-
1 simulō
simulō (not similō), āvī, ātus, āre [similis], to make like, imitate, copy, represent: nimbos et fulmen, V.: Catonem, H.: artem Ingenio suo, O.: anum, assume the form of, O.: Homeri illa Minerva simulata Mentori: simulata Troia, counterfeit Troy, O.: cupressum, i. e. depict, H.; cf. aera Alexandri voltum simulantia, imaging, H.: simulat... terram Edere fetum olivae, represents the earth producing, etc., O.— To represent, feign, assume the appearance of, pretend, counterfeit, simulate: cur simulat? T.: qui te ament ex animo ac non simulent: simulandi gratiā, S.: quasi perterritus simulans, by pretending fear, Cu.: Quid est, quod amplius simuletur? T.: mortem verbis, i. e. to pretend that she was dead, T.: studium coniurationis, S.: aegrum, pretend to be sick, L.: ad simulanda negotia altitudo ingeni incredibilis, S.: eius ficti simulatique voltūs: simulatā amicitiā, Cs.: simulato vecta iuvenco, O.: ille se Tarentum proficisci cum simulasset: simulat Iove natus abire, O.: sese probos simulare, S.* * *simulare, simulavi, simulatus Vimitate, copy; pretend (to have/be); look like; simulate; counterfeit; feint -
2 simulo
I.In gen., to make a thing like another; to imitate, copy, represent a thing (mostly poet.;II.syn. imitor): corpora igni simulata,
made like, like, Lucr. 1, 687:nimbos et non imitabile fulmen simulare,
Verg. A. 6, 591:simulet Catonem,
Hor. Ep. 1, 19, 13:cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae,
Mart. 2, 35, 1:furias Bacchi,
Ov. M. 6, 596:equam (sonus),
id. ib. 2, 668:artem (natura),
id. ib. 3, 158:anum,
to assume the form of, id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so,Homeri illa Minerva simulata Mentori,
Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy, i. e. which is copied after, built like Troy, Ov. M. 13, 721:simulata magnis Pergama,
Verg. A. 3, 349:latices simulatos fontis Averni,
id. ib. 4, 512:cupressum simulare,
to represent, paint, Hor. A. P. 20:antrum in ostro,
Sil. 15, 430. —With object-clause: Pallas... simulat... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing, etc., Ov. M. 6, 80; cf.also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia,
representing, imaging, Hor. Ep. 2, 1, 241.—In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign, pretend, counterfeit, simulate (class. and freq.).(α).With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron.):(β).nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,
Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:experiar, quid ames, quid simules,
Plaut. Ps. 1, 1, 71:(oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare,
i.e. to pretend that she was dead, Ter. Heaut. 4, 1, 23:studium conjurationis vehementer simulare,
Sall. C. 41, 5:deditionem ac deinde metum,
id. J. 36, 2:diffidentiam rei,
id. ib. 60, 5:pacem,
id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2:constantiam,
Tac. H. 1, 81:obsequium,
id. A. 12, 47 et saep.:Hannibal aegrum simulabat,
pretended to be sick, Liv. 25, 8, 12:sanum,
Ov. R. Am. 493:furentem,
Sen. Herc. Oet. 429:praegravem aut delumbem sese simulans,
Plin. 10, 33, 51, § 103:supervacaneos,
Just. 6, 6, 3.—With pro:simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum,
Just. 1, 2, 1.— Pass.:tum pol ego is essem vere, qui simulabar,
Ter. Eun. 3, 5, 58:non simulatur amor,
Ov. H. 17, 36:tecto lumine somnus,
id. ib. 21, 199:ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,
Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf.:ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus,
Cic. Caecin. 5, 14:officio simulato,
id. Rosc. Am. 38, 112:simulatā amicitiā,
Caes. B. G. 1,44:hortatur simulata conscientia adeant,
Tac. A. 2, 40 et saep.:cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum,
Cic. Off. 3, 14, 60:in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum,
id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43;with falsum,
id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5;with fucata (opp. vera),
id. Lael. 25, 95:simulato vecta juvenco,
Ov. Am. 1, 3, 23:simulatae ordine justo exsequiae,
Sil. 16, 305.—With object-clause (so most freq.):(γ).qui omnia se simulant scire,
Plaut. Trin. 1, 2, 168:ille se Tarentum proficisci cum simulasset,
Cic. Clu. 9, 27:illi reverti se in suas sedes simulaverunt,
Caes. B. G. 4, 4:simulat Jove natus abire,
Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.:id mirari te simulato,
Ter. Heaut. 5, 1, 70; id. Hec. 1, 2, 109; 1, 2, 113; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24:simulandum est, quaedam nos dicere,
Quint. 4, 5, 20; cf.:qui per ambitionem probos sese simulavere,
Sall. J. 85, 9:adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans,
Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8:simulans a Dareo se esse praemissum,
Curt. 4, 1, 29.— Pass.:schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur,
Quint. 9, 1, 14.—With quasi (mostly Plautin.):(δ).quasi affuerim simulabo atque audita eloquar,
Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51:quasi militi animum adjeceris simulare,
id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.:praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat,
Curt. 3, 13, 10. —Absol.:A.cur simulat?
Ter. And. 2, 3, 1; 1, 1, 21; 3, 4, 9:non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares,
id. Heaut. 4, 5, 34; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:simulandi gratiā,
Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.— Impers. pass.:quid est, quod amplius simuletur?
Ter. Heaut. 5, 1, 28.—Hence,sĭmŭlans, antis, P. a.* 1. 2.Sĭmŭlans, The Pretender, the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.— Advv.: sĭmŭlanter, feignedly, pretendedly, apparently (for the class. simulate):B.simulanter revictā Charite,
App. M. 8, p. 205, 36.—sĭmŭlātē, feignedly, pretendedly, not sincerely:sive ex animo id fit sive simulate,
Cic. N. D. 2, 67, 168:ficte et simulate,
id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13.— Comp.: simulatius exit proditionis opus, Petr. poët. Fragm. 28, 4. -
3 simuló
oscular, osculatory, osculant -
4 simuló kérdés
question tag -
5 ad - simulō (ass-, -similō)
ad - simulō (ass-, -similō) āvī, ātus, āre, to make like, liken, compare: convivia freto, O.: formam bipenni, Ta.: in humani oris speciem, Ta.— To copy, imitate: litterae lituraeque adsimulatae, exactly copied: iubas capitis, V.—To counterfeit, assume the form of: adsimulavit anum, O.: formam adsimulata Camerti, V. — To counterfeit, feign, pretend: nuptias, T.: odium, O.: furere: ab dexterā venire me, T.: amicum me virginis, T.: quasi exeam, T. -
6 dis-simulō
dis-simulō āvī, ātus, āre, to make unlike, disguise: tauro dissimulante deum, concealing the divinity, O.: se, to assume another form, O.: capillos Dissimulant plumae, i. e. take the place of, O.—To dissemble, hide, conceal, keep secret: etsi ea dissimulas, pretend that it is not so, T.: dissimulatus amor, T.: neque dissimulari tantum scelus poterat: rem diutius, Cs.: occultam febrem, H.: gaudia, O.: se scire, etc: quin delecter: de coniuratione, S.: quae rebus sit causa novandis, V.: Ridens dissimulare, pretend not to take my meaning, H.: dissimulant, repress their feelings, V.— To disregard, pass unnoticed, ignore: Aeolia sine supplicio dissimulata, Ta.: conscientiā belli Sacrovir diu dissimulatus, Ta. -
7 īn-simulō
īn-simulō āvī, ātus, āre, to make suspected, charge, accuse, blame, impeach: tu me insimulas, bring a charge against: Criminibus virum, O.: vilicus cum impulso tuo insimulatus esset: insimulatus falso crimine senatus, L.: Verrem avaritiae: proditionis insimulatus, Cs.: insimulant hominem fraudandi causā discessisse.—To bring as a charge: id quod ego iniuratus insimulo: neque aliud quam patientia insimulari posset, be laid to his charge, L. -
8 szorosan testhez simuló
slinky -
9 testhez simuló derékrész
midriff -
10 Simulans
I.In gen., to make a thing like another; to imitate, copy, represent a thing (mostly poet.;II.syn. imitor): corpora igni simulata,
made like, like, Lucr. 1, 687:nimbos et non imitabile fulmen simulare,
Verg. A. 6, 591:simulet Catonem,
Hor. Ep. 1, 19, 13:cum sint crura tibi, simulent quae cornua lunae,
Mart. 2, 35, 1:furias Bacchi,
Ov. M. 6, 596:equam (sonus),
id. ib. 2, 668:artem (natura),
id. ib. 3, 158:anum,
to assume the form of, id. ib. 3, 275; 6, 26; 11, 310; id. F. 4, 517; so,Homeri illa Minerva simulata Mentori,
Cic. Att. 9, 8, 2 (cf. Hom. Od. 3, 22): simulata Troja, a counterfeit Troy, i. e. which is copied after, built like Troy, Ov. M. 13, 721:simulata magnis Pergama,
Verg. A. 3, 349:latices simulatos fontis Averni,
id. ib. 4, 512:cupressum simulare,
to represent, paint, Hor. A. P. 20:antrum in ostro,
Sil. 15, 430. —With object-clause: Pallas... simulat... terram Prodere cum baccis fetum canentis olivae, represents the earth producing, etc., Ov. M. 6, 80; cf.also, transf., of a work of art: aera Fortis Alexandri vultum simulantia,
representing, imaging, Hor. Ep. 2, 1, 241.—In partic., to represent a thing as being which has no existence, to feign a thing to be what it is not (while dissimulare is to pretend a thing not to be which really is, to conceal), to assume the appearance of a thing, to feign, pretend, counterfeit, simulate (class. and freq.).(α).With acc. (in Cic. in the act. perh. only with a pron.):(β).nec ut emat melius, nec ut vendat, quicquam simulabit aut dissimulabit vir bonus,
Cic. Off. 3, 15, 61; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 4:experiar, quid ames, quid simules,
Plaut. Ps. 1, 1, 71:(oportuit) non simulare mortem verbis, re ipsā spem vitae dare,
i.e. to pretend that she was dead, Ter. Heaut. 4, 1, 23:studium conjurationis vehementer simulare,
Sall. C. 41, 5:deditionem ac deinde metum,
id. J. 36, 2:diffidentiam rei,
id. ib. 60, 5:pacem,
id. ib. 111, 4; cf.: pacem cum Scipione Sulla sive faciebat sive simulabat, Cic. Phil. 13, 1, 2:constantiam,
Tac. H. 1, 81:obsequium,
id. A. 12, 47 et saep.:Hannibal aegrum simulabat,
pretended to be sick, Liv. 25, 8, 12:sanum,
Ov. R. Am. 493:furentem,
Sen. Herc. Oet. 429:praegravem aut delumbem sese simulans,
Plin. 10, 33, 51, § 103:supervacaneos,
Just. 6, 6, 3.—With pro:simulat se pro uxore Nini filium, pro femina puerum,
Just. 1, 2, 1.— Pass.:tum pol ego is essem vere, qui simulabar,
Ter. Eun. 3, 5, 58:non simulatur amor,
Ov. H. 17, 36:tecto lumine somnus,
id. ib. 21, 199:ad simulanda negotia altitudo ingenii incredibilis,
Sall. J. 95, 3 et saep.—Esp. freq. in part. perf.:ficto officio simulatāque sedulitate conjunctus,
Cic. Caecin. 5, 14:officio simulato,
id. Rosc. Am. 38, 112:simulatā amicitiā,
Caes. B. G. 1,44:hortatur simulata conscientia adeant,
Tac. A. 2, 40 et saep.:cum ex eo quaereretur, quid esset dolus malus? respondebat: cum esset aliud simulatum, aliud actum,
Cic. Off. 3, 14, 60:in amicitiā nihil fictum est, nihil simulatum,
id. Lael. 8, 26; so (with fictum) id. ib. 18, 65; id. Off. 2, 12, 43;with falsum,
id. de Or. 2, 45, 189; id. Phil. 11, 2, 5;with fucata (opp. vera),
id. Lael. 25, 95:simulato vecta juvenco,
Ov. Am. 1, 3, 23:simulatae ordine justo exsequiae,
Sil. 16, 305.—With object-clause (so most freq.):(γ).qui omnia se simulant scire,
Plaut. Trin. 1, 2, 168:ille se Tarentum proficisci cum simulasset,
Cic. Clu. 9, 27:illi reverti se in suas sedes simulaverunt,
Caes. B. G. 4, 4:simulat Jove natus abire,
Ov. M. 2, 697; 4, 338 al.; Plaut. Aul. 3, 4, 4; id. Ep. 3, 2, 37; id. Bacch. 1, 1, 42; id. Rud. 5, 3, 43; id. Truc. prol. 18; 1, 1, 68 sq. al.:id mirari te simulato,
Ter. Heaut. 5, 1, 70; id. Hec. 1, 2, 109; 1, 2, 113; Afran. ap. Non. 511, 7; Cic. Imp. Pomp. 4, 9; id. Off. 1, 30, 108; id. Lael. 26, 99; id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13; Caes. B. C. 3, 21; Quint. 8, 2, 24:simulandum est, quaedam nos dicere,
Quint. 4, 5, 20; cf.:qui per ambitionem probos sese simulavere,
Sall. J. 85, 9:adcurrit pedes ejus feta, praegravem, delumbem sese simulans,
Plin. 10, 33, 51, § 103; Just. 3, 1, 8:simulans a Dareo se esse praemissum,
Curt. 4, 1, 29.— Pass.:schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur,
Quint. 9, 1, 14.—With quasi (mostly Plautin.):(δ).quasi affuerim simulabo atque audita eloquar,
Plaut. Am. 1, 1, 45; id. As. 4, 1, 51:quasi militi animum adjeceris simulare,
id. Mil. 3, 3, 35; id. Pers. 4, 5, 5; cf.:praefectus, quasi et ipse conterritus, simulans cuncta pavore compleverat,
Curt. 3, 13, 10. —Absol.:A.cur simulat?
Ter. And. 2, 3, 1; 1, 1, 21; 3, 4, 9:non in perpetuom ut dares, Verum ut simulares,
id. Heaut. 4, 5, 34; Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 15:simulandi gratiā,
Sall. J. 37, 4; Quint. 1, 3, 12; 6, 3, 85; Ov. M. 13, 299 al.— Impers. pass.:quid est, quod amplius simuletur?
Ter. Heaut. 5, 1, 28.—Hence,sĭmŭlans, antis, P. a.* 1. 2.Sĭmŭlans, The Pretender, the title of a comedy of Afranius (v. the Fragm. Com. Rel. p. 172 sq. Rib.), Cic. Sest. 55, 118.— Advv.: sĭmŭlanter, feignedly, pretendedly, apparently (for the class. simulate):B.simulanter revictā Charite,
App. M. 8, p. 205, 36.—sĭmŭlātē, feignedly, pretendedly, not sincerely:sive ex animo id fit sive simulate,
Cic. N. D. 2, 67, 168:ficte et simulate,
id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13.— Comp.: simulatius exit proditionis opus, Petr. poët. Fragm. 28, 4. -
11 simular
v.1 to feign.simular una enfermedad to pretend to have an illnesssimuló que no me había visto he pretended not to have seen me2 to simulate.Ella simula un ataque de nervios She simulates a nervous fit.3 to play-act, to play the part.Ella simula si Ricardo está cerca She puts on an act if Richard is nearby.4 to feign to, to pretend to.Ella simula enfermarse She feigns to get sick.* * *1 to simulate■ los especialistas simularon un accidente espectacular the stunt men simulated a spectacular accident2 (fingir) to pretend* * *verbto feign, pretend* * *VT1) [+ ataque, robo] to simulate2) (=fingir) to feign, sham* * *verbo transitivo < sentimiento> to feign; < accidente> to fake; <efecto/sonido> to simulate* * *= simulate, mimic.Ex. Cardbox, distributed by Caxton Software Publishing Company, London, is a small data base management system that simulates a stack of index cards.Ex. These variations mimic the changes in air pressure at the microphone.* * *verbo transitivo < sentimiento> to feign; < accidente> to fake; <efecto/sonido> to simulate* * *= simulate, mimic.Ex: Cardbox, distributed by Caxton Software Publishing Company, London, is a small data base management system that simulates a stack of index cards.
Ex: These variations mimic the changes in air pressure at the microphone.* * *simular [A1 ]vt1 ‹sentimiento› to feignsimuló tristeza she feigned sadness, she pretended to be sad2 ‹accidente› to fake3 ‹efecto/sonido› to simulate* * *
simular ( conjugate simular) verbo transitivo ‹ sentimiento› to feign;
‹ accidente› to fake;
‹efecto/sonido› to simulate
simular vtr (aparentar, fingir) to feign, sham: simulaba estar enfermo, he feigned illness, simuló un accidente, he pretended to have an accident
(un decorado) to represent
(un vuelo, un sonido, un ataque) to simulate, sham
' simular' also found in these entries:
Spanish:
hacer
- hacerse
- pretender
English:
fake
- sham
- simulate
* * *simular vt1. [aparentar] to feign;simular una enfermedad to pretend to have an illness;simuló que no me había visto he pretended not to have seen me2. [copiar, emular] to simulate* * *v/t simulate* * *simular vt1) : to simulate2) : to feign, to pretend* * *simular vb to simulate -
12 adsimilo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
13 adsimulatus
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
14 adsimulo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
15 assimulatus
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
16 assimulo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
17 assipondium
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
18 simulado
adj.simulated, counterfeit, phony, fictitious.past part.past participle of spanish verb: simular.* * *1→ link=simular simular► adjetivo1 simulated* * *ADJ (=representado) simulated; (=fingido) feigned* * *= simulated.Ex. For example, a model of an aircraft wing can be 'opened-up' on the screen to examine the buckling effects of the simulated loading on the wing's internal structure.* * *= simulated.Ex: For example, a model of an aircraft wing can be 'opened-up' on the screen to examine the buckling effects of the simulated loading on the wing's internal structure.
* * *simulado -dasimulatedvuelo/ataque simulado flight/attack simulation* * *
Del verbo simular: ( conjugate simular)
simulado es:
el participio
Multiple Entries:
simulado
simular
simular ( conjugate simular) verbo transitivo ‹ sentimiento› to feign;
‹ accidente› to fake;
‹efecto/sonido› to simulate
simulado,-a adjetivo simulated, imitated, pretended
simular vtr (aparentar, fingir) to feign, sham: simulaba estar enfermo, he feigned illness, simuló un accidente, he pretended to have an accident
(un decorado) to represent
(un vuelo, un sonido, un ataque) to simulate, sham
' simulado' also found in these entries:
Spanish:
simulada
English:
apparent
- make-believe
- mock
* * *simulado, -a adj1. [fingido] feigned;su tristeza era simulada he was only pretending to be sad2. [de prueba] simulated -
19 (similō)
(similō) see simulo. -
20 simulācrum
simulācrum ī, n [simulo], a likeness, image, figure, portrait, effigy, statue: eius simulacrum servare: deorum simulacra: templa adire, et ante simulacra proiecti, etc., Cs.: Vix positum Castris (the Palladium), V.: simulacra oppidorum: pugnarum, L.— An image, reflection, form, shade, phantom: quid frustra simulacra fugacia (in aquā visa) captas? O.: infelix Creüsae, ghost, V.: vana (noctis), O.: simulacra modis pallentia miris, V. — A mnemonic sign, figure, emblem: simulacris pro litteris uti.— A description, portraiture, characterization: viri copiosi, L.—Fig., a shadow, semblance, appearance, imitation, pretence: religionis simulacra fingere: aliquod civitatis: pugnaeque cient simulacra sub armis, mock-fights, V.: navalis pugnae, L.: simulacra libertatis senatui praebere, Ta.* * *likeness, image, statue
См. также в других словарях:
Simulo — Simulo, s. Capparis … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Simulo — Simulo, die Früchte von Capparis coriacea Burch. vom Kap der Guten Hoffnung, mit steinharter rotbrauner Schale. Die im Fruchtfleisch liegenden Samen liefern eine gegen Epilepsie und Hysterie angewendete Tinktur … Kleines Konversations-Lexikon
Asociación Deportivo Pasto — Saltar a navegación, búsqueda Deportivo Pasto Nombre completo Asociación Deportivo Pasto Apodo(s) Nuestro Super Depor, Equipo volcanico Fundación 12 de octubre de … Wikipedia Español
simular — Se conjuga como: amar Infinitivo: Gerundio: Participio: simular simulando simulado Indicativo presente imperfecto pretérito futuro condicional yo tú él, ella, Ud. nosotros vosotros ellos, ellas, Uds. simulo simulas simula simulamos simuláis … Wordreference Spanish Conjugations Dictionary
диссимуляция — (dissimulatio; лат. сокрытие, утаивание; дис + simulo уподоблять) утаивание заболевания или его отдельных симптомов с целью ввести в заблуждение относительно своего истинного физического или психического состояния … Большой медицинский словарь
Диссимуляция — I Диссимуляция (лат. dissimulatio сокрытие) умышленное утаивание имеющихся заболеваний или их отдельных симптомов с целью ввести в заблуждение относительно своего истинного здоровья см. Экспертиза состояния здоровья. II Диссимуляция… … Медицинская энциклопедия
Simulacra — Dieser Artikel behandelt den philosophischen Begriff. Zum Roman The Simulacra (1964) siehe Philip K. Dick, zum Roman von Daniel F. Galouye siehe Simulacron 3. Als Simulacrum oder Simulakrum (Plural: Simulacra oder Simulakren) bezeichnet man ein… … Deutsch Wikipedia
Simulacrum — Als Simulacrum oder Simulakrum (Plural: Simulacra oder Simulakren) bezeichnet man ein wirkliches oder vorgestelltes Ding, das mit etwas oder jemand anderem verwandt ist oder ihm ähnlich ist. Der lateinische Ausdruck simulacrum leitet sich über… … Deutsch Wikipedia
Simulakrum — Dieser Artikel behandelt den philosophischen Begriff. Zum Roman The Simulacra (1964) siehe Philip K. Dick, zum Roman von Daniel F. Galouye siehe Simulacron 3. Als Simulacrum oder Simulakrum (Plural: Simulacra oder Simulakren) bezeichnet man ein… … Deutsch Wikipedia
СИМУЛИРОВАТЬ — СИМУЛИРОВАТЬ, симулирую, симулируешь, совер. и несовер., кого что (от лат. simulo) Притвориться (притворяться) кем чем нибудь, создать (создавать) ложное представление о наличии чего нибудь. Симулировать ранение. Симулировать ограбление.… … Толковый словарь Ушакова
3 de septiembre — << Septiembre >> Do Lu Ma Mi Ju Vi Sa 1 … Wikipedia Español