-
1 admurmuratio
admurmŭrātĭo, ōnis, f. murmure (de la foule). - secundae admurmurationes, Cic.: murmures d'approbation.* * *admurmŭrātĭo, ōnis, f. murmure (de la foule). - secundae admurmurationes, Cic.: murmures d'approbation.* * *Admurmuratio, Verbale. Cic. Murmure. -
2 admurmuratio
I.In disapprobation:II.vestra admurmuratio facit, Quirites, ut agnoscere videamini, qui haec fecerint,
Cic. Imp. Pomp. 13, 37:Qui non admurmuratione, sed voce et clamore abjecti hominis furorem fregistis,
id. Pis. 14, 32; id. Verr. 6, 12, 27; 7, 16, 41.—In approbation:grata contionis admurmuratio,
Cic. Verr. 2, 15, 45:secundae admurmurationes cuncti senatūs,
id. Q. Fr. 2, 1, 3. -
3 admurmuratio
admurmurātio, ōnis, f. (admurmuro), das Zumurmeln, das (beifällige od. mißbilligende) Gemurmel bei etw., facta est in eo strepitus et grata contionis admurmuratio, Cic.: qui non admurmuratione, sed voce et clamore abiecti hominis furorem fregistis, Cic. – Plur., Clodium accusavi multis et secundis admurmurationibus cuncti senatus, Cic. ad Q. fr. 2, 1, 3.
-
4 admurmuratio
admurmurātio, ōnis, f. (admurmuro), das Zumurmeln, das (beifällige od. mißbilligende) Gemurmel bei etw., facta est in eo strepitus et grata contionis admurmuratio, Cic.: qui non admurmuratione, sed voce et clamore abiecti hominis furorem fregistis, Cic. – Plur., Clodium accusavi multis et secundis admurmurationibus cuncti senatus, Cic. ad Q. fr. 2, 1, 3.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > admurmuratio
-
5 admurmuratio
admurmurātio, ōnis f. [ admurmuro ]глухое гудение, гул, ропот, бормотание, невнятный шум ( знак одобрения или неодобрения) C -
6 admurmurātiō
admurmurātiō ōnis, f [admurmuro], a murmuring, murmur: vestra: senatūs frequentis: grata contionis.* * *murmur of comment; murmuring -
7 dīvīnus
dīvīnus adj. with comp. and sup. [divus], of a god, of a deity, divine: numen: stirps, V.: origo, L.: sine ope divinā, Cs.: animos esse divinos, i. e. of divine origin: religiones, L.: causa divinior: divinissima dona, i. e. most worthy of a deity: rem divinam facere, worship, T.: rem divinam ture ac vino fecisse, L.: rebus divinis praeesse, religion, Cs.: agere divina humanaque, religious and secular duties, L.: divina humanaque Divitiis parent, the whole world, H.: omnium divinarum humanarum rerum consensio, i. e. union in all interests and feelings: divina humanaque scelera, sacrilege and outrage, L.: rerum divinarum et humanarum scientia, physics and morals: divinum ius et humanum, natural and positive law: (homines) soli divinocum capaces, Iu. — Divincly inspired, prophetic: animus divinior: cum ille potius divinus fuerit, N.: vates, H.: poëta, V.: futuri Sententia, H.: Imbrium avis imminentium, H. — As subst m., a soothsayer, prophet: nescio qui ille divinus: divine tu, inaugura, L.: adsisto divinis, watch the fortunetellers, H.— Godlike, superhuman, admirable, excellent: genus hominum: legiones: fides: senatūs admurmuratio: quā (ratione) nihil est in homine divinius: domus, i. e. imperial, Ph.* * *Idivina -um, divinior -or -us, divinissimus -a -um ADJdivine, of a deity/god, godlike; sacred; divinely inspired, prophetic; naturalII -
8 divina
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
9 divinum
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur. -
10 divinus
I.Prop.:B.divinae Matris imago,
Lucr. 2, 609:numen,
id. 1, 154; 4, 1233; Cic. N. D. 1, 9, 22; id. Mil. 30 fin. al.:stirps,
Verg. A. 5, 711; Ov. M. 2, 633; cf.semen,
id. ib. 1, 78;and, origo,
Liv. 1, 15:Pergamum divina moenitum manu,
Plaut. Bacch. 4, 9, 2; cf.:non sine ope divina bellum gerere,
Caes. B. G. 2, 31, 2; and:quasi divino consilio,
Cic. Fam. 13, 4 fin.:stellae divinis animatae mentibus,
Cic. Rep. 6, 15:divina studia colere,
id. ib. 6, 18:animos hominum esse divinos, i. e.,
of divine origin, id. Lael. 4, 13; cf.: hoc divinum animal (homo, shortly before: quasi mortalem deum), id. [p. 603] Fin. 2, 13, 40:aliquis instinctus inflatusque,
id. Div. 1, 6 fin.; cf.:causa divinior,
id. Fin. 5, 11, 33 et saep.:condimenta,
enjoyed by the gods, divine, Plaut. Ps. 3, 2, 37:odor (Veneris),
Verg. A. 1, 403; cf.decoris,
id. ib. 5, 647:ars Palladis,
id. ib. 2, 15 et saep.:divinissima dona, i. e.,
most worthy of a deity, Cic. Leg. 2, 18: re divina facta, i. e., religious exercise, divine worship, sacrifice, etc., Plaut. Am. 3, 3, 13;in this sense res divina is very freq.,
id. Epid. 2, 3, 11; 3, 3, 34 et saep.; Ter. Eun. 3, 3, 7; id. Hec. 1, 2, 109; Cic. N. D. 3, 18, 47; id. Div. 2, 10; Nep. Hann. 2, 4; Plin. 18, 2, 2, § 7; Suet. Tib. 44 et saep.; less freq. in the plur. divinae res, Plaut. Mil. 3, 1, 81; Cic. Verr. 2, 4, 8; id. Div. 2, 10; Liv. 23, 11.—In plur. also in gen. for religious affairs, Caes. B. G. 6, 13, 4; 6, 21, 1; Cic. Div. 1, 4 fin. —Also verba, a form of prayer, Cato R. R. 14, 3:religiones (opp. fides humana),
Liv. 9, 9; cf. id. 34, 31.—Freq. connected with humanus as a stronger designation for all things, things of every kind, etc. (cf.: di hominesque under deus, I. B. fin.):1.dedunt se, divina humanaque omnia,
Plaut. Am. 1, 1, 102; cf. id. Trin. 2, 4, 78; Liv. 9, 14; Suet. Caes. 84:res,
Cic. Lael. 6:jura,
id. Rosc. Am. 23 fin.; Caes. B. C. 1, 6 fin.:scelera,
Liv. 3, 19; cf. id. 29, 18 fin.:spes,
id. 10, 40 et saep. But in the explanation of philosophia by scientia divinarum humanarumque rerum, the term divinae res denotes nature, physics, as distinguished from humanae res, i. e. morals, Cic. Tusc. 5, 3, 7; 4, 26, 57; id. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5; id. Fin. 2, 12, 37; Sen. Ep. 88; 90; Quint. 12, 2, 8; 20 al.; cf. Cic. Or. 34; Quint. 10, 1, 35.—So too in jurid. lang., divinae res signifies natural laws, in opp. to humanae res, positive laws, Cic. Sest. 42, 91; Just. Inst. 1, 1; Dig. 1, 1, 10.— dīvīnum, i, n.,The deity, to theion:2.divina si faverint,
God willing, Pall. 1, 1, 2; Juv. 15, 144; Amm. 23, 6; id. 22, 16 fin. —The divine, that which comes from God, nihil est divino divinius, Sen. Ep. 66, 11.—3.That which is under the sanction of a god; hence: quicquam divini credere alicui; or simply: divini alicui credere, to believe one upon oath (ante-class.):II.numquam edepol tu mihi divini quicquam creduis, in, etc.,
Plaut. Am. 2, 2, 40:quid ei divini aut humani aequum est credere?
id. Poen. 2, 1, 20:nam mihi divini numquam quisquam creduat, ni, etc.,
id. Bacch. 3, 3, 99; id. As. 5, 2, 4.Transf.A.Divinely inspired, prophetic:B.aliquid praesagiens atque divinum,
Cic. Div. 1, 38:animus appropinquante morte multo est divinior, etc.,
id. ib. 1, 30, 63; cf. id. ib. 1, 28 fin.:cum ille potius divinus fuerit,
Nep. Att. 9, 1:divinarum sagacem flammarum,
Sil. 3, 344:divini quicquam,
Plaut. Am. 2, 2, 40; cf. id. Bacch. 3, 4, 5;also joined to humani,
id. As. 5, 2, 4; id. Poen. 2, 20.— Poet. of poets:vates,
Hor. A. P. 400; cf.:divini pectoris carmina,
Lucr. 1, 731.—With gen.:divina futuri Sententia,
Hor. A. P. 218:avis imbrium imminentium,
id. C. 3, 27, 10.— Subst.: dīvīnus, i, m., a soothsayer, prophet = vates, Cic. Div. 1, 58; 2, 3; id. Fat. 8; Liv. 1, 36; Hor. S. 1, 6, 114; Vulg. Deut. 18, 11 al.—In the fem.: dīvīna, ae, a prophetess, Petr. 7, 2.—Like caelestis (but far more freq. in prose), godlike, superhuman, admirable, excellent:1.ex maxime raro genere hominum et paene divino,
Cic. Lael. 18:ingenio esse divino,
id. Rep. 2, 2:magni cujusdam civis et divini viri,
id. ib. 1, 29; cf.:caelestes divinaeque legiones,
id. Phil. 5, 11:senatus in supplicatione deneganda,
id. Q. Fr. 2, 8:homo in dicendo,
id. de Or. 1, 10, 40: homo, Crispus ap. Quint. 8, 5, 17:orator,
Quint. 4, 3, 13 et saep.:incredibilis quaedam et divina virtus,
Cic. Rep. 3, 3:fides,
id. Mil. 33 fin.:admurmuratio senatus,
id. Verr. 2, 5, 16:memoria,
id. Ac. 2, 1, 2:eloquentia M. Tullii,
Quint. 2, 16, 7:facultas eloquendi,
id. 10, 1, 81:ille nitor loquendi,
id. ib. 83:illa ironia,
id. ib. 4, 1, 70:haec in te, Sulpici, divina sunt,
Cic. de Or. 1, 29 et saep.—In the comp.:ratione nihil est in homine divinius,
Cic. Fin. 5, 13 fin.; id. Par. 1, 3, 14. Under the empire an epithet often bestowed on the emperors:domus,
Phaedr. 5, 8, 38:princeps,
Nazar. Pan. Const. Aug. 35, 3; cf. Inscr. Orell. 277; 339:indulgentia,
Dig. 1, 4, 3 et saep.— Adv.: dīvīne.(Acc. to I.) In a godlike manner, through godlike power:2.nunc tu divine fac huc assis Sosia,
Plaut. Am. 3, 3, 21.—(Acc. to II.)a.By divine inspiration, prophetically:b.plura divine praesensa et praedicta reperiri,
Cic. Div. 1, 55; id. Att. 10, 4; and in the comp., id. Rep. 2, 5 Mos. —In a godlike, superhuman, admirable manner, divinely:divine Plato escam malorum appellat voluptatem,
Cic. de Sen. 13, 44; Quint. 1, 6, 18; 11, 1, 62.— Sup. does not occur.
См. также в других словарях:
murmure — Murmure, m. penac. Admurmuratio, Murmur. Murmure et grondement de soldats, Fremitus militum. Liuius lib. 22 … Thresor de la langue françoyse