Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

aliquid+ex+vero+in+falsum+c+la+ru

  • 21 distinguo

    dī-stinguo, stīnxī, stīnctum, ere (vgl. στίζω), eig. mit einem spitzigen Werkzeuge Punkte machen, dah. I) absondern, trennen, abteilen, A) eig.: 1) im allg.: vites semitis decumanisque, Col.: onus inclusum (die Erde) eodem numero, Ov.: alternos cantus, abteilen = bestimmen, wer den Wechselgesang anheben soll, Calp. – 2) insbes., als t. t. der Toilette = das Haar abteilen u. dadurch ordnen, capillum, Apul., crinem doctā manu, Sen. poët.: cedo acum crinibus distinguendis, Tert.: caput (den K. = das Haar auf dem K.) acu, Claud. – B) übtr.: 1) im allg., absondern, trennen, unterscheiden, intervallis distingui, Cic.: d. voces in partes, Cic.: vera a falsis, Cic.: artificem ab inscio, Cic.: falsum vero, Hor.: fetus suos non distinguunt ferae, die w. T. machen keinen Unterschied zwischen ihren J., Sen.: simiarum genera caudis inter se distinguuntur, unterscheiden sich durch die Schw., Plin. – unpers., m. folg. indir. Fragesatz, quid inter naturam et rationem intersit, non distinguitur, Cic. de nat. deor. 3, 26: im Abl. absol., non distincto, suā an alienā manu, ohne nähere Bestimmung, Tac. ann. 11, 38. – 2) insbes., a) als gramm. t. t., beim Lesen od. Schreiben gehörig abteilen, wo es der Sinn erfordert, interpungieren, mit Interpunktionszeichen versehen, (vgl. Steup de Probis gr. p. 20 u. p. 23 sq.), versum, Quint. 1, 8, 1: exemplaria,
    ————
    Suet. gr. 24. – b) endigen, contationem (cunctationem), Apul. met. 2, 30. – c) abtun, schlichten, entscheiden, causas, Lampr. u. Cod. Iust.: iurgia, Amm. – II) meton.: A) unterscheidend auszeichnen, bezeichnen, fest bestimmen, iam tibi lividos distinguet autumnus racemos, bläulich färben, Hor.: nigram medio frontem distinctus ab albo, mit weißer Blässe mitten auf der schw. St., Ov.: ›malus‹ utrum arborem significet, an hominem non bonum, apice distinguitur, Quint. – B) etw. mit etw. mannigfaltig verzieren, hier und da besetzen, auslegen, ausschmücken, pocula ex auro, quae gemmis erant distincta clarissimis, Cic.: distincta gemmis fulgentibus pocula, Lact.: gladius, cuius vagina gemmis distinguitur, Sen.: litora distincta tectis et urbibus, Cic.: Cynosura stellis distincta, Cic.: distincta radiis corona, Strahlenkrone, Flor.: via illa nostra castris Thraeciis distincta ac notata, hier u. da besetzt (garniert), Cic. – v. der Rede, oratio distinguitur atque illustratur alqā re, erhält Glanzstellen u. Lichtpunkte durch etw., Cic.: id non debet esse fusum (hindurchlaufen) aequabiliter per omnem orationem, sed ita distinctum (an verschiedenen Stellen angebracht), ut etc., Cic. – C) in etw. Abwechselung bringen, einer Sache Abwechselung geben, historiam varietate locorum, Cic.: graviora opera lusibus, Plin. ep.: hoc carmen (Dichtung als Beschäftigung) argutum et
    ————
    breve, quod apte quantaslibet occupationes curasque distinguit, Plin. ep.: ab quibus utrisque variatur aliquid, distinguitur, die beide (Dichter u. Musiker) Tonart u. Tempo wechseln lassen, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > distinguo

  • 22 ut

    ut, urspr. Form utī, arch. utei, Adv. u. Coniunct., I) Adv.: A) (wie ινα) als Ortsadverbium, wo, Catull. 11, 3; 17, 10. Verg. Aen. 5, 329. Ov. met. 1, 15. Vgl. Porphyr. Hor. carm. 3, 4, 29. Diom. 408, 16. Haupt Opusc. 2, 198 sq.
    B) zur Bezeichnung der Art und Weise, wie ein Zustand erscheint, in welcher Weise, in welcher Art, wie, 1) zur Andeutung der Beziehung eines Zustandes auf einen anderen, wie, a) absol.: Ciceronem et ut rogas amo et ut meretur et ut debeo, Cic.: perge ut instituisti, Cic. – namentlich in Zwischensätzen, in denen man auf anderswo angedeutete Aussagen, Zeugnisse, Wahrnehmungen verweist, homo demens, ut isti putant, Cic.: gens, ut barbari credunt, sapientiā excellet, Curt.: facilius est currentem, ut aiunt, incitare, quam commovere languentem, Cic.: haec civitas Rhenum, ut supra demonst avimus, tangit, Caes. – b) mit korresp. sic, ita, item: sic sum, ut vides, Plaut.: omnia sic constitueram mihi agenda, ut tu admonebas, Cic.: ut optasti, ita est, Cic.: ita ut res sese habet, narrato, Ter.: ut tute es, item censes omnes esse? Plaut. – c) ut ut od. utut, wie immer, ut ut res haec sese habet, Plaut.: ut ut erit, rem impediri malo, Cic. ad Att. 15, 26, 4.
    2) zur Angabe von Vergleichungen, a) wenn zwei Begriffe miteinander gleichgestellt werden, meistens
    ————
    mit einem korresp. sic, ita, item, itidem, so... wie, sic, ut avus hic tuus, ut ego, iustitiam cole, Cic.: uti initium, sic finis est, Sall.: ut ille solebat, ita nunc mea repetet oratio populi origines, Sall.: non item in oratione ut in versu numerus exstat, Sall.: ut vos hic, itidem illic apud vos meus servatur filius, Plaut. – b) wenn zwei Begriffe gleichlautend nebeneinander angeführt werden, wie... so auch, sowohl... als auch, ut cum Titanis, ita cum Gigantibus, Cic.: Dolabellam ut Tarsenses, ita Laodiceni arcessierunt, Cic.: ut credere, ita malle, Liv. – c) wenn zwei Begriffe miteinander verbunden werden, von denen der eine neben dem anderen eingeräumt wird, obgleich es nicht zu erwarten war, so wie... so, zwar... aber, Saguntini ut a proeliis quietem habuerant... ita non nocte, non die umquam cessaverant ab opere, Liv.: ut errare potuisti, sic decipi te non potuisse quis non videt? Cic. – d) in der Wendung: ut quisque mit Superl.... sic od. ita m. Superl., je mehr... desto mehr, je... desto, ut qui que est vir optimus, ita difficillime esse alios improbos suspicatur, Cic.: ut quidque primum gestum erit, ita primum exponetur, Cic.: ut illis pulcherrimum fuit tantam vobis imperii gloriam relinquere, sic vobis turpissimum est illud tueri non posse, Cic. – mit voranstehendem ita, colendum esse ita quemque maxime, ut quisque maxime virtutibus erit ornatus, Cic. – mit fehlendem ita, ut quisque maxime perspicit, quid
    ————
    etc...., is prudentissimus haberi solet, Cic.: facillime ad res iniustas impellitur, ut quisque altissimo animo est, gloriae cupiditate, Cic. – mit fehlendem ita samt dem Superl., ut quaeque retro etc., Liv. 30, 10, 17. – Wenn in dem Hauptsatze kein Superl. vorhanden ist, so dient ut quisque mit dem Superl. dazu, die Gegenstände, die im Satze erwähnt werden, einzeln u. aufeinderfolgend darzustellen, corripitur flammis ut quaeque altissima (est) tellus, Ov.: ut quisque gradu proximus erat, ita ignominiae obiectus, Liv.: legendos Demosthenem atque Ciceronem, tum ita, ut quisque esset Demostheni et Ciceroni simillimus, Quint.: ut quisque aetate antecedebat (= maximus erat), ita sententiam dicebat, Cic. – Auch steht sowohl im Hauptsatz als auch im Nebensatz ein anderer Grad, maior societas est, ut quisque proxime accederet, Cic.: uti longe a luxuria, ita famae propior, Tac. – e) in der Wendung ut quis m. Compar. od. Posit., je nachdem... so, ut quis districtior accusator, velut sacrosanctus erat, Tac.: ipsa e provincia, ut quis fortunae inops, moribus turbidus, promptius ruebant, Tac. – f) in Schwüren u. Beteuerungen, so wahr, so wahr wie usw., so wahr ich wünsche, daß usw., so wahr mir Gott helfe, so usw., ita me di ament, ut ego nunc non tam meāpte causā, laetor, quam illius, Ter.: ita vivam, ut maximos sumptus facio, Cic.: si me di amabunt, ut me tuarum miseritum est fortunarum, Ter.: ita mihi
    ————
    atque huic sis superstes, ut ex me atque hac natus es, Ter.: ita mihi meam voluntatem comprobet, ut ego accepi, Cic.
    3) zur Angabe einer erläuternden Erklärung, wie, als, Cicero ea, quae nunc usu veniunt, cecinit ut vates, Nep. – daher auch, um einen Maßstab anzugeben, nach dem ein ausgesprochenes Urteil aufgefaßt werden soll: dies geschieht a) durch ein appositionsmäßig angefügtes Substantiv od. Adjektiv, wie, als, für, laeti ut ad regem diu desideratum concessere, Liv.: horret onus ut parvo corpore maius, Hor.: homo acutus, ut Poenus, Cic.: apud me, ut bonum iudicem, argumenta plus quam testes valent, Cic. – b) durch einen selbständigen Satz, wie, wie denn, wie einmal, aiunt hominem, ut erat furiosus, respondisse, Cic.: permulta colligit Chrysippus, ut est in omni historia curiosus, Cic.: Ubii, quorum fuit civitas ampla atque florens, ut est captus Germanorum etc., Caes.
    4) zur Angabe eines Grundes, ausgedrückt a) durch einen relativen Satz, der nämlich, magna pars Fidenatium, ut qui coloni additi Romanis essent, Latine sciebant, Liv.: proelium, ut quod maxime umquam, pari spe utrimque commissum est, wenn irgend eins, Liv. – b) durch einen hypothetischen Satz mit si, wie wenn, als wenn, Agesilaus cum suis eo venit atque, ut si bono animo fecissent, consilium eorum, Nep.: ut si esset res mea, Cic.
    ————
    5) zur Angabe eines Verhältnisses, nach dem eine Tätigkeit bemessen wird, so wie, ut potui, tuli, Cic.: ut ipse praescripserat, Nep. – bes. in Verbindung mit einem Superl., ut blandissime potest, auf das schmeichelhafteste, Cic. – u. der Superl. verstärkt durch cum, wie domus celebratur, ut cum maxime (sc. celebratur), Cic.
    6) zur Angabe von Beispielen, wie, zum Beispiel, ea se sola percipere dicunt, quae tactu intimo sentiant, ut dolorem, ut voluptatem, Cic.: eādem mente res dissimillimas comprehendimus, ut colorem, saporem, calorem, Cic.
    7) zur Angabe des Grades im Ausrufe (s. Brix Plaut. capt. 416), wie, ut lacrumas excutiunt mihi! Plaut.: ut ille tum humilis, ut demissus erat! ut ipse sibi displicebat! Cic.: quae postea, in eum sunt ingesta, ut sustinuit! ut contempsit ac pro nihilo putavit! Cic.
    8) zur Angabe einer Frage, wie, a) einer direkten (s. Fritzsche Hor. sat. 2, 8, 1), ut vales? Komik.: ut valet? ut meminit nostri? Hor. – b) einer indirekten, videte, ut hoc iste correxerit, Cic.: credo te audisse, ut me circumsteterint, ut aperte ostentarint, Cic.
    9) zur Angabe von Zeitverhältnissen, a) zur Bezeichnung eines der Haupthandlung unmittelbar vorangegangenen Ereignisses, meistens mit dem Perfect., wie, als, sobald als, ut haec audivit, Cic.: ut
    ————
    huc venit, Cic.: ut vidit, Cic.: m. Praes., ut me et matrem sedentes, me vero etiam legentem videt, Plin. ep. 6, 20, 5: verstärkt durch primum, ut primum loqui posse coepi, Cic.: durch subito, ut subito, wie auf einmal, Ov. – Häufig steht im Hauptsatze ein Wort wie subito, statim, das die rasche Aufeinanderfolge beider Handlungen besonders hervorhebt, ut intellectum est, quantam vim haoeret accurata oratio, tum etiam magistri dicendi multi subito exstiterunt, Cic.: me ab Appio statim diligi coeptum esse, ut simultatem deposuimus, sensi, Cic. – b) zur Bezeichnung von gleichzeitigen Handlungen, seitdem, seit (s. Nipperd. Tac. ann. 14, 53), nam viri nostri domo ut abierunt, hic tertius est annus, Plaut.: quartus decimus annus est, ex quo spei tantae admotus snm; octavus, ut imperium obtines, Tac.: vigesima nox fuit, ut cupiunt te cernere silvae, Calp.: ut Brundisio profectus es, nullae mihi abs te sunt redditae litterae, Cic.: ut illos de re publica libros edidisti, nihil a te sane postea accepimus, Cic.: qui primus alma risit adorea, dirus per urbes Afer ut Italas equitavit, Hor.: nec quicquam ad nostras pervenit acerbius aures, ut sumus in Ponto, Ov.
    II) Coniunction mit dem Konjunktiv, daß, so daß, damit, A) zur Bezeichnung einer Wirkung, u. zwar entweder 1) einer faktischen, a) nach den Ausdrücken, die den Begriff von bewirken, geschehen, erfol-
    ————
    gen, sich ereignen, vorhanden sein, stattfinden haben, daß, sol efficit, ut omnia floreant, Cic.: fieri non potest, ut quis Romae sit, cum est Athenis, Quint.: plerisque accĭdit, ut praesidio litterarum diligentiam in perdiscendo ac memoriam remittant, Caes.: u. so forte e venit, ut etc., Cic.: nobis contigit, ut etc., Cic.: est, ut etc., Cic.: ex hoc nascitur, ut etc., Cic. – b) nach den Ausdrücken, die das Vorhandensein einer Eigenschaft, einer Beschaffenheit, eines Erfordernisses, übh. einer Erscheinung bezeichnen, die eine Wirkung hat, daß, mos est hominum, ut etc., Cic.: expedit omnibus, ut etc., Iustin.: mihi opus est, ut lavem, Plaut.: hic locus est, ut de moribus maiorum loquamur, Cic.: si sequitur, ut etc., Cic.: reliquum est od. restat, ut etc., Cic.: extremum est, ut te orem, Cic.: iam prope erat, ut sinistrum cornu pelleretur Romanis, Liv. – dah. steht auch ut nach den Ausdrücken certum, verum, falsum, verisimile, rectum, iustum, usitatum est u.a., Cic., Nep. u.a.
    2) einer vorgestellten, a) nach den Verben wollen, wünschen, befehlen, bitten, verlangen, anraten, auftragen; beschließen, sich vornehmen; sich bestreben, sorgen; zulassen u.a., daß, equidem vellem, ut aliquando redires, Cic.: Phaëthon, ut in currum patris tolleretur, optavit, Cic.: praecipitur, ut nobismet ipsis imperemus, Cic.: quam ob rem imperabas, ut etc., Cic.: magnopere orabant, ut etc., Caes.: petunt
    ————
    atque orant, ut etc., Caes.: orat atque obsecrat, ut etc., Caes.: Messalae et Attico dixit, ut sine cura essent, Cic.: Voluseno mandat, ut revertatur, Caes.: constituit, ut ludi fierent, Cic.: tibi decernit, ut regem reducas, Cic.: ita censuerunt, ut P. Lentulus in custodiam traderetur, Cic.: consilium cepi, ut etc., Cic.: placuit his, ut etc., Cic.: curavi, ut bene viverem, Sen.: consulere ac prospicere debemus, ut etc., Cic.: quae (lex) permittit, ut etc., Cic.: illud natura non patitur, ut etc., Cic.: assentior, ut, quod est rectum, verum quoque sit, Cic. – b) nach den Verben fordern, ermahnen, erinnern, überreden, antreiben, zwingen, daß, tribuni plebis postulant, ut etc., Liv.: magno opere te hortor, ut etc., Cic.: haec admonui, non ut Graccho vitio darem, sed uti caveretis, ne etc., Gell.: auctor non sum, ut etc., Cic.: suasit, ut etc., Cic.: huic persuadet, uti ad hostes transeat, Caes.: impellimur naturā, ut etc., Cic.: Lentulum, ut se abdicaret praeturā, coëgistis, Cic. – c) nach den Verben fürchten, daß nicht (weil in den lat. Verben timere, metuere, vereri ein negativer Begriff enthalten ist, der auch auf den Nebensatz mit übergeht), ut sis vitalis, metuo, Hor.: timeo, ut sustineas, Cic.: vereor, ut Dolabella ipse nobis prodesse possit, Cic. – d) elliptisch für fac ut zur Anfügung eines Konzessivsatzes, gesetzt daß, angenommen daß, zugegeben daß, wenn auch (s. Madvig Cic. de fin. 2, 22, 71. Fabri Liv. 21, 47, 5),
    ————
    ut desint vires, tamen est laudanda voluntas, Ov.: quae ut essent vera, coniungi debuerunt, Cic.: ut quaeras omnia,...non reperies, Cic.: verum ut hoc non sit, tamen servet rem publicam, Cic.: ut ita sit, tamen non potes hoc quasi praeclarum aliquid praedicare, Cic. – e) elliptisch zum Ausdruck des Unwillens in einer Frage, egone illam ut non amem? ego illi ut ne bene velim? Plaut.: oh! tibi ego ut credam, furcifer? Ter.: tu ut umquam te corrigas? Cic.: ut ne tegam spurco Damae latus? Hor. – f) elliptisch zum Ausdruck einer Besorgnis, daß nur, operam ut det, Plaut.: ut satis contemplata modo sis, Ter. – g) elliptisch zum Ausdruck eines Wunsches, daß doch, ut dolor pariat, quod iam diu parturit, Cic.: ut te di perduint! Ter.
    B) zur Bezeichnung einer Folge, daß, so daß, 1) mit korresp. ita, sic, tam, eo, adeo, usque eo; talis, tantus, is, hic u.a.: Tarquinius sic Servium diligebat, ut is eius vulgo haberetur filius, Cic.: Siciliam Verres ita vexavit, ut etc., Cic.: non essem tam inurbanus ac paene inhumanus, ut eo gravarer, Cic.: eo rem adducam, ut etc., Cic.: paupertatem adeo facile perpessus est, ut etc., Nep.: talis est ordo actionum adhibendus, ut etc., Cic.: tantā imbueremur superstitione, ut etc., Cic.: eo erant vultu, ut etc., Cic.: Milo hoc fato natus est, ut etc., Cic.
    2) ohne korrelatives Wort, arboribus consita Italia est, ut tota pomarium videatur, Varro: cuius aures
    ————
    clausae veritati sunt, ut ab amico verum audire nequeat, huius salus desperanda est, Cic.: ruere illa non possunt, ut haec non eodem labefacta motu concĭdant, Cic.: fuit et disertus, ut nemo Thebanus ei par esset eloquentiā, Nep.
    C) zur Bezeichnung einer Absicht, daß, damit, 1) mit einem demonstrativen ideo, idcirco, ad eam rem u.a.: legum idcirco omnes servi sumus, ut liberi esse possimus, Cic.: neque hāc nos patria lege genuit aut educavit, ut nulla quasi alimenta exspectaret a nobis, Cic.
    2) meistens ohne ein hinweisendes Wort, Romani ab aratro abduxerunt Cincinnatum, ut dictator esset, Cic.: haec acta res est, ut nobiles restituerentur in civitatem, Cic.: esse oportet, ut vivas, non vivere, ut edas, Cornif. rhet.: constituerunt, sementes quam maximas facere, ut in itinere copia frumenti suppeteret, Caes.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ut

  • 23 cur

    cūr (old orthog. quor; cf. Vel. Long. p. 2236 P.; and in MSS. sometimes cor, v. Lachm. ad Lucr. II. p. 171 sq.), adv. [contr. from quare; cf. Vel. Long. p. 2231 P. and the letter C; acc. to Voss, Etym. s. h. v.; Analog. 4, 21, and Hand, Turs. II. p. 175, from cui rei; cf.:

    quoi rei,

    Plaut. Poen. 2, 33 ], = quam ob rem, for what reason, wherefore, why, to what purpose, from what motive.
    I.
    Rel.:

    duae causae sunt, cur tu frequentior in isto officio esse debeas quam nos,

    Cic. Fam. 15, 20, 2; so,

    causae, cur,

    Quint. 11, 3, 16; and:

    ea causa, cur,

    id. 2, 3, 11:

    non fuit causa, cur,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. id. Clu. 61, 169; so,

    causa non esset, cur,

    id. N. D. 3, 4, 9:

    causa nulla est, cur,

    id. Rosc. Am. 50, 146; id. de Or. 2, 45, 189:

    nihil est causae, cur,

    Quint. 11, 3, 59:

    quae causa est, cur? etc.,

    Cic. Lael. 13, 48:

    quid est causae, cur, etc.,

    id. Fl. 2, 5; id. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 2, 13, 2:

    negare et adferre rationem cur negarent,

    id. ib. 6, 8, 1:

    id satis magnum esse argumentum dixisti, cur esse deos confiteremur,

    id. N. D. 1, 23, 62;

    so after argumenta,

    id. ib. 3, 4, 10; id. Div. 1, 3, 5:

    est vero cur quis Junonem laedere nolit,

    Ov. M. 2, 518;

    and with a negative: neque est, cur, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 1, 51:

    non tamen est, cur,

    Ov. H. 10, 144.- -And in dependent questions:

    quid est, cur tu in isto loco sedeas?

    Cic. Clu. 53, 147; id. Fin. 1, 10, 34; Liv. 21, 43, 12 et saep.:

    ne cui sit vestrum mirum, cur, etc.,

    Ter. Heaut. prol. 1 al.:

    miror, cur me accusas,

    Cic. Fam. 7, 27, 1; 5, 12, 30; id. Phil. 2, 20, 49 (v. miror, admiror, etc.):

    quā in re primum illud reprehendo et accuso, cur, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 7, § 16:

    quod me saepe accusas, cur hunc meum casum tam graviter feram,

    id. Att. 3, 13, 2; 3, 12, 1; id. Sest. 37, 80; Hor. C. 1, 33, 3:

    consules invasit, cur silerent,

    Tac. A. 6, 4.—
    B.
    Pregn., = cujus causā, propter quod, on account of which, by reason of which:

    quid ergo accidit, cur consilium mutarem?

    Cic. Fam. 2, 16, 10:

    quid obstat, cur non verae fiant,

    Ter. And. 1, 1, 76:

    fecerit aliquid Philippus, cur adversus eum... hoc decerneremus: quid Perseus meruit... cur soli omnium hostes ei simus?

    Liv. 41, 24, 11 Weissenb. ad loc.:

    Caedicius negare, se commissurum, cur sibi... quisquam imperium finiret,

    id. 5, 46, 6; 10, 18, 14; Suet. Calig. 15; Ov. Am. 1, 3, 2:

    quid Aristides commisisset, cur tantā poenā dignus duceretur,

    Nep. Arist. 1, 3:

    multa quidem dixi, cur excusatus abirem,

    Hor. Ep. 1, 9, 7.—
    II.
    Interrog.: Ag. Quor mi haec irata est? Mi. Quor haec irata est tibi? Quor ego id curem? Plaut. Poen. 1, 2, 143 sq.:

    quor perdis adulescentem nobis? quor amat? Quor potat?

    Ter. Ad. 1, 1, 36 sq.; cf.:

    quid agis? quor te is perditum?

    id. And. 1, 1, 107:

    quor non introëo in nostram domum?

    Plaut. Am. 1, 1, 253; Cic. Fam. 2, 18, 3:

    quorsum tan dem, aut cur ista quaeris?

    id. Leg. 1, 1, 4: Er. Jube tibi agnum huc adferri propere pinguem. He. Quor? Er. Ut sacrufices, Plaut. Capt. 4, 2, 82: Me. Non possum. Ch. Quor non? Ter. Heaut. 1, 1, 111:

    cur ego plebeios magistratus... video, etc.,

    Liv. 2, 34, 9; 6, 15, 12.—In the poets sometimes placed after one or more words of a clause:

    stratege noster, quor hic cessat cantharus?

    Plaut. Stich. 5, 4, 28:

    obsequium ventris mihi perniciosius est cur?

    Hor. S. 2, 7, 104; 2, 3, 187.—
    B.
    Esp.
    1.
    Pregn.
    a.
    Implying censure, indignation, remonstrance, etc.:

    quor id aussu's facere?

    Plaut. Ps. 1, 3, 114:

    cur es ausus subigitare, etc.,

    id. Mil. 5, 9; id. Men. 3, 2, 28:

    sed quid ego? quor me excrucio? quor me macero?

    Ter. And. 5, 3, 15:

    cur imperium illi, aut cur illo modo prorogatum est,

    Cic. Att. 7, 3, 4; id. Div. 2, 30, 65:

    cur me querelis exanimas tuis?

    Hor. C. 2, 17, 1.—
    b.
    Implying grief, sorrow, and, with negatives, desire, etc.: eheu me miserum, quor non aut istaec mihi Aetas et formast, etc., Ter. Hec. 1, 1, 17:

    heu me miserum, cur senatum cogor reprehendere?

    Cic. Phil. 7, 4, 14; id. Fam. 2, 7, 5; id. Att. 2, 19, 1:

    cur ego tecum non sum?

    id. ib. 16, 6, 2.—
    c.
    With potential subj., in excusing, deprecating censure, etc.:

    quor ego apud te mentiar?

    Plaut. Poen. 1, 1, 24; id. Most. 2, 2, 24:

    cur hunc tam temere quisquam ab officio discessurum judicaret?

    Caes. B. G. 1, 40: pro urbis salute, cur non omnibus facultatibus, quas habemus, utamur, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 15; Cic. Cael. 29, 68 al.—
    2.
    Emphatic after si, cum, etc., implying a logical conclusion:

    tum id si falsum fuerat, filius quor non refellit?

    Ter. Phorm. 2, 3, 53:

    nam, si res publica defenditur, cur ea consule isto ipso defensa non est?

    Cic. Att. 7, 3, 4; cf.:

    fac esse distentam... cur tam multos deos nihil agere patitur?

    id. N. D. 3, 39, 93:

    cur autem quidquam ignoraret animus hominis, si esset deus?

    id. ib. 1, 11, 28; Nep. Eum. 11, 4; Ov. F. 1, 257.—
    3.
    Strengthened by particles of inference: nam, enim, igitur, etc.: Am. Pestis te tenet. So. Nam quor istuc Dicis? Plaut. Am. 2, 1, 31:

    nam cur me miseram verberas?

    id. Aul. 1, 1, 3:

    quor simulas igitur?

    Ter. And. 1, 1, 21:

    cur enim, inquies, etc.,

    Cic. Ac. 2, 17, 55; Suet. Calig. 34; id. Claud. 4; v. Hand, Turs. II. pp. 175- 183.

    Lewis & Short latin dictionary > cur

  • 24 probabilis

    prŏbābĭlis, e, adj. [id.].
    I.
    Lit., that may be assumed, believed, or proved; likely, credible, probable (class.):

    probabile est id, quod fere fieri solet, aut quod in opinione positum est, aut quod habet in se ad haec quandam similitudinem, sive id falsum est, sive verum,

    Cic. Inv. 1, 29, 46:

    quae probabilia videantur,

    id. Fin. 5, 26, 76:

    est enim in his rebus aliquid probabile,

    id. ib. 3, 17, 58; id. Ac. 2, 11, 33; 2, 63, 154:

    nihil est tam incredibile, quod non dicendo fiat probabile, id. Par. praef. 1: ratio,

    id. Off. 1, 3, 8:

    conjectura et ratio,

    id. Div. 2, 6, 16:

    probabilis et prope vera disputatio,

    id. de Or. 1, 56, 240:

    causa,

    id. Verr. 2, 5, 67, § 173:

    mendacium,

    Liv. 40, 29:

    Causae,

    Tac. A. 6, 14.—
    II. A.
    Of persons:

    C. Licinius probabilis orator: jam vero etiam probatus,

    Cic. Brut. 76, 263:

    voce peracutā atque magnā, nec alia re ulla probabilis,

    id. ib. 68, 241:

    discipulus,

    id. de Or. 1, 28, 129:

    jucundior et probabilior populo orator,

    id. ib. 2, 36, 153; Nep. Cat. 3, 1.—
    B.
    Of things concr. and abstr.:

    materia,

    Cic. Fam. 3, 6, 18:

    nomen,

    id. Caec. 25, 71:

    boves non minus probabiles animis, quam corporibus,

    Col. 6, 1, 2:

    aqua maxime probabilis,

    Plin. 31, 3, 23, § 38:

    gustus,

    Col. 3, 2, 24:

    soli et caeli qualitas,

    id. ib. 3, 1, 10:

    rosa nec odore, nec specie probabilis,

    Plin. 21, 4, 10, § 18:

    genus orationis,

    Cic. Part. 6, 19; Liv. 2, 13:

    mores,

    Col. 6, 2, 14:

    vir ingenio sane probabili,

    Cic. Brut. 48, 180.—Hence, adv.: prŏ-bābĭlĭter.
    A.
    Probably, credibly (class.):

    rem breviter exponere et probabiliter,

    Cic. Or. 35, 122:

    rationem reddere,

    id. Fin. 3, 17, 58:

    dicere,

    id. de Or. 2, 82, 337:

    multa probabiliter argumentatus,

    Liv. 33, 28:

    justius et probabilius accusare,

    Cic. Inv. 2, 46, 136:

    defendere,

    Liv. 42, 48.—
    B.
    Laudably, fitly, well (post-Aug.):

    consulatum gerere,

    Vell. 2, 46, 4:

    eleganter et probabiliter hoc dictum est,

    Gell. 9, 16, 6:

    recte et probabiliter dici,

    id. 1, 16, 9.— Comp.:

    probabilius Lutatius,

    Val. Max. 2, 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > probabilis

  • 25 quor

    cūr (old orthog. quor; cf. Vel. Long. p. 2236 P.; and in MSS. sometimes cor, v. Lachm. ad Lucr. II. p. 171 sq.), adv. [contr. from quare; cf. Vel. Long. p. 2231 P. and the letter C; acc. to Voss, Etym. s. h. v.; Analog. 4, 21, and Hand, Turs. II. p. 175, from cui rei; cf.:

    quoi rei,

    Plaut. Poen. 2, 33 ], = quam ob rem, for what reason, wherefore, why, to what purpose, from what motive.
    I.
    Rel.:

    duae causae sunt, cur tu frequentior in isto officio esse debeas quam nos,

    Cic. Fam. 15, 20, 2; so,

    causae, cur,

    Quint. 11, 3, 16; and:

    ea causa, cur,

    id. 2, 3, 11:

    non fuit causa, cur,

    Cic. Rosc. Com. 16, 49; cf. id. Clu. 61, 169; so,

    causa non esset, cur,

    id. N. D. 3, 4, 9:

    causa nulla est, cur,

    id. Rosc. Am. 50, 146; id. de Or. 2, 45, 189:

    nihil est causae, cur,

    Quint. 11, 3, 59:

    quae causa est, cur? etc.,

    Cic. Lael. 13, 48:

    quid est causae, cur, etc.,

    id. Fl. 2, 5; id. de Or. 3, 48, 185; id. Fam. 2, 13, 2:

    negare et adferre rationem cur negarent,

    id. ib. 6, 8, 1:

    id satis magnum esse argumentum dixisti, cur esse deos confiteremur,

    id. N. D. 1, 23, 62;

    so after argumenta,

    id. ib. 3, 4, 10; id. Div. 1, 3, 5:

    est vero cur quis Junonem laedere nolit,

    Ov. M. 2, 518;

    and with a negative: neque est, cur, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 1, 51:

    non tamen est, cur,

    Ov. H. 10, 144.- -And in dependent questions:

    quid est, cur tu in isto loco sedeas?

    Cic. Clu. 53, 147; id. Fin. 1, 10, 34; Liv. 21, 43, 12 et saep.:

    ne cui sit vestrum mirum, cur, etc.,

    Ter. Heaut. prol. 1 al.:

    miror, cur me accusas,

    Cic. Fam. 7, 27, 1; 5, 12, 30; id. Phil. 2, 20, 49 (v. miror, admiror, etc.):

    quā in re primum illud reprehendo et accuso, cur, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 7, § 16:

    quod me saepe accusas, cur hunc meum casum tam graviter feram,

    id. Att. 3, 13, 2; 3, 12, 1; id. Sest. 37, 80; Hor. C. 1, 33, 3:

    consules invasit, cur silerent,

    Tac. A. 6, 4.—
    B.
    Pregn., = cujus causā, propter quod, on account of which, by reason of which:

    quid ergo accidit, cur consilium mutarem?

    Cic. Fam. 2, 16, 10:

    quid obstat, cur non verae fiant,

    Ter. And. 1, 1, 76:

    fecerit aliquid Philippus, cur adversus eum... hoc decerneremus: quid Perseus meruit... cur soli omnium hostes ei simus?

    Liv. 41, 24, 11 Weissenb. ad loc.:

    Caedicius negare, se commissurum, cur sibi... quisquam imperium finiret,

    id. 5, 46, 6; 10, 18, 14; Suet. Calig. 15; Ov. Am. 1, 3, 2:

    quid Aristides commisisset, cur tantā poenā dignus duceretur,

    Nep. Arist. 1, 3:

    multa quidem dixi, cur excusatus abirem,

    Hor. Ep. 1, 9, 7.—
    II.
    Interrog.: Ag. Quor mi haec irata est? Mi. Quor haec irata est tibi? Quor ego id curem? Plaut. Poen. 1, 2, 143 sq.:

    quor perdis adulescentem nobis? quor amat? Quor potat?

    Ter. Ad. 1, 1, 36 sq.; cf.:

    quid agis? quor te is perditum?

    id. And. 1, 1, 107:

    quor non introëo in nostram domum?

    Plaut. Am. 1, 1, 253; Cic. Fam. 2, 18, 3:

    quorsum tan dem, aut cur ista quaeris?

    id. Leg. 1, 1, 4: Er. Jube tibi agnum huc adferri propere pinguem. He. Quor? Er. Ut sacrufices, Plaut. Capt. 4, 2, 82: Me. Non possum. Ch. Quor non? Ter. Heaut. 1, 1, 111:

    cur ego plebeios magistratus... video, etc.,

    Liv. 2, 34, 9; 6, 15, 12.—In the poets sometimes placed after one or more words of a clause:

    stratege noster, quor hic cessat cantharus?

    Plaut. Stich. 5, 4, 28:

    obsequium ventris mihi perniciosius est cur?

    Hor. S. 2, 7, 104; 2, 3, 187.—
    B.
    Esp.
    1.
    Pregn.
    a.
    Implying censure, indignation, remonstrance, etc.:

    quor id aussu's facere?

    Plaut. Ps. 1, 3, 114:

    cur es ausus subigitare, etc.,

    id. Mil. 5, 9; id. Men. 3, 2, 28:

    sed quid ego? quor me excrucio? quor me macero?

    Ter. And. 5, 3, 15:

    cur imperium illi, aut cur illo modo prorogatum est,

    Cic. Att. 7, 3, 4; id. Div. 2, 30, 65:

    cur me querelis exanimas tuis?

    Hor. C. 2, 17, 1.—
    b.
    Implying grief, sorrow, and, with negatives, desire, etc.: eheu me miserum, quor non aut istaec mihi Aetas et formast, etc., Ter. Hec. 1, 1, 17:

    heu me miserum, cur senatum cogor reprehendere?

    Cic. Phil. 7, 4, 14; id. Fam. 2, 7, 5; id. Att. 2, 19, 1:

    cur ego tecum non sum?

    id. ib. 16, 6, 2.—
    c.
    With potential subj., in excusing, deprecating censure, etc.:

    quor ego apud te mentiar?

    Plaut. Poen. 1, 1, 24; id. Most. 2, 2, 24:

    cur hunc tam temere quisquam ab officio discessurum judicaret?

    Caes. B. G. 1, 40: pro urbis salute, cur non omnibus facultatibus, quas habemus, utamur, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 15; Cic. Cael. 29, 68 al.—
    2.
    Emphatic after si, cum, etc., implying a logical conclusion:

    tum id si falsum fuerat, filius quor non refellit?

    Ter. Phorm. 2, 3, 53:

    nam, si res publica defenditur, cur ea consule isto ipso defensa non est?

    Cic. Att. 7, 3, 4; cf.:

    fac esse distentam... cur tam multos deos nihil agere patitur?

    id. N. D. 3, 39, 93:

    cur autem quidquam ignoraret animus hominis, si esset deus?

    id. ib. 1, 11, 28; Nep. Eum. 11, 4; Ov. F. 1, 257.—
    3.
    Strengthened by particles of inference: nam, enim, igitur, etc.: Am. Pestis te tenet. So. Nam quor istuc Dicis? Plaut. Am. 2, 1, 31:

    nam cur me miseram verberas?

    id. Aul. 1, 1, 3:

    quor simulas igitur?

    Ter. And. 1, 1, 21:

    cur enim, inquies, etc.,

    Cic. Ac. 2, 17, 55; Suet. Calig. 34; id. Claud. 4; v. Hand, Turs. II. pp. 175- 183.

    Lewis & Short latin dictionary > quor

См. также в других словарях:

  • Conspiración de Catilina — Este artículo trata sobre la conspiración en si. Para la obra de Salustio Crispo, véase De Catilinae coniuratione. Un nombre destaco sobre los demás, Lucio Sergio Catilina a quien la aristocracia romana temía, a él y a sus planes económicos que… …   Wikipedia Español

  • JURAMENTUM — in iudiciis et actionrbus, apud omnes semper gentes, cum circalitigantes, tum circa testes, non exigui usûs fuit: Unde Arist. μετα θείας παραλήφεως φάσις ἀναποδεικτος, cum divina sibi assumptione Dictio non demonstrabilis, Rhetoric. ad Alex.c. 18 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VIRGA — I. VIRGA Investitura fit, vel proprie tradendo terram ipsam, seu feudum: vel improprie, tradendo terrae vel feudi nomine, vexillum, hastam, sagirtam, vide Ingulphum, p. 901. Ex hastae traditione nata est consuerudo, per festucam, vel virgam,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PERJURIUM — quanto in horrore fuerit Atheniensibus, vel hinc videre est, quod, sicut virum bonum indigitare volentes, eum vocârunt ἔυορκον, i. e. iuratae fidei tenacem, Hesiod. in ἔργ. v. 188. Οὐδέ τις ἐυόρκου χάρις ἔςςεται οὔτε δικαίου. Et Aristophanes… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NILUS — I. NILUS Aegypti Episcopus exustus, sub Diocletiano. Vide Lactantium, l. 5. c. 11: II. NILUS Africae fluv. celeberrimus, ut Asiae Ganges, et Indus, atque Europae Danubius. Plurima eius ab antiquis perhibentur, et celebrantur nomina. Nam et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ACADEMIA — etsi usu commune, sive, ut vulgoloquuntur, appellativum factum sit, proprie tamen ita dicebatur nemorosus extra Athenas locus, in quo Philosophiam primus docuir Plato. Sunt qui derivent ab ἑκὰς et δρ῀μος, seorsim a populo; remore scil. a populari …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JUDICIA — in Rep. Rom. primum penes Senatum fuêrunt, ex lege Romuli, cuius meminir Dion. Halic. quod eriam longo rempore sub Consulibus observatum. Donec C. Sempronius Gracchus Tr. Pl. lege latâ, ea ad solos Equires transtulit, postquam paucis ante Annis… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MINERVA — I. MINERVA sapientiae, et bonarum omnium artium dea, ex Iovis cerebro sine matre procreata: Quô commentô significare voluerunt Poetae, bonarum artium disciplinas, humani ingenii non esse inventum, sed ex Iovis cerebro, h. e. inexhausto divinae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TIGRIS — I. TIGRIS quadrupedum pulcherrima, ut pavo avium, Oppianus, Cyneget. l. 3. v. 340. Τίγριδος αὖ μετέπειτα κλυτὸν δέμας ἀείδωμεν Τῆς οὐ τερπνότερον φύσις ὤπαϚε τεχνήεςςα, Ο᾿φθαλμοῖσιν ἰδεῖν, θηρῶν μετὰ πουλυν` ὅμιλον, Τόςςον δ᾿ ἐν θήρεςςι μέγ᾿… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • UNIO — I. UNIO nomen legis apud Aragonios, quâ olim libertati suae cavebant. Postquam enim Petrus cognomine ab Acinace, quod Legem de electione Regis strictô acinace discidisset, regnum fecisset hereditarium, ut nihilominus libertas sua manert salva,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MIMUS — sermonis est cuiuslibet seu facti, cum lascivia, imitatio, finitore Diomede: unde Pantomimi, omnium rerum imitatores; et Archimimi, mimorum principes dicti sunt. Vide Scalig. Poet. l. 1. c. 10. Nomen Pantomimi primus usurpavit Pylades, ex Asia… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»