Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

brave

  • 1 mæta, horfast í augu viî

    Íslensk-ensk orðabók > mæta, horfast í augu viî

  • 2 stríîsmaîur

    Íslensk-ensk orðabók > stríîsmaîur

  • 3 ÞEGN

    m.
    1) thane, franklin, freeman, man; Mörðr kvaddi oss kviðar þegna níu, M. summoned us nine franklins on this inquest; hann lézt eigi vita, hverr þegn hann væri, he said he knew not what person he was; þegn ok þræll, freeman and bondman, all men; ek ok mínir þegnar, I and my men;
    2) a good (liberal) man (svá er sagt, at hann sé ekki mikill þegn við aðra menn af fé sínu);
    3) liegeman, subject (þeir játuðu skattgjöfum ok gerðust konungs þegnar).
    * * *
    m. [A. S. þegn; Engl. thegn, thane; O. H. G. degan; Hel. þegan; whence Germ. unter-than, Dan. under-dan (?); Gr. τέκνον; the root word remains in Germ. ge-deiben, answering to Gr. τεκειν; Germ. degen ( a sword) is quite a different word, being a Romance word, qs. deger, akin to dagger, see Grimm’s Dict. ii. 895, 896]:—a thane, franklin, freeman, man; sá þegn er þenna gyrðil á, Post. 298; þegn kvaddi þegn, Fms. vii. (in a verse); gamall þegn, Stor. 9; ungr þegn, Hm. 159; ef mik særir þegn, 152; þegns dóttir, a man’s daughter, Ó. H. (in a verse); Mörðr kvaddi oss kviðar þegna níu, us nine franklins, nine neighbours, Nj. 238; ek nefni þegn í fimmtardóm, Grág. i. 73; hann lézk eigi vita hverr þegn hann væri, he said he knew not what person he was, Fs. 100: (lítið er mér um þat, veit ek eigi hverr þegn þú ert, Fms. ii. 81); hvat þegna er sjá enn orðfæri maðr? Post. (Unger) 221; prúðr þegn, a brave yeoman, Eb. (in a verse); öndverðr þegn, a brave thane, a brave man, Rafn 193; vígligr þegn, Am. 51; þegiðu Þórir, þegn ertú úgegn, Fms. vi. (in a verse): allit., þegn ok þræll, thane and thrall, i. e. freeman and bondman, i. e. all men, Hkr. i. 270, N. G. L. i. 45, ii. 35; bú-þegn, a franklin; far-þegn, a traveller; ek ok mínir þegnar, I and my men, Fms. v. 138; Búa þegnar, x. 258; þegns hugr, þegns verk, = drengs hugr, drengs verk, Lex. Poët.
    2. a husbandman, good man, with the notion of liberality; svá er sagt at hann sé ekki mikill þegu við adra menn af fé sínu, Ísl. ii. 344; veit ek þat sjálfr at í syni mínum var(at) ílls þegns efni vaxit, Stor. 11; auðigr maðr ok íllr þegn, a rich man, but a bad host, Hkr. i. 189 (íllr búþegu, Fms. l. c.); hittu þeir inn fjórða búanda, var sá beztr þegn þeirra, Fms. iv. 187.
    II. as a law term, a liegeman, subject; skaltú vera þegn hans, er þú tókt við sverði hans at hjöltunum, Fms. i. 15; játuðu skattgjöfum ok görðusk konungs þegnar, Hkr. i. 137; hann vill vera yðarr Dróttinn ef þér vilit vera hans þegnar, Ó. H. 126; en nú er þeir görvir þrælar konungs þegna hér í Noregi, Fms. vi. 38; lönd ok þegna, 92; svarið konungi land ok þegnar á Íslandi, Ann. 1281; Magnúss konungr bauð öllum sínum þegnum ok undir-mönnum á Íslandi, Bs. i. 684: tekr konungr fjóra tigu marka í þegngildi fyrir þá sem aðra þegna sína, Sks. 253; þér eigit góðan konung en hann þegna ílla, Fms. iv. 341; Krists þegn, himins þegnar, ‘Christ’s-thanes,’ heaven’s-thanes, Lex. Poët.; þegngildi, bæði þegn ok bætr, Gþl. 166; bæta fullar bætr ok svá þegn ef hann deyr af bjargleysi, 272, D. N.

    Íslensk-ensk orðabók > ÞEGN

  • 4 HENDA

    * * *
    (henda, hendr), v.
    1) to catch with the hand

    (hann kastaði heininni í lopt upp, en allir vildu henda)

    ;

    henda til smátt ok stórt, to pick up small and great alike, look closely after

    ;
    2) to touch, concern one

    (tíðendi þau, er bæði okkr henda)

    ;
    3) to befall, happen to one;

    þá hafði hent glœpska mikil, they had committed a great folly

    ;
    * * *
    d, mod. henti, [Old Engl. hente, to seize; cp. hönd], to catch with the hand:
    1. to catch; hann kastaði heininni í lopt upp, en allir vildu henda, Edda 48; hann lék at þremr handsöxum senn, ok hendi æ meðal-kaflann, Fms. ii, 169; Grímr hafði þá hent böllinn, Eg. 189; en hón hendi allar með hváptunum, Fb. i. 530.
    2. to pick up or out, of sheep, deer, etc.; hann var verra at henda en aðra sauði, Ísl. ii. 330; menn fóru ok vildu henda skjarra sauði, Bs. i. 330, Fms. vii. 218; h. svín, Fs. 26; h. hrein í fjalli, Hm. 89: in pursuing one, en er Egill hafði hent þá sem hann vildi, Eg. 300; þeir hendu þræiana enn fleiri, 596; hendu þá hvárir menn fyrir öðrum, Fms. viii. 168; hann lét eigi henda börn á spjóta-oddum sem þá var víkingum títt, Landn. 308; hann hendi þá sker frá skeri þau er á leiðinni vóru (of one swimming), Fbr. 183; þessir stafir göra allt mál ok hendir málit ýmsa, Skálda 172; fara eptir sem vér skerum akrinn, ok henda (to pick up, glean) ef nokkut stendr eptir, eðr fýkr frá oss, Stj. 422; henda mula, to pick up crumbs, Mkv.: with prep., h. saman, to pick up and put together; h. saman orð, to compound words, Anecd. 1, Sks. 637.
    II. metaph.,
    1. phrases, henda e-t augum, to catch with the eyes, Fms. v. 140; h. reiður á e-u, to take notice of, Nj. 133; h. mörk af e-u, to draw an inference from a thing, Sks. 498; h. mið á eu, to observe; spakir menn henda á mörgu mið, the wise catch many things true, a saying, Fs. 140; henda griplur til e-s, to fumble after a thing, Eluc. 22; henda til smátt ok stórt, to pick up small and great alike, look closely after, Glúm. 390; henda smátt, to pick up every grain, to keep one’s ears and eyes open; hér er maðr á glugganum, hann er vanr að h. smátt, og hylja sig í skugganum, a ditty; h. gaman at e-u, to take interest in a thing; hann var gleðimaðr mikill ok hendi at mörgu gaman, 385; hann hendi skemtan at sögum ok kvæðum, ok at öllum strengleikum, ok hljóðfærum, Bs. i. 109; h. atvinnu af e-u, to live away from a thing, Fs. 143; h. sakir á e-m, to pick up charges against one (cp. Engl. to pick a quarrel), Lv. 40.
    2. to touch, concern one; þú sagðir tíðindi þau er mik taka henda, í aftöku frænda míns, Fms. vi. 370; en mik taka henda (not enda) þung mein, Edda 94 (in a verse); skal ek sjá um fémál hans ok þat annat er hann (acc.) tekr at henda, and whatsoever concerns him, Nj. 5; tíðindi þau er bæði okkr henda, Fs. 10.
    3. e-n hendir e-t, to be caught in, be overtaken by a sin, by ill luck, or the like; mik hefir hent mart til afgerða við Guð, I have happened to commit many sins against God, Fms. vii. 108; þá hafði hent glæpska mikil, they had committed great folly, Ó. H. 232, Fb. ii. 233; ef hana hefir fyrr slíkr glæpr hent, N. G. L. i. 233; mun engi sá hafa verit er jafnmikit happ hefir hent sem hann (acc.), Fms. vi. 328; hvat íllt sem mik hendir, Fs. 93; hann kvað þat dugandi menn henda ( it happened to brave men) at falla í bardögum, 39; sú skömm skal oss aldregi henda, Fms. xi. 270; má, at hana hendi eigi slík úgipta annat sinn, Nj. 23: sometimes, but less correctly, used impers., the thing in acc., hverja skyldu þá henti at ( how they were committed to) taka við konungi, Fms. viii. 238, v. l., cp. þá skömm (= sjá), Eg. 237; glæp mikinn, Fms. v. 113 (but nom. Ó. H. v. l.), iv. 367 (but nom. Fb. l. c.), cp. also Stj. 454 (v. l.), 471.
    III. recipr. to bandy; hendusk heiptyrði, Am. 86.
    B. To fling, throw, with dat.; it seems not to occur in old writers, (for in Anal. 193 the original vellum Fb. iii. 405 reads hann ‘skýtr’); but freq. in mod. usage, hann sveiflaði honum (the stone) í kring og henti, Od. ix. 538; thus tvíhenda, to hurl with both hands: reflex., hendask, to throw oneself forward, rush forward, to dart; hendast ór háa lopti.

    Íslensk-ensk orðabók > HENDA

  • 5 RÖSKR

    (acc. röskvan), a. vigorous, doughty, brave (röskr maðr).
    * * *
    adj., with a v before a vowel, röskvan, röskvar, röskvir, röskva; compar. röskvari, röskvastr; prop. vraskr, yet in the Am. rhyming with r, röskr ræða, 51, 56, 88: [akin to Ulf. wrisqan; Dan. rask; Germ. rasch; Engl. rash (with change of sense)]:—prop. ripe, mature, but only used metaph. vigorous, doughty, brave. Am. 51, 56, 88; röskr maðr, a valiant man, Nj. 106; röskr maðr ok einarðr, 223; hann var röskvastr maðr með Flosa einnhverr, 205; mikill skaði er þat um svá röskvan mann, Grett. 155; hann þótti því röskvari sem meirr leið á æfi hans, Fms. vi. 218; mannvali því er röskvast var innan lands, Fas. iii. 292; verða eigi röskvari menn en þessir at minni raun, Bs. i. 581; hyggr ek at fáar konur muni finnask jafn-röskvar, Fms. xi. 229; svá röskr at viti, so ripe in understanding, Grág. ii. 68.

    Íslensk-ensk orðabók > RÖSKR

  • 6 BLANDA

    * * *
    I)
    (blend; blétt, bléndum; blandinn), v. to blend, mix, e-t e-u, with a thing (blanda mjöð, drykk, eitri); blanda e-t saman, to mix together (blanda saman hvítt ok rautt); more common, blanda e-u við e-t; blanda vatni við vín, to mix wine with water; blanda mötuneyti (dat.,) við e-n, to eat together with one;
    refl., blandast við e-n, to have intercourse with one, esp. of sexual intercourse (blandast við konur af heiðnum þjóðum).
    (að), v. = prec.
    f. mixture of two fluids (fór fyrst ór blóð, síðan blanda), esp. sour whey mixed with water.
    * * *
    in early Icel. poetry and prose a strong verb; pres. 1st pers. blend, Ls. 3; 3rd pers. blendr, Grág. ii. 389; reflex. blendsk, Symb. 30; pret. 1st pers. blétt, Am. 79, Greg. 50; reflex. blézk, Orkn. 104 (in a verse from about A. D. 1046); pl. bléndu, bléndum, Ls. 9, Greg. 60, Edda 47; reflex. bléndusk, Hkm. 8; subj. reflex. bléndisk, Mart. 129; blandinn (freq.), Sdm., Ýt., etc., vide Lex. Poët., Skálda 164; but in the 13th century and later the weak form (blanda, að) prevailed in all tenses except the part. pass., where the old blandinn = blandaðr may still be used, though the weak is more common; imperat. blanda, Pr. 471, 472, N. G. L. i. 12; pres. blandar, 13; part. blandaðr, Sks. 349, Pr. 470, 472 (MS. about A. D. 1250), [Ulf. blandan, a redupl. verb; A. S. bland; Engl. blend; O. H. G. blantan; lost in N. H. G.; Swed. blanda]:—to blend, mix, the beverage in acc., the mixed ingredient in dat.; b. mjöð (drykk), eitri, meini, Greg. l. c.; drottning ok Bárðr blönduðu þá drykkinn ólyfjani, Eg. 210: adding ‘við,’ lítið (acc. instead of dat.) verðr ok við blandit, Skálda 164; maturt blandin við upsa-gall, Pr. l. c.; þar fellr Jórdan í gegnum, ok blendsk eigi ( does not blend) við vötnin, Symb. l. c.; tak skógar súru ok blanda (imperat.) við fornt vín, Pr. l. c.; b. með, id., Rb. 164; b. saman, to mix together, Pr. l. c.
    II. metaph. to mix together, of fellowship or association, but partic. used of carnal intercourse, cp. the Gr. μιγηναι, Lat. misceri; b. mötuneyti (dat.) við e-n, to eat together with one, N. G. L. l. c.; blandask í samfélagi, to associate with, Mart. l. c.; vér megum eigi hjálp né heilsu af Guði fá, nema vér blandimk við hans orð, 625. 181; þeir blönduðusk þá meir við mannfólk enn nú, they had more intercourse with, Fas. i. 391: to have carnal intercourse, vár skal éingi blandask við búfé, N. G. L. i. 18; þat fell í hórdómum, ok blönduðusk við þær konur er af heiðnum þjóðum vóru, Sks. 588.
    III. part. blandinn is used as an adj. with the notion mixed, mingled, bad, of temper, character, manner; Helgi var blandinn mjök (had a mixed, mingled creed), hann trúði á Krist, en hét á Þór til harðraeða ok sjófara, Landn. 206; þú ert maðr vaskr ok vel at þér ( thou art bold and brave), en hon er blandin mjök, but she is a woman of mixed report, Nj. 49.

    Íslensk-ensk orðabók > BLANDA

  • 7 drengi-liga

    adv. brave, bravely, Korm. 238, Nj. 180, 258, Ld. 206.

    Íslensk-ensk orðabók > drengi-liga

  • 8 drengi-ligr

    adj. brave, valiant, Ld. 272, Fms. vii. 105, xi. 57: generous, vi. 96, Nj. 73, Boll. 348.

    Íslensk-ensk orðabók > drengi-ligr

  • 9 DRENGR

    (-s, pl. -ir, gen. -ja), m.
    1) a bold, valiant, chivalrous man; drengr góðr, a goodhearted, nobleminded man (auðigr at fé ok drengr góðr); ekki þykki mér þú sterkr, en drengr ertu g., but thou art a good fellow; drengir, en eigi dáðleysingjar, gallant men, and no fainthearts; at þú mættir drengrinn af verða sem beztr, that you might get the greatest credit from it; hafa dreng í serk, to have a stout heart in one’s breast;
    2) a young unmarried man (drengir heita ungir menn búlausir, meðan þeir afla sér fjár eða orðstírs);
    3) attendant (þeir heita konungs drengir, er höfðingjum þjóna);
    4) fellow (lætr síðan sverðit ríða á hálsinn á þeim leiða dreng);
    5) pole cf. ásdrengr.
    * * *
    m., pl. ir, gen. drengs, pl. drengir, on Runic stones drengjar; this is a most curious word, and exclusively Scandinavian; it occurs in the A. S. poem Byrnoth, but is there undoubtedly borrowed from the Danes, as this poem is not very old.
    1. the earliest form was probably drangr, q. v., a rock or pillar, which sense still remains in Edda (Gl.) and in the compds ás-drengr, stýris-drengr, cp. Ivar Aasen; it also remains in the verb drengja.
    2. it then metaphorically came to denote a young unmarried man, a bachelor, A. S. hagestald, N. H. G. hagestolz; drengir heita ungir menn ok búlausir, Edda 107; ungr d., a youth, 623. 22, Post. 656 C. 32, Edda 35; drengr, a youth, Stj. 409; hverrar ættar ertú d., 465; (hence the mod. Dan. sense of a boy); far-d., a sailor.
    3. hence came the usual sense, a bold, valiant, worthy man, and in this sense it is most freq. in all periods of the language. Drengr is a standing word in the Swed. and Dan. Runic monuments, góðr drengr, drengr harða góðr, denoting a good, brave, gallant man, a bold and gentle heart; lagði þá hverr fram sitt skip sem d. var ok skap hafði til, Fms. vi. 315; drengir heita vaskir menn ok batnandi, Edda 107; hraustr d., a gallant d., Ld. 50; d. fullr, a bluff, out-spoken man, Ísl. ii. 363; göfuligr d., Bær. 12; d. góðr, noble-minded; auðigr at fé ok d. góðr, Fms. vi. 356; hann var enn bezti d. ok hófsmaðr um allt, Ld. loo; drengr góðr ok öriggr í öllu, Nj. 30; ekki þyki mér þú sterkr, en drengr ertú góðr, thou art not strong, but thou art a good fellow, Lv. 109; drengs dáð, a ‘derring do,’ the deed of a drengr, Fbr. 90 (in a verse): also used of a lady, kvennskörungr mikill ok d. góðr ok nokkut skaphörð, Nj. 30 (of Bergthora); allra kvenna grimmust ok skaphörðust ok ( but) d. góðr þar sem vel skyldi vera, 147 (of Hildigunna): the phrases, lítill d., a small dreng, or d. at verri, denoting a disgraced man, Nj. 68; at kalla þik ekki at verra dreng, to call thee a dreng none the less for that, Ld. 42; drengir en eigi dáðleysingjar, ‘drengs’ and no lubbers, Sturl. iii. 135; drengr and níðingr are opposed, N. G. L. ii. 420: at Hallgerðr yrði þeim mestr drengr, greatest helper, prop, Nj. 76; at þú mættir drengrinn af verða sem beztr, that thou couldst get the greatest credit from it, Gísl. 48: the phrase, hafa dreng í serk, to have a man (i. e. a stout, bold heart) in one’s sark, in one’s breast, Fms. ix. 381: in addressing, góðr d., my dear fellow, Eg. 407: cp. ‘et quod ipsi in posterurn vocarentur Drenges,’ Du Cange (in a letter of William the Conqueror).
    COMPDS: drengjamóðir, drengjaval, drengsaðal, drengsbót, drengsbragð.

    Íslensk-ensk orðabók > DRENGR

  • 10 drengs-bragð

    n. the deed of a d., brave deed, Sturl. ii. 84.

    Íslensk-ensk orðabók > drengs-bragð

  • 11 FRÓÐR

    a. knowing, learned, well-informed (hón var fróð at mörgu); fróðar bœkr, instructive books.
    * * *
    adj. [Ulf. frôþs = φρόνιμος, σοφός, σώφρων, συνετός; Hel. frôd; A. S. frôd]:—knowing, learned, well-instructed; fróðr, er margkunnigr er, Fms. xi. 413; hón var fróð at mörgu, Nj. 194; þat er sögn fróðra manna, Ísl. ii. 206; verða fróðari um e-t, Sks. 37; at Finnum tveim er hér eru fróðastir ( greatest wizards), Fms. i. 8; fás er fróðum vant, little is lacking to the knowing, cp. the Engl. ‘knowledge is power,’ Hm. 107: of books, containing much information, instructive, bækr beztar ok fróðastar, Bs. i. 429.
    β. in some passages in Hm. fróðr seems to mean clever, Hm. 7, 27, 30, 6l, 107; þá nam ek at frævask ok fróðr vera, 142; fróðir menn, knowing men, Ýt. 6; fróð regin, the wise powers, Vþm. 26; enn fróði jötunn, 30, 33, 35:—in some few poët. compds (in which it seems to be used almost = prúðr, brave, valiant, as böð-f., eljun-f.) the true meaning is skilled in war (cp. the Gr. δαιφρων); sann-f., truly informed; óljúgfróð, Íb. 4; ú-fróðr, ignorant, = Goth. unfróþs, which Ulf. uses to translate ἄφρων, ἀνόητος; sögu-fróðr, skilled in old lore. As fróðr chiefly refers to historical knowledge, ‘hinn Fróði’ was an appellation given to the old Icel. chroniclers—Ari Fróði, Brandr Fróði, Sæmundr Fróði, Kolskeggr Fróði, who lived between 1050 and 1150 A. D. But the historians of the next age were seldom called by this name: Odd Munk (of the end of the 12th century) is only once called so, (Ing. S. fine); Snorri (of the 13th) twice, viz. Ann. 1241 in a single MS., and Sturl. iii. 98, but in a part of the Saga probably not written by Sturla himself; Sturla (who died in 1284) is never called by that name; and the only real exception is Styrmir ‘Fróði’ (who died in 1245), though he least deserved the name. Of foreign writers the Icel. gave the name Fróði to Bede (Landn. pref.), whom they held in great honour.

    Íslensk-ensk orðabók > FRÓÐR

  • 12 henda

    * * *
    (henda, hendr), v.
    1) to catch with the hand

    (hann kastaði heininni í lopt upp, en allir vildu henda)

    ;

    henda til smátt ok stórt, to pick up small and great alike, look closely after

    ;
    2) to touch, concern one

    (tíðendi þau, er bæði okkr henda)

    ;
    3) to befall, happen to one;

    þá hafði hent glœpska mikil, they had committed a great folly

    ;
    * * *
    u, f., metric. a metre, in compds, Aðal-henda, Dun-h., Lið-h., Skjálf-h., Rún-h., all names of metres defined in Edda (Ht.) 121 sqq.

    Íslensk-ensk orðabók > henda

  • 13 horsk-ligr

    adj. (-liga, adv.), brave, wise, noble; h. orð, Hom. 143.

    Íslensk-ensk orðabók > horsk-ligr

  • 14 KALLA

    * * *
    (að), v.
    1) to call, shout, cry (kallaði konungr ok bað létta af);
    2) to call, summon by a call, send for (um kveldit kallaði konungr Áslák);
    3) to say (sumir menn kalla, at eigi sé sakleysi í);
    at kalla, so to say, nominally;
    sáttir at kalla, nominally reconciled;
    4) kalla sér e-t, to claim for oneself (konungr kallaði sér allar Orkneyjar);
    5) to call, name (Mörðr hét maðr, er kallaðr var gígja);
    6) refl., kallast, to say of oneself;
    konungr kallaðist hann reynt hafa at góðum dreng, the king said that he had found him a good and brave fellow;
    7) with preps.:
    kalla at e-m, to call to one;
    kalla á e-n, to call to one (Flosi gekk þá at durum ok kallaði á Njál); to call on, invoke (kallaði hann á guð ok hinn helga Ólaf);
    kalla á e-t, to lay claim to (Snækollr kallaði á bú nökkur þar í eyjunum);
    kalla eptir, to protest;
    kalla e-n eptir e-m, to call or name after;
    kalla til e-s, to call to, invoke (kalla til guðs); to lay claim to, to claim, demand (Snorri kallaði þá til brynju sinnar);
    kalla til e-s við e-n, í hendr e-m, to claim a thing from one.
    * * *
    að, with neg. suff., pres. kalliga, I call not, Gkv. 3. 8; kallar-a, Akv. 37; [an A. S. ceallian occurs once in the poem Byrnoth, and hilde-calla in Exodus, but in both instances the word is Danish; the word however occurs in O. H. G. challon, mid. H. G. kalle, but only in the sense to talk loud, and it is lost in mod. Germ.]:—to call, cry, shout; hver er sá karl karla er kallar um váginn? Hbl. 2; kallaði konungr ok bað létta af, Eg. 92; þá kölluðu allir ok mæltu, 623. 26; bónda-múgrinn æpti ok kallaði, Fms. i. 21; kalla hátt, Sturl. ii. 203; ek em rödd kallanda í eyðimörk, φϊνη βοωντος εν τη ερήμω, 625. 90; kalla kaldri röddu, Akv. 2: of the raven’s cry, hrafn hátt kallaði, Bkv. 11; hann kallaði þegar, bað þá eigi flýja, Fms. viii. 142; Þórir kallaði út á skipit, Ó. H. 136; þá lét hann kalla skip frá skipi, 182; þá kallaði Erlingr ok hét á lið sitt, id.
    2. to call, send for; síðan lét konungr kalla bændr, ok sagði at hann vill eiga tal við þá, Ó. H. 109; gékk hann til húsþings síns ok lét þangat kalla menn Svía-kouungs, 45; um kveldit kallaði konungr Áslák, Fms. vii. 161; konungr lét kalla til sín þá bræðr, Eg. 73: eccl., til þess er Guð kallaði hann af heiminum, Fms. ix. 383.
    II. to say, call; þat kalla menn at …, people say that …, Fms. x. 277; Svíþjóð ena miklu kalla sumir eigi minni en …, Hkr. 5; at blótmenn kalla eigi, at …, Fagrsk. 18; en ef lands-dróttinn kallar svá, at …, N. G. L. i. 249; þér kallit guð ykkarn margar jartegnir göra, O. H. L. 108; kalla ek betra spurt en úviss at vera, Sks.; sumir menn kalla at eigi sé sakleysi í, þótt …, Ld. 64; þótt þeir kalli fé þetta með sínum föngum, 76.
    2. at kalla, so to say, nominally, not really; sáttir at kalla, nominally on good terms, Fms. vii. 246; ok vóru þá sáttir at kalla, Ó. H. 112, Gullþ. 66; létu sér líka þessa tilskipan at kalla, Ísl. ii. 355; þóat menn væri skírðir ok Kristnir at kalla, Eb. 274; Helgi var Kristinn at kalla ( Christian by name) ok þó blandinn mjök í trúnni, Fms. i. 251; greri yfir at kalla, Fs. 67; menn héldusk at kalla, ok gengu á land, Fb. ii. 73; þóat þeir hefði líf at kalla, Stj. 436.
    3. to assert; skal þess at bíða, ok kalla hann rjúfa sætt á yðr, Nj. 102; eru synir þínir heima? þat má kalla, segir hón, Fær. 264.
    III. with prepp.; kalla á, to call on; hann kallaði á Karla, Ó. H. 136; Höskuldr kallar á hana, farðú hingat til min! segir hann, Nj. 2: to call on, invoke, þá kallaði hann á Guð ok hinn helga Ólaf konung, Ó. H. 242; kallaði hann þá til fulltings ser á Bárð, Bárð. 16. 13 new Ed.: to lay claim to, Snækollr kallaði á bú nokkur þar í eyjunum, Fms. ix. 423:—kalla eptir, to protest; en Kolbeinn kallar eptir ok vill eigi biskups dóm, Sturl. ii. 4:—kalla til e-s, to lay claim to (til-kall, a claim), to claim, demand; þótti nú sem dælst mundi til at kalla, Eg. 264, Fms. ix. 327; þessar eignir er hann kallaði áðr til, x. 414; kallaði hón til alls þess er aðrir áttu í nánd, Nj. 18; hann kallaði til fjár í hendr þeim, Ld. 300: to invoke, Bárð. 173:—kalla aptr, to recall, revoke, N. G. L. iii. 150, H. E. i. 477.
    IV. to claim for oneself; kalla sér e-t; konungr kallaði sér allar Orkneyjar, Fms. i. 201; ok kallaði sér þá landit allt, vii. 180; at jarl kalli sér þat, Fs. 132; ef menn skil á, ok kallar annarr sér, en annarr almenning …, hann er jörð þá kallar sér, Gþl. 451; kallaði Grímr hersir konungi allan arf hans, Landn. 213.
    V. to call, name; kölluðu Karl, Rm. 18; skal þar kirkju kalla er hann vill, K. Þ. K. 42; köllum karl inn skegglausa, Nj. 67; Mörðr hét maðr er kallaðr var gigja, 1; Einarr er þá var kallaðr Skjaldmeyjar-Einar, Fms. xi. 127; þessir menn vóru kallaðir skírðir, baptized nominally, called Christians, Ísl. ii. 399; Þórr sá er kallaðr er Ása-Þórr, Edda: ok má þat kalla hátta-fall, Skálda 210; þeir taka hann ok kalla njósnar-mann, Sturl. ii. 247; ef maðr kallar annan mann tröllriðu, N. G. L. ii. 326. VI. reflex, to call, tell, say of oneself; kallask sumir hafa látið fé, Ó. H. 58; hón talði upp harma sína þá er hón kallaðisk hafa fengit af Ólafi konungi, 191; konungr kallaðisk hann reynt hafa at góðum dreng, Ld. 60, Geisli 2.
    2. recipr., kallask á, to shout to one another; er okkr þá alhægt at kallask á fyrir tíðindum, Fas. ii. 65, Skálda 210.
    3. pass. (rare), to be called; speki hans kallask sonr hans, Eluc. 4; er at réttu má kallask postuli Norðmanna, Fms. x. 371; þat er kallat, it is said, 656 C. 1; ok vísar svá til í sögu Bjarnar, at þeir kallaðisk jafnir at íþróttum, Grett. 133, cp. Bjarn. 38,—þeir lögðusk ofan eptir ánni, ok vóru ‘kallaðir’ jafnsterkir menn.

    Íslensk-ensk orðabók > KALLA

  • 15 manndóms-maðr

    m. a brave man, Eg. 39, Fms. iv. 86.

    Íslensk-ensk orðabók > manndóms-maðr

  • 16 prúðr

    adj. [from the A. S. prâd; old French prudhomme], fine, magnificent, stately. The word is used in Sighvat, and appears at the beginning of the 11th century (in the reign of king Canute); it is very freq. in the poets of the following century, but less freq. in prose; it is also freq. in mod. usage, although not in the mod. Engl. sense of ‘proud,’ which is a derived one; drekans prúða, the proud ship: af þramval prúðum, id.; prúðar ekkjur, the proud ladies; várum þá. prúðir, then were we grand, Fms. vi. (in a verse), and so passim in Lex. Poët.; er ér lituð þá svá prúða, stirðu ér veslugir upp á þeirra fegrð, Mar.; ríðr nu sá prúðr, er vanr var at ganga fátækliga, MS. 4. 6; prúð hibýli, Ísl. ii. 415; konu dýrliga ok prúða, a stately lady, Str.; hár-prúðr, having splendid hair:—of manners, fine; hann var hverjum manni kurteisari, því var hann kallaðr Ásbjörn prúði, Fb. i. 524; hátt-p., sið-p., híbýla-p. (q. v.); geð-p., gentle: a nickname, Hugi inn Prúði, Orkn.
    II. gallant, brave; hug-p., hjarta-p., q. v.

    Íslensk-ensk orðabók > prúðr

  • 17 prýði

    f.
    1) ornament, pomp;
    2) gallantry, bravery (falla með p. ok orðstir).
    * * *
    f. an ornament, Stj. 396; þá er þú sigldir með fegrð ok prýði ( with pride and pomp) af Noregi, Fms. vii. 157.
    2. gallantry, bravery; verja með p., Fms. xi. 274: falla með p. ok orðstír, vi. 421; p. ok karlmennska, Fs. 17. passim. prýði-maðr, m. a brave man, Fb. ii. 199.

    Íslensk-ensk orðabók > prýði

  • 18 sköru-ligr

    adj. brave, frank, bold, manly, imposing in appearance; mikill maðr vexti, s., Fms. vii. 102; s. maðr, a fine, stalwart man, Eg. 28, 199; ekki fríðr maðr sýnum en þó inn sköruligsti í yfirbragði, Ld. 18; vænn maðr at áliti, meðalmaðr at vexti, kvikligr ok s., Bs. i. 80; manna sköruligastr at sjá, Fb. i. 539; Magnús konungr var sköruligastr ok skjótligastr, Fms. vii. 63; mikill ok s., Finnb. 334; vex upp sveinninn, s. með miklu mannviti, O. H. L. 4: of a lady, hón var væn ok ætt-góð ok skörulig, Lv. 73; mikil kona ok s., Fs. 54, 86.
    2. of manners or things, fine; með sköruligum flutningi, with a manly pleading, Hrafn. 18; skörnlig ræða, a fine speech, Fms. vii. 102; sköruleg veizla, magnificent, Eg. 44; veita hit sköruligasta, Fms. i. 247; all-skörulig ferð, Fs. 85.

    Íslensk-ensk orðabók > sköru-ligr

  • 19 skörungr

    m.
    1) foreman, leader (nema hann gerðist skörungr fyrir þessu máli);
    2) a prominent or outstanding person, a notable man or woman (var Þorkell vitr maðr ok skörungr mikill).
    * * *
    m. (skarungr, O. H. L. 4), [skara]:
    I. a poker, freq. in mod. usage.
    II. metaph. a foreman, leader; nema hann görðisk s. fyrir þessu máli, Eb. 126; eigi man ek þessu máli skjóta til annarra manna, má ek hér vera s., 210.
    2. a prominent, brave, noble-looking person, referring to heart and character, as also to appearance and manner; a very expressive word, used of both men and women; Arinbjörn var allra manna örvastr ok mestr skörungr, Eg. 517, 598, Bs. i. 86; vitr maðr ok s. mikill, Fms. vii. 144, Orkn. 46; þat er mál manna, at eigi hafi meiri s. verit ok stjórnsamari í Noregi, 150; hafði auð fjár ok var sjálfr inn mesti s., 238; félítill, en s. mikill ok drengr góðr, Eg. 691, Hrafn. 14; s. inn mesti ok stórmenni, O. H. L. 4; víst ert þú s., Sigurðr, þvi at þú hefir þat ráð upp tekit er öllum oss gegndi bezt. Fms. vii. 144: of a lady, kvenna vænst ok s. mikill, Eg. 2; munt þá nú segja, ef þú ert s., hvárt þat er nökkut nær þínu skapi, Nj. 24; hón var ok s. mikill í vitsmunum, Ld. 20; kvenna fríðust ok s. mikill, Hkr. i. 28; þótti hón (the queen) inn mesti s., 4; hón var s. ok skapstór, Ísl. ii. 477, cp. 6; Jófríðr var s. mikill, 192.

    Íslensk-ensk orðabók > skörungr

  • 20 SNJALLR

    a.
    1) well-spoken, eloquent (hverr var þessi inn snjalli maðr); S. talaði langt erendi ok snjalli, S. made a long and eloquent speech;
    2) good, excellent (hit bezta ráð ok snjallasta);
    3) valiant, doughty (s. ok vel hugaðr); s. ertu í sessi, thou art bold enough in thy seat.
    * * *
    snjöll, snjallt, adj. [A. S. snel = quick; Germ. schnell; Hel. snell = strenuus; Dan. and Norse snild = good]:—prop. swift; this sense, however, has disappeared, and it is used,
    II. metaph. eloquent, well-spoken; hverr var þessi inn snjalli maðr? Fagrsk. 139 (mál-snjalli, Fms. vi. 415, l. c.); s. at máli, Sks. 72 new Ed., Róm. 312; fá menn til at eiga þing við Knút, þá er snjallir sé ok slægir, Fms. xi. 219; völdusk til þrír hinir snjöllustu menn á þinginu at tala, x. 278; snjallara mál, vii. 158; tala langt eyrendi ok snjallt, Nj. 250, Fms. x. 278: mál-s., q. v.
    2. good, excellent; snjallara ráð ok vitrligra, Fms. i. 104; hit bezta ráð ok snjallasta, vi. 417.
    3. valiant, doughty; snjallr ok vel hugaðr, Lv. 52; at hug hafa hjörum at bregða eru hildingar hölzti snjallir, Hkv. 1. 22; hví namtú hann sigri þá, ef þér þótti hann s. vera? Em. 6; ef hann er snjallari en geit, Fb. ii. 223; snjallr í sessi, brave when in shelter, Ls. 15; vera jamn-s. e-m, one’s equal in courage and valour. Glúm. 335, 336, Valla L. 203; jamn-snjallr sem geit, Bjarn. (in a verse): passim in Lex. Poët. as an epithet of kings, even as an epithet of God, and in various poët. compds; ú-snjallr, the unwise, Hm. 15, 47; ú-snjallara ( more cowardly) kvað hann mik enn gyltuna, Valla L.
    III. as pr. names, Snjallr, Landn.; Snjall-steinn, id.: in Dan. local names, Snolde-löv.

    Íslensk-ensk orðabók > SNJALLR

Страницы
  • 1
  • 2

См. также в других словарях:

  • brave — brave …   Dictionnaire des rimes

  • bravé — bravé …   Dictionnaire des rimes

  • brave — [ brav ] adj. et n. • 1549; « courageux, orgueilleux, noble, beau, excellent, etc. » jusqu au XVIIe; it. et esp. bravo, du lat. barbarus → barbare 1 ♦ Courageux au combat, devant un ennemi. ⇒ vaillant. « Marat était audacieux, mais nullement… …   Encyclopédie Universelle

  • brave — BRAVE. adj. des 2 g. Vaillant, qui a beaucoup de valeur, beaucoup de courage. Brave Soldat. Brave Capitaine. Il est brave, brave comme son épée, comme l épée qu il porte. Il n est brave qu enparoles. On dit ironiquement d Un fanfaron, qu Il est… …   Dictionnaire de l'Académie Française 1798

  • brave´ly — brave «brayv», adjective, brav|er, brav|est, noun, verb, braved, brav|ing. –adj. 1. without fear; having courage; showing courage: »brave knights. Bravest of all in Fredericktown (John Greenleaf Whittier). 2. m …   Useful english dictionary

  • Brave — Saltar a navegación, búsqueda Brave Álbum de Jennifer Lopez Publicación 2007 …   Wikipedia Español

  • Brave — may refer to: *Bravery * Brave (1988 album), a Late 1988 album by Kate Ceberano * Brave (album), a 1994 album by Marillion * Brave (2005 album), a 2005 album by Nichole Nordeman * Brave (2005 song), a 2005 song by Nichole Nordeman * Brave… …   Wikipedia

  • brave — BRAVE. adj. de tout genre, Fort vaillant. Brave Soldat. brave Capitaine. il est brave. il fait le brave, & ne l est pas. il n est brave qu en paroles. En ce sens il est quelquefois subst. Tous nos Braves se signalerent en cette occasion. c est un …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Brave — Brave, a. [Compar. {Braver}; superl. {Bravest}.] [F. brave, It. or Sp. bravo, (orig.) fierce, wild, savage, prob. from. L. barbarus. See {Barbarous}, and cf. {Bravo}.] [1913 Webster] 1. Bold; courageous; daring; intrepid; opposed to {cowardly};… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • brave — adj Brave, courageous, unafraid, fearless, intrepid, valiant, valorous, dauntless, undaunted, doughty, bold, audacious are comparable when they mean having or showing no fear when faced with something dangerous, difficult, or unknown. Brave… …   New Dictionary of Synonyms

  • Brave — Studioalbum von Marillion Veröffentlichung 7. Februar 1994 (Album) 7. Oktober 1998 (Doppel CD) Label EMI Records …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»