Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

assŭētus

  • 21 inassuetus

    in-assuētus, a, um, ungewohnt, ungewöhnlich, equus, Ov.: manus (Plur.), Ov.: opus alci, Claudii or. fr.: sermonis genus, Sulp. Sev. – inassuetum (est) m. folg. Infin., Sil. 3, 236.

    lateinisch-deutsches > inassuetus

  • 22 militia

    mīlitia, ae, f. (miles), der Kriegsdienst, Felddienst, Dienst im Kriege, im Felde, I) eig.: militiae disciplina, Cic.: militiae munus, Caes.: militiae dux, Hor.: militiae magna scientia, Sall.: vacatio militiae, Befreiung vom Kriegsdienste, Caes.: militia assidua, Liv.: trium et viginti annorum militia durissima, Liv.: m. ignominiosa, Liv.: perennis, Liv.: segnis, Liv.: voluntaria, Liv.: militiam abnuere, Liv.: assuescere militiae, Liv. (u. so otio magis castrorum quam bellicae assuetus militiae, Vell.): capessere militiam, sich dem K. widmen, Plin.: detrectare militiam, Cic. fr., Liv. u.a.: sibi quisque militiam sumpserat, Tac.: in castris per laborem usu militiam discere, Sall.: sub assidua militia esse, Liv.: exhaurire militiam, Liv.: perennem militiam facere, Liv.: ferre militiam saevam, Hor.: habere militiae vacationem, Caes.: iniungere militiam, Liv.: obligare alqm militiae sacramento, Cic.: pati ignominiosam militiam, Liv.: perfunctum esse iam militiā, Liv.: in disciplinam militiae proficisci, in die Schule des Kriegsdienstes, Cic.: profiteri voluntariam extra ordinem militiam, Liv.: prima militia (das Andenken an den ersten Kriegsdienst) renovabitur, Cic.: militiam sequi, Kriegsdienste tun, dienen, Cic.: voluntariis mercede secutis militiam, Liv.: simulatione insaniae subterfugere militiam, Cic.: suscipere militiam, Liv.: sub te magistro tolerare militiam, Verg.: militiā solvi, schimpflich (zur Strafe) entlassen werden, Tac. – haec mea militia est, das ist mein Dienst (v. Dichter), Ov. fast. 2, 9: u. ironisch, haec urbana militia respondendi, scribendi, cavendi plena sollicitudinis ac stomachi, Cic. Mur. 19. – Genet. militiae, im Felde (Kriege), Sall. u.a. (s. Fabri Sall. Iug. 84, 2). – oft verb. domi militiaeque im Krieg u. Frieden, Cic. u.a.; dafür auch et domi et militiae, Cic., militiae et domi, Ter. u. Sall. fr.: militiaeque domique, Liv. – militiae magister, Heermeister (= Feldherr), Liv. 22, 23, 2. – Plur. militiae = die verschiedenen Arten von Kriegsdienst, Tibull. u.a. (s. Walther Tac. hist. 3, 18). – II) meton.: 1) der Feldzug, praeclara in Hispania D. Bruti militia fuit, Vell.: adversus Graecos, Iustin. – 2) eine Offizierstelle, oft b. ICt. – u. eine zum Militäretat gehörige Hausbeamtenstelle am Hofe des Kaisers, Prud. cath. praef. 19. – a militīs = militiis, etwa »Kriegssekretär«, Corp. inscr. Lat. 11, 6120. – 3) die Soldaten, die Miliz, m. Romana, Val. Max. 1, 6, 11: hic pars militiae, dux erat ille ducum, Ov. her. 8, 46: cum omni militia interfici, Iustin. 32, 2, 2: cogere militiam, Liv. 4, 26, 3. – / arch. Genet. militiai, Lucr. 1, 29: Dat. militie, Corp. inscr. Lat. 5, 898. – Nbf. meilitia, wov. meilitiam, Lucil. 359.

    lateinisch-deutsches > militia

  • 23 punctim

    pūnctim, Adv. (pungo), stichweise, auf den Stich (Ggstz. caesim), Hispanus punctim magis quam caesim assuetus petere hostem, Liv.: quid interest, caesim moriar an punctim? Sen.: non caesim, sed punctim ferire discebant, Veget. mil.: miles urgere eminus, comminus, gladiis, hastis, punctim, caesim ferire, Pacat. pan.

    lateinisch-deutsches > punctim

  • 24 Bedürfnis

    Bedürfnis, I) das Bedürfen als Zustand: indigentia (absol., das materielle B.). – desiderium (Verlangen nach etwas). – necessitas (Notdurft, das Benötigtsein, z. B. somni). – usus (notwendiger Gebrauch). – inopia (der Mangel u. das daraus hervorgehende materielle Bed., absol. od. mit Genet.); verb. inopia atque indigentia. – das B. einer Sache empfinden, fühlen, alqā re od. alcis rei indigere (nötig haben, brauchen); alqd desiderare (etwas ungern vermissen); alqd expetere (nach etw. Verlangen tragen, z. B. ea studia sero admodum [erst gar spät]; necesse sibi esse arbitrari mit Infin. (etwas für sich für notwendig ansehen, etw. für sich als ein Bedürfnis ansehen, z. B. philosophari). – ein natürliches B., desiderium naturale corporis; naturae desiderium oder necessitas. – II) das, was man bedarf: usus. – necessitas. res necessaria (Notwendigkeit, nötige Sache). – Bedürfnisse, res, quibus homines utuntur: meine B., usibus meis (nostris) necessaria(n. pl.): notwendige B., res, quibus carere non possumus: natürliche B., ea, quae natura desiderat: B. des Lebens, res ad vitam necessariae; usus vitae necessarii; quae sunt ad vivendum necessaria; quae ad victum cultumque pertinent (ähnlich unserm: was zur Leibes Nahrung u. Notdurft gehört): Getreide, Holz u. andere B., frumentum lignaque et cetera necessaria usibus: viele B. haben, multis egere rebus ad vivendum: wenige, paucis contentum esse; continentissimum esse: sich an viele B. gewöhnen, mentem corpusquepluribus assuescere: an wenige B. gewöhnt, parce vivere assuetus: die B. auf der Reise mit sich führen, utilia secum portare: sich auf die B. der Natur beschränken, se ad id quod natura exigit componere.

    deutsch-lateinisches > Bedürfnis

  • 25 genügsam

    genügsam, parvo od. paululo contentus (mit wenigem zufrieden). – parvo beatus (bei wenigem glücklich). – suo contentus (mit dem Seinigen zufrieden). – continens (seine Begierden und Wünsche einschränkend). – parce vivere assuetus (enthaltsam zu leben gewohnt). – sobrius (nüchtern, frugal, z.B. mensa). – wie g., quantulo contentus.Adv.parce. continenter. sobrie (z.B. vivere). Genügsamkeit, continentia (Einschränkung seiner Begierden und Wünsche). – animi aequitas (Gleichmut in bezug auf Wünsche und Verlangen).

    deutsch-lateinisches > genügsam

  • 26 gewohnt

    gewohnt, eine Sache, assuefactus od. assuetus alqā re od. ad alqd. – captus alcis rei cupidine (einmal ergriffen von Begierde nach etwas, z.B. das Herrschen einmal g., captus imperii cupidine). – Ist es = »gewöhnlich«, s. d. – nicht g., s. ungewohnt. – eine Sache g. sein, assuevisse od. consuevisse alqā re od. ad alqd (assuevisse auch in alqd): g. sein. zu etc., assuevisse od. consuevisse mit folg. Infin.; assuevisse pati alqd (sich gewöhnt haben, etw. zu ertragen, z.B. claram lucem); solere od. solitum esse (pflegen) mit Infin. (z.B. stato die convenire); didicisse mit Infin. (gelernt haben, z.B. mori). – g. werden, s. (sich) gewöhnen. – wie er (zu tun) g. ist, ut solet, assolet; ut instituit; ut facere consuevit: wie er jährlich (zu tun) g. war, ut quotannis facere consuerat. – ich bin es so g., sie est meus mos: ich bin es von ihm g., ita facere solet; hic est eius mos.

    deutsch-lateinisches > gewohnt

  • 27 gewöhnen

    gewöhnen, jmd. ( daran), zu etc. od. daß er etc., daß er nicht etc., consuefacere alqm m. folg. Infin. od. mit folg. ut od. ne u. Konj.; alqm assuefacere m. Infin. – jmd. an etwas gewöhnen, alqm assuefacere alqā re. – alci afferre consuetudinem mit Genet. Gerundii [1122] (z.B. serviendi). – an etwas gewöhnt sein, durch die Perfekta consuevisse, assuevisse, didicisse m. Infin. (s. im folg.). – sich gewöhnen, consuescere od. assuescere, entweder mit folg. Infin. (bes. wenn im Deutschen »zu etc.« folgt), od. mit Abl., od. ad alqm od. alqd, ass. auch mit in alqd (wenn »an etc.« folgt). – se assuefacere alqā re. – assuescere pati alqd (gewohnt werden, etw. zu ertragen, z.B. claram lucem). – discere alqd od. m. folg. Infin. (lernen, z.B. deteriora: u. mori [an den Tod]: u. didici esse infelix, ich habe mich od. ich bin an das Unglück gewöhnt). – sich durch lange Übung an etw. g., magnā exercitatione animum durare, ut patiatur alqd (durch lange Übung das Gemüt abhärten, damit es etw. ertragen lerne, z.B. conspectum accessumque mortis). – sich an die Menschen g., assuescere ad homines; assuescere non reformidare homines: sich aneinander gewöhnt haben, consuesse esse unā (auch v. Tieren): sich daran g., sich so g., daß man etc., in eam se consuetudinem adducere, ut etc.an etwas gewöhnt, assuefactus od. assuetus alqā re. – an etw. nicht gewöhnt, s. (einer Sache) ungewohnt.

    deutsch-lateinisches > gewöhnen

  • 28 kampfgewohnt

    kampfgewohnt, *bello assuetus.

    deutsch-lateinisches > kampfgewohnt

  • 29 krieggerüstet

    krieggerüstet, s. kriegfertig. – krieggeübt, (in) bello od. in armis exercitatus, im Zshg. auch bl. exercitatus. – multum in bello versatus (der viel im Kriege gewesen ist). – krieggewohnt, bellis assuetus.

    deutsch-lateinisches > krieggerüstet

  • 30 mordgewohnt

    mordgewohnt, *caedibus assuetus.

    deutsch-lateinisches > mordgewohnt

  • 31 räuberisch

    räuberisch, rapax (raubsüchtig). – praedatorius (aufs Beutemachen ausgehend, z.B. navis). – latrociniis assuetus (an Straßenräubereien gewöhnt, z.B. gens). – latrocinio similis (einer Straßenräubereiähnlich, straßenräuberisch). – r. Gesindel, s. Raubgesindel. – Adv.latronum (praedonum) more od. ritu.

    deutsch-lateinisches > räuberisch

  • 32 straßenräuberisch

    straßenräuberisch, latrocinio similis (einer Straßenräuberei ähnlich, z.B. pugna). – latrociniis assuetus (an Straßenraub gewöhnt, z.B. Volk). – Adv.*latronum more; *ut latrones assolent.

    deutsch-lateinisches > straßenräuberisch

  • 33 succedo

    succēdo, ĕre, cessi, cessum    - intr. et qqf. tr. [st2]1 [-] s'avancer sous, se mettre sous, entrer. [st2]2 [-] s'avancer en bas de, s'approcher de, aller en avant. [st2]3 [-] s'avancer de bas en haut, monter, gravir, escalader, s'élever. [st2]4 [-] s'avancer à la suite, venir après, remplacer, succéder, hériter. [st2]5 [-] aboutir, réussir, prospérer.    - nubes succedunt soli, Lucr.: les nuages s'avancent sous le soleil (les nuages voilent le soleil).    - succedere moenibus: s'approcher des remparts.    - succedere dominationi: se ranger sous la domination.    - succedere urbi, Virg.: entrer dans une ville.    - succedere oneri, Virg.: se charger d'un fardeau.    - succedere hostili dextrae, Virg.: s'offrir aux coups de l'ennemi.    - tumulo succedere terrae, Virg. En. 11, 103: être enterré.    - rex succedit aquae, Ov. M. 11, 142: le roi entre dans l'eau.    - serpens imo successit tumulo, Virg. En. 5, 93: le serpent s'en alla au fond du tombeau.    - classis paulatim successit, Tac. A. 3, 1: la flotte s'avança progressivement dans le port.    - quae probationi succedunt, Quint. 3, 9, 1: ce qui se rattache à la preuve.    - sub acumen stili succedere, Cic. de Or. 1, 33, 151: [se présenter au bout du stylet] = se présenter sous la plume.    - succedere sub montem, Caes. B. C. 1, 45: s'avancer jusqu'au pied de la montagne.    - ubicumque iniquo successum est loco, Liv. 9. 31: partout où l'on s'était engagé sur un terrain défavorable.    - jussit promptissimum quemque succedere, Tac. An. 2, 81: il ordonna aux plus résolus de monter à l'assaut.    - succedere alto caelo (succedere ad superos), Virg.: s'élever jusqu'au ciel.    - fons quo mare succedit longius, Caes. BC. 2, 24, 4: source vers laquelle la marée remonte assez loin.    - succedere in stationem, Caes.: relever un poste.    - succedere in pugnam (in certamen): se présenter à son tour pour combattre, remplacer des combattants.    - succedere proelio (pugnae): se présenter à son tour pour combattre, remplacer des combattants.    - succedere in locum alicujus (succedere alicui): prendre la place de qqn, se substituer à qqn, suppléer qqn.    - aspicit in lignum succedere suras, Ov. M. 11, 80: elle voit le bois monter dans ses mollets. (elle voit ses mollets se métamorphoser en bois).    - quod tibi succederetur, Cic. Pis. 36, 88: parce qu'on te donnait un successeur.    - ad alteram partem succedunt Ubii, Caes. BG. 4, 3: de l'autre côté vient le pays des Ubiens.    - hoc succedit bene (lepide): l'affaire a du succès.    - voti succedere partem, Virg. En. 11, 794: (il voulut) qu'une partie de son voeu se réalisât.    - si quando minus succedet, Cic. Or. 28, 98: en cas d'échec.    - haec minus prospere succedebant: ces plans ne réussissaient guère, ces plans échouaient.
    * * *
    succēdo, ĕre, cessi, cessum    - intr. et qqf. tr. [st2]1 [-] s'avancer sous, se mettre sous, entrer. [st2]2 [-] s'avancer en bas de, s'approcher de, aller en avant. [st2]3 [-] s'avancer de bas en haut, monter, gravir, escalader, s'élever. [st2]4 [-] s'avancer à la suite, venir après, remplacer, succéder, hériter. [st2]5 [-] aboutir, réussir, prospérer.    - nubes succedunt soli, Lucr.: les nuages s'avancent sous le soleil (les nuages voilent le soleil).    - succedere moenibus: s'approcher des remparts.    - succedere dominationi: se ranger sous la domination.    - succedere urbi, Virg.: entrer dans une ville.    - succedere oneri, Virg.: se charger d'un fardeau.    - succedere hostili dextrae, Virg.: s'offrir aux coups de l'ennemi.    - tumulo succedere terrae, Virg. En. 11, 103: être enterré.    - rex succedit aquae, Ov. M. 11, 142: le roi entre dans l'eau.    - serpens imo successit tumulo, Virg. En. 5, 93: le serpent s'en alla au fond du tombeau.    - classis paulatim successit, Tac. A. 3, 1: la flotte s'avança progressivement dans le port.    - quae probationi succedunt, Quint. 3, 9, 1: ce qui se rattache à la preuve.    - sub acumen stili succedere, Cic. de Or. 1, 33, 151: [se présenter au bout du stylet] = se présenter sous la plume.    - succedere sub montem, Caes. B. C. 1, 45: s'avancer jusqu'au pied de la montagne.    - ubicumque iniquo successum est loco, Liv. 9. 31: partout où l'on s'était engagé sur un terrain défavorable.    - jussit promptissimum quemque succedere, Tac. An. 2, 81: il ordonna aux plus résolus de monter à l'assaut.    - succedere alto caelo (succedere ad superos), Virg.: s'élever jusqu'au ciel.    - fons quo mare succedit longius, Caes. BC. 2, 24, 4: source vers laquelle la marée remonte assez loin.    - succedere in stationem, Caes.: relever un poste.    - succedere in pugnam (in certamen): se présenter à son tour pour combattre, remplacer des combattants.    - succedere proelio (pugnae): se présenter à son tour pour combattre, remplacer des combattants.    - succedere in locum alicujus (succedere alicui): prendre la place de qqn, se substituer à qqn, suppléer qqn.    - aspicit in lignum succedere suras, Ov. M. 11, 80: elle voit le bois monter dans ses mollets. (elle voit ses mollets se métamorphoser en bois).    - quod tibi succederetur, Cic. Pis. 36, 88: parce qu'on te donnait un successeur.    - ad alteram partem succedunt Ubii, Caes. BG. 4, 3: de l'autre côté vient le pays des Ubiens.    - hoc succedit bene (lepide): l'affaire a du succès.    - voti succedere partem, Virg. En. 11, 794: (il voulut) qu'une partie de son voeu se réalisât.    - si quando minus succedet, Cic. Or. 28, 98: en cas d'échec.    - haec minus prospere succedebant: ces plans ne réussissaient guère, ces plans échouaient.
    * * *
        Succedo, succedis, pen. prod. successi, successum, succedere, Datiuo iungitur. Virgilius, Tecto assuetus coluber succedere. Aller dessoubs.
    \
        Nostris succede penatibus hospes. Virgil. Entre.
    \
        Rex iussae succedit aquae. Ouid. Le roy Midas se plonge dedens la riviere nommee Pactolus, ainsi qu'il luy avoit esté commandé par Bacchus.
    \
        Antro successimus. Virgil. Nous entrasmes dedens, etc.
    \
        Succedere muris. Liuius. S'approcher des murailles, Faire les approches.
    \
        Portis succedunt. Caes. Viennent jusques aux portes.
    \
        Tectis succedere. Ouid. Entrer dedens la maison.
    \
        Sensim ad montes succedit. Liu. Il monte, etc.
    \
        Murum succedere. Tacit. Monter et grimper ou gravir.
    \
        Minutatim succedere. Lucret. Entrer petit à petit.
    \
        Succedere. Cic. Succeder à aucun et estre mis en sa place.
    \
        Eques in pugnam succedit. Liuius. Entre dedens la bataille et meslee.
    \
        Sub primam nostram aciem successerunt. Caes. Veindrent frapper et donner dedens.
    \
        Successit vicarius muneri alterius. Cic. Il a esté mis à l'office d'un autre, Il succeda en la place et charge d'autruy.
    \
        Ad summum succedere honorem. Lucret. Monter à, etc.
    \
        AEsopi fabellae fabulis nutricularum proxime succedunt. Quintil. Approchent fort, et resemblent aux fables, etc.
    \
        Si proinde, vt ipse mereor, mihi successerit. Plancus Ciceroni. S'il m'advient comme, etc.
    \
        Nihil semper floret, aetas succedit aetati. Cic. Un aage vient apres l'autre.
    \
        Negotium omne iam succedit sub manus. Plaut. Vient à bien, Prospere, Succede.
    \
        Hac non successit, alia aggrediemur via. Terent. La chose n'est pas venue à bien en ceste maniere.
    \
        Succedit ex sententia. Cicero. La chose me vient à gré, et ainsi que je desire.
    \
        Quod si successerit alienari mente, vel ex equo hominem decidere. Plin. S'il advient que, etc.
    \
        Successum est, Impersonaliter. Cicero, Quum Macedoniam obtineret, neque ei successum esset. Et n'y eust personne qui fust envoyé en sa place.

    Dictionarium latinogallicum > succedo

  • 34 adsuetudo

    adsūetūdo, adsuētus, s. assuetudo, assuetus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > adsuetudo

  • 35 evinco

    ē-vinco, vīcī, victum, ere, jmd. von Grund aus, d.i. gänzlich besiegen, vollständig überwinden, über jmd. vollständig die Oberhand gewinnen, I) eig.: 1) leb. Wesen: imbelles Aeduos, Tac. ann. 3, 46. – 2) lebl. Objj.: a) Schwierigkeiten, ein Übel usw. vollständig überwinden, über etwas Herr werden, etw. überstehen, sed evicit omnia assuetus praedae miles, Liv.: morbos, Col.: somnos, Ov.: evicti rogi, aus denen sich der Schatten losgerungen hat, Prop.: certa lineamenta evicerunt spississimam noctem, Petron. – b) durch seine Anzahl vollständig die Oberhand gewinnen über usw., evincit herbas lupinum, überwuchert gänzlich, Plin.: platanus caelebs evincet ulmos, wird gänzlich unterdrücken (= wird vom Felde verdrängen), Hor. – c) eine Örtlichkeit vollständig überwinden = über sie ganz hinausgelangen, -treten, -ragen usw. (s. Burmann Ov. her. 19, 155), aequora, litora, Ov.: os Ponti, Plin.: oppositas gurgite moles (v. Strom), Verg.: arbor celso vertice evincit (überragt weit) nemus, Sen. poët. – II) übtr.: A) im allg., u. zwar: a) eine Person überwinden, sodaß sie sich zu etwas versteht = jmd. völlig erweichen, zu etwas vermögen, gew. im Passiv = überwunden, besiegt werden, sich erweichen lassen, zu etwas vermocht werden, -sich bewegen lassen, lacrimis, dolore, precibus evinci (evictus), Verg., Ov.
    ————
    u.a.: blandimentis vitae evicta (sc. ad vivendum), Tac.: supremis eius necessitatibus ad miserationem evinci, sich zum Mitleid erweichen lassen, Tac.: evinci ambitu civitetis in gaudium, durch die ihr öffentlich erwiesene Aufmerksamkeit zur Freude vermocht werden, Tac.: nec ut revocaret umquam ullis populi precibus potuit evinci, Suet. – b) über einen Affekt die Oberhand gewinnen, den Sieg davontragen, siegen, ihn besiegen, firmitas in perferendis et evincendis doloribus, Sen.: evicit miseratio iusta sociorum superbiam ingenitam, Liv. – B) insbes.: 1) (wie νικαν) es (eine Forderung usw.) durchsetzen, es dahin bringen, daß usw., mit folg. ut u. Konj., evincunt instando, ut litterae sibi ad Tarquinios darentur, Liv.: summā ope evicerunt, ut M. Furius Camillus crearetur, Liv. – 2) unumstößlich dartun, mit folg. Acc. u. Infin., si puerilius his ratio (Vernunft) esse evincet amare, Hor. sat. 2, 3, 250. – 3) als spät. jurist. t. t. = etw. auf gerichtl. Wege auswirken, wiedererlangen, sive totam rem sive partem, ICt.: servum, ICt.: puer evincitur ab assertore, Ps. Quint. decl.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > evinco

  • 36 imperium

    imperium, iī, n. (impero), I) der Befehl, Machtspruch, das Gebot, der Auftrag, die Anordnung, A) im allg.: imperio Iovis, Verg., pueri, Ov.: imperiis assuetus (cervus), Verg.: ad omne imperium suum parati et intenti, Curt.: imperium accipere, Befehl bekommen, Liv.: imperium exsequi, vollziehen, Ter.: imperium abnuere, den Gehorsam verweigern, Liv.: imperiis patris oboedientem esse, Plaut.: alqm imperio (auf B.) alcis confodere, Flor. – Plur., decumarum imperia, die Zehntauflagen, Cic. Verr. 4, 111. – B) insbes., die Verordnung des Arztes, Plin. pan. 22, 3. – II) die Macht, zu befehlen, Gewalt der Eltern, der Herrschaft über das Gesinde usw., A) im allg.: domesticum, Cic.: summa imperii custodiae, Oberbefehlshaberamt über die Gefängnisse, Nep.: esse sub imperio matris, Ter.: iussa deûm imperiis egere suis, Verg.: imperium habere in alqm, Ter.: est mihi imperium in re, Plaut.: übtr., terra numquam recusat imperium (agricolae), Cic.: pro imperio, vermöge der Macht, zu befehlen, als Gebieter, gebieterisch, Ter. u. Liv.: imp. sui, Selbstbeherrschung, Plin.: immoderati adversus se imperii fuit, Sen.: animi imperio, corporis servitio magis utimur, den G. haben wir zum Herrschen, den K. mehr zum Dienen, Sall. – B) insbes.: 1) die (höchste) Gewalt, a) in einer Stadt, im Staate od. Lande, die Gewalt, Amtsgewalt, Oberge-
    ————
    walt, Staatsgewalt, das Regiment, die Regierung, die Herrschaft, Oberherrschaft, unius imperium, die Alleinherrschaft, Liv.: acerbitas imperii, Nep.: provinciae, Caes.: imperio eius, unter seiner Regierung, Liv.: regere urbem imperio, als König, Liv. (u. so populi, non regum imperio regi, Curt.): cadere sub populi Rom. imperium, Cic.: sub populi Rom. imperium redigere, Caes.: de imperio decertare od. dimicare, Cic.: in imperio esse, im Besitze der Gewalt sein, herrschen, regieren, Liv.: summo imperio esse, die höchste Gewalt in Händen haben, Cic.: regum timendorum in proprios greges, reges in ipsos imperium est Iovis, Hor. – b) von einem einzelnen Amte, wie des Konsuls, Statthalters, die Amtsgewalt, Cic.: dah. im Plur. imperia, Befehlshaberstellen, Ehrenstellen in der Provinz (Ggstz. magistratus, d.i. in der Stadt), Suet.: so auch extraordinaria, Suet. (vgl. Bremi Suet. Caes. 54). – c) v. der kaiserlichen Regierung, imperii singularis regimen, Monarchie, Lact.: in imperium vocitari, Vopisc.: militaribus usque ad imperium gradibus evectus, Treb. Poll.: imperium recipere, deponere, Suet.: ducatus et imperia ludere, Generalissimus u. Kaiser, Suet. Ner. 35, 5. – 2) die Gewalt über das Heer, der Oberbefehl, die Befehlshaberstelle, das Kommando, summum imperium, Cic.: summa imperii, Cic. u. Nep.: maritimum, Oberbefehl zur See, Caes. u. Nep.: imperia magistra-
    ————
    tusque, Würden im Kriege u. Frieden, Nep.: magistratus gerere, imperia suscipere, Lact.: dare alci imperium, Cic. u. (Ggstz. demere) Sall. fr.: in imperio od. in imperiis esse, Feldherr sein, eine Feldherrnstelle bekleiden, Suet. u. Tac.: cum imperio esse, ein Kommando (einen Oberbefehl) haben, Cic.: cum summo imperio et potestate esse, Inhaber der höchsten Militär- u. Zivilgewalt sein, Cic.: alci imperium prorogare, Cic. u. Liv.: classem imperio praesens regebat, befehligte die Fl. in eigener Person, Plin. ep. – duo imperia, einzelne militärische Würden, Liv. – ironisch, imperium iudiciorum tenere velle, in den G. kommandieren, nach Willkür schalten wollen, Cic. Verr. 2, 77. – C) meton.: 1) der Befehlende, a) (wie ἀρχαί) = obrigkeitliche Behörde, Beamte, in conspectu summi imperii, Val. Max. 9, 12 ext. 1: erat plena lictorum et imperiorum provincia, Caes. b. c. 3, 32, 4. – b) Militärbehörden, imperia et potestates, Militär- u. Zivilbehörden, Cic. Phil. 2, 52; de legg. 3, 9: u. kommandierende Offiziere, Befehlshaber, Auct. b. Alex. 67, 1. – 2) der Befehligte, Regierte, a) das Verwaltungsgebiet, imperium tuum, Cic. ep. 1, 7, 6. – b) ein großes, unter einem Herrscher stehendes Reich, wie das römische, das röm. Reich, der röm. Staat, finium imperii nostri propagatio, Cic.: immensum imperii corpus, Tac.: adiectis Britannis imperio, Hor. – dah. c) das Reich, der Staat =
    ————
    die Untertanen, Plin. nat. hist. praef. § 2. Plin. pan. 10, 6. – impeirium, Corp. inscr. Lat. 2, 5041.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imperium

  • 37 inassuetus

    in-assuētus, a, um, ungewohnt, ungewöhnlich, equus, Ov.: manus (Plur.), Ov.: opus alci, Claudii or. fr.: sermonis genus, Sulp. Sev. – inassuetum (est) m. folg. Infin., Sil. 3, 236.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inassuetus

  • 38 militia

    mīlitia, ae, f. (miles), der Kriegsdienst, Felddienst, Dienst im Kriege, im Felde, I) eig.: militiae disciplina, Cic.: militiae munus, Caes.: militiae dux, Hor.: militiae magna scientia, Sall.: vacatio militiae, Befreiung vom Kriegsdienste, Caes.: militia assidua, Liv.: trium et viginti annorum militia durissima, Liv.: m. ignominiosa, Liv.: perennis, Liv.: segnis, Liv.: voluntaria, Liv.: militiam abnuere, Liv.: assuescere militiae, Liv. (u. so otio magis castrorum quam bellicae assuetus militiae, Vell.): capessere militiam, sich dem K. widmen, Plin.: detrectare militiam, Cic. fr., Liv. u.a.: sibi quisque militiam sumpserat, Tac.: in castris per laborem usu militiam discere, Sall.: sub assidua militia esse, Liv.: exhaurire militiam, Liv.: perennem militiam facere, Liv.: ferre militiam saevam, Hor.: habere militiae vacationem, Caes.: iniungere militiam, Liv.: obligare alqm militiae sacramento, Cic.: pati ignominiosam militiam, Liv.: perfunctum esse iam militiā, Liv.: in disciplinam militiae proficisci, in die Schule des Kriegsdienstes, Cic.: profiteri voluntariam extra ordinem militiam, Liv.: prima militia (das Andenken an den ersten Kriegsdienst) renovabitur, Cic.: militiam sequi, Kriegsdienste tun, dienen, Cic.: voluntariis mercede secutis militiam, Liv.: simulatione insaniae subterfugere militiam, Cic.: suscipere militiam, Liv.: sub te magistro tolerare militiam, Verg.:
    ————
    militiā solvi, schimpflich (zur Strafe) entlassen werden, Tac. – haec mea militia est, das ist mein Dienst (v. Dichter), Ov. fast. 2, 9: u. ironisch, haec urbana militia respondendi, scribendi, cavendi plena sollicitudinis ac stomachi, Cic. Mur. 19. – Genet. militiae, im Felde (Kriege), Sall. u.a. (s. Fabri Sall. Iug. 84, 2). – oft verb. domi militiaeque im Krieg u. Frieden, Cic. u.a.; dafür auch et domi et militiae, Cic., militiae et domi, Ter. u. Sall. fr.: militiaeque domique, Liv. – militiae magister, Heermeister (= Feldherr), Liv. 22, 23, 2. – Plur. militiae = die verschiedenen Arten von Kriegsdienst, Tibull. u.a. (s. Walther Tac. hist. 3, 18). – II) meton.: 1) der Feldzug, praeclara in Hispania D. Bruti militia fuit, Vell.: adversus Graecos, Iustin. – 2) eine Offizierstelle, oft b. ICt. – u. eine zum Militäretat gehörige Hausbeamtenstelle am Hofe des Kaisers, Prud. cath. praef. 19. – a militīs = militiis, etwa »Kriegssekretär«, Corp. inscr. Lat. 11, 6120. – 3) die Soldaten, die Miliz, m. Romana, Val. Max. 1, 6, 11: hic pars militiae, dux erat ille ducum, Ov. her. 8, 46: cum omni militia interfici, Iustin. 32, 2, 2: cogere militiam, Liv. 4, 26, 3. – arch. Genet. militiai, Lucr. 1, 29: Dat. militie, Corp. inscr. Lat. 5, 898. – Nbf. meilitia, wov. meilitiam, Lucil. 359.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > militia

  • 39 punctim

    pūnctim, Adv. (pungo), stichweise, auf den Stich (Ggstz. caesim), Hispanus punctim magis quam caesim assuetus petere hostem, Liv.: quid interest, caesim moriar an punctim? Sen.: non caesim, sed punctim ferire discebant, Veget. mil.: miles urgere eminus, comminus, gladiis, hastis, punctim, caesim ferire, Pacat. pan.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > punctim

  • 40 assuesco

    assuescere, assuevi, assuetus V
    accustom, become/grow accustomed to/used to/intimate with; make familiar

    Latin-English dictionary > assuesco

См. также в других словарях:

  • Dypterygia assuetus — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum …   Wikipedia

  • ad mordendum assuetus — /aed mordendam aswiytas/ accustomed to bite A material averment in declarations for damage done by a dog to persons or animals …   Black's law dictionary

  • ad mordendum assuetus — /aed mordendam aswiytas/ accustomed to bite A material averment in declarations for damage done by a dog to persons or animals …   Black's law dictionary

  • ad mordendum assuetus — Accustomed to bite …   Ballentine's law dictionary

  • asueto — (Del bajo lat. festum assuetum, fiesta acostumbrada < lat. assuetus, participio de assuescere, acostumbrar.) ► sustantivo masculino Vacación o descanso breve: ■ dieron un día de asueto a los estudiantes. * * * asueto, a (del lat. «assuētus») 1 …   Enciclopedia Universal

  • accoutumer — Accoutumer, act. acut. Est usiter et prendre en coutume quelque chose, Assuescere, Consuescere, Consuefacere, Assuefacere, l Espagnol dit de mesme, Acostumbrar, Et est composé de A preposition, et Coutumer. Accoutumer une ville libre à son… …   Thresor de la langue françoyse

  • Assuefaction — As sue*fac tion, n. [L. assuefacere to accustom to; assuetus (p. p. of assuescere to accustom to) + facere to make; cf. OF. assuefaction.] The act of accustoming, or the state of being accustomed; habituation. [Obs.] [1913 Webster] Custom and… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Assuetude — As sue*tude, n. [L. assuetudo, fr. assuetus accustomed.] Accustomedness; habit; habitual use. [1913 Webster] Assuetude of things hurtful doth make them lose their force to hurt. Bacon. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ficus citrifolia — Taxobox name = Strangler Fig regnum = Plantae divisio = Magnoliophyta classis = Magnoliopsida ordo = Rosales familia = Moraceae genus = Ficus subgenus = Urostigma species = F. citrifolia binomial = Ficus citrifolia binomial authority = Hort. ex… …   Wikipedia

  • List of Linyphiidae species I-P — This page lists all described species from I to P of the spider family Linyphiidae as of June 13, 2008.Ibadana Ibadana Locket Russell Smith, 1980 * Ibadana cuspidata Locket Russell Smith, 1980 Nigeria, CameroonIberoneta Iberoneta Deeleman… …   Wikipedia

  • Pegoscapus — Taxobox name = Pegoscapus image caption = regnum = Animalia phylum = Arthropoda classis = Insecta ordo = Hymenoptera subordo = Apocrita superfamilia = Chalcidoidea familia = Agaonidae subfamilia = Agaoninae genus = Pegoscapus genus authority =… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»