Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

caelestes

  • 81 caerimonium

    caerĭmōnĭa ( cērĭ-; scanned cĕrīmōnĭa, Prud. c. Symm. praef. 1, 5), ae, f. (collat. form caerĭmōnĭum, ii, n., Gloss. Lat. pp. 50, 69 Hild.; Inscr. Orell. 3188) [kindr. with Sanscr. root kri, = facere; cf. also creo. cerus, Ceres. strictly sacred work, divine rite; cf. Bopp, Gloss. p. 79, a; Pott, I. p. 219; Mommsen, Unterit. Dial.], the sacred. the divine, that which has reference to the Deity (in class. prose)
    I.
    Lit.
    A.
    Objectively, sacredness, sanctity (in this sense rare, and only in sing.): sanctitas regum, et caerimonia deorum. Caes. ap. Suet. Caes. 6: legationis. Cic. Rosc. Am. 39, 113; Tac. A. 4, 64 fin.: 3, 61: loci. id. ib. 14, 22 fin.
    B.
    Subjectively, a holy dread, awe, reverence, veneration of the Deity (external; while religio has regard both to internal and external reverence for God; rare except in sing.). Cic. Inv 2. 22, 66; id. Verr. 2, 5, 14. § 36; id. Leg. 2, 22. 55; 2, 53, 161: sacra summā religione caerimoniāque conficere. id. Balb. 24. 55: so id. Har Resp. 10, 21; 17, 37: Nep. Them. 8, 4; Liv. 29. 18, 2; 40, 4, 9; Gell. 4. 9. 9; Tac. A. 4, 55' esse in magnā caerimoniā. to be held in great veneration, Plin. 6, 27, 31, § 135; also plur.: habere aliquid in caerimoniis. id. 37, 7, 28, § 100.—
    II.
    Meton. (abstr. pro concr.), a religious usage, a sacred rite, religious ceremony (while ritus designates both religious and profane rites: so esp. freq. in the histt. and mostly in plur.): Ceres et Libera. quarum sacra... longe maximis atque occultissimis caerimoniis continentur. Cic. Verr. 2, 5, 72, § 187: religiones vero caerimoniaeque omnium sacrorum fanorumque violatae. id. ib. 2. 1. 3. § 7: in sacerdotio caerimoniisque diligentissimus. id. Rab. Perd. 10, 27:

    sepulcrorum,

    id. Tusc. 1, 12, 27: caelestes. Liv 1, 20, 4 and 7' polluere. id. 6, 41, 9; Tac. H. 1, 2; Suet. Caes. 74: fetiales. Liv. 9, 11, 8:

    auspiciaque,

    id. 22, 9, 7; Flor. 1, 2, 2:

    novae,

    Tac. A. 1, 54: vetustissimae. id. ib. 1. 62:

    deorum,

    id. ib. 3, 60; 16, 28;

    publicae,

    id. H. 2, 91; Suet. Caes. 6: an tiquae. id. Aug. 31:

    peregrinae, veteres ac praeceptae,

    id. ib. 93:

    externae,

    id. Tib. 36. —In sing.:

    collatis militaribus signis, quo more eorum gravissima caerimonia continetur,

    Caes. B. G. 7, 2; Suet. Aug. 94 med.

    Lewis & Short latin dictionary > caerimonium

  • 82 catholica

    căthŏlĭcus (catholicus, Prud. Apoth. 70), a, um, adj., = katholikos, universal, relating to all (post - Aug.; in Quint. 2, 13, 14 as Greek, transl. by universalis and perpetualis; cf. Cael. Aur. Acut. 1, 5, 46):

    catholica et summa bonitas Dei,

    Tert. adv. Marc. 2, 17.— Adv.: căthŏlĭcē: in medium proferre. Tert. Praescr. 26.—More freq. subst.: căthŏlĭca, ōrum. n., the universe:

    anne caelestes dii catholicorum dominantur?

    App. Trism. 39, p. 100, 13:

    catholica siderum,

    general properties, Plin. 1, epit. 2, n. 15; so, fulgurum, id. n. 55 —
    II.
    Orthodox, catholic (eccl. Lat.): fides, Prud. steph. 11, 24 et saep.: ecclesia, Cod. Th. 16, 5, 47 al.— Adv.: căthŏlĭcē:

    dictum,

    Hier. in Ruf. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > catholica

  • 83 catholicus

    căthŏlĭcus (catholicus, Prud. Apoth. 70), a, um, adj., = katholikos, universal, relating to all (post - Aug.; in Quint. 2, 13, 14 as Greek, transl. by universalis and perpetualis; cf. Cael. Aur. Acut. 1, 5, 46):

    catholica et summa bonitas Dei,

    Tert. adv. Marc. 2, 17.— Adv.: căthŏlĭcē: in medium proferre. Tert. Praescr. 26.—More freq. subst.: căthŏlĭca, ōrum. n., the universe:

    anne caelestes dii catholicorum dominantur?

    App. Trism. 39, p. 100, 13:

    catholica siderum,

    general properties, Plin. 1, epit. 2, n. 15; so, fulgurum, id. n. 55 —
    II.
    Orthodox, catholic (eccl. Lat.): fides, Prud. steph. 11, 24 et saep.: ecclesia, Cod. Th. 16, 5, 47 al.— Adv.: căthŏlĭcē:

    dictum,

    Hier. in Ruf. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > catholicus

  • 84 conversio

    conversĭo, ōnis, f. [id.], a turning round, revolving, revolution (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    caeli,

    Cic. Div. 2, 42, 89; id. Univ. 6 med.; id. Rep. 6, 18, 18:

    astrorum omnesque motus,

    id. Tusc. 1, 25, 62; cf. id. N. D. 2, 19, 49:

    caelestes,

    id. Leg. 1, 8, 24.—Hence,
    2.
    The periodical return of the seasons, caused by the revolution of the heavenly bodies:

    mensium annorumque,

    Cic. Univ. 14 fin.
    B.
    Esp., in medic. lang.,
    a.
    A turning round, inverting:

    vesicae,

    Plin. 8, 42, 67, § 166.—In plur.:

    vulvae,

    Plin. 24, 7, 23, § 39.—
    b.
    An abscess, Col. 6, 17, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., subversion, alteration, change:

    conversio et perturbatio rerum,

    Cic. Fl. 37, 94; cf. id. Div. 2, 2, 6:

    moderatio et conversio tempestatum,

    id. Fl. 13, 31 fin.
    B.
    Esp., in rhet.,
    1. 2.
    The repetition of the same word at the end of a clause, antistrophê or epiphora, Cic. de Or. 3, 54, 207; Quint. 9, 1, 33 sq.; Auct. Her. 4, 13, 19 med.
    3.
    The rounding of a period, kampê, sustrophê:

    sic enim has orationis conversiones Graeci nominant,

    Cic. de Or. 3, 48, 186:

    ut (oratio) conversiones habeat absolutas,

    id. ib. 3, 49, 190.—
    C.
    A moral change, conversion (late Lat.), Alcim. Avit. 6, 49; esp. with ad:

    ad verum Deum, Aug. Civ. Dei, 7, 33: ad unum verum Deum sanctumque,

    id. ib. 8, 24, 2.—
    D.
    A change of view or opinion:

    tanta conversio consecuta est,

    Plin. Ep. 9, 13, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > conversio

  • 85 dico

    1.
    dĭco, āvi, ātum, 1 (dixe for dixisse, Val. Ant. ap. Arn. 5, 1; DICASSIT dixerit, Paul. ex Fest. p. 75, 15; rather = dicaverit), v. a. [orig. the same word with 2. dīco; cf. the meaning of abdĭco and abdīco, of indĭco and indīco, dedĭco, no. II. A. al., Corss. Ausspr. 1, 380].
    I.
    To proclaim, make known. So perh. only in the foll. passage: pugnam, Lucil. ap. Non. 287, 30.—Far more freq.,
    II.
    Relig. t. t., to dedicate, consecrate, devote any thing to a deity or to a deified person (for syn. cf.: dedico, consecro, inauguro).
    A.
    Prop.: et me dicabo atque animam devotabo hostibus, Att. ap. Non. 98, 12:

    donum tibi (sc. Jovi) dicatum atque promissum,

    Cic. Verr. 2, 5, 72; cf.:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7 (for which aram condidit dedicavitque, id. 28, 46 fin.); so,

    aram,

    id. 1, 7; 1, 20:

    capitolium, templum Jovis O. M.,

    id. 22, 38 fin.:

    templa,

    Ov. F. 1, 610:

    delubrum ex manubiis,

    Plin. 7, 26, 27, § 97:

    lychnuchum Apollini,

    id. 34, 3, 8, § 14:

    statuas Olympiae,

    id. 34, 4, 9, § 16:

    vehiculum,

    Tac. G. 40:

    carmen Veneri,

    Plin. 37, 10, 66, § 178; cf. Suet. Ner. 10 fin. et saep.:

    cygni Apollini dicati,

    Cic. Tusc. 1, 30, 73.—
    2.
    With a personal object, to consecrate, to deify (cf. dedico, no. II. A. b.):

    Janus geminus a Numa dicatus,

    Plin. 34, 7, 16, § 34:

    inter numina dicatus Augustus,

    Tac. A. 1, 59.—
    B.
    Transf., beyond the relig. sphere.
    1.
    To give up, set apart, appropriate a thing to any one: recita;

    aurium operam tibi dico,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 72; so,

    operam,

    id. Ps. 1, 5, 147; Ter. Ph. 1, 2, 12:

    hunc totum diem tibi,

    Cic. Leg. 2, 3, 7:

    tuum studium meae laudi,

    id. Fam. 2, 6, 4:

    genus (orationis) epidicticum gymnasiis et palaestrae,

    id. Or. 13, 42:

    librum Maecenati,

    Plin. 19, 10, 57, § 177; cf.:

    librum laudibus ptisanae,

    id. 18, 7, 15, § 75 al.:

    (Deïopeam) conubio jungam stabili propriamque dicabo,

    Verg. A. 1, 73; cf. the same verse, ib. 4, 126:

    se Crasso,

    Cic. de Or. 3, 3, 11; cf.: se Remis in clientelam, * Caes. B. G. 6, 12, 7:

    se alii civitati,

    to become a free denizen of it, Cic. Balb. 11, 28;

    for which: se in aliam civitatem,

    id. ib. 12 fin.
    * 2.
    (I. q. dedico, no. II. A.) To consecrate a thing by using it for the first time:

    nova signa novamque aquilam,

    Tac. H. 5, 16.— Hence, dĭcātus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), devoted, consecrated, dedicated:

    loca Christo dedicatissima, August. Civ. Dei, 3, 31: CONSTANTINO AETERNO AVGVSTO ARRIVS DIOTIMVS... N. M. Q. (i. e. numini majestatique) EIVS DICATISSIMVS,

    Inscr. Orell. 1083.
    2.
    dīco, xi, ctum, 3 ( praes. DEICO, Inscr. Orell. 4848; imp. usu. dic; cf. duc, fac, fer, from duco, etc., DEICVNTO, and perf. DEIXSERINT, P. C. de Therm. ib. 3673; imp. dice, Naev. ap. Fest. p. 298, 29 Müll.; Plaut. Capt. 2, 2, 109; id. Bac. 4, 4, 65; id. Merc. 1, 2, 47 al.; cf. Quint. 1, 6, 21; fut. dicem = dicam, Cato ap. Quint. 1, 7, 23; cf. Paul. ex Fest. p. 72, 6 Müll.—Another form of the future is dicebo, Novius ap. Non. 507 (Com. v. 8 Rib.). — Perf. sync.:

    dixti,

    Plaut. As. 4, 2, 14; id. Trin. 2, 4, 155; id. Mil. 2, 4, 12 et saep.; Ter. And. 3, 1, 1; 3, 2, 38; id. Heaut. 2, 3, 100 et saep.; Cic. Fin. 2, 3, 10; id. N. D. 3, 9, 23; id. Caecin. 29, 82; acc. to Quint. 9, 3, 22.— Perf. subj.:

    dixis,

    Plaut. Capt. 1, 2, 46; Caecil. ap. Gell. 7, 17 fin.:

    dixem = dixissem,

    Plaut. Pseud. 1, 5, 84; inf. dixe = dix isse, Plaut. Fragm. ap. Non. 105, 23; Varr. ib. 451, 16; Arn. init.; Aus. Sept. Sap. de Cleob. 8; inf. praes. pass. dicier, Ter. Eun. 4, 4, 32; Vatin. in Cic. Fam. 5, 9 al.), v. a. [root DIC = DEIK in deiknumi; lit., to show; cf. dikê, and Lat. dicis, ju-dex, dicio], to say, tell, mention, relate, affirm, declare, state; to mean, intend (for syn. cf.: for, loquor, verba facio, dicto, dictito, oro, inquam, aio, fabulor, concionor, pronuntio, praedico, recito, declamo, affirmo, assevero, contendo; also, nomino, voco, alloquor, designo, nuncupo; also, decerno, jubeo, statuo, etc.; cf. also, nego.—The person addressed is usually put in dat., v. the foll.: dicere ad aliquem, in eccl. Lat., stands for the Gr. eipein pros tina, Vulg. Luc. 2, 34 al.; cf. infra I. B. 2. g).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    Amphitruonis socium nae me esse volui dicere,

    Plaut. Am. 1, 1, 228:

    advenisse familiarem dicito,

    id. ib. 1, 1, 197:

    haec uti sunt facta ero dicam,

    id. ib. 1, 1, 304; cf. ib. 2, 1, 23:

    signi dic quid est?

    id. ib. 1, 1, 265:

    si dixero mendacium,

    id. ib. 1, 1, 43; cf.

    opp. vera dico,

    id. ib. 1, 1, 238 al.:

    quo facto aut dicto adest opus,

    id. ib. 1, 1, 15; cf.:

    dictu opus est,

    Ter. Heaut. 5, 1, 68:

    nihil est dictu facilius,

    id. Phorm. 2, 1, 70:

    turpe dictu,

    id. Ad. 2, 4, 11:

    indignis si male dicitur, bene dictum id esse dico,

    Plaut. Curc. 4, 2, 27:

    ille, quem dixi,

    whom I have mentioned, named, Cic. de Or. 3, 12, 45 et saep.: vel dicam = vel potius, or rather:

    stuporem hominis vel dicam pecudis attendite,

    Cic. Phil. 2, 12, 30; cf.:

    mihi placebat Pomponius maxime vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207; so id. ib. 70, 246; id. Fam. 4, 7, 3 al.—
    b.
    Dicitur, dicebatur, dictum est, impers. with acc. and inf., it is said, related, maintained, etc.; or, they say, affirm, etc.: de hoc (sc. Diodoro) Verri dicitur, habere eum, etc., it is reported to Verres that, etc., Cic. Verr. 2, 4, 18:

    non sine causa dicitur, ad ea referri omnes nostras cogitationes,

    id. Fin. 3, 18, 60; so,

    dicitur,

    Nep. Paus. 5, 3; Quint. 5, 7, 33; 7, 2, 44; Ov. F. 4, 508:

    Titum multo apud patrem sermone orasse dicebatur, ne, etc.,

    Tac. H. 4, 52; so,

    dicebatur,

    id. A. 1, 10:

    in hac habitasse platea dictum'st Chrysidem,

    Ter. And. 4, 5, 1:

    dictum est,

    Caes. B. G. 1, 1, 5; Liv. 38, 56; Quint. 6, 1, 27:

    ut pulsis hostibus dici posset, eos, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 3. Cf. also: hoc, illud dicitur, with acc. and inf., Cic. Fin. 5, 24, 72; id. de Or. 1, 33, 150; Quint. 4, 2, 91; 11, 3, 177 al. —Esp. in histt. in reference to what has been previously related:

    ut supra dictum est,

    Sall. J. 96, 1:

    sicut ante dictum est,

    Nep. Dion. 9, 5; cf. Curt. 3, 7, 7; 5, 1, 11; 8, 6, 2 et saep.—
    c.
    (See Zumpt, Gram. § 607.) Dicor, diceris, dicitur, with nom. and inf., it is said that I, thou, he, etc.; or, they say that I, thou, etc.:

    ut nos dicamur duo omnium dignissimi esse,

    Plaut. As. 2, 2, 47: cf. Quint. 4, 4, 6:

    dicar Princeps Aeolium carmen ad Italos Deduxisse modos,

    Hor. Od. 3, 30, 10 al.:

    illi socius esse diceris,

    Plaut. Rud. 1, 2, 72: aedes Demaenetus ubi [p. 571] dicitur habitare, id. As. 2, 3, 2:

    qui (Pisistratus) primus Homeri libros confusos antea sic disposuisse dicitur, ut nunc habemus,

    Cic. de Or. 3, 34, 137 et saep.:

    quot annos nata dicitur?

    Plaut. Cist. 4, 2, 89:

    is nunc dicitur venturus peregre,

    id. Truc. 1, 1, 66 et saep. In a double construction, with nom. and inf., and acc. and inf. (acc. to no. b. and c.): petisse dicitur major Titius... idque ab eis facile (sc. eum) impetrasse, Auct. B. Afr. 28 fin.; so Suet. Oth. 7.—
    d.
    Dictum ac factum or dictum factum (Gr. hama epos hama ergon), in colloq. lang., no sooner said than done, without delay, Ter. And. 2, 3, 7:

    dictum ac factum reddidi,

    it was "said and done" with me, id. Heaut. 4, 5, 12; 5, 1, 31; cf.:

    dicto citius,

    Verg. A. 1, 142; Hor. S. 2, 2, 80; and:

    dicto prope citius,

    Liv. 23, 47, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn.
    a.
    To assert, affirm a thing as certain (opp. nego):

    quem esse negas, eundem esse dicis,

    Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.:

    dicebant, ego negabam,

    id. Fam. 3, 8, 5; and:

    quibus creditum non sit negantibus, iisdem credatur dicentibus?

    id. Rab. Post. 12, 35.—
    b.
    For dico with a negative, nego is used, q. v.; cf. Zumpt, Gram. § 799;

    but: dicere nihil esse pulchrius, etc.,

    Liv. 30, 12, 6; 21, 9, 3 Fabri; so,

    freq. in Liv. when the negation precedes,

    id. 30, 22, 5; 23, 10, 13 al.; cf. Krebs, Antibar. p. 355.—
    2.
    dico is often inserted parenthetically, to give emphasis to an apposition:

    utinam C. Caesari, patri, dico adulescenti contigisset, etc.,

    Cic. Phil. 5, 18, 49; id. Tusc. 5, 36, 105; id. Planc. 12, 30; Quint. 9, 2, 83; cf. Cic. Or. 58, 197; id. Tusc. 4, 16, 36; Sen. Ep. 14, 6; id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 1, 6, 24:

    ille mihi praesidium dederat, cum dico mihi, senatui dico populoque Romano,

    Cic. Phil. 11, 8, 20; Sen. Ep. 83, 12; Plin. Ep. 2, 20, 2; 3, 2, 2.—
    3.
    In rhetor. and jurid. lang., to pronounce, deliver, rehearse, speak any thing.
    (α).
    With acc.:

    oratio dicta de scripto,

    Cic. Planc. 30 fin.; cf.:

    sententiam de scripto,

    id. Att. 4, 3, 3:

    controversias,

    Quint. 3, 8, 51; 9, 2, 77:

    prooemium ac narrationem et argumenta,

    id. 2, 20, 10:

    exordia,

    id. 11, 3, 161:

    theses et communes locos,

    id. 2, 1, 9:

    materias,

    id. 2, 4, 41:

    versus,

    Cic. Or. 56, 189; Quint. 6, 3, 86:

    causam, of the defendant or his attorney,

    to make a defensive speech, to plead in defence, Cic. Rosc. Am. 5; id. Quint. 8; id. Sest. 8; Quint. 5, 11, 39; 7, 4, 3; 8, 2, 24 al.; cf.

    causas (said of the attorney),

    Cic. de Or. 1, 2, 5; 2, 8, 32 al.:

    jus,

    to pronounce judgment, id. Fl. 3; id. Fam. 13, 14; hence the praetor's formula: DO, DICO, ADDICO; v. do, etc.—
    (β).
    With ad and acc. pers., to plead before a person or tribunal:

    ad unum judicem,

    Cic. Opt. Gen. 4, 10:

    ad quos? ad me, si idoneus videor qui judicem, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 29, § 72; Liv. 3, 41.—
    (γ).
    With ad and acc. of thing, to speak in reference to, in reply to:

    non audeo ad ista dicere,

    Cic. Tusc. 3, 32, 78; id. Rep. 1, 18, 30.—
    (δ).
    Absol.:

    nec idem loqui, quod dicere,

    Cic. Or. 32:

    est oratoris proprium, apte, distincte, ornate dicere,

    id. Off. 1, 1, 2; so,

    de aliqua re pro aliquo, contra aliquem, etc., innumerable times in Cic. and Quint.: dixi, the t. t. at the end of a speech,

    I have done, Cic. Verr. 1 fin. Ascon. and Zumpt, a. h. 1.;

    thus, dixerunt, the t. t. by which the praeco pronounced the speeches of the parties to be finished,

    Quint. 1, 5, 43; cf. Spald. ad Quint. 6, 4, 7.— Transf. beyond the judicial sphere:

    causam nullam or causam haud dico,

    I have no objection, Plaut. Mil. 5, 34; id. Capt. 3, 4, 92; Ter. Ph. 2, 1, 42.—
    4.
    To describe, relate, sing, celebrate in writing (mostly poet.):

    tibi dicere laudes,

    Tib. 1, 3, 31; so,

    laudes Phoebi et Dianae,

    Hor. C. S. 76:

    Dianam, Cynthium, Latonam,

    id. C. 1, 21, 1:

    Alciden puerosque Ledae,

    id. ib. 1, 12, 25:

    caelestes, pugilemve equumve,

    id. ib. 4, 2, 19:

    Pelidae stomachum,

    id. ib. 1, 6, 5:

    bella,

    id. Ep. 1, 16, 26; Liv. 7, 29:

    carmen,

    Hor. C. 1, 32, 3; id. C. S. 8; Tib. 2, 1, 54:

    modos,

    Hor. C. 3, 11, 7:

    silvestrium naturas,

    Plin. 15, 30, 40, § 138 et saep.:

    temporibus Augusti dicendis non defuere decora ingenia,

    Tac. A. 1, 1; id. H. 1, 1:

    vir neque silendus neque dicendus sine cura,

    Vell. 2, 13.—
    b.
    Of prophecies, to predict, foretell:

    bellicosis fata Quiritibus Hac lege dico, ne, etc.,

    Hor. C. 3, 3, 58:

    sortes per carmina,

    id. A. P. 403:

    quicquid,

    id. S. 2, 5, 59:

    hoc (Delphi),

    Ov. Tr. 4, 8, 43 et saep.—
    5.
    To pronounce, articulate a letter, syllable, word: Demosthenem scribit Phalereus, cum Rho dicere nequiret, etc., Cic. Div. 2, 46, 96; id. de Or. 1, 61, 260; Quint. 1, 4, 8; 1, 7, 21 al.—
    6.
    To call, to name: habitum quendam vitalem corporis esse, harmoniam Graii quam dicunt, Lucr. 3, 106; cf.: Latine dicimus elocutionem, quam Graeci phrasin vocant, Quint. 8, 1, 1:

    Chaoniamque omnem Trojano a Chaone dixit,

    Verg. A. 3, 335:

    hic ames dici pater atque princeps,

    Hor. Od. 1, 2, 50:

    uxor quondam tua dicta,

    Verg. A. 2, 678 et saep. —Prov.:

    dici beatus ante obitum nemo debet,

    Ov. M. 3, 135.—
    7.
    To name, appoint one to an office:

    ut consules roget praetor vel dictatorem dicat,

    Cic. Att. 9, 15, 2: so,

    dictatorem,

    Liv. 5, 9; 7, 26; 8, 29:

    consulem,

    id. 10, 15; 24, 9; 26, 22 (thrice):

    magistrum equitum,

    id. 6, 39:

    aedilem,

    id. 9, 46:

    arbitrum bibendi,

    Hor. Od. 2, 7, 26 et saep.—
    8.
    To appoint, set apart. fix upon, settle:

    nam mea bona meis cognatis dicam, inter eos partiam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 113; cf. Pompon. ap. Non. 280, 19:

    dotis paululum vicino suo,

    Afran. ib. 26:

    pecuniam omnem suam doti,

    Cic. Fl. 35: quoniam inter nos nuptiae sunt dictae, Afran. ap. Non. 280, 24; cf.:

    diem nuptiis,

    Ter. And. 1, 1, 75:

    diem operi,

    Cic. Verr. 2, 1, 57:

    diem juris,

    Plaut. Men. 4, 2, 16:

    diem exercitui ad conveniendum Pharas,

    Liv. 36, 8; cf. id. 42, 28, and v. dies:

    locum consiliis,

    id. 25, 16:

    leges pacis,

    id. 33, 12; cf.:

    leges victis,

    id. 34, 57:

    legem tibi,

    Hor. Ep. 2, 2, 18; Ov. M. 6, 137; cf.:

    legem sibi,

    to give sentence upon one's self, id. ib. 13, 72:

    pretium muneri,

    Hor. C. 4, 8, 12 et saep.—With inf.: prius data est, quam tibi dari dicta, Pac. ap. Non. 280, 28. — Pass. impers.:

    eodem Numida inermis, ut dictum erat, accedit,

    Sall. J. 113, 6.—
    9.
    To utter, express, esp. in phrases:

    non dici potest, dici vix potest, etc.: non dici potest quam flagrem desiderio urbis,

    Cic. Att. 5, 11, 1; 5, 17, 5:

    dici vix potest quanta sit vis, etc.,

    id. Leg. 2, 15, 38; id. Verr. 2, 4, 57, § 127; id. Or. 17, 55; id. Red. ad Quir. 1, 4; cf. Quint. 2, 2, 8; 11, 3, 85.—
    10.
    (Mostly in colloq. lang.) Alicui, like our vulg. to tell one so and so, for to admonish, warn, threaten him:

    dicebam, pater, tibi, ne matri consuleres male,

    Plaut. As. 5, 2, 88; cf. Nep. Datam. 5; Ov. Am. 1, 14, 1.—Esp. freq.:

    tibi (ego) dico,

    I tell you, Plaut. Curc. 4, 2, 30; id. Bacch. 4, 9, 76; id. Men. 2, 3, 27; id. Mil. 2, 2, 62 et saep.; Ter. And. 1, 2, 33 Ruhnk.; id. ib. 4, 4, 23; id. Eun. 2, 3, 46; 87; Phaedr. 4, 19, 18; cf.:

    tibi dicimus,

    Ov. H. 20, 153; id. M. 9, 122; so, dixi, I have said it, i. e. you may depend upon it, it shall be done, Ter. Phorm. 2, 3, 90; 92.—
    11.
    Dicere sacramentum or sacramento, to take an oath, to swear; v. sacramentum.
    II.
    Transf., i. q. intellego, Gr. phêmi, to mean so and so; it may sometimes be rendered in English by namely, to wit:

    nec quemquam vidi, qui magis ea, quae timenda esse negaret, timeret, mortem dico et deos,

    Cic. N. D. 1, 31, 86; id. de Or. 3, 44, 174: M. Sequar ut institui divinum illum virum, quem saepius fortasse laudo quam necesse est. At. Platonem videlicet dicis, id. Leg. 3, 1:

    uxoris dico, non tuam,

    Plaut. As. 1, 1, 30 et saep.—Hence, dictum, i, n., something said, i. e. a saying, a word.
    A.
    In gen.: haut doctis dictis certantes sed male dictis, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 274 Vahl.; acc. to Hertz.: nec maledictis); so,

    istaec dicta dicere,

    Plaut. Trin. 1, 2, 40:

    docta,

    id. ib. 2, 2, 99; id. Men. 2, 1, 24; Lucr. 5, 113; cf.

    condocta,

    Plaut. Poen. 3, 2, 3:

    meum,

    id. As. 2, 4, 1:

    ridiculum,

    id. Capt. 3, 1, 22:

    minimum,

    Cic. Fam. 1, 9:

    ferocibus dictis rem nobilitare,

    Liv. 23, 47, 4 al.:

    ob admissum foede dictumve superbe,

    Lucr. 5, 1224; cf.

    facete,

    Plaut. Capt. 1, 2, 73; id. Poen. 3, 3, 24; Ter. Eun. 2, 2, 57; Cic. Off. 1, 29, 104 al.:

    lepide,

    Plaut. Most. 1, 3, 103:

    absurde,

    id. Capt. 1, 1, 3:

    vere,

    Nep. Alc. 8, 4:

    ambigue,

    Hor. A. P. 449 et saep.—Pleon.:

    feci ego istaec dicta quae vos dicitis (sc. me fecisse),

    Plaut. Casin. 5, 4, 17.—
    B.
    In partic.
    1.
    A saying, maxim, proverb:

    aurea dicta,

    Lucr. 3, 12; cf.

    veridica,

    id. 6, 24: Catonis est dictum. Pedibus compensari pecuniam, Cic. Fl. 29 fin. Hence, the title of a work by Caesar: Dicta collectanea (his Apophthegmata, mentioned in Cic. Fam. 9, 16), Suet. Caes. 56.—Esp. freq.,
    2.
    For facete dictum, a witty saying, bon-mot, Enn. ap. Cic. de Or. 2, 54 fin. (cf. Cic. ap. Macr. S. 2, 1 fin.); Cic. Phil. 2, 17; Quint. 6, 3, 2; 16; 36; Liv. 7, 33, 3; Hor. A. P. 273 et saep.; cf. also, dicterium.—
    3.
    Poetry, verse (abstr. and concr.): dicti studiosus, Enn. ap. Cic. Brut. 18, 71:

    rerum naturam expandere dictis,

    Lucr. 1, 126; 5, 56:

    Ennius hirsuta cingat sua dicta corona,

    Prop. 4 (5), 1, 61.—
    4.
    A prediction, prophecy, Lucr. 1, 103; Verg. A. 2, 115; Val. Fl. 2, 326 al.; cf. dictio.—
    5.
    An order, command:

    dicto paruit consul,

    Liv. 9, 41; cf. Verg. A. 3, 189; Ov. M. 8, 815:

    haec dicta dedit,

    Liv. 3, 61; cf. id. 7, 33; 8, 34; 22, 25 al.: dicto audientem esse and dicto audire alicui, v. audio.—
    6.
    A promise, assurance:

    illi dixerant sese dedituros... Cares, tamen, non dicto capti, etc.,

    Nep. Milt. 2, 5; Fur. ap. Macr. S. 6, 1, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > dico

  • 86 digno

    digno, āre, 1, v. a. [dignus], to deem worthy: quis caelestes dignet decorare hostiis, Pac. ap. Non. 98, 15; so with inf., id. ib. 470, 20; ap. Serv. Verg. A. 11, 169; and in Diomed. p. 395 P.; Att. ap. Non. 470, 19: hunc tanto munere digna, Calvus ap. Serv. l. l.; so with abl., Cic. Arat. 34.—
    b.
    Dignor, āri, pass.: egone Pelopis digner domo, Att. ap. Non. 281, 7; so with abl., Cic. de Or. 3, 7; id. Inv. 2, 39, 114; id. Ac. 1, 10, 36; id. Oecon. Fragm. ap. Prisc. p. 793 P.; Verg A. 3, 475; and with inf., Att. ap. Non. 281, 5; Lucr. 5, 52; Sil. 13, 569.

    Lewis & Short latin dictionary > digno

  • 87 divina

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divina

  • 88 divinum

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinum

  • 89 divinus

    dīvīnus, a, um, adj. [divus], of or belonging to a deity, divine (class. and very freq.).
    I.
    Prop.:

    divinae Matris imago,

    Lucr. 2, 609:

    numen,

    id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:

    stirps,

    Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.

    semen,

    id. ib. 1, 78;

    and, origo,

    Liv. 1, 15:

    Pergamum divina moenitum manu,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:

    non sine ope divina bellum gerere,

    Caes. B. G. 2, 31, 2; and:

    quasi divino consilio,

    Cic. Fam. 13, 4 fin.:

    stellae divinis animatae mentibus,

    Cic. Rep. 6, 15:

    divina studia colere,

    id. ib. 6, 18:

    animos hominum esse divinos, i. e.,

    of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:

    aliquis instinctus inflatusque,

    id. Div. 1, 6 fin.; cf.:

    causa divinior,

    id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:

    condimenta,

    enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:

    odor (Veneris),

    Verg. A. 1, 403; cf.

    decoris,

    id. ib. 5, 647:

    ars Palladis,

    id. ib. 2, 15 et saep.:

    divinissima dona, i. e.,

    most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;

    in this sense res divina is very freq.,

    id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:

    religiones (opp. fides humana),

    Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—
    B.
    Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):

    dedunt se, divina humanaque omnia,

    Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:

    res,

    Cic. Lael. 6:

    jura,

    id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:

    scelera,

    Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:

    spes,

    id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,
    1.
    The deity, to theion:

    divina si faverint,

    God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin.
    2.
    The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—
    3.
    That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):

    numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,

    Plaut. Am. 2, 2, 40:

    quid ei divini aut humani aequum est credere?

    id. Poen. 2, 1, 20:

    nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,

    id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.
    II.
    Transf.
    A.
    Divinely inspired, prophetic:

    aliquid praesagiens atque divinum,

    Cic. Div. 1, 38:

    animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,

    id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:

    cum ille potius divinus fuerit,

    Nep. Att. 9, 1:

    divinarum sagacem flammarum,

    Sil. 3, 344:

    divini quicquam,

    Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;

    also joined to humani,

    id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:

    vates,

    Hor. A. P. 400; cf.:

    divini pectoris carmina,

    Lucr. 1, 731.—With gen.:

    divina futuri Sententia,

    Hor. A. P. 218:

    avis imbrium imminentium,

    id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—
    B.
    Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:

    ex maxime raro genere hominum et paene divino,

    Cic. Lael. 18:

    ingenio esse divino,

    id. Rep. 2, 2:

    magni cujusdam civis et divini viri,

    id. ib. 1, 29; cf.:

    caelestes divinaeque legiones,

    id. Phil. 5, 11:

    senatus in supplicatione deneganda,

    id. Q. Fr. 2, 8:

    homo in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:

    orator,

    Quint. 4, 3, 13 et saep.:

    incredibilis quaedam et divina virtus,

    Cic. Rep. 3, 3:

    fides,

    id. Mil. 33 fin.:

    admurmuratio senatus,

    id. Verr. 2, 5, 16:

    memoria,

    id. Ac. 2, 1, 2:

    eloquentia M. Tullii,

    Quint. 2, 16, 7:

    facultas eloquendi,

    id. 10, 1, 81:

    ille nitor loquendi,

    id. ib. 83:

    illa ironia,

    id. ib. 4, 1, 70:

    haec in te, Sulpici, divina sunt,

    Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:

    ratione nihil est in homine divinius,

    Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:

    domus,

    Phaedr. 5, 8, 38:

    princeps,

    Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:

    indulgentia,

    Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.
    1.
    (Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:

    nunc tu divine fac huc assis Sosia,

    Plaut. Am. 3, 3, 21.—
    2.
    (Acc. to II.)
    a.
    By divine inspiration, prophetically:

    plura divine praesensa et praedicta reperiri,

    Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —
    b.
    In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:

    divine Plato escam malorum appellat voluptatem,

    Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > divinus

  • 90 erus

    ĕrus (less correctly, hĕrus, v. infra), i, m. [Sanscr. root, har-; har-āmi, I seize; har-anam, hand; Gr. cheir, cherês; Lat. heres, hirudo; but the form erus is that of the best MSS.; cf. Ritschl, Opusc. 2, 409; Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 24].
    I.
    Lit., the master of a house or family, in respect to servants:

    erum atque servom saluere,

    Plaut. Trin. 2, 4, 34: iis, qui vi oppressos imperio coercent, sit sane adhibenda saevitia, ut eris in famulos, si aliter teneri non possunt, Cic. Off. 2, 7, 24; cf.:

    non eros nec dominos appellabant eos, quibus juste paruerunt,

    id. Rep. 1, 41; Plaut. Am. 1, 1, 87:

    me meus erus Fecit ut vigilarem,

    id. ib. 141:

    nonne erae meae nunciare, quod erus meus jussit, licet?

    id. ib. 296:

    quis erus est igitur tibi?

    id. ib. 206;

    225: nec victoris eri tetigit captiva cubile,

    Verg. A. 3, 324; Plaut. Am. 2, 1, 20; cf.:

    O ere, quae res Nec modum habet, etc.,

    Hor. S. 2, 3, 265: Le. Ubinam est erus? Li. Major apud forum'st minor hic est intus, our old... our young master, Plaut. As. 2, 2, 63; cf. id. Capt. 3, 5, 49 sq.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of men, a master, lord, owner, proprietor ( poet.):

    agellulum hunc erique villulam hortulumque pauperis Tuor,

    Cat. 20, 4; cf.:

    propriae telluris erus,

    Hor. S. 2, 2, 129; and:

    ne perconteris, fundus meus Arvo pascat erum, an, etc.,

    id. Ep. 1, 16, 2:

    destinata Aula divitem manet erum,

    id. C. 2, 18, 32:

    O cubile... quae tuo veniunt ero Quanta gaudia,

    Cat. 61, 116.—
    B.
    Of the gods:

    nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset eros,

    Cat. 68, 76.—Of the gods, absol.:

    quod temere invitis suscipiatur eris,

    Cat. 68, 78.

    Lewis & Short latin dictionary > erus

  • 91 Fontes Mattiaci

    ăqua, ae (ACVA, Inscr. Grut. 593, 5; gen. aquāï, Plaut. Mil. 2, 6, 71; Lucr. 1, 284; 1. 285; 1, 307; 1, 454 et saep.; Verg. A. 7, 464; poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15; Cic. Arat. 179; Prud. Apoth. 702; the dat. aquaï also was used acc. to Charis. p. 538; v. Neue, Formenl. I. pp. 9, 11, 12; pp. 14 sq.;

    aquae, as trisyl.,

    Lucr. 6, 552 Lachm.), f. [cf. Sanscr. ap = water; Wallach. apa, and Goth. ahva = river; old Germ. Aha; Celt. achi; and the Gr. proper names Mess-api-oi and gê Api-a, and the Lat. Apuli, Apiola; prob. ultimately con. with Sanscr. ācus = swift, ācer, and ôkus, from the notion of quickly, easily moving. Curtius.].
    I.
    A.. Water, in its most gen. signif. (as an element, rainwater, river-water, sea-water, etc.; in class. Lat. often plur. to denote several streams, springs, in one place or region, and com. plur. in Vulg. O. T. after the Hebrew):

    aër, aqua, terra, vapores, Quo pacto fiant,

    Lucr. 1, 567: SI. AQVA. PLVVIA. NOCET, Fragm. of the XII. Tab. ap. Dig. 40, 7, 21; cf. Dirks. Transl. p. 486; so also of titles in the Digg. 39, 3; cf. ib. 43, 20:

    pluvialis,

    rain-water, Ov. M. 8, 335, and Sen. Q. N. 3, 1; so,

    aquae pluviae,

    Cic. Mur. 9, 22; Plin. 2, 103, 106, § 233; Quint. 10, 1, 109 (and pluviae absol., Cic. Att. 15, 16, B; Lucr. 6, 519; Verg. G. 1, 92; Ov. F. 2, 71; Plin. 2, 106, 110, § 227); so,

    caelestes aquae,

    Hor. Ep. 2, 1, 135; Liv. 4, 30, 7; 5, 12, 2; Plin. 17, 2, 2, § 14; so,

    aquae de nubibus,

    Vulg. 2 Reg. 22, 12: aquae nivis, snow-water, ib. Job, 9, 30:

    fluvialis,

    river-water, Col. 6, 22; so,

    aqua fluminis,

    Vulg. Jer. 2, 18:

    aquaï fons,

    Lucr. 5, 602:

    fons aquae,

    Vulg. Gen. 24, 13:

    fontes aquarum, ib. Joel, 1, 20: flumen aquae,

    Verg. A. 11, 495:

    fluvius aquae,

    Vulg. Apoc. 22, 1:

    rivus aquae,

    Verg. E. 8, 87:

    rivi aquarum,

    Vulg. Isa. 32, 2:

    torrens aquae,

    ib. Macc. 5, 40; and plur., ib. Jer. 31, 9: dulcis, fresh-water, Fr. eau douce, Lucr. 6, 890:

    fons aquae dulcis,

    Cic. Verr. 4, 118; and plur.:

    aquae dulces,

    Verg. G. 4, 61; id. A. 1, 167: marina, sea-water (v. also salsus, amarus), Cic. Att. 1, 16; so,

    aquae maris,

    Vulg. Gen. 1, 22; ib. Exod. 15, 19:

    dulcis et amara aqua,

    ib. Jac. 3, 11:

    perennis,

    never-failing, Liv. 1, 21; and plur.:

    quo in summo (loco) est aequata agri planities et aquae perennes,

    Cic. Verr. 4, 107:

    aqua profluens,

    running-water, id. Off. 1, 16, 52; so,

    currentes aquae,

    Vulg. Isa. 30, 25; so,

    aqua viva,

    living-water, Varr. L. L. 5, 26, 35; Vulg. Gen. 26, 19; and plur.:

    aquae vivae,

    ib. Num. 19, 17;

    and in a spiritual sense: aqua viva,

    ib. Joan. 4, 10; so,

    vitae,

    ib. Apoc. 22, 17:

    aquae viventes,

    ib. Lev. 14, 5:

    stagna aquae,

    standing-water, Prop. 4, 17, 2; and plur., Vulg. Psa. 106, 35; so, stativae aquae, Varr. ap. Non. p. 217, 2:

    aquae de puteis,

    well-water, Vulg. Num. 20, 17:

    aqua de cisternā,

    cisternwater, ib. 2 Reg. 23, 16; so,

    aqua cisternae,

    ib. Isa. 36, 16:

    aquae pessimae,

    ib. 4 Reg. 2, 19:

    aqua recens,

    Verg. A. 6, 636:

    turbida,

    Vulg. Jer. 2, 18:

    crassa,

    ib. 2 Macc. 1, 20:

    munda,

    ib. Heb. 10, 22:

    purissima,

    ib. Ezech. 34, 18:

    aquae calidae,

    warm-water, ib. Gen. 36, 24; and absol.:

    calida,

    Cato, R. R. 156, 3; Plin. 25, 7, 38, § 77; Tac. G. 22;

    and contr.: calda,

    Col. 6, 13; Plin. 23, 4, 41, § 83: aqua fervens, boiling-water:

    aliquem aquā ferventi perfundere,

    Cic. Verr. 1, 67:

    aqua frigida,

    cold-water, Plaut. Cist. 1, 1, 37; Vulg. Prov. 25, 23; ib. Matt. 10, 42; and absol.:

    frigida,

    Cels. 1, 5; Plin. Ep. 3, 5, 11; Quint. 5, 11, 31: aqua decocta, water boiled and then cooled with ice or snow, Mart. 14, 116; and absol.:

    decocta,

    Juv. 5, 50; Suet. Ner. 48 al.—
    B.
    Particular phrases.
    1.
    Praebere aquam, to invite to a feast, to entertain (with ref. to the use of water at table for washing and drinking), Hor. S. 1, 4, 88 (cf. id. ib. 2, 2, 69).—
    2.
    Aquam aspergere alicui, to give new life or courage, to animate, refresh, revive (the fig. taken from sprinkling one who is in a swoon):

    ah, adspersisti aquam! Jam rediit animus,

    Plaut. Truc. 2, 4, 15.—
    3.
    Aqua et ignis, to express the most common necessaries of life:

    non aquā, non igni, ut aiunt, locis pluribus utimur quam amicitiā,

    Cic. Lael. 6, 22.—Hence aquā et igni interdicere alicui, to deny intercourse or familiarity with one, to exclude from civil society, to banish, Cic. Phil. 1, 9; so the bride, on the day of marriage, received from the bridegroom aqua et ignis, as a symbol of their union: aquā et igni tam interdici solet damnatis quam accipiunt nuptae, videlicet quia hae duae res humanam vitam maxime continent, Paul. ex Fest. p. 3 Müll. (this custom is differently explained in [p. 148] Varr. L. L. 5, 9, 18): aquam et terram petere, of an enemy (like gên kai hudôr aitein), to demand submission, Liv. 35, 17:

    aquam ipsos (hostes) terramque poscentium, ut neque fontium haustum nec solitos cibos relinquerent deditis,

    Curt. 3, 10, 8.— Provv.
    a.
    Ex uno puteo similior numquam potis Aqua aquaï

    sumi quam haec est atque ista hospita,

    you can't find two peas more like, Plaut. Mil. 1, 6, 70 sq. —
    b.
    In aquā scribere = kath hudatos graphein, to write in water, of something transient, useless:

    cupido quod dicit amanti, In vento et rapidā scribere oportet aquā,

    Cat. 70, 4 (cf. Keats' epitaph on himself: here lies one whose name was writ in water; and the Germ., etwas hinter die Feueresse schreiben).—
    II.
    Water, in a more restricted sense.
    A.
    The sea:

    coge, ut ad aquam tibi frumentum Ennenses metiantur,

    on the sea-coast, Cic. Verr. 2, 3, 83:

    laborum quos ego sum terrā, quos ego passus aquā,

    Ov. P. 2, 7, 30:

    findite remigio aquas!

    id. F. 3, 586.— Trop.: Venimus in portum... Naviget hinc aliā jam mihi linter aquā, in other waters let my bark now sail (cf. Milton in the Lycidas:

    To-morrow to fresh woods and pastures new),

    Ov. F. 2, 864.—
    B.
    = la. cus, a lake:

    Albanae aquae deductio,

    Cic. Div. 1, 44 fin.
    C.
    A stream, a river. in Tuscae gurgite mersus aquae, i. e. Albula, Ov. F. 4, 48:

    alii in aquam caeci ruebant,

    Liv. 1, 27:

    sonitus multarum aquarum,

    of many streams, Vulg. Isa. 17, 12; ib. Apoc. 1, 15; 19, 6:

    lignum, quod plantatum est secus decursus aquarum,

    along the watercourses, ib. Psa. 1, 3.—
    D.
    Rain:

    cornix augur aquae,

    Hor. C. 3, 17, 12:

    deūm genitor effusis aethera siccat aquis,

    Ov. F. 3, 286:

    multā terra madescit aquā,

    id. ib. 6, 198:

    aquae magnae bis eo anno fuerunt,

    heavy rains, a flood, inundation, Liv. 24, 9; 38, 28.—
    E.
    In the plur., medicinal springs, waters, baths.
    1.
    In gen.:

    ad aquas venire,

    Cic. Planc. 27, 65; id. Fam. 16, 24, 2:

    aquae caldae,

    Varr. L. L. 9, 69, p. 219 Müll.:

    aquae calidae,

    Plin. 2, 103, 106, § 227:

    aquae medicatae,

    Sen. Q. N. 3, 25:

    aquae Salutiferae,

    Mart. 5, 1.—Hence,
    2.
    As prop. noun, Waters. Some of the most important were.
    a.
    Ăquae Ăpollĭnāres, in Etruria, prob. the Phoebi vada of Mart. 6, 42, 7, now Bagni di Stigliano, Tab. Peut.—
    b. c.
    Ăquae Baiae, in Campania, Prop. 1, 11, 30; earlier called Ăquae Cūmānae, Liv. 41, 16.—
    d. (α).
    In Britain, now Bath; also called Ăquae Sōlis, Itin Anton.—
    (β).
    In Zeugitana on the Gulf of Carthage, now Hammam Gurbos, Liv. 30, 24, 9; Tab. Peut.—
    (γ).
    In Gallia, now Vichy on the Allier, Tab. Theod.—
    e. f.
    Ăquae Mattĭăcae, among the Mattiaci in Germany, now Wiesbaden, Amm. 29, 4, also called Fontes Mattĭăci in Plin. 31, 2, 17, § 20.—
    g.
    Ăquae Sextĭae, near Massilia, once a famous watering-place, now Aix, Liv Epit 61; Vell. 1, 15; Plin. 3, 4, 5, § 36.—
    h.
    Ăquae Tauri or Tauri Thermae, in Etruria, now Bagni di Ferrata, Plin. 3, 5, 8, § 52. V. Smith, Dict. Geog., s. v. Aquae.—
    F.
    The water in the water-clock. From the use of this clock in regulating the length of speeches, etc. (cf. clepsydra), arose the tropical phrases,
    (α).
    Aquam dare, to give the advocate time for speaking, Plin. Ep. 6, 2, 7.—
    (β).
    Aquam perdere, to spend time unprofitably, to waste it, Quint. 11, 3, 52.—
    (γ).
    Aqua haeret, the water stops, i.e. I am at a loss, Cic. Off. 3, 33, 117:

    in hac causā mihi aqua haeret,

    id. ad Q. Fr. 2, 7.—
    G.
    Aqua intercus, the water under the skin of a dropsical person;

    hence, as med. t.,

    the dropsy, Plaut. Men. 5, 4, 3:

    medicamentum ad aquam intercutem dare,

    Cic. Off. 3, 24, 92:

    decessit morbo aquae intercutis,

    Suet. Ner 5; cf. Cels. 2, 8.— Trop.: aquam in animo habere intercutem, Lucil. ap. Non. p. 37, 3.—
    III.
    Aqua, the name of a constellation, Gr. Hudôr:

    hae tenues stellae perhibentur nomine Aquāī,

    Cic. Arat. 179 (as translation of tous pantas kaleousin Hudôr); v. Orell. ad h. l.

    Lewis & Short latin dictionary > Fontes Mattiaci

  • 92 hostia

    hostĭa (also fostia), ae, f. [2. hostio, acc. to Paul. ex Fest. p. 102 Müll.], an animal sacrificed, a victim, sacrifice (cf.: victima).
    I.
    Lit.:

    cum Trebatius doceat, hostiarum genera esse duo, unum in quo voluntas dei per exta disquiritur, alterum, in quo sola anima deo sacratur, unde etiam haruspices animales has hostias vocant,

    Macr. S. 3, 5, 1:

    illud ex institutis pontificum et haruspicum non mutandum est, quibus hostiis immolandum cuique deo,

    Cic. Leg. 2, 12, 29:

    ea prodigia partim majoribus hostiis partim lactentibus procurarentur,

    Liv. 22, 1, 15:

    majoribus hostiis rem divinam facere,

    id. 31, 5, 3:

    Veneri immolare hostiam,

    Plaut. Poen. 2, 2:

    hostiis propitiare Venerem,

    id. ib. 4, 2, 25; cf.

    v. 27: Pseudole, arcesse hostias, Victimas, lanios, ut ego huic sacrificem summo Jovi,

    id. Ps. 1, 3, 93:

    hostias immolare,

    Cic. Div. 1, 42, 93:

    hostias ad sacrificium praebere... hostias redimere (used interchangeably with victimae),

    id. Inv. 2, 31, 96 sq.:

    hostiae omnibus locis immolabantur,

    Hirt. B. G. 8, 51, 3:

    C. Mario per hostias dis supplicanti,

    Sall. J. 63, 1:

    nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset heros,

    Cat. 68, 76:

    ad scelus perficiendum caesis hostiis (shortly before: nocturna sacrificia),

    Cic. Clu. 68, 194:

    mactata hostia,

    Hor. C. 1, 19, 16:

    non sumptuosa blandior hostia Mollivit aversos Penates Farre pio et saliente mica,

    id. ib. 3, 23, 18:

    quadraginta hostiis sacrificare,

    Liv. 41, 19, 2:

    hostiis piare prodigia,

    Tac. H. 5, 13:

    si primis hostiis litatum non est,

    Gell. 4, 6, 6:

    ruminalis,

    Plin. 8, 51, 77, § 206: maximam hostiam ovilli pecoris appellabant, non ab amplitudine corporis sed ab animo placidiore, Paul. ex Fest. p. 126 Müll.:

    (Galli) humanis hostiis aras ac templa funestant,

    Cic. Font. 10, 21 (for which:

    Galli pro victimis homines immolant,

    Caes. B. G. 6, 16, 2); cf.:

    humanis hostiis litare,

    Tac. G. 9:

    humana,

    Plin. 8, 22, 34, § 82.—Collect., Verg. A. 1, 334.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > hostia

  • 93 igitur

    ĭgĭtur, conj. [pronom. stem i- of is; suffix -ha (-dha); Gr. -tha; Sanscr. -iha, here; -tur, = -tus (Sanscr. -tas), as in penitus, antiquitus, etc., from thence], introduces an inference or deduction, then, therefore, thereupon, accordingly, in these circumstances (in class. prose usu. placed after the first word of the clause; cf. below, III.; syn.: itaque, ergo; cf.: eo, ideo, idcirco, propterea; quamobrem, quare, etc.).
    I.
    In gen. (rare):

    SI. IN. IVS. VOCAT. NI. IT. ANTESTATOR. IGITVR EM. CAPITO, Fragm. XII. Tab.: mox magis, cum otium mihi et tibi erit, igitur tecum loquar,

    Plaut. Cas. 2, 2, 39:

    quando habebo, igitur rationem mearum fabricarum dabo,

    id. Mil. 3, 1, 177; id. Bacch. 3, 4, 17:

    cetera consimili mentis ratione peragrans, Invenies igitur multarum semina rerum Corpore celare, etc.,

    Lucr. 2, 677.—
    II.
    In partic.
    A.
    Pleon., with tum, deinde, or demum, then at length, then certainly, then first:

    ubi emeritum'st stipendium, igitur tum Specimen cernitur, quo eveniat aedificatio,

    Plaut. Most. 1, 2, 51:

    tum igitur tibi aquae erit cupido,

    id. Trin. 3, 2, 50:

    igitur tum accedam hunc, quando quid agam invenero,

    id. Most. 3, 1, 159:

    post id igitur deinde faciam palam,

    id. Stich. 1, 2, 29:

    miserumst opus, igitur demum fodere puteum, ubi sitis fauces tenet,

    id. Most. 2, 1, 32:

    igitur demum omnes scient quae facta,

    id. Am. 1, 2, 11; 1, 1, 145:

    post igitur demum faciam ut res flat palam,

    id. ib. 3, 1, 16:

    demum igitur, quom seis jam senex, tum in otium te conloces, etc.,

    id. Merc. 3, 2, 9.—
    B.
    In drawing a logical conclusion (but not with et, atque, que; v. Krebs, Antibarb. p. 540), therefore, accordingly, consequently: St. Ligna hic apud nos nulla sunt. Co. Sunt asseres. St. Sunt pol. Co. Sunt igitur ligna, Plaut. Aul. 2, 6, 8:

    si enim est aliquid in rerum natura, quod hominis mens, quod ratio, quod vis, quod potestas humana efficere non possit, est certe id, quod illud efficit, homine melius. Atqui res caelestes omnesque eae, quarum est ordo sempiternus, ab homine confici non possunt. Est igitur id, quo illa conficiuntur, homine melius,

    Cic. N. D. 2, 6, 16: quid ergo haec ab illa conclusione differt, Si mentiris, mentiris;

    mentiris autem, mentiris igitur?

    id. Ac. 2, 30, 96; id. Tusc. 4, 17, 40: quodsi melius geruntur, quae consilio, quam quae sine consilio administrantur;

    nihil autem omnium rerum melius quam omnis mundus administratur: consilio igitur mundus administratur, Quint 5, 14, 9: quod cum ita sit, certe nec secerni nec dividi nec discerpi nec distrahi potest, ne interire quidem igitur,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; cf. id. ib. 1, 34, 82; 1, 36, 88: sequitur, ut nihil paeniteat, nihil desit, nihil obstet: ergo omnia profluenter, absolute, prospere;

    igitur beate,

    id. ib. 5, 18, 53; so,

    corresp. with ergo,

    id. Lael. 14 fin., and 15 init.:

    atqui falsum quod est, id percipi non potest, ut vobismet ipsis placet. Si igitur memoria perceptarum comprehensarumque rerum est: omnia, etc.,

    id. Fin. 2, 33, 106.—
    C.
    In consecutive interrogations, then:

    dolor igitur, id est summum malum, metuetur semper, etiam si non aderit: jam enim adesse poterit. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?

    Cic. Fin. 2, 28, 92; cf.:

    utrum igitur hactenus satis est?

    id. Top. 4, 25:

    in quo igitur loco est? credo equidem in capite,

    id. Tusc. 1, 29, 70:

    ubi igitur locus fuit errori deorum?

    id. N. D. 3, 31, 76:

    possumusne igitur in Antonii latrocinio aeque esse tuti?

    id. Phil. 12, 12, 27; cf.:

    totiesne igitur sententiam mutas?

    id. Att. 8, 14, 2:

    cur has igitur sibi tam graves leges imposuerit, cum? etc.,

    id. Ac. 2, 8, 23.—In ironical or sarcastic interrog. clauses:

    igitur hocine est amare? arare mavelim quam sic amare,

    Plaut. Merc. 2, 3, 20:

    dicet aliquis: Haec igitur est tua disciplina? sic tu instituis adulescentes?

    Cic. Cael. 17, 39; id. Fam. 9, 10, 2:

    id indigne ferens ille: Hunc igitur, regem agnoscimus, inquit?

    Curt. 6, 11, 23:

    quin igitur ulciscimur Graeciam et urbi faces subdimus?

    id. 5, 7, 4; cf. id. 10, 6, 23.—
    D.
    In resuming an interrupted thought:

    cum Q. Metellus L. F. causam de pecuniis repetundis diceret, ille, ille vir, cui patriae salus dulcior quam conspectus fuit, qui de civitate decedere quam de sententia maluit: hoc igitur causam dicente, cum, etc.,

    Cic. Balb. 5, 11; id. Off. 1, 2, 6; id. Tusc. 1, 13, 30; id. Brut. 48, 177 al.—Esp. after a parenthesis: recta effectio (katorthôsin enim ita appello, quoniam rectum factum katorthôma) recta igitur effectio crescendi accessionem nullam habet, Cic. Fin. 3, 14, 45; 2, 22, 74:

    scripsi etiam (nam etiam ab orationibus dijungo me fere, etc.) scripsi igitur Aristotelio more, etc.,

    id. Fam. 1, 9, 23:

    tu enim sapienter (nunc demum enim rescribo iis litteris, quas mihi misisti convento Antonio Tiburi) sapienter igitur, quod manus dedisti, etc.,

    id. Att. 16, 3, 1:

    rerum autem cognitiones (quas vel comprehensiones vel perceptiones appellemus licet) has igitur ipsas propter se asciscendas arbitramur,

    id. Fin. 3, 5, 18; 2, 33, 107; 4, 14, 38; Sall. C. 54 init.; Curt. 3, 2, 2; Nep. Thras. 4, 3.—
    E.
    In emphatically repeating a word or thought:

    quae mihi omnia grata sunt, de L. Mescinio gratissimum... id igitur—puto enim etiam atque etiam mihi dicendum esse—velim existimes mihi te fecisse gratissimum,

    Cic. Fam. 13, 28 a, 1:

    ea vis, ea igitur ipsa, quae, etc.,

    id. Mil. 31, 84.—
    F.
    In returning to or summing up a preceding train of thought, I say then, so then, as I was saying, in short: ut cum videmus speciem primum candoremque caeli;

    deinde conversionis celeritatem tantam, quantam, etc.... tum vicissitudines dierum ac noctium... tum globum terrae eminentem e mari... tum multitudinem pecudum... hominemque ipsum... atque hominis utilitati agros omnes ac maria parentia: haec igitur et alia innumerabilia cum cernimus, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 28, 70; id. Cat. 4, 11, 23; id. Fam. 13, 1, 3; id. de Or. 2, 25, 105 al.—
    G.
    To introduce a special amplification of a thought previously introduced in general terms, then:

    de hominibus dici non necesse est. Tribus igitur modis video, etc.,

    Cic. Fin. 1, 20, 66; id. Brut. 32, 122:

    quoniam pluribus modis accipi solet, non equidem in omnes eam particulas secabo, sed maxime necessarias attingam. Est igitur unum genus, etc.,

    Quint. 8, 3, 63:

    ut igitur ante meridiem discesserunt, etc.,

    Cic. de Or. 3, 5, 17:

    sit igitur (ut supra significavi) divisio rerum plurium in singulas, partitio singularum in partes discretus ordo,

    Quint. 7, 1. 1:

    prima est igitur amplificandi vel minuendi species,

    id. 8, 4, 1 (v. also III. A. below).—
    III.
    Position.
    A.
    Sometimes igitur begins a sentence (in Cic. only in sense last described, II. E. above; freq. in Sall., Tac., Curt., and Liv.;

    v. Zumpt, Gram. § 357): nunc juris principia videamus. Igitur doctissimis viris proficisci placuit a lege, etc.,

    Cic. Leg. 1, 6, 18:

    igitur his genus, aetas, eloquentia prope aequalia fuere,

    Sall. C. 54, 1; 46, 3; Quint. 1, 1, 1: de quo, quia nunc primum oblatus est, pauca repetam:

    nam et ipse pars Romanarum cladium erit. Igitur matre libertina ortus, etc.,

    Tac. A. 15, 72; 1, 31.—
    B.
    Igitur is sometimes placed after several words:

    referamus nos igitur ad eum quem volumus incohandum,

    Cic. Or. 9, 33:

    eamne rationem igitur sequare?

    id. Fin. 2, 23, 76:

    quid dicis igitur?

    id. Tusc. 1, 6, 12; cf.:

    quid me igitur mones?

    id. Div. 2, 64, 132:

    paria sunt igitur,

    id. Fin. 4, 27, 75; cf.:

    videndum est igitur,

    id. Off. 1, 14, 43:

    hujus quoque igitur criminis, te accusante, mentio nulla fiet,

    id. Div. in Caecil. 10, 32:

    huic homini parcetis igitur?

    id. Verr. 2, 1, 32, § 81:

    in hominem dicendum est igitur,

    id. Fl. 10, 23:

    hi autem non sunt: ne Nymphae quidem deae igitur?

    id. N. D. 3, 17, 43; cf.:

    ne in animo quidem igitur sensus remanet,

    id. Tusc. 1, 34, 82:

    ille mihi videtur igitur vere augurari,

    id. Div. 1, 15, 27:

    quae est melior igitur in hominum genere natura?

    id. Tusc. 1, 14, 32:

    quid tibi negoti est meae domi igitur?

    Plaut. Ep. 3, 4, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > igitur

  • 94 imploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > imploro

  • 95 iniquus

    ĭnīquus, a, um, adj. [2. in-aequus], unequal.
    I.
    Lit.
    A.
    Uneven, not level, steep:

    puppis, inflicta vadis, dorso dum pendet iniquo,

    Verg. A. 10, 303:

    juga montis iniqui,

    Ov. M. 10, 172.—
    B.
    Not of the right measure, too great or too small:

    haeret Hylas lateri (Herculis), passusque moratur iniquos,

    greater than his own, Val. Fl. 3, 486:

    iniquae heminae,

    Pers. 1, 130:

    pocula iniqua,

    too large, Ser. Samm. 37:

    iniquo pondere rastri,

    too heavy, Verg. G. 1, 164; so,

    adhibitis iniquis ponderibus,

    Dig. 18, 1, 32:

    sol,

    too hot, Verg. A. 7, 227:

    merum,

    taken immoderately, Val. Fl. 3, 66.—
    II.
    Transf.
    A.
    Unfair, unjust:

    quam iniqui sunt patres omnes in adulescentes judices,

    Ter. Heaut. 2, 1, 7:

    pacem vel iniquā condicione retinere,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    6: quid hoc iniquius dici potest,

    id. Quint. 2, 8:

    causa,

    Ter. And. 1, 5, 22:

    lex,

    Hor. S. 1, 3, 67:

    Parcae,

    id. C. 2, 6, 9:

    quis iniquae Tam patiens urbis, ut, etc.,

    Juv. 1, 30:

    ventres modio castigare iniquo,

    with short measure, scanty fare, id. 14, 126:

    praeripere... valde est iniquum,

    Cic. Har. Resp. 3, 6.—
    B.
    Inimical, hostile, adverse:

    iniquum esse in aliquem,

    Ter. Hec. 3, 5, 25:

    homines natura asperi atque omnibus iniqui,

    Cic. Planc. 16, 40:

    animo iniquissimo infestissimoque aliquem intueri,

    id. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    obscurius iniqui,

    id. Fam. 1, 5, b, 2:

    sermones,

    id. ib. 1, 9, 20:

    vultu iniquo spectare,

    with an envious, spiteful look, Ov. A. A. 1, 313.— Subst.: ĭnīquus, i, m., an enemy, foe:

    iniqui mei,

    Cic. Planc. 16, 40; id. Fam. 11, 27, 7:

    tui,

    id. Verr. 2, 2, 69, § 167 Zumpt:

    nonnulli nostri iniqui,

    id. Planc. 23, 57.— Also in sup.:

    omnibus iniquissimis meis,

    Cic. Verr. 2, 5, 69 init.; cf. inimicus, and Zumpt, Gram. § 410.—
    C.
    Hurtful, injurious, unfavorable, disadvantageous:

    loco iniquo subeundum erat ad hostes,

    Liv. 2, 31, 4:

    ascensu,

    id. 28, 16, 7:

    loca ad transitum,

    id. 8, 38, 6; cf.

    spatio,

    Verg. A. 5, 203; id. G. 4, 147:

    palus gnara vincentibus, iniqua (i. e. invia) nesciis,

    Tac. A. 1, 63:

    tributum iniquo suo tempore imperatum,

    Liv. 2, 23, 5:

    consilia cum patriae tum sibi capere,

    Nep. Paus. 3, 3:

    vina capiti,

    Plin. 13, 4, 9, § 44:

    casus,

    Verg. A. 6, 475: sortem miserari iniquam, hard, id. ib. 12, 243.— Comp.:

    in locum iniquiorem progredi,

    Caes. B. G. 2, 10, 4.— Sup.:

    iniquissimo nostris loco proelium committere coeperunt,

    Caes. B. G. 5, 32 fin.; so,

    locum subire,

    id. ib. 2, 27 fin.
    D.
    Unwilling, impatient, discontented:

    iniquo animo pati,

    Ter. Eun. 2, 1, 6:

    iniquo animo ferre aliquid,

    Cic. Tusc. 2, 2, 5:

    iniquissimo animo mori,

    id. de Sen. 23, 83:

    iniquae mentis asellus,

    Hor. S. 1, 9, 20:

    utrum aequo an iniquo animo mortem subieris jam nihil refert,

    Lact. 3, 27, 8:

    caelestes iniqui,

    ungracious, unkind, Ov. H. 8, 87.—
    E.
    Unsuitable:

    hoc paene iniquum est, comico choragio conari agere nos tragoediam,

    Plaut. Capt. prol. 61.—
    F.
    Imperfect, improperly drawn up:

    formula,

    Gai. Inst. 4, 57.— Hence, adv.: ĭnīquē.
    1.
    Lit., unequally:

    quam inique comparatum est,

    Ter. Phorm. 1, 1, 7; cf.:

    numquam vidi iniquius concertationem comparatam,

    i. e. where the parties were more unequally matched, id. Ad. 2, 2, 4; and:

    hoc prope iniquissime comparatum est, etc.,

    Cic. Clu. 21, 57.—
    2.
    Trop.
    a.
    Unfairly, unjustly (opp. jure):

    occidere,

    Liv. 39, 48, 2:

    facere aliquid erga aliquem,

    Plaut. Cas. 3, 4, 27:

    pacisci,

    Cic. Verr. 2, 3, 14, § 37:

    expulsi, Auct. Or. pro Dom. 33: locum immeritum causari,

    Hor. Ep. 1, 14, 12.—
    b.
    Unfitly, unsuitably:

    etsi inique Castorem cum Domitio comparem,

    Cic. Deiot. 11, 31.—
    c.
    Not patiently, indignantly:

    aliquid ferre,

    Lact. 6, 4 med.; cf.:

    aliquid iniquissime ferre,

    Suet. Caes. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > iniquus

  • 96 inploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inploro

  • 97 minae

    mĭnae, ārum, f. [root min-, only in Lat.; cf.: mentum, minari, and perh. mons], the projecting points or pinnacles of walls (only poet.).
    I.
    Lit.:

    minae murorum,

    Verg. A. 4, 88:

    moenium,

    Amm. 24, 2, 12; 24, 2, 19; 29, 6, 11; 20, 6, 2.—
    II.
    Trop., threats, menaces, of animate and inanimate things (class.).
    A.
    Of living beings:

    si quidem hercle Aeacidinis minis animisque expletus cedit,

    Plaut. As. 2, 3, 25:

    virtutem hominibus instituendo et persuadendo, non minis et vi ac metu tradi,

    Cic. de Or. 1, 58, 247: terrēre minis, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 261):

    minas jactare,

    to throw out threats, Cic. Quint. 14, 47:

    intendere alicui,

    Tac. A. 3, 36. —Of the threats used by cattle-drivers, Ov. P. 1, 8, 56.— Poet., of a bull: nullae in fronte minae, Ov. M. 2, 857; of a snake: tol lentemque minas, raising threats, i. e. raising himself in a threatening posture, Verg. G. 3, 421.—
    B.
    Of inanimate things ( poet. and in post-Aug. prose):

    aspice, quam saevas increpat aura minas,

    Prop. 1, 17, 6:

    hibernae,

    Tib. 2, 3, 46:

    ingentes parturit ira minas,

    Ov. H. 12, 208:

    caelestes minae territabant,

    Flor. 2, 8, 3; forebodings of misfortune, Val. Fl. 5, 342.

    Lewis & Short latin dictionary > minae

  • 98 pacifico

    pācĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (ante- and post-class.; also, pācĭfĭcor, ātus, v. dep.; v. in the foll., and cf. Prisc. p. 799 P.) [paxfacio], to make or conclude a peace (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    quo Metellus initio, Jugurthā pacificante, praesidium imposuerat,

    at the beginning of Jugurtha's negotiations for peace, Sall. J. 66, 2:

    legati pacificatum venerunt,

    Liv. 5, 23; cf. id. 7, 40; Vulg. Col. 1, 20.—
    (β).
    As a deponent:

    pacificari cum altero statuit,

    Just. 6, 1, 2:

    pacificatus cum Carthaginiensibus,

    id. 23, 1, 1: set satine tecum pacificatus sum, Antipho? have I quite made my peace with you? i. e. are you entirely reconciled? Plaut. Stich. 4, 1, 14.—
    II.
    Transf., in gen., to pacify, appease ( poet.):

    caelestes pacificasset,

    Cat. 68, 75:

    divos,

    Sil. 15, 423:

    mentem suam,

    to soothe, quiet, Sen. Agam. 224:

    aures Pieriis modis,

    Claud. in Ruf. 2, praef. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > pacifico

  • 99 pacificor

    pācĭfĭco, āvi, ātum, 1, v. a. (ante- and post-class.; also, pācĭfĭcor, ātus, v. dep.; v. in the foll., and cf. Prisc. p. 799 P.) [paxfacio], to make or conclude a peace (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    quo Metellus initio, Jugurthā pacificante, praesidium imposuerat,

    at the beginning of Jugurtha's negotiations for peace, Sall. J. 66, 2:

    legati pacificatum venerunt,

    Liv. 5, 23; cf. id. 7, 40; Vulg. Col. 1, 20.—
    (β).
    As a deponent:

    pacificari cum altero statuit,

    Just. 6, 1, 2:

    pacificatus cum Carthaginiensibus,

    id. 23, 1, 1: set satine tecum pacificatus sum, Antipho? have I quite made my peace with you? i. e. are you entirely reconciled? Plaut. Stich. 4, 1, 14.—
    II.
    Transf., in gen., to pacify, appease ( poet.):

    caelestes pacificasset,

    Cat. 68, 75:

    divos,

    Sil. 15, 423:

    mentem suam,

    to soothe, quiet, Sen. Agam. 224:

    aures Pieriis modis,

    Claud. in Ruf. 2, praef. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > pacificor

  • 100 palma

    1.
    palma, ae [palamê; Sanscr. phal, to open], f., the palm of the hand.
    I.
    Lit., Cic. Or. 32, 113; Cels. 8, 18:

    cavis undam de flumine palmis Sustulit,

    Verg. A. 8, 69:

    aliquem palmā concutere,

    Plin. Ep. 3, 14, 7:

    faciem contundere palmā,

    Juv. 13, 128: os hominis liberi manus suae palmā verberare, Laber. ap. Gell. 20, 1, 13. —
    II.
    Transf.
    A.
    (Pars pro toto.) The hand:

    compressan' palma an porrecta ferio?

    Plaut. Cas. 2, 6, 53:

    palmarum intentus,

    Cic. Sest. 55, 117:

    passis palmis salutem petere,

    Caes. B. C. 3, 98:

    teneras arcebant vincula palmas,

    Verg. A. 2, 406:

    duplices tendens ad sidera palmas,

    id. ib. 1, 93:

    amplexus tremulis altaria palmis,

    Ov. M. 5, 103; Val. Fl. 8, 44.—
    B.
    The sole of a goose's foot:

    palmas pedum anseris torrere,

    Plin. 10, 22, 27, § 52.—
    C.
    The broad end or blade of an oar: palmarum pulsus, Laber. ap. Non. 151, 27:

    caerula verrentes abiegnis aequora palmis,

    Cat. 64, 7; Vitr. 10, 8.—
    D.
    A palm-tree, a palm, phoinix:

    ab ejus summo, sicut palmae, rami quam late diffunduntur,

    Caes. B. G. 6, 26; Plin. 13, 4, 9, § 39:

    in palmarum foliis primo scriptitatum,

    id. 13, 11, 21, § 69; 16, 42, 81, § 223; Gell. 3, 6, 2:

    arbor palmae,

    Suet. Aug. 94:

    ardua,

    Verg. G. 2, 67:

    viridis,

    Ov. A. A. 2, 3:

    arbusto palmarum dives Idume,

    Luc. 3, 216.— Sing. collect.:

    umbrosa,

    Juv. 15, 76.—Hence,
    2.
    Transf.
    a.
    The fruit of the palm-tree, a date ( poet.):

    quid vult palma sibi rugosaque carica,

    Ov. F. 1, 185; Pers. 6, 39.—
    b.
    A palm-branch, e. g. which was suspended in wine to make it sweeter, Cato, R. R. 113; Col. 12, 20, 5.—
    c.
    Hence, also, a broom made of palm-twigs:

    ten' lapides varios lutulentā radere palmā,

    Hor. S. 2, 4, 83 (pro scopis ex palmā confectis, Schol.); Mart. 14, 82.—
    d.
    A palm-branch or palm-wreath, as a token of victory:

    eodem anno (461 A.U.C.)... palmae primum, translato e Graeciā more, victoribus datae,

    Liv. 10, 47; cf.:

    more victorum cum palmā discucurrit,

    Suet. Calig. 32: IMP. CAES. EX SICILIA EID. NOV. TRIVMPHAVIT, PALMAM DEDIT, dedicated to Jupiter, Inscr. Marin. Fratr. Arv. p. 607; so very frequently: palmam dare, Tabulae Fastorum Triumph., v. Bullet. Instit. Archaeol. 1861, p. 91; cf. Isid. Orig. 18, 2, 4; hence,
    e.
    Transf., a token or badge of victory, the palm or prize; and still more gen., victory, honor, glory, pre-eminence:

    antehac est habitus parcus... is nunc in aliam partem palmam possidet,

    Plaut. Most. 1, 1, 32:

    plurimarum palmarum gladiator,

    Cic. Rosc. Am. 6, 17:

    cum palmam jam primus acceperit,

    id. Brut. 47, 173:

    quos Elea domum reducit Palma caelestes,

    Hor. C. 4, 2, 17:

    quam palmam utinam di immortales tibi reservent,

    Cic. Sen. 6, 19:

    docto oratori palma danda est,

    id. de Or. 3, 35, 143; id. Att. 4, 15, 6; id. Phil. 11, 5, 11:

    alicujus rei palmam alicui deferre,

    id. de Or. 2, 56, 227; cf. Varr. R. R. 2, 1:

    palmā donare aliquem,

    Ov. A. A. 2, 3:

    arbiter pugnae posuisse nudo Sub pede palmam Fertur,

    Hor. C. 3, 20, 11. —Of things:

    Siculum mel fert palmam,

    bears away the palm, has the preference, Varr. R. R. 3, 16, 14.—
    f.
    Hence, in gen., the topmost twig or branch of any tree:

    quae cujusque stipitis palma sit,

    Liv. 33, 5, 10; cf. Curt. 4, 3, 10 (Mütz.)—
    g.
    Poet., of the victor himself:

    post Helymus subit et jam tertia palma Diores,

    Verg. A. 5, 339; Sil. 16, 504, 574.—
    h.
    Of horses:

    Eliadum palmae equarum,

    Verg. G. 1, 59.—
    k.
    Also, of one about to be conquered, and who is to become the prize of the victor:

    ultima restabat fusis jam palma duobus Virbius,

    Sil. 4, 392.—
    E.
    A branch on a tree, esp. on a vine, = palmes, Plin. 17, 23, 35, § 202; Varr. R. R. 1, 31, 3; Col. 3, 17, 4; 4, 15, 3; 4, 24, 12 sq.—
    F.
    The fruit of an Egyptian tree, Plin. 12, 22, 47, § 103.—
    G.
    An aromatic plant growing in Africa and Syria, Plin. 12, 28, 62, § 134 (= elate).—
    H.
    A marine plant, Plin. 13, 25, 49, § 138.—
    K.
    A town in the Balearic islands, Plin. 3, 5, 11, § 77.
    2.
    palma, ae, a collat. form for parma, v. parma init.

    Lewis & Short latin dictionary > palma

См. также в других словарях:

  • DII — ingenii ab Unius notitia exerrantis figmentum, tot fuêre apud Gentiles, quot deprehendêrunt vel usui suo, vel terrori, vel admirationi apta instrumenta; omisso Eo, qui solus horum Auctor, naturâ suâ invisibilis, per visibilia haec sua opera ipsis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NYMPHAE — aquarum Dcae, quasi Lympharum numina, ut quidam volunt. Occani filias fuisse testatur Orpheus, Hymnô in honorem earundem consecratô: Νύμφαι θυγατέρες μεγαλήτορος Ὠκεανοῖο Ὑγροπόροις γαίης ὑπὸ κεύθεσιν οἰκἴ ἔχουσαι. Virg. eas fluviorum matres esse …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SPHAERA — Anaximandri inventum. Plin. l. 7. c. 56. Astrologiam (invenit) Atlas Libyae filius Sphaeram in ca Anaximander Milesius. Quae secundum Laertium l. 2. c. 2. fuit Sphaera solida seu materilais. At Salmasius verba Plinii interpretatur fic, quod… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Epoch (astronomy) — In astronomy, an epoch is a moment in time used as a reference for the orbital elements of a celestial body. [cite book|last=Soop|first=E. M.|title=Handbook of Geostationary Orbits|publisher=Springer|date=1994|isbn=9780792330547] Typically, the… …   Wikipedia

  • De Temporum Fine Comoedia — Operas by Carl Orff Der Mond (1939) Die Kluge (1943) Antigonae (1949) De Temporum Fine Comoedia (1973) …   Wikipedia

  • Aristide Cavaillé-Coll — Aristide Cavaillé im Jahre 1865 nach einer Fotografie von Adolphe Dallemagne …   Deutsch Wikipedia

  • Kloster Lehnin — Klosterkirche St. Marien Lage Brandenburg in Deutschland Koordinaten …   Deutsch Wikipedia

  • Kloster Lehnin (Kloster) — Das Kloster Lehnin in der gleichnamigen Gemeinde südwestlich von Potsdam ist eine ehemalige Zisterzienserabtei. 1180 gegründet und im Zuge der Reformation 1542 säkularisiert, beherbergt es seit 1911 das Luise Henrietten Stift. Das Kloster liegt… …   Deutsch Wikipedia

  • Liste der Science-Fiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • Liste von Science-Fiction-Autoren — Dies ist eine Liste von Autoren, die mindestens einen Science Fiction Roman geschrieben haben. Inhaltsverzeichnis A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z …   Deutsch Wikipedia

  • Liste von Sciencefiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»