Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

city

  • 1 CIVITAS (CITY)

    община, град. «Civitas Dei», «Град Божий», по Августину, «славнейший как в этом течении времени, когда странствует он между нечестивыми... так и в той вечной оседлости, которой в настоящее время  он с терпением ждет» (Августин. О Граде Божием. Т. 1. С. 1).

    Латинский словарь средневековых философских терминов > CIVITAS (CITY)

  • 2 urbs

    city.

    Latin-English dictionary of medieval > urbs

  • 3 urbis

    city.

    Latin-English dictionary of medieval > urbis

  • 4 Menapiorum

    city Cassel in France

    Latin-English dictionary of medieval > Menapiorum

  • 5 urbānus

        urbānus adj. with comp. and sup.    [urbs], of the city, of the town, in the city, in Rome: vitam urbanam atque otium Secutus sum, T.: tribus: praetor, Cs.: exercitus, L.: administratio rei p.— As subst n., an inhabitant of a city, city man, citizen, resident in Rome: omnes urbani, rustici: otiosi, L.— In city fashion, in city style, citizenlike, polished, refined, cultivated, courteous, elegant, nice: hominem ut nunc loquimur urbanum: resonare urbanius: sic utroque distinctior et urbanior Cicero, Ta.— Witty, humorous, facetious, jocose, clever: in isto genere urbanissimus: sales: urbanus coepit haberi, H.— Bold, forward, impudent: frons, H.: audacia.
    * * *
    I
    urbana, urbanum ADJ
    of the city; courteous; witty, urbane
    II
    city wit, urbane man

    Latin-English dictionary > urbānus

  • 6 urbanus

    urbānus, a, um, adj. [urbs], of or belonging to the city or town, city-, town- (opp. rusticus; cf.: urbicus, oppidanus).
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    nostri majores non sine causā praeponebant rusticos Romanos urbanis,

    Varr. R. R. 2, praef. §

    1: rustica et urbana vita,

    id. ib. 3, 1, 1:

    vita (opp. rustica),

    Quint. 2, 4, 24; cf. Ter. Ad. 1, 1, 17:

    urbani assidui cives, quos scurras vocant,

    Plaut. Trin. 1, 2, 165:

    scurra,

    id. Most. 1, 1, 14:

    leges,

    id. Rud. 4, 3, 85:

    tribus,

    Cic. de Or. 1, 9, 38:

    praetor,

    Caes. B. C. 3, 20:

    plebes,

    Sall. C. 37, 4:

    servitia,

    id. ib. 24, 4:

    exercitus,

    Liv. 27, 3, 9:

    administratio rei publicae (opp. provincialis),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

    res,

    Plaut. Cas. 1, 13; Caes. B. G. 7, 6:

    motus,

    id. ib. 7, 1:

    luxus,

    Tac. A. 2, 44: praedia, land and houses, all land covered by buildings (v. praedium), Dig. 50, 16, 198; 8, 1, 1; cf. ib. 8, tit. 2:

    fundus,

    Cato, R. R. 8, 2:

    rus,

    Just. 31, 2:

    cohortes,

    Dig. 25, 1, 8, § 9.—
    2.
    Subst.: urbā-nus, i, m., an inhabitant of a city, a city man, citizen:

    urbani fiunt rustici,

    Plaut. Merc. 4, 3, 15 sq.:

    omnes urbani, rustici,

    Cic. Fin. 2, 23, 77:

    sermo omnis non modo urbanorum, sed etiam rusticorum,

    id. Or. 24, 81:

    otiosi,

    Liv. 5, 20, 6:

    obrepere urbanis,

    Plin. Ep. 9, 20, 2.—
    B.
    Esp., devoted to the city, fond of city life:

    diligere secessum, quem tu nimis urbanus es, nisi concupiscis,

    Plin. Ep. 2, 17, 29.—
    II.
    Transf., in the city fashion, in the city style, citizenlike, both in a good and a bad sense.
    A.
    In a good sense.
    1.
    Polished, refined, cultivated, courteous, affable, urbane (syn.:

    comis, humanus): hominem non solum sapientem, verum etiam, ut nunc loquimur urbanum,

    Cic. Fam. 3, 8, 3; cf. Quint. 8, 3, 34 sq.; so Cic. Verr. 2, 1, 6, § 17.—
    b.
    Transf., of plants, improved, cultivated, ornamental: sunt arborum quaedam urbaniores, quas his placet nominibus distinguere. Hae mites, quae fructu atque aliqua dote umbrarumve officio humaniusjuvant, non improbe dicantur urbanae. Plin. 16, 19, 32, § 78:

    acanthi topiariae et urbanae herbae,

    id. 22, 22, 34, § 76.—
    2.
    Of speech.
    a.
    In gen., refined, polished, elegant. nice, choice:

    in vocibus nostrorum oratorum recinit quiddam et resonat urbanius,

    Cic. Brut. 46, 171:

    genus dicendi,

    Quint. 2, 8, 4:

    os facile, explanatum, jucundum, urbanum, id est, in quo nulla neque rusticitas neque peregrinitas resonet,

    id. 11, 3, 30:

    distinctior et urbanior et altior Cicero,

    Tac. Or. 18.—
    b.
    In [p. 1935] partic., of wit, witty, humorous, facetious: urbanus homo erit, cujus multa bene dicta responsaque erunt: et qui in sermonibus, circulis, conviviis, item in contionibus, omni denique loco ridicule commodeque dicet, Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:

    dictum per se urbanum,

    id. 6, 3, 54:

    circumfertur Marcii Philippi velut urbanissimum factum atque dictum,

    Col. 8, 16, 3:

    qui est in isto genere urbanissimus,

    Cic. Cael. 15, 36:

    Romani veteres atque urbani sales,

    id. Fam. 9, 15, 2:

    homines lauti et urbani,

    id. Verr. 2, 1, 6, § 17:

    hic tibi comis et urbanus liberque videtur,

    witty, clever, Hor. S. 1, 4, 90:

    urbanus coepit haberi,

    id. Ep. 1, 15, 27:

    in senatu dicax et urbanus et bellus,

    Plin. Ep. 4, 25, 3:

    urbanos qui illa censuerunt dicam an miseros? Dicerem urbanos, si senatum deceret urbanitas,

    id. ib. 8, 6, 3.—
    B.
    In a bad sense, bold, forward, impudent:

    frontis ad urbanae descendi praemia,

    Hor. Ep. 1, 9, 11:

    audacia,

    Cic. Prov. Cons. 4, 8.— Adv.: urbānē (acc. to II. A.).
    1.
    Courteously, civilly, affably, politely, urbanely:

    severe et graviter et prisce agere, an remisse ac leniter et urbane,

    Cic. Cael. 14, 33:

    urbanius agere,

    id. ib. 15, 36: urbanissime et prudentissime adjuvit, Treb. Gallien. 14.—More freq.,
    2.
    Of speech, wittily, acutely, elegantly, happily:

    aliquem facete et urbane ridere,

    Cic. Fin. 1, 11, 39:

    bene et urbane dicere,

    Quint. 6, 3, 42; 5, 7, 26; 6, 1, 46 al.:

    interrogare,

    id. 11, 3, 126:

    emendare,

    id. 8, 3, 54:

    urbanius elabi,

    id. 2, 11, 2:

    urbanissime respondere,

    Gell. 15, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > urbanus

  • 7 urbs

    urbs, urbis (dat. VRBEI, Corp. Inscr. Lat. 206), f. [Sanscr. vardh-, to make strong; cf. Pers. vard-ana, city], a walled town, a city.
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    hi coetus sedem primum certo loco domiciliorum causā constituerunt: quam cum locis manuque sepsissent, ejusmodi conjunctionem tectorum oppidum vel urbem appellaverunt, delubris distinctam spatiisque communibus,

    Cic. Rep. 1, 26, 41; cf.:

    post ea qui fiebat orbis, urbis principium,

    Varr. L. L. 5, § 143 Müll.: urbs dicitur ab orbe, quod antiquae civitates in orbem flebant, id. ap. Serv. Verg. A. 1, 12:

    interea Aeneas urbem designat aratro,

    Verg. A. 5, 755 Serv.:

    veni Syracusas, quod ab eā urbe... quae tamen urbs, etc.,

    Cic. Phil. 1, 3, 7: certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 85 Vahl.): arce et urbe sum orba, id. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 114 ib.):

    urbes magnae et imperiosae,

    id. Rep. 1, 2, 3:

    urbs illa praeclara (Syracusae),

    id. ib. 3, 31, 43:

    duabus urbibus eversis inimicissimis huic imperio,

    id. Lael. 3, 11.— Rarely, and mostly poet., with the name of the city in gen.:

    urbs Patavi, Buthroti,

    Verg. A. 1, 247; 3, 293:

    Cassius in oppido Antiochiae cum omni exercitu,

    Cic. Att. 5, 18, 1.—With adj. prop.: urbs Romana = Roma, Liv. 9, 41, 16; 22, 37, 12; 40, 36, 14; Flor. 1, 13, 21.—Of other cities (rare and post-class.):

    Lampsacenae urbis salus,

    Val. Max. 7, 3, ext. 4: in urbe Aquilejensi, Paul. v. S. Ambros. 32:

    urbs urbium,

    a metropolis, Flor. 2, 6, 35.—
    2.
    In partic., the city of Rome (like astu, of Athens):

    postquam Urbis appellationem, etiamsi nomen proprium non adiceretur, Romam tamen accipi sit receptum,

    Quint. 6, 3, 103; cf. id. 8, 2, 8; 8, 5, 9:

    hujus urbis condendae principium profectum a Romulo,

    Cic. Rep. 2, 2, 4; cf. id. ib. 1, 47, 71; 1, 1, 1;

    1, 37, 58: (Caesar) maturat ab urbe proficisci,

    Caes. B. G. 1, 7:

    de urbe augendā quid sit promulgatum, non intellexi,

    Cic. Att. 13, 20, 1:

    conditor urbis (Romulus),

    Ov. F. 1, 27:

    (pater) Dextera sacras jaculatus arces Terruit urbem,

    Hor. C. 1, 2, 4:

    minatus urbi vincla,

    id. Epod. 9, 9;

    called also urbs aeterna,

    Amm. 14, 6, 1.— Ad urbem esse, to stop at or near Rome; in publicists' lang., of returning generals, who had to remain outside of the city till the Senate decreed them the right of entrance;

    or of provincial magistrates who were preparing for departure to their provinces,

    Cic. Verr. 1, 15, 45 Ascon.; 2, 2, 6, § 17; Sall. C. 30, 4; Caes. B. C. 6, 1.—
    B.
    Transf., as in Engl.
    1.
    The city, for the citizens (rare; cf.

    civitas): invadunt urbem somno vinoque sepultam,

    Verg. A. 2, 265:

    maesta attonitaque,

    Juv. 11, 198: bene moratae, Auct. ap. Quint. 8, 6, 24.—
    2.
    The capital city, metropolis (post-class.):

    si tam vicinum urbi municipium sit, ut, etc.,

    Dig. 39, 2, 4 fin.; Cod. Th. 14, 1, 3.—
    * II.
    Trop.:

    urbem philosophiae, mihi crede, proditis, dum castella defenditis,

    i. e. the main point, Cic. Div. 2, 16, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > urbs

  • 8 urbānitās

        urbānitās ātis, f    [urbanus], a living in the city, city life, life in Rome: desideria urbis et urbanitatis.— City fashion, city manners, refinement, elegance, politeness, courtesy, affability, urbanity: addo urbanitatem, quae est virtus: urbanitate quādam quasi colorata oratio.— Wit, humor, pleasantry, raillery: in hominum facetorum urbanitatem incurrere.— Trickery, knavery, Ta.
    * * *
    city living, city life/manners, life in Rome; sophistication, polish, wit

    Latin-English dictionary > urbānitās

  • 9 urbs

        urbs urbis, f    a walled town, city: Interea Aeneas urbem designat aratro, V.: Certabant urbem Romam Remoramne vocarent, Enn. ap. C.: urbes magnae atque imperiosae: duabus urbibus eversis: Romana (i. e. Roma), L.—Poet., with gen. of name: urbs Patavi, V.—Rome, the city of Rome: (Caesar) maturat ab urbe proficisci, Cs.: conditor urbis (Romulus), O.: (pater) Terruit urbem, H.: ad urbem cum esset, i. e. close to Rome: ei utrique ad urbem inperatores erant, S.—An acropolis, citadel, Cu.—The city, citizens: somno vinoque sepulta, V.: maesta attonitaque, Iu.— Fig., a city, citadel, centre: urbem philosophiae proditis.
    * * *
    city; City of Rome

    Latin-English dictionary > urbs

  • 10 civitas

    cīvĭtas, ātis ( gen. plur. civitatium, Cic. Rep. 1, 34, 51; id. Leg. 2, 4, 9; Caes. B. G. 4, 3; 5, 22; Sall. C. 40, 2; Liv. 1, 17, 4; 2, 6, 5; 33, 20, 11 Drak.; 42, 30, 6; 42, 44, 1; 45, 34, 1; Vell. 2, 42, 2; Quint. 2, 16, 4 N. cr.; Suet. Tit. 8 Oud.; Cornut. ap. Charis. p. 100 P.; cf. Varr. L. L. 8, § 66; Prisc. p. 771 P.; Neue, Formenl. 1, 268), f. [civis].
    I.
    Abstr., the condition or privileges of a ( Roman) citizen, citizenship, freedom of the city (upon its conditions, v. Zimmern, Rechtsgesch. 2, § 123 sq.;

    Dict. of Antiq. p. 260 sqq.): Cato, cum esset Tusculi natus, in populi romani civitatem susceptus est: ita, cum ortu Tusculanus esset, civitate Romanus, etc.,

    Cic. Leg. 2, 2, 5:

    donare aliquem civitate,

    id. Balb. 13, 20; Suet. Caes. 24; 42; 76; id. Aug. 47; id. Tib. 51; id. Ner. 24:

    dare civitatem alicui,

    Cic. Arch. 4, 7; 5, 10; Liv. 1, 28, 7; 8, 14, 8; Suet. Aug. 40; id. Galb. 14: accipere aliquem in civitatem, [p. 347] Cic. Off. 1, 11, 35:

    adsciscere in civitatem,

    Liv. 6, 40, 4:

    ascribere aliquem in civitatem,

    Cic. Arch. 4, 6:

    aliquem foederatis civitatibus ascribere,

    id. ib. 4, 7:

    in aliis civitatibus ascriptus,

    id. ib. 5, 10:

    assequi,

    Tac. A. 11, 23:

    consequi,

    Cic. Balb. 13, 31:

    deponere,

    id. Caecin. 34, 100:

    decedere de civitate,

    id. Balb. 5, 11:

    dicare se civitati,

    id. ib. 11, 28:

    in civitatem,

    id. ib. 12, 30:

    eripere,

    id. Caecin. 34, 99:

    habere,

    id. Balb. 13, 31:

    impertiri civitatem,

    id. Arch. 5, 10:

    furari civitatem,

    id. Balb. 2, 5:

    petere,

    Suet. Caes. 8:

    Romanam assequi,

    Tac. A. 11, 23:

    adipisci,

    Suet. Aug. 40:

    Romanam usurpare,

    id. Calig. 38; id. Claud. 25:

    amittere civitatem,

    Cic. Caecin. 34, 98:

    adimere,

    id. ib.; Suet. Caes. 28:

    petere,

    id. ib. 8:

    negare,

    id. Aug. 40:

    jus civitatis,

    Cic. Caecin. 34, 98; id. Arch. 5, 11:

    recipere aliquem in civitatem,

    id. Caecin. 34, 100; id. Arch. 10,22; id. Balb. 13, 31:

    relinquere,

    id. Caecin. 34, 100:

    retinere civitatem,

    id. Balb. 12, 30:

    retinere aliquem in civitate,

    id. Lig. 11, 33:

    ademptio civitatis,

    id. Dom. 30, 78:

    commemoratio,

    id. Verr. 2, 5, 62, § 162:

    nomen,

    id. ib.:

    ereptor,

    id. Dom. 30, 81.—
    B.
    Trop.:

    ut oratio Romana plane videatur, non civitate donata,

    Quint. 8, 1, 3; cf.:

    civitate Romanā donare agricolationem,

    Col. 1, 1, 12:

    verbum hoc a te civitate donatum,

    naturalized, Gell. 19, 3, 3; Sen. Ep. 120, 4; id. Q. N. 5, 16, 4.—More freq.,
    II.
    Concr., the citizens united in a community, the body - politic, the state, and as this consists of one city and its territory, or of several cities, it differs from urbs, i.e. the compass of the dwellings of the collected citizens;

    but sometimes meton., = urbs, v. B.: concilia coetusque hominum jure sociati, quae civitates appellantur,

    Cic. Rep. 6, 13, 13:

    tum conventicula hominum, quae postea civitates nominatae sunt, tum domicilia conjuncta, quas urbes dicimus, etc.,

    id. Sest. 42, 91; cf.: omnis populus, qui est talis coetus multitudinis, qualem exposui; omnis civitas, quae est constitutio populi;

    omnis res publica, quae populi res est, etc.,

    id. Rep. 1, 26, 41:

    quia sapiens non sum, nec haec urbs nec in eā civitas... non dubitavisset, quin et Roma urbs (esset), et eam civitas incoleret,

    id. Ac. 2, 45, 137:

    aucta civitate magnitudine urbis,

    Liv. 1, 45, 1:

    Orgetorix civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent,

    Caes. B. G. 1, 2 Oud.; so id. ib. 1, 4; 1, 19; 1, 31; cf. Sisenn. ap. Non. p. 429, 15:

    civitates aut nationes devictae,

    Cic. Off. 1, 11, 35; Sall. C. 31, 1; Liv. 21, 1, 2:

    io triumphe non semel dicemus civitas omnis,

    Hor. C. 4, 2, 51; cf. id. Epod. 16, 36 and 18:

    cum civitas in foro exspectatione erecta staret,

    Liv. 3, 47, 1; so id. 2, 37, 5; 26, 18, 6; 34, 41, 1; Tac. A. 3, 11; Suet. Calig. 6; id. Tib. 17; 42:

    civitates aut condere novas aut conservare jam conditas,

    Cic. Rep. 1, 7, 12; id. Sull. 9, 28; id. Rep. 1, 8, 13; 1, 3, 5:

    omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est,

    Caes. B. G. 1, 12:

    quae pars civitatis Helvetiae, etc.,

    id. ib.:

    non longe a Tolosatium finibus, quae civitas est in provinciā,

    id. ib. 1, 10:

    Ubii, quorum fuit civitas ampla atque florens,

    id. ib. 4, 3:

    Rhodiorum civitas, magna atque magnifica,

    Sall. C. 51, 5; cf. id. J. 69, 3:

    Heraclea quae est civitas aequissimo jure ac foedere,

    Cic. Arch. 4, 6 et saep.:

    administrare civitatem,

    id. Off. 1, 25, 88:

    mutari civitatum status,

    id. Leg. 3, 14, 32; so,

    civitatis status,

    Quint. 6, 1, 16; 11, 1, 85:

    (legibus) solutis stare ipsa (civitas) non possit,

    id. 11, 1, 85:

    lege civitatis,

    id. 12, 10, 26; cf. id. 5, 10, 25:

    mos civitatis,

    id. 10, 1, 107; 12, 3, 7; 1, 2, 2.—Of Plato's ideal republic:

    si in illā commenticiā Platonis civitate res ageretur,

    Cic. de Or. 1, 53, 230.—
    2.
    Trop.:

    civitas caelitum,

    Plaut. Rud. prol. 2:

    ut jam universus hic mundus una civitas sit communis deorum atque hominum existimanda,

    Cic. Leg. 1, 7, 23.—
    B.
    Meton., = urbs, a city (rare and mostly post-Aug.; not in Cic. or Cæs.): civitatem incendere, Enn. ap. Non. p. 429, 5 (Trag. 382 Vahl.):

    cum errarem per totam civitatem,

    Petr. 8, 2; cf. id. 8, 141 fin.:

    Lingonum,

    Tac. H. 1, 54; 1, 64:

    ab excidio civitatis,

    id. ib. 1, 63;

    1, 69: circumjectae civitates,

    id. ib. 3, 43:

    muri civitatis,

    id. ib. 4, 65; id. A. 6, 42:

    pererrata nocturnis conversationibus,

    Sen. Ben. 6, 32, 1:

    expugnare civitatem,

    Quint. 8, 3, 67; cf.:

    expugnandae civitates,

    id. 12, 9, 2:

    plurimas per totum orbem civitates, terrae motu aut incendio afflictas restituit in melius,

    Suet. Vesp. 17; cf. id. Tit. 8; id. Tib. 84 fin.; Lact. 2, 7, 19.—
    2.
    Esp., the city, i. e. Rome and its inhabitants, Tac. H. 1, 19; 2, 92; 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > civitas

  • 11 Heraclea

    Hēraclēa or Hēraclīa, ae, f., = Hêrakleia (city of Heracles or Hercules), the name of several cities. —In partic.
    I.
    A seaport of Lucania, on the river Siris, a colony of Tarentum, and the birthplace of the painter Zeuxis, now Policoro, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 11, 15, § 97; Cic. Arch. 4, 6; Liv. 1, 18; 8, 24.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēen-ses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Arch. 4, 6 sq.; id. Balb. 8, 21.—
    II.
    A very ancient city of Sicily, a colony from Crete, called in earlier times Minoa, now Capo Bianco, Mel. 2, 7, 16; Cic. Verr. 2, 2, 50, § 125; Liv. 24, 35; 25, 40.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēenses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Verr. 2, 3, 43.—
    III.
    A city of Phthiotis in Thessaly, near Thermopylœ, a colony of Sparta, formerly Trachis, Liv. 28, 5, 13 sq.; Just. 13, 5, 8.—
    IV.
    Heraclea Sintica or Heraclea ex Sintiis, a city in Pœonia, on the western bank of the Strymon, now Melenik, Caes. B. C. 3, 79, 3; Liv. 42, 51, 7.—
    V.
    A maritime town of Pontus, also with the epithet Pontica, now Erekli or Eregri, Mel. 1, 19, 7; Plin. 6, 1, 1, § 4; Liv. 42, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > Heraclea

  • 12 Heracleenses

    Hēraclēa or Hēraclīa, ae, f., = Hêrakleia (city of Heracles or Hercules), the name of several cities. —In partic.
    I.
    A seaport of Lucania, on the river Siris, a colony of Tarentum, and the birthplace of the painter Zeuxis, now Policoro, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 11, 15, § 97; Cic. Arch. 4, 6; Liv. 1, 18; 8, 24.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēen-ses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Arch. 4, 6 sq.; id. Balb. 8, 21.—
    II.
    A very ancient city of Sicily, a colony from Crete, called in earlier times Minoa, now Capo Bianco, Mel. 2, 7, 16; Cic. Verr. 2, 2, 50, § 125; Liv. 24, 35; 25, 40.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēenses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Verr. 2, 3, 43.—
    III.
    A city of Phthiotis in Thessaly, near Thermopylœ, a colony of Sparta, formerly Trachis, Liv. 28, 5, 13 sq.; Just. 13, 5, 8.—
    IV.
    Heraclea Sintica or Heraclea ex Sintiis, a city in Pœonia, on the western bank of the Strymon, now Melenik, Caes. B. C. 3, 79, 3; Liv. 42, 51, 7.—
    V.
    A maritime town of Pontus, also with the epithet Pontica, now Erekli or Eregri, Mel. 1, 19, 7; Plin. 6, 1, 1, § 4; Liv. 42, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > Heracleenses

  • 13 Heraclia

    Hēraclēa or Hēraclīa, ae, f., = Hêrakleia (city of Heracles or Hercules), the name of several cities. —In partic.
    I.
    A seaport of Lucania, on the river Siris, a colony of Tarentum, and the birthplace of the painter Zeuxis, now Policoro, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 11, 15, § 97; Cic. Arch. 4, 6; Liv. 1, 18; 8, 24.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēen-ses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Arch. 4, 6 sq.; id. Balb. 8, 21.—
    II.
    A very ancient city of Sicily, a colony from Crete, called in earlier times Minoa, now Capo Bianco, Mel. 2, 7, 16; Cic. Verr. 2, 2, 50, § 125; Liv. 24, 35; 25, 40.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēenses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Verr. 2, 3, 43.—
    III.
    A city of Phthiotis in Thessaly, near Thermopylœ, a colony of Sparta, formerly Trachis, Liv. 28, 5, 13 sq.; Just. 13, 5, 8.—
    IV.
    Heraclea Sintica or Heraclea ex Sintiis, a city in Pœonia, on the western bank of the Strymon, now Melenik, Caes. B. C. 3, 79, 3; Liv. 42, 51, 7.—
    V.
    A maritime town of Pontus, also with the epithet Pontica, now Erekli or Eregri, Mel. 1, 19, 7; Plin. 6, 1, 1, § 4; Liv. 42, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > Heraclia

  • 14 Heraclienses

    Hēraclēa or Hēraclīa, ae, f., = Hêrakleia (city of Heracles or Hercules), the name of several cities. —In partic.
    I.
    A seaport of Lucania, on the river Siris, a colony of Tarentum, and the birthplace of the painter Zeuxis, now Policoro, Mel. 2, 4, 8; Plin. 3, 11, 15, § 97; Cic. Arch. 4, 6; Liv. 1, 18; 8, 24.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēen-ses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Arch. 4, 6 sq.; id. Balb. 8, 21.—
    II.
    A very ancient city of Sicily, a colony from Crete, called in earlier times Minoa, now Capo Bianco, Mel. 2, 7, 16; Cic. Verr. 2, 2, 50, § 125; Liv. 24, 35; 25, 40.—
    B.
    Deriv.: Hēraclēenses or Hēraclīenses, ĭum, m., the inhabitants of Heraclea, Heracleans, Cic. Verr. 2, 3, 43.—
    III.
    A city of Phthiotis in Thessaly, near Thermopylœ, a colony of Sparta, formerly Trachis, Liv. 28, 5, 13 sq.; Just. 13, 5, 8.—
    IV.
    Heraclea Sintica or Heraclea ex Sintiis, a city in Pœonia, on the western bank of the Strymon, now Melenik, Caes. B. C. 3, 79, 3; Liv. 42, 51, 7.—
    V.
    A maritime town of Pontus, also with the epithet Pontica, now Erekli or Eregri, Mel. 1, 19, 7; Plin. 6, 1, 1, § 4; Liv. 42, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > Heraclienses

  • 15 Nicaea

    Nīcaea ( Nīcēa, Plin. Ep. 10, 48), ae, f., = Nikaia.
    I. A.
    A city in Bithynia, on Lake Ascanius, formerly called Antigonia, the mod. Isnik or Nice, Cic. Planc. 34, 84; id. Att. 14, 1, 2; Cat. 46, 5; Plin. Ep. 10, 49, 1; Plin. 5, 22, 43, § 148.—
    B.
    A city in Locris, near Thermopylæ, Liv. 28, 5, 18; 32, 32; 35.—
    C.
    An Indian city on the Hydaspes, founded by Alexander the Great, Curt. 9, 3, 23; Just. 12, 8, 8.—
    D.
    A city in Liguria, a colony of Marseilles, Plin. 3, 5, 7, § 47.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Nīcaeensis ( Nīcensis, Plin. Ep. 10, 48), e, adj., Nicene, Plin. 7, 2, 2, § 12.— As subst. plur., the inhabitants of Nicæa, in Bithynia, Cic. Fam. 13, 61 fin.
    B.
    Nī-caenus, a, um, adj., Nicene: Nicaena fides, the confession of faith established at the Council of Nice, Cod. Th. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Nicaea

  • 16 Nicaeensis

    Nīcaea ( Nīcēa, Plin. Ep. 10, 48), ae, f., = Nikaia.
    I. A.
    A city in Bithynia, on Lake Ascanius, formerly called Antigonia, the mod. Isnik or Nice, Cic. Planc. 34, 84; id. Att. 14, 1, 2; Cat. 46, 5; Plin. Ep. 10, 49, 1; Plin. 5, 22, 43, § 148.—
    B.
    A city in Locris, near Thermopylæ, Liv. 28, 5, 18; 32, 32; 35.—
    C.
    An Indian city on the Hydaspes, founded by Alexander the Great, Curt. 9, 3, 23; Just. 12, 8, 8.—
    D.
    A city in Liguria, a colony of Marseilles, Plin. 3, 5, 7, § 47.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Nīcaeensis ( Nīcensis, Plin. Ep. 10, 48), e, adj., Nicene, Plin. 7, 2, 2, § 12.— As subst. plur., the inhabitants of Nicæa, in Bithynia, Cic. Fam. 13, 61 fin.
    B.
    Nī-caenus, a, um, adj., Nicene: Nicaena fides, the confession of faith established at the Council of Nice, Cod. Th. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Nicaeensis

  • 17 Nicaenus

    Nīcaea ( Nīcēa, Plin. Ep. 10, 48), ae, f., = Nikaia.
    I. A.
    A city in Bithynia, on Lake Ascanius, formerly called Antigonia, the mod. Isnik or Nice, Cic. Planc. 34, 84; id. Att. 14, 1, 2; Cat. 46, 5; Plin. Ep. 10, 49, 1; Plin. 5, 22, 43, § 148.—
    B.
    A city in Locris, near Thermopylæ, Liv. 28, 5, 18; 32, 32; 35.—
    C.
    An Indian city on the Hydaspes, founded by Alexander the Great, Curt. 9, 3, 23; Just. 12, 8, 8.—
    D.
    A city in Liguria, a colony of Marseilles, Plin. 3, 5, 7, § 47.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Nīcaeensis ( Nīcensis, Plin. Ep. 10, 48), e, adj., Nicene, Plin. 7, 2, 2, § 12.— As subst. plur., the inhabitants of Nicæa, in Bithynia, Cic. Fam. 13, 61 fin.
    B.
    Nī-caenus, a, um, adj., Nicene: Nicaena fides, the confession of faith established at the Council of Nice, Cod. Th. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Nicaenus

  • 18 Nicensis

    Nīcaea ( Nīcēa, Plin. Ep. 10, 48), ae, f., = Nikaia.
    I. A.
    A city in Bithynia, on Lake Ascanius, formerly called Antigonia, the mod. Isnik or Nice, Cic. Planc. 34, 84; id. Att. 14, 1, 2; Cat. 46, 5; Plin. Ep. 10, 49, 1; Plin. 5, 22, 43, § 148.—
    B.
    A city in Locris, near Thermopylæ, Liv. 28, 5, 18; 32, 32; 35.—
    C.
    An Indian city on the Hydaspes, founded by Alexander the Great, Curt. 9, 3, 23; Just. 12, 8, 8.—
    D.
    A city in Liguria, a colony of Marseilles, Plin. 3, 5, 7, § 47.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Nīcaeensis ( Nīcensis, Plin. Ep. 10, 48), e, adj., Nicene, Plin. 7, 2, 2, § 12.— As subst. plur., the inhabitants of Nicæa, in Bithynia, Cic. Fam. 13, 61 fin.
    B.
    Nī-caenus, a, um, adj., Nicene: Nicaena fides, the confession of faith established at the Council of Nice, Cod. Th. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Nicensis

  • 19 Olbia

    Olbĭa, ae, f., = Olbia, the name of several cities.
    I.
    A city in Pamphylia, Plin. 5, 27, 26, § 96.—
    II.
    A city in Bithynia, afterwards called Nicaea, now Izmid, Plin. 5, 32, 43, § 148.—Hence,
    B.
    Olbĭānus, a, um, adj.: sinus, now Golfo d' Izmid, Mela, 1, 19, 4.—
    III.
    A city in Gallia Narbonensis, Mela, 2, 5.—
    IV.
    A city in Sardinia, now Terranova, Cic. Q. Fr. 2, 6, 7; 2, 8, 1; Flor. 2, 2, 6; Val. Max. 5, 1, 2.—Hence, Olbĭensis, e, adj., of or belonging to Olbia, Olbian: epistula. from Olbia, Cic. Q. Fr. 2, 3, 7:

    ager,

    the territory of Olbia, Liv. 27, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Olbia

  • 20 Olbianus

    Olbĭa, ae, f., = Olbia, the name of several cities.
    I.
    A city in Pamphylia, Plin. 5, 27, 26, § 96.—
    II.
    A city in Bithynia, afterwards called Nicaea, now Izmid, Plin. 5, 32, 43, § 148.—Hence,
    B.
    Olbĭānus, a, um, adj.: sinus, now Golfo d' Izmid, Mela, 1, 19, 4.—
    III.
    A city in Gallia Narbonensis, Mela, 2, 5.—
    IV.
    A city in Sardinia, now Terranova, Cic. Q. Fr. 2, 6, 7; 2, 8, 1; Flor. 2, 2, 6; Val. Max. 5, 1, 2.—Hence, Olbĭensis, e, adj., of or belonging to Olbia, Olbian: epistula. from Olbia, Cic. Q. Fr. 2, 3, 7:

    ager,

    the territory of Olbia, Liv. 27, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Olbianus

См. также в других словарях:

  • CITY-DT — CITY and CITY TV redirect here. For urban areas in general, see City. For the national television system in Canada, see Citytv. CITY DT City of license Toronto, Ontario Branding Citytv Toronto …   Wikipedia

  • City ID — logo City ID is a caller information software product created by Cequint Incorporated. City ID displays the North American city and state (primarily USA and Canada) of a calling phone number based upon the phone number s area code and exchange.… …   Wikipedia

  • City 6 — The City 6 refers to an informal association of college athletic programs in the Philadelphia area. It is not a conference; in fact, the six schools that are members of the City 6 are members of four separate conferences: the Atlantic 10, the Big …   Wikipedia

  • city — city; city·ite; city·less; city·ness; city·scape; city·ward; in·ter·city; in·tra·city; city·bil·ly; mega·city; su·per·city; City; city·wards; …   English syllables

  • City 7 TV — Launched circa 2002 Picture format 4:3 (576i, SDTV) Broadcast area Arab World Headquarters United Arab Emirates …   Wikipedia

  • City Of — Angel episode Episode no. Season 1 Episode 1 Directed by …   Wikipedia

  • city — I noun megalopolis, metropolis, metropolitan area, municipality, polis, urban district, urban place, urbanization, urbs associated concepts: city attorney, city council, city court, city districts, city employee, city hall, city limits, city… …   Law dictionary

  • City — Cit y (s[i^]t [y^]), n.; pl. {Cities} (s[i^]t [i^]z). [OE. cite, F. cit[ e], fr. L. civitas citizenship, state, city, fr. civis citizen; akin to Goth. heiwa (in heiwafrauja man of the house), AS. h[imac]wan, pl., members of a family, servants,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • city — early 13c., in medieval usage a cathedral town, but originally any settlement, regardless of size (distinction from town is 14c., though in English it always seems to have ranked above borough), from O.Fr. cite town, city (10c., Mod.Fr. cité),… …   Etymology dictionary

  • City — Cit y, a. Of or pertaining to a city. Shak. [1913 Webster] {City council}. See under {Council}. {City court}, The municipal court of a city. [U. S.] {City ward}, a watchman, or the collective watchmen, of a city. [Obs.] Fairfax. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • City 2 — City 2, rue Neuve à Bruxelles …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»