Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

acclamation

  • 1 acclamatio

    acclāmātĭo (adclāmātĭo), ōnis, f. [st1]1 [-] cris à l'adresse de qqn; acclamation [en bonne part].    - Liv. 31, 15, 2 ; Curt. 7, 2, 7; 9, 4, 23 ; Quint. 8, 3, 3 ; Plin. Ep. 1, 8, 17. [st1]2 [-] clameur hostile, huée.    - Cic. Att. 1, 16, 4 ; Q. 2, 3, 2.    - acclamatio adversa populi, Cic. de Or. 2, 239: cris hostiles du peuple. [st1]3 [-] action de crier.    - Her. 3, 21. [st1]4 [-] rhét. exclamation.    - Quint. 8, 5, 11.
    * * *
    acclāmātĭo (adclāmātĭo), ōnis, f. [st1]1 [-] cris à l'adresse de qqn; acclamation [en bonne part].    - Liv. 31, 15, 2 ; Curt. 7, 2, 7; 9, 4, 23 ; Quint. 8, 3, 3 ; Plin. Ep. 1, 8, 17. [st1]2 [-] clameur hostile, huée.    - Cic. Att. 1, 16, 4 ; Q. 2, 3, 2.    - acclamatio adversa populi, Cic. de Or. 2, 239: cris hostiles du peuple. [st1]3 [-] action de crier.    - Her. 3, 21. [st1]4 [-] rhét. exclamation.    - Quint. 8, 5, 11.
    * * *
        Acclamatio, Verbale. Cic. Tel escriement, ou escri, Acclamation, Huee.

    Dictionarium latinogallicum > acclamatio

  • 2 acclamo

    acclāmo (adclāmo), āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] pousser des cris à l'adresse de qqn ou de qqch, pour protester ou blâmer.    - [abst] acclamatur Cic. Pis. 65, on pousse des cris hostiles.    - non metuo, ne mihi adclametis, Cic. Brut. 73: je ne crains pas que vous vous récriiez contre moi.    - cf. Cic. Verr. 2, 48; Liv. 34, 37, 3.    - acclamare alicui, Cic. Br. 256: se récrier contre qqn, huer qqn.    - cf. Cic. Mur. 18 ; Sen. Ep. 47, 13.    - acclamare + prop. inf.: crier en réponse que, protester que. --- Cic. Caec. 28. [st1]2 [-] pousser des cris d'approbation, de joie, acclamer.    - ei adclamatum est, Plin. Ep. 4, 9, 18: il fut salué par des acclamations. --- Suet. Claud. 27; Dom. 13.    - populus et miles Neroni Othoni adclamavit, Tac. H. 1, 78: le peuple et le soldat crièrent: "vive Néron Othon". [st1]3 [-] répondre par des cris.    - adclamatur « recita, recita » Sen. Ep. 95, 2: en réponse s'élèvent les cris: "lis, lis".    - adclamare + prop. inf.: répondre par acclamation que. --- Liv. 34, 50, 4.    - acclamare ut, Tac. An. 1, 19: en réponse demander à grands cris que... [st1]4 [-] avec acc. de la chose criée crier à l'adresse de qqn.    - servatorem liberatoremque acclamare, Liv. 34, 50, 9: proclamer qqn sauveur et libérateur.    - nocentem acclamare, Tac. An. 1, 44: par ses cris désigner qqn comme coupable.
    * * *
    acclāmo (adclāmo), āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] pousser des cris à l'adresse de qqn ou de qqch, pour protester ou blâmer.    - [abst] acclamatur Cic. Pis. 65, on pousse des cris hostiles.    - non metuo, ne mihi adclametis, Cic. Brut. 73: je ne crains pas que vous vous récriiez contre moi.    - cf. Cic. Verr. 2, 48; Liv. 34, 37, 3.    - acclamare alicui, Cic. Br. 256: se récrier contre qqn, huer qqn.    - cf. Cic. Mur. 18 ; Sen. Ep. 47, 13.    - acclamare + prop. inf.: crier en réponse que, protester que. --- Cic. Caec. 28. [st1]2 [-] pousser des cris d'approbation, de joie, acclamer.    - ei adclamatum est, Plin. Ep. 4, 9, 18: il fut salué par des acclamations. --- Suet. Claud. 27; Dom. 13.    - populus et miles Neroni Othoni adclamavit, Tac. H. 1, 78: le peuple et le soldat crièrent: "vive Néron Othon". [st1]3 [-] répondre par des cris.    - adclamatur « recita, recita » Sen. Ep. 95, 2: en réponse s'élèvent les cris: "lis, lis".    - adclamare + prop. inf.: répondre par acclamation que. --- Liv. 34, 50, 4.    - acclamare ut, Tac. An. 1, 19: en réponse demander à grands cris que... [st1]4 [-] avec acc. de la chose criée crier à l'adresse de qqn.    - servatorem liberatoremque acclamare, Liv. 34, 50, 9: proclamer qqn sauveur et libérateur.    - nocentem acclamare, Tac. An. 1, 44: par ses cris désigner qqn comme coupable.
    * * *
        Acclamo, acclamas, pen. prod. acclamare, Ex ad, et clamo compositum est. Cic. S'escrier plusieurs ensemble en signification de faveur, ou de desplaisance, et mal contentement.

    Dictionarium latinogallicum > acclamo

  • 3 clamor

    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
    clāmŏr, ōris, m. [clamo]    - arch. clāmōs; cf. arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13. [st1]1 [-] cri (de l'homme et de l'animal), clameur.    - clamorem facere, Plaut. Bac. 874: jeter des cris, faire du bruit.    - clamorem profundere, Cic. Flac. 15: pousser un cri.    - mergi clamorem ferunt, Virg. BG. 1, 362: les plongeons poussent des cris. [st1]2 [-] cri favorable, cri de joie, acclamation.    - Hortensius clamores efficiebat adulescens, Cic. Br. 327: Hortensius dans sa jeunesse soulevait les acclamations.    - populus hos, rursus illos clamore et plausu fovebat, Tac. H. 3: le peuple encourageait tantôt ceux-ci, tantôt ceux-là, par des acclamations et des applaudissements.    - clamore secundo, Virg. En. 5, 491: sous les acclamations.    - clamorem mereri, Quint.: mériter les acclamations.    - clamores captare, Sen.: rechercher les acclamations. [st1]3 [-] cri de guerre.    - Liv. 4, 37, 9 [st1]4 [-] cri hostile, huée, vocifération.    - aliquem clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: poursuivre qqn de huées, d'insultes et de sifflets. [st1]5 [-] bruit, mugissement (des êtres inanimés).    - ter scopuli clamorem dedere, Virg. En. 3, 566: trois fois les rochers retentirent.    - clamor montium vicinaeque silvae, Hor. O. 3, 29, 39: le murmure des monts et des bois voisins.
    * * *
        Clamor, clamoris. Plin. Cri, Clameur, Huee.
    \
        Montium clamor. Horat. Le bruit que les eaues et torrens font parmi les montaignes.
    \
        Acutissimus clamor. Cic. Cri hault et cler.
    \
        Blandus clamor. Ouid. Cri ou brayement de petit enfant.
    \
        Caecus clamor. Valer. Flac. Cri confus quand plusieurs crient ensemble, l'un gros, l'autre gresle, l'un hault, l'autre bas.
    \
        Dissonus. Stat. Discordant.
    \
        Immensum clamorem tollere. Virgil. Crier à haulte voix.
    \
        Nouus clamor accidit. Liu. Est survenu, est advenu.
    \
        Varius clamor. Claud. Confus et tumultueux.
    \
        Adiicere clamorem. Tacit. Jecter ung cri.
    \
        Affligi clamore. Cic. Estre estonné et vaincu à force de crier.
    \
        Dare clamorem. Virg. Crier. Bruire.
    \
        Efficere clamorem. Cic. Crier.
    \
        It clamor caelo. Virg. Le cri va jusques au ciel.
    \
        Fatiscere clamore. Stat. Tant crier qu'on en soit las et recreu.
    \
        Clamore conuitioque iactari. Cic. Estre vexé et tormenté de clameurs et injures.
    \
        Incoeptus clamor frustratur hiantes. Virgil. Ils ouvrent la bouche pour crier, mais ils ne peuvent.
    \
        Incendit clamore nemus. Stat. Remplit la forest de cri.
    \
        Insequi clamore ac minis. Cic. Poursuyvre en criant et menaceant.
    \
        Integratus clamor. Stat. Recommencé.
    \
        Obstrepi clamore. Cic. Estre troublé et empesché par quelque cri.
    \
        Petere locum aliquem clamore. Virg. Avec cri, En criant.
    \
        Premere clamorem. Ouid. Se taire, Cesser de faire bruit.
    \
        Premere clamore ad retia ceruum. Virgil. Par force de crier contraindre le cerf se jecter dedens les rets.
    \
        Redintegratus clamor. Liu. Renouvelé, Recommencé.
    \
        Reuocare aliquem cum clamore. Virgil. Rappeler.
    \
        Sublatus clamor. Liu. Hault cri.
    \
        Tollere clamorem. Liu. Crier à haulte voix.
    \
        Vocare clamoribus hostem. Virg. Provoquer.

    Dictionarium latinogallicum > clamor

  • 4 reclamatio

    rĕclāmātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] Cic. approbation (manifestée par des cris), acclamation. [st2]2 [-] Apul. désapprobation (manifestée par des cris), protestations.
    * * *
    rĕclāmātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] Cic. approbation (manifestée par des cris), acclamation. [st2]2 [-] Apul. désapprobation (manifestée par des cris), protestations.
    * * *
        Reclamatio, Verbale. Cic. Criement à l'encontre de quelque chose, Reclamation, Repugnance, Contredict.

    Dictionarium latinogallicum > reclamatio

  • 5 conclāmātiō

        conclāmātiō ōnis, f    [conclamo], a loud shout, acclamation: exercitūs, Cs.— Plur, outcries, Ta.
    * * *
    shouting/crying together (usu. grief); acclamation; loud shouting, shout (L+S)

    Latin-English dictionary > conclāmātiō

  • 6 imperator

    impĕrātŏr, ōris, m. [impero] [st2]1 [-] celui qui commande, chef, maître. [st2]2 [-] chef d'armée, général en chef. [st2]3 [-] impérator (titre d’honneur donné par les soldats au général victorieux). [st2]4 [-] empereur (depuis Jules César, titre du chef de l'Etat).    - arch. induperator.
    * * *
    impĕrātŏr, ōris, m. [impero] [st2]1 [-] celui qui commande, chef, maître. [st2]2 [-] chef d'armée, général en chef. [st2]3 [-] impérator (titre d’honneur donné par les soldats au général victorieux). [st2]4 [-] empereur (depuis Jules César, titre du chef de l'Etat).    - arch. induperator.
    * * *
        Imperator, pen. prod. imperatoris. Plaut. Qui a droict et puissance ou authorité de commander, Chef de guerre, Empereur, Imperateur, Chef d'armee.
    \
        Imperatores. Cic. Touts chefs d'armes, qui avoyent ce tiltre ou par l'ordonnance du peuple, ou par l'authorité du Senat, ou par une joyeuse acclamation de leur armee apres avoir faict quelque beau faict de guerre sur les ennemis.
    \
        Victor et imperator omnium gentium Populus Romanus. Cic. Dominateur.
    \
        Imperator viate et necis. Plin. Gouverneur, Qui ha en sa puissance nostre vie et nostre mort.

    Dictionarium latinogallicum > imperator

  • 7 adclāmātĭo

    acclāmātĭo (adclāmātĭo), ōnis, f. [st1]1 [-] cris à l'adresse de qqn; acclamation [en bonne part].    - Liv. 31, 15, 2 ; Curt. 7, 2, 7; 9, 4, 23 ; Quint. 8, 3, 3 ; Plin. Ep. 1, 8, 17. [st1]2 [-] clameur hostile, huée.    - Cic. Att. 1, 16, 4 ; Q. 2, 3, 2.    - acclamatio adversa populi, Cic. de Or. 2, 239: cris hostiles du peuple. [st1]3 [-] action de crier.    - Her. 3, 21. [st1]4 [-] rhét. exclamation.    - Quint. 8, 5, 11.

    Dictionarium latinogallicum > adclāmātĭo

  • 8 adclāmo

    acclāmo (adclāmo), āre, āvi, ātum - intr. - [st1]1 [-] pousser des cris à l'adresse de qqn ou de qqch, pour protester ou blâmer.    - [abst] acclamatur Cic. Pis. 65, on pousse des cris hostiles.    - non metuo, ne mihi adclametis, Cic. Brut. 73: je ne crains pas que vous vous récriiez contre moi.    - cf. Cic. Verr. 2, 48; Liv. 34, 37, 3.    - acclamare alicui, Cic. Br. 256: se récrier contre qqn, huer qqn.    - cf. Cic. Mur. 18 ; Sen. Ep. 47, 13.    - acclamare + prop. inf.: crier en réponse que, protester que. --- Cic. Caec. 28. [st1]2 [-] pousser des cris d'approbation, de joie, acclamer.    - ei adclamatum est, Plin. Ep. 4, 9, 18: il fut salué par des acclamations. --- Suet. Claud. 27; Dom. 13.    - populus et miles Neroni Othoni adclamavit, Tac. H. 1, 78: le peuple et le soldat crièrent: "vive Néron Othon". [st1]3 [-] répondre par des cris.    - adclamatur « recita, recita » Sen. Ep. 95, 2: en réponse s'élèvent les cris: "lis, lis".    - adclamare + prop. inf.: répondre par acclamation que. --- Liv. 34, 50, 4.    - acclamare ut, Tac. An. 1, 19: en réponse demander à grands cris que... [st1]4 [-] avec acc. de la chose criée crier à l'adresse de qqn.    - servatorem liberatoremque acclamare, Liv. 34, 50, 9: proclamer qqn sauveur et libérateur.    - nocentem acclamare, Tac. An. 1, 44: par ses cris désigner qqn comme coupable.

    Dictionarium latinogallicum > adclāmo

  • 9 clāmor

        clāmor ōris, m    [1 CAL-], a loud call, shout, cry: clamorem audivi, T.: tollere: ad aethera, V.: profundere: compesce, H.: magnus, S.: ingens, V.: nauticus, V.: it clamor eaelo, V. — A friendly shout, acclamation, applause: secundus, V.: coronae, H.—A hostile call, clamor, shout, C. —Of birds or insects, a cry, sound: gruum, mergorum, V.: apum, V.—A noise, sound, echo: scopuli clamorem dedere, V.: montium, H.
    * * *
    shout, outcry/protest; loud shouting (approval/joy), applause; clamor/noise/din; war-cry, battle-cry; roar (thunder/surf); cry of fear/pain/mourning; wailing

    Latin-English dictionary > clāmor

  • 10 cōn-sonō

        cōn-sonō uī, —, āre,    to sound together, sound aloud, re-echo, ring, resound: plausu Consonat nemus, V.: adsensu populi Regia, O.: consonante clamore, by acclamation, L.

    Latin-English dictionary > cōn-sonō

  • 11 favor

        favor ōris, m    [FAV-], favor, good-will, inclination, partiality: favore populi duci: exercitūs, Ta.: illi favorem humilitas addiderat, S.: Voleronem amplexa favore plebs, L.— Praise, approval, applause: Vatum, H.: suis non respondere favorem meritis, H.— Acclamation, applause: quem favorem secum in scenam attulit?: iam favor mentes tenet, Ph.: magno palma favore datur, O.
    * * *
    favor, goodwill; bias; applause

    Latin-English dictionary > favor

  • 12 prō-nūntiō

        prō-nūntiō āvī, ātus, āre,    to make publicly known, publish, proclaim, announce: decretum: leges: in vendundo eam rem, disclose: amplius de consili sententiā: palam de sellā, sese eius nomen recepturum.—To utter, render, pronounce, decide: sententiam, deliver judgment: graviore sententiā pronuntiatā, Cs.: iudex ita pronuntiavit, decided.—To proclaim, give word, announce, fix, order: proelio in posterum diem pronuntiato, L.: iusserunt pronuntiare, ut impedimenta relinquerent, Cs.: ne quis ab loco discederet, Cs.: pronuntiatur, primā luce ituros, Cs.—In the senate, to formulate, announce, put to vote: Sententiam Calidi, Cs.—To hold out, promise, proclaim, offer: Plancium pronuntiasse, divisisse: praemia militi, L.: pecuniam.—To proclaim, choose by acclamation: eos praetores, L.—To recite, rehearse, declaim, deliver, pronounce: versūs multos uno spiritu: memoriter multa.—To tell, announce, relate, narrate, report, assert: mercatores quibus ex regionibus veniant, pronuntiare cogunt, Cs.: iam capta castra, Cs.

    Latin-English dictionary > prō-nūntiō

  • 13 acclamatio

    acclamation, shout (of comment/approval/disapproval); crying against; brawling

    Latin-English dictionary > acclamatio

  • 14 adclamatio

    acclamation, shout (of comment/approval/disapproval); crying against; brawling

    Latin-English dictionary > adclamatio

  • 15 clamor

    clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].
    I.
    A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):

    facere clamorem,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33:

    tollere,

    id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:

    tollere in caelum,

    id. ib. 11, 745:

    ad aethera,

    id. ib. 2, 338; cf.:

    clamorem mittere ad sidera,

    Stat. Th. 12, 521:

    edere,

    Cic. Div. 2, 23, 50:

    profundere,

    id. Fl. 6, 15:

    compesce,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    clamorem audire,

    Ter. Hec. 3, 1, 37:

    magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2:

    clamor virūm,

    Verg. A. 1, 87:

    impium Lenite clamorem,

    Hor. C. 1, 27, 7:

    ingens clamor,

    Verg. A. 12, 268:

    laetus,

    id. ib. 3, 524:

    subitus,

    id. ib. 11, 609:

    nauticus,

    id. ib. 3, 128:

    dare clamorem,

    id. ib. 3, 566:

    it clamor caelo,

    id. ib. 5, 451 al. —
    B.
    In partic., a friendly call, acclamation, applause:

    clamor secundus,

    Verg. A. 5, 491:

    dixi de te tanto clamore consensuque populi,

    Cic. Fam. 12, 7, 1:

    clamore coronae,

    Hor. Ep. 1, 18, 53;

    militum gaudentium,

    Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—
    2.
    A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—
    II.
    Poet., of animals, a cry:

    gruum,

    Lucr. 4, 182; 4, 911:

    mergorum,

    Verg. G. 1, 362:

    apum,

    id. ib. 4, 76 al.—Of things, noise, sound, din:

    nubis,

    Lucr. 6, 147:

    ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere,

    Verg. A. 3, 566:

    montium silvaeque,

    Hor. C. 3, 29, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > clamor

  • 16 clamos

    clāmor (old form clāmŏs, like arbos, labos, etc., Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [clamo].
    I.
    A loud call, a shout, cry; of men and ( poet.) of animals (very freq. in all periods and species of composition):

    facere clamorem,

    Plaut. Bacch. 4, 8, 33:

    tollere,

    id. Curc. 2, 2, 27; Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94; id. Q. Fr. 2, 1. 3; Liv. 3, 28, 2; Quint. 5, 10, 46; Verg. A. 3, 672 al.:

    tollere in caelum,

    id. ib. 11, 745:

    ad aethera,

    id. ib. 2, 338; cf.:

    clamorem mittere ad sidera,

    Stat. Th. 12, 521:

    edere,

    Cic. Div. 2, 23, 50:

    profundere,

    id. Fl. 6, 15:

    compesce,

    Hor. C. 2, 20, 23:

    clamorem audire,

    Ter. Hec. 3, 1, 37:

    magno clamore concurritur,

    Sall. J. 53, 2:

    clamor virūm,

    Verg. A. 1, 87:

    impium Lenite clamorem,

    Hor. C. 1, 27, 7:

    ingens clamor,

    Verg. A. 12, 268:

    laetus,

    id. ib. 3, 524:

    subitus,

    id. ib. 11, 609:

    nauticus,

    id. ib. 3, 128:

    dare clamorem,

    id. ib. 3, 566:

    it clamor caelo,

    id. ib. 5, 451 al. —
    B.
    In partic., a friendly call, acclamation, applause:

    clamor secundus,

    Verg. A. 5, 491:

    dixi de te tanto clamore consensuque populi,

    Cic. Fam. 12, 7, 1:

    clamore coronae,

    Hor. Ep. 1, 18, 53;

    militum gaudentium,

    Tac. H. 1, 62 fin. al.—In plur., Cic. de Or. 1, 33, 152; id. Brut. 95, 326; id. Att. 1, 14, 4; Plin. Pan. 73, 1; 2, 6; Phaedr. 5, 5, 28; Quint. 12, 6, 4.—
    2.
    A hostile call, clamor, shout: clamoribus maximis judices corripuerunt, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1; so Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12 al.—
    II.
    Poet., of animals, a cry:

    gruum,

    Lucr. 4, 182; 4, 911:

    mergorum,

    Verg. G. 1, 362:

    apum,

    id. ib. 4, 76 al.—Of things, noise, sound, din:

    nubis,

    Lucr. 6, 147:

    ter scopuli clamorem inter cava saxa dedere,

    Verg. A. 3, 566:

    montium silvaeque,

    Hor. C. 3, 29, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > clamos

  • 17 concentus

    concentus, ūs, m. [concino], sounds blending harmoniously together, symphony, harmony, harmonious music (class.).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    ille sonus...qui acuta cum gravibus temperans varios aequabiliter concentus efficit,

    Cic. Rep. 6, 18, 18:

    concentum servare,

    id. Fin. 4, 27, 75:

    vocis lyraeque,

    Ov. M. 11, 11:

    avium,

    Cic. Leg. 1, 7, 21; Verg. G. 1, 422 (quoted in Quint. 5, 9, 16); cf.:

    et tepidum volucres concentibus aëra mulcent,

    Ov. F. 1, 155:

    tubarum ac cornuum,

    Liv. 9, 41, 17; Quint. 1, 10, 14; cf.

    signorum,

    id. 9, 4, 11 (al. congestu, id. 10, 7, 16;

    v. Spald., Wolf, and Zumpt, dub.): rauci,

    Stat. Th. 6, 227.—
    2.
    Meton., of a choir singing in harmony, Cic. de Or. 3, 80, 196.—
    B.
    In partic., a concordant acclamation of people in a theatre, Plin. Pan. 2, 6; 46, 2.—
    II.
    Trop., concord, agreement, harmony, unanimity (also class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam sumpatheian Graeci vocant, etc., Cic. Div. 2, 14, 34; cf.

    actionum,

    id. Off. 1, 40, 145; and:

    omnium doctrinarum,

    id. de Or. 3, 6, 21:

    virtutis,

    Tac. G. 3:

    omnium laudum,

    Plin. Pan. 4, 6: nunc age, quid nostrum concentnm dividat audi, * Hor. Ep. 1, 14, 31.—Of the harmony of colors, Plin. 37, 6, 24, § 91; and of the blending of sweet odors, Plin. 12, 19, 42, § 86 (Sillig, conceptum).

    Lewis & Short latin dictionary > concentus

  • 18 favor

    făvor, ōris, m. [id.], favor, good-will, inclination, partiality, esp. of a party (rare in Cic.; not in Caes.; freq. since the Aug. per. in prose and poetry; syn.: studium, benevolentia, gratia, pietas, caritas, amor).
    I.
    In gen.
    A.
    Of human beings:

    favorem et urbanum Cicero nova credit. Nam in epistola ad Brutum, Eum, inquit, amorem et eum (ut hoc verbo utar) favorem in consilium advocabo,

    Quint. 8, 3, 34;

    so with amor,

    Suet. Claud. 12;

    with studium,

    id. Vit. 15:

    qui favore populi tenetur et ducitur,

    Cic. Sest. 54, 115; cf.

    under II.: quae sunt varie et ad tempus descripta populis, favore magis quam re, legum nomen tenent,

    Cic. Leg. 2, 5, 11:

    amplecti aliquem favore,

    Liv. 2, 56:

    adferre alicui,

    Just. 27, 1:

    ex maxima invidia in gratiam et favorem nobilitatis Jugurtha venit,

    Sall. J. 13, 7; cf.

    opp. invidia,

    id. ib. 73, 4:

    plebis,

    Liv. 7, 25, 1; cf. id. 2, 56, 1:

    partium Pompeii,

    Vell. 2, 54, 2:

    concilia to populi favore,

    Suet. Caes. 11:

    militum,

    id. Tit. 5; Hor. C. 4, 8, 26; id. Ep. 2, 1, 9:

    favor in aliquem,

    Tac. H. 1, 53 fin.:

    pro laborantibus,

    Quint. 4, 1, 9. —
    B.
    Rarely of Fortune:

    fortunae favor,

    Sen. Ep. 42, 4; 72, 4.—
    C.
    Favor personified as a deity, Mart. Cap. 1, § 48 al.—
    D.
    Esp., legal t. t.:

    favoris causa, said where the law inclines to or encourages a particular right or practice: hoc favoris causa constitutum est, ut pro plenis (honoribus) incoätos accipiamus,

    Dig. 50, 4, 8; 23, 3, 74; Gai Inst. 4, 14; cf.:

    favor libertatis,

    Paul. Sent. 2, 23, 2; 2, 24, 2 sq.—
    II.
    In partic., acclamation, applause, at theatrical and other exhibitions (syn. plausus), approbation:

    quod studium et quem favorem secum in scenam attulit Panurgus?

    Cic. Rosc. Com. 10, 29; Phaedr. 5, 5, 25:

    audientium,

    Quint. 3, 8, 7:

    facere favorem,

    id. 7, 1, 33:

    promere favorem,

    id. 9, 1, 21:

    emerendi favoris gratia,

    id. 7, 1, 2:

    magno omnium favore,

    Suet. Claud. 21; cf.:

    plauditur et magno palma favore datur,

    Ov. Tr. 2, 506:

    tutatur favor Euryalum,

    Verg. A. 5, 343.

    Lewis & Short latin dictionary > favor

  • 19 impleo

    implĕo ( inpl-), ēvi, ētum, 2 (sync. forms:

    implerunt,

    Verg. E. 6, 48; id. G. 4, 461; Pers. 1, 99; Ov. M. 11, 666 al.:

    impleris,

    Hor. Epod. 17, 59:

    implerit,

    Ov. M. 6, 111:

    implerint,

    Cic. Agr. 2, 18, 47:

    implerat,

    Ov. M. 9, 280 al.:

    implessem,

    Verg. A. 4, 605:

    implesset,

    Ov. M. 9, 667:

    inplesse,

    Liv. 4, 41; Tib. 3, 3, 1; Tac. H. 2, 78 al.), v. a. [inpleo], to fill up, fill full, to make full, fill (freq. and class.; cf. expleo, compleo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Aliquid ( aliquem) aliqua re:

    is vomens frustis esculentis gremium suum et totum tribunal implevit,

    Cic. Phil. 2, 25, 63:

    implevitque mero pateram,

    Verg. A. 1, 729:

    foros flammis,

    id. ib. 4, 605:

    herbarum suco expresso caput impleatur,

    i. e. be wet all over with, Cels. 3, 18 med.; so,

    caput calido oleo,

    id. 4, 2, 1 med.:

    cibis vinoque venas,

    Liv. 26, 14, 5: manum pinu flagranti, fills his hand with, i. e. grasps, Verg. A. 9, 72:

    fusti istorum caput,

    Plaut. Aul. 3, 3, 6; cf.

    in the comic pun: quae (dolia) nisi erunt semper plena, ego te implebo flagris,

    id. Cas. 1, 35:

    tuis oraculis Chrysippus totum volumen implevit,

    Cic. Div. 2, 56, 115; cf. in the foll. g:

    Neptunus ventis implevit vela secundis,

    filled, swelled, Verg. A. 7, 23.—
    (β).
    Aliquid alicujus rei (in analogy with plenus; cf.

    compleo): ollam denariorum implere,

    Cic. Fam. 9, 18, 4.—
    (γ).
    With a simple acc.:

    id mustum coicies in amphoram et implebis ad summum,

    Col. 12, 36:

    alter de ipsa justitia quatuor implevit sane grandes libros,

    Cic. Rep. 3, 8; cf. id. Ac. 2, 27, 87.—
    B.
    In partic.
    1.
    To fill with food, to satisfy, satiate:

    praeparatā nos implevimus cenā,

    Petr. 16:

    implentur veteris Bacchi pinguisque ferinae,

    satisfy, regale themselves, Verg. A. 1, 215; so,

    vis impleri, mid.,

    Juv. 5, 75; cf.:

    se interdiu,

    Cels. 1, 2 fin.
    2.
    To fill, to make fleshy, fat, stout:

    si aqua inter cutem quem implevit,

    Cels. 2, 8 med.:

    implet corpus modica exercitatio, etc.,

    makes fat, id. 1, 3 med.:

    nascentes implent conchylia lunae,

    fill up, fatten, Hor. S. 2, 4, 30:

    Nomentanae vites se frequenter implent,

    Col. 3, 2, 14.—Hence also of women and animals, to make pregnant, impregnate:

    (Peleus Thetidem) ingenti implet Achille,

    Ov. M. 11, 265; 4, 698; 5, 111; 9, 280; so of animals: sues implentur uno coitu, Plin. 8, 51, 77, § 205; 9, 23, 39, § 76; Col. 7, 6, 3. —
    3.
    To fill up, amount to a certain measure:

    mensuraque roboris ulnas Quinque ter implebat,

    Ov. M. 8, 748:

    arboris crassitudo quatuor hominum ulnas complectentium implebat,

    Plin. 16, 40, 76, § 202; cf. id. 18, 10, 20, § 92:

    luna quater junctis implerat cornibus orbem,

    Ov. M. 2, 344; 7, 530.
    II.
    Trop.
    A.
    Ingen., to fill, make full.
    (α).
    Aliquid ( aliquem) aliqua re:

    impune ut urbem nomine impleris meo,

    Hor. Epod. 17, 59:

    urbem tumultu,

    Liv. 24, 26, 12; cf.:

    voce deos,

    Val. Fl. 2, 167:

    aliquem hortatibus,

    id. 4, 81:

    aliquem spe,

    Just. 29, 4 fin.:

    pectus falsis terroribus,

    Hor. Ep. 2, 1, 212:

    scopulos lacrimosis vocibus,

    Verg. A. 11, 274:

    multitudinem exspectatione vana,

    Liv. 36, 29, 3; 41, 5, 2:

    milites praeda,

    satisfy, id. 7, 16, 3; 25, 20, 6:

    omnia terrore,

    id. 9, 24, 8:

    anxiis curis,

    id. 1, 56, 4 et saep.:

    vacua causarum conviciis,

    Quint. 12, 9, 8; 4, 2, 114; Tac. A. 1, 22:

    rem alioqui levem sententiarum pondere,

    Quint. 9, 3, 74; cf. id. 5, 13, 56; Liv. 7, 2, 7:

    cum sese sociorum, cum regum sanguine implerint,

    have filled, covered, Cic. Agr. 2, 18, 47:

    se caedibus,

    Sil. 9, 528:

    te ager vitibus implet,

    enriches, Juv. 9, 56.— Pass.:

    omnia delubra pacem deum exposcentium virorum turba inplebantur,

    were thronged, Liv. 3, 5, 14.—
    (β).
    Aliquid ( aliquem) alicujus rei:

    celeriter adulescentem suae temeritatis implet,

    Liv. 1, 46, 8:

    omnia erroris mutui,

    id. 4, 41, 7:

    aliquem spei animorumque,

    id. 7, 7, 5:

    aliquem religionis,

    id. 5, 28, 4:

    hostes fugae et formidinis,

    id. 10, 14, 20 et saep.—
    (γ).
    With the simple acc.:

    acta magni Herculis implerant terras,

    Ov. M. 9, 135; 9, 667; id. F. 1, 93:

    quod tectum magnus hospes impleveris,

    hast filled with thy presence, thy greatness, Plin. Pan. 15, 4; id. Ep. 7, 24 fin.:

    non semper implet (Demosthenes) aures meas,

    does not always satisfy, Cic. Or. 29, 104:

    odium novercae,

    Ov. M. 9, 135: implere ceterorum rudes animos, i. q. to inflame, to poison, Tac. A. 1, 31; cf.:

    urbs deinde impletur (sc. contagione morbi),

    Liv. 4, 30, 8:

    nondum implevere medullas maturae mala nequitiae,

    Juv. 14, 215:

    vestigia alicujus,

    to follow after, imitate, Plin. Ep. 8, 13, 1:

    ceras pusillas,

    i. e. to cover with writing, Juv. 14, 30; cf.:

    ceras capaces,

    id. 1, 63:

    tabulas,

    id. 2, 58:

    vices,

    Claud. VI. Cons. Hon. 432.—
    (δ).
    With the simple abl.: Minyae clamoribus implent (sc. Jasonem), fill, i. e. spur on, inflame by acclamation, Ov. M. 7, 120.—
    B.
    In partic.
    1.
    To fill up a portion of time or a number, to make out, complete, finish, end:

    puer, qui nondum impleverat annum,

    Ov. M. 9, 338:

    octavum et nonagesimum annum,

    Quint. 3, 1, 14; cf.:

    me quater undenos sciat implevisse Decembres,

    Hor. Ep. 1, 20, 27:

    vitae cursum,

    Plin. 7, 16, 16, § 75:

    finem vitae sponte an fato,

    Tac. A. 2, 42 fin.:

    impleta ut essent sex milia,

    Liv. 33, 14; cf.:

    cohortes conscripserat ac triginta legionum instar impleverat,

    Vell. 2, 20, 4:

    si numerum, si tres implevero,

    Juv. 9, 90.—
    2.
    With the accessory notion of activity, to fulfil, discharge, execute, satisfy, content:

    ne id profiteri videar, quod non possim implere,

    Cic. Clu. 18, 51; cf.

    promissum,

    Plin. Ep. 2, 12, 6:

    munia sua,

    Tac. A. 3, 53:

    incohatas delationes,

    Dig. 48, 1, 5:

    consilium,

    Tac. H. 1, 16:

    vera bona,

    id. Agr. 44:

    fata,

    Liv. 1, 7, 11:

    utinam quam spem ille de me concepit, partes officii,

    Plin. Ep. 5, 56, 3; 10, 52, 2 (D):

    impleverim!

    id. ib. 1, 10, 3; Quint. 6, 1, 12:

    desideria naturae,

    Curt. 6, 2, 3:

    exsequiarum officium,

    Just. 23, 2, 8:

    religionis officium,

    Sulp. Sev. Chron. 2, 35, 3:

    hominis officium, Lact. Op. Dei, 20, 9: officium (opp. suscipere),

    id. 6, 6, 15:

    mandatum,

    Gai. Inst. 3, 161:

    legem,

    Vulg. Rom. 13, 8.—Rarely with a personal object:

    implere censorem,

    i. e. to discharge the office of censor, Vell. 2, 95 fin. Ruhnk.—
    3.
    Rhet. t. t., to make emphatic, make prominent:

    infirma, nisi majore quodam oratoris spiritu implentur,

    Quint. 5, 13, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > impleo

  • 20 inpleo

    implĕo ( inpl-), ēvi, ētum, 2 (sync. forms:

    implerunt,

    Verg. E. 6, 48; id. G. 4, 461; Pers. 1, 99; Ov. M. 11, 666 al.:

    impleris,

    Hor. Epod. 17, 59:

    implerit,

    Ov. M. 6, 111:

    implerint,

    Cic. Agr. 2, 18, 47:

    implerat,

    Ov. M. 9, 280 al.:

    implessem,

    Verg. A. 4, 605:

    implesset,

    Ov. M. 9, 667:

    inplesse,

    Liv. 4, 41; Tib. 3, 3, 1; Tac. H. 2, 78 al.), v. a. [inpleo], to fill up, fill full, to make full, fill (freq. and class.; cf. expleo, compleo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Aliquid ( aliquem) aliqua re:

    is vomens frustis esculentis gremium suum et totum tribunal implevit,

    Cic. Phil. 2, 25, 63:

    implevitque mero pateram,

    Verg. A. 1, 729:

    foros flammis,

    id. ib. 4, 605:

    herbarum suco expresso caput impleatur,

    i. e. be wet all over with, Cels. 3, 18 med.; so,

    caput calido oleo,

    id. 4, 2, 1 med.:

    cibis vinoque venas,

    Liv. 26, 14, 5: manum pinu flagranti, fills his hand with, i. e. grasps, Verg. A. 9, 72:

    fusti istorum caput,

    Plaut. Aul. 3, 3, 6; cf.

    in the comic pun: quae (dolia) nisi erunt semper plena, ego te implebo flagris,

    id. Cas. 1, 35:

    tuis oraculis Chrysippus totum volumen implevit,

    Cic. Div. 2, 56, 115; cf. in the foll. g:

    Neptunus ventis implevit vela secundis,

    filled, swelled, Verg. A. 7, 23.—
    (β).
    Aliquid alicujus rei (in analogy with plenus; cf.

    compleo): ollam denariorum implere,

    Cic. Fam. 9, 18, 4.—
    (γ).
    With a simple acc.:

    id mustum coicies in amphoram et implebis ad summum,

    Col. 12, 36:

    alter de ipsa justitia quatuor implevit sane grandes libros,

    Cic. Rep. 3, 8; cf. id. Ac. 2, 27, 87.—
    B.
    In partic.
    1.
    To fill with food, to satisfy, satiate:

    praeparatā nos implevimus cenā,

    Petr. 16:

    implentur veteris Bacchi pinguisque ferinae,

    satisfy, regale themselves, Verg. A. 1, 215; so,

    vis impleri, mid.,

    Juv. 5, 75; cf.:

    se interdiu,

    Cels. 1, 2 fin.
    2.
    To fill, to make fleshy, fat, stout:

    si aqua inter cutem quem implevit,

    Cels. 2, 8 med.:

    implet corpus modica exercitatio, etc.,

    makes fat, id. 1, 3 med.:

    nascentes implent conchylia lunae,

    fill up, fatten, Hor. S. 2, 4, 30:

    Nomentanae vites se frequenter implent,

    Col. 3, 2, 14.—Hence also of women and animals, to make pregnant, impregnate:

    (Peleus Thetidem) ingenti implet Achille,

    Ov. M. 11, 265; 4, 698; 5, 111; 9, 280; so of animals: sues implentur uno coitu, Plin. 8, 51, 77, § 205; 9, 23, 39, § 76; Col. 7, 6, 3. —
    3.
    To fill up, amount to a certain measure:

    mensuraque roboris ulnas Quinque ter implebat,

    Ov. M. 8, 748:

    arboris crassitudo quatuor hominum ulnas complectentium implebat,

    Plin. 16, 40, 76, § 202; cf. id. 18, 10, 20, § 92:

    luna quater junctis implerat cornibus orbem,

    Ov. M. 2, 344; 7, 530.
    II.
    Trop.
    A.
    Ingen., to fill, make full.
    (α).
    Aliquid ( aliquem) aliqua re:

    impune ut urbem nomine impleris meo,

    Hor. Epod. 17, 59:

    urbem tumultu,

    Liv. 24, 26, 12; cf.:

    voce deos,

    Val. Fl. 2, 167:

    aliquem hortatibus,

    id. 4, 81:

    aliquem spe,

    Just. 29, 4 fin.:

    pectus falsis terroribus,

    Hor. Ep. 2, 1, 212:

    scopulos lacrimosis vocibus,

    Verg. A. 11, 274:

    multitudinem exspectatione vana,

    Liv. 36, 29, 3; 41, 5, 2:

    milites praeda,

    satisfy, id. 7, 16, 3; 25, 20, 6:

    omnia terrore,

    id. 9, 24, 8:

    anxiis curis,

    id. 1, 56, 4 et saep.:

    vacua causarum conviciis,

    Quint. 12, 9, 8; 4, 2, 114; Tac. A. 1, 22:

    rem alioqui levem sententiarum pondere,

    Quint. 9, 3, 74; cf. id. 5, 13, 56; Liv. 7, 2, 7:

    cum sese sociorum, cum regum sanguine implerint,

    have filled, covered, Cic. Agr. 2, 18, 47:

    se caedibus,

    Sil. 9, 528:

    te ager vitibus implet,

    enriches, Juv. 9, 56.— Pass.:

    omnia delubra pacem deum exposcentium virorum turba inplebantur,

    were thronged, Liv. 3, 5, 14.—
    (β).
    Aliquid ( aliquem) alicujus rei:

    celeriter adulescentem suae temeritatis implet,

    Liv. 1, 46, 8:

    omnia erroris mutui,

    id. 4, 41, 7:

    aliquem spei animorumque,

    id. 7, 7, 5:

    aliquem religionis,

    id. 5, 28, 4:

    hostes fugae et formidinis,

    id. 10, 14, 20 et saep.—
    (γ).
    With the simple acc.:

    acta magni Herculis implerant terras,

    Ov. M. 9, 135; 9, 667; id. F. 1, 93:

    quod tectum magnus hospes impleveris,

    hast filled with thy presence, thy greatness, Plin. Pan. 15, 4; id. Ep. 7, 24 fin.:

    non semper implet (Demosthenes) aures meas,

    does not always satisfy, Cic. Or. 29, 104:

    odium novercae,

    Ov. M. 9, 135: implere ceterorum rudes animos, i. q. to inflame, to poison, Tac. A. 1, 31; cf.:

    urbs deinde impletur (sc. contagione morbi),

    Liv. 4, 30, 8:

    nondum implevere medullas maturae mala nequitiae,

    Juv. 14, 215:

    vestigia alicujus,

    to follow after, imitate, Plin. Ep. 8, 13, 1:

    ceras pusillas,

    i. e. to cover with writing, Juv. 14, 30; cf.:

    ceras capaces,

    id. 1, 63:

    tabulas,

    id. 2, 58:

    vices,

    Claud. VI. Cons. Hon. 432.—
    (δ).
    With the simple abl.: Minyae clamoribus implent (sc. Jasonem), fill, i. e. spur on, inflame by acclamation, Ov. M. 7, 120.—
    B.
    In partic.
    1.
    To fill up a portion of time or a number, to make out, complete, finish, end:

    puer, qui nondum impleverat annum,

    Ov. M. 9, 338:

    octavum et nonagesimum annum,

    Quint. 3, 1, 14; cf.:

    me quater undenos sciat implevisse Decembres,

    Hor. Ep. 1, 20, 27:

    vitae cursum,

    Plin. 7, 16, 16, § 75:

    finem vitae sponte an fato,

    Tac. A. 2, 42 fin.:

    impleta ut essent sex milia,

    Liv. 33, 14; cf.:

    cohortes conscripserat ac triginta legionum instar impleverat,

    Vell. 2, 20, 4:

    si numerum, si tres implevero,

    Juv. 9, 90.—
    2.
    With the accessory notion of activity, to fulfil, discharge, execute, satisfy, content:

    ne id profiteri videar, quod non possim implere,

    Cic. Clu. 18, 51; cf.

    promissum,

    Plin. Ep. 2, 12, 6:

    munia sua,

    Tac. A. 3, 53:

    incohatas delationes,

    Dig. 48, 1, 5:

    consilium,

    Tac. H. 1, 16:

    vera bona,

    id. Agr. 44:

    fata,

    Liv. 1, 7, 11:

    utinam quam spem ille de me concepit, partes officii,

    Plin. Ep. 5, 56, 3; 10, 52, 2 (D):

    impleverim!

    id. ib. 1, 10, 3; Quint. 6, 1, 12:

    desideria naturae,

    Curt. 6, 2, 3:

    exsequiarum officium,

    Just. 23, 2, 8:

    religionis officium,

    Sulp. Sev. Chron. 2, 35, 3:

    hominis officium, Lact. Op. Dei, 20, 9: officium (opp. suscipere),

    id. 6, 6, 15:

    mandatum,

    Gai. Inst. 3, 161:

    legem,

    Vulg. Rom. 13, 8.—Rarely with a personal object:

    implere censorem,

    i. e. to discharge the office of censor, Vell. 2, 95 fin. Ruhnk.—
    3.
    Rhet. t. t., to make emphatic, make prominent:

    infirma, nisi majore quodam oratoris spiritu implentur,

    Quint. 5, 13, 56.

    Lewis & Short latin dictionary > inpleo

См. также в других словарях:

  • acclamation — [ aklamasjɔ̃ ] n. f. • 1504; lat. acclamatio, de acclamare 1 ♦ (Surtout au plur.) Cri collectif d enthousiasme pour saluer qqn ou approuver qqch. « La salle tremblait encore d acclamations » (Hugo). Son retour fut salué par des acclamations. ⇒… …   Encyclopédie Universelle

  • Acclamation — • Used in the classical Latin of Republican Rome as a general term for any manifestation of popular feeling expressed by a shout Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Acclamation     Acclamation …   Catholic encyclopedia

  • Acclamation — Ac cla*ma tion, n. [L. acclamatio: cf. F. acclamation.] 1. A shout of approbation, favor, or assent; eager expression of approval; loud applause. [1913 Webster] On such a day, a holiday having been voted by acclamation, an ordinary walk would not …   The Collaborative International Dictionary of English

  • acclamation — ► NOUN ▪ loud and enthusiastic approval or praise. ● by acclamation Cf. ↑by acclamation …   English terms dictionary

  • acclamation — [ak΄lə mā′shən] n. 1. an acclaiming or being acclaimed 2. loud applause or strong approval 3. a vote by voice; esp., an enthusiastic approving vote without an actual count [elected by acclamation] acclamatory [ə klam′ə tôr΄ē] adj …   English World dictionary

  • Acclamation — (v. lat.), 1) Zuruf des Beifalls, z.B. bei den Römern bei Triumphzügen, Reden, neuen Gesetzen, bei der Wahl eines neuen Imperators, bei einer Kaiserwahl etc., ja in der ältern christlichen Kirche bis zum 12. Jahrh. sogar bei Predigten berühmter… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Acclamation — Acclamation, heißt auch bei Papst u. Bischofwahlen das Stimmen Aller für Einen Candidaten, ohne daß vorher eine Stimmensammlung stattgefunden hat …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Acclamation — Acclamation, Zuruf, Wahl durch Zuruf …   Herders Conversations-Lexikon

  • acclamation — index consensus, mention (tribute) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • acclamation — (n.) 1540s, from L. acclamationem (nom. acclamatio) a calling, exclamation, shout of approval, noun of action from pp. stem of acclamare shout approval or disapproval of, cry out at, from ad toward (see AD (Cf. ad )) + clamare cry out (see CLAIM… …   Etymology dictionary

  • acclamation — acclaim, *applause, plaudits Ana, Ant & Contrasted words: see those at ACCLAIM n …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»