-
1 cluo
1. cluo, ere, s. clueo.————————2. cluo, ere, altlat. = purgo, ich reinige, Plin. 15, 119. Serv. Verg. Aen. 1, 720 (wo cloare). -
2 cluo
-
3 cluo
-
4 cluo [1]
1. cluo, ere, s. clueo.
-
5 cluo [2]
2. cluo, ere, altlat. = purgo, ich reinige, Plin. 15, 119. Serv. Verg. Aen. 1, 720 (wo cloare).
-
6 cluo
Icluere, -, - V INTRANSbe called, be named, be reputed/spoken of/said to be; be reckoned as existingIIcluere, -, - V TRANSpurify; cleanse, make clean -
7 clueo
clueo (cluo), ēre - intr. - [st2]1 [-] être appelé, être réputé, avoir la réputation de, passer pour. [st2]2 [-] être illustre, s'illustrer. [st2]3 [-] avoir un nom, être, exister. - quaecumque cluent, Lucr. 1, 450: tout ce qui a un nom. - ut nomen cluet, Plaut.: suivant la valeur du mot. - cluere gloriâ, Plaut. Capt. 3.5.31: être illustre.* * *clueo (cluo), ēre - intr. - [st2]1 [-] être appelé, être réputé, avoir la réputation de, passer pour. [st2]2 [-] être illustre, s'illustrer. [st2]3 [-] avoir un nom, être, exister. - quaecumque cluent, Lucr. 1, 450: tout ce qui a un nom. - ut nomen cluet, Plaut.: suivant la valeur du mot. - cluere gloriâ, Plaut. Capt. 3.5.31: être illustre.* * *Clueo, clues, cluere. Plaut. Estre, Avoir reputation d'estre. -
8 gloria
glōrĭa, ae, f. [Sanscr. cru, to hear; crav-as, fame; Gr. kluô, kleos; Lat. cluo, clueo, inclutus, from the root clŭo; lit., rumor, fame; hence also, like kleos, pregn.], glory, fame, renown, praise, honor (syn.: laus, laudatio, gloriatio, elogium, etc.).I.Lit.(α).In gen.:(β).te inmortali adficere gloria,
Plaut. Am. 5, 2, 10: viri (Q. Fabii) gloria claret, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 315 Vahl.): ut summae gloriae sint a virtute proficiscentia, dedecoris vero praecipui existimentur, quae voluptas suadeat non sine labe vitiorum, Cato ap. Schol. Cic. Sest. 66, p. 310 Orell.: hicine est ille Telamon, modo quem gloria ad caelum extulit? Poët. (perh. Enn.) ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39 (Trag. Rel. Inc. v. 93 Rib.):virtutem tamquam umbra sequitur,
Cic. Tusc. 1, 45, 109:non tulit ullos haec civitas aut gloria clariores aut auctoritate graviores,
Cic. de Or. 2, 37, 154: est enim gloria solida quaedam res et expressa, non adumbrata: ea est consentiens laus bonorum, incorrupta vox bene judicantium de excellente virtute;ea virtuti resonat tamquam imago,
id. Tusc. 3, 2, 3 sq.:trahimur omnes studio laddis et optimus quisque maxime gloriā ducitur. Ipsi illi philosophi etiam in illis libellis, quos de contemnenda gloria scribunt, nomen suum inscribunt, etc.,
id. Arch. 11, 26:immortalis gloria (opp. sempiterna turpitudo),
id. Pis. 26, 63:bello quaeritur gloria,
id. Off. 1, 12, 38:maximam gloriam capere,
id. Lael. 7, 25:esse in gloria sempiterna,
id. Att. 14, 11, 1:sit in aeterna gloria Marius, qui, etc.,
id. Cat. 4, 10, 21:esse in maxima gloria,
id. Off. 3, 21, 85:excellens in re militari gloria,
id. Rep. 2, 17:quod auctor ei summa augur gloria Attus Navius non erat,
id. ib. 2, 20:honorum gradus summis hominibus et infimis sunt pares, gloriae dispares, etc.... ut is maxime gloria excellat, qui virtute plurimum praestet,
id. Planc. 24, 60:unus bis remp. servavi, semel gloriā, iterum aerumna meā,
id. Sest. 22, 49:an Pollio et Messala... parum ad posteros gloriae tradiderunt?
Quint. 12, 11, 28:gloriam qui spreverit veram habebit,
Liv. 22, 39, 19: spreta in tempore gloria [p. 818] interdum cumulatior redit, id. 2, 47, 11:militavi non sine gloria,
Hor. C. 3, 26, 2:tenui Saleio Gloria quantalibet quid erit, si gloria tantum est,
Juv. 7, 81.— Poet.:candidus, armenti gloria, taurus,
i. e. ornament, pride, Ov. A. A. 1, 290; Tib. 4, 1, 208.—In plur., reputation, fame, Auct. Her. 3, 6, 10; Sall. J. 41, 7:veteres Gallorum gloriae,
glorious deeds, Tac. A. 3, 45:ita sunt gloriae meretricum,
Plaut. Truc. 4, 4, 36; Gell. 2, 27, 5.—With gen.:II.simul rem et belli gloriam armis repperi, Tcr. Heaut. 1, 1, 60: nemo, qui fortitudinis gloriam consecutus est insidiis et malitiā, laudem est adeptus,
Cic. Off. 1, 19, 62; cf.:pro gloria belli atque fortitudinis,
Caes. B. G. 1, 2 fin.:gloria rei militaris,
id. ib. 5, 29, 4:legum et publicae disciplinae,
Cic. Tusc. 1, 46, 110:rerum gestarum gloria florere,
id. de Or. 1, 1, 1:eximia virtutis,
id. Rep. 2, 10:et gravitatis et ingenii,
id. Ac. 2, 23, 72; id. Off. 1, 32, 116:imperii,
id. ib. 1, 12, 38:dicendi,
id. Brut. 68, 239; Quint. 12, 10, 17:carminum,
Tac. A. 12, 28:et titulis et fascibus olim major habebatur donandi gloria,
Juv. 5, 111:velocis gloria plantae,
id. 13, 98.—Transf., subjectively, thirst or passion for glory, ambition; vainglory, pride, vaunting, boasting (class.).(α).In gen.:(β).pueri gloriā ducti,
Cic. Tusc. 2, 20, 46 Tischer:moriar, ni, quae tua gloria est, puto te malle a Caesare consuli quam inaurari,
id. Fam. 7, 13, 1; cf.:studio et gloriā,
id. Tusc. 2, 27, 65:ostentatio et gloria,
id. Rab. Post. 14, 38; and:jactantiā gloriāque,
Tac. A. 1, 8:quem tulit ad scenam ventoso gloria curru,
Hor. Ep. 2, 1, 177; cf. id. S. 1, 6, 23; 2, 3, 179:caecus Amor sui Et tollens vacuum plus nimio Gloria verticem,
Hor. C. 1, 18, 15:patriam obruit olim gloria paucorum,
Juv. 10, 142:vana gloria,
Liv. 22, 39, 18.—In plur.:perjuriorem hoc hominem si quis viderit Aut gloriarum pleniorem, quam illic est,
vain boastings, Plaut. Mil. 1, 1, 22; Gell. 1, 2, 6.—With gen.:generandi mellis,
Verg. G. 4, 205:lautae mensae,
Luc. 4, 376. -
9 cloaca
cloāca, ae f. [из *. cluaca от cluo II \]1) клоака, крытый канал для стока нечистот Col, PJ, Dig etc.arcem facere e cloaca погов. C — делать из клоаки крепость (т. е. «из мухи слона»)C. maxima L — большой сточный канал в Риме, проведенный от форума в Тибр между Капитолийским и Палатинским холмами (по преданию, при Тарквинии Приске)2) ирон. чрево, утроба Pl, Vr -
10 Cloacina
Cloācīna, ae f. [ cluo II \]«Очистительница», эпитет Венеры Pl, L, PM -
11 cliens
cliēns, entis, m. (archaist. cluēns), v. cluo, κλύω, hören, gehorchen), der Hörige, der Klient, I) in Rom, der »Schützling, Schutzbefohlene« einer römischen gens, von der ein Glied (gew. der älteste Gentilis) als patronus zum Schutz des Klienten (zur Hilfe in der Not, zu rechtlicher Vertretung vor Gericht u. dgl.) verpflichtet war, wogegen der Klient wieder gewisse Pflichten gegen den Patron hatte (wie Beisteuer zur Ausstattung der Töchter, zum Lösegeld aus feindl. Gefangenschaft, zu gerichtl. Strafgeldern u. dgl.); außerdem bestanden gegenseitige Verpflichtungen zwischen Patron u. Klienten (keiner durfte gegen den andern Klage erheben, gegen ihn od. für die Gegner stimmen od. Zeugnis ablegen), Cato oratt. 41. fr. 1 (bei Gell. 5, 13, 4). Cic. Phil. 2, 107; div. in Caecil. 66. Hor. carm. 3, 5, 53. Liv. 5, 32, 8. Quint. 5, 10, 26. – Die Klienten waren teils Ackerbauer od. Hirten, teils Handwerker, später auch Freigelassene, deren Herren ihre Patrone wurden, Cic. Rosc. Am. 19: auch Auswärtige, Sall. Cat. 19, 5. Vgl. übh. v. Premerstein in Pauly-Wissowa Enzykl. 4, 23 ff. – II) übtr.: 1) der Klient, a) in Gallien u. Germanien, der Schutzverwandte, Lehnsmann, Vasall, Hofhörige, Dienstmanne (vgl. ambactus u. soldurii) eines Mächtigen, Caes. b. G. 1, 4; 6, 15 u. 19. Tac. ann. 1, 57. – ganze Völkerschaften als Klienten eines mächtigern Volks, Schutzgenossen, Caes. b. G. 6, 4 u. 12. – b) in Numidien, der Klient = Untergebene übh., Sall. Iug. 71, 5. – 2) Schützling einer Gottheit, Bacchi, Hor. ep. 2, 2, 78: Iovis, Mart. 12, 77, 6. – / Genet. Plur. gew. clientium, zB. Cic. de rep. 3, 40; aber auch clientum, Hor. carm. 3, 5, 53. Sen. ep. 68, 11. Macr. sat. 1, 2, 1: Akk. Plur. clientis, Plaut. most. 746. – arch. cluēns, wov. Genet. Plur. cluentum, Plaut. Men. 575: Abl. Plur. cluentibus, Plaut. trin. 471.
-
12 clivius
clīvius, a, um (nach Bugge N. Jahrb. 1872, 93 aus clu-i-vius, wie solivius, von einem veralteten cluo = κωλύω), etwas zu tun verbietend = Unheil vorherverkündend, avis, Plin. 10, 37: auspicia, Paul. ex Fest. 64, 10. – Plur. subst. clīviae (sc. aves), die Unheilverkünderinnen, Stat. silv. 4, 3, 59 B.
-
13 cloaca
cloāca (clouāca, clōvāca, cluāca), ae, f. (cluo = ich reinige), ein unterirdischer Kanal aus Quadern od. Backsteinen, der das Regenwasser von den Straßen und den Unrat aus den Privatwohnungen ableitete u. in einen benachbarten Fluß führte, der Abzugskanal, eine tiefe, bedeckte Gosse, die Kloake, a) übh.: cloacae foramen, Suet. gr. 2: caenum cloacarum, Col. 2, 14 (15), 6: purgationes cloacarum, Traian. in Plin. ep. 10, 32 (41), 2: redemptor cloacarum, Plin. 36, 6: ius cloacae mittendae, Ulp. dig. 8, 1, 7: cloaca foedissima ac pestilens odore teterrimo, Plin. ep. 10, 98 (99), 1: cloaca, quae ex aedibus eius in tuas pertinet, Ulp. dig. 43, 23, 1. § 1: cloacam habere per vicini domum, Nerat. dig. 8, 3, 2 pr.: clouacas facere, Corp. inscr. Lat. 1, 1178: cloacas facere, Liv. 39, 44, 5: cloacas detergere, ibid.: cloacam purgare, reficere, Ulp. dig. 43, 23, 1. § 1: cluacas purgare, Fronto de oratt. p. 157, 2 N.: fossas cloacasque exhaurire, Liv. 1, 59, 9: infima urbis loca cloacis fastigio in Tiberim ductis siccare, Liv. 1, 38, 6: alqd iacĕre in cloacam, Hor. sat. 2, 3, 242: corporibus civium cloacas referciri, Cic. Sest. 77: de fossis, de cloacis interdicere (v. Prätor), Cic. Caecin. 36. – Sprichw., s. arx no. I, A a. E. – Bildl., iustus non ego sum, de cloaca levatus, aus dem Sündenpfuhl (des Götzendienstes), Commodian. instr. 2, 19, 1. – Übtr., v. den menschl. Gedärmen, clovaca intestini (Nom. Plur.), Varr. sat. Men. 290: v. Bauche eines Gefräßigen, prolue propere cloacam, Plaut. Curc. 121: v. Mutterleibe, Christus non per corporis cloacam effusus ad terram, Tert. adv. Marc. 4, 21. p. 214, 2 ed. Oehl. – b) cloaca maxima, die in den Tiber mündende große Kloake, ein aus Tuffquadern ausgeführter Riesenbau von 4 Meter Durchmesser, der den Hauptstrang der Kloaken Roms bildete und bes. den Zweck hatte, den quellenreichen u. sumpfigen Boden der Talgründe Roms, namentlich zwischen Aventinus, Palatinus u. Kapitolinus, zu entwässern, cloacam maximam, receptaculum omnium purgamentorum urbis, agere sub terram, Liv. 1, 56, 2; Cloacinae simulacrum in cloaca maxima repertum, Lact. 1, 20, 11.
-
14 Cloacina
Cloācīna (Cluācīna), ae, f. (v. cluo, ich reinige), die Reinigende, als Beiname der Venus, weil ihre Bildnisse an dem Orte standen, wo die Römer u. Sabiner nach Beendigung des wegen des Jungfrauenraubes geführten Krieges sich mit Myrtenzweigen reinigten, Plaut. Curc. 471. Lact. 1, 20, 11. Min. Fel. 25, 8: Venus Cluacina, Plin. 15, 119: dea Cloacina, Cypr. quod idol. etc. 4. Prud. apoth. 197: ad Cloacinae (sc. aedem), Liv. 3, 48, 5. – Plur., Tert. de pall. 4. p. 940 ed. Oehl.
-
15 cloo
cloo, āre, s. 2. cluo.
-
16 clueo
clueo, ēre ( von κλύω, altlat. = audio), ich werde genannt, heiße, gelte od. bin vor der Welt, dah. auch ich werde gepriesen, gefeiert (s. Brix Plaut. trin. 309), a) Aktiv: α) m. Nom.: ubi mortuus sis, ita sis ut nomen cluet (lautet), Plaut. trin. 496. – β) m. dopp. Nom.: unde ignis cluet mortalibus clam divisus, Acc. fr.: victor victorum cluet, Plaut.: ut meus victor vir belli clueat, Plaut.: cuiā operā Troginu calix per castra cluebat? Lucil. fr.: quae post diu mihi clara clueant, die mir großen u. langen Ruhm verschaffen, Plaut.: corona per gentes hominum quae clara clueret, Lucr.: divûm sacerdos infulis celsus clues, Anthol. Lat. 1315, 38 M. – γ) m. Nom. u. Infin.: per gentes esse cluebat omnium miserrimus, Enn. com. fr.: Atridae fratres cluent fecisse facinus maximum, Plaut.: cuiuscumque imago cluet de corpore fusa vagari, Lucr. – δ) m. Acc. u. Infin.: ex taurigeno semine ortam fuisse an humano cluam? Acc. tr. 463. – ε) m. Abl. (wodurch?), ut Acherunti clueas gloriā, mit Ruhm genannt werdest, Plaut.: si quod agit cluet victoriā, wenn der Mensch durch seine Tätigkeit den Siegesruhm (Siegespreis) erlangt, Plaut.: oves, quîs Tarentum vel Baetica cluet naturā colorante, Tert. de pall. 3. – ζ) absol., quaecumque cluent, alles, was Namen hat = existiert, Lucr. 1, 449. – b) Depon.: sed hi cluentur hospitum infidissimi, Pacuv. tr. 194: Stratioticus homo qui cluear, heiße = bin, Plaut. Pseud. 918: Pompilius clueor, Varr. sat. Men. 356. – / Nbf. cluo, ere, Sen. apoc. 7, 2. v. 1. Auson. prof. (XVI) 22, 28. p. 69 Schenkl.; sept. sap. (XX) Cleob. 2. p. 108 Schenkl.; epist. (XVI) 2, 21. p. 175 Schenkl. Prud. cath. 9, 107 u.a. Spät. (s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 266 u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 143).
-
17 cluor
-
18 praecluis
praecluis, e (prae u. cluis v. cluo), sehr berühmt, Mart. Cap. 1. § 3 u.a.
-
19 cliens
cliēns, entis, m. (archaist. cluēns), v. cluo, κλύω, hören, gehorchen), der Hörige, der Klient, I) in Rom, der »Schützling, Schutzbefohlene« einer römischen gens, von der ein Glied (gew. der älteste Gentilis) als patronus zum Schutz des Klienten (zur Hilfe in der Not, zu rechtlicher Vertretung vor Gericht u. dgl.) verpflichtet war, wogegen der Klient wieder gewisse Pflichten gegen den Patron hatte (wie Beisteuer zur Ausstattung der Töchter, zum Lösegeld aus feindl. Gefangenschaft, zu gerichtl. Strafgeldern u. dgl.); außerdem bestanden gegenseitige Verpflichtungen zwischen Patron u. Klienten (keiner durfte gegen den andern Klage erheben, gegen ihn od. für die Gegner stimmen od. Zeugnis ablegen), Cato oratt. 41. fr. 1 (bei Gell. 5, 13, 4). Cic. Phil. 2, 107; div. in Caecil. 66. Hor. carm. 3, 5, 53. Liv. 5, 32, 8. Quint. 5, 10, 26. – Die Klienten waren teils Ackerbauer od. Hirten, teils Handwerker, später auch Freigelassene, deren Herren ihre Patrone wurden, Cic. Rosc. Am. 19: auch Auswärtige, Sall. Cat. 19, 5. Vgl. übh. v. Premerstein in Pauly-Wissowa Enzykl. 4, 23 ff. – II) übtr.: 1) der Klient, a) in Gallien u. Germanien, der Schutzverwandte, Lehnsmann, Vasall, Hofhörige, Dienstmanne (vgl. ambactus u. soldurii) eines Mächtigen, Caes. b. G. 1, 4; 6, 15 u. 19. Tac. ann. 1, 57. – ganze Völkerschaften————als Klienten eines mächtigern Volks, Schutzgenossen, Caes. b. G. 6, 4 u. 12. – b) in Numidien, der Klient = Untergebene übh., Sall. Iug. 71, 5. – 2) Schützling einer Gottheit, Bacchi, Hor. ep. 2, 2, 78: Iovis, Mart. 12, 77, 6. – ⇒ Genet. Plur. gew. clientium, zB. Cic. de rep. 3, 40; aber auch clientum, Hor. carm. 3, 5, 53. Sen. ep. 68, 11. Macr. sat. 1, 2, 1: Akk. Plur. clientis, Plaut. most. 746. – arch. cluēns, wov. Genet. Plur. cluentum, Plaut. Men. 575: Abl. Plur. cluentibus, Plaut. trin. 471. -
20 clivius
clīvius, a, um (nach Bugge N. Jahrb. 1872, 93 aus clu-i-vius, wie solivius, von einem veralteten cluo = κωλύω), etwas zu tun verbietend = Unheil vorherverkündend, avis, Plin. 10, 37: auspicia, Paul. ex Fest. 64, 10. – Plur. subst. clīviae (sc. aves), die Unheilverkünderinnen, Stat. silv. 4, 3, 59 B.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
CLUO — Calcasieu Restaurant & Oil Company (Business » NASDAQ Symbols) … Abbreviations dictionary
CLUO — abbr. CALCASIEU R EST & OIL CO NASDAQ … Dictionary of abbreviations
Cluoza — Cluọza [ tsa], Vạl Cluoza, 7 km langes linkes Seitental des Spöltales im Kanton Graubünden, Schweiz, Teil des Schweizerischen Nationalparkes … Universal-Lexikon
k̂leu-2 : *k̂lō(u)- : k̂lū- — k̂leu 2 : *k̂lō : k̂lū [u]English meaning: to rinse, clean Deutsche Übersetzung: ‘spũlen, rein machen” Note: extension k̂leu d , Ltv. also k̂lō̆u k . Material: Gk. κλύζω (*κλύδι̯ω) ‘spũle”, κλύδων m. “ wash of the waves “,… … Proto-Indo-European etymological dictionary
славянин — мн. славяне, укр. слав᾽янин (Шевченко), др. русск. словѣне – название вост. слав. племени близ Новгорода (Пов. врем. лет, РП; см. Карский, РП 92), словяне, ст. слав. словѣне, словѣньскъ – в отношении к слав. племени близ Салоß ник (Жит. Конст.;… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
слуд — поемный луг , наслуд наледь, вода на льду (Даль), слудь ж. наст , арханг. (Подв.). Сюда же слуз. Сближается с норв. sludd, датск. slud снег и дождь вперемешку , исл. sluddа ком, слюна, сопли , нов. в. н. Schlott, Schlutt грязь, оттепель ,… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
Cloaca — For other meanings, see Cloaca (disambiguation). An avian cloaca or vent; in this example, a red tailed hawk (Buteo jamaicensis) … Wikipedia
Eurokorps — Aufstellung 1. Oktober 1993 Land Deutschland … Deutsch Wikipedia
Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) — Anexo:Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) Saltar a navegación, búsqueda Protoindoeuropeo durante el periodo kurgan … Wikipedia Español
Shloka — Un sloka o shloka es una forma de verso desarrollado a partir del tipo de cuarteto poético llamado anustubh. Es la base del verso épico de la literatura hinduísta, y puede ser considerado la forma de verso indio por excelencia, ya que se utiliza… … Wikipedia Español
Anexo:Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) — Protoindoeuropeo durante el periodo kurgan. Indoeuropeo en el 2500 a.C … Wikipedia Español