-
1 contus
contus ī, m, κοντόσ, a pole, pike: conti bini a prorā prominentes, L.—As a weapon, V.: contis praefixa capita, Ta.—A boat-hook, V.* * *long pole esp. used on ship); lance, pike -
2 contus
contus, i, m., = kontos, a pole, pike (perh. not ante-Aug.), as an implement of a boat or ship, Verg. A. 5, 208; 6, 302; Tac. A. 14, 5; Suet. Calig. 32;as a weapon,
Verg. A. 9, 510; Tac. A. 6, 35; id. H. 1, 44.—Prov.:non contis et remulco ferri, ut aiunt, sed velificatione plenā,
Amm. 18, 5, 6:pedalis, i. q. membrum virile,
Auct. Priap. 10, 3. -
3 percontor or percūnctor
percontor or percūnctor ātus, ārī, dep. [per+contus, to search with a pole; the form percunctor was suggested by a mistaken etymology from cunctus], to ask particularly, question strictly, inquire, interrogate, investigate: percontando elicere opinionem: Sed quos perconter video, T.: Porum an verum esset, Cu.: nutricem, quid hoc rei sit, L.: tu numquam mihi percontanti aliquid defuisti: ex aniculā quanti aliquid venderet: ex his scribis quid velint: pauca percunctatus de statu civitatis, S.: eam quoque esse quae percunctari vellet, of her too he wished to ask some questions, L.: meum si quis te percontabitur aevum, H.: percontari Patrona causam consilii, Cu. -
4 contarius
soldier armed with a contus (lance/pike/long spear); pike-bearer -
5 contatus
soldier armed with a contus (lance/pike/long spear); pike-bearer -
6 contarii
contārĭi, ōrum, m. [contus], a kind of soldiers armed with pikes, pike-bearers, kontophoroi, Inscr. Grut. 40, 2 and 3. -
7 contatus
1.contātus, a, um, v. cunctor, P. a.2.contātus, i, m. [contus], a soldier armed with a pike or pole, kontophoros, a kind of troops = contarii, Veg. Mil. 3, 6 fin. -
8 contifices
contĭfĭces, spearmen, paraboloi, Gloss. Vet. [contus-facio]. -
9 contiger
contĭger, gĕri, m. [contus-gero], a spear-bearer, a lancer, Paul. Nol. Carm. 20, 188. -
10 Dolo
1.dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.I.Lit.:B.materiem,
Cato R. R. 31 fin.:taleas,
Cat. 45:robur,
Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:perticas in quadrum,
Col. 8, 3, 7:stipes falce dolatus,
Prop. 4 (5), 2, 59:dolato confisus ligno,
Juv. 12, 57; cf.:non est e robore dolatus,
Cic. Ac. 2, 31, 100:de lapidibus dolatis,
Vulg. 3 Reg. 6, 7.—Transf.:II.fuste,
i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—Trop., to shape, construct:2.(historiam) sicut potuit, dolavit,
Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:hodie hunc dolum dolamus,
i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.† dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—2.A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—II.Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—2.The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.2.Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.I.A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—II.A son of Priam, Hyg. Fab 90. -
11 dolo
1.dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.I.Lit.:B.materiem,
Cato R. R. 31 fin.:taleas,
Cat. 45:robur,
Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:perticas in quadrum,
Col. 8, 3, 7:stipes falce dolatus,
Prop. 4 (5), 2, 59:dolato confisus ligno,
Juv. 12, 57; cf.:non est e robore dolatus,
Cic. Ac. 2, 31, 100:de lapidibus dolatis,
Vulg. 3 Reg. 6, 7.—Transf.:II.fuste,
i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—Trop., to shape, construct:2.(historiam) sicut potuit, dolavit,
Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:hodie hunc dolum dolamus,
i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.† dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—2.A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—II.Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—2.The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.2.Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.I.A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—II.A son of Priam, Hyg. Fab 90. -
12 dolon
1.dŏlo, āvi, ātum, 1 (access. form of the part. pass. dolītus, Varr. ap. Non. 99, 17, and 436, 15), v. a. [cf. Sanscr. dar-, dal-, to tear apart; whence doleo; Lat. dolium], to chip with an axe, to hew.I.Lit.:B.materiem,
Cato R. R. 31 fin.:taleas,
Cat. 45:robur,
Cic. Div. 2, 41, 86: scyphum caelo, Varr. ap. Non. 99, 18:perticas in quadrum,
Col. 8, 3, 7:stipes falce dolatus,
Prop. 4 (5), 2, 59:dolato confisus ligno,
Juv. 12, 57; cf.:non est e robore dolatus,
Cic. Ac. 2, 31, 100:de lapidibus dolatis,
Vulg. 3 Reg. 6, 7.—Transf.:II.fuste,
i. e. to cudgel soundly, belabor, drub, Hor. S. 1, 5, 23.—In mal. part.: uxorem, Pompon. ap. Non. 166, 1. Cf. dedolo.—Trop., to shape, construct:2.(historiam) sicut potuit, dolavit,
Cic. de Or. 2, 13, 54.—And in an alliteration:hodie hunc dolum dolamus,
i. e. to fashion, contrive, devise, Plaut. Mil. 3, 3, 64.† dŏlo or dŏlon, ōnis, m., = dolôn, a staff with a short sharp iron point; a pike, sword-stick (cf.: lancea, spiculum, gaesum, hastile, sarissa, sparus): ingens contus cum ferro brevissimo, Varr. ap. Serv. Verg. A. 7, 664. So Verg. l. l.; Sil. 3, 250.—2.A small sword-cane, hidden dagger, Suet. Claud. 13; id. Dom. 17; Dig. 9, 2, 52; cf. Isid. Orig. 18, 9, 4; Serv. Verg. l. l.—II.Transf., of a fly's sting, Phaedr. 3, 6, 3.—2.The fore-topsail, Liv. 36, 44; 45; 37, 30; cf. Isid. Orig. 19, 3, 3.2.Dŏlo, ōnis, m. nom. propr., = Dolôn.I.A spy of the Trojans in the Trojan war, Ov. M. 13, 98, Verg. A. 12, 347 Serv, Macr S. 5, 16 al.—II.A son of Priam, Hyg. Fab 90.
См. также в других словарях:
contus — contus, use [ kɔ̃ty, yz ] adj. • 1503; lat. contusus, de contundere « meurtrir » ♦ Didact. Qui présente, qui a subi une contusion. Plaie contuse. « Le conducteur n est pas nécessairement blessé, ni même contus » (Duhamel). ⇒ contusionné. ● contus … Encyclopédie Universelle
Contus — oder präziser Contus sarmaticus ist die lateinische und Kontos die griechische Bezeichnung für eine extrem lange Lanzenart, die von römischen und byzantinischen Kavalleristen verwendet wurde. Contus Lanzen waren zwischen drei und fünf Meter lang… … Deutsch Wikipedia
contus — CONTUS, USE. adject. Terme de Chirurgie. Meurtri, froissé, sans être entame. Il ne se dit qu en parlant Des chairs, des musclés. Une partie contuse. Avoir un muscle contus … Dictionnaire de l'Académie Française 1798
contus — CONTUS, [cont]use. adj. Meurtry, froissé par quelque chose de lourd, & qui ne tranche pas. Playe contuse. un tel muscle estoit tout contus. Il n est en usage que dans la Chirurgie … Dictionnaire de l'Académie française
Contus — (röm. Ant.), Spieß von der Reiterei, theils als Lanze, theils als Wurfspieß gebraucht; damit Bewaffnete Contarii … Pierer's Universal-Lexikon
Contus — (lat.), Spieß, Waffe der röm. Reiterei, die deren Träger (Contarii) als Lanze und Wurfspieß anwendeten … Meyers Großes Konversations-Lexikon
contus — contus, use (kon tu, tu z ) adj. Terme de chirurgie. Qui a éprouvé une contusion. Une partie contuse. Plaie contuse, solution de continuité des parties molles compliquée avec la contusion. HISTORIQUE XVIe s. • Une racine de grande… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
CONTUS — apud Papinium Statium, l. 2. Achill. v. 418. didici quô Paeones arma rotatu, Quô Macetae sua gesta citent, quô turbine contum Sauromates longa hasta est, veteri Scholiastae. Certe Contos equestres fuisse hastas Sarmatarum, docet Tacitus, l. 2.… … Hofmann J. Lexicon universale
contuş — CÓNTUŞ s.n. v. contăş. Trimis de IoanSoleriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 … Dicționar Român
Contus — Charge de bysantins: Chronique de Jean Skylitzès, Codex Græcus Matritensis, Biblioteca Nacional de España, Madrid. Contus est un terme latin (d origine grecque) qui désigne une longue lance de cavalier, maniée à deux mains. Description Le contus… … Wikipédia en Français
CONTUS — USE. adj. T. de Chirur. Meurtri, froissé, sans être entamé. Il ne se dit qu en parlant Des chairs, des muscles. Une partie contuse. Avoir un muscle contus. Plaie contuse, Plaie faite par un instrument contondant … Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)