Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dīvīne

  • 1 divine

    divine divine божественно

    Латинско-русский словарь > divine

  • 2 dīvīnē

        dīvīnē adv. with comp.    [divinus], by divine inspiration, prophetically: plura praesensa. — Admirably, divinely.

    Latin-English dictionary > dīvīnē

  • 3 divine

    dīvīnē [ divinus ]
    2) по воле богов, по вдохновению свыше C
    3) божественно, превосходно C

    Латинско-русский словарь > divine

  • 4 divine

    dīvīnē, Adv. (divinus), auf göttliche Weise, I) eig. = nach Art der Götter, wie ein Gott, Plaut. Amph. 976. – II) übtr.: A) = durch göttliche Eingebung, auf prophetische Weise, Cic. de div. 1, 124. – B) göttlich = vortrefflich, herrlich, Cic. u.a.

    lateinisch-deutsches > divine

  • 5 divine

    dīvīnē, Adv. (divinus), auf göttliche Weise, I) eig. = nach Art der Götter, wie ein Gott, Plaut. Amph. 976. – II) übtr.: A) = durch göttliche Eingebung, auf prophetische Weise, Cic. de div. 1, 124. – B) göttlich = vortrefflich, herrlich, Cic. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > divine

  • 6 divine

    dīvīne, adv., v. divinus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > divine

  • 7 divine

    = praeclare (1. 1 C. 2, 14).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > divine

  • 8 Numen

    Latin Quotes (Latin to English) > Numen

  • 9 divinitus

    divine influence, admirably, nobly, by inspiration.

    Latin-English dictionary of medieval > divinitus

  • 10 divinus

    divine, sacred.

    Latin-English dictionary of medieval > divinus

  • 11 fas

    divine law or command/ fate, destiny/ lawful, allowed.

    Latin-English dictionary of medieval > fas

  • 12 divina

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divina

  • 13 divinum

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinum

  • 14 divinus

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinus

  • 15 fas

    fas, n. indécl. [fari] [st2]1 [-] parole divine, l'ordre de Dieu, droit divin, justine divine, droit naturel, lois divines, destin. [st2]2 [-] ce qui est ordonné ou permis par les dieux. [st2]3 [-] ce qui est permis, le juste, le légitime, le bien. [st2]4 [-] Justice divine (personnifiée).    - fas [] jus: la loi humaine.    - jus ac fas omne delere, Cic.: détruire toutes les lois divines et humaines.    - fas obstat, Virg.: le destin s'y oppose.    - fas omne mundi, Sen.: toutes les divinités du ciel.    - fas est + inf. ou prop. inf.: il est permis par les dieux de ou que, il est possible de, le destin veut que.    - si fas est cadere Trojam, Ov.: si le destin veut que Troie succombe.    - fas: ce qui est permis [] nefas: ce qui est défendu.    - fas nefasque: le juste et l'injuste, le bien et le mal.    - fas nefasque confundere, Ov.: confondre ce qui est permis et ce qui est défendu.    - per omne fas et nefas aliquem sequi, Liv.: suivre qqn dans le bien et dans le mal.    - fas omne abrumpit, Virg. En. 3: il foule aux pieds toute justice.    - fas est dictu ou fas est dicere: il est permis de dire.    - nec mihi numero conprendere fas est, Ov. A. A. 3: il ne m'est pas possible d'énumérer.    - fas omne est, Cytherea, meis te fidere regnis, Virg. En. 5: tu as tout à fait le droit, Cythérée, de te fier à mon royaume.    - leporem gustare fas non putant, Caes. BG. 5: ils pensent qu'il est pas permis de manger du lièvre (ils se font un scrupule de...).    - quo praeter sacerdotes adire fas non est, Caes. BC. 3: où l'on ne peut entrer, à l'exception des prêtres.    - contra quam fas erat amore capta, Cic. Clu.: éprise d'un amour illégitime.    - fas (= jus) gentium, armorum, disciplinae, Tac.: le droit des gens, de la guerre, les lois de la discipline.    - prima deûm, Fas, quae Themis est Graiis, Aus.: la Justice divine, la première des divinités, Thémis chez les Grecs.    - adj. - dies fas, Varr.: jour faste.
    * * *
    fas, n. indécl. [fari] [st2]1 [-] parole divine, l'ordre de Dieu, droit divin, justine divine, droit naturel, lois divines, destin. [st2]2 [-] ce qui est ordonné ou permis par les dieux. [st2]3 [-] ce qui est permis, le juste, le légitime, le bien. [st2]4 [-] Justice divine (personnifiée).    - fas [] jus: la loi humaine.    - jus ac fas omne delere, Cic.: détruire toutes les lois divines et humaines.    - fas obstat, Virg.: le destin s'y oppose.    - fas omne mundi, Sen.: toutes les divinités du ciel.    - fas est + inf. ou prop. inf.: il est permis par les dieux de ou que, il est possible de, le destin veut que.    - si fas est cadere Trojam, Ov.: si le destin veut que Troie succombe.    - fas: ce qui est permis [] nefas: ce qui est défendu.    - fas nefasque: le juste et l'injuste, le bien et le mal.    - fas nefasque confundere, Ov.: confondre ce qui est permis et ce qui est défendu.    - per omne fas et nefas aliquem sequi, Liv.: suivre qqn dans le bien et dans le mal.    - fas omne abrumpit, Virg. En. 3: il foule aux pieds toute justice.    - fas est dictu ou fas est dicere: il est permis de dire.    - nec mihi numero conprendere fas est, Ov. A. A. 3: il ne m'est pas possible d'énumérer.    - fas omne est, Cytherea, meis te fidere regnis, Virg. En. 5: tu as tout à fait le droit, Cythérée, de te fier à mon royaume.    - leporem gustare fas non putant, Caes. BG. 5: ils pensent qu'il est pas permis de manger du lièvre (ils se font un scrupule de...).    - quo praeter sacerdotes adire fas non est, Caes. BC. 3: où l'on ne peut entrer, à l'exception des prêtres.    - contra quam fas erat amore capta, Cic. Clu.: éprise d'un amour illégitime.    - fas (= jus) gentium, armorum, disciplinae, Tac.: le droit des gens, de la guerre, les lois de la discipline.    - prima deûm, Fas, quae Themis est Graiis, Aus.: la Justice divine, la première des divinités, Thémis chez les Grecs.    - adj. - dies fas, Varr.: jour faste.
    * * *
        Fas, neu. gene. indeclinabile, in nominatiuo, accusatiuo, et vocatiuo tantum inuenitur. Qui loit et n'est point desplaisant à Dieu.
    \
        Fas et iura sinunt. Virgil. Les droicts tant divins que humains le permettent.
    \
        Si fas dixisse. Stat. S'il est licite de le dire.
    \
        Contra fas aliquid facere. Cic. Contre Dieu et raison.
    \
        Fas est. Quintil. Il loist, Il est loisible, Il est licite et permis.
    \
        Fas habere. Plaut. Tenir une chose saincte, et ne l'oser toucher.
    \
        Hominum fibris consulere deos fas habebant. Tacit. Ils tenoyent pour chose licite.

    Dictionarium latinogallicum > fas

  • 16 numen

    numĕn, ĭnis, n. [nuo]    - cf. gr. νεύω (= nuo). [st1]1 [-] signe de tête, mouvement de tête (manifestant la volonté).    - quatientes numine cristas, Lucr.: secouant leurs aigrettes par le mouvement de la tête. [st1]2 [-] volonté, injonction.    - numen mentis, Lucr. 3, 144: la volonté de l'esprit.    - Cic. Quir. 18; Phil. 3, 32. [st1]3 [-] volonté divine, puissance agissante de la divinité.    - Cic. Div. 1, 120; Verr. 4, 107, etc. [st1]4 [-] la divinité, la puissance divine; un dieu, une déesse, une divinité.    - numina sancta Palladis precari, Virg. En. 3: invoquer les grrandes divinités.    - simulacra numinum, Tac. An. 1: les statues des divinités.    - per illos manes, numina mei doloris, Quint. 6 prooem. § 10: au nom de ces mânes, divinités qu'honore ma douleur.    - au fig. numen historiae, Plin. Ep. 9, 27, 1: la puissance divine de l'histoire.
    * * *
    numĕn, ĭnis, n. [nuo]    - cf. gr. νεύω (= nuo). [st1]1 [-] signe de tête, mouvement de tête (manifestant la volonté).    - quatientes numine cristas, Lucr.: secouant leurs aigrettes par le mouvement de la tête. [st1]2 [-] volonté, injonction.    - numen mentis, Lucr. 3, 144: la volonté de l'esprit.    - Cic. Quir. 18; Phil. 3, 32. [st1]3 [-] volonté divine, puissance agissante de la divinité.    - Cic. Div. 1, 120; Verr. 4, 107, etc. [st1]4 [-] la divinité, la puissance divine; un dieu, une déesse, une divinité.    - numina sancta Palladis precari, Virg. En. 3: invoquer les grrandes divinités.    - simulacra numinum, Tac. An. 1: les statues des divinités.    - per illos manes, numina mei doloris, Quint. 6 prooem. § 10: au nom de ces mânes, divinités qu'honore ma douleur.    - au fig. numen historiae, Plin. Ep. 9, 27, 1: la puissance divine de l'histoire.
    * * *
        Numen, numinis, pen. cor. neut. gen. Virgil. La volunté et puissance de Dieu.
    \
        Cultores numinis. Ouid. Adorateurs de Dieu.
    \
        Conscia numina veri. Virgil. Les dieux qui scavent bien si lon dit vray ou non.
    \
        Diuinum numen. Cic. La puissance divine.
    \
        Praesens et propitium alicui numen. Quintil. Favorizant.
    \
        Ibi praesens Dei numen maxime fuit. Liu. Dieu y a bien monstré sa puissance. Bud.
    \
        Numen. Virgil. Dieu.

    Dictionarium latinogallicum > numen

  • 17 caelestis

        caelestis (not coel-), e ( abl sing. -tī; rarely -te, O.; gen plur. poet. -tūm, V., O.), adj.    [caelum], of heaven, from heaven, of the heavens, heavenly, celestial: aqua, rain, H.: plagae, O.: aërii mellis dona, V.: prodigia, L.— Plur n. as subst, the heavenly bodies.—Fig., divine: numen, O.: irae, L.: origo, V.: sapientia, H.: auxilium, of the gods, O.— Plur m. as subst, the gods: in concilio caelestium: nuntia caelestes ita velle, L.: invisus caelestibus, V.: bis sex, the twelve great gods, O.: magnitudo caelestium, the divine majesty, Ta.— Plur n. as subst, heavenly objects, divine things: haec caelestia semper spectato: tentare, experience, i. e. be deified, H. — Celestial, divine, god-like, magnificent, pre-eminent: legiones: quem prope caelestem fecerint, L.: quos Elea domum reducit Palma caelestīs, glorified, H.
    * * *
    I
    caeleste, caelestior -or -us, caelestissimus -a -um ADJ
    heavenly, of heavens/sky, from heaven/sky; celestial; divine; of the_Gods
    II
    divinity, god/goddess; god-like person; the_Gods (pl.)

    Latin-English dictionary > caelestis

  • 18 deus

        deus ī ( nom plur. dī, diī, rarely deī; gen. deōrum or deūm, poet. also divōm or divūm; dat. dīs, diīs, and later deīs), m    [DIV-], a god, deity: deorum inmortalium numen: consilio deorum, Cs.— In ejaculations: di! T.: di boni! T.: di inmortales! T.: Pro di inmortales! T.: per deos inmortalīs!: di magni! O.: di vostram fidem! T.: pro deūm fidem! T.: Pro deūm atque hominum fidem! T.: pro deūm inmortalium! T.—In wishes, greetings, and asseverations: di bene vortant, T.: utinam ita di faxint, T.: quod di prohibeant, T.: quod di omen avertant, the gods forbid: di melius duint, T.: Di meliora piis, V.: di meliora velint, O.: di meliora! god forbid!: di melius, O.: Di tibi omnia optata offerant, T.: Ut illum di deaeque perdant, T.: Di tibi male faciant, T.: Ita me di ament, T.: cum dis volentibus, by the gods help: dis volentibus, S.: si dis placet, an't please the gods, T.: di hominesque, i. e. all the world: dis hominibusque invitis, in spite of everybody.—The divine power: deum ire per omnīs Terras (dicunt), V.: Incaluit deo, O.— A goddess (poet.): ducente deo (sc. Venere), V.: Audentīs deus ipse iuvat (sc. Fortuna), O.—Of persons, a god, divine being: te in dicendo semper putavi deum: Plato quasi deus philosphorum: deus ille magister, V.: deos quoniam propius contingis, the powers that be, H.: deus sum, si hoc ita est, my fortune is divine, T.
    * * *
    I
    god; God!: Oh God
    II
    God (Christian text); god; divine essence/being, supreme being; statue of god

    Latin-English dictionary > deus

  • 19 dīvīnus

        dīvīnus adj. with comp. and sup.    [divus], of a god, of a deity, divine: numen: stirps, V.: origo, L.: sine ope divinā, Cs.: animos esse divinos, i. e. of divine origin: religiones, L.: causa divinior: divinissima dona, i. e. most worthy of a deity: rem divinam facere, worship, T.: rem divinam ture ac vino fecisse, L.: rebus divinis praeesse, religion, Cs.: agere divina humanaque, religious and secular duties, L.: divina humanaque Divitiis parent, the whole world, H.: omnium divinarum humanarum rerum consensio, i. e. union in all interests and feelings: divina humanaque scelera, sacrilege and outrage, L.: rerum divinarum et humanarum scientia, physics and morals: divinum ius et humanum, natural and positive law: (homines) soli divinocum capaces, Iu. — Divincly inspired, prophetic: animus divinior: cum ille potius divinus fuerit, N.: vates, H.: poëta, V.: futuri Sententia, H.: Imbrium avis imminentium, H. — As subst m., a soothsayer, prophet: nescio qui ille divinus: divine tu, inaugura, L.: adsisto divinis, watch the fortunetellers, H.— Godlike, superhuman, admirable, excellent: genus hominum: legiones: fides: senatūs admurmuratio: quā (ratione) nihil est in homine divinius: domus, i. e. imperial, Ph.
    * * *
    I
    divina -um, divinior -or -us, divinissimus -a -um ADJ
    divine, of a deity/god, godlike; sacred; divinely inspired, prophetic; natural
    II

    Latin-English dictionary > dīvīnus

  • 20 nūmen

        nūmen inis, n    [2 NV-], a nod ; hence, a command, will, authority: magnum numen unum et idem sentientis senatūs: Caesareum, O.: adnuite, P. C., nutum numenque vestrum Campanis, L.— The divine will, power of the gods, divine sway, supreme authority: deo, cuius numini parent omnia: di suo numine sua templa defendunt: Nullum numen habes, si sit prudentia (to Fortune), Iu.— God-head, divinity, deity, divine majesty: deorum inmortalium numen placare, Cs.: numina Palladis, V.: per Dianae numina, H.— A divinity, deity, god, goddess: caeleste, L.: Numina laeva, V.: promissaque numine firmat, i. e. by calling to witness, O.: Vadimus haud numine nostro, unpropitious, V.: hospes numinis Idaei, Iu.: numinis loco habere, Ta.: violatum Augusti, Ta.— Sing collect.: sorores vocat, inplacabile numen, O.
    * * *
    divine will, divinity; god

    Latin-English dictionary > nūmen

См. также в других словарях:

  • Divine — may refer to: the concept of divinity, related to holiness and the supernatural one who studies Divinity (academic discipline) an Anglican divine, one who is learned in theology Divine (actor), Harris Glenn Milstead, actor and singer, best known… …   Wikipedia

  • Divine — Di*vine , a. [Compar. {Diviner}; superl. {Divinest}.] [F. divin, L. divinus divine, divinely inspired, fr. divus, dius, belonging to a deity; akin to Gr. ?, and L. deus, God. See {Deity}.] 1. Of or belonging to God; as, divine perfections; the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Divine.ca — is a Canadian online magazine with content updated each weekday. Its target audience (pitched to advertisers) is women aged 19 34. Its aim is to focus on Canadian content. Reviews and articles about fashion, relationships and nutrition are a… …   Wikipedia

  • divine — Ⅰ. divine [1] ► ADJECTIVE (diviner, divinest) 1) of, from, or like God or a god. 2) informal excellent. ► NOUN 1) dated a cleric or theologian. 2) ( …   English terms dictionary

  • Divine — Di*vine , v. t. [imp. & p. p. {Divined}; p. pr. & vb. n. {Divining}.] [L. divinare: cf. F. deviner. See {Divination}.] 1. To foresee or foreknow; to detect; to anticipate; to conjecture. [1913 Webster] A sagacity which divined the evil designs.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Divine — Di*vine , v. i. 1. To use or practice divination; to foretell by divination; to utter prognostications. [1913 Webster] The prophets thereof divine for money. Micah iii. 11. [1913 Webster] 2. To have or feel a presage or foreboding. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • DIVINE² — (parfois DIVINE simplement) est un système d information émis par ondes Wi Fi sur un secteur donné et réceptionné sur divers terminaux portables. Le nom est formé par l acronyme de DIffusion de Vidéo et Image vers des termiNaux hEtérogènes. C est …   Wikipédia en Français

  • Divine — Di*vine , n. [L. divinus a soothsayer, LL., a theologian. See {Divine}, a.] 1. One skilled in divinity; a theologian. Poets were the first divines. Denham. [1913 Webster] 2. A minister of the gospel; a priest; a clergyman. [1913 Webster] The… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • divine — adj *holy, sacred, spiritual, religious, blessed divine vb *foresee, foreknow, apprehend, anticipate Analogous words: discern, perceive, descry (see SEE): predict, prophesy, prognosticate, presage (see FORETELL) …   New Dictionary of Synonyms

  • divine — [adj] godlike, perfect all powerful, almighty, ambrosial, angelic, anointed, beatific, beautiful, blissful, celestial, consecrated, deific, deistic, eternal, exalted, excellent, glorious, godly, hallowed, heavenly, holy, immaculate, magnificent,… …   New thesaurus

  • divine — index anticipate (prognosticate), assume (suppose), construe (comprehend), deduce, deduct (conclude by reasoning) …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»