Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

afflatus

  • 61 божественное откровение

    1) General subject: afflatus

    Универсальный русско-английский словарь > божественное откровение

  • 62 afflo

    adflo (afflo), āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - souffler sur, souffler vers, s'exhaler, se répandre. [st2]2 - tr. - envoyer en soufflant, communiquer en soufflant, exhaler. [st2]3 [-] toucher de son souffle; atteindre de son influence, inspirer.
    * * *
    adflo (afflo), āre, āvi, ātum [st2]1 - intr. - souffler sur, souffler vers, s'exhaler, se répandre. [st2]2 - tr. - envoyer en soufflant, communiquer en soufflant, exhaler. [st2]3 [-] toucher de son souffle; atteindre de son influence, inspirer.
    * * *
        Afflo, afflas, afflare. Souffler contre, ou vers quelque chose.
    \
        A serpentibus afflari. Columel. Estre halené des serpents.
    \
        Afflari incendio. Liu. Estre un peu grillé, et atteins de la flambe du feu.
    \
        Afflantur odores efloribus. Cic. Les fleurs rendent et jectent bonnes odeurs.
    \
        Vineta afflantur Noto maligno. Stat. Les vignes sont frappees de mauvais vent ou atteintes.
    \
        Ore alicuius afflari. Ouid. Estre touché du vent ou haleine sortant de la bouche de quelcun.
    \
        Afflare, pro Flatu implere. Oui. Emplir de vent en soufflant.
    \
        Rumoris nescio quid afflauerat. Sub. ME. Cic. Quelque bruit m'avoit soufflé aux oreilles.
    \
        Afflare alicui, pro Fauere. Tibul. Foelix, cui placidus leniter afflat Amor. A qui il porte ou donne faveur.
    \
        Sperat sibi auram posse aliquam afflari in hoc crimine. Cic. Il espere que quelcun luy favorisera en ce crime.
    \
        Afflare alicui aliquid mali. Author ad Heren. Infecter quelcun de son haleine, Luy halener quelque mal.
    \
        Afflare aliquem fulmine. Plin. iunior. Atteindre et toucher du fouldre.
    \
        Ignibus afflari. Ouid. Estre atteint de la flambe du feu.
    \
        Afflari diuino spiritu. Cic. Estre inspiré de l'esprit divin, Estre inspiré de Dieu.
    \
        Afflari sydere. Plin. Quand un jeune arbre, ou autre chose meurt de seicheresse és jours caniculaires. C'est aussi quand un membre total devient corrompu, mort, sec et inutile.
    \
        Peste afflatus. Sillius. Atteint et infecté de peste.
    \
        Sole afflatus. Claudian. Atteint du soleil.

    Dictionarium latinogallicum > afflo

  • 63 adflatus

    [st1]1 [-] adflātus (afflātus), a, um: part. passé de adflo. [st1]2 [-] adflātŭs (afflātŭs), ūs, m.: [st2]1 [-] Cels. action de souffler dessus. [st2]2 [-] souffle, brise. [st2]3 [-] Plin. haleine, exhalison, émanation. [st2]4 [-] souffle (qui inspire), inspiration.    - correpti alii flamma sunt, alii ambusti adflatu vaporis, Liv. 28: les uns furent saisis par les flammes, les autres brûlés par des bouffées d'air embrasé.    - nemo vir magnus sine aliquo adflatu divino umquam fuit, Cic. Nat. 2: personne n'a jamais été un grand homme sans quelque inspiration divine.

    Dictionarium latinogallicum > adflatus

  • 64 aflato

    m.
    1 afflatus, divine inspiration, strong creative impulse.
    2 afflatus, knowledge received directly from God.

    Spanish-English dictionary > aflato

  • 65 illumination

    Англо-русский синонимический словарь > illumination

  • 66 adflatus

    1.
    afflātus ( adf-), a, um, Part., of afflo.
    2.
    afflātus ( adf-), ūs, m. [afflo].
    I.
    A blowing or breathing on, a breeze, blast, breath, etc., as of the wind, men, or animals:

    afflatusex terrā mentem ita movens ut, etc.,

    Cic. Div. 2, 57, 117:

    adflatu nocent,

    by the effluvia, Ov. M. 7, 551:

    ambusti adflatu vaporis,

    Liv. 28, 23:

    ignes caelestes adussisse levi adflatu vestimenta,

    id. 39, 22:

    Favonii,

    Plin. 6, 17, 21, § 57:

    noxius,

    id. 4, 12, 26 al. —Of animals:

    frondes adflatibus (apri) ardent,

    by his breath, Ov. M. 8, 289:

    serpentis,

    Stat. Th. 5, 527:

    polypus adflatu terribili canes agebat,

    Plin. 9, 30, 48, § 92.—And of the aspiration in speech: Boeotii sine adflatu vocant collīs Tebas, i. e. without the h, Varr. R. R. 3, 1, 6.—
    B.
    Esp., a flash or glow of light (cf. afflo, I.):

    juncturae leni adflatu simulacra refovent,

    Plin. 36, 15, 22, § 98.—
    II.
    Fig., afflation of the divine spirit, inspiration:

    nemo vir magnus sine aliquo adflatu divino umquam fuit,

    Cic. N. D. 2, 66:

    sine inflammatione animorum et sine quodam adflatu quasi furoris,

    id. de Or. 2, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > adflatus

  • 67 откровение

    ср. revelation божественное откровениеafflatus
    с. revelation;
    ~ Иоанна Богослова библ. the Revelation.

    Большой англо-русский и русско-английский словарь > откровение

  • 68 afflation

    [əʹfleıʃ(ə)n] = afflatus

    НБАРС > afflation

  • 69 afflo

    Латинско-русский словарь > afflo

  • 70 afflatorius

    afflātōrius, a, um (afflatus), sengend, genus fulminum, Schol. Bern. in Lucan. 1, 151 (vgl. Sen. nat. qu. 2, 40, 4 unter afflo no. II, A).

    lateinisch-deutsches > afflatorius

  • 71 afflo

    af-flo (ad-flo), āvī, ātum, āre, I) zu-, entgegen-, anwehen, A) eig.: a) intr. v. Winde, ne in eas partes spectet villa, ex quibus ventus afflare soleat, Varr.: v. der Kälte, afflabat acrior frigoris vis, Liv.: v. Duft, entgegenduften, afflabunt tibi non Arabum de gramine odores, Prop.: u. medial, odores, qui afflarentur e floribus, Cic. – b) tr. v. Feuer, calidum membris afflare vaporem, Gluthitze anhauchen, Lucr. – B) übtr.: a) intr. entgegenwehen (wie der Wind, der die Segel schwellt) = günstig sein, felix, cui placidus leniter afflat amor, Tibull.: afflante fortunā, Quint. – b) tr.: α) zuwehen = zubringen, zutragen, sperat sibi auram posse aliquam afflari voluntatis dissensionisque eorum, qui etc., Cic.: rumoris nescio quid afflaverat commissione Graecorum frequentiam non fuisse, Cic. – β) anhauchen, eingeben, (unvermerkt) mitteilen, ubi indomitis gregibus Venus afflat amores, Tibull.: (genetrix) laetos oculis afflarat honores, hatte heitere Würde den Augen angehaucht, Verg.: u. vom Gifthauche des Neides, si quem reperiat, cui aliquid mali faucibus afflare possit, Cornif. rhet. – II) anwehen, anblasen, anhauchen (= wehend-, hauchend berühren), tr. u. intr., A) eig., v. Winde, v. der Luft, terga tantum afflante vento, Liv.: afflatus aurā (Zugluft), Suet.: v. Atem, Hauch, taurorum afflari ore, Ov.: a serpentibus afflari, Col.: si serpens afflavit, Sen.: velut illis (Dat.) Canidia afflasset, jene (die Speisen) durch ihren Hauch vergiftet hätte, Hor.: v. Atem der Sonnenrosse (= Morgenluft), nosque ubi primus equis Oriens afflavit anhelis, Verg.: v. Blitz (s. Barth Stat. Theb. 2, 85), tribus modis urit (fulmen), aut afflat (versengt) et levi iniuriā laedit aut comburit (verbrennt) aut accendit (setzt in Flammen), Sen. nat. qu. 2, 40, 4: imbre orto fulmen decidens hostiam et victimarium sacrificanti afflavit, traf, Spart. Hadr. 14, 3: me divum pater fulminis afflavit ventis, mit anwehendem Strahle gerührt, Verg.: u. so fulminis telis od. fulminum ignibus afflari, vom Blitzstrahl berührt (versengt) werden, Ov.: v. Feuer u.v. der Hitze übh., saucii afflatique incendio, von der Glut versengt, Liv.: afflari sidere = siderari (w.s.), Plin.; vgl. loquacitas animos iuvenum... pestilenti quodam sidere afflavit, Petr. – B) übtr., jmd. anhauchen = jmd. (mit Begeisterung, Jugend usw.) erfüllen, afflata est numine quando iam propiore dei, da vom mächtigen Hauch des nahenden Gottes jetzt mit Begeisterung sie erfüllt ward, Verg. – te... Gratia afflavit, Claud.: Romam meliore iuventā, ihr Jugend verleihen, Claud. – Romam regius terror afflabat, befiel Furcht vor dem Könige, Flor.

    lateinisch-deutsches > afflo

  • 72 aura

    aura, ae, f. (αὔρα), der Hauch, I) im engern Sinne, der strömende Lufthauch, 1) im allg.: a) eig., das Wehen, die Strömung der Luft, der Luftzug, die wehende Luft, das Säuseln, aura fluminis, Liv.: aura matutina, Vitr., antelucana, Plin.: nocturnā aurā uti (v. Schiffen, die segeln), Caes.: aurā fluere mobilius, Sen.: deneget afflatus ventus et aura suos, Ov.: Plur., aurae fluminum et stagnorum, Luftzüge an usw., Cels.: semper aër spiritu aliquo movetur, frequentius tamen auras quam ventos habet, Plin. ep.: venti et aurae cient mare, Liv.: nunc omnes terrent aurae, erschreckt jedes Lüftchen, Verg. – bei Dichtern jeder (auch scharf wehende) Wind, petulans, Lucr.: rapida, Ov.: aurae vela vocant, Verg. – u. die Luft übh., aura mixta vapore, Lucr.: aurae aëris, Lucr. u. Mam. Claud., od. aurae aëriae, Lucr. u. Verg. – b) meton., Plur. aurae, wie Lüfte, α) für Höhe, Himmel, cursum per auras dirigere, Verg.: in auras attollere se od. assurgere, Verg.: ad auras tendere od. se agere, Verg.: erigere fluctus sub auras, Verg.: stat ferrea turris ad auras, ragt hoch in die Lüfte, Verg. – β) für Oberwelt, venire superas ad auras, Verg.: seque ipsum pondus in auras expulit (v. neugeborenen Kinde), ans Licht der Welt, Ov. – γ) für Tageslicht, Öffentlichkeit, ferre sub auras, bekannt machen, Verg.: reddere ad auras, herausgeben, Verg.: fugere auras, das Tageslicht meiden, Verg. – c) übtr., der leise, flüchtige, wirklich oder scheinbar günstige, lockende Hauch, das leise Anschlagen, das leise Zeichen, der leise Schimmer von usw., dum flavit velis aura secunda meis, Ov.: aura honoris, der sanfte, liebliche Hauch der Ehre (Ggstz. periculi tempestas), Cic.: rumoris, Cic.: voluntatis, Cic.: favoris popularis, Liv.: vulgi se venditare aurae, Ov.: levis aura spei obicitur, Liv.: dah. bes. häufig aura popularis, die unbestimmte, unzuverlässige Gunst des großen Haufens, Cic. u.a. (neben militaris favor, Liv. epit. 30): auch im Plur. aurae populares, Verg. Aen. 6, 817: u. bl. aura, Liv. 6, 11, 7. – 2) insbes., die atmosphärische Luft, die wir einatmen, auras vitales suscipere, Lucr., od. carpere, Verg.: auris vitalibus vesci, Lucr. u. Verg.: haurire auram communem, Quint.: captare naribus auras, schnaubend atmen, Verg. – übtr., libertatis auram captare, nach jeder Hoffnung von Freiheit haschen, Liv. – II) im weitern Sinne: 1) die Ausdünstung, der verbreitete Dunst, Geruch (vgl. Jacob Lucil. iun. Aetna 315. Bünem. Lact. 3, 17, 11), Lucr., Verg. u.a.: auram (Duft) bonam floris naribus ducere, Min. Fel. 38, 2. – 2) der Lichtglanz, Schimmer, auri, Verg. Aen. 6, 204. – 3) die Wärme des Sonnenlichtes, Varr. sat. Men. 139. – 4) das Echo, Prop. 1, 20, 50 u. s. – / Arch. Genet. Sing. aurai, Verg. Aen. 6, 747.

    lateinisch-deutsches > aura

  • 73 iuvenis

    iuvenis, is, c. (zu altindisch yúvant-, jung), jung, jugendlich, I) adi.: maritus, Tibull.: filius, Quint.: liberi, Tac.: anni, Jugendjahre, Ov.: ovis, Colum.: Compar. iuvenior, Plin. ep. u. Tac.: u. iūnior, Hor. u. Liv.: aetate iuvenior, Apul.: Ggstz., alius senior est, alius iuvenior, Sen. ep. 66, 34: de his (declinationibus) aliae sunt priscae ut ›Bacchideis‹ et ›Chrysideis‹, aliae iuniores, ut ›Chrysides‹ et ›Bacchides‹, aliae recentes, ut ›Chrysidas‹ et ›Bacchidas‹, Varro LL. 10, 71. – II) subst., iuvenis, is, Abl. e, c. A) ein junger Mensch, junger Mann, Jüngling (gew. v. 20. bis 40. Jahre), Ggstz. puer od. senex, Cic. u.a.: Agrippa iuvenis, im Ggstz. zum Vater, Suet. – u. ein junges Mädchen, eine Jungfrau, Ov.: iuvenes utriusque sexus, junge Leute beiderlei Geschlechts, Suet.: i. afflatus etc., Äskulap als Schlangenmann (Ophiuchus), weil er von Jupiter durch Blitz getötet wurde, Ov. fast. 6, 735. – Compar. iūnior = ein Jüngerer, ut nubere vellet maior iuniori, Apul. apol. 27: Ggstz. senior, Ulp. dig. 22, 4, 6. – bes. Plur., iuniores = die jüngeren Leute, die jüngere Mannschaft (Ggstz. seniores), Cic. de rep. 2, 93; Verr. 5, 38. Caes. b. G. 7, 1, 1. Liv. 3, 41, 7. – B) insbes., kollektiv = die junge Mannschaft, Sil. 4, 219.

    lateinisch-deutsches > iuvenis

  • 74 mesonyctius

    mesonyctius, a, um (μεσονύκτιος), mitternächtig, afflatus, Isid. orig. 5, 30, 4. – subst., mesonyctium, iī, n. (μεσονύκτιον), Mitternacht, alcis, d.i. seine Erscheinung zu M., Corp. inscr. Lat. 13, 1751.

    lateinisch-deutsches > mesonyctius

  • 75 Anhauch

    Anhauch, afflatus.

    deutsch-lateinisches > Anhauch

  • 76 Anhauchen [2]

    Anhauchen, das, afflatus.

    deutsch-lateinisches > Anhauchen [2]

  • 77 anwehen

    anwehen, afflare alqm od. alqd. Anwehen, das, afflatus.

    deutsch-lateinisches > anwehen

  • 78 Begeisterung

    Begeisterung, inflammatio animi (Entflammung des Gemüts). – inflatus od. instinctus divinus. instinctus inflatusque od. afflatusque divinus. divina mentis incitatio et permotio. mentis incitatio et motus. inflammatio animi et quidam afflatus quasi furoris (Eingebung eines Gottes, letzteres im höhern Grade). – mens incitata. mens divinior. spiritus divinus. divinus impetus. aestus od. fervor ingenii. ardor animi. ardentis animi impetus. furor divinus oder (im Zshg.) bl. furor (der Zustand höherer Kraft des Gemüts od. Geistes; furor etc. (im höhern Grade). – studium ardens, ardentius (feuriger Eifer, für etwas, alcis rei). – admiratio, für jmd. od. etwas, alcis oder alcis rei (Bewunderung, hohes Interesse an etc.). – die B. der Numidier für Jugurtha, studia Numidarum in Iugurtham accensa. – in B. geraten, divino quodam spiritu inflari; divino instinctu concitari: von B. für etw. erfüllt sein, studio alcis rei incensum esse; admiratione alcis oder alcis rei imbutum esse: von B. für das Altertum erfüllt, antiquitatis admirator. – in B. die Zukunft vorhersehen, furentem futura prospicere: in B. dichten, cae lesti quodam mentis instinctu carmina fundere.

    deutsch-lateinisches > Begeisterung

  • 79 Dunst

    Dunst, vapor. halītus. nebula (sowohl vom D. der Erde als des Wassers, letzteres nebelartiger D.). – exhalatio. exspiratio. aspiratio (Ausdünstung [618] der Erde). – terrae anhelĭtus. ex terra afflatus (von dem aus dem Schlunde aufsteigenden D., der die Pythia begeisterte). – umor (der D. als Feuchtigkeit, z.B. aër dissipat [verweht] umores: u. umores in aëra surgunt). – es steigen Dünste aus dem Wasser auf, aquae vaporant. – jmdm. blauen D. vormachen, alci fumum facere (Komik.); seinen Zuhörern, verborum et argutiarum fuliginem ob oculos audientium iacĕre.

    deutsch-lateinisches > Dunst

  • 80 Pestgeruch

    Pestgeruch, odor pestifer (eig.). – odor foedus. foetor (Gestank übh.). – Pesthauch, afflatus pestifer.

    deutsch-lateinisches > Pestgeruch

См. также в других словарях:

  • Afflatus — is a Latin term derived from Cicero (in On Divination ) that has been translated as inspiration. Cicero s usage was a literalizing of inspiration, which had already become figurative. Literally, inspiration, like afflatus, means to be blown into… …   Wikipedia

  • Afflatus — Af*fla tus, n. [L., fr. afflare. See {Afflation}.] 1. A breath or blast of wind. [1913 Webster] 2. A divine impartation of knowledge; supernatural impulse; inspiration. [1913 Webster] A poet writing against his genius will be like a prophet… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • afflatus — (n.) miraculous communication of supernatural knowledge, 1660s, from L. afflatus a breathing upon, blast, from pp. of afflare to blow upon, from ad to (see AD (Cf. ad )) + flare to blow (see BLOW (Cf. blow) (v.1 …   Etymology dictionary

  • afflatus — *inspiration, fury, frenzy …   New Dictionary of Synonyms

  • afflatus — [ə flāt′əs, aflāt′əs] n. [L < pp. of afflare, to blow on < ad , to + flare, to blow < IE base * bhel : see BLADDER] inspiration or powerful impulse, as of an artist or poet …   English World dictionary

  • Afflatus — Unter Inspiration (von lat.: inspiratio = Beseelung, Einhauchen von „spiritus“ = Leben, Seele, Geist) versteht man allgemeinsprachlich jene mentale Kraft, die neue Ideen hervorbringt. Der Begriff spielt sowohl im Kontext künstlerischen und… …   Deutsch Wikipedia

  • afflatus — /euh flay teuhs/, n. 1. inspiration; an impelling mental force acting from within. 2. divine communication of knowledge. [1655 65; < L afflatus a breathing on, equiv. to af AF + fla (s. of flare to BLOW2) + tus suffix of v. action] * * * …   Universalium

  • afflatus — noun A sudden rush of creative impulse or inspiration, often attributed to divine influence. No man was ever great without a touch of divine afflatus (Nemo igitur vir magnus sine aliquo adflatu divino umquam fuit. De Natura Deorum II.167) …   Wiktionary

  • afflatus — Synonyms and related words: Apollo, Apollo Musagetes, Bragi, Calliope, Castilian Spring, Erato, Euterpe, Geist, Helicon, Hippocrene, Muse, Parnassus, Pierian Spring, Pierides, Polyhymnia, animating spirit, animation, animus, apocalypse, creative… …   Moby Thesaurus

  • Afflatus — Af|fla|tus der; , <aus gleichbed. lat. afflatus> (veraltet) das Anhauchen [des göttlichen Geistes], göttliche Eingebung …   Das große Fremdwörterbuch

  • afflatus —    (ah FLAH tus) [Latin: a breathing on] An inspiration; an irresistible understanding that comes into the mind as a fresh breeze.    He goes at the canvas with all the afflatus of a silkworm eating its phlegmatic way across a mulberry leaf. Time …   Dictionary of foreign words and phrases

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»