Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

aliquem+catenis+o

  • 1 catena

    cătēna, ae, f. (once with num. distrib. as piur. tantum:

    trinis catenis vinctus,

    Caes. B. G. 1, 53) [Sanscr. kat, to fall away; cf. catax].
    I.
    A wooden bracket, brace, etc., for holding two beams together, Cato, R. R. 18, 9; Vitr. 7, 3; Pall. 1, 3, 1.—
    II. A.
    Used as a fetter, shackle, etc.; usu. in plur. (syn. vincula):

    catenis vincire aliquem,

    Plaut. Men. 1, 1, 3; Ov. M. 15, 601 al.:

    catenas indere alicui,

    Plaut. Capt. 1, 2, 3:

    in catenas conicere aliquem,

    Caes. B. G. 1, 47; Liv. 29, 21, 2:

    catenas inicere alicui,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 106:

    in catenis aliquem Romam mittere,

    Liv. 29, 21, 12:

    in catenis aliquem per urbem ducere,

    id. 45, 40, 6:

    eximere se ex catenis,

    Plaut. Men. 1, 1, 8:

    rumpere catenas,

    Hor. S. 2, 7, 71:

    catenas alicui exsolvere,

    Tac. H. 3, 31 al. —In sing., Liv. 24, 34, 10; Cat. 64, 297; Verg. A. 6, 558; Hor. S. 1, 5, 65; Curt. 4, 3, 22; 7, 5, 36; Tac. A. 4, 28; 6, 14; Suet. Aug. 94; Sen. Ep. 9, 8; Plin. 34, 15, 43, § 150.—
    2.
    Of a chain stopping the entrance of a harbor:

    catena ferrea valde robusta,

    Amm. 26, 8, 8.—
    3.
    Trop., a constraint, fetter, barrier, bond:

    taetra belua, constricta legum sacratarum catenis,

    Cic. Sest. 7, 16:

    compesce animum frenis, catenā,

    Hor. Ep. 1, 2, 63:

    validā teneamur catenā,

    Tib. 4, 5, 15; 4, 1, 117:

    splendidiore nunc eos catenā sed multo graviore vinctos esse, quam cum, etc.,

    Liv. 35, 38, 10:

    qui ad superiora progressus est.. laxam catenam trahit nondum liber,

    Sen. Vit. Beat. 16, 3; id. Tranq. 10, 3.—
    B.
    A chain of gold or silver worn by women as an ornament, Plin. 33, 3, 12, § 40; Paul. Sent. 3, 6, 84.—
    C.
    A series of things connected together, a chain, series, Lucr. 6, 910 (but id. 2, 630, is a false reading for quod armis; v. Lachm.).—
    D.
    Trop.:

    (praecepta oratoria) in catenas ligare,

    Quint. 5, 14, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > catena

  • 2 eximo

    ex-ĭmo, ēmi, emptum, 3, v. a. [emo; cf. adimo and demo], to take out, take away, remove (class.; syn.: demo, adimo, eripio, furor, etc.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (with de, ex, or simple abl.; rare with dat.):

    eximito (acina) de dolio,

    Cato R. R. 112, 3:

    oleas, ulmos bene cum radicibus,

    id. ib. 28, 1:

    medullam e caule,

    Plin. 26, 11, 71, § 116:

    dentem alicui,

    Cels. 6, 9; Plin. 28, 11, 49, § 181; cf.:

    lienem cani viventi,

    id. 30, 6, 17, § 51; and:

    lapillos ventre crocodili,

    id. 28, 8, 28, § 107:

    telum,

    Quint. 9, 2, 75:

    gladium,

    Vulg. Matt. 26, 51; cf.:

    quid te exempta juvat spinis de pluribus una?

    Hor. Ep. 2, 2, 212:

    eximi jubet non diem ex mense, sed ex anno unum mensem,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 139:

    ne tu ex reis eximerere,

    id. ib. 2, 2, 40, § 99; for which: aliquem de reis, id. ib. 2, 4, 19, §

    41: cf.: ut auctores alios omnino exemerint numero,

    Quint. 1, 4, 3;

    with which cf.: Phraaten numero beatorum Eximit virtus,

    Hor. C. 2, 2, 19:

    qui turbae quamvis bonorum auctorum eximatur,

    Quint. 10, 1, 74.—
    B.
    In partic., pregn., to free, release, deliver:

    eum tamquam e vinculis eximamus,

    Cic. Or. 23, 77:

    aliquos ex obsidione,

    id. Fam. 5, 6, 2;

    for which: aliquos (urbem) obsidione,

    Liv. 38, 15, 5:

    ibi circumsessus adventu fratris obsidione eximitur,

    id. 24, 41, 6; 36, 13, 1; 37, 22, 3.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to take away, remove, banish:

    quod si exemeris ex rerum natura benevolentiae conjunctionem,

    Cic. Lael. 7, 23:

    alicui lassitudinem,

    Plaut. Merc. 1, 17; cf.:

    illud, quod me angebat, non eximis,

    Cic. Tusc. 2, 2, 29:

    hic dies vere mihi festus atras Eximet curas,

    Hor. C. 3, 14, 14:

    onus sollicitis animis,

    id. Ep. 1, 5, 18:

    eam religionem (augures),

    Liv. 4, 31, 4:

    dubitationem hujus utilitatis,

    Quint. 1, 10, 28:

    quamquam res adversae consilium eximerent,

    Tac. A. 11, 32; 1, 32; 13, 15:

    aliquid memoriae,

    Suet. Claud. 11 et saep.:

    exemptā fine patere,

    i. e. without end, Lucr. 1, 976; 1, 1007.— Pass. impers.: plurimis mortalium non eximitur, quin primo cujusque ortu ventura destinentur, the idea is not taken from them, i. e. they cannot be convinced but that, etc., Tac. A. 6, 22.—
    B.
    In partic.
    1.
    To free, release, deliver from any thing; constr. with ex, the abl., since the Aug. per. freq. with dat., rarely with de:

    aliquem metu,

    Plaut. Rud. 1, 4, 13:

    ita me exemisti Philocratem fallaciis,

    id. Capt. 3, 5, 16; cf.:

    iis (rationibus) accusator ad alios ex culpa eximendos abutetur,

    Cic. Inv. 2, 7, 24:

    ex miseriis plurimis me,

    Plaut. Capt. 5, 1, 3:

    se ex catenis,

    id. Men. 1, 1, 8:

    ex servitute,

    Liv. 37, 56, 7; Sen. Ep. 104, 16:

    aliquem crimine,

    Liv. 6, 24, 8: cf.:

    qui servitute exempti fuerant,

    id. 34, 52 fin.:

    cives servitio,

    id. 28, 39, 18; 27, 22, 3; 33, 23, 2; Plin. Ep. 4, 24, 3:

    non noxae (al. noxa) eximitur C. Fabius, qui, etc.,

    Liv. 8, 35, 5 Drak. N. cr.; cf.:

    supplicio magis quam crimini exemptus est,

    Curt. 7, 1, 6:

    servitio,

    id. 6, 3, 3:

    aliquem sceleri,

    Val. Fl. 2, 256:

    morti,

    Tac. A. 14, 48:

    infamiae,

    id. ib. 1, 48:

    legiones adversae pugnae,

    id. ib. 1, 64:

    Pisonem ignominiae,

    id. ib. 3, 18:

    ut morte honesta contumeliis captivitatis eximeretur,

    id. ib. 12, 51:

    querelae,

    Sen. Ben. 6, 9, 1:

    notae jam destinatae,

    Gell. 4, 20, 9:

    poenae,

    Dig. 48, 10, 22, § 4:

    opinionibus vulgi,

    Quint. 12, 2, 28 et saep.:

    exime hunc mihi scrupulum,

    Plin. Ep. 3, 17, 2:

    6, 8, 7: Romanis dubitationem,

    Liv. 34, 37, 6:

    de proscriptorum numero,

    Nep. Att. 10, 4:

    agrum de vectigalibus,

    to exempt, Cic. Phil. 2, 39, 101.— Absol.:

    nec sorte (opus fuisse) nisi quod se quisque eximi voluerit,

    Quint. 4, 2, 74.—
    2.
    Of time, to consume, waste:

    Clodius rogatus diem dicendo eximere coepit,

    Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; cf.:

    Metellus calumnia dicendi tempus exemit,

    id. Att. 4, 3, 3:

    diem,

    Liv. 1, 50, 8; so,

    tempus,

    Suet. Oth. 6:

    diem,

    Plin. Ep. 5, 21, 2:

    male aetatem,

    Sen. Q. N. 3, 1:

    anno exempto,

    Pall. 3, 17 fin.:

    horam eximere ullam in tali cive liberando sine scelere non possumus,

    lose, waste, Cic. Phil. 6, 3, 7 B. and K.—
    3.
    To except, leave out of consideration:

    leges, si majestatis quaestio eximeretur, bono in usu,

    Tac. A. 4, 6.—
    4.
    Law t. t., to detain, prevent from appearing in court: eum qui in jus vocatur, Gai Inst. 4, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > eximo

  • 3 traho

    trăho, xi, ctum, 3 ( inf. perf. sync. traxe, Verg. A. 5, 786), v. a. [cf. Sanscr. trankh, trakh, to move; Gr. trechô, to run], to draw, drag, or haul, to drag along; to draw off, forth, or away, etc. (syn.: tracto, rapio, rapto, duco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    Amphitruonem collo,

    Plaut. Am. 3, 2, 72:

    cum a custodibus in fugā trinis catenis vinctus traheretur,

    Caes. B. G. 1, 53:

    trahebatur passis Priameïa virgo Crinibus a templo Cassandra,

    Verg. A. 2, 403:

    corpus tractum et laniatum abjecit in mare,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    materiam (malagmata),

    Cels. 4, 7:

    bilem,

    Plin. 25, 5, 22, § 54:

    vapor porro trahit aëra secum,

    Lucr. 3, 233:

    limum harenamque et saxa ingentia fluctus trahunt,

    Sall. J. 78, 3: Charybdis naves ad litora trahit, id. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 3, 425; cf.:

    Scyllam naves in saxa trahentem, Verg. l. l.: (haematiten) trahere in se argentum, aes, ferrum,

    Plin. 36, 20, 38, § 146: Gy. Amiculum hoc sustolle saltem. Si. Sine trahi, cum egomet trahor, let it drag or trail, Plaut. Cist. 1, 1, 117; cf.:

    tragula ab eo, quod trahitur per terram,

    Varr. L. L. 5, § 139 Müll.:

    sarcinas,

    Sen. Ep. 44, 6:

    vestem per pulpita,

    Hor. A. P. 215:

    plaustra per altos montes cervice (boves),

    Verg. G. 3, 536:

    siccas machinae carinas,

    Hor. C. 1, 4, 2:

    genua aegra,

    Verg. A. 5, 468:

    trahantur per me pedibus omnes rei,

    Cic. Fam. 7, 32, 2; cf.:

    aliquem ad praetorem,

    Plaut. Poen. 3, 5, 45:

    praecipitem in pistrinum,

    id. Ps. 1, 5, 79:

    Hectorem circum sua Pergama,

    to drag, trail, Ov. M. 12, 591. —

    Of a train of soldiers, attendants, etc.: Scipio gravem jam spoliis multarum urbium exercitum trahens,

    Liv. 30, 9, 10:

    ingentem secum occurrentium prosequentiumque trahentes turbam,

    id. 45, 2, 3; 6, 3, 4; cf.:

    sacra manu victosque deos parvumque nepotem Ipse trahit,

    Verg. A. 2, 321:

    secum legionem,

    Val. Max. 3, 2, 20:

    feminae pleraeque parvos trahentes liberos, ibant,

    Curt. 3, 13, 12; 5, 5, 15:

    uxor, quam comitem trahebat,

    id. 8, 3, 2:

    folium secum,

    Val. Max. 4, 3, 12:

    cum privato comitatu quem semper secum trahere moris fuit,

    Vell. 2, 40, 3:

    magnam manum Thracum secum,

    id. 2, 112, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To draw out, pull out, extract, withdraw:

    trahens haerentia viscere tela,

    drawing out, extracting, Ov. M. 6, 290:

    ferrum e vulnere,

    id. ib. 4, 120:

    e corpore ferrum,

    id. F. 5, 399:

    de corpore telum,

    id. M. 5, 95; cf.:

    gladium de visceribus,

    Mart. 1, 14, 2:

    manu lignum,

    Ov. M. 12, 371; cf.:

    te quoque, Luna, traho (i. e. de caelo),

    draw down, id. ib. 7, 207:

    captum Jovem Caelo trahit,

    Sen. Oct. 810. —
    2.
    To draw together, bring together, contract, wrinkle:

    at coria et carnem trahit et conducit in unum,

    Lucr. 6, 968:

    in manibus vero nervi trahere,

    id. 6, 1190:

    vultum rugasque coëgit,

    Ov. Am. 2, 2, 33.—
    3.
    Of fluids, etc., to draw in, take in, quaff; draw, draw up: si pocula arente fauce traxerim, had drawn in, i. e. quaffed, Hor. Epod. 14, 4; cf. Ov. M. 15, 330:

    aquas,

    Luc. 7, 822:

    venena ore,

    id. 9, 934:

    ubera,

    id. 3, 351 al.:

    ex puteis jugibus aquam calidam trahi (videmus),

    Cic. N. D. 2, 9, 25: navigium aquam trahit, draws or lets in water, leaks, Sen. Ira, 2, 10, 5; cf.:

    sanguinem jumento de cervice,

    to draw, let, Veg. Vet. 3, 43.—Of smelling:

    odorem naribus,

    Phaedr. 3, 1, 4.—Of drawing in the breath, inhaling:

    auras ore,

    Ov. M. 2, 230:

    animam,

    Plin. 11, 3, 2, § 6; cf.:

    Servilius exiguā in spe trahebat animam,

    Liv. 3, 6, 8:

    spiritum,

    to draw breath, Col. 6, 9, 3; Sen. Ira, 3, 43, 4; Cels. 4, 4; Curt. 3, 6, 10: spiritum extremum, [p. 1886] Phaedr. 1, 21, 4:

    penitus suspiria,

    to heave sighs, to sigh, Ov. M. 2, 753:

    vocem imo a pectore,

    Verg. A. 1, 371.—
    4.
    To take on, assume, acquire, get:

    Iris Mille trahens varios adverso sole colores,

    Verg. A. 4, 701:

    squamam cutis durata trahebat,

    Ov. M. 3, 675:

    colorem,

    id. ib. 2, 236;

    14, 393: ruborem,

    id. ib. 3, 482;

    10, 595: calorem,

    id. ib. 11, 305:

    lapidis figuram,

    id. ib. 3, 399:

    maturitatem,

    Col. 1, 6, 20:

    sucum,

    id. 11, 3, 60:

    robiginem,

    Plin. 36, 18, 30, § 136. —
    5.
    To drag away violently, to carry off, plunder, = agein kai pherein:

    cetera rape, trahe,

    Plaut. Trin. 2, 2, 12:

    rapere omnes, trahere,

    Sall. C. 11, 4:

    quibus non humana ulla neque divina obstant, quin... in opes potentisque trahant exscindant,

    id. H. 4, 61, 17 Dietsch:

    sibi quisque ducere, trahere, rapere,

    id. J. 41, 5:

    de aliquo trahere spolia,

    Cic. Balb. 23, 54:

    praedam ex agris,

    Liv. 25, 14, 11:

    tantum jam praedae hostes trahere, ut, etc.,

    id. 10, 20, 3; cf.:

    pastor cum traheret per freta navibus Idaeis Helenen,

    Hor. C. 1, 15, 1.—
    6.
    Trahere pecuniam (for distrahere), to make away with, to dissipate, squander:

    omnibus modis pecuniam trahunt, vexant,

    Sall. C. 20, 12.—
    7.
    Of drugs, etc., to purge, rcmove, clear away:

    bilem ex alvo,

    Plin. 25, 5, 22, § 54; 26, 8, 42, § 69:

    pituitam,

    id. 21, 23, 94, § 166:

    cruditates, pituitas, bilem,

    id. 32, 9, 31, § 95.—
    8.
    Trahere lanam, vellera, etc., to draw out lengthwise, i. e. to spin, manufacture: manibus trahere lanam, Varr. ap. Non. 545, 12:

    lanam,

    Juv. 2, 54:

    vellera digitis,

    Ov. M. 14, 265:

    data pensa,

    id. ib. 13, 511; id. H. 3, 75:

    Laconicas purpuras,

    Hor. C. 2, 18, 8.—
    II.
    Trop.,
    A.
    In gen.
    1.
    To draw, draw along; to attract, allure, influence, etc.:

    trahimur omnes studio laudis et optimus quisque maxime gloriā ducitur,

    Cic. Arch. 11, 26; cf.:

    omnes trahimur et ducimur ad cognitionis et scientiae cupiditatem,

    id. Off. 1, 6, 18:

    allicere delectatione et viribus trahere,

    Quint. 5, 14, 29:

    trahit sua quemque voluptas,

    Verg. E. 2, 65: aliquem in aliam partem, to bring or gain over, Cic. Fam. 10, 4, 2; so,

    Drusum in partes,

    Tac. A. 4, 60:

    civitatem ad regem,

    Liv. 42, 44, 3:

    aliquem in suam sententiam,

    id. 5, 25, 1; cf.

    also: rem ad Poenos,

    id. 24, 2, 8; 23, 8, 2:

    res ad Philippum,

    id. 32, 19, 2:

    ni ea res longius nos ab incepto traheret,

    draw off, divert, Sall. C. 7, 7.—
    2.
    To drag, lead, bring:

    plures secum in eandem calamitatem,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 19:

    Lucanos ad defectionem,

    Liv. 25, 16, 6:

    quo fata trahunt retrahuntque, sequamur,

    Verg. A. 5, 709: ducunt volentem fata, nolentem trahunt, Cleanth. ap. Sen. Ep. 107, 11.—
    3.
    To draw to, i. e. appropriate, refer, ascribe, set down to, etc.:

    atque egomet me adeo cum illis una ibidem traho,

    Plaut. Trin. 1, 2, 166: St. Quid quod dedisti scortis? Le. Ibidem una traho, id. ib. 2, 4, 10:

    hi numero avium regnum trahebant,

    drew to their side, laid claim to, claimed, Liv. 1, 7, 1; cf.:

    qui captae decus Nolae ad consulem trahunt,

    id. 9, 28, 6:

    omnia non bene consulta in virtutem trahebantur,

    were set down to, referred, attributed, Sall. J. 92, 2:

    ornatum ipsius (ducis) in superbiam,

    Tac. H. 2, 20:

    cuncta Germanici in deterius,

    id. A. 1, 62 fin.:

    fortuita ad culpam,

    id. ib. 4, 64:

    id ad clementiam,

    id. ib. 12, 52; cf.:

    aliquid in religionem,

    Liv. 5, 23, 6:

    cur abstinuerit spectaculo ipse, varie trahebant,

    Tac. A. 1, 76 fin.:

    in se crimen,

    Ov. M. 10, 68:

    spinas Traxit in exemplum,

    adopted, id. ib. 8, 245. —
    4.
    To drag, distract, etc.:

    quae meum animum divorse trahunt,

    Ter. And. 1, 5, 25:

    trahi in aliam partem mente atque animo,

    Caes. B. C. 1, 21:

    Vologeses diversas ad curas trahebatur,

    Tac. A. 15, 1.—
    5.
    To weigh, ponder, consider:

    belli atque pacis rationes trahere,

    Sall. J. 97, 2; cf. id. ib. 84, 4: trahere consilium, to form a decision or determination, id. ib. 98, 3.—
    6.
    To get, obtain, derive: qui majorem ex pernicie et peste rei publicae molestiam traxerit, who has derived, i. e. has received, suffered, Cic. Fam. 4, 3, 1:

    qui cognomen ex contumeliā traxerit,

    id. Phil. 3, 6, 16:

    nomen e causis,

    Plin. 15, 14, 15, § 51:

    inde nomen,

    id. 36, 20, 38, § 146:

    nomen ab illis,

    Ov. M. 4, 291:

    originem ab aliquo,

    to derive, deduce, Plin. 5, 24, 21, § 86; 6, 28, 32, § 157:

    scio ab isto initio tractum esse sermonem,

    i. e. has arisen, Cic. Brut. 6, 21: facetiae, quae multum ex vero traxere, drew, i. e. they were founded largely on truth, Tac. A. 15, 68; cf.:

    multum ex moribus (Sarmatarum) traxisse,

    id. G. 46, 2.—
    7.
    Of time, to protract, drag out, linger:

    afflictus vitam in tenebris luctuque trahebam,

    Verg. A. 2, 92; so,

    vitam,

    Phaedr. 3, 7, 12; 4, 5, 37; Plin. 28, 1, 2, § 9:

    traherent cum sera crepuscula noctem,

    was bringing on the night, Ov. M. 1, 219: verba, to drag, i. e. to utter with difficulty, Sil. 8, 79.—
    8.
    To draw out, in respect of time; to extend, prolong, lengthen; to protract, put off, delay, retard (cf.:

    prolato, extendo): sin trahitur bellum,

    Cic. Att. 10, 8, 2; cf. Liv. 5, 10, 7; Sall. J. 23, 2:

    trahere omnia,

    to interpose delays of all kinds, id. ib. 36, 2; Ov. M. 12, 584:

    pugnam aliquamdiu,

    Liv. 25, 15, 14:

    dum hoc naturae Corpus... manebit incolume, comitem aevi sui laudem Ciceronis trahet,

    Vell. 2, 66, 5:

    obsidionem in longius,

    Quint. 1, 10, 48; cf.:

    rem de industriā in serum,

    Liv. 32, 35, 4:

    omnia,

    id. 32, 36, 2:

    jurgiis trahere tempus,

    id. 32, 27, 1:

    tempus, Auct. B. Alex. 38, 2: moram ficto languore,

    Ov. M. 9, 767:

    (legati) querentes, trahi se a Caesare,

    that they were put off, delayed, Suet. Tib. 31 fin.; so,

    aliquem sermone, quousque, etc.,

    Val. Max. 4, 4, 1:

    Marius multis diebus et laboribus consumptis anxius trahere cum animo suo, omitteretne inceptum,

    Sall. J. 93, 1.—
    9.
    Rarely neutr., to drag along, to last, endure. si quis etiam in eo morbo diutius traxit, Cels. 2, 8 med.:

    decem annos traxit ista dominatio,

    Flor. 4, 2, 12.—Hence, tractus, a, um, P. a., drawn on, i. e. proceeding continuously, flowing, fluent, of language:

    genus orationis fusum atque tractum,

    Cic. de Or. 2, 15, 64:

    in his (contione et hortatione) tracta quaedam et fluens expetitur,

    id. Or. 20, 66.—
    B.
    Subst.: tractum, i, n., any thing drawn out at length.
    1.
    A flock of wool drawn out for spinning:

    tracta de niveo vellere dente,

    Tib. 1, 6, 80.—
    2.
    A long piece of dough pulled out in making pastry, Cato, R. R. 76, 1; 76, 4; Apic. 2, 1; 4, 3; 5, 1 al.—Called also tracta, ae, f., Plin. 18, 11, 27, § 106.

    Lewis & Short latin dictionary > traho

  • 4 religo

    rĕ-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To bind back or behind, to bind or fasten up, to bind fast (freq. and class.).
    A.
    Lit.: aspicite (Prometheum) religatum asperis Vinctumque saxis, Cic. poët. Tusc. 2, 10, 23; cf.:

    trahit Hectorem ad currum religatum Achillis,

    id. ib. 1, 44, 105; and:

    (Andromedam) ad duras religatam bracchia cautes Vidit,

    Ov. M. 4, 671; 683:

    manus post terga,

    Suet. Vit. 17:

    aliquem inter duos currus,

    Flor. 1, 3, 8: remos struppis, Liv. Andron. ap. Isid. 19, 4, 9:

    flavam comam,

    Hor. C. 1, 5, 4; cf.:

    religata comas in nodum,

    id. ib. 2, 11, 24:

    religata crines,

    id. ib. 4, 11, 5:

    navem ferreis manibus injectis,

    fastened with grapplingirons, grappled, Caes. B. C. 2, 6:

    transversas trabes axibus,

    id. ib. 2, 9, 2; cf. id. ib. § 5;

    2, 10: restim ad pinnam muri,

    Liv. 8, 16:

    religato pro foribus cane,

    Suet. Vit. 16:

    religatos rite videbat Carpere gramen equos,

    Verg. A. 9, 352:

    capillum in vertice,

    Tac. G. 38:

    desectam herbam,

    to bind together, tie up, Col. 2, 18, 5; cf.:

    folia lactucae,

    Plin. 19, 8, 39, § 131:

    robora catenis,

    Luc. 2, 671:

    catenā religari,

    Ov. H. 10, 89:

    catenā aliquem,

    id. Am. 1, 6, 1; Flor. 3, 19:

    religavit (Raphael) illud (daemonium) in deserto,

    Vulg. Tob. 8, 3. —
    2.
    In partic., nautical t. t., to fasten or moor a ship to the shore:

    naves ad terram religare,

    Caes. B. C. 3, 15; Plin. Pan. 82, 2 (with revincire):

    ab aggere classem,

    Verg. A. 7, 106:

    litore Threïcio classem,

    Ov. M. 13, 439:

    religata in litore pinus,

    id. ib. 14, 248; Hor. C. 1, 32, 7; id. S. 1, 5, 19; cf.:

    funem (navis) in Cretam,

    Cat. 64, 174:

    ab Emathio litore funem,

    Luc. 7, 860:

    funes ex arboribus ripae,

    Dig. 1, 8, 5 pr.—
    B.
    Trop., to bind, fasten, chain, fetter:

    quae (prudentia) si extrinsecus religata pendeat, etc.,

    bound to external things, Cic. Tusc. 3, 17, 37:

    hoc vinculo pietatis obstricti Deo et religati,

    Lact. 4, 28, 3; cf. id. 4, 28, 12:

    dapibusque simul religataque somno agmina,

    Claud. VI. Cons. Hon. 472.—
    II.
    To unbind (only poet. and in post-class. prose):

    Cybele religat juga manu,

    Cat. 63, 84 (for which id. 63, 76:

    resolvens juga): vitem resolvere ac religare,

    Pall. 3, 13, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > religo

  • 5 trado

    trādo ( transdo, C. I. L. 1, 198, 54 and 58; Ter. Phorm. prol. 2, and most freq. in Cæs.; v. infra; cf. Neue, Formenl. 2, 734), dĭdi, dĭtum, 3 (in tmesi: transque dato endoque plorato, i. e. tradito et implorato, Vet. Lex ap. Fest. s. v. sub vos, p. 309 Müll.), v. a. [trans-do], to give up, hand over, deliver, transmit, surrender, consign (syn.: dedo, remitto).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Form trado:

    ut amico traderem (thesaurum),

    Plaut. Trin. 1, 2, 143:

    mihi trade istuc (argentum),

    id. As. 3, 3, 99; id. Curc. 3, 15: aliquid [p. 1884] in manum, id. Merc. 2, 2, 7:

    poculum alicui,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    aedem Castoris sartam tectam,

    id. Verr. 2, 1, 50, § 131:

    magistris traditi,

    id. Tusc. 3, 1, 2:

    pecuniam regiam quaestoribus,

    Liv. 24, 23, 3:

    pueros magistris,

    Ov. Am. 1, 13, 17:

    equos domitoribus,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    testamentum tibi legendum,

    Hor. S. 2, 5, 51:

    ademptus Hector Tradidit fessis leviora tolli Pergama Graiis,

    id. C. 2, 4, 11:

    miserat ad legatum Romanum, traditurum se urbem,

    Liv. 34, 29, 9:

    armis traditis,

    Caes. B. G. 1, 27; 2, 13:

    obsides, arma, perfugae traditi,

    id. ib. 1, 28: hunc ad carnificem. Plaut. Rud. 3, 6, 19:

    in pistrinum tradier,

    id. Most. 1, 1, 16:

    aliquem in custodiam vel in pistrinum,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 4, § 14:

    aliquem supplicio,

    Suet. Vit. 14:

    Augustus filiam suam equiti Romano tradere meditatus est,

    to give in marriage, Tac. A. 4, 40 med. —With acc. of place:

    ea quae in Insulā erat Achradinam tradita est,

    Liv. 24, 23, 4.—
    (β).
    Form transdo: tot tropaea transdes, Att. ap. Non. 517, 26 (Trag. Rel. v. 366 Rib.):

    navem in fugam transdunt,

    id. ib. 155, 8 (Trag. Rel. v. 630 ib.):

    ut arma per manus necessario transderentur,

    Caes. B. C. 1, 68:

    per manus sevi ac picis transditas glebas,

    id. B. G. 7, 25; Hirt. B. G. 8, 15:

    sibi captivos transdi,

    Caes. B. C. 3, 71:

    neque se hostibus transdiderunt,

    id. B. G. 7, 77:

    se (alicui),

    id. ib. 7, 47; Hirt. B. G. 8, 43:

    se adversariis ad supplicium,

    Caes. B. C. 1, 76.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to deliver, commit, intrust, confide for shelter, protection, imprisonment, etc. (syn.: commendo, committo).
    (α).
    Form trado:

    sic ei te commendavi et tradidi,

    Cic. Fam. 7, 17, 2:

    totum denique hominem tibi ita trado de manu, ut aiunt, in manum tuam,

    id. ib. 7, 5, 3:

    alicui se laudare et tradere,

    Hor. Ep. 1, 9, 3:

    hunc hominem velles si tradere,

    id. S. 1, 9, 47; id. Ep. 1, 18, 78:

    hos (obsides) Aeduis custodiendos tradit,

    Caes. B. G. 6, 4; Liv. 22, 22, 4:

    catenis ligatus traditur,

    id. 24, 45, 9:

    in tuam custodiam meque et meas spes trado,

    Plaut. Most. 2, 1, 59.—
    (β).
    Form transdo:

    ab illo transditum initio et commendatum,

    Caes. B. C. 3, 57:

    sibi a Divitiaco transditus,

    id. B. G. 7, 39. —
    2.
    To give up or surrender treacherously, to betray:

    causam tradere advorsariis,

    Ter. Phorm. 2, 1, 7:

    quos tradituros sperabas, vides judicare,

    Cic. Rosc. Am. 22, 61:

    tibi trado patriosque meosque Penates,

    Ov. M. 8, 91:

    ferisne paret populandas tradere terras?

    id. ib. 1, 249:

    tradimur, heu!

    Claud. in Rufin. 2, 261:

    Judas ausus magistrum tradere,

    Sedul. 2, 74.—
    II.
    Trop.
    A. (α).
    Form trado:

    et meam partem loquendi et tuam trado tibi,

    Plaut. As. 3, 1, 14:

    eo ego, quae mandata, amicus amicis tradam,

    id. Merc. 2, 3, 51:

    quae dicam trade memoriae,

    Cic. Rep. 6, 10, 10 (different from tradere memoriae, B. 2. b.):

    si liberam possessionem Galliae sibi tradidisset,

    Caes. B. G. 1, 44:

    Cingetorigi principatus atque imperium est traditum,

    id. ib. 6, 8.— Poet., with inf.:

    tristitiam et metus Tradam protervis in mare Creticum Portare ventis,

    Hor. C. 1, 26, 2.—
    (β).
    Form transdo:

    summa imperii transditur Camulogeno Aulerco,

    Caes. B. G. 7, 57:

    Vergasillauno Arverno summa imperii transditur,

    id. ib. 7, 76.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., with se, to give one ' s self up, to yield, surrender, or devote one ' s self to any thing:

    se totos voluptatibus,

    Cic. Lael. 23, 86:

    se quieti,

    id. Div. 1, 29, 61: se lacrimis ac tristitiae, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2:

    se studiis vel otio,

    Plin. Ep. 1, 9, 7:

    si se consiliis ejus (rex) tradidisset,

    Flor. 2, 8, 6:

    se in studium aliquod quietum,

    Cic. Inv. 1, 3, 4:

    se in disciplinam alicujus,

    id. Phil. 2, 2, 3; cf.:

    cogitationibus suis traditus,

    Sen. Ep. 9, 16.—
    2.
    To make over, transmit, as an inheritance; to leave behind, bequeath (syn. lēgo):

    qui in morte regnum Hieroni tradidit,

    Plaut. Men. 2, 3, 59: inimicitias posteris, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 3:

    consuetudo a majoribus tradita,

    Cic. Div. 2, 72, 150:

    morbi per successiones traduntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 4: traduntque metus. Sil. 4, 32:

    traditumque inde fertur, ut in senatum vocarentur,

    it is said that this was the origin of the custom, Liv. 2, 1, 11.—
    b.
    To hand down or transmit to posterity by written communication; to relate, narrate, recount:

    quarum nomina multi poëtae memoriae tradiderunt,

    Cic. Inv. 2, 1, 3: pugnae memoriam posteris, Liv. 8, 10, 8:

    cujus (Socratis) ingenium variosque sermones immortalitati scriptis suis Plato tradidit,

    Cic. de Or. 3, 16, 60:

    qualia permulta historia tradidit,

    id. Div. 1, 53, 121:

    aliquid posteris,

    Plin. Ep. 6, 16, 1:

    tradit Fabius Pictor in Annalibus suis, hirundinem, etc.,

    Plin. 10, 24, 34, § 71:

    ipsum regem tradunt... operatum his sacris se abdidisse,

    Liv. 1, 31, 8.—Esp., pass. pers. or impers., it is said, is recorded, they say, etc.:

    qui (Aristides) unus omnium justissimus fuisse traditur,

    Cic. Sest. 67, 141: cujus (Lycurgi) temporibus Homerus etiam fuisse traditur. id. Tusc. 5, 3, 7:

    nec traditur certum, nec interpretatio est facilis,

    Liv. 2, 8, 8; cf. id. 9, 28, 5:

    sic enim est traditum,

    Cic. Leg. 1, 1, 3; cf.:

    hoc posteris memoriae traditum iri, Aequos et Volscos, etc.,

    Liv. 3, 67, 1:

    Galbam, Africanum, Laelium doctos fuisse traditum est,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5:

    ut Isocratem dixisse traditum est,

    id. Brut. 56, 204:

    unguenta quis primus invenerit, non traditur,

    Plin. 13, 1, 1, § 2:

    de hoc constantius traditur,

    Front. Aquaed. 7; cf.: traditur memoriae, with subj.-clause, Liv. 5, 21, 16. —
    3.
    To deliver by teaching; to propose, propound, teach any thing (syn. praecipio).
    (α).
    Form trado:

    ea, quae dialectici nunc tradunt et docent,

    Cic. Fin. 4, 4, 9:

    elementa loquendi,

    id. Ac. 2, 28, 92:

    praecepta dicendi,

    id. de Or. 1, 18, 84:

    optimarum artium vias meis civibus,

    id. Div. 2, 1, 1:

    aliquid artificio et viă,

    id. Fin. 4, 4, 10:

    haec subtilius,

    id. ib. 1, 9, 31:

    aliquid,

    Caes. B. G. 7, 22:

    virtutem hominibus,

    Cic. de Or. 1, 58, 247:

    eodem tempore tradi omnia et percipi possint,

    Quint. 1, 12, 1:

    nec tamquam tradita sed tamquam innata,

    id. 7, 10, 14:

    praecepta,

    Sen. Ep. 40, 3.— Absol.:

    si qua est in his culpa, tradentis (i.e. magistri) est,

    Quint. 3, 6, 59.—
    (β).
    Form transdo:

    multa praeterea de sideribus atque eorum motu... disputant et juventuti transdunt,

    Caes. B. G. 6, 14:

    Minervam operum atque artificiorum initia transdere,

    id. ib. 6, 17.—
    4.
    Aliquid oblivioni, to forget utterly (late Lat.):

    omnes justitiae ejus oblivioni tradentur,

    Vulg. Ezech. 33, 13; Greg. Mag. in Job, 25, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > trado

  • 6 adligati

    al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    A.. Lit., to bind to something:

    ad statuam,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

    ad palum,

    id. ib. 2, 5, 28, § 71;

    so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

    Macr. S. 2, 3:

    leones adligati,

    Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—
    B.
    In gen., to bind, to bind up, bind round:

    dolia,

    Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    adligatum vulnus,

    Liv. 7, 24:

    oculus adligatus,

    Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

    adliga, inquam, colliga,

    Plaut. Ep. 5, 2, 26:

    cum adligāsset Isaac filium,

    Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

    adligari se ac venire patitur,

    Tac. G. 24:

    adligetur vinculo ferreo,

    Vulg. Dan. 4, 12:

    catenis,

    ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

    adligare caput lanā,

    Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

    lac adligatum,

    curdled, Mart. 8, 64.—
    II.
    Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

    very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    jure jurando adligare aliquem,

    id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

    hic furti se adligat,

    shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

    homo furti se astringet,

    Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

    1324): adligare se scelere,

    Cic. Planc. 33:

    adligatus sponsu,

    Varr. L. L. 6, 7 med.:

    nuptiis adligari,

    Cic. Clu. 179:

    lex omnes mortales adligat,

    id. ib. 54:

    non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

    id. Planc. 33, 81:

    stipulatione adligari,

    id. Q. Rosc. 34:

    more majorum,

    id. Sest. 16:

    ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

    id. Lael. 12, 42:

    ne forte quā re impediar et adliger,

    id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

    adligatus es uxori,

    Vulg. 1 Cor. 7, 27:

    legi,

    ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—
    *

    Adligatus calculus, in games of chess,

    a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > adligati

  • 7 adligo

    al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    A.. Lit., to bind to something:

    ad statuam,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

    ad palum,

    id. ib. 2, 5, 28, § 71;

    so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

    Macr. S. 2, 3:

    leones adligati,

    Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—
    B.
    In gen., to bind, to bind up, bind round:

    dolia,

    Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    adligatum vulnus,

    Liv. 7, 24:

    oculus adligatus,

    Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

    adliga, inquam, colliga,

    Plaut. Ep. 5, 2, 26:

    cum adligāsset Isaac filium,

    Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

    adligari se ac venire patitur,

    Tac. G. 24:

    adligetur vinculo ferreo,

    Vulg. Dan. 4, 12:

    catenis,

    ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

    adligare caput lanā,

    Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

    lac adligatum,

    curdled, Mart. 8, 64.—
    II.
    Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

    very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    jure jurando adligare aliquem,

    id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

    hic furti se adligat,

    shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

    homo furti se astringet,

    Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

    1324): adligare se scelere,

    Cic. Planc. 33:

    adligatus sponsu,

    Varr. L. L. 6, 7 med.:

    nuptiis adligari,

    Cic. Clu. 179:

    lex omnes mortales adligat,

    id. ib. 54:

    non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

    id. Planc. 33, 81:

    stipulatione adligari,

    id. Q. Rosc. 34:

    more majorum,

    id. Sest. 16:

    ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

    id. Lael. 12, 42:

    ne forte quā re impediar et adliger,

    id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

    adligatus es uxori,

    Vulg. 1 Cor. 7, 27:

    legi,

    ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—
    *

    Adligatus calculus, in games of chess,

    a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > adligo

  • 8 alligati

    al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    A.. Lit., to bind to something:

    ad statuam,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

    ad palum,

    id. ib. 2, 5, 28, § 71;

    so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

    Macr. S. 2, 3:

    leones adligati,

    Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—
    B.
    In gen., to bind, to bind up, bind round:

    dolia,

    Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    adligatum vulnus,

    Liv. 7, 24:

    oculus adligatus,

    Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

    adliga, inquam, colliga,

    Plaut. Ep. 5, 2, 26:

    cum adligāsset Isaac filium,

    Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

    adligari se ac venire patitur,

    Tac. G. 24:

    adligetur vinculo ferreo,

    Vulg. Dan. 4, 12:

    catenis,

    ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

    adligare caput lanā,

    Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

    lac adligatum,

    curdled, Mart. 8, 64.—
    II.
    Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

    very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    jure jurando adligare aliquem,

    id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

    hic furti se adligat,

    shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

    homo furti se astringet,

    Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

    1324): adligare se scelere,

    Cic. Planc. 33:

    adligatus sponsu,

    Varr. L. L. 6, 7 med.:

    nuptiis adligari,

    Cic. Clu. 179:

    lex omnes mortales adligat,

    id. ib. 54:

    non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

    id. Planc. 33, 81:

    stipulatione adligari,

    id. Q. Rosc. 34:

    more majorum,

    id. Sest. 16:

    ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

    id. Lael. 12, 42:

    ne forte quā re impediar et adliger,

    id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

    adligatus es uxori,

    Vulg. 1 Cor. 7, 27:

    legi,

    ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—
    *

    Adligatus calculus, in games of chess,

    a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > alligati

  • 9 alligo

    al-lĭgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    A.. Lit., to bind to something:

    ad statuam,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90:

    ad palum,

    id. ib. 2, 5, 28, § 71;

    so in the witticism of Cic.: Quis generum meum ad gladium adligavit?

    Macr. S. 2, 3:

    leones adligati,

    Sen. Brev. Vit. 13. —In Col. of binding the vine to trees or other supports, 4, 13; so id. 4, 20.—
    B.
    In gen., to bind, to bind up, bind round:

    dolia,

    Cato, R. R. 39. So of the binding up of wounds: vulnus, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

    adligatum vulnus,

    Liv. 7, 24:

    oculus adligatus,

    Cic. Div. 1, 54, 123.—Of the binding of the hands, feet, etc.:

    adliga, inquam, colliga,

    Plaut. Ep. 5, 2, 26:

    cum adligāsset Isaac filium,

    Vulg. Gen. 22, 9; ib. Act. 21, 11:

    adligari se ac venire patitur,

    Tac. G. 24:

    adligetur vinculo ferreo,

    Vulg. Dan. 4, 12:

    catenis,

    ib. Act. 21, 33.—Hence, allĭgāti ( adl-) (sc. servi), slaves that are fettered, Col. 1, 9.—Of other things:

    adligare caput lanā,

    Mart. 12, 91: adligat (naves) ancora, makes or holds fast, Verg. A. 1, 169.—In Plin. of fixing colors, to fix, make fast: (alga) ita colorem adligans, ut elui postea non possit, 32, 6, 22, § 66; 9, 38, 62, § 134.— Poet.:

    lac adligatum,

    curdled, Mart. 8, 64.—
    II.
    Trop., to bind, to hold fast, to hinder, detain; or in a moral sense, to bind, to oblige, lay under obligation (cf. obligo;

    very freq., but in the class. per. for the most part only in more elevated prose): caput suum,

    Plaut. Ep. 3, 2, 33:

    jure jurando adligare aliquem,

    id. Rud. prol. 46; Ter. Ad. 5, 3, 58:

    hic furti se adligat,

    shows himself guilty, id. Eun. 4, 7, 39 (astringit, illaqueat, et obnoxium facit, Don.; cf. Plaut. Poen. 3, 4, 27:

    homo furti se astringet,

    Cic. Fl. 17; for this gen. cf. Roby, §

    1324): adligare se scelere,

    Cic. Planc. 33:

    adligatus sponsu,

    Varr. L. L. 6, 7 med.:

    nuptiis adligari,

    Cic. Clu. 179:

    lex omnes mortales adligat,

    id. ib. 54:

    non modo beneficio sed etiam benevolentiae significatione adligari,

    id. Planc. 33, 81:

    stipulatione adligari,

    id. Q. Rosc. 34:

    more majorum,

    id. Sest. 16:

    ne existiment ita se adligatos, ut, etc.,

    id. Lael. 12, 42:

    ne forte quā re impediar et adliger,

    id. Att. 8, 16 al. — With dat. (eccl. Lat.):

    adligatus es uxori,

    Vulg. 1 Cor. 7, 27:

    legi,

    ib. Rom. 7, 2; ib. 1 Cor. 7, 39 (= lege).—
    *

    Adligatus calculus, in games of chess,

    a piece that cannot be moved, Sen. Ep. 17 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > alligo

  • 10 incidentia

    1.
    incĭdo, cĭdi, cāsum, 3 ( fut. part. act. incasurus, Plin. 2, 27, 27, § 97; perf. scanned incĭdĕrunt, Lucr. 6, 1174), v. n. [in-cado], to fall into or upon a thing, to fall, light upon (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with in and acc.; less freq. with other prepp., with the dat., or absol.
    (α).
    With in and acc.:

    in foveam,

    Cic. Phil. 4, 5, 12:

    ex spelunca saxum in crura ejus incidit,

    id. Fat. 3, 6:

    e nubi in nubem vis incidit ardens fulminis,

    Lucr. 6, 145; cf. id. 296:

    in segetem flamma,

    falls, Verg. A. 2, 305:

    pestilentia in urbem,

    Liv. 27, 23 fin.:

    ut incideret luna tum in eam metam, quae esset umbra terrae, etc.,

    entered, Cic. Rep. 1, 14, 22:

    in oculos,

    Plin. 20, 17, 73, § 187:

    incidentibus vobis in vallum portasque,

    Liv. 27, 13, 2:

    in laqueos,

    Juv. 10, 314.—
    (β).
    With other prepp.:

    incidit ictus Ingens ad terram duplicato poplite Turnus,

    Verg. A. 12, 926:

    (turris) super agmina late incidit,

    id. ib. 2, 467.—
    (γ).
    With dat.:

    incidere portis,

    to rush into, Liv. 5, 11, 14; 5, 26, 8:

    lymphis putealibus,

    Lucr. 6, 1174:

    caput incidit arae,

    Ov. M. 5, 104: Sagunti ruinae nostris capitibus incident, Liv. 21, 10, 10:

    ultimis Romanis,

    id. 28, 13, 9:

    jacenti,

    Stat. Th. 5, 233:

    hi duo amnes confluentes incidunt Oriundi flumini,

    empty, fall into, Liv. 44, 31, 4:

    modo serius incidis (sol) undis,

    sink, Ov. M. 4, 198.—
    (γ).
    Absol.:

    illa (hasta) volans, umeri surgunt qua tegmina summa, incidit,

    Verg. A. 10, 477: incidit Adriaci spatium admirabile rhombi, i. e. into the fisherman ' s net, Juv. 4, 39. —
    B.
    In partic., to fall upon, meet, or come upon unexpectedly, fall in with a person or thing.
    (α).
    With in and acc.:

    in aliquem incurrere atque incidere,

    Cic. Planc. 7, 17:

    cum hic in me incidit,

    id. ib. 41, 99:

    C. Valerius Procillus, cum in fuga catenis vinctus traheretur, in ipsum Caesarem incidit,

    Caes. B. G. 1, 53, 5:

    in insidias,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; cf.:

    in quos (milites), si qui ex acie fugerint, de improviso incidant,

    id. Rosc. Am. 52, 151:

    in manus alicujus,

    id. Clu. 7, 21:

    in vituperatores,

    id. Fam. 7, 3, 6; 6, 1, 25.—
    (β).
    With inter:

    inter catervas armatorum,

    Liv. 25, 39.—
    (γ).
    With dat.:

    qui (oculi) quocumque inciderunt,

    Cic. Mil. 1, 1; Plin. Ep. 5, 6, 13; Quint. 11, 3, 50:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    incidit huic Appennicolae bellator filius Anni,

    Verg. A. 11, 699.—
    (δ).
    With acc. alone (late Lat.):

    bene quod meas potissimum manus incidisti,

    App. M. 6, p. 176, 24; id. ib. p. 179, 4:

    fatales laqueos,

    Vulc. Gall. Avid. Caes. 2, § 2.—
    C.
    Transf., to fall upon, attack, assault: triarii consurgentes... in hostem incidebant. Liv. 8, 8, 13:

    postquam acrius ultimis incidebat Romanus,

    id. 28, 13, 9.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to fall into any condition.
    (α).
    With in and acc.:

    in morbum,

    Cic. Fam. 13, 29, 4: in febriculam, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

    in miserias,

    id. Phil. 2, 10, 24; cf.:

    qui inciderant (sc. in morbum) haud facile septimum diem superabant,

    Liv. 41, 21, 5:

    ut si in hujusmodi amicitias ignari casu aliquo inciderint,

    Cic. Lael. 12, 42:

    quodsi quis etiam a culpa vacuus in amicitiam ejus inciderat,

    Sall. C. 14, 4:

    in honoris contentionem,

    Cic. Lael. 10, 34:

    in imperiorum, honorum, gloriae cupiditatem,

    id. Off. 1, 8, 26:

    in furorem et insaniam,

    Cic. Pis. 20, 46. —
    (β).
    With acc. alone:

    caecitatem, Ambros. de Tobia, 2: iram,

    Lact. Plac. Narr. Fab. 1, 10:

    amorem,

    id. ib. 14, 1.—
    B.
    To fall upon, befall:

    eo anno pestilentia gravis incidit in urbem agrosque,

    Liv. 27, 23, 6:

    tantus terror incidit ejus exercitui,

    fell upon, Caes. B. C. 3, 13, 2; cf.:

    ut nihil incidisset postea civitati mali, quod, etc.,

    happened, Cic. de Or. 1, 7, 26.—
    C.
    In partic.
    1.
    To fall upon accidentally; to light upon, in thought or conversation:

    non consulto, sed casu in eorum mentionem incidi,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; id. Lael. 1, 3; cf.:

    fortuito in sermonem alicujus incidere,

    id. de Or. 1, 24, 111:

    in eum sermonem incidere, qui, etc.,

    id. Lael. 1, 2:

    in varios sermones,

    id. Att. 16, 2, 4:

    cum in eam memoriam et recordationem nuper ex sermone quodam incidissemus,

    id. Brut. 2, 9:

    iterum in mentionem incidimus viri,

    Tac. H. 4, 5; Plin. Ep. 9, 33, 1.—
    2.
    To come or occur to one's mind:

    sapiens appeteret aliquid, quodcumque in mentem incideret et quodcumque tamquam occurreret,

    come into his mind, Cic. Fin. 4, 16, 43; cf. Ter. Phorm. 1, 3, 5; id. Heaut. 3, 1, 75:

    redeunti, ex ipsa re mihi incidit suspicio,

    id. And. 2, 2, 22; 3, 2, 21:

    tanta nunc suspicio de me incidit,

    id. Ad. 4, 4, 5:

    dicam, verum, ut aliud ex alio incidit,

    id. Heaut. 3, 3, 37:

    nihil te effugiet atque omne. quod erit in re occurret atque incidet,

    Cic. de Or. 2, 34, 147:

    potantibus his apud Sex. Tarquinium incidit de uxoribus mentio,

    Liv. 1, 57, 6.—
    3.
    To fall upon, happen in a certain time.
    (α).
    With in and acc.:

    quod in id rei publicae tempus non incideris, sed veneris — judicio enim tuo, non casu in ipsum discrimen rerum contulisti tribunatum tuum—profecto vides, quanta vis, etc.,

    Cic. Fam. 2, 7, 2:

    quorum aetas in eorum tempora, quos nominavi, incidit,

    Cic. Or. 12, 39; cf. id. Fam. 5, 15, 3:

    quoniam in eadem rei publicae tempora incidimus,

    id. ib. 5, 8, 3 fin.:

    facies me in quem diem Romana incidant mysteria certiorem,

    id. Att. 6, 1, 26:

    cum in Kalendas Januarias Compitaliorum dies incidisset,

    id. Pis. 4, 8:

    quae (bella) in ejus aetatem gravissima inciderunt,

    Quint. 12, 11, 16: in eum annum quo erat Hortensius consul futurus, incidere, to fall into, i. e. to extend the case until, etc., id. 6, 5, 4; cf.:

    quintus annus cum in te praetorem incidisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 139.—
    (β).
    With acc. alone (late Lat.):

    ut menses... autumnale tempus inciderent,

    Sol. 1, § 44.—
    4.
    To fall out, happen, occur:

    et in nostra civitate et in ceteris, multis fortissimis atque optimis viris injustis judiciis tales casus incidisse,

    Cic. Fam. 5, 17, 3:

    si quid tibi durius inciderit,

    Prop. 1, 15, 28; cf.: si casus inciderit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6:

    incidunt saepe tempora cum, etc.,

    id. Off. 1, 10, 31:

    eorum ipsorum, quae honesta sunt, potest incidere saepe contentio et comparatio,

    id. ib. 1, 43, 152:

    potest incidere quaestio,

    Quint. 7, 1, 19:

    verbum si quod minus usitatum incidat,

    id. 2, 5, 4:

    in magnis quoque auctoribus incidunt aliqua vitiosa,

    id. 10, 2, 15; 11, 1, 70; Cels. 5, 27, 3: ea accidisse non quia haec facta sunt, arbitror;

    verum haec ideo facta, quia incasura erant illa,

    Plin. 2, 27, 27, § 97:

    si quando ita incidat,

    Quint. 2, 5, 5; cf.:

    forte ita incidit, ut, etc.,

    Liv. 26, 23, 2:

    forte ita inciderat, ne, etc.,

    id. 1, 46, 5.—
    5.
    To fall in with, coincide, agree with, in opinion, etc.:

    ne ipse incidat in Diodorum, etc.,

    Cic. Fat. 8, 15.—
    6.
    To stumble upon, undertake at random:

    sic existumes non me fortuito ad tuam amplitudinem meis officiis amplectendam incidisse, etc.,

    Cic. Fam. 5, 8, 3.— Hence in part. pres.: incĭdentĭa, subst., occurrences, events, Amm. 14, 5, 4; 22, 9, 2 al.
    2.
    incīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [in-caedo], to cut into, cut through, cut open, cut up (class.).
    I.
    Lit.:

    teneris arboribus incisis atque inflexis,

    Caes. B. G. 2, 17, 4:

    arbores,

    Plin. 12, 14, 30, § 54; 32, § 58:

    inciditur vitro, lapide, osseisve cultellis,

    id. 12, 25, 54, § 115; cf.:

    palmes inciditur in medullam,

    id. 14, 9, 11, § 84:

    venam,

    to open, id. 29, 6, 58, § 126; Cels. 2, 8; Tac. A. 16, 19; cf.:

    incisi nervi,

    Plin. 11, 37, 88, § 218:

    circa vulnus scalpello,

    Cels. 5, 27, 3:

    pinnas,

    to clip, Cic. Att. 4, 2, 5; so,

    vites falce,

    Verg. E. 3, 11:

    pulmo incisus,

    cut up, divided, Cic. Div. 1, 39, 85; cf.:

    eupatoria foliis per extremitates incisis,

    i. e. notched, indented, Plin. 5, 6, 29, § 65:

    nos linum incidimus, legimus,

    cut through, cut, Cic. Cat. 3, 5, 10:

    funem,

    Verg. A. 3, 667: corpora mortuorum, to dissect, Cels. praef.:

    nocentes homines vivos,

    id. ib.:

    quid habet haruspex cur pulmo incisus etiam in bonis extis dirimat tempus?

    Cic. Div. 1, 39, 85:

    si rectum limitem rupti torrentibus pontes inciderint,

    cut through, broken through, Quint. 2, 13, 16:

    squamisque incisus adaestuat amnis,

    Stat. Th. 5, 517:

    non incisa notis marmcra publicis,

    engraved, Hor. C. 4, 8, 13:

    tabula... his ferme incisa litteris fuit,

    Liv. 6, 29 fin.
    B.
    Transf.
    1.
    To cut in, to carve, engrave, inscribe on any thing; usually constr. with in and abl.; less freq. with in and acc., the dat., or absol.
    (α).
    With in and abl.:

    id non modo tum scripserunt, verum etiam in aere incisum nobis tradiderunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 65; cf.:

    foedus in columna aenea incisum et perscriptum,

    id. Balb. 23, 53; id. Verr. 2, 2, 63, § 154:

    in qua basi grandibus litteris P. Africani nomen erat incisum,

    id. ib. 2, 4, 34, §

    74: nomina in tabula incisa,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    notum est carmen incisum in sepulcro,

    id. de Sen. 17, 61; id. Pis. 29, 72; id. Font. 14, 31:

    incidens litteras in fago recenti,

    Plin. 16, 9, 14, § 35:

    indicem in aeneis tabulis,

    Suet. Aug. 101:

    quae vos incidenda in aere censuistis,

    Plin. Pan. 75, 1.—
    (β).
    With in and acc.:

    quae (acta) ille in aes incidit,

    Plin. Pan. 1, 7, 16:

    leges in aes incisae,

    Liv. 3, 57 fin.:

    lege jam in aes incisā,

    Suet. Aug. 28 fin.:

    quod ita erit gestum, lex erit, et in aes incidi jubebitis credo illa legitima: consules populum jure rogaverunt, etc.,

    Cic. Phil. 1, 10, 26.—
    (γ).
    With dat. ( poet. and post-Aug.):

    verba ceris,

    Ov. M. 9, 529:

    amores arboribus,

    Verg. E. 10, 53:

    fastos marmoreo parieti,

    Suet. Gramm. 17:

    nomen non trabibus aut saxis,

    Plin. Pan. 54, 7; cf.:

    primum aliquid da, quod possim titulis incidere,

    i. e. among your titles, Juv. 8, 69.—
    (δ).
    Absol.:

    incidebantur jam domi leges,

    Cic. Mil. 32, 87; cf.:

    tabula his litteris incīsa,

    Liv. 6, 29, 9:

    sine delectu morum quisquis incisus est,

    inscribed, registered, Sen. Ben. 4, 28:

    Victorem litteris incisis appellare,

    Macr. S. 3, 6, 11.—
    2.
    To make by [p. 921] cutting, to cut (rare):

    ferroque incidit acuto Perpetuos dentes et serrae repperit usum,

    Ov. M. 8, 245:

    novas incide faces, tibi ducitur uxor,

    Verg. E. 8, 29; Col. 2, 21, 3.
    II.
    Trop.
    A.
    To break off, interrupt, put an end to:

    poëma ad Caesarem, quod institueram, incidi,

    have broken off, stopped, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 11:

    inciditur omnis jam deliberatio, si intellegitur non posse fieri,

    id. de Or. 2, 82, 336; cf. Liv. 32, 37, 5:

    tandem haec singultu verba incidente profatur,

    Stat. Th. 9, 884:

    novas lites,

    Verg. E. 9, 14:

    ludum,

    Hor. Ep. 1, 14, 36:

    vocis genus crebro incidens,

    broken, interrupted, Cic. de Or. 3, 58, 217.—
    B.
    To cut off, cut short, take away, remove:

    media,

    to cut short, Cic. Phil. 2, 19, 47:

    qui mihi pinnas inciderant nolunt easdem renasci,

    id. 4, 2, 5:

    Tarquinius spe omni reditus incisā exsulatum Tusculum abiit,

    cut off, Liv. 2, 15, 7:

    spe incisā,

    id. 3, 58, 6; 35, 31, 7; cf. id. 44, 6, 13; 44, 13, 3:

    tantos actus,

    Sil. 3, 78:

    ipsam, quam promimus horam casus incidit,

    Sen. Ep. 101:

    testamentum,

    to annul, invalidate, Dig. 28, 4, 3.—
    C.
    In rhet., to make by cutting, to cut:

    aequaliter particulas,

    Cic. Or. 61, 205.— Hence,
    1.
    incī-sum, i, n., rhet. t. t. for the Gr. komma, a section or division of a sentence, a clause: quae nescio cur, cum Graeci kommata et kôla nominent, nos non recte incisa et membra dicamus, Cic. Or. 62, 211 (for which:

    incisiones et membra,

    id. 64, 261):

    incisum erit sensus non expleto numero conclusus, plerisque pars membri,

    Quint. 9, 4, 122; cf. id. ib. 22; 32; 44; 67; 123.—
    2.
    incīsē, adv., in short clauses:

    quo pacto deceat incise membratimve dici,

    Cic. Or. 63, 212; cf. incisim.

    Lewis & Short latin dictionary > incidentia

  • 11 incido

    1.
    incĭdo, cĭdi, cāsum, 3 ( fut. part. act. incasurus, Plin. 2, 27, 27, § 97; perf. scanned incĭdĕrunt, Lucr. 6, 1174), v. n. [in-cado], to fall into or upon a thing, to fall, light upon (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with in and acc.; less freq. with other prepp., with the dat., or absol.
    (α).
    With in and acc.:

    in foveam,

    Cic. Phil. 4, 5, 12:

    ex spelunca saxum in crura ejus incidit,

    id. Fat. 3, 6:

    e nubi in nubem vis incidit ardens fulminis,

    Lucr. 6, 145; cf. id. 296:

    in segetem flamma,

    falls, Verg. A. 2, 305:

    pestilentia in urbem,

    Liv. 27, 23 fin.:

    ut incideret luna tum in eam metam, quae esset umbra terrae, etc.,

    entered, Cic. Rep. 1, 14, 22:

    in oculos,

    Plin. 20, 17, 73, § 187:

    incidentibus vobis in vallum portasque,

    Liv. 27, 13, 2:

    in laqueos,

    Juv. 10, 314.—
    (β).
    With other prepp.:

    incidit ictus Ingens ad terram duplicato poplite Turnus,

    Verg. A. 12, 926:

    (turris) super agmina late incidit,

    id. ib. 2, 467.—
    (γ).
    With dat.:

    incidere portis,

    to rush into, Liv. 5, 11, 14; 5, 26, 8:

    lymphis putealibus,

    Lucr. 6, 1174:

    caput incidit arae,

    Ov. M. 5, 104: Sagunti ruinae nostris capitibus incident, Liv. 21, 10, 10:

    ultimis Romanis,

    id. 28, 13, 9:

    jacenti,

    Stat. Th. 5, 233:

    hi duo amnes confluentes incidunt Oriundi flumini,

    empty, fall into, Liv. 44, 31, 4:

    modo serius incidis (sol) undis,

    sink, Ov. M. 4, 198.—
    (γ).
    Absol.:

    illa (hasta) volans, umeri surgunt qua tegmina summa, incidit,

    Verg. A. 10, 477: incidit Adriaci spatium admirabile rhombi, i. e. into the fisherman ' s net, Juv. 4, 39. —
    B.
    In partic., to fall upon, meet, or come upon unexpectedly, fall in with a person or thing.
    (α).
    With in and acc.:

    in aliquem incurrere atque incidere,

    Cic. Planc. 7, 17:

    cum hic in me incidit,

    id. ib. 41, 99:

    C. Valerius Procillus, cum in fuga catenis vinctus traheretur, in ipsum Caesarem incidit,

    Caes. B. G. 1, 53, 5:

    in insidias,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; cf.:

    in quos (milites), si qui ex acie fugerint, de improviso incidant,

    id. Rosc. Am. 52, 151:

    in manus alicujus,

    id. Clu. 7, 21:

    in vituperatores,

    id. Fam. 7, 3, 6; 6, 1, 25.—
    (β).
    With inter:

    inter catervas armatorum,

    Liv. 25, 39.—
    (γ).
    With dat.:

    qui (oculi) quocumque inciderunt,

    Cic. Mil. 1, 1; Plin. Ep. 5, 6, 13; Quint. 11, 3, 50:

    sane homini praeter opinionem improviso incidi,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 182:

    incidit huic Appennicolae bellator filius Anni,

    Verg. A. 11, 699.—
    (δ).
    With acc. alone (late Lat.):

    bene quod meas potissimum manus incidisti,

    App. M. 6, p. 176, 24; id. ib. p. 179, 4:

    fatales laqueos,

    Vulc. Gall. Avid. Caes. 2, § 2.—
    C.
    Transf., to fall upon, attack, assault: triarii consurgentes... in hostem incidebant. Liv. 8, 8, 13:

    postquam acrius ultimis incidebat Romanus,

    id. 28, 13, 9.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to fall into any condition.
    (α).
    With in and acc.:

    in morbum,

    Cic. Fam. 13, 29, 4: in febriculam, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21 fin.:

    in miserias,

    id. Phil. 2, 10, 24; cf.:

    qui inciderant (sc. in morbum) haud facile septimum diem superabant,

    Liv. 41, 21, 5:

    ut si in hujusmodi amicitias ignari casu aliquo inciderint,

    Cic. Lael. 12, 42:

    quodsi quis etiam a culpa vacuus in amicitiam ejus inciderat,

    Sall. C. 14, 4:

    in honoris contentionem,

    Cic. Lael. 10, 34:

    in imperiorum, honorum, gloriae cupiditatem,

    id. Off. 1, 8, 26:

    in furorem et insaniam,

    Cic. Pis. 20, 46. —
    (β).
    With acc. alone:

    caecitatem, Ambros. de Tobia, 2: iram,

    Lact. Plac. Narr. Fab. 1, 10:

    amorem,

    id. ib. 14, 1.—
    B.
    To fall upon, befall:

    eo anno pestilentia gravis incidit in urbem agrosque,

    Liv. 27, 23, 6:

    tantus terror incidit ejus exercitui,

    fell upon, Caes. B. C. 3, 13, 2; cf.:

    ut nihil incidisset postea civitati mali, quod, etc.,

    happened, Cic. de Or. 1, 7, 26.—
    C.
    In partic.
    1.
    To fall upon accidentally; to light upon, in thought or conversation:

    non consulto, sed casu in eorum mentionem incidi,

    Cic. Div. in Caecil. 15, 50; id. Lael. 1, 3; cf.:

    fortuito in sermonem alicujus incidere,

    id. de Or. 1, 24, 111:

    in eum sermonem incidere, qui, etc.,

    id. Lael. 1, 2:

    in varios sermones,

    id. Att. 16, 2, 4:

    cum in eam memoriam et recordationem nuper ex sermone quodam incidissemus,

    id. Brut. 2, 9:

    iterum in mentionem incidimus viri,

    Tac. H. 4, 5; Plin. Ep. 9, 33, 1.—
    2.
    To come or occur to one's mind:

    sapiens appeteret aliquid, quodcumque in mentem incideret et quodcumque tamquam occurreret,

    come into his mind, Cic. Fin. 4, 16, 43; cf. Ter. Phorm. 1, 3, 5; id. Heaut. 3, 1, 75:

    redeunti, ex ipsa re mihi incidit suspicio,

    id. And. 2, 2, 22; 3, 2, 21:

    tanta nunc suspicio de me incidit,

    id. Ad. 4, 4, 5:

    dicam, verum, ut aliud ex alio incidit,

    id. Heaut. 3, 3, 37:

    nihil te effugiet atque omne. quod erit in re occurret atque incidet,

    Cic. de Or. 2, 34, 147:

    potantibus his apud Sex. Tarquinium incidit de uxoribus mentio,

    Liv. 1, 57, 6.—
    3.
    To fall upon, happen in a certain time.
    (α).
    With in and acc.:

    quod in id rei publicae tempus non incideris, sed veneris — judicio enim tuo, non casu in ipsum discrimen rerum contulisti tribunatum tuum—profecto vides, quanta vis, etc.,

    Cic. Fam. 2, 7, 2:

    quorum aetas in eorum tempora, quos nominavi, incidit,

    Cic. Or. 12, 39; cf. id. Fam. 5, 15, 3:

    quoniam in eadem rei publicae tempora incidimus,

    id. ib. 5, 8, 3 fin.:

    facies me in quem diem Romana incidant mysteria certiorem,

    id. Att. 6, 1, 26:

    cum in Kalendas Januarias Compitaliorum dies incidisset,

    id. Pis. 4, 8:

    quae (bella) in ejus aetatem gravissima inciderunt,

    Quint. 12, 11, 16: in eum annum quo erat Hortensius consul futurus, incidere, to fall into, i. e. to extend the case until, etc., id. 6, 5, 4; cf.:

    quintus annus cum in te praetorem incidisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 56, § 139.—
    (β).
    With acc. alone (late Lat.):

    ut menses... autumnale tempus inciderent,

    Sol. 1, § 44.—
    4.
    To fall out, happen, occur:

    et in nostra civitate et in ceteris, multis fortissimis atque optimis viris injustis judiciis tales casus incidisse,

    Cic. Fam. 5, 17, 3:

    si quid tibi durius inciderit,

    Prop. 1, 15, 28; cf.: si casus inciderit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6:

    incidunt saepe tempora cum, etc.,

    id. Off. 1, 10, 31:

    eorum ipsorum, quae honesta sunt, potest incidere saepe contentio et comparatio,

    id. ib. 1, 43, 152:

    potest incidere quaestio,

    Quint. 7, 1, 19:

    verbum si quod minus usitatum incidat,

    id. 2, 5, 4:

    in magnis quoque auctoribus incidunt aliqua vitiosa,

    id. 10, 2, 15; 11, 1, 70; Cels. 5, 27, 3: ea accidisse non quia haec facta sunt, arbitror;

    verum haec ideo facta, quia incasura erant illa,

    Plin. 2, 27, 27, § 97:

    si quando ita incidat,

    Quint. 2, 5, 5; cf.:

    forte ita incidit, ut, etc.,

    Liv. 26, 23, 2:

    forte ita inciderat, ne, etc.,

    id. 1, 46, 5.—
    5.
    To fall in with, coincide, agree with, in opinion, etc.:

    ne ipse incidat in Diodorum, etc.,

    Cic. Fat. 8, 15.—
    6.
    To stumble upon, undertake at random:

    sic existumes non me fortuito ad tuam amplitudinem meis officiis amplectendam incidisse, etc.,

    Cic. Fam. 5, 8, 3.— Hence in part. pres.: incĭdentĭa, subst., occurrences, events, Amm. 14, 5, 4; 22, 9, 2 al.
    2.
    incīdo, cīdi, cīsum, 3, v. a. [in-caedo], to cut into, cut through, cut open, cut up (class.).
    I.
    Lit.:

    teneris arboribus incisis atque inflexis,

    Caes. B. G. 2, 17, 4:

    arbores,

    Plin. 12, 14, 30, § 54; 32, § 58:

    inciditur vitro, lapide, osseisve cultellis,

    id. 12, 25, 54, § 115; cf.:

    palmes inciditur in medullam,

    id. 14, 9, 11, § 84:

    venam,

    to open, id. 29, 6, 58, § 126; Cels. 2, 8; Tac. A. 16, 19; cf.:

    incisi nervi,

    Plin. 11, 37, 88, § 218:

    circa vulnus scalpello,

    Cels. 5, 27, 3:

    pinnas,

    to clip, Cic. Att. 4, 2, 5; so,

    vites falce,

    Verg. E. 3, 11:

    pulmo incisus,

    cut up, divided, Cic. Div. 1, 39, 85; cf.:

    eupatoria foliis per extremitates incisis,

    i. e. notched, indented, Plin. 5, 6, 29, § 65:

    nos linum incidimus, legimus,

    cut through, cut, Cic. Cat. 3, 5, 10:

    funem,

    Verg. A. 3, 667: corpora mortuorum, to dissect, Cels. praef.:

    nocentes homines vivos,

    id. ib.:

    quid habet haruspex cur pulmo incisus etiam in bonis extis dirimat tempus?

    Cic. Div. 1, 39, 85:

    si rectum limitem rupti torrentibus pontes inciderint,

    cut through, broken through, Quint. 2, 13, 16:

    squamisque incisus adaestuat amnis,

    Stat. Th. 5, 517:

    non incisa notis marmcra publicis,

    engraved, Hor. C. 4, 8, 13:

    tabula... his ferme incisa litteris fuit,

    Liv. 6, 29 fin.
    B.
    Transf.
    1.
    To cut in, to carve, engrave, inscribe on any thing; usually constr. with in and abl.; less freq. with in and acc., the dat., or absol.
    (α).
    With in and abl.:

    id non modo tum scripserunt, verum etiam in aere incisum nobis tradiderunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 65; cf.:

    foedus in columna aenea incisum et perscriptum,

    id. Balb. 23, 53; id. Verr. 2, 2, 63, § 154:

    in qua basi grandibus litteris P. Africani nomen erat incisum,

    id. ib. 2, 4, 34, §

    74: nomina in tabula incisa,

    id. Fam. 13, 36, 1:

    notum est carmen incisum in sepulcro,

    id. de Sen. 17, 61; id. Pis. 29, 72; id. Font. 14, 31:

    incidens litteras in fago recenti,

    Plin. 16, 9, 14, § 35:

    indicem in aeneis tabulis,

    Suet. Aug. 101:

    quae vos incidenda in aere censuistis,

    Plin. Pan. 75, 1.—
    (β).
    With in and acc.:

    quae (acta) ille in aes incidit,

    Plin. Pan. 1, 7, 16:

    leges in aes incisae,

    Liv. 3, 57 fin.:

    lege jam in aes incisā,

    Suet. Aug. 28 fin.:

    quod ita erit gestum, lex erit, et in aes incidi jubebitis credo illa legitima: consules populum jure rogaverunt, etc.,

    Cic. Phil. 1, 10, 26.—
    (γ).
    With dat. ( poet. and post-Aug.):

    verba ceris,

    Ov. M. 9, 529:

    amores arboribus,

    Verg. E. 10, 53:

    fastos marmoreo parieti,

    Suet. Gramm. 17:

    nomen non trabibus aut saxis,

    Plin. Pan. 54, 7; cf.:

    primum aliquid da, quod possim titulis incidere,

    i. e. among your titles, Juv. 8, 69.—
    (δ).
    Absol.:

    incidebantur jam domi leges,

    Cic. Mil. 32, 87; cf.:

    tabula his litteris incīsa,

    Liv. 6, 29, 9:

    sine delectu morum quisquis incisus est,

    inscribed, registered, Sen. Ben. 4, 28:

    Victorem litteris incisis appellare,

    Macr. S. 3, 6, 11.—
    2.
    To make by [p. 921] cutting, to cut (rare):

    ferroque incidit acuto Perpetuos dentes et serrae repperit usum,

    Ov. M. 8, 245:

    novas incide faces, tibi ducitur uxor,

    Verg. E. 8, 29; Col. 2, 21, 3.
    II.
    Trop.
    A.
    To break off, interrupt, put an end to:

    poëma ad Caesarem, quod institueram, incidi,

    have broken off, stopped, Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 11:

    inciditur omnis jam deliberatio, si intellegitur non posse fieri,

    id. de Or. 2, 82, 336; cf. Liv. 32, 37, 5:

    tandem haec singultu verba incidente profatur,

    Stat. Th. 9, 884:

    novas lites,

    Verg. E. 9, 14:

    ludum,

    Hor. Ep. 1, 14, 36:

    vocis genus crebro incidens,

    broken, interrupted, Cic. de Or. 3, 58, 217.—
    B.
    To cut off, cut short, take away, remove:

    media,

    to cut short, Cic. Phil. 2, 19, 47:

    qui mihi pinnas inciderant nolunt easdem renasci,

    id. 4, 2, 5:

    Tarquinius spe omni reditus incisā exsulatum Tusculum abiit,

    cut off, Liv. 2, 15, 7:

    spe incisā,

    id. 3, 58, 6; 35, 31, 7; cf. id. 44, 6, 13; 44, 13, 3:

    tantos actus,

    Sil. 3, 78:

    ipsam, quam promimus horam casus incidit,

    Sen. Ep. 101:

    testamentum,

    to annul, invalidate, Dig. 28, 4, 3.—
    C.
    In rhet., to make by cutting, to cut:

    aequaliter particulas,

    Cic. Or. 61, 205.— Hence,
    1.
    incī-sum, i, n., rhet. t. t. for the Gr. komma, a section or division of a sentence, a clause: quae nescio cur, cum Graeci kommata et kôla nominent, nos non recte incisa et membra dicamus, Cic. Or. 62, 211 (for which:

    incisiones et membra,

    id. 64, 261):

    incisum erit sensus non expleto numero conclusus, plerisque pars membri,

    Quint. 9, 4, 122; cf. id. ib. 22; 32; 44; 67; 123.—
    2.
    incīsē, adv., in short clauses:

    quo pacto deceat incise membratimve dici,

    Cic. Or. 63, 212; cf. incisim.

    Lewis & Short latin dictionary > incido

  • 12 reddo

    red-do, dĭdi, dĭtum, 3 (old fut. reddibo = reddam, Plaut. Cas. 1, 41; id. Men. 5, 7, 49, acc. to Non. 476, 27; id. Fragm. ap. Non. 508, 9; pass. reddibitur, id. Ep. 1, 1, 22), v. a.
    I.
    Lit., to give back, return, restore (freq. and class.;

    syn. restituo): reddere est quod debeas ei cujus est volenti dare,

    Sen. Ben. 7, 19, 2:

    ut mihi pallam reddat, quam dudum dedi,

    Plaut. Men. 4, 2, 109; 4, 3, 5; cf.:

    potes nunc mutuam drachmam dare mihi unam, quam cras reddam tibi?

    id. Ps. 1, 1, 84;

    so corresp. to dare,

    id. ib. 1, 1, 89; id. Stich. 4, 1, 42:

    quid si reddatur illi, unde empta est,

    id. Merc. 2, 3, 83; id. Men. 3, 3, 21 sq.; Ter. Ad. 5, 9, 24 sq. et saep.; cf.

    the foll.: ea, quae utenda acceperis, majore mensurā, si modo possis, jubet reddere Hesiodus,

    Cic. Off. 1, 15, 48;

    so corresp. to accipere,

    id. Lael. 8, 26; 16, 58; id. Rep. 2, 5, 10; Sen. Ben. 1, 1, 13:

    accipe quod nunquam reddas mihi,

    Hor. S. 2, 3, 66; Verg. G. 4, 172; id. A. 8, 450 et saep.:

    si quid ab omnibus conceditur, id reddo ac remitto,

    I give it back and renounce it, Cic. Sull. 30, 84: Th. Redde argentum aut virginem. Ph. Quod argentum, quam tu virginem, me reposcis? Plaut. Curc. 5, 2, 14:

    ut (virginem) suis Restituam ac reddam,

    Ter. Eun. 1, 2, 67;

    so with restituere,

    Liv. 3, 68 al.; cf.:

    reddere alias tegulas, i. e. restituere,

    Plaut. Most. 1, 2, 29: obsides, Naev. ap. Non. 474, 19; so Caes. B. G. 1, 35; 1, 36; 6, 12:

    captivos,

    id. ib. 7, 90; Liv. 26, 50:

    ho mines,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 7 al.:

    corpora (mor tuorum),

    Verg. A. 11, 103; cf. id. ib. 2, 543:

    equos,

    Cic. Rep. 4, 2, 2; Suet. Aug. 38:

    suum cuique,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136:

    hereditatem mulieri,

    id. Fin. 2, 18, 58:

    sive paribus paria redduntur,

    i. e. are set against, opposed to, id. Or. 49, 164:

    nosmet ipsos nobis reddidistis,

    id. Red. in Sen. 1, 1:

    redditus Cyri solio Phraates,

    Hor. C. 2, 2, 17:

    reddas incolumem, precor,

    id. ib. 1, 3, 7:

    ut te reddat natis carisque,

    id. S. 1, 1, 83:

    redditus terris Daedalus,

    Verg. A. 6, 18; cf.:

    patriis aris,

    id. ib. 11, 269:

    oculis nostris,

    id. ib. 2, 740:

    tenebris,

    id. ib. 6, 545:

    sed jam urbi votisque publicis redditus,

    Plin. Pan. 60, 1:

    ex magnā desperatione saluti redditus,

    Just. 12, 10, 1:

    quin tu primum salutem reddis, quam dedi,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 11:

    operam da, opera reddibitur tibi,

    id. Ep. 1, 1, 22; so id. Men. 4, 2, 101: cum duo genera liberalitatis sint, unum dandi beneficii, alterum reddendi, demus nec ne, in nostrā potestate est;

    non reddere viro bono non licet,

    Cic. Off. 1, 15, 48; so Sen. Ben. 1, 1 sq.; and cf. Plaut. Pers. 5, 1, 10:

    redde his libertatem,

    id. Poen. 5, 4, 17; so,

    Lyciis libertatem ademit, Rhodiis reddidit,

    Suet. Claud. 25:

    patriam,

    Liv. 5, 51 fin.:

    sibi ereptum honorem,

    Verg. A. 5, 342:

    conspectum,

    id. ib. 9, 262 al.:

    se ipse convivio reddidit,

    betook himself again to the banquet, returned, Liv. 23, 9 fin.:

    quae belua reddit se catenis,

    Hor. S. 2, 7, 71:

    se reddidit astris,

    Sil. 4, 119; so,

    lux terris,

    Verg. A. 8, 170:

    se iterum in arma,

    id. ib. 10, 684.—
    (β).
    Poet., with inf.:

    sua monstra profundo Reddidit habere Jovi,

    Stat. Th. 1, 616.—
    (γ).
    Absol. (rare and poet.), of a river:

    sic modo conbibitur, modo Redditur ingens Erasinus,

    is swallowed up... reappears, Ov. M. 15, 275. —
    II.
    Transf.
    1.
    To give up, hand over, deliver, impart, assign; to yield, render, give, grant, bestow, pay, surrender, relinquish, resign (syn.:

    trado, refero): Cincius eam mihi abs te epistulam reddidit, quam tu dederas,

    Cic. Att. 1, 20, 1; so,

    litteras (alicui),

    id. ib. 2, 1, 1; id. Fam. 2, 17, 1:

    litteras a te mihi reddidit stator tuus,

    id. ib. 2, 1, 1; Caes. B. C. 1, 1; 2, 20; 3, 33; Sall. C. 34, 3; cf.

    mandata,

    Suet. Tib. 16:

    pretium alicui pro benefactis ejus,

    Plaut. Capt. 5, 1, 20:

    hoccine pretii,

    id. As. 1, 2, 2; cf.:

    praemia debita (along with persolvere grates),

    Verg. A. 2, 537:

    cetera praemia (with dare),

    id. ib. 9, 254:

    primos honores,

    id. ib. 5, 347:

    gratiam alicui (for the usual referre gratiam),

    Sall. J. 110, 4:

    reddunt ova columbae,

    Juv. 3, 202:

    obligatam Jovi dapem,

    Hor. C. 2, 7, 17:

    o fortunata mors, quae naturae debita, pro patriā est potissimum reddita,

    Cic. Phil. 14, 12, 31; cf.:

    vitam naturae reddendam,

    id. Rep. 1, 3, 5; so, vitam. Lucr. 6, 1198:

    debitum naturae morbo,

    i. e. to die by disease, Nep. Reg. 1 fin.:

    lucem,

    Ov. Tr. 3, 3, 35:

    ultimum spiritum,

    Vell. 2, 14, 2; cf. id. 2, 22, 2; 2, 35 fin.;

    2, 87, 2: animam caelo,

    id. ib. 123 fin.; cf.

    animas (with moriuntur),

    Verg. G. 3, 495:

    hanc animam, vacuas in auras,

    Ov. P. 2, 11, 7:

    caute vota reddunto,

    to pay, offer, render, Cic. Leg. 2, 9, 22; so,

    vota,

    Verg. E. 5, 75; Just. 11, 10, 10:

    tura Lari,

    Tib. 1, 3, 34:

    liba deae,

    Ov. F. 6, 476:

    fumantia exta,

    Verg. G. 2, 194; Tac. H. 4, 53; cf.:

    graves poenas,

    i. e. to suffer, Sall. J. 14, 21:

    promissa viro,

    Verg. A. 5, 386 al.:

    tibi ego rationem reddam?

    will render an account, Plaut. Aul. 1, 1, 6; so,

    rationem,

    id. Trin. 2, 4, 114; Cic. Tusc. 1, 17, 38;

    v. ratio: animam a pulmonibus respirare et reddere,

    to give off, exhale, id. N. D. 2, 54, 136; cf.:

    ut tibiae sonum reddunt,

    give forth, Quint. 11, 3, 20; so,

    sonum,

    id. 9, 4, 40; 66; Sen. Ep. 108; Hor. A. P. 348:

    vocem,

    Verg. A. 3, 40; 7, 95; 8, 217 (with mugiit); Hor. A. P. 158:

    stridorem,

    Ov. M. 11, 608:

    murmura,

    id. ib. 10, 702:

    flammam,

    Plin. 37, 2, 11, § 36 et saep.; so,

    alvum,

    Cels. 2, 12, 2:

    bilem,

    id. 7, 23:

    sanguinem,

    to vomit, Plin. Ep. 5, 19, 6 (just before:

    sanguinem rejecit): urinam,

    Plin. 8, 42, 66, § 165:

    calculum,

    id. 28, 15, 61, § 217:

    catulum partu,

    Ov. M. 15, 379; cf.

    so of parturition,

    id. ib. 10, 513; id. H. 16, 46:

    fructum, quem reddunt praedia,

    yield, produce, Ter. Phorm. 4, 3, 75; Ov. P. 1, 5, 26; Col. 2, 16, 2; Pall. Febr. 9, 4; Plin. 18, 9, 20, § 87; cf. Tib. 2, 6, 22; Quint. 12, 10, 25:

    generi nostro haec reddita est benignitas,

    is imparted to, Plaut. Stich. 1, 3, 27; cf.: nulla quies est [p. 1539] Reddita corporibus primis, Lucr. 2, 96. — Hence, poet., redditum esse, in gen., = factum esse, esse:

    una superstitio, superis quae reddita divis,

    which is given, belongs to the gods, Verg. A. 12, 817:

    quibus et color et sapor una reddita sunt cum odore,

    Lucr. 2, 681; cf. id. 2, 228 Munro ad loc.; Juv. 1, 93; Orell. ad Hor. Ep. 2, 1, 216:

    neque iis petentibus jus redditur,

    is dispensed, granted, Caes. B. G. 6, 13:

    alicui jus,

    Quint. 11, 2, 50; cf.:

    alicui testimonium reddere industriae,

    id. 11, 1, 88:

    quod reliquum vitae virium, id ferro potissimum reddere volebant,

    to yield, sacrifice, Cic. Verr. 2, 5, 34, § 89:

    quibus ille pro meritis... jura legesque reddiderat,

    had conferred upon it the power of self-jurisdiction, Caes. B. G. 7, 76; cf Liv. 9, 43, 23 Drak.:

    Lanuvinis sacra sua reddita,

    id. 8, 14:

    conubia,

    to bestow, grant, id. 4, 5:

    peccatis veniam,

    Hor. S. 1, 3, 75:

    nomina facto vera,

    to call by the right name, Ov. Tr. 3, 6, 36.— Hence,
    b.
    Jurid. t. t.:

    judicium,

    to appoint, grant, fix the time for a trial, Ter. Phorm. 2, 3, 57; Caes. B. C. 2, 18; Quint. 7, 4, 43; Tac. A. 1, 72:

    jus,

    to administer justice, pronounce sentence, id. ib. 6, 11; 13, 51; id. H. 3, 68; id. G. 12; Suet. Vit. 9 et saep.—
    2.
    To give up, yield, abandon to one that which has not been taken away, but only threatened or in danger:

    Thermitanis urbem, agros legesque suas reddere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 90 ( = relinquere, id. ib. 2, 2, 36, §

    88): Orestis leges suae redditae,

    left undisturbed, Liv. 33, 34, 6; 9, 43, 23 (cf. restituere); 29, 21, 7.—
    3.
    To give back, pay back; hence, to take revenge for, punish, inflict vengeance for:

    per eum stare quominus accepta ad Cannas redderetur hosti clades,

    Liv. 24, 17, 7:

    reddidit hosti cladem,

    id. 24, 20, 2:

    redditaque aequa Cannensi clades,

    id. 27, 49, 5.—
    4.
    To give back in speech or writing, i. e.
    a.
    To translate, render (syn.:

    converto, transfero): cum ea, quae legeram Graece, Latine redderem,

    Cic. de Or. 1, 34, 155:

    verbum pro verbo,

    id. Opt. Gen. 5:

    verbo verbum,

    Hor. A. P. 133; cf. Ov. Tr. 5, 7, 54.—
    b.
    To repeat, declare, report, narrate, recite, rehearse (freq. in Quint.):

    ut quae secum commentatus esset, ea sine scripto verbis iisdem redderet, quibus cogitasset,

    Cic. Brut. 88, 301; cf. Quint. 10, 6, 3:

    sive paria (verba) paribus redduntur, sive opponuntur contraria,

    Cic. Or. 49, 164:

    reddere quae restant,

    id. Brut. 74, 258:

    tertium actum de pastionibus,

    Varr. R. R. 3, 17, 1:

    nomina per ordinem audita,

    Quint. 11, 2, 23:

    causas corruptae eloquentiae,

    id. 8, 6, 76:

    quid cuique vendidissent,

    id. 11, 2, 24:

    dictata,

    to repeat, rehearse, Hor. Ep. 1, 18, 14; id. S. 2, 8, 80:

    carmen,

    to recite, deliver, id. C. 4, 6, 43:

    cum talia reddidit hospes,

    Ov. M. 6, 330; Lucr. 2, 179:

    causam,

    id. F. 1, 278:

    insigne exemplum suo loco,

    Tac. H. 4, 67.—
    c.
    To answer, reply ( poet.):

    veras audire et reddere voces,

    Verg. A. 1, 409; 6, 689:

    Aeneas contra cui talia reddit,

    id. ib. 10, 530;

    2, 323: auditis ille haec placido sic reddidit ore,

    id. ib. 11, 251 et saep.; cf.

    responsa,

    id. G. 3, 491:

    responsum,

    Liv. 38, 9; 3, 60; Verg. A. 6, 672.—
    5.
    To give back or render a thing according to its nature or qualities; to represent, imitate, express, resemble ( poet. and in post - Aug. prose):

    quas hominum reddunt facies,

    Lucr. 6, 812:

    faciem locorum,

    Ov. M. 6, 122; 7, 752:

    lux aemula vultum Reddidit,

    gave back, reflected, Stat. Achill. 2, 191:

    formam alicujus,

    Sil. 3, 634:

    et qui te nomine reddet Silvius Aeneas,

    Verg. A. 6, 768; cf.:

    jam Phoebe toto fratrem cum redderet orbe,

    Luc. 1, 538:

    paternam elegantiam in loquendo,

    Quint. 1, 1, 6; 6, 3, 107; cf.:

    odorem croci saporemque,

    i. e. to smell and taste like saffron, Plin. 36, 23, 55, § 177:

    imaginem quandam uvae,

    id. 34, 12, 32, § 123:

    flammam excellentis purpurae et odorem maris,

    id. 35, 6, 27, § 46:

    Apelleā redditus arte Mentor,

    Mart. 11, 10, 2.—
    6.
    To give back, return a thing changed in some respect:

    senem illum Tibi dedo ulteriorem lepide ut lenitum reddas,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 31; cf.:

    quas tu sapienter mihi reddidisti opiparas opera tua,

    id. Poen. 1, 1, 4.— Hence, in gen.,
    7.
    To make or cause a thing to be or appear something or somehow; to render (very freq. and class.; cf.:

    facio, redigo): reddam ego te ex ferā fame mansuetem,

    Plaut. As. 1, 2, 19; id. Capt. 4, 2, 42:

    eam (servitutem) lenem reddere,

    id. ib. 2, 5, 1: tutiorem et opulentiorem vitam reddere, Cic. Rep. 1, 2, 3:

    haec itinera infesta reddiderat,

    Caes. B. C. 3, 79:

    aliquem insignem,

    Verg. A. 5, 705:

    obscuraque moto Reddita forma lacu est,

    dimmed by the disturbance of the water, Ov. M. 3, 476:

    homines ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    Cic. Inv. 1, 2, 2: omnes Catilinas Acidinos postea reddidit, has made all the Catilines seem to be Acidini, i. e. patriots, in comparison with himself, id. Att. 4, 3, 3:

    aliquid perfectum,

    Plaut. As. 1, 1, 109:

    aliquid effectum,

    to accomplish, id. Ps. 1, 3, 152; 1, 5, 116; 5, 2, 14:

    omne transactum,

    id. Capt. 2, 2, 95:

    actum,

    id. Trin. 3, 3, 90:

    dictum ac factum,

    Ter. Heaut. 4, 5, 12.— With ut and subj.:

    hic reddes omnia Quae sunt certa ei consilia incerta ut sient,

    Ter. And. 2, 3, 15.— Pass. = fieri scripsit fasciculum illum epistularum totum sibi aquā madidum redditum esse, Cic. Q. Fr. 2, 12, 4; Just. 16, 4, 6; 22, 7, 2:

    per sudorem corpus tantum imbecillius redditur,

    Cels. 3, 3, 19; cf. Just. 29, 4, 3; 42, 5, 4; 44, 1, 10; Flor. 3, 5, 17; Val. Max. 4, 3 prooem.; Lact. 4, 26, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > reddo

  • 13 repraehendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > repraehendo

  • 14 repraendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > repraendo

  • 15 reprehendo

    rĕ-prĕhendo ( rĕpraehendo, rĕprendo, or rĕpraendo; cf. prehendo. Examples of the contracted form among the poets are, Lucil. ap. Non. 427, 31; Ov. H. 11, 53; Hor. Ep. 1, 18, 39; id. S. 1, 10, 55 al.), di, sum, 3, v. a., to hold back, hold fast, take hold of, seize, catch.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic. or Cæs.): ille reprehendit hunc priorem pallio,

    Plaut. Trin. 3, 1, 23:

    me pallio,

    id. Mil. 1, 1, 60:

    hominem,

    id. Ps. 1, 3, 19:

    quosdam manu,

    Liv. 34, 14; Phaedr. 5, 8, 4:

    servi fugiunt, sed si reprehensi sunt,

    Plaut. Most. 4, 1, 6:

    veluti profugos et reprensos in catenis reducere,

    Suet. Calig. 45; cf.:

    reprehensi ex fugā Persae,

    Curt. 4, 14, 2:

    membra rapi partim, partim reprensa relinqui,

    caught fast, sticking behind, Ov. M. 15, 526.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen, to hold fast, take or lay hold of, restrain; to recover (rare, but found in Cic.):

    revocat virtus, vel potius reprehendit manu,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    res ab exitio reprehendere euntes,

    Lucr. 6, 569:

    omnes extremum cupiunt vitae reprehendere vinclum,

    to hold fast, retain, id. 3, 599; cf.:

    id memori mente,

    id. 3, 858:

    sese (sensus),

    id. 4, 497; Prop. 3, 19 (4, 18), 9:

    sed reprendi me tamen, Nequid de fratre garrulae illi dicerem,

    have restrained myself, Ter. Ad. 4, 4, 16: pernoscite, locum Reprehendere, to recover or restore what had been left out or omitted, id. ib. prol. 14:

    quod erat praetermissum, id reprehendisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 20, § 51.—
    B.
    In partic., to check, restrain an erring person or (more freq.) the error itself; hence, by meton., to blame, censure, find fault with, reprove, rebuke, reprehend (freq. and class.; cf.:

    vituperor, criminor, increpo): cum in eodem genere, in quo ipsi offendissent, alios reprehendissent,

    Cic. Clu. 36, 98:

    quem qui reprehendit, in eo reprehendit, quod gratum praeter modum dicat esse,

    id. Planc. 33, 82; cf. id. ib. 26, 63;

    34, 84: si quos (aculeos) habuisti in me reprehendendo,

    id. ib. 24, 58:

    non modo non sum reprehendendus, sed etiam, etc.,

    id. ib. 38, 91; Quint. 12, 10, 43; Ter. Ad. 5, 9, 37:

    meum discessum reprehendere et subaccusare,

    Cic. Planc. 35, 86:

    quod reprehendit Lauranius, Messala defendit,

    Quint. 9, 4, 38:

    aliquem communi vituperatione,

    Cic. Verr. 2, 5, 18, § 46:

    nihil haberem quod reprehenderem, si, etc.,

    id. Fin. 2, 8, 23:

    ea res omnium judicio reprehendebatur,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    consilium,

    id. B. G. 5, 33; id. B. C. 3, 51:

    temeritatem cupiditatemque militum, licentiam, arrogantiam,

    id. B. G. 7, 52:

    delicta,

    Sall. C. 3, 2:

    studia aliena,

    Hor. Ep. 1, 18, 39:

    versus inertes,

    id. A. P. 445:

    carmen,

    id. ib. 292: cum de se loquitur, non ut majore reprensis, id. S. 1, 10, 55:

    si inspersos egregio reprendas corpore naevos,

    id. ib. 1, 6, 67:

    in hoc ipso (Demosthene) reprehendit Aeschines quaedam et exagitat,

    Cic. Or. 8, 26:

    tu id in me reprehendis, quod Q. Metello laudi datum est,

    id. Planc. 36, 89:

    omnes istius modi artes in iis,

    id. ib. 25, 62:

    quae in eo,

    Caes. B. G. 1, 20 fin.:

    dentes albos in iis,

    Quint. 8, 6, 40:

    nihil in magno Homero,

    Hor. S. 1, 10, 52 et saep.:

    verum ea ne quis credat eo reprehendenda, quod multos cognovimus qui, etc.,

    Quint. 12, 3, 11:

    sunt inevitabiles soni, quibus nonnumquam nationes reprendimus,

    id. 1, 5, 33.— Absol.:

    visum te aiunt in regiā: nec reprehendo, quippe cum ipse istam reprehensionem non fugerim,

    Cic. Att. 10, 3, a, 1:

    quo plures det sibi tamquam ansas ad reprehendendum,

    id. Lael. 16, 59:

    irridentis magis est quam reprehendentis,

    id. Planc. 31, 75.—
    2.
    Esp., of public and formal condemnation, to convict, pass judgment on:

    quam multa vero injuste fleri possunt, quae nemo possit reprehendere,

    Cic. Fin. 2, 18, 57:

    si senatores judicent, hoc unum genus pecuniae per injuriam cogendae nullo modo posse reprehendi,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    neque id ullo modo senatoriis judiciis, reprehendi posse,

    id. ib. 2, 3, 96, § 224.—
    3.
    In rhet., to refute:

    expone nunc de reprehendendo,

    Cic. Part. Or. 12, 44:

    omnis argumentatio reprehenditur, si aut ex eis, quae sumpta sunt, non conceditur aliquid, etc.,

    id. Inv. 1, 42, 79; cf. reprehensio, II. B. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > reprehendo

  • 16 revincio

    rĕ-vincĭo, vinxi, vinctum, 4, v. a.
    I.
    To bind back or backwards; to bind around, bind fast, fasten (class.; not in Cic.).
    A.
    Lit.:

    nisi esset (terra) caelo revincta,

    Lucr. 5, 553:

    ancorae pro funibus ferreis catenis revinctae,

    Caes. B. G. 3, 13:

    tignis in contrariam partem revinctis,

    id. ib. 4, 17; cf.:

    trabes introrsus,

    id. ib. 7, 23:

    stipites demissi et ab infimo revincti,

    id. ib. 7, 73:

    navigium (with religare),

    Plin. Pan. 82, 2:

    aliquem ad saxa,

    to bind fast, Ov. M. 11, 212; cf.:

    zonam de poste,

    id. ib. 10, 379:

    errantem Mycono e celsā Gyaroque revinxit,

    Verg. A. 3, 76: caput tortā angue, bound around, Varr. Atacin. ap. Charis. p. 70 P.; cf.:

    latus ense,

    to gird, Prop. 3, 14 (4, 13), 11:

    templum Velleribus niveis et festā fronde revinctum,

    Verg. A. 4, 459.—

    In a Greek construction: ecce manūs juvenem interea post terga revinctum trahebant,

    with his hands tied behind him, Verg. A. 2, 57:

    qui recitat lanā fauces et colla revinctus,

    wrapped up, Mart. 6, 41, 1.— Poet.:

    latices in glaciem revincti,

    bound, stiffened, Claud. in Rufin. 1, 167.—
    B.
    Trop., to bind, fasten, etc.:

    mentem amore,

    Cat. 61, 33:

    urbes legibus,

    Claud. B. Gild. 47:

    te sibi generum fraternā prole, id. Nupt. Honor. et Mar. 36: miserā in peste revinctos confodiunt,

    Val. Fl. 6, 418; 4, 708.—
    * II.
    To unbind, loose:

    quempiam (opp. alligare, and = resolvere),

    Col. 1, 8, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > revincio

  • 17 vincio

    vincĭo, vinxi, vinctum ( part. vinciturus, Petr. 45, 10), 4, v. a., to bind, to bind or wind about; to fetter, tie, fasten; to surround, encircle, etc. (class., esp. in the trop. sense; syn.: ligo, necto, constringo).
    I.
    Lit.:

    illum aput te vinctum adservato domi,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 95; 4, 4, 98; Ter. And. 5, 2, 24:

    hunc abduce, vinci, quaere rem,

    id. Ad. 3, 4, 36:

    fratres meos in vincula conjecit. Cum igitur eos vinxerit, etc.,

    Cic. Dejot. 7, 22:

    facinus est vincire civem Romanum,

    id. Verr. 2, 5, 66, § 170:

    equites Romani vincti Apronio traditi sunt,

    id. ib. 2, 3, 14, §

    37: trinis catenis vinctus,

    Caes. B. G. 1, 53:

    post terga manus,

    Verg. A. 11, 81:

    rotas ferro,

    Quint. 1, 5, 8:

    ulmum appositis vitibus,

    Ov. H. 5, 47:

    alte suras purpureo cothurno,

    Verg. A. 1, 337:

    tempora novis floribus,

    Hor. C. 4, 1, 32.—In a Greek construction:

    boves vincti cornua vittis,

    Ov. M. 7, 429:

    anule, formosae digitum vincture puellae,

    about to encircle, id. Am. 2, 15, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    To compress, lace:

    demissis umeris esse, vincto pectore, ut, gracilae sient,

    i. e. tightly laced, Ter. Eun. 2, 3, 23.—
    2.
    To compass, surround, guard, mid.:

    Caesarem quidem aiunt acerrime dilectum habere, loca occupare, vinciri praesidiis,

    Cic. Att. 7, 18, 2 B. and K. (al. vincire, i. e. loca).—
    3.
    To make firm, harden, fix, fasten:

    humus vincta pruinā,

    Petr. 123 (but the true reading, Ov. P. 2, 2, 96, is juncta; so Sall. C. 55, 4).—
    II.
    Trop., to bind, fetter, confine, restrain, attach:

    vi Veneris vinctus,

    Plaut. Trin. 3, 2, 32:

    religione vinctus astrictusque,

    Cic. Verr. 2, 4, 42, § 90; cf.:

    si turpissime se illa pars animi geret... si vinciatur et constringatur amicorum propinquorumque custodiis,

    id. Tusc. 2, 21, 48.—Of sleep, etc.:

    nisi vinctos somno velut pecudes trucidandos tradidero,

    Liv. 5, 44, 7:

    ut somno vincta jacebas,

    Ov. M. 11, 238:

    in plaustra somno vinctos coniciunt,

    Tac. A. 1, 65:

    mentem multo Lyaeo,

    Prop. 3, 5 (4, 4), 21:

    inimica ora (magicis artibus),

    Ov. F. 2, 581:

    lectum certo foedere,

    Prop. 3, 20, 21 (4, 19, 11):

    spadonis animum stupro,

    Tac. A. 4, 10:

    esse tuam vinctam numine teste fidem,

    Ov. H. 20, 212:

    aliquem pacto matrimonio,

    Tac. A. 6, 45.—Of speech:

    membra (orationis) sunt numeris vincienda,

    i. e. arranged rhythmically, Cic. de Or. 3, 49, 190:

    verba vincta, oratio vincta (opp. soluta),

    Quint. 11, 2, 47; 9, 4, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > vincio

  • 18 vinclum

    vincŭlum, or (also in class. prose), contr., vinclum, i, n. [id.], that with which any thing is bound, a band, bond, rope, cord, fetter, tie (cf.: catena, manica, compes).
    I.
    Lit.:

    corpora constricta vinculis,

    Cic. de Or. 1, 52, 226:

    nodos et vincula rupit,

    Verg. A. 5, 510:

    hic fessas non vincula naves Ulla tenent,

    id. ib. 1, 168:

    Chio solvite vincla cado,

    Tib. 2, 1, 28:

    tunicarum vincla relaxat,

    Ov. F. 2, 321:

    quamvis Charta sit a vinclis non labefacta suis,

    i. e. the seal, id. P. 3, 7, 6:

    chartae sua vincula dempsi,

    id. Tr. 4, 7, 7:

    epistolae laxare,

    Nep. Paus. 4, 1:

    pennarum vincula,

    Ov. M. 8, 226:

    et Tyrrhena pedum circumdat vincula plantis,

    Verg. A. 8, 458;

    so of sandals,

    Tib. 1, 5, 66; Ov. F. 1, 410; 2, 324; 3, 823.—
    2.
    Esp. in the plur., of the fetters of prisoners, and hence sometimes to be rendered prison; and vincula publica, the state-prison:

    mitto vincla, mitto carcerem, mitto verbera, mitto secures,

    Cic. Verr. 2, 3, 24, § 59:

    aliquem aeternis tenebris vinculisque mandare,

    id. Cat. 4, 5, 10:

    de convivio in vincla atque in tenebras abripi,

    id. Verr. 2, 4, 10, § 24: in vincula conjectus, Caes. B. G, 3, 9;

    4, 27: in vincula duci,

    Liv. 3, 13, 4; 3, 49, 2; 3, 56, 4; 3, 57, 5; 5, 9, 4; 9, 34, 24; 38, 56, 9; Vell. 2, 7, 2 al.:

    in vinculis et catenis,

    Liv. 6, 16, 2;

    ex vinculis causam dicere,

    i. e. to plead in chains, Caes. B. G. 1, 4:

    publica,

    Nep. Milt. 7, 6; id. Paus. 2, 2; id. Cim. 1, 1; Paul. Sent. 5, 17, 3; 5, 26, 1.—
    II.
    Trop., a bond, fetter, tie, band:

    qui ex corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt,

    Cic. Rep. 6, 14, 14:

    vinculum ad astringendam fidem,

    id. Off. 3, 31, 111; cf.:

    victum ingens vinculum fidei,

    Liv. 8, 28, 8:

    vincula revellit non modo judiciorum, sed etiam utilitatis vitaeque communis,

    Cic. Caecin. 25, 70:

    vinculum ingens immodicae cupiditatis injectum est,

    Liv. 10, 13, 14: quae (beneficium et gratia) sunt vincula concordiae, Cic. Fin. 2, 35, 117:

    vinculis et propinquitatis et affinitatis conjunctus,

    id. Planc. 11, 27:

    vincla summae conjunctionis,

    id. Att. 6, 2, 1:

    accedit maximum vinculum, quod ita rem publicam geris, ut, etc.,

    id. Fam. 15, 11, 2:

    quod vinclum, quaeso, deest nostrae conjunctioni,

    id. ib. 5, 15, 2:

    ne cui me vinclo vellem jugali,

    Verg. A. 4, 16; cf. Ov. M. 9, 549:

    excusare laborem et mercenaria vincla,

    Hor. Ep. 1, 7, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > vinclum

  • 19 vinculum

    vincŭlum, or (also in class. prose), contr., vinclum, i, n. [id.], that with which any thing is bound, a band, bond, rope, cord, fetter, tie (cf.: catena, manica, compes).
    I.
    Lit.:

    corpora constricta vinculis,

    Cic. de Or. 1, 52, 226:

    nodos et vincula rupit,

    Verg. A. 5, 510:

    hic fessas non vincula naves Ulla tenent,

    id. ib. 1, 168:

    Chio solvite vincla cado,

    Tib. 2, 1, 28:

    tunicarum vincla relaxat,

    Ov. F. 2, 321:

    quamvis Charta sit a vinclis non labefacta suis,

    i. e. the seal, id. P. 3, 7, 6:

    chartae sua vincula dempsi,

    id. Tr. 4, 7, 7:

    epistolae laxare,

    Nep. Paus. 4, 1:

    pennarum vincula,

    Ov. M. 8, 226:

    et Tyrrhena pedum circumdat vincula plantis,

    Verg. A. 8, 458;

    so of sandals,

    Tib. 1, 5, 66; Ov. F. 1, 410; 2, 324; 3, 823.—
    2.
    Esp. in the plur., of the fetters of prisoners, and hence sometimes to be rendered prison; and vincula publica, the state-prison:

    mitto vincla, mitto carcerem, mitto verbera, mitto secures,

    Cic. Verr. 2, 3, 24, § 59:

    aliquem aeternis tenebris vinculisque mandare,

    id. Cat. 4, 5, 10:

    de convivio in vincla atque in tenebras abripi,

    id. Verr. 2, 4, 10, § 24: in vincula conjectus, Caes. B. G, 3, 9;

    4, 27: in vincula duci,

    Liv. 3, 13, 4; 3, 49, 2; 3, 56, 4; 3, 57, 5; 5, 9, 4; 9, 34, 24; 38, 56, 9; Vell. 2, 7, 2 al.:

    in vinculis et catenis,

    Liv. 6, 16, 2;

    ex vinculis causam dicere,

    i. e. to plead in chains, Caes. B. G. 1, 4:

    publica,

    Nep. Milt. 7, 6; id. Paus. 2, 2; id. Cim. 1, 1; Paul. Sent. 5, 17, 3; 5, 26, 1.—
    II.
    Trop., a bond, fetter, tie, band:

    qui ex corporum vinculis tamquam e carcere evolaverunt,

    Cic. Rep. 6, 14, 14:

    vinculum ad astringendam fidem,

    id. Off. 3, 31, 111; cf.:

    victum ingens vinculum fidei,

    Liv. 8, 28, 8:

    vincula revellit non modo judiciorum, sed etiam utilitatis vitaeque communis,

    Cic. Caecin. 25, 70:

    vinculum ingens immodicae cupiditatis injectum est,

    Liv. 10, 13, 14: quae (beneficium et gratia) sunt vincula concordiae, Cic. Fin. 2, 35, 117:

    vinculis et propinquitatis et affinitatis conjunctus,

    id. Planc. 11, 27:

    vincla summae conjunctionis,

    id. Att. 6, 2, 1:

    accedit maximum vinculum, quod ita rem publicam geris, ut, etc.,

    id. Fam. 15, 11, 2:

    quod vinclum, quaeso, deest nostrae conjunctioni,

    id. ib. 5, 15, 2:

    ne cui me vinclo vellem jugali,

    Verg. A. 4, 16; cf. Ov. M. 9, 549:

    excusare laborem et mercenaria vincla,

    Hor. Ep. 1, 7, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > vinculum

См. также в других словарях:

  • enchainer — Enchainer, Catenare, Catenas alicui iniicere, nectere vel induere, Compescere catena aliquem. Enchainé, Catenatus, Catenis constrictus. Estre enchainé, Cum catenis esse, Arcta seruari catena, Valida teneri catena. Chien qui est ordinairement… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»