Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

admirabilis

  • 21 paradoxus

        Paradoxus, Latine admirabilis dicitur, praeter opinionem, et inauditus. vnde Paradoxa, neutro genere. Cic. Choses merveilleuses et admirables qu'on n'a point accoustumé d'ouir, et sont contre l'opinion de touts.

    Dictionarium latinogallicum > paradoxus

  • 22 admirabilitas

    admīrābilitās, ātis, f. (admirabilis), die Bewundernswürdigkeit, Cic.: haec animi despicientia admirabilitatem magnam facit, macht zum Gegenstand hoher Bewunderung, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > admirabilitas

  • 23 admirabiliter

    admīrābiliter, Adv. (admirabilis), bewundernswürdig, wunderbar (im guten u. üblen Sinne), laudari, Cic.: nos Asia accepit, Cic. - dah. = παραδόξως, befremdend, seltsam, paradox, dicere, Cic. Tusc. 4, 36.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > admirabiliter

  • 24 admirandus

    admīrandus, a, um (admiror) = admirabilis, bewundernswürdig, wunderbar, homo, Cic.: spectacula, Verg.: admirandum in modum, Nep.: vir in plurimis admirandus, Quint.: Superl., Salvian. ep. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > admirandus

  • 25 casus

    cāsus, ūs, m. (cado), das Fallen, der Fall, I) im allg.: A) eig.: a) im Raume, sowohl das Herabfallen, stillicidi, Lucr.: nivis, Liv.: fulminum, Plin.: lapidum, Plin. ep. – als das Einfallen, Einstürzen, camerae, Dict.: celsae graviore casu decidunt turres, Hor. – u. das Umfallen, Umstürzen, der Umsturz, Sturz, vehiculi, Plin.: equi, Spart.: gravi casu concĭdere, Phaedr.: ad casum dare, umwerfen, Acc. fr.: casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur, Quint. – im Bilde, v. polit. Fall, Sturz, Cic. Sest. 140; u. v. moral. Fall, Cic. Cael. 41. – b) das Sich- Neigen, Sinken einer Jahreszeit, extremae sub casum hiemis, Verg. georg. 1, 340. – c) als gramm. t. t. der Kasus, Beugefall, c. rectus, der Nominativ, Varr. LL., Cic. u.a. (Ggstz. casus obliqui, Varr. LL., Sen. u.a., od. conversi, Cic.): ders. c. patricus, Varr. LL., u. c. nominativus, Quint.: c. genetivus, Quint.: ders. c. interrogandi, Nigid. fr.: c. dativus, Quint.: ders. c. dandi, Varr. LL. u. Nigid. fr.: c. accusativus, Quint.: ders. c. accusandi, Varr. LL.: c. vocativus, Gell.: ders. c. vocandi, Varr. LL.: c. ablativus, Quint.: ders. c. sextus, Varr. LL. u. Varr. fr., u. c. Latinus, Varr. fr.: casuum series, Varr. LL.: casum mutare, Quint.: verbum per casus ducere, Quint.: non omne nomen casus sex recipit, Sen. – B) übtr.: a) das Fallen, Stürzen in einen (niedern) Zustand, der
    ————
    Fall, Sturz, quam gravis casus in servitium ex regno foret, Sall. Iug. 62, 9; vgl. (im Bilde) no. A, a. – b) der Fall, Eintritt nach seinem Verlaufe od. Erfolge, durae mortis casus, Verg.: aetas illa multo plures quam nostra mortis casus habet, Eintritt des Todes, d.i. Fälle, wo der Tod eintreten kann od. eintritt, tödliche Zufälle, Cic. – dah. die (sich darbietende) Gelegenheit zu etw. (s. Kritz Sall. Iug. 25, 9), aut vi aut dolis se casum victoriae inventurum, Sall.: casum pugnae praebere, Tac.: casum invadendae Armeniae obvenisse, Tac. – Meton., der Fall, der eintreten kann od. eintritt od. eingetreten ist, das Ereignis, das Vorkommnis, der Vorfall, der Zufall (s. Cic. de nat. deor. 1, 90; de div. 2, 15), α) übh.: casus communis et incertus, Cic.: casus mirabilis, Nep., admirabilis, Quint., mirificus, Cic.: casus quidam fatalis (Ggstz. casus voluntarius), Cic.: casus rariores, Cic.: casus secundi (Ggstz. casus adversi), Nep.: casus subiti repentinique, Suet.: casus varii, Wechselfälle, Liv. u. Vell. – novi casus temporum, neue Vorkommnisse, die die Zeitverhältnisse mit sich führen, Cic. – nihil consilia a casu differre, Tac. – oft Abl. casu, durch Zufall, zufällig, bald im Ggstz., zB. casu fieri aut forte fortunā, Cic.: evenire non temere nec casu, Cic.: sive casu sive consilio deorum, Caes.: seu sponte seu quolibet casu, Col.: necessitate an casu, Quint.: casu an huius persuasu et inductu, Cic. fr. – bald al-
    ————
    lein, zB. ego eo die casu apud Ptolemaeum cenavi, Cic.: ibi casu rex erat Ptolemaeus, Caes.: casu accĭdit, ut etc., Nep. – β) prägn., der ungünstige Zufall, der Unfall, meus ille casus tam horribilis, tam gravis etc., Cic.: varii nostri casus, Cic.: propter casus navigandi, der Zufälle halber, denen man zur See ausgesetzt ist, Cic.: casus (Plur.) loci, Ov.: Asiatica legatio filii casu deformata, Liv.: forte tulit casus (wollte ein unglücklicher Zufall), ut etc., Liv.: cum sui quemque casus per quinquennium absumpsissent, Liv.: multi fortuitis casibus intercĭderunt, Tac. – bei den Ärzten, Krankheitsfall, casus gravissimi, Cels.: propter huiusmodi casus, Scrib.: in hoc casu, Cels. – c) das Sinken, der Verfall, civitatis, Sall.: rei publicae, Sall. – II) prägn., das Fallen = das Hinsinken, der Untergang, a) lebl. Ggstde.: urbis Troianae, Verg.: civitatium, Iustin.: virium, Cael. Aur. – b) leb. Wesen, der Untergang, der Tod, bes. der gewaltsame, Bomilcaris, Sall.: Gaii Luciique, Suet.: Saturnini atque Gracchorum casus (Plur.), Caes.: casum mariti quiritans, Apul. – zu Ciceros Zeit cāssus geschr., s. Quint. 1, 7, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > casus

  • 26 ecqui

    1. ec-quī, ecquae od. ecqua, ecquod, Pron. interrog. adi. = num qui, d.i. etwa-, wohl irgend einer, ecqui pudor est? hast du wohl einige Sch.? Cic.: hospitem ecquem Pampholum hic habes? Ter.: quaeris, ecqua spes sit, ob einige H. sei, Cic.: mit angehängtem nam, visam ecquaenam advenerit (navis)? Plaut.: ecquaenam accessio, denn wohl eine usw., Cic.: ecquodnam curriculum aliquando sit habitura tua natura admirabilis, Cic. – ecqua res apud civitates Siculas expetitur, quin etc.? Cic. Verr. 2, 120: ecquod in Sicilia bellum gessimus, quin Syracusanis hostibus utereremur? Cic. Verr. 5, 84. – subst., ecqui poscit prandio, ladet einer zum Frühstück, Plaut. Stich. 222.
    ————————
    2. ecquī, Adv., f. ecquis.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ecqui

  • 27 exundo

    ex-undo, āvī, ātum, āre, I) intr. heraus-, überfluten, heraus-, überströmen, sich ergießen, austreten, A) eig.: fons exundat, Plin.: solum exundans sanguine, Sen.: vi tempestatum in adversa litora, durch die Gewalt der Stürme an das entgegengesetzte Ufer angeschwemmt werden (vom flüssigen Bernstein), Tac.: v. der Flamme = überwallen, hervorwallen, Stat. u. Sill.: v. der menschlichen Seele (spiritus), Sil. – B) übtr., wie unser überströmen = überreichlich vorhanden sein, -sich zeigen, largus et exundans ingenii fons, Iuven.: exundantes opes, Tac.: ex multa eruditione exundat et exuberat illa admirabilis eloquentia, strömt u. sprudelt hervor jene usw., Tac. dial.: imprudentium ut gaudia sic dolores exundavere, Sen.: exundat furor, Sen. poët.: eo detracto, quod exundet, was (beim Zorn) überströmt, Sen. – II) tr. ausströmen lassen, fumum, Sil. 2, 631: subtiles corporum fusiones, Chalcid. Tim. 236.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exundo

  • 28 Molossi

    Molossī, ōrum u. ûm, m. (Μολοσσοί), die Molosser, die Bewohner des östl. Epirus, Cic. de div. 1, 76. Nep. Them. 8, 4. – Dav.: A) Molossia, ae, f., das Land der Molosser, Serv. Verg. Aen. 3, 297. – B) Molossis, idis, f. (Μολοσσίς), die von den Molossern bewohnte Landschaft im östl. Epirus, Liv. 8, 24, 3 u. 45, 26, 4. – C) Molossus, a, um (Μολοσσός), molossisch, gens, Ov. met. 1, 226: rex, der Molosserkönig (Munichus), Ov. met. 13, 717: canes, molossische Hunde (gut zur Jagd), Hor. sat. 2, 6, 114 (Genet. canum Molossûm, Lucr. 5, 1061). – subst., Molossus, ī, m., a) ein Molosser = ein molossischer Hund, M. acer (bissiger), Verg. georg. 3, 405. – b) (sc. pes) das Versglied – – – (zB. Ārpīnās), der Molossus, Terent. Maur. 1397. Diom. 479, 4. – u. dav. α) Molossicus, a, um (Μολοσσικός), molossisch, canes, Plaut. capt. 86: metrum, aus lauter Molossen (– – –) bestehend, Diom. 513, 15. – β) molossiambos, ī, m. (molossus u. iambus), das aus einem Molossus u. einem Jambus bestehende Versglied (zB. ādmīrābĭlēs), der Molossiambus, Diom. 481, 21. – γ) molossopyrrichos, ī, m. (molossus u. pyrrichos), das aus einem Molossus u. einem Pyrrichus bestehende Versglied (zB. ādmīrābĭlĭs), Diom. 481, 26. – δ) molossospondīos, ī, m. (molossus u. sponde-
    ————
    us), das aus einem Molossus und einem Spondeus bestehende Versglied ––––– (zB. cōntūrbātōrēs), Diom. 482, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Molossi

  • 29 admīrābilitās

        admīrābilitās ātis, f    [admirabilis], admirableness: magna.
    * * *
    wonderful character, remarkableness; admiration, wonder

    Latin-English dictionary > admīrābilitās

  • 30 admīrābiliter

        admīrābiliter adv.    [admirabilis], wonderfully, admirably: laudari.— Paradoxically: dicere.
    * * *
    admirably, astonishingly, in a wonderful/wondrous manner; paradoxically

    Latin-English dictionary > admīrābiliter

  • 31 fabrica

        fabrica ae, f    [1 faber], a joiner's shop, smith's shop, workshop: fabricae praeesse.— An art, trade, pursuit, industry, craft: aeris et ferri.— Architecture: pictura et fabrica ceteraeque artes.— A skilful production, fabric, structure: admirabilis membrorum. — Fig., a crafty device, wile, trick, stratagem: ad senem aliquam fabricam fingere, T.
    * * *
    craft, art; craft of metalwork/building; construction/building/making; workshop, factory; workmanship; plan, device; trick

    Latin-English dictionary > fabrica

  • 32 improbitās (inpr-)

        improbitās (inpr-) ātis, f    [improbus], wickedness, depravity, dishonesty: singularis: calumniae: illo admirabilis aevo, i. e. rare, Iu.: simiae, roguishness.

    Latin-English dictionary > improbitās (inpr-)

  • 33 prōgressiō

        prōgressiō ōnis, f    [pro + GRAD-], a going forward, progression, advancement, progress, growth, increase: omnium rerum principia suis progressionibus usa augentur: admirabilis ad excellentiam: rei militaris.—In rhet., a progression, climax.
    * * *
    progress/development; advance/forward movement; rising figure of speech; climax

    Latin-English dictionary > prōgressiō

  • 34 admirabilitas

    admīrābĭlĭtas, ātis, f. [admirabilis], the quality that produces admiration or [p. 40] wonder, admirableness, wonderfulness (vis, quae admirationem excitat):

    quanta sit admirabilitas caelestium rerum atque terrestrium,

    Cic. N. D. 2, 36:

    cum admirabilitate maxima,

    id. ib. 2, 40:

    haec animi despicientia admirabilitatem magnam facit,

    excites great admiration of the possessor of this virtue, id. Off. 2, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > admirabilitas

  • 35 admirabiliter

    admīrābĭlĭter, adv., v. admirabilis.

    Lewis & Short latin dictionary > admirabiliter

  • 36 admiratio

    admīrātĭo, ōnis, f. [admiror].
    I.
    An admiring, admiration.—Absol.:

    tua divina virtus admirationis plus habet quam gloriae,

    Cic. Marcell. 26:

    qui (plausus) non numquam ipsa admiratione compressus est,

    id. Deiot. 34:

    perspicua admiratione declaratur,

    id. Balb. 2; id. Off. 2, 10, 36.— More freq. with gen. of object:

    copiose sapienterque dicentis,

    Cic. Off. 2, 14:

    si quid fuit in isto studio admirationis,

    id. Mur. 25:

    admiratione afficiuntur ii,

    id. ib. 2, 10:

    admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus,

    id. N. D. 2, 48, 124 al.:

    cuivis inicere admirationem sui,

    Nep. Iph. 3:

    hominis admiratio,

    Cic. Arch. 4:

    admiratio viri,

    Liv. 9, 8; so id. 7, 34; Suet. Ner. 52 al.:

    in magna admiratione esse,

    to be greatly admired, Plin. 36, 5, 10, § 32.—In plur.:

    haec sunt, quae admirationes in bonis oratoribus efficiunt,

    Cic. de Or. 1, 33; so id. Brut. 84, 290; Vitr. 7, 13.—
    II.
    Wonder, surprise, astonishment (cf.:

    admiror, admirabilis): hoc mihi maximam admirationem movet,

    Cic. Phil. 10, 2; so,

    habere,

    id. Fam. 5, 12, 18:

    divitiarum,

    id. Off. 2, 20; id. de Or. 2, 62; id. Or. 3 al.:

    admiratio ancipitis sententiae,

    Liv. 21, 3:

    non sine admiratione,

    Suet. Calig. 19; so Plin. 7, 12, 10, § 56; 16, 26, 44, § 107:

    ut admirationem faciam populo,

    Vulg. Isa. 29, 14:

    miratus sum illam admiratione magna,

    ib. Apoc. 17, 6.—Also with quod:

    (Decium) admiratio incessit, quod nec pugnam inirent, etc.,

    Liv. 7, 34, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > admiratio

  • 37 admiror

    ad-mīror, ātus, 1, v. dep., to wonder at, to be astonished at, to regard with admiration, to admire, to be in a state of mind in which something pleases us by its extraordinary greatness, its sublimity, or perfection; while mirari signifies to be surprised at, to have the feeling of the new, singular, unusual.
    I.
    In gen.:

    quorum ego copiam non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror,

    Cic. de Or. 1, 51:

    ingenium tuum, Crasse, vehementer admirans,

    id. ib. 1, 20 fin.:

    res gestas,

    id. Brut. 94, 323:

    quem et admiror et diligo,

    id. Ac. 2, 36; so id. Scaur. 1, 4:

    magnitudinem animi,

    id. Fam. 1, 7; Nep. Dion. 2; id. Alcib. 11:

    illum,

    Verg. G. 4, 215 (cf. mirari in Hor. C. 4, 14, 43, and the Gr. thaumazein, Eurip. Med. 1144).—
    II.
    Esp.
    A.
    To gaze at passionately, to strive after a thing from admiration of it, to desire to obtain it:

    nihil hominem nisi quod honestum decorumque sit, aut admirari aut optare aut expetere oportere,

    Cic. Off. 1, 20: nil admirari prope res est una, Numici, Solaque quae possit facere et servare beatum, not to be brought by any thing into an impassioned state of mind, or into a state of desire or longing (as in the Gr. mê thaumazein;

    acc. to Pythagoras the limit of all philos. effort),

    Hor. Ep. 1, 6, 1.—
    B.
    More freq., to fall into a state of wonder or astonishment at a thing, to wonder at, be astonished at. —Constr. with acc., acc. with inf., de, super aliquam rem, with a relat. clause, quod, cur, etc.:

    quid admirati estis?

    why are you so surprised? Plaut. Am. prol. 99:

    admiratus sum brevitatem epistulae,

    Cic. Att. 6, 9:

    hoc maxime admiratus sum, mentionem te hereditatum ausum esse facere,

    id. Phil. 2, 16 fin.; so Nep. Alcib. 1; id. Epam. 6, 3:

    de diplomate admiraris, quasi, etc.,

    Cic. Att. 10, 17:

    de Dionysio sum admiratus, qui, etc.,

    id. ib. 9, 12; so id. Mur. 19:

    super quae admiratus pater,

    Vulg. Tob. 5, 10; ib. Act. 13, 12:

    cave quidquam admiratus sis, quā causā id fiat,

    Ter. Heaut. 4, 6, 22:

    admirantium, unde hoc studium exstitisset,

    Cic. N. D. 1, 3:

    admiratur quidnam Vettius dicturus sit,

    id. Verr. 3, 167:

    admiror, quo pacto, etc.,

    Hor. S. 1, 4, 99:

    admiratus sum, quod, etc.,

    Cic. Att. 6, 9:

    ne quis sit admiratus, cur, etc.,

    id. Off. 2, 10, 35.
    Pass.: Propter venustatem vestimentorum admirari, to be admired, Canutius ap. Prisc. 792 P.— Part. fut. pass.: admīrandus, a, um, to be admired; admirable, wonderful:

    suspicienda et admiranda,

    Cic. Div. 2, 72, 148:

    quo magis pravitas eorum admiranda est,

    Sall. J. 2, 4. —Hence also adj., = admirabilis:

    patiens admirandum in modum,

    Nep. Ep. 3: exposuit quae in Italia viderentur admiranda, id. Cat. fin.:

    admiranda spectacula,

    Verg. G. 4, 3:

    vir subtilis et in plurimis admirandus,

    Quint. 3, 11, 22.— Comp. and adv. not used.— Sup. is found in Salv. Ep. 8: admirandissimi juvenes; cf. Barth, Adv. 35, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > admiror

  • 38 exardesco

    ex-ardesco, arsi, arsum, 3, v. inch. n., qs. to blaze out, i. e. to kindle, take fire (class.; esp. freq. in the trop. sense and in Cic.; cf.: ardeo, ferveo, caleo, flagro, candeo, uro, etc., incendor, inflammor, etc.).
    I.
    Lit.:

    nulla materies tam facilis ad exardescendum est, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 45 fin.:

    sulphur exardescens,

    Plin. 35, 15, 50, § 175.—
    B.
    Transf., of the sun's heat:

    exarsit dies,

    Mart. 3, 67, 6.—And of a fiery color:

    fulgor carbunculi exardescens,

    Plin. 37, 7, 25, § 94.—
    II.
    Trop., to be kindled, inflamed, to break out (in a good and bad sense).
    A.
    Of personal subjects:

    exarsit iracundia ac stomacho,

    Cic. Verr. 2, 2, 20; cf. id. de Or. 3, 1, 4: (Induciomarus) multo gravius hoc dolore exarsit, * Caes. B. G. 5, 4, 5:

    infestius Papirium exarsurum,

    Liv. 8, 33; cf.

    graviter,

    Cic. de Or. 3, 1, 4:

    haud secus exarsit quam Circo taurus aperto,

    Ov. M. 12, 102:

    adeo exarserant animis,

    Liv. 3, 30; so,

    animis,

    Tac. A. 1, 51 fin.:

    libidinibus indomitis,

    id. ib. 6, 1:

    in omni genere amplificationis,

    Cic. Or. 29, 102:

    hodierno die ad spem libertatis exarsimus,

    id. Phil. 4, 6 fin.:

    ad cupiditatem libertatis recuperandae,

    id. ib. 11, 2; id. Verr. 2, 1, 25:

    ad bellum,

    Liv. 41, 27, 3; Tac. A. 12, 38:

    plebes ad id maxime indignatione exarsit,

    Liv. 4, 6; cf.:

    ad quod exarsit adeo, ut, etc.,

    Tac. A. 1, 74:

    milites in perniciosam seditionem exarsuri,

    Liv. 40, 35, 7; cf.:

    in iras,

    Verg. A. 7, 445; Claud. Rapt. Pros. 1, 32:

    in proelium,

    Tac. H. 1, 64.—Of the passion of love: in C. Silium ita exarserat (Messalina), Tac. A. 11, 12.—
    2.
    Of impersonal and abstract subjects:

    immane quantum animi exarsere,

    Sall. H. Fragm. 2, 53 (p. 229 ed. Gerl.):

    ex quo exardescit sive amor, sive amicitia,

    Cic. Lael. 27, 100; cf.:

    novum atque atrox proelium,

    Liv. 27, 2:

    admirabilis quaedam benevolentiae magnitudo,

    Cic. Lael. 9, 29:

    ira,

    id. Tusc. 2, 24, 58; cf.:

    iracundia exercitus in eum,

    Tac. H. 1, 58:

    ambitio,

    Liv. 3, 35; 35, 10:

    violentia Turni,

    Verg. A. 11, 376:

    dolor Alcidae,

    id. ib. 8, 220 et saep.:

    injuria,

    Cic. Lael. 21, 76:

    bellum,

    id. Lig. 1, 3; Liv. 40, 58; 41, 25; cf.:

    certamina inter patres plebemque,

    Tac. H. 2, 38:

    seditio,

    id. ib. 2, 27:

    tanta ista importunitas inauditi sceleris,

    Cic. Sull. 27, 75:

    fames auri,

    Plin. 33, 3, 14, § 48 et saep.:

    tum propter multorum delicta etiam ad innocentium periculum tempus illud exarserat,

    Cic. Sull. 6:

    altercatio ex iracundia muliebri in contentionem animorum exarsit,

    Liv. 10, 23; cf.:

    studia in proelium,

    Tac. H. 1, 64:

    Corinthiorum vasorum pretia in immensum exarsisse,

    i. e. had risen, Suet. Tib. 34; cf.:

    quibus initiis in tantum admiratio haec exarserit,

    Plin. 37 prooem. §

    2: ira,

    Vulg. Psa. 88, 45 al. (See also excandefacio and incendo.)
    * Part.
    perf.: exarsus, a, um, burned up:

    res vestras incendio exarsas esse,

    Cod. Just. 9, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > exardesco

  • 39 fabrica

    fā̆brĭca, ae, f. [1. faber], the workshop of an artisan who works in hard materials (syn.: taberna, officina).
    I.
    Prop., Ter. Ad. 4, 2, 45; 4, 6, 4:

    Vulcanus, qui Lemni fabricae traditur praefuisse,

    Cic. N. D. 3, 22, 55:

    armorum,

    armory, Veg. Mil. 2, 11 (for which:

    armorum officinae,

    Caes. B. C. 1, 34 fin.).—
    II.
    Transf., the art, trade, or profession of such an artisan, Vitr. 1, 1:

    pictura et fabrica ceteraeque artes habent quendam absoluti operis effectum,

    architecture, Cic. N. D. 2, 13, 35; cf. id. Div. 1, 51, 161; and:

    natura effectum esse mundum: nihil opus fuisse fabrica,

    id. ib. 1, 20, 53:

    omnis fabrica aeris et ferri,

    id. N. D. 2, 60, 150: aeraria, ferrea, materiaria, the art of working in brass, etc., Plin. 7, 56, 57, § 197 sq.; cf.:

    aerariae artis,

    Just. 36, 4, 4; and: ejus fabricae, quam Graeci chalkeutikên vocant, Quint. 2, 21, 10.—In apposition with ars:

    abies Graeco fabricae artis genere spectabilis,

    Plin. 16, 42, 82, § 225:

    servus arte fabrica peritus,

    Dig. 33, 7, 19 fin.:

    fanum solerti fabrica structum,

    with artistic skill, App. M. 6, p. 174, 25.—
    2.
    In gen., any skilful production, a fabric, building, etc.: admirabilis membrorum animantium, [p. 713] Cic. N. D. 2, 47, 121; cf. id. Off. 1, 35, 127; Pall. 1, 7, 4; 1, 9, 2 al.—Of man as the creature of God, Prud. Hymn. de Rad. Dom. 45. —
    b.
    In the comic writers, a crafty device, trick, stratagem:

    ei nos facetis fabricis et doctis dolis Glaucumam ob oculos obiciemus,

    Plaut. Mil. 2, 1, 69; id. Cist. 2, 2, 5:

    nescio quam fabricam facit,

    id. Ep. 5, 2, 25; id. Bacch. 2, 3, 132:

    ad senem fingere,

    Ter. Heaut. 3, 2, 34 al.

    Lewis & Short latin dictionary > fabrica

  • 40 Honor

    hŏnor or hŏnos (the latter form almost exclusively in Cic., who has honor only Phil. 9, 6 fin., and Fragm. pro Tull. 21; also in Caes., Liv., Sall., Prop., Verg., Nep., and Curt.; but honor in Sen., Vell., Ov.; and Hor. and Tac. use both forms. Honos was antiquated in Quintilian's day, v. Quint. 1, 4, 13; Neue, Formenl. 1, 168 sq.), ōris (archaic gen. honorus, like venerus, Lex Puteol. ap. Haubold, n. 7), m. [perh. Sanscr. hu-, call], honor, repute, esteem in which a person or thing is held.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem, qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur. Qui autem occasione aliqua etiam invitis suis civibus nactus est imperium, hunc nomen honoris adeptum, non honorem puto,

    Cic. Brut. 81, 281; cf.:

    is autem, qui vere appellari potest honos, non invitamentum ad tempus, sed perpetuae virtutis est praemium,

    id. Fam. 10, 10, 1 sq.:

    honos alit artes omnesque incenduntur ad studia gloria,

    id. Tusc. 1, 2, 4;

    so with gloria,

    id. Part. 24, 87: si honos is fuit, majorem tibi habere non [p. 862] potui, id. Fam. 5, 20, 2:

    quanto et honor hic illo est amplior, etc.,

    id. Att. 9, 2, A, 1:

    gratia, dignitate, honore auctus,

    Caes. B. G. 1, 43, 8:

    amplissimis honoribus et praemiis decorari... honos maximus,

    Cic. de Or. 1, 54, 232:

    ut eum amplissimo regis honore et nomine affeceris,

    id. Deiot. 5, 14:

    aliquem praecipuo honore habere,

    Caes. B. G. 5, 54, 4:

    suum cuique honorem et gradum reddere,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136:

    apud eum sunt in honore et in pretio,

    id. ib. 28, 77; Caes. B. C. 3, 61, 1; so with in:

    in honore magno esse,

    Cic. Brut. 8, 30:

    summo in honore,

    id. de Or. 1, 55, 235; id. Off. 2, 19, 65:

    tanto in honore,

    id. Tusc. 2, 2, 4; Caes. B. C. 1, 77, 2; 3, 47, 7; Liv. 42, 6, 12; but without in:

    Jovem autem quanto honore in suo templo fuisse arbitramini,

    Cic. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    (Druides) magno sunt apud eos honore,

    Caes. B. G. 6, 13, 4; 5, 54, 5; Liv. 1, 40, 1; Tac. A. 14, 6; id. H. 1, 6, 4:

    honorem accipere,

    Cic. Att. 9, 2, A, 1:

    honorem huic generi (i. e. poëtis) non fuisse declarat oratio Catonis,

    id. Tusc. 1, 2, 3:

    honori summo nostro Miloni fuit qui P. Clodii conatus compressit,

    id. Off. 2, 17, 58; cf.:

    quod (i. e. medium ex tribus sedere) apud Numidas honori ducitur,

    Sall. J. 11, 3:

    rite suum Baccho dicemus honorem,

    honor, praise, Verg. G. 2, 393: tanto ille vobis quam mihi pejorem honorem habuit, worse honor, i. e. greater dishonor or disgrace, Q. Metell. ap. Gell. 12, 9, 4; cf.:

    exsilii honor,

    i. e. honorable exile, Tac. H. 1, 21.—Personified:

    tute pone te latebis facile, ne inveniat te honos,

    Plaut. Trin. 3, 2, 37.—Of inanim. and abstr. things, honor, esteem, value:

    physicae quoque non sine causa tributus idem est honos,

    Cic. Fin. 3, 22, 73; id. Fam. 7, 26, 2:

    ornatus ille admirabilis, propter quem ascendit in tantum honorem eloquentia,

    id. Or. 36, 125:

    multa renascentur quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula, si volet usus,

    Hor. A. P. 71:

    apud antiquos piscium nobilissimus habitus acipenser nullo in honore est,

    Plin. 9, 17, 27, § 60; 19, 6, 32, § 104:

    vino Pramnio etiam nunc honos durat,

    id. 14, 4, 6, § 54 al. —
    B.
    In partic.
    1.
    Public honor, official dignity, office, post, preferment (cf. munus):

    ita quaestor sum factus, ut mihi honorem illum tum non solum datum, sed etiam creditum ac commissum putem,

    Cic. Verr. 2, 5, 14, § 35:

    ille honoris gradus,

    id. Sull. 29, 82:

    equites Romanos in tribunicium restituit honorem,

    Caes. B. C. 1, 77 fin.:

    extraordinarium honorem appetere,

    id. ib. 1, 32, 2:

    hic ipse honos (sc. dictatura), delatus ad me, testis est innocentiae meae,

    Liv. 9, 26, 14:

    curulem adferri sellam eo jussit (Flavius) ac sede honoris sui inimicos spectavit,

    id. 9, 46, 9:

    honore abiit,

    Suet. Aug. 26; cf.:

    deposito honore,

    id. ib. 36:

    paene honore summotus est,

    id. Claud. 9:

    honor municipalis est administratio rei publicae cum dignitatis gradu, sive cum sumtu, sive sine erogatione contingens,

    Dig. 50, 4, 14 pr.: honorem aut magistratum gerere, Gai Inst. 1, 96:

    clari velamen honoris sufficiunt tunicae summis aedilibus albae,

    Juv. 3, 178:

    tempus honoris,

    the term of office, id. 8, 150:

    honorem militiae largiri,

    military honors, id. 7, 88.—In plur.:

    populum Romanum hominibus novis industriis libenter honores mandare semperque mandasse,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81; cf.:

    qui (populus) stultus honores Saepe dat indignis,

    Hor. S. 1, 6, 15:

    ascendisset ad honores, nisi, etc.,

    Cic. Brut. 68, 241:

    honoribus amplissimis et laboribus maximis perfungi,

    id. Fam. 1, 8, 3:

    obrepisti ad honores errore hominum,

    id. Pis. 1, 1:

    Catulus maximis honoribus usus,

    Sall. C. 49, 2:

    magistratus atque honores capere,

    Suet. Aug. 26:

    largiri opes, honores,

    Tac. A. 11, 12.—
    2.
    Particular phrases.
    a.
    Honoris causa.
    (α).
    Out of respect, in order to show honor (class.):

    C. Curio, quem ego hominem honoris potius quam contumeliae causa nominatum volo,

    Cic. Verr. 1, 7, 18:

    quem honoris causa nomino,

    id. Rosc. Am. 2, 6:

    toties hunc et virum bonum esse dixisti et honoris causa appellasti,

    id. Rosc. Com. 6, 18:

    Campanis equitum honoris causa, civitas sine suffragio data,

    Liv. 8, 14, 10; 32, 34, 8; 39, 22, 2.—
    (β).
    For the sake of (ante-class.):

    ejus honoris causa, feci thensaurum ut hic reperiret Euclio,

    Plaut. Aul. prol. 25: mei honoris causa mittere coquos, id. ib. 3, 4, 4:

    huc honoris vostri venio gratia,

    id. Am. 3, 1, 7; id. Stich. 2, 2, 14:

    vestri honoris causa,

    Ter. Phorm. 5, 7, 35.—
    b.
    Praefari or dicere honorem, to make an excuse in saying any thing that may be distasteful = by your leave or saving your presence:

    si dicimus: ille patrem strangulavit, honorem non praefamur. Sin de Aurelia aliquid aut Lollia, honos. praefandus est,

    Cic. Fam. 9, 22, 4;

    for which: haec sunt quae retulisse fas sit, ac pleraque ex his non nisi honore dicto,

    Plin. 28, 8, 24, § 87; cf.

    also: honos auribus sit,

    i. e. pardon the expression, Curt. 5, 1, 22.—
    3.
    Personified, Hŏnor or Hŏnos, as a deity whose temple adjoined that of Virtus, and who was worshipped with uncovered head, Cic. Verr. 2, 4, 54, § 121; id. Sest. 54, 116; id. Leg. 2, 23, 58; Val. Max. 1, 1, 8; Liv. 27, 25, 7 sqq.; Aug. Civ. Dei, 4, 21; Inscr. Orell. 543.
    II.
    Transf.
    A.
    Concr., any thing given as a mark of honor, an honorary gift, a reward, acknowledgment, recompense, fee; a sacrifice; funeral rites; a legacy, etc. (mostly poet. and since the Aug. period):

    Itan tandem hanc majores famam tradiderunt tibi tui,... honori posterorum tuorum ut vindex fieres,

    Plaut. Trin. 3, 2, 18:

    Curio misi, ut medico honos haberetur et tibi daret quod opus esset,

    Cic. Fam. 16, 9, 3; Vitr. 10, 22:

    geminum pugnae proponit honorem,

    Verg. A. 5, 365:

    nil victor honoris Ex opibus posco,

    Sil. 9, 199:

    dicite, Pierides, quonam donetur honore Neaera,

    Tib. 3, 1, 5:

    nec Telamon sine honore recessit Hesioneque data potitur,

    Ov. M. 11, 216:

    arae sacrificiis fument, honore, donis cumulentur,

    Liv. 8, 33, 21:

    divūm templis indicit honorem,

    Verg. A. 1, 632; Ov. F. 4, 409:

    nullos aris adoleret honores,

    id. M. 8, 742:

    meritos aris mactavit honores,

    Verg. A. 3, 118:

    honore sepulturae carere,

    Cic. de Sen. 20, 75; id. Inv. 1, 55, 108:

    cernit ibi maestos et mortis honore carentes Leucaspim, etc.,

    Verg. A. 6, 333; cf. Ov. Tr. 3, 3, 45:

    mille viri, qui supremum comitentur honorem,

    Verg. A. 11, 61:

    solutus honos cineri,

    Val. Fl. 3, 357:

    honorem habere alicui,

    Curt. 3, 12, 13:

    omnem honorem funeri servare,

    id. 4, 10, 23:

    communem sepulturae honorem alicui tribuere,

    Suet. Aug. 17:

    nec enim quaerimus, cui acquiratur, sed cui honos habitus est,

    the honorary legacy, Dig. 37, 5, 3; 32, 1, 11:

    sepulturae honore spoliatus,

    Val. Max. 4, 7, 1; 9, 8, 1 fin.; cf.:

    supremitatis honor,

    Amm. 31, 13:

    supremus condicionis humanae honos,

    Val. Max. 6, 3, 1.—
    B.
    Objectively, a quality that brings honor or consideration, an ornament, grace, charm, beauty ( poet.):

    silvis Aquilo decussit honorem,

    Verg. G. 2, 404:

    December silvis honorem decutit,

    Hor. Epod. 11, 6; cf.:

    populeus cui frondis honor,

    Val. Fl. 6, 296:

    notus in vultus honor,

    Hor. Epod. 17, 18; Stat. Th. 10, 788.—In plur.:

    laetos oculis afflārat honores,

    Verg. A. 1, 591; cf. Sil. 12, 244:

    hic tibi copia Manabit ad plenum benigno Ruris honorum opulenta cornu,

    Hor. C. 1, 17, 16:

    nullum ver usquam nullique aestatis honores,

    Sil. 3, 487.—
    C.
    A magistrate, office-holder:

    sed cum summus honor finito computet anno, sportula quid referat,

    Juv. 1, 117; cf. v. 110.

    Lewis & Short latin dictionary > Honor

См. также в других словарях:

  • ADMIRABILIS — nomen summi Pervanorum Dei, quem Usapu patriô sermone vocant, vide infra in voce hac, it. Pachacamali …   Hofmann J. Lexicon universale

  • admirabilis —   L. wonderful. Attractive in appearance …   Etymological dictionary of grasses

  • Mater Ter Admirabilis — Das Ingolstädter Gnadenbild der Mater Ter Admirabilis Der lateinische Titel Mater Ter Admirabilis (MTA) beziehungsweise dessen deutsche Übersetzung Dreimal wunderbare Mutter (auch Mutter dreimal wunderbar) ist ein Ehrentitel für die Gottesmutter… …   Deutsch Wikipedia

  • Melanophryniscus admirabilis — Melanophryniscus admirabilis …   Wikipédia en Français

  • Melanoides admirabilis — Conservation status Near Threatened (IUCN 3.1)[1] …   Wikipedia

  • Melanophryniscus admirabilis —   Melanophryniscus admirabilis Estado de conservación No evaluado …   Wikipedia Español

  • Mater Admirabilis — is a fresco depicting the Virgin Mary, at the Trinità dei Monti, a church in Rome. It was painted by a young French girl, Pauline Perdrau, and has been associated with several miracles. Legend has it Pauline had been asked by the nuns at Trinità… …   Wikipedia

  • Clypeomorus admirabilis — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Mollusca Class …   Wikipedia

  • Melanoides admirabilis —   Melanoides admirabilis Estado de conservación …   Wikipedia Español

  • Mater ter admirabilis — Mater ter admirabilis, literally Mother thrice admirable , is an ancient Latin invocation from the Litany of the Blessed Virgin Mary. It was first used by the Jesuit Father Jakob Rem, head of the Sodality of Our Lady, in Ingolstadt, Bavaria on… …   Wikipedia

  • Melanophryniscus admirabilis — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Chordata Class: Amphibia …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»