-
1 coquitare
cŏquĭtāre, used by Plaut. acc to Paul. ex Fest. p. 61, 18 Müll.: pro coctitare id est frequenter coquere: an tu coquitatum te ire quoquam postulas? Plaut. Ps. 3, 2, 64 Fleck.; 3, 2, 85; v. coquino. -
2 coquito
coquitare, coquitavi, coquitatus V TRANScook; boil, fry, bake; burn, parch (sun); stir up; ripen, mature (plot); digest -
3 coquino
cŏquīno, āre, v. a. [coquinus], to perform the office of a cook, perh. only Plaut. Ps. 3, 2, 64; 3, 2; 85 Lorenz with MSS. (Fleck. in both passages coquitare, ex conj.; cf. coquito); id. Aul. 3, 1, 3 Wagn., Ussing; cf. Non. p. 85, 31. -
4 perdoceo
per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,
Cic. Sest. 44, 96:aliquem,
Plaut. Capt. 3, 5, 59:quanti istuc unum me coquitare perdoces?
id. Ps. 3, 2, 85:si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,
Ov. R. Am. 490:homines,
Lucr. 5, 1438:suam stultitiam,
to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,
Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:homo,
Cic. Balb. 27, 60:genitor,
Stat. S. 5, 3, 2:exitio,
Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122. -
5 perdocte
per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,
Cic. Sest. 44, 96:aliquem,
Plaut. Capt. 3, 5, 59:quanti istuc unum me coquitare perdoces?
id. Ps. 3, 2, 85:si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,
Ov. R. Am. 490:homines,
Lucr. 5, 1438:suam stultitiam,
to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,
Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:homo,
Cic. Balb. 27, 60:genitor,
Stat. S. 5, 3, 2:exitio,
Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122. -
6 perdoctus
per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,
Cic. Sest. 44, 96:aliquem,
Plaut. Capt. 3, 5, 59:quanti istuc unum me coquitare perdoces?
id. Ps. 3, 2, 85:si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,
Ov. R. Am. 490:homines,
Lucr. 5, 1438:suam stultitiam,
to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,
Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:homo,
Cic. Balb. 27, 60:genitor,
Stat. S. 5, 3, 2:exitio,
Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.
Перевод: с латинского на английский
с английского на латинский- С английского на:
- Латинский
- С латинского на:
- Английский