-
1 calculo
1. I.Lit., Prud. steph. 3, 131.—II.Trop., to consider as, to esteem, Sid. Ep. 7, 9.2.calcŭlo, ōnis, m. [1. calculo], a computer, accountant, Aug. Ord. 2, 12; Anthol. Lat. II. p. 268, 1. -
2 calculo
Icalculare, calculavi, calculatus V TRANScalculate, compute, reckon; consider as; esteemIIcalculator, computer, accountant -
3 calculatio
1.calcŭlātĭo, ōnis, f. [calculo], a computation, calculation, reckoning, Cassiod. Ep. 1, 10; Ven. ad Syagr. Ep. 5, 6.2. -
4 calculator
calcŭlātor, ōris, m. [calculo], a computer, teacher of arithmetic, = logistês (post-Aug.), Mart. 10, 62, 4; Acron. ad Hor. S. 1, 6. 72; Isid. Orig. 1, 3, 1; cf. id. ib. 1, 10, 43.—II.A book-keeper, accountant, Dig. 38, 1, 7, § 5; 27, 1, 15, § 5. -
5 calculensis
calcŭlensis, e, adj. [calculus], of or pertaining to stones:genus purpurarum a calculo maris,
Plin. 9, 37, 61, § 131. -
6 calculus
calcŭlus, i, m. dim. [2. calx; cf. Paul. ex Fest. p. 46].I.In gen., a small stone, a pebble:B.conjectis in os calculis,
Cic. de Or. 1, 61, 261:Demosthenes calculos linguā volvens dicere domi solebat,
Quint. 11, 3, 54; Vitr. 7, 2:argilla et dumosis calculus arvis,
gravel in the thorny fields, Serv. ad Verg. G. 2, 180; Plin. 4, 8, 15, § 37; 28, 9, 33, § 124.—Trop., of discourse:II.qui tenui venulā per calculos fluunt,
Quint. 12, 10, 25.—Esp.A.A stone in the bladder or kidneys, the gravel, stone, Cels. 7, 26:B.curare,
Plin. 20, 21, 86, § 234:comminuere et eicere,
id. 20, 4, 13, § 23; cf.eicere,
Suet. Aug. 80:movere,
Plin. 20, 22, 91, § 248:exturbare,
id. 20, 10, 42, § 109:frangere,
id. 22, 21, 29, § 59:rumpere,
id. 23, 8, 80, § 153. —A draughtsman, a stone or counter used in playing draughts. called duodecim scripta, in which, as in chess, by driving a piece from one square to another, the person beaten could not finally move at all (ad incitas redactus est):2.in lusu duodecim scriptorum cum prior calculum promovisset, etc.,
Quint. 11, 2, 38; cf. Ov. A. A. 2, 207; 3, 357; id. Tr. 2, 478; Plin. Ep. 7, 24, 5; Mart. 14, 20; Isid. Orig. 18, 67:calculorum ludus,
Cael. Aur. Tard. 1, 5, 165.—Trop.: calculum reducere, to take back a move: tibi concedo, quod in XII. scriptis solemus, ut calculum reducas, si te alicujus dati paenitet, Cic. ap. Non. p. 170, 28 (Hortens. Fragm. 51 B. and K.): quā re nunc saltem ad illos calculos revertamur, quos tum abjecimus, i. e. those principles of action, id. Att. 8, 12, 5.—C.A stone used in reckoning on the counting-board; hence meton., a reckoning, computing, calculating:2.calculi et rationes,
Quint. 11, 3, 59; 7, 4, 35; 8, 3, 14;12, 11, 18 Spald.: calculos subducere,
to compute, reckon, cast up, Cic. Fin. 2, 19, 60:ponere,
Col. 3, 3, 7:ponere cum aliquo,
Plin. Pan. 20, 5:de posteris cogitanti in condicionibus deligendus ponendus est calculus,
id. ib. 1, 14, 9:amicitiam ad calculos vocare,
to subject to an accurate reckoning, hold to a strict account, Cic. Lael. 16, 58:si ad calculos eum respublica vocet,
settles accounts, reckons, Liv. 5, 4, 7:revocare aliquid ad calculos,
Val. Max. 4, 7, 1:ratio calculorum,
Col. 1, 3, 8.—Trop.:D.cum aliquā re parem calculum ponere,
i.e. to render equal for equal, Plin. Ep. 5, 2, 1:quos ego movi calculos,
considerations which I have suggested, id. ib. 2, 19, 9.—In the most ancient per., a stone used in voting; a vote, sentence, decision, suffrage; a white one for assent or acquittal, a black for denial or condemnation; cf. Ov. M. 15, 41 sq.; App. M. 10, p. 242.— Hence judicialis, Imp. Just. Cod. 3, 1, 12: deteriorem reportare, i. e. an adverse decision, Impp. Diocl. et Max. Cod. 7, 62, 10:E.calculis omnibus,
by a unanimous vote, App. M. 7, p. 191, 21.— Trop.:si modo tu fortasse errori nostro album calculum adjeceris,
i. e. approve, Plin. Ep. 1, 2, 5.—The Thracians were accustomed to preserve the recollection of fortunate occurrences by white stones, and of unfortunate by black, Plin. 7, 40, 41, § 131.—Hence,2.Trop.:F.o diem laetum, notandumque mihi candidissimo calculo!
i. e. a most happy day! Plin. Ep. 6, 11, 3; cf. Mart. 12, 34, 9, § 53; Pers. 2, 1 sq.—In late Lat., a small weight: calculus constat ex granis ciceris duobus, Auct. Ponder ap. Goes. Agr. p. 322 (in Isid. Orig. 16, 25, 8, called calcus). -
7 praecipua
praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,I.Particular, peculiar, especial (class.;B.opp. communis),
Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,
id. Rep. 1, 4, 7.—In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:II.praecipua dos,
Dig. 33, 4, 2 fin.:peculium,
ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,
Suet. Galb. 5.—Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:I.hic homo'st hominum omnium praecipuos,
Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:jus,
Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,
Cic. Off. 1, 4, 12:Cicero praecipuus in eloquentiā vir,
Quint. 6, 3, 3; cf.:praecipuus scientiā rei militaris,
Tac. A. 12, 40:vir praecipuus corpore viribusque,
Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:ex quibus praecipuos attingemus,
Quint. 8, 3, 89:ponendus inter praecipuos,
id. 10, 1, 116.—With gen.:philosophorum Platonem esse praecipuum,
Quint. 10, 1, 81:praecipui amicorum,
Tac. A. 15, 56 fin.:remedia calculo humano,
Plin. 11, 49, 109, § 261:herba dentibus,
id. 25, 13, 107, § 170; cf.:herba ad serpentium ictus,
id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:homini praecipui a naturā nihil datum esse,
Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.In gen., matters of special importance:II. III.duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,
Vop. Aur. 23, 1:principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,
Tac. A. 4, 40. —Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:B.inprimis, maxime, potissimum, praesertim),
Plaut. Most. 1, 3, 31:praecipue de consularibus disputare,
Cic. Sull. 29, 82:praecipue florere,
id. de Or. 1, 8, 30:semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,
Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:rationem praestat praecipue analogia,
Quint. 1, 6, 1:praecipue quidem apud Ciceronem,
id. 1, 8, 11:fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,
id. 10, 1, 51:inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,
id. 11, 1, 68:praecipue sanus,
Hor. Ep. 1, 1, 108:quos praecipue fugiam,
Juv. 3, 59:vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,
id. 9, 119.—Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,
Quint. 10, 1, 20:ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,
id. 10, 1, 89:pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,
Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,
Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4. -
8 praecipuum
praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,I.Particular, peculiar, especial (class.;B.opp. communis),
Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,
id. Rep. 1, 4, 7.—In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:II.praecipua dos,
Dig. 33, 4, 2 fin.:peculium,
ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,
Suet. Galb. 5.—Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:I.hic homo'st hominum omnium praecipuos,
Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:jus,
Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,
Cic. Off. 1, 4, 12:Cicero praecipuus in eloquentiā vir,
Quint. 6, 3, 3; cf.:praecipuus scientiā rei militaris,
Tac. A. 12, 40:vir praecipuus corpore viribusque,
Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:ex quibus praecipuos attingemus,
Quint. 8, 3, 89:ponendus inter praecipuos,
id. 10, 1, 116.—With gen.:philosophorum Platonem esse praecipuum,
Quint. 10, 1, 81:praecipui amicorum,
Tac. A. 15, 56 fin.:remedia calculo humano,
Plin. 11, 49, 109, § 261:herba dentibus,
id. 25, 13, 107, § 170; cf.:herba ad serpentium ictus,
id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:homini praecipui a naturā nihil datum esse,
Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.In gen., matters of special importance:II. III.duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,
Vop. Aur. 23, 1:principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,
Tac. A. 4, 40. —Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:B.inprimis, maxime, potissimum, praesertim),
Plaut. Most. 1, 3, 31:praecipue de consularibus disputare,
Cic. Sull. 29, 82:praecipue florere,
id. de Or. 1, 8, 30:semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,
Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:rationem praestat praecipue analogia,
Quint. 1, 6, 1:praecipue quidem apud Ciceronem,
id. 1, 8, 11:fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,
id. 10, 1, 51:inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,
id. 11, 1, 68:praecipue sanus,
Hor. Ep. 1, 1, 108:quos praecipue fugiam,
Juv. 3, 59:vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,
id. 9, 119.—Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,
Quint. 10, 1, 20:ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,
id. 10, 1, 89:pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,
Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,
Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4. -
9 praecipuus
praecĭpŭus, a, um, adj. [praecipio], that is taken before other things (cf. princeps): excipuum quod excipitur, ut praecipuum, quod ante capitur, Paul. ex Fest. p. 80 Müll.—Hence,I.Particular, peculiar, especial (class.;B.opp. communis),
Cic. Sull. 3, 9; cf. id. ib. 4, 12; id. Fam. 4, 15, 2; cf. also id. Prov. Cons. 1, 2:non praecipuam, sed parem cum ceteris fortunae conditionem subire,
id. Rep. 1, 4, 7.—In partic., in jurid. lang., that is received beforehand (esp. as an inheritance), special:II.praecipua dos,
Dig. 33, 4, 2 fin.:peculium,
ib. 40, 5, 23; Ter. Ad. 2, 3, 5; Plaut. Rud. 1, 3, 6.— Subst.: praecĭpŭum, ĭi, n., that which is received from an inheritance before the general distribution of the property:sestertium quingenties cum praecipuum inter legatarios habuisset,
Suet. Galb. 5.—Transf., like eximius, special, chief, principal, excellent, distinguished, extraordinary:I.hic homo'st hominum omnium praecipuos,
Plaut. Trin. 5, 1, 1: opera praecipua, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 2:jus,
Cic. Imp. Pomp. 19, 58: quos praecipuo semper honore Caesar habuit, Caes. B. G. 5, 52:natura ingenerat praecipuum quendam amorem in eos, qui procreati sunt,
Cic. Off. 1, 4, 12:Cicero praecipuus in eloquentiā vir,
Quint. 6, 3, 3; cf.:praecipuus scientiā rei militaris,
Tac. A. 12, 40:vir praecipuus corpore viribusque,
Plin. 7, 48, 49, § 154: mox praecipuus cui secreta imperatorum inniterentur ( the first), Tac. A. 3, 30.— Absol.:ex quibus praecipuos attingemus,
Quint. 8, 3, 89:ponendus inter praecipuos,
id. 10, 1, 116.—With gen.:philosophorum Platonem esse praecipuum,
Quint. 10, 1, 81:praecipui amicorum,
Tac. A. 15, 56 fin.:remedia calculo humano,
Plin. 11, 49, 109, § 261:herba dentibus,
id. 25, 13, 107, § 170; cf.:herba ad serpentium ictus,
id. 8, 27, 41, § 97.— Subst.: praecĭpŭum, i, n., excellence, superiority:homini praecipui a naturā nihil datum esse,
Cic. Fin. 2, 33, 110.— Plur.: praecĭpŭa, ōrum, n.In gen., matters of special importance:II. III.duo statim praecipua ex imperatoriā mente monstravit,
Vop. Aur. 23, 1:principum diversam esse sortem, quibus praecipua rerum ad famam dirigenda,
Tac. A. 4, 40. —Esp., in the philos. lang. of the Stoics, principal or considerable things, things that come next to absolute good, the Gr. proêgmena, Cic. Fin. 3, 16, 52 (v. the passage in connection).— Hence, adv.: praecĭpŭē, chiefly, principally, eminently (class.; cf.:B.inprimis, maxime, potissimum, praesertim),
Plaut. Most. 1, 3, 31:praecipue de consularibus disputare,
Cic. Sull. 29, 82:praecipue florere,
id. de Or. 1, 8, 30:semper Aeduorum civitati praecipue indulserat,
Caes. B. G. 7, 40; id. B. C. 3, 68:rationem praestat praecipue analogia,
Quint. 1, 6, 1:praecipue quidem apud Ciceronem,
id. 1, 8, 11:fortasse ubique, in narratione tamen praecipue,
id. 10, 1, 51:inferioribus praecipueque adulescentulis parcere decet,
id. 11, 1, 68:praecipue sanus,
Hor. Ep. 1, 1, 108:quos praecipue fugiam,
Juv. 3, 59:vivendum recte est cum propter plurima, tum his praecipue causis,
id. 9, 119.—Transf., = praesertim, especially, particularly ( poet. and postAug.):sed perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,
Quint. 10, 1, 20:ostendunt admirabilem praecipue in aetate illā recti generis voluntatem,
id. 10, 1, 89:pantheres, leones non attingunt perunctos eo, praecipue si et alium fuerit incoctum,
Plin. 29, 4, 25, § 78; 29, 4, 34, § 107.—So with cum:sedulitas stulte urget, Praecipue cum se numeris commendat,
Hor. Ep. 2, 1, 261; Quint. 9, 2, 85; Plin. Ep. 3, 10, 4.
См. также в других словарях:
Cálculo — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Cálculo (desambiguación). Para cálculo infinitesimal (diferencial o integral) véase Cálculo infinitesimal Para el estudio de los números reales, los complejos, los vectores y… … Wikipedia Español
cálculo — sustantivo masculino 1. Cuenta o cómputo por medio de operaciones matemáticas: Hice un cálculo para saber cuánto dinero me había gastado. 2. (no contable) Área: matemáticas Parte de las matemáticas que estudia los cálculos. cálculo algebraico.… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
cálculo — (Del lat. calcŭlus). 1. m. Cómputo, cuenta o investigación que se hace de algo por medio de operaciones matemáticas. 2. conjetura. 3. Concreción anormal que se forma en la vejiga de la orina y también en la de la bilis, en los riñones y en las… … Diccionario de la lengua española
Cálculo pi — Saltar a navegación, búsqueda En la ciencia de computación teórica, el cálculo π es una notación desarrollada originalmente por Robin Milner, Joachim Parrow y David Walker, como un avance sobre el cálculo de sistemas comunicantes con el fin de… … Wikipedia Español
cálculo — m. patol. Concreción anormal de materias orgánicas e inorgánicas, generalmente sales minerales, que se forma en ciertos órganos o en los líquidos contenidos en un conducto o cavidad orgánica. Medical Dictionary. 2011. cálculo … Diccionario médico
cálculo — s. m. 1. Solução de problemas numéricos. 2. Suputação de números. 3. Avaliação, conjectura. 4. Concreção que se cria na bexiga, nos rins, no fígado. 5. [Matemática] cálculo integral: o que tem por fim conhecer a integral. ‣ Etimologia: latim… … Dicionário da Língua Portuguesa
CALCULO — vide supra Calcularius … Hofmann J. Lexicon universale
Cálculo — (Del lat. calculus, guijarro, piedras usadas para enseñar a contar.) ► sustantivo masculino 1 MATEMÁTICAS Cómputo, cuenta que se hace por medio de operaciones matemáticas: ■ cálculo aritmético. 2 Acción de pensar por anticipado los resultados… … Enciclopedia Universal
cálculo — sustantivo masculino 1) cuenta, cómputo. Si se trata de operaciones aritméticas, se utiliza cuenta y ?cómputo. Entre cuenta y cálculo se percibe la diferencia de que la primera se aplica a operaciones relativamente sencillas, mientras que cálculo … Diccionario de sinónimos y antónimos
Cálculo pi — En la ciencia de computación teórica, el cálculo π es una notación desarrollada originalmente por Robin Milner, Joachim Parrow y David Walker, como un avance sobre el cálculo de sistemas comunicantes (CCS) con el fin de proveer movilidad al… … Enciclopedia Universal
cálculo — (m) (Básico) proceso de hallar un resultado a través de unas operaciones matemáticas Ejemplos: El problema del cálculo de la capacidad era el más fácil del examen. El experto hizo sus cálculos y aconsejó subir los precios. Colocaciones: cálculo… … Español Extremo Basic and Intermediate