Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

aetherio

  • 1 aethereus

    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).
    * * *
    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).
    * * *
        AEthereus siue aetherius, Adiectiuum. De l'air, Celeste, Divin.
    \
        Astra aetherea. Virgil. Les astres du ciel.
    \
        Cursus aetherius. Virgil. Cours, ou vol en l'air.
    \
        Pater aetherius. Stat. Pere celeste.
    \
        Sedes aethereas sperare. Ouid. Esperer d'aller au ciel.

    Dictionarium latinogallicum > aethereus

  • 2 flammatus

    [st1]1 [-] flammātus, a, um: part. passé de flammo. [st2]1 [-] enflammé, embrasé, consumé. [st2]2 [-] brûlant, enflammé, irrité. [st2]3 [-] ardent, couleur de feu.    - taeda flammata, Plin.: torche enflammée.    - aetherio flammatus igni, Cic.: brûlant du feu de l'éther.    - flammato corde, Virg.: dans son coeur irrité.    - flammata pudore juventus, V.-Fl. 4, 655: jeunesse dont la pudeur colore les joues.    - sponsae flammatus amore, V.-Fl. 8, 300: tout plein de tendresse pour son épouse.    - flammata toga, Mart. 5, 19, 12: toge couleur de feu. [st1]2 [-] flammātŭs, ūs, m.: action d'enflammer. --- Gloss. 2, 472, 20.
    * * *
    [st1]1 [-] flammātus, a, um: part. passé de flammo. [st2]1 [-] enflammé, embrasé, consumé. [st2]2 [-] brûlant, enflammé, irrité. [st2]3 [-] ardent, couleur de feu.    - taeda flammata, Plin.: torche enflammée.    - aetherio flammatus igni, Cic.: brûlant du feu de l'éther.    - flammato corde, Virg.: dans son coeur irrité.    - flammata pudore juventus, V.-Fl. 4, 655: jeunesse dont la pudeur colore les joues.    - sponsae flammatus amore, V.-Fl. 8, 300: tout plein de tendresse pour son épouse.    - flammata toga, Mart. 5, 19, 12: toge couleur de feu. [st1]2 [-] flammātŭs, ūs, m.: action d'enflammer. --- Gloss. 2, 472, 20.
    * * *
        Iuuentus flammata pudore. Valer. Flac. Enflambee.
    \
        Flammata toga. Martial. Rouge.

    Dictionarium latinogallicum > flammatus

  • 3 aetherius

    (-reus), a, um [ aether ]
    1) эфирный, воздушный ( natura C)
    2) поэт. небесный ( domus H)
    mons aetherio vertice Tib — гора, упирающаяся вершиной в небо
    aetherii ignes Oнебесный огонь (т. е. вдохновение)

    Латинско-русский словарь > aetherius

  • 4 aetherius

    aetherius ( falsch aethereus), a, um (αἰθέριος), I) zum Äther gehörig, ätherisch, natura, Cic.: haustus, Verg. – dah. zum Äther als Sitz der Götter, d.i. zum Himmel gehörig, himmlisch, domus, Hor.: arces, Ov.: umbrae, durch den Himmel verbreitete, Catull.: equi, Sonnenpferde, Ov.: mons aetherio vertice, hoch, bis zum Himmel sich erhebend, Tibull.: ignes, himmlische, heilige Begeisterung, Ov. – II) poet. übtr.: 1) zur Luft übh. gehörig, luftig, nubes, Lucr.: aurae, Verg.: nimbi, Verg.: aqua, Regen, Ov. – 2) zur Oberwelt gehörig (im Ggstz. zur Unterwelt), der Oberwelt, aurae, die Oberwelt, Verg.: vesci aurā aetheriā, atmen, leben, Verg.: aethereā frui luce, Sil.: ire aetheriam in lucem, Sil. – / Der bisher angeführte Compar. aetherior bei Iul. Val. 3, 43 Mai ist falsche Lesart, da Dübner ed. Paris. u. Kübler 3, 24 fulgure etherio lesen.

    lateinisch-deutsches > aetherius

  • 5 devoco

    dē-voco, āvī, ātum, āre, I) herabrufen, herabkommen lassen, suos ab tumulo, Liv.: Iovem deosque ad auxilium, Liv.: Triviam aetherio gyro, Catull.: eodem sacrificio Iovem caelo devocare conari, Plin. – übtr., von irgendwo herabrufen, herabziehen, -locken, herabversetzen, refixa sidera caelo (durch Bannsprüche), Hor.: philosophiam e caelo, Cic.: huc a simulacris deorum hominumque devocaverat (Peryllus) humanissimam artem, hatte erniedrigt, herabgewürdigt, Plin. – II) weg-, abrufen, weglocken, alqm de provincia ad gloriam, triumphum, Cic.: omnes ex praesidiis, Liv.: alqm in certamen pugnae, zum Zweikampf fordern, Val. Max.: ut omnes devocaret, von dort (vom Markte) zu sich (zur Tafel) einlud, Nep. Cim. 4, 3. – übtr., dev. rem ad populum, an das V. appellieren, Val. Max.: sese suas exercitusque fortunas in dubium non devocaturum, er wolle nichts aufs Spiel setzen, Caes. – v. lebl. u. abstr. Subjj., non avaritia ab instituto cursu ad praedam aliquam devocavit, non libido ad voluptatem etc., lockte ihn ab von... zu usw., Cic.: stultum consilium ad perniciem mortales devocat, Phaedr.: mentem ad iocos (zum Zeitvertreib), Sen. phil.: status mutatione in id devocari, ut etc., dahin gebracht werden, daß usw., Sen.

    lateinisch-deutsches > devoco

  • 6 flammo

    flammo, āvī, ātum, āre (flamma), I) intr. flammen, brennen, fenum flammans, Prop.: flammantia lumina, blitzende, Verg. – II) tr. entflammen, entzünden, in Flammen (in Brand) setzen, A) im allg.: 1) eig.: quaecunque igni flammata cremantur, Lucr.: fax nubila flammans, Val. Flacc.: ignes illi immortalis dei vivacitate flammantur, brennen, Apul. – aetherio flammatus Iuppiter igni, flammend von usw., Cic. poët.: flammatus Phaëthon, der verbrannte, Catull.: ut in terirent crucibus affixi aut flammandi, zum Anzünden (durch um sie gehäufte Stoffe) hergerichtet, Tac. – 2) übtr.: vulgum donis laudumque cupidine flammat, Sil.: flammatus amore, Val. Flacc. – omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum, hatte zum Zorn entflammt, Tac.: u. so flammato corde, im flammenden (erzürnten) Herzen, Verg. – tu exstincta iam litterarum studia flammasti, Claud. Mamert. pan. – B) insbes. entflammen = röten, illius roseo flammatur purpura vultu, Purpurröte entbrannte auf ihrem Gesicht, Stat.: flammata pudore inventus, Val. Flacc.: flammata toga, feuerrote, Mart.

    lateinisch-deutsches > flammo

  • 7 aethereus = aetherius.

    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).

    Dictionarium latinogallicum > aethereus = aetherius.

  • 8 aetherius

    aetherius (aethereus), a, um [st2]1 [-] éthéré, de feu. [st2]2 [-] relatif au ciel, céleste, divin, qui concerne le monde d'en haut. [st2]3 [-] de l'air, aérien.    - [gr]gr. αἰθέριος.    - aetheria natura, Cic.: principe éthéré.    - aetheria domus, Hor.: séjour céleste.    - mons aetherio vertice, Tib.: montagne dont le sommet touche le ciel.    - aetherios animo concipere ignes, Ov. F. 1: recevoir dans son coeur la flamme céleste (= l'inspiration divine).

    Dictionarium latinogallicum > aetherius

  • 9 aetherius

    aetherius ( falsch aethereus), a, um (αἰθέριος), I) zum Äther gehörig, ätherisch, natura, Cic.: haustus, Verg. – dah. zum Äther als Sitz der Götter, d.i. zum Himmel gehörig, himmlisch, domus, Hor.: arces, Ov.: umbrae, durch den Himmel verbreitete, Catull.: equi, Sonnenpferde, Ov.: mons aetherio vertice, hoch, bis zum Himmel sich erhebend, Tibull.: ignes, himmlische, heilige Begeisterung, Ov. – II) poet. übtr.: 1) zur Luft übh. gehörig, luftig, nubes, Lucr.: aurae, Verg.: nimbi, Verg.: aqua, Regen, Ov. – 2) zur Oberwelt gehörig (im Ggstz. zur Unterwelt), der Oberwelt, aurae, die Oberwelt, Verg.: vesci aurā aetheriā, atmen, leben, Verg.: aethereā frui luce, Sil.: ire aetheriam in lucem, Sil. – Der bisher angeführte Compar. aetherior bei Iul. Val. 3, 43 Mai ist falsche Lesart, da Dübner ed. Paris. u. Kübler 3, 24 fulgure etherio lesen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aetherius

  • 10 devoco

    dē-voco, āvī, ātum, āre, I) herabrufen, herabkommen lassen, suos ab tumulo, Liv.: Iovem deosque ad auxilium, Liv.: Triviam aetherio gyro, Catull.: eodem sacrificio Iovem caelo devocare conari, Plin. – übtr., von irgendwo herabrufen, herabziehen, -locken, herabversetzen, refixa sidera caelo (durch Bannsprüche), Hor.: philosophiam e caelo, Cic.: huc a simulacris deorum hominumque devocaverat (Peryllus) humanissimam artem, hatte erniedrigt, herabgewürdigt, Plin. – II) weg-, abrufen, weglocken, alqm de provincia ad gloriam, triumphum, Cic.: omnes ex praesidiis, Liv.: alqm in certamen pugnae, zum Zweikampf fordern, Val. Max.: ut omnes devocaret, von dort (vom Markte) zu sich (zur Tafel) einlud, Nep. Cim. 4, 3. – übtr., dev. rem ad populum, an das V. appellieren, Val. Max.: sese suas exercitusque fortunas in dubium non devocaturum, er wolle nichts aufs Spiel setzen, Caes. – v. lebl. u. abstr. Subjj., non avaritia ab instituto cursu ad praedam aliquam devocavit, non libido ad voluptatem etc., lockte ihn ab von... zu usw., Cic.: stultum consilium ad perniciem mortales devocat, Phaedr.: mentem ad iocos (zum Zeitvertreib), Sen. phil.: status mutatione in id devocari, ut etc., dahin gebracht werden, daß usw., Sen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > devoco

  • 11 flammo

    flammo, āvī, ātum, āre (flamma), I) intr. flammen, brennen, fenum flammans, Prop.: flammantia lumina, blitzende, Verg. – II) tr. entflammen, entzünden, in Flammen (in Brand) setzen, A) im allg.: 1) eig.: quaecunque igni flammata cremantur, Lucr.: fax nubila flammans, Val. Flacc.: ignes illi immortalis dei vivacitate flammantur, brennen, Apul. – aetherio flammatus Iuppiter igni, flammend von usw., Cic. poët.: flammatus Phaëthon, der verbrannte, Catull.: ut in terirent crucibus affixi aut flammandi, zum Anzünden (durch um sie gehäufte Stoffe) hergerichtet, Tac. – 2) übtr.: vulgum donis laudumque cupidine flammat, Sil.: flammatus amore, Val. Flacc. – omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum, hatte zum Zorn entflammt, Tac.: u. so flammato corde, im flammenden (erzürnten) Herzen, Verg. – tu exstincta iam litterarum studia flammasti, Claud. Mamert. pan. – B) insbes. entflammen = röten, illius roseo flammatur purpura vultu, Purpurröte entbrannte auf ihrem Gesicht, Stat.: flammata pudore inventus, Val. Flacc.: flammata toga, feuerrote, Mart.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flammo

  • 12 aetherius

        aetherius adj., αἰτηέριοσ, of the upper air, heavenly, ethereal, celestial: post ignem aetheriā domo Subductum, H.: arces, O.: aurā, V.: semine ab aetherio (equi), of celestial breed, V.: tumultus, a thunderstorm, O.
    * * *
    aetheria, aetherium ADJ
    ethereal, heavenly, divine, celestial; of the upper atmosphere; aloft; lofty

    Latin-English dictionary > aetherius

  • 13 (flammō)

       (flammō) āvī, ātus, āre    [flamma], to kindle, inflame, blaze, burn: flammantia lumina torquens (anguis), V.: aetherio flammatus Iuppiter igni, C. poët.: omnes flammaverat adrogantiā, Ta.—Fig.: flammato corde, inflamed with anger, V.

    Latin-English dictionary > (flammō)

  • 14 per-sonō

        per-sonō uī, —, āre,    to sound through and through, resound, fill with sound, reëcho: cum domus cantu personaret: domus Personuit canibus, H.: totis castris, to be heard, L.: ab aetherio personat axe fragor, O.: citharā, to play loudly, V.: haec regna latratu, V.: aurīs vocibus: aurem, bawl in the ear, H.—To cry out, call aloud: (res) in angulis: huc libidinem esse prolapsam: coram in foro personare, Hernicos paratos, L.

    Latin-English dictionary > per-sonō

  • 15 trāiciō (trāiic-) and trānsiciō

        trāiciō (trāiic-) and trānsiciō (trānsiic-), iēcī, iectus, ere    [trans + iacio], to throw across, cause to cross, cause to go across, put over, transfer, throw over, shoot across: neque ullum interim telum traiciebatur, Cs.: quae Concava traiecto cumba rudente vehat (te), O.: adreptum vexillum trans vallum hostium traiecit, L.: volucrem traiecto in fune columbam suspendit, V.: per ardentīs acervos celeri membra pede, O.—Of military or naval forces, to cause to cross, transport, ship across, lead over, ship over, transfer: equitatum, Cs.: omnibus ferme suis trans Rhodanum traiectis, L.: classem in Italiam, L.: eodem magnam partem fortunarum, N.: ut praedatum milites trans flumen per occasiones aliis atque aliis locis traicerent, L.: classis Punica in Sardiniam traiecta, L.: equitum magnam partem flumen traiecit, Cs.: si se Alpīs Antonius traiecerit: quos in Africam secum traiceret, L.: ad Achillam sese ex regiā, Cs.— To pass through, make a way through, break through: pars equitum mediam traiecit aciem, L.— To strike through, stab through, pierce, penetrate, transfix, transpierce: unum ex multitudine, Cs.: scorpione ab latere dextro traiectus, Cs.: cuspide serpentem, O.: ferro pectus, L.: cava tempora ferro, V.: terga sagitta, O.— To cross, pass, go over, cross over: ad Aethaliam insulam, L.: in Africam, L.: Samum, L.: Hiberos veteres traiecisse, Ta.: murum iaculo: traiecto amni, L.: ratibus Trebiam, L.: utribus amnem, Cu.: medium aetherio cursu axem, V.: postquam cernant Rhodanum traiectum, L.—Fig., to transfer, cause to pass: ex illius invidiā aliquid in te traicere: arbitrium litis in omnes, O.: in cor Traiecto lateris capitisve dolore, having thrown itself, H.— To overstep: fati litora, Pr.—In rhet., to transpose: verba.

    Latin-English dictionary > trāiciō (trāiic-) and trānsiciō

  • 16 aerius

    āĕrĭus (quadrisyl.), more rar. āĕrĕ-us, a, um, adj., = aerios.
    I.
    Pertaining to the air, aërial (a poet. word, which Cic. uses only in higher flights of speech):

    volucres,

    Lucr. 5, 825; Cic. Univ. 10:

    volatus avium atque cantus,

    id. Top. 20:

    aërias vias carpere,

    their way in the air, Ov. A. A. 2, 44: aërias tentăsse domos, the heavens, * Hor. C. 1, 28, 5 al.—Hence aërium mel, because the bee was believed to collect its honey from falling dew, Verg. G. 4, 1. —
    II.
    Rising aloft, airy, high. —So esp. of mountains:

    Alpes,

    Verg. G. 3, 474; Ov. M. 2, 226:

    aërio vertice Taurus,

    Tib. 1, 7, 15 ( aetherio, Müll.):

    cacumen,

    Cat. 64, 240 al. —Of trees:

    quercus,

    Verg. A. 3, 680:

    ulmus,

    id. E. 1, 59.—Of other things:

    arces,

    Verg. A. 3, 291:

    (capra) cornibus aëriis,

    Ov. F. 5, 119.—
    * B.
    Aëria spes, airy, i. e. quickly flying away, vain, fleeting, transitory, Arn. 2, p. 86.

    Lewis & Short latin dictionary > aerius

  • 17 aethereus

    aethĕrĭus (not aethĕrĕus), a, um, adj., = aitherios [aether], pertaining to the ether, ethereal.
    I.
    Lit.:

    sidera aetheriis affixa cavernis,

    Lucr. 4, 391:

    (truncus) vivit et aetherias vitalīs suscipit auras,

    id. 3, 405:

    altissima aetheriaque natura,

    Cic. N. D. 2, 24 fin.: post ignem aetheriā domo Subductum, * Hor. C. 1, 3, 29.—
    II.
    Transf.
    A.
    Pertaining to heaven, heavenly, celestial:

    arces,

    Ov. M. 15, 858:

    umbrae,

    the shade spread through the heavens, Cat. 66, 55:

    pater,

    Mart. 9, 36:

    Olympus,

    id. 9, 4:

    Taurus mons aetherio vertice,

    i. e. which touches heaven, Tib. 1, 8, 15: aetherios animo conceperat ignes, i. e. heavenly inspiration (Gr. enthousiasmos), Ov. F. 1, 473.—
    B.
    Pertaining to the air in gen.:

    nubes,

    Lucr. 4, 182:

    aurae,

    id. 3, 406:

    aqua,

    i. e. rain, Ov. F. 1, 682.—
    C.
    Pertaining to the upper world:

    vesci aurā Aetheriā,

    Verg. A. 1, 546.— Comp.:

    aetherior,

    Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 68 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > aethereus

  • 18 aetherius

    aethĕrĭus (not aethĕrĕus), a, um, adj., = aitherios [aether], pertaining to the ether, ethereal.
    I.
    Lit.:

    sidera aetheriis affixa cavernis,

    Lucr. 4, 391:

    (truncus) vivit et aetherias vitalīs suscipit auras,

    id. 3, 405:

    altissima aetheriaque natura,

    Cic. N. D. 2, 24 fin.: post ignem aetheriā domo Subductum, * Hor. C. 1, 3, 29.—
    II.
    Transf.
    A.
    Pertaining to heaven, heavenly, celestial:

    arces,

    Ov. M. 15, 858:

    umbrae,

    the shade spread through the heavens, Cat. 66, 55:

    pater,

    Mart. 9, 36:

    Olympus,

    id. 9, 4:

    Taurus mons aetherio vertice,

    i. e. which touches heaven, Tib. 1, 8, 15: aetherios animo conceperat ignes, i. e. heavenly inspiration (Gr. enthousiasmos), Ov. F. 1, 473.—
    B.
    Pertaining to the air in gen.:

    nubes,

    Lucr. 4, 182:

    aurae,

    id. 3, 406:

    aqua,

    i. e. rain, Ov. F. 1, 682.—
    C.
    Pertaining to the upper world:

    vesci aurā Aetheriā,

    Verg. A. 1, 546.— Comp.:

    aetherior,

    Jul. Val. Res Gest. Alex. M. 3, 68 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > aetherius

  • 19 flammo

    flammo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [1. flamma].
    I.
    Neutr., to flame, blaze, burn ( poet. and perh. only in the part. pres.):

    super raros feni flammantis acervos Traicit immundos ebria turba pedes (in the purifications at the Palilia),

    Prop. 4 (5), 4, 77 (cf. Ov. F. 4, 727 and ib. 781):

    flammantia lumina torquens (anguis),

    Verg. G. 3, 433.—
    II.
    Act., to inflame, set on fire, burn; in pass. also to burn ( poet. and in postAug. prose).—
    A.
    Lit.:

    quaecumque igni flammata cremantur,

    Lucr. 2, 672:

    ut interirent aut crucibus affixi aut flammandi,

    Tac. A. 15, 54:

    fax nubila flammans,

    Val. Fl. 1, 568: principio aetherio flammatus Juppiter igni Vertitur, blazing, flaming, Cic. poët. Div. 1, 11, 17.—
    2.
    Transf., of color, to make flame-colored, to color red, to redden:

    illius roseo flammatur purpura vultu,

    Stat. Ach. 1, 297; cf.:

    flammata pudore juventus,

    Val. Fl. 4, 655:

    flammata toga,

    i. e. fiery red, Mart. 5, 19, 12.—
    B.
    Trop., to inflame, kindle, incite:

    sic donis vulgum laudumque cupidine flammat,

    Sil. 16, 303:

    juvenem facta ad Mavortia,

    id. 1, 55:

    flammantur in hostem cornipedes,

    Stat. Th. 8, 390:

    his inter se vocibus instinctos flammavere insuper adlatae litterae,

    Tac. H. 4, 24:

    omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum,

    i. e. had inflamed with anger, incensed, id. ib. 2, 74; cf.:

    talia flammato secum dea corde volutans,

    inflamed, angry mind, Verg. A. 1, 50:

    sponsae flammatus amore,

    Val. Fl. 8, 300; Stat. Th. 1, 249.

    Lewis & Short latin dictionary > flammo

  • 20 Sateurnus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Sateurnus

См. также в других словарях:

  • Азотный эфир — (Spiritus Aetherio nitrosis, Spiritus nitricoaethereus, Spiritus nitri dulcis) представляет, главным образом, спиртовой раствор азотно этилового эфира. Способ приготовления по немецкой фармакопее: 48 частей спирта смешивают с 12 частями азотной… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Liste der Science-Fiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • Liste von Science-Fiction-Autoren — Dies ist eine Liste von Autoren, die mindestens einen Science Fiction Roman geschrieben haben. Inhaltsverzeichnis A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z …   Deutsch Wikipedia

  • Liste von Sciencefiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • Science-Fiction-Autor — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • Science-Fiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • Sciencefiction-Autoren — Dies ist eine Liste bedeutender Autoren von Science Fiction. A Autor Leben Sprache Werk Kōbō Abe 1924–1993 japanisch Die vierte Zwischeneiszeit Forrest J. Ackerman 1916−2008 englisch Science Fiction (Herausgeber) …   Deutsch Wikipedia

  • BRAJUM — olim lingua Gallicâ lutum significabat Hoc me docuit liber vetus Miraculorum S. Bernardi Claravallensis Abbatis, qui est cento ex multorum scriptis consutus, hisce verbis, Castrum Braium, quod lutum interpretatur. Setmo est de Braio ad Sequanam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LATIUM — Strabo l. 5. p. 229. proprie est ea Italiae pars, teste Plinio l. 3. c. 5. et 12. quae inter ostia Tiberis, et Circeios interiacet, mill. pass. quinquaginta in longitudinem non excedens, quo postea prolatis imperii terminis, Antiquum Latium est… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PLANETAE — I. PLANETAE Herodot. et Plinio, vide Planctae. II. PLANETAE stellae erraticae multis, Nigidio Errones dicti, apud A. Gellium, l. 14. c. 1. quinque antiquis tantum fuêre, a Veterib. Astrologis, in tres sectas, Chaldaicam, Aegyptiacam et Graecam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SATURNUS — Oceani ac Tethyos fil. Plato in Tinaeo: Γῆς τε καὶ Οὐρανοῦ παῖδες Ω᾿κεανός τε καὶ Τηθὺς ἐγενέςθ ην, ἐκ τούτων δὲ Φόρκυχ τε καὶ Κρόνος, καὶ Ρ῾έα, καὶ ὅσοι μετὰ τούτων. At Hesiod. in ortu Deorum, v. 44. cum Caeli uxorem Terram fuisse cecinisset,… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»