Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

concipere

  • 1 concipere

    1) пустить корни: radicem conc. (1. 3 § 3 D. 47, 7). 2) словами выражать, составлять, edictum (1. 1 § 1 D. 13, 6), instrumentum (1. 8 D. 1, 5), libellos (1. 9 § 5 D. 48, 19. 1. 1 § 4 D 49, 1);

    causam conditionaliter conc. (1. 17 § 3 D. 35, 1); (1. 16 D. 28, 3);

    conditiones in non faciendo conceptae (1. 7 pr. D. 35, 1); в особ. обозн. а) составление иска, возражения, при соблюдении предписанных форм и обрядов: formula in jus - in factum concepta (Gai. IV, 45. 46. 60. 131);

    ita concipi exceptionem (Gai. IV, 119);

    actionem conc. in bonum et aequum (1. 8 D. 4, 5), in dolum (1. 9 3 1 D. 27, 6), poenae nomine (1. 9 § 8 D. 42, 5);

    replicationem in factum conc. (1. 15 pr. D. 35, 2);

    b) точное определение слов, произносившихся при заключении договора (стипуляции) (1. 14 § 2. 3 D. 34, 5. 1. 71 D. 45, 1);

    concipere относится также к другим соглашениям, conc. pure in diem, inutiliter (1. 4 § 3 D. 2, 14. 1. 45 D. 24, 3. 1. 16 § 5 D. 46, 1);

    verborum obligatio inter absentes concepta (§ 12. J. 3, 19);

    obligationem conc. in futurum (1. 35 D. 5, 1. 1. 1 § 1 D. 20, 1); (1. 17 § 5. 1. 56 § 1 D. 2, 14);

    solutionem conc. in diem (1. 1 § 2 D. 2, 13);

    doli mali mentionem in rem conc. (1. 5 pr. D. 7, 9).

    3) найти, отыскать: res furtiua concepta apud aliquem (§ 4 J. 4, 1); (Gai. III, 186. J. cit.). 4) заключать, ex (некоторые читают sex) verbis concipi (1. 29 § 1 D. 28, 2). 5) наполнять: imbribus concipi cisternas (1. 1 § 4 D. 43, 22). 6) зачать (1. 5 § 2. 1. 11. 18 D. 1, 5. 1. 11 § 2. 3. D. 6, 2. 14 § 1 D. 21, 1), filios filiasve conc. atque edere (1. 220 § 3 D. 50, 16);

    filius ex adulterio conceptus (I. 1 § 9 D. 37, 10)

    7) сделать, привести, fraude creditorum conceptum (1. 32 pr. D. 16, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > concipere

  • 2 CONCIPERE (CONCOCT, DESIGN, MEDITATE)

    схватывать, замышлять, начинать.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > CONCIPERE (CONCOCT, DESIGN, MEDITATE)

  • 3 concipio

    concĭpĭo, ĕre, cēpi, ceptum, tr. [st1]1 [-] prendre ensemble, réunir, contracter.    - nuces sesquimodio concipere, Varr. R. R. 1, 7, 3: faire tenir des noix dans un boisseau.    - concipere aquas, Ov.: aspirer l'eau.    - patere concipi medicamentum venis, Curt. 3, 6, 11: laisse le breuvage se répandre dans les veines.    - buccina concepit aera, Ov.: le cornet de bouvier retentit (le cornet de bouvier s'est rempli de vent).    - vela magnam vim venti concipiunt, Curt.: les voiles prennent beaucoup de vent.    - flammam (ignem) concipere: prendre feu, s'enflammer.    - aes alienum concipere, Dig.: s'endetter.    - concipere morbum, Col. 7, 5, 14: contracter une maladie. [st1]2 [-] concevoir, engendrer (en parlant des animaux et des végétaux).    - arbores concipiunt, Plin. 16, 25, 39, § 94: les arbres donnent des bourgeons.    - quae terra concipit, Cic.: les germes que la terre reçoit.    - concipere radices, Dig.: prendre racine, s'enraciner. [st1]3 [-] contracter (une passion), concevoir (un sentiment), former (un projet).    - vitia concipere, Cic.: contracter des vices.    - scelus in se concipere, Cic.: concevoir l'idée d'un crime, méditer un forfait.    - concipere iram, Curt.: s'irriter. [st1]4 [-] saisir (par les sens ou par l'esprit), concevoir, s'imaginer.    - concipere aliquid oculis, Plaut.: voir qqch.    - de aliquo summa concipere, Quint. 6, prooem. § 2: concevoir de grandes espérances de qqn.    - concepisti auribus tantam cupiditatem, Cic. Verr. 2.4.45.§ 101: c'est par les oreilles que t'est venue une telle passion.    - concipere animo non potes, quam... Plin-jn.: tu ne peux te figurer combien...    - concepit eos homines posse... Vell.: il se persuada que ces hommes pouvaient... [st1]5 [-] rédiger, formuler, énoncer, déclarer.    - concipere verba: prononcer une formule.    - sicut (id) verbis concipitur more nostro, Cic.: suivant la formule consacrée parmi nous.    - verba jurisjurandi concipere: prononcer la formule d'un serment.    - concipere vadimonium, Cic.: rédiger une assignation.    - concipere foedus, Virg.: conclure un traité.    - concipere votum ut... Flor.: faire le voeu de...    - concipere Latinas, Liv.: annoncer solennellement les féries latines.    - concipere templum, Varr.: marquer dans le ciel, avec les termes requis, un espace propre aux augures.    - concipere bellum, Varr.: déclarer la guerre avec les formules prescrites.
    * * *
    concĭpĭo, ĕre, cēpi, ceptum, tr. [st1]1 [-] prendre ensemble, réunir, contracter.    - nuces sesquimodio concipere, Varr. R. R. 1, 7, 3: faire tenir des noix dans un boisseau.    - concipere aquas, Ov.: aspirer l'eau.    - patere concipi medicamentum venis, Curt. 3, 6, 11: laisse le breuvage se répandre dans les veines.    - buccina concepit aera, Ov.: le cornet de bouvier retentit (le cornet de bouvier s'est rempli de vent).    - vela magnam vim venti concipiunt, Curt.: les voiles prennent beaucoup de vent.    - flammam (ignem) concipere: prendre feu, s'enflammer.    - aes alienum concipere, Dig.: s'endetter.    - concipere morbum, Col. 7, 5, 14: contracter une maladie. [st1]2 [-] concevoir, engendrer (en parlant des animaux et des végétaux).    - arbores concipiunt, Plin. 16, 25, 39, § 94: les arbres donnent des bourgeons.    - quae terra concipit, Cic.: les germes que la terre reçoit.    - concipere radices, Dig.: prendre racine, s'enraciner. [st1]3 [-] contracter (une passion), concevoir (un sentiment), former (un projet).    - vitia concipere, Cic.: contracter des vices.    - scelus in se concipere, Cic.: concevoir l'idée d'un crime, méditer un forfait.    - concipere iram, Curt.: s'irriter. [st1]4 [-] saisir (par les sens ou par l'esprit), concevoir, s'imaginer.    - concipere aliquid oculis, Plaut.: voir qqch.    - de aliquo summa concipere, Quint. 6, prooem. § 2: concevoir de grandes espérances de qqn.    - concepisti auribus tantam cupiditatem, Cic. Verr. 2.4.45.§ 101: c'est par les oreilles que t'est venue une telle passion.    - concipere animo non potes, quam... Plin-jn.: tu ne peux te figurer combien...    - concepit eos homines posse... Vell.: il se persuada que ces hommes pouvaient... [st1]5 [-] rédiger, formuler, énoncer, déclarer.    - concipere verba: prononcer une formule.    - sicut (id) verbis concipitur more nostro, Cic.: suivant la formule consacrée parmi nous.    - verba jurisjurandi concipere: prononcer la formule d'un serment.    - concipere vadimonium, Cic.: rédiger une assignation.    - concipere foedus, Virg.: conclure un traité.    - concipere votum ut... Flor.: faire le voeu de...    - concipere Latinas, Liv.: annoncer solennellement les féries latines.    - concipere templum, Varr.: marquer dans le ciel, avec les termes requis, un espace propre aux augures.    - concipere bellum, Varr.: déclarer la guerre avec les formules prescrites.
    * * *
        Concipio, concipis, pen. corr. concepi, pen. prod. conceptum, concipere, Ex Con, et capio. Empoigner plusieurs choses ensemble.
    \
        Animo non seruili aliquid concipere. Tacit. Le prendre fort à cueur, et autrement que la condition servile ne porte.
    \
        Verbis concipere aliquid. Cic. Exprimer.
    \
        Buccina aerem concipit. Ouid. Quand on souffle dedens un cornet.
    \
        AEthera concipere mente. Ouid. Penser de monter au ciel.
    \
        Bella concipere cum aliquibus. Silius. Entreprendre, Faire.
    \
        Curam. Virgil. Prendre soing, ou charge.
    \
        Dedecus. Cic. Recevoir deshonneur.
    \
        Flagitia animo. Cic. Concevoir.
    \
        Flagitium cum aliquo. Cic. Entreprendre.
    \
        Flammam. Caesar. S'enflammer, S'allumer.
    \
        Foedus. Virgil. Prendre ou faire alliance.
    \
        In Rep violanda fraudes inexplicabiles conceperunt. Cic. Ils ont faict et inventé beaucoup de tromperies.
    \
        Furias concipere. Virgil. Entrer en furie.
    \
        Furorem. Sil. Devenir furieux, Entrer en furie.
    \
        Habitus in pronuntiando. Quintil. Faire ou tenir gestes et contenances, ou maintiens. \ Ignem. Lucret. S'allumer.
    \
        Irarum saeuos ignes. Valer. Flac. Se courroucer fort.
    \
        Imperium Tacit. Prendre.
    \
        Inimicitias cum aliquo ex re aliqua. Caesar. Concevoir inimitiez.
    \
        Iram acerbiorem intimo odio et corde. Cic. Concevoir un grand courroux.
    \
        Iusiurandum. Tacitus. Bastir et inventer, ou composer certaine forme de serment ou jurement.
    \
        Concipere lucem diei dicitur locus. Lucret. Recevoir.
    \
        Ex quo si qua macula concepta est. Cic. Si on a receu quelque macule ou tache.
    \
        Metum in se concipere. Plaut. Entrer en crainte.
    \
        Morbum. Colum. Prendre maladie, Engendrer maladie.
    \
        Noxam. Colum. Prendre mal, Recevoir dommage.
    \
        Concipere radices dicitur arbor. Vlpian. Prendre.
    \
        Scelus magnum concipere. Cic. Entreprendre quelque grande meschanceté et forfaict.
    \
        Semina concipit terra. Cic. Recoit.
    \
        Sitim concipere. Ouid. Prendre ou avoir soif.
    \
        Spem. Ouid. Esperer.
    \
        Spem alicuius regni. Columel. Concevoir esperance de parvenir à estre roy.
    \
        Summas. Liu. Assembler les sommes, Sommer, ou Exprimer les sommes.
    \
        Vadimonium concipere. Cic. Bastir ou composer et coucher par escript la stipulation par laquelle l'on interrogue celuy qu'on veult venir, et se representer à certain jour en jugement.
    \
        Ventum concipere. Plin. Recevoir le vent.
    \
        Concipere verba iurisiurandi. Liu. Bastir à autruy la forme en laquelle il jurera.
    \
        Conceptis verbis iurare. Plaut. Jurer selon la forme qu'on nous a baillé.
    \
        Conceptis verbis peierare. Cic. Se parjurer sur la forme du serment qui estoit deferé par le juge, ou la partie.
    \
        Vires concipere. Plin. Prendre force.
    \
        Vitium concipere. Cic. Commettre meschanceté.
    \
        Pars animae concipitur, cordis parte quadam, quam ventriculum cordis appellant. Cic. Est contenue, Est dedens, Est conservee et gardee dedens.

    Dictionarium latinogallicum > concipio

  • 4 concepta

    con-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], to take or lay hold of, to take to one's self, to take in, take, receive, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    nuces si fregeris, vix sesquimodio concipere possis,

    Varr. R. R. 1, 7, 3:

    truleum latius, quo concipiat aquam,

    id. L. L. 5, § 118 Müll.; cf. Lucr. 6, 503; and:

    concipit Iris aquas,

    draws up, Ov. M. 1, 271:

    madefacta terra caducas Concepit lacrimas, id. ib 6, 397: imbres limumque,

    Col. Arb. 10, 3.—Of water, to take up, draw off, in a pipe, etc.:

    Alsietinam aquam,

    Front. Aquaed. 11; 5 sqq.— Pass., to be collected or held, to gather:

    pars (animae) concipitur cordis parte quādam,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    ut quisque (umor) ibi conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur,

    Col. 1, 6, 5.—Hence, con-cepta, ōrum, n. subst., measures of fluids, capacity of a reservoir, etc.:

    amplius quam in conceptis commentariorum,

    i. e. the measures described in the registers, Front. Aquaed. 67; 73.—Of the approach of death:

    cum jam praecordiis conceptam mortem contineret,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    ventum veste,

    Quint. 11, 3, 119; cf.:

    plurimum ventorum,

    Plin. 16, 31, 57, § 131; and:

    magnam vim venti,

    Curt. 4, 3, 2:

    auram,

    id. 4, 3, 16; cf. Ov. M. 12, 569:

    aëra,

    id. ib. 1, 337:

    ignem,

    Lucr. 6, 308; so Cic. de Or. 2, 45, 190; Liv. 21, 8, 12; 37, 11, 13; Ov. M. 15, 348.—Of lime slaked:

    ubi terrenā silices fornace soluti concipiunt ignem liquidarum aspergine aquarum,

    Ov. M. 7, 108 al.; cf.:

    lapidibus igne concepto,

    struck, Vulg. 2 Macc. 10, 3:

    flammam,

    Caes. B. C. 2, 14:

    flammas,

    Ov. M. 1, 255; cf.

    of the flame of love: flammam pectore,

    Cat. 64, 92:

    ignem,

    Ov. M. 9, 520; 10, 582:

    validos ignes,

    id. ib. 7, 9:

    medicamentum venis,

    Curt. 3, 6, 11:

    noxium virus,

    Plin. 21, 13, 44, § 74:

    morbum,

    Col. 7, 5, 14:

    in eā parte nivem concipi,

    is formed, Sen. Q. N. 4, 2, 1. —Of disease:

    is morbus aestate plerumque concipitur,

    Col. 7, 5, 14:

    si ex calore et aestu concepta pestis invasit,

    id. 7, 5, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take or receive ( animal or vegetable) fecundation, to conceive, become pregnant.
    (α).
    Absol.:

    more ferarum putantur Concipere uxores,

    Lucr. 4, 1266; Varr. R. R. 2, 1, 17:

    cum concepit mula,

    Cic. Div. 2, 22, 50:

    ex illo concipit ales,

    Ov. M. 10, 328 et saep.:

    (arbores) concipiunt variis diebus et pro suā quaeque naturā,

    Plin. 16, 25, 39, § 94.—
    (β).
    With acc.:

    ut id, quod conceperat, servaret,

    Cic. Clu. 12, 33:

    Persea, quem pluvio Danaë conceperat auro,

    Ov. M. 4, 611:

    aliquem ex aliquo,

    Cic. Clu. 11, 31; Suet. Aug. 17; id. Claud. 27:

    ex adulterio,

    id. Tib. 62:

    de aliquo,

    Ov. M. 3, 214:

    alicujus semine,

    id. ib. 10, 328:

    ova (pisces),

    Plin. 9, 51, 75, § 165.— Poet.:

    concepta crimina portat, i. e. fetum per crimen conceptum,

    Ov. M. 10, 470 (cf. id. ib. 3, 268):

    omnia, quae terra concipiat semina,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    frumenta quaedam in tertio genu spicam incipiunt concipere,

    Plin. 18, 7, 10, § 56.— Subst.: conceptum, i, n., the fetus:

    ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur,

    Scrib. Ep. ad Callist. p. 3:

    coacta conceptum a se abigere,

    Suet. Dom. 22.—
    * b.
    In Ovid, meton., of a woman, to unite herself in marriage, to marry, wed:

    Dea undae, Concipe. Mater eris juvenis, etc.,

    Ov. M. 11, 222.—
    2.
    Concipere furtum, in jurid. Lat., to find out or discover stolen property, Just. Inst. 4, 1, § 4; cf.: penes quem res concepta et inventa [p. 401] est, Paul. Sent. 2, 31, 5; Gell. 11, 18, 9 sq.; Gai Inst. 3, 186.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take or seize something by the sense of sight, to see, perceive (cf. comprehendo, II. A.):

    haec tanta oculis bona concipio,

    Plaut. Poen. 1, 2, 65.—Far more freq.,
    B. 1.
    In gen., to comprehend intellectually, to take in, imagine, conceive, think:

    agedum, inaugura fierine possit, quod nunc ego mente concipio,

    Liv. 1, 36, 3; so,

    aliquid animo,

    id. 9, 18, 8; cf.:

    imaginem quandam concipere animo perfecti oratoris,

    Quint. 1, 10, 4; cf. id. 2, 20, 4; 9, 1, 19 al.:

    quid mirum si in auspiciis imbecilli animi superstitiosa ista concipiant?

    Cic. Div. 2, 39, 81:

    quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo,

    Liv. 9, 18, 8 Drak. ad loc.:

    de aliquo summa concipere,

    Quint. 6, prooem. §

    2: onus operis opinione prima concipere,

    id. 12, prooem. § 1: protinus concepit Italiam et arma virumque, conceived the plan of the Æneid, Mart. 8, 56, 19.—
    2.
    In partic., to understand, comprehend, perceive:

    quoniam principia rerum omnium animo ac mente conceperit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59:

    quae neque concipi animo nisi ab iis qui videre, neque, etc.,

    Plin. 36, 15, 24, § 124:

    fragor, qui concipi humanā mente non potest,

    id. 33, 4, 21, § 73:

    concipere animo potes, quam simus fatigati,

    Plin. Ep. 3, 9, 24.—With acc. and inf.:

    quod ita juratum est, ut mens conciperet fleri oportere, id servandum est,

    Cic. Off. 3, 29, 107:

    forsitan et lucos illic concipias animo esse,

    Ov. M. 2, 77:

    concepit, eos homines posse jure mulceri,

    Vell. 2, 117, 3; Cels. 7 praef. fin.
    C.
    To receive in one's self, adopt, harbor any disposition of mind, emotion, passion, evil design, etc., to give place to, foster, to take in, receive; to commit (the figure derived from the absorbing of liquids;

    hence): quod non solum vitia concipiunt ipsi, sed ea infundunt in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    inimicitiae et aedilitate et praeturā conceptae,

    Caes. B. C. 3, 16; so,

    mente vaticinos furores,

    Ov. M. 2, 640:

    animo ingentes iras,

    id. ib. 1, 166:

    spem,

    id. ib. 6, 554; cf.:

    spemque metumque,

    id. F. 1, 485:

    aliquid spe,

    Liv. 33, 33, 8:

    amorem,

    Ov. M. 10, 249:

    pectore tantum robur,

    Verg. A. 11, 368:

    auribus tantam cupiditatem,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101 al.:

    re publicā violandā fraudis inexpiabiles concipere,

    id. Tusc. 1, 30, 72:

    malum aut scelus,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    scelus in sese,

    id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

    flagitium cum aliquo,

    id. Sull. 5, 16.—
    D.
    To draw up, comprise, express something in words, to compose (cf. comprehendo, II. C.):

    quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipiatur more nostro,

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    vadimonium,

    id. Q. Fr. 2, 13 (15), 3:

    jusjurandum,

    Liv. 1, 32, 8; Tac. H. 4, 41; cf.:

    jurisjurandi verba,

    id. ib. 4, 31;

    and verba,

    Liv. 7, 5, 5:

    edictum,

    Dig. 13, 6, 1:

    libellos,

    ib. 48, 19, 9:

    stipulationem,

    ib. 41, 1, 38:

    obligationem in futurum,

    ib. 5, 1, 35:

    actionem in bonum et aequum,

    ib. 4, 5, 8:

    foedus,

    Verg. A. 12, 13 (id est conceptis verbis:

    concepta autem verba dicuntur jurandi formula, quam nobis transgredi non licet, Serv.): audet tamen Antias Valerius concipere summas (of the slain, etc.),

    to report definitely, Liv. 3, 5, 12.—T. t., of the lang. of religion, to make something (as a festival, auspices, war, etc.) known, to promulgate, declare in a set form of words, to designate formally:

    ubi viae competunt tum in competis sacrificatur: quotannis is dies (sc. Compitalia) concipitur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    dum vota sacerdos Concipit,

    Ov. M. 7, 594:

    sic verba concipito,

    repeat the following prayer, Cato, R. R. 139, 1; 141, 4:

    Latinas sacrumque in Albano monte non rite concepisse (magistratus),

    Liv. 5, 17, 2 (cf. conceptivus):

    auspicia,

    id. 22, 1, 7:

    locus quibusdam conceptis verbis finitus, etc.,

    Varr. L. L. 7, § 8 Müll.:

    ut justum conciperetur bellum,

    id. ib. 5, §

    86 ib.—So of a formal repetition of set words after another person: senatus incohantibus primoribus jus jurandum concepit,

    Tac. H. 4, 41:

    vetus miles dixit sacramentum... et cum cetera juris jurandi verba conciperent, etc.,

    id. ib. 4, 31: verba jurationis concipit, with acc. and inf., he takes the oath, that, etc., Macr. S. 1, 6, 30.—Hence, conceptus, a, um, P. a., formal, in set form:

    verbis conceptissimis jurare,

    Petr. 113, 13.—Hence, absol.: mente concepta, things apprehended by the mind, perceptions: consuetudo jam tenuit, ut mente concepta sensus vocaremus, Quint. 8, 5, 2; cf. id. 5, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > concepta

  • 5 concipio

    con-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], to take or lay hold of, to take to one's self, to take in, take, receive, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    nuces si fregeris, vix sesquimodio concipere possis,

    Varr. R. R. 1, 7, 3:

    truleum latius, quo concipiat aquam,

    id. L. L. 5, § 118 Müll.; cf. Lucr. 6, 503; and:

    concipit Iris aquas,

    draws up, Ov. M. 1, 271:

    madefacta terra caducas Concepit lacrimas, id. ib 6, 397: imbres limumque,

    Col. Arb. 10, 3.—Of water, to take up, draw off, in a pipe, etc.:

    Alsietinam aquam,

    Front. Aquaed. 11; 5 sqq.— Pass., to be collected or held, to gather:

    pars (animae) concipitur cordis parte quādam,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    ut quisque (umor) ibi conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur,

    Col. 1, 6, 5.—Hence, con-cepta, ōrum, n. subst., measures of fluids, capacity of a reservoir, etc.:

    amplius quam in conceptis commentariorum,

    i. e. the measures described in the registers, Front. Aquaed. 67; 73.—Of the approach of death:

    cum jam praecordiis conceptam mortem contineret,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    ventum veste,

    Quint. 11, 3, 119; cf.:

    plurimum ventorum,

    Plin. 16, 31, 57, § 131; and:

    magnam vim venti,

    Curt. 4, 3, 2:

    auram,

    id. 4, 3, 16; cf. Ov. M. 12, 569:

    aëra,

    id. ib. 1, 337:

    ignem,

    Lucr. 6, 308; so Cic. de Or. 2, 45, 190; Liv. 21, 8, 12; 37, 11, 13; Ov. M. 15, 348.—Of lime slaked:

    ubi terrenā silices fornace soluti concipiunt ignem liquidarum aspergine aquarum,

    Ov. M. 7, 108 al.; cf.:

    lapidibus igne concepto,

    struck, Vulg. 2 Macc. 10, 3:

    flammam,

    Caes. B. C. 2, 14:

    flammas,

    Ov. M. 1, 255; cf.

    of the flame of love: flammam pectore,

    Cat. 64, 92:

    ignem,

    Ov. M. 9, 520; 10, 582:

    validos ignes,

    id. ib. 7, 9:

    medicamentum venis,

    Curt. 3, 6, 11:

    noxium virus,

    Plin. 21, 13, 44, § 74:

    morbum,

    Col. 7, 5, 14:

    in eā parte nivem concipi,

    is formed, Sen. Q. N. 4, 2, 1. —Of disease:

    is morbus aestate plerumque concipitur,

    Col. 7, 5, 14:

    si ex calore et aestu concepta pestis invasit,

    id. 7, 5, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take or receive ( animal or vegetable) fecundation, to conceive, become pregnant.
    (α).
    Absol.:

    more ferarum putantur Concipere uxores,

    Lucr. 4, 1266; Varr. R. R. 2, 1, 17:

    cum concepit mula,

    Cic. Div. 2, 22, 50:

    ex illo concipit ales,

    Ov. M. 10, 328 et saep.:

    (arbores) concipiunt variis diebus et pro suā quaeque naturā,

    Plin. 16, 25, 39, § 94.—
    (β).
    With acc.:

    ut id, quod conceperat, servaret,

    Cic. Clu. 12, 33:

    Persea, quem pluvio Danaë conceperat auro,

    Ov. M. 4, 611:

    aliquem ex aliquo,

    Cic. Clu. 11, 31; Suet. Aug. 17; id. Claud. 27:

    ex adulterio,

    id. Tib. 62:

    de aliquo,

    Ov. M. 3, 214:

    alicujus semine,

    id. ib. 10, 328:

    ova (pisces),

    Plin. 9, 51, 75, § 165.— Poet.:

    concepta crimina portat, i. e. fetum per crimen conceptum,

    Ov. M. 10, 470 (cf. id. ib. 3, 268):

    omnia, quae terra concipiat semina,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    frumenta quaedam in tertio genu spicam incipiunt concipere,

    Plin. 18, 7, 10, § 56.— Subst.: conceptum, i, n., the fetus:

    ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur,

    Scrib. Ep. ad Callist. p. 3:

    coacta conceptum a se abigere,

    Suet. Dom. 22.—
    * b.
    In Ovid, meton., of a woman, to unite herself in marriage, to marry, wed:

    Dea undae, Concipe. Mater eris juvenis, etc.,

    Ov. M. 11, 222.—
    2.
    Concipere furtum, in jurid. Lat., to find out or discover stolen property, Just. Inst. 4, 1, § 4; cf.: penes quem res concepta et inventa [p. 401] est, Paul. Sent. 2, 31, 5; Gell. 11, 18, 9 sq.; Gai Inst. 3, 186.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take or seize something by the sense of sight, to see, perceive (cf. comprehendo, II. A.):

    haec tanta oculis bona concipio,

    Plaut. Poen. 1, 2, 65.—Far more freq.,
    B. 1.
    In gen., to comprehend intellectually, to take in, imagine, conceive, think:

    agedum, inaugura fierine possit, quod nunc ego mente concipio,

    Liv. 1, 36, 3; so,

    aliquid animo,

    id. 9, 18, 8; cf.:

    imaginem quandam concipere animo perfecti oratoris,

    Quint. 1, 10, 4; cf. id. 2, 20, 4; 9, 1, 19 al.:

    quid mirum si in auspiciis imbecilli animi superstitiosa ista concipiant?

    Cic. Div. 2, 39, 81:

    quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo,

    Liv. 9, 18, 8 Drak. ad loc.:

    de aliquo summa concipere,

    Quint. 6, prooem. §

    2: onus operis opinione prima concipere,

    id. 12, prooem. § 1: protinus concepit Italiam et arma virumque, conceived the plan of the Æneid, Mart. 8, 56, 19.—
    2.
    In partic., to understand, comprehend, perceive:

    quoniam principia rerum omnium animo ac mente conceperit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59:

    quae neque concipi animo nisi ab iis qui videre, neque, etc.,

    Plin. 36, 15, 24, § 124:

    fragor, qui concipi humanā mente non potest,

    id. 33, 4, 21, § 73:

    concipere animo potes, quam simus fatigati,

    Plin. Ep. 3, 9, 24.—With acc. and inf.:

    quod ita juratum est, ut mens conciperet fleri oportere, id servandum est,

    Cic. Off. 3, 29, 107:

    forsitan et lucos illic concipias animo esse,

    Ov. M. 2, 77:

    concepit, eos homines posse jure mulceri,

    Vell. 2, 117, 3; Cels. 7 praef. fin.
    C.
    To receive in one's self, adopt, harbor any disposition of mind, emotion, passion, evil design, etc., to give place to, foster, to take in, receive; to commit (the figure derived from the absorbing of liquids;

    hence): quod non solum vitia concipiunt ipsi, sed ea infundunt in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    inimicitiae et aedilitate et praeturā conceptae,

    Caes. B. C. 3, 16; so,

    mente vaticinos furores,

    Ov. M. 2, 640:

    animo ingentes iras,

    id. ib. 1, 166:

    spem,

    id. ib. 6, 554; cf.:

    spemque metumque,

    id. F. 1, 485:

    aliquid spe,

    Liv. 33, 33, 8:

    amorem,

    Ov. M. 10, 249:

    pectore tantum robur,

    Verg. A. 11, 368:

    auribus tantam cupiditatem,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101 al.:

    re publicā violandā fraudis inexpiabiles concipere,

    id. Tusc. 1, 30, 72:

    malum aut scelus,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    scelus in sese,

    id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

    flagitium cum aliquo,

    id. Sull. 5, 16.—
    D.
    To draw up, comprise, express something in words, to compose (cf. comprehendo, II. C.):

    quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipiatur more nostro,

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    vadimonium,

    id. Q. Fr. 2, 13 (15), 3:

    jusjurandum,

    Liv. 1, 32, 8; Tac. H. 4, 41; cf.:

    jurisjurandi verba,

    id. ib. 4, 31;

    and verba,

    Liv. 7, 5, 5:

    edictum,

    Dig. 13, 6, 1:

    libellos,

    ib. 48, 19, 9:

    stipulationem,

    ib. 41, 1, 38:

    obligationem in futurum,

    ib. 5, 1, 35:

    actionem in bonum et aequum,

    ib. 4, 5, 8:

    foedus,

    Verg. A. 12, 13 (id est conceptis verbis:

    concepta autem verba dicuntur jurandi formula, quam nobis transgredi non licet, Serv.): audet tamen Antias Valerius concipere summas (of the slain, etc.),

    to report definitely, Liv. 3, 5, 12.—T. t., of the lang. of religion, to make something (as a festival, auspices, war, etc.) known, to promulgate, declare in a set form of words, to designate formally:

    ubi viae competunt tum in competis sacrificatur: quotannis is dies (sc. Compitalia) concipitur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    dum vota sacerdos Concipit,

    Ov. M. 7, 594:

    sic verba concipito,

    repeat the following prayer, Cato, R. R. 139, 1; 141, 4:

    Latinas sacrumque in Albano monte non rite concepisse (magistratus),

    Liv. 5, 17, 2 (cf. conceptivus):

    auspicia,

    id. 22, 1, 7:

    locus quibusdam conceptis verbis finitus, etc.,

    Varr. L. L. 7, § 8 Müll.:

    ut justum conciperetur bellum,

    id. ib. 5, §

    86 ib.—So of a formal repetition of set words after another person: senatus incohantibus primoribus jus jurandum concepit,

    Tac. H. 4, 41:

    vetus miles dixit sacramentum... et cum cetera juris jurandi verba conciperent, etc.,

    id. ib. 4, 31: verba jurationis concipit, with acc. and inf., he takes the oath, that, etc., Macr. S. 1, 6, 30.—Hence, conceptus, a, um, P. a., formal, in set form:

    verbis conceptissimis jurare,

    Petr. 113, 13.—Hence, absol.: mente concepta, things apprehended by the mind, perceptions: consuetudo jam tenuit, ut mente concepta sensus vocaremus, Quint. 8, 5, 2; cf. id. 5, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > concipio

  • 6 concipio

    con-cipio, cēpī, ceptum, ere (con u. capio), zusammenfassen, aufnehmen, auffassen, auffangen, I) im allg.: 1) eig., vermittelst eines Gefäßes u. dgl., a) übh.: nuces vix sesquimodio, Varr.: aquam trulleo, Varr. LL.: multum ignem trullis ferreis, Liv.: ingrediendo ventum veste, Quint.: auras (verst. ex tibiis), Ov.: in quibus aura illa concipitur, Quint.: quorum nomina nostro ore concipi nequeant, nicht in unsern Mund genommen, d.i. nicht ausgesprochen werden können, Mela. – b) Wasser in eine Röhre fassen (t.t.), Alsietinam aquam, Frontin. aqu. 11; u. so ibid. 5 sqq. – Partiz. subst., concepta commentariorum, die in den Kommentarien verzeichneten Fassungsmaße, Frontin. aqu. 67 u. 73. – c) Pass. concipī, α) sich ansammeln, v. Flüssigkeiten übh., ut quisque (umor) ibi (in den Ställen) conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur, Col. 1, 6, 5. – β) sich fangen, entspringen, v. Flüssen, torrens velut ex alio fonte conceptus, Curt.: Ganges multis fontibus conceptus, Mela: Indus conceptam pluribus alveis undam trahit, Mela: torrens imbribus conceptus, ein Gießbach, Col. – γ) sich ansammelnd entstehen, sich bilden, in ea parte nivem concipi, Sen. nat. qu. 4, 12, 1. – bes. v. phys. Übeln, is morbus aestate plerumque concipitur, Col. 7, 5, 14: si ex calore et aestu concepta pestis invasit, Col. 7, 5, 2.

    2) übtr., Worte in eine (bestimmte, gesetzliche, feierliche) Formel bringen, die Formel von etw. abfassen, -aufsetzen (als t.t.): a) übh.: verba (iurisiurandi), iusiurandum, Liv.: conceptis verbis iurare, einen förmlichen (feierlichen) Eid schwören, Plaut. u. Liv. (vgl. quod EX ANIMl SENTENTIA iuraris, sicut concipitur more nostro, wie es in der bei uns üblichen Formel heißt, Cic.): verbis conceptissimis iurare, den förmlichsten (feierlichsten) Eid schwören, Petr. 113, 13: conceptis verbis peierare, einen förmlichen Meineid schwören, Cic.: dass. conceptis verbis deierare, Nep. fr. X II, 2 Stav.: verbis conceptis affirmare m. folg. Akk. u. Infin., Sen. apoc. 1, 3. – c. vadimonium, Cic.: edictum, obligationem, ICt. – dah. prägn., α) etw. in feierlicher Formel aus- od. nachsprechen (vgl. Bach Ov. met. 7, 594. Ruperti Tac. hist. 4, 31, 3), preces, Ov.: vota, Ov.: Q. Marcio Philippo praeeunte in foro votum (v. Volke), Liv.: c. cetera iurisiurandi verba, Tac.: sic verba concipito, sprich folgende Gebetsformel aus, Cato r.r. 139, 1 u. 141, 4: verba iurationis concipit (er schwört) m. folg. Akk. u. Infin., Macr. sat. 1, 6, 30. – β) in feierlicher (offizieller) Formel schließen, ankündigen, bestimmen, anordnen, foedus, Verg.: iustum bellum, Varr. LL.: Latinas (ferias) sacrumque in monte Albano rite, Liv.: nova atque integra auspicia, Liv. – b) eine Summe in Zahlen fassen, anschlagen, berechnen, bestimmen, c. summas (der Gefallenen), Liv. 3, 5, 12.

    II) insbes., an od. in sich nehmen, annehmen, in sich aufnehmen, 1) eig.: a) als jurist. t.t., eine Sache bei jmd. abfangen, abfassen, penes quem res concepta et inventa est, Paul. sent. 2, 31, 5. – insbes., c. furtum, einen Diebstahl in Gegenwart von Zeugen bei jmd. feststellen, Gell. 11, 18, 9 sqq. Gaius inst. 3, 186. – b) eine Flüssigkeit in sich aufnehmen, an sich ziehen, einsaugen, concipit Iris aquas, Ov.: vinea omnes imbres limumque concipit, Col.: concipiunt (nubes) multum marinum umorem, Lucr.: madefacta terra caducas concepit lacrimas ac venis perbibit imis, Ov.: ne (frumentum) concepto umore vitietur, Sen.: patere (laß zu) medicamentum concipi venis, Curt. – c) Feuer, α) v. Gebäuden u.a. brennbaren Ggstdn., c. ignem od. flammam, Feuer fangen, angehen (s. Oudend. Caes. b.c. 2, 14, 2), zB. materies, quae nisi admoto igni ignem concipere possit, Cic.: turris concipit ignem od. flammam, Curt. u. Caes.: stuppa iacit flammam concepto protinus igni, Lucr.: herba, cuius radix e longinquo concipit ignes, Plin.: conceptum ignem late od. latius fundere, Curt.: ne sacer tot ab ignibus aether conciperet flammas, Ov.: caedatur omnis silva et Oetaeum nemus concipiat ignes, Sen. poët.: ignitis lapidibus igne concepto, Vulg. 2. Mach. 10, 3. – u. im Bilde v. Verliebten, quem mens mea concipit ignem? welch Feuer der Liebe ergreift meinen Sinn? Ov.: concipit interea validos Aeëtias ignes, es erfaßt die Ä. heftige Glut, Ov.: cuncto concepit pectore flammam, Catull.: excute virgineo conceptas pectore flammas, Ov. – β) v. Kalk beim Löschen, c. ignem, sich erhitzen, Ov. met. 7, 108. – d) Luft aufnehmen, fangen, einziehen, cum magnam vim venti vela conciperent, Curt.: bucina concepit aëra, Ov.: pars (animae) concipitur cordis parte quādam, quem ventriculum cordis appellant, Cic. – e) in od. an den Körper aufnehmen, α) übh.: praecordiis conceptam mortem continere, Cic. Tusc. 1, 96. – β) befruchtenden Samen in sich aufnehmen, v. der Erde u. dgl., omnia quae terra concipiat semina, Cic.: censes, ante coronam herbae exstitisse, quam conceptum esse semen? Cic.: inde occultas vires et pabula terrae pinguia concipiant, Verg. – γ) v. weibl. Wesen, empfangen = schwanger-, trächtig werden, absol., ubi concepit aliqua, Cels.: cum concepit mula, Cic. – m. Acc., ut id quod conceperat servaret, Cic.: phoenix se ipsa concipit, Mela: concepta crimina (die durch Verbrechen empfangene Leibesfrucht, das Sündenkind) portat, Ov.: ita fit ut sola piscium et animal pariant et ova concipiant, Plin. – u. (im Bilde) hoc quod conceptum res publica periculum parturit (mit der der Staat gleichs. schwanger geht), Cic. – mit ex od. (selten) m. de od. ab u. Abl., od. m. Adv. (woher?), ex illo concipit ales, Ov.: quod erat ex fratre conceptum, Cic.: Tiberius ut ex adulterio conceptus, Suet.: u. (mehr im Bilde) funestum illud animal ex nefariis stupris, ex civili cruore conceptum, Cic.: de lupo concepta Nape, Ov.: conceptus a captiva servus, Ov.: Apis bos divinitus conceptus, Mela. – m. Abl. womit? partum od. alqm conceptum utero habere, Val. Max. – m. Abl. wodurch? quem pluvio Danaë conceperat auro, Ov.: anguis immanis concubitu conceptus, Cic.: puer furto conceptus, ein Kind von geheimer (unehelicher) Geburt, ein Bastard, Ov.: phoenix non coitu concipitur, Mela. – m. usque in u. Akk. der Zeit, feminae (canes) concipiunt usque in annos novem, Col. – dah. prägn., concipe = heirate, Ov. met. 11, 222. – u. Partiz. Perf. subst., conceptum, ī, n., die Leibesfrucht, ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur, Scrib. ep. ad C. Iul. Callist. p. 3 R.: coacta conceptum a se abigere, Suet. Dom. 22: u. so timeo ne (ova) iam concepti (sc. pulli) sint, schon Junge sind (wir: schon besessen sind), Petr. 33, 5. – f) eine Frucht usw. an sich erzeugen, ansetzen, spicam (v. Halme), Plin.: radicem (v. Baume), ICt. – g) eine physische Eigenschaft od. Beschaffenheit annehmen, bekommen, v. Lebl., alias aliasque vires (v. Flüssen u. Seen), Ov. met. 15, 336. – c. acorem, amaritudinem, sauer, bitter werden, Col.: saporem salis, Pallad.: teporem, lauwarm werden, Pallad. – od. ein phys. Gut od. Übel bekommen, sich zuziehen, v. leb. Wesen, eo sapore cupidinem bibendi pascendique (v. Schafen), Col.: veram noxam (Schaden am Leibe), Col.: aes alienum, Schulden machen, ICt. – h) mit den Augen auffassen = wahrnehmen, qui haec tanta oculis bona (so viel Schönes) concipio? Plaut. Poen. 277.

    2) übtr., a) übh. an sich od. in sich aufnehmen, ein moral. Übel sich zuziehen, auf sich laden, dedecus (Schande), Cic.: vitia, Cic.: dolor a se ipso conceptus, von selbst entstandener (Ggstz. a deo immissus), Cic.: illa macula Mithridatico bello superiore concepta, Cic.: aliquot iam per annos concepta huic ordini turpitudo atque infamia, anhaftende, Cic. – m. ex u. Abl., maculam ex paterno sanguine, Cic.: furorem ex maleficiis, Cic. – b) etw. Straffälliges auf sich laden, begehen, tantum scelus, Cic.: malum aut scelus, Cic. – m. in u. Akk., non istum (Verres) maius in sese (gegen das röm. Volk) scelus concepisse, Cic. – m. cum u. Abl., quod flagitium Lentulus non cum Autronio concepit? Cic. – m. Abl. (durch), violandā re publicā fraudes inexpiabiles, Cic. Vgl. Benecke Cic. Cat. 2, 7. – c) (m.u. ohne animo, mente u. dgl.) etw. in die Seele, in die Gedanken, in das Gefühl aufnehmen = etw. in sich entstehen od. aufkommen lassen, ihm Raum geben, Eingang finden lassen, in sich nähren, im Busen hegen, empfin den, fühlen, tanta flagitia (schmähliche Behauptungen) animo, Cic.: iram intimo animo et corde, Cic.: animo ingentes iras, Ov.: c. mente vaticinos furores (Begeisterung), Ov.: pectore robur, Kraft im Busen fühlen, Verg.: tantum robur intra pectora pro facto spemque metumque suo, Ov.: corde metus, Stat.: auribus tantam cupiditatem, Cic.: pectora concipiunt alios motus, das Herz wird von andern Regungen ergriffen, Verg. – ohne animo u. dgl., spem regni, Liv.: spem suae mortis, Ov.: spem ostentis, Suet.: tantam od. ingentem iram, Curt. u. Iustin.: odium in alqm, Cic.: inimicitiae privatae ex praetura conceptae, Caes.: furor incredibilis biennio ante conceptus, der unbegreifliche u. wahnsinnige Gedanke, der zwei Jahre vorher unter m.K. gefaßt war, Cic.: c. curam ducis, die Führung (das Kommando) übernehmen, Verg. – bene concepti affectus, tief empfundene Gefühle, Quint. – dah. (mit [u. poet. ohne] spe, mente) der Hoffnung auf etw., dem Gedanken an etw. Raum geben, auf etw. hoffen, nach etw. streben, trachten, auf etw. sinnen, scelus, Cic.: hoc spe concipere, audacis animi esse, Liv.: concipit aethera mente, Ov.: c. thalamos alieni orbis, Ov. – non servili animo c. m. folg. Infin. = den nicht sklavischen Entschluß fassen, zu usw., Tac. ann. 2, 39. – d) etw. in die Phantasie aufnehmen = etw. sich vorstellen (von etw. sich eine Vorstellung machen), sich einbilden, (sich) denken, gew. m. Abl. animo, mente (s. Drak. Liv. 9, 18, 8), α) übh.: agedum inaugura, fierine possit, quod nunc ego mente concipio, Liv.: quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo, unius tamen ea magnitudo hominis erit, Liv.: quid mirum si in auspiciis... imbecilli animi superstitiosa ista concipiant? Cic.: opulentia (Reichtum), quantam qui oculis non subiecere, animis concipere non possunt, von dessen Größe sich diejenigen, die ihn nicht mit Augen gesehen, keine Vorstellung machen können, Curt.: protinus concepit ›Italiam‹ et ›arma virumque‹, dachte sich J. usw. (= kam auf den Gedanken, die Äneide zu dichten), v. Vergil, Mart. 8, 56, 19. – m. folg. Acc. u. Infin., concepit, (Germanos) esse homines, qui etc., Vell. 2, 117, 3: forsitan et lucos illic urbesque deorum concipias animo esse, Ov. met. 2, 77. – m. folg. indir. Fragesatz, concipere animo potes, quam simus fatigati, Plin. ep. 3, 9, 24. – Partiz. Perf. im Plur. subst., mente concepta, ōrum, n., das Vorgestellte, Gedachte, die Gedanken, Einbildungen, Quint. 5, 10. § 1 u. 4: mente concepta sensus vocamus, Quint. 8, 5, 2. – β) = etw. ahnen, argwöhnen, nec nutrix etiamnum concipit ullum mente nefas, Ov.: nec tantos mente furores concipit, ihr kam in die Seele kein Gedanke von solcher Wut, Verg. – e) in die Erkenntnis, in das Bewußtsein aufnehmen, auffassen, erkennen, begreifen, principio rerum omnium quasi adumbratas intellegentias animo ac mente c., Cic.: habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam, wohlverstanden u. ziemlich bestimmt aufgefaßt u. begriffen haben, Cic.: si qua divinae opis auguria mente concipi possent, Curt. – m. folg. Acc. u. Infin., quod enim ita iuratum est, ut mens conciperet fieri oportere, id servandum est, jeden Eid, den man mit dem Bewußtsein geschworen hat, man sei zu seiner Erfüllung verpflichtet, muß man halten, Cic. de off. 3, 107. – / arch. Infin. Präs. Pass. concipei, Corp. inscr. Lat. 1, 205. col. I, 45 u. 48.

    lateinisch-deutsches > concipio

  • 7 concipio

    con-cipio, cēpī, ceptum, ere (con u. capio), zusammenfassen, aufnehmen, auffassen, auffangen, I) im allg.: 1) eig., vermittelst eines Gefäßes u. dgl., a) übh.: nuces vix sesquimodio, Varr.: aquam trulleo, Varr. LL.: multum ignem trullis ferreis, Liv.: ingrediendo ventum veste, Quint.: auras (verst. ex tibiis), Ov.: in quibus aura illa concipitur, Quint.: quorum nomina nostro ore concipi nequeant, nicht in unsern Mund genommen, d.i. nicht ausgesprochen werden können, Mela. – b) Wasser in eine Röhre fassen (t.t.), Alsietinam aquam, Frontin. aqu. 11; u. so ibid. 5 sqq. – Partiz. subst., concepta commentariorum, die in den Kommentarien verzeichneten Fassungsmaße, Frontin. aqu. 67 u. 73. – c) Pass. concipī, α) sich ansammeln, v. Flüssigkeiten übh., ut quisque (umor) ibi (in den Ställen) conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur, Col. 1, 6, 5. – β) sich fangen, entspringen, v. Flüssen, torrens velut ex alio fonte conceptus, Curt.: Ganges multis fontibus conceptus, Mela: Indus conceptam pluribus alveis undam trahit, Mela: torrens imbribus conceptus, ein Gießbach, Col. – γ) sich ansammelnd entstehen, sich bilden, in ea parte nivem concipi, Sen. nat. qu. 4, 12, 1. – bes. v. phys. Übeln, is morbus aestate plerumque concipitur, Col. 7, 5, 14: si ex calore et aestu concepta pestis invasit, Col. 7, 5, 2.
    ————
    2) übtr., Worte in eine (bestimmte, gesetzliche, feierliche) Formel bringen, die Formel von etw. abfassen, -aufsetzen (als t.t.): a) übh.: verba (iurisiurandi), iusiurandum, Liv.: conceptis verbis iurare, einen förmlichen (feierlichen) Eid schwören, Plaut. u. Liv. (vgl. quod EX ANIMl SENTENTIA iuraris, sicut concipitur more nostro, wie es in der bei uns üblichen Formel heißt, Cic.): verbis conceptissimis iurare, den förmlichsten (feierlichsten) Eid schwören, Petr. 113, 13: conceptis verbis peierare, einen förmlichen Meineid schwören, Cic.: dass. conceptis verbis deierare, Nep. fr. X II, 2 Stav.: verbis conceptis affirmare m. folg. Akk. u. Infin., Sen. apoc. 1, 3. – c. vadimonium, Cic.: edictum, obligationem, ICt. – dah. prägn., α) etw. in feierlicher Formel aus- od. nachsprechen (vgl. Bach Ov. met. 7, 594. Ruperti Tac. hist. 4, 31, 3), preces, Ov.: vota, Ov.: Q. Marcio Philippo praeeunte in foro votum (v. Volke), Liv.: c. cetera iurisiurandi verba, Tac.: sic verba concipito, sprich folgende Gebetsformel aus, Cato r.r. 139, 1 u. 141, 4: verba iurationis concipit (er schwört) m. folg. Akk. u. Infin., Macr. sat. 1, 6, 30. – β) in feierlicher (offizieller) Formel schließen, ankündigen, bestimmen, anordnen, foedus, Verg.: iustum bellum, Varr. LL.: Latinas (ferias) sacrumque in monte Albano rite, Liv.: nova atque integra auspicia, Liv. – b) eine Summe in Zahlen fassen, anschlagen, berechnen,
    ————
    bestimmen, c. summas (der Gefallenen), Liv. 3, 5, 12.
    II) insbes., an od. in sich nehmen, annehmen, in sich aufnehmen, 1) eig.: a) als jurist. t.t., eine Sache bei jmd. abfangen, abfassen, penes quem res concepta et inventa est, Paul. sent. 2, 31, 5. – insbes., c. furtum, einen Diebstahl in Gegenwart von Zeugen bei jmd. feststellen, Gell. 11, 18, 9 sqq. Gaius inst. 3, 186. – b) eine Flüssigkeit in sich aufnehmen, an sich ziehen, einsaugen, concipit Iris aquas, Ov.: vinea omnes imbres limumque concipit, Col.: concipiunt (nubes) multum marinum umorem, Lucr.: madefacta terra caducas concepit lacrimas ac venis perbibit imis, Ov.: ne (frumentum) concepto umore vitietur, Sen.: patere (laß zu) medicamentum concipi venis, Curt. – c) Feuer, α) v. Gebäuden u.a. brennbaren Ggstdn., c. ignem od. flammam, Feuer fangen, angehen (s. Oudend. Caes. b.c. 2, 14, 2), zB. materies, quae nisi admoto igni ignem concipere possit, Cic.: turris concipit ignem od. flammam, Curt. u. Caes.: stuppa iacit flammam concepto protinus igni, Lucr.: herba, cuius radix e longinquo concipit ignes, Plin.: conceptum ignem late od. latius fundere, Curt.: ne sacer tot ab ignibus aether conciperet flammas, Ov.: caedatur omnis silva et Oetaeum nemus concipiat ignes, Sen. poët.: ignitis lapidibus igne concepto, Vulg. 2. Mach. 10, 3. – u. im Bilde v. Verlieb-
    ————
    ten, quem mens mea concipit ignem? welch Feuer der Liebe ergreift meinen Sinn? Ov.: concipit interea validos Aeëtias ignes, es erfaßt die Ä. heftige Glut, Ov.: cuncto concepit pectore flammam, Catull.: excute virgineo conceptas pectore flammas, Ov. – β) v. Kalk beim Löschen, c. ignem, sich erhitzen, Ov. met. 7, 108. – d) Luft aufnehmen, fangen, einziehen, cum magnam vim venti vela conciperent, Curt.: bucina concepit aëra, Ov.: pars (animae) concipitur cordis parte quādam, quem ventriculum cordis appellant, Cic. – e) in od. an den Körper aufnehmen, α) übh.: praecordiis conceptam mortem continere, Cic. Tusc. 1, 96. – β) befruchtenden Samen in sich aufnehmen, v. der Erde u. dgl., omnia quae terra concipiat semina, Cic.: censes, ante coronam herbae exstitisse, quam conceptum esse semen? Cic.: inde occultas vires et pabula terrae pinguia concipiant, Verg. – γ) v. weibl. Wesen, empfangen = schwanger-, trächtig werden, absol., ubi concepit aliqua, Cels.: cum concepit mula, Cic. – m. Acc., ut id quod conceperat servaret, Cic.: phoenix se ipsa concipit, Mela: concepta crimina (die durch Verbrechen empfangene Leibesfrucht, das Sündenkind) portat, Ov.: ita fit ut sola piscium et animal pariant et ova concipiant, Plin. – u. (im Bilde) hoc quod conceptum res publica periculum parturit (mit der der Staat gleichs. schwanger geht), Cic. – mit ex od. (selten) m. de od. ab u. Abl., od. m.
    ————
    Adv. (woher?), ex illo concipit ales, Ov.: quod erat ex fratre conceptum, Cic.: Tiberius ut ex adulterio conceptus, Suet.: u. (mehr im Bilde) funestum illud animal ex nefariis stupris, ex civili cruore conceptum, Cic.: de lupo concepta Nape, Ov.: conceptus a captiva servus, Ov.: Apis bos divinitus conceptus, Mela. – m. Abl. womit? partum od. alqm conceptum utero habere, Val. Max. – m. Abl. wodurch? quem pluvio Danaë conceperat auro, Ov.: anguis immanis concubitu conceptus, Cic.: puer furto conceptus, ein Kind von geheimer (unehelicher) Geburt, ein Bastard, Ov.: phoenix non coitu concipitur, Mela. – m. usque in u. Akk. der Zeit, feminae (canes) concipiunt usque in annos novem, Col. – dah. prägn., concipe = heirate, Ov. met. 11, 222. – u. Partiz. Perf. subst., conceptum, ī, n., die Leibesfrucht, ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur, Scrib. ep. ad C. Iul. Callist. p. 3 R.: coacta conceptum a se abigere, Suet. Dom. 22: u. so timeo ne (ova) iam concepti (sc. pulli) sint, schon Junge sind (wir: schon besessen sind), Petr. 33, 5. – f) eine Frucht usw. an sich erzeugen, ansetzen, spicam (v. Halme), Plin.: radicem (v. Baume), ICt. – g) eine physische Eigenschaft od. Beschaffenheit annehmen, bekommen, v. Lebl., alias aliasque vires (v. Flüssen u. Seen), Ov. met. 15, 336. – c. acorem, amaritudinem, sauer, bitter werden, Col.: saporem salis, Pallad.: teporem, lauwarm
    ————
    werden, Pallad. – od. ein phys. Gut od. Übel bekommen, sich zuziehen, v. leb. Wesen, eo sapore cupidinem bibendi pascendique (v. Schafen), Col.: veram noxam (Schaden am Leibe), Col.: aes alienum, Schulden machen, ICt. – h) mit den Augen auffassen = wahrnehmen, qui haec tanta oculis bona (so viel Schönes) concipio? Plaut. Poen. 277.
    2) übtr., a) übh. an sich od. in sich aufnehmen, ein moral. Übel sich zuziehen, auf sich laden, dedecus (Schande), Cic.: vitia, Cic.: dolor a se ipso conceptus, von selbst entstandener (Ggstz. a deo immissus), Cic.: illa macula Mithridatico bello superiore concepta, Cic.: aliquot iam per annos concepta huic ordini turpitudo atque infamia, anhaftende, Cic. – m. ex u. Abl., maculam ex paterno sanguine, Cic.: furorem ex maleficiis, Cic. – b) etw. Straffälliges auf sich laden, begehen, tantum scelus, Cic.: malum aut scelus, Cic. – m. in u. Akk., non istum (Verres) maius in sese (gegen das röm. Volk) scelus concepisse, Cic. – m. cum u. Abl., quod flagitium Lentulus non cum Autronio concepit? Cic. – m. Abl. (durch), violandā re publicā fraudes inexpiabiles, Cic. Vgl. Benecke Cic. Cat. 2, 7. – c) (m.u. ohne animo, mente u. dgl.) etw. in die Seele, in die Gedanken, in das Gefühl aufnehmen = etw. in sich entstehen od. aufkommen lassen, ihm Raum geben, Eingang finden lassen, in sich nähren, im Busen hegen, empfin-
    ————
    den, fühlen, tanta flagitia (schmähliche Behauptungen) animo, Cic.: iram intimo animo et corde, Cic.: animo ingentes iras, Ov.: c. mente vaticinos furores (Begeisterung), Ov.: pectore robur, Kraft im Busen fühlen, Verg.: tantum robur intra pectora pro facto spemque metumque suo, Ov.: corde metus, Stat.: auribus tantam cupiditatem, Cic.: pectora concipiunt alios motus, das Herz wird von andern Regungen ergriffen, Verg. – ohne animo u. dgl., spem regni, Liv.: spem suae mortis, Ov.: spem ostentis, Suet.: tantam od. ingentem iram, Curt. u. Iustin.: odium in alqm, Cic.: inimicitiae privatae ex praetura conceptae, Caes.: furor incredibilis biennio ante conceptus, der unbegreifliche u. wahnsinnige Gedanke, der zwei Jahre vorher unter m.K. gefaßt war, Cic.: c. curam ducis, die Führung (das Kommando) übernehmen, Verg. – bene concepti affectus, tief empfundene Gefühle, Quint. – dah. (mit [u. poet. ohne] spe, mente) der Hoffnung auf etw., dem Gedanken an etw. Raum geben, auf etw. hoffen, nach etw. streben, trachten, auf etw. sinnen, scelus, Cic.: hoc spe concipere, audacis animi esse, Liv.: concipit aethera mente, Ov.: c. thalamos alieni orbis, Ov. – non servili animo c. m. folg. Infin. = den nicht sklavischen Entschluß fassen, zu usw., Tac. ann. 2, 39. – d) etw. in die Phantasie aufnehmen = etw. sich vorstellen (von etw. sich eine Vorstellung machen), sich einbilden,
    ————
    (sich) denken, gew. m. Abl. animo, mente (s. Drak. Liv. 9, 18, 8), α) übh.: agedum inaugura, fierine possit, quod nunc ego mente concipio, Liv.: quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo, unius tamen ea magnitudo hominis erit, Liv.: quid mirum si in auspiciis... imbecilli animi superstitiosa ista concipiant? Cic.: opulentia (Reichtum), quantam qui oculis non subiecere, animis concipere non possunt, von dessen Größe sich diejenigen, die ihn nicht mit Augen gesehen, keine Vorstellung machen können, Curt.: protinus concepit ›Italiam‹ et ›arma virumque‹, dachte sich J. usw. (= kam auf den Gedanken, die Äneide zu dichten), v. Vergil, Mart. 8, 56, 19. – m. folg. Acc. u. Infin., concepit, (Germanos) esse homines, qui etc., Vell. 2, 117, 3: forsitan et lucos illic urbesque deorum concipias animo esse, Ov. met. 2, 77. – m. folg. indir. Fragesatz, concipere animo potes, quam simus fatigati, Plin. ep. 3, 9, 24. – Partiz. Perf. im Plur. subst., mente concepta, ōrum, n., das Vorgestellte, Gedachte, die Gedanken, Einbildungen, Quint. 5, 10. § 1 u. 4: mente concepta sensus vocamus, Quint. 8, 5, 2. – β) = etw. ahnen, argwöhnen, nec nutrix etiamnum concipit ullum mente nefas, Ov.: nec tantos mente furores concipit, ihr kam in die Seele kein Gedanke von solcher Wut, Verg. – e) in die Erkenntnis, in das Bewußtsein aufnehmen, auffassen, erkennen, begreifen, principio rerum omnium quasi adumbratas
    ————
    intellegentias animo ac mente c., Cic.: habere bene cognitam voluptatem et satis firme conceptam animo atque comprehensam, wohlverstanden u. ziemlich bestimmt aufgefaßt u. begriffen haben, Cic.: si qua divinae opis auguria mente concipi possent, Curt. – m. folg. Acc. u. Infin., quod enim ita iuratum est, ut mens conciperet fieri oportere, id servandum est, jeden Eid, den man mit dem Bewußtsein geschworen hat, man sei zu seiner Erfüllung verpflichtet, muß man halten, Cic. de off. 3, 107. – arch. Infin. Präs. Pass. concipei, Corp. inscr. Lat. 1, 205. col. I, 45 u. 48.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > concipio

  • 8 votum

    votum, i, n. [st2]1 [-] objet promis ou donné comme offrande. [st2]2 [-] vœu, promesse aux dieux. [st2]3 [-] prière accompagnant un voeu, prière; souhait, désir. [st2]4 [-] objet des voeux; chose souhaitée ou aimée. [st2]5 [-] voeux publics, prières pour le prince, prières pour l'Etat. [st2]6 [-] voeux nuptiaux; mariage.    - votis incendimus aras, Virg. En. 3.279: pour nos voeux nous embrasons les victimes sur les autels.    - Danai in voto (= in equo Trojano) latent, Petr. 89: les Grecs sont cachés dans leur offrande.    - a - vota facere (suscipere, nuncupare, concipere, vovere): faire des voeux.    - votum facere aliquid, Plin.: faire voeu d'offrir un objet.    - votum solvere (persolvere, dissolvere, exsolvere, reddere): s'acquitter d'un voeu, accomplir un voeu.    - voto fungi (liberari): accomplir un voeu.    - votum debere, Cic.: être lié par un voeu.    - voto teneri, Cic.: être lié par un voeu.    - voti damnatus, Liv.: lié par un voeu.    - vota exaudire, Virg.: exaucer les voeux.    - votis annuere (adesse), Ov.: exaucer les voeux.    - vota canere Junoni, Virg.: chanter des hymnes en l'honneur de Junon.    - voto stare cum aliquo, Caes.: faire des voeux pour qqn.    - ex voto: conformément à un voeu ou au gré de ses désirs, à souhait.    - [abcl]b - vota facere (suscipere): adresser des prières.    - deos votis (in vota) vocare, Virg.: invoquer les dieux, implorer les dieux.    - voti compos (potens): qui a vu son voeu se réaliser.    - ad votum, Sén, Ep. 2, 15, 3: à souhait.    - contra votum: contrairement au voeu, à regret (formule d'épitaphe).    - votum imperata faciendi, Plin.-jn.: le désir d'obéir.    - voto fertilior tuo, Ov. A. A. 1, 90: plus fertile que tu ne pouvais le souhaiter.    - vota arborum frugumque sunt + prop. inf., Plin.: les arbres et les céréales demandent que...    - vota sua petit, Ov.: il demande l'objet de sa flamme.    - votum et funus, Apul.: les noces et les funérailles.    - ad tertia vota migrare,Cod. Just. 5, 9, 4: convoler en troisièmes noces.
    * * *
    votum, i, n. [st2]1 [-] objet promis ou donné comme offrande. [st2]2 [-] vœu, promesse aux dieux. [st2]3 [-] prière accompagnant un voeu, prière; souhait, désir. [st2]4 [-] objet des voeux; chose souhaitée ou aimée. [st2]5 [-] voeux publics, prières pour le prince, prières pour l'Etat. [st2]6 [-] voeux nuptiaux; mariage.    - votis incendimus aras, Virg. En. 3.279: pour nos voeux nous embrasons les victimes sur les autels.    - Danai in voto (= in equo Trojano) latent, Petr. 89: les Grecs sont cachés dans leur offrande.    - a - vota facere (suscipere, nuncupare, concipere, vovere): faire des voeux.    - votum facere aliquid, Plin.: faire voeu d'offrir un objet.    - votum solvere (persolvere, dissolvere, exsolvere, reddere): s'acquitter d'un voeu, accomplir un voeu.    - voto fungi (liberari): accomplir un voeu.    - votum debere, Cic.: être lié par un voeu.    - voto teneri, Cic.: être lié par un voeu.    - voti damnatus, Liv.: lié par un voeu.    - vota exaudire, Virg.: exaucer les voeux.    - votis annuere (adesse), Ov.: exaucer les voeux.    - vota canere Junoni, Virg.: chanter des hymnes en l'honneur de Junon.    - voto stare cum aliquo, Caes.: faire des voeux pour qqn.    - ex voto: conformément à un voeu ou au gré de ses désirs, à souhait.    - [abcl]b - vota facere (suscipere): adresser des prières.    - deos votis (in vota) vocare, Virg.: invoquer les dieux, implorer les dieux.    - voti compos (potens): qui a vu son voeu se réaliser.    - ad votum, Sén, Ep. 2, 15, 3: à souhait.    - contra votum: contrairement au voeu, à regret (formule d'épitaphe).    - votum imperata faciendi, Plin.-jn.: le désir d'obéir.    - voto fertilior tuo, Ov. A. A. 1, 90: plus fertile que tu ne pouvais le souhaiter.    - vota arborum frugumque sunt + prop. inf., Plin.: les arbres et les céréales demandent que...    - vota sua petit, Ov.: il demande l'objet de sa flamme.    - votum et funus, Apul.: les noces et les funérailles.    - ad tertia vota migrare,Cod. Just. 5, 9, 4: convoler en troisièmes noces.
    * * *
        Votum, voti. Cic. Veu, Promesse faicte à Dieu.
    \
        Votum. Ouid. Chose obtenue et impetree de Dieu par prieres et supplications, Chose fort desiree.
    \
        Amarum votum. Claud. Desir qui porte dommage à celuy qui l'a obtenu.
    \
        Furialia vota. Sil. Desir furieux, Convoitise ou affection desordonnee.
    \
        Furiosa. Ouid. Cupidité furieuse.
    \
        Futile votum. Sil. Desir vain et inutile.
    \
        Ignauum. Claud. Quand on souhaite quelque chose, et neantmoins on ne travaille point pour y parvenir.
    \
        Pia vota. Ouid. Prieres de gents de bien faictes à Dieu.
    \
        Publica. Ouid. Prieres publiques, comme l'eglise fait.
    \
        Tristia. Ouid. D'une personne triste.
    \
        Annuit votis nostris Deus. Clau. Dieu a exaulcé noz prieres.
    \
        Canere vota diuis. Virgil. Hymnes et prieres.
    \
        Concipere vota. Ouid. Prier Dieu.
    \
        Concepta vota. Sil. Veux ou prieres faictes par certaines formules de parolles.
    \
        Corrigere vota sua. Ouid. Corriger son appetit et fol desir.
    \
        Dissoluere vota. Cic. Accomplir son veu.
    \
        In vota effundi. Tacit. Prier et supplier de toute sa puissance.
    \
        Exequi annua vota. Virgil. Comme quand on fait dire tout les ans à certain jour un obit pour un trespassé.
    \
        Facere vota. Cic. Desirer et souhaiter, ou Faire supplication.
    \
        Inhibere vota alicuius rogando. Ouid. Engarder aucun par prieres de faire ce qu'il avoit affection de faire.
    \
        Liberari voti, pro voto. Liuius. Estre acquicté d'un veu faict à Dieu.
    \
        Votis vota nectere. Lucret. Faire veu sur veu.
    \
        Obligare votis caput. Horat. S'obliger à un veu et promesse.
    \
        Onerare votis aethera. Virgil. Faire beaucoup de veux et promesses à Dieu.
    \
        Poscere opem votis. Ouid. Par prieres.
    \
        Feralia vota sancire diis Stygiis contra aliquem. Stat. Faire que le diable l'emporte, Le donner au diable.
    \
        Fidem voti soluere. Ouid. Accomplir son veu et promesse.
    \
        Tacito suspendit vota labello. Catull. Elle fait des veux en parlant tout bas, ou sans parler.
    \
        Vocare aliquem in vota. Virgil. Luy dire qu'il prie Dieu pour nous.
    \
        Vocare diuos in vota. Virgil. Reclamer, Requerir à son aide.
    \
        Vocari votis. Virgil. Estre invoqué par prieres.
    \
        Votum. Plin. iunior. Desir, Souhait.
    \
        Compos voti. Senec. Qui fait ce qu'il veult, Qui ha son souhait.
    \
        Matura vota coloni. Ouid. Les bleds meurs fort desirez par le laboureur.
    \
        Deplorata vota colonorum. Ouid. Quand les laboureurs pleurent leurs bleds gastez, pour lesquels ils avoyent faict tant de prieres à Dieu.
    \
        Melior fingi ne voto quidem posset. Plin. iunior. On n'en pourroit souhaiter un meilleur.
    \
        Implere votum alicuius. Curt. Accomplir son desir.
    \
        Potiri voto. Ouid. Jouir de ce qu'on desiroit.
    \
        Respondere votis alicuius. Virgil. Satisfaire ou desir d'aucun.
    \
        Succedere in vota alicuius. Ouid. Convoiter ce qu'un autre avoit desja convoité.
    \
        Superant modum tua vota. Stat. Tes desirs sont excessifs.
    \
        Est in voto scire quid ferat, etc. Persius. Je desire fort et convoite de scavoir, etc.

    Dictionarium latinogallicum > votum

  • 9 scelus

    scelus, eris, n. (Wz. [s]quel, biegen, krümmen, verkehrt handeln, griech. σκαλιός, krumm, σκέλος, Schenkel; abh. scëlah = nhd. scheel), die Bosheit, I) eig., subjektiv = die Verruchtheit, Ruchlosigkeit, der verbrecherische Sinn, der Frevelmut, die Bosheit, Tücke (Ggstz. pietas), Cic. Cat. 2, 25 u. 4, 20. Cic. Verr. 3, 152; 5, 106 u. 189. Cic. Sull. 16 u. 70; de rep. 3, 27. – v. der Tücke der Tiere, des Wassers usw., Plin. 25, 20. – II) meton., objektiv. A) die Bosheit = frevelhafte-, gottlose-, ruchlose-, verruchte Tat, ein mit Verachtung der Gesetze, der Religion und der eigenen Schande unternommenes Verbrechen, der Frevel, die Freveltat, Bluttat, wie Mord, Hochverrat usw., 1) eig.: scelus facere od. admittere od. committere od. edere od. concipere od. in sese concipere od. suscipere, Cic.: scelere se devincire od. se obstringere od. se alligare od. astringi, sich beladen, Cic.: in scelera simul ac dedecora prorumpere. Tac.: Piso sceleris condemnat generum suum, wegen Hochverrats, als Empörer gegen den Staat, Cic.: so auch hinc pietas (Vaterlandsliebe), hinc scelus (Hochverrat), Cic.: sc. divinum et humanum, gegen Götter u. Menschen, Liv.: sc. legatorum interfectorum, Verbrechen des Gesandtenmordes, Liv.: minister sceleris, des Mordes, Liv.: scelus est m. Infin., sc. est (civem Romanum) verberare, Cic. Verr. 5, 170. – 2) übtr.: a) im unwilligen Gesprächston für verfluchter Streich, Unglück, quod hoc est scelus? welch hartes Los! Plaut. capt. 762: quid hoc est sceleris! Ter. eun. 326: accĭdit infandum nostrae scelus puellae, Mart. 7, 14, 1. – b) von schrecklichen Naturereignissen, Greuel, scelera naturae, wie Überschwemmungen, Erdbeben, Plin. 2, 206. – c) v. schlecht schmeckenden Dingen, sinapis scelera, greulicher, abscheulicher Senf, Plaut. Pseud. 817. – B) der verworfene-, ruchlose-, verruchte Mensch, der Schurke, das Laster, ne bestiis quae tantum scelus attigissent, immanioribus uteremur, Cic.: bes. als Schimpfwort, Schelm, Schurke, Komik. u. Apul. (s. Spengel Ter. Andr. 607): scelerum caput, Erzhalunke, Plaut. (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 495): mit Genet., scelus viri, Schurke (Schelm) von Kerl, Plaut.; u. so scelus artificis, Verg. (vgl. Brix Plaut. Men. 488): von männlichen Wesen mit Pronom. masc., is scelus, Plaut.: illic scelus, Ter. – / ungew. Abl. sceleri, Sen. Phaed. 685.

    lateinisch-deutsches > scelus

  • 10 aethereus

    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).
    * * *
    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).
    * * *
        AEthereus siue aetherius, Adiectiuum. De l'air, Celeste, Divin.
    \
        Astra aetherea. Virgil. Les astres du ciel.
    \
        Cursus aetherius. Virgil. Cours, ou vol en l'air.
    \
        Pater aetherius. Stat. Pere celeste.
    \
        Sedes aethereas sperare. Ouid. Esperer d'aller au ciel.

    Dictionarium latinogallicum > aethereus

  • 11 flamma

    [st1]1 [-] flamma, ae, f. [*flagma*]:    - cf gr. ϕλέγω --- ϕλόξ, ϕλογός: flamme. a - flamme, feu, incendie; péril.    - flammam concipere, Caes. BC. 2, 14, 2: prendre feu.    - flamma ferroque, Liv. 30, 6: par le fer et le feu.    - e flamma cibum petere, Ter. Eun. 3, 2, 38: aller chercher sa nourriture dans les flammes (affronter les plus grands dangers pour obtenir un avantage).    - flamma fumo est proxima, Plaut. Curc. 53 (prov.): il n'y a pas de fumée sans feu.    - is se eripuit flammā, Cic.: il échappa au péril (aux flammes).    - ordo flammarum, Virg.: rangée de torches.    - flammae volantes caeli, Lucr.: les astres qui errent dans le ciel. b - feu de l'amour, ardeur, violent désir, passion, enthousiasme.    - flamma amoris, Cic. Verr. 5, 92: feux de l'amour.    - flamma oratoris, Cic. Br. 93: le feu de l'orateur.    - flamma civilis discordiae, Cic. Fam. 16, 11, 2: le feu de la discorde civile.    - flamma gulae, Ov. M. 8: les tourments de la faim.    - amoris flammā conflagrare, Cic.: brûler des feux de l'amour.    - digne puer meliore flammā, Hor. C. 1, 27, 20: enfant, qui méritait d'autres amours.    - excute virgineo conceptas pectore flammas, Ov. M. 7.17: étouffe les feux allumés dans ton sein.    - flamma oratoris exstinguitur, Cic.: l'enthousiasme de l'orateur s'éteint. c - feu, vif éclat, couleur éclatante.    - Plin. 35, 46 ; Virg. En. 6, 300 ; Ov. M. 11, 368. [st1]2 [-] Flamma, ae, m.: Flamma (surnom).    - Plin. 22, 11 ; Tac. H. 4, 45.
    * * *
    [st1]1 [-] flamma, ae, f. [*flagma*]:    - cf gr. ϕλέγω --- ϕλόξ, ϕλογός: flamme. a - flamme, feu, incendie; péril.    - flammam concipere, Caes. BC. 2, 14, 2: prendre feu.    - flamma ferroque, Liv. 30, 6: par le fer et le feu.    - e flamma cibum petere, Ter. Eun. 3, 2, 38: aller chercher sa nourriture dans les flammes (affronter les plus grands dangers pour obtenir un avantage).    - flamma fumo est proxima, Plaut. Curc. 53 (prov.): il n'y a pas de fumée sans feu.    - is se eripuit flammā, Cic.: il échappa au péril (aux flammes).    - ordo flammarum, Virg.: rangée de torches.    - flammae volantes caeli, Lucr.: les astres qui errent dans le ciel. b - feu de l'amour, ardeur, violent désir, passion, enthousiasme.    - flamma amoris, Cic. Verr. 5, 92: feux de l'amour.    - flamma oratoris, Cic. Br. 93: le feu de l'orateur.    - flamma civilis discordiae, Cic. Fam. 16, 11, 2: le feu de la discorde civile.    - flamma gulae, Ov. M. 8: les tourments de la faim.    - amoris flammā conflagrare, Cic.: brûler des feux de l'amour.    - digne puer meliore flammā, Hor. C. 1, 27, 20: enfant, qui méritait d'autres amours.    - excute virgineo conceptas pectore flammas, Ov. M. 7.17: étouffe les feux allumés dans ton sein.    - flamma oratoris exstinguitur, Cic.: l'enthousiasme de l'orateur s'éteint. c - feu, vif éclat, couleur éclatante.    - Plin. 35, 46 ; Virg. En. 6, 300 ; Ov. M. 11, 368. [st1]2 [-] Flamma, ae, m.: Flamma (surnom).    - Plin. 22, 11 ; Tac. H. 4, 45.
    * * *
        Flamma, huius flammae. Flambe, ou Flamme.
    \
        Flamma fumo est proxima. Plautus. Il n'est jamais feu sans fumee.
    \
        Compescere flammam mero. Ouid. Esteindre.
    \
        Hebetare flammas. Ouid. Leur oster la puissance de brusler et faire mal.
    \
        Mollire cibum vapore flammae. Lucret. Cuire.
    \
        Flamma, Periculum aliquando significat. Cic. Danger.
    \
        Feruida flamma. Ouid. Ardant amour.
    \
        Pronuba flamma. Claud. Le desir d'estre mariee.
    \
        Abire in flammas. Ouid. Estre tout embrasé d'amour.
    \
        Assumere nouas flammas. Ouid. Faire nouvelles amours.

    Dictionarium latinogallicum > flamma

  • 12 late

    lātē, adv. [latus]    - compar. latius -- superl. latissime. [st1]1 [-] au loin, au large, sur une grande étendue.    - quam latissime, Caes.: sur la plus large étendue possible.    - unde longe ac late prospectus erat, Liv. 21: d'où l'on avait une vue très étendue.    - equites late ire jubet, Sall. J. 68: il ordonne que les cavaliers marchent en ordre déployé.    - late tyrannus, Hor.: qui étend au loin sa domination. [st1]2 [-] largement, amplement.    - puer hunc ego parvus Ofellum integris opibus novi non latius usum quam nunc accisis, Hor. S. 2: j'ai connu, étant enfant, cet Ofellus: il ne dépensait pas plus, quand il avait tout son bien, que maintenant où on le lui a rogné.    - verba late concipere, Dig.: comprendre les mots dans un sens large.    - se latius fundet orator, Cic.: l'orateur se donnera plus libre carrière. [st1]3 [-] longuement, avec prolixité.    - latius loqui, Cic.: s'étendre dans ses discours.    - fusus late locus, Quint.: long développement.
    * * *
    lātē, adv. [latus]    - compar. latius -- superl. latissime. [st1]1 [-] au loin, au large, sur une grande étendue.    - quam latissime, Caes.: sur la plus large étendue possible.    - unde longe ac late prospectus erat, Liv. 21: d'où l'on avait une vue très étendue.    - equites late ire jubet, Sall. J. 68: il ordonne que les cavaliers marchent en ordre déployé.    - late tyrannus, Hor.: qui étend au loin sa domination. [st1]2 [-] largement, amplement.    - puer hunc ego parvus Ofellum integris opibus novi non latius usum quam nunc accisis, Hor. S. 2: j'ai connu, étant enfant, cet Ofellus: il ne dépensait pas plus, quand il avait tout son bien, que maintenant où on le lui a rogné.    - verba late concipere, Dig.: comprendre les mots dans un sens large.    - se latius fundet orator, Cic.: l'orateur se donnera plus libre carrière. [st1]3 [-] longuement, avec prolixité.    - latius loqui, Cic.: s'étendre dans ses discours.    - fusus late locus, Quint.: long développement.
    * * *
        Late, Aduerbium. Plin. iunior. Au large.
    \
        Audita latius nomina. Plin. iunior. En beaucoup de lieux.
    \
        Proximus dies faciem victoriae latius aperuit. Tacit. Plus amplement.
    \
        Audiri latius. Tacit. En beaucoup de lieux.
    \
        Late longeque diffusa laus Pompeii. Cic. Au long et au large, Par tout, De touts costez, En toutes parts, Du long et du lé.
    \
        Latius opinione disseminatum est hoc malum. Cic. Par beaucoup plus de lieux qu'on ne pensoit.
    \
        Latius loqui, cui Compresse opponitur. Cic. Amplement, et avec beaucoup de parolles.
    \
        Late patet, et ad multos pertinet haec ars. Cic. S'estend à beaucoup de choses.
    \
        Late atque inflate omnia perscribere ad aliquem. Caesar. Amplement.
    \
        Late vagatus ignis. Liu. Fort espandu.
    \
        Famae latius consulere. Plin. iunior. Prouvoir que la renommee dure plus longuement.

    Dictionarium latinogallicum > late

  • 13 metus

    mĕtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] crainte, inquiétude. [st2]2 [-] objet de la crainte. [st2]3 [-] crainte religieuse.    - metus alicujus: le crainte que l'on a de qqn ou la crainte qu'inspire qqn.    - metus poenae a Romanis: la crainte d’un châtiment venant des Romains.    - esse in metu: craindre, avoir peur.    - est in metu peregrinantium, ut... Plin.: les voyageurs ont peur que...    - metus est ne: il est à craindre que... ne...    - quod ubi Romam est nuntiatum, senatui metum injecit, ne tum vero sustineri nec in urbe seditio nec in castris posset, Liv. 5: dès que la nouvelle en vint à Rome, elle effraya le sénat: il craignait de ne plus pouvoir contenir la sédition ni à la ville ni au camp.    - metus + prop. inf. - metus est mihi eum venire, Ter.: je crains qu'il ne vienne.    - metus servilis, Cic.: crainte inspirée par les esclaves.    - alicui metum facere (afferre, incutere, injicere): inspirer de la crainte à qqn, effrayer qqn.    - metum capere (accipere, concipere, pati): éprouver des craintes.    - metu vacare, Cic.: être sans inquiétude.    - habeo praecipuum metum..., Cic.: ma plus grande inquiétude est...    - res habet metum, Ov.: une chose inspire de la crainte.    - metus parendi alicui, Sall.: la crainte d'avoir à obéir à qqn.    - aper, metus agricolis, Sen.-tr.: un sanglier, la terreur des campagnes.    - Metus: la Crainte (divinité, fille de la Nuit).
    * * *
    mĕtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] crainte, inquiétude. [st2]2 [-] objet de la crainte. [st2]3 [-] crainte religieuse.    - metus alicujus: le crainte que l'on a de qqn ou la crainte qu'inspire qqn.    - metus poenae a Romanis: la crainte d’un châtiment venant des Romains.    - esse in metu: craindre, avoir peur.    - est in metu peregrinantium, ut... Plin.: les voyageurs ont peur que...    - metus est ne: il est à craindre que... ne...    - quod ubi Romam est nuntiatum, senatui metum injecit, ne tum vero sustineri nec in urbe seditio nec in castris posset, Liv. 5: dès que la nouvelle en vint à Rome, elle effraya le sénat: il craignait de ne plus pouvoir contenir la sédition ni à la ville ni au camp.    - metus + prop. inf. - metus est mihi eum venire, Ter.: je crains qu'il ne vienne.    - metus servilis, Cic.: crainte inspirée par les esclaves.    - alicui metum facere (afferre, incutere, injicere): inspirer de la crainte à qqn, effrayer qqn.    - metum capere (accipere, concipere, pati): éprouver des craintes.    - metu vacare, Cic.: être sans inquiétude.    - habeo praecipuum metum..., Cic.: ma plus grande inquiétude est...    - res habet metum, Ov.: une chose inspire de la crainte.    - metus parendi alicui, Sall.: la crainte d'avoir à obéir à qqn.    - aper, metus agricolis, Sen.-tr.: un sanglier, la terreur des campagnes.    - Metus: la Crainte (divinité, fille de la Nuit).
    * * *
        Metus, huius metus, m. g. Cic. Crainte, Cremeur, Paour.
    \
        Metus de fratre in scribendo impedit. Cic. La crainte que j'ay que mon frere n'ait mal.
    \
        Afferre metum alicui. Cic. Luy faire paour.
    \
        Amoto metu. Terent. Crainte ostee.
    \
        Excessere metum mea iam bona. Ouid. Sont hors de tout danger.
    \
        Exoluere metum. Lucan. Oster la crainte.
    \
        Habeo Iunium et Quintilem in metu. Cic. Je crains les mois de Juin et de Juillet.
    \
        Intendunt metum. Tacit. Ils font paour.
    \
        Ponere aliquid in metu. Cic. Craindre.

    Dictionarium latinogallicum > metus

  • 14 vadimonium

    vădimonĭum, ĭi, n. [vas, vadis] [st2]1 [-] engagement (promesse), moyennant une caution, de comparaître en justice à un certain jour. [st2]2 [-] engagement, promesse.    - ad vadimonium venire (descendere): comparaître (en justice), répondre à une assignation.    - vadimonium promittere, Cic.: s'engager à comparaître.    - vadimonium deserere (vadimonium missum facere), Cic.: ne pas comparaître (litt. abandonner celui qui s'est porté caution).    - vadimonium concipere (constituere), Cic.: fixer le jour de la comparution.    - vadimonium alicui imponere, Nep.: assigner qqn à comparaître    - vadimonium obire (sistere): assigner à comparaître.
    * * *
    vădimonĭum, ĭi, n. [vas, vadis] [st2]1 [-] engagement (promesse), moyennant une caution, de comparaître en justice à un certain jour. [st2]2 [-] engagement, promesse.    - ad vadimonium venire (descendere): comparaître (en justice), répondre à une assignation.    - vadimonium promittere, Cic.: s'engager à comparaître.    - vadimonium deserere (vadimonium missum facere), Cic.: ne pas comparaître (litt. abandonner celui qui s'est porté caution).    - vadimonium concipere (constituere), Cic.: fixer le jour de la comparution.    - vadimonium alicui imponere, Nep.: assigner qqn à comparaître    - vadimonium obire (sistere): assigner à comparaître.
    * * *
        Vadimonium, vadimonii. Cic. Promesse et obligation de comparoir en justice au jour assigné.
    \
        Ad vadimonia curris. Propert. A ton assignation.
    \
        Constituere vadimonium. Cic. Assigner jour pour comparoir en jugement.

    Dictionarium latinogallicum > vadimonium

  • 15 scelus

    scelus, eris, n. (Wz. [s]quel, biegen, krümmen, verkehrt handeln, griech. σκαλιός, krumm, σκέλος, Schenkel; abh. scëlah = nhd. scheel), die Bosheit, I) eig., subjektiv = die Verruchtheit, Ruchlosigkeit, der verbrecherische Sinn, der Frevelmut, die Bosheit, Tücke (Ggstz. pietas), Cic. Cat. 2, 25 u. 4, 20. Cic. Verr. 3, 152; 5, 106 u. 189. Cic. Sull. 16 u. 70; de rep. 3, 27. – v. der Tücke der Tiere, des Wassers usw., Plin. 25, 20. – II) meton., objektiv. A) die Bosheit = frevelhafte-, gottlose-, ruchlose-, verruchte Tat, ein mit Verachtung der Gesetze, der Religion und der eigenen Schande unternommenes Verbrechen, der Frevel, die Freveltat, Bluttat, wie Mord, Hochverrat usw., 1) eig.: scelus facere od. admittere od. committere od. edere od. concipere od. in sese concipere od. suscipere, Cic.: scelere se devincire od. se obstringere od. se alligare od. astringi, sich beladen, Cic.: in scelera simul ac dedecora prorumpere. Tac.: Piso sceleris condemnat generum suum, wegen Hochverrats, als Empörer gegen den Staat, Cic.: so auch hinc pietas (Vaterlandsliebe), hinc scelus (Hochverrat), Cic.: sc. divinum et humanum, gegen Götter u. Menschen, Liv.: sc. legatorum interfectorum, Verbrechen des Gesandtenmordes, Liv.: minister sceleris, des Mordes, Liv.: scelus est m. Infin., sc. est (civem Romanum) verberare, Cic. Verr. 5,
    ————
    170. – 2) übtr.: a) im unwilligen Gesprächston für verfluchter Streich, Unglück, quod hoc est scelus? welch hartes Los! Plaut. capt. 762: quid hoc est sceleris! Ter. eun. 326: accĭdit infandum nostrae scelus puellae, Mart. 7, 14, 1. – b) von schrecklichen Naturereignissen, Greuel, scelera naturae, wie Überschwemmungen, Erdbeben, Plin. 2, 206. – c) v. schlecht schmeckenden Dingen, sinapis scelera, greulicher, abscheulicher Senf, Plaut. Pseud. 817. – B) der verworfene-, ruchlose-, verruchte Mensch, der Schurke, das Laster, ne bestiis quae tantum scelus attigissent, immanioribus uteremur, Cic.: bes. als Schimpfwort, Schelm, Schurke, Komik. u. Apul. (s. Spengel Ter. Andr. 607): scelerum caput, Erzhalunke, Plaut. (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 495): mit Genet., scelus viri, Schurke (Schelm) von Kerl, Plaut.; u. so scelus artificis, Verg. (vgl. Brix Plaut. Men. 488): von männlichen Wesen mit Pronom. masc., is scelus, Plaut.: illic scelus, Ter. – ungew. Abl. sceleri, Sen. Phaed. 685.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scelus

  • 16 scelus

    scĕlus, ĕris, n. [Sanscr. root skhal, to fall, akin to khal-, to deceive; cf. Goth. skal, to owe], an evil deed; a wicked, heinous, or impious action; a crime, sin, enormity, wickedness (the strongest general term for a morally bad act or quality; very freq. both in sing. and plur.; cf. nefas).
    I.
    Lit.
    1.
    Absol.:

    facinus est vincire civem Romanum, scelus verberare, prope parricidium necare,

    Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; cf. so (opp. to flagitia and delicta) Tac. G. 12:

    majus in sese scelus concipere nefariis sceleribus coöpertus,

    Cic. Verr. 2, 1, 4, § 9; id. Rosc. Am. 13, 37:

    detestabile scelus,

    id. Lael. 8, 27:

    scelus atque perfidia,

    id. Rosc. Am. 38, 109; so (with perfidia) id. Phil. 11, 2, 5; id. Att. 2, 22, 2; 3, 13, 2; Sall. J. 107, 2; Liv. 40, 39 al.; cf. (with audacia) Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170; (with furor) id. ib. 2, 5, 62, § 161; (with avaritia) id. ib. 2, 5, 9, § 24; id. Clu. 8, 23:

    documentum Persarum sceleris,

    id. Rep. 3, 9, 15:

    ex hac parte pudor pugnat, illinc petulantia... hinc pietas, illinc scelus,

    id. Cat. 2, 11, 25:

    scelus est igitur, nocere bestiae, quod scelus qui velit, etc.,

    id. Rep. 3, 11, 19:

    quid mali aut sceleris fingi aut excogitari potest, quod, etc.,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    nefario scelere concepto,

    id. Verr. 2, 4, 32, § 72:

    concipere in se,

    id. ib. 2, 1, 4, §

    9 (v. supra): tantum sceleris admittere,

    id. Att. 9, 10, 3:

    scelus nefarium facere,

    id. de Or. 1, 51, 221; cf. id. Rosc. Am. 9, 25:

    perficere,

    id. Clu. 68, 194:

    scelus an-helare,

    id. Cat. 2, 1, 1:

    moliri,

    id. Att. 7, 11, 1:

    edere,

    id. Phil. 13, 9, 21; cf.:

    edere in aliquem,

    id. Sest. 27, 58:

    suscipere,

    id. Phil. 11, 1, 2:

    scelere se alligare,

    id. Fl. 17, 41:

    scelere astringi,

    id. Sest. 50, 108:

    scelere obstringi,

    id. Verr. 2, 4, 32, § 71:

    obrui,

    Liv. 3, 19 et saep.—
    2.
    With gen. obj.:

    scelus legatorum contra jus gentium interfectorum,

    the crime of murdering their deputies, Liv. 4, 32.—Prov.:

    vulgo dicitur: Scelera non habere consilium,

    Quint. 7, 2, 44.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of animals or inanimate things (post-Aug.; perh. only in Plin.), a bad quality, vicious nature, a vice, fault: nec bestiarum solum ad nocendum scelera [p. 1641] sunt, sed interim aquarum quoque et locorum, Plin. 25, 3, 6, § 20:

    maximum salamandrae,

    id. 29, 4, 23, § 74:

    Scythae sagittas tingunt viperină sanie... inremediabile id scelus,

    id. 11, 53, 115, § 279.—
    B.
    Concr., in vulgar lang. as a term of reproach, rascal, scoundrel, villain, rogue; and of women, drab, baggage, etc.: minime miror, navis si fracta tibi, Scelus te et sceleste parta quae vexit bona, Plant. Rud. 2, 6, 22; id. Am. 2, 1, 7; id. Bacch. 5, 1, 9; id. Mil. 3, 2, 14; 3, 2, 27; id. Pers. 4, 9, 6; Ter. And. 2, 1, 17; 4, 1, 42; id. Eun. 5, 4, 19; id. Ad. 5, 1, 6; 5, 1, 12 al.; cf.:

    scelus viri,

    you scoundrel of a man, Plaut. Truc. 2, 7, 60.— With a masc. pron.:

    is me scelus attondit, etc.,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 9:

    ubi illic est scelus, quid me perdidit?

    Ter. And. 3, 5, 1; cf.:

    scelus, quemnam hic laudat?

    id. ib. 5, 2, 3.—
    C.
    In Plaut., Ter., and Mart., a mishap (qs. arising from wickedness), a misfortune, calamity (cf. sceleratus, B. 2., and scelestus, II.):

    perdidi unum filium puerum quadrimum... Major potitus hostium est: quod hoc est scelus!

    Plaut. Capt. 3, 5, 104: Pa. Quid hoc est sceleris? Ch. Perii, Ter. Eun. 2, 3, 34 Ruhnk.; Mart. 7, 14, 1.—
    D.
    A natural catastrophe: scelera naturae, i. e. earthquakes, inundations, etc., Plin. 2, 93, 95, § 206.

    Lewis & Short latin dictionary > scelus

  • 17 concipio

    , concepi, conceptum, concipere 3
      собирать; воспринимать; зачать (младенца)
      ♦ concipere odium in + acc. возненавидеть

    Dictionary Latin-Russian new > concipio

  • 18 animus

    ī m.
    1) дух, разумное начало, мысль (ut oculus, sic a., se non videns, alia cernit C)
    2) дух, жизненное начало ( в человеке) ( animi corporisque vires L)
    animantia quaedam animum habent, quaedam tantum animam Sen — одни живые существа имеют дух, другие же только душу (т. е. только дыхание)
    4) желание, стремление, склонность, воля, намерение
    fert a. O, Sl, Su — душа влечёт, т. е. обуревает желание, страстно хочется
    5) чувство, ощущение, страсть, пылкость
    alicui animos in aliquem facere O — внушить кому-л. неприязнь к кому-л.
    aequo animo Ter etc. — равнодушно, безучастно
    exsultare animo O — ликовать, радоваться
    6) характер, натура (a. mansuetus rhH., mollis Sl, parvus H)
    7) настроение, расположение, отношение ( bono animo esse in aliquem Cs)
    8) храбрость, мужество, уверенность в себе
    magnus mihi a. est, hodiernum diem initium libertatis fore T — я крепко надеюсь на то, что нынешний день положит начало освобождению
    10) порыв, сила
    dare animos plāgae V — придавать удару новую силу, т. е. увеличивать скорость (волчка)
    11) надменность, высокомерие
    animos capere C — удовлетворить высокомерие, уважить спесь (ср. 8.)
    12) наслаждение, удовольствие
    animo obsĕqui Pl — предаваться наслаждениям (делать всё, что душе угодно)
    animi causā Pl, C etc. или animi gratiā Pl — для развлечения, для удовольствия
    omnia fert aetas, animum quoque V — годы уносят всё, вплоть до памяти
    14) мнение, суждение
    meo animo Pl, C или ut meus est a. Plпо-моему
    15) сознание, сознательное состояние ( timor abstulit animum O)
    16) лицо, личность
    17) ласк. душа (моя), душенька (mi animel Pl, Ter)

    Латинско-русский словарь > animus

  • 19 flamma

    ae f. [одного корня с flagro ]
    1) пламя, огонь
    concipere flammam Cs — загореться, запылать
    e flamma petere cibum погов. Terхватать пищу с (погребального) костра (т. е. не брезгать ничем)
    prius undis f. (sc. miscebitur) погов. Poëta ap. Cскорее огонь смешается с водой ( о невозможном)
    f. fumo est proxĭma погов. Pl — где огонь, там и дым
    2) огонь, жар, пыл (f. belli, invidiae C); страсть (f. amoris C; veteris vestigia flammae V)
    3) блеск, сияние, сверкание ( galea flammas vomens V)

    Латинско-русский словарь > flamma

  • 20 fraus

    1) обман, ложь, коварство (f. ac dolus L)
    sine fraude C, L — честно, добросовестно (ср. 4.)
    f. juris jurandi L — нарушение клятвы, клятвопреступление
    2) ошибка, заблуждение
    illicĕre Ter (agere V, impellere C) aliquem in fraudem — вовлечь (ввести) кого-л. в заблуждение
    delābi (incĭdere) in fraudem C — заблуждаться, обманываться, ошибаться
    fraudem concipere C (suscipere C, committere H) — совершать преступление
    4) вред, убыток, ущерб ( in maximam fraudem incurrĕre C)
    alicui fraudem ferre или fraudi esse C — причинять вред (вредить) кому-л.
    in fraudem alicujus Dig — в ущерб кому-л.
    sine (арх. se) fraude esse AGне подлежать наказанию (ср. 1.)

    Латинско-русский словарь > fraus

См. также в других словарях:

  • concipere — index conceive (invent), frame (formulate) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • concipere — v. concepire …   Enciclopedia Italiana

  • concevoir — [ kɔ̃s(ə)vwar ] v. tr. <conjug. : 28> • 1130; lat. concipere « recevoir » I ♦ (Le sujet désigne une femme) Former (un enfant) dans son utérus par la conjonction d un ovule et d un spermatozoïde; devenir, être enceinte. ⇒ conception.… …   Encyclopédie Universelle

  • concepe — CONCÉPE, concép, vb. III. I. tranz. 1. A imagina, a proiecta, a gândi ceva nou. 2. A şi face o idee despre ceva; a pricepe, a înţelege. ♢ loc. adv. De neconceput = de neînţeles, de neimaginat; imposibil. 3. A exprima în anumiţi termeni, a formula …   Dicționar Român

  • konzipieren — ersinnen; entwickeln; ausarbeiten; erfinden; (Plan) schmieden; ausfeilen (umgangssprachlich); konstruieren; (sich) ausdenken; entwerfen …   Universal-Lexikon

  • MUSTELA — I. MUSTELA inter Numina Thebanorum, apud Clementem Alexandr. Protrept p. 19. Θηβαῖοι ῾τετιμήκασἰ τὰς γαλᾶς δὰ τὸν Ηῥακλέους γένεσιν. Galanthis enim Alcumenae parturienti astutiâ suâ opem tulerat, quapropter ab Herculis noverca Iunone in Mustelam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • concebir — (Del lat. concipere, contener < capere, coger.) ► verbo transitivo 1 Formar una idea o concepto en la mente: ■ el preso concibió la idea del suicidio. SE CONJUGA COMO pedir 2 Empezar a experimentar una persona un sentimiento o un afecto: ■… …   Enciclopedia Universal

  • CONCEPT — Les théories de la connaissance s’accordent généralement à reconnaître qu’il y a essentiellement, dans l’être humain, deux modes de connaissances de la réalité, l’un qui porte directement sur le concret, saisi dans sa singularité, l’autre qui… …   Encyclopédie Universelle

  • Konzept — Plan; Konzeption; Design; Entwurf; Vorgehen; Technik; Herangehensweise; Art und Weise; Arbeitsweise; Verfahrensweise; Prozedur; Prozedere …   Universal-Lexikon

  • Konzeption — Konzept; Plan; Design; Entwurf; Planung; Schema; Layout; Vorlage; Skizze; Zeichnung; Grundriss; Befruchtung; …   Universal-Lexikon

  • Konzipient — Kon|zi|pi|ẹnt 〈m. 16〉 Verfasser eines Konzepts [<lat. concipiens „in Worten abfassend“, Part. Präs. von concipere; → konzipieren] * * * Kon|zi|pi|ẹnt, der; en, en [zu lat. concipiens (Gen.: concipientis), 1. Part. von: concipere, ↑… …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»