Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ab+annis+la

  • 61 alternus

    [st1]1 [-] alternus, a, um: a - l'un après l'autre, alternant.    - alternis trabibus ac saxis, Caes. BG. 7, 23, 5: les poutres et les pierres étant alternantes (par une alternance des...).    - ut singulis consulibus alternis mensibus lictores praeirent, Cic. Rep. 2, 55: [de lui vint l'usage] que chaque consul avait un mois sur deux les licteurs pour le précéder dans sa marche.    - alternae voces "ad arma" et "hostes in urbe sunt" audiebantur, Liv. 3, 15, 6: on entendait alternativement le cri aux armes et les ennemis sont dans la ville.    - alternis versibus, Cic. Arch. 25: en distiques.    - alterna Fortuna... Virg. En. 11, 426: la Fortune alternativement...    - alterna, ōrum, n.: les choses qui alternent.    - amant alterna Camenae, Virg. B. 3, 59: les Muses aiment les chants alternés.    - alterna loqui, Hor. S. 1, 8, 40: dialoguer.    - adv. alterna: alternativement. --- Stat. Th. 7, 640; 12, 387; Apul. M. 10, 17.    - in alternum, Man. 3, 53: alternativement. b - qui se rapporte à l'un et à l'autre, à chacun des deux successivement.    - ex duabus orationibus capita alterna inter se contraria, Cic. Clu. 140: passages pris tantôt à l'un tantôt à l'autre des deux discours et contradictoires entre eux.    - rejectio judicum alternorum, Cic. Planc. 36: récusation de juges alternativement par chacune des parties.    - cum alternae civitates rejectae sunt, Cic. Verr. 2, 32: quand chacune des parties a fait sa récusation parmi les cités [appelées à juger].    - in hoc alterno pavore, Liv. 23, 26, 11: dans cette crainte éprouvée à tour de rôle par les deux adversaires [réciproque]. [st1]2 [-] alternus, i, m.: v. alaternus.
    * * *
    [st1]1 [-] alternus, a, um: a - l'un après l'autre, alternant.    - alternis trabibus ac saxis, Caes. BG. 7, 23, 5: les poutres et les pierres étant alternantes (par une alternance des...).    - ut singulis consulibus alternis mensibus lictores praeirent, Cic. Rep. 2, 55: [de lui vint l'usage] que chaque consul avait un mois sur deux les licteurs pour le précéder dans sa marche.    - alternae voces "ad arma" et "hostes in urbe sunt" audiebantur, Liv. 3, 15, 6: on entendait alternativement le cri aux armes et les ennemis sont dans la ville.    - alternis versibus, Cic. Arch. 25: en distiques.    - alterna Fortuna... Virg. En. 11, 426: la Fortune alternativement...    - alterna, ōrum, n.: les choses qui alternent.    - amant alterna Camenae, Virg. B. 3, 59: les Muses aiment les chants alternés.    - alterna loqui, Hor. S. 1, 8, 40: dialoguer.    - adv. alterna: alternativement. --- Stat. Th. 7, 640; 12, 387; Apul. M. 10, 17.    - in alternum, Man. 3, 53: alternativement. b - qui se rapporte à l'un et à l'autre, à chacun des deux successivement.    - ex duabus orationibus capita alterna inter se contraria, Cic. Clu. 140: passages pris tantôt à l'un tantôt à l'autre des deux discours et contradictoires entre eux.    - rejectio judicum alternorum, Cic. Planc. 36: récusation de juges alternativement par chacune des parties.    - cum alternae civitates rejectae sunt, Cic. Verr. 2, 32: quand chacune des parties a fait sa récusation parmi les cités [appelées à juger].    - in hoc alterno pavore, Liv. 23, 26, 11: dans cette crainte éprouvée à tour de rôle par les deux adversaires [réciproque]. [st1]2 [-] alternus, i, m.: v. alaternus.
    * * *
        Alternus, Adiectiuum. Cic. Qui se fait l'un apres l'autre.
    \
        Alternis annis. Cato. De deux ans en deux ans, De deux ans l'un.
    \
        Alterna iactat brachia. Virg. Il jecte les bras l'un apres l'autre.
    \
        Alternae ciuitates reiectae. Cic. Quand le demandeur recusoit un peuple, et le defendeur un autre, chascun sa fois, et par ordre.
    \
        Alterna consilia reiecta. Cicero. Quand l'accusateur recusoit un nombre de juges, et l'accusé pareillement un autre nombre.
    \
        Alterno quoque die. Celsus. De deux jours en deux jours.
    \
        Alternorum iudicum reiectio. Cic. Quand l'accusateur et l'accusé recusent par ordre l'un apres l'autre, chascun sa fois, ceuls des juges qui leur semblent estre suspects.
    \
        Alterna periere manu. Ouid. Ils se tuerent l'un l'autre.
    \
        Alterno pede terram quatere. Horat. Danser.
    \
        Alternis pedibus insistere. Pli. Se soustenir puis sur un pied, puis sur l'autre.
    \
        Quies alterna. Quintil. Repos prins par intervalles et par fois apres le travail.
    \
        Alternis pene verbis Titi Manlii facta laudantem. Liu. A grand peine disoit il deux mots, que l'un ne fut à la louange de Manlius.
    \
        Alterna vice. Columel. Par fois, Chascun sa fois, ou à son tour, L'un apres l'autre.
    \
        Alternis annis esse marem, alternis foeminam fieri. Pli. Estre un an masle, un an femelle, De deux ans en deux ans masle, etc.
    \
        Alternis Catones, alternis Vatinii. Seneca. Maintenant gents de bien, maintenant meschants, Tantost l'un, tantost l'autre, Par fois l'un, par fois l'autre.
    \
        Alternis viticulae surgunt, alternis inserta sunt poma. Pli. iunior. Il y a une rangee de vigne, et puis une rangee de pommiers, et ainsi consecutivement par ordre.
    \
        Alternis dicetis. Virg. Chascun sa fois, L'un apres l'autre, Alternativement.

    Dictionarium latinogallicum > alternus

  • 62 carcer

    carcĕr, ĕris, m. [st2]1 [-] prison, geôle, cachot. [st2]2 [-] Ter. gibier de prison, gibier de potence, vaurien, pendard, maraud, coquin (qui mérite la prison). [st2]3 [-] la prison, les prisonniers, les détenus. [st2]4 [-] lieu sombre et renfermé; cellule (de lupanar, de bordel). [st2]5 [-] surtout au plur.: loges (des animaux, d'où partaient ceux qui faisaient des courses dans les jeux de cirque). [st2]6 [-] au fig. point de départ, commencement.    - cf. gr. κάρκαρον.    - in carcerem committere (conjicere), Cic.: mettre en prison, faire mettre en prison.    - carceribus caliginis inferi retrudere, Aug. Civ. 11: reléguer dans des cachots ténébreux de l'enfer.    - in me carcerem effudistis, Cic.: tu as déchaîné contre moi les détenus.    - Pleminius in inferiorem demissus carcerem est necatusque, Liv. 34: Pléminius fut jeté dans un cachot souterrain où on le mit à mort.    - tribunatu carcerem totum in forum effudit, Cic.: pendant son tribunat, il a répandu dans le Forum toute la fange des prisons.    - stare multis in carcere fornicis annis, Juv. 10: rester pendant de nombreuses années au fond d'un bordel.    - a carceribus ad calcem, Cic.: depuis le commencement jusqu'à la fin.    - a carceribus ad metas, Cic.: depuis le commencement jusqu'à la fin.    - ad carceres a calce revocari, Cic. Sen. 23, 83: être ramené de la ligne d'arrivée au point de départ. - voir hors site carcer.
    * * *
    carcĕr, ĕris, m. [st2]1 [-] prison, geôle, cachot. [st2]2 [-] Ter. gibier de prison, gibier de potence, vaurien, pendard, maraud, coquin (qui mérite la prison). [st2]3 [-] la prison, les prisonniers, les détenus. [st2]4 [-] lieu sombre et renfermé; cellule (de lupanar, de bordel). [st2]5 [-] surtout au plur.: loges (des animaux, d'où partaient ceux qui faisaient des courses dans les jeux de cirque). [st2]6 [-] au fig. point de départ, commencement.    - cf. gr. κάρκαρον.    - in carcerem committere (conjicere), Cic.: mettre en prison, faire mettre en prison.    - carceribus caliginis inferi retrudere, Aug. Civ. 11: reléguer dans des cachots ténébreux de l'enfer.    - in me carcerem effudistis, Cic.: tu as déchaîné contre moi les détenus.    - Pleminius in inferiorem demissus carcerem est necatusque, Liv. 34: Pléminius fut jeté dans un cachot souterrain où on le mit à mort.    - tribunatu carcerem totum in forum effudit, Cic.: pendant son tribunat, il a répandu dans le Forum toute la fange des prisons.    - stare multis in carcere fornicis annis, Juv. 10: rester pendant de nombreuses années au fond d'un bordel.    - a carceribus ad calcem, Cic.: depuis le commencement jusqu'à la fin.    - a carceribus ad metas, Cic.: depuis le commencement jusqu'à la fin.    - ad carceres a calce revocari, Cic. Sen. 23, 83: être ramené de la ligne d'arrivée au point de départ. - voir hors site carcer.
    * * *
        Carcer, carceris, pe. cor. m. g. Liu. Une prison, Chartre, Geole.
    \
        Ianitor carceris. Cic. Le geolier.
    \
        Caecus carcer. Virgil. Obscure et tenebreuse prison.
    \
        Moestus. Ouid. Qui rend les prisonniers tristes et melancholiques.
    \
        Reuulsus. Claud. Ouverte.
    \
        Rusticus. Iuuenal. Champestre.
    \
        Sollicitus. Ouid. Qui soulcie et chagrine fort les prisonniers.
    \
        Attineri carcere. Tacit. Estre detenu en prison.
    \
        Condi in carcerem. Cic. Estre mis en prison.
    \
        Coniici in carcerem. Cic. Estre emprisonné.
    \
        Effundere carcerem. Cic. Lascher les prisonniers.
    \
        Emissus e carcere. Cic. Mis hors de prison, Delivré de prison, Desprisonné.
    \
        Laxari carcere. Claud. Estre delivré de prison, ou desprisonné.
    \
        Mittere in carcerem. Cic. Emprisonner.
    \
        Carceres, tantum pluraliter. Cic. La barriere ou le lieu dont deslogeoyent et partoyent les chevaulx, et commencoyent leurs courses és jeux de pris publiques.
    \
        Soluti carceres. Stat. Les barrieres ouvertes.
    \
        A carceribus ad calcem, Id est a principio ad finem. Cic. Depuis le commencement jusques à la fin.

    Dictionarium latinogallicum > carcer

  • 63 festinatus

    festinātus, a, um part. passé de festino; hâté.    - festinata maturitas, Quint. 6 praef. § 10: maturité précoce, précocité.    - festinatum iter, Ov. P. 4, 5, 8: marche précipitée.    - festinati honores, Luc. 8, 24: honneurs déférés avant l'âge.    - festinatis annis raptus, Mart. 7, 40, 7: enlevée par une mort prématurée.
    * * *
    festinātus, a, um part. passé de festino; hâté.    - festinata maturitas, Quint. 6 praef. § 10: maturité précoce, précocité.    - festinatum iter, Ov. P. 4, 5, 8: marche précipitée.    - festinati honores, Luc. 8, 24: honneurs déférés avant l'âge.    - festinatis annis raptus, Mart. 7, 40, 7: enlevée par une mort prématurée.
    * * *
        Festinatus, pen. prod. Aliud participium. Qui est hasté.
    \
        Honores festinati. Lucan. Honneurs et dignitez qu'on donne à aucun avant le temps, Avancez.

    Dictionarium latinogallicum > festinatus

  • 64 mollis

    mollis, molle [st2]1 [-] mou, souple, flexible, lâche. [st2]2 [-] mou (au toucher), tendre, délicat; relâché, laxatif (t. de médecine.). [st2]3 [-] au fig.: qui cède aisément, impressionnable (en b. et m. part), sensible, faible, timide; modeste. [st2]4 [-] mou, efféminé, faible, sans énergie, amolli, énervé, voluptueux, obscène. [st2]5 [-] doux, agréable (aux sens ou au coeur); tendre, touchant, indulgent. [st2]6 [-] en pente douce, uni. [st2]7 [-] docile, maniable, doux, calme, tranquille, facile, commode. [st2]8 [-] propice, heureux, favorable (au pr. et au fig.).    - mollis juncus, Virg.: jonc flexible.    - molles artus, Cic.: articulations souples.    - mollia colla, Virg.: cou docile (des chevaux).    - mollis arcus, Ov.: arc détendu.    - molle fretum, Ov.: mer calme.    - molles anni, Ov.: l'âge tendre, l'adolescence.    - mollis alvus, Cels. 3, 12: ventre relâché.    - mollem orationem reddere, Cic.: donner de la souplesse au style, rendre le style agréable.    - mollis materies, Plin.: bois tendre.    - mollia (n. plur.) panis, Plin.: mie de pain.    - mollia (s.-ent. animalia), Plin.: mollusques.    - mollibus annis, Ov.: dans l'âge tendre.    - molle cor, Ov.: coeur sensible.    - mollis via, Quint. 1, 6, 22: chemin uni.
    * * *
    mollis, molle [st2]1 [-] mou, souple, flexible, lâche. [st2]2 [-] mou (au toucher), tendre, délicat; relâché, laxatif (t. de médecine.). [st2]3 [-] au fig.: qui cède aisément, impressionnable (en b. et m. part), sensible, faible, timide; modeste. [st2]4 [-] mou, efféminé, faible, sans énergie, amolli, énervé, voluptueux, obscène. [st2]5 [-] doux, agréable (aux sens ou au coeur); tendre, touchant, indulgent. [st2]6 [-] en pente douce, uni. [st2]7 [-] docile, maniable, doux, calme, tranquille, facile, commode. [st2]8 [-] propice, heureux, favorable (au pr. et au fig.).    - mollis juncus, Virg.: jonc flexible.    - molles artus, Cic.: articulations souples.    - mollia colla, Virg.: cou docile (des chevaux).    - mollis arcus, Ov.: arc détendu.    - molle fretum, Ov.: mer calme.    - molles anni, Ov.: l'âge tendre, l'adolescence.    - mollis alvus, Cels. 3, 12: ventre relâché.    - mollem orationem reddere, Cic.: donner de la souplesse au style, rendre le style agréable.    - mollis materies, Plin.: bois tendre.    - mollia (n. plur.) panis, Plin.: mie de pain.    - mollia (s.-ent. animalia), Plin.: mollusques.    - mollibus annis, Ov.: dans l'âge tendre.    - molle cor, Ov.: coeur sensible.    - mollis via, Quint. 1, 6, 22: chemin uni.
    * * *
        Mollis, et hoc molle. Mol, Souple.
    \
        Aditus molles. Virgil. Facile entree, Facile accez, Quand il est aisé de parler à aucun.
    \
        AEstas mollior. Virgil. Doulx esté.
    \
        Amplexus mollis. Virgil. Doulx et amoureux.
    \
        Mollis animus et ad accipiendam, et ad deponendam offensionem. Cic. Aisé à courroucer et à rappaiser.
    \
        Anni molles. Ouid. L'enfance.
    \
        Ascensus mollior. Liu. Qui n'est point fort droict ne roide, Aidé à monter.
    \
        Mollior aura. Ouid. Vent doulx et gratieux.
    \
        Castaneae molles. Virgil. Nouvelles, ou Meures.
    \
        Cliuus mollis. Virg. Aisé à monter et descendre, Qui n'est point trop droict.
    \
        Cogitationibus mollissimis effoeminamur. Cic. Qui ne sont pas viriles.
    \
        Colla mollia. Virg. Dontez.
    \
        Columba mollis. Horat. Tendre.
    \
        Cultus mollissimus. Cic. Accoustrement delicat.
    \
        Disciplina mollis. Cic. Doulce et gratieuse, Qui n'est point severe ne austere.
    \
        Flamma mollis. Virgil. Amour.
    \
        Hyems mollis. Stat. Doulx yver.
    \
        Ingenium molle. Ouid. Delicat, Douillet.
    \
        Iter molle. Ouid. Chemin aisé.
    \
        Iussa mollia. Virgil. Legiers, et desquels on doibt tenir peu de compte.
    \
        Lex mollis. Cic. Doulce.
    \
        Mollibus est oculis. Ouid. Elle pleure facilement.
    \
        Odor mollissimus. Plin. Odeur delicat, et qui n'est pas trop fort.
    \
        Oratio mollis et liberalis. Cic. Doulce parolle, Doulx parler.
    \
        Mollia securae peragebant otia gentes. Ouid. Le monde vivoit doulcement et amiablement, sans soulci, et sans travail.
    \
        Pabula mollia. Ouid. Tendres, Delicats.
    \
        Pecus. Virgil. Brebis delicates, et de petite complexion.
    \
        Pisces molles. Plin. Poissons qui ont la chair molle, comme sont seiches et semblables.
    \
        Quies mollis. Lucret. Doulx repos.
    \
        Sententiae molles. Cic. Opinions trop doulces, et qui ne sont point assez rigoreuses.
    \
        Somnos molles carpere. Virgil. Doulx et aggreables.
    \
        Stabula mollia. Virg. Où il y a bonne lictiere.
    \
        Tempora mollissima fandi. Virg. Temps tresopportun de parler.
    \
        Versus molles. Ouid. D'amours.
    \
        Volo id quam mollissima via consequi. Liu. Par un moyen le plus aisé.
    \
        Non est ad astra mollis e terris via. Seneca. Facile.
    \
        Vinum molle. Virg. Qui n'est point aspre ne rude.
    \
        Homo mollis, Delicat, Effeminé, Qui n'est point robuste. Plin. Vetant dari senibus et pueris, item mollibus ac foeminei corporis. De petite complexion, ou tendres.

    Dictionarium latinogallicum > mollis

  • 65 quisquam

    quisquam, quaequam, quidquam (quicquam), pron.-adj. indéf. [st2]1 [-] quelque, quelqu'un, quelque chose. [st2]2 [-] souvent avec sens négatif - personne, rien. quisquam est avant tout un pronom; on ne le rencontre qu'au singulier; il s'emploie dans des phrases négatives de forme ou de sens et dans celles qui expriment le doute, l'éventualité, la supposition ou une généralité.    - quidquam (quicquam): quelque chose.    - quidquam (quicquam), adv.: en quelque chose.    - nec quisquam: et personne ne.    - nec quidquam: et rien ne.    - quisquam unus: une seule personne.    - nihil esse praecipue cuiquam dolendum in eo quod accidat universis, Cic. Fam. 6, 2 (sub. inf.): personne n'a de raison particulière de se plaindre de ce qui arrive à tout le monde.    - nec melior vir fuit Africano quisquam nec clarior, Cic. Lael. 2, 6: et il n'y eut pas un homme meilleur et plus illustre que l'Africain.    - neque erat quisquam omnium quin in ejus diei casu suarum omnium fortunarum eventum consistere existimaret, Caes. BC. 2: et il n'y avait personne parmi eux tous qui ne pensât que du hasard de cette journée dépendait entièrement leur sort.    - Agesilaus, qui perniciosissimum fore videret si animadversum esset quemquam ad hostis transfugere conari, cum suis eo venit, Nep.: Agésilas, voyant combien il serait dangereux que l’on s'aperçût que quelqu'un cherchait à passer à l'ennemi, se porta sur cette éminence avec les siens.    - nego quemquam dixisse: je soutiens que personne n'a dit.    - si quicquam caelati aspexerat, manus abstinere non poterat, Cic. Verr. 4, 48: s'il venait à apercevoir quelque objet ciselé, il ne pouvait retenir ses mains.    - tibi idem censeo faciendum nec a quo culpa absit quicquam in malis numerandum, Cic. Fam. 12, 23: à mon avis, tu devrais faire de même et ne pas compter au nombre des maux quelque chose dont tu n'es nullement responsable.    - potest quod inutile rei publicae sit, id cuiquam civi utile esse? Cic. Off. 3: ce qui est nuisible à l'Etat peut-il être utile à un citoyen?    - neque in tam multis annis cujusquam ex sua stirpe funus vidit, Nep.: et dans un espace de tant d’années, il ne vit la mort d’aucune personne de sa race.    - (eum) ferro transfixit priusque, quam quisquam posset succurrere, interfecit, Nep.: il lui passa l'épée à travers le corps et, avant que personne pût le secourir, il le tua.    - ac videte quanto taetrior hic tyrannus Syracusanis fuerit quam quisquam superiorum, Cic. Verr. 2, 4: et voyez combien ce tyran était plus odieux pour les Syracusains que personne de ses prédécesseurs.    - legendus est hic orator, si quisquam alius, juventuti, Cic. Brut.: cet orateur, plus que tout autre, doit être lu par les jeunes gens.    - quamdiu quisquam erit, qui te defendere audeat, vives, Cic. Cat. 1: tant qu'il y aura quelqu'un pour oser te défendre, tu vivras.    - quisquam, fém. arch. = quaequam.    - nec quisquam (= quaequam) alia mulier, Plaut. Cist. 1, 1, 68: et pas une autre femme.
    * * *
    quisquam, quaequam, quidquam (quicquam), pron.-adj. indéf. [st2]1 [-] quelque, quelqu'un, quelque chose. [st2]2 [-] souvent avec sens négatif - personne, rien. quisquam est avant tout un pronom; on ne le rencontre qu'au singulier; il s'emploie dans des phrases négatives de forme ou de sens et dans celles qui expriment le doute, l'éventualité, la supposition ou une généralité.    - quidquam (quicquam): quelque chose.    - quidquam (quicquam), adv.: en quelque chose.    - nec quisquam: et personne ne.    - nec quidquam: et rien ne.    - quisquam unus: une seule personne.    - nihil esse praecipue cuiquam dolendum in eo quod accidat universis, Cic. Fam. 6, 2 (sub. inf.): personne n'a de raison particulière de se plaindre de ce qui arrive à tout le monde.    - nec melior vir fuit Africano quisquam nec clarior, Cic. Lael. 2, 6: et il n'y eut pas un homme meilleur et plus illustre que l'Africain.    - neque erat quisquam omnium quin in ejus diei casu suarum omnium fortunarum eventum consistere existimaret, Caes. BC. 2: et il n'y avait personne parmi eux tous qui ne pensât que du hasard de cette journée dépendait entièrement leur sort.    - Agesilaus, qui perniciosissimum fore videret si animadversum esset quemquam ad hostis transfugere conari, cum suis eo venit, Nep.: Agésilas, voyant combien il serait dangereux que l’on s'aperçût que quelqu'un cherchait à passer à l'ennemi, se porta sur cette éminence avec les siens.    - nego quemquam dixisse: je soutiens que personne n'a dit.    - si quicquam caelati aspexerat, manus abstinere non poterat, Cic. Verr. 4, 48: s'il venait à apercevoir quelque objet ciselé, il ne pouvait retenir ses mains.    - tibi idem censeo faciendum nec a quo culpa absit quicquam in malis numerandum, Cic. Fam. 12, 23: à mon avis, tu devrais faire de même et ne pas compter au nombre des maux quelque chose dont tu n'es nullement responsable.    - potest quod inutile rei publicae sit, id cuiquam civi utile esse? Cic. Off. 3: ce qui est nuisible à l'Etat peut-il être utile à un citoyen?    - neque in tam multis annis cujusquam ex sua stirpe funus vidit, Nep.: et dans un espace de tant d’années, il ne vit la mort d’aucune personne de sa race.    - (eum) ferro transfixit priusque, quam quisquam posset succurrere, interfecit, Nep.: il lui passa l'épée à travers le corps et, avant que personne pût le secourir, il le tua.    - ac videte quanto taetrior hic tyrannus Syracusanis fuerit quam quisquam superiorum, Cic. Verr. 2, 4: et voyez combien ce tyran était plus odieux pour les Syracusains que personne de ses prédécesseurs.    - legendus est hic orator, si quisquam alius, juventuti, Cic. Brut.: cet orateur, plus que tout autre, doit être lu par les jeunes gens.    - quamdiu quisquam erit, qui te defendere audeat, vives, Cic. Cat. 1: tant qu'il y aura quelqu'un pour oser te défendre, tu vivras.    - quisquam, fém. arch. = quaequam.    - nec quisquam (= quaequam) alia mulier, Plaut. Cist. 1, 1, 68: et pas une autre femme.
    * * *
        Quisquam, cuiusquam, Negatiue, interrogatiue, et subiunctiue ponitur. Aucun.
    \
        Negatiue. Cic. Sic egit causam tuam, vt neque eloquentia maiore quisquam, nec grauitate potuerit. Il a tellement parlé pour toy, que nul autre ne l'eust peu faire ne plus discretement, ne de plus grande gravité.
    \
        Interrogat fere semper, et cum indignatione. Cicero, Et quisquam dubitabit quid virtute profecturus sit, qui tantum authoritate profecerit? Et s'en trouvera il qui doubte, etc.
    \
        Subiunctiue. Terent. Si quisquam est qui placere se studeat bonis. S'il y a aucun.
    \
        Quisquam, pro Quiuis. Cic. Nisi vos fortiores cognossem, quam quenquam virum. Quelque homme que ce soit.
    \
        Neque nostrum quisquam sensimus quum peperit. Plaut. Nul d'entre nous.
    \
        Quisquam, foeminine. Terent. Illarum neque quisquam te nouit, neque scit qui sies. Nulle d'entre elles.
    \
        Quisquam gentium. Terent. An quisquam gentium est aeque miser? Y a il homme au monde aussi miserable?
    \
        Quisquam vnus. Liu. Nec quisquam vnus malis artibus postea tam popularis fuit. Il n'en y eut pas un seul, qui, etc.
    \
        An hoc dubitabit quisquam omnium, quin is, etc. Cic. En y aura il aucun d'entre vous qui, etc.

    Dictionarium latinogallicum > quisquam

  • 66 quisque

    quisque, quaeque, quodque (pron. quidque, quicque) [st1]1 [-] chaque, chacun, tout (au sing).    - quaeque castra: chaque camp.    - quisque miles, Caes.: chaque soldat.    - quisque, fém. pour quaeque (Plaut. Ter.).    - omnes meretrices, ubi quisque habitant, invenit, Plaut. Poen.: il trouve toutes les courtisanes, là où chacune habite.    - an nescire arbitramini quo quisque pacto hic vitam vostrarum exigat, Ter. Hec.: pensez-vous donc que j'ignore comment chacune de vous passe son temps ici?    - nocte ambo exercitus, Veiens Tarquiniensisque, suas quisque abirent domos, Liv. 2, 7: si bien que les deux armées, celle des Tarquiniens et celle des Véiens, s'en retournèrent de nuit dans leurs foyers. A ne pas confondre avec quisque = et quis, quique = et qui, cujusque = et cujus, quoque = et quo... quoque (adv.) = aussi.    - quaeque polo posita est glaciali proxima Serpens incaluit sumpsitque novas fervoribus iras, Ov. M. 2. [et quae polo posita est glaciali proxima Serpens incaluit...] et le Dragon, qui était placé tout près du pôle glacé, s'échauffa et, sous l'effet de la chaleur, il s'anima de nouvelles fureurs.    - nil attigit nisi arma, quorum indigebat, quaeque ad victum pertinebant, Nep. [... et quae ad victum pertinebant] il ne leur prit que les armes dont il avait besoin et ce qui pouvait servir au ravitaillement.    - quaque (s.-ent. via) potes vitium corporis abde tui, Ov.: et, autant que tu le peux, cache les défauts de ton corps. [st1]2 [-] qqf. quisque = quicumque.    - quemque videritis hominem, Plaut. Mil.: quelque homme que vous voyiez.    - cujusque populi cives, Liv.: les citoyens d'un peuple quelconque. Quisque s'emploie à la place de unusquisque si, dans la même proposition, se trouve: a - un mot relatif    - quem quisque vult sequitur: chacun suit qui il veut.    - quam quisque noverit artem, in ea se exerceat: [dans l'art que chacun connaît, qu'il s'exerce] = que chacun s'exerce dans l'art qu'il connaît.    - pergunt domos eorum apud quem quisque servierant: ils vont chacun chez leur ancien maître.    - et quem quisque in Caesaris castris notum aut municipem habebat conquirit atque evocat, Caes. BC. 1, 74: et tous ceux qui ont une connaissance ou un compatriote dans le camp de César le recherchent et l'appellent. b - un mot interrogatif    - quid quaque parte geratur cognoscit: il voit ce qui se passe sur chaque point.    - quotus quisque intellexit: [quelle est la proportion de ceux qui ont compris]= combien peu ont compris!    - quotus quisque sine vulnere erat: quelle était la proportion de ceux qui n'étaient pas blessés? c - ut signifiant à mesure que, dans la mesure où    - ut quisque nostrum venerat, haec visere solebat: dès que l'un de nous arrivait, il allait les voir.    - res ut quaeque est, Hor.: selon l'importance de chaque chose.    - ut quisque potentiori confinis erat, a sedibus pellebatur: *dans la mesure où chacun avait pour voisin un voisin plus puissant que lui, il était chassé de sa propriété*: pour peu qu'on habitât près d'un plus puissant que lui, on le chassait de chez lui. ratus secuturos ut quemque volnere adfectum corpus sineret, Liv. 1: pensant qu'ils ne le poursuivraient que dans la mesure où leurs blesures le permettraient à chacun d'eux.    - ut quisque + superlatif... ita + superlatif: [dans la mesure où chacun... dans cette mesure on]= plus on... plus on...    - ut quisque ignavissimus est, ita maxime est obnoxius periculo: [dans la mesure où chacun est très lâche, dans cette mesure on est plus exposé aux dangers]= plus on est lâche, plus on est exposé au danger.    - ut quaeque res est turpissima, sic maturissime vindicanda est, Cic.: plus une affaire est scandaleuse, plus elle doit être jugée promptement.    - ita s.-ent.: facillime ad res injustas impellitur ut quisque altissimo animo est, gloriae cupiditate, Cic. Off. 1: [on est poussé très facilement par le désir de gloire à commettre des injustices dans la mesure où l'on a une âme très élevée]= plus on a une âme élevée, plus le désir de gloire pousse à commettre des injustices.    - ita (sans superlatif): ut quisque in fuga postremus ita in periculo princeps erat, Cic. Verr. 2: [dans la mesure on était le dernier à fuir, dans cette mesure on était le premier dans le danger]= le dernier à fuir occupait la première place dans le danger. d - un réfléchi    - sua cuique civitati religio: chaque pays a sa religion.    - pro se quisque: chacun pour son compte, chacun de son côté, chacun pour soi.    - in civitates quemque suas dimisit, Liv. 21, 48: il les renvoya chacun dans son pays.    - suum cuique: à chacun son bien, à chacun son dû.    - suam quisque civitatem adeat, Caes.: que chacun aille dans son pays. e - un superlatif    - optimus quisque: tous les meilleurs.    - puto fortissimum quemque esse generosissimum: j'estime que les hommes les plus courageux sont les plus nobles.    - antiquissimum quodque tempus spectandum: il faut considérer, chaque fois, l'époque la plus ancienne.    - sapientissimus quisque eligitur: on choisit à chaque fois le plus sage ou on choisit tous les plus sages.    - summum quodque spectate, milites, decus, Liv. 7: ayez en vue, soldats, les plus belles récompenses.    - recentissima quaeque, Cic.: les tout derniers événements.    - optimum quidque, Cic.: les choses les meilleures. g - un adjectif numéral ordinal ou primus    - quinto quoque anno: [chaque cinquième année] = tous les cinq ans.    - decimus quisque: [chaque dixième] = un sur dix.    - sorte decimus quisque ad supplicium lecti, Liv. 2, 59: un homme sur dix fut tiré au sort et exécuté.    - primus quisque: a) tous les plus éminents, les premiers. - b) chacun à son tour, l'un après l'autre.    - primo quoque tempore, Cic. Phil.: le plus tôt possible.    - annis quibusque, Plin. 33, 3, 15, § 52 (sans adj. ordinal): chaque année. h - un adj. au positif dans la prose post-classique    - trepidatione vulgi invalidus quisque obtriti, Tac. An. 12, 4: dans la panique générale les plus faibles furent écrasés.    - boves, eximium quemque pulchritudine, Liv. 1, 7, 5: les bœufs, les plus remarquables par leur beauté. On trouve également les latinismes suivants:    - quam quisque pessime fecit, tam maxime tutus est: plus ils sont scélérats, plus ils sont à l'abri.    - societas major, ut quisque proxime accederet: un rapport d'autant plus étroit que les gens nous seraient plus proches.    - optimus quisque maxime gloria ducitur: ce sont les meilleurs qui se laissent le plus guider par la gloire.    - primo quoque die: au premier jour, le plus tôt possible.    - ut aliae bonae res ita bonus liber melior est quisque quo major, Plin. Ep. 1, 20: il en est d'un bon livre, comme d'autres bonnes choses, plus il est long, meilleur il est.    - quo quisque est sollertior et ingeniosior, hoc docet iracundius et laboriosius, Cic. Rosc. Com. 31: plus on est habile et intelligent, plus on est enclin à la colère et à la fatigue en donnant ses leçons.
    * * *
    quisque, quaeque, quodque (pron. quidque, quicque) [st1]1 [-] chaque, chacun, tout (au sing).    - quaeque castra: chaque camp.    - quisque miles, Caes.: chaque soldat.    - quisque, fém. pour quaeque (Plaut. Ter.).    - omnes meretrices, ubi quisque habitant, invenit, Plaut. Poen.: il trouve toutes les courtisanes, là où chacune habite.    - an nescire arbitramini quo quisque pacto hic vitam vostrarum exigat, Ter. Hec.: pensez-vous donc que j'ignore comment chacune de vous passe son temps ici?    - nocte ambo exercitus, Veiens Tarquiniensisque, suas quisque abirent domos, Liv. 2, 7: si bien que les deux armées, celle des Tarquiniens et celle des Véiens, s'en retournèrent de nuit dans leurs foyers. A ne pas confondre avec quisque = et quis, quique = et qui, cujusque = et cujus, quoque = et quo... quoque (adv.) = aussi.    - quaeque polo posita est glaciali proxima Serpens incaluit sumpsitque novas fervoribus iras, Ov. M. 2. [et quae polo posita est glaciali proxima Serpens incaluit...] et le Dragon, qui était placé tout près du pôle glacé, s'échauffa et, sous l'effet de la chaleur, il s'anima de nouvelles fureurs.    - nil attigit nisi arma, quorum indigebat, quaeque ad victum pertinebant, Nep. [... et quae ad victum pertinebant] il ne leur prit que les armes dont il avait besoin et ce qui pouvait servir au ravitaillement.    - quaque (s.-ent. via) potes vitium corporis abde tui, Ov.: et, autant que tu le peux, cache les défauts de ton corps. [st1]2 [-] qqf. quisque = quicumque.    - quemque videritis hominem, Plaut. Mil.: quelque homme que vous voyiez.    - cujusque populi cives, Liv.: les citoyens d'un peuple quelconque. Quisque s'emploie à la place de unusquisque si, dans la même proposition, se trouve: a - un mot relatif    - quem quisque vult sequitur: chacun suit qui il veut.    - quam quisque noverit artem, in ea se exerceat: [dans l'art que chacun connaît, qu'il s'exerce] = que chacun s'exerce dans l'art qu'il connaît.    - pergunt domos eorum apud quem quisque servierant: ils vont chacun chez leur ancien maître.    - et quem quisque in Caesaris castris notum aut municipem habebat conquirit atque evocat, Caes. BC. 1, 74: et tous ceux qui ont une connaissance ou un compatriote dans le camp de César le recherchent et l'appellent. b - un mot interrogatif    - quid quaque parte geratur cognoscit: il voit ce qui se passe sur chaque point.    - quotus quisque intellexit: [quelle est la proportion de ceux qui ont compris]= combien peu ont compris!    - quotus quisque sine vulnere erat: quelle était la proportion de ceux qui n'étaient pas blessés? c - ut signifiant à mesure que, dans la mesure où    - ut quisque nostrum venerat, haec visere solebat: dès que l'un de nous arrivait, il allait les voir.    - res ut quaeque est, Hor.: selon l'importance de chaque chose.    - ut quisque potentiori confinis erat, a sedibus pellebatur: *dans la mesure où chacun avait pour voisin un voisin plus puissant que lui, il était chassé de sa propriété*: pour peu qu'on habitât près d'un plus puissant que lui, on le chassait de chez lui. ratus secuturos ut quemque volnere adfectum corpus sineret, Liv. 1: pensant qu'ils ne le poursuivraient que dans la mesure où leurs blesures le permettraient à chacun d'eux.    - ut quisque + superlatif... ita + superlatif: [dans la mesure où chacun... dans cette mesure on]= plus on... plus on...    - ut quisque ignavissimus est, ita maxime est obnoxius periculo: [dans la mesure où chacun est très lâche, dans cette mesure on est plus exposé aux dangers]= plus on est lâche, plus on est exposé au danger.    - ut quaeque res est turpissima, sic maturissime vindicanda est, Cic.: plus une affaire est scandaleuse, plus elle doit être jugée promptement.    - ita s.-ent.: facillime ad res injustas impellitur ut quisque altissimo animo est, gloriae cupiditate, Cic. Off. 1: [on est poussé très facilement par le désir de gloire à commettre des injustices dans la mesure où l'on a une âme très élevée]= plus on a une âme élevée, plus le désir de gloire pousse à commettre des injustices.    - ita (sans superlatif): ut quisque in fuga postremus ita in periculo princeps erat, Cic. Verr. 2: [dans la mesure on était le dernier à fuir, dans cette mesure on était le premier dans le danger]= le dernier à fuir occupait la première place dans le danger. d - un réfléchi    - sua cuique civitati religio: chaque pays a sa religion.    - pro se quisque: chacun pour son compte, chacun de son côté, chacun pour soi.    - in civitates quemque suas dimisit, Liv. 21, 48: il les renvoya chacun dans son pays.    - suum cuique: à chacun son bien, à chacun son dû.    - suam quisque civitatem adeat, Caes.: que chacun aille dans son pays. e - un superlatif    - optimus quisque: tous les meilleurs.    - puto fortissimum quemque esse generosissimum: j'estime que les hommes les plus courageux sont les plus nobles.    - antiquissimum quodque tempus spectandum: il faut considérer, chaque fois, l'époque la plus ancienne.    - sapientissimus quisque eligitur: on choisit à chaque fois le plus sage ou on choisit tous les plus sages.    - summum quodque spectate, milites, decus, Liv. 7: ayez en vue, soldats, les plus belles récompenses.    - recentissima quaeque, Cic.: les tout derniers événements.    - optimum quidque, Cic.: les choses les meilleures. g - un adjectif numéral ordinal ou primus    - quinto quoque anno: [chaque cinquième année] = tous les cinq ans.    - decimus quisque: [chaque dixième] = un sur dix.    - sorte decimus quisque ad supplicium lecti, Liv. 2, 59: un homme sur dix fut tiré au sort et exécuté.    - primus quisque: a) tous les plus éminents, les premiers. - b) chacun à son tour, l'un après l'autre.    - primo quoque tempore, Cic. Phil.: le plus tôt possible.    - annis quibusque, Plin. 33, 3, 15, § 52 (sans adj. ordinal): chaque année. h - un adj. au positif dans la prose post-classique    - trepidatione vulgi invalidus quisque obtriti, Tac. An. 12, 4: dans la panique générale les plus faibles furent écrasés.    - boves, eximium quemque pulchritudine, Liv. 1, 7, 5: les bœufs, les plus remarquables par leur beauté. On trouve également les latinismes suivants:    - quam quisque pessime fecit, tam maxime tutus est: plus ils sont scélérats, plus ils sont à l'abri.    - societas major, ut quisque proxime accederet: un rapport d'autant plus étroit que les gens nous seraient plus proches.    - optimus quisque maxime gloria ducitur: ce sont les meilleurs qui se laissent le plus guider par la gloire.    - primo quoque die: au premier jour, le plus tôt possible.    - ut aliae bonae res ita bonus liber melior est quisque quo major, Plin. Ep. 1, 20: il en est d'un bon livre, comme d'autres bonnes choses, plus il est long, meilleur il est.    - quo quisque est sollertior et ingeniosior, hoc docet iracundius et laboriosius, Cic. Rosc. Com. 31: plus on est habile et intelligent, plus on est enclin à la colère et à la fatigue en donnant ses leçons.
    * * *
        Quisque, cuiusque. Virgil. Un chascun.
    \
        Suam quisque homo rem meminit. Plaut. Chasque homme.
    \
        Doctissimus quisque contemnit. Cic. Tout chascun des plus scavants.
    \
        Ordinalibus. Plaut. Vix decumus quisque est qui ipsus sese nouerit. A grande peine en y a il de dix l'un qui se congnoisse.
    \
        Quinto quoque anno. Plaut. De cinq en cinq ans.
    \
        Cum QVOTVS. Cic. Quotus enim quisque philosophorum inuenitur qui ita sit moratus? Combien trouve on de philosophes qui soyent ainsi moriginez? Comme s'il disoit, peu, ou nuls.
    \
        Superlatiuis carentibus. Singularis quisque, Tout homme d'excellence.
    \
        Cum SVI et '7 SVVS. Terent. Suo quisque tempore. Chascun en son temps ou saison.
    \
        Sua cuiusque animantis natura est. Cic. Chasque beste ha sa propre nature.
    \
        Obliquis relatiui substantiae. Quintil. Cui quodque loco sit aptissimum. A quel lieu chasque chose soit mieulx en son endroict, et seante.
    \
        Pro se quisque. Cic. Chascun selon sa puissance.
    \
        Quoque, ablatiuus, priore longa. Cic. Tertio quoque verbo excitabantur. De trois en trois mots.
    \
        Quid quoque loco verborum maxime quadret. Quintil. En chasque lieu.
    \
        Quaeque. Cic. Quantum quaeque valeat. Chascune.
    \
        Quisque, cum comparatiuo. Quintil. Quo quique pedes sunt temporibus pleniores. Chasque pieds.

    Dictionarium latinogallicum > quisque

  • 67 quotquot

    [st2]1 [-] en quelque nombre que, en aussi grand nombre que. [st2]2 [-] chaque, tout, tous.    - quotquot annis: tous les ans.    - quotquot mensibus: tous les mois.
    * * *
    [st2]1 [-] en quelque nombre que, en aussi grand nombre que. [st2]2 [-] chaque, tout, tous.    - quotquot annis: tous les ans.    - quotquot mensibus: tous les mois.
    * * *
        Quotquot, compositum a quot. Catullus, Quotquot estis omnes. Tant que vous estes.

    Dictionarium latinogallicum > quotquot

  • 68 segnis

    segnis, segne lent, mou, paresseux, indolent, lâche, engourdi, oisif, inactif, inerte.    - propter onus segnis, Hor. S. 2, 3, 102: ralenti par un fardeau.    - segnior annis, Virg. G. 3.95: appesanti par les années.    - surgit non segnior, Virg.: il se lève avec non moins de diligence.    - laudando promptos et castigando segnes, Tac. Agr. 21: en louant le zèle des uns, en gourmandant la nonchalance des autres.    - quae segnibus ardua videntur, Tac. Agr. 15, 59: ce qu'une âme timide regarde comme impossible.    - quisquamne segnis toleravit...? Sen.-tr.: qui a supporté avec résignation...?    - segnis ad pericula, Tac. A. 14, 23: tiède à l'aspect du péril.    - non in venerem segnis, Virg. En. 11.736: ardent pour le plaisir.    - aliorum segnes, Tac. A. 14, 33: indifférents au reste.    - segnis in agendo, Val.-Max.: lent à agir.    - segnior ad credendum, Liv. 24, 13: assez peu disposé à croire.    - segni gradu, Sen.-tr.: à pas lents.    - segnes aquae, Curt.: eaux paresseuses.    - segnis dies, Sen.-tr.: jour de repos.    - segnis obsidio, Liv. 5.46: siège mené mollement.    - non segnior discordia domi, Liv.: les discordes ne se ralentirent pas.    - segnis campus, Virg.: terre en jachère.    - segnis carduus, Virg.: le chardon stérile.
    * * *
    segnis, segne lent, mou, paresseux, indolent, lâche, engourdi, oisif, inactif, inerte.    - propter onus segnis, Hor. S. 2, 3, 102: ralenti par un fardeau.    - segnior annis, Virg. G. 3.95: appesanti par les années.    - surgit non segnior, Virg.: il se lève avec non moins de diligence.    - laudando promptos et castigando segnes, Tac. Agr. 21: en louant le zèle des uns, en gourmandant la nonchalance des autres.    - quae segnibus ardua videntur, Tac. Agr. 15, 59: ce qu'une âme timide regarde comme impossible.    - quisquamne segnis toleravit...? Sen.-tr.: qui a supporté avec résignation...?    - segnis ad pericula, Tac. A. 14, 23: tiède à l'aspect du péril.    - non in venerem segnis, Virg. En. 11.736: ardent pour le plaisir.    - aliorum segnes, Tac. A. 14, 33: indifférents au reste.    - segnis in agendo, Val.-Max.: lent à agir.    - segnior ad credendum, Liv. 24, 13: assez peu disposé à croire.    - segni gradu, Sen.-tr.: à pas lents.    - segnes aquae, Curt.: eaux paresseuses.    - segnis dies, Sen.-tr.: jour de repos.    - segnis obsidio, Liv. 5.46: siège mené mollement.    - non segnior discordia domi, Liv.: les discordes ne se ralentirent pas.    - segnis campus, Virg.: terre en jachère.    - segnis carduus, Virg.: le chardon stérile.
    * * *
        Segnis, et hoc segne. Cic. Lasche, Paresseux, Qui ne s'entremet de rien, Nice, Tardif, Pesant.
    \
        Ad credendum segnis. Liu. Tardif à croire.
    \
        Segniores ad imperandum posthac caeteri sint, quum videant, etc. Cic. Qu'il soyent plus tardifs, Qu'ils ne se hastent point tant de vouloir, etc.
    \
        Animus segnis. Plin. Lasche courage.
    \
        Anni segnes. Oui. Esquels on ne fait rien digne de memoire, Oiseux.
    \
        Campus segnis situ durescit. Virgil. Qui ne porte point de fruict.
    \
        Segnior est cultus terrae. Cic. La terre n'est pas labouree si soigneusement.
    \
        Dextra non segnis dare vulnera. Ouid. Une main qui n'est point paresseuse à frapper, Soubdaine à donner un coup.
    \
        Eo anno non segnior discordia domi fuit. Liu. Non point moins grande ne aspre.
    \
        Epistola non segnis. Stat. Qui est portee en diligence.
    \
        Exitus segnis. Stat. Mort lente et longue.
    \
        Segnis carduus. Virgil. Inutile, Sans fruict.

    Dictionarium latinogallicum > segnis

  • 69 valeo

    vălĕo, ēre, vălŭi, ĭtum - intr. - [st2]1 [-] être fort, être vigoureux, être en bonne santé, se bien porter, être en bon état. [st2]2 [-] être puissant, avoir de la puissance, de l'autorité, du crédit, être en état de, être capable de, être propre à, venir à bout de, pouvoir. [st2]3 [-] avoir de la valeur, avoir de la vertu, être efficace, être bon (en parl. d'un remède). [st2]4 [-] valoir, signifier. [st2]5 [-] intr. et qqf. tr. - valoir, avoir tel ou tel prix.    - voir vale.    - valeat: adieu.    - plurimum valere: être très puissant, être le plus puissant.    - apud aliquem multum valere: avoir beaucoup d'influence sur qqn.    - valere + inf.: être capable de, pouvoir.    - valet ima summis mutare deus, Hor. O. 1, 34, 12: le dieu peut mettre tout sens dessus dessous.    - cimices valent contra serpentium morsus, Plin. 29, 4, 17: les punaises sont bonnes contre les morsures de serpents.    - confectum annis Micipsam parum animo valuisse, Sall. J. 11, 5: accablé par l'âge, Micipsa ne se portait pas bien mentalement.    - CAL. Valen? (= valesne) valuistin? MEG. Valeo, et valui rectius, Plaut. Trin.: CAL. tu te portes bien? Tu t'es bien porté? - MEG. Je me porte bien, mais je me portais mieux.    - nil stupra valet tacere, Catul.: il ne sert à rien de taire ses débauches.    - id eo valet ut: cela vise à ce que.    - hoc eo valebat, ut ingratiis ad depugnandum omnes cogerentur, Nep.: cela avait pour but de les obliger tous à combattre à contre-coeur.    - quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat, Cic. Fin. 2, 4, 13: nous cherchons le mot latin équivalent au mot grec, et qui ait le même sens.
    * * *
    vălĕo, ēre, vălŭi, ĭtum - intr. - [st2]1 [-] être fort, être vigoureux, être en bonne santé, se bien porter, être en bon état. [st2]2 [-] être puissant, avoir de la puissance, de l'autorité, du crédit, être en état de, être capable de, être propre à, venir à bout de, pouvoir. [st2]3 [-] avoir de la valeur, avoir de la vertu, être efficace, être bon (en parl. d'un remède). [st2]4 [-] valoir, signifier. [st2]5 [-] intr. et qqf. tr. - valoir, avoir tel ou tel prix.    - voir vale.    - valeat: adieu.    - plurimum valere: être très puissant, être le plus puissant.    - apud aliquem multum valere: avoir beaucoup d'influence sur qqn.    - valere + inf.: être capable de, pouvoir.    - valet ima summis mutare deus, Hor. O. 1, 34, 12: le dieu peut mettre tout sens dessus dessous.    - cimices valent contra serpentium morsus, Plin. 29, 4, 17: les punaises sont bonnes contre les morsures de serpents.    - confectum annis Micipsam parum animo valuisse, Sall. J. 11, 5: accablé par l'âge, Micipsa ne se portait pas bien mentalement.    - CAL. Valen? (= valesne) valuistin? MEG. Valeo, et valui rectius, Plaut. Trin.: CAL. tu te portes bien? Tu t'es bien porté? - MEG. Je me porte bien, mais je me portais mieux.    - nil stupra valet tacere, Catul.: il ne sert à rien de taire ses débauches.    - id eo valet ut: cela vise à ce que.    - hoc eo valebat, ut ingratiis ad depugnandum omnes cogerentur, Nep.: cela avait pour but de les obliger tous à combattre à contre-coeur.    - quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat, Cic. Fin. 2, 4, 13: nous cherchons le mot latin équivalent au mot grec, et qui ait le même sens.
    * * *
        Valeo, vales, valui, valitum, pen. cor. valere, pen. prod. Plaut. Estre sain et en bon poinct.
    \
        Nos hic valemus recte: et quo melius valeamus, operam dabimus. Brutus Ciceroni. Nous nous portons bien par deca.
    \
        Valere ab oculis, et eiusmodi. Gellius. Estre guari du mal des yeuls.
    \
        Valere a pecunia. Plaut. Avoir assez d'argent, Se porter bien quant à l'argent.
    \
        Ne valeam, Imprecantis vox. Martial. Je puisse estre malade, Mal me puisse advenir si, etc.
    \
        Valere. Terent. Valoir, Povoir, Avoir povoir et puissance.
    \
        Non tantum valet, vt tollat e vita amicitiam. Cicero. Il n'ha pas la puissance d'oster, etc. Il ne peult pas tant qu'il puisse oster, etc.
    \
        Et augendae rei, et minuendae parum valet. Gell. Vault peu, ou Peult peu pour augmenter, etc.
    \
        Ista Quaestura ad eam rem valet, vt elaborandum tibi in ratione reddenda sit, quamobrem, qui Quaestor eius fueris, accuses. Cic. Sert et prouffite.
    \
        Valere plurimum apud aliquem. Terent. Povoir beaucoup envers aucun.
    \
        Valet authoritas illius apud plebem. Caesar. Il ha grande authorité envers le peuple, Son authorité est de grande vertu, ou peult beaucoup envers le peuple.
    \
        Valet aduersus morbum intestinorum. Cels. Sert et vault ou prouffite, etc.
    \
        Valere in arte aliqua. Martial. Estre scavant.
    \
        Valet eodem. Cels. Vault à cela mesme.
    \
        Valet in id. Quintil. Sert à cela, Est bon pour cela, Vault à cela.
    \
        Valet in vulgus insipientium opinio. Cic. Est estimee du populaire.
    \
        Valet vt lex. Cic. Sert de loy, Vault autant que loy.
    \
        Ruta valet pro antidoto. Plin. Sert de, etc.
    \
        Sandaracha valet purgare, sistere, excalfacere. Plin. Vault ou est bonne pour purger, arrester, eschauffer.
    \
        Cui cognomen in pueritia Beco fuerat: id valet, gallinacei rostrum. Sueton. Signifie bec de coq.
    \
        Arma plus valent legibus. Ouid. Peuvent plus que les loix.
    \
        Valuit authoritas. Cic. On eut esgard à l'authorité.
    \
        Preces vestrae valuere. Ouid. Valurent, Servirent, Eurent efficace Prouffiterent.
    \
        Amicis valere. Cic. Avoir appuy d'amis, Estre fort ou puissant d'amis.
    \
        Authoritate valere. Cic. Avoir grande authorité.
    \
        Valuit haec res authoritate et voluntate Magistratuum. Cic. A eu authorité, et a esté gardee.
    \
        Corpore valere. Cic. Estre fort.
    \
        Cursu valere. Quintil. Scavoir bien courir, Estre bon coureur.
    \
        Gratia valere apud Senatum. Liu. Avoir grand credit.
    \
        Opibus et potentia valere. Cic. Estre fort riche et puissant.
    \
        Stomacho valere. Iuuen. Avoir bon estomach.
    \
        Viribus ad luctandum valere. Cic. Avoir grande force pour luicter.
    \
        Voluntate apud aliquem valere. Cic. Nam neque authoritate quisquam apud me plus te valere potest, neque voluntate. Il n'est homme pour le commandement duquel je voulsisse plus faire que pour le tien, ne la priere duquel je voulsisse moins refuser.
    \
        Vale, Imperatiuus. Terent. Un mot de quoy on use quand on se depart l'un d'avec l'autre, comme qui diroit, Soye sain, Dieu te garde en santé, Dieu te tienne en santé, A Dieu.
    \
        Valeas. Terent. Valeant qui inter nos dissidium volunt. Qu'ils s'en aillent d'avec nous.
    \
        Valeas. Terent. Va va je me passeray bien de toy. B.
    \
        Valeat. Cic. Qu'il s'en aille d'ici, Qu'il s'en parte.
    \
        Hominem salutaui, postea valere iussi. Cic. Je le saluay, et puis luy dis A dieu.
    \
        Vesperi valere sibi dici iubebat Galba. Sueton. Il se faisoit venir dire A dieu, ou Bon soir.
    \
        - salue aeternum mihi maxime Palla, AEternumque vale. Virgil. A Dieu, je ne vous verray jamais.

    Dictionarium latinogallicum > valeo

  • 70 ago

    ago, ēgī, āctum, ere (griech. ἄγω, altind. ájati, ›geht, treibt‹), in Bewegung setzen, d.i. machen, daß etw. vorwärts geht, I) eig., im Raume = führend, leitend in Bewegung setzen, treiben, 1) im allg. = treiben, führen, leiten, α) Tiere als Treiber, Hirt usw., tauros, Verg.: nobile armentum, Aur. Vict.: mercede caballum, Hor.: capellas protenus, hinwegtreiben, Verg.: ex loco infesto porro armentum, Liv.: ex agris in urbem pecora armentaque, Iul. Obs.: bovem Romam, Liv.: boves ad flumina, Verg.: pecora per calles, Curt.: greges ante se, Sen.: elephantos ante agmen, Curt.: belua in hostes imperio, in suos metu agitur, Curt.: celso Nysae de vertice agere tigres, Verg.: m. 1. Sup., pecus venum, Pacuv. tr. 121: pecus pastum, Varr. LL. 6, 41: capellas pastas potum, Verg. ecl. 9, 24: poet. m. Infin., omne cum Proteus pecus egit altos visere montes, Hor. carm. 1, 2, 8. – β) Menschen als Führer, Treiber usw., reliquum agmen pecudum more, vor sich her treiben, Curt.: copulā vinctum ante se Thyum, Nep.: in via cursores et Numidas et multum ante se pulveris, Sen.: captivos prae se, Curt.: virgis proditorem in urbem, Liv.: per omnem vicum alqm verbere, Tac.: alqm ad mortem, zum Tode führen, Tac.: servum suum sub furca ad supplicium, Val. Max.: captivos sub curribus Indos, im Triumph aufführen, Mart.: u. animos per orbem
    ————
    agi, von der Seelenwanderung, Sen. – dah. auch (wie ἄγειν) = »mitbringen, mitnehmen«, multis milibus actis armatorum ex ea regione, Liv. – u. der milit. t.t. agmen agere, den Zug in Bewegung setzen = mit ihm aufbrechen, ihn marschieren lassen, nunc agendo, nunc sustinendo agmen, Liv.: agmen agens equitum, führend, Verg.: u. vom Zuge der Schiffe, agmen agens, Verg.: gew. im Passiv, agmen agitur, der Zug (das Heer) bewegt sich, bricht auf, marschiert, m. Advv., wie citius, raptim u. dgl., Liv. (s. die Belege bei Fabri Liv. 21, 61, 4). – u. in der Umgangsspr., agere se, »sich treiben« = »gehen, kommen« (s. Spengel Ter. Andr. 708. Hildebr. Apul. met. 5, 2. p. 310), quo agis te? wohin gehst du? Plaut.: quo hinc te agis? Ter.: unde agis te? od. bl. unde agis? woher kommst du? Plaut.: ebenso ecce gubernator sese Palinurus agebat, kam daher, Verg. – γ) ein Pferd (als Reiter od. Fuhrmann), ein Fahrzeug (Wagen, Schiff) treiben = führen, leiten, lenken, steuern, iumenta od. currum, die Tiere od. den Wagen lenken, den Wagenlenker machen, Wagenlenker sein, Liv., Curt. u.a.: equum ad vallum, an den W. heranreiten, Tac.: equum in hostem, auf den F. lossprengen, Curt.: per patris corpus carpentum, den Wagen über des V. Leichnam lenken, Liv.: u. so super ipsum corpus carpentum, Aur. Vict.: currus in diversum, Sen.: adductos intus agere equos, sprichw. (s. intus), Ov. fast. 6,
    ————
    586. – colles, quos agimus praeter navem, Lucr.: navim agere ignarus navis timet, Hor.: dic, unde onustam celocem agere praedicem, sag, von wo du deinen Kutter geladen hierher treibst (scherzh. = von wo du angetrunken herkommst), Plaut.: instructas quadriremes ad urbem, Curt.: in litus naves, auf den Strand treiben, -laufen lassen, Liv.: ratem in amnem, Ov.: rex classem in diversam partem agi iusserat, Curt.: simul naves in adversum amnem agebantur, wurden stromaufwärts geführt, Tac.: quibus (Austris) feliciter acti, Ov. – δ) übh. etw. Lebl. in Bewegung setzen, treiben, es sich bewegen-, es gehen machen, in Gang bringen, von Menschen usw., agens carmine quercus (von Orpheus), Verg.: vocem cubantes excitant (bringen in Gang), et cum egerunt (u. wenn sie sie in Bewegung gesetzt haben), Cic.: tantas moles nullā ope, quae cerneretur, admotas deorum numine agi credebant, Curt. – v. Lebl., nubes ventus agens, Lucr.: Pactolus aureas undas agens, Varr. fr.: maiore vi ac mole undas (v. einem Flusse), Curt.: longeque fluctus (v. Meere), Curt.: flumen maiore impetu adversum agitur, strömt mit desto größerer Gewalt nach der entgegengesetzten Richtung, Curt.: duplex agitur per lumbos spira, doppelt läuft durch die Lenden das Rückgrat hin, Verg.: agentes frigora venti, mitbringend, Verg.: trisulcum fulmen igni fervido actum, Varr. fr.: corpora agunt contagia
    ————
    late, verbreiten weit, Ov.: intus agere lacrimas, verschlucken, Albinov. eleg. 114. – ε) als milit. t.t. die Belagerungsmaschinen gegen einen Ort hin in Bewegung setzen, vorschieben, näher rücken, vineas turresque ad oppidum, Caes.: testudinem, Sall.
    2) insbes.: a) zu rascherer Bewegung antreiben, nach einem Ziele (bes. wider Willen, gewaltsam) forttreiben, fortführen, fortreißen, α) Tiere u. Menschen, equo temere acto, sein Pf. aufs Geratewohl angetrieben, Liv.: u. sprichw., agas asellum, du magst den Esel antreiben (er wird doch nicht schnell laufen lernen; vgl. Hor. sat. 1, 1, 90) = du bist und bleibst der alte, Cic. de or. 2, 258. – ne se avium modo, quas naturalis levitas ageret ad sidera (aufschwinge zu den Sternen), inani ac puerili mentis affectu efferret, Curt.: quā impetus egit equos, wohin wildes Gelüst trieb die Pf., Ov.: quā quemque metus agebat, diffugerunt, Curt.: diffugiunt, quo quemque agit error, Ov. – dah. im Passiv, agi = fortgetrieben-, fortgerissen-, fortgeführt od. umhergeführt werden, rennen, stürmen, fliegen usw., turbā fugientium actus, mit fortgerissen, Liv.: quo multitudo omnis agebatur, rannte, stürmte, Liv.: agi per auras, durch die Lüfte geführt werden, Verg.: agi longis erroribus (auf. l. Irrfahrten), Vell. u. Verg. – β) Dinge, membris agit atra venena, treibt heraus aus den Gl., Verg.: u. (nach der Lehre Epikurs, daß alles Sein u.
    ————
    Geschehen aus zufälligen Bewegungen von Atomen herrühre) quibus forte temere humana negotia volvi agique persuasum est, sich im bunten Wirbel drehe, Curt. 5, 11 (31), 10. – u. bes. animam agere, »den Lebenshauch austreiben« = »in den letzten Zügen liegen, den Geist aufgeben« (vgl. Cic. Tusc. 1, 19), Cael. (b. Cic.), Liv. u.a.: im Wortspiel, eodem tempore et gestum et animam agere, gleichs. die Seele aus dem Leibe heraustreiben, Cic.: est tanti, habere animam, ut agam, leben, um zu sterben, Sen.: ne quod agas desit, agas animam, damit du etwas zu treiben habest, treib dir die Seele aus, Mart.: u. scherzh. res (mein Vermögen) quom animam agebat, Plaut. – b) beunruhigend, jagend, verfolgend forttreiben od. in Bewegung setzen, α) Tiere u. Menschen = umhertreiben, jagen, hetzen, verfolgen, cervos (v. Hunden), Verg.: apros latratu turbabis agens, scheuchst du mit bellender Meute in die Flucht, Verg.: egi per iuga longa canes, Ov. – ceteros ruerem, agerem etc., Ter.: amantes aestuantes (v. Amor), Varr. fr.: obvios, fortstoßen, Suet.: glebis aut saxis aut fustibus alqm de fundo praecipitem, Cic.: u. bes. vom Verfolgen der Feinde (vgl. Fabri Liv. 24, 42, 3), praecipites Pompeianos, Caes.: cursu palantes Troas, Verg. – u.m. Angabe wohin? fugientes hostes ad naves, Iustin.: exsulem populum Rom. in hostium urbem, Liv.: alqm in exsilium, Liv.: hostem penitus in intimas solitudi-
    ————
    nes, Suet.: Narseum in ultimas regni solitudines, Eutr.: poet. m. Dat. loc., puerum Orco (in den O.), Hor. sat. 2, 5, 49. – β) Dinge, certatim remis mare, aufregen, Val. Flacc.: acta boreā pinus, hin- u. hergetrieben, gejagt, Ov. – c) ( wie ἄγειν) von irgendwo weg-, forttreiben, bes. gefangen od. als Beute, inde actae boves, Liv.: reliquum agmen (hostium) more pecudum intactum agebatur, iubente rege, ut caedibus abstineretur, Curt.: dah. raubend weg-, forttreiben, rauben, redigunt actas in sua rura boves, Ov. – u. so praedam od. praedas (pecoris et mancipiorum) agere, »Vieh (u. Sklaven) als Beute mit fortnehmen« u. übh. »Beute machen, plündern« (griech. λεηλατειν), Sall., Liv. u.a.; vgl. pulchram praedam agat, eine schöne Beute machte (= einen schönen Fund täte), si quis illam invenerit aulam onustam auri, Plaut. aulul. 610 sq. – dah. insbes., ferre od. (selten) portare et agere ( wie φέρειν καὶ ἄγειν) = totes u. lebendes Eigentum »fortschaffen (ferre) u. fortführen (agere)«, teils von den Eigentümern (also im nichtfeindlichen Sinne), res, quae ferri agique possunt, bewegliche Habe, Liv.: simul animadvertit multa undique portari agique, Caes. b.c. 2, 25, 2: teils von Feinden »ausplündern u. wegschleppen«, cum ferret cuncta atque ageret, Liv.: postquam res sociorum ante oculos prope suos ferri agique vidit, Liv.: hi ferre agere plebem plebisque res, Liv. (vgl. Fabri Liv. 22, 3, 7. Drak. Liv.
    ————
    33, 13, 10. Ruperti Tac. hist. 1, 2, 11): u. bildl. (wie im Griech.), principes fori agunt feruntque cuncta, reißen alles mit sich fort, schalten und walten nach Willkür, Tac. dial. 8, 2. – d) mit einer gewissen körperlichen Anstrengung (schlagend, stoßend, werfend, biegend usw.) wohin treiben, bes. so, daß es festsitzt, eindringt usw., sublicae oblique agebantur, wurden eingerammt, Caes.: pinus ab alto ad terram, von oben bis auf den Boden biegen, Ov.: fundam circum caput, schwingen, Verg.: per costas pugionem, stoßen, Aur. Vict.: per utrumque gladium Val. Max.: hasta alci per armos acta, Verg.: dah. in crucem agere, ans Kreuz schlagen, heften, Cic. u.a. – e) »in fortlaufender Richtung gestalten«, α) in räumlicher Ausdehnung anlegen, unser ziehen, führen, fundamenta, Cic.: parietem, Cic.: aggerem, Caes.: cuniculos, Caes.: cuniculos ad aerarium, Cic., od. per magna spatia, Plin.: cloacam maximam sub terram, Liv.: molem mari, ins Meer hineinbauen, Curt.: amnem occultas egisse vias subter mare, sich einen Weg gebahnt, Verg. – so bes. als t.t. der Feldmetzkunst, limitem agere, »die Grenzmark ziehen«, Tac.: u. poet., latum per agmen limitem agit ferro, haut sich Bahn querdurch, Verg.: u. im Bilde, idem limes agendus erit, d.i. das gleiche Mittel anzuwenden, Ov. – β) von Gewächsen = nach innen od. außen treiben, hervortreiben, ansetzen, radices, Varr.: radices in
    ————
    profundum, Plin.: u. im Bilde, vera gloria radices agit atque propagatur, Cic. – u. so gemmas, coliculum, folia, florem, frondem, Varr., Col. u. Plin.: poet., ossa robur agunt, die Gebeine werden zu hartem Holze, Ov.: u. se laetus ad auras palmes agit, sich fröhlich zur Luft aufschwinget das Reis, Verg.: actae ad sidera pinus, emporgewachsen, reichend, Verg. – γ) übh. aus sich heraustreiben, zum Vorschein bringen, scintillas, Funken sprühen, Lucr.: spumas, Sch. treiben, schäumen, Lucr.: cum spumas ageret in ore, sein Maul schäumte, Cic.: rimas, Risse, Sprünge bekommen, sich spalten (vom Holz, von Bäumen, vom Erdboden usw.), Cic. u.a.
    II) übtr.: A) im allg.: a) übh. in tätige Bewegung setzen, treiben, führen, leiten, bringen, animus cuncta agit atque habet, Sall.: u. so alqm transversum agere, jmd. auf Abwege treiben, -führen (von glücklichen Umständen usw.), Sall., Sen. u.a. (vgl. Kritz Sall. Iug. 6, 3): per reges actum genus omne Latinos, das durch alle lat. Könige durchging, Verg. Aen. 12, 530. – u. Tros Tyriusque mihi nullo discrimine agetur, behandelt werden, Verg. Aen. 1, 574. – mit Ang. wohin? od. wozu? durch ein Adv. od. durch in od. ad m. Akk., α) = in einen Zustand treiben, versetzen, bringen, animum in admirationem curae priscorum, Plin.: alqm in furorem, in insaniam, Quint.: in desperationem agi, Liv. epit.: si quis ad illa te agat, ver-
    ————
    setzte dich ein Gott hin, Hor. – β) zu einem Entschlusse, zu einer Vornahme treiben, führen, bestimmen, bringen, matre agente, auf Antrieb der M., Capit.: poëmata dulcia sunto et quocumque volent animum auditoris agunto, Hor.: alqm confestim od. praecipitem ad certamen, Liv.: pravis et externis religionibus captas mentes velut furialibus stimulis ad omne scelus et ad omnem libidinem agere, Liv.: irā deorum ad tantum nefas agi, Curt.: ag. Latinos falsis criminibus in arma, Liv.: in favorem aut odium contactu valentiorum agi, sich bestimmen lassen, Tac.: alqm in fraudem, zum Verrat treiben, Verg.: poet. m. folg. Infin., desertas quaerere terras auguriis agimur divum, Verg. Aen. 3, 4 sq. – b) in unruhige Bewegung setzen, umhertreiben, jagen, verfolgen, beunruhigen, plagen, quälen u. dgl., amor me ludificat, fugat, agit, Plaut.: agunt eum praecipitem poenae civium Romanorum, Cic.: acerba fata Romanos agunt, Hor.: diris agam vos, Hor.: agentia verba, Worte, die zur Verzweiflung treiben, Hor. – c) in stürmische Bewegung setzen, ubi (multitudo) aut studio agitur aut irā, in Bewegung gesetzt, aufgeregt wird, Curt. 6, 9 (33), 6: dah. aus dem Gleichgewicht heben, -bringen, erschüttern, perpetua naturalis bonitas, quae nullis casibus neque agitur neque minuitur, weder aus dem Gleichgewicht gebracht, erschüttert wird, Nep. Att. 9, 1. – d) in tätige Bewegung setzen, treiben,
    ————
    anregen, anfeuern, in Tätigkeit-, in Übung erhalten, seu te discus agit, Hor. sat. 2, 2, 13: non anxia mentem agit spes, Claud. cons. Prob. et Ol. 65 sq. – e) refl. agere (absol.) od. agere se, α) agere (absol.) = irgendwo sich umhertreiben, sein Wesen treiben, sich aufhalten, sich befinden, weilen, edoctus, ubi ageret, Dict.: in partibus orientis, Lact.: clerus Romae agens, Cypr.: sub Alpibus, Flor.: sub extremis Alpium radicibus inter Arsiam Titiumque flumen, Flor.: multum et familiariter cum alqo, viel u. vertraut mit jmd. umgehen, Sall.: inter Vinios... variā et pudendā sorte, mit Leuten wie Vinius... umgehen, Tac.: inter homines (v. Christus), weilen, Lact.: agere inter homines desinere, aufhören unter den Menschen zu weilen = sterben, Tac.: in carne mortali, Lact. – v. Völkern, irgendwo wohnen, hausen, Batavi donec trans Rhenum agebant, Tac.: Africa, quae procul a mari incultius agebat, Sall.: Gaetulos partim in tuguriis, alios incultius vagos agere, Sall.: plerumque sub silvis, Flor. – v. Staaten, unter dem u. dem stehen, octo civitates quae sub ipsis agebant, Eutr. 2, 2: Thracia, Cilicia, Commagene, quae sub regibus amicis egerant, Eutr. 7, 19. – von Soldaten = stehen, in der Schlacht, auf Posten, im Winterquartier usw., apud primos, Sall.: totum diem in armis, Dict.: circa muros et in stationibus solute ac neglegenter, Liv.: haud longe, Tac.: trans Padum, Tac.: Lugduni, Tac.: in vico
    ————
    Marcoduro incuriosius, Tac.: ala in finibus suis agens, Tac.: Chauci inter auxilia Romana agentes, Tac.; vgl. Kritz Tac. Agr. 18, 2. Heräus Tac. hist. 2, 39, 11. – v. Beamten (Statthaltern), im Amte sein, dienstlich tätig sein, haud procul inde, Tac.: Minturnis, Tac.: Antiochiae et circa Armeniam, Eutr.: in Raetia et Norico, Eutr. – β) m. se u. absol., auf eine gewisse Weise sein Wesen treiben, es so u. so treiben, irgendwie sich benehmen, sich zeigen, sich verhalten, tantā mobilitate Numidae sese agunt, Sall.: quanto ferocius ante se egerint, Tac.: sic se agere, Rutil. Lup.: non ex institutione Stoica se agere, Sen.: se ingenti modestiā agere, Eutr.: contra Gordianos superbissime, Capit. Gord. 30 in.: ut nummularii probe se agant circa omne negotium suum, ICt.: neglegenter se et avare agentes, Eutr.: sed agant se, ut volunt, Sulpic. Sev. Vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 4 extr. – u. (ohne se) quemadmodum sanis hominibus agendum est od. quemadmodum sanos agere conveniat, Cels.: agere insolentius, Eutr.: feroces pro victoribus agere, sich wie S. benehmen (ohne es zu sein), Sall.: agere pro dei sacerdote, Cypr.: libertinos, qui pro equitibus Romanis agerent, Suet.: tota civitas laeta agere, Sall.: quieti ac sine terrore egēre, Dict.: sermone, cultu etc. ut Germani agunt, Tac.
    B) eine Zeit, eine Tätigkeit od. einen Zustand vor sich gehen machen: 1) eine Zeit gleichs. »herauffüh-
    ————
    ren u. ablaufen lassen«, sie den Kreislauf vollenden lassen, cum Tithonia coniunx quintae tempora lucis aget, Ov.: ver illud erat, ver magnus agebat orbis, Frühling hatte der große Weltumfang, Verg. – dah. α) mit annus u. einer Ordinalzahl = im...ten Jahre stehen (= es erreicht, aber noch nicht überschritten haben), so u. so alt sein (s. Ruhnken Suet. Caes. 1), quartum annum agere incipientes, Varr.: quartum annum ago et octogesimum, Cic.: qui sextum et octogesimum annum agens causam dixerit, Liv.: annum plenum nonum decimum agens, ICt.: annum agens vicesimum aetatis, Eutr.: quinquagesimum et quartum agens aetatis annum, Suet.: erst spätlat. mit Plur. von annus und einer Kardinalzahl, decem et octo annos agens, Capit. Anton. phil. 5, 1; vgl. Capit. Gord. 15, 2 u. 22, 2: decem et novem agebat annos, Augustin. de civ. dei 15, 12, 1. – u. (von einem Zeitabschnitt) im Passiv, agi, im Ablauf begriffen sein, ablaufen, u. im Perfect. = abgelaufen-, verflossen-, am Ende sein, postquam ad te venit, mensis agitur hic iam septimus, Ter.: ut tunc principium anni agebatur, man im Anfange des Jahres stand, Liv.: Vergilii aetate incognita, a cuius obitu XC aguntur anni, der nunmehr 90 Jahre tot ist, Plin.: bis tricenis annis actis, Laber. fr.: actis in regno XV annis, Iustin.: menses iam tibi esse actos vides, Plaut.: mensibus actis, Varr. LL. – β) eine Zeit (die Lebenszeit, die Jahre, einen Zeitab-
    ————
    schnitt) zubringen, hinbringen, verleben, aevum agere consuetis in armis, Pacuv. fr.: aetatem domi, Enn. fr.: aetatem cum uno viro, mit einem M. leben, Ter.: aetatem procul a re publica, Sall.: aetatem in litteris, Cic.: vitam pudice, Ter.: vitam sanctissime honestissimeque, Cic.: vitam ruri, Ter. u. Liv.: silvestrem vitam, im Walde leben, Solin.: tolerabilem senectutem, Cic.: pleraque tempora in venando, Sall.: medium tempus ad proconsulatum usque in otio secessuque, Suet.: dies in terra, noctes in aqua (vom Krokodil), Plin.: noctem inter gaudia, Verg.: noctem quietam, non insomnem, Tac.: totam eam noctem cum magno animi metu perpetuis vigiliis, Liv.: nec tranquillior nox diem tam foede actum excepit, Liv.: hiemem sub tectis suis, Liv., od. in castris, Sall.: ibi hiberna, Liv.: ad Tarentum aestiva, Liv. – dah. absol. = leben, existieren, homines, qui tum agebant, Tac.: ne sine solacio ageret (lebe, bleibe), Tac.: agere procul, fern stehen, Tac.: per mollitiem, in W. dahinleben, Sall.: sine legibus certis, sine magistratibus, Liv.: arbitrio alieno, Dict.: incertā pace, Liv.: in otio, Flor.: adhuc usque id est per longam temporum seriem agentes, Cypr.
    2) eine Tätigkeit od. einen Zustand vor sich gehen lassen, in bezug auf etw. tätig sein, handeln, etw. treiben, betreiben, tun, beginnen, besorgen, verrichten, ausführen, vollführen, haec agens, wäh-
    ————
    rend er damit beschäftigt war, Liv. u. Curt. (s. Wölffl. Liv. Krit. S. 28): omnia quae fiunt (entsteht, in der Natur), quaeque aguntur (getan wird, von Menschen), Cic.: ibi quid agat secum cogitat, Enn. fr.: sed eos (deos) non curare opinor, quid agat humanum genus, Enn. fr.: quaeso, ne temere hanc rem agas, ne iracunditer, Caecil. fr.: o, quid agis? ach, was beginnst du? Hor.: quid vos agitis? was treibt ihr (was beschäftigt euch)? Cic.: nihil agis, quin ego audiam, Cic.: cum scribas et aliquid agas eorum, quorum consuesti, Luccei. bei Cic.: nec quicquam raptim aut forte temere egeritis, Liv.: quod agendum aut faciendum sit, id non recusem, Cic.: agerent facerentque, ut e re publica ducerent, Liv.: agerent (sie sollten nur zumachen) ac ferirent, Tac.: omnes fere res asperas per Iugurtham agere, Sall.: quae cuncta etsi consilio ductuque alterius agebantur, Tac.: castrensis iurisdictio... plura manu agens, vieles tätlich bewirkend, Tac.: multa agendo nihil agere, Phaedr.: operose nihil agere, Sen.: dum aliud agitur (nebenbei), ediscere alqd, Quint.: cuncta impetu militum acta, ging vor sich, Tac.: iucundi acti labores, Cic. – agere res egregias, Eutr.: multa in Hispania bene, Eutr.: multa strenue, Eutr.: nihil non tranquillum et placidum, Eutr.: nihil iniustum ad augendum fiscum, Eutr.: nihil quasi Romanus egit, er benahm sich in keinem Stücke wie ein Römer, Eutr. – in der Umgangsspr., quid agis?
    ————
    was treibst du? was machst du? wie geht's? Plaut., Cic. u.a.: quid agit? was macht sie? wie geht es ihr? Ter.: quid agitur? was macht man? wie geht's? was gibt's? wie stehen die Sachen? Komik. – ebenso bei Fragen der Verlegenheit, des Zweifels, der Furcht, quid faciam? quid agam? was soll ich tun? was soll ich anfangen? Komik.: quid ages? Ter.: ebenso quid ago? quid agimus? Komik. u.a. (s. Brix Plaut. mil. 250 u. trin. 1062): u. in der indir. Frage, neque satis centurionibus constabat, quid agerent, Caes. – u. die Formeln, age, si quid agis, als drängende Aufforderung, »mach! mach!«, »mach Ernst mit deinem Vorsaße!« Plaut. (s. Lorenz Plaut. mil. 214. Brix Plaut. trin. 981). – age, ut vis, mach's, wie du willst, Plaut.: u. so age, age, ut lubet, Ter. – quod agis, id agas, bleib bei deinem Vorsatze, Plaut.: u. so age porro, tamen istuc ago, ich bleibe doch dabei (bei dem von dir empfohlenen Verfahren), Ter. – absol., se non interfuisse, sed egisse (dabei [als Zeuge] tätig gewesen sei, zu tun gehabt habe) dicit, Cic.: industria in agendo, celeritas in conficiendo, Cic.: defessa iubendo est saeva Iovis coniunx; ego sum indefessus agendo, Ov.: vigilando, agendo, bene consulendo prospere omnia cedunt, Sall. – bes. m. Advv., auf irgend eine Weise handeln, verfahren, zu Werke gehen, lenius, Sall.: pariter, Sall.: facile iusteque, Tac.: cum (consules) primo anno bene egissent, ihre Verwaltung gut war,
    ————
    Eutr.: u. so cum humane nobiscum hiems egerit, Sen. – dah. male, bene, praeclare agere cum alqo, übel-, gut- (glimpflich), sehr gut mit jmd. verfahren, - ihn behandeln, Plaut. u. Cic.: ebenso cum omnibus Romae aequo iure, Eutr.: u. im Passiv, male, bene agitur cum alqo, »es steht mit jmd. –, geht jmdm. übel, gut, vortrefflich«, Cic.: u. so egregie actum nobis (= nobiscum) est, siquidem etc., Dict.: u. bl. praeclare agitur, si etc., Cic.
    Dah. a) aliquid agere, handeln, tätig sein, im Ggstz. zum Müßiggang, zur Ruhe, zur Überlegung, qui talibus diebus imprudens aliquid egisset, Macr.: virtus agit aliquid, Sen. – u. ohne aliquid, zB. surgamus, eamus, agamus, Lucil. fr.: quod (daß sie) egerunt,... quod reliquerunt, Cic.: bes. im Partic. Praes., im Gerundio u. Gerundivo, agentes audentesque, Liv.: aliud agendi tempus, aliud quiescendi, Cic.: agendum atque obviam eundum est, Sall. fr.: Maecenas... vir providens atque agendi sciens, gewandter Geschäftsmann, Vell.: audendum atque agendum, non consultandum in tanto malo esse, Liv.; vgl. Fabri Sall. Cat. 21, 3. Korte Sall. Cat. 52, 59. Kritz Sall. hist. fr. 1, 45, 7. Benecke Cic. de imp. Cn. Pomp. 3, 8. p. 90; u. (über die Verbindung aud. et ag.) Fabri Liv. 21, 40, 6. – u. der Ggstz. nihil agere, nichts tun, untätig sein, müßig gehen, numquam se plus agere, quam cum nihil ageret, Cic.: nihil agendo homines male
    ————
    agere discunt, Cato. fr.: iam dies hic sextus est, cum nihil egi, Pompon. fr. – b) = so u. so viel ausrichten, bewirken, etiam quicquam egisti? Afran. fr.: non nihil egisti hoc loco, Cic.: nihilo plus agas, quam si des operam etc., du dürftest nicht mehr ausrichten = das wäre ebensoviel, als wenn du usw., Ter.: nihil agit in amore inermus, Caecil. fr.: nihil agis, das hilft dir nichts, Ter.: nihil agis, dolor, du richtest nichts aus, vermagst nichts über mich, Cic.: u. so ars nihil sane egisse videatur, nisi etc., Cic.: non multum egerit, dürfte nicht viel ausrichten, Cur. b. Cic.; vgl. Ruhnken Rutil. Lup. 2, 11 extr. – dah. so u. soviel vermögen, ausmachen, von dem u. dem Einfluß sein, multum agit sexus, aetas, condicio, Quint.: argumenta ac testes quid egerint, Quint. – c) etwas ernstlich betreiben, α) auf etw. achten, aufpassen, achtgeben (s. Ruhnk. Ter. Andr. 1, 2, 15. Arntzen Plin. pan. 5, 3. p. 28), hoc agam, ich werde aufpassen, lauern, Ter.: hoc (istuc) od. hanc rem age, hoc od. hanc rem agite, aufgepaßt, achtgegeben, Komik. u.a. (s. Lorenz Plaut. Pseud. 149): hocine agis an non? hörst du denn darauf? Ter.: at iam hoc non agis, du passest nicht auf, Ter.: id ago sedulo, ich denke ernstlich daran, Ter.: u. so nisi id agat et adsit, darauf achtet u. bei der Hand ist, Cic.: quae suā sponte, etiam si id non agas, cadunt, Cic.: cras agamus haec, wollen wir auf dieses Thema weiter Bedacht neh-
    ————
    men, es weiter verfolgen, Cic. – u. der Ggstz., alias res agere, Komik u. Cic., od. aliud agere, Cic., »andere Dinge (Allotria, Nebendinge) treiben, sich mit andern Dingen befassen«, d.h. »nicht aufmerken, unaufmerksam-, unachtsam-, zerstreut sein«. – β) etw. im Werke od. im Sinne haben, auf etw. sinnen, denken, ausgehen, mit etw. umgehen, etw. beabsichtigen, im Schilde führen, mit etw. vorzüglich sich abgeben, etw. sich besonders angelegen sein lassen (vgl. Ochsner Cic. Ecl. p. 285), aliud agentes (vorhabend), aliud simulantes (vorgebend), Cic.: nescio quid mens mea maius agat, Ov.: observabo, quam rem agat, Plaut.: quid agat, quid consilii captet, Ter.: quid cogitent, Cic.: id s egissent, Cic.: in omni vita nihil aliud egi, habe es mir zur Aufgabe meines Lebens gemacht, Cic.: fratri proditionem, Tac.: de intranda Britannia, Tac. – u. bes. id agere ( selten hoc agere od. bl. agere), ut od. ne etc., das im Werke od. Sinne haben, das sich zum Hauptgeschäfte machen, daß od. daß nicht usw., damit umgehen, darauf ausgehen, -denken, sich ein besonderes Geschäft daraus machen, es darauf absehen, beabsichtigen, zu usw., qui tum, cum maxime fallunt, id agunt, ut viri boni esse videantur, Cic.: non enim id agit, ut insidietur et observet, sed iam favet, Cic.: id agere ac moliri coepit, ut desciscerent ab Insubribus Cenomani, Liv.: id agendum, ut ea facere videamur irati, Cic.: non
    ————
    ergo id agitur, ut aliquid assensu meo comprobem, darauf kommt es mir nicht an, daß ich usw., Cic.: certiorem eum fecit, id agi, ut pons dissolveretur, Nep.: id ab isto actum esse, ut ille suppositus facile et libenter se illum, qui non erat, esse simularet, Cic. – ego id agam, quī mihi ne detur, Ter.: itaque neque tu multum interfuisti rebus gerendis, et ego id semper egi, ne interessem, Cic. – tu, dum tua navis in alto est, hoc age (sieh zu), ut mutata retrorsum te ferat aura, Hor. ep. 1, 18, 87 sq. – qui hoc agit, ut prior sit, Quint. 10, 2, 10.
    3) etwas mit dem gehörigen äußern Vortrag (s. actio no. II) in Handlung setzen, darstellen, a) v. Redner, darstellen, vortragen, deklamieren (vgl. Gernhard Cic. de sen. 16), id cum pronuntiamus, agimus, Varr. LL.: haec ille egit, Cic.: quae sic ab illo acta esse constabat, oculis, voce, gestu, ut etc., Cic.: absol., agere cum dignitate ac venustate, Cic. – b) vom Rhapsoden usw., vortragen, hersagen, rezitieren, carmen, Val. Flacc. 1, 783; 4, 87. – c) vom Schauspieler, α) durch bloßes Gebärdenspiel od. durch die Rede mit dem nötigen Gebärdenspiel darstellen, vortragen, spielen, in scaena gestum, als Schauspieler auftreten, Cic.: mimum, Suet. u. Macr. (vgl. ag. choros, Prop.): canticum aliquanto magis vigente motu, die Handlung der Monodie (canticum) mit weit lebendigerem Gebärdenspiel darstellen,
    ————
    Liv.: numquam agit hunc versum Roscius eo gestu, quo potest etc., mit solchem Feuer spielen, Cic.: haec (diese Septenare) quantis ab illo (Aesopo) clamoribus agebantur! Cic. – u. so fabulam (comoediam, tragoediam), ein Stück darstellen, spielen, Komik. u. Cic., u. aufführen (spielen) lassen, zur Aufführung bringen, Komik. (s. Wagner Ter. heaut. p. 27): novam fabulam, Varr. LL.: statariam, Ter.: u. so Menandri Eunuchum, das Stück des M. »der Eunuch«, Ter. – primas partes (die erste Rolle, die Hauptrolle), Ter.: u. so (im Bilde) priores partes, Cic.: Amphionis partes (Rolle), Varr. fr. – so auch eandem personam in triclinio agere (v. einem Mimen), Macr. sat. 2, 7, 17: u. bildl., hanc personam induisti; agenda est, Sen. de ben. 2, 17, 2: agenda est persona, quam mihi miles imposuit, Vopisc. Prob. 10, 7. – β) agere alqm (servum, lenonem, Ballionem u. dgl.), die Person (eines Stückes auf der Bühne) darstellen, Ter. u. Cic.: u. bes. übtr., im gewöhnl. Leben jmds. Rolle, jmd. spielen, abgeben, machen = sich (im Ernst od. aus Heuchelei) benehmen wie usw., senatorem, den Senator spielen, Tac.: nobilem. den Vornehmen spielen, Cael. in Cic. ep.: amicum, convivam, patrem familias, Sen.: filium, Sen, rhet.: ministrum imperatoris, Tac.: Rhodi specei secessus exsulem, als Verbannter leben, Tac.: bonum consulem, Plin. pan.: abstinentissimum virum, Liv. epit.: propu-
    ————
    gnatores sceleris, als Verfechter des V. auftreten, Iustin. Vgl. Bremi Suet. Tib. 12. – dah. d) Dank u. Lob mündlich od. schriftlich an den Tag legen, ausdrücken, aussprechen, bezeigen, sagen, alci gratias od. (im feierlichen Tone, Gebet usw.) grates, Cic.: alci gratias pro alqa re, Plaut.: dis laudes gratesque, Liv.; vgl. gratia.
    4) machen, daß eine Veranstaltung ein Zustand vor sich geht: a) ein Fest od. eine festliche Veranstaltung übh. begehen, feiern, halten, festos dies anniversarios, Cic.: festum diem, Iustin.: diem natalem u. bl. natalem, Tibull.: Idus, Hor.: quinquatrus iucunde, Suet.: diem festum Dianae per triduum, Liv.: festum genialiter, Ov.: choros, aufführen, Prop. u. Cypr.: triumphum de alqo, Cic.: acto cum gloria triumpho, Vell. – b) Zustände aller Art, α) der Ruhe = etw. halten, beobachten (längere Zeit) in etw. verharren, pacem, Sall. fr.: otia, Ov.: alta silentia, Ov.: medium, die M. halten, Vell.: morem, einer S. nachleben, Sall. fr. – β) der Tätigkeit = halten, versehen, vornehmen, treiben, vollziehen, vigilias ad aedes sacras, Cic., od. in portu, Liv.: excubias alci, Tac., od. circa cubiculum alcis, Suet.: stationem, Posten stehen (v. Soldaten), Liv., u. stationem in castris, die Wache haben (v. Befehlshaber), Tac. – popularia per ludum, Laber. fr.: nugas, Plaut.: ioca atque seria cum humillimis, Sall.: arbitria, s. arbitrium: curam alcis
    ————
    od. alcis rei od. m. pro od. de u. Abl., s. cura (no. I, 1 u. no. II): delectum, s. delectus (no. I): paenitentiam, s. paenitentia: mensuram agere alcis rei, s. mensura: sua vota, seine Wünsche betreiben, vortragen, Ov. – u. bes. γ) der leitenden Tätigkeit im öffentl. Dienste, etw. halten = anstellen, vornehmen, veranstalten, verwalten, leiten, vollziehen, senatum, S. halten, XII tabb. (b. Cic.) u. Suet.: censum, recensum, Liv.: delectum, Quint.: delectum acerbe, Liv. epit.: forum od. conventum, einen Gerichts- od. Kreistag halten, Cic., Caes. u.a.: censuram, das Zensoramt verwalten, Ov. u. Vell.: regnum, Liv.: honorem, bekleiden, Liv.: u. so proconsulatum, Capitol. (s. Gronov. observv. 4, 14. p. 452 sq. Oudend. Caes. b.G. 2, 28, 2). – u. von Einkünften, sie verwalten, eintreiben, beitreiben, Iudaicum fiscum acerbissime, Suet.: publicum quadragesimae in Asia, Suet. – bes. agere bellum, einen Krieg »planmäßig betreiben, planmäßig (durch zweckmäßig getroffene Anstalten) führen«, Sall. u.a. (vgl. Kritz Sall. hist. fr. 2, 50, 11. Drak. Liv. epit. 49; nicht bei Caes. u. Nep., in denen jetzt überall bellum gerere gelesen wird, s. Nipperdey spicileg. in Corn. Nepot. p. 69): aber Samnitium bella, quae continua per quartum iam volumen... agimus, mit denen wir es (als Schriftsteller) zu tun haben, Liv. 10, 31, 10. – auch levibus proeliis cum Gallis actis, geliefert, Liv. 22, 9, 6 H. ( andere factis). – c) in der Opferspr. =
    ————
    machen, d.i. »das Opfertier mit dem Hammer niederschlagen u. dann schlachten«, indem der Opferschlächter (popa) fragte: agone? mach od. tu ich's? s. Varr. LL. 6, 12. Ov. fast. 1, 321 sq. Sen. contr. 2, 11. § 19; worauf der Priester antwortete: age od. hoc age, so mach od. tu es, s. Suet. Cal. 58, 2; Galb. 20, 1. Sen. de clem. 1, 12, 2.
    5) machen, daß eine Verhandlung über etw. vor sich geht, a) übh. etw. betreiben, mit jmd. wegen etw. verhandeln, reden, sich unterreden, sich besprechen, unterhandeln, etw. besprechen, ab- od. ausmachen, in jmd. mit Bitten, Zureden usw. dringen, jmd. bitten, ermahnen, jmdm. zusprechen, den Vorschlag, Antrag, das Ansinnen machen, cum alqo alqd od. de alqa re od. m. folg. ut od. ne mit Konj., auch oft m. Abl. eines Substantivums od. Gerundiums der Art, wie etwas verhandelt usw. wird (s. Fabri Liv. 24, 32, 5), non ago hoc per sagam pretio conductam, Turpil. fr.: ut agerem cum Lucceio de vestra vetere gratia reconcilianda, Cic.: quod mecum per litteras agis (schriftlich verhandelst), mallem coram egisses (mündlich besprochen, abgemacht hättest), Cic.: utrum per procuratorem ageres, an per te ipsum, Cic.: estne hic ipsus, de quo agebam, von dem ich sprach, Ter.: de quibus in foro atque in negotiis agendi non est otium, Varr. fr.: ne agendi cum eo Dioni esset potestas, sich mit ihm zu besprechen, Nep.:
    ————
    hactenus vobiscum verbis actum, Dict. – egit cum Cimone, ut etc., machte dem C. den Antrag usw., Nep.: egit mecum accurate multis verbis, ut etc., Cic.: non imperio modo, sed consilio etiam ac prope precibus agens cum magistro equitum, ut etc., befahl er nicht bloß, sondern riet auch seinem Reiterobersten, ja er bat ihn beinahe usw., Liv.: agere varie rogando alternis suadendoque coepit, ut etc., drang auf alle Weise, bald mit Bitten, bald mit Zureden in ihn, daß usw., Liv. – is ita cum Caesare egit (dieser äußerte gegen Cäsar): si pacem faceret etc., Caes.: quae (patria) sic agit (sich so vernehmen läßt) et quodammodo tacita tecum loquitur, Cic. – absol. = den Unterhändler machen, unterhandeln, agente Serviliā, Cic.: illo auctore atque agente, Caes.: agendi viam non video, Cic.
    b) als publiz. t.t.: α) im Senate od. vor dem Volke etw. betreiben, verhandeln, zur Entscheidung bringen, einen entscheidenden Antrag stellen od. Beschluß fassen, in senatu de alqo od. de re, Cic.: agitur in curia de alqa re, Suet. – cum populo, Cic.: cum populo de alqo, vor dem Volke in einem förmlichen Antrage, Cic.: u. so verb. cum populo patribusque od. cum populo, cum plebe agendi ius, XII tabb. (b. Cic.) u. Cic. – oft absol., ut ante, quam rogatio lata esset, nulla res ageretur, Cic.: omnia potius actum iri, quam de provinciis, Cic.: u. so de pace, de condicio-
    ————
    nibus u. dgl., Cic.: de pace cum Sylla, Eutr.: nihil omnino actum esse de nobis, die Verhandlung über mich sei so gut als gar keine, Cic. – u. agi per senatum, per populum, durch den S., durch das V. entschieden werden, -geschehen, Cic.: u. so multitudinis arbitrio res maximas agi, Cic. – numquam Curio sustinuisset, si cum eo agi coeptum esset, wenn man entscheidende Beschlüsse gegen ihn gefaßt hätte, ernstlich gegen ihn aufgetreten wäre, Cic. – β) agere causam alcis, jmds. polit. Sache betreiben, jmds. Sache führen, sich jmds. annehmen, für jmd. Partei nehmen, Cic.: agere causam populi, Nep.: utrum militantium adversarii estis an causam agitis ? Liv.
    c) als gerichtl. t.t., etw. vor Gericht betreiben, sowohl in fremdem als in eigenem Namen, als Verteidiger od. Kläger: α) v. Vert., agere causam od. rem, eine Sache, einen Prozeß führen, eine Sache verteidigen, causam, Varr. LL.: causas agere et componere, Lucr.: causas amicorum tractare atque agere, Cic.: causas Latine, Eutr.: rem de scripto, Cic.: causam contra alqm apud consulem, Cic.: bonam causam apud aequos iudices, Liv.: apud quos iudices causa agebatur, vor denen der Pr. geführt wurde, Cic.: cum proxime res agentur, wenn der nächste Gerichtstag ist, Plin. ep. – absol., agere = ein Rechtsgeschäft betreiben, bes. als Redner u. Sachwalter-, als Verteidiger auftreten, hospes in agendo, Fremdling in
    ————
    (Rechts-)Geschäften, Cic.: princeps in agendo, Wortführer in der Verhandlung, Cic.: ad od. apud alqm (iudicem), Cic.: egit ipse pro se (verteidigte sich selbst), nullo accusante, Plin. ep.: si agendi necessitas instat, Plin. ep.: nihil cum Verre de cotidianis criminibus acturus sum, mit V. rechten. Cic. – β) vom Kläger od. der Partei, die ihr Recht verfolgt u. dgl., eine Klage anstellen, einen Prozeß anhängig machen, mit u. ohne (ex) iure, lege (auf Grund des Rechtes, eines Gesetzes) u. dgl., sein Recht geltend machen, den Weg Rechtens od. des Gesetzes einschlagen, klagbar werden, klagen, prozessieren, rechten, quid agas mecum ex iure civili et praetorio, non habes, Cic.: u. so ag. ex syngrapha, Cic.: tamquam ex syngrapha (als hätte man einen schriftlichen Vertrag) cum populo, Cic.: comminus (persönlich), Apul. – tabellis obsignatis ag. cum alqo, jmdm. das vollzogene Protokoll vorhalten, Cic. – ag. summo iure, das strengste Recht geltend machen, Cic.: ut iure non rescriptis (principum) ageretur, Capit. – lege agito ergo, nimm das Recht in Anspruch, Ter.: agere lege in hereditatem, Cic.: lege agendo, in der Gerichtsverhandlung, Cic.: vetuit de iisdem rebus pluribus legibus agere, wiederholt zu klagen, Suet. – non enim gladiis tecum, sed litibus agetur, man wird nicht mit der Gewalt der Waffen, sondern auf dem Wege der Klage gegen dich vorge-
    ————
    hen, Cic.: causā quam vi agere malle, Tac. – u. ohne lege u. dgl., grave (crimen est), me agente, te accusante, nullum, Cic.: cum alqo agere de alqa re, Cic.: agere ab alqo (von od. auf seiten jmds.), zB. a petitore (Kläger), a possessore (Beklagten), Plin. ep. 6, 2, 2: alter iniquum putabat plus secum agi, quam quod erat in actione, daß von ihm mehr gefordert werde, als es die Klage gestattete, Cic. – übtr., omnia pro suo iure agere, alles ganz seinem Rechte gemäß verhandeln, Ter.: agerent tecum lege Pythagorei, es würden gegen dich klagbar werden die P., Cic.: nihil, tamquam accusator, criminose nec dubia argumentis colligendo ago, ich deute nicht wie ein Ankläger alles schlimm u. suche nicht das Zweifelhafte durch Schlüsse zu erweisen, Liv. – bes. αα) agere m. Genet. des Verbrechens = klagbar werden, klagen wegen usw., mit u. ohne cum alqo (gegen jmd.), furti, Cic.: iniuriarum, Cic. u.a.: iniuriarum cum alqo, adulterii cum alqo, Quint. – ββ) alqm reum agere, s. reus. – γ) agitur de re od. (gew.) res, v. Gegenstande der Klage = es handelt sich um etw., die Frage dreht sich um etw., es wird debattiert über usw., es ist etw. Gegenstand der Debatte, es ist die Rede von etw. (s. Korte Sall. Cat. 52, 10), qua de re agitur od. quae res agitur, der Streitpunkt, Cic. (s. Manuzzi Cic. Mur. 13): praesertim cum de maximis vestris vectigalibus agatur, Cic.: non agitur, inquis, de hoc, an ami-
    ————
    citia propter se ipsam expetenda sit, Sen.: non capitis ei res agitur, sed pecuniae, Ter.: aguntur iniuriae sociorom, Cic.: agitur, liberine vivamus an mortem obeamus, Cic. – übtr. u. prägn., es handelt sich um etw., es gilt etw., es ist etw. in Frage = es steht auf dem Spiele, ist in Gefahr (s. die Auslgg. zu Nep. Att. 15, 2; Fabri Liv. 23, 49, 8; die Auslgg. zu Hor. ep. 1, 18, 84; Ruhnken Ter. heaut. 2, 3, 113 eine Menge Belege), non agitur de vectigalibus, neque de sociorum iniuriis; libertas et anima nostra in dubio est, Sall.: id quod agitur, Plaut.: quasi istic mea res minor agatur quam tua, als ob in deiner Angelegenheit (istic) auf meiner Seite weniger auf dem Spiele stände, als auf deiner, Ter.: tua res agitur, paries cum proximus ardet, Hor.: in quo (bello) agitur populi Romani gloria: agitur salus sociorum atque amicorum, aguntur certissima populi Romani vectigalia, Cic.: cum fama eius ageretur, Liv.: agitur pars tertia mundi, Ov. – im Perf., acta res est od. gew. actum est, eig. die Verhandlung ist-, die Akten sind geschlossen = es ist aus, -vorbei damit, acta haec res est, perii, Ter.: actumst, ilicet, peristi, Ter.: si prorogatur, actum est, Cic.: actum est (ich bin zugrunde gerichtet), si etc., Ter.: actum erat, nisi etc., es wäre aus gewesen, wenn nicht usw., Flor. – u. so actum est de etc., es ist mit jmd. od. etw. aus od. vorbei, es ist um jmd. od. etw. geschehen, es ist jmd. od. etw. verloren, de collo
    ————
    meo, Plaut. trin. 595: de Servio, de imperio, Liv.: quod scribis εγγήραμα, actum de isto est, damit ist's schon vorbei, darauf habe ich schon verzichtet, Cic. – dah. ego sum is, qui dicam me non laborare; actum habiturum, quod egerint, ich dagegen bin bereit zu erklären, daß ich keineswegs gesonnen bin, mich abzumühen, indem ich gern das als abgemacht betrachten will, was sie abgemacht wissen wollen, Cic. Tusc. 3, 50. – u. so sprichw., rem actam od. bl. actum (acta) agere, eine abgemachte Sache noch einmal vornehmen = sich vergebliche Mühe geben, tun od. besprechen, was sich nicht mehr ändern läßt, etwa unser leeres Stroh dreschen, stultus es, rem actam agis, es hilft dir nichts, Plaut.: rem actam hodierno die agi (eine schon abgemachte Sache werde verhandelt werden), et frustra habiturum orationem, qui etc., Liv.: Ph. actum, aiunt, ne agas (laß, was du nicht mehr ändern kannst). D. non agam? (ich lassen?) Ter.: u. so tu, malum! inquies, actum ne agas, zum Henker! wirst du sagen, gib acht, es ist zu spät, Cic.: sed acta ne agamus, aber reden wir nicht von dem, was nicht zu ändern ist, Cic.: praeposteris utimur consiliis et acta agimus (und haben vorgetan und nachgedacht) quod vetamur vetere proverbio, Cic. – Archaist. axim = egerim, Pacuv. tr. 297: axit = egerit, Paul. ex Fest. 3, 3. – Futur. Akt. agebo, Virgil. gramm. epit. 10 (Class. auct. ed. Mai 5,
    ————
    141). – parag. Infin. Präs. agier, gerichtliche Formel bei Cic. top. 66; ep. 7, 12, 2; de off. 3, 61 u. 70.
    Imperat. age, agite, fast wie eine Partikel des Aufrufs, der Ermunterung (dah. auch age in der Anrede an mehrere), wie unser wohlan! auf! (oft verstärkt durch andere Partikeln, bes. durch dum u. sis, dah. verb. agedum, agidum (Plaut. trin. 369), agitedum, agesis), I) bei dringender Aufforderung u. Ermahnung, wohlan! auf! auf denn! hurtig! a) übh.: age face, Plaut.: age fiat, Ter.: agedum ergo, accede huc modo, Plaut.: agitedum ite mecum, Liv. (u. so oft agedum u. agitedum b. Liv., s. Drak. Liv. 3, 62, 4): agesis tu sine pennis vola, Plaut.: age nunc refer animum, sis, ad veritatem, Cic.: en od. eia age rumpe moras, Verg.: nunc age, Verg.: quin age, auf denn! Verg.: age, quaeso, Hor.: age age, egredere, Turpil. fr.: age age, usque exsecra, Plaut. – age m. 1. pers. plur. verbi, age age nunc iam experiamur, Ter.: age agitemus convivium etc., Plaut. – u.m. 2. pers. plur. (seit der august. Zeit, bes. bei Dichtern, s. die Auslgg. zu Prop. 1, 1, 21. Burm. Val. Flacc. 3, 311), mittite agedum legatos, Liv. – b) bei Übergängen in der Rede, um auf das Folgende bes. aufmerksam zu machen (oft mit nunc, vero, porro), age nunc iter... comparate, Cic.: age vero... considerate, Cic.: age porro tu cur... imperasti? und nun ferner, Cic. Vgl. Seyffert Schol. Lat. 1. § 26. – c) bei lebhafter Anrede
    ————
    in Fragen, fast wie dic, sag an! sprich! wohlan! age ecquid fit? Plaut.: age scis quid loquar? Ter.: age, numquid etc., Petron. – II) beim Wunsch, in der Unterhaltung abzubrechen u. zu anderem überzugehen: a) als Zeichen der Mißbilligung von Gesagtem, wie unser: geh! laß das! ach! age novi tuum animum, geh, ich kenne dich; ach, ich kenne dich besser, Ter.: sicine agis, Parmeno? age, wie kannst du so sprechen? laß das! Ter.: age, inepte! ach, Possen! Ter.: age, hoc malum mihi commune est cum omnibus, ach leider usw., Cic. – b) als Zeichen der Zustimmung, bes. aber zugleich mit dem Wunsche, auf etwas anderes zu kommen, age u. age age, wohlan, es sei! gut! meinetwegen, ich bin's zufrieden! (s. Brix Plaut. mil. 1024. Meißner Ter. Andr. 310), age sit ita factum, quae causa cur Romam properaret? Cic.: age age, ut tibi maxime concinnum est, Plaut.: age age iam ducat, gut, gut, er mag sie heiraten, Ter. – dah. age sane, age ergo, age igitur, age sane igitur, recht wohl, wohl denn, sehr wohl, ich bin's od. wir sind's zufrieden! (s. Brix Plaut. mil. 1024. Gronov Liv. 1, 57, 8), age sane, inquam, Cic.: age sane, omnes, Liv.: age ergo recipe hoc actutum, Plaut.: age igitur, Plaut. u. Ter.: age sane igitur, Plaut. – c) als Zeichen scheinbarer od. erzwungener Zustimmung, wo man nicht ja od. nein sagen u. lieber weitergehen will, wie unser: nun gut! schon
    ————
    gut! nur zu! age, veniam, Ter.: age, age, exponamus adulescenti, Cic. – dah. d) fast wie fac, bei einem angegebenen Falle, gesetzt, age vero laudo aliquem; num offendo? Caecin. b. Cic.: bes. mit si, age si paruerit etc., Cic.: u. so Hor. sat. 2, 3, 117 u.a.
    Part. praes. agēns, entis, I) Adj.: 1) = δραστικός, sprechend, ausdrucksvoll, lebhaft, (doch nur im Zushg., wie) imagines agentes acres, insignitae, Cic. de or. 2, 358: aliquid agentes imagines (Ggstz. mutae et vagae), Cornif. rhet. 3, 37: acer orator, incensus et agens, Cic. Brut. 317. – 2) als gramm. t.t., verba agentia, i.e. activa, Gell. 18, 12. § 1 u. 10. – II) Subst.: 1) = actor, der Sachwalter, Anwalt, Kläger, Quint. u.a. – 2) = agrimensor, der Feldmesser, Gromat. vet. – 3) agens in rebus od. agens rerum od. bl. agens (gew. im Plur.), ein kaiserl. Beauftragter od. Kommissar zu Revisionen in Militär- u. Zivilangelegenheiten, ag. in reb., Amm. 14, 11, 19 u. oft in Dig. u. bei a. Spät., ag. rer. b. Aur. Vict. Caes. 39, 44.
    Partic. Perf. Pass. subst. ācta, ōrum, n., I) die Handlungen, das Vollbrachte, die Taten, Werke als sprechende Zeugen der Tätigkeit jmds. (dagegen facta, das durch jmd. Geschehene übh.; res od. res gestae, ausgeführte Taten, bes. Kriegstaten, vgl. Cic. de or. 2, 63), belli domique acta, Ov.: acta belli, Suet.: Herculis, Quint.: pueritiae acta recordari, Quint.: ordinem actorum suorum commemorare,
    ————
    Vell.: nunc quācunque nos commovimus, ad Caesaris non modo acta, verum etiam cogitata revocamur, Cic. – II) öffentliche Verhandlungen, im Senate, in den Komitien usw., also namentl. Gesetze, Anordnungen u. Verfügungen der Magistrate u. später der Kaiser (dah. von Cic. Phil. 1, 18 mit leges zusammengestellt). Diese acta wurden dem Senat zur Prüfung u. Genehmigung od. Verwerfung vorgelegt; dah. acta alcis servare, Cic., confirmare, Vell. u. Suet., rata habere, Liv., tueri, Suet.; u. das Gegenteil, acta alcis dissolvere, rescindere, Cic. u. Liv. – in acta principum iurare, schwören, daß man die Verfügungen des Kaisers aufrecht erhalten wolle, s. Tac. ann. 1, 72; 4, 42; vgl. Ruperti Tac. ann. 1, 7, 3. Lipsii exc. in Tac. ann. 16, 22. – bes. die aufgezeichneten Verhandlungen, das Verzeichnis, Register dieser acta, die Urkunden, a) des Senats u. Volks: α) des Senats, die amtlichen Tagebücher od. Protokolle, in denen sowohl der Gegenstand der Diskussion mit Anträgen u. Beschlüssen, als die Meinungen der Hauptsprecher und bei wichtigen Verhören die Aussagen der Zeugen niedergelegt wurden, acta senatus, Suet.: acta patrum, Tac. – β) des Volks, acta diurna od. bl. diurna populi Rom. od. bl. diurna, die Staatszeitung, der Staatsanzeiger (Tac. u. Suet.), acta publica (Tac. u.a.), diurna Urbis acta (Tac.), acta urbana (Cic. u. Plin. ep.), rerum urbanarum acta (Cic.), acta populi
    ————
    (Vopisc.) u. bl. acta (Cic., Sen. u.a.) gen., die röm. Tagesberichte, Tageschronik, eine Art Zeitung, Vorfälle im Staats- u. Privatleben (zB. Geburten), die täglich von Staats wegen verzeichnet u. zur Kenntnis des Volks durch Aufstellung an öffentlichen Orten gebracht, dann von Schreibern in Abschriften bis in die entferntesten Gegenden des röm. Reichs verschickt wurden, acta facere, eine Urkunde (über die Geburt eines Kindes usw.) aufsetzen od. aufsetzen lassen, Serv. Verg. Aen. 2, 502: talia diurnis Urbis actis mandare, in die Zeitung setzen, Tac.: u. so beneficia in acta non mitto, lasse ich nicht in die Zeitung setzen, Sen. de ben. 2, 10, 4: sic in fastos actaque publica relatum est, Suet.: habebam acta urbana usque ad Nonas Martias (als er in Cilicien war), Cic. ad Att. 6, 2, 6. Vgl. K. Zells Ferienschriften, Neue Folge, 1. Bd. S. 3 ff. (Über die Zeitungen der alten Römer). – b) die Protokolle, Gerichtsakten = Verhandlungen vor Gericht, d.h. Reden u. Handlungen der Parteien, Zwischenreden des Richters usw., oft bei Ascon. u. in Dig. (zB. ut ex actis apparet, Ascon.): mit dem zu Protokoll gegebenen Urteil des Magistrats, das aus diesen Akten dann vom Ausrufer vorgelesen wurde, Amm. 22, 3, 4: apud acta promittere, zu Protokoll versprechen, Paul. dig. 2, 4, 17: profiteri apud acta (zu Protokoll geben) se esse ancillam, Cod. Iust. 7, 16, 26: professio donatio-
    ————
    nis apud acta facta, zu Pr. gegebene Schenkung, Fr. Vat. § 266a: alius scribit, alius subscribit, alius obsignat, alius actis refert, Tert. adv. Marc. 5, 1: das dabei tätige Kanzleipersonal hieß ab actis (mit den ihnen untergeordneten exceptores u. chartularii), Cod. Theod. u. Inscr. – c) als milit. t.t., obsequiorum, militarium numerorum, pecuniae acta, Listen über Kommandos, Stand u. Zahlungen, in die zugleich jedes noch so kleine Ereignis der Legion eingetragen wurde, Veget. mil. 2, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ago

  • 71 deficio

    dē-ficio, fēcī, fectum, ere (de u. facio), eig. wegmachen, I) intr. oder refl., sich weg-, fortmachen, u. zwar: A) eine Verbindung trennend = sich losmachen, abtrünnig od. untreu werden, a) im polit. Sinne (Ggstz. in fide manere, ad officium redire), defecerat Samus, descierat Hellespontus, Nep.: ne cuncta Gallia deficeret, Caes.: ut civitates eius insulae, quae semel in amicitiam nostram venissent, numquam postea deficerent, Cic. – ne civitas eorum impulsu (auf ihren Antrieb) deficeret, Caes.: iam nonnullae insulae propter acerbitatem imperii defecerant, Nep: – ne Apulia omnis ad (bei) praesentem terrorem deficeret, Liv.: ne illi ad spem amicitiae Romanorum (bei der Aussicht auf die Fr. der R.) deficerent, Liv. – m. ab u. Abl., selten m. bl. Abl.von wem? deficientes a fide societatis Lacedaemonii, Iustin.: qui (Tissaphernes) ab amicitia regis defecerat, Nep.: ceteri qui unā cum illo a re publica defecerunt, Cic.: consules a senatu, a re publica, a bonis omnibus defecerant, Cic.: numquam isti populi, nisi cum deerit ad quem desciscant, ab nobis non deficient, Liv.: animadvertit non modo Romae sed ubique cotidie magnam multitudinem deficere a cultu idolorum et ad religionem novam damnatā vetustate transire, Lact. – illis legibus (von den G.) populus Romanus prior non deficiet (wird nicht abgehen); si prior defexit publico consilio dolo
    ————
    malo, tum etc., alte Eidesformel b. Liv. 1, 24, 7 sq. – m. ad u. Akk., defecere ad Poenos hi populi, Liv.: post victoriam maior pars Asiae ad eum defecit, Iustin.: qui primus a patribus ad plebem defecisset, Liv.: Athenienses et Thebanos ab eo ad Persas defecisse, Iustin. – b) moral. od. intellektuell: si a virtute defeceris, Cic.: ut a me ipse deficerem (mir selbst untreu würde), Cic.: si plane a nobis deficis (von unserer Ansicht), Cic.: si utilitas ab amicitia defecerit, Cic.
    B) abnehmend, schwindend sich wegmachen od. wegbleiben, abnehmen, abfallen, ausgehen, ausbleiben, aufhören, a) dem Umfange, der Größe, Höhe nach, v. Monde, abnehmen (Ggstz. crescere), eadem autem, quae crescente lunā gliscunt, deficiente contra defiunt, Gell. 20, 8, 5. – v. Sonne u. Tag, untergehen, sich neigen, erlöschen, quā venit (deus = sol) exoriens, quā deficit, Prop.: ubi dies deficit, ibi noctem agunt, Mela: die iam deficiente, Petron. – v. Sonne u. Mond, sich verfinstern, quod navigantibus eis sol defecerat (eine Sonnenfinsternis eingetreten war), Iustin.: solem lunae oppositu solere deficere, Cic.: luna interpositu interiectuque terrae repente deficit, Cic.: serenā nocte subito candens et plena luna deficit, Cic.: sol deficiens, Cic.: luna deficiens, Curt.: rationes veras solis et lunae deficientium scire, Gell. – v. Feuer u. Licht, ab-, ausgehen, erlöschen, ubi
    ————
    ignem deficere extremum videbat, Verg. Aen. 9, 352 (verschieden von Verg. Aen. 2, 505, s. no. b): quoties defecerat lumen, renovabat, Petron. 111, 4. – v. Gewässern, abnehmen, zurücktreten, sich verlieren (Ggstz. crescere, increscere, exuberare, exaestuare), fons meridie semper deficit; mox increscens ad medium noctis exuberat, ab eo rursus sensim deficit, Plin.: stagnum incertae altitudinis, utcumque exaestuat aut deficit mare, flutet od. ebbet, Liv. – v. Quellen u. Flüssen, ausbleiben, versiegen, deficiunt laesi carmine (durch Zauberspruch) fontis aquae, Ov.: Euphrates nusquam manifesto exitu effluit, ut alii amnes, sed deficit, Mela. – v. der Welt, untergehen (Ggstz. nasci), s. Quint. 5, 10, 79. – v. Befestigungswerken, weichen, nachgeben, Curt. 4, 4 (19), 12.
    b) der Ausdehnung in die Länge nach, aufhören, quā deficit ignis (wohin das Feuer nicht gedrungen ist), Verg. Aen. 2, 505 (verschieden von Verg. Aen. 9, 352, s. oben no. a): quoniam talis semper figura mucrone deficiat, Plin.: gestatio buxo aut rore marino, ubi deficit buxus, ambitur, Plin. ep. – bes. v. Örtl., deficiunt silvae, Ov.: ultima pars aulae deficientis erat, Mart.: in deficiente iam porticu, Petron.
    c) der Menge, Zahl, dem Inhalte nach, abnehmen, auf die Neige gehen, nicht (mehr) ausreichen, ausgehen, mangeln, fehlen, α) übh. (Ggstz. crescere, superare): non materia, non frumentum deficere pote-
    ————
    rat, Caes.: fructus (al. frons) ex arboribus deficiebat, Caes.: postquam inter arenas radices quoque et herbae defecerant, Sen.: pabulo circa deficiente, Plin.: aqua etiam defecerat, Curt.: cum eius generis (an derart Leuten) copia deficeret, Caes.: non deficiente crumenā (mit hinreichenden Mitteln), Hor. ep. 1, 4, 11: deficiente crumenā et crescente, Iuven. 11, 38: utrum superans an deficiens materia (Körpersäfte) laeserit, Cels.: si vel superans aliquid vel deficiens (ein Übermaß od. ein Mangel) adversam valetudinem creet, Cels.: si lacrimae deficient, Ov. – v. Abstr., nec vero levitatis Atheniensium exempla deficiunt, Cic.: deficit non voluntas, sed spes, Cic.: quod mihi consuevit in ceteris causis esse adiumento, id quoque in hac causa deficit, Cic. – v. Pers., cum esset Demosthenes, multi oratores magni et clari fuerunt et ante fuerant nec postea defecerunt, Cic. or. 6: Pygmaei, minutum genus, et quod pro satis frugibus contra grues dimicando defecit (ausgegangen ist), Mela 3, 8, 8 (3. § 81). – Insbes. als jurist. t. t., α) v. Rechtsfällen = wegfallen, in Wegfall kommen, keine Anwendung finden, nicht stattfinden od. -haben, nicht eintreten, zB. deficit actio, ICt.: deficit interdictum, ICt. – β) prägn., v. Pers., in Vermögensverfall kommen, verarmen, bankrott-, zahlungsunfähig werden, nisi principales debitores defecerint, Callistr. dig. 49, 14, 3. § 8: deficit Matho, Iuven. 7, 129 (vgl. unten no. II defici fa-
    ————
    cultatibus, Ulp. dig. 23, 3, 33 in.).
    d) der Zeitdauer nach, nicht ausreichen, zu kurz sein, dies deficiat, si velim numerare, quibus bonis male evenerit, Cic.: dies deficiat, si velim paupertatis causam defendere, Cic. (vgl. no. II, a, wo dies iam me deficiet, si etc.): si tempus anni ad bellum gerendum deficeret, Caes.: utque solebamus consumere longa loquendo tempora, sermoni (al. sermonem) deficiente die, Ov. trist. 5, 13, 27 sq.
    e) der Reihenfolge nach aufhören, erlöschen, remotus iam deficientis affinitatis gradus, Plin. pan. 39, 6: progenies Caesarum in Nerone defecit, Suet. Galb. 1.
    f) der intensiven Stärke, inneren Kraft, dem Grade nach abnehmen, ausgehen, auf die Neige gehen, erlahmen, ermatten, erlöschen, in Verfall kommen, dahinschwinden, sinken, erschöpft (entkräftet, abgespannt, geschwächt, gelähmt) sein od. sich fühlen, die Kraft (Kräfte) verlieren, von Kräften kommen,α) v. sächl. Subjj., u. zwar v. Körper, v. Gliedern, Körperkräften u. dgl., deficiunt corpora, Quint.: in ipso gelu deficientia corpora, Curt.: inclinatum ac deficiens caput, Curt.: id membrum, quod deficit, das gelähmte Glied, Cels.: membra deficere coeperunt, Curt.: me tenuit moriens deficiente manu, Ov.: deficiunt ad coepta manus, Ov.: quorundam adversus hostes deficit manus, Sen. rhet. – anima deficit, es
    ————
    tritt Ohnmacht ein, Cels.: deficientibus animis, indem die Besinnung ausging, Liv.: antequam ultimus spiritus deficeret, Curt. – ne vires deficiant, utique eo die cibum assumere debet (aeger), Cels.: quamvis consenuerint vires atque defecerint, Cic. – v. der Stimme u. Rede, vox iam deficere coeperat, Curt.: credo, si meis horis in accusando uti voluissem, vererer, ne mihi crimina non suppeterent, ne oratio deesset, ne vox viresque deficerent, Cic.: deficiente oratione, da ihm die Worte ausgingen, Liv.: deflere dicitur ore suam deficiente necem (v. Schwan), Ov. – v. physischen Zuständen, itaque et animantes, cum calor defecerit, tum interire, Cic. de nat. deor. 3, 15. – v. polit. Zuständen, bellum ibi aliquando defecit, Flor. 4, 2, 6: deficiente cotidie regis maiestate, täglich (an Ansehen) abnahm, sank, Iustin. 3, 1, 1. – v. Rechtszuständen, si cautio medio tempore defecerit, wenn die bestellte Kaution in Verfall gekommen ist (= wegen Zahlungsunfähigkeit des Schuldners nicht erfüllt werden kann), Papin. dig. 35, 1, 73. – v. geistigen u. gemütlichen Zuständen, noli ergo mirari, si pictura deficit, wenn die Malerkunst (in ihren Leistungen) sinkt (herunterkommt), Petron.: deficit ars animique cadunt, Ov.: nisi memoria (das Gedächtnis) forte defecerit, Cic.: utcumque defecere mores (Zucht u. Sitte), Hor.: cur deficiat animus (Mut)? Quint.: u. so primum animi, deinde corpora deficere coeperunt,
    ————
    Curt. – m. Dat. wem? mihi iam toto hic furor non deficit anno, hört auf, Prop. 1, 1, 7. – m. in u. Abl., ut id (odium) in me uno potius, quam in optimo quoque et in universa civitate deficeret, aufhörte (sich austobte), Cic. post red. ad Quir. 1; vgl. duo milia, in quibus occidendis defecerat rabies, Curt. 4, 4 (19), 17. – poet. m. folg. Infin. = nachlassen, aufhören zu usw., Lucr. 1, 1040. Caes. German. Arat. 260 (vgl. unten no. β). – β) v. persönl. Subjj.: is qui deficit, der Schwache, Cels.: lassus tam cito deficis viator, Mart.: medicus si deficere aegrum non intellegit, Sen.: deficiebat elephantus, Curt.: equus deficiens procubuit, Curt.: malle eum deficere quam desinere, daß ihm eher der Atem als die Rede ausgehe, Quint.: optimus virtutis finis est antequam deficias desinere, Sen. rhet.: nec tamen illi defecerunt (ermatteten [im Forschen]) neque nos studium exquirendi defatigati relinquemus, Cic.: Ggstz. incertum est an (filii) proficiant (gedeihen), an deficiant (schwächlich werden), Augustin. in psalm. 38, 19. – m. Abl. wodurch? womit? et simul lassitudine et procedente iam die fame etiam deficere, Liv.: quod multi Gallicis tot bellis defecerant, schwach, invalid geworden waren, Caes.: neque coniuncti Albicis (mit den Alb.) comminus pugnando deficiebant, ermatteten nicht durch den Nahkampf = ließen es nicht im N. an sich fehlen, Caes. – def. totā mente, ganz von Sinnen kom-
    ————
    men, ganz die Besinnung verlieren, Ov.: def. animo, den Mut (die Hoffnung) sinken lassen, zB. animo deficiens, ohne Hoffnung u. Trost, Lucr.: ipse animo non defecerat tanto accepto incommodo, Caes.: sin a vobis deserar, tamen animo non deficiam, Cic.: consul nec animo defecit nec consilio, dem K. ging weder der Mut noch die Einsicht ab, Liv.: non tamen defecere animis Tyrii, Curt. – def. vitā, mit dem Leben auf die Neige kommen, verscheiden, Plaut. asin. 609. – def. sanguine et spiritu, an der Verblutung verscheiden, Val. Max. 3, 2. ext. 5. – m. folg. Infin., nachlassen, aufhören zu usw., Tibull. 4, 1, 191. Rutil. Lup. 2, 18 (vgl. oben no. α a. E.). – Prägn., αα) die Besinnung verlieren, in Ohnmacht fallen, animo linquuntur deficiuntque, Scrib.: deficit in thalamis, Val. Flacc. – ββ) den Halt verlieren, den Mut sinken lassen, kleinmütig werden (s. Heinse Ov. her. 19, 8. Duker Flor. 2, 2, 17. Burm. Ps. Quint. decl. 339), sed tamen quam diu vos eritis in spe, non deficiam, Cic.: ne unā plagā acceptā patres conscripti concĭderent, ne deficerent, Cic.: Turnus ut infractos adverso Marte Latinos defecisse videt, Verg.: deficit ingenti luctu rex ipse Latinus, Verg.: ne hi propter suorum paucitatem et hostium multitudinem metu (aus F.) deficerent, Auct. b. Afr.: nec defuerant qui ipsi Punici maris nomine ac terrore deficerent, Flor. – in duris (in Drangsalen) haud umquam defice, laß nicht
    ————
    den Mut sinken, Val. Flacc. 4, 35. – γγ) verscheiden, hinsterben, cum deficere eum amici viderent, Iustin.: paulatim defecit, Sen.: defecit prope lucem, Suet.: in ea voce defecit, Suet.: eo anno, quo ille defecit, Sulp. Sev.: voces (Äußerungen) deficientis, Tac.: momenta (Stadien) deficientis, Tac.
    g) als jurist. t. t., vom zur Erbschaft Berufenen, der sie aber nicht erwerben will od. kann, ausfallen, in Wegfall kommen, nicht in Betracht kommen, deficiente gradu nepotum, wenn die Abstufung der E. in Wegfall kommt, ICt.: is in parte quoque deficientis est heres, ICt.: deficientium partes accipere, ICt.
    II) v. tr.: a) act., jmd. verlassen = jmd. im Stiche lassen, sich jmdm. entziehen, von lebl. Subjj. auch jmdm. ausbleiben, ausgehen, auf die Neige gehen, dahinschwinden, jmdm. abgehen, gebrechen, für jmd. nicht ausreichen, α) v. Pers.: quoniam me Leontina civitas atque legatio propter eam quam dixi causam defecit, mihimet ineunda ratio est etc., Cic. Verr. 3, 110: genitor Phaëthontis (der Sonnengott) cum deficit orbem, sich der Welt entzieht (= sich verfinstert), Ov. met. 2, 382: Somnus (Schlaf als Gott) sollicitas deficit ante domos, Tibull. 3, 4, 20. – absol., dubiis ne defice rebus, laß (mich) nicht im Stiche, Verg. Aen. 6, 196. – β) v. lebl. Subjj.: αα) m. Acc. pers.: ipsos res frumentaria deficere coepit, Caes.: non eum defecit mare, sed commeatus, Mela:
    ————
    cum non solum vires, sed etiam tela nostros deficerent, Caes.: cum oppidanos iam tela, iam vires, iam ante omnia animus (Mut) deficeret, Liv.: frustra meae vitae subvenire conamini, quem iam sanguis viresque deficiunt, Caes.: cum me vires deficere coepissent, Cic.: deficient inopem venae te, ni cibus accedet, dir Armen versiegen die Adern (versiegt die Lebenskraft), Hor.: sectantem levia (Abglättung) nervi deficiunt animique (dichterischer Geist), Hor.: ii, quos discentes vita defecit, Cic.: me dies, vox, latera deficiant, si hoc nunc vociferari velim, Cic.: dies iam me deficiat, si, quae dici in eam sententiam possunt, coner expromere, Cic. (vgl. oben no. I, B, d): dies me citius defecerit quam nomina, Cic.: tempus te citius quam oratio deficeret, Cic.: tempus deficiet domestica narrantem, Val. Max.: neque est periculum, ne te de re publica disserentem deficiat oratio, Cic.: omnia colligo, ut novi scribam aliquid ad te; sed, ut vides, res me ipsa deficit, Cic.: ut eorum, quae didicerimus, memoria nos deficiat, Col.: si te deficient poscendi munera causae, Ov. – dolor (Unwille) me non deficit, Cic.: si quem illa praestantis ingenii vis forte deficiet, Cic.: animus si te non deficiet aequus, Hor.: prudentia numquam deficit oratorem, Cic.: ea me solacia deficiunt, Cic.: cum motus omnis animi, tamquam ventus, hominem defecerat (sich gelegt hatte), flaccescebat oratio, Cic. – m. Abl. wodurch? nostros
    ————
    vires lassitudine deficiebant, Caes. – m. in (in, bei) u. Abl., vox eum defecit in illo loco: ›Si sciens fallo‹, Cic.: nec supersumus pugnae nisi in quibus trucidandis et ferrum et vires hostem defecerunt (den Dienst versagten), Liv.: si me in mea querimonia... non modo vires, sed etiam vita deficiat, mir ausginge, Cic.: Fonteium in hac causa deficerent omnia, Cic. – m. ad u. Akk. Gerund., quia consulem ad regendum equum vires deficiebant, Liv. – poet. m. folg. Infin., nec me deficiet nautas rogitare citatos, ich werde nicht nachlassen (nimmer ruhen), Prop. 1, 8, 23. – ββ) m. Acc. rei: ne deficiant animum, Varro: linguam defecerat umor (Speichel), Ov.: noctes lentus non deficit umor (Tau), Verg.
    b) pass.: α) deficitur alqs od. alqd ab alqa re od. bl. alqā re, es wird jmd. od. eine Sache von etw. verlassen, im Stiche gelassen, es geht mit etw. bei jmd. auf die Neige, es verläßt jmd. etw., es bleibt od. geht jmdm. etw. aus, es ist jmd. ohne etw., es geht jmdm. od. einer Sache etw. ab, es mangelt od. gebricht jmdm. od. einer Sache an etw. (dah. Ggstz. abundat alqs od. alqd alqā re), teils v. pers. Subjj., defici a viribus, Caes.: deficior prudens artis ab arte mea, Ov.: quae (mulier) neque peperit neque gravida est, si lac habet, a menstruis defecta est, bei ihr ist die Regel ausgeblieben, Cels. – defici pecuniā, clientium turbā, nobilitate et avorum proavorumque serie, Sen.: defici
    ————
    non gressu modo, sed et visu, Suet.: defici copiā pabuli frumentique, Hirt. b. G.: lacte defici (v. einer Hündin), Col.: animo defici, die Besinnung verlieren, ohnmächtig werden, Curt.: auxilio defici, in einen hilflosen Zustand geraten, Scrib.: defici facultatibus, in Vermögensverfallkommen, verarmen, Ulp. dig. 23, 3, 33 in. (vgl. oben no. I, B, c aus Iuven. 7, 129): non defici extemporali facultate, Suet.: tempore deficiar, tragicos si persequar ignes, Ov.: mulier abundat audaciā, consilio et ratione deficitur, Cic. – m. folg. Satz m. quominus u. Konj., si memoriā deficitur, quo minus agnoscat cuiusque progeniem, Col. 7, 9, 12. – Partiz. Perf., aquā ciboque defecti, Quint.: defectus pilis, nur noch dünn behaart, Phaedr.: defectus aetatis viribus et acie oculorum, Val. Max.: defectus senio, Col.: defectus annis et desertus viribus, mit den Jahren auf der Neige, Phaedr.: u. Superl., defectissimus annis et viribus, Col. 1. prooem. § 12. – ohne Abl., colluvies defectae fidei, Apul. met. 5, 24: defectae senectutis homo, ein altersschwacher, Ulp. dig.: Plur. subst., dēfectī, ōrum, m., Schwache, Plin. 2, 28. – teils von sächl. u. abstr. Subjj., Mysiam Libyamque aiunt abundare frumentis; nec tamen Apulos Campanosque agros opimis defici segetibus, Mela: haec amoenitas deficitur aquā salienti, Plin. ep.: ut defunctorum voluntates, etiamsi iure deficerentur, quasi perfectas tuerer, Plin. ep. – m. folg. ut u. Konj., mul-
    ————
    torum crudelitas et ambitio et luxuria, ut paria pessimis audeat, fortunae favore deficitur, Sen. ep. 42, 4. – u. Partiz. Perf., defectum corpore caput, vom Rumpfe getrennter, Plin. pan.: defecta vigore cervix, Ov.: sanguine defecti artus, verbluteten, Ov.: sol defectus lumine, Tibull.: ars nec exemplis pauperior nec oratione defectior, ermangelnder, Apul. de deo Socr. prol. p. 111 H. (p. 4, 17 G.). – β) absol., prägn., teils = an Substanz abfallen, si non terrestri cibo membra corporis alantur, deficientur (so schwinden sie zusammen), Vitr. 8. praef. § 2: teils = die Kräfte (den Atem) verlieren, ermattet-, erschöpft werden, in quo non modo defici (den Atem verlieren), sed etiam laborare (zu stocken) turpe est, Cic. Brut. 34: non usque adeo defectum (esse) Germanicum, fühle sich entkräftet, Tac. ann. 2, 70: teils deficior = es gebricht mir an Befähigung dazu, uti si quid de his rebus et artibus iudicare et probare opus fuerit ne deficiatur, Vitr. 1, 1, 16. – u. Partiz. defectus, α) als jurist. t. t., vom Schuldner im Stiche gelassen, defecta nomina, nicht mehr einzutreibende Schuldforderungen, Paul. dig. 22, 1, 11. § 1. – β) mangelhaft, currus (weil ihm die Vorstecknägel vor den Rädern fehlen), Hyg. fab. 84. – γ) abgeschwächt, schwach, im Kompar., in tumidis (speculis videntur) omnia defectiora, at contra in cavis auctiora, Apul. apol. 16. – insbes., physisch geschwächt, schwach (bes. auch
    ————
    altersschwach), ermattet, erschöpft (s. Heinse Ov. fast. 3, 674), v. Pers., quod sibi defectis illa tulisset opem, Ov.: sidera obscura attributa defectis, den Altersschwachen, Plin.: v. Körper usw. u. v. menschl. Zuständen, defectum corpus, Tac.: homo defectae senectutis, ICt.: def. amor, Ov. – defexit altlat. = defecerit, alte Eidesformel bei Liv. 1, 24, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deficio

  • 72 duodeviginti

    duo-dē-vīgintī, achtzehn, Cic. u.a.: duodeviginti minis, Plaut. Poen. 897: duobus viginti annis, Sulp. Sev. chron. 1, 26, 3: annis mille centum et duobus de viginti, Eutr. 10, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > duodeviginti

  • 73 immoror

    im-moror, ātus sum, ārī (in u. moror), in od. bei etw. verweilen, -sich aufhalten, I) eig.: sedecim annis Italiae, Iustin.: nidis, Col.: meridiano (zur Mittagszeit) immorans, daselbst verweilend, Plin.: imm. in hac vita, Augustin.: v. Lebl., humillimo solo eandem aquam diutissime immoratam, Iustin.: quod repulsa (intestina) inguinibus immorentur (sitzen bleiben), Cels.: renibus immoratus, Cael. Aur. – II) übtr.: terrenis, Quint.: honestis cogitationibus, Plin. ep.: XV annis pacandae Asiae, mit der Unterwerfung Asiens zubringen, Iustin.: certis ingeniis immorari et innutriri oportet, Sen.: in hoc, Quint.: in suo sermone, Augustin.: v. Lebl., itaque ei remissioni credendum est, quae etiam immoratur (andauert), Cels. 3, 11 extr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > immoror

  • 74 magnus

    māgnus, a, um (altind. mahánt-, griech. μέγας, gotisch mikils, ahd. mihhil), Compar. māior, us, Superl. māximus (māxumus), a, um, groß (Ggstz. parvus, parvulus, exiguus, minutus, minusculus), I) eig.: 1) von räuml. Größe, a) groß = weit, hoch, lang, insula, Cic.: mare (vgl. no. b), Sall.: maximum flumen, Curt. – navis magna (Ggstz. parva), Hor.: m. et pulchra domus, Cic.: oppidum maximum, Caes. – litterae (Buchstaben) maximae, Cic.: epistula maxima (Ggstz. minuscula, Cic. – quercus, hohe, Enn.: mons, Catull.: acervus, Cic. u. Verg. – magni membrorum artus, magna ossa, Verg.: magni crines, Spart.: capillus et barba magna, Varro: capillatior quam ante et barbā maiore, Cic.: maximā barbā et capillo, Cic. – nequam et m. homo, langer Mensch (Kerl), Lucil. 1221; vgl. im Doppelsinne qui scribis Priami proelia, m. homo es, Mart.: magnum me faciam, ich will mich groß machen, mich strecken, Plaut.: elephanti flumen transituri minimos antemittunt, ne maiorum ingressu alveum atterant, Solin. – m. Infin., maior videri, stattlicher anzuschauen (= ein höheres Wesen), Verg. Aen. 6, 49. – subst., incensae urbis in maius restitutio, Wiederaufbau u. Vergrößerung, Iustin.: reficere in melius et in maius, verbessern (verschönern) u. vergrößern, Plin. ep. – b) insbes., von angeschwollenen Gewässern, groß = hoch, hochgehend, aquae
    ————
    magnae bis eo anno fuerunt, Liv.: mare (μεγάλη θάλαττα), Lucr. u. Sall. (vgl. oben no. a). – magnus fluens Nilus, Verg. georg. 3, 28: u. so prout ille (Nilus) magnus influxit aut parcior, Sen. nat. qu. 4, 2, 2 (vgl. Thuc. 2, 5, 2 ὁ Ἀσωπος ποταμος εῤῥύη μέγας).
    2) v. numerischer Größe, a) = der Zahl, Menge, numerischen Stärke, dem Gewichte nach groß, bedeutend beträchtlich, bei Kollektiven auch = viel, zahlreich, frumenti magnus, maximus numerus, Caes.u. Cic., quam maximus numerus, Caes.: copia pabuli, Caes.: pecunia, Nep.: maiore pecuniā opus erat, Liv.: pecunia mutua, Cic.: magnas pecunias in provincia collocatas habere, Cic.: maximum pondus auri, magnum numerum frumenti, vim mellis maximam exportasse, Cic. – multitudo peditatus, Caes.: populus, Verg. u. Plin. ep.: magno cum comitatu, Caes.: parato magno potius quam ingenti exercitu, Vopisc.: maior frequentiorque legatio, Liv.: pars, ein großer Teil, d.i. sehr viele, Cic.: magnā parte veterum militum dimissā, Liv.: maior pars, Caes.: maxima pars hominum, Hor.: dah. magnā parte, großenteils, maximā parte, größtenteils, Sall. u. Liv.: so auch magnam u. maximam partem, Cic. u. Caes. – Genet. subst., magni, um vieles, viel, magni refert, Lucr.: magni interest, Cic. – b) v. numerischen Werte = hoch, bedeutend, erheblich, beträchtlich, kostspielig, kostbar, ornatus muliebris pretii maioris,
    ————
    Cic.: operibus pretium maius invenire, Phaedr.: hominem maximi pretii esse, viel Geld wert, d.i. sehr brauchbar, Ter. – quaestus magnus et evidens (Ggstz. qu. minimus et sordidus), Auct. b. Alex.: magna munera et maiora promissa, Sall.: cultus maior censu, Hor.: cultus maximi, Flor. – dah. der Abl. u. Genet. magno u. magni als Bestimmung des Wertes, hoch, teuer (sehr selten maioris, höher, teuerer, maximi, am höchsten, sehr hoch, wofür gew. pluris u. plurimi stehen), magno emere, vendere, conducere, Cic.: magno constare, Plin. ep.: magno (sc. constat) hospitium miserabile, Iuven.: magno illi stetit victoria, übtr. = kam ihm teuer zu stehen, kostete viel Blut, Liv.: multo maioris alapae mecum veneunt, Phaedr. – v. inneren Werte, magni aestimare, α) = hochschätzen, Cic.: häufiger magno aestimare, Cic. u.a. β) = für von hohem Werte-, für wichtig halten, Flor.: so auch magni existimare, Nep.: magni, maximi facere, Komik., Cic. u.a. – magni esse, α) = viel gelten, apud alqm, Cic. β) von hohem Werte-, von Wichtigkeit sein, Nep. 3) v. dynamischer Größe, a) v. Naturkräften, stark, heftig, vis solis, Lucr.: ventus, Plaut.: flatus (ventorum) maiore illati pondere incursuque, Plin. – b) v. Eindrücken auf das Gehör, groß = stark, laut, vox (Ggstz. parva, schwache), Cic.: clamor, Cic.: stridor, murmur, Verg.: maior sonus, Curt. – poet. neutr. Sing. adverb., magnum
    ————
    clamare, laut rufen, Plaut.: magnum sonare, Mela: magna sonare, Acc. fr.: exclamare maius, Cic. Tusc. 2, 56: maximum exclamare, Plaut.
    II) übtr.: A) v. der Größe der Zeit: 1) von der Zeitdauer, groß, beträchtlich (an Zahl der Tage; Ggstz. brevis) = lang, annus, Verg.: anni, Lucr.: menses, Verg. – insbes., annus, das große Weltjahr, Cic. de nat. deor. 2, 51 u. Cic. fr. b. Tac. dial. 16. – magno tempore, in langer Zeit, Petron. u. Iustin.: magno post tempore, nach langer Zeit, Iustin.
    2) vom früheren, höheren Alter: a) früh, hoch, cum esset magno natu, von hohem Alter, bejahrt, Nep.: magno natu principes, Liv.: filius maximo natu, Nep.- maior patria, das frühere, ältere Vaterland, von Karthago = die Mutterstadt, Curt. 4, 3 (15), 22. – b) insbes., v. Pers., im Compar. u. Superl., mit u. ohne natu od. annis, der ältere, der älteste, α) v. Lebensalter: maior natu (Ggstz. aequalis, gleichalterig), Suet.: natu maior frater, Cic.: maximus natu e filiis, Liv.: una e multis, maxima natu, Pyrgo, Verg.: ebenso maior, maximus aevo, Ov. – virgo minor quam annos sex, maior quam annos decem nata, Gell.: liberi maiores iam quindecim annos nati, Liv.: u. ohne quam annos natus maior quadraginta, Cic.: non maior quinquaginta annis, Liv.: ne sint (feminae equi) minores trimae, maiores decem annorum, Varro: obsides non minores octonum denum annorum, neu
    ————
    maiores quinum quadragenum, Liv. Vgl. Weißenb. Liv. 38, 38, 15. – annos nata est sedecim, non maior, nicht älter, nicht drüber, Ter. – versch. bei Angabe des Unterschieds des Alters, biennio quam nos fortasse maior, Cic. – absol., frater maior, Ter.: ex duobus filiis maior, Caes.: Ser. Sulpicio maior (filia), minor Licinio Stoloni (nupta) erat, Liv.: maior Neronum, Hor.: sororum maxima, Ov.: maior erus, der alte Herr, Hausherr, der Alte (Ggstz. minor e.), Plaut.: Gelo maximus stirpis, Liv.: virgo Vestalis maxima u. virgo maxima, s. Vestalis u. virgo. – subst., maior, f., eine Ältere, ut nubere vellet maior iuniori (einen Jüngeren), Apul. apol. 27. – maiores natu, die älteren Leute, die Alten, Cic. u.a., u. insbes., die Alten = der Senat, Liv. – auch bl. maiores = die Älteren, die Alten, Hor.: u. die Erwachsenen (Ggstz. pueri), Varro LL. 9, 16. – als jurist. t. t., maior, mündig, der Mündige (Ggstz. minor), ICt. – bei Ausdrücken der Verwandtschaft bezeichnet magnus den vierten, maior den fünften u. maximus den sechsten Grad, wie avunculus magnus, maior, maximus, s. avunculus, amita u. dgl. – β) v. Zeitalter: Cyrus maior, Lact. 4, 5, 7: quaerere, uter maior aetate fuerit, Homerus an Hesiodus, non magis ad rem pertinet quam scire, cum minor Hecuba fuerit quam Helena, quare tam male tulerit aetatem, Sen. ep. 88, 6. – bes. subst., maiores, die Vorfahren, Ahnen, Cic. u.a.: u. dass.
    ————
    maiores natu, Nep.: maiores auch von einem Vorfahren, Ahnen, Varro r. r. (v. Stolo) u. Cic. (v. Appius).
    B) von Umfang, Bedeutung, Geltung, Wichtigkeit menschlicher Verhältnisse aller Art = groß, bedeutend, beträchtlich, ansehnlich, wichtig, oft wie bedeutend, mit dem Nbbegr. des Schwierigen, Gefahrvollen (Ggstz. parvus), 1) im allg.: magni u. maximi ludi, die großen, die ältesten Spiele in Rom, jährlich am 7. Sept. gefeiert, Cic. – mercatura, ein großer, ausgebreiteter Handel (Ggstz. m. tenuis), Cic.: magna et ampla negotia, Cic.: magnae parvaeque res (Taten), Enn.: magnae res (Angelegenheiten), Tac.: maiores res appetere, nach höheren Dingen streben, Nep. – testimonium, ein ansehnliches, ehrenvolles, Cic.: causa, Cic.: magnae et graves causae, Plin. ep.: iudicium, Cic.: magno casu accĭdit, durch einen wichtigen Umstand, besonderen Glücksfall, Caes.: ebenso magnae fuit fortunae, Caes.: aber saepe parvis momentis magni casus intercedunt, bedeutende Wechselfälle des Glücks, Caes.: ebenso res magnum habet casum (Risiko), Planc. in Cic. ep. – m. dem Nbbgr. des Schwierigen, magnum opus et arduum, Cic.; vgl. id magnum et arduum est, Cic.; u. quod eo maius est illi (schwieriger für ihn), Cic.: magnum quoddam est onus atque munus, Cic.: bellum m. atque difficile, m. et atrox, Cic. u. Sall. – v. wichtigen u. gefahrvollen Zeiten, dringend, rei publicae ma-
    ————
    gnum aliquod tempus, Cic.: maxima rei publicae tempora, die Zeiten der dringendsten Gefahr, griech. μέγιστοι καιροί, Cic. – magnum est (es ist eine große, schwierige Aufgabe, es gehört viel dazu) m. Infin., zB. magnum est efficere, ut quis intellegat, quid sit illud verum, Cic. Acad. 1, 7: eicere nos magnum fuit, excludere facile est, Cic. ep. 14, 3, 2: so auch quod si magnum putarem caducum deicere, Apul. apol. 35. p. 56, 1 Kr. – m. 2. Supin., haud magna memoratu res est, Liv. 38, 29, 3. – parenthet., quod maius est, was noch mehr sagen will, Cic.: ebenso quod maximum est, Plaut. – neutr. pl. subst., magna curant di, parva neglegunt, Cic.: ut alia magna et egregia tua omittam, Sall.: u. im Compar., multo maiora et meliora fecit, Cic.: maiora concupiscere, zu hoch hinauswollen, Nep.: maiora moliri in urbe, Suet.: im Superl., illa maxima atque amplissima, Cic. – poet v. Jahre u. den Jahreszeiten, bedeutend dem Ertrage nach, sehr fruchtbar, annus, Stat. u. Lucan.: maior autumnus, Mart.
    2) v. der Größe der menschl. Stellung, a) der Macht, dem Vermögen nach groß, hochstehend, angesehen, mächtig, reich, maior invidiā, über den Neid erhaben, Hor.: maior reprensis, über die Getadelten erhaben, Hor. – v. mächtigen Personen u. Staaten, propter summam nobilitatem et singularem potentiam magnus erat, Cic.: potentior et maior, im
    ————
    Besitz von mehr Macht u. Ansehen, Nep.: m. adiutor, Hor.: Iuppiter, manus Iovis, Hor.: Iuppiter optimus maximus (der allmächtige), Cic.: praetor maximus (in den ältesten Zeiten = Diktator), Liv.: sacerdos, der ehrwürdige, Verg.: tellure marique magnus, Hor.: homo summae potentiae et magnae cognationis, Caes.: civitas magna atque opulenta, oppidum m. atque valens, Sall.: maximam hanc rem (Staat) fecerunt, Liv. – v. Vornehmen u. Reichen, magni pueri magnis e centurionibus orti, Hor.: m. pater, eques, Hor. – subst., nulla aut magno aut parvo fuga leti, Hor.: cum magnis vixisse, Hor.: maiorum fames, Hor.: Ggstz., adversus minores humanitas, adversus maiores reverentia, Sen.: maximi imique, die Höchsten u. Niedrigsten, Sen. – b) dem Talente, der Geschicklichkeit, den Verdiensten nach, α) groß, angesehen, achtungswert, geschickt u. dgl., o magnum hominem! Cic.: nemo vir magnus sine aliquo afflatu divino umquam fuit, Cic.: magnus hoc bello Themistocles fuit, nec minor in pace, Nep.: oft verb. magnus et clarus, clarus et magnus, Cic. u.a. (s. Fabri Sall. Cat. 53, 2). – als Beiname, Pompeius Magnus, Alexander Magnus, Cic. u.a.: Plur., Magnos et Felices et Augustos diximus, wir haben den einen den Großen, den anderen den Glücklichen, den dritten den Erlauchten genannt, Sen. de clem. 1, 14, 2. – β) im üblen Sinne, groß in Verschlagenheit usw., durch-
    ————
    trieben, fur, Cic.: nebulo, Ter. – prägn. = zu groß, Alexander orbi (für den Erdkreis) magnus est, Alexandro orbis angustus (zu eng), Sen. suas. 1, 3.
    3) von intensiver Stärke: a) menschlicher Lebens- und Gemütszustände, groß, gewaltig, auffallend, schwer, stark, heftig, arg, labor, Hor.: morbus, Cels.: morbus maior, die größere, gewaltigere (v. der Epilepsie), Cels. (vgl. Apul. apol. 50): periculum, Caes.: gratia, Caes. (vgl. gratia). – infamia, Cic.: opprobrium, Hor.: magno sit animo (Mut), Caes.; vgl. corpore maior spiritus (Mut) et incessus, Hor.: virtus, Caes.: multo maior alacritas studiumque pugnandi, Caes.: maiore eloquentiā, gravitate, studio, contentione, Cic. – spes, Nep.: gaudium, Sall.: voluptas, Ter.: dolor, Caes. – vitium, peccatum, Hor.: adulteria, inimicitiae, auffallende, Aufsehen erregende, Tac. (s. Heräus Tac. hist. 1, 2, 11): maius malum est hoc, Sen. – Compar. subst., nihil maius minari posse, quam etc., nichts Schlimmeres, Sen. – bes. in maius, ins zu Große = größer, als es ist, als nötig ist, vergrößernd, übertrieben, übermäßig, bei den Verben extollere (verbis), celebrare, componere u.a., b. Sall., Liv., Hor. u.a. (s. Fabri Sall. Iug. 73, 5 u. Liv. 21, 32, 7): so auch in maius ferri, nuntiari, vergrößert, übertrieben werden, Liv. u. Tac.: in maius credi, für schlimmer, ärger gehalten werden, Tac.: in maius augere desiderium, Iustin. – b) des Ausdrucks, stark,
    ————
    gewaltig, übertrieben, verba magna, quae rei augendae causā conquirantur, Liv.: magnis sermonibus res secundas celebrare, d.i. viel Redens und Aufhebens machen von usw., Liv.: magnae minae, Cic.: magna illa consulum imperia, strenge, Sall.
    4) von der Größe der Gesinnung, der Gemüts- und Denkart, a) im guten Sinne, groß, stark, hoch, hochherzig, fuit et animo magno et corpore, Nep.: animo magno fortique sis, Cic.: quemquam stabili et firmo et magno animo (quem fortem virum dicimus) effici posse, Cic.; vgl. mens maior humanā, Sil.: magno pectore praesentit curas, Verg. – u. übtr., von der Person selbst, groß, hochherzig, edel, amice magne, Cur. in Cic. ep.: animo magnus, maior imperio, Plin.: quo quis maior, magis est placabilis irae, et faciles motus mens generosa capit, Ov.: vgl. nihil magno et praeclaro viro dignius placabilitate, Cic. – b) im üblen Sinne, hochfahrend, stolz, omnibus nobis ut dant res sese, ita magni atque humiles sumus, Ter. – u. in bezug auf die Rede, groß = hochfahrend, großprahlerisch, lingua (wie μεγάλη γλῶσσα), Hor.: magna verba (wie μεγάλοι λόγοι), Verg., Sen. u.a.: maxima verba, Prop. – dixerat ille aliquid magnum, hatte große Reden geführt, sehr geprahlt, Verg. – ebenso subst., magna loqui, magna magnifice loqui (wie μέγα εἰπειν, μέγα μυθεισθαι, μεγάλα λέγειν), Ov. u. Tibull.; vgl. Passerat. Prop. 2, 19, 71.
    ————
    Mitscherl. Hor. carm. 4, 6, 2. Broukh. Tibull. 2, 6, 11.
    5) von der Größe der Geistesanlagen, groß, hoch, erhaben, ingenium, Cic.: indoles, Hor., Stat. u.a. (s. Markl. Stat. silv. 3, 3, 68. p. 279 ed. Dresd.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > magnus

  • 75 plenus

    plēnus, a, um (v. pleo, vgl. griech. πίμπλημι, πλήρης, voll, I) eig.: A) im allg. (Ggstz. inanis), a) eig., m. Genet., auri, Plaut.: argenti, Cic.: vini, Cic. – m. Abl., plena domus ornamentis fanorum, Cic.: urbs omni bellico apparatu plena, Liv. – absol., pleno (sc. venti) velo subit ostia, Verg.: plenissimis velis navigare, Cic.: plenis repente portis effusi, Liv.: omnia plenis rura natant fossis, Verg.: calcari ad plenum (bis an den äußersten Rand), Verg.: so auch usque ad plenum, Pallad.: velut ex pleno et abundanti, Sen. – b) bildl.: plenior venustatis, Ter.: plenus timoris, spei, Caes.: plenus sum exspectatione, Cic.: absol., quasi pleniore ore laudare, mit vollen Backen, Cic.: plenā manu alcis laudes in astra tollere, Cic. – B) insbes.: 1) voll = stark, dick (Ggstz. exilis), homo, wohlbeleibt, korpulent, Cic. u. Cels.: so auch femina, Ov. art. am. 2, 661 (vgl. no. 2): corpus, Hor.: velamina filo pleno, Ov. – 2) schwanger, trächtig, sus, Cic.: femina, Ov. met. 10, 469: venter, Ov.: tellus, Ov. – 3) voll, gesättigt, a) eig.: plenus eras minimo, Ov. am. 2, 6, 29. – b) bildl., satt, überdrüssig, Hor. ep. 1, 20, 8. – 4) reichlich versehen mit usw., reich an usw., α) m. Abl. od. Genet.: exercitus plenissimus, praedā, Liv.: bildl., plenus inimicorum, Cic.: irae, Liv.: vitii, Plaut.: gloriarum plenior, der den Mund voll nimmt mit seinen Ruhmestaten, Plaut. – oratio eius erat in-
    ————
    gentibus plena sententiis, Sen. rhet.: annis, bejahrt, betagt, Plin. ep. – m. griech. Acc., crura thymo plenae (apes), reich beladen an den Sch. mit Th., Verg. georg. 4, 181. – dah. β) absol., voll = mit allem reichlich versehen, reich, urbs, Cic.: domus, Hor.: mensa, Verg.: pecunia, ein stattliches Vermögen, Cic.: oratio, epistula plenior, stoffreicher, Cic.: plenissima verba concipit, Ov.: haec pleniora atque uberiora ad suos perscribebant, mit Vergrößerungen u. Übertreibungen, Caes. – II) übtr.: A) voll, der Menge u. Zahl nach: 1) = zahlreich, agmen, Ov.: plena Caesarum domus, Tac.: convivium, ein zahlreich besuchtes Gastmahl, Suet. – 2) voll = vollzählig, vollständig, ganz, a) eig.: annus, Cic. (u. plenis annis, volljährig, Verg.): numerus, Cic.: legio, Cic. u. Caes.: duae male (nicht recht) plenae legiunculae, Liv.: cohortes plenissimae, Cic.: luna, Caes. u.a.: plenissimum lumen (lunae), Ggstz. tenuissimum, Cic.: verbum, nicht kontrahiertes, Cic.: syllaba plenior, längere, Cornif. rhet.: pleno aratro sulcare, mit ganzem Pfluge, Colum.: pleno vertice, mit ganzem, Ov.: pleno gradu, in vollem Schritte, im Geschwindschritte, Liv. – b) bildl., vollständig, vollkommen, orator plenus atque perfectus, Cic.: gaudium, Cic.: concordia, Ov.: ius, ICt. – in plenum, überhaupt, Sen. u. Plin.: ad plenum, vollständig, Auson. perioch. Odyss. 22. Eutr. 8, 19. Donat. Ter. Andr. 2, 6, 16. – B) der
    ————
    Stärke nach: 1) extensiv, v. Stimme u. Ton, voll = volltönend, stark, vox, Cic.: sonus (vocis) nimium plenus, Quint.: plenissimum e, Cic.: pleniore voce, mit vollerer Stimme (v. Redner), Cic. – plenum vocis genus, der Ton der Stimme, der beim Schmerz mit seiner ganzen Kraft hervordringt, Cic. – 2) intensiv = stark, kräftig, vinum, Cels.: cibi, Cels.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > plenus

  • 76 putreo

    putreo, truī, ēre (puter), morsch-, mürbe sein, annis corpus putret, Acc. tr. 56: annis et aetate hoc corpus putret, Pacuv. tr. 340. Vgl. puteo.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > putreo

  • 77 quot

    quot, Adi. plur. indecl. (altind. kāti, griech. πόσος für πότjος), I) wie viele, wieviel, a) interrog.: quot calamitates? Cic. – b) relat.: quot dies erimus in Tusculano, wie viele Tage, d.i. solange ich im T. sein werde, Cic. – in der Korrelat., quot... tot (totidem), wie viele (so viele)... ebenso viele, quot homines, tot causae, Cic.: quot orationum etc.... totidem oratorum etc., Cic. – tot (totidem)... quot, so viele... wie, Cic.: tot annos, quot habet, Cic.: so auch toties, quot, Liv. – II) übtr., bei Zeitbestimmungen, jede, alle, quot annis, jedes Jahr, alljährlich, Cic.: quot mensibus, monatlich, Vitr.: quot diebus, täglich, ICt.: dass. quot dies, Apul. – Im Vulgärlat. auch quod geschr., Itala Matth. 15, 34 (cod. Pal.) u.a. Corp. inscr. Lat. 8, 7219: u. so quod annis, Corp. inscr. Lat. 8, 262, 11. – quot-quot. s. bes.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quot

  • 78 regno

    rēgno, āvī, ātum, āre (regnum), I) intr. König sein, die königliche Gewalt haben, herrschen, regieren, A) eig.: Numā Pompilio regnante, Eutr.: ab illo tempore annum iam tertium et vicesimum r., Cic.: septem et triginta regnavisse annos, Cic.: iniussu populi r., Liv.: r. Romae, Albae, Liv.: r. Amyclis (zu A.), Verg.: r. Graias per urbes, Verg.: r. in Colchis, Plin.: advenae in nos regnaverunt, Tac.: in terram regnasse, Lact.: mit folg. Genet., agrestium populorum regnavit, herrschte über usw., Hor. carm. 3, 30, 12: mit folg. Dat., quibus regnant, Augustin. de civ. dei 4, 3. – impers., quia post Tatii mortem ab sua parte non erat regnatum, kein König gewesen war, Liv.: regnatum Romae ab condita urbe annos CCXLIV, zu Rom haben Könige regiert, Liv.: regnatum est annis CCLV, Liv. epit.: Romae regnatum est per septem reges annis CCXLIII, Eutr. – B) übtr., gebieten, herrschen wie ein König, a) v. Pers. = unumschränkter Herr-, Gebieter sein, frei und ungebunden leben, frei schalten und walten, den Herrn (den Meijler) spielen, teils im guten Sinne, Graeciā iam regnante, Cic.: in quibus (equitum centuriis) regnas, Cic.: u. so r. in iudiciis (v. Cicero), Quint.: vivo et regno, Hor.: quousque regnabis? Plin. ep.: regnare nolo, ich mag nicht König sein (= fürstlich leben), Phaedr. 3, 7, 27, dazu Auslegg. – teils im üblen
    ————
    Sinne, regnavit is (Gracchus) quidem paucos menses, Cic.: Timarchidem fugitivum in omnibus oppidis per triennium scitote regnasse, Cic.: nec libertate iam contentos esse, nisi etiam regnent ac dominentur, Liv.: quandoquidem solus regnas, Ter. – b) v. lebl. Subjj., herrschen, walten, die Oberhand haben, ignis per alta cacumina regnat, Verg.: ardor edendi per viscera regnat, wütet, Ov.: cum regnat rosa (beim Gastmahl), Mart. – v. Abstr., παθητικόν, in quo uno regnat oratio, Cic.: eloquentia hic regnat, hic imperat, hic sola vincit, Quint. – II) tr. beherrschen, nur im Passiv, regnandam accipere Albam, Verg. Aen. 6, 770. – m. Dat. pers. (von usw.), terra regnata Lycurgo, Verg.: regnata terra Philippo, Hor.: regnata Cyro Bactra, Hor.: Rheso regnata quondam pars Thraciae, Mela: gens Pandae, sola Indorum regnata feminis, Plin. – absol. = monarchisch regiert werden, einen König (Könige) haben, unter einem Könige (unter Königen) stehen, in quantum Germani regnantur, Tac.: gentes, quae regnantur, Tac. Vgl. Nipperd. Tac. ann. 13, 54. Heräus Tac. hist. 1, 16, 23. Kritz Tac. Germ. 25, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > regno

  • 79 vergo

    vergo, ere (altind. varjati, wendet, dreht, angelsächsisch wrençan, drehen, ahd. renken, nhd. verrenken), I) intr. = wohin sich neigen, A) eig.: tectum (aedium) nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus, neigt sich nach usw., Cic.: omnibus eius (terrae) partibus in medium vergentibus, eine Neigung zum Mittelpunkte haben, Cic.: tenui fastigio v. in longitudinem passuum CCCC, sich herabziehen (von einem Abhange), Caes.: v. Jupiter, der mit der Wage die Schicksale abwägt, quo vergat pondere letum, Verg. – B) übtr.: 1) übh., dem Standort-, der Lage nach sich wohin neigen, wohin gerichtet sein, a) v. Pers.u. persönl. Ggstdn., nisi Bruti auxilium ad Italiam vergere quam ad Asiam maluissemus, mehr Front nach J. als nach A. mache, Cic. Phil. 11, 26. – b) v. Örtl. = wohin sich neigen = liegen, gelegen sein, sich erstrecken, ad flumen, Caes.: ad od. in meridiem, Liv.: a septentrione ad meridiem, Mela: in Thessaliam, Liv.: in occidentem, Liv., ad occidentem, Curt.: ad septentriones, Caes.: ad solem cadentem, Verg. – 2) insbes., sich wohin neigen = sich nähern, a) der Zeit nach: quo propius nox vergit ad lucem, Curt.: v. Alter, iam in senectutem annis vergentibus, Sen.: anni vergentes in senium, Lucan. – dah. prägn., wie unser sich neigen = sich seinem Ende nähern, vergente iam die, Suet. u. Tac.: vergente autumno,
    ————
    Tac.: vom Alter, suam aetatem vergere, Tac.: vergente iam senectā, Tac.: vergens annis femina, ein alterndes Weib, Tac. – b) der ähnlichen Beschaffenheit od. dem ähnlichen Zustande nach sich zu etw. neigen = ihm nahe kommen, aes suo colore pretiosum in iecinoris imaginem vergens, Plin.: color languidus in candidum vergens, Plin.: aegri vergentes in lethargum, Plin. – c) der Gessinnung od. dem Gemüte nach sich zu etw. hinneigen, illuc cuncta vergere, da fiel ihm alles allein zu, Tac. ann. 1, 3: sed ne patriae quidem bonus tutor aut vindex est, si ad voluptates vergit, Sen. de vit. beat. 15, 4: haec animi inter utrumque dubii nec ad recta fortiter nec ad prava vergentis infirmitas qualis sit, non tam semel tibi possum quam per partes ostendere, Sen. de tranqu. anim. 1, 4. – II) tr. = wohin neigen, 1) im allg., medial vergī, sich neigen, in terras igitur quoque solis vergitur ardor, Lucr. 2, 212: polus aversi calidus quā vergitur austri, Lucan. 1, 54: Strongyle vergitur ad exortus solis, Solin. 6, 3. – 2) insbes., einschütten, eingießen, sibi venenum, Lucr.: amoma in sinus, Ov.: übtr., spumantes mero paterae verguntur, Claud. – Perf. versī, *Ov. ex Pont. 1, 9, 52 (vgl. Prob. cath. 38, 24 sq. Cl. Sacerd. 2. no. 167): verxī, Charis. 245, 15. Diom. 369, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vergo

  • 80 vivo

    vīvo (arch. veivo), vīxī, vīctum, ere (altind. jīvati, lebt, griech. βίομαι, βίος), leben, am Leben sein oder bleiben, das Leben haben, I) eig.: A) im allg.: a) v. Pers.: ad summam senectutem, Cic.: annum, ein Jahr, Cic.: tres et sexaginta annos, Liv. epit.: triginta annis, Cic.: annis LXXXV, Inscr.: non amplius quam uno die vivere, Plin.: non ut edam vivo, sed ut vivam edo, Cornif. rhet.: postquam comperit eum vivere posse, am Leben bleiben, Cic.: studia illa nostra, quibus antea delectabamur, nunc etiam vivimus, das Leben zu verdanken haben, Cic. ep. 13, 28, 2: Partiz. subst., viventes, die Lebenden (Ggstz. mortui), Lact. 5, 19, 25: factor altorque viventium, Lact. 5, 3, 25. – secum viventes, ihre Zeitgenossen, Curt. 8, 5 (18), 11. – m. Adi., lepidus vivis, Plaut.: si liberae ac pudicae vivere licitum fuisset, Liv.: isdem obnoxios vivere, Liv. – m. homog. Acc., vitam tutiorem, Cic.: vitam duram, Ter.: inhumanam vitam, Apul.: mei memineris, dum vitam vivas, Plaut.: vitam, quam tum vivebat, Cic.: Passiv, tertia vivitur aetas, man lebt, Ov. – Besondere Formeln: α) vivere de lucro, sein Leben der Schonung, Gnade eines anderen zu danken haben, de lucro iam prope quadriennium vivimus, Cic. ep. 9, 17, 1: de lucro tibi vivere me scito, Liv. 40, 8, 2. – β) vivere ex alcis more, nach jmds. Willen leben, Ter. heaut. 203: u. so vivere alieno
    ————
    more, nach einer anderen (der Gattin) Willen, Ter. Andr. 152. – γ) vixisse, euphemist. v. Verstorbenen, Plaut. Bacch. 150 G.; most. 1002. – δ) si vivo od. si vivam, wenn ich das Leben habe, wenn ich am Leben bleibe, bei meinem Leben, als Drohung, Komik.; vgl. Spengel Ter. Andr. 866. Wagner Ter. heaut. 918. – ε) als Ausdruck der Beteuerung, ita vivam, so wahr ich lebe, Cic. u. Sen.: ne vivam, ich will das Leben nicht haben, ich will sterben, wenn usw., Cic. – b) übtr.: α) v. lebl. Subjj., leben, seine natürliche Kraft haben oder behalten, v. Pflanzen u. Bäumen, vivit vitis, Cic.: vivit arbor, kommt fort, bekleibt, Colum.: saepes vivit, es ist ein lebendiger Zaun, Varro. – β) v. Feuer, leben = brennen, cinis vivet, Ov.: bene vivitis ignes, Ov. – γ) von Bildern und Gemälden, wenn sie gleichs. leben, nach dem Leben getroffen sind, Claud. IV. cons. Hon. 589. – B) prägn.: 1) leben = wohl od. vergnügt leben, das Leben genießen, vivamus, mea Lesbia, Catull.: quando vivemus? Muße haben, Cic.: prius quaeso disce, quid sit vivere, Ter.: dah. vive, vivite, als Abschiedswort, lebe ( lebet) wohl! vive, vale, Hor., vive valeque, Hor.: vivite silvae, Verg. – 2) leben, fortdauern, nicht untergehen, vivunt scripta, Ov.: eius mihi vivit auctoritas, Cic.: vivit vulnus, Verg.: vivunt cucumeres, bleiben im Magen, Plin. – II) meton.: 1) von etwas od. irgendwie leben, a) von etw. sich näh-
    ————
    ren, das Leben erhalten, piscibus, Caes.: cortice, Caes.: lacte et carne, lacte atque pecore, Caes.: rapto, Sall. fr., Liv. u.a., od. ex rapto, Ov.: rapto viventes (volucres), Raubvögel, Plin.: ut sit, quī vivat, daß er etwas zu leben habe, Unterhalt habe, Ter. – b) irgendwie leben, -sein Leben zubringen, sic vivitur, so lebe ich, Cic.: nemo aliter Romae potest vivere, Sen.: quia vivi aliter non potest, Lact. (vgl. Bünem. Lact. 4, 24, 17): v. cum timore, Cic.: v. in regno, Cic.: v. sub rege, Liv.: v. more regio, Liv.: in amore iocisque, Hor.: in caede et ex caede, Cic.: in litteris, in den Büchern, Cic.: in tenui pecunia, Cic.: in omnibus miseriis contumeliaque, Lact.: in paupertate, Cic. part. or. 63: in humilitate, in egestate, in contemptu, in ignominia, Lact. 7, 9, 17: bene, gut leben (= sich kein Vergnügen entgehen lassen), Komik.: parvo bene, Hor.: male, ärmlich, in ärmlichen Verhältnissen, Cic. u. Hor.: miserrime, Plaut.: e natura, Cic.: naturae convenienter, Cic.: luxuriose, Nep.: sapienter, Cic.: in diem (s. dies), Cic.: alci soli (für jmd. allein), Ter.: so auch sibi, Ter. – m. dopp. Nom., vivo miserrimus, Cic.: vivite fortes, Hor.: ecquis vivit fortunatior? Ter.: illā sorte contentus vivat, Hor.: Theophrasti servus et Zenonis servus philosophi (als Ph.) non incelebres vixerunt, Gell. 2, 18, 8. – 2) irgendwo od. mit irgend jmd. leben, a) irgendwo leben, sich befinden, sich aufhalten, vixit Syracusis, Nep.: in
    ————
    Thracia, Nep. – b) mit jmd. leben, umgehen, Umgang haben, zusammen sein, cum alqo, Cic.: cum alqo valde familiariter, Cic.: cum alqo coniunctissime et amantissime, Cic.: cum Pansa vixi in Pompeiano, Cic.: aliter cum tyranno, aliter cum amico vivitur, Cic. – Sprichw., secum vivere, sich mit sich selbst abgeben, -beschäftigen, Cic. de sen. 49. – Vulg. bibo, wov. bibat, Corp. inscr. Lat. 9, 6090, 6: bixit, Corp. inscr. Lat. 8, 252 u. 282: bixsit, Corp. inscr. Lat. 8, 57, 3 u. 670, 3: beixit, ibid. 8, 284, 3 u. 5: bisit, Corp. inscr. Lat. 14, 3423: bibere, Corp. inscr. Lat. 10, 2496, 1: bibens, Fabretti inscr. 546, 4 (bibenti): Fut. vivebo, Nov. com. 10: vivebunt, Ps. Cypr. de Sina et Sion 8: Fut. ex. viveritis, Itala (Amiat.) Coloss. 3, 7: synk. vixet = vixisset, Verg. Aen. 11, 118. Vgl. Georges Lexikon der lat. Wortformen S. 736.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vivo

См. также в других словарях:

  • Annis Boudinot Stockton — (July 1, 1736 – February 6, 1801) was an American poet. Stockton was born in Darby, Pennsylvania, to Elias Boudinot, merchant and silversmith, and Catherine Williams. Annis was also known as the Duchess of Morven their estate in Princeton, New… …   Wikipedia

  • Annis La Noire — est une ogresse, descendant d une déesse sanguinaire et vivant à Leicester près du littoral écossais. Edouard Brasey raconte qu elle n avait qu un oeil, un visage livide et de longues griffes acérées. Elle se cachait au creux d un chêne des Dane… …   Wikipédia en Français

  • Annis la noire — est une ogresse, descendant d une déesse sanguinaire et vivant à Leicester près du littoral écossais. Edouard Brasey raconte qu elle n avait qu un oeil, un visage livide et de longues griffes acérées. Elle se cachait au creux d un chêne des Dane… …   Wikipédia en Français

  • Annis — ist der Name von Francesca Annis (* 1944), britische Schauspielerin Annis (Idaho), Ort in den Vereinigten Staaten Siehe auch Anis Annies Diese Seite ist eine Begriffsklärun …   Deutsch Wikipedia

  • Annis la Noire — est une ogresse, descendant d une déesse sanguinaire et vivant à Leicester près du littoral écossais. Édouard Brasey raconte qu elle n avait qu un œil, un visage livide et de longues griffes acérées. Elle se cachait au creux d un chêne des Dane… …   Wikipédia en Français

  • Annis Stukus — Annis Paul Stukus (October 25 1914 ndash; May 20 2006) was a Canadian football player, coach and general manager, and hockey general manager. Stukus was born in Toronto. He played for the Toronto Argonauts from 1935 to 1941, leading the team to… …   Wikipedia

  • Annis — f Scottish and English: a medieval vernacular form of AGNES (SEE Agnes), which gave rise to a surname. Its modern use as a given name is probably at least in part a transferred use of the surname as well as a revival of the medieval given name.… …   First names dictionary

  • Annis — (AN eez) Variations: Agnes, Ana, Annan, Annowre, Ano, Anoniredi, Anu, Befind, Benie, Bheur, Black Annis, Blue Hag, Bric, Cailleach, Cail lech, Cethlann, Cethlionn, Danu, Don, Donu, Gray Hag, Gry, Gyre Carlin, Hag of Beare, St. Anna A singular… …   Encyclopedia of vampire mythology

  • Annis Stukus Trophy — The Annis Stukus Trophy is a Canadian Football League trophy, which is presented annually by the Edmonton Eskimos Alumni Association to the Coach of the Year, as determined by the members of the Football Reporters of Canada. The Trophy is named… …   Wikipedia

  • Annis Gillie — Dame Katherine Annis Calder Gillie, DBE, ERCP (Lond), FRCGP (1900 1985) was a British physician and medical researcher. She was President of the Royal College of General Practitioners. The third British Medical Association committee on general… …   Wikipedia

  • Annis — This interesting surname recorded as Annas, Annes, Annice, Anning, Annis, and others, is of either Irish or Anglo Scottish origin. If Irish it is either a form of the original Gaelic O h Annaigh, meaning a male descendant of Annach, from Annaigh… …   Surnames reference

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»