Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

adherents

  • 21 Antonius

    Antōnĭus, ii, m., name of a Roman gens.
    I.
    M. Antonius, Marc Antony, a distinguished triumvir, conquered by Octavianus at Actium, a mortal enemy of Cicero.
    II.
    M. Antonius, a celebrated orator just before the age of Cicero; cf. Cic. Brut. 37 sq.; Ellendt, Cic. Brut. p. lxii. sq.; Bähr, Lit. Gesch. 355; Teuffel, Rom. Lit. § 139.—
    III.
    C. Antonius, Cicero's colleague in the consulship.
    IV.
    Fem.: Antōnĭa, ae, a daughter of the triumvir Antonius, Plin. 35, 10, 36, § 16.—Derivv.
    A.
    Antōnĭus, a, um, adj., of or pertaining to Antonius: leges Antonias fregi, i. e. proposed by the triumvir Antonius, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14 fin. B. and K.—Hence, Antōnĭi, the adherents of the triumvir Antonius, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34.—
    B.
    Antō-nĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Antonius:

    contra Antonianos,

    Cic. Fam. 10, 34; 12, 25 fin.; Vell. 2, 74; Sen. Ben. 2, 25; hence, also Antōnĭā-nae, ārum, f. (sc. orationes), the orations of Cicero against Antonius (com. called Philippicae; v. Philippicus), Gell. 7, 11; 13, 1 and 21.—
    2.
    Of or pertaining to the orator Antonius:

    dicendi ratio,

    Cic. Verr. 2, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > Antonius

  • 22 Caesar

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesar

  • 23 Caesariani

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesariani

  • 24 Caesarianum

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesarianum

  • 25 Cato

    Căto, ōnis, m. [1. catus], a cognomen of several celebrated Romans in the gens Porcia, Valeria, Vettia al.
    I.
    M. Porcius Cato the elder, distinguished as a rigid judge of morals; hence with the appel. Censorius;

    whose most celebrated works were the Origines and De Re Rustica,

    Cic. de Or. 3, 33, 135; Liv. 31, 1 sqq.; Plin. 7, 27, 28, § 100; 7, 30, 31, § 112; cf., concerning him, Bernhardy, Röm. Litt. p. 521 sq.; 650; Bähr, Lit. Gesch. p. 515; 258; 354 al.;

    Ellendt, Cic. Brut. p. xix.-xxv.—As appel. of a severe judge,

    Mart. 1, prooem. fin.; Phaedr. 4, 7, 21.—Hence,
    B.
    Cătōnĭānus, a, um, adj., of Cato:

    familia,

    Cic. Q. Fr. 4, 6, 5:

    aetas,

    Sen. Tranq. 7, 5:

    illa (i. e. praecepta),

    id. Ep. 94, 27:

    lingua,

    i. e. of high morality, Mart. 9, 27, 14.—
    II.
    His descendant, M. Porcius Cato the younger, the enemy of Cœsar, who committed suicide after the battle of Pharsalia, at Utica; hence with the appel. Uticensis.—
    B.
    Cătōnīni, ōrum, m., the adherents or friends of Cato, Cic. Fam. 7, 25, 1; cf. catonium.—Concerning both, and the Porcian family in gen., v. Gell. 13, 20 Hertz, p. 19 Bip.—On account of their serious and austere character, serious, or gloomy, morose men are called Catones, Sen. Ep. 120, 19; cf. Juv. 2, 40; Phaedr. 4, 7, 21; Petr. 132.—
    III.
    Valerius Cato, a celebrated grammarian of Gaul, and poet of the time of Sulla, Cat. 56; Ov. Tr. 2, 436; Suet. Gram. 2; 4; 11.—
    IV.
    Dionysius Cato, author of the Disticha de moribus, prob. about the time of Constantine; v. the Disticha, with the Sententiae of Syrus, at the end of the Fabulae of Phaedrus, Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > Cato

  • 26 Cinna

    Cinna, ae, m., a family name of the gentes Cornelia and Helvia.
    I.
    L. Cornelius Cinna, consul A.U.C. 667-670; a confederate of C. Marius in the Roman civil war with Sylla, Vell. 2, 20 sq.; Flor. 3, 21; Cic. Tusc. 5, 19, 54 and 55.—Hence, appel., a Cinna, a cruel warrior:

    tyrannum et Cinnam appellans,

    Sall. H. 1, 42 Dietsch.— Hence, Cinnānus, a, um, adj., of Cinna:

    partes,

    his party, adherents, Vell. 2, 24; Nep. Att. 2, 2:

    rabies,

    Flor. 4, 2, 2:

    tumultus,

    Nep. Att. 2, 2.—
    II.
    Son of the preceding of the same name, a follower of Lepidus, and afterwards one of the assassins of Cœsar, Suet. Caes. 5; 85; Val. Max. 9, 9, 1; cf. Cic. Phil. 3, 10, 26.—
    III.
    Cn. Cinna Magnus, son of the preceding, pardoned by Augustus, Sen. Clem. 1, 9, 1.—
    IV.
    C. Helvius Cinna, a Roman poet, friend of Catullus, the author of a poem, now lost, called Smyrna, Ov. Tr. 2, 435; Cat. 10, 30; 10, 95; 10, 96; Verg. E. 9, 35; Mart. 10, 21, 4; Plin. Ep. 5, 3, 5; Quint. 10, 4, 4 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Cinna

  • 27 Circa

    1.
    circā, a later access. form for circum; not freq. before the Aug. per., esp. in Livy and Quintilian [acc. to Klotz, circa = circum ea; cf: antea, interea, postea, praeterea, etc.].
    I.
    Adv.
    A.
    ( = circum, I. B.) Around, round about, all around, in the environs or neighborhood:

    gramen erat circa,

    Ov. M. 3, 411:

    ripaeque lacusque Responsant circa,

    Verg. A. 12, 757:

    at circa gravibus pensis affixa puella... remittat opus,

    Tib. 1, 3, 87:

    circaque quā tumor est,

    Cels. 5, 28, 3; 5, 28, 4: fluvius ab tergo; ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat, Liv. 27, 18, 5; 28, 33, 2:

    circa Padus amnis,

    id. 21, 43, 4 Weissenb. ad loc.:

    caligo, quam circa umidi effuderant montes,

    Curt. 4, 12, 20:

    alibi quam Romao circaque,

    Plin. 26, 1, 1, § 1; Quint. 12, prooem. § 2; Tac. A. 2, 11.—
    B.
    Circa esse, to be in the region around, in the neighborhood:

    ex montibus qui circa sunt,

    Liv. 1, 4, 6:

    Tarquinium moribundum cum qui circa erant excepissent,

    id. 1, 41, 1:

    sed non passi sunt ii, qui circa erant,

    Nep. Eum. 10, 4:

    eversa est turris quodque circa muri erat,

    Liv. 34, 29, 6:

    Corinthus et quae circa est regio,

    Plin. 24, 9, 42, § 69; Quint. 10, 7, 16. —Also freq. without esse, in connection with a subst.:

    multarum circa civitatum irritatis animis,

    the towns lying around, Liv. 1, 17, 4; 9, 2, 1; 27, 30, 3; 29, 29, 2;

    42, 64, 2: angulus muri erat in planiorem patentioremque quam cetera circa vallem vergens ( = cetera loca quae circa erant),

    id. 21, 7, 5:

    corpora multa virūm circa,

    Verg. A. 7, 535; Plin. 3, 17, 21, § 124.—
    C.
    Strengthened: undique circa and circa omnis ( = circum), round about, all around: frumento undique circa ex agris convecto. Liv. 42, 56, 8; 23, 19, 8;

    nam et circa omnia defecerunt,

    id. 9, 23, 10:

    cum tam procul Romani unica spes, circa omnia hostium essent,

    id. 21, 11, 12; cf. id. 9, 2, 7 Drak.:

    exhausto circa omni agro,

    id. 31, 38, 1; 24, 3, 3; Val. Fl. 8, 2; Flor. 1, 18, 12 Duker; Quint. 9, 2, 45.—
    II.
    Prep. with acc.
    A.
    In space.
    1.
    ( = circum, II. B.) Prop., in the region which surrounds, about, around, on the sides of:

    quam (Hennam) circa lacus lucique sunt plurimi atque laetissimi flores omni tempore anni,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    noctu ligna contulerunt circa casam eam, in quā quiescebat,

    Nep. Alcib. 10, 4:

    circa flumina et lacus frequens nebula est,

    Sen. Q. N. 5, 3, 1:

    circa equum Alexandri,

    Curt. 4, 15, 26:

    illi robur et aes triplex Circa pectus erat,

    Hor. C. 1, 3, 10; id. S. 2, 6, 34:

    quem circa tigres jacent,

    Ov. M. 3, 668.—
    2.
    ( = circum, II. C.) Into... around, to... round about, etc. (first in Livy):

    Romulus legatos circa vicinas gentes misit,

    Liv. 1, 9, 2:

    legatis circa duodecim populos missis,

    id. 4, 23, 5; 28, 26, 11:

    circa domos ire,

    id. 26, 13, 1; 25, 9, 2; 39, 18, 2;

    29, 22, 3: circa civitates missi legati,

    id. 21, 49, 7 Weissenb.; 31, 3, 5; Plin. 7, 37, 37, § 123; Suet. Aug. 49; id. Ner. 28:

    litteris circa praefectos dimissis,

    Liv. 42, 51, 1:

    custodes circa omnes portas missi,

    id. 28, 26, 11; 26, 13, 1.—
    3.
    ( = circum, II. D.) With the prevailing idea of neighborhood, vicinity, in the region of, near to, near by:

    Capuam et urbis circa Capuam occupare,

    Cic. Agr. 1, 7, 22:

    circa Liternum posuit castra,

    in the neighborhood of, Liv. 23, 35, 6:

    tabernae erant circa forum,

    Quint. 6, 3, 38:

    circa Armeniae montes,

    Curt. 5, 1, 13:

    Acesinen amnem,

    Plin. 12, 5, 11, § 23:

    domum auream,

    Suet. Ner. 38:

    sacrificantem,

    id. Claud. 36.—
    b.
    As a less definite designation of place for in:

    Orestis liberi sedem cepere circa Lesbum insulam,

    Vell. 1, 2, 5:

    circa Mesopotamiam subsistere,

    Curt. 4, 9, 1:

    quod circa Syriam nascitur,

    Plin. 19, 3, 16, § 46;

    Quint. prooem. § 20: initia statim primi libri,

    id. 1, 5, 44; cf.

    finem,

    id. 4, 3, 5:

    virentes campos,

    Hor. C. 2, 5, 5:

    cum amor saeviet circa jecur,

    id. ib. 1, 25, 15 (cf. Petr. 17, 8:

    dolor saevit in praecordiis). So esp. freq. in medic. lang.: circa faciem, nares, aures, labra,

    Cels. 5, 28, 2; 5, 2, 8.—So in Livy, with names of places, approaching the more general use of later writers, v. infra, C.:

    quadriduum circa rupem consumptum,

    Liv. 21, 37, 3:

    compositis circa Opuntem rebus,

    id. 28, 7, 9:

    iisdem diebus circa Chalcidem Thoas... eandem fortunam habuit,

    id. 35, 37, 5 Weissenb. ad loc.; cf.:

    multos circa unam rem ambitus fecerim,

    id. 27, 27, 12 Weissenb. ad loc.—
    4.
    ( = circum, II. E.) In respect to persons who surround one (as attendants, friends, adherents, etc.), around, about:

    multa sibi opus esse, multa canibus (sarcast. for indagatoribus) suis, quos circa se haberet,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    ex iis trecentos juvenes inermes circa se habebat,

    Liv. 29, 1, 2:

    omnes,

    Suet. Aug. 48; id. Calig. 43:

    circa regem erat et Phrygum turba,

    Curt. 3, 1, 17:

    e spadonibus, qui circa reginam erant,

    id. 4, 10, 25: omne sed officium circa te semper obibat turba tui sexūs, [p. 334] Mart. 1, 91, 3:

    quod omnes circa te similes tui effecisti,

    Plin. Pan. 83, 3.—In the language of the imperial court:

    circa latus alicujus agere,

    to wait on, altend, Dig. 27, 1, 30.—Hence also without a verb: circa aliquem, = hoi peri tina, the attendants, companions of a person:

    omnibus vero circa eum gratuito aut levi fenore obstrictis,

    Suet. Caes. 27; id. Dom. 9; cf. Liv. 21, 49, 7 Drak.—
    B.
    (Peculiar to the form circa). In time, designating nearness, proximity to a definite point of time, about (first in Livy; cf.

    circiter): postero die circa eandem horam in eundem locum rex copias admovit,

    Liv. 42, 57, 10:

    circa eum mensem,

    Plin. 9, 18, 33, § 69:

    lucis ortum,

    Curt. 5, 3, 7:

    lucem,

    Suet. Oth. 11:

    mediam noctem,

    id. Claud. 2:

    vernum aequinoctium,

    Col. 5, 6, 19:

    Kalendas et Idus Octobr.,

    id. 5, 10, 8, 5, 10, 12; 5, 12, 2 al.; Plin. Ep. 1, 7, 4; Pall. 2, 4; 2, 7 al.—With definite numbers:

    septimum diem,

    Cels. 2, 6:

    undecimam horam,

    Suet. Caes. 88:

    lustra decem,

    Hor. C. 4, 1, 6; Scrib. 227.—With general designations of time:

    tempora illa,

    Quint. 11, 3, 143:

    tempora Peloponnesia,

    id. 12, 10, 4:

    Murenae Cepionisque conjurationis tempus,

    Vell. 2, 93, 1:

    Magni Pompeii aetatem,

    Plin. 33, 12, 55, § 156:

    mortem,

    id. 11, 37, 73, § 189:

    initia imperii,

    Suet. Claud. 7.—And in the designation of periods of time by persons who belonged to them (cf. ante):

    circa Demetrium Phalerea,

    about the time of Demetrius Phalereus, Quint. 2, 4, 41 Spald.:

    Tisiam et Coraca,

    id. 2, 17, 7:

    Philippum,

    id. 12, 10, 6:

    Ciceronem,

    Sen. Contr. 1 praef.:

    Attium,

    Vell. 1, 17, 1.—
    2.
    In numerical designations, about, nearly, almost (first in Livy for the usual ad or circiter):

    ea fuere oppida circa septuaginta,

    Liv. 45, 34, 6:

    quingentos Romanorum,

    id. 27, 42, 8:

    decem milia Persarum,

    Curt. 4, 6, 30:

    sestertium vicies,

    Suet. Claud. 6:

    quartum milliarium,

    id. Ner. 48:

    selibram,

    Cels. 4, 19:

    singulas heminas,

    id. 7, 15.—
    C.
    (Also peculiar to the form circa, and only in post-Aug. prose; esp. freq. in Quint., occurring more than seventy times.) Trop. for the designation of an object about which, as if it were a centre, any thing moves, is done, etc., around, about, in, in respect to, etc.; depending upon substt., adjj., or verbs.
    1.
    Upon substantives:

    circa eosdem sensus certamen atque aemulatio,

    Quint. 10, 5, 5:

    circa S litteram deliciae,

    id. 1, 11, 6:

    verba dissensio,

    id. 3, 11, 5:

    memoriam suam vanitas atque jactatio,

    id. 11, 2, 22:

    hoc opiniones,

    id. 2, 15, 1;

    Plin 8, 16, 19, § 48: quem pugna est,

    Quint. 8, 6, 1; 7, 1, 15:

    voces inani studio,

    id. 8, prooem §

    18 et saep: rura sermo,

    Plin. 18, 1, 1, § 5:

    classicum brevis et expeditus labor,

    Plin. Ep 3, 9, 13:

    hospitia nullum fastidium,

    id. Pan. 20, 3:

    publica circa bonas artes socordia,

    Tac. A. 11, 15:

    principem novo exemplo, i. e. in principe,

    Suet. Claud. 14.—
    2.
    Upon adjectives:

    non circa plurium artium species praestantem, sed in omnibus eminentissimum,

    Quint. 12, 10, 12:

    jus nostrum attentior,

    id. 4, 5, 21:

    studia mentis erectae,

    id. 1, 3, 10:

    lites raras ridiculi,

    id. 7, 1, 43:

    praecepta utiles sententiae,

    id. 10, 1, 52; 6, 1, 42 al.:

    corporis curam morosior,

    Suet. Caes. 45:

    victum indifferens,

    id. ib. 53:

    deos ac religiones neglegentior,

    id. Tib. 69:

    administrationem imperii vacuus,

    id. Dom. 3 al.:

    summa scelera distentum,

    Tac. A. 16, 8 fin.:

    adfectationem Germanicae originis ultro ambitiosi,

    id. G. 28:

    excessus otiosus,

    id. Or. 22:

    se animati,

    Just. 14, 1, 3 al. —
    3.
    Upon verbs facetum quoque non tantum circa ridicula opinor consistere, Quint. 6, 3, 19:

    hoc disputatum est,

    id. 1, 5, 34:

    priores erratur,

    id. 2, 5, 26:

    formas litterarum haerere,

    id. 1, 1, 21, cf. id. 5, 10, 114; Suet. Aug. 71. res tenues morari, Quint 1, 1, 35:

    consilium elegendi successoris in duas factiones scindebantur,

    Tac. H. 1, 13:

    Medeam, Thyestem (tragoedias) tempus consumas,

    id. Or. 3:

    successorem omnia ordinari,

    Suet. Claud. 45:

    ceremonias, item circa omnium ordinum statum quaedam correxit,

    id. ib. 22.
    Circa very rarely follows its case:

    quem circa,

    Cic.
    Verr. 2, 4, 48, § 107; Ov. A. A. 2, 577; id..3, 668; cf. circum, II. fin.
    2.
    Circa, ae, v. Circe.

    Lewis & Short latin dictionary > Circa

  • 28 circa

    1.
    circā, a later access. form for circum; not freq. before the Aug. per., esp. in Livy and Quintilian [acc. to Klotz, circa = circum ea; cf: antea, interea, postea, praeterea, etc.].
    I.
    Adv.
    A.
    ( = circum, I. B.) Around, round about, all around, in the environs or neighborhood:

    gramen erat circa,

    Ov. M. 3, 411:

    ripaeque lacusque Responsant circa,

    Verg. A. 12, 757:

    at circa gravibus pensis affixa puella... remittat opus,

    Tib. 1, 3, 87:

    circaque quā tumor est,

    Cels. 5, 28, 3; 5, 28, 4: fluvius ab tergo; ante circaque velut ripa praeceps oram ejus omnem cingebat, Liv. 27, 18, 5; 28, 33, 2:

    circa Padus amnis,

    id. 21, 43, 4 Weissenb. ad loc.:

    caligo, quam circa umidi effuderant montes,

    Curt. 4, 12, 20:

    alibi quam Romao circaque,

    Plin. 26, 1, 1, § 1; Quint. 12, prooem. § 2; Tac. A. 2, 11.—
    B.
    Circa esse, to be in the region around, in the neighborhood:

    ex montibus qui circa sunt,

    Liv. 1, 4, 6:

    Tarquinium moribundum cum qui circa erant excepissent,

    id. 1, 41, 1:

    sed non passi sunt ii, qui circa erant,

    Nep. Eum. 10, 4:

    eversa est turris quodque circa muri erat,

    Liv. 34, 29, 6:

    Corinthus et quae circa est regio,

    Plin. 24, 9, 42, § 69; Quint. 10, 7, 16. —Also freq. without esse, in connection with a subst.:

    multarum circa civitatum irritatis animis,

    the towns lying around, Liv. 1, 17, 4; 9, 2, 1; 27, 30, 3; 29, 29, 2;

    42, 64, 2: angulus muri erat in planiorem patentioremque quam cetera circa vallem vergens ( = cetera loca quae circa erant),

    id. 21, 7, 5:

    corpora multa virūm circa,

    Verg. A. 7, 535; Plin. 3, 17, 21, § 124.—
    C.
    Strengthened: undique circa and circa omnis ( = circum), round about, all around: frumento undique circa ex agris convecto. Liv. 42, 56, 8; 23, 19, 8;

    nam et circa omnia defecerunt,

    id. 9, 23, 10:

    cum tam procul Romani unica spes, circa omnia hostium essent,

    id. 21, 11, 12; cf. id. 9, 2, 7 Drak.:

    exhausto circa omni agro,

    id. 31, 38, 1; 24, 3, 3; Val. Fl. 8, 2; Flor. 1, 18, 12 Duker; Quint. 9, 2, 45.—
    II.
    Prep. with acc.
    A.
    In space.
    1.
    ( = circum, II. B.) Prop., in the region which surrounds, about, around, on the sides of:

    quam (Hennam) circa lacus lucique sunt plurimi atque laetissimi flores omni tempore anni,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    noctu ligna contulerunt circa casam eam, in quā quiescebat,

    Nep. Alcib. 10, 4:

    circa flumina et lacus frequens nebula est,

    Sen. Q. N. 5, 3, 1:

    circa equum Alexandri,

    Curt. 4, 15, 26:

    illi robur et aes triplex Circa pectus erat,

    Hor. C. 1, 3, 10; id. S. 2, 6, 34:

    quem circa tigres jacent,

    Ov. M. 3, 668.—
    2.
    ( = circum, II. C.) Into... around, to... round about, etc. (first in Livy):

    Romulus legatos circa vicinas gentes misit,

    Liv. 1, 9, 2:

    legatis circa duodecim populos missis,

    id. 4, 23, 5; 28, 26, 11:

    circa domos ire,

    id. 26, 13, 1; 25, 9, 2; 39, 18, 2;

    29, 22, 3: circa civitates missi legati,

    id. 21, 49, 7 Weissenb.; 31, 3, 5; Plin. 7, 37, 37, § 123; Suet. Aug. 49; id. Ner. 28:

    litteris circa praefectos dimissis,

    Liv. 42, 51, 1:

    custodes circa omnes portas missi,

    id. 28, 26, 11; 26, 13, 1.—
    3.
    ( = circum, II. D.) With the prevailing idea of neighborhood, vicinity, in the region of, near to, near by:

    Capuam et urbis circa Capuam occupare,

    Cic. Agr. 1, 7, 22:

    circa Liternum posuit castra,

    in the neighborhood of, Liv. 23, 35, 6:

    tabernae erant circa forum,

    Quint. 6, 3, 38:

    circa Armeniae montes,

    Curt. 5, 1, 13:

    Acesinen amnem,

    Plin. 12, 5, 11, § 23:

    domum auream,

    Suet. Ner. 38:

    sacrificantem,

    id. Claud. 36.—
    b.
    As a less definite designation of place for in:

    Orestis liberi sedem cepere circa Lesbum insulam,

    Vell. 1, 2, 5:

    circa Mesopotamiam subsistere,

    Curt. 4, 9, 1:

    quod circa Syriam nascitur,

    Plin. 19, 3, 16, § 46;

    Quint. prooem. § 20: initia statim primi libri,

    id. 1, 5, 44; cf.

    finem,

    id. 4, 3, 5:

    virentes campos,

    Hor. C. 2, 5, 5:

    cum amor saeviet circa jecur,

    id. ib. 1, 25, 15 (cf. Petr. 17, 8:

    dolor saevit in praecordiis). So esp. freq. in medic. lang.: circa faciem, nares, aures, labra,

    Cels. 5, 28, 2; 5, 2, 8.—So in Livy, with names of places, approaching the more general use of later writers, v. infra, C.:

    quadriduum circa rupem consumptum,

    Liv. 21, 37, 3:

    compositis circa Opuntem rebus,

    id. 28, 7, 9:

    iisdem diebus circa Chalcidem Thoas... eandem fortunam habuit,

    id. 35, 37, 5 Weissenb. ad loc.; cf.:

    multos circa unam rem ambitus fecerim,

    id. 27, 27, 12 Weissenb. ad loc.—
    4.
    ( = circum, II. E.) In respect to persons who surround one (as attendants, friends, adherents, etc.), around, about:

    multa sibi opus esse, multa canibus (sarcast. for indagatoribus) suis, quos circa se haberet,

    Cic. Verr. 2, 1, 48, § 126:

    ex iis trecentos juvenes inermes circa se habebat,

    Liv. 29, 1, 2:

    omnes,

    Suet. Aug. 48; id. Calig. 43:

    circa regem erat et Phrygum turba,

    Curt. 3, 1, 17:

    e spadonibus, qui circa reginam erant,

    id. 4, 10, 25: omne sed officium circa te semper obibat turba tui sexūs, [p. 334] Mart. 1, 91, 3:

    quod omnes circa te similes tui effecisti,

    Plin. Pan. 83, 3.—In the language of the imperial court:

    circa latus alicujus agere,

    to wait on, altend, Dig. 27, 1, 30.—Hence also without a verb: circa aliquem, = hoi peri tina, the attendants, companions of a person:

    omnibus vero circa eum gratuito aut levi fenore obstrictis,

    Suet. Caes. 27; id. Dom. 9; cf. Liv. 21, 49, 7 Drak.—
    B.
    (Peculiar to the form circa). In time, designating nearness, proximity to a definite point of time, about (first in Livy; cf.

    circiter): postero die circa eandem horam in eundem locum rex copias admovit,

    Liv. 42, 57, 10:

    circa eum mensem,

    Plin. 9, 18, 33, § 69:

    lucis ortum,

    Curt. 5, 3, 7:

    lucem,

    Suet. Oth. 11:

    mediam noctem,

    id. Claud. 2:

    vernum aequinoctium,

    Col. 5, 6, 19:

    Kalendas et Idus Octobr.,

    id. 5, 10, 8, 5, 10, 12; 5, 12, 2 al.; Plin. Ep. 1, 7, 4; Pall. 2, 4; 2, 7 al.—With definite numbers:

    septimum diem,

    Cels. 2, 6:

    undecimam horam,

    Suet. Caes. 88:

    lustra decem,

    Hor. C. 4, 1, 6; Scrib. 227.—With general designations of time:

    tempora illa,

    Quint. 11, 3, 143:

    tempora Peloponnesia,

    id. 12, 10, 4:

    Murenae Cepionisque conjurationis tempus,

    Vell. 2, 93, 1:

    Magni Pompeii aetatem,

    Plin. 33, 12, 55, § 156:

    mortem,

    id. 11, 37, 73, § 189:

    initia imperii,

    Suet. Claud. 7.—And in the designation of periods of time by persons who belonged to them (cf. ante):

    circa Demetrium Phalerea,

    about the time of Demetrius Phalereus, Quint. 2, 4, 41 Spald.:

    Tisiam et Coraca,

    id. 2, 17, 7:

    Philippum,

    id. 12, 10, 6:

    Ciceronem,

    Sen. Contr. 1 praef.:

    Attium,

    Vell. 1, 17, 1.—
    2.
    In numerical designations, about, nearly, almost (first in Livy for the usual ad or circiter):

    ea fuere oppida circa septuaginta,

    Liv. 45, 34, 6:

    quingentos Romanorum,

    id. 27, 42, 8:

    decem milia Persarum,

    Curt. 4, 6, 30:

    sestertium vicies,

    Suet. Claud. 6:

    quartum milliarium,

    id. Ner. 48:

    selibram,

    Cels. 4, 19:

    singulas heminas,

    id. 7, 15.—
    C.
    (Also peculiar to the form circa, and only in post-Aug. prose; esp. freq. in Quint., occurring more than seventy times.) Trop. for the designation of an object about which, as if it were a centre, any thing moves, is done, etc., around, about, in, in respect to, etc.; depending upon substt., adjj., or verbs.
    1.
    Upon substantives:

    circa eosdem sensus certamen atque aemulatio,

    Quint. 10, 5, 5:

    circa S litteram deliciae,

    id. 1, 11, 6:

    verba dissensio,

    id. 3, 11, 5:

    memoriam suam vanitas atque jactatio,

    id. 11, 2, 22:

    hoc opiniones,

    id. 2, 15, 1;

    Plin 8, 16, 19, § 48: quem pugna est,

    Quint. 8, 6, 1; 7, 1, 15:

    voces inani studio,

    id. 8, prooem §

    18 et saep: rura sermo,

    Plin. 18, 1, 1, § 5:

    classicum brevis et expeditus labor,

    Plin. Ep 3, 9, 13:

    hospitia nullum fastidium,

    id. Pan. 20, 3:

    publica circa bonas artes socordia,

    Tac. A. 11, 15:

    principem novo exemplo, i. e. in principe,

    Suet. Claud. 14.—
    2.
    Upon adjectives:

    non circa plurium artium species praestantem, sed in omnibus eminentissimum,

    Quint. 12, 10, 12:

    jus nostrum attentior,

    id. 4, 5, 21:

    studia mentis erectae,

    id. 1, 3, 10:

    lites raras ridiculi,

    id. 7, 1, 43:

    praecepta utiles sententiae,

    id. 10, 1, 52; 6, 1, 42 al.:

    corporis curam morosior,

    Suet. Caes. 45:

    victum indifferens,

    id. ib. 53:

    deos ac religiones neglegentior,

    id. Tib. 69:

    administrationem imperii vacuus,

    id. Dom. 3 al.:

    summa scelera distentum,

    Tac. A. 16, 8 fin.:

    adfectationem Germanicae originis ultro ambitiosi,

    id. G. 28:

    excessus otiosus,

    id. Or. 22:

    se animati,

    Just. 14, 1, 3 al. —
    3.
    Upon verbs facetum quoque non tantum circa ridicula opinor consistere, Quint. 6, 3, 19:

    hoc disputatum est,

    id. 1, 5, 34:

    priores erratur,

    id. 2, 5, 26:

    formas litterarum haerere,

    id. 1, 1, 21, cf. id. 5, 10, 114; Suet. Aug. 71. res tenues morari, Quint 1, 1, 35:

    consilium elegendi successoris in duas factiones scindebantur,

    Tac. H. 1, 13:

    Medeam, Thyestem (tragoedias) tempus consumas,

    id. Or. 3:

    successorem omnia ordinari,

    Suet. Claud. 45:

    ceremonias, item circa omnium ordinum statum quaedam correxit,

    id. ib. 22.
    Circa very rarely follows its case:

    quem circa,

    Cic.
    Verr. 2, 4, 48, § 107; Ov. A. A. 2, 577; id..3, 668; cf. circum, II. fin.
    2.
    Circa, ae, v. Circe.

    Lewis & Short latin dictionary > circa

  • 29 Damasippus

    Dămăsippus, i, m., Damasippos (tamer of horses),
    I.
    Prætor 672 A. U. C., a follower of Marius, who acted with great cruelty towards the adherents of Sylla; afterwards put to death by order of Sylla, Sall. C. 51, 32; Vell. 2, 26, 2; Cic. Fam. 9, 21, 3.—
    II.
    A surname in the gens Licinia, Caes. B. C. 2, 44; Cic. Fam. 7, 23, 2 sq.; id. Att. 12, 29 fin.; 33, 1 al.—
    III. IV.
    Name of an actor, Juv. 8, 147.

    Lewis & Short latin dictionary > Damasippus

  • 30 Decentiaci

    Dĕcentĭus, ĭi, m., a general of Magnentius, Amm. 15, 6, 4; 16, 12, 5; Eutr. 10, 7.— Dĕcentĭăcus, a, um, adj., pertaining to Decentius.—Subst.: Dĕcen-tiăci, ōrum, m., his adherents, Amm. 18, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Decentiaci

  • 31 Decentiacus

    Dĕcentĭus, ĭi, m., a general of Magnentius, Amm. 15, 6, 4; 16, 12, 5; Eutr. 10, 7.— Dĕcentĭăcus, a, um, adj., pertaining to Decentius.—Subst.: Dĕcen-tiăci, ōrum, m., his adherents, Amm. 18, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Decentiacus

  • 32 Decentius

    Dĕcentĭus, ĭi, m., a general of Magnentius, Amm. 15, 6, 4; 16, 12, 5; Eutr. 10, 7.— Dĕcentĭăcus, a, um, adj., pertaining to Decentius.—Subst.: Dĕcen-tiăci, ōrum, m., his adherents, Amm. 18, 9, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Decentius

  • 33 Epicurei

    Epĭcūrus, i, m., = Epikouros, the famous Greek philosopher of Gargettus, in Attica, the author of the Epicurean philosophy, so called after him, which assumed pleasure to be the highest good, Cic. Fin. 1, 9, 29; 2, 2 sq.; id. Ac. 2, 42; id. Tusc. 1, 34; 2, 3, 8 et saep.—Deriv.,
    II.
    Epĭcūrēus, a, um, adj., of Epicurus, Epicurean:

    medicamenta doloris,

    i. e. pleasure, Cic. Fin. 2, 7 fin.:

    secta,

    Suet. Gram. 8.—More freq. subst.: Epĭcūrēi, ōrum, m., the adherents of the Epicurean philosophy, Epicureans, Cic. Fin. 1, 7, 25; 2, 25, 81; id. Tusc. 1, 31, 77; Vulg. Act. 17, 18 et saep.—In sing., Quint. 6, 3, 78; Suet. Gram. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicurei

  • 34 Epicureus

    Epĭcūrus, i, m., = Epikouros, the famous Greek philosopher of Gargettus, in Attica, the author of the Epicurean philosophy, so called after him, which assumed pleasure to be the highest good, Cic. Fin. 1, 9, 29; 2, 2 sq.; id. Ac. 2, 42; id. Tusc. 1, 34; 2, 3, 8 et saep.—Deriv.,
    II.
    Epĭcūrēus, a, um, adj., of Epicurus, Epicurean:

    medicamenta doloris,

    i. e. pleasure, Cic. Fin. 2, 7 fin.:

    secta,

    Suet. Gram. 8.—More freq. subst.: Epĭcūrēi, ōrum, m., the adherents of the Epicurean philosophy, Epicureans, Cic. Fin. 1, 7, 25; 2, 25, 81; id. Tusc. 1, 31, 77; Vulg. Act. 17, 18 et saep.—In sing., Quint. 6, 3, 78; Suet. Gram. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicureus

  • 35 Epicurus

    Epĭcūrus, i, m., = Epikouros, the famous Greek philosopher of Gargettus, in Attica, the author of the Epicurean philosophy, so called after him, which assumed pleasure to be the highest good, Cic. Fin. 1, 9, 29; 2, 2 sq.; id. Ac. 2, 42; id. Tusc. 1, 34; 2, 3, 8 et saep.—Deriv.,
    II.
    Epĭcūrēus, a, um, adj., of Epicurus, Epicurean:

    medicamenta doloris,

    i. e. pleasure, Cic. Fin. 2, 7 fin.:

    secta,

    Suet. Gram. 8.—More freq. subst.: Epĭcūrēi, ōrum, m., the adherents of the Epicurean philosophy, Epicureans, Cic. Fin. 1, 7, 25; 2, 25, 81; id. Tusc. 1, 31, 77; Vulg. Act. 17, 18 et saep.—In sing., Quint. 6, 3, 78; Suet. Gram. 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Epicurus

  • 36 factio

    factĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    A making, doing, preparing (very rare):

    tabulae, quas is instituisset, cui testamenti factio nulla est,

    the right of making a will, Cic. Top. 11, 50; cf.:

    factionem testamenti habere,

    id. Fam. 7, 21:

    quae haec factio est?

    conduct, dealing, proceeding, Plaut. Rud. 5, 3, 15; id. Bacch. 4, 8, 2.—
    II.
    (Acc. to facio, II. B.; lit., a taking part or siding with any one; hence concr.) A company of persons associated or acting together, a class, order, sect, faction, party (syn.: pars, partes, causa, rebellio, perduellio, seditio).
    A.
    In gen. (rare): cum vostris nostra non est aequa factio;

    Affinitatem vobis aliam quaerite,

    i. e. family, rank, Plaut. Trin. 2, 4, 51; cf.:

    neque nos factione tanta, quanta tu, sumus,

    id. Cist. 2, 1, 17; id. Trin. 2, 4, 66; 90; 96; id. Aul. 2, 1, 45: utrimque factiones tibi pares, Cato ap. Charis. p. 198 P.: alia (medicorum) factio coepit in Sicilia, i. e. class or school, Plin. 29, 1, 4, § 5:

    est et alia magices factio, a Mose pendens,

    id. 30, 1, 2, § 11:

    lascivientium,

    Vulg. Amos, 6, 7.—
    B.
    In partic., a company of political adherents or partisans, a party, side, faction (class.;

    among the republican Romans usually with the odious accessory notion of oligarchical): in Gallia non solum in omnibus civitatibus atque in omnibus pagis partibusque, sed paene etiam in singulis domibus factiones sunt, earumque factionum principes sunt, qui, etc.,

    divisions, factions, Caes. B. G. 6, 11, 2 sq.:

    paucorum factione oppressus,

    id. B. C. 1, 22, 5; cf.:

    in qua (Scaevolae oratione) invidia incitatur in judicum et in accusatorum factionem,

    Cic. Brut. 44, 164:

    haec inter bonos amicitia, inter malos factio est,

    Sall. J. 31, 15:

    conspiratis factionum partibus,

    Phaedr. 1, 2, 4:

    per vim et factionem,

    Cic. Att. 7, 9, 4:

    triginta illorum consensus et factio,

    i. e. oligarchy, Cic. Rep. 1, 28; cf.:

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio: sed vocantur illi optimates,

    id. ib. 3, 14; 1, 44; cf.

    also: ut exsistat ex rege dominus, ex optimatibus factio, ex populo turba et confusio,

    id. ib. 1, 45:

    in factionis potestate,

    id. ib. 3, 32:

    principem factionis ad Philippum trahentium res,

    Liv. 32, 19, 2; Tac. H. 1, 13; Suet. Claud. 13.—
    2.
    Scenic t. t., a division, company, or party of charioteers at the Roman races (of which there were four, named after their colors:

    albata, prasina, russata, veneta),

    Suet. Calig. 55; id. Vit. 7; 14; id. Dom. 7; Inscr. Orell. 2593; cf. Fest. p. 86 Müll.; and Anthon's Dict. of Antiq. p. 256.—Also of pantomimes, Suet. Ner. 16; and:

    domini factionum = factionarii,

    id. ib. 5; 22; Lampr. Com. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > factio

  • 37 Flavius

    Flāvĭus, a, the name of a Roman gens:

    gens Flavia,

    Suet. Vesp. 1; Mart. 9, 2, 8.— So in partic. Cn. Flavius, the scribe of the pontifiex maximus, Appius Caecus, who published the Fasti, Liv. 9, 46, 1 sqq.; Plin. 33, 1, 6, § 17;

    v. fasti. From the gens Flavia were descended the emperors Vespasian, Titus, and Domitian,

    Suet. Vesp. 1.— Hence poet., Flavius ultimus for Domitianus, Juv. 4, 37.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flā-vĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius:

    templa,

    i. e. built by Domitian, Mart. 9, 4, 12; 9, 35, 2.—
    B.
    Flāvĭālis, e, adj., of or belonging to the college of priests for the Flavian family, instituted by Domitian, Flavial-:

    FLAMEN,

    Inscr. Orell. 2220:

    PONTIFEX,

    ib. 3672:

    COMES,

    ib. 3162:

    SEXVIR,

    ib. 3726:

    XVVIRI,

    ib. 2375:

    assidentibus Diali sacerdote et collegio Flavialium,

    Suet. Dom. 4.—
    C.
    Flāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius, Flavian: jus civile, named after Cn. Flavius, the publisher [p. 758] of the Fasti, Dig. 1, 2, 2, § 7:

    partes,

    i. e. the adherents of Vespasian, Tac. H. 2, 67; 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Flavius

  • 38 mei

    mĕus, a, um (voc. meus for mi:

    proice tela manu, sanguis meus,

    Verg. A. 6, 835:

    Lolli meus,

    Sid. Ep. 1, 9; and:

    domine meus,

    id. ib. 4, 10; gen. plur meūm for meorum:

    pietas majorum meūm,

    Plaut. Cas. 2, 6, 66:

    meapte,

    Ter. Heaut. 4, 3, 8:

    meopte,

    Plaut. Most. 1, 2, 77:

    meāmet,

    id. Poen. 1, 3, 37; Sall. J. 85, 24; archaic form MIVS: MIEIS MORIBVS, Monum. Scip. in Inscr. Orell. 554; and mis = meis: ingens cura'st mis concordibus aequiperare, Enn. ap. Prisc. p. 955 P.; cf. Vahl. Enn. Ann. v. 131, p. 21), pron. possess. [me], my, mine, belonging to me, my own:

    haec ero dicam meo,

    Plaut. Am. 1, 1, 304:

    carnifex,

    Ter. And. 4, 1, 27:

    discriptio,

    made by me, Cic. Sen. 17, 59:

    crimen,

    against me, what I am blamed for, App. Mag. 10 init. p. 279:

    non mea est simulatio,

    is not my way, Ter. Heaut. 4, 5, 34:

    tempestate meā,

    in my day, Juv. 4, 140: meus sum, I am myself, in my right senses:

    pavidum gelidumque trementi Corpore, vixque meum firmat deus,

    Ov. M. 3, 689:

    quod quidem ego facerem, nisi plane esse vellem meus,

    quite independent, Cic. Leg. 2, 7, 17:

    vindicta postquam meus a praetore recessi,

    my own master, free, Pers. 5, 88: meus est, he is mine, I have him, have caught him, he is in my power:

    meus hic est: hamum vorat,

    Plaut. Curc. 3, 61:

    meus illic homost,

    id. Mil. 2, 3, 63; id. Ps. 1, 3, 147; id. Bacch. 1, 1, 70:

    hic homo meus est,

    id. Ps. 4, 7, 21:

    vicimus: en! meus est, exclamat Nāis,

    Ov. M. 4, 356: meus, my, my own, my dear, my beloved:

    Nero meus mirificas apud me tibi gratias agit,

    Cic. Fam. 13, 64, 1:

    civis,

    my fellow-citizen, Juv. 12, 121.—With apposite gen.:

    cui nomen meum absentis honori fuisset,

    Cic. Planc. 10, 26:

    quod meum factum dictumve consulis gravius quam tribuni audistis?

    Liv. 7, 40, 9. ut mea defunctae molliter ossa cubent, Ov. Am. 1, 8, 108.— Absol.: mĕi, ōrum, m., my friends or relatives, my adherents, my followers:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    flamma extrema meorum,

    Verg. A. 2, 431: meus homo, or simply meus, i. e. this silly fellow of mine:

    homo meus se in pulpito Totum prosternit,

    Phaedr. 5, 7, 32: at legatus meus ad emendum modo proficiscitur, Auct. Decl. Quint. 12, 18:

    stupor,

    this blockhead of mine, Cat. 17, 21: mea and mea tu, my love, my darling:

    mea Pythias,

    Ter. Eun. 4, 3, 14:

    mea tu,

    id. Ad. 3, 1, 2:

    o mea,

    Ov. M. 14, 761.— Voc.: mi, my dear! my beloved! o mi Aeschine, o mi germane! Ter. Ad. 2, 4, 4.—With the fem.:

    mi soror,

    App. M. 5, p. 166, 3; 4, p. 155, 6;

    8, p. 205, 2: mi domina,

    Hier. Ep. 22, 1:

    mi catella,

    id. ib. 2:

    mi virgo,

    id. ib. 17.—In plur.:

    mi homines, mi spectatores,

    dear people, good spectators, Plaut. Cist. 4, 2, 8.— Neutr. absol.: mĕum, i, n., mine: quod subrupuisti meum, my property, i. e. my daughter, Plaut. Aul. 4, 10, 29; cf.

    meam,

    id. ib. v. 14; 26: meum est, it is my affair, my concern, my duty, my custom:

    non est mentiri meum,

    Ter. Heaut. 3, 2, 38:

    puto esse meum, quid sentiam, exponere,

    Cic. Fam. 6, 5.—
    2.
    Plur.:

    fundite quae mea sunt, cuncta,

    Juv. 12, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > mei

  • 39 meus

    mĕus, a, um (voc. meus for mi:

    proice tela manu, sanguis meus,

    Verg. A. 6, 835:

    Lolli meus,

    Sid. Ep. 1, 9; and:

    domine meus,

    id. ib. 4, 10; gen. plur meūm for meorum:

    pietas majorum meūm,

    Plaut. Cas. 2, 6, 66:

    meapte,

    Ter. Heaut. 4, 3, 8:

    meopte,

    Plaut. Most. 1, 2, 77:

    meāmet,

    id. Poen. 1, 3, 37; Sall. J. 85, 24; archaic form MIVS: MIEIS MORIBVS, Monum. Scip. in Inscr. Orell. 554; and mis = meis: ingens cura'st mis concordibus aequiperare, Enn. ap. Prisc. p. 955 P.; cf. Vahl. Enn. Ann. v. 131, p. 21), pron. possess. [me], my, mine, belonging to me, my own:

    haec ero dicam meo,

    Plaut. Am. 1, 1, 304:

    carnifex,

    Ter. And. 4, 1, 27:

    discriptio,

    made by me, Cic. Sen. 17, 59:

    crimen,

    against me, what I am blamed for, App. Mag. 10 init. p. 279:

    non mea est simulatio,

    is not my way, Ter. Heaut. 4, 5, 34:

    tempestate meā,

    in my day, Juv. 4, 140: meus sum, I am myself, in my right senses:

    pavidum gelidumque trementi Corpore, vixque meum firmat deus,

    Ov. M. 3, 689:

    quod quidem ego facerem, nisi plane esse vellem meus,

    quite independent, Cic. Leg. 2, 7, 17:

    vindicta postquam meus a praetore recessi,

    my own master, free, Pers. 5, 88: meus est, he is mine, I have him, have caught him, he is in my power:

    meus hic est: hamum vorat,

    Plaut. Curc. 3, 61:

    meus illic homost,

    id. Mil. 2, 3, 63; id. Ps. 1, 3, 147; id. Bacch. 1, 1, 70:

    hic homo meus est,

    id. Ps. 4, 7, 21:

    vicimus: en! meus est, exclamat Nāis,

    Ov. M. 4, 356: meus, my, my own, my dear, my beloved:

    Nero meus mirificas apud me tibi gratias agit,

    Cic. Fam. 13, 64, 1:

    civis,

    my fellow-citizen, Juv. 12, 121.—With apposite gen.:

    cui nomen meum absentis honori fuisset,

    Cic. Planc. 10, 26:

    quod meum factum dictumve consulis gravius quam tribuni audistis?

    Liv. 7, 40, 9. ut mea defunctae molliter ossa cubent, Ov. Am. 1, 8, 108.— Absol.: mĕi, ōrum, m., my friends or relatives, my adherents, my followers:

    ego meorum solus sum meus,

    Ter. Phorm. 4, 1, 21:

    flamma extrema meorum,

    Verg. A. 2, 431: meus homo, or simply meus, i. e. this silly fellow of mine:

    homo meus se in pulpito Totum prosternit,

    Phaedr. 5, 7, 32: at legatus meus ad emendum modo proficiscitur, Auct. Decl. Quint. 12, 18:

    stupor,

    this blockhead of mine, Cat. 17, 21: mea and mea tu, my love, my darling:

    mea Pythias,

    Ter. Eun. 4, 3, 14:

    mea tu,

    id. Ad. 3, 1, 2:

    o mea,

    Ov. M. 14, 761.— Voc.: mi, my dear! my beloved! o mi Aeschine, o mi germane! Ter. Ad. 2, 4, 4.—With the fem.:

    mi soror,

    App. M. 5, p. 166, 3; 4, p. 155, 6;

    8, p. 205, 2: mi domina,

    Hier. Ep. 22, 1:

    mi catella,

    id. ib. 2:

    mi virgo,

    id. ib. 17.—In plur.:

    mi homines, mi spectatores,

    dear people, good spectators, Plaut. Cist. 4, 2, 8.— Neutr. absol.: mĕum, i, n., mine: quod subrupuisti meum, my property, i. e. my daughter, Plaut. Aul. 4, 10, 29; cf.

    meam,

    id. ib. v. 14; 26: meum est, it is my affair, my concern, my duty, my custom:

    non est mentiri meum,

    Ter. Heaut. 3, 2, 38:

    puto esse meum, quid sentiam, exponere,

    Cic. Fam. 6, 5.—
    2.
    Plur.:

    fundite quae mea sunt, cuncta,

    Juv. 12, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > meus

  • 40 Mopsiani

    Mopsĭāni or Mopsĭi, ōrum, m., the adherents of Mopsus, in the city of Compsa, during the second Punic war, Liv. 23, 1, 2; 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Mopsiani

См. также в других словарях:

  • Adherents.com — is a website that aims to collect and present information about religion including churches, denominations, religious bodies, faith groups, tribes, cultures, movements, ultimate concerns, etc. As of July 2006, the site contains approximately… …   Wikipedia

  • Adherents.com — est un site internet créé en 1998 et dont le but est de collecter et présenter des informations de démographie religieuse. Il constitue la plus importante base de données librement accessible en ligne sur ce sujet[1]. En janvier 2010, il contient …   Wikipédia en Français

  • Adherents directs de l'UDF — Adhérents directs de l UDF Les adhérents directs de l UDF regroupaient, sous le sigle UDF AD tous les membres de l UDF n adhérant pas à l une des formations de la Confédération. Une tentative de fusion avec le Parti radical valoisien au sein d un …   Wikipédia en Français

  • Adhérents Directs De L'UDF — Les adhérents directs de l UDF regroupaient, sous le sigle UDF AD tous les membres de l UDF n adhérant pas à l une des formations de la Confédération. Une tentative de fusion avec le Parti radical valoisien au sein d un mouvement baptisé Réforme… …   Wikipédia en Français

  • Adhérents Directs de l'UDF — Les adhérents directs de l UDF regroupaient, sous le sigle UDF AD tous les membres de l UDF n adhérant pas à l une des formations de la Confédération. Une tentative de fusion avec le Parti radical valoisien au sein d un mouvement baptisé Réforme… …   Wikipédia en Français

  • Adhérents directs de l'udf — Les adhérents directs de l UDF regroupaient, sous le sigle UDF AD tous les membres de l UDF n adhérant pas à l une des formations de la Confédération. Une tentative de fusion avec le Parti radical valoisien au sein d un mouvement baptisé Réforme… …   Wikipédia en Français

  • Adherents of All Religions by Seven Continental Areas, Mid-1993 — ▪ Table Latin Northern Africa Asia Europe America America Oceania Eurasia World % Countries Christians 341,208,000 300,383,000 409,653,000 443,056,000 241,147,000 22,686,000 111,618,000 1,869,751,000 33.5 270 Roman Catholics 128,167,000… …   Universalium

  • Adhérents directs de l'UDF — Les adhérents directs de l UDF regroupaient, sous le sigle UDF AD tous les membres de l UDF n adhérant pas à l une des formations de la Confédération. Une tentative de fusion avec le Parti radical valoisien au sein d un mouvement baptisé Réforme… …   Wikipédia en Français

  • adherents — ad her·ent || É™rÉ™nt n. supporter; follower, devotee adj. sticking, clinging; modifying a noun (Grammar) …   English contemporary dictionary

  • adherents —  Приверженцы …   Вестминстерский словарь теологических терминов

  • Religious Adherents in the United States of America, AD 1900-2000 — ▪ 2001 Religious Adherents in the United States of America, AD 1900 2000     Year       Annual change, 1990 1995       1900 % mid 1970 % mid 1990 % Natural Conversion Total Rate (%) mid 1995 % mid 2000 % …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»