conciliātor

concĭlĭātor, ōris, m. [id.].

He who provides, prepares, or causes a thing; an author, founder, promoter, etc. (in good prose, but not in Cic.; cf.

however: conciliatrix and conciliatricula): suillae carnis,

who prepares it savorily, makes it palatable, Varr. R. R. 2, 4, 8:

nuptiarum,

Nep. Att. 12, 2:

proditionis,

Liv. 27, 15, 17:

adfinitatis atque amicitiae,

Suet. Aug. 48; cf. Tac. A. 1, 58: piscis conciliator capturae (piscium), by which other fishes are caught, a decoy, Plin. 9, 59, 85, § 181 sq.—

A procurer (in love-matters), Vop. Carin. 16, 5.

* * *

* * *

concĭlĭātrix, īcis, f. [conciliator].

In gen., that which occasions, produces, procures:

(omitto) orationis vim, quae conciliatrix est humanae maxime societatis,

Cic. Leg. 1, 9, 27:

conciliatrix amicitiae virtutis opinio,

id. Lael. 11, 37.—

In partic., she who unites or conciliates, in a good and bad sense; a match-maker, a procuress, a bawd: conciliatrix dicitur, quae viris conciliat uxores et uxoribus viros, Paul. ex Fest. p. 62, 13 Müll.—In a bad sense in Lucil. ap. Non. p. 23, 4; Plaut. Mil. 5, 17; cf.:

non vides quam blanda conciliatrix et quasi sui sit lena natura?

Cic. N. D. 1, 27, 77.

idcirco or iccirco, adv. [id-circa], on that account, for that reason, therefore (freq. and class.; cf.: itaque, igitur, ergo; ideo, propterea; quare, quam ob rem, etc.).

Absol. (rare):

idcirco moneo vos ego hoc,

Plaut. Rud. prol. 28:

ille Cliniae servos tardiusculus est: Idcirco huic nostro tradita'st provincia,

Ter. Heaut. 3, 2, 5:

quod id quod factum sit, aliud alii videatur esse, et idcirco alius alio nomine id appellet,

Cic. Inv. 1, 8, 11; Caes. B. C. 1, 42, 3:

data Romanis venia est indigna poëtis. Idcircone vager scribamque licenter?

Hor. A. P. 265:

et idcirco disceptatione sublata pellitur e medio sapientia,

Lact. 5, 1, 5. —

Rel. (so most freq.).

Corresp. to causal sentences, with quod, quia, quoniam, or si:

idcirco arcessor, nuptias quod mihi apparari sensit,

Ter. And. 4, 2, 7:

negant, sapientem idcirco virum bonum esse, quod eum sua sponte bonitas delectet, sed quod, etc.,

Cic. Rep. 3, 16; cf. id. Fam. 9, 1, 2; Quint. 5, 10, 119:

idcirco quidam, comoedia necne poëma Esset, quaesivere, quod acer spiritus ac vis Nec verbis nec rebus inest, etc.,

Hor. S. 1, 4, 45:

quia natura mutari non potest, idcirco verae amicitiae sempiternae sunt,

Cic. Lael. 9, 32:

idcirco, judices, quia veram causam habebam, brevi peroravi,

id. Inv. 1, 48, 90:

neque enim, quia movetur qui ingreditur, idcirco qui movetur ingreditur,

Quint. 5, 9, 6; 2, 2, 2:

idcirco enumerabimus, non quia, etc.,

Col. 7, 5, 7; Plaut. Rud. 3, 3, 38: meminerimus idcirco te in istam provinciam missum, quoniam, etc., Traj. ap. Plin. Ep. 10, 32 (41); Col. 7, 5, 7:

haec idcirco, quoniam, etc.,

Dig. 47, 2, 92; ib. 49, 1, 10, § 4:

non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,

Cic. de Or. 2, 40, 170:

non enim, si Cicero recte sentinam reipublicae dixit... idcirco probem illud quoque, etc.,

Quint. 8, 6, 15:

nec si pugnent inter se... idcirco ars non erit,

id. 2, 17, 33; cf.:

nec, si te validus jactaverit auster in alto. Idcirco navem trans Aegaeum mare vendas,

Hor. Ep. 1, 11, 16.—Rarely with si omitted: non possis oculo quantum contendere [p. 877] Lynceus:

Non tamen idcirco contemnas lippus inungi,

Hor. Ep. 1, 1, 29.—

With a clause denoting the purpose, with ut, ne, or pron. rel.:

idcirco nemo superiorum attigit, ut ipse tolleret, Cic Verr. 2, 4, 4, § 7: quae ut fieret, idcirco pugnatum esse arbitror,

id. Rosc. Am. 47, 137:

cum prooemium idcirco comparatum sit, ut judex fiat conciliator,

Quint. 4, 2, 24:

quod si idcirco fieret, ut, etc.,

id. 8 praef. § 27;

12, 2, 12: sese idcirco ab suis discedere noluisse, quo facilius civitatem in officio contineret, ne omnis nobilitatis discessu plebs propter imprudentiam laberetur,

Caes. B. G. 5, 3, 6:

vos suspicarier, Me idcirco haec tanta facinora promittere, Qui vos oblectem, etc.,

Plaut. Ps. 1, 5, 150:

idcirco capite et superciliis semper est rasis, ne ullum pilum viri boni habere dicatur,

Cic. Rosc. Com. 7, 20:

idcircone nobilitas rem publicam reciperavit, ut, etc.,

id. Rosc. Am. 49, 141; cf. id. Rab. Perd. 8, 23:

idcirco ut possim linguam contemnere servi, utile consilium dedisti,

Juv. 9, 119.