Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

confusi

  • 1 confusi

    confusi
    confusi [kon'fu:zi]
      verbo
    1. persona singolare passato remoto divedere link=confondere confondere link

    Dizionario italiano-tedesco > confusi

  • 2 confusi

    confusi Vedere confondere.

    Dizionario Italiano-Francese > confusi

  • 3 confusi

    Итальяно-русский универсальный словарь > confusi

  • 4 confusi confusi ecc vb

    [kon'fuzi]
    See:

    Dizionario Italiano-Inglese > confusi confusi ecc vb

  • 5 confusi confusi ecc

    vb [kon'fuzi]
    See:

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > confusi confusi ecc

  • 6 confondere

    confondere v. ( confóndo, confóndi; p.rem. confùsi; p.p. confùso) I. tr. 1. ( mescolare) mélanger: hanno confuso tutte le carte che erano sul tavolo ils ont mélangé tous les papiers qui étaient sur la table. 2. ( scambiare) confondre: confondere i nomi confondre les noms; ti confondo con tuo fratello je te confonds avec ton frère; ha confuso il mio ombrello con il suo il a confondu mon parapluie avec le sien. 3. ( turbare) brouiller, embrouiller: confondere le idee a qcu. embrouiller qqn. 4. ( mettere in imbarazzo) confondre: mi confondi con le tue gentilezze tes gentillesses me confondent. 5. ( rendere indistinto) confondre, brouiller: i ladri hanno confuso le tracce les voleurs ont brouillé les pistes. 6. ( lett) ( umiliare) confondre: Dio confonde i superbi Dieu confond l'orgueil des superbes. II. prnl. confondersi 1. ( mescolarsi) se mélanger, se mêler i fogli si sono confusi les feuilles se sont mélangées; ci siamo confusi tra la folla nous nous sommes mêlés à la foule; ( estens) la realtà si confonde con la fantasia la réalité se confond avec la fiction, la réalité se mêle à la fiction. 2. ( turbarsi) se troubler: a quelle parole la ragazza si è confusa en entendant ces mots, la jeune fille se troubla. 3. ( sbagliarsi) se tromper: mi sono confuso e ho preso un libro invece di un altro je me suis trompé, j'ai pris un livre à la place d'un autre. 4. (diventare vago, indistinto) se confondre, se brouiller: le montagne si confondevano nella nebbia les montagnes se confondaient dans le brouillard; ( fig) mi si confondono le idee mes idées se brouillent. 5. ( annebbiarsi) se troubler, se brouiller: mi si confonde la vista ma vue se trouble, ma vue se brouille.

    Dizionario Italiano-Francese > confondere

  • 7 confundo

    cōn-fundo, fūdī, fūsum, ere, zusammengießen, zusammenschütten, I) zwei od. mehrere Ggstde. untereinander gießen, schütten, vermischen, vermengen (Ggstz. secernere, discernere), A) eig.: unā multa iura (Brühen), Plaut.: arenti ramo omnia, umrühren, Ov.: mel, mox acetum, item oleum confundere crebroque permiscere (untereinander rühren), Plin.: c. dispares undas (v. der Flut), Curt. – cum venenum ita confusum esset (verst. cum pane), ut secerni nullo modo posset, Cic. – cum alcis lacrimis lacrimas c. nostras, Ov.: u. (refl.) cum ignis oculorum cum eo igne qui est ob os offusus se confudit et contulit, Cic. – im Passiv mit Dat., wem? (mit wem?) hoc (ius) ubi confusum sectis inferbuit herbis, Hor.: aes auro argentoque confusum, Plin.: u. (medial) qui (Alpheus) nunc ore, Arethusa, tuo Siculis confunditur undis, zusammenströmt, sich vermischt, Verg. – ex pluribus corporibus in unum cruor confusus est, Val. Max.: in chaos antiquum confundimur, Ov.

    B) übtr.: 1) zwei od. mehrere Dinge in eins zusammenbringen, deutsch vereinigen, vermischen, vermengen, verschmelzen, untereinander od. durcheinander bringen, gew. im Passiv confundi = ineinander laufen, ineinander fallen, sich konzentrieren, in eins verschmelzen, a) übh. (Ggstz. discernere, distinguere, separare u. dgl.), interdum vero accessiones (febrium) confunduntur, Cels.: tantā multitudine confusā, Caes.: duo populi confusi in unum, Liv.: nunc in corpus unum confusi omnes, Liv.: sermones confunti in unum, Liv.: universorum voces confusae in unum, Lif.: multae voces et in unum confusae, Sen. – m. Dat. wem? (womit?) c. Atticis Dorica dicta, Quint.: u. 8im Bilde) summa imis, Curt.: mare caelo, Iuven.: confusa panthera camelo, Hor. – auch ideelle Objj., cuperem eQuidem utrumque (unā diiudicare), si posset; sed est difficile convundere, beides zu vereinigen, Cic.: ut (puncta argumentorum) re distinguantur, verbis confusa esse videantur, Cic.: omnes in oratione esse quasi permixtos et confusos pedes, Cic.: hoc decorum... totum illud quidem est cum virtute confusum (ist mit der T. untrennbar verbunden, eins mit der T.), sed mente et cogitatione distinguitur, Cic.: u. ea philosophia, quae confundit vera cum falsis, Cic. – b) prägn., bildend aus mehreren Ggstdn. einen Ggstd. gleichs. zusammengießen, zusammenmischen, im üblen Sinne etw. zusammenbrauen, zusammenschweißen, -würfeln, optime esse constitutam rem publicam, quae ex tribus generibus illis... confusa modice etc.: Cic.: nec eiusmodi est (ea oratio), ut a Pluribus confusa videatur, Cic.: in hac confusa et universa defensione, so verwickelten u. allgemeinen V., Cic. – c. proelia cum Marte, eingehen, bestehen, Hor.

    2) an sich getrennte od. geordnete Ggsdde. ohne Ordnung in- od. dursheinander bringen od. werfen od. wirren, verwirren, a) übh.: signa et ordines peditum atque equitum, Liv.: beluas (Elefanten), Curt.: particulas minutas primum confusas, postea in ordinem adductas a mente divina, Cic. – c. fas nefasque, Ov.: iura gentium, Liv.: ordinem militiae, disciplinae, Tac.: ordinem naturae, testamenti, Val. Max.: annum a D. Iulio ordinatum, sed postea neglegentiā conturbatum et confusum (in Unordnung und Verwirrung geratene) rursus ad pristinam rati\$1ECD\em redegit, Suet.: c. foedus, stören (wie συγχέειν), Verg. – an tu haec ita confundis et perturbac, ut, quicumque velit, quod velit, quomodo velit, possit dedicare? Cic. (vgl. confusus no. a). – novorum interpositione priora0c., Quint. – b) insbes.: α) die Linien usw. eines Bildes, die Grundzüge des menschlichEn Körpers usw. wleichs. ineinanDer fließen machen, αα) verwischen, unkenntlich machen, im üblen Sinne = (durch Verletzung usw.) entstellen, signo cerae nOn confuso, verschwommen, Plin.: confuderat oris exsanguis notas pallor, Curt.: si temporis spatio confusa corporum lineamenta essent, Iustin.: c. voltum Lunae, Ov.: fractis in ossibus ora, Ov.: oris decorem vulneribus, Val. Max. – ββ) jmd. (seine Gesichtszüge) durch Scham, confusa pudore, vor Scham errötend, Ov.: non irā solum, sed etiam pudore confusus, nicht allein vor Zorn, sondern auch vor Scham rot, Curt. – β) Körper, Geist, Gemüt in Verwirrung bringen, stören, verstören, αα) den Körper stören, neque apparet, quod corpus confuderit, und kein deutlicher Grund für eine Körperstörung vorhandEn ist, Cels. 3, 5. – ββ) den Geist im0Denken verwirren, irbe machen, confundit plerosque similitudo nominum, Plin.: quod et confundit intellectum, Plin.: nec confundent ex diversis orationem, Quint.: confunditur animus et fatigatur tot disciplinis in diversum tendentibus, Quint. – γγ) das Gemüt verwirren, verstört od. betreten od. bestürzt machen, in Bestürzung versetzen, außer Fassung brinqen, audientium animos (v. einer Rede), Liv.: ipsum quoque dicentem (v. Tränen), Liv.: alqm festis diebus (an F.), Plin. ep. – animum imagine tristi (v. der Erinnerung an etw.), Tac.: alqm dolore (v. einer Nachricht), Plin. ep. – im Passiv (Ggstz. animum od. se colligere), colligit et ipse animum confusum tantae cogitatione rei, Liv.: maerore recenti confusus, Liv.: hoc nomine vehementius confusus et sollicitus, Val. Max.: turbā querelarum confusus adulescens repente obticuit, Iustin.: nec minus Venus confusa est moriente Tibullo, Ov. Vgl. confusus no. b. – bes. vor Scham betreten machen, beschämen, oft bei den Eccl., s. Rönsch Itala p. 344 f.

    II) eine flüssige od. trockene Masse in einen Raum sich zusammen ergießen lassen, eingießen, einschütten, im Passiv auch = zusammen einfließen, -einströmen, -sich ergießen, v inum in vas, Scriptt. r. r.: cruor in fossam confusus, Hor.: per quas (portas iecoris) lapsus cibus in hoc ipso loco in eam venam, quae cava appellatur, confunditur, Cic. – c. frumentum in navem, ICt.: tela per foramina muri, in großer Menge hineinwerfen, Sil. – übtr., est hoc quidem in totam orationem confundendum, nec minime in extremam, über die ganze R. zu verteilen, nicht erst am Ende anzubringen, Cic.: vis quaedam sentiens, quae est toto confusa mundo, über die g. W. ausgegossen (verteilt) ist, Cic.

    lateinisch-deutsches > confundo

  • 8 confundo

    cōn-fundo, fūdī, fūsum, ere, zusammengießen, zusammenschütten, I) zwei od. mehrere Ggstde. untereinander gießen, schütten, vermischen, vermengen (Ggstz. secernere, discernere), A) eig.: unā multa iura (Brühen), Plaut.: arenti ramo omnia, umrühren, Ov.: mel, mox acetum, item oleum confundere crebroque permiscere (untereinander rühren), Plin.: c. dispares undas (v. der Flut), Curt. – cum venenum ita confusum esset (verst. cum pane), ut secerni nullo modo posset, Cic. – cum alcis lacrimis lacrimas c. nostras, Ov.: u. (refl.) cum ignis oculorum cum eo igne qui est ob os offusus se confudit et contulit, Cic. – im Passiv mit Dat., wem? (mit wem?) hoc (ius) ubi confusum sectis inferbuit herbis, Hor.: aes auro argentoque confusum, Plin.: u. (medial) qui (Alpheus) nunc ore, Arethusa, tuo Siculis confunditur undis, zusammenströmt, sich vermischt, Verg. – ex pluribus corporibus in unum cruor confusus est, Val. Max.: in chaos antiquum confundimur, Ov.
    B) übtr.: 1) zwei od. mehrere Dinge in eins zusammenbringen, deutsch vereinigen, vermischen, vermengen, verschmelzen, untereinander od. durcheinander bringen, gew. im Passiv confundi = ineinander laufen, ineinander fallen, sich konzentrieren, in eins verschmelzen, a) übh. (Ggstz. discernere, distinguere, separare u. dgl.), interdum vero ac-
    ————
    cessiones (febrium) confunduntur, Cels.: tantā multitudine confusā, Caes.: duo populi confusi in unum, Liv.: nunc in corpus unum confusi omnes, Liv.: sermones confunti in unum, Liv.: universorum voces confusae in unum, Lif.: multae voces et in unum confusae, Sen. – m. Dat. wem? (womit?) c. Atticis Dorica dicta, Quint.: u. 8im Bilde) summa imis, Curt.: mare caelo, Iuven.: confusa panthera camelo, Hor. – auch ideelle Objj., cuperem eQuidem utrumque (unā diiudicare), si posset; sed est difficile convundere, beides zu vereinigen, Cic.: ut (puncta argumentorum) re distinguantur, verbis confusa esse videantur, Cic.: omnes in oratione esse quasi permixtos et confusos pedes, Cic.: hoc decorum... totum illud quidem est cum virtute confusum (ist mit der T. untrennbar verbunden, eins mit der T.), sed mente et cogitatione distinguitur, Cic.: u. ea philosophia, quae confundit vera cum falsis, Cic. – b) prägn., bildend aus mehreren Ggstdn. einen Ggstd. gleichs. zusammengießen, zusammenmischen, im üblen Sinne etw. zusammenbrauen, zusammenschweißen, -würfeln, optime esse constitutam rem publicam, quae ex tribus generibus illis... confusa modice etc.: Cic.: nec eiusmodi est (ea oratio), ut a Pluribus confusa videatur, Cic.: in hac confusa et universa defensione, so verwickelten u. allgemeinen V., Cic. – c. proelia cum Marte, eingehen, bestehen, Hor.
    ————
    2) an sich getrennte od. geordnete Ggsdde. ohne Ordnung in- od. dursheinander bringen od. werfen od. wirren, verwirren, a) übh.: signa et ordines peditum atque equitum, Liv.: beluas (Elefanten), Curt.: particulas minutas primum confusas, postea in ordinem adductas a mente divina, Cic. – c. fas nefasque, Ov.: iura gentium, Liv.: ordinem militiae, disciplinae, Tac.: ordinem naturae, testamenti, Val. Max.: annum a D. Iulio ordinatum, sed postea neglegentiā conturbatum et confusum (in Unordnung und Verwirrung geratene) rursus ad pristinam ratiọem redegit, Suet.: c. foedus, stören (wie συγχέειν), Verg. – an tu haec ita confundis et perturbac, ut, quicumque velit, quod velit, quomodo velit, possit dedicare? Cic. (vgl. confusus no. a). – novorum interpositione priora0c., Quint. – b) insbes.: α) die Linien usw. eines Bildes, die Grundzüge des menschlichEn Körpers usw. wleichs. ineinanDer fließen machen, αα) verwischen, unkenntlich machen, im üblen Sinne = (durch Verletzung usw.) entstellen, signo cerae nOn confuso, verschwommen, Plin.: confuderat oris exsanguis notas pallor, Curt.: si temporis spatio confusa corporum lineamenta essent, Iustin.: c. voltum Lunae, Ov.: fractis in ossibus ora, Ov.: oris decorem vulneribus, Val. Max. – ββ) jmd. (seine Gesichtszüge) durch Scham, confusa pudore, vor Scham errötend, Ov.: non irā solum, sed etiam pudore confusus, nicht
    ————
    allein vor Zorn, sondern auch vor Scham rot, Curt. – β) Körper, Geist, Gemüt in Verwirrung bringen, stören, verstören, αα) den Körper stören, neque apparet, quod corpus confuderit, und kein deutlicher Grund für eine Körperstörung vorhandEn ist, Cels. 3, 5. – ββ) den Geist im0Denken verwirren, irbe machen, confundit plerosque similitudo nominum, Plin.: quod et confundit intellectum, Plin.: nec confundent ex diversis orationem, Quint.: confunditur animus et fatigatur tot disciplinis in diversum tendentibus, Quint. – γγ) das Gemüt verwirren, verstört od. betreten od. bestürzt machen, in Bestürzung versetzen, außer Fassung brinqen, audientium animos (v. einer Rede), Liv.: ipsum quoque dicentem (v. Tränen), Liv.: alqm festis diebus (an F.), Plin. ep. – animum imagine tristi (v. der Erinnerung an etw.), Tac.: alqm dolore (v. einer Nachricht), Plin. ep. – im Passiv (Ggstz. animum od. se colligere), colligit et ipse animum confusum tantae cogitatione rei, Liv.: maerore recenti confusus, Liv.: hoc nomine vehementius confusus et sollicitus, Val. Max.: turbā querelarum confusus adulescens repente obticuit, Iustin.: nec minus Venus confusa est moriente Tibullo, Ov. Vgl. confusus no. b. – bes. vor Scham betreten machen, beschämen, oft bei den Eccl., s. Rönsch Itala p. 344 f.
    II) eine flüssige od. trockene Masse in einen
    ————
    Raum sich zusammen ergießen lassen, eingießen, einschütten, im Passiv auch = zusammen einfließen, -einströmen, -sich ergießen, v inum in vas, Scriptt. r. r.: cruor in fossam confusus, Hor.: per quas (portas iecoris) lapsus cibus in hoc ipso loco in eam venam, quae cava appellatur, confunditur, Cic. – c. frumentum in navem, ICt.: tela per foramina muri, in großer Menge hineinwerfen, Sil. – übtr., est hoc quidem in totam orationem confundendum, nec minime in extremam, über die ganze R. zu verteilen, nicht erst am Ende anzubringen, Cic.: vis quaedam sentiens, quae est toto confusa mundo, über die g. W. ausgegossen (verteilt) ist, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > confundo

  • 9 confuso

    agg.
    1) (mischiato) перемешанный
    2) (indistinto) путаный, смутный
    3) (turbato) смущённый

    sono confuso, troppi complimenti! — я смущён, вы меня захвалили!

    pareva confuso — у него был растерянный вид (он был сбит с толку, он был в замешательстве)

    Il nuovo dizionario italiano-russo > confuso

  • 10 constipatio

    cōnstīpātio, ōnis, f. (constipo), das Zusammendrängen, pass. das Zusammengedrängtsein, das Gedränge, a) lebl. Objj.: c. confusi et superfusi aëris, Verdichtung, Augustin. de genes. ad litt. 2, 3, 6. – b) leb. Wesen: c. vestra, Augustin. in psalm. 32. serm. 2, 9: c. densa, Amm. 24, 8, 5: c. illa, Zusammenrottung, Augustin. ep. 126, 2: c. vendibilium militum, Amm. 26, 6, 14: aliqua c. et coartatio hominum, dichtes Gedränge, Augustin. serm. 137, 2: c. (aciei), Nazar. pan. 28, 5: factā exercitus sui constipatione, nachdem er seine Truppen auf einen Punkt zusammengezogen (konzentriert) hatte, Vopisc. Aurel. 21, 1.

    lateinisch-deutsches > constipatio

  • 11 corpus

    corpus, oris, n. (altind. kcorpusp –, Gestalt, Schönheit, persisch karp, Körper), der Körper, die materielle Substanz, Ggstz. anima u. animus (vgl. die jurist. Definition b. Pompon. dig. 41, 3, 30), I) eig.: A) im allg., 1) als tierischer Körper, Leib, Acherusia templa, quo neque permanent animae, neque corpora nostra, Enn. b. Lucr.: animi voluptates et dolores nasci e corporis voluptatibus et doloribus, Cic.: corpore albo, mit weißem Teint, Plaut. – dah. umschr. für das lebende Wesen selbst, bes. das menschliche Individuum, die Person selbst (wie σῶμα), wenn bloß die materielle Substanz, das rein Körperliche gedacht wird (dgl. Thiel Verg. Aen. 2, 18 u. 365. Fabri Liv. 22, 22, 7), corpora ferarum, volantum, Lucr.: corpora amantum, Lucr.: delecta virûm corpora, Verg.: unum vile atque infame corpus, Liv. – bes. da, wo es äußere (bürgerliche) Freiheit, Leben u. Tod gilt, c. liberum, captivum, Sall. u. Liv.: pro tribus corporibus triginta milia talentûm auri accipias, Curt. Vgl. Mützell Curt. 4, 11 (43), 6. – 2) als leblose Substanz, Masse, individua corpora, Atome, Cic.: c. ferri, Lucr.: Neptuni, Meerwasser, Lucr.: aquae, Lucr.: piceae, Plin.: umschr. für den lebl. Stoff selbst, c. materiai, Lucr. – quot haberet corpora pulvis, wieviel Körner, Ov.: genitalia corpora, Elemente, Ov.

    B) insbes.: 1) das Fleisch am tierischen Körper, ossa subiecta corpori, Cic.: c. subducere, mager machen, Ov.: c. amittere, mager werden, (Fleisch) ablegen, Cic. (vgl. abiit corpusque colorque, Ov.), Ggstz. c. facere, Fleisch ansetzen, »sich einen Bauch zulegen, korpulent, dick u. fett werden« (griech. σωματοποιειν), Phaedr.; vgl. (über alle drei) die Auslgg. zu Phaedr. 3, 7, 5. – dah. a) das Holz unter der Rinde des Baumes, Plin. 17, 234. – b) bildl., in der Rhetor., das Markige, Kernige, Strotzende, das Mark im Ausdrucke (vgl. Spalding Quint. 2. 4, 5. Meyer Quint. 2, 10, 5), Quint.: orationis, Petron.: eloquentiae, das Materielle, der Kern, das Wesentlichste, Quint. – 2) der leblose Körper, Leichnam, Caes. u.a.: locus vacans corporum, leer von L., Sidon. – dah. poet. v. den Schatten od. Seelen der Verstorbenen, Verg. Aen. 6, 303 u. 306. – 3) im Ggstz. zum Kopf, der Rumpf, Ov. met. 11, 794. – 4) im obszönen Sinne, a) der Körper, insofern er der sinnlichen Lust preisgegeben wird, c. suum publicare vulgo, Plaut.: c. vulgare, sich preisgeben, jedem hingeben, Liv.: ex vulgato corpore genitum, i.e. ex prostibulo, Liv.: corpore quaestum facere, Plaut. – b) meton., die Hoden ( wie σῶμα, δέμας; vgl. Schwabe Phaedr. 3, 11, 3), damnum amissi corporis, Phaedr.: dedit hic pro corpore nummos, Hor.

    II) übtr., wie σῶμα = jedes wie ein Körper gegliederte Ganze, auch deutsch zuw. ein Körper, 1) der Körper eines Schiffes, das Gerippe, Caes. b. c. 1, 54, 2. – 2) der Körper, das Gebäude des Staates, totum c. rei publicae, Cic.: perturbatum imperii c., Flor. – 3) das wohlgeordnete, eng verbundene Ganze, die Gesamtmasse, die Gesamtheit, a) die Gesamtheit, der Komplex der Befestigungswerke, Caes. b. G. 7, 72, 2. – u. eines Landes, Sicilia dirempta velut a corpore maiore, Iustin. 4, 1, 1. – b) das Ganze der Welt (griech. το τοῦ κόσμου σῶμα), rerum naturae corpus, Vell.: universitatis c., Cic. – c) von Schriftwerken, das Werk, das Gesamtwerk, die Sammlung (s. Gräve u. Korte Cic. ep. 5, 12, 4), Cic. u.a.: c. architecturae, Vitr.: c. omnis iuris Romani, Liv.; dah. Corpus iuris, als Titel der röm. Gesetzsammlung, Cod. Iust. 5, 13. – d) übh., Gesamtheit von Dingen, die Masse, Gesamtmasse, Summe, c. rationum, c. patrimonii, ICt.: corpora omnia maternae hereditatis, ICt. – e) der Körper = ein Komplex, Verein von Menschen, α) eines Staates, eines Gemeinwesens, der Verband, die Gemeinde, die Gesamtmasse, corpus nullum civitatis nec senatus nec plebis concilium nec magistratus esse, Liv.: nunc in corpus unum confusi omnes (von den verschiedenen Einwohnern einer Stadt), Liv.: commixti corpore (mit der Gesamtmasse der Latiner) tantum subsident Teucri, Verg.: toto certatum est corpore regni, Verg.: fiunt de uno populo duo corpora, Iustin. Vgl. Walther Tac. Germ. 39. p. 88. Fittbogen Iustin. 3, 2, 2. – β) eines Ursprungs, einer Beschäftigung, der Stand, die Korporation, die Kaste, die Innung, eiusdem corporis, Liv.: sui corporis rex, Liv.: c. militum, Iustin.: c. fabrorum, ICt.: late fusum id corpus, Volksklasse, Stand, Tac. Vgl. Drak. Liv. 1, 17, 2.

    lateinisch-deutsches > corpus

  • 12 morsus

    morsus, ūs, m. (mordeo), das Beißen, der Biß, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: ad ipsum morsum (Bißwunde) stercus suillum adponito, Cato: m. serpentis, avium, Cic.: m. muscularum, Boëth.: morsus rabidi, Cael. Aur., morsus rabidi canis, Plin.: morsu violare, Sen.: morsu necare, Ov.: morsu petere, appetere alqd, nach etw. beißen, Sil. u. Tac. ähnl. catenas morsibus od. morsibus et ore tentare, Flor.; u. morsu insequi saxum, Ov.: morsu dividere escas (v. den spitzen Zähnen), Cic.: morsu (mit den Zähnen) apprehendere alqd, Plin.: morsu tollere alqd, Plin.: morsu premere alqd, sich fest einbeißen in usw., Lucr. – 2) insbes., das Beißen der Speise, das Essen, vertere morsus exiguam in Cererem, Verg.: nec tu mensarum morsus horresce futuros, Verg. – B) übtr.: 1) das Eingreifen, Fassen einer Schnalle, eines Ankers, Sil. u. Verg.: u. meton. v. dem, was eingreift, faßt, m. uncus, der gebogene Zahn (v. Anker), Verg.: m. roboris, die Baumspalte, die den Wurfspieß einklemmt, die Klemme, Verg. – 2) das Beißen, Brennen als scharfe Empfindung, aceti, Mart.: marinus, Plin. – u. das Brennen der Nessel usw., Plin.: u. morsus ventris, das Bauchgrimmen, Fronto. – 3) das Beißen, Beizen, Anfressen des Rostes, Lucan. 1, 243. – II) bildl.: 1) das Sticheln mit Worten, der hämische Angriff, Hor. ep. 1, 14, 38: dubiā morsus famae (verleumderischen Gerüchts) depellere pugnā, Sil. 7, 271. – 2) der Stich = die bittere Empfindung, der Schmerz, die Kränkung, der Verdruß, m. exsilii, Ov.: confusi ex recenti morsu animi, Liv.: m. libertatis intermissae, Cic.: perpetui curarum m., Ov.: quasi m. doloris, Cic. – / Dat. Sing. morsu, Ven. Fort. vit. S. Mart. 1, 457: heterokl. Abl. morso, Nov. com. 22.

    lateinisch-deutsches > morsus

  • 13 vultus

    vultŭs (voltŭs), ūs, m. [st2]1 [-] expression du visage, physionomie, visage, air, mine, regards. [st2]2 [-] visage irrité, front sévère. [st2]3 [-] visage, face, figure. [st2]4 [-] traits, image, portrait. [st2]5 [-] face (des choses), aspect, apparence, extérieur. [st2]6 [-] caractère (du style).    - oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic. Pis.: les yeux, les sourcils, le front, enfin tout l'air de ta physionomie.    - omnes vultus tui, Cic.: tous les jeux de ta physionomie.    - vultum ad tristitiam adducere, Sen.: prendre un air triste.    - cadere in vultus, Ov.: tomber la face contre terre.    - alicujus vultus ferre, Cic.: soutenir le regard de qqn.    - vultum demittere: baisser les yeux.    - ex ejus vultu intellexit sibi insidias fieri: il lut dans ses yeux qu'on lui tendait un piège.    - esse bonum ex voltu cognosco, Plaut. Aul.: tu es un homme honnête, je le vois à ton visage.    - vultus Epicuri, Plin. 35, 2, 2, § 5: le portrait d'Epicure.    - vultus a cervice recisi, Luc.: têtes détachées de leur tronc.
    * * *
    vultŭs (voltŭs), ūs, m. [st2]1 [-] expression du visage, physionomie, visage, air, mine, regards. [st2]2 [-] visage irrité, front sévère. [st2]3 [-] visage, face, figure. [st2]4 [-] traits, image, portrait. [st2]5 [-] face (des choses), aspect, apparence, extérieur. [st2]6 [-] caractère (du style).    - oculi, supercilia, frons, vultus denique totus, Cic. Pis.: les yeux, les sourcils, le front, enfin tout l'air de ta physionomie.    - omnes vultus tui, Cic.: tous les jeux de ta physionomie.    - vultum ad tristitiam adducere, Sen.: prendre un air triste.    - cadere in vultus, Ov.: tomber la face contre terre.    - alicujus vultus ferre, Cic.: soutenir le regard de qqn.    - vultum demittere: baisser les yeux.    - ex ejus vultu intellexit sibi insidias fieri: il lut dans ses yeux qu'on lui tendait un piège.    - esse bonum ex voltu cognosco, Plaut. Aul.: tu es un homme honnête, je le vois à ton visage.    - vultus Epicuri, Plin. 35, 2, 2, § 5: le portrait d'Epicure.    - vultus a cervice recisi, Luc.: têtes détachées de leur tronc.
    * * *
        Vultus, huius vultus, vultui, m. g. Plin. Chere, Trongne, Mine, Visage, Viaire.
    \
        Salis placidi vultus. Virgilius. Le faulx beau semblant de la mer coye et calme.
    \
        Boni vultus. Ouid. Bon visage, Joyeuse chere.
    \
        Confusi. Lucanus. Visages gastez et defigurez, et qui ont perdu touts leurs traicts et congnoissance.
    \
        Durus. Ouid. Severe.
    \
        Ferini. Ouid. Groin, ou Museau de beste sauvage.
    \
        Lubricus vultus aspici. Horat. Visage lequel regardé fait incontinent tomber les jeunes hommes en son amour, Duquel le regard attrait et induit à estre amoureux.
    \
        Omniferi vultus Telluris. Ouid. La superficie et face de la terre produisant toutes choses.
    \
        Addere vultum verbis. Oui. Avec bonne parolle et gratieuse monstrer bon visage.
    \
        Aduertere vultus suos sacris. Ouid. Tourner vers, etc.
    \
        Ruga senilis arat iam meos vultus. Ouid. J'ay le visage tout ridé de vieillesse.
    \
        Condere vultus. Ouid. Troubler, ou Obscurcir par enchantements.
    \
        Detinere vultus alicuius. Ouid. Quand aucun regarde long temps quelque chose.
    \
        Amato vultu non exatiatur. Stat. Il ne se peult saouler de la regarder.
    \
        Excidit illi vultus. Ouid. Sa face joyeuse se changea.
    \
        Expressi vultus per ahenea signa. Horat. Naifvement contrefaicts en arain ou cuyvre.
    \
        Exprimebat omnes vultus. Cic. Il contrefaisoit toutes les mines. Budaeus.
    \
        Quos spiritus gessisset, vultu ferebat. Tacit. Il monstroit par sa mine et contenance, etc.
    \
        Deiectos gerit vultus pudore. Seneca. Il baisse la teste de honte.
    \
        Habet pacem vultus. Ouid. Il ha la chere paisible.
    \
        Immutat vultum. Terent. Son blanc visage luy rougist.
    \
        Obducti vultus aegro luctu. Ouid. Couverts de dueil.
    \
        Intrepidos vultus pertulit ad fata nouissima. Ouidius. Elle porta visage asseuré jusques à la mort.
    \
        Referre vultum alicuius. Ouid. Resembler à aucun de visage.
    \
        Soluto vultu galeas intrare. Stat. Mettre l'armet en teste d'un visage gay et joyeulx.
    \
        Iniquo vultu spectare aliquem. Ouid. Le regarder de mauvais visage.
    \
        Trahere vultum, et rugas cogere. Ouid. Se renfrongner.

    Dictionarium latinogallicum > vultus

  • 14 confondersi

    спряж. см. fondere
    1) перемешаться, перепутаться
    3) перепутать, ошибиться
    4) затуманиваться, мутиться
    * * *
    гл.
    1) общ. смешаться, запутаться, приходить в замешательство, смущаться
    2) тоск. (c+I) (con qd, q.c.) возиться

    Итальяно-русский универсальный словарь > confondersi

  • 15 constipatio

    cōnstīpātio, ōnis, f. (constipo), das Zusammendrängen, pass. das Zusammengedrängtsein, das Gedränge, a) lebl. Objj.: c. confusi et superfusi aëris, Verdichtung, Augustin. de genes. ad litt. 2, 3, 6. – b) leb. Wesen: c. vestra, Augustin. in psalm. 32. serm. 2, 9: c. densa, Amm. 24, 8, 5: c. illa, Zusammenrottung, Augustin. ep. 126, 2: c. vendibilium militum, Amm. 26, 6, 14: aliqua c. et coartatio hominum, dichtes Gedränge, Augustin. serm. 137, 2: c. (aciei), Nazar. pan. 28, 5: factā exercitus sui constipatione, nachdem er seine Truppen auf einen Punkt zusammengezogen (konzentriert) hatte, Vopisc. Aurel. 21, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > constipatio

  • 16 corpus

    corpus, oris, n. (altind. kp –, Gestalt, Schönheit, persisch karp, Körper), der Körper, die materielle Substanz, Ggstz. anima u. animus (vgl. die jurist. Definition b. Pompon. dig. 41, 3, 30), I) eig.: A) im allg., 1) als tierischer Körper, Leib, Acherusia templa, quo neque permanent animae, neque corpora nostra, Enn. b. Lucr.: animi voluptates et dolores nasci e corporis voluptatibus et doloribus, Cic.: corpore albo, mit weißem Teint, Plaut. – dah. umschr. für das lebende Wesen selbst, bes. das menschliche Individuum, die Person selbst (wie σῶμα), wenn bloß die materielle Substanz, das rein Körperliche gedacht wird (dgl. Thiel Verg. Aen. 2, 18 u. 365. Fabri Liv. 22, 22, 7), corpora ferarum, volantum, Lucr.: corpora amantum, Lucr.: delecta virûm corpora, Verg.: unum vile atque infame corpus, Liv. – bes. da, wo es äußere (bürgerliche) Freiheit, Leben u. Tod gilt, c. liberum, captivum, Sall. u. Liv.: pro tribus corporibus triginta milia talentûm auri accipias, Curt. Vgl. Mützell Curt. 4, 11 (43), 6. – 2) als leblose Substanz, Masse, individua corpora, Atome, Cic.: c. ferri, Lucr.: Neptuni, Meerwasser, Lucr.: aquae, Lucr.: piceae, Plin.: umschr. für den lebl. Stoff selbst, c. materiai, Lucr. – quot haberet corpora pulvis, wieviel Körner, Ov.: genitalia corpora, Elemente, Ov.
    B) insbes.: 1) das Fleisch am tierischen Körper,
    ————
    ossa subiecta corpori, Cic.: c. subducere, mager machen, Ov.: c. amittere, mager werden, (Fleisch) ablegen, Cic. (vgl. abiit corpusque colorque, Ov.), Ggstz. c. facere, Fleisch ansetzen, »sich einen Bauch zulegen, korpulent, dick u. fett werden« (griech. σωματοποιειν), Phaedr.; vgl. (über alle drei) die Auslgg. zu Phaedr. 3, 7, 5. – dah. a) das Holz unter der Rinde des Baumes, Plin. 17, 234. – b) bildl., in der Rhetor., das Markige, Kernige, Strotzende, das Mark im Ausdrucke (vgl. Spalding Quint. 2. 4, 5. Meyer Quint. 2, 10, 5), Quint.: orationis, Petron.: eloquentiae, das Materielle, der Kern, das Wesentlichste, Quint. – 2) der leblose Körper, Leichnam, Caes. u.a.: locus vacans corporum, leer von L., Sidon. – dah. poet. v. den Schatten od. Seelen der Verstorbenen, Verg. Aen. 6, 303 u. 306. – 3) im Ggstz. zum Kopf, der Rumpf, Ov. met. 11, 794. – 4) im obszönen Sinne, a) der Körper, insofern er der sinnlichen Lust preisgegeben wird, c. suum publicare vulgo, Plaut.: c. vulgare, sich preisgeben, jedem hingeben, Liv.: ex vulgato corpore genitum, i.e. ex prostibulo, Liv.: corpore quaestum facere, Plaut. – b) meton., die Hoden ( wie σῶμα, δέμας; vgl. Schwabe Phaedr. 3, 11, 3), damnum amissi corporis, Phaedr.: dedit hic pro corpore nummos, Hor.
    II) übtr., wie σῶμα = jedes wie ein Körper gegliederte Ganze, auch deutsch zuw. ein Körper, 1) der
    ————
    Körper eines Schiffes, das Gerippe, Caes. b. c. 1, 54, 2. – 2) der Körper, das Gebäude des Staates, totum c. rei publicae, Cic.: perturbatum imperii c., Flor. – 3) das wohlgeordnete, eng verbundene Ganze, die Gesamtmasse, die Gesamtheit, a) die Gesamtheit, der Komplex der Befestigungswerke, Caes. b. G. 7, 72, 2. – u. eines Landes, Sicilia dirempta velut a corpore maiore, Iustin. 4, 1, 1. – b) das Ganze der Welt (griech. το τοῦ κόσμου σῶμα), rerum naturae corpus, Vell.: universitatis c., Cic. – c) von Schriftwerken, das Werk, das Gesamtwerk, die Sammlung (s. Gräve u. Korte Cic. ep. 5, 12, 4), Cic. u.a.: c. architecturae, Vitr.: c. omnis iuris Romani, Liv.; dah. Corpus iuris, als Titel der röm. Gesetzsammlung, Cod. Iust. 5, 13. – d) übh., Gesamtheit von Dingen, die Masse, Gesamtmasse, Summe, c. rationum, c. patrimonii, ICt.: corpora omnia maternae hereditatis, ICt. – e) der Körper = ein Komplex, Verein von Menschen, α) eines Staates, eines Gemeinwesens, der Verband, die Gemeinde, die Gesamtmasse, corpus nullum civitatis nec senatus nec plebis concilium nec magistratus esse, Liv.: nunc in corpus unum confusi omnes (von den verschiedenen Einwohnern einer Stadt), Liv.: commixti corpore (mit der Gesamtmasse der Latiner) tantum subsident Teucri, Verg.: toto certatum est corpore regni, Verg.: fiunt de uno populo duo corpora, Iustin. Vgl. Walther Tac.
    ————
    Germ. 39. p. 88. Fittbogen Iustin. 3, 2, 2. – β) eines Ursprungs, einer Beschäftigung, der Stand, die Korporation, die Kaste, die Innung, eiusdem corporis, Liv.: sui corporis rex, Liv.: c. militum, Iustin.: c. fabrorum, ICt.: late fusum id corpus, Volksklasse, Stand, Tac. Vgl. Drak. Liv. 1, 17, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > corpus

  • 17 morsus

    morsus, ūs, m. (mordeo), das Beißen, der Biß, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: ad ipsum morsum (Bißwunde) stercus suillum adponito, Cato: m. serpentis, avium, Cic.: m. muscularum, Boëth.: morsus rabidi, Cael. Aur., morsus rabidi canis, Plin.: morsu violare, Sen.: morsu necare, Ov.: morsu petere, appetere alqd, nach etw. beißen, Sil. u. Tac. ähnl. catenas morsibus od. morsibus et ore tentare, Flor.; u. morsu insequi saxum, Ov.: morsu dividere escas (v. den spitzen Zähnen), Cic.: morsu (mit den Zähnen) apprehendere alqd, Plin.: morsu tollere alqd, Plin.: morsu premere alqd, sich fest einbeißen in usw., Lucr. – 2) insbes., das Beißen der Speise, das Essen, vertere morsus exiguam in Cererem, Verg.: nec tu mensarum morsus horresce futuros, Verg. – B) übtr.: 1) das Eingreifen, Fassen einer Schnalle, eines Ankers, Sil. u. Verg.: u. meton. v. dem, was eingreift, faßt, m. uncus, der gebogene Zahn (v. Anker), Verg.: m. roboris, die Baumspalte, die den Wurfspieß einklemmt, die Klemme, Verg. – 2) das Beißen, Brennen als scharfe Empfindung, aceti, Mart.: marinus, Plin. – u. das Brennen der Nessel usw., Plin.: u. morsus ventris, das Bauchgrimmen, Fronto. – 3) das Beißen, Beizen, Anfressen des Rostes, Lucan. 1, 243. – II) bildl.: 1) das Sticheln mit Worten, der hämische Angriff, Hor. ep. 1, 14, 38: dubiā morsus
    ————
    famae (verleumderischen Gerüchts) depellere pugnā, Sil. 7, 271. – 2) der Stich = die bittere Empfindung, der Schmerz, die Kränkung, der Verdruß, m. exsilii, Ov.: confusi ex recenti morsu animi, Liv.: m. libertatis intermissae, Cic.: perpetui curarum m., Ov.: quasi m. doloris, Cic. – Dat. Sing. morsu, Ven. Fort. vit. S. Mart. 1, 457: heterokl. Abl. morso, Nov. com. 22.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > morsus

  • 18 cōn-fundō

        cōn-fundō fūdī, fūsus, ere,    to pour together, mingle, mix, blend: ius confusum sectis herbis, H.: (venenum) in poculo confusum: Cumque tuis lacrimis nostras, O.: (Alpheus) Siculis confunditur undis, mingles, V.—To pour out: cruor in fossam confusus, H.—Fig., to mingle, unite, join, combine, blend: vera cum falsis: vis toto confusa mundo: res p. ex tribus generibus confusa: duo populi in unum confusi, L.: Diversum confusa genus panthera camelo, i. e. the giraffe, H.: Rusticus urbano confusus, H.—Poet.: proelia cum Marte, H.—To confound, confuse, jumble together, disorder: signa et ordines peditum atque equitum, L.: foedus, to violate, V.: Imperium, promissa, preces in unum, mingles together, O.: fasque nefasque, O.: mare caelo, Iu.: ora fractis in ossibus, i. e. make undistinguishable, O.: voltum Lunae, to obscure, O.—To disturb, disconcert, confound, perplex: confusa memoria, L.: Rutulum, Iu.—To diffuse, suffuse, spread over: cibus in venam confunditur, diffuses itself: aliquid in totam orationem.

    Latin-English dictionary > cōn-fundō

  • 19 confuso

    1. past part vedere confondere
    2. adj ( non chiaro) confused, muddled
    ( imbarazzato) embarrassed
    * * *
    confuso agg.
    1 ( in disordine; mescolato) confused, untidy, jumbled; chaotic: un ammasso confuso di merci, a jumbled heap of goods; restare confuso tra la folla, to remain hidden in the crowd
    2 ( poco chiaro) vague, confused, muddled; ( indistinto) indistinct, blurred: un discorso confuso, a vague speech; idee confuse, muddled ideas; suoni confusi, indistinct sounds; ne ho solo un ricordo confuso, I have only a confused memory of it
    3 ( imbarazzato) embarrassed, disconcerted, confused; ( mortificato) ashamed: restò confuso di fronte al rimprovero, he was mortified by the criticism.
    * * *
    [kon'fuzo] confuso (-a)
    1. pp
    See:
    2. agg
    (gen) confused, (discorso, stile) muddled, (persona: turbato) embarrassed, (immagine, ricordo) hazy
    * * *
    [kon'fuzo] 1. 2.
    1) (disordinato) messy
    2) (mescolato) [suoni, voci] confused
    3) (non lucido) [ persona] confused; (non preciso) [ situazione] confusing; [ sentimenti] mixed-up; [ ricordi] confused, vague
    4) (turbato, imbarazzato) embarrassed, abashed
    * * *
    confuso
    /kon'fuzo/
     →  confondere
     1 (disordinato) messy
     2 (mescolato) [suoni, voci] confused
     3 (non lucido) [ persona] confused; (non preciso) [ situazione] confusing; [ sentimenti] mixed-up; [ ricordi] confused, vague; avere le idee -e to be muddle-headed o mixed-up
     4 (turbato, imbarazzato) embarrassed, abashed.

    Dizionario Italiano-Inglese > confuso

  • 20 oggetto

    "subject;
    Betrifft;
    objet;
    objeto;
    objeto"
    * * *
    m object
    oggetti pl di valore valuables
    * * *
    oggetto s.m.
    1 object; thing, article: è un oggetto di cattivo gusto, it is a tasteless object; questo oggetto non mi serve, this thing is of no use to me; senza gli occhiali vedo tutti gli oggetti confusi, without my glasses everything looks blurred; oggetti in legno, in avorio, in corallo, wooden, ivory, coral articles (o objects); oggetti da viaggio, travelling-articles; oggetti di valore, valuables; oggetti personali, personal belongings // ufficio oggetti smarriti, lost property office // (inform.) codice oggetto, object code
    2 ( argomento) subject, subject matter: l'oggetto della nostra discussione sarà..., the subject of our debate will be...; qual è stato l'oggetto della vostra lunga conversazione?, what was the subject of your long conversation?; (dir.) l'oggetto di un contratto, di una causa, the subject matter of a contract, of an action // ( assicurazioni) oggetto assicurato, subject matter insured // (comm.): oggetto: pratica Bianchi, re: the Bianchi file; la questione in oggetto, the matter in hand
    3 ( motivo) object, subject: è oggetto di invidia da parte di molti, many people envy him; era diventato oggetto di scherno generale, he had become a laughingstock
    4 ( scopo) object, purpose: l'oggetto della mia lettera era molto chiaro, the purpose of my letter was very clear; l'oggetto della mia visita era di dirgli quello che pensavo, the object of my visit was to tell him what I thought
    5 (gramm.) object: l'oggetto e il soggetto, the object and the subject; oggetto diretto, indiretto, direct, indirect object
    6 (fil.) object: oggetto materiale, material object; oggetto formale, formal object
    7 (astr.) ( asteroide) asteroid: oggetto Amor, Apollo, Amor, Apollo asteroid.
    * * *
    [od'dʒɛtto] 1.
    sostantivo maschile
    1) (cosa materiale) object, item, thing
    2) (di dibattito, pensiero) subject

    essere oggetto di — to be the subject of [ ricerca]; to be the object of [brama, odio, amore]; to be singled out for [ inchiesta]

    essere oggetto di scherno, di critiche da parte di qcn. — to be held up to scorn by sb., to come under attack from sb.

    3) (scopo) purpose, object

    "oggetto: risposta alla vostra lettera del..." — (in una lettera) "re: your letter of..."

    4) ling. filos. object
    2.
    aggettivo invariabile

    donna oggetto, uomo oggetto — woman, man as an object

    - i smarriti (alla stazione) lost and found, lost property

    * * *
    oggetto
    /od'dʒεtto/
    I sostantivo m.
     1 (cosa materiale) object, item, thing
     2 (di dibattito, pensiero) subject; essere oggetto di to be the subject of [ ricerca]; to be the object of [brama, odio, amore]; to be singled out for [ inchiesta]; essere oggetto di controversia to be controversial; essere oggetto di scherno, di critiche da parte di qcn. to be held up to scorn by sb., to come under attack from sb.; essere oggetto di conversazione to be a conversation piece
     3 (scopo) purpose, object; "oggetto: risposta alla vostra lettera del..." (in una lettera) "re: your letter of..."
     4 ling. filos. object; complemento oggetto direct object
     donna oggetto, uomo oggetto woman, man as an object
    oggetto volante non identificato unidentified flying object; - i smarriti (alla stazione) lost and found, lost property.

    Dizionario Italiano-Inglese > oggetto

См. также в других словарях:

  • confusi — con·fù·si pass.rem. → confondere, confondersi …   Dizionario italiano

  • зубы слившиеся — (d. confusi) аномалия развития: увеличенный горизонтальный размер коронки З., сочетающийся в некоторых случаях с наличием добавочного корня (корней); возникает в результате слияния двух или более зубных зачатков …   Большой медицинский словарь

  • Sabo Bobavljević — Sabo (Savko) Bobavljević, also Savino de Bobali, nicknamed Sordo (Deaf), was born in 1530 in Ragusa (today Dubrovnik), in the Republic of Ragusa. Life Born into the local nobility, he became at 20 a member of the Great Council of the Republic of… …   Wikipedia

  • George Grie — Infobox Artist bgcolour = #EEEEEE name = George Grie imagesize = 220px caption = IBM Corporation 2005. birthname = Yuri Gribanovski birthdate = Birth date and age|1962|05|14|mf=y location = field = Neosurrealist artGeorge Grie (born May 14, 1962) …   Wikipedia

  • Menahem Azariah da Fano — (also called Immanuel da Fano, and Rema MiPano) (1548, Fano – Mantua, 1620) was an Italian rabbi, Talmudist, and Kabbalist. Contents 1 Life 2 Works 3 References …   Wikipedia

  • Carlo Vittadini — (Bertonico, 11 June 1800 – Milan, 20 November 1865) was an Italian doctor and mycologist. Life He studied in Milan and at the University of Pavia, where he attended the classes given by Giuseppe L. Moretti (1782–1853). He became a doctor of… …   Wikipedia

  • Зу́б — ( ы) (dens, dentes) образования, состоящие преимущественно из твердых тканей, расположенные в ротовой полости и предназначенные для откусывания и измельчения пищи, а также участвующие в образовании некоторых звуков речи. Зубы артикулирующие З.,… …   Медицинская энциклопедия

  • Agobard — de Lyon Agobard de Lyon sauvant des accusés lors de l épisode des « navires » Agobard (saint), né en Espagne ou en Septimanie en 778 et peut être d origine wisigothique, arrive en Gaule en 781 et vit à Narbonne. Il fait probablement… …   Wikipédia en Français

  • Agobard De Lyon — sauvant des accusés lors de l épisode des « navires » Agobard (saint), né en Espagne ou en Septimanie en 778 et peut être d origine wisigothique, arrive en Gaule en 781 et vit à Narbonne. Il fait probablement partie de l entourage de …   Wikipédia en Français

  • Agobard de lyon — sauvant des accusés lors de l épisode des « navires » Agobard (saint), né en Espagne ou en Septimanie en 778 et peut être d origine wisigothique, arrive en Gaule en 781 et vit à Narbonne. Il fait probablement partie de l entourage de …   Wikipédia en Français

  • Carlo Vittadini — est un médecin et un mycologue italien, né le 11 juin 1800 à Monticelli, frazione de la commune de San Donato Milanese, et mort le 20 novembre 1865 à …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»