguius succurrere,

    Dig. 44, 2, 14.—
    3.
    Trop., dully, stupidly:

    pinguius aliquid accipere,

    Dig. 42, 1, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > pinguis

  • 24 pinguiter

    pinguis, e, adj. [root pag-, pak-, of pango, q. v.; cf. Gr. pachus, stout], = piôn, fat (opp. macer; syn.: opimus, obesus).
    I.
    Lit.:

    pingues Thebani,

    Cic. Fat. 4, 7:

    pingui tentus omaso Furius,

    Hor. S. 2, 5, 40:

    me pinguem et nitidum bene curatā cute vises,

    id. Ep. 1, 4, 15:

    Lateranus,

    Juv. 8, 147:

    pinguem facere gallinam,

    Col. 8, 7:

    pinguior agnus,

    Plaut. Aul. 2, 5, 5:

    pinguissimus haedulus,

    Juv. 11, 65: merum, rich, oily wine (= plenum), Hor. S. 2, 4, 65.— Subst.: pingue, is, n., fat, grease, Plin. 11, 37, 85, § 212; Verg. G. 3, 124:

    taurorum, leonum ac pantherarum pinguia,

    Plin. 28, 9, 38, § 144:

    comedite pinguia,

    Vulg. 2 Esd. 8, 10.—
    B.
    Transf.
    1.
    Pass., fat, rich, fertile; also, plump, in good condition:

    ager,

    Col. 1, 4; Plin. 17, 4, 3, § 25; cf.:

    sanguine pinguior Campus,

    Hor. C. 2, 1, 29:

    sulcus,

    i. e. drawn in a rich soil, Luc. 6, 382:

    fimus,

    Verg. G. 1, 80:

    hortus,

    id. ib. 4, 118:

    stabula, of beehives,

    rich, full of honey, id. ib. 4, 14:

    arae,

    id. A. 4, 62:

    ficus,

    plump, juicy, Hor. S. 2, 8, 88; cf.

    saliva,

    Sen. Ira, 3, 38, 2: flamma, of incense;

    tura pingues facientia flammas,

    Ov. Tr. 5, 5, 11:

    corpora suco pinguis olivae Splendescunt,

    id. M. 10, 176:

    pingues taedae,

    full of pitch, Lucr. 3, 681:

    pingues arae,

    full of fat and blood, Verg. A. 4, 62:

    coma,

    anointed, Mart. 2, 29, 5 (different from Suet. Ner. 20; v. infra 3):

    mensa,

    rich, luxurious, Cat. 62, 3; cf.:

    incusa pingui auro dona,

    Pers. 2, 52. —Of color, dull, faint, Plin. 37, 8, 37, § 115. — Act., that makes fat; hence, meton., fertilizing:

    pingui flumine Nilus,

    Verg. A. 9, 31.—
    2.
    Bedaubed, besmeared:

    pinguia crura luto,

    Juv. 3, 247:

    virga,

    limed twigs, Mart. 9, 55, 4.—
    3.
    Thick, dense:

    caelum pingue et concretum (opp. caelum tenue et purum),

    Cic. Div. 1, 57, 130:

    folia pinguissima,

    Plin. 21, 9, 29, § 53:

    toga,

    Suet. Aug. 82:

    lacernae,

    Juv. 9, 28:

    pinguissima coma,

    very thick, luxuriant hair, Suet. Ner. 20.—
    4.
    Of taste, dull, insipid, not sharp, not pungent:

    sapor,

    Plin. 15, 27, 32, § 106; id. 15, 28, 33, § 109.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, dull, gross, heavy, stupid, doltish:

    Cordubae natis poëtis pingue quiddam sonantibus et peregrinum,

    Cic. Arch. 10, 26:

    pingue videbatur et sibi contrarium,

    id. Ac. 2, 34, 109:

    nec prave factis decorari versibus opto, Ne rubeam pingui donatus munere,

    Hor. Ep. 2, 1, 267:

    pingue sed ingenium mansit,

    Ov. M. 11, 148:

    insubidius nescio quid facies et pinguius,

    Gell. 13, 21 (20), 4: pinguis Minerva, v. Minerva.—
    B.
    Siout, bold, strong:

    verba,

    Quint. 12, 10, 35:

    facundia,

    Gell. 17, 10, 8.—
    C.
    Calm, quiet, comfortable, easy ( poet. and in post-Aug. prose):

    et pingui membra quiete levat,

    Ov. R. Am. 206; id. Am. 1, 13, 7:

    amor,

    id. ib. 2, 19, 25:

    secessus,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    mollem in posterum et pinguem destinare vitam,

    id. ib. 7, 26, 3:

    pinguius otium,

    id. ib. 5, 6, 45.—
    D.
    Sleek, spruce, trim, = nitidus:

    pexus pinguisque doctor,

    Quint. 1, 5, 14 Spald.— Hence, adv.: pinguĭter.
    1.
    Lit., fatly, with fatness, Col. 2, 2.—
    2.
    Transf., abundantly, liberally:

    pinguius succurrere,

    Dig. 44, 2, 14.—
    3.
    Trop., dully, stupidly:

    pinguius aliquid accipere,

    Dig. 42, 1, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > pinguiter

  • 25 relinquo

    rĕ-linquo, līqui, lictum, 3, v. a.
    I.
    (With the idea of the re predominating.) To leave behind (cf. desero, omitto).
    A.
    In gen., to leave behind by removing one's self; to leave, move away from; to leave, abandon (a person or thing).
    1.
    Lit.:

    puerum apud matrem domi,

    Plaut. Men. prol. 28:

    ipse abiit foras, me reliquit pro atriensi in sedibus,

    id. Poen. 5, 5, 4:

    me filiis Relinquont quasi magistrum,

    Ter. Phorm. 1, 2, 22:

    dicerent non me plane de provinciā decessisse, quoniam alterum me reliquissem,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    C. Fabium legatum cum legionibus II. castris praesidio relinquit,

    Caes. B. G. 7, 40:

    cum me servum in servitute pro te hic reliqueris,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75; cf. id. ib. 5, 1, 18:

    fratrem, sc. in provinciā,

    Cic. Fam. 2, 15, 4:

    post tergum hostem relinquere,

    Caes. B. G. 4, 22; cf. id. ib. 7, 11:

    ille omnibus precibus petere contendit, ut in Galliā relinqueretur,

    might be left behind, id. ib. 5, 6:

    greges pecorum... sub opacā valle reliquit,

    Ov. M. 11, 277 et saep.:

    ea causa miles hic reliquit symbolum,

    Plaut. Ps. 1, 1, 53:

    hic exemplum reliquit ejus,

    id. ib. 2, 2, 56:

    (Hecuba) Hectoris in tumulo canum de vertice crinem... relinquit,

    leaves behind, Ov. M. 13, 428:

    (cacumina silvae) limum tenent in fronde relictum,

    left behind, remaining, id. ib. 1, 347.— To leave behind one's self by moving away:

    longius delatus aestu, sub sinistrā Britanniam relictam conspexit,

    Caes. B. G. 5, 8:

    jamque hos, jamque illos, populo mirante, relinquit,

    Sil. 16, 503; cf. in pass., to remain or be left behind, Lucr. 5, 626.—
    2.
    Trop.: hanc eram ipsam excusationem relicturus ad Caesarem, was about to leave behind me just this excuse (for my departure), Cic. Att. 9, 6, 1:

    aculeos in animis,

    id. Brut. 9, 38:

    quod coeptum est dici, relinquitur in cogitatione audientium,

    Auct. Her. 4, 30, 41:

    aetate relictā,

    Ov. M. 7, 170:

    repetat relicta,

    Hor. Ep. 1, 7, 97.—

    Of rank or merit: (Homerus) omnes sine dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit,

    Quint. 10, 1, 51.—
    B.
    In partic.
    1. a.
    Lit.:

    ea mortua est: reliquit filiam adulescentulam,

    Ter. Heaut. 3, 3, 41:

    cum pauper cum duobus fratribus relictus essem,

    Varr. R. R. 3, 16, 2; cf.:

    pauper jam a majoribus relictus,

    Nep. Epam. 2, 1:

    agri reliquit ei non magnum modum,

    Plaut. Aul. prol. 13:

    heredem testamento reliquit hunc P. Quintium,

    Cic. Quint. 4, 15:

    cum ei testamento sestertiūm milies relinquatur,

    id. Off. 3, 24, 93:

    non, si qui argentum omne legavit, videri potest signatam quoque pecuniam reliquisse,

    Quint. 5, 11, 33:

    qui mihi reliquit haec quae habeo omnia,

    Ter. Eun. 1, 2, 40:

    cedo, quid reliquit Phania,

    id. Hec. 3, 5, 8 and 13:

    fundos decem et tres reliquit,

    Cic. Rosc. Am. 7, 20:

    aliquantum aeris alieni,

    id. Quint. 4, 15:

    servus aut donatus aut testamento relictus,

    Quint. 5, 10, 67:

    alicui arva, greges, armenta,

    Ov. M. 3, 585:

    se testamento liberum relictum,

    Dig. 21, 1, 17, § 16.—
    b.
    Trop., to leave, leave behind one:

    consiliorum ac virtutum nostrarum effigiem,

    Cic. Arch. 12, 30:

    qui sic sunt, haud multum heredem juvant, Sibi vero hanc laudem relinquont: vixit, dum vixit, bene,

    Ter. Hec. 3, 5, 11:

    rem publicam nobis,

    Cic. Rep. 1, 46, 70; cf.:

    statum civitatis,

    id. ib. 1, 21, 34; id. Par. 1, 2, 10:

    opus alicui,

    id. Rep. 1, 22, 35: memoriam [p. 1558] aut brevem aut nullam, id. Off. 2, 16, 55:

    monumentum audaciae suae aeternum,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 129:

    quae scripta nobis summi ex Graeciā sapientissimique homines reliquerunt,

    id. Rep. 1, 22, 35:

    scriptum in Originibus,

    id. Brut. 19, 75:

    scripta posteris,

    Quint. 1, praef. 1:

    in scriptis relictum,

    Cic. de Or. 2, 46, 194:

    orationes reliquit et annales,

    id. Brut. 27, 106:

    duo tantum volumina,

    Suet. Gram. 7:

    librum de suis rebus imperfectum,

    id. ib. 12; cf.:

    si non omnia vates Ficta reliquerunt,

    Ov. M. 13, 734:

    pater, o relictum Filiae nomen,

    Hor. C. 3, 27, 34.—
    2.
    To leave a thing behind; to leave remaining; to allow or permit to remain, to let remain, leave; pass., to be left, to remain.
    a.
    Lit.:

    nihil relinquo in aedibus, Nec vas, nec vestimentum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 88:

    multis autem non modo granum nullum, sed ne paleae quidem ex omni fructu atque ex annuo labore relinquerentur,

    Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114:

    nihil de tanto patrimonio,

    id. Rosc. Am. 3, 10:

    equitatus partem illi adtribuit, partem sibi reliquit,

    Caes. B. G. 7, 34:

    angustioribus portis relictis,

    id. ib. 7, 70;

    41: unam (filiam) minimamque relinque,

    leave to me, Ov. M. 6, 299:

    jam pauca aratro jugera regiae Moles relinquent,

    Hor. C. 2, 15, 2:

    dapis meliora relinquens,

    id. S. 2, 6, 89:

    magis apta tibi tua dona relinquam,

    id. Ep. 1, 7, 43:

    haec porcis hodie comedenda relinquis,

    id. ib. 1, 7, 19; cf.:

    habitanda fana Apris reliquit,

    id. Epod. 16, 20:

    relinquebatur una per Sequanos via,

    remained, Caes. B. G. 1, 9; cf.:

    unā ex parte leniter acclivis aditus relinquebatur,

    id. ib. 2, 29:

    se cum paucis relictum videt,

    Sall. C. 60, 7:

    nec aliud dicionis Atheniensium praeter ipsam urbem reliquit,

    Just. 5, 7, 3.—
    b.
    Trop.:

    quasi corpori reliqueris Tuo potestatem coloris ulli capiendi mala,

    Plaut. Truc. 2, 2, 37:

    quam igitur relinquis populari rei publicae laudem?

    Cic. Rep. 3, 35, 48:

    ut vobis non modo dignitatis retinendae, sed ne libertatis quidem recuperandae spes relinquatur,

    id. Agr. 1, 6, 17:

    ceterorum sententiis semotis, relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio,

    id. Fin. 2, 14, 44; cf.:

    ne qua spes in fugā relinqueretur,

    Caes. B. G. 1, 51:

    nullā provocatione ad populum contra necem et verbera relicta,

    Cic. Rep. 2, 37, 62; Hor. S. 1, 10, 51:

    quis igitur relictus est objurgandi locus?

    Ter. And. 1, 1, 127; cf.:

    nihil est preci loci relictum,

    id. ib. 3, 4, 22; id. Phorm. 3, 3, 14;

    and, in another sense: plane nec precibus nostris nec admonitionibus relinquit locum,

    i. e. he leaves no occasion for them, renders them superfluous, Cic. Fam. 1, 1, 2:

    ne cui iniquo relinqueremus vituperandi locum,

    id. Q. Fr. 2, 4, 1:

    Aedui nullum sibi ad cognoscendum spatium relinquunt,

    Caes. B. G. 7, 42:

    spatium deliberandi,

    Nep. Eun, 12, 3:

    vita turpis ne morti quidem honestae locum relinquit,

    Cic. Quint. 15, 49; Plaut. Cas. 2, 3, 33; cf. Cic. Brut. 72, 253 (v. Bernhardy ad loc.):

    vita relicta est tantum modo,

    Ov. P. 4, 16, 49:

    quod munitioni castrorum tempus relinqui volebat,

    Caes. B. G. 5, 9 fin.:

    mihi consilium et virtutis vestrae regimen relinquite,

    Tac. H. 1, 84:

    suspicionem alicui relinquere,

    Suet. Caes. 86:

    aliquem veniae vel saevitiae alicujus,

    Tac. H. 1, 68 fin.:

    aliquem poenae,

    Plin. Ep. 2, 11, 20:

    aliquem poenae,

    Ov. M. 7, 41: leto, poenaeque, id. id. 14, 217; cf.:

    urbem direptioni et incendiis,

    to give up, surrender, abandon, Cic. Fam. 4, 1, 2:

    neu relinquas hominem innocentem ad alicujus tui dissimilis quaestum,

    do not leave, id. ib. 13, 64:

    aliquid in alicujus spe,

    id. Div. in Caecil. 8, 26; cf. id. ib. 4, 16. — Poet., with obj.-clause:

    (metus) Omnia suffundens mortis nigrore, neque ullam Esse voluptatem liquidam puramque relinquit,

    Lucr. 3, 40; 1, 703; Ov. M. 14, 100:

    dum ex parvo nobis tantundem haurire relinquas,

    Hor. S. 1, 1, 52; Sil. 3, 708: nihil relinquitur nisi fuga, there is nothing left, nothing remains, but, etc., Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

    relinquitur illud, quod vociferari non destitit, non debuisse, etc.,

    Cic. Fl. 34, 85; cf.:

    mihi nihil relicti quicquam aliud jam esse intellego,

    Plaut. Merc. 3, 4, 81.— Impers. relinquitur, with ut (Zumpt, Gram. §

    621): relinquitur, ut, si vincimur in Hispaniā, quiescamus,

    it remains, that, Cic. Att. 10, 8, 2; cf.: relinquebatur, ut neque longius ab agmine legionum discedi Caesar pateretur, Caes. B. G. 5, 19 fin. — In a logical conclusion: relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum, hence it follows that, etc., Cic. Inv. 1, 9, 12; id. Div. 2, 5, 14.—
    3.
    With double predicate, to leave a thing behind in a certain state; to leave, let remain, suffer to be, etc.:

    eum Plautus locum Reliquit integrum,

    has left untouched, Ter. Ad. prol. 10:

    praesertim cum integram rem et causam reliquerim,

    have left unaltered, Cic. Att. 5, 21, 13; cf.:

    Scaptius me rogat, ut rem sic relinquam,

    id. ib. 5, 21, 13, §

    12: Morini, quos Caesar in Britanniam proficiscens pacatos reliquerat,

    Caes. B. G. 4, 37; cf.:

    amici, quos incorruptos Jugurtha reliquerat,

    Sall. J. 103, 2:

    reliquit (eam) Incertam et tristi turbatam volnere mentis,

    Verg. A. 12, 160:

    (naves) in litore deligatas ad ancoram relinquebat,

    Caes. B. G. 5, 9:

    erat aeger in praesidio relictus,

    id. ib. 6, 38:

    in mediis lacerā nave relinquor aquis,

    Ov. P. 2, 3, 28:

    quod insepultos reliquissent eos, quos, etc.,

    Cic. Rep. 4, 8, 26; 2, 11, 21:

    aliquid incohatum,

    id. ib. 1, 35, 55; cf.:

    inceptam oppugnationem,

    to give up, abandon, quit, Caes. B. G. 7, 17:

    incoepta fila,

    Ov. M. 6, 34:

    infecta sacra,

    id. ib. 6, 202:

    opus incoeptum,

    id. A. A. 2, 78:

    verba imperfecta,

    id. H. 13, 13:

    pro effectis relinquunt, vixdum incohata,

    Quint. 5, 13, 34:

    aliquid injudicatum,

    id. 10, 1, 67:

    aliquid neglectum,

    id. 1, 1, 29:

    incertum,

    id. 2, 10, 14:

    tantas copias sine imperio,

    Caes. B. G. 7, 20 init.; cf.:

    sine ture aras,

    Ov. M. 8, 277:

    verbum in ambiguo,

    Lucr. 4, 1137:

    mulierem nullam nominabo: tantum in medio relinquam,

    Cic. Cael. 20, 48; cf.:

    correptio in dubio relicta,

    Quint. 7, 9, 13.
    II.
    (With the idea of the verb predominant.) To leave behind one, to leave, go away from; to forsake, abandon, desert a person or thing.
    A.
    In gen.
    1.
    Lit.:

    ubi illaec obsecrost quae me hic reliquit,

    Plaut. Truc. 2, 6, 32: relinquamus nebulonem hunc, Scip. Afr. ap. Gell. 4, 18, 3; cf.:

    non ego te hic lubens relinquo neque abeo abs te,

    Plaut. Am. 1, 3, 33:

    domum propinquosque reliquisse,

    Caes. B. G. 1, 44; cf. id. ib. 1, 30:

    relictis locis superioribus,

    Hirt. B. G. 8, 36:

    loci relinquendi facultas,

    Caes. B. G. 3, 4 fin.:

    Ilio relicto,

    Hor. C. 1, 10, 14:

    urbes,

    id. ib. 2, 20, 5:

    moenia,

    id. Epod. 17, 13:

    litus relictum Respicit,

    Ov. M. 2, 873:

    Roma relinquenda est,

    id. Tr. 1, 3, 62:

    colles clamore relinqui (sc.: a bubus),

    were left behind, Verg. A. 8, 216 Wagn.:

    limen,

    id. ib. 5, 316:

    mensas,

    id. ib. 3, 213:

    dominos,

    Cat. 61, 51:

    volucres Ova relinquebant,

    Lucr. 5, 802 et saep.—
    2.
    Trop.: me somnu' reliquit, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 52 Vahl.); cf.:

    quem vita reliquit,

    Lucr. 5, 63: reliquit aliquem vita, for to die, Ov. M. 11, 327:

    ubi vita tuos reliquerit artus,

    id. Ib. 339;

    for which, also, reversely: animam relinquam potius, quam illas deseram,

    Ter. Ad. 3, 4, 52; so,

    vitam,

    Verg. G. 3, 547; cf. Tac. A. 4, 34:

    lucem,

    Verg. A. 4, 452:

    lumen vitale,

    Ov. M. 14, 175:

    consitus sum senectute, vires Reliquere,

    Plaut. Men. 5, 2, 6:

    aliquem animus,

    id. Mil. 4, 8, 37; Caes. B. G. 6, 38:

    animus reliquit euntem,

    Ov. M. 10, 459:

    aliquem anima,

    Nep. Eum. 4, 2:

    ab omni honestate relictus,

    abandoned, destitute of, Cic. Rab. Perd. 8, 23:

    ab alterā (quartanā) relictum esse,

    id. Att. 8, 6, 3; cf. Hor. S. 2, 3, 290.—
    B.
    In partic., pregn., to leave in the lurch; to forsake, abandon, desert, etc. (v. desero, destituo, prodo).
    1.
    Lit.:

    qui... Reliquit deseruitque me,

    has forsaken me, has given me the slip, Plaut. Most. 1, 3, 45; cf.:

    reliquit me homo atque abiit,

    Ter. And. 4, 4, 5:

    succurrere relictae,

    Verg. A. 9, 290.—

    Of the forsaking of a lover by his mistress,

    Plaut. Truc. 2, 4, 64; Tib. 3, 6, 40; Prop. 1, 6, 8; Ov. H. 10, 80; id. M. 8, 108:

    paucos, qui ex fugā evaserant, reliquerunt,

    i. e. let them escape, Caes. B. G. 3, 19. — Of things, to leave, give up, abandon, etc.:

    argentum si relinquo ac non peto, etc.,

    Plaut. Aul. 1, 2, 31:

    auctores signa relinquendi et deserendi castra,

    Liv. 5, 6; cf.:

    relictā non bene parmulā,

    Hor. C. 2, 7, 10.—
    2.
    Trop., to leave, let alone, give up, resign, neglect, forsake, abandon, relinquish:

    rem et causam et utilitatem communem non relinquere solum, sed etiam prodere,

    Cic. Caecin. 18, 50 (for which:

    derelinquo jam communem causam,

    id. ib. 35, 103):

    jus suum dissolute,

    id. ib. 36, 103:

    affectum, cum ad summum perduxerimus,

    Quint. 6, 1, 29:

    (puella) Quod cupide petiit, mature plena reliquit,

    Hor. Ep. 2, 1, 100: eum rogato, ut relinquat alias res et huc veniat, to leave or lay aside every thing else, Plaut. Rud. 4, 6, 8; cf.:

    omnibus relictis rebus,

    id. Cist. 1, 1, 6; so,

    relictis rebus (omnibus),

    id. Ep. 4, 2, 35; id. Truc. 2, 1, 25; Ter. And. 2, 5, 1; id. Eun. 1, 2, 86; id. Heaut. 4, 7, 12; Lucr. 3, 1071; Cic. de Or. 3, 14, 51; Caes. B. C. 3, 102; cf.

    also: res omnes relictas habeo prae quod tu velis,

    Plaut. Stich. 2, 2, 38:

    omnia relinques, si me amabis, cum, etc.,

    Cic. Fam. 2, 14:

    et agrorum et armorum cultum,

    to give up, abandon, neglect, id. Rep. 2, 4, 7:

    si tu ea relinquis et deseris,

    id. Verr. 2, 4, 36, § 80:

    studium exquirendi,

    id. Ac. 1, 3, 7:

    agrum alternis annis,

    to suffer to lie fallow, Varr. R. R. 1, 44, 3:

    loca relicta,

    uncultivated, wild lands, Front. Limit. p. 42 Goes.; so,

    relictae possessiones,

    Cic. Agr. 1, 1, 3:

    milites bellum illud, quod erat in manibus, reliquisse,

    abandoned, relinquished, id. Rep. 2, 37, 63; cf. possessionem, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    obsidionem,

    to raise the siege, Liv. 5, 48:

    caedes relinquo, libidines praetereo,

    leave unmentioned, Cic. Prov. Cons. 3, 6:

    consulto relinquere (locum), opp. praetermittere,

    id. Off. 3, 2, 9; cf.:

    hoc certe neque praetermittendum neque relinquendum est,

    id. Cat. 3, 8, 18; and:

    audistis haec, judices, quae nunc ego omnia praetereo et relinquo,

    id. Verr. 2, 3, 44, § 106;

    in this sense also,

    id. Brut. 45, 165; cf. id. ib. 19, 76; Hor. A. P. 150:

    cur injurias tuas conjunctas cum publicis reliquisti?

    left unnoticed, uncensured, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 84; cf.:

    vim et causam efficiendi reliquerunt,

    id. Fin. 1, 6, 18:

    vos legatum omni supplicio interfectum relinquetis?

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    quis est, qui vim hominibus armatis factam relinqui putet oportere,

    id. Caecin. 3, 9.— Poet., with obj.clause:

    quod si plane contueare, mirari multa relinquas,

    leave off, cease, Lucr. 6, 654.

    Lewis & Short latin dictionary > relinquo

  • 26 restis

    restis, is (acc. more freq. restim, Plaut. Cas. 2, 7, 2; id. Ps. 1, 1, 86; id. Poen. 1, 2, 184; id. Pers. 5, 2, 34; id. Rud. 2, 3, 37; Ter. Ad. 4, 7, 34; id. Phorm. 4, 4, 5; Caecil. ap. Non. 200, 21; Cato, R. R. 77; App. M. 1, p. 109:

    restem,

    Plaut. Rud. 4, 3, 97; Mart. 4, 70, 1; Juv. 10, 58; Petr. 45, 4; Inscr. Grut. 715, 10; but abl. usually reste, Juv. 3, 226; 14, 274; Liv. 1, 26, 6; 8, 16, 9; 27, 37, 14; Val. Max. 7, 8, 5; Plin. 17, 10, 11, § 62; Mart. 5, 62, 6: resti, Don. 2, 10, 3, p. 1751; Rhem. Palaem. p. 1374 P.), f. [etym. dub.].
    I.
    Lit., a rope, cord (syn.:

    funis, rudens): quae fiunt de cannabi, lino, etc.... ut funes, restes, tegetes,

    Varr. R. R. 1, 22; cf. id. ib. 1, 23, 6:

    caedere hodie tu restibus,

    Plaut. Pers. 2, 4, 11:

    restim volo mihi emere,

    id. Ps. 1, 1, 86; cf. id. Poen. 1, 2, 184; id. Pers. 5, 2, 34; id. Cas. 2, 7, 2:

    paulisper remitte restem,

    id. Rud. 4, 3, 97:

    exsolvi restim,

    id. ib. 2, 3, 37:

    descendunt statuae restemque sequuntur,

    Juv. 10, 58:

    famem Illā reste cavet, of a rope-dancer,

    id. 14, 274; 3, 226; Mart. 4, 70, 1.—In a game of the Roman youth, the rows of dancers were united by taking hold of a rope (or, acc. to Donatus ad loc., they formed a line by taking hold of hands):

    tu inter eas restim ductans saltabis,

    Ter. Ad. 4, 7, 34 Ruhnk.; cf.: in foro pompa constitit;

    et per manus reste datā, virgines sonum vocis pulsu pedum modulantes incesserunt,

    Liv. 27, 37 fin. Drak.—Prov.: ad restim res rediit, it has come to the rope, i. e. one might as well hang himself, Caecil. ap. Non. 200, 21; Ter. Phorm. 4, 4, 5:

    vinctus restibus,

    Vulg. Judith, 6, 9.—
    II.
    Transf.: restes allii, caepis, the leaves of garlic or onions, Plin. 20, 6, 23, § 51; Mart. 12, 32, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > restis

  • 27 sepulchrum

    sĕpulcrum (less correctly sĕpul-chrum; cf. Charis. p. 56 P.), i, n. [sepelio; cf. fulcrum, from fulcio; lavacrum, from lavo, etc.].
    I.
    Lit., a burial-place, grave, tomb, sepulchre (cf.:

    monumentum, tumulus): sepulcri appellatione omnem sepulturae locum contineri existimandum est,

    Dig. 47, 12 (De sepulcro violato), 3, §

    2: sepulcrum est ubi corpus ossave hominis condita sunt,

    ib. 11, 7, 2; cf. Fest. p. 339 Müll;

    Edict. Praet. ap. Dig. l. l.: qui sepulcrum violat, facit, quo quis minus sepultus sit,

    ib. 7: siti dicuntur hi, qui conditi sunt: nec tamen eorum ante sepulcrum est, quam justa facta et corpus ingestum est, Cic. Leg. 2, 22, 57:

    duae sunt leges de sepulcris,

    id. ib. 2, 24, 61: neque sepulcrum, quo recipiat, habeat portum corporis, Ubi corpus requiescat malis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 415 Vahl.):

    (Ennius) in sepulcro Scipionum putatur esse constitutus ex marmore,

    Cic. Arch. 9, 22; cf.:

    cui (Africano) super Carthaginem Virtus sepulcrum condidit,

    Hor. Epod. 9, 26:

    in summo sepulcro (Archimedis) sphaeram esse positam cum cylindro, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 23, 64:

    sepulcri Mitte supervacuos honores,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    monumento sepulcri donatus est,

    Nep. Dion, 10.—So in sing., Plaut. Ep. 2, 1, 7; id. Bacch. 3, 4, 21; id. Mil. 2, 4, 19:

    terra rerum commune sepulcrum,

    Lucr. 5, 259; Cic. Rosc. Am. 9, 24; id. Leg. 2, 25, 62; Verg. A. 2, 542; 2, 646; 3, 67; 4, 29; Hor. S. 2, 3, 84; 2, 5, 104.— Plur., Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Tusc. 1, 12, 27; 1, 14, 31; Verg. E. 8, 98; id. G. 1, 497; Hor. Epod. 17, 47: sepulcra legens, while reading the sepulchres, i. e. the inscriptions on them, Cic. Sen. 7, 21:

    magnae moles sepulcrorum,

    Sen. Brev. Vit. 20, 5.—
    B.
    Esp., a place where a corpse is burned (cf. sepelio):

    funus interim procedit: ad sepulcrum venimus,

    Ter. And. 1, 1, 101; cf.:

    aram sepulcri (i. e. rogus), Congerere,

    Verg. A. 6, 177:

    alta sepulcri ara,

    Sil. 15, 387.—Comically: clam uxorem ubi sepulcrum habeamus et hunc comburamus diem, etc., we may dig a grave for the day (v. comburo fin.), Plaut. Men. 1, 2, 43 sq.—Likewise, jestingly, of an old man:

    ex hoc sepulcro vetere viginti minas Effodiam ego hodie,

    Plaut. Ps. 1, 4, 19.—
    II.
    Transf., grave, tomb, etc. ( poet.); of a vulture's maw' (vultur) Heu quam crudeli condebat membra (hominis) sepulcro, Enn. ap. Prisc. p. 683 P (Ann. v. 142 Vahl.).—Of Troy:

    Troja nefas, commune sepulcrum Europae Asiaeque,

    Cat. 68, 89.—Of the dead:

    gratum mutis sepulcris,

    Cat. 96, 1: placatis sepulcris, Ov F. 2, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > sepulchrum

  • 28 sepulcrum

    sĕpulcrum (less correctly sĕpul-chrum; cf. Charis. p. 56 P.), i, n. [sepelio; cf. fulcrum, from fulcio; lavacrum, from lavo, etc.].
    I.
    Lit., a burial-place, grave, tomb, sepulchre (cf.:

    monumentum, tumulus): sepulcri appellatione omnem sepulturae locum contineri existimandum est,

    Dig. 47, 12 (De sepulcro violato), 3, §

    2: sepulcrum est ubi corpus ossave hominis condita sunt,

    ib. 11, 7, 2; cf. Fest. p. 339 Müll;

    Edict. Praet. ap. Dig. l. l.: qui sepulcrum violat, facit, quo quis minus sepultus sit,

    ib. 7: siti dicuntur hi, qui conditi sunt: nec tamen eorum ante sepulcrum est, quam justa facta et corpus ingestum est, Cic. Leg. 2, 22, 57:

    duae sunt leges de sepulcris,

    id. ib. 2, 24, 61: neque sepulcrum, quo recipiat, habeat portum corporis, Ubi corpus requiescat malis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 415 Vahl.):

    (Ennius) in sepulcro Scipionum putatur esse constitutus ex marmore,

    Cic. Arch. 9, 22; cf.:

    cui (Africano) super Carthaginem Virtus sepulcrum condidit,

    Hor. Epod. 9, 26:

    in summo sepulcro (Archimedis) sphaeram esse positam cum cylindro, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 23, 64:

    sepulcri Mitte supervacuos honores,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    monumento sepulcri donatus est,

    Nep. Dion, 10.—So in sing., Plaut. Ep. 2, 1, 7; id. Bacch. 3, 4, 21; id. Mil. 2, 4, 19:

    terra rerum commune sepulcrum,

    Lucr. 5, 259; Cic. Rosc. Am. 9, 24; id. Leg. 2, 25, 62; Verg. A. 2, 542; 2, 646; 3, 67; 4, 29; Hor. S. 2, 3, 84; 2, 5, 104.— Plur., Cic. Leg. 2, 22, 55; id. Tusc. 1, 12, 27; 1, 14, 31; Verg. E. 8, 98; id. G. 1, 497; Hor. Epod. 17, 47: sepulcra legens, while reading the sepulchres, i. e. the inscriptions on them, Cic. Sen. 7, 21:

    magnae moles sepulcrorum,

    Sen. Brev. Vit. 20, 5.—
    B.
    Esp., a place where a corpse is burned (cf. sepelio):

    funus interim procedit: ad sepulcrum venimus,

    Ter. And. 1, 1, 101; cf.:

    aram sepulcri (i. e. rogus), Congerere,

    Verg. A. 6, 177:

    alta sepulcri ara,

    Sil. 15, 387.—Comically: clam uxorem ubi sepulcrum habeamus et hunc comburamus diem, etc., we may dig a grave for the day (v. comburo fin.), Plaut. Men. 1, 2, 43 sq.—Likewise, jestingly, of an old man:

    ex hoc sepulcro vetere viginti minas Effodiam ego hodie,

    Plaut. Ps. 1, 4, 19.—
    II.
    Transf., grave, tomb, etc. ( poet.); of a vulture's maw' (vultur) Heu quam crudeli condebat membra (hominis) sepulcro, Enn. ap. Prisc. p. 683 P (Ann. v. 142 Vahl.).—Of Troy:

    Troja nefas, commune sepulcrum Europae Asiaeque,

    Cat. 68, 89.—Of the dead:

    gratum mutis sepulcris,

    Cat. 96, 1: placatis sepulcris, Ov F. 2, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > sepulcrum

  • 29 T

    T, t. indecl. n. or (to agree with littera) f., the nineteenth letter of the Lat. alphabet ( i and j being counted as one), = Gr. T (tau). It is very freq. as a final letter, esp. in verbal endings of the third person.
    I.
    As an initial, it is, in pure Lat. words, followed by no consonant except r: traho, tremo, tribuo, etc.; the combinations tl and tm are found only in words borrowed from the Greek: Tlepolemus, tmesis, Tmolus. Hence an initial t occurring in the ancient language before l (like an initial d before v, v. letter D) is rejected in classical Lat.: lātus (Part. of fero) for tlatus, from root tol- of tollo, tuli; cf. with TLAÔ, tlêtos; even when softened by a sibilant, the combination of t and l in stlata (genus navigii), stlembus (gravis, tardus), stlis, stlocus, was avoided, and, except in the formal lang. of law, which retained stlitibus judicandis, the forms lis, locus remained the only ones in use, though the transitional form slis occurs twice in very old inscriptions. Before a vowel or r, the original Indo-European t always retained its place and character. Between two vowels t and tt were freq. confounded, and in some words the double letter became established, although the original form had but one t; thus, quattuor, cottidie, littera, stand in the best MSS. and inscriptions; v. Corss. Ausspr. 1, 174 sqq.—
    II.
    The sibilant pronunciation of a medial t before i and a following vowel, is a peculiarity of a late period. Isidorus (at the commencement of the seventh century after Christ) is the first who expresses himself definitely on this point: cum justitia sonum z litterae exprimat, tamen quia Latinum est, per t scribendum est, sicut militia, malitia, nequitia et cetera similia (Orig. 1, 26, 28); but the commutation of ci and ti, which occurs not unfrequently in older inscriptions, shows the origin of this change in pronunciation to have been earlier. In the golden age of the language, however, it was certainly [p. 1831] unknown.—
    III.
    The aspiration of t did not come into general use till the golden age; hence, CARTACINIENSIS, on the Columna Rostrata; whereas in Cicero we have Carthago, like Cethegus, etc.; v. Cic. Or. 48, 160; and cf. letter C.—
    IV.
    T is interchanged with d, c, and s; v. these letters.—
    V.
    T is assimilated to s in passus from patior, quassus from quatio, fassus from fateor, missus from mitto, equestris from eques (equit-), etc. It is wholly suppressed before s in usus, from utor; in many nominatives of the third declension ending in s: civitas (root civitat, gen. civitatis), quies (quiet, quietis), lis (lit, litis), dos (dot, dotis), salus (salut, salutis), amans (amant, amantis), mens (ment, mentis), etc.; and likewise in flexi, flexus, from flecto, and before other letters, in remus, cf. ratis; Gr. eretmos; in penna; root pat-, to fly; Gr. petomai, etc. In late Lat. the vulgar language often dropped t before r and before vowels; hence such forms as mari, quaraginta, donaus, are found for matri, quatriginta (quad-), donatus, in inscriptions; cf. the French mère, quarante, donné.—
    VI.
    As an abbreviation, T. stands for Titus; Ti. Tiberius; TR. Tribunus; T. F. Testamenti formula; T. F. C. Titulum faciendum curavit; T. P. Tribunicia potestas, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > T

  • 30 t

    T, t. indecl. n. or (to agree with littera) f., the nineteenth letter of the Lat. alphabet ( i and j being counted as one), = Gr. T (tau). It is very freq. as a final letter, esp. in verbal endings of the third person.
    I.
    As an initial, it is, in pure Lat. words, followed by no consonant except r: traho, tremo, tribuo, etc.; the combinations tl and tm are found only in words borrowed from the Greek: Tlepolemus, tmesis, Tmolus. Hence an initial t occurring in the ancient language before l (like an initial d before v, v. letter D) is rejected in classical Lat.: lātus (Part. of fero) for tlatus, from root tol- of tollo, tuli; cf. with TLAÔ, tlêtos; even when softened by a sibilant, the combination of t and l in stlata (genus navigii), stlembus (gravis, tardus), stlis, stlocus, was avoided, and, except in the formal lang. of law, which retained stlitibus judicandis, the forms lis, locus remained the only ones in use, though the transitional form slis occurs twice in very old inscriptions. Before a vowel or r, the original Indo-European t always retained its place and character. Between two vowels t and tt were freq. confounded, and in some words the double letter became established, although the original form had but one t; thus, quattuor, cottidie, littera, stand in the best MSS. and inscriptions; v. Corss. Ausspr. 1, 174 sqq.—
    II.
    The sibilant pronunciation of a medial t before i and a following vowel, is a peculiarity of a late period. Isidorus (at the commencement of the seventh century after Christ) is the first who expresses himself definitely on this point: cum justitia sonum z litterae exprimat, tamen quia Latinum est, per t scribendum est, sicut militia, malitia, nequitia et cetera similia (Orig. 1, 26, 28); but the commutation of ci and ti, which occurs not unfrequently in older inscriptions, shows the origin of this change in pronunciation to have been earlier. In the golden age of the language, however, it was certainly [p. 1831] unknown.—
    III.
    The aspiration of t did not come into general use till the golden age; hence, CARTACINIENSIS, on the Columna Rostrata; whereas in Cicero we have Carthago, like Cethegus, etc.; v. Cic. Or. 48, 160; and cf. letter C.—
    IV.
    T is interchanged with d, c, and s; v. these letters.—
    V.
    T is assimilated to s in passus from patior, quassus from quatio, fassus from fateor, missus from mitto, equestris from eques (equit-), etc. It is wholly suppressed before s in usus, from utor; in many nominatives of the third declension ending in s: civitas (root civitat, gen. civitatis), quies (quiet, quietis), lis (lit, litis), dos (dot, dotis), salus (salut, salutis), amans (amant, amantis), mens (ment, mentis), etc.; and likewise in flexi, flexus, from flecto, and before other letters, in remus, cf. ratis; Gr. eretmos; in penna; root pat-, to fly; Gr. petomai, etc. In late Lat. the vulgar language often dropped t before r and before vowels; hence such forms as mari, quaraginta, donaus, are found for matri, quatriginta (quad-), donatus, in inscriptions; cf. the French mère, quarante, donné.—
    VI.
    As an abbreviation, T. stands for Titus; Ti. Tiberius; TR. Tribunus; T. F. Testamenti formula; T. F. C. Titulum faciendum curavit; T. P. Tribunicia potestas, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > t

  • 31 vacatio

    văcātĭo, ōnis, f. [vaco], a being free from a duty, service, etc.; freedom, exemption, immunity; a freeing, exempting, dispensation (class.; syn. immunitas).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    With gen. obj.:

    vacatio omnium munerum,

    Cic. N. D. 1, 20, 53:

    publici muneris,

    id. Fam. 9, 6, 5:

    sumptus, laboris, militiae, rerum denique omnium,

    id. Verr. 2, 4, 10, § 23:

    militiae,

    Caes. B. G. 6, 14; Cic. Phil. 5, 19, 53; Just. 1, 9, 12:

    quinquennii militiae vacatio,

    Liv. 23, 20, 2; 42, 33, 4:

    rerum omnium,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, § 58:

    malorum,

    Sen. Ep. 85, 5.—
    (β).
    With ab:

    a causis vacatio,

    Cic. Leg. 1, 4, 11:

    ab belli administratione,

    Liv. 23, 32, 15:

    ab opere,

    Col. 6, 14, 3:

    a sacerdotio,

    Gell. 1, 12, 7.—
    (γ).
    With quominus:

    vacationem augures, quominus judiciis operam darent, non habere,

    Cic. Brut. 31, 117.—
    (δ).
    Absol.:

    falsum est, ob vacationem pretium datum,

    Cic. Font. 4, 7:

    cum sacerdotes deorum vacationem habeant, quanto est aequius habere ipsos deos,

    id. Ac. 2, 38, 121:

    deprecari vacationem adulescentiae,

    id. Cael. 12, 30:

    rerum gestarum,

    id. Sull. 9, 26:

    aetatis,

    Nep. Att. 7, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Sc. militiae.) Exemption from military service:

    P. Vatinius... et agro a senatu et vacatione donatus est,

    Cic. N. D. 2, 2, 6:

    delectum habere sublatis vacationibus,

    id. Phil. 5, 12, 31:

    senatus decrevit, ut... dilectus haberetur, vacationes ne valerent,

    id. Att. 1, 19, 2:

    scribere exercitum sine ullā vacationis veniā,

    Liv. 8, 20, 3; 7, 28, 3; 27, 38, 3:

    locupletissimus quisque miles labore fatigari, donec vacationem emeret,

    Tac. H. 1, 46.—
    2.
    (Sc. culpae.) Neque ei suam vacationem eripio, quā ille apud omnis utitur, ut nihil malitiose fecisse videntur, freedom from blame, Cic. Verr. 2, 7, 68, § 164 B. and K. (dub.; al. purgationem; al. culpae vacationem).—
    II.
    Transf., a sum paid for exemption from military service:

    vacationes annuas exsolvere,

    Tac. H. 1, 46:

    vacationes centurionibus ex fisco numerat,

    id. ib. 1, 58.

    Lewis & Short latin dictionary > vacatio

  • 32 ῥίσκος

    Grammatical information: m.
    Meaning: `chest, box' to preserve adornment and money (Antiph., hell.).
    Compounds: ῥισκο-φύλαξ, - άκιον `treasurer' resp. `treasure room' (hell.).
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]X [probably]
    Etymology: Like NHG Kiste, Koffer and many synonyms prob. a LW [loanword]. After Donatus (on Ter. Eun. 754) Phrygian. In this cannectian by Thumb Die gr. Spr. im Zeitalter des Hell. (1901) explained as Celt. LW [loanword] (cf. OIr. rūsc `[basket of] bark') from Galatian through Phryg. mediation (because of the change u \> i). -- IE hypothesis by Prellwitz and Persson Beitr. 1, 344 (s. Bq and WP. 1, 278, also Pok. 1158). Lat. LW [loanword] riscus. Note the synonymous rhiming word Lat. fiscus (origin debated).
    Page in Frisk: 2,659

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ῥίσκος

См. также в других словарях:

  • Donatus — ist ein männlicher römischer Vorname. Inhaltsverzeichnis 1 Herkunft und Bedeutung 2 Namenstag 3 Bekannte Namensträger 3.1 Heilige …   Deutsch Wikipedia

  • Donātus [1] — Donātus (lat.), Laienbruder, s. Donaten 2) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Donātus [2] — Donātus, 1) Älius, römischer Grammatiker in Rom um 353 n. Chr., Lehrer des Hieronymus; er schr.: Scholien über Terenz u. De bardarismo, soloecismo, schematibus et tropis; Ars de literis syllabisque, pedibus et tonis s. editio prima; de octo… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Donātus — Donātus, 1) Älius, röm. Grammatiker und Rhetor, lebte um die Mitte des 4. Jahrh. n. Chr. zu Rom. Von seinen Schriften besitzen wir einen wertvollen Kommentar zum Terenz, freilich nicht vollständig (der »Heautontimorumenos« fehlt) und auch nicht… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Donatus — Donātus, Älius, röm. Grammatiker, um 350 n. Chr. zu Rom, verfaßte Kommentare zu Terenz und Virgil, sowie eine »Ars grammatica« (hg. von Keil im »Corpus grammaticorum Latinorum«, Bd. 4, 1864), im spätern Mittelalter einziger Leitfaden beim… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Donatus [1] — Donatus, Name einiger Heiligen u. kirchlichen Personen, z.B. eines Freundes des hl. Augustin, der Christ u. unter Honorius Proconsul in Afrika war; dann eines röm. Martyrers; ferner eines Bischofes von Arezzo in Toskana, welcher 361 den Göttern… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Donatus [2] — Donatus, Aelius, Lehrer des Hieronymus, schrieb Scholien zum Terenz u. grammatische Abhandlungen, welche gesammelt viele Jahrh. als lat. Grammatik dienten, weßhalb noch heute ein grober Verstoß gegen grammatikalische Regeln Donatschnitzer heißt.… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Donatus [3] — Donatus, von Vesontio oder Besançon, vornehmen Geschlechtes, wurde Schüler Columbans in Lüxeuil, wo er nach der Vertreibung desselben zurückblieb und 624 Bischof von Vesontio, wo er ein Mannskloster stiftete und ein »Commonitorium« für dasselbe… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Donatus — The name Donatus can refer to the following people: Contents 1 People 2 Churchmen 3 Saints (in chronological order) 4 Places People …   Wikipedia

  • Donatus — Donat Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Donat est un nom propre qui peut désigner : Sommaire 1 Prénom 2 Saints chrétiens …   Wikipédia en Français

  • Donatus, S. (76) — 76S. Donatus, (7. Aug. al. 7. 22. Juli), ein Bischof von Besançon in Frankreich, war der Sohn des Herzogs Waldelenus (Wandalens) und seiner Gemahlin Flavia, in der Gegend zwischen den Alpen und dem Juragebirg, und wurde von Gott, da seine Eltern… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»