Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

carentia

  • 1 carentia

    carentia, ae, f. (careo), das Nichthaben, Freisein von usw., Chalcid. Tim. 283 u. 287: m. Genet., tristitiae, Boëth. Aristot. top. 3, 2. p. 681.

    lateinisch-deutsches > carentia

  • 2 carentia

    carentia, ae, f. (careo), das Nichthaben, Freisein von usw., Chalcid. Tim. 283 u. 287: m. Genet., tristitiae, Boëth. Aristot. top. 3, 2. p. 681.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > carentia

  • 3 carentia

    I II
    penury; shortage

    Latin-English dictionary > carentia

  • 4 careo

    cărĕo, ēre, cărŭi (part. fut. cărĭtūrus)    - intr. avec + abl. (qqf. tr.) [st2]1 [-] manquer de, être privé de, être exempt de. [st2]2 [-] avoir besoin de, regretter ou désirer. [st2]3 [-] se priver, s'abstenir de, se passer de.    - carere appellatione, Quint.: n'avoir pas de nom.    - carere sepulcro, Hor.: être privé de sépulture.    - nulla re caret: il ne manque de rien.    - carere consuetudine amicorum, Cic. Tusc. 5, 22, 63: être privé de la société de ses amis.    - carere communi sensu, Hor. S. 1, 3, 66: n'avoir pas le sens commun.    - morte carere, Hor.: être immortel.    - terra caret sensu, Lucr. 2, 652: la terre est privée de sentiment.    - aditu carentia saxa, Ov. M. 3.226: rochers inaccessibles.    - oratio, quae astu caret, Quint. 9, 1, 20: discours sans artifice.    - nec lacrimis caruere genae, Virg. En. 5.173: ses joues se couvrirent de larmes.    - suspicione carere, Cic.: être à l’abri d’un soupçon.    - foro carere: ne pas paraître au forum, être absent du forum.    - carere publico, Cic. Mil. 7.18: ne pas se montrer en public.    - carere amicorum facultatibus, Nep. Epam. 3, 4: n'avoir pas recours à la fortune de ses amis.    - carere temeto, Plaut. Truc. 4.3.59: s'abstenir de vin.
    * * *
    cărĕo, ēre, cărŭi (part. fut. cărĭtūrus)    - intr. avec + abl. (qqf. tr.) [st2]1 [-] manquer de, être privé de, être exempt de. [st2]2 [-] avoir besoin de, regretter ou désirer. [st2]3 [-] se priver, s'abstenir de, se passer de.    - carere appellatione, Quint.: n'avoir pas de nom.    - carere sepulcro, Hor.: être privé de sépulture.    - nulla re caret: il ne manque de rien.    - carere consuetudine amicorum, Cic. Tusc. 5, 22, 63: être privé de la société de ses amis.    - carere communi sensu, Hor. S. 1, 3, 66: n'avoir pas le sens commun.    - morte carere, Hor.: être immortel.    - terra caret sensu, Lucr. 2, 652: la terre est privée de sentiment.    - aditu carentia saxa, Ov. M. 3.226: rochers inaccessibles.    - oratio, quae astu caret, Quint. 9, 1, 20: discours sans artifice.    - nec lacrimis caruere genae, Virg. En. 5.173: ses joues se couvrirent de larmes.    - suspicione carere, Cic.: être à l’abri d’un soupçon.    - foro carere: ne pas paraître au forum, être absent du forum.    - carere publico, Cic. Mil. 7.18: ne pas se montrer en public.    - carere amicorum facultatibus, Nep. Epam. 3, 4: n'avoir pas recours à la fortune de ses amis.    - carere temeto, Plaut. Truc. 4.3.59: s'abstenir de vin.
    * * *
        Careo, cares, carui, caritum, pen. corr. et contra regulam cassum, carere. Cic. Avoir faulte de ce qu'on vouldroit avoir.
    \
        Careo, cum genitiuo. Terent. Omnes mihi labores fuere quos cepi, leues: praeterquam tui carendum quod erat. Qu'il falloit que je fusse sans toy.
    \
        Cum accusatiuo. Plaut. Id quod amo careo. Je n'ay point, ou J'ay faulte de ce que j'aime.
    \
        Cum ablatiuo. Terent. Ego non illa caream, si sit opus, vel totum triduum? Ne me passeroye point d'elle, etc.
    \
        Caruit te febris. Plaut. La fievre ne t'a point tenu.
    \
        Aditu carentia saxa. Ouid. Rochiers inaccessibles.
    \
        Anima carere. Quintil. Estre sans ame, N'avoir point d'ame.
    \
        Bono. Cic. Bonis morum. Stat. N'estre point bien moriginé.
    \
        Commodis. Cic. Estre privé de tous plaisirs.
    \
        Crimine. Cic. Estre sans blasme.
    \
        Culpa. Plaut. N'estre point en faulte.
    \
        Cura carens opera. Horat. Faicte negligemment et mal soingneusement.
    \
        Dolore carere. Cic. Estre sans douleur, Ne point souffrir de douleur.
    \
        Doloris sensu. Cic. Ne sentir aucune douleur.
    \
        Dolis. Virgil. Estre sans tromperie.
    \
        Domo. Cic. Estre absent de la maison, Ne povoir, ou n'oser venir ou hanter en la maison.
    \
        Exemplo carere nefas dicitur. Seneca. Qui jamais ne fut commis par autre.
    \
        Febri carere. Cic. Estre sans fievre.
    \
        Fide carere dicitur res. Plin. Une chose qu'on ne peult croire.
    \
        Foro. Cic. N'oser se monstrer és lieux publiques.
    \
        Honore mortis. Virgil. N'estre point enterré solennellement.
    \
        Libertate carere. Horat. N'estre point en liberté.
    \
        Qui hac luce carent. Cic. Sont privez de ces honneurs.
    \
        Carere forensi luce. Ci. Ne s'addonner point à la plaiderie et advocasserie.
    \
        Luce carere. Ouid. Estre mort.
    \
        Luxu carentes deliciae. Stat. Sans super fluité.
    \
        Malis carere. Lucret. Estre sans adversitez.
    \
        Morte carentes diui. Horat. Immortels.
    \
        Nota Cressa carens dies. Horat. Jour malheureux, infortuné.
    \
        Patria. Terent. Estre hors du pais.
    \
        Prouincia. Cic. N'oser se trouver en la province.
    \
        Publico. Cic. Ne se oser monstrer en public, Ne se trouver point avec le monde, Estre des saincts de quaresme. B.
    \
        Rebus vrbanis. Cic. Ne se point mesler des affaires de la ville.
    \
        Reditu vela carent. Ouid. Ne retournent ou reviennent point.
    \
        Senatu carere. Ci. N'oser aller au Senat, Ne s'oser trouver au Senat.
    \
        Sole carens domus. Ouid. Où le soleil ne frappe ou luist jamais.
    \
        Vino. Plaut. Ne boire point de vin.
    \
        Voluptatib. carere. Cic. Estre privé, ou Ne point avoir de plaisirs.

    Dictionarium latinogallicum > careo

  • 5 lux

    lūx, lūcis, f. (zu Wz. leuk, luk, griech. λευκός, ahd. liocht), das in der Natur verbreitete Licht, die ausgeströmte Lichtmasse, das Sonnenlicht, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: solis, Cic.: lux aestiva, das Sommerlicht, Verg.: diurna, das Tageslicht, Lucr. 6, 848: brumalis, Winterlicht, Winterzeit, Ov.: luce od. solis luce clarius, Cic.: vom Licht des Mondes u. der Sterne, sub luce maligna (lunae), Verg. – u. übh. Licht, Glanz, die leuchtende u. glänzende Körper von sich strahlen, lux aena, der Glanz des Erzes, Verg.: lychnorum, Cic.: gemmae, Plin. – 2) insbes., das Tageslicht, der Tag, ante lucem, vor Tage, Cic.: ad lucem, zum Morgen, am Morgen, Cic. u. Suet.: in lucem, in den hellen Tag hinein, Curt. u. Mart.: prima lux, der anbrechende Tag, Liv.: luce novā od. sub luce, bei Tagesanbruch, Ov.: luce od. luci, am Tage, Plaut., Cic. u.a. (s. Weißenb. Liv. 35, 4, 5): luci palam, Cic.: in luci, bei Lichte, bei Tage, Lucr. 4, 233: cum luci simul, mit Tagesanbruch, Plaut.: cum primo luci (masc.), Plaut. cist. 525. Ter. adelph. 841. Comment. bei Varro LL. 6, 92. Gell. 2, 29, 14: vixdum luce certā, vixdum satis certā luce, Liv.: post solis occasum iam obscurā luce, Liv.: luce clarā, Liv. 23, 10, 7. Auct. b. Hisp. 42, 2: luci claro (masc.), Plaut. aul. 748. Varro sat. Men. 67. 238. 512: in maxima luce, am hellen lichten Tage, Val. Max. 7, 3, 9. – meton., der Tag als Zeitabschnitt, centesima, Cic.: per novem luces, Ov. met. 4, 262: natalis, Geburtstag, Ov.: iugalis, Hochzeitstag, Ov. – B) übtr.: 1) der Himmelskörper, illae quae fulgent luces, Cic. Arat. 96. – 2) das Licht der Welt, Lebenslicht, a) eig.: lucem intueri, Cic., od. videre, leben, Ov.: in lucem suscipi, Cic.: sub lucem dare, gebären, Iuvenc.: in lucem edi, Cic.: luci edi, Cic. poët.: in lucem venire, Manil.: lucem aspicere, Cic.: luce privare, Cic.: cum luce dolorem finire, Ov.: qui hospitio lucis fruitus est annis XXXV III, Corp. inscr. Lat. 10, 4728. – b) meton., das Leben selbst, lux ultima, d.i. der Tod, Verg.: corpora luce carentia, Verg.: lucem propriam accipere (durch die Geburt), Cic.: dah. als Liebkosungswort, mea lux od. lux mea, mein Leben, Cic. u. Ov.: u. so lux, salve! Plaut. – 3) (wie αυγή) das Augenlicht, die Augen, damnum lucis ademptae, Ov.: siccā luce, Rutil. – II) übtr., das Licht, 1) das Licht der Öffentlichkeit, benefacta in luce collocari volunt, wollen in den Vordergrund gestellt (= gesehen) werden, Cic.: Isocrates luce forensi caruit, Cic.: lucem non aspicere, carere publico, Cic.: res occultas in lucem proferre, Cic.: familiam e tenebris in lucem vocavit, zog aus der Dunkelheit ans Licht, Cic. – v. Örtl., in luce Italiae cognosceris, im Angesichte Italiens, Cic.: u. so in luce Asiae versari (Ggstz. se Cappadociae latebris occultare), Cic. – 2) = die Erleuch tung, Aufklärung, historia testis temporum, lux veritatis, Cic.: sententiae auctoris lucem desiderant, Cic.: qui lucem eripere conantur, Klarheit in Nacht zu verwandeln, Cic. – 3) (wie φῶς), das Licht = neues Leben, Hilfe, Rettung, Heil, lucem dispicere coepistis, Cic.: lucem afferre rei publicae, Cic.: lux affulsit civitati, Liv.: lucem ingenii porrigere civibus, Cic.: v. Pers., lux Dardaniae, spes o fidissima Teucrûm, v. Hektor, Verg. – 4) der Glanz, d.i. a) der Glanzpunkt, leuchtende Mittelpunkt, die Sonne, haec urbs, lux orbis terrarum, Cic. Cat. 4, 11. – b) Glanz und Ruhm, genus sine luce, Sil. 8, 248.

    lateinisch-deutsches > lux

  • 6 aditus

    [st1]1 [-] ădĭtus, a, um: part. passé de adeo, ire.    - aditus consul, Liv.: le consul auquel on s'adresse.    - aditae solitudines, Curt.: déserts dans lesquels on s'est engagé.    - adita pericula, Ov.: périls affrontés.    - aditi libri Sibyllini, Liv.: livres de la Sibylle consultés. [st1]2 [-] ădĭtŭs, ūs, m.: a - action d'aller vers, action d'approcher, approche.    - urbes uno aditu captae, Cic. Imp. Pomp. 8: villes prises du seul fait d'approcher. b - abord, accès, permission d'approcher, droit de passage.    - aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45: les hommes n'ont pas accès dans ce sanctuaire.    - aditus ad aliquem, Cic. (aditus alicujus, Just.): accès auprès de qqn.    - huc aditum ferat, Cat.: qu'il vienne ici.    - rogare aditum, Phaedr.: demander une audience.    - regio aditum non habet, Caes.: le pays est inaccessible.    - homo rari aditūs, Liv. 24, 5: un homme rarement accessible.    - scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, Cic. Vat. 8: évidemment j'ai un caractère âpre, un abord difficile.    - aditus commendationis ad aliquem, Caes.: titre de recommandation auprès de qqn. c - entrée d'un lieu, abord, passage.    - aditus finium, Liv.: l'entrée dans un pays.    - aditus in urbem, Liv.: l'entrée dans une ville.    - duo sunt aditus in Ciliciam, Caes.: il y a deux entrées en Cilicie.    - aditus intercludere, Cic.: fermer les passages.    - aditus in illum summum ordinem, Cic. Sest. 137: l'accès dans cet ordre éminent. d - moyen d'arriver, occasion.    - aditus ad conandum, Caes.: occasion offerte pour une tentative.    - aditum religioni dare, Cic.: laisser le champ libre aux abus religieux.    - sermonis aditum habere, Caes. BG. 5: avoir la possibilité de s’entretenir.    - aditus ad multitudinem, Cic.: moyen de plaire à la foule.    - aditum commendationis habere ad aliquem, Caes. BC. 1, 74: avoir des possibilités (moyens) de recommandation auprès de qqn.    - si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10, 2: si j'ai quelque possibilité de m'employer pour tes biens.    - neque aditum neque causam postulandi justam habere? Caes. BG. 1, 43, 5: n'avoir aucun titre, aucune raison légitime pour demander.
    * * *
    [st1]1 [-] ădĭtus, a, um: part. passé de adeo, ire.    - aditus consul, Liv.: le consul auquel on s'adresse.    - aditae solitudines, Curt.: déserts dans lesquels on s'est engagé.    - adita pericula, Ov.: périls affrontés.    - aditi libri Sibyllini, Liv.: livres de la Sibylle consultés. [st1]2 [-] ădĭtŭs, ūs, m.: a - action d'aller vers, action d'approcher, approche.    - urbes uno aditu captae, Cic. Imp. Pomp. 8: villes prises du seul fait d'approcher. b - abord, accès, permission d'approcher, droit de passage.    - aditus in id sacrarium non est viris, Cic. Verr. 2, 4, 45: les hommes n'ont pas accès dans ce sanctuaire.    - aditus ad aliquem, Cic. (aditus alicujus, Just.): accès auprès de qqn.    - huc aditum ferat, Cat.: qu'il vienne ici.    - rogare aditum, Phaedr.: demander une audience.    - regio aditum non habet, Caes.: le pays est inaccessible.    - homo rari aditūs, Liv. 24, 5: un homme rarement accessible.    - scilicet aspera mea natura, difficilis aditus, Cic. Vat. 8: évidemment j'ai un caractère âpre, un abord difficile.    - aditus commendationis ad aliquem, Caes.: titre de recommandation auprès de qqn. c - entrée d'un lieu, abord, passage.    - aditus finium, Liv.: l'entrée dans un pays.    - aditus in urbem, Liv.: l'entrée dans une ville.    - duo sunt aditus in Ciliciam, Caes.: il y a deux entrées en Cilicie.    - aditus intercludere, Cic.: fermer les passages.    - aditus in illum summum ordinem, Cic. Sest. 137: l'accès dans cet ordre éminent. d - moyen d'arriver, occasion.    - aditus ad conandum, Caes.: occasion offerte pour une tentative.    - aditum religioni dare, Cic.: laisser le champ libre aux abus religieux.    - sermonis aditum habere, Caes. BG. 5: avoir la possibilité de s’entretenir.    - aditus ad multitudinem, Cic.: moyen de plaire à la foule.    - aditum commendationis habere ad aliquem, Caes. BC. 1, 74: avoir des possibilités (moyens) de recommandation auprès de qqn.    - si qui mihi erit aditus de tuis fortunis agendi, Cic. Fam. 6, 10, 2: si j'ai quelque possibilité de m'employer pour tes biens.    - neque aditum neque causam postulandi justam habere? Caes. BG. 1, 43, 5: n'avoir aucun titre, aucune raison légitime pour demander.
    * * *
    I.
        Aditus, pen. corr. Participium a passiuo adeor, adiris. Ouid. Vers qui on est allé.
    \
        Periculis aditis. Cic. Apres s'estre mis en beaucoup de dangiers.
    II.
        Aditus, huius aditus, pen. cor. Verbale. Allee.
    \
        Vrbes permultas, vno aditu atque aduentu esse captas. Cic. Tout d'une venue.
    \
        Aditus. Chemin, Voye, Accez.
    \
        Aditus templi. Cic. Chemin pour aller au temple.
    \
        Aditus nidi. Plin. L'entree du nid.
    \
        Aditus atque os portus. Cic. L'entree.
    \
        Aditus, ianua que patefacta. Cic. L'ouverture est faicte.
    \
        AEquus aditus. Tacit. Plain chemin et uni.
    \
        Aerius aditus. Ouid. Chemin en l'air.
    \
        Angustus aditus. Virgil. Entree estroicte.
    \
        Caecus aditus. Senec. Chemin obscur, tenebreux.
    \
        Flexus aditus. Lucret. Chemin tortu, virant ca et là.
    \
        Lati aditus ducunt illuc. Virgil. On va là par grands et larges chemins.
    \
        Promptus ad capessendos honores aditus. Tacit. Chemin aisé, Facile moyen.
    \
        Primo aditu aedium suarum quempiam prohibere. Cic. Le garder d'entrer, De mettre le pied à l'entree.
    \
        Ex omni aditu. Ci. De touts costez, Par où on y peult entrer ou arriver de toutes parts.
    \
        Angustare aditum. Claud. Faire l'entree, ou le chemin estroict, Estrecir.
    \
        Adituque carentia saxa. Ouid. Rochiers inaccessibles.
    \
        Claudere omnes aditus. Cic. Clorre, ou Bouscher touts les chemins touts les lieus par lesquels on y peult arriver.
    \
        Claudere aliquid ex omni aditu. Cic. Clorre de toutes parts.
    \
        Dare alicui aditum ad caelum. Cic. Donner entree, Faire chemin, Donner le moyen d'y parvenir, Luy faire le passage.
    \
        Ferre aliquo aditum. Catul. Aller, ou venir quelque part, en quelque lieu.
    \
        Aditus firmare. Tacit. Fermer, Clorre, Fortifier l'entree.
    \
        Habere difficiles aditus ad pastum. Cic. Manus etiam data elephanto, quia propter magnitudinem corporis difficiles aditus habebat ad pastum. Il est mal aisé à l'elephant de se baisser pour prendre sa pasture, D'approcher sa bouche pres de la viande, au moyen de quoy nature luy a donné une trompe, pour luy servir de main à prendre de loing la viande, et la porter à sa bouche.
    \
        Difficiles aditus primos habet. Horat. Il est mal aisé de prime face d'y aborder.
    \
        Occupat AEneas aditum. Vir. Il entre.
    \
        Pererrare aditus. Virg. Aller deca dela pour trouver entree.
    \
        Prohibere aditum. Ouid. Empescher l'acces, Garder d'approcher.
    \
        Prohibere quempiam aditu. Cic. Garder quelcun d'approcher.
    \
        Praeponere aedibus ac templis vestibula et aditus. Cic. Porches et entrees.
    \
        Reperire sibi aditum. Ouid. Trouver moyen.
    \
        Rumpere aditus. Virg. Entrer par force et violence.
    \
        Tentare aditum. Virgil. Essayer le chemin, ou le moyen, ou l'opportunité.
    \
        Inaccessos aditus rumpere. Sil. Ital. Faire des chemins, et passer par où jamais on n'avoit passé.
    \
        Aditus in Cereris sacrarium non est viris. Cic. Les hommes n'y entrent point.
    \
        Aditus, per metaphoram. Entree, ou moyen pour parvenir à quelque chose.
    \
        Difficilior ad Antonium aditus esse dicitur. Cic. Difficile accez.
    \
        Aditus ad aliquem facilis. Cic. Facile acces.
    \
        Obstructus aditus alicui ad aliquid. Cic. Le chemin luy est bousché, Il n'ha aucun moyen pour y parvenir, On luy a osté touts les moyens d'y parvenir.
    \
        Pate facere aditum rerum. Cic. Faire ouverture.
    \
        Comparare sibi aditus ad res pestiferas. Cic. Se faire voye.
    \
        Dare aditum oculis. Cic. Donner entree aux yeuls, Donner moyen de veoir.
    \
        Dant aditum conuiuia. Ouid. Les banquets donnent accez, Par banquets on ha accez, on acquiert accez.
    \
        Habere aditum. Cic. Avoir accez, ou moyen, ou entree.
    \
        Iacere aditum ad aliquid. Cic. Faire entree et ouverture, Faire passage.
    \
        Intercludere aditum ad aliquem. Ci. Bouscher le chemin, le passage.
    \
        Patet alicui aditus ad causam Cic. Le chemin luy est ouvert.

    Dictionarium latinogallicum > aditus

  • 7 salio

    [st1]1 [-] salĭo (sallĭo), īre, salitum: - tr. - saler. [st1]2 [-] salĭo, īre, salui (salii), saltum: - intr. - [abcl][b]a - sauter, danser, bondir, rebondir. - [abcl]b - palpiter, tressaillir, battre ( → coeur, pouls). - [abcl]c - tr. - saillir, couvrir (une femelle).[/b]    - salire de muro, Liv.: sauter du haut d'un mur.    - saliunt aves, Plin.: des oiseaux sautillent.    - saliet, tundet pede terram, Hor.: il dansera, il frappera du pied la terre.    - ubi aqua saliat, Varr.: où l'eau jaillisse.    - e terra arbusta saliunt, Lucr.: des arbustes sortent soudain de la terre.    - grando salit, Virg.: la grêle rebondit.    - saliunt venae, Ov.: le pouls bat.    - salit supercilium, Plaut.: le sourcil tressaille.    - saliunt viscera, Ov.: les chairs palpitent.    - negotia centum circa saliunt latus, Hor.: cent affaires m'assiègent.    - voir saliens
    * * *
    [st1]1 [-] salĭo (sallĭo), īre, salitum: - tr. - saler. [st1]2 [-] salĭo, īre, salui (salii), saltum: - intr. - [abcl][b]a - sauter, danser, bondir, rebondir. - [abcl]b - palpiter, tressaillir, battre ( → coeur, pouls). - [abcl]c - tr. - saillir, couvrir (une femelle).[/b]    - salire de muro, Liv.: sauter du haut d'un mur.    - saliunt aves, Plin.: des oiseaux sautillent.    - saliet, tundet pede terram, Hor.: il dansera, il frappera du pied la terre.    - ubi aqua saliat, Varr.: où l'eau jaillisse.    - e terra arbusta saliunt, Lucr.: des arbustes sortent soudain de la terre.    - grando salit, Virg.: la grêle rebondit.    - saliunt venae, Ov.: le pouls bat.    - salit supercilium, Plaut.: le sourcil tressaille.    - saliunt viscera, Ov.: les chairs palpitent.    - negotia centum circa saliunt latus, Hor.: cent affaires m'assiègent.    - voir saliens
    * * *
        Salio, salis, saliui, vel salii, vel salui, diuisis syllabis, saltum, salire. Virgil. Saillir, Saulter, Bondir.
    \
        Arbusta saliunt e terra. Lucret. Sortent de terre.
    \
        Salit mihi cor, per translationem. Plaut. Le cueur me tressault de joye.
    \
        Salire dicuntur animalia ratione carentia. Ouid. Quand les masles saillent sur les femelles.

    Dictionarium latinogallicum > salio

  • 8 lux

    lūx, lūcis, f. (zu Wz. leuk, luk, griech. λευκός, ahd. liocht), das in der Natur verbreitete Licht, die ausgeströmte Lichtmasse, das Sonnenlicht, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: solis, Cic.: lux aestiva, das Sommerlicht, Verg.: diurna, das Tageslicht, Lucr. 6, 848: brumalis, Winterlicht, Winterzeit, Ov.: luce od. solis luce clarius, Cic.: vom Licht des Mondes u. der Sterne, sub luce maligna (lunae), Verg. – u. übh. Licht, Glanz, die leuchtende u. glänzende Körper von sich strahlen, lux aena, der Glanz des Erzes, Verg.: lychnorum, Cic.: gemmae, Plin. – 2) insbes., das Tageslicht, der Tag, ante lucem, vor Tage, Cic.: ad lucem, zum Morgen, am Morgen, Cic. u. Suet.: in lucem, in den hellen Tag hinein, Curt. u. Mart.: prima lux, der anbrechende Tag, Liv.: luce novā od. sub luce, bei Tagesanbruch, Ov.: luce od. luci, am Tage, Plaut., Cic. u.a. (s. Weißenb. Liv. 35, 4, 5): luci palam, Cic.: in luci, bei Lichte, bei Tage, Lucr. 4, 233: cum luci simul, mit Tagesanbruch, Plaut.: cum primo luci (masc.), Plaut. cist. 525. Ter. adelph. 841. Comment. bei Varro LL. 6, 92. Gell. 2, 29, 14: vixdum luce certā, vixdum satis certā luce, Liv.: post solis occasum iam obscurā luce, Liv.: luce clarā, Liv. 23, 10, 7. Auct. b. Hisp. 42, 2: luci claro (masc.), Plaut. aul. 748. Varro sat. Men. 67. 238. 512: in maxima luce, am hellen lichten Tage, Val. Max. 7, 3,
    ————
    9. – meton., der Tag als Zeitabschnitt, centesima, Cic.: per novem luces, Ov. met. 4, 262: natalis, Geburtstag, Ov.: iugalis, Hochzeitstag, Ov. – B) übtr.: 1) der Himmelskörper, illae quae fulgent luces, Cic. Arat. 96. – 2) das Licht der Welt, Lebenslicht, a) eig.: lucem intueri, Cic., od. videre, leben, Ov.: in lucem suscipi, Cic.: sub lucem dare, gebären, Iuvenc.: in lucem edi, Cic.: luci edi, Cic. poët.: in lucem venire, Manil.: lucem aspicere, Cic.: luce privare, Cic.: cum luce dolorem finire, Ov.: qui hospitio lucis fruitus est annis XXXV III, Corp. inscr. Lat. 10, 4728. – b) meton., das Leben selbst, lux ultima, d.i. der Tod, Verg.: corpora luce carentia, Verg.: lucem propriam accipere (durch die Geburt), Cic.: dah. als Liebkosungswort, mea lux od. lux mea, mein Leben, Cic. u. Ov.: u. so lux, salve! Plaut. – 3) (wie αυγή) das Augenlicht, die Augen, damnum lucis ademptae, Ov.: siccā luce, Rutil. – II) übtr., das Licht, 1) das Licht der Öffentlichkeit, benefacta in luce collocari volunt, wollen in den Vordergrund gestellt (= gesehen) werden, Cic.: Isocrates luce forensi caruit, Cic.: lucem non aspicere, carere publico, Cic.: res occultas in lucem proferre, Cic.: familiam e tenebris in lucem vocavit, zog aus der Dunkelheit ans Licht, Cic. – v. Örtl., in luce Italiae cognosceris, im Angesichte Italiens, Cic.: u. so in luce Asiae versari (Ggstz. se Cappadociae latebris occultare), Cic. – 2) = die Erleuch-
    ————
    tung, Aufklärung, historia testis temporum, lux veritatis, Cic.: sententiae auctoris lucem desiderant, Cic.: qui lucem eripere conantur, Klarheit in Nacht zu verwandeln, Cic. – 3) (wie φῶς), das Licht = neues Leben, Hilfe, Rettung, Heil, lucem dispicere coepistis, Cic.: lucem afferre rei publicae, Cic.: lux affulsit civitati, Liv.: lucem ingenii porrigere civibus, Cic.: v. Pers., lux Dardaniae, spes o fidissima Teucrûm, v. Hektor, Verg. – 4) der Glanz, d.i. a) der Glanzpunkt, leuchtende Mittelpunkt, die Sonne, haec urbs, lux orbis terrarum, Cic. Cat. 4, 11. – b) Glanz und Ruhm, genus sine luce, Sil. 8, 248.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lux

  • 9 aditus

        aditus ūs, m    [1 adeo], a going to, drawing near, approach, access: urbīs uno aditu atque adventu captas: temptare aditūs, seek to approach, V.: viri mollīs aditūs novisse, how to approach gently, V.—A privilege of admittance, access: faciles aditūs ad eum privatorum: aditum petentibus conveniendi dare, an opportunity of conversing, N.: sermonis aditum cum Cicerone habere, Cs.: in id sacrarium.—Concr., a way of approach, entrance, avenue, entry: primo aditu vestibuloque prohibere: aditu carentia saxa, inaccessible, O.—Hence, a way of approach, means of reaching: ad causam: ad huius modi res.
    * * *
    approach, access; attack; entrance; chance, opportunity, means, way; beginning

    Latin-English dictionary > aditus

  • 10 careō

        careō    (P. praes. gen. plur. carentum, V.), uī, itūrus, ēre, to be without, be free from, be destitute of: illam, T.: culpā, T.: dolore: vitiis, H.: communi sensu, H.: morte, to be immortal, H.: suis figurā, i. e. exempt from transformation into, O.— To do without, deprive oneself of, deny oneself, refrain, abstain from: cibo, Cs.: lubidinibus haud facile, S.: amicorum facultatibus, N.: satiatis iucundius est carere quam frui, abstinence. — Of places, to hold aloof from, not to go to, be absent from: foro: provinciā do moque: patriā, N.—Of inanimate subjects, to be without, be void of, be free from, want: tempora carent crimine: nec lacrimis caruere genae, V.: Quae caret ora cruore nostro? H.: aditu carentia saxa, inaccessible, O.: numero, to be countless, H.: Lux caritura fine, O. — To be deprived of, want, have lost (not of the necessaries of life): patriā, T.: ut Latio careat, fail to reach, V.: consuetudine amicorum: commodis omnibus: vate sacro, not to be celebrated by, H.: caret omni Maiorum censu, has dissipated, Iu.: tui carendum quod erat, T.: Virque mihi dempto fine carendus abest, O.—To feel the want of, miss: carere significat, egere eo quod habere velis: non caret is qui non desiderat: in carendo patientia.
    * * *
    carere, carui, caritus V
    be without/absent from/devoid of/free from; miss; abstain from, lack, lose

    Latin-English dictionary > careō

  • 11 careo

    căreo, ui, ĭtum (carĭtūrus, Ov. H. 4, 1; id. M. 2, 222; 14, 132; Sen. Ben. 1, 11, 1; Curt. 10, 2, 27; Just. 4, 5, 1; Plin. 20, 21, 84, § 224.— Part. pr. gen. plur. carentum, Lucr. 4, 35; Verg. G. 4, 255; 4, 472), 2 ( pres. subj. carint = careant, Plaut. Most. 4, 1, 1.— Dep. form careor, acc. to Caper ap. Prisc. p. 797 P.), v. n. [cf. keirô, karênai; Germ. scheeren; Engl. shear], to be cut off from, be without, to want, be in want of, not to have, whether in a good or bad sense; but kat exochên, to be devoid of, to want, to be without some good; and with reference to the subjective state of mind, to miss it (accordingly, of a good that is merely desirable, while egere is used of the want of that which is necessary); constr. regularly with abl.; in ante-class. poets also with gen. or acc. (the latter also in late Lat.).
    I.
    To be without, devoid of, not to have, to be free from (corresp. with abesse, Cic. Rosc. Am. 20, 55;

    and opp. frui,

    id. Tusc. 3, 18, 40).
    A.
    Of living subjects:

    carere culpā,

    Plaut. Most. 4, 1, 1; Ter. Hec. 4, 4, 41:

    calumniā,

    Quint. 9, 4, 57:

    malis,

    Lucr. 2, 4:

    dolore,

    Cic. Lael. 6, 22; id. Fin. 1, 11, 38:

    febri,

    id. Fam. 16, 15, 1, and by poet. license with an inverted construction:

    caruitne febris te heri?

    Plaut. Curc. 1, 1, 17:

    morbis,

    Cic. Ac. 1, 10, 38:

    malo,

    id. Tusc. 3, 18, 40:

    suspicione,

    id. Rosc. Am. 20, 55; Quint. 2, 2, 14:

    vitiis,

    Hor. C. 3, 27, 39; Quint. 8, 3, 1; 8, 3, 41:

    stultitiā,

    Hor. Ep. 1, 1, 42:

    ambitione,

    id. ib. 2, 2, 206:

    appellatione,

    Quint. 8, 2, 5:

    omnibus his quasi morbis voluit carere sapientem,

    Cic. Ac. 1, 10, 38:

    calumniā,

    Quint. 9, 4, 57:

    conspiratione et periculo,

    Suet. Aug. 19:

    stultitiae atque ignorantiae crimine, Auct. B. G. 8 praef.: communi sensu,

    Hor. S. 1, 3, 66:

    morte,

    to be immortal, id. C. 2, 8, 12; Ov. M. 15, 158:

    suis figurā,

    id. ib. 14, 286; cf.

    of virtue, personified: culpāque omni carens praeter se ipsam nihil censet ad se pertinere,

    Cic. Tusc. 5, 1, 4.—
    2.
    To be without a thing from free-will, i.e. to deprive one ' s self of a thing [p. 292] not to make use of it, to deny one ' s self a thing, to abstain from (syn.: abstineo, absum; hence opp. utor; v. the foll.):

    temeto,

    Plaut. Truc. 4, 3, 59; Cic. Rep. Fragm. ap. Non. p. 5, 18; cf.

    vino,

    Plaut. As. 4, 1, 57:

    nec Veneris fructu,

    renounces not. Lucr. 4, 1073:

    lubidinibus,

    Sall. C. 13, 5:

    amicorum facultatibus,

    Nep. Epam. 3, 4:

    mulieribus facile,

    id. Phoc. 1, 3; cf. absol.:

    satiatis vero et expletis jucundius est carere quam frui,

    Cic. Sen. 14, 47.—With acc.:

    Tandem non ego illam caream, ei sit opus, vel totum triduom?

    Ter. Eun. 2, 1, 18.— Hence,
    3.
    Of localities, to hold one ' s self aloof from, not to go to; or merely, to be absent from (cf. abstineo, II.):

    foro, senatu, publico,

    Cic. Mil. 7, 18; cf.:

    provinciā domoque,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 41:

    aspectu civium,

    id. Cat. 1, 7, 17:

    declamationibus nostris,

    id. Fam. 7, 33, 1:

    forensi luce,

    id. Brut. 8, 32:

    patria,

    Nep. Pelop. 1, 4; Tac. A. 4, 58:

    Roma,

    Cic. Att. 9, 19, 1.—
    B.
    Of inanimate subjects:

    terra caret vero sensu,

    Lucr. 2, 652; cf. id. 2, 990, and 1, 573:

    haec duo tempora carent crimine,

    Cic. Lig. 2, 4:

    carere omni malo mortem,

    id. Tusc. 1, 12, 26:

    an ulla putatis Dona carere dolis Danaum?

    Verg. A. 2, 44:

    nec lacrimis caruere genae,

    id. ib. 5, 173:

    pars quae peste caret,

    id. ib. 9, 540:

    oratio, quae astu caret,

    Quint. 9, 1, 20:

    oeconomia nomine Latino caret,

    id. 3, 3, 9:

    quae caret ora cruore nostro?

    Hor. C. 2, 1, 36:

    caret Ripa ventis,

    id. ib. 3, 29, 23:

    aditu carentia saxa,

    Ov. M. 3, 226:

    nivibus caritura Rhodope,

    id. ib. 2, 222:

    naturae vero rerum vis atque vis atque majestas in omnibus momentis fide caret,

    Plin. 7, 1, 1, § 7.—
    II.
    To be deprived of, to be without, to feel the want of, to want something that is desirable:

    voluptate virtus saepe caret, nunquam indiget,

    Sen. Vit. Beat. 7, 2:

    patriā,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85:

    quam huic erat miserum carere consuetudine amicorum, societate victus, sermone omnino familiari!

    Cic. Tusc. 5, 22, 63:

    hac luce,

    id. ib. 1, 6, 12:

    voluptatibus,

    id. Sen. 3, 7:

    commodis omnibus,

    id. Rosc. Am. 15, 44:

    provinciis atque oris Italiae maritimis ac portibus nostris,

    id. Imp. Pomp. 18, 55:

    tali munere,

    Verg. A. 5, 651:

    citharā,

    Hor. C. 1, 31, 20:

    vate sacro,

    id. ib. 4, 9, 28:

    patrio sepulcro,

    id. S. 2, 3, 196:

    libertate,

    id. Ep. 1, 10, 40:

    honore,

    Ov. M. 15, 614:

    laude,

    Quint. 2, 20, 10 al.:

    caret omni Majorum censu,

    has lost, dissipated, Juv. 1, 59.—
    b.
    With gen.:

    tui carendum quod erat,

    Ter. Heaut. 2, 4, 20; so Laev. ap. Gell. 19, 7, 7.—
    c.
    With acc.:

    quia Id quod amo careo,

    Plaut. Curc. 1, 2, 49; cf. id. Poen. 4, 1, 4: eos parentes careo, Turp. ap. Non. p. 466, 8:

    DVLCEM. CARVI. LVCEM. CVM. TE. AMISI.,

    Inscr. Grut. 572, 7; so ib. 770, 9;

    hence careri,

    pass., Marc. Emp. 36 med.; cf.:

    virque mihi dempto fine carendus abest,

    Ov. H. 1, 50.—
    B.
    With the access. idea of the subjective state of mind or feeling, to feel the want of a thing, to miss: triste enim est nomen ipsum carendi, quia subicitur haec vis; habuit, non habet;

    desiderat, requirit, indiget,

    Cic. Tusc. 1, 36, 87; cf.

    the context: carere igitur hoc significat, egere eo quod habere velis,

    id. ib. §

    88: non caret is qui non desiderat,

    id. Sen. 14, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > careo

  • 12 jungo

    jungo, nxi, nctum, 3, v. a. [Sanscr. jug, junagmi, to unite; juk, joined; Goth. juk; O. H. Germ. joh, joch; Gr. zug, zeugnumi, zugos, zugon], to join or unite together, connect, attach, fasten, yoke, harness.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    With acc.:

    Narcissum et florem anethi,

    Verg. E. 2, 48:

    pontes et propugnacula,

    id. A. 9, 170:

    nemoris carentia sensu robora,

    Claud. B. G. 17:

    gradus,

    to close the ranks, Sil. 4, 372:

    montes,

    to heap up, Val. Fl. 1, 198:

    ostia,

    to shut, Juv. 9, 105; cf.:

    junctas quatere fenestras,

    Hor. C. 1, 25, 1:

    oscula,

    to exchange, Ov. M. 2, 357; cf. id. Am. 2, 5, 59; Petr. 67:

    da jungere dextram,

    to clasp, Verg. A. 6, 697:

    cur dextrae jungere dextram non datur,

    id. ib. 1, 408; cf.:

    quas junximus hospitio dextras,

    id. ib. 3, 83;

    11, 165: duos sinus,

    Plin. 5, 29, 31, § 116:

    juncto ponte milites transmittit,

    Tac. A. 1, 49.—So with abl. of means or manner:

    Ticinum ponte,

    to span, Liv. 21, 45, 1:

    amnem ponte,

    Plin. 5, 24, 21, § 86:

    ratibus flumen,

    to bridge, Liv. 21, 47, 2; cf.:

    qui biduo vix locum rate jungendo flumini inventum tradunt,

    id. 21, 47, 6:

    eo omnia vallo et fossa,

    id. 38, 4, 6:

    plumbum nigrum albo,

    Plin. 33, 5, 30, § 94; cf.:

    nam calamus cera jungitur,

    Tib. 2, 5, 32:

    illos defendit numerus junctaeque umbone phalanges,

    Juv. 2, 46:

    erga juncta est mihi foedere dextra,

    Verg. A. 8, 169:

    Pompei acies junxerat in seriem nexis umbonibus arma,

    Luc. 7, 453. —
    2.
    With dat. of indir. object:

    hoc opus ad turrim hostium admovent, ut aedificio jungatur,

    Caes. B. C. 2, 10 fin.:

    humano capiti cervicem equinam,

    Hor. A. P. 2:

    mortua corpora vivis,

    Verg. A. 8, 485; cf.:

    his tignis contraria duo juncta,

    Caes. B. G. 3, 17, 5:

    se Romanis,

    Liv. 24, 49, 1:

    exercitum sibi,

    Vell. 2, 80, 1:

    socia arma Rutulis,

    Liv. 1, 2, 3:

    victores Germani juncturi se Pannoniis,

    Suet. Tib. 17:

    cervicem meam amplexui,

    Petr. 86 dub. (Büch., vinxit amplexu):

    dextra dextrae jungitur,

    Ov. M. 6, 447; cf. Verg. A. 1, 408 supra:

    aeri aes plumbo fit uti jungatur ab albo,

    Lucr. 6, 1079:

    juncta est vena arteriis,

    Cels. 2, 10:

    Comius incensum calcaribus equum jungit equo Quadrati,

    drives against, Hirt. B. C. 8, 48.—
    3.
    With inter se:

    tigna bina inter se,

    Caes. B. G. 3, 17, 3:

    maxime autem corpora inter se juncta permanent, cum, etc.,

    Cic. N. D. 2, 45, 115:

    disparibus calamis inter se junctis,

    Ov. M. 1, 712:

    saltus duo alti inter se juncti,

    Liv. 9, 2, 7.—
    4.
    With cum:

    cum Bruto Cassioque vires suas,

    Vell. 2, 65, 1:

    legiones se cum Caesare juncturae,

    id. 2, 110, 1:

    erat cum pede pes junctus,

    Ov. M. 9, 44:

    lecto mecum junctus in uno,

    id. H. 13, 117:

    digitis medio cum pollice junctis,

    id. F. 5, 433:

    lingua cum subjecta parte juncta est,

    Cels. 7, 12, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To harness, yoke, attach.
    (α).
    Of animals: angues ingentes alites juncti jugo, Pac. ap. Cic. Inv. 1, 19, 27 (Trag. v. 397 Rib.):

    junge pares,

    i. e. in pairs, Verg. G. 3, 169; Grat. Cyneg. 263:

    nec jungere tauros norant,

    Verg. A. 8, 316:

    currus et quatuor equos,

    id. G. 3, 114:

    grypes equis,

    id. E. 8, 27 Forbig.:

    curru jungit Halaesus Equos,

    id. A. 7, 724:

    leones ad currum,

    Plin. 8, 16, 21, § 54:

    mulis e proximo pistrino ad vehiculum junctis,

    Suet. Caes. 31.—
    (β).
    Of a vehicle (rare):

    reda equis juncta,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    neve (mulier) juncto vehiculo veheretur,

    Liv. 34, 1, 3:

    juncta vehicula, pleraque onusta, mille admodum capiuntur,

    id. 42, 65, 3. —
    2.
    Of wounds, etc., to join, bring together, unite, heal:

    ego vulnera doctum jungere Etiona petam,

    Stat. Th. 10, 733:

    parotidas suppuratas,

    Scrib. Comp. 206:

    oras (tumoris),

    Cels. 7, 17, 1:

    oras vulneris,

    id. 5, 4, 23 al. —
    3.
    Of lands, territories, etc.:

    juncta pharetratis Sarmatis ora Getis,

    adjoining, Ov. Tr. 4, 10, 110; cf.:

    juncta Aquilonibus Arctos,

    id. M. 2, 132:

    quibus (campis) junctae paludes erant,

    Front. Strat. 2, 5, 6; Vell. 2, 110, 4:

    fundos Apuliae,

    to add, join to, Petr. 77:

    longos jungere fines agrorum,

    Luc. 1, 167.—
    4.
    To connect in time, cause to follow immediately:

    cum diei noctem pervigilem junxisset,

    Just. 12, 13, 7:

    somnum morti,

    Petr. 79:

    vidit hic annus Ventidium consularem praetextam jungentem praetoriae,

    Vell. 2, 65, 3:

    nulla natio tam mature consino belli bellum junxit,

    id. 2, 110, 5:

    junge, puer, cyathos, atque enumerare labora,

    Stat. S. 1, 5, 10:

    laborem difficilius est repetere quam jungere,

    to resume than to continue, Plin. Ep. 4, 9, 10.—So of pronunciation:

    si jungas (opp. interpunctis quibusdam),

    Quint. 9, 4, 108.—
    5.
    Milit. t. t., of troops, an army, etc., to join, unite:

    cum juncti essent,

    Liv. 25, 35; 25, 37:

    exercitum Pompei sibi,

    Vell. 2, 80, 1:

    junctis exercitious,

    Vell. 2, 113, 1:

    cum collegae se junxisset,

    Front. Strat. 1, 1, 9; so,

    exercitum,

    id. ib. 1, 2, 9:

    Ajacem naves suas Atheniensibus junxisse,

    Quint. 5, 11, 40.—
    6.
    To add, give in addition:

    commoda praeterea jungentur multa caducis,

    Juv. 9, 89.—
    7.
    In mal. part.:

    corpora,

    Ov. M. 10, 464:

    turpia corpora,

    id. H. 9, 134: tu mihi juncta toro, id. F. 3, 511; id. R. Am. 408:

    si jungitur ulla Ursidio,

    Juv. 6, 41; 6, 448; cf.

    Venerem,

    Tib. 1, 9, 76; Ov. H. 353; id. R. Am. 407.
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., of abstract things, to bring together, join, unite:

    cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,

    Cic. Deiot. 9, 27:

    omnem naturam, quae non solitaria sit... sed cum alio juncta atque conexa, etc.,

    id. N. D. 2, 11, 29:

    an virtus et voluptas inter se jungi copularique possint,

    id. de Or. 1, 51, 122:

    sapientiam junctam habere eloquentiae,

    id. ib. 3, 35, 142:

    indignationem conquestioni,

    id. Inv. 2, 11, 36:

    insignis improbitas et scelere juncta,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    plura crimina junguntur,

    are combined, Quint. 4, 4, 5.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of persons, to join, unite, bring together, associate, in love, marriage, relationship, etc.:

    cum impari,

    Liv. 1, 46:

    cum pare,

    Ov. F. 4, 98:

    alicujus filiam secum matrimonio,

    Curt. 5, 3, 12:

    si tibi legitimis pactam junctamque tabellis non es amaturus,

    Juv. 6, 200:

    juncta puella viro,

    Ov. A. A. 1, 682; id. Tr. 2, 284. —Of animals, etc.:

    Appulis jungentur capreae lupis,

    Hor. C. 1, 33, 8:

    variis albae junguntur columbac,

    Ov. H. 15, 37:

    unaque nos sibi operā amicos junget,

    Ter. Hec. 5, 2, 32:

    ut quos certus amor junxit,

    Ov. M. 4, 156:

    amicos,

    Hor. S. 1, 3, 54:

    Geminum mecum tua in me beneficia junxerunt,

    Plin. Ep. 10, 26, 1:

    puer puero junctus amicitia,

    Ov. P. 4, 3, 12.—Esp., of a treaty, alliance, etc.:

    si populus Romanus foedere jungeretur regi,

    Liv. 26, 24; Just. 15, 4, 24. —
    2.
    Of things, to make by joining, enter into:

    pacem cum Aenea, deinde adfinitatem,

    Liv. 1, 1:

    nova foedera,

    id. 7, 30:

    cum Hispanis amicitiam,

    Just. 43, 5, 3:

    societatem cum eo metu potentiae ejus,

    id. 22, 2, 6:

    foedus cum eo amicitiamque,

    Liv. 24, 48; 23, 33:

    juncta societas Hannibali,

    id. 24, 6:

    foedera,

    id. 7, 30:

    jungendae societatis gratia,

    Just. 20, 4, 2.—
    3.
    Of words, etc., to join, unite.
    (α).
    Esp., gram. t. t.: verba jungere, to make by joining, to compound:

    jungitur verbum ex corrupto et integro, ut malevolus,

    Quint. 1, 5, 68:

    in jungendo aut in derivando,

    id. 8, 3, 31; so,

    juncta verba,

    Cic. Or. 56, 186; id. Part. Or. 15, 53.—
    (β).
    To connect so as to sound agreeably:

    quantum interest... verba eadem qua compositione vel in textu jungantur vel in fine claudantur,

    Quint. 9, 4, 15.—Hence, P. a.: junc-tus, a, um, joined, united, connected, associated:

    in opere male juncto,

    Quint. 12, 9, 17.— Comp.:

    causa fuit propior et cum exitu junctior,

    Cic. Fat. 16, 36.— Sup.:

    junctissimus illi comes,

    most attached, Ov. M. 5, 69:

    principum prosperis et alii fruantur: adversae ad junctissimos pertineant,

    their nearest of kin, Tac. H. 4, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > jungo

См. также в других словарях:

  • Carentĭa — (lat., Karenz), Entbehrung; annus carentiae, Jahr, für das einem Pfründner oder Beamten sein Einkommen ganz oder z. T. entzogen wird. Vgl. Wartezeit …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Carentia — Carentia, (8. März), eine Abtissin des Cisterzienserordens zu Piacenza in Italien …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • carence — [ karɑ̃s ] n. f. • 1452; bas lat. carentia, de carere « manquer » 1 ♦ Dr. Absence ou insuffisance de ressources d un débiteur ou d une personne décédée. Procès verbal de carence : constatation par huissier d absence de mobilier, en cas de saisie …   Encyclopédie Universelle

  • Franca, S. (1) — 1S. Franca (Francha), V. Abbat. (25. April). Vom Altd. franh = kühn, aufrichtig, frei etc. – Die hl. Franca oder Francha stammte aus dem gräflichen Geschlechte der Vitalta (Vite alta) und wurde geboren um das J. 1170 zu Piacenza (Placentia),… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Karenz — Unterbrechung; Auszeit; Tätigkeitsunterbrechung; Unterbruch (schweiz.); Pause; Unterlass * * * Ka|rẹnz 〈f. 20〉 Sy Karenzzeit 1. Wartezeit, Sperrzeit (bes. in der Versicherung) …   Universal-Lexikon

  • carenţă — CARÉNŢĂ, carenţe, s.f. Lipsă, deficienţă; neglijenţă. – Din fr. carence, lat. carentia. Trimis de valeriu, 11.02.2003. Sursa: DEX 98  CARÉNŢĂ s. v. cusur, defect, deficienţă, imperfecţiune, insuficienţă, lacună, lipsă, meteahnă, neajuns, păcat,… …   Dicționar Român

  • Franca Visalta — Infobox Saint name=Saint Franca Visalta birth date=1170 death date=1218 feast day=April 26 venerated in=Roman Catholic Church imagesize= caption= birth place=Piacenza, Italy death place=Pittoli, Italy titles=Abbess beatified date= beatified place …   Wikipedia

  • carencia — (Derivado del lat. carens, que carece.) ► sustantivo femenino Falta, ausencia o privación de alguna cosa: ■ hay una carencia generalizada de sentido común. REG. PREPOSICIONAL + de SINÓNIMO escasez * * * carencia (del lat. «carentĭa») 1 f.… …   Enciclopedia Universal

  • kuranzen — ku|rạn|zen 〈V. tr.; hat; umg.; veraltet〉 = kujonieren [zu mlat. carentia „Bußübung mit Fasten, Geißeln usw.“] * * * ku|rạn|zen <sw. V.; hat [bayr., ostmd. auch: karanzen; H. u., viell. zu mlat. carentia = Buße, unter Einfluss von veraltet… …   Universal-Lexikon

  • Легран Антуан — (Antoine Le Grand), из Дуэ картезианец XVII в. Сочинения: Le sage sto ïque (1662), Philosophia vet erum e mente Renati Des Cartes (1671); Institutio philosophiae secundum principia R. D. nova methoda adornata (1672); Apologia pro Cartesio contra… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Легран Antoine — (Le Grand), из Дуэ картезианец XVII в. Соч.: Le sage stoïque (1662), Philosophia veterum e mente Renati Des Cartes (1671); Institutio philosophiae secundum principia R. D. nova methoda adornata (1672); Apologia pro Cartesio contra Samuelem… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»