-
1 debilitas
dēbĭlĭtās, ātis, f. débilité, faiblesse, infirmité. - debilitas (membrorum): paralysie. - debilitas animi, Cic.: lâcheté. - debilitas pedum, Tac.: goutte aux pieds.* * *dēbĭlĭtās, ātis, f. débilité, faiblesse, infirmité. - debilitas (membrorum): paralysie. - debilitas animi, Cic.: lâcheté. - debilitas pedum, Tac.: goutte aux pieds.* * *Debilitas, pen. corr. debilitatis. Plin. Debilité, Foiblesse, Ohié. -
2 debilitas
I.Lit.:II.linguae,
Cic. Pis. 1:membrorum,
Liv. 33, 2: pedis, Labeo ap. Gell. 4, 2, 4:pedum,
Tac. H. 1, 9: aliqua corporis, * Suet. Calig. 26 fin. et saep.— Absol.:bonum integritas corporis, miserum debilitas,
Cic. Fin. 5, 28, 84; so id. Tusc. 3, 34; id. de Inv. 1, 25, 36; Liv. 2, 36; Cels. 5, 26, 28; Juv. 14, 156; Quint. 5, 12, 19; Plin. Ep. 8, 18, 9 al.— In plur.:a se dolores, morbos, debilitates repellere,
Cic. Fin. 4, 8 fin.; Gell. 7, 1, 7; Arnob. 1, 46 sq.—Trop.:animi,
Cic. Fin. 1, 15:mollis debilitate Galliambus,
Mart. 2, 86, 5. -
3 debilitas
dēbilitās, ātis f. [ debilis I ]расслабленность ( corporis C); бессилие, дряхлость (debilitate pedum invalidus T); слабость ( animi C)d. linguae C — косноязычие -
4 debilitas
dēbilitās, ātis, f. (debilis), die Geschwächtheit (Schwäche, Nervenschwäche), Gebrechlichkeit, Lähmung (Glieder-, Nervenlähmung), Verkrüppelung, I) eig.: α) absol.: caecitas ac d., Tac.: d. foeda, Cels.: subita, Liv.: bonum integritas corporis, misera d., Cic. – Plur., Gell. 7 (6), 1, 7: debilitates et corporum passiones, Arnob. 1, 47: debilitatibus variisque morbis vexati, Arnob. 1, 46: morbos dico, funera, debilitates, Sen. de vit. beat. 15, 6: a se dolores, morbos, debilitates repellere, Cic. de fin. 4, 20. – β) m. Genet.: linguae, Cic.: membrorum, Liv.: pedis, Gell.: vel pedum vel alarum (eines Vogels), Solin.: insignes aliquā debilitate corporis, Suet.: senectā et debilitate pedum (Zipperlein) invalidus, Tac. – II) übtr.: d. animi, Haltlosigkeit, Cic. de fin. 1, 49: mollis debilitate galliambos, Mart. 2, 86, 5.
-
5 debilitas
dēbilitās, ātis, f. (debilis), die Geschwächtheit (Schwäche, Nervenschwäche), Gebrechlichkeit, Lähmung (Glieder-, Nervenlähmung), Verkrüppelung, I) eig.: α) absol.: caecitas ac d., Tac.: d. foeda, Cels.: subita, Liv.: bonum integritas corporis, misera d., Cic. – Plur., Gell. 7 (6), 1, 7: debilitates et corporum passiones, Arnob. 1, 47: debilitatibus variisque morbis vexati, Arnob. 1, 46: morbos dico, funera, debilitates, Sen. de vit. beat. 15, 6: a se dolores, morbos, debilitates repellere, Cic. de fin. 4, 20. – β) m. Genet.: linguae, Cic.: membrorum, Liv.: pedis, Gell.: vel pedum vel alarum (eines Vogels), Solin.: insignes aliquā debilitate corporis, Suet.: senectā et debilitate pedum (Zipperlein) invalidus, Tac. – II) übtr.: d. animi, Haltlosigkeit, Cic. de fin. 1, 49: mollis debilitate galliambos, Mart. 2, 86, 5.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > debilitas
-
6 dēbilitās
-
7 debilitas
слабость, увечье, бессилие (1. 50 § 1 D. 17, 1. 1. 2 § 7 D. 50, 5).Латинско-русский словарь к источникам римского права > debilitas
-
8 lumbago
-
9 superabilis
-
10 debilito
dēbĭlĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] affaiblir, diminuer. [st2]2 [-] mutiler, estropier; paralyser.* * *dēbĭlĭto, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] affaiblir, diminuer. [st2]2 [-] mutiler, estropier; paralyser.* * *Debilito, debilitas, pen. corr. debilitare. Cic. Debiliter, Affoiblir.\Membra debilitant lapidibus, fustibus, ferro. Cicero. Ils ohient, etc.\Debilitari, passiue: vt Debilitari morbo. Cels. Estre debilité et affoibli. -
11 adfectio
I.The relation to or disposition toward a thing produced in a person by some influence (in this and the two foll. signif. almost peculiar to the philos. lang. of Cic.): comparantur ea, quae aut majora aut minora aut paria dicuntur;II.in quibus spectantur haec: numerus, species, vis, quaedam etiam ad res aliquas adfectio,
relation, Cic. Top. 18, 68, and § 70; cf. id. ib. 2, 7.—A.. A change in the state or condition of body or mind, a state or frame of mind, feeling (only transient, while habitus is lasting):B.adfectio est animi aut corporis ex tempore aliqua de causa commutatio ut, laetitia, cupiditas, metus, molestia, morbus, debilitas, et alia, quae in eodem genere reperiuntur,
Cic. Inv. 1, 25, 36; 1, 2, 5; cf. 1, 2, 5, § 19. In Gellius = adfectus, as transl. of the Gr. pathos, Gell. 19, 12, 3.—A permanent state of mind, a frame of mind, a state of feeling, Gr. diathesis:C.virtus est adfectio animi constans conveniensque,
Cic. Tusc. 4, 15, 34 Kühn (cf. in Gr. diathesis psuchês sumphônês hautêi, Stob. Ecl. Eth. 2, p. 104); id. Fin. 3, 26, 65 Goer.:non mihi est vita mea utilior quam animi talis adfectio, neminem ut violem commodi mei gratiā,
id. Off. 2, 6, 29 Beier.—Also of body, as anal. to the mind, a fixed, permanent constitution: tu qui detinieris summum bonum firma corporis adfectione contineri, etc., Cic. Tusc. 5, 9, 27.—And metaph. of the stars, their position in respect to one another:astrorum,
a constellation, Cic. Fat. 4:ex qua adfectione caeli primum spiritum duxerit,
id. Div. 2, 47 (cf. affectus, a, um, B.).—Esp., a favorable disposition toward any one, love, affection, good-will (post-Aug. prose):D.simiarum generi praecipua erga fetum adfectio,
Plin. 8, 54, 80:egit Nero grates patribus laetas inter audientium adfectiones,
Tac. A. 4, 15:argentum magis quam aurum sequuntur, nullā adfectione animi, sed quia, etc.,
id. G. 5; Just. 24, 3:Artemisia Mausolum virum amāsse fertur ultra adfectionis humanae fidem,
Gell. 10, 18, 1.—Concr., the loved object: adfectiones, children, Cod. Th. 13, 9, 3.—In the Lat. of the Pandects, ability of willing, will, volition, inclination (cf. 2. affectus, II. D.):furiosus et pupillus non possunt incipere possidere, quia adfectionem tenendi non habent,
Dig. 5, 16, 60. -
12 affectio
I.The relation to or disposition toward a thing produced in a person by some influence (in this and the two foll. signif. almost peculiar to the philos. lang. of Cic.): comparantur ea, quae aut majora aut minora aut paria dicuntur;II.in quibus spectantur haec: numerus, species, vis, quaedam etiam ad res aliquas adfectio,
relation, Cic. Top. 18, 68, and § 70; cf. id. ib. 2, 7.—A.. A change in the state or condition of body or mind, a state or frame of mind, feeling (only transient, while habitus is lasting):B.adfectio est animi aut corporis ex tempore aliqua de causa commutatio ut, laetitia, cupiditas, metus, molestia, morbus, debilitas, et alia, quae in eodem genere reperiuntur,
Cic. Inv. 1, 25, 36; 1, 2, 5; cf. 1, 2, 5, § 19. In Gellius = adfectus, as transl. of the Gr. pathos, Gell. 19, 12, 3.—A permanent state of mind, a frame of mind, a state of feeling, Gr. diathesis:C.virtus est adfectio animi constans conveniensque,
Cic. Tusc. 4, 15, 34 Kühn (cf. in Gr. diathesis psuchês sumphônês hautêi, Stob. Ecl. Eth. 2, p. 104); id. Fin. 3, 26, 65 Goer.:non mihi est vita mea utilior quam animi talis adfectio, neminem ut violem commodi mei gratiā,
id. Off. 2, 6, 29 Beier.—Also of body, as anal. to the mind, a fixed, permanent constitution: tu qui detinieris summum bonum firma corporis adfectione contineri, etc., Cic. Tusc. 5, 9, 27.—And metaph. of the stars, their position in respect to one another:astrorum,
a constellation, Cic. Fat. 4:ex qua adfectione caeli primum spiritum duxerit,
id. Div. 2, 47 (cf. affectus, a, um, B.).—Esp., a favorable disposition toward any one, love, affection, good-will (post-Aug. prose):D.simiarum generi praecipua erga fetum adfectio,
Plin. 8, 54, 80:egit Nero grates patribus laetas inter audientium adfectiones,
Tac. A. 4, 15:argentum magis quam aurum sequuntur, nullā adfectione animi, sed quia, etc.,
id. G. 5; Just. 24, 3:Artemisia Mausolum virum amāsse fertur ultra adfectionis humanae fidem,
Gell. 10, 18, 1.—Concr., the loved object: adfectiones, children, Cod. Th. 13, 9, 3.—In the Lat. of the Pandects, ability of willing, will, volition, inclination (cf. 2. affectus, II. D.):furiosus et pupillus non possunt incipere possidere, quia adfectionem tenendi non habent,
Dig. 5, 16, 60. -
13 existimantes
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
14 existimo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
15 existumo
I.= aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):II.satin abiit neque quod dixi flocci existumat?
Plaut. Most. 1, 1, 73:dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,
id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:magni operam,
Nep. Cat. 1, 2:minoris aliquid,
id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?
Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.(α).With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:(β).quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,
Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:quod ego nullo modo existimo,
Cic. Tusc. 3, 11, 25:cottidianae vitae consuetudinem,
pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,
Cic. Caecin. 4, 10; cf.:P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,
id. de Or. 2, 66, 268:qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,
Quint. 11, 3, 8:popularitas signum affectati regni est existimatum,
id. 5, 9, 13:assimulata sunt schemata existimanda,
id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;(γ).merito id fieri uterque existimat,
Plaut. Most. 1, 3, 147:ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,
id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,
Cic. Agr. 2, 33, 89:non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,
id. Fam. 15, 21, 4:ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,
id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,
Cic. de Or. 2, 1, 4:disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,
Caes. B. G. 6, 13 fin.:Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,
Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,
Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—With a rel. or interrog.-clause:(δ).haud existimans, quanto labore partum,
Ter. Ph. 1, 1, 11:nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,
judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,
be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,
Liv. 22, 59, 14:existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,
Tac. H. 4, 81.—With de:(ε). (ζ).de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,
Cic. Leg. 1, 2, 7:ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,
id. Fam. 1, 7, 5:male de aliquo,
to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:tu ipse quem ad modum existimes vide,
id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,
Cic. Brut. 21, 82.—Absol.:ut Cicero existimat,
Quint. 9, 1, 29:sicut multi existimarunt,
id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:ita intellegimus vulgo existimari,
Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,
Cic. Brut. 24, 92. -
16 lumbago
-
17 superabilis
I.Lit.:II.murus,
Liv. 25, 23, 12.—Trop., that may be overcome or subdued, conquerable, superable (very rare):non est per vim superabilis ulli,
Ov. Tr. 5, 8, 27:invictos et nullis casibus superabiles Romanos praedicabant,
Tac. A. 2, 25:an talis caecitas ac debilitas ope humanā superabiles forent,
i. e. curable, id. H. 4, 81. -
18 tarditas
I.Lit., of motion or action:II.celeritati tarditas, non debilitas (contraria est),
Cic. Top. 11, 47:pedum,
id. Rab. Perd. 7, 21:cursu corrigam tarditatem tum equis tum quadrigis,
id. Q. Fr. 2, 13, 2:vehiculis tarditati,
id. Rep. 3, 2, 3:navium,
Caes. B. C. 1, 58:onerariae navis,
Tac. A. 2, 39:mula effrenis et tarditatis indomitae,
Plin. 8, 44, 69, § 171:occasionis,
Cic. Phil. 2, 46, 118; cf.:moram et tarditatem afferre bello,
id. ib. 5, 9, 25:tarditas et procrastinatio in rebus gerendis,
id. ib. 6, 3, 7:cunctatio ac tarditas,
id. Sest. 47, 100:nosti hominis tarditatem,
id. Fam. 1, 5, b, 2:quid si etiam affert tarditatem ista sententia ad Dolabellam persequendum,
id. Phil. 11, 10, 25; id. Brut. 42, 154:propter tarditatem sententiarum moramque rerum,
id. Fam. 10, 22, 2:tanta fuit operis tarditas,
id. Cat. 3, 8, 20:audientium,
dulness, Plin. 20, 9, 33, § 83; so,aurium,
id. 20, 13, 51, § 137; 23, 2, 28, § 59:veneni,
slow effect, Tac. A. 16, 14 fin. —In plur.:celeritates tarditatesque,
Cic. Univ. 9:cavendum est, ne tarditatibus utamur in ingressu mollioribus,
id. Off. 1, 36, 131.—Trop., of the mind, slowness, dulness, heaviness, stupidity:ingenii,
Cic. Or. 68, 229; so,ingenii (connected with stupor),
id. Pis. 1, 1; cf.:tarditas animi et stupor,
Gell. 16, 12, 3:ingenii,
Quint. 1, 1, 1:quid adjectius tarditate et stultitiā dici potest?
Cic. Leg. 1, 19, 51:hominum,
id. N. D. 1, 5, 11:opinio tarditatis,
id. de Or. 1, 27, 125.
См. также в других словарях:
Debilitas — Debi̱litas w; : Schwäche. Debi̱litas cọrdis [↑Cor]: „Herzschwäche“. Debi̱litas menta̱lis: leichter Grad der Schwachsinnigkeit. Debi̱litas vi̱tae [lat. vita = Leben]: angeborene Lebensschwäche des Neugeborenen, das den mit der Geburt… … Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke
visus debilitas — Eng. Visus debilitas Ver astenopía … Diccionario de oftalmología
дебильность — (debilitas; лат. debilis слабый, неспособный) легкая степень олигофрении, характеризующаяся примитивностью суждений и умозаключений, недостаточной дифференциацией эмоций, ограниченностью возможностей обучения, сниженной социальной адаптацией … Большой медицинский словарь
Деби́льность — (debilitas; лат. debilis слабый, неспособный) легкая степень олигофрении, характеризующаяся примитивностью суждений и умозаключений, недостаточной дифференциацией эмоций, ограниченностью возможностей обучения, сниженной социальной адаптацией … Медицинская энциклопедия
Haunting Ground — Haunting Ground, conocido en Japón como Demento (デメント) y que podría ser traducido al español como Tierra de Tormentos, es un videojuego del tipo Survival Horror en tercera persona, desarrollado por el Estudio de Producción 1 de Capcom y publicado … Wikipedia Español
Haunting Ground — North American box art Developer(s) Capcom Publisher(s) … Wikipedia
débilité — [ debilite ] n. f. • XIIIe; lat. debilitas 1 ♦ Vx État d une personne débile (1o). ⇒ adynamie, asthénie, faiblesse. « ma santé est très mauvaise, et ma débilité de poitrine est revenue » (Sainte Beuve). 2 ♦ Cour. (Abstrait) Extrême faiblesse. ⇒… … Encyclopédie Universelle
Debilität — De|bi|li|tät 〈f. 20; unz.〉 1. körperliche od. geistige Schwäche 2. 〈Med.; veraltet〉 leichteste Form der angeborenen bzw. früherworbenen geistigen Behinderung [<lat. debilitas „Gebrechlichkeit, Entkräftung“] * * * De|bi|li|tät, die; [lat.… … Universal-Lexikon
debilitate — DEBILITÁTE, debilităţi, s.f. Faptul de fi debil; stare de slăbiciune a organismului, însoţită de scăderea rezistenţei la eforturi şi la boli, datorită subnutriţiei, unor boli cronice etc. ♢ Debilitate mintală = formă de înapoiere mintală, mai… … Dicționar Român
ДЕБИЛЬНОСТЬ — ДЕБИЛЬНОСТЬ, debilitas mentalis (от лат. debilis слабый), слабо выраженная степень врой еденного слабоумия, глупова тость, которая характеризуется умственной ограниченностью, бедностью психической жизни вследствие врожденной неспособности… … Большая медицинская энциклопедия
Debility — De*bil i*ty, n. [L. debilitas, fr. debilis weak, prob. fr. de + habilis able: cf. F. d[ e]bilit[ e]. See {Able}, a.] The state of being weak; weakness; feebleness; languor. [1913 Webster] The inconveniences of too strong a perspiration, which are … The Collaborative International Dictionary of English