Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

conviciari

  • 1 convicior

    conviciari, conviciatus sum V DEP
    scold/jeer/revile/insult, utter abuse against; reproach, taunt, rail at (L+S)

    Latin-English dictionary > convicior

  • 2 bovinor

    bŏvīnor, āri, v. dep. [bos], to bellow at, brawl, revile: bovinatur = conviciatur, Paul. ex Fest. p. 30, 12 Müll.: bovinator = conviciator, inconstans. Bovinari = conviciari, damnare, clamare, Vocab. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > bovinor

  • 3 convicior

    convīcĭor ( convīt-), ātus, 1, v. dep. [id.]. to revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).
    (α).
    Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1:

    ut accusare potius vere quam conviciari videantur,

    Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al. —
    (β).
    With dat.:

    contra dentientibus inhumane,

    Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > convicior

  • 4 convitior

    convīcĭor ( convīt-), ātus, 1, v. dep. [id.]. to revile, reproach, taunt, rail at (rare; most freq. in Quint.; not in Cic.; cf., however, conviciator).
    (α).
    Absol.: cum alius eum salutasset, alius conviciatus esset, * Varr. R. R. 2, 5, 1:

    ut accusare potius vere quam conviciari videantur,

    Liv. 42, 41, 3; Quint. 11, 1, 65; 6, 3, 78; * Suet. Tib. 53 al. —
    (β).
    With dat.:

    contra dentientibus inhumane,

    Quint. 3, 8, 69; 5, 13, 40; Dig. 49, 1, 8; Paul. Sent. 5, 35, 3; Vulg. Ecclus. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > convitior

См. также в других словарях:

  • Conviciate — Con*vi ci*ate, v. i. [L. conviciatus, p. p. of conviciari to revile, fr. convicium loud reproach.] To utter reproaches; to raise a clamor; to rail. [Obs.] [1913 Webster] To conviciate instead of accusing. Laud. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • conviziare — con·vi·zià·re v.intr. (avere) OB insultare, ingiuriare {{line}} {{/line}} DATA: av. 1396. ETIMO: dal lat. conviciāri, v. anche convizio …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»