Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

atis+(

  • 1 Arpinum

    Arpīnum, ī, n., urspr. volskische, dann samnitische Stadt am Fibrenus, unweit des Liris, Heimat des Cicero u. Marius, Cic. de legg. 2, 1, 3; ad Att. 2, 8, 2. Sall. Iug. 63, 3. – Dav.: 1) Arpīnās, ātis, Abl. e u. ī, zu Arpinum gehörig, arpinatisch, fundus, u. bl. in Arpinate nostro, Cic.: praedia, Cic.: mei municipes Arpinates, meine Mitbürger zu Arpinum, Cic. – subst., Arpīnās, ātis, Abl. e u. ī, a) m., der Arpinate; dah. für Cicero, Symm.; u. für Marius, Sidon. – im Plur. Arpīnātes, ium, m., die Einwohner von Arpinum, die Arpinaten, Cic. u.a. – b) n., ein Landgut Ciceros bei Arpinum, in Arpinati, Cic. Tusc. 5, 74; ad Q. fr. 3, 1: ex Arpinati, Cic. ad Att. 5, 1. – Nbf. Arpīnātis, is, m., Cato origg. 2. fr. 28 (61). – 2) Arpīnus, a, um, aus Arpinum, arpinisch, chartae, Ciceros, Mart. 10, 19, 17.

    lateinisch-deutsches > Arpinum

  • 2 Capena

    Capēna, ae, f., Stadt in Etrurien, am Fuße des Sorakte, wahrsch. Pflanzstadt, sicher aber in Abhängigkeit von Veji, auf deren Gebiete ber Tempel u. Hain der Feronia (s. d.) sich befand, nach Abeken (Mittelital. S. 38) j. Civitucola, Cato origg. 2. fr. 17. Liv. 5, 8 sqq.; 22, 1, 10. – Nbf. Capēnae, Oros. 4, 15, 1. – Dav.: A) Capēnās,ātis, kapenatisch, populus, Liv.: fundus, Cic.: bellum, Liv.: in agro Capenate, auf kapenatischem Gebiet, im Kapenatischen, Liv.: so bl. in Capenati, Cic. u. Liv. – subst.: α) Plur. Capēnātēs, ium, m., die Einw. von Kapena, die Kapenaten, Liv. u. Plin. – β) Sing. Capēnās, ātis, m., ein Flüßchen im Haine der Feronia, j. Taglia Fosso, Sil. 13, 85. – B) Capēnatis, e, kapenatisch, lucus, Cato origg. 1. fr. 26. – C) Capēnus, a, um, kapenisch, luci, Verg. Aen. 7, 697. – u. porta Capēna, eins der Haupttore der servischen Mauer des alten Roms, am Fuße des Cälius, durch das die via Appia nach Kapua führt fälschlich für die heutige Porta S. Sebastiano [die alte porta Appia ] gehalten), später natürlich innerhalb der Stadt geleg vgl. Hülsen in Pauly-Wissowa Realenz. III, 1505; extra portam C., in der Vorstadt vor der P. C., in der Gegend der nachmal. porta Appia (s. vorh.), ad portam C., mehr nach dem Tore zu, Liv. u.a.: subst. auch bl. Capēna, ae, f., Iuven. 3, 11.

    lateinisch-deutsches > Capena

  • 3 malagma

    malagma, atis, Dat. u. Abl. Plur. gew. atis, n. (μάλαγμα), ein erweichendes Mittel, ein erweichender Umschlag, Cels. 4, 6 (3). p. 128, 32 D. u.a. Colum. 6, 17, 5. Plin. 22, 117. Scrib. Larg. 255. Hieron. homil. 13, 1 (wo Abl. malagmatibus). Pelagon. veterin. 17 (269 Ihm). Salv. adv. avar. 1, 9, 46. – / Heteroklit. malagma, ae, f., Pelagon. veterin. 16 (256 Ihm) u. 23 (320 Ihm). Veget. mul. 3 (2), 48, 9 u.a.

    lateinisch-deutsches > malagma

  • 4 optimas

    optimās (optumas), ātis (optimus), einer von den Besten, -Edelsten, genus (Ggstz. genus regale u. populare), Cic. de rep. 2, 41 (wo Abl. optimati): matronae optimates, Enn. fr. scen. 259: amor, Apul. apol. 12 (wo Abl. optimati): eminentia, Chalcid. Tim. 44 D. – subst., optimās, ātis, m., der es mit dem Wohle des Staates hält, der Patriot, und da die Patrioten meist auf der Seite des Senates u. der Vornehmen waren = der Aristokrat, te parum optimatem esse, Cael. b. Cic. ad Att. 10, 9. litt. A. § 2. – gew. Plur. optimātēs, Genet. gewöhnl. um, selten ium, m., die Patrioten = die aristokratische Partei, die Aristokraten (Ggstz. populares, die Volksmänner, die Volkspartei), Cic. u.a.: als fem., optimates Gothicae, edle gotische Frauen, Lampr. Bonos. 15, 6.

    lateinisch-deutsches > optimas

  • 5 Privernum

    Prīvernum, ī, n., Stadt in Latium, j. Piperno, Liv. 8, 1, 3. Val. Max. 6, 2, 1. Verg. Aen. 11, 540. – Dav. Prīvernās, ātis, privernatisch, ager, Cic. – subst., Prīvernās, ātis, m., der Privernate, Val. Max. 6, 2, 2: Plur. Prīvernātēs, ium, m., die Einw. von Privernum, die Privernaten, Liv. u.a. – cum in Privernati essemus, auf dem privernatischen Landgute, Cic.

    lateinisch-deutsches > Privernum

  • 6 schema

    schēma, atis, n. u. schēma, ae, f. (σχημα), I) wie das rein lat. habitus = die Haltung des Körpers in Hinsicht auf Miene, Gebärde, äußeren Anstand, Kleidung usw., die Miene, Gebärde, 1) im allg.: filius in me incedit sat hilarā schemā, Miene, Gebärde, Caecil. com. 76. – 2) insbes.: a) die Stellung, Haltung eines Tänzers, Pantomimen usw., Apul. met. 4, 10: von unzüchtigen Stellungen, Suet. Tib. 43, 2: libidinosissima schemata, Lampr. Heliog. 19, 3. – b) der äußere Aufzug, die Tracht, Kleidung, quod processi huc cum servili schema, Plaut. Amph. prol. 117 (vgl. Pompeii comment. 197, 15): Bacchico cum schemate, Naev. tr. 35. – II) der Abriß, die Figur, 1) die Figur, Gestalt, utinam pisciculi te schema, sine cruribus videam, Caecil. com. 57. – 2) die geometr. Figur, geometrica schemata, Vitr. 6. praef. 1: sphaeroides schema, Vitr. 8, 6, 3; u. so ö. – 3) (schema, atis, n.) die rhetorische Figur, a) im weiteren Sinne, jede Wendung u. Gestaltung der Rede, wodurch diese an Lebhaftigkeit gewinnt, Sen. contr. 1. praef. § 23 u. 24; 1, 1. § 25. Quint. 4, 5, 4: scema geschr., Sen. contr. 2, 1 (9), 24 u. 9, 4 (25), 22 K. – b) im engeren Sinne, die verblümte, versteckte Art zu reden, wo man etwas anderes sagt, als man zu sagen scheint, Quint. 5, 10, 70; 9, 1, 14. – Petron. 44, 8 (wo schemae). – / Dat. u. Abl. Plur. schematis u. griech. schemasin, Plin. und Varro bei Charis. 53, 18: dagegen schematibus, Lampr. Heliog. 19, 3, schemis, Apul. met. 4, 20.

    lateinisch-deutsches > schema

  • 7 smegma

    smēgma (zmēgma), atis, n. (σμηγμα), das Reinigungsmittel, Plin. 20, 11 u. 22, 156 u.a.: Dat. Plur. zmegmatis, Plin. 31, 105 D. – / Nbf. smīgma, atis, n., Vulg. Daniel 13, 17.

    lateinisch-deutsches > smegma

  • 8 stroma

    strōma, atis, Abl. Plur. atibus u. atis, n. (στρῶμα), I) die Decke, Matratze, der Teppich, Capit. in Ver. 4. § 9. – II) (weil die Decken und Teppiche mit mancherlei Figuren bunt durchwirkt zu sein pflegten) übtr., strōmata, um, n., Schriften vermischten Inhaltes, Hieron. prol. in epist. ad Galat. (tom. 7. p. 333 Migne, p. 369 Vallars.).

    lateinisch-deutsches > stroma

  • 9 systema

    systēma, atis, Abl. Plur. atis, n. (σύστημα), das aus mehreren Dingen bestehende Ganze, das System, in der Musik, Mart. Cap. 9. § 947 u. § 953. Fulg. myth. 3, 9. p. 128 u. 3, 10. p. 132 M. Chalcid. Tim. 44.

    lateinisch-deutsches > systema

  • 10 theorema

    theōrēma, atis, n. (θεώρημα), ein Lehrsatz, Theorem, Gell. 17, 19, 3. Mart. Cap. 3. § 230; 6. § 716: theoremata geometrica, Chaldic. Tim. 228. – Dat. od. Abl. Plur. -atis, Gell. 1, 2, 6. – -atibus, Chalcid. Tim. 342.

    lateinisch-deutsches > theorema

  • 11 thyroma

    thyrōma, atis, Genet. Plur. atōn, Abl. atis, n. (θύρωμα), die Tür, Vitr. 4, 6, 1 u. 6, 3, 6.

    lateinisch-deutsches > thyroma

  • 12 anas

    2. anas, atis, f. (altind. ati-ḥ, griech. νησσα, ahd. anut), die Ente, anas fluvialis, Ov.: anates maritimae, wilde Enten, Auson. epist. 3, 12. p. 159 Schenkl.: anas femina, anas masculus, Scribon.: anatium stabula, Varr.: anatum ova, Cic. – Genet. Plur. gew. anatum; doch auch anatium b. Varr. r.r. 3, 5, 14; 3, 11, 1. – Nbf. Nomin. Plur. anitēs, Plaut. capt. 1000 (1003) Brix u. Schoell: Genet. anitum, Cic. de nat. deor. 2, 124.
    ————————
    3. ānas, atis, f. (anus), die Altweiberkrankheit, Paul. ex Fest. 29, 19. Plac. gloss. (V) 47, 12; vgl. Gloss. ›anas, γηρας κατ' ὀργών θεῶν‹.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > anas

  • 13 anathema

    1. anathēma, atis, n. (ἀνάθημα), das Weihgeschenk, Prud. ham. 461; psych. 540. – bildl., in anathema oblivionis, zum ewigen Gedächtnis, Vulg. Iudith 16, 23.
    ————————
    2. anathema, atis, n. (ἀνάθεμα), I) die Verfluchung, u. meton. = ein Verfluchter, Eccl. – II) der Kirchenbann, u. meton., der mit dem Kirchenbann Belegte, Eccl. – Nbf. anathema, ae, f., Lucif. de non conv. 2. p. 6, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > anathema

  • 14 Arpinum

    Arpīnum, ī, n., urspr. volskische, dann samnitische Stadt am Fibrenus, unweit des Liris, Heimat des Cicero u. Marius, Cic. de legg. 2, 1, 3; ad Att. 2, 8, 2. Sall. Iug. 63, 3. – Dav.: 1) Arpīnās, ātis, Abl. e u. ī, zu Arpinum gehörig, arpinatisch, fundus, u. bl. in Arpinate nostro, Cic.: praedia, Cic.: mei municipes Arpinates, meine Mitbürger zu Arpinum, Cic. – subst., Arpīnās, ātis, Abl. e u. ī, a) m., der Arpinate; dah. für Cicero, Symm.; u. für Marius, Sidon. – im Plur. Arpīnātes, ium, m., die Einwohner von Arpinum, die Arpinaten, Cic. u.a. – b) n., ein Landgut Ciceros bei Arpinum, in Arpinati, Cic. Tusc. 5, 74; ad Q. fr. 3, 1: ex Arpinati, Cic. ad Att. 5, 1. – Nbf. Arpīnātis, is, m., Cato origg. 2. fr. 28 (61). – 2) Arpīnus, a, um, aus Arpinum, arpinisch, chartae, Ciceros, Mart. 10, 19, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Arpinum

  • 15 Capena

    Capēna, ae, f., Stadt in Etrurien, am Fuße des Sorakte, wahrsch. Pflanzstadt, sicher aber in Abhängigkeit von Veji, auf deren Gebiete ber Tempel u. Hain der Feronia (s. d.) sich befand, nach Abeken (Mittelital. S. 38) j. Civitucola, Cato origg. 2. fr. 17. Liv. 5, 8 sqq.; 22, 1, 10. – Nbf. Capēnae, Oros. 4, 15, 1. – Dav.: A) Capēnās,ātis, kapenatisch, populus, Liv.: fundus, Cic.: bellum, Liv.: in agro Capenate, auf kapenatischem Gebiet, im Kapenatischen, Liv.: so bl. in Capenati, Cic. u. Liv. – subst.: α) Plur. Capēnātēs, ium, m., die Einw. von Kapena, die Kapenaten, Liv. u. Plin. – β) Sing. Capēnās, ātis, m., ein Flüßchen im Haine der Feronia, j. Taglia Fosso, Sil. 13, 85. – B) Capēnatis, e, kapenatisch, lucus, Cato origg. 1. fr. 26. – C) Capēnus, a, um, kapenisch, luci, Verg. Aen. 7, 697. – u. porta Capēna, eins der Haupttore der servischen Mauer des alten Roms, am Fuße des Cälius, durch das die via Appia nach Kapua führt fälschlich für die heutige Porta S. Sebastiano [die alte porta Appia ] gehalten), später natürlich innerhalb der Stadt geleg vgl. Hülsen in Pauly-Wissowa Realenz. III, 1505; extra portam C., in der Vorstadt vor der P. C., in der Gegend der nachmal. porta Appia (s. vorh.), ad portam C., mehr nach dem Tore zu, Liv. u.a.: subst. auch bl. Capēna, ae, f., Iuven. 3, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Capena

  • 16 levitas

    1. lēvitās (laevitās), ātis, f. (lēvis), die Glätte, I) eig.: speculorum, Cic.: intestinorum, Cels.: mundi corpus levitate continuā lubricum, Plin. – II) übtr., die Glätte, Abgeschliffenheit, der Fluß des Ausdrucks, duas res efficiens, numerum et levitatem, Cic.: Graecorum, Cic.: verborum, Quint.: Aeschini, Cic. Vgl. Göller Cic. or. 110. p. 234 sq.
    ————————
    2. levitās, ātis, f. (levis), die Leichtigkeit, I) eig.: 1) die Leichtigkeit dem Gewichte nach Ggstz. gravitas), armorum, Caes.: nulli fruticum levitas maior, Plin. – 2) die Leichtigkeit in der Bewegung = die Geschwindigkeit, volucri od. summā levitate ferri, Lucr. – dah. poet., die Flüchtigkeit, levitas tibi non libera est, Ov. fast. 2, 673. – II) übtr.: a) die Flüchtigkeit, amatoriae, in der Liebe, Cic.: comicae, Leichtfertigkeiten, wie sie in den Komödien vorkommen (wenn ein Sohn den Vater hintergeht usw.), Cic. – b) die Flüchtigkeit, der Leichtsinn, die Veränderlichkeit, Unbeständigkeit, die schwankenden Grundsätze, die Haltlosigkeit, der Wankelmut, die Charakterlosigkeit (Ggstz. gravitas, der würdevolle, Ernst), nobis insita, Tac.: effeminata, Quint.: muliebris, Petron.: perpetua in populari ratione, Cic.: temere assentientium, Cic.: Graecorum, Lact.: animi, Caes.: iudiciorum (= iudicum), Cic.: levitatem alcis experiri, Cic.: levitatem insectari, Cic.: iocari poëticā levitate, Petron.: ut adversas res, sic secundas res immoderate ferre levitatis est (verrät Charakterlosigkeit), Cic. – Plur., Cic. de fin. 1, 61; Tusc. 5, 104; de nat. deor. 3, 72. Arnob. 7, 4: Phariae levitates, Corp. inscr. Lat. 8, 211, 30. – c) die Nichtigkeit, Seichtheit, das Unhaltbare, opinionis, Cic. de nat. deor. 2, 45.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > levitas

  • 17 malagma

    malagma, atis, Dat. u. Abl. Plur. gew. atis, n. (μάλαγμα), ein erweichendes Mittel, ein erweichender Umschlag, Cels. 4, 6 (3). p. 128, 32 D. u.a. Colum. 6, 17, 5. Plin. 22, 117. Scrib. Larg. 255. Hieron. homil. 13, 1 (wo Abl. malagmatibus). Pelagon. veterin. 17 (269 Ihm). Salv. adv. avar. 1, 9, 46. – Heteroklit. malagma, ae, f., Pelagon. veterin. 16 (256 Ihm) u. 23 (320 Ihm). Veget. mul. 3 (2), 48, 9 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > malagma

  • 18 optimas

    optimās (optumas), ātis (optimus), einer von den Besten, -Edelsten, genus (Ggstz. genus regale u. populare), Cic. de rep. 2, 41 (wo Abl. optimati): matronae optimates, Enn. fr. scen. 259: amor, Apul. apol. 12 (wo Abl. optimati): eminentia, Chalcid. Tim. 44 D. – subst., optimās, ātis, m., der es mit dem Wohle des Staates hält, der Patriot, und da die Patrioten meist auf der Seite des Senates u. der Vornehmen waren = der Aristokrat, te parum optimatem esse, Cael. b. Cic. ad Att. 10, 9. litt. A. § 2. – gew. Plur. optimātēs, Genet. gewöhnl. um, selten ium, m., die Patrioten = die aristokratische Partei, die Aristokraten (Ggstz. populares, die Volksmänner, die Volkspartei), Cic. u.a.: als fem., optimates Gothicae, edle gotische Frauen, Lampr. Bonos. 15, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > optimas

  • 19 passivitas

    1. passīvitās, ātis, f. (1. passivus), die Unstetigkeit, Unbeständigkeit, der Mangel des Unterschiedes, Ter. de pall. 4 u.a. (s. Hildebr. Apul. met. 6, 10. p. 426 sq.).
    ————————
    2. passīvitās, ātis, f. (2. passivus), die passive Bedeutung (Ggstz. activitas), gramm. t. t., Prob. cath. 39, 32. Asper 551, 11. Sacerd. 1, 18 (Analect. gramm. p. 4 ed. Endlich.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > passivitas

  • 20 Privernum

    Prīvernum, ī, n., Stadt in Latium, j. Piperno, Liv. 8, 1, 3. Val. Max. 6, 2, 1. Verg. Aen. 11, 540. – Dav. Prīvernās, ātis, privernatisch, ager, Cic. – subst., Prīvernās, ātis, m., der Privernate, Val. Max. 6, 2, 2: Plur. Prīvernātēs, ium, m., die Einw. von Privernum, die Privernaten, Liv. u.a. – cum in Privernati essemus, auf dem privernatischen Landgute, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Privernum

См. также в других словарях:

  • ATIS — or Atis may refer to: *Automatic Terminal Information Service at airports *Alliance for Telecommunications Industry Solutions *Automatic Transmitter Identification System in analog satellite TV *Automatic Identification System (AIS or ATIS, where …   Wikipedia

  • Atis — Saltar a navegación, búsqueda Atis con un gorro frigio. Thymiaterion de terracota de Tarso, siglo I o II a. C., Louvre. Atis (a veces Atys ) o Córibas es, en la mitología griega, una deidad de vida, muerte …   Wikipedia Español

  • Atis — Atis, so v.w. Atys …   Pierer's Universal-Lexikon

  • ATIS — L ATIS (de l anglais Automatic Terminal Information Service) est un service automatique de diffusion. Il permet aux pilotes de recevoir en continu des informations sur les aéroports les plus fréquentés. Fichier audio Exemple d ATIS de …   Wikipédia en Français

  • atış — is. 1) Atma işi veya biçimi 2) Kalp veya nabzın vuruşu, çarpışı Birleşik Sözler atış yeri endirekt atış çengel atış çift atış potalı atış başlama atışı …   Çağatay Osmanlı Sözlük

  • ATIS — El Servicio Automático de Información de Terminal (Automatic Terminal Information Service en inglés) o ATIS, es una emisión continua de información en áreas terminales congestionadas. El ATIS contiene información esencial como información… …   Wikipedia Español

  • ATIS — Die Abkürzung ATIS steht für: Alliance for Telecommunications Industry Solutions in der Telekommunikation Automatic Terminal Information Service in der Luftfahrt Automatic Transmitter Identification System in der europäischen Binnenschifffahrt… …   Deutsch Wikipedia

  • Atis — Esposo mítico de Cibeles o madre de los dioses y dios de la vegetación, adorado en Frigia y en Asia Menor. Posteriormente, su culto se extendió al Imperio romano donde, en el s. II AD, se convirtió en una deidad solar. El culto de Atis y de… …   Enciclopedia Universal

  • atis — įvairialapė kurpelė statusas T sritis vardynas apibrėžtis Vėdryninių šeimos vaistinis augalas (Aconitum heterophyllum), paplitęs atogrąžų Azijoje. atitikmenys: lot. Aconitum heterophyllum angl. atis šaltinis Valstybinės lietuvių kalbos komisijos… …   Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)

  • atış — is. Tüfəng, tapança və s. atmaq işi və üsulu. Atış meydanı …   Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti

  • Atis — Yon moun ki fè travay literè tankou ekri shante, poezi, fè penti e latriye. Yon moun ki konnen kreye imaj nan desen avèk ekriti. Yon atis kapab pran nenpòt imaj ki nan tèt li epi transfòme sou fòm reyalite …   Definisyon 2500 mo Kreyòl

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»