-
1 συν-έμπορος
συν-έμπορος, mitschiffend, Reisegefährte, Begleiter; Aesch. Ch. 206. 702; auch übertr., λύπη δ' ἄμισϑός ἐστί σοι ξυνέμπορος, 722; Soph. Phil. 538 Tr. 317; Eur. Hel. 1554; ἃς ἐκ βαρβάρων ἐκόμισα ξυνεμπόρους ἐμοί, Bacch. 57; Ar. Ran. 396; οὔτε ξυνέμπορος οὔτε ἡγεμὼν ἐϑέλει γίγνεσϑαι, Plat. Phaed. 108 b; bes. Mithandelsmann, Sp.; übertr. in der Anth. ναῦς, Antiphil. 42 (VII, 635); ϑυλὰς σκήπωνι, Ant. Sid. 82 (VII, 413); vgl. noch Antiphil. 1 (IX, 415.)
-
2 προ-τομή
προ-τομή, ἡ, der vordere oder obere Theil eines Thieres, nach Poll. 1, 189. 2, 47 bei den Thieren dasselbe, was πρόςωπον bei den Menschen ist; γλαύκου, Antiphan. bei Ath. VII, 295 e; bes. Brustbild, ein Bild, das nur den Obertheil des Menschen bis zum Nabel zeigt, vgl. Antiphil. 13 ( Plan. 147); wie es an Schiffen angebracht war, Anyte 12 (XII, 215), oder der Vordertheil des Schiffes selbst.
-
3 προίκιος
-
4 πτελέα
-
5 πυρί-φλεκτος
πυρί-φλεκτος, mit od. im Feuer verbrannt; κάμακες Aesch. frg. 157; Eur. Ion 195; übh feurig, πόϑοι, βλάβαι, Ep. ad. 29 (XII, 151); Lycophr. 217; von der Farbe, βοστρύχια Antiphil. (XI, 60).
-
6 πυξο-βατέω
πυξο-βατέω, f. L. für πεζοβατέω, Antiphil. 45.
-
7 πεζο-βατέω
πεζο-βατέω, zu Fuße gehen, τὸ πέλαγος, zu Fuß über das Meer gehen, Antiphil. 45 (IX, 551), wo die Lesart der mss. πυξοβατέω ist.
-
8 παμ-φάγος
-
9 παλιν-δίνητος
παλιν-δίνητος, hin und her wirbelnd; ϑάλασσα, Antiphil. 32 (IX, 73); κόσμοιο ἀνάγκη, Claudian. ep. (I, 19); vgl. das Epigr. auf die Musen (IX, 505), wo es von der Urania heißt ἀστρῴην ἐδίδαξα παλινδίνητον ἀνάγκην, der Himmelsbewegung Gesetz. – Zurückgewendet, Nonn.
-
10 παλιουρο-φόρος
παλιουρο-φόρος, eine dreizackige Gabel vom Holze des παλίουρος, oder eine eiserne Wurfschaufel mit einem Stiele vom Holze des παλίουρος tragend, Antiphil. 4 (VI, 95), ϑρίναξ, man vermuthet παλινουροφόρος, gegen den Wind worfelnd.
-
11 πλαταγέω
πλαταγέω, klatschen, in die Hände klatschen, Theocr. 8, 88; von zusammenschlagenden, breiten Körpern, einen klatschenden Schall von sich geben, ὄστρεα Antiphil. 22 (IX, 86), u. a. Sp. Vgl. οὐδὲ τὸ τηλέφιλον ποτιμαξάμενον πλατάγησεν, Theocr. 3, 29, u. ib. Schol. S. πλαταγώνιον u. πλατάγημα. – Auch trans., schlagen, daß es klatscht, bes. τύμπανα, Antp. Sid. 27 Alc. Mess. 8 (VI, 218. 219); auch στήϑεα, Bion 1, 4; u. im pass., ϑαλάμων ϑύραι ἐπλαταγεῦντο, Mel. 125 (VII, 182), sie ertönten.
-
12 πομφόλυξ
πομφόλυξ, υγος, ἡ, später auch ὁ, Lob. zu Phryn. 760 (vgl. πομφός), Blase, bes. Wasserblase, wie sie beim Kochen aufsprudeln; κενεὸς πομφολύγων ϑόρυβος, Antiphil. 44 (IX, 546); vgl. Plat. Tim. 66 b 83 d 85 a. – Auch der Schildbuckel, ὀμφαλός, wegen seiner halbrunden, einer Wasserblase ähnlichen Gestalt, Hesych. – Bei Diosc. die weißen Zinkblumen, favilla aeris, welche sich beim Schmelzen der zinkhaltigen Erze an den Wänden des Ofens ansetzen. – Auch ein weiblicher Kopfschmuck, wie ὄγκος, Ar. bei Poll. 7, 96, vgl. Moeris.
-
13 ποιά
-
14 ποδεὠν
ποδεὠν, ῶνος, ὁ, urspr. die Zipfel an der abgezogenen Thierhaut, die durch Ablösung der Füße u. des Schwanzes entstehen u. an den rohen u. gegerbten Fellen sichtbar bleiben; δέρμα λέοντος ἀφημμένον ἄκρων ἐκ ποδεώνων, an den Zipfeln der Vorderpfoten zusammengeknüpfte Löwenhaut, Theocr. 22, 52. Bes. – a) ein lederner Schlauch zu Wein und Oel, an welchem die Fußenden eingenäht waren, um ihn daran fassen u. tragen zu können, Her. 2, 121, 4, Apolld. 3, 15, 6. – b) ein ledernes Kleid der Hirten u. Landleute, bes. ein Schafpelz, an welchem die Zipfel zum Zusammenbinden dienten (vgl. Schol. Ar. Vesp. 670, οἱ τῆς μηλωτῆς πόδες), τρητοί, Antiphil. 4 (VI, 95). – Uebh. Zipfel, στεινός, ein schmaler Zipfel od. Streifen Landes, Her. 8, 31. – Bes. auch die beiden untern Zipfel am Schiffssegel, sonst πόδες, welches früher aus Häuten bestanden haben mag, deren Fußenden man zum Anspannen benutzte, Luc. V. H. 2, 45. – Nach Schol. Eur. Med. 622 auch für πέος, πόσϑη gebraucht.
-
15 πολύ-τμητος
πολύ-τμητος, viel, sehr geschnitten, zerschnitten; παρειά, Antiphil. ep. (XI, 66); Opp. Cyn. 2, 252; auch akt., ὀδύναι, Hal. 5, 288.
-
16 πήρα
-
17 πῖλος
πῖλος, ὁ, 1) zusammengekrämpte, gefilzte Wolle od. Haare, Filz, pilus; μέσσῃ δ' ἐνὶ πῖλος ἀρήρει, Il. 10, 265; Hes. O. 544; als Unterfutter des Helms u. der Schuhe; ἐνειλιγμένων τοὺς πόδας εἰς πίλους καὶ ἀρνακίδας, Plat. Conv. 220 a; s. Cratin. bei Poll. 7, 171; zur Decke gebraucht, Xen. Cyr. 5, 5, 7, vgl. Her. 4, 23. 73, wie zu Harnischen, Thuc. 4, 34 u. sonst; Pferdedecken, Plut. Artax. 11; und alles aus Filz Gemachte, bes. der Hut, Hes. O. 548, Her. u. A., den in Athen nur Kranke, Bettler und gemeine Leute zu tragen pflegten, Luc. u. A.; τὰς σκεπαζομένας τρίχας πίλοις ἢ καλύμμασι πολιοῠσϑαι ϑᾶττον, Arist. gen. anim. 5, 5; doch hieß so auch der bekannte Schifferhut des Odysseus, und der Hut der Dioskuren, den sie auf alten Kunstwerken gewöhnlich haben, so wie die Kopfbedeckung der Perser, Her. 3, 12; Reisehut, Antiphil. 5 (VI, 199), vgl. πιλίδιον; Ar. Lys. 562 nennt sogar den Helm πῖλος χαλκοῠς – 2) Ball, Kugel, bes. Erd- u. Himmelskugel, Paus., wein dafür nicht überall πόλος zu schreiben ist. – 3) bei Sp. das römische pilus.
-
18 πῡρο-φόρος
πῡρο-φόρος, Weizen tragend od. hervorbringend; ἄρουρα, πεδίον, Il. 12, 314. 21, 602, u. öfter; Λιβύα, Pind. I. 3, 72; πεδία, Eur. Phoen. 647; ϑεά, 694; folgde Dichter, γαῖα Antiphil. (VII, 176); auch in Prosa, χώρα Plut. qu. nat. 15; Long. 1, 1; – auch νῆες, Weizen herbeiführend, Bacchyl. bei Ath. II, 39 f.
-
19 σπόριμος
σπόριμος, besäet, zu besäen; αὖλαξ, Theocr. 25, 219; γῆ, Xen. Hell. 3, 2, 10, die §. 8 ἀγαϑὴ ἐργάζεσϑαι heißt; u. Sp.; τὰ σπόριμα, die Saat, N. T.; vgl. πήραν μέτρου σιτοδόκον σπορίμου, Antiphil. 4 (VI, 95); – αἰδὼς σπορίμη, Zeugungsglied, Maneth. 3, 396; – μὴν σπ., der Saatmonat, Plut. Is. et Os. 69.
-
20 σποδιά
См. также в других словарях:
Anti-padrino — Los antipadrinos son parte de la serie Los padrinos mágicos y también son seres magicos pero su magia esta enfocada a la mala suerte y la maldad que reina en el mundo entero Además son el lado oscuro de cada ser magico existente en el universo… … Wikipedia Español