Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

adversári

  • 1 adversari

    n (m / f) opponent / adversary
    adj opposing
    L'equip adversari - The opposing team

    Diccionari Català-Anglès > adversari

  • 2 a se lovi de adversari mai puternici

    to catch a Tartar.

    Română-Engleză dicționar expresii > a se lovi de adversari mai puternici

  • 3 adversarium

    temporary memorandum/account/day book (pl.); opponent's arguments/assertions

    Latin-English dictionary > adversarium

  • 4 adversor

    adversari, adversatus sum V DEP
    be against (w/DAT), oppose, withstand

    Latin-English dictionary > adversor

  • 5 adversor

    adversor (archaic advor-), ātus, 1, v. dep. [adversus]: alicui, to stand opposite to one, to be against, i. e. to resist or oppose (in his opinions, feelings, intentions, etc.; while resistere and obsistere denote resistance through external action, Doed. Syn. 4, 303; cf. adversarius; class.; freq. in Cic.); constr. with dat. or absol.:

    idem ego arbitror nee tibi advorsari certum est de istac re usquam, soror,

    Plaut. Aul. 2, 1, 21:

    meis praeceptis,

    id. As. 3, 1, 5; so id. Trin. 2, 1, 108:

    mihi,

    Ter. Hec. 4, 4, 32; 2, 2, 3:

    hujus libidini,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 81:

    ornamentis tuis,

    id. Sull. 18, 50:

    Isocrati,

    id. Or. 51, 172:

    commodis,

    Tac. A. 1, 27:

    adversantes imperio Domini,

    Vulg. Deut. 1, 43:

    invitā Minervā, id est, adversante et repugnante natura,

    Cic. Off. 1, 31:

    non adversatur jus, quo minus, etc.,

    id. Fin. 3, 20:

    adversante vento,

    Tac. H. 3, 42:

    adversantibus amicis,

    id. Ann. 13, 12:

    adversans factio,

    Suet. Caes. 11:

    adversantibus diis,

    Curt. 6, 10:

    non adversata petenti Annuit,

    Verg. A. 4, 127; Vulg. 2 Thess. 2, 4 al.
    a.
    In Tac. constr. also adversari aliquem, H. 1, 1; 1, 38.—
    b.
    In Plaut. pleonastic, adversari contra, Cas. 2, 3, 35, and adversari adversus aliquid, Mer. 2, 3, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > adversor

  • 6 advorsor

    adversor (archaic advor-), ātus, 1, v. dep. [adversus]: alicui, to stand opposite to one, to be against, i. e. to resist or oppose (in his opinions, feelings, intentions, etc.; while resistere and obsistere denote resistance through external action, Doed. Syn. 4, 303; cf. adversarius; class.; freq. in Cic.); constr. with dat. or absol.:

    idem ego arbitror nee tibi advorsari certum est de istac re usquam, soror,

    Plaut. Aul. 2, 1, 21:

    meis praeceptis,

    id. As. 3, 1, 5; so id. Trin. 2, 1, 108:

    mihi,

    Ter. Hec. 4, 4, 32; 2, 2, 3:

    hujus libidini,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 81:

    ornamentis tuis,

    id. Sull. 18, 50:

    Isocrati,

    id. Or. 51, 172:

    commodis,

    Tac. A. 1, 27:

    adversantes imperio Domini,

    Vulg. Deut. 1, 43:

    invitā Minervā, id est, adversante et repugnante natura,

    Cic. Off. 1, 31:

    non adversatur jus, quo minus, etc.,

    id. Fin. 3, 20:

    adversante vento,

    Tac. H. 3, 42:

    adversantibus amicis,

    id. Ann. 13, 12:

    adversans factio,

    Suet. Caes. 11:

    adversantibus diis,

    Curt. 6, 10:

    non adversata petenti Annuit,

    Verg. A. 4, 127; Vulg. 2 Thess. 2, 4 al.
    a.
    In Tac. constr. also adversari aliquem, H. 1, 1; 1, 38.—
    b.
    In Plaut. pleonastic, adversari contra, Cas. 2, 3, 35, and adversari adversus aliquid, Mer. 2, 3, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > advorsor

  • 7 dēstinātum

        dēstinātum ī, n    [destinatus], a mark, target, L., Cu.—Fig., a plan, purpose: copias ad destinatum eduxit, L.: tuis destinatis adversari, Ta.: destinata dare, the dispositions (of a will), Ph.
    * * *
    mark/target/goal, object aimed at; purpose/intention/design

    Latin-English dictionary > dēstinātum

  • 8 incommodē

        incommodē adv. with comp. and sup.    [incommodus], inconveniently, unsuitably, unfortunately, unseasonably: venire: accidit, Cs.: adversari, L.: cum illo actum optime est, mecum incommodius: incommodissime navigare.
    * * *
    disastrously, unfortunately

    Latin-English dictionary > incommodē

  • 9 scītum

        scītum ī, n    [P. n. of scisco].—Of the Roman people, an ordinance, statute, decree, resolution, popular vote: scita ac iussa nostra comprobare. —Usu. with plebis or plebi (often as one word, plebiscitum): quo plebiscito decreta a senatu est quaestio consuli, etc.: (lex) plebei scito Canuleio abrogata: de altero aedile scitum plebi est factum, L.: populi scita, Ta.—Of popular assemblies in other nations, a decree, ordinance, resolution: cum esset lex Athenis, ne quis populi scitum faceret, ut, etc.: populi scito non paruit, N.: ut nullum de eā re scitum populi fieret, L.—Of any public authority, a decree, ordinance: omnia sacra Pontificis scitis subiecit, L.: aliorum (decemvirorum) scitis adversari, L.
    * * *
    ordinance, statute

    Latin-English dictionary > scītum

  • 10 stipulātiuncula

        stipulātiuncula ae, f dim.    [stipulatio], a petty covenant, trifling stipulation: adversari.

    Latin-English dictionary > stipulātiuncula

  • 11 adversarius

    I
    enemy, adversary, antagonist, opponent, rival, foe; of an opposing party
    II
    adversaria, adversarium ADJ
    opposed (to), hostile, inimical, adverse; harmful, injurious, prejudicial

    Latin-English dictionary > adversarius

  • 12 detestor

    dē-testor, ātus, 1, v. dep. a.
    I.
    In relig. lang.
    A.
    To curse while calling a deity to witness, i. e. to execrate, abominate (for syn. cf.:

    abominari, adversari, abhorrere, horrere, devovere, execrari): cum (te) viderunt, tamquam auspicium malum detestantur,

    Cic. Vatin. 16, 39: omnibus precibus detestatus Ambiorigem, * Caes. B. G. 6, 31 fin.; cf.:

    caput euntis hostili prece,

    Ov. M. 15, 505:

    dira exsecratio ac furiale carmen detestandae familiae stirpique compositum,

    Liv. 10, 41:

    exitum belli civilis,

    Cic. Phil. 8, 2 fin. et saep.—
    b.
    To call to witness, = testor, obtestor:

    summum Jovem, deosque,

    Plaut. Men. 5, 2, 60. —
    B.
    To call down upon, denounce while invoking a deity:

    minas periculaque in caput eorum,

    Liv. 39, 10, 2:

    deorum iram in caput infelicis pueri,

    Plin. Ep. 2, 20, 6.—
    C.
    To hate intensely, detest, abominate, abhor:

    causam auctoremque cladis,

    Tac. H. 2, 35 fin.:

    civilia arma adeo detestari,

    felt such abhorrence for, Suet. Oth. 10:

    sortem populi Romani,

    id. Claud. 3: viam pravam Vulg. Prov. 3, 13.—
    II.
    Transf., to avert from one's self by entreaty, to ward off, avert, remove, sc. an evil from one's self or others, = deprecari, to deprecate:

    ut a me quandam prope justam patriae querimoniam detester ac deprecer,

    Cic. Cat. 1, 11:

    memoriam consulatus tui a republica,

    id. Pis. 40, 96:

    invidiam,

    id. N. D. 1, 44, 123:

    o di immortales, avertite ac detestamini hoc omen,

    id. Phil. 4, 4, 10.—
    III.
    In judic. lang., to renounce solemnly or under oath:

    detestatum est testatione denuntiatum,

    Dig. 50, 16, 238; cf.

    ib. § 40, and detestatio, II.: Servius Sulpicius in libro de sacris detestandis, etc.,

    Gell. 7, 12, 1.
    In a pass.
    sense, Ap. Mag. p. 307, 24; August. Ep. ad Macr. 255.—Esp., in the part. perf., detested, abominated:

    detestata omnia ejusmodi repudianda sunt,

    Cic. Leg. 2, 11, 28:

    bella matribus detestata,

    Hor. Od. 1, 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > detestor

  • 13 incommodus

    I.
    Adj.
    A.
    Of things (class. and freq.):

    iter,

    Ter. Hec. 3, 4, 1:

    res,

    id. ib. 4, 2, 27: valetudo, Cic. Brut. 34, 130:

    colloquium pro re nata non incommodum,

    id. Att. 14, 6, 1:

    ne voce quidem incommodā,

    Liv. 3, 14, 6:

    severitas morum,

    id. 27, 31, 7:

    conflictatio turbae,

    Quint. 3, 8, 29; 1, 7, 16:

    eorum controversiam non incommodum videtur cum utrorumque ratione exponere,

    Cic. Inv. 1, 34, 57:

    naves propugnatoribus incommodae,

    Liv. 30, 10, 15.— Comp.:

    ut actori incommodior esset exhibitio,

    Dig. 10, 4, 11: incommodioris condicionis homines, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 1. — Sup.:

    in rebus ejus incommodissimis,

    Cic. Clu. 59, 161. —
    B.
    Of persons, troublesome (rare but class.):

    aliquid huic responde, commode, ne incommodus nobis sit,

    Plaut. Poen. 1, 2, 189 (but not in Bacch. 3, 2, 17;

    v. Ritschl ad h. l.): idem facilem et liberalem patrem incommodum esse amanti filio disputat,

    Cic. N. D. 3, 29, 73.—
    II.
    Subst.: incommŏdum, i, n., inconvenience, trouble, disadvantage, detriment, injury, misfortune (freq. and class.):

    quom ejus incommodum tam aegre feras,

    Plaut. Capt. 1, 2, 43:

    nostro incommodo detrimentoque, si est ita necesse, doleamus,

    Cic. Brut. 1, 4:

    qui locus est talis, ut plus habeat adjumenti quam incommodi,

    id. de Or. 2, 24, 102:

    non modo incommodi nihil ceperunt, sed etiam... in quaestu sunt versati,

    id. Verr. 2, 3, 46, § 109:

    timet, ne ipse aliquo afficiatur incommodo,

    id. Off. 1, 7, 24:

    accidit repentinum incommodum: tanta enim tempestas cooritur, ut, etc.,

    Caes. B. C. 1, 48, 1:

    ab officio abduci incommodo,

    Cic. Lael. 2, 8; cf.

    ellipt.: nec id incommodo tuo (sc. feceris),

    id. Att. 12, 47, 1:

    quae res magnum nostris attulit incommodum,

    Caes. B. C. 3, 63, 5:

    quid iniquitas loci habeat incommodi,

    id. B. G. 7, 45, 9:

    si quid importetur nobis incommodi,

    Cic. Off. 2, 5, 18:

    ex eo concursu navium magnum esse incommodum acceptum,

    Caes. B. G. 5, 10 fin.; cf.:

    ut acceptum incommodum virtute sarciretur (shortly before: detrimentum acceptum),

    id. B. C. 3, 73, 4:

    reiciendi, deminuendi, devitandive incommodi causa,

    Cic. Inv. 2, 5, 18: incommodum inter eos (socios) commune est, loss (opp. lucrum), Gai. Inst. 3, 150.—Rarely with gen. rei:

    commoveri incommodo valetudinis,

    Cic. Att. 7, 7, 3; cf.

    morbi,

    id. Mur. 23, 47.—In plur.:

    multis incommodis difficultatibusque affectus,

    id. Div. in Caecil. 3, 8; id. N. D. 1, 9 fin.; id. Lael. 13, 48:

    tot incommodis conflictati,

    Caes. B. G. 5, 35, 5; id. B. C. 3, 10, 6.— With gen.:

    corporum,

    i. e. diseases, Plin. 24, 17, 102, § 162:

    pulmonum,

    id. 28, 7, 21, § 75:

    vesicae,

    id. 27, 12, 101, § 126:

    ferre incommoda vitae,

    Juv. 13, 21. —
    III.
    Adv.: incommŏdē, inconveniently, incommodiously, unfortunately, unseasonably:

    fores Hae sonitu suo moram mihi obiciunt incommode,

    Plaut. Trin. 5, 1, 8; Ter. Eun. 2, 3, 37:

    posse pro re nata te non incommode ad me in Albanum venire,

    Cic. Att. 7, 8, 2:

    accidit,

    Caes. B. G. 5, 33, 4:

    adversari,

    Liv. 4, 8, 6.— Comp.:

    cum illo quidem actum optime est: mecum incommodius,

    Cic. Lael. 4, 15.— Sup.:

    incommodissime navigare,

    Cic. Att. 5, 9, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > incommodus

  • 14 promo

    prōmo, mpsi (msi), mptum (mtum), 3, v. a. [pro-emo], to take, give, or bring out or forth, to produce (freq. and class.; syn.: profero, effero)
    I.
    Lit.:

    si quid tibi opus erit promptu, promito,

    Plaut. Cist. 1, 1, 113: Pa. Prompsisti tu illi vinum? Lu. Non prompsi, id. Mil. 3, 2, 16:

    pecuniam ex aerario,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195:

    signa ex aerario prompta,

    Liv. 3, 69 fin.:

    medicamenta de narthecio,

    Cic. Fin. 2, 7, 22:

    aurum ex armario,

    id. Cael. 21, 52:

    libros inde,

    id. Fin. 3, 2, 7:

    vina dolio,

    Hor. Epod. 2, 47:

    promptum vagina pugionem,

    Tac. A. 15, 54 aliquid in usus, Col. 2, 10, 16: se, to come forth or out:

    laetique cavo se robore promunt,

    Verg. A. 2, 260:

    vites promunt se,

    put forth, shoot out, Col. 3, 12, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bring, put, or draw forth est aliquid, quod non ex usu forensi...sit promendum et assumendum, Cic. de Or 1, 14, 59:

    loci, e quibus argumenta promuntur,

    id. Top. 2, 7:

    nunc promenda tibi sunt consilia,

    id. Att. 9, 18, 2:

    promere et exercere justitiam,

    Plin. Ep. 1, 10, 10:

    nunc illas promite vires,

    Verg. A. 5, 191.—
    B.
    In partic., to bring to light, disclose, utter, tell, express, relate, etc.: percuntanti promere omnia. Plaut. As. 1, 1, 10:

    rerum ordinem,

    Vell. 2, 48, 6:

    magnificam orationem de semet ipso prompsit,

    Tac. H. 2, 90. verba, quae sensum animi nostri optime promunt, Quint. 8 praef. §

    32: animi voluntatem,

    id. 12, 10, 40: promere aliquid loquendo, id. 2, 16, 15:

    quid ipse sim secutus promam,

    id. 7, 1, 3: qui pueris utile carmen prompturus est, wishes to publish, App. Flor. p 358 med.; cf.:

    insignem attenuat deus, Obscura promens,

    raising into notice, Hor. C. 1, 34, 14.—Hence, promp-tus ( promtus), a, um, P. a., prop. brought to light, exposed to view; hence,
    A.
    Visible, apparent, evident, manifest (rare but class.): inimicitiam atque amicitiam in frontem promptam gero, Enn. ap. Gell. 19, 8, 6 (Trag. v 8 Vahl.):

    aliud clausum in pectore, aliud promptum in linguā habere,

    Sall. C. 10, 5:

    tametsi hoc minime latet, quod ita promptum et propositum est, ut, etc.,

    Cic. Rosc. Am 40, 118 prompta et aperta, id. Fin. 1, 9, 30:

    eminentia et prompta,

    id. de Or. 3, 57, 215:

    consilia, locos, prompta, occulta noverat,

    Tac. A. 2, 20.— Sup.:

    nihil se tam clausum neque tam reconditum posse habere, quod non istius cupiditati apertissimum promptissimumque esset,

    Cic. Verr. 2, 4, 20, § 42.—
    B.
    Transf.
    1.
    At hand, i. e. prepared, ready, quick, prompt, inclined or disposed to or for any thing = paratus, expeditus.
    (α).
    Absol.:

    laudat promptos, segniores castigat,

    Caes. B. C. 1, 3:

    promptissimus homo,

    Cic. Verr. 2, 4, 17, § 37:

    cetera, quae tibi a multis prompta esse certo scio, a me sunt paratissima,

    id. Fam. 4, 13, 6:

    fidem alicui promptam expositamque praebere,

    id. Caecin. 27, 78:

    quorum cognoverat promptam audaciam,

    Sall. C. 32, 2:

    quod cuique promptum, arma, equos, aurum offerentes,

    Tac. A. 1, 71:

    sagittae,

    Ov. M. 3, 188:

    prompta et profluens eloquentia,

    Tac. A. 13, 3.— Sup., Just. 22, 2, 12.—
    (β).
    With ad or in aliquid (rarely in aliquū re):

    ad bella suscipienda Gallorum aiacer et promptus est animus,

    Caes. B. G. 3, 19 fin.:

    animus ad defendendam rem publicam, Cic Fam. 3, 11, 4. esse animo prompto ad jocandum,

    id. Q. Fr. 2, 13, 1:

    homines ad vim prompti, ad seditionem parati,

    id. Agr 2, 30, 82:

    paratior ad usum forensem promptiorque esse,

    id. Div. in Caecil. 13, 41:

    promptiores ad nostra pericula,

    id. Off. 1, 24, 83:

    promptus ad lacessendum certamen, Liv 44, 4, 2: ad injurias vicinorum,

    Just. 23, 1, 3:

    promptus in pavorem,

    Tac. A. 15, 25 fin.:

    in adulationes,

    id. ib. 15, 61: in latrocinia, Flor 4, 12, 10; cf. in comp.:

    promptior in spem,

    Tac. Agr. 35 fin.; and in sup.:

    Dalmatae in latrocinia promptissimi, Flor 4, 12, 10: celeritas prompta et parata in agendo,

    Cic. Brut. 42, 154:

    in rebus gerendis promptus,

    Nep. Them. 1, 4.—
    (γ).
    With pro or adversus (very rare):

    utemini nobis etiam promptioribus pro patriā,

    Liv. 22, 59, 11:

    promptus adversus insontes,

    Tac. A. 6, 48 fin.
    (δ).
    With abl.:

    non promptus ingenio,

    Liv. 4, 3:

    linguā promptus,

    id. 2, 45 fin.; cf.:

    sermone promptus,

    Tac. H. 2, 86:

    promptus audaciā,

    id. A. 1, 57; 14, 40:

    promptus animo,

    id. ib. 14, 58.— Comp.:

    haud quisquam manu promptior erat,

    Liv. 2, 56:

    promptior linguā quam manu,

    Sall. J. 44, 1.—
    (ε).
    With gen.:

    promptus animi,

    Tac. H. 2, 23.— Sup.:

    belli promptissimos delegebant, Sall. Fragm. ap. Arus Mess. (H. 2, 13 Dietsch): Plato veritatis omnibus exhibendae promptissimus,

    Gell. 10, 22, 1.—
    (ζ).
    With dat. (rare except in Tacitus):

    promptus libertati aut ad mortem animus,

    Tac. A. 4, 46:

    seditioni,

    id. ib. 1, 48:

    cuicumque fiagitio,

    id. ib. 15, 45:

    ultioni,

    id. ib. 11, 32:

    nullam gentem promptiorem veniae dandae fuisse,

    Liv. 25, 16, 12. —
    (η).
    With inf. ( poet.):

    promptus metuenda pati,

    Luc. 7, 105:

    scis ipse, quam promptae superos incessere Thebae,

    Stat. Th. 7, 209.—
    b.
    In gen., brave, courageous: maxime vellem, rem publicam in periculis a promptissumo quoque defendi, Sall. Or. Phil. cont. Lep. (H. 1, 48 Dietsch); Tac. Agr. 3; id. H. 2, 25; 3, 69.—
    2.
    Easy, practicable:

    facilis et prompta defensio,

    Cic. de Or. 1, 56, 237:

    moenia haudquaquam prompta oppugnanti,

    Liv. 23, 1 fin.:

    regnum,

    Just. 29, 2, 5:

    expugnatio,

    Tac. A. 1, 68:

    possessio,

    id. ib. 2, 5:

    aditus, obvia comitas,

    id. ib. 2, 2 fin.:

    promptissima mortis via,

    id. ib. 16, 17: promptum est, with inf., it is easy: sed nec mihi dicere promptum, Nec facere est illi, Ov M. 13, 10; Tac. A. 15, 41.—Hence, adv.: promptē (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Readily, quickly, without delay, willingly, promptly:

    dare operam,

    Tac. A. 15, 52: distribuere pecuniam legatis, Val. Max. 4, 3, 9.— Comp.:

    promptius adversari,

    Tac. A. 2, 38:

    dirumpere imagines (opp. cunctanter),

    id. H. 1, 55.— Sup.:

    promptissime adesse alicui,

    Plin. Ep. 4, 17, 11.—
    2.
    Easily:

    promptius expediam,

    Juv. 10, 220:

    victoria promptissime licentiam sumministrat,

    Val. Max. 6, 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > promo

  • 15 repugno

    rĕ-pugno, āvi, ātum, 1, v. n., to fight against, oppose; to make resistance, resist, defend one ' s self (class.; syn.: adversor, resisto, renitor).
    I.
    Lit.:

    nostri primo integris viribus fortiter repugnare,

    Caes. B. G. 3, 4;

    so in milit. lang.: repugnantes noctem diemque obsident,

    id. ib. 7, 42; id. B. C. 3, 67 fin.; cic. Verr. 2, 5, 35, § 91; Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12, C, §§

    1 and 3: in repugnando telis obruta est,

    Liv. 29, 33; Verg. A. 11, 749:

    oppidanis non repugnantibus,

    Just. 12, 7, 8.—
    II.
    Transf., in gen., to resist, make resistance; to oppose, contend against.
    (α).
    Absol.:

    catuli pantherarum unguibus ac pedibus morsuque repugnant,

    Lucr. 5, 1037; cf.:

    de praedā (volucres),

    id. 5, 1082:

    Catone acerrime repugnante,

    Caes. B. C. 1, 32:

    consules neque concedebant neque valde repugnabant,

    Cic. Fam. 1, 2, 2; cf. id. Ac. 2, 13, 41:

    haec bene dicuntur, nec ego repugno,

    id. Fin. 2, 28, 90:

    adversante et repugnante naturā,

    id. Off. 1, 31, 110; so (with adversari) id. ib. 3, 19, 78; id. de Or. 2, 44, 187;

    with resistere,

    Hirt. B. G. 8, 22 fin.:

    nec ego repugno: sed inter sese ipsa pugnant,

    Cic. Fin. 2, 28, 90.—
    (β).
    With dat.:

    ego omnibus meis opibus... repugnarim et restiterim crudelitati,

    Cic. Rab. Perd. 5, 15:

    fortunae (with obsistere),

    id. Fin. 4, 7, 17:

    fratri tuo (preceded by resistere fratri tuo),

    id. Fam. 5, 2, 10:

    his perturbationibus,

    id. Tusc. 3, 11, 25:

    dictis,

    Ov. M. 2, 103:

    amori,

    id. ib. 10, 319:

    patronis,

    Quint. 6, 1, 38:

    historiae cuidam tamquam vanae,

    id. 1, 8, 20:

    cui in ullā re,

    Plin. Ep. 8, 6, 12; cf.:

    tibi in hoc uno,

    id. ib. 7, 14, 2:

    alicujus voluntati,

    id. ib. 8, 6, 10:

    precibus,

    Sen. Med. 294:

    his omnibus rebus unum repugnabat, quod, etc.,

    one consideration opposed itself, Caes. B. G. 1, 19.—
    (γ).
    Other constructions:

    resistere et repugnare contra veritatem non audet,

    Cic. Rosc. Com. 17, 51:

    circa quae si is, qui instituetur, non repugnaverit, etc.,

    i. e. shows himself not indocile, Quint. 8, prooem. § 5.— Poet., with ne:

    si quis, ne fias nostra, repugnat,

    Ov. H. 20, 121; Col. 7, 10, 7 (al. ut).—With obj.-clause:

    mulier prohibet se concipere atque repugnat,

    and opposes it, Lucr. 4, 1269; 1088:

    amare repugno Illum, quem fieri vix puto posse meum,

    Ov. H. 17, 137; cf. once in pass.:

    et a vobis diversitas defendenda est, sicuti et a nobis repugnanda,

    to be opposed, Tert. adv. Marc. 3, 16 fin.
    B.
    In partic.
    1.
    To oppose with words, advise against, object:

    cum id censuisset Cassius, Brutus repugnaverat,

    Vell. 2, 58, 2.—
    2.
    To hinder, be in the way:

    sed syllaba contumax repugnas,

    Mart. 9, 11, 12:

    repugnat invidia furiosa,

    Vop. Prob. 22.—
    3.
    To oppose from natural incongruity, i. e. to disagree with, be contrary to; of several things compared together, to be contradictory, inconsistent, incompatible, repugnant (so mostly only in Cic.):

    quidquid antecedit quamque rem, id cohaeret cum re necessario: et quicquid repugnat id ejusmodi est, ut cohaerere numquam possit,

    Cic. Top. 12, 53:

    simulatio amicitiae repugnat maxime,

    id. Lael. 25, 92:

    sed haec inter se quam repugnent, plerique non vident,

    id. Tusc. 3, 29, 72; so,

    inter se,

    id. N. D. 1, 12, 30; Quint. 1, 5, 65:

    repugnat recte accipere et invitum reddere,

    Cic. Top. 4, 21; cf.:

    nam illud vehementer repugnat, eundem et beatum esse et multis malis oppressum. Haec quomodo conveniant, non sane intellego,

    id. Fin. 5, 26, 77:

    sensus moresque repugnant,

    Hor. S. 1, 3, 97.— Hence, rĕpugnans, antis, P. a. (acc. to II. B.), contrary, opposed, repugnant; comp.: quo quid repugnantius dici possit, non video, Lact. Ira Dei, 9.— As subst.: rĕpugnantĭa, ĭum, n.; in rhet., contradictions (syn. contraria):

    locus ex repugnantibus,

    Cic. de Or. 2, 40, 170; id. Top. 4, 19; 12, 53; Quint. 5, 8, 5; 5, 10, 2; 5, 11, 31; 6, 3, 66.— Adv.: rĕpugnanter (acc. to repugno, II. A.), unwillingly, with repugnance (very rare):

    aliquid patienter accipere, non repugnanter,

    Cic. Lael. 25, 91; Amm. 20, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > repugno

  • 16 terricula

    terrĭcŭla, ōrum, n. (collat. form ter-rĭcŭla, ae, f.) [terreo], means of exciting terror, a fright, scarecrow, bugbear (very rare; not in Cic. or Cæs.).
    (α).
    Neutr.: proinde ista haec tua aufer terricula, Att. ap. Non. 227, 31 (Trag. Fragm. v. 324, 623):

    nullis minis, nullis terriculis se motos,

    Liv. 34, 11, 7:

    sine tribuniciae potestatis terriculis,

    id. 5, 9, 7.—
    (β).
    Fem. (ante- and post-class.): pertimuistis cassam terriculam adversari, Afran. ap. Non. 352, 26 (Com. Fragm. v. 270 Rib.):

    terriculas tyrannicae potestatis profligare,

    Lact. Mort. Persec. 16 med.:

    omnes terriculae suppliciorum,

    Min. Fel. Oct. 37.

    Lewis & Short latin dictionary > terricula

См. также в других словарях:

  • adversari — ad|ver|sa|ri Mot Pla Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • rei adversari — index militate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • adversar — ADVERSÁR, Ă, adversari, e, s.m. şi f. Persoană care face concurenţă, care luptă împotriva altuia sau împotriva unei concepţii, a unei idei; rival, potrivnic. ♦ (Sport) Partener de întrecere. – Din fr. adversaire, lat. adversarius. Trimis de ana… …   Dicționar Român

  • box — BOX1 s.n. 1. Sport în care doi adversari luptă între ei, pe ring, după anumite reguli, cu pumnii îmbrăcaţi în mănuşi speciale; pugilistică, pugilism, pugilat. 2. Armă albă, alcătuită dintr o placă de metal cu găuri pentru degete şi cu o creastă… …   Dicționar Român

  • simultan — SIMULTÁN, Ă, simultani, e, adj., s.n. 1. adj. (Despre acţiuni, fenomene şi evenimente) Care are loc în acelaşi timp cu altul sau cu altele; concomitent. 2. s.n. Demonstraţie a unui şahist cu o clasificare superioară care joacă în acelaşi timp cu… …   Dicționar Român

  • adversar — (del lat. «adversāri»; ant.) tr. Oponerse a ↘otro. * * * adversar. (Del lat. adversāri). tr. desus. Contrariar o resistir a alguien …   Enciclopedia Universal

  • ataca — ATACÁ, atác, vb. I. 1. tranz. (mil.) A începe sau a duce un atac (1). 2. A comite o agresiune împotriva unei persoane, unui stat etc. 3. intranz. A avea sau a lua iniţiativa într un joc sportiv. 4. tranz. fig. A duce o campanie violentă şi… …   Dicționar Român

  • bloc — BLOC, blocuri, s.n. 1. Bucată mare dintr o materie solidă şi grea, masă solidă dintr o singură bucată. 2. Grămadă de lucruri considerate ca alcătuind o masă unică. ♢ Bloc de desen = grup de foi de hârtie de desenat, lipite între ele la una din… …   Dicționar Român

  • fanatism — FANATÍSM s.n. Ataşament excesiv, pătimaş pentru o convingere, o persoană etc., dublat de o totală intoleranţă faţă de convingerile altora. – Din fr. fanatisme. Trimis de RACAI, 21.11.2003. Sursa: DEX 98  FANATÍSM s. v. bigotism. Trimis de siveco …   Dicționar Român

  • simplu — SÍMPLU, Ă, simpli, e, adj. 1. Care este format dintr un singur element sau din câteva elemente omogene; care nu se poate împărţi în elemente de natură diferită; care nu este amestecat. ♢ Floare simplă = floare a cărei corolă este compusă dintr un …   Dicționar Român

  • Adversative — Ad*ver sa*tive, a. [L. adversativus, fr. adversari.] Expressing contrariety, opposition, or antithesis; as, an adversative conjunction (but, however, yet, etc. ); an adversative force. {Ad*ver sa*tive*ly}, adv. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»