Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ambitus

  • 1 ambitus

    ambitus, ūs, m. (ambio), das Herumgehen (s. Varr. LL. 5, 28 u. 7, 30), I) im allg.: 1) abstr., die Umkreisung, der Umlauf, die Bahn, siderum, Cic.: octo ambitus, die Umläufe der acht Planeten, Cic.: saeculorum, Tac. – 2) konkr.: a) der Umlauf = die Bahn, die das Umlaufende beschreibt, der Umschweif, die Kreisbahn, die Krümmung, Windung, secundus supra terram ambitus, Cic.: stellarum rotundi ambitus, Cic.: properantis aquae ambitus, Hor.: secretiore ambitu (einer Wendeltreppe), Plin. ep.: mutuo ambitu (Umschlingung) corpora alligata, Petr. – übtr., α) = ambages, der Umschweif, die weitläufige Darstellung, certi et circumscripti verborum ambitus conceduntur, Cic. or. 38: multos circa rem unam ambitus facere, Liv. 27, 27, 12. – β) = περίφρασις, die Umschreibung, alqd per ambitum enuntiare, Suet. Tib. 71. – b) der Umlauf = die sich um etw. herumziehende Krümmung, der Kreis, Saum, Rand, extremitatem caeli rotundo ambitu circumicere, Cic.: cincto ratibus ambitu (verst. lacus), Tac.: extremus ambitus campi, Tac.: sol fulgido ambitu (Hof), Lampr. – insbes., amb. aedium, der um ein Haus gelassene schmale Raum od. Weg, auf dem man um dasselbe herumgehen kann, etwa der Umgang, XII tabb. b. Varr. LL. 5, 22. Cic. top. 24; vgl. Paul. ex Fest. 5, 4 u. 16, 16: um die Grabmäler, Paul. dig. 47, 12, 5; vgl. Corp. inscr. Lat. 6, 10247, 14. – übtr. = περίοδος, die Periode der Rede (als rhet. t.t.), s. bes. Cic. de or. 3, 186. Cic. Brut. 162. Cic. or. 204. – c) der Umfang = der Raum, den ein Ggstd. in seiner Ausdehnung einnimmt, die Ausdehnung, der Bereich, explicari per omnem terram et caeli ambitum, Suet.: castra lato ambitu, Tac.: ambitu, dem Umfange nach, im Umkreis, Tac. ann. 4, 49: ilex nobilis XXXIV pedum ambitu caudicis, Plin.: (muri) ambitus CCCLVI stadia amplectitur, Curt.: explorare ambitum Asiae, Plin.: per ambitum capitis (rings um den K.) multorum oculorum luminibus ornatus (v. Argus), Macr. – u.v. Umfange der Zeit, totam pueritiam ambitu suo astringere, Sen. ep. 12, 6. – u. übtr. vom numerischen Umfang, in magno nominum ambitu esse, einen großen Umfang von Namen, d.i. vielerlei Namen haben, Plin. 2, 37; 15, 132. – u. amb. verborum, orationis, der Umfang von Worten, der Rede, mit dem man etw. in der Darstellung umfaßt, der Umriß, genera, quae possunt cogitatione mentis et ambitu verborum facile copulari, Col.: quam angusto ambitu orationis amplectar (dicta factaque clarorum victorum), Val. Max.: excitat, qui dicit spiritu ipso nec imagine et ambitu rerum, sed rebus incendit, Quint. – u. (wie ογκος) im üblen Sinne, verborum amb. = Wortschwall, Petr. 118, 1. – II) prägn., das Herumgehen als Bittsteller, 1) eig., die unrechtmä ßige Bewerbung um Ehrenstellen, bes. auf dem Wege der Bestechung, die Amtserschleichung, die Jagd nach Ämtern, lex de ambitu, Cic.: ambitus reus, Flor.: ambitus alqm accusare, damnare, Cic.: de ambitu postulare alqm, Cic.: ambitus Pompeiā lege damnatos restituit, Caes.: de ambitu ad populum latum, Liv.: acriore ambitu, mit heftigerem Wahlkampf, Tac. – ambitu suffragiorum suspecto, Stimmenerschleichung, Tac. ann. 13, 29. – 2) übtr.: a) der Drang-, das Streben nach Ehre, bes. das übertriebene, eitle, das Geizen nach Ehre, der leidige Ehrgeiz, sowohl im Staats- als im Privatleben, caret ambitu; ideo se in equestri gradu tenuit, Plin. ep.: hic erit alendus ambitu, hunc honor excitabit, Quint: relinque ambitum, Sen. – dah. auch übh. die Sucht zu glänzen, die Eitelkeit, der Prunk, proprius quidam intellegendi ambitus, Kennereitelkeit, Quint.: gens aureis et argenteis armis usque ad ambitum armata, Flor. – b) das übertriebene Streben-, das Haschen nach Gunst, das Buhlen um Gunst, die Umtriebe, sowohl im Staats- als Privatleben, multa adversus ambitum et potentium preces constituta, Tac.: ne hoc munus meum ambitu corrumperetur, Plin. ep. – dah. auch die Rücksichtnahme, das allzu rücksichtsvolle Benehmen, die rücksichtsvolle Nachsicht od. Schonung, die rücksichtsvolle Fürsprache, Verwendung, die Parteilichkeit, largiendo, ambitu infimos manipularium iuvando, Tac.: iudicum ambitu evaserat, Tac.: nihil ambitu nec potestate senatus opus esse, Tac. – c) übh. das übertriebene Streben, das Haschen nach etw., das Werben, die Bewerbung, das Buhlen um etw., uxorius ambitus, die ränkevollen Bemühungen eines Weibes, Tac.: uxor magno ducta ambitu, nach langem Werben, Sen. – m. Genet., ne quis id ambitu valuisse claritatis e familia putet, Plin.: ambitu remanendi aut eundi (verst. in provinciam), Bew. um das Bleiben oder Gehen, Tac.

    lateinisch-deutsches > ambitus

  • 2 ambitus

    ambitus, ūs, m. (ambio), das Herumgehen (s. Varr. LL. 5, 28 u. 7, 30), I) im allg.: 1) abstr., die Umkreisung, der Umlauf, die Bahn, siderum, Cic.: octo ambitus, die Umläufe der acht Planeten, Cic.: saeculorum, Tac. – 2) konkr.: a) der Umlauf = die Bahn, die das Umlaufende beschreibt, der Umschweif, die Kreisbahn, die Krümmung, Windung, secundus supra terram ambitus, Cic.: stellarum rotundi ambitus, Cic.: properantis aquae ambitus, Hor.: secretiore ambitu (einer Wendeltreppe), Plin. ep.: mutuo ambitu (Umschlingung) corpora alligata, Petr. – übtr., α) = ambages, der Umschweif, die weitläufige Darstellung, certi et circumscripti verborum ambitus conceduntur, Cic. or. 38: multos circa rem unam ambitus facere, Liv. 27, 27, 12. – β) = περίφρασις, die Umschreibung, alqd per ambitum enuntiare, Suet. Tib. 71. – b) der Umlauf = die sich um etw. herumziehende Krümmung, der Kreis, Saum, Rand, extremitatem caeli rotundo ambitu circumicere, Cic.: cincto ratibus ambitu (verst. lacus), Tac.: extremus ambitus campi, Tac.: sol fulgido ambitu (Hof), Lampr. – insbes., amb. aedium, der um ein Haus gelassene schmale Raum od. Weg, auf dem man um dasselbe herumgehen kann, etwa der Umgang, XII tabb. b. Varr. LL. 5, 22. Cic. top. 24; vgl. Paul. ex Fest. 5, 4 u. 16, 16: um die Grabmäler, Paul. dig. 47, 12, 5;
    ————
    vgl. Corp. inscr. Lat. 6, 10247, 14. – übtr. = περίοδος, die Periode der Rede (als rhet. t.t.), s. bes. Cic. de or. 3, 186. Cic. Brut. 162. Cic. or. 204. – c) der Umfang = der Raum, den ein Ggstd. in seiner Ausdehnung einnimmt, die Ausdehnung, der Bereich, explicari per omnem terram et caeli ambitum, Suet.: castra lato ambitu, Tac.: ambitu, dem Umfange nach, im Umkreis, Tac. ann. 4, 49: ilex nobilis XXXIV pedum ambitu caudicis, Plin.: (muri) ambitus CCCLVI stadia amplectitur, Curt.: explorare ambitum Asiae, Plin.: per ambitum capitis (rings um den K.) multorum oculorum luminibus ornatus (v. Argus), Macr. – u.v. Umfange der Zeit, totam pueritiam ambitu suo astringere, Sen. ep. 12, 6. – u. übtr. vom numerischen Umfang, in magno nominum ambitu esse, einen großen Umfang von Namen, d.i. vielerlei Namen haben, Plin. 2, 37; 15, 132. – u. amb. verborum, orationis, der Umfang von Worten, der Rede, mit dem man etw. in der Darstellung umfaßt, der Umriß, genera, quae possunt cogitatione mentis et ambitu verborum facile copulari, Col.: quam angusto ambitu orationis amplectar (dicta factaque clarorum victorum), Val. Max.: excitat, qui dicit spiritu ipso nec imagine et ambitu rerum, sed rebus incendit, Quint. – u. (wie ογκος) im üblen Sinne, verborum amb. = Wortschwall, Petr. 118, 1. – II) prägn., das Herumgehen als Bittsteller, 1) eig., die unrechtmä-
    ————
    ßige Bewerbung um Ehrenstellen, bes. auf dem Wege der Bestechung, die Amtserschleichung, die Jagd nach Ämtern, lex de ambitu, Cic.: ambitus reus, Flor.: ambitus alqm accusare, damnare, Cic.: de ambitu postulare alqm, Cic.: ambitus Pompeiā lege damnatos restituit, Caes.: de ambitu ad populum latum, Liv.: acriore ambitu, mit heftigerem Wahlkampf, Tac. – ambitu suffragiorum suspecto, Stimmenerschleichung, Tac. ann. 13, 29. – 2) übtr.: a) der Drang-, das Streben nach Ehre, bes. das übertriebene, eitle, das Geizen nach Ehre, der leidige Ehrgeiz, sowohl im Staats- als im Privatleben, caret ambitu; ideo se in equestri gradu tenuit, Plin. ep.: hic erit alendus ambitu, hunc honor excitabit, Quint: relinque ambitum, Sen. – dah. auch übh. die Sucht zu glänzen, die Eitelkeit, der Prunk, proprius quidam intellegendi ambitus, Kennereitelkeit, Quint.: gens aureis et argenteis armis usque ad ambitum armata, Flor. – b) das übertriebene Streben-, das Haschen nach Gunst, das Buhlen um Gunst, die Umtriebe, sowohl im Staats- als Privatleben, multa adversus ambitum et potentium preces constituta, Tac.: ne hoc munus meum ambitu corrumperetur, Plin. ep. – dah. auch die Rücksichtnahme, das allzu rücksichtsvolle Benehmen, die rücksichtsvolle Nachsicht od. Schonung, die rücksichtsvolle Fürsprache, Verwendung, die Parteilichkeit, largiendo, ambitu infimos
    ————
    manipularium iuvando, Tac.: iudicum ambitu evaserat, Tac.: nihil ambitu nec potestate senatus opus esse, Tac. – c) übh. das übertriebene Streben, das Haschen nach etw., das Werben, die Bewerbung, das Buhlen um etw., uxorius ambitus, die ränkevollen Bemühungen eines Weibes, Tac.: uxor magno ducta ambitu, nach langem Werben, Sen. – m. Genet., ne quis id ambitu valuisse claritatis e familia putet, Plin.: ambitu remanendi aut eundi (verst. in provinciam), Bew. um das Bleiben oder Gehen, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ambitus

  • 3 ambitus

        ambitus ūs, m    [ambio], a going round, moving about, revolution: aquae per amoenos agros, H.: saeculorum, Ta.—Fig., of speech, circumlocution: circa unam rem ambitūs facere, L. —Meton., a circuit, circumference, border: castra lato ambitu, Ta.—In rhet., a period: verborum.— Esp., a suing for office, canvassing for votes (usu. by unlawful means): legem ambitūs flagitasti: accusare alqm ambitūs: ambitūs largitiones, N.
    * * *
    circuit, edge, extent; orbit, cycle; canvass, bribery; circumlocution; show

    Latin-English dictionary > ambitus

  • 4 ambitus

    ambitus ambitus, us m подкуп

    Латинско-русский словарь > ambitus

  • 5 ambitus

    ambitus ambitus, us m заискивание

    Латинско-русский словарь > ambitus

  • 6 ambitus

    ambitus ambitus, us m кружение, хождение вокруг

    Латинско-русский словарь > ambitus

  • 7 ambītus

        ambītus    P. of ambio.
    * * *
    circuit, edge, extent; orbit, cycle; canvass, bribery; circumlocution; show

    Latin-English dictionary > ambītus

  • 8 ambitus

    [st1]1 [-] ambĭtus, a, um: part. passé de ambio. - [abcl][b]a - entouré. - [abcl]b - circonvenu, courtisé, sollicité, brigué, à qui l'on fait la cour.[/b] [st1]2 [-] ambĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de tourner, mouvement circulaire, révolution (d'un astre), circuit, détour, tour, pourtour, enceinte, circonférence. - [abcl]b - circonlocution, période; périphrase. - [abcl]c - recherche (illégale) des dignités, brigue (illégale), intrigue, cabale, ambition, manoeuvres. - [abcl]d - ostentation, faste, pompe, parade, appareil, vanité, affectation de grandeur, emphase.[/b]    - ambitus stellarum: révolution des astres.    - ambitus aedium: le chemin qui fait le tour de la maison.    - ambitus (verborum): la période.    - ambitum destinare muris, Curt.: tracer une enceinte pour les remparts.    - lex de ambitu (lex ambitus): loi sur la brigue.    - nonnulli ambitus Pompeia lege damnati, Caes.: quelques personnes condamnées pour brigue en vertu de la loi Pompéia.    - accusare aliquem ambitus: accuser qqn de brigue.    - ambitus suffragiorum: l'achat des votes.    - ambitio: brigue (légale) [] ambitus: brigue (illégale).
    * * *
    [st1]1 [-] ambĭtus, a, um: part. passé de ambio. - [abcl][b]a - entouré. - [abcl]b - circonvenu, courtisé, sollicité, brigué, à qui l'on fait la cour.[/b] [st1]2 [-] ambĭtŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - action de tourner, mouvement circulaire, révolution (d'un astre), circuit, détour, tour, pourtour, enceinte, circonférence. - [abcl]b - circonlocution, période; périphrase. - [abcl]c - recherche (illégale) des dignités, brigue (illégale), intrigue, cabale, ambition, manoeuvres. - [abcl]d - ostentation, faste, pompe, parade, appareil, vanité, affectation de grandeur, emphase.[/b]    - ambitus stellarum: révolution des astres.    - ambitus aedium: le chemin qui fait le tour de la maison.    - ambitus (verborum): la période.    - ambitum destinare muris, Curt.: tracer une enceinte pour les remparts.    - lex de ambitu (lex ambitus): loi sur la brigue.    - nonnulli ambitus Pompeia lege damnati, Caes.: quelques personnes condamnées pour brigue en vertu de la loi Pompéia.    - accusare aliquem ambitus: accuser qqn de brigue.    - ambitus suffragiorum: l'achat des votes.    - ambitio: brigue (légale) [] ambitus: brigue (illégale).
    * * *
    I.
        Ambitus, pen. prod. Participium. Ouid. Environné.
    \
        Ambitus. Cic. Populus mouetur plerunque gratia, facit eos a quibus est maxime ambitus. Baille les offices et magistrats à ceulx par lesquels il a esté le plus fort prié et sollicité.
    \
        Ambiti honores a principe. Clau. Honneurs et estats qu'on a demandez au prince par grandes brigues et pourchaz.
    II.
        Ambitus, huius ambitus, pe. cor. m. g. Cic. Le circuit, ou le tour.
    \
        Ambitus aedium. Cic. Le circuit d'une maison.
    \
        In ambitu nominum est haec herba. Plin. Ceste herbe a divers noms et differentes appellations.
    \
        Ambitus verborum. Colum. Circuition de parolles.
    \
        Ambitus nominum. Plin. Diversité de noms, Quand une chose ha plusieurs noms differens.
    \
        Ambitus. Quintil. La brigue et pourchaz qu'on faict pour quelques honneurs et offices.
    \
        Ambitus acrior. Tacit. Brigue fort aspre.
    \
        Immanis ambitus. Cic. Grande brigue.
    \
        Accusari ambitus. Cic. Estre accusé d'avoir brigué.

    Dictionarium latinogallicum > ambitus

  • 9 ambitus

    1.
    ambītus, a, um, Part. of ambio.
    2.
    ambĭtus, ūs, m. [ambio].
    I.
    Lit. A going round, a moving round about, a revolution:

    cum se octo ambitus ad idem caput rettulerint,

    Cic. Tim. 9:

    aquae per amoenos ambitus agros,

    Hor. A. P. 17 (cf. ambio, II. A.):

    alligata mutuo ambitu (i. e. amplexu) corpora,

    Petr. 132:

    ambitu breviore luna currit quam sol,

    Plin. 2, 23, 21, § 86:

    saeculorum,

    Tac. A. 6, 28:

    verborum (i. e. ambages),

    Suet. Tib. 71.—
    II.
    Transf.
    A.
    Abstr. pro concr., a circuit, circle, circumference, periphery, edge of a circular object:

    ambitus parmae,

    Plin. 36, 5, 4, § 4:

    folia ambitu serrato,

    id. 25, 6, 30, § 66:

    castra lato ambitu,

    Tac. A. 1, 61; 4, 49:

    ambitus lacus,

    Suet. Claud. 21.— Trop., of discourse, periphrasis, circumlocution, = ambages:

    multos circa unam rem ambitus facere,

    Liv. 27, 27.—Hence, the open space left round a house:

    ambitus est quod circumeundo teritur,

    Varr. L. L. 5, § 22 Müll.:

    P. Scaevola id solum esse ambitus aedium dixerit, quo etc.,

    Cic. Top. 4: ambitus proprie dicitur inter vicinorum aedificia locus duorum pedum et semipedis ad circumeundi facultatem relictus, Paul. ex Fest. p. 16 Müll. —Also, the small space around sepulchres, Dig. 47, 12, 5.—
    B.
    An unlawful striving for posts of honor, or canvassing for office; esp. by bribery (cf. ambitio, I.), prohibited by the Lex Calpurnia, Caecilia, Fabia, Julia, Licinia, Tullia de ambitu, against bribery, corruption, etc.:

    legem ambitus flagitāsti,

    Cic. Mur. 23:

    punire ambitum,

    id. ib. 32, 67; cf. Sall. C. 18, 2 Kritz:

    accusare aliquem ambitus,

    Cic. Clu. 41:

    deferre nomen alicujus de ambitu,

    id. Cael. 31:

    interrogare aliquem legibus ambitus,

    Sall. C. 18, 2:

    damnatus ambitus,

    Cic. Clu. 41:

    condemnare de ambitu,

    Suet. Caes. 41 al.:

    effusae ambitus largitiones,

    Nep. Att. 6.—
    C.
    In gen., the desire to make a display, ostentation, vanity, show, parade:

    relinque ambitum: tumida res est vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84:

    proprius quidam intellegendi ambitus,

    Quint. 12, 10, 3.—Of speech, bombastic fulness, parade:

    imagine et ambitu rerum,

    Quint. 10, 1, 16 Fr.; id. Decl. 4 fin.
    D.
    In rhet., a period:

    comprehensio et ambitus ille verborum (si sic periodum appellari placet),

    Cic. Brut. 44, 162; id. Or. 12; so id. ib. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > ambitus

  • 10 ambitus

    I ambītus, a, um part. pf. к ambio II ambitus, ūs m.
    1) хождение вокруг, окольный путь, обход ( longo ambĭtu circumducere L); кружение, круговращение ( siderum C); круговорот, смена (saeculorum T; temporum Ap)
    2) изгиб, кривизна, излучина ( properantis aquae H)
    4) охватывание, объятие ( mutuus Pt)
    5) обхват, толщина
    6)
    а) окружность, очертание, контур (castrorum T; muri QC)
    б) край (extremus a. campi T); протяжение ( Asiae PM); прилегающая (окрестная) земля (a. aedium LXIIT ap. Vr)
    7) околичности, увёртки, обиняки ( per ambitum enuntiare Su)
    circa rem ambitūs facere L — ходить вокруг да около, говорить уклончиво, обиняками
    8) ритор. предложение, период ( perfectus completusque C)
    9)
    а) хлопоты (преим. с противозаконными средствами, с помощью подкупа)
    б) происки, интриги ( leges ambitu turbabantur T)
    10) хвастовство, тщеславие, показной блеск ( ambitum relinquere Sen)

    Латинско-русский словарь > ambitus

  • 11 ambitus

    ['æmbɪtəs]
    сущ.; мн. ambitus
    1) наружный край (раковины и т. п.)

    Англо-русский современный словарь > ambitus

  • 12 ambitus

    Большой англо-русский и русско-английский словарь > ambitus

  • 13 ambitus

    [ʹæmbıtəs] n (pl без измен.)
    1. наружный край (раковины и т. п.)
    2. архит. открытое пространство вокруг здания

    НБАРС > ambitus

  • 14 ambitus

    внешний край, периферия (панциря морских ежей)
    * * *

    English-Russian dictionary of geology > ambitus

  • 15 ambitus

    Универсальный англо-русский словарь > ambitus

  • 16 ambitus

    1) контур; 2) периметр

    Англо русский политехнический словарь > ambitus

  • 17 ambitus

    [`æmbɪtəs]
    наружный край

    Англо-русский большой универсальный переводческий словарь > ambitus

  • 18 Ambitus

    сущ.
    геол. экватор, (Echin.) амбитус

    Универсальный немецко-русский словарь > Ambitus

  • 19 Ambitus

    (Echin.) амбитус
    экватор

    Deutsch-Russische Geologie und Mineralogie Wörterbuch > Ambitus

  • 20 ambitus

    n (pl без змін)
    1) зовнішній край (раковини тощо)
    2) архт. відкритий простір навколо будинку
    * * *
    n; (pl без змін)
    2) apxiт. відкритий простір навколо будинку

    English-Ukrainian dictionary > ambitus

См. также в других словарях:

  • AMBITUS — Tessiture d’une mélodie ou étendue de l’échelle sonore du grave à l’aigu à l’intérieur de laquelle se déploie une mélodie. L’ambitus sert aussi à différencier le mode authente (ou authentique) du mode plagal, en plain chant grégorien. En effet,… …   Encyclopédie Universelle

  • Ambitus — Ambitus, among ancient Romans, signified the act of suing, or making interest for candidates of offices.The candidates went about the city and into public places and assembles, to beg voices, which was called ambitus ; am in the ancient Latin,… …   Wikipedia

  • ambitus — ÁMBITUS subst. Întindere a unei melodii, de la sunetul ei cel mai grav până la cel mai înalt. – Din fr. ambitus. Trimis de ana zecheru, 03.04.2003. Sursa: DEX 98  ÁMBITUS s. (muz.) diapazon, întindere, registru. Trimis de siveco, 05.08.2004.… …   Dicționar Român

  • Ambĭtus — (lat.), »der Umhergang«, dann die Bewerbung um ein öffentliches Amt, benannt von der alten Sitte der Kandidaten in Rom, auf Straßen und Plätzen umherzugehen (ambire), um die Bürger um ihre Stimme zu bitten. Frühzeitig machten sich Mißbräuche beim …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Ambĭtus — (lat.), 1) (röm. Ant.), eigentlich die Bewerbung um ein öffentliches Amt, s. Ambitio 2); später 2) die unrechtmäßige Bewerbung um ein[394] Amt (Ambitus crimen), z.B. durch Bestechung od. Drohung. Er galt als ein Verbrechen, gegen welches mehrere… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ambitus — Am bi*tus ([a^]m b[i^]*t[u^]s), n. [L. See {Ambit}, {Ambition}.] 1. The exterior edge or border of a thing, as the border of a leaf, or the outline of a bivalve shell. [1913 Webster] 2. (Rom. Antiq.) A canvassing for votes. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Ambitus [1] — Ambitus, der wenigstens 21/2ʼ breite freie Platz zwischen zwei Häusern; der freie Platz zwischen den Außengebäuden einer Kirche und der sie umgebenden Mauer …   Herders Conversations-Lexikon

  • Ambitus [2] — Ambitus, die unrechtmäßige Bewerbung um ein Amt, indem der zur Verleihung Berechtigte durch Geld, Versprechen oder Drohung bearbeitet wird. Die röm. Republik gab Gesetze gegen dieses Uebel von 431 v. Chr. bis zu Pompejus und Cäsar, ein Beweis,… …   Herders Conversations-Lexikon

  • ambitus — circunferencia, perímetro Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

  • ambitus — ambítus m DEFINICIJA glazb. melodijski raspon od najdubljeg do najvišeg tona ETIMOLOGIJA lat. ← ambire: obilaziti …   Hrvatski jezični portal

  • Ambitus — У этого термина существуют и другие значения, см. Амбитус. Ambitus, Амбитус юридический термин в римском праве. Изначально ambitus древнеримский обычай кандидатов в магистраты ходить среди собравшихся на форуме или Марсовом поле людей, чтобы… …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»