-
1 cardo
cardo, ĭnis, m. [cf. kradê, a swing; kradainô, to swing, wave; Sanscr. kurd, a spring, a leap; old Germ. hrad, lively, and Germ. reit in bereit, ready] (f., Gracch. ap. Prisc. p. 683 P.; Graius ap. Non. p. 202, 20; cf. infra in Vitr.), the pivot and socket, upon which a door was made to swing at the lintel and the threshold, the hinge of a door or gate, Enn. Trag. 119 Vahl.:B.paene ecfregisti foribus cardines,
Plaut. Am. 4, 2, 6; id. As. 2, 3, 8:postis a cardine vellit Aeratos,
Verg. A. 2, 480:cardo stridebat,
id. ib. 1, 449; cf. id. Cir. 222:num muttit cardo?
Plaut. Curc. 1, 1, 94:immoti,
Plin. 16, 43, 84, § 230:singuli,
id. 36, 15, 24, § 117:facili patuerunt cardine valvae,
Juv. 4, 63:versato cardine Thisbe Egreditur,
opening the door, Ov. M. 4, 93; cf. Verg. A. 3, 448:nec strepitum verso Saturnia cardine fecit,
Ov. M. 14, 782 al. —Meton.1.Cardines, in mechanics, beams that were fitted together; and specifically, cardo masculus, a tenon, Vitr. 9, 6, and cardo femina, a socket, a mortise, id. 9, 6:b.cardo securiclatus,
axeshaped tenon, a dovetail, id. 10, 15, 3.— Hence,In garlands, the place where the two ends meet, Plin. 21, 4, 10, § 18.—2.In astron., the point about which something turns, a pole. So of the North pole:II.caeli,
Varr. R. R. 1, 2, 4:mundi,
Plin. 4, 12, 26, § 89; cf.: extremusque adeo duplici de cardine vertex Dicitur esse polus, Cic. poët. N. D. 2, 41, 105; Ov. P. 2, 10, 45; Stat. Th. 1, 349:cardo glacialis ursae,
Sen. Herc. Fur. 1139:Arctoae cardo portae,
Stat. Th. 7, 35;hence anal. to this, with the agrimensores,
the line limiting the field, drawn through from north to south, Plin. 18, 33, 76, § 326; 17, 22, 35, § 169; cf. Fest. s. v. decimanus, p. 71 Müll., and accordingly the mountain Taurus is called cardo, i. e. line or limit, Liv. 37, 54, 23; cf. id. 40, 18, 8; 41, 1, 3.—Of the four cardinal points of the world, Quint. 12, 10, 67; so, Hesperius Eous, Luc. 5, 71; Stat. Th. 1, 157:occiduus,
Luc. 4, 672:medius,
id. 4, 673.— Of the earth as the centre of the universe, acc. to the belief of the ancients, Plin. 2, 64, 64, § 160; 2, 9, 6, § 44.—Of the intersection of inclined surfaces:reperiuntur (aquae)... quodam convexitatis cardine aut montium radicibus,
Plin. 31, 3, 26, § 43.—Of the summer solstice:anni,
Plin. 18, 28, 68, § 264; and so of the epochs of the different seasons:temporum,
id. 18, 25, 58, § 218; 18, 25, 59, § 220.—Hence, of the time of life:extremus,
old age, Luc. 7, 381.—Trop., that on which every thing else turns or depends, the chief point or circumstance (so not before the Aug. per.):haud tanto cessabit cardine rerum,
at such a turn of affairs, so great a crisis, in so critical a moment, decisive, Verg. A. 1, 672 (hoc est in articulo, Serv.; cf. Isid. Orig. 15, 7, 6; Gr. akmê):fatorum in cardine summo,
Stat. Th. 10, 853: litium. Quint. 12, 8, 2:causae,
id. 5, 12, 3:satellitem in quo totius dominationis summa quasi quodam cardine continetur,
Val. Max. 3, 3, ext. 5:unum eligamus in quo est summum ac principale, in quo totius sapientiae cardo versatur,
Lact. 3, 7, 6. -
2 cardo
cardo, dinis, m. (vgl. κραδάω, κραδαίνω schwenken, u. κράδη, die Schwungmaschine im Theater), das Dreh-, Wendeding, I) eig.: A) als t. t. der Mechanik, die Türangel, aerei, Ps. Verg.: aurei, Vulg.: cardinum turbines tardi, Varr. fr.: confectores cardinum, Lucil. fr.: cardines immoti, Plin.: cardines effringere, Plaut.: vecte atque ancipiti ferro effringere cardines, Lucil. fr.: cardines frangere et funditus evellere, Apul.: cardinem versare, die Tür aufmachen, Ov.: so auch cadinem vertere, Verg. u. Ov. – Die Türangeln der Alten waren anders als bei uns: die untere war nur ein Zapfen, der sich in einer Höhlung (Mutter) herumdrehte, wie bei uns an den Scheunentoren usw.; dah. cardines a) die Balken, die ineinander gezapft werden u. zwar c. masculus, bei Zapfen, c. femina, die Pfanne, Vitr. – b) die beiden zusammengebundenen Enden eines Krankes, Plin. 21, 18. – B) als t. t. der Astronomie, der Punkt, um den sich etwas dreht, der Wendepunkt, c. caeli, der Nordpol, Varr.: cardines mundi, die Erdachsen, Nord- u. Südpol, Col. u. Plin.: u. so cardo duplex, die doppelte Erdachse, Cic. poët.: dah. ihm analog, die auf den Äckern von Süden noch Norden gezogene Linie (Ggstz. limes decumanus, die von Osten nach Westen gezogene), Plin.: u. hiernach heißt der Berg Taurus cardo (Scheidelinie, Demarkationslinie), Liv. 37, 54, 23, u. die Stadt Ankona, Liv. 41, 1, 3. – von den einzelnen Weltgegenden, Himmelsgegenden, quattuor mundi cardines, Quint. 12, 10, 67: c. meridianus, occidentalis, septentrionalis, Veget. mil. 4, 38: cardo frigoris (die kalte Zone) et septentrio, Arnob. 4, 5: omnes illius cardinis populi, Flor. 4, 12, 4. – v. der Erde nach der Meinung der Alten als Mittelpunkt des Weltalls, Plin. – v. Sommersolstitium, c. anni, Plin. – v. den Abschnitten der einzelnen Jahreszeiten, c. temporum, Plin.: dah. von den Lebensaltern, c. extremus, das Greisenalter, Lucan. – II) übtr., der Haupt- u. Wendepunkt, um den sich alles dreht, der Hauptumstand (s. Bünem. Lact. 2, 8, 55 u. 3, 7, 66), haud tanto cessabit cardine rerum, Verg.: quorum nihil refert, ubi litium cardo vertatur, Quint.: in quo totius sapientiae cardo versatur, Lact..: in quo totius dominationis summa quasi quodam cardine versabatur, Val. Max.: hic est ergo cardo rerum; hic vertuntur omnia, Lact.: hic nostri velut cardo sermonis, Augustin.: hic causae cardinem ponit, Quint.: ventum est ergo, dum loquimur, ad ipsum articulum causae, ventum rei ad cardinem, Arnob.: sed tantae rei cardiaem in arte tua nondum videbam, Augustin.: exaudiens cardinem desiderii eius, Augustin.: cardine summo verti, in der größten Gefahr sein, Val. Flacc. – / cardo als fem., Gracch. tr. 1 u. 2. p. 230 R.
-
3 cardo
cardo, dinis, m. (vgl. κραδάω, κραδαίνω schwenken, u. κράδη, die Schwungmaschine im Theater), das Dreh-, Wendeding, I) eig.: A) als t. t. der Mechanik, die Türangel, aerei, Ps. Verg.: aurei, Vulg.: cardinum turbines tardi, Varr. fr.: confectores cardinum, Lucil. fr.: cardines immoti, Plin.: cardines effringere, Plaut.: vecte atque ancipiti ferro effringere cardines, Lucil. fr.: cardines frangere et funditus evellere, Apul.: cardinem versare, die Tür aufmachen, Ov.: so auch cadinem vertere, Verg. u. Ov. – Die Türangeln der Alten waren anders als bei uns: die untere war nur ein Zapfen, der sich in einer Höhlung (Mutter) herumdrehte, wie bei uns an den Scheunentoren usw.; dah. cardines a) die Balken, die ineinander gezapft werden u. zwar c. masculus, bei Zapfen, c. femina, die Pfanne, Vitr. – b) die beiden zusammengebundenen Enden eines Krankes, Plin. 21, 18. – B) als t. t. der Astronomie, der Punkt, um den sich etwas dreht, der Wendepunkt, c. caeli, der Nordpol, Varr.: cardines mundi, die Erdachsen, Nord- u. Südpol, Col. u. Plin.: u. so cardo duplex, die doppelte Erdachse, Cic. poët.: dah. ihm analog, die auf den Äckern von Süden noch Norden gezogene Linie (Ggstz. limes decumanus, die von Osten nach Westen gezogene), Plin.: u. hiernach heißt der Berg Taurus cardo (Scheidelinie, Demarkationslinie), Liv. 37, 54, 23, u.————die Stadt Ankona, Liv. 41, 1, 3. – von den einzelnen Weltgegenden, Himmelsgegenden, quattuor mundi cardines, Quint. 12, 10, 67: c. meridianus, occidentalis, septentrionalis, Veget. mil. 4, 38: cardo frigoris (die kalte Zone) et septentrio, Arnob. 4, 5: omnes illius cardinis populi, Flor. 4, 12, 4. – v. der Erde nach der Meinung der Alten als Mittelpunkt des Weltalls, Plin. – v. Sommersolstitium, c. anni, Plin. – v. den Abschnitten der einzelnen Jahreszeiten, c. temporum, Plin.: dah. von den Lebensaltern, c. extremus, das Greisenalter, Lucan. – II) übtr., der Haupt- u. Wendepunkt, um den sich alles dreht, der Hauptumstand (s. Bünem. Lact. 2, 8, 55 u. 3, 7, 66), haud tanto cessabit cardine rerum, Verg.: quorum nihil refert, ubi litium cardo vertatur, Quint.: in quo totius sapientiae cardo versatur, Lact..: in quo totius dominationis summa quasi quodam cardine versabatur, Val. Max.: hic est ergo cardo rerum; hic vertuntur omnia, Lact.: hic nostri velut cardo sermonis, Augustin.: hic causae cardinem ponit, Quint.: ventum est ergo, dum loquimur, ad ipsum articulum causae, ventum rei ad cardinem, Arnob.: sed tantae rei cardiaem in arte tua nondum videbam, Augustin.: exaudiens cardinem desiderii eius, Augustin.: cardine summo verti, in der größten Gefahr sein, Val. Flacc. – ⇒ cardo als fem., Gracch. tr. 1 u. 2. p. 230 R. -
4 cardo
cardo cardo, inis m центр -
5 cardo
cardo cardo, inis m ось -
6 cardo
cardo cardo, inis m сущность -
7 cardō
cardō inis, m [CARD-], a hinge, pivot and socket (of door or gate): postīs a cardine vellit, V.: (ianua) movebat Cardines, H.: facili patuerunt cardine valvae, Iu.: versato cardine Egreditur, opening the door, O. — In astron., a pole: Extremusque adeo duplici de cardine vertex Dicitur esse polus, C., O.—A boundary, limit: intra eum cardinem (imperii), i. e. Mount Taurus, L.—Fig., a turning-point, crisis (poet.): tantus rerum, V.* * *hinge; pole, axis; chief point/circumstance; crisis; tenon/mortise; area; limit -
8 cardo
[st1]1 [-] cardo, ĭnis, m. qqf. f.: - [abcl][b]a - pivot d'une machine, gond (d'une porte). - [abcl]b - extrémité d'une poutre formant un joint. - [abcl]c - point extrême, point vertical, point cardinal, pôle, climat; point d'arrêt, point de départ, centre, limite. - [abcl]d - pivot d'une affaire, point important, moment critique. - [abcl]e - sentier qui traverse un champ du nord au sud.[/b] - cardines versare, Ov.: ouvrir la porte. - num muttit cardo? Plaut. Curc. 1, 1, 94: le gond de la porte grince-t-il? - cardo masculus, Vitr. 9, 6: tenon. - cardo femina, Vitr. 9, 6: mortaise, rainure. - cardo securiclatus, Vitr. 10, 15, 3: tenon en forme de hache, tenon en queue d'aronde. - extremi cardines coronae, Plin.: les deux extrémités d'une couronne, le point de jonction d'une couronne. - cardo glacialis ursae, Sen. Herc. Fur. 1139: le pôle glacé de l'Ourse. - quatuor mundi cardines, Quint.: les quatre points cardinaux. - cardo Hesperius, Luc. 5, 71: le couchant. - cardine sub nostro, V.-Fl.: sous notre ciel. - cardo anni, Plin. 18, 28, 68, § 264: le solstice d'été. - convexitatis cardo, Plin. 31, 3, 26, § 43: le milieu d'un terrain concave. - cardo temporum, Plin.: le point de départ des saisons. - quidquid intra eum cardinem est, Liv.: tout ce qui est en deçà de cette limite. - cardo extremus aevi, Luc. 7, 381: le dernier âge de la vie, la vieillesse. - cardo causae, Quint.: le point essentiel d'un procès, le noeud d'un procès. - tanto cardine rerum, Virg. En. 1.672: dans une conjoncture si grave. [st1]2 [-] Cardo, ōnis, f.: Cardo (ville d'Espagne).* * *[st1]1 [-] cardo, ĭnis, m. qqf. f.: - [abcl][b]a - pivot d'une machine, gond (d'une porte). - [abcl]b - extrémité d'une poutre formant un joint. - [abcl]c - point extrême, point vertical, point cardinal, pôle, climat; point d'arrêt, point de départ, centre, limite. - [abcl]d - pivot d'une affaire, point important, moment critique. - [abcl]e - sentier qui traverse un champ du nord au sud.[/b] - cardines versare, Ov.: ouvrir la porte. - num muttit cardo? Plaut. Curc. 1, 1, 94: le gond de la porte grince-t-il? - cardo masculus, Vitr. 9, 6: tenon. - cardo femina, Vitr. 9, 6: mortaise, rainure. - cardo securiclatus, Vitr. 10, 15, 3: tenon en forme de hache, tenon en queue d'aronde. - extremi cardines coronae, Plin.: les deux extrémités d'une couronne, le point de jonction d'une couronne. - cardo glacialis ursae, Sen. Herc. Fur. 1139: le pôle glacé de l'Ourse. - quatuor mundi cardines, Quint.: les quatre points cardinaux. - cardo Hesperius, Luc. 5, 71: le couchant. - cardine sub nostro, V.-Fl.: sous notre ciel. - cardo anni, Plin. 18, 28, 68, § 264: le solstice d'été. - convexitatis cardo, Plin. 31, 3, 26, § 43: le milieu d'un terrain concave. - cardo temporum, Plin.: le point de départ des saisons. - quidquid intra eum cardinem est, Liv.: tout ce qui est en deçà de cette limite. - cardo extremus aevi, Luc. 7, 381: le dernier âge de la vie, la vieillesse. - cardo causae, Quint.: le point essentiel d'un procès, le noeud d'un procès. - tanto cardine rerum, Virg. En. 1.672: dans une conjoncture si grave. [st1]2 [-] Cardo, ōnis, f.: Cardo (ville d'Espagne).* * *Cardo, cardinis, pe. cor. m. g. Virgil. Le gont d'un huis ou fenestre, Le pivot d'une porte.\Emouere a cardine. Virgil. Mettre hors des gons.\Cardo. pro Opportunitate. Virgil. Le poinct d'une affaire.\In eo cardo, rei vertitur. Ci. Le poinct gist là, Tout despend de là.\Cardinem causae in aliquo ponere. Quintil. Prendre droict par quelque poinct de la cause.\Cardo litium. Quintil. Le neud et poinct principal d'un proces, Le poinct peremptoire et decisif de la matiere.\Cardo. Budaeus. Le tenon qui se met en une mortaise.\Cardo, est forma agri. Plin. Une voye ou sentier faisant division et borne, qui tire de Midi vers Septentrion. -
9 cardo
inis m.1) дверной крюк, дверная петляc. femĭna Vtr — гнездо, отверстие2) страна светаc. caeli Vr или mundi Col, PM — полюсc. duplex C — оба полюса, мировая ось3) демаркационная линия с севера на юг ( в отличие от limes decumanus, линии, проводившейся с востока на запад) L4) время (года), пораc. anni PM — летнее солнцестояние5) пояс, зонаc. frigoris Eccl — холодный пояс6) точка вращения, ось, центр ( quodam cardine versari VM)7) пора жизни8) сущность, главное обстоятельство (causae, litium, O; sermonis Aug)9) критический, поворотный, решающий момент -
10 Pachymerus cardo
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Pachymerus cardo
-
11 femina
fēmĭna, ae, f. [from fe-, fev-, = Gr. phu-ô, to produce; whence: fetus, fecundus, faenus, felix; cf. Sanscr. bhuas, bhavas, to become; Lat. fi-o, fu-turus], a female.I.Lit.A.Of human beings, a female, woman (cf.: uxor, mulier, matrona;B.conjux, marita): ut a prima congressione maris et feminae... ordiar,
Cic. Rep. 1, 24:et mares deos et feminas esse dicitis,
id. N. D. 1, 34, 95:ambiguus fuerit modo vir, modo femina Sithon,
Ov. M. 4, 280; cf. Lucr. 4, 819:in claris viris et feminis,
Cic. Tusc. 1, 12, 27:pulchritudine eximiā femina,
id. Div. 1, 25, 52:feminae notitiam habere,
Caes. B. G. 6, 21 fin.:naturam feminarum omnem castitatem pati,
Cic. Leg. 2, 12, 29; cf. id. Rep. 3, 10 fin.:bona,
id. Phil. 3, 6, 16; cf.:praestantissima omnium feminarum,
id. Fam. 5, 8, 2:sanctissima atque optima,
id. Phil. 3, 6, 16:probatissima,
id. Caecin. 4, 10:primaria,
id. Fam. 5, 11, 2:decreta super jugandis feminis,
Hor. C. S. 19:varium et mutabile semper femina,
Verg. A. 4, 570:tunc femina simplex,
the female character undisguised, Juv. 6, 327.— Adj.:inter quas Danai femina turba senis,
Prop. 2, 31 (3, 29), 4.—Applied as a term of reproach to effeminate men, Ov. M. 12, 470; Sil. 2, 361; Suet. Caes. 22; Just. 1, 3; Curt. 3, 10 fin. al.—Of beasts, a female, she:II.(bestiarum) aliae mares, aliae feminae sunt,
Cic. N. D. 2, 51, 128: lupus femina feta repente, Enn. ap. Serv. Verg. A. 2, 355, and ap. Non. 378, 18 (Ann. v. 70 and 73 ed. Vahl.); cf.:habendas triduum ferias et porco femina piaculum pati (shortly before, porca),
Cic. Leg. 2, 22, 57:sus,
Col. 7, 9, 3:anas,
Plin. 29, 5, 33, § 104:anguis,
Cic. Div. 1, 18, 36; 2, 29, 62:piscis,
Ov. A. A. 2, 482; Plin. 9, 50, 74, § 157; Ov. M. 2, 701.—Transf., in the lang. of nat. hist., of plants and minerals:III.mas in palmite floret, femina citra florem germinat tantum spicae modo,
Plin. 13, 4, 7, § 31; ib. § 34;so of other plants,
id. 16, 33, 60, § 139; 16, 34, 62, § 145:21, 10, 32, § 58 et saep.: in omni genere (carbunculorum) masculi appellantur acriores, et feminae languidius refulgentes,
Plin. 37, 7, 25, § 92;of the loadstone,
id. 36, 16, 25, § 128.—In mechanics, cardo femina, different from cardo masculus (v. cardo, 2), Vitr. 9, 9 med. —In gram., the feminine gender, Quint. 1, 6, 12; 1, 4, 24. -
12 masculus
I.Lit.:II.bona femina, et malus masculus,
Plaut. Cist. 4, 2, 39:incertus infans natus masculus an femina esset,
Liv. 31, 12:genus,
Phaedr. 4, 14, 15:genus masculum femininumve,
Plin. 10, 68, 87, § 189:tura,
Verg. E. 8, 65; Ov. Med. fac. 94; Plin. 12, 14, 32, § 61:dare mascula nomina rebus,
Mart. 11, 43, 11:libido, i. e. tribadum,
Hor. Epod. 5, 41.—Transf.A.Of things: cardo, which is inserted into another (opp. cardo femina, into which another is inserted), Vitr. 9, 9 med.; v. cardo;B.of gems,
Plin. 37, 7, 25, § 92.—Worthy of or befitting a man, manly, vigorous, bold:proles,
Hor. C. 3, 6, 37:Sappho,
id. Ep. 1, 19, 28:animus,
App. M. 6, p. 184, 21: ingenium, id. ib. 7, p. 190, 25:indicium masculi et incorrupti viri,
Quint. 5, 12, 20; v. masculinus. -
13 corregio
cor-regio, ōnis f. [ rego ]установление четырёх участков посредством decumanus и cardo (см. cardo 3.), размежевание Vr -
14 Carda
(Cardea), ae f. [ cardo ]Карда, римск. богиня дверных петель, хранительница домашнего очага (празднества в ее честь происходили 1 июня) Eccl -
15 cardinalis
-
16 cardino
—, —, āre [ cardo ] -
17 decimanus
I decimānus или decumānus, a, um [ decimus ]1) относящийся к десятой части, к десятине, десятинныйager d. C — поле, с которого отдаётся десятая часть урожая (десятина)2) взимаемый в качестве десятины (frumentum C; oleum LM)3) находящийся, состоящий в десятой когорте или в десятом легионе (milites decumani bAfr, T etc.)4)porta decumana Cs etc. — задний вход в лагерь (у помещений 10-й когорты легиона, против porta praetoria)5)d. (limes) PM, Col — межа, проведённая с запада на восток (см. cardo)6) значительный, крупный, огромный ( acipenser LM)II decimānus, ī m. [ decimanus I ] -
18 masculus
I a, um [demin. к mas 1. \]1) мужского пола, мужской (vulpes PM; infans L)masculum tus V, O — stagoniasm. cardo V — петельный крюк ( у дверей)2) грам. мужского рода ( genus Ph)3) мужественный, храбрый, могучий (proies H; animus Ap)II masculus, ī m. Pl, L, Vlg = mas II, 1. -
19 meridianus
I merīdiānus, a, um [ meridies ]1) полуденный (tempus C etc.; cibus Su; cantus, sc. cicadarum Ap)2) южный ( pars orbis Vr)II merīdiānus, ī m. (sc. cardo или sol)юг VP -
20 ortivus
См. также в других словарях:
cardo — (Del lat. cardus). 1. m. Planta anual, de la familia de las Compuestas, que alcanza un metro de altura, de hojas grandes y espinosas como las de la alcachofa, flores azules en cabezuela, y pencas que se comen crudas o cocidas, después de aporcada … Diccionario de la lengua española
Cardo — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Cardo (desambiguación). Dos abejas sobre una flor de cardo (Cirsium arvense) Abrojo o cardo es el nombre vulgar que reciben distintas especies de … Wikipedia Español
cardo — sustantivo masculino 1. Grupo de plantas de diferentes familias que se caracterizan por tener hojas grandes y espinosas. cardo bendito / santo. cardo borriquero. cardo estrellado. 2. Uso/registro: coloquial, coloquial. Pragmática: intensificador … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
cardo — planta de la familia de las sinantáreas del género Carduus, una de cuya especies el Cardo mariano se ha empleado como sudorífico y amargo. dibujo de herbario [véase http://www.iqb.es/diccio/c/ca3.htm#cardo] monografía [véase… … Diccionario médico
CARDO — cuneus proprie, qui in foramine vertitur. Hi in liminibus ferrei erant aut aerei. Cornelius Gallus in Ceiri, sonitum nam fecerat illi Marmoreo aeratus stridens in limine cardo. Papinius Statius, Theb. l. 11. v. 49. Stabat in Argolicae ferrat… … Hofmann J. Lexicon universale
Cardo — Car do (k[aum]r d[ o]), n.; pl. {Cardines}.) [L., a hinge.] (Zo[ o]l.) (a) The basal joint of the maxilla in insects. (b) The hinge of a bivalve shell. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Cardo — (lat.), 1) Thürangel; 2) (röm. Ant.), ein in einen anderen gezapfter Balken; 3) Himmelspol, Himmelsachse; 4) eine durch einen Ort, z.B. Acker, Weinberg, von S. nach N. gezogene Linie als Weg, Grenzzeichen; die diese kreuzende, von O. nach W.… … Pierer's Universal-Lexikon
Cardo — (lat.), Türangel, Angelpunkt, um den sich etwas dreht; daher auch soviel wie Hauptsache … Meyers Großes Konversations-Lexikon
cardo — ● cardo nom masculin (mot latin) Voie nord sud servant à établir le quadrillage d un camp romain … Encyclopédie Universelle
cardo — s.m. [lat. scient. carduus, lat. tardo cardus ]. 1. (bot.) [pianta diffusa nei paesi mediterranei come ortaggio] ▶◀ Ⓖ (region.) gobbo. 2. (tosc.) [involucro delle castagne] ▶◀ riccio. 3. (tecn., tess.) [strumento per cardare] ▶◀ scardasso … Enciclopedia Italiana
cardo — s. m. 1. [Botânica] Planta espinhosa asterácea. 2. [Brasil] Espécie de cato. • adj. 3. Crespo; áspero. • Confrontar: sardo … Dicionário da Língua Portuguesa