Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

brixia

  • 1 Brixia

    Brixia, ae, f., Stadt in Gallia Cisalp., meist im Besitz der Cenomanen, j. Brescia, Liv. 5, 35, 1; 32, 30, 6. Verg. cat. 8, 5. Nazar. pan. 25. § 1 u. 4: Mutterstadt von Verona, Catull. 67, 32. – Nbf. Brixa, Itin. Hieros. p. 558 W. Hilar. op. hist. fr. 2, 15: u. als Plur. tantum Brixae, Charis. 35, 8. – Dav.: A) Brixiānus, a, um, brixianisch, Galli, Liv.: porta, Tac.: Plur. subst., Brixiānī, ōrum, m., die Einw. von Brixia, die Brixianer, Corp. inscr. Lat. 5, 4319 u.ö. – B) Brixiēnsis, e, brixiensisch, Augustin. ep. 222, 2.

    lateinisch-deutsches > Brixia

  • 2 Brixia

    Brixia, ae, f., Stadt in Gallia Cisalp., meist im Besitz der Cenomanen, j. Brescia, Liv. 5, 35, 1; 32, 30, 6. Verg. cat. 8, 5. Nazar. pan. 25. § 1 u. 4: Mutterstadt von Verona, Catull. 67, 32. – Nbf. Brixa, Itin. Hieros. p. 558 W. Hilar. op. hist. fr. 2, 15: u. als Plur. tantum Brixae, Charis. 35, 8. – Dav.: A) Brixiānus, a, um, brixianisch, Galli, Liv.: porta, Tac.: Plur. subst., Brixiānī, ōrum, m., die Einw. von Brixia, die Brixianer, Corp. inscr. Lat. 5, 4319 u.ö. – B) Brixiēnsis, e, brixiensisch, Augustin. ep. 222, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Brixia

  • 3 Bergomum

    Bergomum, ī, n., Stadt im cisalpin. Gallien zwischen Komum u. Brixia, j. Bergamo, Plin. 3, 124. Iustin. 20, 5, 8. Corp. inscr. Lat. 5, 2126. – Dav. Bergomās, ātis, bergomatisch, ecclesia, Euseb. Med. Leo M. epist. 97. p. 950: u. Bergomātēs, ium, m., die Einw. von Bergomum, die Bergomaten, Cato origg. 2, 4. Plin. 34, 2.

    lateinisch-deutsches > Bergomum

  • 4 Brixa

    Brixa, Brixae, s. Brixia.

    lateinisch-deutsches > Brixa

  • 5 Cenomani

    Cenomanī, ōrum, m., eine keltische Völkerschaft in Gallien, die zum Hauptstamme der Aulerci gehörte, im ehemal. le Maine, j. Dép. de la Sarthe, Cato fr. b. Plin. 3, 130. Caes. b. G. 7, 75, 3, in die Gegend von Brixia, Verona u. Mantua eingewandert, Liv. 5, 35, 1 u.a. – Dav. Cenomanus (Cenumanus), a, um, cenomanisch, salicta, Helv. Cinna fr. b. Gell. 19, 13, 5 (wo Genumana = Cenumana).

    lateinisch-deutsches > Cenomani

  • 6 mater

    māter, tris, f. (altind. mātár-, griech. μἡτηρ, dorisch μάτηρ), die Mutter, I) eig., v. jedem leb. Geschöpf, das Junge geboren hat u. säugt, 1) v. Menschen, a) übh., Cic. u.a.: frater matre eādem natus (Ggstz. utroque parente natus), Liv.: matrem agere, die Mutter (Säugemutter) abgeben (v. einer Wölfin), Flor.: matrem fieri de Iove, M. (= schwanger) werden usw., Ov.: matrem esse, M. (= schwanger) sein, Ov.: matrem facere, schwängern, Ov.: annon putas aliquid esse discriminis inter matrem et novercam? Sen. – mater familias od. familiae, s. familia. – b) insbes.: α) Gattin, Frau, Weib, Verg. u. Liv. – β) v. alten Frauen, Mutter, Mütterchen, iubemus te salvere, mater, Plaut.: bes. im Plur., matres Graiae, Verg.: Ithacae, Ov.: matres nurusque, ältere u. jüngere Frauen, Ov.: v. Ammen, Plaut. u. Verg. – γ) v. Göttinnen, als Beiname, Flora mater, Lucr.: mater Matuta, mater Terra, Liv.: Vesta mater, Verg. – od. als poet. Umschr. derselben, Mater magna, Cic., u. bl. Mater (sc. deorum), Cybele, Verg.: florum, Flora, Ov.: Amorum, Venus, Ov. – 2) v. Tieren, Mutter, Mutterkuh, Mutterschaf, Mutterziege u. dgl., Varro u. Verg.: cornigerae, Lucr.: columbi matre (Henne) subducti, Th. Prisc. 1, 10. – 3) übtr.: a) v. leb. Wesen = Erzeugerin, quî posset rebus mater consistere certa, Lucr.: apes mellis matres, Varro. – b) v. Baume od. Stamme, aus dem Zweige wachsen, der Mutterstamm, Verg. u. Colum. – c) v. Gewässern, Mutter, Quelle, Mela 2, 1, 7 (2. § 7). – d) v. Städten = μητρόπολις (poet auch μήτηρ), Mutterstadt, ab urbe filia mater eversa est, Augustin. de civ. dei 3, 14, 3: Brixia Veronae mater, Catull. 67, 34: Populonia mater, Verg. Aen. 10, 172. – u. übh. (wie μητρὁπολις) Hauptstadt, mater Italiae Roma, Flor.: matrem urbium habet Tarsum, v. Cilicien, Solin.: Nicaea, quae in Bithynia mater est urbium, Amm. – e) v. Ländern usw., Mutter, haec terra, quam matrem appellamus, Liv. 5, 54, 2. Vgl. Mela 2, 1, 7 (2. § 7) u. dazu Tzschucke (vol. 3. part. 2, p. 37). – II) meton.: 1) mütterliche Liebe, simul matrem labare sensit, Ov.: mater redit, Sen. poët. – 2) der Mutterstand, Sen. Herc. Oet. 389. – III) bilbl., die Mutter = die Ursache, der Ursprung, die Quelle, Wurzel, der Grund einer Sache, mater, ut ita dicam, rerum omnium, Cic.: omnium malorum stultitia est mater, Cornif. rhet.: mater bonarum artium est sapientia, Cic.: mater eius (avaritiae) est tollenda, luxuries, Cic.: crudelitatis mater est avaritia, Quint.: prima scelerum mater, avaritia, Claud. – / Archaist. Dat. Sing. matrei, Corp. inscr. Lat. 1, 203, matre, Corp. inscr. Lat. 1, 177.

    lateinisch-deutsches > mater

  • 7 suppono

    suppōno, posuī, positum, ere (sub u. pono), I) unterlegen, untersetzen, unterstellen, 1) eig.: manum, Ov.: ova gallinis, Cic.: sarcinae ingenti cervices, Sen.: ignem tectis, Ov.: vitulum vaccae, Varro: terrae dentes vipereos, unter die Erde bringen, säen, Ov.: alqm tumulo od. terrae, beerdigen, Ov.: pecus agresti fano, untertreiben, untertreten lassen, Ov. – Partiz. suppositus, a, um, darunter befindlich, aqua, Ov.: ignes suppositi cineri, Hor.: Brixia speculae supposita, Catull. – 2) übtr.: a) unterstellen, his igitur rebus subiunctis suppositisque, haben wir dieses einmal zum Grund der Erscheinung gelegt, Lucr. 6, 543. – b) unterwerfen, se criminibus, Cic.: aethera ingenio suo, Ov. – II) unten an etwas legen, -setzen, 1) eig.: falcem maturis aristis, Verg.: cultrum, ansetzen (an die Kehle), Verg. – 2) übtr.: a) darunter- od. gleich danebensetzen, -anführen, -hinzufügen, generi partes, Cic.: exempla, Cic. – b) logisch unterordnen, huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit, Cic. de inv. 1, 2. – c) nachsetzen, vor etwas geringschätzen, Latio Samon, Ov. fast. 6, 48. – III) an die Stelle einer Person od. Sache setzen, 1) im allg.: meliorem tibi suppono, Plaut.: alqm in alcis locum, Cic.: stannum pro auro, Suet.: operae nostrae fidem amicorum, Cic. – 2) insbes.: a) fälschlich (betrüglich) unterschieben, testamentum, Cic.: personam, Cic.: venam lacrimis, Ov.: patri quos daedala Circe supposita de matre nothos furata creavit, Verg.: supposta furto Pasiphaë, Verg.: supposita cerva, Ov. – b) zum Pfande setzen, verpfänden, Dig. 27, 9 lemm. – / arch. Perf. supposivi, -vit, Plaut. truc. 460 u. 804: Synk. Partiz. suppostus, Verg. Aen. 6, 24. Sil. 3, 90.

    lateinisch-deutsches > suppono

  • 8 Bergomum

    Bergomum, ī, n., Stadt im cisalpin. Gallien zwischen Komum u. Brixia, j. Bergamo, Plin. 3, 124. Iustin. 20, 5, 8. Corp. inscr. Lat. 5, 2126. – Dav. Bergomās, ātis, bergomatisch, ecclesia, Euseb. Med. Leo M. epist. 97. p. 950: u. Bergomātēs, ium, m., die Einw. von Bergomum, die Bergomaten, Cato origg. 2, 4. Plin. 34, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Bergomum

  • 9 Brixa

    Brixa, Brixae, s. Brixia.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Brixa

  • 10 Cenomani

    Cenomanī, ōrum, m., eine keltische Völkerschaft in Gallien, die zum Hauptstamme der Aulerci gehörte, im ehemal. le Maine, j. Dép. de la Sarthe, Cato fr. b. Plin. 3, 130. Caes. b. G. 7, 75, 3, in die Gegend von Brixia, Verona u. Mantua eingewandert, Liv. 5, 35, 1 u.a. – Dav. Cenomanus (Cenumanus), a, um, cenomanisch, salicta, Helv. Cinna fr. b. Gell. 19, 13, 5 (wo Genumana = Cenumana).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cenomani

  • 11 mater

    māter, tris, f. (altind. mātár-, griech. μἡτηρ, dorisch μάτηρ), die Mutter, I) eig., v. jedem leb. Geschöpf, das Junge geboren hat u. säugt, 1) v. Menschen, a) übh., Cic. u.a.: frater matre eādem natus (Ggstz. utroque parente natus), Liv.: matrem agere, die Mutter (Säugemutter) abgeben (v. einer Wölfin), Flor.: matrem fieri de Iove, M. (= schwanger) werden usw., Ov.: matrem esse, M. (= schwanger) sein, Ov.: matrem facere, schwängern, Ov.: annon putas aliquid esse discriminis inter matrem et novercam? Sen. – mater familias od. familiae, s. familia. – b) insbes.: α) Gattin, Frau, Weib, Verg. u. Liv. – β) v. alten Frauen, Mutter, Mütterchen, iubemus te salvere, mater, Plaut.: bes. im Plur., matres Graiae, Verg.: Ithacae, Ov.: matres nurusque, ältere u. jüngere Frauen, Ov.: v. Ammen, Plaut. u. Verg. – γ) v. Göttinnen, als Beiname, Flora mater, Lucr.: mater Matuta, mater Terra, Liv.: Vesta mater, Verg. – od. als poet. Umschr. derselben, Mater magna, Cic., u. bl. Mater (sc. deorum), Cybele, Verg.: florum, Flora, Ov.: Amorum, Venus, Ov. – 2) v. Tieren, Mutter, Mutterkuh, Mutterschaf, Mutterziege u. dgl., Varro u. Verg.: cornigerae, Lucr.: columbi matre (Henne) subducti, Th. Prisc. 1, 10. – 3) übtr.: a) v. leb. Wesen = Erzeugerin, quî posset rebus mater consistere certa, Lucr.: apes mellis matres, Varro. – b) v. Baume od. Stam-
    ————
    me, aus dem Zweige wachsen, der Mutterstamm, Verg. u. Colum. – c) v. Gewässern, Mutter, Quelle, Mela 2, 1, 7 (2. § 7). – d) v. Städten = μητρόπολις (poet auch μήτηρ), Mutterstadt, ab urbe filia mater eversa est, Augustin. de civ. dei 3, 14, 3: Brixia Veronae mater, Catull. 67, 34: Populonia mater, Verg. Aen. 10, 172. – u. übh. (wie μητρὁπολις) Hauptstadt, mater Italiae Roma, Flor.: matrem urbium habet Tarsum, v. Cilicien, Solin.: Nicaea, quae in Bithynia mater est urbium, Amm. – e) v. Ländern usw., Mutter, haec terra, quam matrem appellamus, Liv. 5, 54, 2. Vgl. Mela 2, 1, 7 (2. § 7) u. dazu Tzschucke (vol. 3. part. 2, p. 37). – II) meton.: 1) mütterliche Liebe, simul matrem labare sensit, Ov.: mater redit, Sen. poët. – 2) der Mutterstand, Sen. Herc. Oet. 389. – III) bilbl., die Mutter = die Ursache, der Ursprung, die Quelle, Wurzel, der Grund einer Sache, mater, ut ita dicam, rerum omnium, Cic.: omnium malorum stultitia est mater, Cornif. rhet.: mater bonarum artium est sapientia, Cic.: mater eius (avaritiae) est tollenda, luxuries, Cic.: crudelitatis mater est avaritia, Quint.: prima scelerum mater, avaritia, Claud. – Archaist. Dat. Sing. matrei, Corp. inscr. Lat. 1, 203, matre, Corp. inscr. Lat. 1, 177.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mater

  • 12 suppono

    suppōno, posuī, positum, ere (sub u. pono), I) unterlegen, untersetzen, unterstellen, 1) eig.: manum, Ov.: ova gallinis, Cic.: sarcinae ingenti cervices, Sen.: ignem tectis, Ov.: vitulum vaccae, Varro: terrae dentes vipereos, unter die Erde bringen, säen, Ov.: alqm tumulo od. terrae, beerdigen, Ov.: pecus agresti fano, untertreiben, untertreten lassen, Ov. – Partiz. suppositus, a, um, darunter befindlich, aqua, Ov.: ignes suppositi cineri, Hor.: Brixia speculae supposita, Catull. – 2) übtr.: a) unterstellen, his igitur rebus subiunctis suppositisque, haben wir dieses einmal zum Grund der Erscheinung gelegt, Lucr. 6, 543. – b) unterwerfen, se criminibus, Cic.: aethera ingenio suo, Ov. – II) unten an etwas legen, -setzen, 1) eig.: falcem maturis aristis, Verg.: cultrum, ansetzen (an die Kehle), Verg. – 2) übtr.: a) darunter- od. gleich danebensetzen, -anführen, -hinzufügen, generi partes, Cic.: exempla, Cic. – b) logisch unterordnen, huic generi Hermagoras partes quattuor supposuit, Cic. de inv. 1, 2. – c) nachsetzen, vor etwas geringschätzen, Latio Samon, Ov. fast. 6, 48. – III) an die Stelle einer Person od. Sache setzen, 1) im allg.: meliorem tibi suppono, Plaut.: alqm in alcis locum, Cic.: stannum pro auro, Suet.: operae nostrae fidem amicorum, Cic. – 2) insbes.: a) fälschlich (betrüglich) unterschieben, testamentum, Cic.: personam,
    ————
    Cic.: venam lacrimis, Ov.: patri quos daedala Circe supposita de matre nothos furata creavit, Verg.: supposta furto Pasiphaë, Verg.: supposita cerva, Ov. – b) zum Pfande setzen, verpfänden, Dig. 27, 9 lemm. – arch. Perf. supposivi, -vit, Plaut. truc. 460 u. 804: Synk. Partiz. suppostus, Verg. Aen. 6, 24. Sil. 3, 90.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > suppono

См. также в других словарях:

  • Brixia — Portail du rock Principaux courants Scènes régionales Groupes et musiciens Par instrument Par nationalité …   Wikipédia en Français

  • Brixia — steht für: Brescia, eine Stadt in Italien (521) Brixia, ein Asteroid des Hauptgürtels Brigantia, eine keltische Göttin Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demsel …   Deutsch Wikipedia

  • Brixia — is the Latin name of the modern city of Brescia in Northern Italy.Its location was first settled in the 7th century BC by a tribe of Gauls (themselves part of the Celts), which were the inhabitants of this part of Italy before the Roman conquest… …   Wikipedia

  • Brixia — Brixia, Arnaldus de B., so v.w. Arnold 10) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Brixĭa — (a. Geogr.), 1) (Brixies), Stadt der[322] Cönomani in Gallia transpad., j. Brescia, s.d.; 3) lat. Name für Brixen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Brixia — Brixĭa, alter Name von Brescia …   Kleines Konversations-Lexikon

  • BRIXIA — I. BRIXIA Susianae fluv. Plin. l. 6. c. 27. II. BRIXIA urbs Longobardiae Transpadanae: Catullus carm. 68. v. 31. Atqui non solum hunc se dicit cognitum habere Brixla, Chineae supposita speculae; Flavus quam molli percurrit flumine Mela, Brixia,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • BRIXIA-ZÜST — Création 1906 Dates clés 1912 absorbtion par Züst SpA …   Wikipédia en Français

  • Brixia-Züst — Création 1906 Dates clés 1912 absorption par Züst SpA Disparition 1912 Fondateurs Enfants de Roberto Zust …   Wikipédia en Français

  • Brixia-Züst — von 1908 Brixia Züst war ein italienischer Hersteller von Automobilen. Inhaltsverzeichnis 1 Unternehmensgeschichte …   Deutsch Wikipedia

  • Brixia-Zust — (originally Brixia Züst) was an Italian car manufacturer founded by engineer Roberto Züst, owner of Zust company of Milan. The affiliated company was situated in Brescia, Northern Italy. (Brixia is the antique Latin for Brescia.) These companies… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»