Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

blood

  • 1 blóî

    Íslensk-ensk orðabók > blóî

  • 2 ætt, uppruni

    Íslensk-ensk orðabók > ætt, uppruni

  • 3 blóîeitrun

    Íslensk-ensk orðabók > blóîeitrun

  • 4 blóîflokkur

    blood group/type

    Íslensk-ensk orðabók > blóîflokkur

  • 5 blóîgjafi

    Íslensk-ensk orðabók > blóîgjafi

  • 6 blóîòrÿstingur

    Íslensk-ensk orðabók > blóîòrÿstingur

  • 7 æî (blá-, slag-, eîa háræî)

    Íslensk-ensk orðabók > æî (blá-, slag-, eîa háræî)

  • 8 BLÓÐ

    n.
    1) blood; rann honum mjök blóð, he lost much blood; nema (taka) e-m blóð, to bleed one; vekja e-m blóð, to draw blood of one; ganga blóði, to have a hemorrhage or dysentery, blanda bloði saman, to enter into foster-brothership by mixing blood together;
    2) offspring, blood-relations.
    * * *
    n. [Ulf. bloþ, common to all Teut. idioms]:—the blood, Lat. sanguis; ‘dreyri’ is cruor; ‘hlaut,’ q. v., is blood shed in sacrifice, cp. Eb. ch. 4, Nj. 107, Eb. 242, Fms. i. 46; nema, láta (mod. taka) b., to take, let blood (blóðlát), vii. 269, Grág. ii. 133; ganga blóði, to have a hemorrhage, Bs. i. 337: the phrase, blanda blóði saman, to mix blood together, Ls. 9, refers to the old heathen rite of entering foster-brothership, defined in Gísl. 11, Fbr. 7, Fb. ii. 93, Fas. iii. 376: metaph. offspring, Stj. 47; hjart-blóð, heart’s blood; dauða-blóð, life-blood, gore: metaph. compound words are rare. In poets ‘blood of Quasir’ means poetry; the blood of the giant Ymir, the sea, vide Edda 47, 5. Fél. ix. 198, 199, records many medic, compounds, blóðfall and blóðlát, menorrhagia; blóðhella, congestio ad viscera; blóðkýli, ulcus; blóðmiga, haematuria; blóðnasir, f. pl. epistaxis; blóðrás, hemorrhagia; blóðsótt, dysenteria; blóðhrækjur, haemoptysis; blóðspýja, haematemesis, etc. Other COMPDS: blóðabrúðgumi, blóðsakr, blóðslitr, blóðspeningar, blóðsúthelling.

    Íslensk-ensk orðabók > BLÓÐ

  • 9 DREYRI

    m. blood, gore;
    vekja e-m dreyra, to bleed one;
    rauðr sem dreyri = dreyrrauðr.
    * * *
    and drøri, a, m. [as to the root, cp. Goth. drjúsan, pret. draus, = to drop, fall, a verb analogous to frjósa, fraus, and fröri; this strong verb is lost in the Icel., only the weak dreyra is used; A. S. dreôr = gore; O. H. G. trôr:—are A. S. dreôrig, Engl. dreary, from the same root, in a metaph. sense?]:—blood, esp. gore, properly blood oozing out of the wound; vekja e-m dreyra, to bleed one, Fms. vii. 145; nú vökva þeir sér blóð, ok láta renna saman dreyra sinn. Gísl. 11; manna d., human blood, Fms. xi. 233; the phrase, rauðr sem dreyri, = dreyr-rauðr, red as blood, i. e. dark red, v. 127; rauðr d., Vsp. 33: allit., er hann etr hold mitt ok drekkr dreyra minn, 625. 195; dreyrinn dundi, the blood gushed, Pass. 23. 3: poët. phrases, dals d., jarðar d., the blood of the dales, earth, rivers, Lex. Poët.; Kvásis d., the blood of K., poetry, Edda.
    COMPD: dreyrarunninn.

    Íslensk-ensk orðabók > DREYRI

  • 10 HLAUT

    II) from hljóta.
    * * *
    f. (not n.); the gender is borne out by the genitive tein hlautar, Vellekla; as also by the dat. hlautinni, Landn. (App.) 336, in an old transcript of the lost vellum Vatnshyrna (see Kjaln. S. Ísl. ii. 403, where hlautinn):—the blood of sacrifice, used for soothsaying; this word is prob. to be derived from hlutr (hlautr), as an abbreviated form, for hlaut-blóð = sanguis sortidicus, and refers to the rite, practised in the heathen age, of enquiring into the future by dipping bunches of chips or twigs into the blood, and shaking them; those twigs were called teinar, hlaut-teinar, hlaut-viðr, blót-spánn, q. v.; the act of shaking was called hrista teina, to shake twigs, Hým. 1; kjósa hlautvið, to choose lot chips, Vsp. In Vellekla the true reading is prob. hann (earl Hakon) valdi (from velja, MS. vildi) tein hlautar, meaning the same as kjósa hlautvið in Vsp., an emendation borne out by the words ‘felldi blótspán’ (Fagrsk. l. c.) in the prose text, which is a paraphrase of the verse; the explanation of the passage in Lex. Poët. is no doubt erroneous. It was also called fella blótspán, see that word, p. 71. The walls of the temple inside and out, the altars, and the worshippers were sprinkled with the blood, the flesh of the slain cattle was to be eaten (whereas the blood was a sacrifice, as well as the means of augury, and was not to be eaten); this rite is described in Hkr. Hák. S. Góða ch. 16: en blóð þat allt er þar kom af (i. e. from the slain cattle) þá var þat kallat hlaut ok hlaut-bollar þat er blóð þat stóð í, ok hlaut-teinar, þat var svá gört sem stöklar ( bunches); með því skyldi rjóða stallana öllu saman, ok svá veggi hofsins útan ok innan, ok svá stökkva á mennina; en slátr ( the meat) skyldi hafa til mann-fagnaðar: the passages in Eb. ch. 4, p. 6 new Ed., in Kjaln. S. ch. 2, and in Landn. (App.), are derived from the same source as the passage in Hkr., but present a less correct and somewhat impaired text; even the text in Hkr. is not quite clear, esp. the phrase, þat var gört sem stökkull, which prob. means that the hlaut-teinar were bound up in a bunch and used for the sprinkling. The blood-sprinkling mentioned in Exod. xii. 22 illustrates the passage above cited; cp. hleyti, hljóta, and hlutr.

    Íslensk-ensk orðabók > HLAUT

  • 11 dreyra

    (-ða, -t), v. to bleed, ooze (of blood from a slight wound); hann reist í lófa sér krossmark, svá at dreyrði, so that blood flowed.
    * * *
    ð, to bleed, ooze (of blood from a slight wound), always absol. or neut.; þótti mér dreyra ór hlutunum, Ld. 126; ok dreyrði ór hlutunum, Fb. i. 67; eigi dreyrði ór hvirflinum, Fms. ii. 272; hann reist í lófa sér krossmark svá at dreyrði, so that blood flowed, v. 185; ný-dreyrt blóð, new-bled blood, Þiðr. 199.

    Íslensk-ensk orðabók > dreyra

  • 12 HEFNA

    * * *
    (-da, -dr), v. to avenge, take vengeance;
    with the thing and the person in gen.,
    hefna sára, to avenge the wounds,
    hefna bróður síns, to avenge one’s brother,
    hefna sín, to avenge oneself;
    with dat. of the person,
    hefna e-m, to take vengeance on (skulu við hefna honum);
    with the thing in gen. and the person in dat.;
    áttu honum at hefna frændaláts, thou hast to avenge on him the death of a kinsman;
    impers., e-m hefnir e-t, one pays (suffers) for a thing (svá hefndi honum þat mikla mikillæti);
    with preps., hefna e-m fyrir e-t, hefna e-s a e-m, to avenge a thing on one;
    refl., hefnast, to avenge oneself (= hefna sín);
    hefnast e-s, to avenge a thing;
    e-m hefnist e-t, one has to pay (suffer) for;
    * * *
    d, also spelt hemna, N. G. L. i. 19, [Dan. hævne; Swed. hämna]:—to revenge, with dat. of the person and gen. of the thing, or ellipt. omitting either the gen. or the dat., or adding an adverb:
    I. gener. to avenge, take vengeance; hefna Grími sinnar svívirðingar, Fms. ii. 172; vildi jarl nú gjarna h. Þorleifi þessar smánar, Fb. i. 213; á ek at h. honum mikillar sneypu, Fms. x. 341; sagði hvers honum var at hefna, Bret. 50; áttú honum at hefna frænda-láts, Fb. ii. 350; at hann mundi henni þess sárliga h., 381; eða hverr er hér sá ríkis-manna, er eigi muni honum eiga at h. stórsaka? Ó. H. 213; ek skal fara með þér ok skulu vit hefna honum, Eg. 189; því mæli ek eigi í móti, at þér farit við liði ok hefnit þeim, Fms. ix. 306; hón hefnir ok þeim er brigða, Edda 21.
    β. with gen., þó skal ek þessa hefna, Nj. 19; Guð hefnir svá reiði sinnar, Sks. 338; goð hefna eigi alls þegar, Nj. 132: h. sín, to avenge oneself; sá maðr er á er unnit á at hefna sín, Grág. ii. 17; hefnit yðar eigi sjálfir, Rom. xii. 19; ok blóðs sinna þjóna hefir hann hefnt, Rev. xix. 2; þeir menn, er þeir áttu minna í at hefna, those men who had less to avenge, Eg. 86; verðr þeim því ekki skjótt hefndr sinn ósómi, Fbr. 22.
    γ. with prep. á; hefna e-s á e-m, to avenge a thing upon one, Eg. 425, Fb. i. 471, Sks. 719, Sturl. ii. 148; this also is the mod. usage, og hefnir vors blóðs á þeim, Rev. vi. 10: singly, hefna á e-m, en ef hann vill eigi bæta, þá megu frændr hins dauða h. á honum, N. G. L. i. 122.
    II. with a single gen. and referring to the blood revenge; hversu Hákon jarl hefndi föður síns, Fms. i. 56; hefna Rögnvalds, ix. 306; h. myndi Höskuldr þín, Nj. 176; at þú hefnir þeirra sára allra, er hann hafði á sér dauðum, id.; hefndú (imperat.) vár, en vér þín ef vér lifum eptir, 198; þat hlægir mik, segir Skarphéðinn, ef þú kemsk brott, mágr, at þú munt h. mín, 202; sverja þann eið, at hverr skal annars h. sem bróður sins, Gísl. 11; nú vilda ek til þess mæla, at hvárr okkarr hefndi annars, sá er lengr lifði, ef vit höfum líflát af vápnum eðr manna-völdum, Barn. 58; þó er þér meiri nauðsyn at h. föður þíns en spá mér slíkar spár, Mj. 182; en þó væri honum eigi úskyldra at h. föður síns, en at kasta únýtum orðum á mik—konungr mælti, er þat satt, Halli, at þú hafir eigi hefnt föður þíns? Fms. vi. 367; þat var þá mælt, at sá væri skyldr at h. er vápni kipti ór sári, Gísl. 22. For the old blood revenge see the Sagas passim, e. g. Ld. ch. 60, Gísl., Fbr., Grett. (fine), Heiðarv. S., Orkn. ch. 8. But even in the Saga time a more law-abiding spirit began to prevail, and a settlement (görð) took place in many cases instead of the old practice of taking life for life; and so the law distinguishes between mann-hefndir and sektir, i. e. blood-vengeance and temporary exile or the like; indicative of this better spirit is the old saying, jafnan orkar tvímælis þó at hefnt sé, revenge always causes dissension, Nj. 139: revenge amongst kinsmen was forbidden, síðr þú hefnir, þótt þeir sakar göri | þat kveða dauðum duga, Sdm. 22, cp. ætt-víg, cp. also Ld. ch. 53 sqq. and many other passages; a touching instance is recorded in Nj. ch. 146, p. 248; it is characteristic of the old times, that bloodshed might be atoned for, but not slander, calumny, or imprecations, cp. annars dags láttu hans öndu farit, Sdm. 24, 25, and many passages in the Sagas, e. g. Glúm. ch. 7, 18, Lv. ch. 13, Nj. ch. 44, 92, Þorst. Síðu H., cp. also Hm. 28, 72.
    III. impers., e-m hefnir e-t, to pay dearly for; svá hefndi honum þat mikla mikillæti, at hann gékk í braut fullr af harmi, Edda 22; þá hljóp Ólafr í fen eitt báðum fótum … því bar svá til, at mér hefndi, Fms. x. 261.
    IV. reflex. to take revenge; at hefnask á e-m, to take revenge on one, Bær. 5; leituðu Norðmenn at hefnask, Fms. i. 108; fóru þau orð um, at Dana-konungr mundi þess hefnask, 29; hefnask sinnar svívirðingar, Gþl. 183; hefnask sín, hefna sín, 184: with gen. of the person, ok svá þeir er hemnask þessara úbóta-manna, as also the persons who take revenge on these miscreants, N. G. L. i. 19 (rare).
    2. reflex. impers. (see III. above), to come to make retribution (of Nemesis); e-m hefnisk e-t or e-s, hvárt mun Gunnari aldri hefnask þessi újafnaðr? eigi mun þat segir, segir Rútr, hefnask mun honum víst, the day of retribution will come to him, Nj. 38: very freq. in mod. usage of just retribution, mér hefndisk fyrir það; þér hefnist fyrir það, used even of slight matters.
    V. part. as adj. hefndr, revenged; compar., era slíks manns at hefndra sem Gregorius var, þótt þeir komi allir fyrir, Hkr. iii. 399; þótt föður várs sé eigi at hefndra (viz. though he be slain), Fs. 40. 2. hefnandi, part. act. a revenger, Greg. 41: poët. = sons, as the duty of revenge devolved upon the nearest heir, Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > HEFNA

  • 13 RÓÐRA

    * * *
    u, f. [Sansk. rudhira], blood, esp. as it seems sacrificial blood, only used in special phrases; þeir höfðu válkask í róðru ok blóði, Gísl. 67; slátrum sýsliga sjám þá róðru, Am. 19; sýndisk tungl svá sem róðra væri, Bs. i. 145; ok var sjórinn sem á róðru sæi, Fas. i. 156; ok rjóða hann í róðru blótnauts þess er hann blótaði þar sjálfr, Fb. i. 249.

    Íslensk-ensk orðabók > RÓÐRA

  • 14 VEKJA

    * * *
    (vek; vakta; vakiðr, vaktr, vakinn), v.
    1) to waken, rouse from sleep (þorði engi at v. hann);
    2) to stir, rouse (gør þú eigi þat, son minn, at þú vekir þá, er þeir hafa áðr frá horfit);
    3) to cause, begin (v. víg, styrjöld);
    4) v. upp, to waken, rouse (H. vakti upp alla heimamenn sína); fig., hann vakti upp tvá boða mikla;
    5) to start (broach) a question (E. vakti þat mál við Þórólf); v. til e-s (or v. til um e-t) við e-n, to raise the question, introduce the mention of a thing with one (S. konungr vakti þá til um eyrendi sitt við Sigurð jarl);
    6) to make to flow; v. sér blóð, to make one’s blood flow, open a vein (nú vekja þeir sér blóð ok láta renna saman dreyra sinn); verjum hendr várar, ef þeir vekja fyrri við oss, if they be the first to quarrel with us.
    * * *
    vek, poët. vakði, later vakti; subj. vekði (vekti); part. vakiðr, Post. 236, l. 8, vaktr, vakinn: with neg. suff. vekk-at ek, I wake (you) not, Bm. 1: [Goth. wakjan; A. S. weccean; Engl. waken; Germ. wecken; Dan. vække]:—to waken, rouse from sleep; hón gat varla vakit þá, Fms. i. 9; vöktu konurnar hann, ix. 24; var hann vakinn, Ld. 214; þorði engi at vekja hann, Ó. H. 72, 122; konungi þótti heldr snemt at v. herinn, … þá vaknaði liðit, 207; þá vakði Finnr konung, 210; hann bannar þat hverjum manni, at hann se vaktr, Fms. iv. 274; Jesús Kristr vekr þik, rís þú upp, 623. 14.
    2. vekja upp, þeir vöktu þá upp konung, Eg. 282; hann vakði upp alla heima-menn sína, Nj. 35: metaph., hann vakti upp tvá boða mikla, Fms. x. 324 (of a wizard): to raise a ghost, vekja troll upp, N. G. L. i. 19 (see troll); v. upp draug, Ísl. Þjóðs. (uppvakningr).
    II. metaph. to stir, rouse; gör þú eigi þat, son minn, at þú vekir þá er þeir hafa áðr frá horfit, Nj. 115; ek vakða opt reiði þina, 623. 27; ilmr þinn vakði fýsn mína, 28; þá tók ek at vekja kláða á fæti honum, Fms. x. 331.
    2. to cause, begin; vekja víg, N. G. L. ii. 54; sigr-vænlig heill, er konungr hefir svá röskliga vakit víg fyrstr manna, Al. 37; hverr mun þá víg vekja nema þú ok þínir menn, Stj. 597; hann samnaði her miklum ok vakði styrjöld, 623. 25; eigi vil ek vekja láta ór mínum flokki orða-lag né áhlaup, Sturl. i. 157 C.
    3. to start a question, hint at a thing, of a request; Egill vakði þat mál ( started it) við Þórólf, Eg. 194; hann vekr þetta mál við konung, Fms. vi. 54; ok vökðu bónorðit, Nj. 17; v. til um e-t, Hárekr vekr til mjök opt við konunginn um stafnbúann, Fbr. 119; Sigtryggr konungr vakði þá til um eyrendi sitt við Sigurð jarl, Nj. 271; vekja þeir þá til við Gizur um bónorðit, id.; þá vakði Njáll til um bónorðit, 40; hann vakti til ok spurði, Fms. vii. 106; vekr Hákon jarl (til) við Eirík konung, at hann fái honum …, x. 220.
    B. [Perhaps a different word, akin to vekka, vekvi, q. v.; cp. also vök = a hole in the ice; the pres. vækkir, N. G. L. i. 352, favours this derivation]:—to make to flow; vekja sér blóð, to make one’s blood flow, open a vein, let blood; þeir vöktu sér blóð í lófum, Fas. ii. 445; Eystein setti dreyrrauðan svá at honum mátti nær einum fingri dreyra vekja, Fms. vii. 145; nú vekja þeir sér blóð ok láta renna saman dreyra sinn, Gísl. 11; (vökva þeir sér blóð, 93, l. c.); en ef blóð vekkir með öfund í kirkju-garði, þá skal sá láta vigja kirkjugarð með sínu fé er blóð vakti, N. G. L. i. 387, 388; ef menn berjask í kirkjugarði … sá er blóð vekkir (vækkir), … sá skal víging kaupa er blóð vakti, 352.

    Íslensk-ensk orðabók > VEKJA

  • 15 BEN

    I)
    (-jar, -jar), f.
    1) mortal wound (ben, ef at bana verðr);
    n. wound = ben, f.
    * * *
    jar, f. pl. jar (neut., N. G. L. i. 387; stór ben, acc. pl. n., Gísl. (in a verse), v. bani above.
    I. a wound; as a law term, esp. a mortal wound (cp. bani); thus defined, skal ILLEGIBLE lýsa, en ben ef at bana verðr, Grág. ii. 18, 29, 70; benjar á hinum dauða manni, 28; svá skal nefna vátta at sárum sem at benjum, 30; and in the compds, benja-lýsing, f. a sort of coroner’s inquest upon a slain man, Grág. ii. 29; benja-váttr, m. a sort of coroner’s jury, defined in Grág. ii. 28—þeir eigu at bera, hve margar benjar eru, they have to give a verdict how many mortal wounds there are; en búakviðr ( the jury) hverir sannir eru at; benja-vætti, n. the verdict of a benjaváttr, Grág. id.
    II. yet commonly ‘ben’ means a small bleeding wound; þeirri blóðgri ben, er Otkell veitti mér áverka, Nj. 87, Sd. 139, Fs. 144, in the last passage, however, of a mortal wound. It is now medic. the wound produced by letting blood. In old poetry it is used in a great many compds.

    Íslensk-ensk orðabók > BEN

  • 16 blóð-kýll

    m. a blood-bag; metaph. a blood-sucker, a leech, Fms. ii. 317.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-kýll

  • 17 blóð-lát

    n. loss of blood, Hkr. ii. 24: medic. blood-letting, bleeding, Fms. vii. 269, Str. 28, N. G. L. iii. 15.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-lát

  • 18 blóð-rás

    f. a ‘blood-rush,’ hemorrhagia, Ld. 140, Fms. x. 395, Pr. 473: mod. also circulation of blood.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-rás

  • 19 blóð-varmr

    adj. blood-warm, warm as blood, Karl. 240.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-varmr

  • 20 blóð-örn

    m. ‘blood eagle,’ in the phrase ‘rísta b.,’ to cut a blood eagle, a cruel method of putting to death in the heathen times, practised, as it seems, only on the slayer of one’s father if taken alive in a battle: the ribs were cut in the shape of an eagle and the lungs pulled through the opening, a sort of vivisection described in Orkn. ch. 8, Fas. i. 293, 354 (Ragn. S.): so king Ella was put to death by the sons of Ragnar Lodbrok, Fms. iii. 225: it is called a sacrifice to Odin of the victim, cp. the phrase, ok gaf hann Óðni til sigrs sér, Orkn. l. c.; the old rite ‘marka geirsoddi,’ q. v., is analogous, not identical; cp. also upon the subject Grimm D. R. A., and Hm. 139.

    Íslensk-ensk orðabók > blóð-örn

См. также в других словарях:

  • Blood+ — First DVD volume of Blood+, released in Japan on December 21, 2005 by Aniplex Genre Adventure, Supernatural TV anime …   Wikipedia

  • Blood — (bl[u^]d), n. [OE. blod, blood, AS. bl[=o]d; akin to D. bloed, OHG. bluot, G. blut, Goth. bl[=o][thorn], Icel. bl[=o][eth], Sw. & Dan. blod; prob. fr. the same root as E. blow to bloom. See {Blow} to bloom.] 1. The fluid which circulates in the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • blood — [ blʌd ] noun uncount *** 1. ) the red liquid that flows around inside your body: Oxygen and other vital substances are all carried in the blood. His face was covered in blood. give/donate blood (=allow doctors to take blood from your body so… …   Usage of the words and phrases in modern English

  • blood — ► NOUN 1) the red liquid that circulates in the arteries and veins, carrying oxygen and carbon dioxide. 2) family background: she must have Irish blood. 3) violence involving bloodshed. 4) fiery or passionate temperament. 5) dated a fashionable… …   English terms dictionary

  • Blood — Обложка игры Разработчик Monolith Productions Издатель GT Interactive …   Википедия

  • Blood — (Englisch „Blut“) steht für: ein Computerspiel, siehe Blood (Computerspiel) einen Unterstamm der nordamerikanischen Blackfoot Indianer, siehe Kainai eine deutsche Grindcore Band, siehe Blood (deutsche Band) eine japanische Band aus dem Visual Kei …   Deutsch Wikipedia

  • Blood — Blood, Sweat Tears Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Blood, Sweat and Tears. Blood, Sweat Tears Información personal Nacimiento 1967 Origen Nueva York (EEUU …   Wikipedia Español

  • Blood+ — (ブラッドプラス) (Buraddo Purasu) Genre Aventure, surnaturel Anime japonais R …   Wikipédia en Français

  • Blood + — Blood+ Blood+ BLOOD+ (ブラッドプラス) (Buraddo Purasu) Type Seinen Genre Aventure, surnaturel …   Wikipédia en Français

  • blood — blood; blood·i·ly; blood·i·ness; blood·less; blood·mo·bile; blood·noun; blood·shot; blood·shot·ten; blood·stanch; blood·stock; blood·stone; blood·less·ly; blood·less·ness; …   English syllables

  • blood — [blud] n. [ME blod, blode < OE blod: see BLEED] 1. the usually red fluid, consisting of plasma, red and white blood cells, etc., that circulates through the heart, arteries, and veins of vertebrates: blood is a body tissue that carries oxygen …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»