Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

abducere

  • 1 abducere

    1) отводить, aquam (1. 26 D. 39, 2). 2) уводить, брать с собою, увозить, abd. furto vel plagio mancipia (1. 10 C. 6, 2);

    clam abd. servum (1. 40. § 3 D. 41, 2),

    filiam nuptam (1. 1 § 5 D. 43, 30);

    per vim abd. pecus (1. 2 § 20 D. 47, 8);

    equcs, boves (1. 1 § 1. 2 D. 47, 14);

    comitem matronae(1. 1 § 2 1. 15 § 17 D. 47, 10);

    res abducta (1. 57 pr. § 1 D. 21, 1);

    abductio, уведение (1. l C. Th. ll, 10).

    3) отнимать, потребовать чего, ancillam abducere, abducendi potestas (1. 56 D. 18, 1. 1. 7 D. 40, 8. 1. 1 C. 4, 56);

    aedes pro pignore abd. (1. 23 D. 15, 1).

    4) отвлекать от чего, не допускать до, abd. generandi facultate (1. 9 pr. D. 28, 2). 5) сбить с толку: terrore abductus (1. 2 § 1. 1. 3 D. 4, 6).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > abducere

  • 2 abduco

    abducere, abduxi, abductus V TRANS
    lead away, carry off; detach, attract away, entice, seduce, charm; withdraw

    Latin-English dictionary > abduco

  • 3 abduco

    abdūco, ĕre, duxi, ductum, tr.    - arch. abdouco Cil 1, 30 --- impér. abduc, mais abduce Plaut. Bac. 1031; Curc. 693; Pœn. 1173, etc.; Ter. Ad. 482; Phorm. 410 --- parf. abduxti Plaut. Curc. 614. [st1]1 [-] conduire, emmener, enlever, emporter, détacher, détourner de (ab et abl.; ad et acc., pour mener à); distraire (d’une besogne, d’un sentiment, d’un devoir).    - abducere armenta: emmener les troupeaux (d'un autre).    - abducere aliquem (aliquid) alicui: enlever qqn (qqch) à qqn.    - abducere aliquem a fide: détourner qqn de son devoir.    - equitatum a consule abducere: enlever au consul sa cavalerie.    - collegam vi de foro abducere, Liv. 2: éloigner son collègue du forum par la force.    - abducere in servitudinem: emmener en esclavage.    - abducere aliquem convivam (abducere aliquem ad caenam), Ter.: emmener qqn dîner.    - abducere caput ab ictu, Virg.: soustraire sa tête aux coups.    - abducere exercitum ab aliquo, Cic.: détacher l'armée de qqn (d'un chef).    - abducere aquam alicui, Dig.: détourner l'eau au détriment de qqn.    - abducere exercitum ad infestissimam Ciliciae partem, Cic. Fam. 2, 10, 3: conduire l'armée vers la région la plus hostile de la Cilicie.    - ut eos nulla privati negotii cura a populorum rebus abduceret, Cic. Rép. 5, 2: pour que nul souci d'affaires privées ne les détournât des affaires publiques.    - quam ab lenone abduxti hodie, scelus viri, Plaut. Curc.: (la fille) que tu as prise chez le marchant aujourd'hui, canaille.    - pluteos ad alia opera abduxerunt, Caes. BC. 2, 9, 6: on retira les mantelets pour (les employer à) d'autres ouvrages.    - abducere divinationem a conjecturis, Cic.: dégager la divination des conjectures.    - abducere artem ad quaestum, Cic.: abaisser l'art au niveau d'un métier.    - abducere se ab omnibus molestiis et angoribus, Cic.: se soustraire aux embarras et aux chagrins.    - abduci ut, Cic.: se laisser persuader de.    - abduci a cogitationibus, Cic.: être distrait. [st1]2 [-] prendre (une boisson), boire.    - potio datur abducenda, Scrib.: on donne une potion à prendre. [st1]3 [-] enterrer, ensevelir.    - uxorem abducere, Inscr.: ensevelir sa femme.
    * * *
    abdūco, ĕre, duxi, ductum, tr.    - arch. abdouco Cil 1, 30 --- impér. abduc, mais abduce Plaut. Bac. 1031; Curc. 693; Pœn. 1173, etc.; Ter. Ad. 482; Phorm. 410 --- parf. abduxti Plaut. Curc. 614. [st1]1 [-] conduire, emmener, enlever, emporter, détacher, détourner de (ab et abl.; ad et acc., pour mener à); distraire (d’une besogne, d’un sentiment, d’un devoir).    - abducere armenta: emmener les troupeaux (d'un autre).    - abducere aliquem (aliquid) alicui: enlever qqn (qqch) à qqn.    - abducere aliquem a fide: détourner qqn de son devoir.    - equitatum a consule abducere: enlever au consul sa cavalerie.    - collegam vi de foro abducere, Liv. 2: éloigner son collègue du forum par la force.    - abducere in servitudinem: emmener en esclavage.    - abducere aliquem convivam (abducere aliquem ad caenam), Ter.: emmener qqn dîner.    - abducere caput ab ictu, Virg.: soustraire sa tête aux coups.    - abducere exercitum ab aliquo, Cic.: détacher l'armée de qqn (d'un chef).    - abducere aquam alicui, Dig.: détourner l'eau au détriment de qqn.    - abducere exercitum ad infestissimam Ciliciae partem, Cic. Fam. 2, 10, 3: conduire l'armée vers la région la plus hostile de la Cilicie.    - ut eos nulla privati negotii cura a populorum rebus abduceret, Cic. Rép. 5, 2: pour que nul souci d'affaires privées ne les détournât des affaires publiques.    - quam ab lenone abduxti hodie, scelus viri, Plaut. Curc.: (la fille) que tu as prise chez le marchant aujourd'hui, canaille.    - pluteos ad alia opera abduxerunt, Caes. BC. 2, 9, 6: on retira les mantelets pour (les employer à) d'autres ouvrages.    - abducere divinationem a conjecturis, Cic.: dégager la divination des conjectures.    - abducere artem ad quaestum, Cic.: abaisser l'art au niveau d'un métier.    - abducere se ab omnibus molestiis et angoribus, Cic.: se soustraire aux embarras et aux chagrins.    - abduci ut, Cic.: se laisser persuader de.    - abduci a cogitationibus, Cic.: être distrait. [st1]2 [-] prendre (une boisson), boire.    - potio datur abducenda, Scrib.: on donne une potion à prendre. [st1]3 [-] enterrer, ensevelir.    - uxorem abducere, Inscr.: ensevelir sa femme.
    * * *
        Abduco, abducis, pen. longa, abduxi, abductum, abducere, Emmener avec soy aucun par amour ou par force.
    \
        Sine vi. Terent. Tum me conuiuam solum abducebat sibi. Il me menoit disner avec soy.
    \
        Abductum in secretum Masinissam sic alloquitur. Liu. Retiré à part.
    \
        Abducere rus. Plaut. Emmener aux champs.
    \
        Abducere in diuersum a nido. Plin. Emmener à l'opposite de son nid, Attirer et destourner arriere de son nid. Divertir, Desvoyer.
    \
        Abducere in seruitutem. Caes. Emmener en servage.
    \
        Vos abducam a testibus. Cic. Je vous retireray, ou destourneray de vous arrester aux tesmoings.
    \
        Aciem mentis a consuetudine oculorum. Cic. Retirer et destourner l'esprit de ce que les yeuls ont accoustumé.
    \
        Animum a cogitationibus. Cic. Retirer et divertir, ou desvoyer et destourner l'esprit de ses pensemens.
    \
        Discipulum a praeceptore. Cic. Oster à un maistre son disciple, Faire que le disciple ne tienne plus le parti du maistre, Destourner le disciple de plus suyvir la doctrine de son maistre.
    \
        Ab angoribus et molestiis abducere se. Cic. Se deffaire et retirer, ou reculer arriere des fascheries et ennuis.
    \
        Abducere equitatum ab aliquo ad se. Cic. Suborner ou soubtraire la gendarmerie du service de quelque capitaine, et l'attirer à soy. La faire revolter, et abandonner son capitaine, pour venir à son service.
    \
        Seruum ab aliquo. Cic. Retirer à soy.
    \
        Abducere aliquem ad nequitiam. Terent. Desbaucher aucun, Le gaster et tourner à mal.
    \
        Abducere aliquem a Republica. Metellus Ciceroni. Distraire de la chose publicque.
    \
        Abducere ex acie. Cic. Retirer de la presse du combat.
    \
        Abducere quempiam a fide. Cic. Luy faire faulser sa foy, Le destourner de faire ce qu'il a promis.
    \
        Abducere caput ab ictu. Virg. Destourner.
    \
        Abducere gradum. Silius. Se reculer, Se tirer arriere, Se desmarcher.
    \
        Abducere somnum. Ouid. Garder de dormir.
    \
        Abducto intus visu. Plin. La veue retiree en dedens.
    \
        Nec abducar vt rear, aut in, etc. Cic. On ne me scauroit mener à ce poinct. On ne me fera point croire que, etc.
    \
        Clauem abduxi. Plaut. J'ay retiré la clef, J'ay osté la clef.

    Dictionarium latinogallicum > abduco

  • 4 ab-dūcō

        ab-dūcō dūxī, ductus, ere    imper. sometimes abdūce, T.), to lead away, take away, carry off, remove, lead aside: filiam abduxit suam, has taken away (from her husband), T.: cohortes secum, Cs.: squalent abductis arva colonis, drafted (for the war), V.: ipsos in lautumias; (poet.): tollite me, Teucri, quascumque abducite terras (i. e. in terras), V.: pluteos ad alia opera, conduct, Cs.: capita retro ab ictu, draw back, V. — Esp., to take home (to dine): tum me convivam solum abducebat sibi, T.—To take (prisoner), arrest: hunc abduce, vinci, T.: e foro abduci, non perduci, arrested for debt, not enticed (by a love-adventure). — To take apart, lead aside (for a private interview): Iugurtham in praetorium, S.—To carry away forcibly, ravish, rob: filia, vi abducta ab tibicine: soceros legere et gremiis abducere pactas, steal betrothed damsels from their bosoms, V.; in jurid. lang.: auferre et abducere, to take and drive away (auferre of inanimate things, abducere of living beings), C. — Fig., to lead away, separate, distinguish: animum a corpore: divinationem a coniecturis.—To seduce, alienate: legiones a Bruto: equitatum a consule: servum ab avo.—From a study, pursuit, or duty, to withdraw, draw off, hinder: a quo studio abduci negotiis: aliquem a quaestu: ab isto officio incommodo.—To bring down, reduce, degrade: ad hanc hominum libidinem me.

    Latin-English dictionary > ab-dūcō

  • 5 abduco

    ab-dūco, xi, ctum, 3, v. a. (ABDOVCIT =abduit, in the epitaph of Scipio, Inscr. Orell. 550; perf. abduxti, Plaut. Curc. 5, 2, 16; imper. abduce, id. Bacch. 4, 9, 108; id. Curc. 5, 3, 15; Ter. Ad. 3, 4, 36; id. Phorm. 2, 3, 63;

    but also abduc,

    id. Eun. 2, 3, 86), to lead one away, to take or bring with one, to carry off, take or bring away, remove, etc.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., of personal objects; constr. aliquem, ab, ex, de; in, ad: SVBIGIT. OMNE. LOVCANAM. OPSIDESQVE. ABDOVCIT (=subigit omnem Lucanam obsidesque abducit), epitaph of Scipio, 1. 1.: hominem P. Quinctii deprehendis in publico;

    conaris abducere,

    Cic. Quint. 19, 61:

    cohortes secum,

    Caes. B. C. 1, 15 med. al.:

    abduce me hinc ab hac, quantum potest,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 108:

    abductus a mari atque ab lis copiis, quas, etc.... frumento ac commeatu abstractus,

    Caes. B. C. 3, 78:

    tamquam eum, qui sit rhetori tradendus, abducendum protinus a grammaticis putem,

    Quint. 2, 1, 12:

    ut Hispanos omnes procul ab nomine Scipionis ex Hispania abduceret,

    Liv. 27, 20, 7: tu dux, tu comes es; tu nos abducis ab Histro. Ov. Tr. 4, 10, 119:

    ut collegam vi de foro abducerent,

    Liv. 2, 56, 15:

    sine certamine inde abductae legiones,

    id. 2, 22, 2:

    credo (illum) abductum in ganeum aliquo,

    Ter. Ad. 3, 3, 5:

    abduxi exercitum ad infestissimam Ciliciae partem,

    Cic. Fam. 2, 10, 3:

    ipsos in lautumias abduci imperabat,

    id. Verr. 2, 5, 56 fin.; so,

    liberos eorum in servitutem,

    Caes. B. G. 1, 11, 3:

    servum extra convivium,

    Sen. Contr. 4, 25. — Poet. with acc. only: tollite me, Teucri;

    quascumque abducite terras (= in terras),

    Verg. A. 3, 601. —
    b.
    Of animals:

    donec (avem) in diversum abducat a nidis,

    Plin. 10, 33, 51 fin.
    c.
    . Sometimes also of inanim. objects:

    clavem,

    to take away, Plaut. Cas. 5, 2, 8:

    pluteos ad alia opera,

    Caes. B. C. 2, 9:

    capita retro ab ictu,

    to draw back, Verg. A. 5, 428:

    togam a faucibus ac summo pectore,

    Quint. 11, 3, 145:

    aquam alicui (=deducere, defiectere),

    to divert, draw off, Dig. 39, 2, 26. — Poet.:

    somnos,

    to take away, deprive of, Ov. F. 5, 477.
    B.
    In partic.
    1.
    To take with one to dine:

    tum me convivam solum abducebat sibi,

    Ter. Eun. 3, 1, 17:

    advenientem ilico abduxi ad cenam,

    id. Heaut. 1, 2, 9 al.
    2.
    To take aside (in mal. part.):

    aliquam in cubiculum,

    Plaut. Most. 3, 2, 7; so Cic. Verr. 2, 5, 13, § 33; Suet. Aug. 69; Just. 21, 2 fin. al.
    3.
    To carry away forcibly, to raxish, rob:

    ad quem iste deduxerat Tertiam, Isidori mimi flliam, vi abductam ab Rhodio tibicine,

    Cic. Verr. 2, 3, 34; cf. id. ib. 2, 5, 31, § 81; Verg. A. 7, 362: aliquam alicui (marito, etc.), Suet. Oth. 3; Dig. 47, 10, 1 al.:

    aliquam gremils,

    Verg. A. 10, 79. —So also of stolen cattle, to drive away:

    cujus (Geryonis) armenta liercules abduxerit,

    Plin. 4, 22, 36 fin.; so,

    abducta armenta,

    Ov. H. 16, 359.
    4.
    In jurid. lang.: auferre et abducere, to take and drive away (auferre of inanlmate things, abducere of living beings, as slaves, cattle), Cic. Quint. 27, 84; Dig. 21, 2, 57, § 1.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to lead away, separate, distinguish:

    animum ad se ipsum advocamus, secum esse cogimus, maximeque a corpore abducimus,

    Cic. Tusc. 1, 31; so,

    aciem mentis a consuetudine oculorum,

    id. N. D. 2, 17:

    divinationem caute a conjecturis,

    id. Div. 2, 5, 13.
    B.
    In partic.
    1.
    To seduce, alienate from fidelity or allegiance:

    legiones a Bruto,

    Cic. Phil. 10, 3, 6:

    exercitum ab illo,

    id. ib. 10, 4, 9:

    equitatum a consule,

    id. ib. 11, 12, 27 al.
    2.
    From a study, pursuit, duty, etc., to withdraw, draw off, hinder (syn.:

    avoco, averto): vos a vostris abduxi negotlis,

    Plaut. Rud. 1, 2, 1; cf.:

    a quo studio te abduci negotiis intellego,

    Cic. Fam. 4, 4, 5; and:

    abducuntur homines nonnumquam etiam ab institutis suis magnitudine pecuniae,

    id. Verr. 2, 4, 6, § 12 (followed by ab humanitate deducere); so,

    aliquem a meretricio quaestu,

    id. Phil. 2, 18:

    aliquem a populorum rebus,

    id. Rep. 5, 2:

    ab isto officio incommodo,

    id. Lael. 2, 8 al.
    3.
    To bring down, reduce, degrade (Ciceron.):

    ne ars tanta...a religionis auctoritate abduceretur ad mercedem atque quaestum,

    Cic. Div. 1, 41, 92; so,

    aliquem ad hanc hominum libidinem ac licentiam,

    id. Verr. 2, 3, 90, § 210.

    Lewis & Short latin dictionary > abduco

  • 6 convivium

    convīvium, iī, n. (con u. vivo), das gesellige Zusammenleben = die Gesellschaft geladener Gäste (convivae), gew. mit einem gemeinsamen Mahle (cena, epulae) verbunden, die Tischgesellschaft, das Gastmahl, der Schmaus, I) eig.: circuli conviviaque, convivia et circuli, Liv. (s. Drak. Liv. 34, 61, 4): convivia, comissationes, cantus, symphoniae, Cic.: c. et comissationes, convivia comissationesque, Liv.: convivia et epulae, Gastgebot u. Tafel, Tac. – apparatus convivii, Eutr.: dominus convivii (der Veranstalter der G., der Gastgeber, Wirt), Gell.: conditores instructoresque convivii, Cic. – quasi aliquod Lapitharum aut Centaurorum c., Cic.: convivia magistratuum, Cic. – c. amplum, Suet.: c. nimis artum, Hor.: c. delicatum, Cic.: domesticum, Suet.: familiare, Suet. u. Gell.: frequens, Suet.: grande, Quint.: hesternum, Cic.: omnibus rebus instructum et paratum, Cic.: intempestivum, Curt.: iucundum et gratum, Cic.: lautum od. lautius, Plin. u. Suet.: luxuriosum, Quint.: moderatum atque honestum, Cic.: nocturnum, Cic.: plenum, Suet.: publicum, Cic.: convivia publica et privata, Plin.: c. pudicum et sobrium, Cic.: sollemne, Suet.: sumptuosum, Mart.: sumptuosius, Vopisc.: tempestivum, Cic. u. Suet.: sollemne et tempestivum, Curt.: turpe, Cic. – abducere alqam statim e convivio, Suet., extra convivium, Sen. rhet. – accipere alqm convivio, Cic.: accipere se mutuis conviviis, Auct. itin. Alex.: iam accubare in convivio, Nep.: adhibere alqm convivio od. in convivium, Caes. u. Cic.: agitare convivium sine talis domi, Plaut.: agitare hoc convivium vino et sermone suavi, Plaut.: agitare convivia et ampla et assidua, Suet.: antiquā ut consuetudine agitarem inter vos libere convivium, Ter.: agitare convivium regium conchis omnium generum etc., Fronto de fer. Als. 3. p. 224, 16 N.: convivium apparare opipare, Cic., de die, Curt., semel toto in anno, Mart.: arcessere alqam in convivium, Ter.: mihi carendum est conviviis, Cic.: celebrare convivium, s. celebro no. a, β: cenare pleno convivio, Sen. rhet.: comparare alci convivium, Val. Max.: comparare convivium magnifice et ornate, Cic.: concelebrare convivia et passim et tributim, Q. Cic.: deserere repente convivium, Suet.: dimittere convivium, Liv.: discedere de convivio, Cic.: ducere uxorem in convivium, Nep.: egredi ex convivio, Liv.: in convivio esse, Ter.: exornare parum scite convivium, Sall.: exstruitur magnifico apparatu convivium, Sen. rhet.: facere sumptuose lauta convivia, Catull.: convivia coetusque fieri vetabant, Val. Max.: habere convivium in foro, Sen. rhet., od. natali die suo, Plin.: habere inter se iucunda convivia, Iustin.: inire convivium publicum, Cic., idem convivium, Liv.: instruere convivium non sumptuose, Lact., od. barbarā opulentiā, Curt.: interesse in convivio, Cic.: invitare alqm ad convivium, Ambros.: mittere (aufheben) convivium, Liv.: ornare magnifice splendideque convivium, Cic.: ornare et apparare convivium, Cic.: parare convivium, Verg.: praebere convivia sumptuosiora, Vopisc.: producere convivium vario sermone ad multam noctem, Cic.: protrahere saepe cum alqo convivia in primam lucem, Cic.: reddere se convivio, Liv.: redire in convivium, Curt.: reducere alqm rursus in convivium (Ggstz. abducere alqm e triclinio in cubiculum), Suet.: relinquere convivium, Liv.: renuere nullum convivium, Cic.: rogare alqm ad convivium, Iustin.: solvere convivium, Liv.: sordet convivium inopiā, ist ärmlich, Favorin. fr.: subtrahere se convivio maturius propter metum, Val. Max.: trahere convivium tantā comitate, Plin. ep.: tollere convivium, Plaut.: post transacta convivia, Sen.: protinus eversae turbant convivia mensae, Ov.: venire in convivium, Cic.: versari in conviviis, Cic. – II) meton., die Tischgesellschaft = die Tischgäste, Gäste (convivae), nequitiam vinosa tuam convivia narrant, Ov.: tota convivia interemere (fungi suilli), Plin.: c. nuptiale, die Hochzeitsgäste, Apul. u. Amm. – / Cic. Vat. 31. Hor. ep. 1, 5, 29. Prop. 4, 6, 71. Tac. ann. 3, 9 u. 15, 30 gehören bei richtiger Erklärung zu no. I.

    lateinisch-deutsches > convivium

  • 7 gremium

    grĕmĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] giron, sein.    - in gremio sedere: être assis sur les genoux.    - in gremio matris educati: éduqué dans le giron de leur mère.    - Fortunae in gremio sedens, Cic. Div. 2, 85: assis sur les genoux de la Fortune. --- cf. Cic. Br. 211; Leg. 2, 63. [st1]2 [-] bras, protection, secours, soins, surveillance attentive.    - ad gremium praeceptoris, Quint. 2, 4, 15: sous la direction du maître.    - fingamus Alexandrum dari nobis impositum gremio, Quint. 1, 1, 24: supposons que l'on confie à nos soins un Alexandre.    - gremiis abducere pactas, Virg. En. 10, 79: arracher les fiancées des bras de leurs mères.    - in vestris pono gremiis, Virg. En. 9, 261: je mets entre vos mains, je vous confie.    - in sui gremio patris, Ter. Ad. 334: dans les bras de son père. --- Cic. Clu. 13. [st1]3 [-] milieu, intérieur, sein (de la terre, de la patrie...), lit (d'un fleuve).    - gremium Graeciae, Cic. Pis. 91: le centre, le coeur de la Grèce.    - in gremio consulatus tui, Cic. Pis. 5, 11: au milieu de ton consulat.    - excusso togae gremio, Flor. 2, 6, 7: laissant tomber le pli de sa robe.    - gremium fluminis, Sil. 8, 192: lit du fleuve.
    * * *
    grĕmĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] giron, sein.    - in gremio sedere: être assis sur les genoux.    - in gremio matris educati: éduqué dans le giron de leur mère.    - Fortunae in gremio sedens, Cic. Div. 2, 85: assis sur les genoux de la Fortune. --- cf. Cic. Br. 211; Leg. 2, 63. [st1]2 [-] bras, protection, secours, soins, surveillance attentive.    - ad gremium praeceptoris, Quint. 2, 4, 15: sous la direction du maître.    - fingamus Alexandrum dari nobis impositum gremio, Quint. 1, 1, 24: supposons que l'on confie à nos soins un Alexandre.    - gremiis abducere pactas, Virg. En. 10, 79: arracher les fiancées des bras de leurs mères.    - in vestris pono gremiis, Virg. En. 9, 261: je mets entre vos mains, je vous confie.    - in sui gremio patris, Ter. Ad. 334: dans les bras de son père. --- Cic. Clu. 13. [st1]3 [-] milieu, intérieur, sein (de la terre, de la patrie...), lit (d'un fleuve).    - gremium Graeciae, Cic. Pis. 91: le centre, le coeur de la Grèce.    - in gremio consulatus tui, Cic. Pis. 5, 11: au milieu de ton consulat.    - excusso togae gremio, Flor. 2, 6, 7: laissant tomber le pli de sa robe.    - gremium fluminis, Sil. 8, 192: lit du fleuve.
    * * *
        Gremium, huius gremii. Terent. Le giron.
    \
        Thessalonicenses positi in gremio imperii nostri. Cicero. Au milieu.

    Dictionarium latinogallicum > gremium

  • 8 convivium

    convīvium, iī, n. (con u. vivo), das gesellige Zusammenleben = die Gesellschaft geladener Gäste (convivae), gew. mit einem gemeinsamen Mahle (cena, epulae) verbunden, die Tischgesellschaft, das Gastmahl, der Schmaus, I) eig.: circuli conviviaque, convivia et circuli, Liv. (s. Drak. Liv. 34, 61, 4): convivia, comissationes, cantus, symphoniae, Cic.: c. et comissationes, convivia comissationesque, Liv.: convivia et epulae, Gastgebot u. Tafel, Tac. – apparatus convivii, Eutr.: dominus convivii (der Veranstalter der G., der Gastgeber, Wirt), Gell.: conditores instructoresque convivii, Cic. – quasi aliquod Lapitharum aut Centaurorum c., Cic.: convivia magistratuum, Cic. – c. amplum, Suet.: c. nimis artum, Hor.: c. delicatum, Cic.: domesticum, Suet.: familiare, Suet. u. Gell.: frequens, Suet.: grande, Quint.: hesternum, Cic.: omnibus rebus instructum et paratum, Cic.: intempestivum, Curt.: iucundum et gratum, Cic.: lautum od. lautius, Plin. u. Suet.: luxuriosum, Quint.: moderatum atque honestum, Cic.: nocturnum, Cic.: plenum, Suet.: publicum, Cic.: convivia publica et privata, Plin.: c. pudicum et sobrium, Cic.: sollemne, Suet.: sumptuosum, Mart.: sumptuosius, Vopisc.: tempestivum, Cic. u. Suet.: sollemne et tempestivum, Curt.: turpe, Cic. – abducere alqam statim e convivio, Suet., extra convivium, Sen. rhet. – accipere alqm
    ————
    convivio, Cic.: accipere se mutuis conviviis, Auct. itin. Alex.: iam accubare in convivio, Nep.: adhibere alqm convivio od. in convivium, Caes. u. Cic.: agitare convivium sine talis domi, Plaut.: agitare hoc convivium vino et sermone suavi, Plaut.: agitare convivia et ampla et assidua, Suet.: antiquā ut consuetudine agitarem inter vos libere convivium, Ter.: agitare convivium regium conchis omnium generum etc., Fronto de fer. Als. 3. p. 224, 16 N.: convivium apparare opipare, Cic., de die, Curt., semel toto in anno, Mart.: arcessere alqam in convivium, Ter.: mihi carendum est conviviis, Cic.: celebrare convivium, s. celebro no. a, β: cenare pleno convivio, Sen. rhet.: comparare alci convivium, Val. Max.: comparare convivium magnifice et ornate, Cic.: concelebrare convivia et passim et tributim, Q. Cic.: deserere repente convivium, Suet.: dimittere convivium, Liv.: discedere de convivio, Cic.: ducere uxorem in convivium, Nep.: egredi ex convivio, Liv.: in convivio esse, Ter.: exornare parum scite convivium, Sall.: exstruitur magnifico apparatu convivium, Sen. rhet.: facere sumptuose lauta convivia, Catull.: convivia coetusque fieri vetabant, Val. Max.: habere convivium in foro, Sen. rhet., od. natali die suo, Plin.: habere inter se iucunda convivia, Iustin.: inire convivium publicum, Cic., idem convivium, Liv.: instruere convivium non sumptuose, Lact., od. barbarā opulentiā, Curt.: interesse in convivio,
    ————
    Cic.: invitare alqm ad convivium, Ambros.: mittere (aufheben) convivium, Liv.: ornare magnifice splendideque convivium, Cic.: ornare et apparare convivium, Cic.: parare convivium, Verg.: praebere convivia sumptuosiora, Vopisc.: producere convivium vario sermone ad multam noctem, Cic.: protrahere saepe cum alqo convivia in primam lucem, Cic.: reddere se convivio, Liv.: redire in convivium, Curt.: reducere alqm rursus in convivium (Ggstz. abducere alqm e triclinio in cubiculum), Suet.: relinquere convivium, Liv.: renuere nullum convivium, Cic.: rogare alqm ad convivium, Iustin.: solvere convivium, Liv.: sordet convivium inopiā, ist ärmlich, Favorin. fr.: subtrahere se convivio maturius propter metum, Val. Max.: trahere convivium tantā comitate, Plin. ep.: tollere convivium, Plaut.: post transacta convivia, Sen.: protinus eversae turbant convivia mensae, Ov.: venire in convivium, Cic.: versari in conviviis, Cic. – II) meton., die Tischgesellschaft = die Tischgäste, Gäste (convivae), nequitiam vinosa tuam convivia narrant, Ov.: tota convivia interemere (fungi suilli), Plin.: c. nuptiale, die Hochzeitsgäste, Apul. u. Amm. – Cic. Vat. 31. Hor. ep. 1, 5, 29. Prop. 4, 6, 71. Tac. ann. 3, 9 u. 15, 30 gehören bei richtiger Erklärung zu no. I.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > convivium

  • 9 acies

    aciēs, ēī (арх. иногда ī и ē) f. [ acer II ]
    1) остриё ( falcis V); кончик ( linguae Amm); лезвие ( securis C)
    2) проницательность, острота ( oculorum Cs); зрение, зоркость ( incolumis H)
    3) взгляд, взор ( aciem in omnes partes dimittere O)
    4) зрачок, глаз
    5) блеск, свет ( stellarum V)
    6) внимание, мысль ( aciem intendere C)
    7) боевой порядок, строй (aciem instruere, constituere C, Cs)
    a. prima Csавангард
    a. novissima или extrema Lарьергард
    a. dextra Lправый фланг
    8) ряд (dentium Amm; columnarum CTh)
    9) войско, армия
    in acie L и per aciem cecidisse Tпасть в сражении
    12) словесное состязание, диспут ( stare in acie et summis de rebus decernere Q)

    Латинско-русский словарь > acies

  • 10 chiasmus

    ē m. ритор.
    хиазм, расположение однородных членов в смежных предложениях в противоположном («крестообразном») порядке, напр.: casus inest illic, || hic erit artis opus O или sevocare mentem a sensibus || et cogitationem ab consuetudine abducere C; Teucro duce et auspice Teucro H

    Латинско-русский словарь > chiasmus

  • 11 domus

    ūs, реже ī (dat. арх. domo и domu; gen. pl. domuum и domorum) f.
    1) дом, жилище, местопребывание
    domi и domui Cдома
    domi meae (tuae) C — у меня (тебя) дома, в моём (твоём) доме
    domum C etc.домой
    domo C etc.из дому
    aliquem tecto et domo invitare C — пригласить кого-л. к себе
    domi — самостоятельно, лично
    domi habeo (domi est mihi) Ter, C — сам имею (знаю), т. е. в посторонней помощи не нуждаюсь
    domi habet fallacias Pl — за тем, чтобы обмануть, у неё дело не станет
    sed quid ego nunc haec ad te, cujus domi nascuntur? C — но зачем я всё это говорю тебе, который и сам это знает?
    domum abducere aliquem C — склонить кого-л. на свою сторону
    3) родина, отечество
    domi militiaeque C, militiae et domi Ter, Sl, domi bellique (belloque) L etc.во время мира и на войне
    4) семья, семейства
    5) род, племя
    d. Assaraci Vpopulus Romanus
    6) секта, философская школа (d. Socratica H)

    Латинско-русский словарь > domus

  • 12 exta

    ōrum n.
    1) [ предпол. из ex + secta ] внутренности (преим. сердце, лёгкие, печень, селезёнка)
    2) жертвенный пир (abducere aliquem ad e. Pl)

    Латинско-русский словарь > exta

  • 13 sinus

    I sīnus, ī m. Pl = sinum II sinus, ūs m.
    1)
    а) изогнутость, кривизна (falcis Col; nubium Sen); изгиб, извив (draconis Poëta ap. C; serpentis O)
    б) выпуклость, вздутие ( velorum Prp)
    поэт. парус (sinūs implere secundos V; totos pandere sinūs J); вьющаяся прядь, завиток, локон ( comarum O)
    aliquid in sinum conferre Lampr — присвоить себе что-л.
    in sinum alicujus demandare Pt — отдавать кому-л. на хранение
    in sinum suum spuere Ptплюнуть себе за пазуху ( для того, чтобы отвратить гнев Немесиды за гордые слова)
    3) одежда, платье (induere regales sinūs O; manum demittere in sinum Pt); сеть звероловная M или рыболовная J
    4)
    а) грудь, лоно, объятия (sinu fovere aliquem Prp; in sinu philosophiae compelli C)
    5) нежная любовь, забота
    in sinu alicujus esse C — быть чьим-л. любимцем
    homines ex (или de) sinu alicujus C — чьё-л. ближайшее окружение или чьи-л. закадычные друзья
    6) защита, опека ( aliquem sinu suo recipere C)
    7) глубина, недра ( alti et obscuri quaestionum sinūs AG): середина, средоточие, центр
    8) власть, распоряжение (opes in sinu alicujus est T; res publica in sinum Vespasiani cessit T)
    10) залив, бухта ( naves ex sinu abducere Cs); побережье залива (s. Campaniae T)
    11) круг, кольцо ( sinūs terrarum T)
    12) впадина, ущелье, пропасть (s. montium QC; terra in ingentem sinum consedit L)

    Латинско-русский словарь > sinus

  • 14 aurum

    aurum, ī, n. ( sabinisch ausum, s. Paul. ex Fest. 9, 3, in der Vulgärspr. ōrum, s. Fest. 182, 15, ital. oro, franz. or), Gold, I) eig. u. meton.: A) eig.: auri argentique reconditae venae, Cic.: fert Britannia aurum et argentum et alia metalla, Tac.: templum laqueatum auro, Liv.: caelatura, quae auro, argento, aere, ferro opera efficit, Quint.: aurum habere, Quint. – Sprichw., montes auri polliceri, goldene Berge versprechen, Ter. Phorm 68. – B) meton., alles aus Gold Gemachte, a) goldenes Gerät, goldenes Geschirr ( Tafelgeschirr), aurum escarium, potorium, Inscr.: nec domus argento fulget nec auro renidet, Lucr.: auro et argento abundare, Cic.: si vicina tua melius habet aurum, quam tu habes, Quint.: se malle alienum aurum, quam suum, Quint.: quis posuit secretam in auro dapem? Sen. – b) goldener Becher, goldene Schale, argentum aurumque caelatum, Cic.: aurum plenum, Verg.: bibere venenum in auro, Sen. poët. – c) goldenes Nachtgeschirr, onus ventris auro excepit, Lampr. Heliog. 32, 2. – d) goldenes Gebiß der Pferde, Verg. Aen. 7, 279. – u. goldenes Joch, Verg. Aen. 5, 817. – e) goldene Kette, Spange, Halsschmuck, Geschmeide, fulvum, Verg.: fatale, Ov.: oneratae veste atque auro, Ter.: dives pictae vestis et auri, Verg.: mulierem a lenone cum auro et veste abducere, Plaut. – f) goldener Ring, aestivum od. semestre aurum, der vom Militärtribun nach einem halben Dienstjahr getragene Goldring, Iuven. 1, 28 u. 7, 89. – g) das goldene Vlies, Ov. met. 7, 155. – h) goldenes Haarband od. Haarnetz, Verg. Aen. 4, 138. – i) goldene Fäden, Verg. Aen. 3, 483. – od. Golddraht, ibid. 3, 467. – od. Goldblech, ibid. 5, 366. – k) bes. häufig gemünztes Gold, Goldmünzen, aula onusta auri, Plaut.: vide quaeso, ne qua lacuna sit in auro, Cic.: auri sacra fames, Verg.: perdere vidulum cum auro atque argento multo, Plaut.: spondeo et mille auri Philippûm dotis, 1000 Philippsdor, Plaut. trin. 1158. – II) poet. übtr.: A) Goldfarbe, Goldglanz, Goldschimmer, anguis cristis praesignis et auro, Ov. met. 3, 32: spicae nitido flaventes auro, Ov. met. 9, 689: saevo cum nox accenditur auro, Gestirn, das wie Gold strahlt, Val. Flacc. 5, 369. – B) das goldene Zeitalter, redeant in aurum tempora priscum, Hor. carm. 4, 2, 39: subiit argentea proles, auro deterior, Ov. met. 1, 115 (vgl. 15, 260).

    lateinisch-deutsches > aurum

  • 15 cena

    cēna ( nicht caena od. coena), ae, f. (altlat. cesna, oskisch kerssnaís ›cenis‹), die tägliche Hauptmahlzeit der Römer, gew. um 3 od. 4 Uhr nachmittags, die Tafel, die Mahlzeit, das Mahl, das Mittagessen, Essen (Ggstz. ientaculum u. prandium), I) eig.: tempus cenae, Sen.: caput cenae, Hauptgericht, Cic.: c. recta, eine förmliche M., Suet.: c. bona, Sen.: c. ternis ferculis, Suet.: c. abundantissima, Suet.: lauta, Cic.: Cerealis (s. d.), Plaut.: magnifica (Ggstz. cotidiana), Plin.: sumptuosa, Cic.: luxuriosa, Sen. rhet.: magna, Hor.: grandis, Quint.: exigua, Cels.: familiaris, Suet.: c. terrestris, ländliches M., Plaut. – argenti facti cenae gratiā decem pondo libras habere, zehn Pfund silbernes Tafelgeschirr haben, Gell. 17, 21, 39. – c. tempestiva, Cic.: antelucana, Cic. – c. adventicia, Suet.: aditialis, Varr. u. Sen.: auguralis, Cic.: nuptialis, Plaut. u. Suet.: cena pura, Fastenspeise, meton. = Fasttag, Eccl. (s. Rönsch Itala p. 306 u. Semias. 1. p. 13). – cenam coquere (alci), Plaut., Cato fr. u. Nep.: cenam apparare, Ter.: apponere lautiorem cenam, Suet., alci cotidianam cenam, Plin. – alqm ad cenam invitare, Cic.: alqm rogare ad cenam ut veniat, Ter.: alqm ad cenam rogare, Aur. Vict. u. Macr.: alqm ad cenam vocare, Cic.: ad cenam promittere (alci), renuntiare, s. prō-mitto, re-nūntio: ad cenam condicere, s. con-dīco. – alqm cenae adhibere, Quint.: alqm cenā accipere, Suet.: alqm cenā excipere,

    Vell.: alqm abducere ad cenam in Academiam, Cic. – alci cenam dare (zB. apud villam), Cic.: alci cenam facere, Plaut.: cenas et facere et obire, Cic.: ire ad cenam, Ter.: itare ad cenas desisse, Cic.: venire ad cenam, Cic.: cenae deesse, Quint.: redire a cena, Cic. – cenam protrahere, Suet.: cenam producere iucunde, Hor.: cenam repetere, Suet. – cenae tempore, Suet.: ad praedictam cenae horam, Suet.: in cena, Cels. (u. so in cenis grandibus, Quint.): inter cenam, Cic.: super cenam, Suet.: per cenam, Suet.: post cenam, Cic. – Sprichw., cenā comesā venire, unser »post festum kommen«, Varr. r. r. 1, 2, 11: cenam rapere de rogo, v. hungerigen Leuten, Catull. 59, 3. – II) meton.: a) der einzelne Gang einer Mahlzeit, cena prima, altera, tertia, Mart. 11, 31, 6 sq. – b) der Speiseort, Speisesaal, Plin. 12, 11. – c) die Speisegesellschaft, Iuven. 2, 120.

    lateinisch-deutsches > cena

  • 16 clavis

    clāvis, is, f. (κλαΐς, κλαϝίς, κλείς), der Kloben, I) als Schlüssel, cellae claves claustra, Varr. fr.: claves adulterinae portarum, Nachschlüssel, Dietriche, Sall.: dass. c. adultera, Ov.: esse sub clavi, verschlossen sein, Varr.: clavem abducere, Plaut., od. eximere, Petr.: clavem vertere (umdrehen), Iulian. bei Augustin.: claves portarum reposcere, reddere, Liv. u. Frontin.: claves portarum atque custodiam arcis ab alqo accipere, Liv.: claves portarum magistratus (vom M.) poscere, Liv.: servata centum clavibus, Hor.: claves tradere, als Zeichen der Übergabe des Hauswesens (als Eigentum od. zur Aufsicht), ICt.: u. das Ggtl., claves uxori adimere = sich von ihr trennen, Cic. Phil. 2, 69. – bildl., clavis agnitionis, Schlüssel der Erkenntnis, Tertul. adv. Marc. 4, 4, 28. – II) als Riegel, a) an Türen, frustra clavis inest foribus, Tibull. 1, 6, 34: alias claves omnibus portis imponere, Liv. 27, 24, 8. – b) clavis torcularii, Cato r. r. 13, 1. – III) als Werkzeug, womit der Spielreif der Knaben (s. trochus) in Bewegung gesetzt wird, Treibkloben, c. adunca trochi, Prop. 3, 14, 6. – / Nom. Sing. clāvēs, Pomp. gramm. 5, 175, 9 u. Gloss. V, 446, 12: Acc. Sing. auch (aber nicht in klass. Prosa) clavim, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 306: Abl. auch clavi, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 328. Vgl. Charis. 126, 4 sqq.

    lateinisch-deutsches > clavis

  • 17 conspectus [2]

    2. cōnspectus, ūs, m. (conspicio), das Erblicken, od. Gewahrwerden, I) aktiv = das Erblicken, Schauen von Angesicht zu Angesicht, meist fakultativ, deutsch oft das Angesicht, der Anblick, der Blick, die Blicke, der Gesichtskreis, 1) eig.: a) im allg.: α) v. Pers.: conspectus oculorum, Varr. LL. u. Curt.: m. obj. Genet., c. patriae, Caes.: conspectus et congressus tanti viri, Val. Max. – ex conspectu abire, v. Menschen u. Tieren, Caes., Sall. u. Val. Max., v. Schiffen, Caes.: abducere alqm e conspectu, Plaut.: adducere alqm in conspectum alcis, Hirt. b. G.: adimere conspectum oculorum (v. der Dunkelheit) od. conspectum terrae (v. Rebel), Liv.: adimere in omnes partes conspectum (v. der Dunkelheit), Liv.: amittere alqm e conspectu suo, Ter.: amotus a conspectu locus, ein Ort, wo man ungesehen ist, Liv.: in publico assistere in conspectu patris, Caes.: densus nimbus conspectum regis contioni aufert, Liv.: cadere in conspectum, Cic.: consistere in medio conspectu (im schauenden Kreise), Verg.: dare regiam sellam in conspectum vulgi, öffentlich ausstellen, Curt.: dare se alci in conspectum, Cic. Verr. 5, 86: se dare in conspectum oppidi, vor der Stadt erscheinen, Auct. b. Hisp. 4, 1 (u. so im Passiv, dari alci in conspectum, jmdm. zu Gesicht kommen, Ter. Phorm. 261. Liv. 30, 12, 8): conspectus est in Capitolium, man hat die Aussicht auf das K., Liv.: ut primum rex in conspectu fuit, gesehen werden konnte, Curt.: ut in conspectu terra fuit, Liv.: est alqs in conspectu civium, Cic.: tu, cuius prope in conspectu Aegyptus est, Cic.: sex pulvinaria in conspectu fuerunt (waren zur Schau = waren öffentlich ausgestellt), Liv.: u. (bildl.) quia bellum ei maius in conspectu erat (in Aussicht stand), Liv.: corvus ex conspectu elatus orientem petit, Liv.: evolarat iam e conspectu fere fugiens quadriremis, Cic.: quo longissime oculi conspectum ferebant, Liv.: conspectum alcis fugere, Caes.: aditum huius loci conspectumque vestrum magno opere fugere (Ggstz. vehementer sequi), Cic.: fugere e conspectu ilico, Ter.: ut intrantium exeuntiumque conspectum habeat, damit er die Ein- u. Ausgehenden sehen könne, Col.: ponere in conspectu poculum, vor Augen (offen) hinstellen, Liv.: u. (bildl.) ponere beneficium extra conspectum suum, Sen.: privare alqm omnium suorum consuetudine conspectuque, Cic.: prodire in conspectum alcis, Komik. u. Suet.: proferre liberos in conspectum, Caes.: removere omnium equos ex conspectu, Caes.: stare in conspectu alcis (v. Pers.), Cic.: statuere alqm procul in conspectu, Liv.: velut e conspectu tolleretur libertas, den Augen entrückt würde, Tac.: venire in conspectum, sich offen (deutlich) zeigen, sich offen (deutlich) sehen lassen, zum Vorschein kommen, in die Nähe kommen, rücken u. dgl. (v. Pers.u. lebl. Subjj.), Cic. u.a.: so auch in conspectum alcis venire, sich vor jmd. zeigen, vor jmd. erscheinen, Cic.: vitare alcis conspectum, Quint. – oft in conspectu alcis u. bl. in conspectu, angesichts jmds., zB. in conspectu imperatoris operam navare, Caes.: in conspectu (verst. eorum) crebri cecidere caelo lapides, Liv. – primo conspectu tam foeda res, Liv. (vgl. no. II, 1). – β) v. lebl. Subjj., die gleichs. auf uns sehen, celeriter e conspectu terrae ablati sunt (v. Seefahrern), Liv.: bes. oft in conspectu alcis loci od. rei, angesichts eines Orts od. einer Sache, zB. fundi villaeque, Cic.: locorum, Liv.: quercus, quae est in oppidi conspectu, Varr.: u. bildl., in conspectu legum libertatisque mori, Cic.: in conspectu senectutis esse, sich dem Gr. nähern, Sen.: ebenso bildl., haec, quae procul erant a conspectu imperii, diese Orte, die dem Gesichtskreis unseres Staates fern lagen, Cic. – b) prägn., das Aufsehen, das bei einem besonderen Ereignisse entsteht, subito consilium cepi, ut antequam luceret exirem, ne qui conspectus fieret aut sermo, Cic. ad Att. 7, 10 in.

    2) übtr., die geistige Anschauung, Betrachtung, in hoc conspectu et cognitione naturae, Cic.: alqd ponere paene in conspectu animi (deutlich zur Anschauung bringen), Cic.: ne in conspectu quidem relinqui, gar nicht in Betracht kommen, Cic.: explicatis ordinibus temporum uno in conspectu omnia videre, alles (in einer Schrift) auf einen Blick übersehen, Cic.

    II) passiv = das Sichtbarwerden, die Erscheinung, 1) eig.: primo statim conspectu (sogleich bei seiner ersten E. = sowie er zum erstenmal sich öffentlich zeigte) omnia quam disparia essent ostendit, Liv.: elephantorum aciem conspectu ipso debellaturam, Liv.: conspectu suo proelium restituit, Liv

    2) meton., a) die Art, wie etwas erblickt wird, sich zeigt, der Anblick, die Erscheinung, tuus iucundissimus conspectus, Cic.: conspectus vestri venerabilis, Curt.: scio eis meum conspectum invisum fore hodie, Ter.: animi partes, quarum est conspectus illustrior, Cic. – b) die Erscheinung, der Anblick = die sich unserm Blicke darbietende Versammlung (s. Halm Cic. de imp. Pomp. 1. ed. mai.), frequens conspectus vester, Cic.: vester, iudices, conspectus et consessus, Cic. – c) konkret, wie σύνοψις, die kurze Übersicht, der Abriß, Gell. 17, 21, 1. – / Dat. conspectu, Amm. 25, 10, 3.

    lateinisch-deutsches > conspectus [2]

  • 18 conviva

    convīva, ae, c. (con u. vivo), der Tischgenosse, Gast, avidus, Hor.: comis, Hor.: ebrius, Ov.: frequens, Ov.: hilarus et bene acceptus, Cic.: laetus, Hor.: c. dantis epulum, Sen.: testes accusatoris consessores, convivae, contubernales, Cic. – abducere alqm sibi convivam, Ter.: agere convivam laetum, Hor.: convivae calicem fictilem apponere, Suet.: convivae cenare incipiunt, Suet.: triclinium supra convivas corruit, Quint.: non minus animo quam ventre convivae delectantur, Nep.: vocare convivam neminem, Plaut.: convivas suos narrare (aufzählen), Sen. rhet. – Femin., convivae meae, Pompon. com. 16.

    lateinisch-deutsches > conviva

  • 19 cubiculum

    cubiculum, ī, n. (cubo; vgl. Varro LL. 8, 54 a cubatione cubiculum), das Gemach zum Liegen, mit einem Ruhelager (cubile od. lectus), I) als Wohn- od. Schlafgemach, das Zimmer, limen cubiculi, Cic.: paries cubiculi, Plin. ep.: tectum cubiculi, Val. Max.: foris od. fores cubiculi, Cic. u. Tac. – c. praegnantium, Wöchnerinnenstube, Plin.: cubicula principum feminarum, Tac.: c. noctis et somni, Plin. ep.: custodes cubiculi, Suet.: minister cubiculi sui, der Diener (Versorger) seines Schlafgemachs, Liv.: cubiculi praepositus, Kammerdiener (griech. πρόκοιτος), Suet.: dass. procurans cubiculum, Aur. Vict. – c. altum, Cic.: altitudine aestivum, munimentis hibernum, Plin. ep.: amplum, amplissimum, Plin. ep.: clausum, Quint.: in absida curvatum, Plin. ep.: cubicula diurna nocturnaque, Plin.: c. dormitorium, Plin. ep.; od. umschr. cubiculum, in quo dormit alqs, Iustin.: hibernum altum, Cic.: lucidum (Ggstz. obscurissimum), Sen.: obvium soli, Plin. ep.: perparvum et obscurum, Suet.: regium, Suet.: subgrande, Cic.: superius (im oberen Stocke), Apul.: umbrosum, Plin. ep.: cubiculum, in quo sol nascitur conditurque, Plin. ep.: cubicula obductis velis opaca nec tamen obscura facio, Plin. ep. – abditus inter cameram et tectum cubiculi, Val. Max.: abducere alqam e triclinio viro coram in cubiculum, Suet.: admittere legatos in cubiculum, Cic.: claudere cubiculum, Quint.: cenare in cubiculo cum alqo, Sen.: committere (als Geheimnis anvertrauen) alqd cubiculo, Quint.: se conferre in cubiculum, Sen.: conscendere cubiculum superius, Apul.: demittere alqm in subterraneum cubiculum, Plin. ep.: c. aliis fenestris xystum aliis despicit pratum, Plin. ep.: dimittere omnes e cubiculo, Sen.: discedere in cubiculum, Cic.: dormire in cubiculo, Iustin.: edere (essen) in cubiculo, Sen.: egredi ex cubiculo, Cic., od. bl. cubiculo, Tac.: excedere cubiculo, Val. Max.: exire de cubiculo, Cic.: explorare cubiculum, Suet.: ferre alqm od. alqd in cubiculum, Curt. u. Auct. b. Afr.: ferri a cena in c. (v. einer Pers.), Sen.: cubiculo modicum lumen inerat, das Z. war nur schwach erleuchtet, Tac.: inferre alqd in cubiculum alcis, Plin.: introduci in cubiculum alcis, Cic.: intrare od. introire cubiculum alcis, Curt. u. Suet.: primum alqm intromitti in cubiculum iubere, jmd. zuerst vorlassen (v. Fürsten), Fronto: irrumpere alcis cubiculum, Plin. ep.: iacēre in cubiculo, Sen.: huic cubiculo aliud et procoeton communi pariete iunguntur, Plin. ep.: mansit per annos amplius quadraginta eodem cubiculo hieme et aestate, Suet.: mori noctu in cubiculo suo, Cic.: obiit (starb) in cubiculo, Suet.: alci venienti de cubiculo occurrere, aus dem Z. (bis vor das Z.), Spart.: ostendere alqd in cubiculo (Ggstz. in publico), Sen.: patet c. in serum usque, Suet.: cubiculum, quod in lacum prominet, Plin. ep.: cubiculum valvis cryptoporticum, fenestrā prospicit mare, Plin. ep.: quiescere in cubiculo, Val. Max.: recedere e cubiculo alcis, Plin. ep.: se recipere in cubiculum, Liv.: recumbere in cubiculo, Cic.: redire in cubiculum, Suet.: clamore ancillarum revocari in cubiculum, Val. Max.: his (viris) circumdatus in cubiculo meo sedi, Plin. ep.: vaporarium subiectum est cubiculis, Cic.: cubiculum est subductum omnibus ventis, Plin. ep.: ad coniugem ex epulis in cubiculum venire, Val. Max. – II) die Schlafstätte der Toten, Rossi inscr. Chr. 45. – III) der in den Zirkus hervorragende Sitzplatz (suggestus) des Kaisers, oft rings verschlossen, so daß der Kaiser von den übrigen Zuschauern nicht gesehen werden konnte, die Loge, principis, Plin. pan. 51, 4: eius (Neronis), Suet. Ner. 12, 2. – / Nbf. cubuculum, Corp. inscr. Lat. 14, 671: cuviculum, Corp. inscr. Lat. 14, 3323: synk. Nbf. cubīclum, Mart. 10, 30, 17: Nbf. cubiculus, Corp. inscr. Lat. 6, 18423.

    lateinisch-deutsches > cubiculum

  • 20 domus

    domus, Genet. domūs u. (doch klass. nur als Lokativ) domi, f. (altind. dáma-h, griech. δόμος), das Haus, I) eig. u. übtr.: A) eig., das Haus (als Wohnung, Heimat u. Sitz der Familie, sowie aedes als Gebäude. Im Gegensatze zur insula bezeichnet domus einen Palast, der mehrere zusammenhängende Gebäude umfaßt, aus Vor-, Mittel- u. Nebengebäuden besteht u. hinter sich gewöhnlich noch einen Lustgarten [viridarium] hat), domus et insulae, Tac.: dominus domus, Vulg.: domus meretricia, Ter.: urbana, Stadtgebäude, Vitr.: domus (Plur.) privatorum, Plin. ep.: domum aedificare, Cic.: alqm tecto et domo invitare, Cic. – intra domum, innerhalb des Hauses (Ggstz. foris), Sen. – in domum alcis, in das Haus jmds. (als Gebäude), Cic. u.a.: in domo alcis, in jmds. Hause, Nep. u.a.: ex domo, aus seinem Hause, Liv. -dah. a) adverbial, domi (alt domui), im Hause, zu Hause (Ggstz. foris), Komik., Cic. u.a. (so domi [sc. esse] cupio, Plaut. Bacch. 278 u. trin. 841): intus domique, im Innern der Häuser, Cic.: domi et foris, Plaut.: domi forisque, Suet.: domi meae (tuae, suae, nostrae) od. meae (tuae, suae, nostrae) domi, in meinem usw. Hause, zu Hause bei mir usw., Komik., Cic. u.a.: ebenso alienae domi (domui), in einer fremden Wohnung, Cic.: domi Caesaris, im H. des C., Cic. Vgl. Klotz Cic. Tusc. 1, 51 u. 96. Haase zu Reisigs Vorl. A. 560. – domum, nach Hause, ins Haus, in die Wohnung (Behausung), Cic. u.a.: so auch domum meam, suam u. dgl., Cic. u.a.: u. im Plur., alius alium domos suas invitant, Sall.: u. suas domos, Liv. (vgl. oben in domum alcis). – domo, aus dem Hause, von Hause, Komik., Cic. u.a.; zu Hause, Varro u.a. (vgl. oben in domo alcis). – b) in der Umgangssprache, domi parta dignatio, selbst erworbene, Tac.: bonae domi artes, seine guten Eigenschaften daheim, d.i. seine persönlichen g.E. (Rechtsgelehrsamkeit), Tac.: domi habeo, domi est mihi, ich habe es selbst genug, im Überfluß, bin im Besitze (brauche es also nicht zu erwarten, od. von andern zu hören, zu bekommen od. zu lernen), Ter. u. Cic. (vgl. Ruhnken Ter. adelph. 3, 3, 59). – so auch cuius domi nascuntur, der du es von selbst (ohne fremde Belehrung) verstehst, Cic.: hi enim Basso domi nascuntur, Tac. dial.: domum abducere alqm, jmd. an sich ziehen, einem andern abspenstig machen (vgl. unser: jmd. ins Haus schlachten), Cic.: domo afferre, wohlvorbereitet auf eine Rede (von Haus) kommen, Quint.: domo doctus, selbst klug genug, Plaut.: experior domo, d.i. an mir selbst, Plaut.: reddere domo u. domo pecuniam solvere, aus eigenen Mitteln, aus seinem Beutel, Plaut. Vgl. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 194 (193). Spengel Plaut. truc. 2, 5, 7. – B) übtr., die Wohnung, der Aufenthalt übh., der Vögel, Verg.: cornea, die Schale der Schildkröte, Phaedr.: marmorea, Grabmal, Tibull.: v. Labyrinth, Verg.: vom Wohnsitz der Götter, Verg. u. Ov.; der Schatten in der Unterwelt, Verg.: der Sitz, die Stellung eines Gestirns am Himmel, Censor. fr. 3, 9. – II) meton.: A) das Haus = 1) die Hausgenossenschaft, Familie, das Geschlecht, Cic. u.a. – 2) übtr., die philos. Schule, Sekte (vgl. Gronov Sen. de ben. 5, 15, 3), Cic. u.a.: Socratica, Hor. – B) das Haus = das Hauswesen, der Hausstand, domus ea, quae ratione regitur, Cic.: domus officia exsequi, das H. besorgen (v. der Hausfrau), Tac. – C) das Haus, die Heimat, das Vaterland, die Vaterstadt u. dgl., domi splendidus, daheim, im Vaterlande, Cic.: domi nobilis, Inscr.: Vitellius domo Nuceriā, Suet.: foris bella, domi seditiones, Liv.: parva sunt foris arma, nisi est consilium domi, Cic.: optime de re publica meritus domi forisque, Inscr.: unde domo quisque sit quaere, Sen.: proficisci domo, Liv.: ab domo abesse, Liv.: ab domo venire, Liv.: accire ab domo novos milites, Liv.: classis, quā advecti ab domo fuerant, Liv. – dah. domi militiaeque, im Krieg u. Frieden, Cic. u.a.: so auch militiae et domi, Ter. u. Sall., et domi et militiae, Cic.: domique militiaeque, Liv., domi bellique, Sall., belli domique, Liv., domi vel belli, Cic., bello domique, domi belloque, Liv.: nec domi nec militiae, Enn.: ne infelicior domi quam militiae esset, Liv.: vgl. noster populus in pace et domi imperat, Cic. – / Im Sing. Nom. u. Vok. regelm. domus; Akk. regelm. domum; Genet. archaist. domi = des Hauses (klass. nur = zu Hause, s. oben); ebenso archaist. domuis (Varro sat. Men. 522. Nigid. bei Gell. 4, 16, 1) u. domos, August. bei Suet. Aug. 87, 2. Mar. Victor, art. gr. 1, 4, 6, p. 9, 4 K., u. domuus, Corp. inscr. Lat. 2, 12*. Plin. 34, 84 D., u. domui = zu Hause ( Cic. Tusc. 1, 51; de off. 3, 99. Tac. ann. 16, 26), klass. domus: Dat. archaist. domo (Corp. inscr. Lat. 3, 6463. Cato r.r. 134, 2. Hor. ep. 1, 10, 13) u. domu (Corp. inscr. Lat. 3, 231 u. 5, 1220), klass. domui: Abl. gew. domo, doch auch domu (selbst bei Cic., zB. Verr. 5, 128 u. Phil. 2, 45; vgl. Quint. 1, 6, 5). Im Plur. Nom. regelm. domus: Akk. domus u. (vorherrschend) domos: Genet. domuum u. domorum (selten domûm, Arnob. 3, 41 R.): Dat. u. Abl. domibus, Vgl. übh. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 1. S. 771 ff. u. Georges Lexik. d. lat. Wortf. S. 227.

    lateinisch-deutsches > domus

См. также в других словарях:

  • abducere — abdúcere s. f., g. d. art. abdúcerii Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic …   Dicționar Român

  • Abducere — Bortføre, fjerne …   Danske encyklopædi

  • АБДУКТОР — (лат., от abducere отводить). Мускулы, отводящие какую либо кость скелета, преимущественно ручную кисть. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. АБДУКТОР лат. от abducere, отводить. Мускулы, отводящие какой …   Словарь иностранных слов русского языка

  • abducteur — abducteur, trice [ abdyktɶr, tris ] adj. et n. m. • 1565; lat. abductor 1 ♦ Anat. Qui produit l abduction. Muscle abducteur. N. m. L abducteur du gros orteil. 2 ♦ Techn. Tube abducteur, qui recueille les gaz provenant d une réaction chimique. ⊗… …   Encyclopédie Universelle

  • Abduktion — Ab|duk|ti|on 〈f. 20〉 1. Abspreizen beweglicher Körperteile, bes. von Gliedmaßen 2. 〈Philos.〉 Wahrscheinlichkeitsschluss in der Art des Syllogismus [zu lat. abducere „wegführen“] * * * Ab|duk|ti|on, die; , en [spätlat. abductio = das Wegführen]… …   Universal-Lexikon

  • destourner — Destourner, act. acut. Est tirer quelqu un hors de son chemin à droit ou à gauche, luy faire faillir son chemin, A recta via deducere in obliquam dextrorsum aut sinistrorsum. Et par translation, faire abbandonner à quelqu un ce qu il fait, suit… …   Thresor de la langue françoyse

  • Duenos Inscription — The Duenos inscription, as recorded by Heinrich Dressel. The Duenos Inscription is one of the earliest known Old Latin texts, dating from the 7th century BC. It is inscribed on the sides of a kernos, in this case a trio of small globular vases… …   Wikipedia

  • abduction — [ abdyksjɔ̃ ] n. f. • 1541; lat. abductio ♦ Physiol. Mouvement qui écarte un membre ou une partie quelconque du plan médian du corps. ⊗ CONTR. Adduction. ● abduction nom féminin (latin abductio, action d enlever, de séparer) Mouvement qui… …   Encyclopédie Universelle

  • abduzieren — ab|du|zie|ren 〈V. tr.; hat〉 abspreizen [<lat. abducere „wegführen“] * * * ab|du|zie|ren <sw. V.; hat [lat. abducere = wegziehen, führen, aus: ab = von weg u. ducere = führen] (Med.): von der Mittellinie des Körpers nach außen bewegen …   Universal-Lexikon

  • soubtraire — Soubtraire, Subtrahere, Interuertere. Soubtraire quelque chose et l esvanouir, De medio remouere. Soubtraire et retirer, Subducere. Soubtraire et retirer à soy le serf d autruy, Seruum ab aliquo abducere. Soubtraire, ou faire soubtraire, ou… …   Thresor de la langue françoyse

  • Abduce — Ab*duce , v. t. [imp. & p. p. {Abduced}; p. pr. & vb. n. {Abducing}.] [L. abducere to lead away; ab + ducere to lead. See {Duke}, and cf. {Abduct}.] To draw or conduct away; to withdraw; to draw to a different part. [Obs.] [1913 Webster] If we… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»