Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

asunder

  • 61 dis

    1.
    dīs, dītis, adj., rich, v. dives.
    2.
    Dīs, ītis (nom. Dītis, Petr. Poët. 120, 76; Quint. 1, 6, 34; cf. Serv. Verg. A. 6, 273; the nom. Dis very rare in the poets; Aus. Idyl. 12: de deis, 3), m. [cf.: dīus, divus, deus], orig. denoting godhead, deity, in general, and of Jupiter in partic.; cf.: Diespiter and Diovis = Juppiter; afterwards exclusively as the designation of the god of the infernal regions, the Greek Pluto, connected with pater, Varr. L. L. 5, § 66 Müll.; identified by Caesar with the Celtic god of night, cf. Caes. B. G. 6, 18, 1 sq.; Cic. N. D. 2, 26; Tac. H. 4, 84 fin.; Suet. Oth. 8; Inscr. Orell. 1465-1470 and 4967;

    without pater,

    Verg. G. 4, 519; id. A. 4, 702; 5, 731; 6, 127 al.:

    pallida Ditis aqua,

    Tib. 3, 1, 28:

    Ditis ignava aqua,

    id. 3, 3, 38; Ov. M. 4, 438; 511; id. F. 4, 449 al.:

    domina Ditis = Proserpina,

    Verg. A. 6, 397.
    3.
    dĭs, an inseparable particle [Sanscr. dva, two: dvis, twice; Gr. dis (dWis); cf.: bis, bini, dubius, duo; also Sanscr. vi- (for dvi-) = dis-], occurs before vowels only in dishiasco; it stands unchanged before c, p, q, t, s, and di; loses its s before b, d, g, l, m, n, r, and v; and becomes dif -before f. So, discedo, dispar, disquiro, distraho, dissolvo; dibalo, dido, digero, dilabor, dimetior, dinumero, dirigo, divello, etc. Before j (i) we have sometimes dī-, as in dijudico, dijungo, and sometimes dis-, as in disjeci, disjungo. Iacio makes disicio or dissicio. In late Lat. disglutino and disgrego occur; while disrumpo occurs in Cic. Lael. 22, 85; cf.

    dirrumpo,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 37: dirripio in Cic. de Imp. Pomp. 19, 37, in some MSS.; and dimminuo in MSS. of Plautus, v. Neue Formenl. 2, 782 sq.—
    II.
    Meaning.
    A.
    Dis, in most cases, answers to our asunder, in pieces, apart, in two, in different directions, implying separation or division, as in: diffindo, diffugio, digero, discedo, discepto, discerno, discerpo, discindo, dido, diffindo, dimitto, dirumpo, divido, and a multitude of others.—
    B.
    Less freq. = Engl. un-, reversing or negativing the meaning of the primitive, as in discingo, disconduco, disconvenio, diffido, diffiteor, disjungo, displiceo, dissimulo, dissocio, dissuadeo, and a few others; so, dinumero, to count as separate objects: disputo, to discuss different views or things. —
    C.
    In a few words dis- acquires an intensive force, exceedingly, as, differtus, dilaudo, discupio, disperio ( utterly), dispudet, dissuavior, distaedet. This is but a development of its original meaning: thus, differtus is properly stuffed out; dilaudo, to scatter praise of, etc.—
    D.
    Between, among, through: dinosco, dirigo (or derigo), dijudico, diligo, dilucesco, dispicio, dissereno.

    Lewis & Short latin dictionary > dis

  • 62 discedo

    dis-cēdo, cessi, cessum, 3 ( perf. sync. discesti, Plaut. As. 2, 1, 3), v. n.
    I.
    (With the notion of dis predominating.)
    A.
    To part asunder, divide, separate (rare but class.; cf.: linquo, relinquo, desero, desum, destituo, deficio).
    1.
    Lit.:

    cum terra discessisset magnis quibusdam imbribus,

    Cic. Off. 3, 9:

    caelum,

    opens, id. Div. 1, 43, 97; 1, 44, 99, i. e. clears off, Verg. A. 9, 20 (this last is quoted in Sen. Q. N. 7, 20):

    sulcus vomere,

    Luc. 6, 382: VT SODALITATES DECVRIATIQVE DISCEDERENT, SC. ap. Cic. Q. Fr. 2, 3, 5; cf.:

    cum discedere populum jussissent tribuni,

    Liv. 3, 11:

    populus ex contione,

    Sall. J. 34 fin.: armati in latitudinem, Sisenn. ap. Non. 99, 7:

    in duas partes,

    Sall. J. 13, 1:

    in partes,

    Tac. A. 1, 49; cf.:

    in manipulos,

    id. ib. 1, 34:

    fumus in auras,

    Lucr. 3, 436:

    ad semina rerum,

    id. 2, 833:

    palus multos discessit in amnes,

    Luc. 6, 360:

    citius paterer caput hoc discedere collo,

    Prop. 2, 6, 7.—
    2.
    Trop.:

    divisio in tres partes,

    Quint. 12, 10, 58:

    haec in duo genera,

    id. 3, 6, 86.—
    B.
    To part from one's connection with one, i. e. to leave, forsake, desert (rare but class.).—With a or ab: uxor a Dolabella discessit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6:

    ab amicis in re publica peccantibus,

    Cic. Lael. 12, 42:

    ab amicis,

    id. ib. 20, 75:

    a nobis,

    Caes. B. C. 3, 60, 3:

    milites in itinere ab eo discedunt,

    id. ib. 1, 12, 2:

    a Perseo,

    Liv. 43, 6.
    II.
    (With the notion of cedere predominating.) To depart from any place or person, to go away from, to leave (cf.: proficiscor, abeo; so most frequently in all periods and sorts of composition).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.: constr. with ab, ex, or absol., rarely with de —With ab: cum discesti ab [p. 586] hero, atque abisti ad forum, Plaut. As. 2, 1, 3;

    so with abire,

    id. ib. 3, 3, 13; Cic. Att. 7, 2 fin.:

    quod legati eorum paulo ante a Caesare discesserant,

    Caes. B. G. 4, 12, 1:

    ab suis,

    id. ib. 5, 3, 6:

    ab exercitu,

    id. ib. 7, 9, 1; id. B. C. 1, 9, 3 et saep.:

    a senis latere numquam,

    Cic. Lael. 1, 1:

    a vallo,

    Caes. B. C. 3, 37, 3:

    ab loco,

    id. ib. 5, 34, 1:

    a litore,

    id. ib. 5, 8 fin. et saep.—With ex:

    non modo illum e Gallia non discessisse, sed ne a Mutina quidem recessisse,

    Cic. Phil. 8, 7, 21:

    ex contione,

    Caes. B. C. 2, 33, 2:

    e medio,

    Suet. Caes. 1:

    e patria,

    Ov. Tr. 1, 3, 85 et saep.—With de:

    de foro,

    Cic. Verr. 2, 4, 65, § 147; 2, 4, 22, § 49; id. Rosc. Am. 29, 79:

    de colloquio,

    Liv. 32, 40.—With abl. without a prep.:

    templo,

    Ov. M. 1, 381:

    finibus Ausoniae,

    id. Tr. 1, 3, 5:

    lecto,

    id. H. 1, 81:

    Tarracone,

    Caes. B. C. 2, 21, 5:

    Capua,

    Cic. Att. 7, 21.— Absol.:

    ille discessit, ego somno solutus sum,

    Cic. Rep. 6, 26 fin.;

    so,

    Caes. B. G. 1, 39, 3; id. B. C. 1, 22 fin.; Hor. S. 1, 9, 8 et saep.— Pass. impers.:

    ne longius ab agmine discedi pateretur,

    Caes. B. G. 5, 19, 3:

    ab concilio disceditur,

    id. ib. 7, 2 fin.:

    de colloquio discessum,

    Liv. 32, 40; Caes. B. C. 3, 87 fin.; Tac. A. 6, 44 fin.
    b.
    Designating the term. ad quem, to go away to any place:

    in silvas,

    Caes. B. G. 5, 39, 2:

    ex fuga in civitates,

    id. ib. 7, 88 fin.:

    in castra,

    id. B. C. 1, 83, 3:

    in proximos colles,

    Sall. J. 54 fin.:

    in loca occulta,

    id. ib. 56, 3:

    ad urbem,

    Verg. A. 12, 184 et saep.:

    Capreas,

    Tac. A. 6, 20:

    ex castris domum,

    Caes. B. G. 5, 7, 5; cf.

    simply domum,

    id. B. C. 1, 13, 3; 3, 87, 3:

    domos suas,

    Nep. Them. 4, 2 al.:

    cubitum,

    Cic. Rep. 6, 10.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to march off, march away, decamp:

    discessit a Brundisio obsessionemque nostrorum omisit,

    Caes. B. C. 3, 24 fin.:

    ab Gergovia,

    id. B. G. 7, 43 fin.:

    a mari Dyrrhachioque,

    id. B. C. 3, 44, 1:

    ab Zama,

    Sall. J. 61 al.:

    ex ea parte vici,

    Caes. B. G. 3, 2, 1:

    ex hibernis,

    id. ib. 5, 28, 3:

    ex eo loco,

    id. B. C. 3, 30, 7; cf.:

    ex iis locis cum classe,

    id. ib. 3, 101 fin.:

    Tarracone,

    id. ib. 2, 21, 5 et saep.:

    dispersi ac dissipati discedunt,

    Caes. B. G. 5, 58, 3; so absol., id. ib. 5, 53 fin.; 6, 33, 4 et saep.;

    so milit.: discedere ab signis,

    to quit the standard, leave the order of battle, Caes. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 1, 44, 4; Liv. 25, 20:

    qui discedere et abire cœptabant,

    i. e. to break ranks and go away, Suet. Oth. 11; cf.: ab ordinibus signisque Front. Strat. 1, 5, 3:

    ab armis,

    to lay down one's arms, Caes. B. G. 5, 41, 8; id. B. C. 1, 9, 5; Sall. C. 34, 1; Cic. Phil. 8, 11, 33; Liv. 9, 14 al.—
    b.
    Also in milit. lang., to get away, come away, come off in any manner from the battle (victorious, conquered, wounded, etc.); and sometimes to be translated simply to become, to be, etc.:

    superiores,

    Caes. B. C. 1, 47, 1; so,

    superior,

    Sall. C. 39, 4:

    victor,

    Caes. B. C. 3, 47, 6; cf.:

    victor ab hoste,

    Hor. Ep. 1, 10, 37:

    victus,

    to be conquered, Sall. C. 49, 2:

    graviter vulneratus,

    id. ib. 61, 7 et saep.:

    aequo proelio,

    Caes. B. C. 3, 112, 7; cf.:

    aequa manu,

    Sall. C. 39, 4:

    aequo Marte cum Volscis,

    Liv. 2, 40:

    sine detrimento,

    Caes. B. C. 3, 46, 6 et saep.— Pass. impers.:

    a proelio disceditur,

    Just. 6, 7, 12.—
    (β).
    Transf. beyond the milit. sphere (freq. into the judicial sphere, on account of its analogy to the former):

    ut spoliis Sexti Roscii hoc judicio ornati auctique discedant,

    Cic. Rosc. Am. 3 fin.:

    superiorem,

    id. Caecin. 1, 2; so,

    liberatus,

    Nep. Phoc. 2, 3:

    omnium judicio probatus,

    Cic. Brut. 64, 229:

    impunita (tanta injuria),

    id. Verr. 2, 4, 30 et saep.:

    discessisses non male,

    Plaut. Stich. 2, 2, 70; cf.:

    pulchre et probe et praeter spem,

    Ter. Phorm. 5, 8, 58:

    aut cum summa gloria aut sine molestia,

    Cic. Att. 2, 21 fin.; cf.:

    a judicio capitis maximā gloriā,

    Nep. Epam. 8 fin.:

    ita tum discedo ab illo, ut qui se filiam Neget daturum,

    Ter. And. 1, 1, 121; cf.:

    si possum discedere, ne causa optima in senatu pereat,

    Cic. Fam. 2, 16 fin.
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to depart, deviate, swerve from; to leave, forsake, give up:

    nihil a statu naturae, nihil a dignitate sapientis,

    Cic. Off. 1, 20, 67:

    a fide justitiaque,

    id. ib. 3, 20, 79:

    longe ab consuetudine mea et cautione ac diligentia,

    id. Font. 1, 2:

    a constantia atque a mente, atque a se ipse,

    id. Div. 2, 55, 114; cf.:

    a se,

    id. Brut. 79, 273; id. Fin. 5, 11, 33; 4, 5, 41; id. Tusc. 4, 6, 11: a recta conscientia, Att. ap. Cic. Att. 13, 20:

    a sua sententia,

    Caes. B. C. 1, 2, 5: ab officio, id. B. G. 1, 40, 3:

    ab oppugnatione castrorum,

    id. B. C. 2, 31, 3 et saep.:

    a judiciisque causisque,

    Cic. de Or. 2, 33, 144:

    a litteris,

    id. Fam. 9, 26:

    ab illa acerrima contentione,

    id. Or. 31:

    ab illa cavillatione,

    Quint. 12, 2, 14:

    a suscepta semel persuasione,

    id. 12, 2, 26 et saep.—
    2.
    In partic.
    a.
    Pregn., to pass away, to vanish, to cease (very rarely):

    modo audivi, quartanam a te discessisse,

    had left you, Cic. Att. 8, 6:

    ex animo memoria alicujus,

    id. Rep. 6, 9: hostibus spes potiundi oppidi discessit (opp. studium propugnandi accessit), Caes. B. G. 2, 7, 2:

    ubi hae sollicitudines discessere,

    Liv. 4, 52 fin.
    b.
    In alicujus sententiam, in polit. lang., to pass or go over to another's opinion, Sall. C. 55, 1; Liv. 3, 41; 28, 45; cf.

    the opp., in alia omnia,

    Cic. Fam. 10, 12, 3 (v. alius). In like manner:

    decurritur ad illud extremum atque ultimum SC., quo nisi paene in ipso urbis incendio... numquam ante discessum est,

    which had never before been resorted to, Caes. B. C. 1, 5, 3;

    so perh.: ex oratione Caesaris... hanc in opinionem discessi, ut, etc.,

    Cic. Fam. 6, 14 fin.
    c.
    Ab aliquo, in Cicero's letters in the sense of to leave out of consideration, i. e. to except:

    cum a vobis meae salutis auctoribus discesserim, neminem esse, cujus officiis me tam esse devinctum confitear,

    if I except you, you excepted, Cic. Fam. 1, 9, 18:

    ut cum ab illo discesserint, me habeant proximum,

    id. ib. 6, 12, 2:

    amoris erga me, cum a fraterno amore domesticoque discessi, tibi primas defero,

    id. Att. 1, 17, 5.
    Once in the part.
    perf.: custodibus discessis, Cael. ap. Prisc. p. 869 P.

    Lewis & Short latin dictionary > discedo

  • 63 discessus

    1.
    discessus, a, um, Part., from discedo.
    2.
    discessus, ūs, m. [discedo].
    I.
    A going asunder, separation, opening (very rare):

    caeli,

    i. e. lightning, Cic. Div. 2, 28, 60:

    est interitus quasi discessus et secretio ac diremptus earum partium, quae ante interitum junctione aliqua tenebantur,

    id. Tusc. 1, 29, 71.—
    II.
    A going away, departure, removal.
    A.
    In gen. (class.):

    ut me levarat tuus adventus, sic discessus afflixit,

    Cic. Att. 12, 50: subitus (with praeceps profectio), Att. ap. Cic. Att. 9, 10, 6:

    ab urbe,

    Cic. ib. 8, 3, 3:

    praeclarus e vita,

    id. Div. 1, 23, 47; cf. id. de Sen. 23:

    latronis,

    id. Phil. 5, 11, 30; cf.

    ceterorum,

    id. Cat. 1, 3, 7:

    legatorum,

    Caes. B. G. 7, 5 fin.:

    discessu mugire boves,

    Verg. A. 8, 215 al. —In plur.:

    solis accessus discessusque,

    Cic. N. D. 2, 7, 19.—
    B.
    In partic.
    1.
    In milit. lang., a marching away, marching off, decamping, Caes. B. G. 2, 14, 1; 4, 4, 6; 7, 20, 1 et saep.; Tac. A. 2, 44; Front. Strat. 1, 1, 9; 1, 5, 25 al.—
    2.
    In Cic. applied to his banishment from Rome:

    cum, discessu meo, religionum jura polluta sunt,

    Cic. Leg. 2, 17, 42 (cf. absum); so id. de domo 32, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > discessus

  • 64 discidium

    discĭdĭum, ii, n. [discindo].
    I.
    A tearing asunder, dividing, parting (freq. in Lucr., elsewh. rare):

    partibus ejus (sc. corporis) discidium parere et nexus exsolvere,

    Lucr. 1, 220; cf. id. 249; 452; 2, 120;

    3, 839 al.: nubis,

    id. 6, 293:

    humi,

    Sol. 1 med.:

    terrarum,

    Amm. 27, 4 al. —
    II.
    A separation of persons or things, a disagreement, discord; also divorce (freq. and class.; see Madvig. ad Cic. Fin. 1, 13, 44, and the Excurs. ib. p. 812 sq.):

    neque per vinum umquam ex me exoritur discidium in convivio,

    Plaut. Mil. 3, 1, 60; Cic. Att. 1, 17, 7; id. Balb. 13, 30:

    qui inter nos discidium volunt,

    Ter. And. 4, 2, 14;

    so of the separation of lovers (of man and wife),

    id. Hec. 3, 5, 26; 5, 2, 16; Cic. Att. 15, 29, 2; Tac. A. 2, 86; 11, 30; Suet. Dom. 3; Ov. M. 5, 530; 14, 79 et saep.; cf.:

    divortia atque affinitatum discidia,

    Cic. Clu. 67:

    desiderium alicujus discidii,

    id. Phil. 2, 18, 45; cf. id. Att. 4, 1; Sen. de Const. Sap. 8 fin.; Cic. Sull. 21:

    amicorum discidia,

    id. Lael. 21, 78; cf. id. ib. 7, 23;

    10, 35: ex cupiditatibus odia, discidia, discordiae, bella nascuntur,

    id. Fin. 1, 13, 44; id. Ac. 1, 12, 43; id. de Or. 3, 16, 61; Liv. 25, 18; Tac. A. 14, 60 al.

    Lewis & Short latin dictionary > discidium

  • 65 discissura

    discissūra, ae, f. [id.], a rending asunder, a rent (late Lat.):

    corporis,

    Ambros. Serm. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > discissura

  • 66 discludo

    dis-clūdo, si, sum, 3, v. a. [claudo] (rare but classical; already obsolete in the [p. 588] time of Macrobius, v. Macr. S. 6, 4).
    I.
    To shut up separately, to keep separate; orig. belonging to household lang.:

    dispares disclusos habere pisces,

    Varr. R. R. 3, 17, 4.—
    II.
    With the notion of dis predominant, to keep apart, to separate, divide:

    pares cum paribus jungi res, et discludere mundum,

    Lucr. 5, 438;

    so of the act of creation, imitated by Vergil: discludere Nerea ponto,

    to separate, cut off, Verg. E. 6, 35:

    paludibus mons erat ab reliquis disclusus,

    Varr. L. L. 5, § 43 Müll.; cf.:

    mons Cevenna, qui Arvernos ab Helviis discludit,

    Caes. B. G. 7, 8, 2:

    ossibus ac nervis disclusis,

    Lucr. 3, 171; cf.:

    turres (with disturbare domos),

    id. 6, 240:

    quibus (sc. tignis) disclusis atque in contrariam partem revinctis,

    kept asunder, kept at the proper distance apart, Caes. B. G. 4, 17, 7:

    ut restis, ad ingluviem adstricta, spiritus officia discluderet,

    i. e. might prevent, choke off, App. M. 1, p. 109, 27.—
    B.
    Of abstr. objects:

    Plato iram et cupiditatem locis disclusit: iram in pectore, cupiditatem subter praecordia locavit,

    Cic. Tusc. 1, 10, 20:

    quae semotae a mente et disclusae,

    id. ib. 1, 33, 80:

    morsus roboris,

    to part, to open, Verg. A. 12, 782.

    Lewis & Short latin dictionary > discludo

  • 67 discuneatus

    dis-cŭnĕātus, a, um, adj., wedged apart, kept asunder as by a wedge:

    conchae,

    Plin. 9, 30, 48, § 90.

    Lewis & Short latin dictionary > discuneatus

  • 68 discutio

    dis-cŭtĭo, cussi, cussum, 3, v. a. [quatio], to strike asunder, dash to pieces, shatter, etc.
    I.
    In gen.: dentes, Lucil. ap. Non. 455, 18:

    deum delubra,

    Lucr. 6, 418; cf.:

    columna rostrata tota ad imum fulmine discussa est,

    Liv. 42, 20:

    ne saxa ex catapultis lateritium discuterent,

    Caes. B. C. 2, 9, 3; cf.:

    aliquantum muri tribus arietibus,

    Liv. 21, 12: rostro (navis) discusso, shattered, Auct. B. Alex. 46, 2; cf.:

    tempora cava ictu,

    Ov. M. 2, 625:

    ora saxo,

    id. ib. 4, 519:

    percussam aquam,

    Plin. 28, 8, 29, § 118:

    nubes,

    Ov. M. 15, 70:

    discussae jubae capiti,

    Verg. A. 9, 810 et saep.—
    II.
    In partic.
    A.
    In medic. lang., to scatter, disperse ( = digerere), Cels. 2, 17; 3, 15; Scrib. Comp. 43; Plin. 30, 15, 47, § 135 et saep. —
    B.
    Pregn., to break up, scatter, disperse, dissipate.
    1.
    Lit. (rarely):

    illos coetus,

    Liv. 2, 28; cf.:

    Boeoticum consilium,

    id. 42, 44:

    sole orto est discussa (caligo),

    id. 29, 27:

    caligo,

    Cic. Phil. 12, 2, 5; cf.

    umbras (sol),

    Verg. G. 3, 357; id. A. 12, 669:

    discussa nox,

    Luc. 5, 700.—Rarely with pers. objects:

    Cato discutit Etruscos, Gabinius Marsos, etc.,

    routs, subdues, Flor. 3, 18, 13; cf.:

    hostiles turmae discussae,

    Amm. 25, 1.—Far more freq. and class.,
    2.
    Trop.:

    terrorem animi tenebrasque,

    to disperse, dispel, Lucr. 1, 148; 2, 61 al.; cf. Cic. de Or. 3, 57:

    quod rem totam discusseram,

    had frustrated, brought to naught, id. Q. Fr. 2, 12;

    so freq.: rem,

    Liv. 34, 56; 39, 10; Suet. Dom. 2 al.:

    discutere et comprimere periculum consilio,

    Cic. Mur. 39, 84; so,

    periculum,

    Liv. 2, 52; Front. Strat. 2, 11, 4:

    captiones (shortly before: dissolvere interrogationes),

    Cic. Ac. 2, 15, 46: omnem ejus cunctationem, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 2:

    disceptationem,

    Liv. 38, 13:

    crimen alicujus,

    Quint. 4, 2, 18:

    famam,

    Tac. H. 2, 9:

    fidem,

    Luc. 1, 119:

    consilia hostium,

    Front. Strat. 4, 7, 31:

    seditionem,

    id. ib. 1, 9, 2; Vell. 2, 81:

    bellum (with sepelire),

    id. 2, 75:

    nefas,

    Flor. 3, 18, 9 et saep. —Hence, * discussē, adv., only comp., minutely, accurately:

    explorare discussius,

    Mart. Cap. 9, § 891.
    For the meaning to investigate, discuss (lit.
    , to separate mentally, distinguish, as in disputare, discernere, etc.), which prevails in the post-class. derivatives: discussio, discussor, and discusse; as also in the Romance: discutere, discussare, discussione; discuter, discussion, etc., there appear to be no examples in the literary language.

    Lewis & Short latin dictionary > discutio

  • 69 disjectus

    1.
    disjectus, a, um, Part., from disicio.
    2.
    disjectus, ūs, m. [disicio], a casting asunder, scattering, Lucr. 3, 928.

    Lewis & Short latin dictionary > disjectus

  • 70 dispello

    dis-pello, pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive asunder, to scatter, disperse (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    dispulsa suo de coetu materiaï Copia,

    Lucr. 1, 1017:

    pecudes dispulsae,

    Cic. Att. 7, 7, 7:

    ater quos aequore turbo Dispulerat,

    Verg. A. 1, 512; cf. ib. 538:

    umbras,

    id. ib. 5, 839:

    aequora prorā,

    Stat. Th. 5, 335.—
    II.
    Trop., to scatter, drive away, dispel:

    (philosophia) ab animo tamquam ab oculis caliginem dispulit,

    Cic. Tusc. 1, 26, 64; cf.:

    tenebras calumniae,

    Phaedr. 3, 10, 42:

    somnos,

    Sen. Troad. 452:

    curas,

    Sil. 8, 164:

    inediae metum,

    Amm. 14, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > dispello

  • 71 displodo

    dis-plōdo, no perf., ōsum, 3, v. a., to spread out, dilate, extend (for the most part only ante- and post-class., and in the part. perf.; in class. prose not at all):

    pedibus magnis, et altis, qui ingredienti ei displodantur,

    Varr. R. R. 2, 9, 4; id. ib. 2, 5, 8.—In the part. perf., burst asunder:

    vesicula displosa repente,

    Lucr. 6, 131; cf.
    * Hor.
    S. 1, 8, 46:

    repente templa caeli,

    Lucr. 6, 285 (for which:

    divolsa repente,

    ib. 122):

    nares,

    spread out, broad, Arn. 3, p. 108; 6, p. 196.

    Lewis & Short latin dictionary > displodo

  • 72 disseco

    dis-sĕco ( dissĭc-), ŭi, ctum, 1, v. a., to cut asunder, cut in pieces, cut up, dissect (post-Aug.;

    esp. freq. in Pliny the elder— cf.: seco, meto, findo, scindo): unionem,

    Plin. 9, 35, 58, § 121:

    pectus,

    id. 11, 37, 70, § 185:

    caput viperae,

    id. 29, 4, 21, § 69:

    mures,

    id. 30, 9, 23, § 76:

    ranas,

    id. 32, 9, 36, § 111:

    multos medios serra,

    Suet. Calig. 27; App. M. 8, p. 214.—
    II.
    Trop.:

    dissecari cordibus suis,

    to be cut to the heart, Vulg. Act. 7, 54 al.

    Lewis & Short latin dictionary > disseco

  • 73 dissico

    dis-sĕco ( dissĭc-), ŭi, ctum, 1, v. a., to cut asunder, cut in pieces, cut up, dissect (post-Aug.;

    esp. freq. in Pliny the elder— cf.: seco, meto, findo, scindo): unionem,

    Plin. 9, 35, 58, § 121:

    pectus,

    id. 11, 37, 70, § 185:

    caput viperae,

    id. 29, 4, 21, § 69:

    mures,

    id. 30, 9, 23, § 76:

    ranas,

    id. 32, 9, 36, § 111:

    multos medios serra,

    Suet. Calig. 27; App. M. 8, p. 214.—
    II.
    Trop.:

    dissecari cordibus suis,

    to be cut to the heart, Vulg. Act. 7, 54 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dissico

  • 74 dissilio

    dis-sĭlĭo, ŭi, 4, v. n. [salio], to leap or burst asunder, to fly apart.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    duo de concursu corpora lata si cita dissiliant,

    Lucr. 1, 385; cf. id. 1, 391; 2, 87:

    dissiliunt ferventi saxa vapore,

    id. 1, 491; so,

    silex igni,

    Plin. 36, 18, 29, § 135; cf.:

    mucro ictu dissiluit,

    Verg. A. 12, 740:

    aera (sc. frigore),

    id. G. 3, 363:

    uva pressa pede,

    Ov. Tr. 4, 6, 20:

    haec loca vi quondam et vasta convolsa ruina Dissiluisse ferunt,

    Verg. A. 3, 416; Sil. 5, 616:

    omne solum,

    Ov. M. 2, 260:

    lamina,

    id. ib. 5, 173; 12, 488 al.: boves degustatā bupresti, burst open, = dirumpere, Plin. 22, 22, 36, § 78; id. 29, 4, 27, § 89:

    risu,

    Sen. Ep. 113 fin.:

    (vox) ubi Dissiluit semel in multas,

    has broken up into many, Lucr. 4, 605 (preceded by: partis in cunctas dividitur vox).—
    B.
    To leap:

    in Jordanem,

    Vulg. 1 Macc. 9, 48.—
    II.
    Trop.:

    gratia fratrum geminorum dissiluit,

    was dissolved, Hor. Ep. 1, 18, 42.

    Lewis & Short latin dictionary > dissilio

  • 75 dissolutum

    dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,

    Cic. Or. 71, 235:

    opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,

    id. de Sen. 20, 72:

    dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,

    Lucr. 6, 356:

    contextum,

    id. 1, 243:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 2:

    ornatus comae,

    id. 1, 10, 62:

    capillum,

    Plin. 28, 7, 23, § 78:

    sparta navium,

    id. 24, 9, 40, § 65:

    pontem,

    Nep. Them. 5, 1 et saep.:

    nubila ventis,

    Lucr. 6, 514; cf.

    nubes (ventus, with diducit),

    id. 6, 216:

    glaciem (sol),

    to melt, id. 6, 964:

    aes (fulmen),

    id. 6, 352:

    corpora (vis),

    id. 1, 224:

    se (venti vortex),

    id. 6, 446:

    tenebras luce,

    Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:

    dissolutum navigium vel potius dissipatum,

    Cic. Att. 15, 11, 3; so,

    navem,

    Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:

    stomachum,

    i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:

    ilia sua visu,

    Petr. 24, 5:

    resinam omnem oleo,

    Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:

    cohortem Germanorum,

    id. Galb. 12 et saep.:

    animam,

    i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:

    dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,

    Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:

    nomen,

    Cic. Planc. 28:

    omne quod debuit,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    quae debeo,

    Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:

    pecuniam publicam ulli civitati,

    Cic. Verr. 2, 3, 75:

    poenam,

    to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:

    dissolvere et compensare damna,

    id. Verr. 2, 5, 13:

    vota,

    id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—
    * b.
    Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—
    2.
    In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.
    II.
    Trop., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy.
    A.
    In gen.:

    utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,

    Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:

    amicitiam,

    id. Rosc. Am. 39:

    societatem,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    consortionem,

    id. Off. 3, 6:

    matrimonia,

    Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:

    perjurium,

    Cic. Off. 3, 32, 113; cf.

    religiones,

    Liv. 40, 29:

    acta Caesaris,

    Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:

    leges Caesaris,

    ib. 1, 8 init.:

    judicia publica,

    id. Agr. 2, 13 fin.:

    hoc interdictum,

    id. Caecin. 14, 40 et saep.:

    argentariam,

    id. ib. 4, 11:

    regiam potestatem,

    Nep. Lys. 3 fin.; cf.

    rem publicam,

    Liv. 5, 6 fin.:

    severitatem,

    Cic. Mur. 31, 65:

    frigus,

    Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:

    mortem cuncta mortalium mala dissolvere,

    Sall. C. 51, 20; cf.

    with pers. object: plerosque senectus dissolvit,

    id. J. 17, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:

    criminatio tota dissoluta est (with diluere),

    Cic. Rosc. Am. 29, 82:

    seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,

    Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—
    2.
    (Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:

    obsecro, dissolve jam me,

    Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.
    A.
    Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;

    alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,

    Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—
    B.
    Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:

    mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,

    Cic. Off. 1, 28, 99:

    cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,

    id. Cat. 1, 2, 4; cf.:

    in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),

    id. Verr. 2, 5, 3 fin.:

    opp. vehemens,

    id. ib. 2, 5, 40:

    (Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,

    id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:

    quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?

    Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:

    animus,

    id. Rosc. Am. 11, 32; cf.

    mens luxu,

    Tac. A. 15, 49 fin.:

    consuetudo Graecorum,

    Cic. Fl. 9;

    and, mores,

    Phaedr. 1, 2, 12:

    comitas,

    Quint. 2, 2, 5:

    libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,

    Sen. Contr. 5 praef.:

    nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,

    Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.
    a.
    Acc. to A., loosely, disconnectedly:

    dicere demptis conjunctionibus,

    Cic. Or. 39, 135.—
    b.
    Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:

    dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,

    Cic. Att. 14, 13 fin.:

    vendere decumas,

    id. Verr. 2, 3, 39 fin.:

    jus suum relinquere,

    id. Caecin. 36:

    factum aliquid,

    id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolutum

  • 76 dissolvo

    dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,

    Cic. Or. 71, 235:

    opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,

    id. de Sen. 20, 72:

    dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,

    Lucr. 6, 356:

    contextum,

    id. 1, 243:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 2:

    ornatus comae,

    id. 1, 10, 62:

    capillum,

    Plin. 28, 7, 23, § 78:

    sparta navium,

    id. 24, 9, 40, § 65:

    pontem,

    Nep. Them. 5, 1 et saep.:

    nubila ventis,

    Lucr. 6, 514; cf.

    nubes (ventus, with diducit),

    id. 6, 216:

    glaciem (sol),

    to melt, id. 6, 964:

    aes (fulmen),

    id. 6, 352:

    corpora (vis),

    id. 1, 224:

    se (venti vortex),

    id. 6, 446:

    tenebras luce,

    Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:

    dissolutum navigium vel potius dissipatum,

    Cic. Att. 15, 11, 3; so,

    navem,

    Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:

    stomachum,

    i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:

    ilia sua visu,

    Petr. 24, 5:

    resinam omnem oleo,

    Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:

    cohortem Germanorum,

    id. Galb. 12 et saep.:

    animam,

    i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:

    dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,

    Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:

    nomen,

    Cic. Planc. 28:

    omne quod debuit,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    quae debeo,

    Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:

    pecuniam publicam ulli civitati,

    Cic. Verr. 2, 3, 75:

    poenam,

    to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:

    dissolvere et compensare damna,

    id. Verr. 2, 5, 13:

    vota,

    id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—
    * b.
    Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—
    2.
    In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.
    II.
    Trop., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy.
    A.
    In gen.:

    utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,

    Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:

    amicitiam,

    id. Rosc. Am. 39:

    societatem,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    consortionem,

    id. Off. 3, 6:

    matrimonia,

    Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:

    perjurium,

    Cic. Off. 3, 32, 113; cf.

    religiones,

    Liv. 40, 29:

    acta Caesaris,

    Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:

    leges Caesaris,

    ib. 1, 8 init.:

    judicia publica,

    id. Agr. 2, 13 fin.:

    hoc interdictum,

    id. Caecin. 14, 40 et saep.:

    argentariam,

    id. ib. 4, 11:

    regiam potestatem,

    Nep. Lys. 3 fin.; cf.

    rem publicam,

    Liv. 5, 6 fin.:

    severitatem,

    Cic. Mur. 31, 65:

    frigus,

    Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:

    mortem cuncta mortalium mala dissolvere,

    Sall. C. 51, 20; cf.

    with pers. object: plerosque senectus dissolvit,

    id. J. 17, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:

    criminatio tota dissoluta est (with diluere),

    Cic. Rosc. Am. 29, 82:

    seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,

    Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—
    2.
    (Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:

    obsecro, dissolve jam me,

    Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.
    A.
    Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;

    alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,

    Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—
    B.
    Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:

    mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,

    Cic. Off. 1, 28, 99:

    cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,

    id. Cat. 1, 2, 4; cf.:

    in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),

    id. Verr. 2, 5, 3 fin.:

    opp. vehemens,

    id. ib. 2, 5, 40:

    (Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,

    id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:

    quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?

    Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:

    animus,

    id. Rosc. Am. 11, 32; cf.

    mens luxu,

    Tac. A. 15, 49 fin.:

    consuetudo Graecorum,

    Cic. Fl. 9;

    and, mores,

    Phaedr. 1, 2, 12:

    comitas,

    Quint. 2, 2, 5:

    libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,

    Sen. Contr. 5 praef.:

    nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,

    Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.
    a.
    Acc. to A., loosely, disconnectedly:

    dicere demptis conjunctionibus,

    Cic. Or. 39, 135.—
    b.
    Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:

    dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,

    Cic. Att. 14, 13 fin.:

    vendere decumas,

    id. Verr. 2, 3, 39 fin.:

    jus suum relinquere,

    id. Caecin. 36:

    factum aliquid,

    id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolvo

  • 77 dissulto

    dissulto, āre, v. freq. n. [dissilio], to leap apart, to fly in pieces, burst asunder ( poet., and in post-Aug. prose):

    dissultant ripae,

    Verg. A. 8, 240:

    tanti crepitus,

    id. ib. 12, 923:

    ferrum utrimque,

    Plin. 37, 4, 15, § 57:

    Vulcanius ardor,

    Sil. 9, 607: aquae splendor, darts here and there with tremulous motion, cf. id. 7, 143.

    Lewis & Short latin dictionary > dissulto

  • 78 distendo

    dis-tendo (and vulg. distenno), di, tum (in late Lat. also distensus, Coripp. Joann. 7, 324; but in Auct. B. Alex. 45, 2, the right reading is dispersis), 3, v. a., to stretch asunder, stretch out, extend (not freq. till after the Aug. per.; not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    dispennite hominem divorsum et distennite,

    Plaut. Mil. 5, 14; cf.:

    Tityos novem Jugeribus distentus erat,

    Ov. M. 4, 458:

    brachia,

    id. ib. 4, 491:

    corpus temonibus,

    Col. 6, 19 fin.: aciem, * Caes. B. C. 3, 92, 2; cf.:

    copias hostium,

    Liv. 2, 23:

    hostes,

    id. 34, 29:

    sagum,

    Suet. Oth. 2:

    in currus distentum illigat Mettum,

    Liv. 1, 28; so,

    utramque manum in latus,

    Quint. 11, 3, 114: pontem in agros, Lue. 4, 140.— Pass. in mid. force:

    haec per octoginta sex milia distenduntur,

    extend, Mart. Cap. 6, § 661.—
    B.
    Meton.
    1.
    (Effectus pro causa.) To swell out, distend, i. e. to fill, e. g. with food:

    ventres,

    Plaut. Cas. 4, 1, 19:

    ubera cytiso,

    Verg. E. 9, 31; cf.:

    ubera lacte,

    id. ib. 4, 21;

    and transf.: capellas lacte,

    id. ib. 7, 3:

    ducem (i. e. bovem) denso pingui,

    id. G. 3, 124:

    cellas nectare,

    id. A. 1, 433; cf.:

    horrea plena spicis,

    Tib. 2, 5, 84.—
    2.
    (Causa pro effectu.) To torture by distention:

    tormento aliquem,

    Suet. Tib. 62; cf. Vulg. Heb. 11, 35.—
    II.
    Trop.:

    velut in duo pariter bella curas hominum,

    to divide, Liv. 27, 40; cf.:

    curam vilicae,

    Col. 12, 46, 1:

    sedulitatem vilici,

    id. 1, 6, 8:

    animos,

    to distract, perplex, Liv. 9, 12 fin.; Vulg. Eccl. 3, 10.— Hence, distentus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 1.), distended, i. e. filled up, full:

    ubera,

    Hor. Epod. 2, 46; cf.:

    distentum cruribus uber,

    Ov. M. 13, 826:

    distentius uber,

    Hor. S. 1, 1, 110:

    distentus ac madens,

    stuffed full, Suet. Claud. 33; cf. Plin. Pan. 49, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > distendo

  • 79 distractio

    distractĭo, ōnis, f. [distraho], a pulling asunder, dividing, separating.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    distractio cruciatusque membrorum,

    Gell. 12, 5, 3.—
    B.
    Transf., a parting, dividing:

    humanorum animorum,

    Cic. N. D. 1, 11, 27:

    animi corporisque,

    Sen. Ep. 30 fin.:

    harum mihi voluptatum omnium atque itidem tibi distractio, discidium, vastities venit,

    Plaut. Ps. 1, 1, 68.—
    C.
    In partic., in mercant. lang., a selling in single portions, piecemeal, or by retail:

    fundi,

    Dig. 2, 15, 8, § 15:

    mercium,

    ib. 14, 3, 5, § 12.—
    II.
    Trop., dissension, discord, disagreement:

    nulla nobis societas cum tyrannis et potius summa distractio est,

    Cic. Off. 3, 6, 32; so, civium, Varr. ap. Non. 287, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > distractio

  • 80 distraho

    dis-trăho, xi, ctum, 3, v. a.
    I. A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    corpus quod dirimi distrahive non possit,

    Cic. N. D. 3, 12; cf. id. Tusc. 1, 29, 71:

    exanimor, feror, differor, distrahor, diripior,

    Plaut. Cist. 2, 1, 5; Pentheum diripuisse aiunt Bacchas;

    nugas... prae quo pacto ego divorsus distrahor,

    id. Merc. 2, 4, 1 sq.; cf.: Mettum Fufetium equis ad curriculum ex utraque parte deligatum distraxit, Varr. ap. Non. 287, 22;

    so of the same: corpus passim,

    Liv. 1, 28 fin.;

    of Hippolytus: turbatis distractus equis,

    Verg. A. 7, 787:

    quae (materia) neque perrumpi neque distrahi potest,

    Caes. B. G. 7, 23 fin.; cf.

    vallum (with diripere),

    Liv. 25, 36:

    ut aciem ejus distrahi paterentur,

    i. e. to be separated, broken up, Caes. B. C. 3, 92, 1:

    Taurus mons mediam distrahens Asiam,

    Plin. 5, 27, 27, § 97 et saep.—
    2.
    In partic., in mercant. lang., to sell separately, in parcels, to retail = divendere (mostly post-Aug.): dividant, differant, dissipent, distrahant, Lucil. ap. Non. 287, 9:

    coëmendo quaedam tantum ut pluris postea distraheret,

    Suet. Vesp. 16:

    agros,

    Tac. A. 6, 17; cf.

    fundum,

    Dig. 2, 15, 8, § 15:

    merces,

    Just. 9, 1, 6:

    bona venum,

    Gell. 20, 1, 19 et saep.—
    (β).
    In gen., to sell:

    instrumentum,

    Suet. Cal. 39:

    levi pretio aetatulam,

    App. M. 7, p. 191 fin.
    3.
    To waste, squander:

    apsenti hic tua res distrahitur tibi,

    Plaut. Trin. 3, 1, 16. —
    B.
    Trop., to draw in different directions; to divide, distract, perplex:

    qui haec natura cohaerentia opinione distraxissent,

    Cic. Off. 3, 3, 11; cf. Quint. 4, 3, 4:

    distrahitur in deliberando animus,

    Cic. Off. 1, 3, 9; cf., shortly before: in quo considerando saepe animi in contrarias sententias distrahuntur; cf.:

    distrahor, tum hoc mihi probabilius, tum illud videtur,

    id. Ac. 2, 43 fin.:

    cum Tiberium anceps cura distraheret, vine militum... an, etc.,

    Tac. A. 2, 40; cf. id. ib. 6, 44:

    obsessos hinc fides, inde egestas inter decus ac flagitium distrahebant,

    id. H. 4, 60:

    oratoris industriam in plura studia distrahere nolim,

    Cic. de Or. 1, 59:

    sic distrahuntur in contrarias partes impotentium cupiditates,

    id. Tusc. 5, 20 fin.; cf. Tac. A. 4, 40: res publica [p. 599] distracta lacerataque, Liv. 2, 57; cf.

    quae sententia omnem societatem distrahit civitatis,

    Cic. Off. 3, 6, 28: Caesarem et Pompeium perfidia hominum distractos in pristinam concordiam reducere, Balbus ap. Cic. Att. 8, 15 A.:

    amorem,

    Ter. Ph. 3, 2, 33:

    concilium Boeotorum,

    Liv. 42, 47:

    collegia,

    Suet. Caes. 42:

    matrimonium,

    Dig. 24, 2, 2 et saep.:

    rem,

    to frustrate, prevent, Caes. B. C. 1, 33, 3:

    controversias, i. e. dirimere,

    to end, adjust, Cic. Caecin. 2, 6; Suet. Caes. 85: voces, i. e. to leave a hiatus (opp. contrahere), Cic. Or. 45, 152:

    qua ipse fama distraheretur, i. q. differretur (cf. differo, B. 2.),

    would be assailed, Tac. A. 3, 10.
    II. A.
    Lit.:

    membra divellere ac distrahere,

    Cic. Sull. 20 fin.:

    illam a me distrahit necessitas,

    Ter. Hec. 3, 5, 42; id. Phorm. 1, 4, 24; Cic. Fam. 4, 13, 2.—
    B.
    Trop.:

    sapientiam, temperantiam, fortitudinem copulatas esse docui cum voluptate, ut ab ea nullo modo nec divelli nec distrahi possint,

    Cic. Fin. 1, 16, 50.—
    2.
    Of persons, to separate in sentiment, to estrange, alienate:

    aliquem ab aliquo (preceded by: a conjunctione avocare, and: a familiaritate disjungere),

    id. Phil. 2, 10, 23;

    so with divellere,

    id. Planc. 42, 102.—Hence, distractus, a, um, P. a.
    A.
    Divided (very rarely):

    (conjectus animaï) divisior inter se ac distractior,

    Lucr. 4, 961.—
    B.
    Trop., distracted, perplexed:

    distractissimus tantorum onerum mole,

    Vell. 2, 114, 1.— Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > distraho

См. также в других словарях:

  • Asunder — Screenshot von Asunder Basisdaten Entwickler Andrew Smith Aktuelle Version …   Deutsch Wikipedia

  • Asunder — A*sun der, adv. [Pref. a + sunder.] Apart; separate from each other; into parts; in two; separately; into or in different pieces or places. [1913 Webster] I took my staff, even Beauty, and cut it asunder. Zech. xi. 10. [1913 Webster] As wide… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • asunder — mid 12c., contraction of O.E. on sundran (see SUNDER (Cf. sunder)). M.E. used to know asunder for distinguish, tell apart …   Etymology dictionary

  • asunder — index apart, disconnected, discrete, disperse (scatter), separate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • asunder — [adv] apart; into pieces disconnected, disjoined, divided, in half, loose, separated, split, torn, to shreds; concept 785 Ant. together …   New thesaurus

  • asunder — ► ADVERB archaic or literary ▪ apart. ORIGIN Old English …   English terms dictionary

  • asunder — [ə sun′dər] adv. [ME < OE on sundran < on, on + sundor: see SUNDER] 1. into parts or pieces 2. apart or separate in direction or position …   English World dictionary

  • Asunder — Infobox Software name = Asunder caption = A Screen Shot of Asunder. developer = Andrew Smith latest release version = 1.0 latest release date = 2008 04 26 operating system = Linux, BSD genre = CD Ripper license = GNU GPL v2 website =… …   Wikipedia

  • asunder — [[t]əsʌ̱ndə(r)[/t]] ADV: ADV after v If something tears or is torn asunder, it is violently separated into two or more parts or pieces. [LITERARY] ...a dress rent asunder from shoulder to hem... The debate is tearing Wall Street asunder …   English dictionary

  • asunder — /əˈsʌndə / (say uh sunduh) adverb 1. into separate parts; in or into pieces: *a sudden ghastly rending asunder of the clouds showed far below them the heaving ocean –marcus clarke, 1874. 2. apart or widely separated: *They struggled on, asunder… …  

  • asunder — adverb or adjective Date: 14th century 1. into parts < torn asunder > 2. apart from each other in position < wide asunder > …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»