Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

albīnus

  • 1 albinus

    albīnus, ī m. CTh = albarius( tector)

    Латинско-русский словарь > albinus

  • 2 Albinus

    1.
    albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.
    2.
    Albīnus, i, m., a Roman family name.
    I.
    The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—
    II.
    A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—
    III.
    Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > Albinus

  • 3 albinus

    1.
    albīnus, i, m., = albarius, one who covers walls with stucco or plaster, a plasterer: albini, quos Graeci koniatas appellant, Cod. Const. 10, 64, 1.
    2.
    Albīnus, i, m., a Roman family name.
    I.
    The name of a Roman usurer, Hor. A. P. 327.—
    II.
    A. Postumius Albinus, censor, A. U. C. 580, Cic. Verr. 1, 41, 106; Liv. 41, 27.—
    III.
    Esp.: A. Postumius Albinus, who was consul with Lucullus a short time before the third Punic war, 603 A. U. C., and the author of a Roman Hist. in Greek, cf. Cic. Brut. 21, 81; id. Ac. 2, 45, 137; Gell. 11, 8; Macr. S. praef.

    Lewis & Short latin dictionary > albinus

  • 4 Albinus

    [st1]1 [-] Albinus, i, m.: Albinus. [st1]2 [-] albinus, i, m.: stucateur, crépisseur.

    Dictionarium latinogallicum > Albinus

  • 5 Albinus [2]

    2. Albīnus, ī, m., ein röm. Familienname, bes. der gens Postumia, unter dem bes. bekannt Aulus Postumius Albinus, Konsul i.J. 151 v. Chr. u. berühmt als Verfasser einer röm. Geschichte in griech. Sprache, Cic. Brut. 81. Gell. 11, 8.

    lateinisch-deutsches > Albinus [2]

  • 6 Albinus

    2. Albīnus, ī, m., ein röm. Familienname, bes. der gens Postumia, unter dem bes. bekannt Aulus Postumius Albinus, Konsul i.J. 151 v. Chr. u. berühmt als Verfasser einer röm. Geschichte in griech. Sprache, Cic. Brut. 81. Gell. 11, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Albinus

  • 7 albinus [1]

    1. albīnus, ī, m. (albus) = albarius, der Stuckarbeiter, Cod. Iust. 10, 64, 1.

    lateinisch-deutsches > albinus [1]

  • 8 albinus

    1. albīnus, ī, m. (albus) = albarius, der Stuckarbeiter, Cod. Iust. 10, 64, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > albinus

  • 9 albinus

    белильщик (1. 1. C. 10, 64).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > albinus

  • 10 albinus

    plasterer, one who covers walls with stucco/plaster

    Latin-English dictionary > albinus

  • 11 Anthribus albinus

    2. RUS ложнослоник m беловатый
    3. ENG
    4. DEU weißer Großkopfrüßler m, weißfleckiger Maulkäfer m
    5. FRA

    VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Anthribus albinus

  • 12 albarius

    = Albinus (1. 2. C. Th. 13, 4).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > albarius

  • 13 brutus

    I brūtus, a, um
    1) тяжёлый, косный (pondus Lcr; tellus H; corpora Ap)
    2) тупой, бессмысленный, глупый, неразумный (homo, Fortuna Pac; adulescentia Sen; animal PM etc.)
    II Brūtus, ī m.
    Брут, cognomen в роде Юниев; наиболее известны
    1) L. Junius B., племянник Тарквиния Приска, освободивший Рим от тирании Тарквиниев, основатель республиканского строя и первый консул Рима C, L, O
    2) M. Junius B. (85—42 гг. до н. э.), племянник Катона Младшего, организатор убийства Цезаря, покончивший самоубийством после сражения у Филиппов C
    3) Decimus Junius B. ( Albinus) (8443 гг. до н. э.), участник заговора против Цезаря, руководитель военных действий против Антония в Gallia Cisalpina (Мутинская война) C, VP, Su

    Латинско-русский словарь > brutus

  • 14 Postumius

    a, um
    Постумий, римск. nomen; наиболее известны
    1) Publius P. Tubertus, консул 505 и 503 гг. до н. э., успешно воевал с сабинянами L, PM
    2) A. P. Tubertus, бывший в 431 г. до н. э. диктатором; победоносно сражался против эквов и вольсков L, VM
    3) Sp. P. Albinus, консул 321 г. до н. э., потерпевший сильное поражение при Кавдии C, L

    Латинско-русский словарь > Postumius

  • 15 Adrumetum

    Adrūmētum (Hadrūmētum), ī, n. (Ἀδρούμητος, dah. Nbf. Adrumētus, ī, f., Mart. Cap. 6. § 670: Hadrumetus, Oros. 1, 2, 92), Hauptstadt in Byzacium (dem Süden von Africa propria), Stapelort an der Küste, j. Hercla od. Herclia, nach andern j. Susa, Plin. 5, 25. Mel. 1, 7, 2 (1. § 34). Caes. b.c. 2, 23. § 4. Sall. Iug. 19, 1. Nep. Hann. 6, 3. – Dav. Adrūmētīnus (Hadrūmētīnus), a, um, adrumetinisch, aus Adrumetum, navis, Vulg. act. apost. 27, 2: colonia, Corp. inscr. Lat. 6, 1687: Clodius Albinus Hadrumetinus, Capit. Albin. 1, 3: Plur. subst., Adrūmētīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die Adrumetiner, Auct. b. Afr. 97, 2. – / Über die Schreibweise Adr. u. Hadr. s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 311 (Hadr.).

    lateinisch-deutsches > Adrumetum

  • 16 dilator

    dīlātor, ōris, m. (differo), der Aufschieber, Hor. de art. poët. 172. Isid. 10, 77. Agroec. V II, 115, 11 K. Beda V II, 269, 24 K. Albinus V II, 3008 K.: Ggstz., o male dilator, o crastini male appetitor! Augustin. serm. 40, 5.

    lateinisch-deutsches > dilator

  • 17 iudicium

    iūdicium, iī, n. (iūdex, iūdico), I) als publiz. t. t.: 1) = die gerichtliche (richterliche) Untersuchung, die Gerichtsverhandlung, der Gerichtshandel, Prozeß, das Gericht, iud. iniuriarum (wegen usw.), Cic.: tot iudicia de fide mala, tutelae, mandati, pro socio, Cic.: iud. inter sicarios (wegen Meuchelmords), Cic.: iud. privatum (über Mein u. Dein), Cic.: iud. publicum, ein öffentlicher Prozeß (wegen Verbrechen gegen einzelne od. den Staat, Ggstz. causa, Privatprozeß; dah. verb. iudicia causaeque), Cic.: iudicium centumvirale, das Zentumviralgericht, Cic. u.a. – iudicium dare od. reddere, eine gerichtliche Untersuchung (eine Klage) gestatten (v. Prätor), Cic.: iudicium reddere in alqm, Caes.: dah. qui iudicium dat = praetor, Cic.: i. exercere, eine gerichtliche U. anstellen u. sie leiten, G. (in Kriminalsachen) halten, v. Prätor, Cic.: dah. qui iudicium exercet = praetor, Cic.: i. constituere, s. cōn-stituono. II, 4, b, β (Bd. 1. S. 1558): i. committere, anstellen, Cic.: ad i. cogere, Caes.: i. accipere, sich in eine ger. U. einlassen, Cic.: alqm in i. deducere od. adducere od. vocare od. iudicio arcessere, verklagen, Cic.: in iudicium vocari de alqa re, Cic.: iudicium nullum habuit, er ist niemals vor Gericht verklagt worden, Nep.: ii, qui illud iudicium habebant, die jenen Prozeß hatten, Cic.: iudicium, quod prope omnium fortunarum suarum C. Mustius habuit, der Prozeß, in dem es fast das ganze Vermögen des C. Mustius galt, Cic.: iudicium centumvirale differre, Plin. ep.: iudicium proferre (hinausschieben, aufschieben), Cic. (u. so prolatio [Hinausschieben] iudicii, Cic.): effugere iudicium, dem Strafgericht entrinnen, Petron. – 2) meton.: a) der Prozeß, i. habere, Cic.: i. vincere, den Pr. gewinnen, Cic. – b) die gerichtliche Rede, illa mala iudicia, Quint. 10, 1, 70. – c) die Gerichtsbarkeit, das richterliche Amt, Sall. u. Vell. – d) das Gericht = der Gerichtsort, die Gerichtssitzung, in i. venire, Nep. u. Cic.: claudere iudicium, Quint. – e) die Richter, i. publicum, Vell.: i. sortiri, Cic.: i. implorare, Sall.

    II) die Erkenntnis, Entscheidung, der Ausspruch, das Urteil, der Urteilsspruch, A) eig., des Richters u. der Obrigkeit übh., Cic. u. Liv.: populi, Liv.: senatus, Gutachten, Caes.: Paridis iudicium inter deas, Auson.: in iudicium venire, zur E. kommen, Cic. u. Tac.: iudicium facere de alqa re, ein richterliches Gutachten abfassen, Cic.: priores decem viri quaedam, quae sui iudicii videri possent, ad populum reiecerant, vor ihren Richterstuhl zu gehören schien, Liv.: iudicia penes vos erunt de capite nostro fortunisque, Liv. 3, 53, 10: de quo non praeiudicium, sed plane iudicium iam factum putatur, Cic. div. in Caecil. 12: iudicia domi conflabant, pronuntiabant in foro, Liv. 3, 36, 8.

    B) übtr.: 1) das Urteil, die Meinung, der Ausspruch, die Entscheidung, a) übh.: iud. vulgi, Cic. u. Hor.: iud. erroris, irriges Urteil, Phaedr.: erga se iudicia senatus, die für ihn so günstigen Urteile des S., Liv.: vester in me et amor et iudicium, eure L. zu mir und euer U. über mich, Cic.: intellegentium iudicio, nach dem U. der Kenner, Cic.: iudicio acri perpendĕre, Lucr.: optimum i. facere de alqo, Caes.: sui iudicii rem non esse, könnten in dieser Sache kein Urteil fällen, die Sache gehöre nicht vor ihren Richterstuhl (ihr Forum), Caes.: u. so nihil possumus iudicare, nisi quod est nostri iudicii, Cic.: vestrûm iudicium fecit, er hat das U. euch anheimgestellt, Ter.: i. difficile est, cuius laus prima sit, Iustin.: neque eius rei iudicium differre sustineo, Quint.: pulchritudinis habere verissimum iudicium, das kompetenteste U. über die Sch. haben, Cic. – i. supremum, die E. durchs Testament, der letzte Wille, Val. Max. u. Suet.: u. so i. patris, Iustin. (vgl. Ruhnken Suet. Aug. 66). – b) insbes., das nicht ausdrücklich durch Worte, sondern durch die Tat bekundete Urteil über jmd. (s. die Auslgg. zu Cic. de imp. Pomp. 43; Rosc. Am. 108), ex Chrysogoni iudicio, Verfahren, Cic.: ut i. nostrum metus videatur, Cic.: de alqo praeclara iudicia facere, Cic. – c) übtr., die auf ein Urteil gegründete individuelle Meinung, Ansicht von einer Person od. Sache, neque iudicium tuum fallemus, Auct. b. Alex.: iudicium animi mutare, Sall.: iudiciis fruar isdem, Hor. – prägn., α) die ausgesprochene günstige Ansicht über jmd., das ehrenvolle Zeugnis, patroni, Cic. ep. 13, 46: iudicia principis, Plin. ep. 4, 15. – β) die gehegte gute Meinung von jmd., das gute Vorurteil, sollicitus de imperatoris erga se iudicio, Spart. Hadr. 2, 8: nihil mihi gravius potest evenire quam ut vestrum iudicium Albinus potius haberet quam Severus, Sever. bei Capit. Albin. 12, 6. – 2) meton.: a) die Urteilskraft, das Urteil, bes. in bezug auf Beurteilung des Schönen in Kunst u. Literatur = der Geschmack, i. intellegens, Cic.: i. subtile, Hor.: magni iudicii esse, Cic.: peracre iudicium habere, Cic.: alci iudicium numquam defuit, Cic.: cum iudicio legere, Quint.: nec ullā re magis eiusdem aetatis oratores praecurrit, quam iudicio, Tac. dial. – b) die Einsicht, Überlegung, dah. bald = die Überzeugung, bald = der Bedacht, Vorbedacht (s. Benecke Cic. Lig. 7), iudicio alqd facere, Cic.: Ambiorix copias suas iudicione non conduxerit, an etc., dubium est, Caes.: non inertiā, sed iudicio fugisse, Nep.: in insaniam non casu incĭdere, sed iudicio pervenire, Sen. rhet.: successorem (als N.) asciri necessitate magis, quam iudicio (aus freier Wahl), Suet. – / Abl. ioudicio geschr., Corp. inscr. Lat. 1, 197, 2 u. ö.

    lateinisch-deutsches > iudicium

  • 18 nam

    nam, Coni. (Acc. sing. fem. zum Pronominalstamm *no-), meist zu Anfang des Satzes, nur selten nach einem od. mehreren Wörtern, denn, I) zur Angabe einer Erläuterung, denn, nämlich, is pagus appellabatur Tigurinus. Nam omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est, Caes. – neque solum colent inter se ac diligent, sed etiam verebuntur. Nam maximum ornamentum amicitiae tollit, qui etc., Cic. – Dah. bes.: a) um einen parenth. Zwischensatz einzuleiten, in insula, quae est in Tiberino (nam opinor illud alteri flumini nomen esse), sermoni demus operam, Cic. – b) um den durch einen parenth. Zwischensatz unterbrochenen Gedanken wieder aufzunehmen, duplex inde Hannibali gaudium fuit (neque enim quidquam eorum, quae apud hostes agerentur, eum fallebat): nam et liberam Minucii temeritatem se suo modo capturum et sollertiae Fabii dimidium virium decessisse, Liv. – c) um einen allgem. Ausspruch durch einzelne Beispiele zu erläutern, zum Beispiel, quin etiam easdem causas ut quisque egerit, utile erit scire. Nam de domo Ciceronis dixit Calidius et pro Milone orationem Brutus exercitationis gratiā scripsit, Quint. – u. mehrmals bei mehreren nacheinander angeführten Beispielen, vivo Catone minores natu multi uno tempore oratores floruerunt. Nam et A. Albinus et litteratus et disertus fuit; et tenuit cum hoc locum quemdam Serv. Fulvius. Nam Q. Metellus in primis est habitus eloquens, Cic. Brut. 81.

    II) zur Angabe einer Begründung, denn, celebratote illos dies cum coniugibus ac liberis vestris: nam multi saepe honores dis immortalibus iusti habiti sunt, sed profecto iustiores numquam, Cic. – häufig, um einen Gedanken anzufügen, durch den der Redende die Art seiner Darstellung rechtfertigen u. ihre Richtigkeit begründen will, Phoenices Hipponem, Hadrumetum, Leptim aliasque urbes in ora maritima condidere, haeque brevi auctae, pars originibus suis praesidio, aliae decori fuere. Nam de Carthagine tacere melius puto, quam parum dicere, Sall. – bes. wenn die Rechtfertigung durch eine Frage angeschlossen wird, numquam illum ne minimā quidem re offendi... una domus erat, idem victus isque communis; nam quid ego de studiis dicam? Cic. – bei minder strengem Satzzusammenhang u. mehr versichernd u. bestätigend, deutsch oft = ja, wenigstens, doch, eben, freilich, a) wenn ein Gedanke angefügt wird, der zur Unterstützung einer Behauptung dienen soll, huius (Sisennae) omnis facultas ex historia ipsius perspici potest; quae cum facile omnes vincat superiores, tum indicat tamen, quantum absit a summo quamque genus hoc scriptionis nondum sit satis Latinis litteris illustratum. Nam Q. Hortensii admodum adulescentis ingenium ut Phidiae signum simul adspectum et probatum est, wenigstens erwarb sich des jungen H. Talent gleich bei seinem Erscheinen Beifall, Cic. Brut. 228. – at prooemium aliquando ac narrationem dicet malus homo et argumenta, sic ut nihil sit in his requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, virtus tamen erit fortitudo, freilich wird auch ein Räuber hartnäckig streiten, Quint. 2, 20, 10. – Wenn dem durch nam eingeleiteten Satze noch ne... quidem beigegeben ist, so wird dadurch angedeutet, daß sein Inhalt den Inhalt des zu begründenden Satzes überbietet u. sich die in diesem erwähnten Tatsachen aus den in jenem besprochenen leicht erklären lassen, in corpora ipsorum, in liberos, in coniuges infandae contumeliae editae. Nam avaritia ne sacrorum quidem spoliatione abstinuit, ist ja ihre Habsucht nicht einmal vor der Beraubung der Heiligtümer zurückgeschreckt, Liv. 29, 8, 8. – b) in Antworten, wenn der in der Frage ausgesprochene Gedanke aufgenommen u. weiter geführt wird, wo der mit nam eingeleitete Satz die Bestätigung zu der in der Frage angedeuteten Antwort angibt, de iis, credo, rebus, inquit Crassus, quibus sciam poteroque. Tum ille: nam quod tu non poteris aut nescies, quis tam impudens est, qui se scire aut posse postulet? wer wäre doch so unverschämt, Cic.: nos hunc Heracleensem de nostra civitate eiciemus? Nam si quis maiorem gloriae fructum putat ex Graecis versibus percipi quam ex Latinis, vehementer errat, wenigstens irrt der, der usw., Cic. – häufig noch mit einer versichernden Partikel verbunden, wie mit mehercle, hercle, edepol u.a., ja sicherlich u. dgl., Cic. u.a. – c) im Anruf, wenn der Redende sich selbst versichern will, daß er seine Bitte an die rechte Gottheit richte, Mercuri, nam te docilis magistro movit Amphion lapides canendo, hat ja doch, Hor.

    III) zur Angabe einer Folgerung, die aus einem wahrgenommenen Umstande od. aus einer vernommenen Äußerung gezogen wird, denn. Hier wird nam meist enklitisch gebraucht u. schließt sich einem Fragewort an, wie quisnam, ecquisnam, wer denn? quandonam, wann denn? ubinam, wo denn? Nicht selten ist nam auch von dem Fragewort getrennt, quis est nam ludus in undis? Verg.: quid cerussa opus nam? Plaut. – Jedoch steht nam, bes. bei Dichtern, auch vor dem Fragewort, zumal dann, wenn die Frage mit Verwunderung od. mit Unwillen ausgesprochen werden soll, nam quem ego adspicio, ei, wen seh' ich! Plaut.: nam quid ita, ei, wieso? Ter. – Seltener anderen Fragewörtern beigesellt, wie num nam bei Komik. u. Cic.: nam cur bei Komik. – Höchst selten ohne Fragepartikel, scis nam, tibi quae praecepi? Plaut.

    lateinisch-deutsches > nam

  • 19 Adrumetum

    Adrūmētum (Hadrūmētum), ī, n. (Ἀδρούμητος, dah. Nbf. Adrumētus, ī, f., Mart. Cap. 6. § 670: Hadrumetus, Oros. 1, 2, 92), Hauptstadt in Byzacium (dem Süden von Africa propria), Stapelort an der Küste, j. Hercla od. Herclia, nach andern j. Susa, Plin. 5, 25. Mel. 1, 7, 2 (1. § 34). Caes. b.c. 2, 23. § 4. Sall. Iug. 19, 1. Nep. Hann. 6, 3. – Dav. Adrūmētīnus (Hadrūmētīnus), a, um, adrumetinisch, aus Adrumetum, navis, Vulg. act. apost. 27, 2: colonia, Corp. inscr. Lat. 6, 1687: Clodius Albinus Hadrumetinus, Capit. Albin. 1, 3: Plur. subst., Adrūmētīnī, ōrum, m., die Einw. von A., die Adrumetiner, Auct. b. Afr. 97, 2. – Über die Schreibweise Adr. u. Hadr. s. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 311 (Hadr.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Adrumetum

  • 20 dilator

    dīlātor, ōris, m. (differo), der Aufschieber, Hor. de art. poët. 172. Isid. 10, 77. Agroec. V II, 115, 11 K. Beda V II, 269, 24 K. Albinus V II, 3008 K.: Ggstz., o male dilator, o crastini male appetitor! Augustin. serm. 40, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dilator

См. также в других словарях:

  • Albinus — (griechisch Albinos) ist der Name oder Familienname folgender Personen: Adrian Albinus (1513–1590), deutscher Rechtswissenschaftler Albinus (Flaccus), der latinisierte Name des Gelehrten Alkuin (735–804) Albinos (Philosoph), ein Mittelplatoniker… …   Deutsch Wikipedia

  • Albinus — might refer to:*Albinus (philosopher), a Greek philosopher *Albinus (cognomen), a Roman family name, or cognomen *Alcuin, an English monk *Bernhard Siegfried Albinus, an anatomist *St. Albinus of Angers (Aubin, Albin), bishop *Albinus of Provence …   Wikipedia

  • Albinus — • A scholarly English monk, pupil of Archbishop Theodore, and of Abbot Adrian of St. Peter s, Canterbury, contemporary of Saint Bede (673 735) Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Albinus     Albinus …   Catholic encyclopedia

  • Albinus — Albinus, I. Fammilienname der Postumiagens: 1) Spurius Postumius A., Consul 334 v. Chr. u. wieder 321, wo er in den Hinterhalt der Samniten in den Caudinischen Pässen fiel; ward, als sein Vergleich mit Pontius nicht ratificirt wurde, diesem… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Albīnus — Albīnus, Decimus Clodius, aus edlem Geschlecht, wurde von Commodus zum Statthalter Britanniens ernannt, von Septimius Severus als Cäsar anerkannt, dann aber nach Niederwerfung des Pescennius Niger von ihm 197 bei Tournus in der Nähe von Lyon… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Albinus, St. — Albinus, St., Martyrer, zu Rom hingerichtet, seine Reliquien in Köln, Gedächtniß den 22. Juni. 2. St. A., Bischof von Angers gest. 549 …   Herders Conversations-Lexikon

  • Albinus [1] — Albinus, Beiname des römischen Geschlechts der Posthumier. 2. Decimus Claudius A., von den Legionen in Gallien und Britannien zum Kaiser ausgerufen, 193, wurde er von seinem Gegenkaiser Sept. Severus zuerst mit Versprechen hingehalten und zuletzt …   Herders Conversations-Lexikon

  • Albinus [2] — Albinus, eigentl. Weiß, Bernh. Siegfried, 1697 zu Frankfurt a.d.O. geb., Professor der Medicin und Anatomie in Leyden seit 1721, ausgezeichneter Arzt und Lehrer, hochverdient um die Anatomie: »tabulae sceleti et musculorum corporis humani,«… …   Herders Conversations-Lexikon

  • Albinus — Albus (posteriormente Albinus) fue el apellido (cognomen) de la principal familia de la Gens Postumia. Originalmente el apellido fue Albus, pero más tarde se transformó en Albinus. La Gens Postumia fue una de las más antiguas Gens patricias de… …   Wikipedia Español

  • Albinus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Albinus est un prénom latin, porté par : Albinus Platonicus, philosophe relevant du moyen platonisme, sans doute identique à Alcinoos (vers 150)… …   Wikipédia en Français

  • ALBINUS — I. ALBINUS Imperator Roman. dictus quod exceptus sit uterô candidissimus, contra consuetudinem puerorum, qui nascendô solent rubere, cum secundinis involuti erumpunt menstruô fluore perliti; hinc illud Iuvenal. Sat. 7. v. 195. Modo primos… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»