Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

beginner

  • 1 inceptor

    beginner.

    Latin-English dictionary of medieval > inceptor

  • 2 tīrō

        tīrō ōnis, m    —In the army, a newly levied soldier, young soldier, recruit: legio tironum, Cs.: cum essem tiro in eius exercitu: tirones milites (opp. veterani): exercitu a Manlio accepto tirone, L.: Multaque tironi non patienda feret (opp. vetus miles), O.—A beginner, tiro: nullā in re: homo non aetate sed usu forensi tiro, inexperienced: qui ante hanc pugnam tiro esset.—A youth assuming the toga, young man beginning life, O.
    * * *
    recruit; beginner, novice

    Latin-English dictionary > tīrō

  • 3 tīrunculus

        tīrunculus ī, m dim.    [tiro], a young beginner, little tiro: noster, Iu.
    * * *

    Latin-English dictionary > tīrunculus

  • 4 tirunculus

    tīruncŭlus, i, m. dim. [tiro], a young beginner, little tiro (post-Aug.):

    ut probarem tibi, quam vehementes haberent tirunculi impetus primos ad optima quaeque,

    Sen. Ep. 108, 23:

    servitia sic tirunculum (vilicum) contemnunt ut senem,

    Col. 11, 1, 3:

    quod me quamquam tirunculum sollicitavit ad Emendum,

    Plin. Ep. 3, 6, 4: nec frustum capreae Novit noster tirunculus, Juv. 11, 143. —

    In apposition: miles,

    Suet. Ner. 21 fin. —In fem.: tīruncŭla, ae, a female beginner:

    saluta Blaesillam et Eustochium, tirunculas nostras,

    female pupils, novices, Hier. Ep. 31, 14.—Of a bitch that has littered for the first time, Col. 7, 12, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > tirunculus

  • 5 inceptor

        inceptor ōris, m    [1 in+CAP-], a beginner: mearum voluptatum, T.

    Latin-English dictionary > inceptor

  • 6 novīcius

        novīcius adj.    [novus], new in kind, new: de grege noviciorum, newly enslaved: puellae, T.—In the lower world, a new comer, novice, Iu.
    * * *
    I
    novicia, novicium ADJ
    new, fresh; esp. of persons new to slavery
    II

    Latin-English dictionary > novīcius

  • 7 donatista

    Donatists (pl.), followers of Donat; (forgive not renouncers); Latin beginner

    Latin-English dictionary > donatista

  • 8 inceptor

    inceptor, ōris, m. [id.], a beginner (anteand post - class.): o mearum voluptatum [p. 919] omnium inventor, inceptor, perfector! Ter. Eun. 5, 8, 4: carminis, Avien. Arat. init.

    Lewis & Short latin dictionary > inceptor

  • 9 inchohator

    incŏhātor ( incho-), ōris, m. [id.], a beginner (post-class.):

    mortis (Cain),

    Prud. Ham. 27 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > inchohator

  • 10 incohator

    incŏhātor ( incho-), ōris, m. [id.], a beginner (post-class.):

    mortis (Cain),

    Prud. Ham. 27 praef.

    Lewis & Short latin dictionary > incohator

  • 11 principia

    princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).
    I.
    In gen.:

    origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?

    id. N. D. 1, 8, 20:

    nec principium, nec finem habere,

    id. Sen. 21, 78:

    cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,

    id. Cael. 23, 56:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25, 27:

    bellorum atque imperiorum,

    id. Balb. 3, 9:

    principium pontis,

    Tac. A. 1, 69:

    principio lucis,

    at daybreak, Amm. 25, 5, 1:

    in principiis dicendi,

    at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;

    so of a declaration in a lawsuit,

    Juv. 6, 245:

    suave quoddam principium dicendi,

    Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:

    omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,

    id. Vatin. 6, 14:

    principium urbis,

    id. Off. 1, 17, 54:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309:

    omne principium huc refer,

    id. C. 3, 6, 6:

    a Jove principium,

    Verg. E. 3, 60:

    anni,

    Liv. 1, 4:

    a sanguine Teucri Ducere principium,

    Ov. M. 13, 705:

    capessere,

    to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:

    principio... postea, etc.,

    Cic. Div. 2, 35, 75:

    principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,

    id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,

    a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,

    id. Att. 7, 1, 2:

    dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157:

    in principio,

    id. de Or. 1, 48, 210:

    principio ut,

    as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:

    adusque principia Carmanorum,

    Amm. 23, 6, 74.—
    II.
    In partic.
    A.
    Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):

    bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    juris,

    id. ib. 1, 6, 18:

    naturae,

    id. Off. 3, 12, 52;

    for which: principia naturalia,

    id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:

    principia rerum, ex quibus omnia constant,

    first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—

    Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),

    Ov. R. Am. 91.—
    B.
    That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:

    Faucia curia fuit principium,

    was the first to vote, Liv. 9, 38 fin.
    2.
    In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):

    Graecia principium moris fuit,

    Ov. F. 2, 37:

    mihi Belus avorum Principium,

    ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—
    C.
    In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.
    1.
    The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:

    post principia,

    behind the front, Liv. 2, 65; cf.:

    hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,

    Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;

    Marium post principia habere,

    Sall. J. 50, 2:

    traversis principiis, in planum deducit,

    id. ib. 49, 6:

    equites post principia collocat,

    Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —
    2.
    The staff-officers, members of the council of war (post-class.):

    mittere principia,

    Front. Strat. 2, 5, 30:

    a principiis salutari,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:

    advocatis legionum principiis et turmarum,

    Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—
    3.
    A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:

    jura reddere in principiis,

    Liv. 28, 24:

    in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,

    id. 7, 12:

    castrorum,

    Just. 11, 6, 6:

    in castris,

    Varr. R. R. 3, 4, 1:

    in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,

    Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:

    primores centurionum et paucos militum in principia vocat,

    Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—
    D.
    Precedence, preference, the first place:

    principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,

    Plin. 9, 35, 54, § 106. —
    E.
    Plur., selections, selected passages:

    principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,

    Plin. Ep. 2, 5, 12.—
    2.
    In partic., mastery, dominion (post-class.): archê, magisterium, magistratus, praesidatus, principium, Gloss. Philox.: in Graeco principii vocabulum, quod est archê, non tantum ordinativum, sed et potestativum capit principatum, Tert. adv. Hermog. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > principia

  • 12 principium

    princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).
    I.
    In gen.:

    origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?

    id. N. D. 1, 8, 20:

    nec principium, nec finem habere,

    id. Sen. 21, 78:

    cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,

    id. Cael. 23, 56:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25, 27:

    bellorum atque imperiorum,

    id. Balb. 3, 9:

    principium pontis,

    Tac. A. 1, 69:

    principio lucis,

    at daybreak, Amm. 25, 5, 1:

    in principiis dicendi,

    at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;

    so of a declaration in a lawsuit,

    Juv. 6, 245:

    suave quoddam principium dicendi,

    Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:

    omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,

    id. Vatin. 6, 14:

    principium urbis,

    id. Off. 1, 17, 54:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309:

    omne principium huc refer,

    id. C. 3, 6, 6:

    a Jove principium,

    Verg. E. 3, 60:

    anni,

    Liv. 1, 4:

    a sanguine Teucri Ducere principium,

    Ov. M. 13, 705:

    capessere,

    to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:

    principio... postea, etc.,

    Cic. Div. 2, 35, 75:

    principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,

    id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,

    a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,

    id. Att. 7, 1, 2:

    dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157:

    in principio,

    id. de Or. 1, 48, 210:

    principio ut,

    as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:

    adusque principia Carmanorum,

    Amm. 23, 6, 74.—
    II.
    In partic.
    A.
    Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):

    bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    juris,

    id. ib. 1, 6, 18:

    naturae,

    id. Off. 3, 12, 52;

    for which: principia naturalia,

    id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:

    principia rerum, ex quibus omnia constant,

    first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—

    Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),

    Ov. R. Am. 91.—
    B.
    That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:

    Faucia curia fuit principium,

    was the first to vote, Liv. 9, 38 fin.
    2.
    In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):

    Graecia principium moris fuit,

    Ov. F. 2, 37:

    mihi Belus avorum Principium,

    ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—
    C.
    In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.
    1.
    The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:

    post principia,

    behind the front, Liv. 2, 65; cf.:

    hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,

    Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;

    Marium post principia habere,

    Sall. J. 50, 2:

    traversis principiis, in planum deducit,

    id. ib. 49, 6:

    equites post principia collocat,

    Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —
    2.
    The staff-officers, members of the council of war (post-class.):

    mittere principia,

    Front. Strat. 2, 5, 30:

    a principiis salutari,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:

    advocatis legionum principiis et turmarum,

    Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—
    3.
    A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:

    jura reddere in principiis,

    Liv. 28, 24:

    in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,

    id. 7, 12:

    castrorum,

    Just. 11, 6, 6:

    in castris,

    Varr. R. R. 3, 4, 1:

    in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,

    Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:

    primores centurionum et paucos militum in principia vocat,

    Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—
    D.
    Precedence, preference, the first place:

    principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,

    Plin. 9, 35, 54, § 106. —
    E.
    Plur., selections, selected passages:

    principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,

    Plin. Ep. 2, 5, 12.—
    2.
    In partic., mastery, dominion (post-class.): archê, magisterium, magistratus, praesidatus, principium, Gloss. Philox.: in Graeco principii vocabulum, quod est archê, non tantum ordinativum, sed et potestativum capit principatum, Tert. adv. Hermog. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > principium

  • 13 Tiro

    1.
    tīro, ōnis, m.; in milit. lang., a newly-levied soldier, a young soldier, recruit.
    I.
    Lit.:

    aetas tironum,

    Cic. Tusc. 2, 16, 38:

    legio tironum,

    Caes. B. C. 3, 28; 3, 29; 3, 34; Auct. B. Afr. 31, 7; Suet. Tib. 42; id. Ner. 19; id. Vit. 15.— Trop.:

    multaque tironi non patienda feret (opp. vetus miles),

    Ov. A. A. 3, 566.—Esp., in appos. like an adj.:

    tirones milites (opp. veterani),

    Cic. Phil. 11, 15, 39:

    miles, Auct. B. Afr. 16, 1: exercitus,

    Cic. Fam. 7, 3, 2; Liv. 21, 39, 3; 21, 43, 14.—
    II.
    Transf., in gen., a beginner, tiro in any thing:

    nullā in re tiro ac rudis,

    Cic. de Or. 1, 50, 218:

    provinciae rudis et tiro,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    homo non aetate sed usu forensi atque exercitatione tiro,

    id. Div. in Caecil. 15, 47; id. Rosc. Am. 6, 17:

    in scholis exercitati, tirones in foro,

    Quint. 2, 10, 9: deductus in forum tiro, as a young man, after putting on the toga virilis, Suet. Ner. 7; Plin. 8, 48, 74, § 194; Ov. F. 3, 787:

    tirones gladiatorum,

    Suet. Caes. 26;

    for which, adject.: tirones gladiatores, Auct. B. Afr. 71, 1.—Of animals: ut tironem (bovem) cum veterano adjungant,

    Varr. R. R. 1, 20, 2.
    2.
    Tīro, ōnis, m., a Roman proper name. So esp., M. Tullius Tiro, the learned freedman of Cicero, Cic. Fam. 16, 10; id. Att. 6, 7, 2; 9, 17, 2 (to him are addressed the letters id. Fam. 16, 3-10; 16, 12-15); Gell. 7, 3, 8; 13, 9, 1 sq.—Hence, Tīrōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to Tiro:

    liber,

    Gell. 13, 20, 16:

    Tironiana cura,

    id. 1, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Tiro

  • 14 tiro

    1.
    tīro, ōnis, m.; in milit. lang., a newly-levied soldier, a young soldier, recruit.
    I.
    Lit.:

    aetas tironum,

    Cic. Tusc. 2, 16, 38:

    legio tironum,

    Caes. B. C. 3, 28; 3, 29; 3, 34; Auct. B. Afr. 31, 7; Suet. Tib. 42; id. Ner. 19; id. Vit. 15.— Trop.:

    multaque tironi non patienda feret (opp. vetus miles),

    Ov. A. A. 3, 566.—Esp., in appos. like an adj.:

    tirones milites (opp. veterani),

    Cic. Phil. 11, 15, 39:

    miles, Auct. B. Afr. 16, 1: exercitus,

    Cic. Fam. 7, 3, 2; Liv. 21, 39, 3; 21, 43, 14.—
    II.
    Transf., in gen., a beginner, tiro in any thing:

    nullā in re tiro ac rudis,

    Cic. de Or. 1, 50, 218:

    provinciae rudis et tiro,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    homo non aetate sed usu forensi atque exercitatione tiro,

    id. Div. in Caecil. 15, 47; id. Rosc. Am. 6, 17:

    in scholis exercitati, tirones in foro,

    Quint. 2, 10, 9: deductus in forum tiro, as a young man, after putting on the toga virilis, Suet. Ner. 7; Plin. 8, 48, 74, § 194; Ov. F. 3, 787:

    tirones gladiatorum,

    Suet. Caes. 26;

    for which, adject.: tirones gladiatores, Auct. B. Afr. 71, 1.—Of animals: ut tironem (bovem) cum veterano adjungant,

    Varr. R. R. 1, 20, 2.
    2.
    Tīro, ōnis, m., a Roman proper name. So esp., M. Tullius Tiro, the learned freedman of Cicero, Cic. Fam. 16, 10; id. Att. 6, 7, 2; 9, 17, 2 (to him are addressed the letters id. Fam. 16, 3-10; 16, 12-15); Gell. 7, 3, 8; 13, 9, 1 sq.—Hence, Tīrōnĭ-ānus, a, um, adj., of or belonging to Tiro:

    liber,

    Gell. 13, 20, 16:

    Tironiana cura,

    id. 1, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > tiro

См. также в других словарях:

  • Beginner — Allgemeine Informationen Genre(s) Hip Hop Gründung 1991 (als Absolute Beginners, dann zwischenzeitlich Absolute Beginner und schließlich Beginner) Website …   Deutsch Wikipedia

  • Beginner — est le nom d´un groupe de rap d´Hambourg, composé de Eizi Eiz (alias Jan Delay/Eißfeldt), Denyo et DJ Mad. Sommaire 1 Histoire du groupe 2 Pseudonymes 3 Discographie 4 …   Wikipédia en Français

  • Beginner — Be*gin ner, n. One who begins or originates anything. Specifically: A young or inexperienced practitioner or student; a tyro. [1913 Webster] A sermon of a new beginner. Swift. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • beginner — early 14c., founder, agent noun from BEGIN (Cf. begin). Meaning novice is from late 15c. Beginner s luck is from 1897 …   Etymology dictionary

  • beginner — index amateur, apprentice, neophyte, novice, probationer (one being tested) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • beginner — [n] person unskilled in something abecedarian, amateur, apprentice, buckwheater*, catechumen, colt, fish*, fledgling, greenhorn, greenie*, initiate, learner, neophyte, newcomer, new kid on the block*, new person, novice, novitiate, probationer,… …   New thesaurus

  • beginner — [bē gin′ər, bigin′ər] n. 1. a person who begins anything 2. a person just beginning to do or learn something; inexperienced, unskilled person; novice …   English World dictionary

  • Beginner — Infobox musical artist Name = Beginner Img capt = Img size = Landscape = Background = group or band Birth name = Alias = Absolute Beginner Born = Died = Origin = Instrument = Voice type = Genre = Occupation = Years active = 1992 present Label =… …   Wikipedia

  • beginner */ — UK [bɪˈɡɪnə(r)] / US [bɪˈɡɪnər] noun [countable] Word forms beginner : singular beginner plural beginners someone who has just started to learn or do something That wasn t bad, for a beginner! I bought a beginner s guide to computers. helpful… …   English dictionary

  • beginner — be|gin|ner [ bı gınər ] noun count * someone who has just started to learn or do something: NOVICE: That wasn t bad, for a beginner! I bought a beginner s guide to computers. helpful tips for the complete beginner ─ opposite EXPERT, VETERAN …   Usage of the words and phrases in modern English

  • beginner — noun a) Someone who is just starting at something, or has only recently started. Im pretty new at learning Japanese, Im just a beginner. b) Someone who sets (or puts) something in motion The beginner of the games lit the ceremonial torch …   Wiktionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»