Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

a+house

  • 61 Mamurra

    Māmurra, ae, m., a Roman knight of Formiæ, praefectus fabrūm in Gaul under Cæsar, who was the first in Rome to cover the walls of his house on the Mons Cœlius with marble, and had none but marble columns in his house, Plin. 36, 6, 7, § 48; cf. Cic. Att. 7, 7, 6; 13, 52, 1; Suet. Caes. 73; Cat. 29, 3:

    Mamurrarum urbs,

    i. e. Formiæ, Hor. S. 1, 5, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Mamurra

  • 62 mutatorium

    mūtātōrĭus, a, um, adj. [mutator], of or belonging to changing or exchanging (post-class.).
    I.
    Adj.:

    indumentum,

    Tert. Res. Carn. 56.—
    II.
    Subst.: mūtātōrĭ-um, i, n.
    A.
    A cape, tippet, wimple, change of raiment; Gr. anabolaion, Hier. in Isa. 3, 22; Vulg. Isa. 3, 22; id. Zech. 3, 4 al.—
    B.
    Mutatorium Caesaris, perh. a house of accommodation or a pleasure-house, Inscr. Gud. 199, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > mutatorium

  • 63 mutatorius

    mūtātōrĭus, a, um, adj. [mutator], of or belonging to changing or exchanging (post-class.).
    I.
    Adj.:

    indumentum,

    Tert. Res. Carn. 56.—
    II.
    Subst.: mūtātōrĭ-um, i, n.
    A.
    A cape, tippet, wimple, change of raiment; Gr. anabolaion, Hier. in Isa. 3, 22; Vulg. Isa. 3, 22; id. Zech. 3, 4 al.—
    B.
    Mutatorium Caesaris, perh. a house of accommodation or a pleasure-house, Inscr. Gud. 199, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > mutatorius

  • 64 ostiatim

    ostĭātim, adv. [id.].
    I.
    Lit., from door to door, from house to house (class.):

    ostiatim oppidum compilare,

    Cic. Verr. 2, 4, 24, § 53:

    agere crimen,

    to enumerate the several houses where a crime was perpetrated, id. ib. 2, 4, 22, §

    48: nec scrutanda singula et velut ostiatim pulsanda,

    Quint. 5, 10, 112.—
    II.
    Transf., by particulars or details (post-class.): quicumque ostiatim cupit noscere ( wishes to know the particulars), legat, Vop. Carin. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > ostiatim

  • 65 popina

    pŏpīna, ae, f. [pepô, peptô, to cook], a cook-shop, victualling-house, eating-house (syn.:

    caupona, taberna): bibitur, estur, quasi in popinā,

    Plaut. Poen. 4, 2, 13; Cic. Phil. 2, 28, 69; 13, 11, 24; Suet. Tib. 34; id. Ner. 16; Hor. S. 2, 4, 62; id. Ep. 1, 14, 21; Mart. 1, 42, 10; 5, 70, 3; Juv. 8, 172; 11, 81. —
    II.
    Transf., the food sold at a cookshop:

    si epulae potius quam popinae nominandae sunt,

    Cic. Phil. 3, 8, 20:

    taeterrimam popinam inhalare,

    id. Pis. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > popina

  • 66 portitorium

    portĭtōrĭum, ii, n. [1. portitor], a toll-house, custom-house: portitorium, telôneion, Gloss. Lat. Gr.

    Lewis & Short latin dictionary > portitorium

  • 67 praesaepe

    praesaepe ( praesēpe), is, n., and praesaepes or praesaepis, is, f.; also, praesaepĭa, ae, f., and praesaepĭum (each of these forms less correctly written praesēp-), ii, n. [praesaepio], prop. an enclosure of any kind; hence, a stable, stall, fold, pen (syn. stabulum).
    I.
    Lit.:

    praesaepis bubus hibernas,

    Cato, R. R. 14:

    si villa habebat praesaepias laxas,

    Varr. R. R. 1, 13, 6 (al. praesaepes, al. praesaepis):

    stabant ter centum (equi) nivei in praesaepibus altis,

    Verg. A. 7, 275:

    in praesaepibus ursi,

    id. ib. 7, 17:

    nocturna claudere praesaepia,

    folds, Calp. Ecl. 1, 38:

    qui bona donavit praesaepibus,

    has expended his estate on his stables, Juv. 1, 59.— A crib, manger:

    bonas praesaepis,

    Cato, R. R. 4:

    in praesaepiis,

    Varr. R. R. 2, 5:

    accedit ad praesaepe,

    Phaedr. 2, 8, 22:

    non altius edita esse praesaepia convenit, quam, etc.,

    Col. 1, 6:

    praesaepium meum hordeo passim repleri jubet,

    App. M. 7, p. 194, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    A hut, hovel; a dwelling, tavern:

    quin reciperet se ad praesaepem suam,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13.—Mostly plur.:

    scit, si id impetret, futurum, quod amat, intra praesaepis suas,

    i. e. in his own house, in his power, Plaut. Cas. prol. 56:

    vocat me hic intra praesaepis meas,

    into my house, id. Rud. 4, 3, 99: fucos a praesaepibus arcent, i. e. from the hives, Verg. G. 4, 168; id. A. 1, 435:

    audis in praesaepibus,

    in drinking-shops, Cic. Pis. 18, 42.—
    B.
    A crib, com. for a table:

    scurra vagus, non qui certum praesaepe teneret,

    Hor. Ep. 1, 15, 28.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > praesaepe

  • 68 praesaepes

    praesaepe ( praesēpe), is, n., and praesaepes or praesaepis, is, f.; also, praesaepĭa, ae, f., and praesaepĭum (each of these forms less correctly written praesēp-), ii, n. [praesaepio], prop. an enclosure of any kind; hence, a stable, stall, fold, pen (syn. stabulum).
    I.
    Lit.:

    praesaepis bubus hibernas,

    Cato, R. R. 14:

    si villa habebat praesaepias laxas,

    Varr. R. R. 1, 13, 6 (al. praesaepes, al. praesaepis):

    stabant ter centum (equi) nivei in praesaepibus altis,

    Verg. A. 7, 275:

    in praesaepibus ursi,

    id. ib. 7, 17:

    nocturna claudere praesaepia,

    folds, Calp. Ecl. 1, 38:

    qui bona donavit praesaepibus,

    has expended his estate on his stables, Juv. 1, 59.— A crib, manger:

    bonas praesaepis,

    Cato, R. R. 4:

    in praesaepiis,

    Varr. R. R. 2, 5:

    accedit ad praesaepe,

    Phaedr. 2, 8, 22:

    non altius edita esse praesaepia convenit, quam, etc.,

    Col. 1, 6:

    praesaepium meum hordeo passim repleri jubet,

    App. M. 7, p. 194, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    A hut, hovel; a dwelling, tavern:

    quin reciperet se ad praesaepem suam,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13.—Mostly plur.:

    scit, si id impetret, futurum, quod amat, intra praesaepis suas,

    i. e. in his own house, in his power, Plaut. Cas. prol. 56:

    vocat me hic intra praesaepis meas,

    into my house, id. Rud. 4, 3, 99: fucos a praesaepibus arcent, i. e. from the hives, Verg. G. 4, 168; id. A. 1, 435:

    audis in praesaepibus,

    in drinking-shops, Cic. Pis. 18, 42.—
    B.
    A crib, com. for a table:

    scurra vagus, non qui certum praesaepe teneret,

    Hor. Ep. 1, 15, 28.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > praesaepes

  • 69 praesaepis

    praesaepe ( praesēpe), is, n., and praesaepes or praesaepis, is, f.; also, praesaepĭa, ae, f., and praesaepĭum (each of these forms less correctly written praesēp-), ii, n. [praesaepio], prop. an enclosure of any kind; hence, a stable, stall, fold, pen (syn. stabulum).
    I.
    Lit.:

    praesaepis bubus hibernas,

    Cato, R. R. 14:

    si villa habebat praesaepias laxas,

    Varr. R. R. 1, 13, 6 (al. praesaepes, al. praesaepis):

    stabant ter centum (equi) nivei in praesaepibus altis,

    Verg. A. 7, 275:

    in praesaepibus ursi,

    id. ib. 7, 17:

    nocturna claudere praesaepia,

    folds, Calp. Ecl. 1, 38:

    qui bona donavit praesaepibus,

    has expended his estate on his stables, Juv. 1, 59.— A crib, manger:

    bonas praesaepis,

    Cato, R. R. 4:

    in praesaepiis,

    Varr. R. R. 2, 5:

    accedit ad praesaepe,

    Phaedr. 2, 8, 22:

    non altius edita esse praesaepia convenit, quam, etc.,

    Col. 1, 6:

    praesaepium meum hordeo passim repleri jubet,

    App. M. 7, p. 194, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    A hut, hovel; a dwelling, tavern:

    quin reciperet se ad praesaepem suam,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13.—Mostly plur.:

    scit, si id impetret, futurum, quod amat, intra praesaepis suas,

    i. e. in his own house, in his power, Plaut. Cas. prol. 56:

    vocat me hic intra praesaepis meas,

    into my house, id. Rud. 4, 3, 99: fucos a praesaepibus arcent, i. e. from the hives, Verg. G. 4, 168; id. A. 1, 435:

    audis in praesaepibus,

    in drinking-shops, Cic. Pis. 18, 42.—
    B.
    A crib, com. for a table:

    scurra vagus, non qui certum praesaepe teneret,

    Hor. Ep. 1, 15, 28.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > praesaepis

  • 70 praesaepium

    praesaepe ( praesēpe), is, n., and praesaepes or praesaepis, is, f.; also, praesaepĭa, ae, f., and praesaepĭum (each of these forms less correctly written praesēp-), ii, n. [praesaepio], prop. an enclosure of any kind; hence, a stable, stall, fold, pen (syn. stabulum).
    I.
    Lit.:

    praesaepis bubus hibernas,

    Cato, R. R. 14:

    si villa habebat praesaepias laxas,

    Varr. R. R. 1, 13, 6 (al. praesaepes, al. praesaepis):

    stabant ter centum (equi) nivei in praesaepibus altis,

    Verg. A. 7, 275:

    in praesaepibus ursi,

    id. ib. 7, 17:

    nocturna claudere praesaepia,

    folds, Calp. Ecl. 1, 38:

    qui bona donavit praesaepibus,

    has expended his estate on his stables, Juv. 1, 59.— A crib, manger:

    bonas praesaepis,

    Cato, R. R. 4:

    in praesaepiis,

    Varr. R. R. 2, 5:

    accedit ad praesaepe,

    Phaedr. 2, 8, 22:

    non altius edita esse praesaepia convenit, quam, etc.,

    Col. 1, 6:

    praesaepium meum hordeo passim repleri jubet,

    App. M. 7, p. 194, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    A hut, hovel; a dwelling, tavern:

    quin reciperet se ad praesaepem suam,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13.—Mostly plur.:

    scit, si id impetret, futurum, quod amat, intra praesaepis suas,

    i. e. in his own house, in his power, Plaut. Cas. prol. 56:

    vocat me hic intra praesaepis meas,

    into my house, id. Rud. 4, 3, 99: fucos a praesaepibus arcent, i. e. from the hives, Verg. G. 4, 168; id. A. 1, 435:

    audis in praesaepibus,

    in drinking-shops, Cic. Pis. 18, 42.—
    B.
    A crib, com. for a table:

    scurra vagus, non qui certum praesaepe teneret,

    Hor. Ep. 1, 15, 28.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > praesaepium

  • 71 praesepium

    praesaepe ( praesēpe), is, n., and praesaepes or praesaepis, is, f.; also, praesaepĭa, ae, f., and praesaepĭum (each of these forms less correctly written praesēp-), ii, n. [praesaepio], prop. an enclosure of any kind; hence, a stable, stall, fold, pen (syn. stabulum).
    I.
    Lit.:

    praesaepis bubus hibernas,

    Cato, R. R. 14:

    si villa habebat praesaepias laxas,

    Varr. R. R. 1, 13, 6 (al. praesaepes, al. praesaepis):

    stabant ter centum (equi) nivei in praesaepibus altis,

    Verg. A. 7, 275:

    in praesaepibus ursi,

    id. ib. 7, 17:

    nocturna claudere praesaepia,

    folds, Calp. Ecl. 1, 38:

    qui bona donavit praesaepibus,

    has expended his estate on his stables, Juv. 1, 59.— A crib, manger:

    bonas praesaepis,

    Cato, R. R. 4:

    in praesaepiis,

    Varr. R. R. 2, 5:

    accedit ad praesaepe,

    Phaedr. 2, 8, 22:

    non altius edita esse praesaepia convenit, quam, etc.,

    Col. 1, 6:

    praesaepium meum hordeo passim repleri jubet,

    App. M. 7, p. 194, 3.—
    II.
    Transf.
    A.
    A hut, hovel; a dwelling, tavern:

    quin reciperet se ad praesaepem suam,

    Plaut. Curc. 2, 1, 13.—Mostly plur.:

    scit, si id impetret, futurum, quod amat, intra praesaepis suas,

    i. e. in his own house, in his power, Plaut. Cas. prol. 56:

    vocat me hic intra praesaepis meas,

    into my house, id. Rud. 4, 3, 99: fucos a praesaepibus arcent, i. e. from the hives, Verg. G. 4, 168; id. A. 1, 435:

    audis in praesaepibus,

    in drinking-shops, Cic. Pis. 18, 42.—
    B.
    A crib, com. for a table:

    scurra vagus, non qui certum praesaepe teneret,

    Hor. Ep. 1, 15, 28.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > praesepium

  • 72 prothyra

    prŏthyra, ōrum, n., = prothura.
    I.
    In a Grecian house, the space before the door, the vestibule, Vitr. 6, 10.—
    II.
    In a Roman house, a railing or wicket before the door, the Gr. diathura, Vitr. 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > prothyra

  • 73 solarium

    1.
    sōlārĭum, ii, n. [id.].
    I.
    (Sc. horologium, which is expressed in Plin. 7, 60, 60, § 213.) A sundial:

    solarium dictum id, in quo horae in sole inspiciebantur, etc.,

    Varr. L. L. 6, § 4 Müll.: ut illum Di perdant, primus qui horas repperit, Quique adeo primus statuit hic solarium, Plaut. Fragm. ap. Gell. 3, 3, 5; cf. Becker, Gallus, 2, p. 301 sq. (2d ed.): venter erat solarium, Aquil. ib. 3, 3, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Ad solarium, a much-frequented place in the Forum where the sundial stood, Cic. Quint. 18, 59; Auct. Her. 4, 10, 14.—
    2.
    A clock in gen. (even a water-clock):

    cum solarium aut descriptum aut ex aquā contemplere,

    Cic. N. D. 2, 34, 87; cf. Censor. de Die Nat. 23 fin.
    II.
    A part of the house exposed to the sun, a flat house-top, a terrace, balcony, or the like, Plaut. Mil. 2, 3, 69; 2, 4, 25; Aug. ap. Macr. S. 2, 4; Suet. Ner. 16; id. Claud. 10; Pall. Mai, 11, 1; Vulg. 2 Reg. 16, 22; id. Jos. 2, 6; Dig. 8, 2, 17; Inscr. Orell. 3303; 4240; Isid. Orig. 15, 3 al.; cf.

    Becker, Gallus, 2, p. 200 sq. (2d ed.).—Also on sepulchral monuments,

    Inscr. Orell. 4536.
    2.
    sŏlārium, ii (sc. vectigal), n. [solum], a ground-rent, Dig. 43, 8, 2, § 17; 7, 1, 7, § 2; 13, 7, 17; 30, 1, 39, § 5; Inscr. Orell. 39; cf. Becker, Antiq. 3, 2, p. 121, n. 614.

    Lewis & Short latin dictionary > solarium

  • 74 stabulum

    stăbŭlum, i, n. [sto], a standing-place, abode, habitation, dwelling.
    I.
    In gen. (very rare;

    perh. only in the foll. passages): stabile stabulum,

    Plaut. Aul. 2, 2, 56; cf.:

    nusquam stabulum est confidentiae,

    id. Most. 2, 1, 3:

    DOMESTICORVM ET STABVLI SACRI,

    Inscr. Orell. 1134.—
    II.
    A stoppingplace or abode for animals or persons of the lower class (freq. and class.).
    A.
    For animals, a stall, stable, enclosure of any kind (cf. praesepe):

    ovium,

    Varr. R. R. 2, 2, [p. 1750] 19:

    pecudum, boum, etc.,

    Col. 1, 6, 4; 6, 23, 2; Verg. G. 3, 295; 3, 302; Hor. C. 1, 4, 3 al.; cf.:

    pastorum stabula,

    Cic. Sest. 5, 12:

    avium cohortalium,

    Col. 8, 1, 3:

    pavonum,

    i. e. an aviary, id. 8, 11, 3:

    piscium,

    i. e. a fishpond, id. 8, 17 7:

    apium,

    i. e. a beehive, Verg. G. 4, 14; 4, 191; Col. 9, 6, 4:

    stabula ferarum,

    lairs, haunts, Verg. A. 6, 179; cf. id. ib. 10, 723:

    a stabulis tauros avertit,

    pasture, id. ib. 8, 207; 8, 213.—
    2.
    Poet., transf., herds, flocks, droves, etc.:

    stabuli nutritor Iberi,

    i. e. Spanish sheep, Mart. 8, 28, 5:

    mansueta,

    Grat. Cyn. 154.—
    B.
    Of humble houses.
    1.
    A dwelling like a stable, cottage, hut:

    pastorum,

    Cic. Sest. 5, 12:

    ardua tecta stabuli,

    Verg. A. 7, 512; Liv. 1, 4, 7; Just. 1, 4, 11.—
    2.
    Esp., a public-house, pothouse, tavern, hostelry, etc.:

    cauponam vel stabulum exercere,

    Dig. 4, 9, 1; Petr. 6, 3; 8, 2; 16, 4; 79, 5; 97, 1; Plin. Ep. 6, 19, 4; Mart. 6, 94, 3; App. M. 1, p. 104, 9; Spart. Sev. 1 al.—Such pothouses were also the usual abode of prostitutes, Plaut. Poen. 1, 2, 56.—Hence,
    3.
    Stabulum = lupanar, a brothel, house of ill - fame:

    pro cubiculis stabula,

    Cic. Phil. 2, 28, 69.—
    4.
    As a term of abuse:

    stabulum flagitii,

    Plaut. Truc. 2, 7, 31:

    nequitiae,

    id. Cas. 2, 1, 13:

    servitritium,

    id. Pers. 3, 3, 13.—On account of his intercourse with king Nicomedes, the nickname of stabulum Nicomedis was given to Cæsar, acc. to Suet. Caes. 49.

    Lewis & Short latin dictionary > stabulum

  • 75 sui

    sŭi ( gen.), dat. sibī̆, acc. and abl. se or sese, sing. and plur. (old dat. sibei, C. I. L. 1, 38; 1, 1056;

    1, 1180 et saep.: sibe,

    ib. 1, 1267; 5, 300; cf. Quint. 1, 7, 24; and v. Neue, Formenl. 2, p. 180 sq.; on the quantity of the final i, v. Ritschl, Opusc. 2, p. 632 sqq.; old acc. sed, C. I. L. 1, 196, 13 sq.; 1, 197, 21; strengthened acc. sepse = se ipse, Cic. Rep. 3, 8, 12; cf. Sen. Ep. 108, 32:

    semet,

    Hor. S. 1, 6, 78; Liv. 2, 12, 7; 2, 44, 8 al.), pron. of 3d pers. in recipr. and reflex. sense [Sanscr. sva-, svajam-, self; Gr. he, We, sphe (hou, hoi, he); cf. suus, old Lat. sovos; v. Curt. Gr. Etym. p. 396; Corss. Ausspr. 2, p. 54], of himself, of herself, of itself, of themselves; one another, each other, etc.; him, her, it, them; and, as subj. of inf., he, she, it, they (on the use of se or sese in acc., cf.: ut se dicamus, cum aliquem quid in alium fecisse ostendimus, ut puta: ille dicit se hoc illi fecisse;

    cum autem in se ipsum, tunc dicamus sese, velut: dixit sese hoc sibi fecisse,

    Charis. 1, 15, p. 86 P.; but the distinction is not commonly observed; the two forms being used indifferently, except that sese is preferred where there is emphasis, especially at the beginning or end of a clause, or in reference to a preceding ipse; v. infra; and cf. Neue, Formenl. 2, p. 182 sqq.).
    I.
    Prop., as pron. reflex., of an object considered as receiving or affected by its own act, himself, herself, itself, themselves.
    A.
    In all clauses, referring to the grammatical subject of the clause.
    1.
    As direct obj. of verb:

    dedistine gladium, qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92:

    artis eloquar quem ad modum se expediant,

    id. ib. 2, 1, 10:

    se in plagas conicere,

    id. ib. 2, 1, 12:

    numquam erit alienis gravis qui suis se concinnat levem,

    id. ib. 3, 2, 58: se aperiunt, Ter. And. 4, 1, 8:

    adplicat ad Chrysidis patrem se,

    id. ib. 5, 4, 22:

    si is posset ab ea sese avellere,

    id. Hec. 4, 1, 39:

    hi se ad nos adplicant,

    id. Heaut. 2, 4, 13:

    per eos, ne causam diceret, se eripuit,

    Caes. B. G. 1, 4:

    cum ferrum se inflexisset,

    id. ib. 1, 25:

    praecipites fugae sese mandabant,

    id. ib. 2, 24:

    si se telo defenderet fur,

    Cic. Mil. 3, 9:

    Catoni licuit Tusculi se in otio delectare,

    id. Rep. 1, 1, 1:

    solum igitur quod se ipsum movet, numquam ne moveri quidem desinit,

    id. ib. 6, 25, 27:

    statim homo se erexit,

    id. Rosc. Am. 22, 60:

    majores acceperamus se a Gallis auro redemisse,

    Liv. 22, 59, 7:

    in montem sese recipere,

    Caes. B. G. 1, 25; 1, 26; Cic. Fin. 3, 19, 63:

    ad inpedimenta se conferre,

    Caes. B. G. 1, 26:

    sese alicui ad pedes proicere,

    id. ib. 1, 31:

    se gerere,

    to behave, Cic. Agr. 2, 19, 53:

    sic se res habet, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 67, 271; id. Fin. 1, 7, 25; 5, 10, 27 sq.:

    quod uxor sua ex fico se suspendisset,

    Quint. 6, 3, 88. — Strengthened by ipse, nom.:

    hic se ipsus fallit,

    Ter. And. 3, 2, 15:

    ut se ipse diliget,

    Cic. Fin. 2, 11, 33:

    ipse enim se quisque diligit,

    id. Lael. 21, 80:

    ita non modo superiores, sed etiam se ipse correxerat,

    id. Or. 52, 176:

    omne animal se ipsum diligit,

    id. Fin. 5, 9, 24:

    neque prius vim adhibendam putaverunt, quam se ipse indicasset,

    Nep. Paus. 4, 3:

    miles se ipse interfecit,

    Tac. H. 3, 51; 4, 11:

    ne, ignorando regem, semet ipse aperiret quis esset,

    Liv. 2, 12, 7:

    nec sese ipsi gravant,

    Quint. 1, 12, 10.—Sometimes acc.:

    inperator qui se ipsum non continet,

    Cic. Imp. Pomp. 13, 38:

    quid est enim se ipsum colligere, nisi, etc.,

    id. Tusc. 4, 36, 78; 1, 23, 53:

    ut quidam imperatores se ipsos dis inmortalibus devoverent,

    id. N. D. 2, 3, 10:

    quod si se ipsos illi nostri liberatores e conspectu nostro abstulerunt,

    id. Phil. 2, 44, 114:

    admovisse semet ipsos lateri suo,

    Curt. 7, 1, 14:

    gladio se ipsam transfixit,

    Vell. 2, 26, 3.—In gerund. construction:

    ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38; 3, 6; 4, 34:

    principes sui conservandi causa profugerunt,

    Cic. Cat. 1, 3, 7:

    maximam causam ad se inundandam terra praestabit,

    Sen. Q. N. 3, 29, 4.—
    2.
    As indirect obj.:

    animo servit, non sibi,

    Plaut. Trin. 2, 2, 27:

    sapiens ipsus fingit fortunam sibi,

    id. ib. 2, 2, 84:

    ne ibi diffregisset crura aut cervices sibi,

    id. Mil. 3, 1, 126:

    nil aliud nisi quod sibi soli placet consulit,

    id. Trin. 2, 3, 4:

    quaerunt sibi liberos,

    id. Ps. 1, 1, 21:

    aurum habeat sibi,

    id. Mil. 4, 2, 108:

    illum multae sibi expetessunt,

    id. ib. 4, 6, 16:

    tum me convivam solum abducebat sibi,

    Ter. Eun. 3, 1, 17:

    non sibi soli postulat, etc.,

    id. ib. 3, 2, 27:

    nunc sibi uxorem expetit,

    id. And. 3, 2, 40:

    is sibi legationem ad civitates suscepit,

    Caes. B. G. 1, 3:

    neque sibi homines feros temperaturos existimabat, quin exirent, etc.,

    id. ib. 1, 33:

    hoc sibi nomen adrogare,

    Cic. Rep. 1, 33, 50; 1, 5, 9:

    alia sunt tamquam sibi nata,

    id. Fin. 3, 19, 63:

    proposita sibi morte,

    id. Sest. 21, 48; id. Fin. 5, 11, 31:

    ne, illo cunctante, Numidae sibi consulant,

    Sall. J. 62, 1:

    ut populum Romanum sibi desumerent hostem,

    Liv. 7, 20, 5:

    Turnus, praelatum sibi advenam aegre patiens,

    id. 1, 2:

    petebant ut regis sui filiam matrimonio sibi jungeret,

    Curt. 8, 1, 9:

    nemo sibi tantummodo errat,

    Sen. Vit. Beat. 1, 4:

    locum sibi ad formam sui exsculpsit,

    id. Q. N. 4, 3, 4.—With ipse:

    ipse tantos sibi spiritus sumpserat,

    Caes. B. G. 1, 33 fin.:

    nec ipsi sibi exemplo sunt,

    Cic. Lael. 21, 80:

    iste, quasi praeda sibi advecta, ducit,

    id. Verr. 2, 5, 25, § 64:

    Junius necem sibi ipse conscivit,

    id. N. D. 2, 3, 7:

    voluntarium non sibimet ipse solum, sed etiam funeri suo exilium indixit,

    Liv. 39, 52, 9:

    proinde consulant sibi ipsi,

    Just. 16, 4, 15:

    avaritia, quae quicquid omnibus abstulit, sibi ipsi neget,

    Sen. Q. N. 1, prol. 6; cf. Cic. Marc. 5, 13. —
    3.
    After substt., adjj., etc.:

    omnino est amans sui virtus,

    Cic. Lael. 26, 98:

    ut sit sui similis,

    Plaut. Trin. 2, 2, 7:

    omnem naturam esse servatricem sui,

    Cic. Fin. 5, 9, 26:

    cum videret, si non paruisset, dissimilem se futurum sui,

    id. Phil. 9, 3, 6; id. Tusc. 1, 19, 43: nihil malo quam et me mei similem esse et illos sui, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, A, 2:

    habetis ducem memorem vestri, oblitum sui,

    Cic. Cat. 4, 9, 19:

    potens sui,

    Hor. C. 3, 29, 41:

    nihil est tam incontinens sui,

    Sen. Q. N. 3, 30, 6:

    quod sibi obsit, quia sit sibi inimicus,

    Cic. Fin. 5, 10, 28: inimicus ipse [p. 1795] sibi putandus est, id. ib.:

    cum ipsi homines sibi sint per se cari,

    id. ib. 5, 13, 38:

    Medus infestus sibi,

    Hor. C. 3, 8, 19:

    crescit indulgens sibi hydrops,

    id. ib. 2, 2, 13; cf.:

    nec enim utilius quicquam est quam sibi utilem fieri,

    Sen. Ben. 1, 11, 5:

    Campanus se digna probra in insontem jacere,

    Liv. 25, 18, 8:

    (mundus) se ipse consumptione alebat sui,

    Cic. Univ. 6:

    cum multa adsoleat veritas praebere vestigia sui,

    Liv. 40, 54, 8:

    caecus amor sui,

    Hor. C. 1, 18, 14:

    sui contemptor,

    Quint. 12, 1, 20:

    in spem sui bonam adducitur,

    Sen. Ira, 2, 21, 3:

    (aer) ima sui parte maxime varius est,

    id. Q. N. 2, 11, 1:

    ipsa (virtus) pretium sui,

    id. Vit. Beat. 9, 4:

    neque est quod existimes illum vilem sibi fuisse: pretium se sui fecit,

    id. Ben. 1, 9, 1:

    saepe taedio laboris ad vilitatem sui compelluntur ignavi,

    Curt. 5, 9, 7:

    nemo non benignus est sui judex,

    Sen. Ben. 2, 26, 1:

    Romanus in ipso fine vitae vindex sui exstitit,

    Val. Max. 3, 2, 11:

    equestris ordinis juventus omnibus annis bis urbem spectaculo sui celebrabat,

    id. 2, 2, 9; cf. with ipse:

    utpote ipsa sui appellatione virorum majestati debitum a feminis reddens honorem,

    id. 2, 1, 7. —
    4.
    With prepp.:

    qui admisit in se culpam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 6:

    culpam ut ab se segregent,

    id. ib. 1, 2, 42:

    segregat ab se omnis,

    id. Mil. 4, 6, 17; 4, 6, 62:

    me ad se deduxit,

    id. ib. 2, 1, 121; 3, 1, 118; id. Ps. 3, 2, 6:

    quae me non excludit ab se, sed apud se occludet domi,

    id. Men. 4, 2, 108:

    habet aliud (negotium) magis ex se et majus,

    Ter. And. 5, 4, 51:

    et fingunt quandam inter se nunc fallaciam,

    id. ib. 1, 3, 15:

    duxit secum virginem,

    id. Eun. 2, 1, 23; Cic. Att. 5, 17, 3; Liv. 35, 30; 43, 18:

    ex se generare,

    Quint. 1, 1, 36: — pro se quisque = unusquisque, every one, each one singly, etc., freq. in Livy (cf. suus, II. D. 2.):

    Pro se quisque id quod quisque potest... Edit,

    Plaut. Am. 1, 1, 76:

    pro se quisque alius agnum inmolabat, alius pullum,

    Sen. Q. N. 4, 6, 2:

    pro se quisque sedulo Faciebant,

    Ter. Heaut. 1, 1, 74:

    cum pro se quisque tenderet ad portas,

    Liv. 6, 3; 6, 8; 1, 9; 1, 59;

    2, 6: — Boiosque receptos ad se socios sibi adsciscunt,

    Caes. B. G. 1, 5 fin.:

    exercitum ante se mittit,

    id. ib. 1, 21:

    supra se collocare,

    id. ib. 1, 24:

    ex materia in se omnia recipiente mundum factum esse,

    Cic. Ac. 2, 37, 118:

    litteras ad se ab amico missas protulit,

    id. Phil. 2, 4, 7:

    praedam prae se agentes,

    Liv. 5, 45; 38, 21:

    quam (rem publicam) exercitus, quantum in se fuit, prodebat,

    id. 2, 43; 9, 40; Nep. Iphic. 3, 4; cf. id. Hann. 12, 2 (v. infra, II. B. 2.):

    quibus poterat sauciis ductis secum,

    Liv. 4, 39.—Rarely referring to subj. inf.:

    nam dicere apud eum de facinore... cum per se ipsum consideres, grave est,

    Cic. Deiot. 2, 4:

    non quia per se beatum est malo caruisse,

    Sen. Q. N. 1, prol. 6. —
    5.
    With inf. pass. in obj.-clause:

    ne quis se aut suorum aliquem praetermissum queratur,

    Cic. Rep. 1, 1, 1:

    quibus (nominibus) illae res publicae sese appellari velint,

    id. ib. 1, 33, 50:

    qui se minus timidos existimari volebant,

    Caes. B. G. 1, 39, 6.—
    6.
    As predicate ( = suus, II. B. 2. d; very rare):

    quisquis est deus, si modo est alius... totus est sensuus, totus visuus, totus audituus, totus animae, totus animi, totus sui,

    in his own power, independent, Plin. 2, 7, 5, § 14. —
    B.
    Referring to a logical subject, other than the grammatical subj. of the clause.
    1.
    To a definite subj.:

    neque praeter se umquam ei servos fuit,

    Plaut. Capt. 3, 4, 48:

    hunc aiebant indignum civitate ac sese vivere,

    id. Trin. 1, 2, 176: exercitum consumptum videtis;

    quem turpiter se ex fuga recipientem ne qua civitas recipiat, etc.,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.:

    reliquos sese convertere cogunt,

    id. B. C. 1, 46:

    multis illi in urbibus reficiendi se et curandi potestas fuit,

    Cic. Phil. 9, 3, 6:

    cur his persequendi juris sui adimis potestatem,

    id. Div. in Caecil. 6, 21:

    cum nihil sit periculosius quam spatium confirmandi sese Antonio dari,

    id. Fam. 10, 33, 5:

    tantam ingenuit animantibus conservandi sui natura custodiam,

    id. N. D. 2, 48, 124:

    neque sui colligendi hostibus facultatem relinquunt,

    Caes. B. G. 3, 6:

    ut quam minimum spatii ad se colligendos Romanis daretur,

    id. ib. 3, 19; 3, 4; 4, 34; Hirt. B. G. 8, 16:

    Gallica acies nullum spatium respirandi recipiendique se dedit,

    Liv. 10, 28, 11:

    nec raptis aut spes de se melior aut indignatio est minor,

    id. 1, 9, 14: Faustulo spes fuerat regiam stirpem apud se educari, id. 1, 5, 5:

    proelium cum fiducia sui commissum est,

    id. 7, 33, 5; 10, 14, 17:

    detecta fraus cautiores Thyreensis fecit: dato responso, nullam se novam societatem accepturos, etc.,

    id. 36, 12, 8:

    patres censuerunt, qui honorem, quem sibi capere per leges liceret, peteret, etc.,

    id. 32, 7, 11:

    jusso magistro equitum abdicare se magistratu,

    id. 4, 35; 22, 33, 12:

    haec cum apud timentes sibimet ipsos increpuissent,

    id. 6, 37, 1:

    ab ipso, quaerenti sibi commendationem ad gentem monitus,

    id. 36, 8, 4 Weissenb. ad loc.:

    signa peditum, prae se habentium scuta,

    id. 38, 21, 3:

    invenere oppidanos vim hostium ab se arcentes,

    id. 6, 9, 7:

    exire enim sua secum efferentibus jussis primum arma ademit,

    id. 43, 18, 11; cf.

    § 10: quos in numerum pecorum redegit ignoratio sui,

    Sen. Vit. Beat. 5, 2:

    quia nullum illis sui regimen est,

    id. Ep. 94, 67:

    inter se nihil inlicitum,

    Tac. H. 5, 5; 1, 64:

    quasi objurgatio sui est,

    Quint. 11, 3, 49.—
    2.
    To indefinite subj.:

    deforme est de se ipsum praedicare,

    Cic. Off. 1, 38, 137:

    posse enim liberalitate uti non spoliantem se patrimonio nimirum est pecuniae fructus maximus,

    id. ib. 2, 18, 64:

    non arbitrari sese scire quod nesciat,

    id. Ac. 1, 4, 16:

    cui proposita sit conservatio sui,

    id. Fin. 5, 13, 37:

    sic amicitiae... effectrices sunt voluptatum tam amicis quam sibi,

    id. ib. 1, 20, 67:

    amare... etiam si ad se ex iis nihil redeat,

    id. ib. 2, 24, 78:

    (judicatio) quae aut sui laudem aut adversarii vituperationem contineat,

    id. Inv. 1, 51, 97; id. Or. 36, 124; id. Off. 1, 39, 139:

    ut, quanti quisque se faciat, tanti fiat ab amicis,

    id. Lael. 16, 59; id. Off. 1, 28, 99; id. Rosc. Com. 17, 52 fin.:

    si nullus ex se metus aut spes,

    Tac. A. 2, 38:

    ceterum et interrogandi se ipsum et respondendi sibi solent esse non ingratae vices,

    Quint. 9, 2, 14:

    sibi servire gravissima est servitus,

    Sen. Q. N. 3, praef. 17:

    quam multa sunt vota, quae etiam sibi fateri pudet,

    id. Ben. 6, 38, 5:

    nec haec vilitas sui est,

    id. Clem. 1, 3, 4:

    culpa est, immiscere se rei ad se non pertinenti,

    Dig. 50, 17, 36:

    profecto est supplicio se liberare tam facile quam supplicium perpeti,

    Val. Max. 3, 2, 6.
    II.
    Hence, in dependent clauses, transf., as pers. pron. 3d pers., with reflex. reference, him, her, it, them; he, she, they, etc.
    A.
    In gen., of an obj. indentified with,
    1.
    The gram. subj. of the principal clause:

    qui omnis se amare credit, quemque aspexerit,

    Plaut. Mil. 4, 9, 14:

    illa mulier lapidem silicem subigere ut se amet, potest,

    id. Poen. 1, 2, 77; id. Cas. prol. 46:

    orare jussit, si se ames, jam ut ad sese venias,

    Ter. And. 4, 2, 4:

    ait, si... non id metuat, ne, ubi acceperim, Sese relinquam,

    id. Eun. 1, 2, 61:

    timet animum amicae se erga ut sit suae,

    id. Heaut. 1, 2, 15:

    utrumque jussit interfici, alterum, quia viam demonstravisset interimendi sui,

    Cic. Tusc. 5, 20, 60:

    qui precabantur, ut sibi sui liberi superstites essent,

    id. N. D. 2, 28, 72; id. Prov. Cons. 17, 42:

    ne ipse quidem sua tanta eloquentia mihi persuasisset, ut se dimitterem,

    id. Or. 28, 100:

    impetrat a senatu, ut dies sibi prorogaretur,

    id. Verr. 2, 1, 38, § 98:

    hunc sibi ex animo scrupulum, qui se dies noctisque stimulat, ut evellatis, postulat,

    id. Rosc. Am. 2, 6:

    Iccius nuntios ad eum mittit, nisi subsidium sibi submittatur,

    Caes. B. G. 2, 6 fin.:

    quos cum apud se conspexisset... quid ad se venirent,

    id. ib. 1, 47:

    mittit, qui petant atque orent, ut sibi subveniat,

    id. B. C. 1, 17:

    Scipionem Hannibal eo ipso, quod adversus se dux lectus esset, praestantem virum credebat,

    Liv. 21, 39, 8:

    Pausanias orare coepit, ne se prodiret,

    Nep. Paus. 8, 6:

    cum ejus principes animadvertisset timere, ne propter se bellum eis Lacedaemonii indicerent,

    id. Them. 8, 3:

    Ubii legatos mittunt, qui doceant... neque ab se fidem laesam,

    Caes. B. G. 6, 9:

    tum Volero, ubi indignantium pro se acerrimus erat clamor, etc.,

    Liv. 2, 55, 6:

    transfugit, patris in se saevitiam conquerens,

    id. 1, 53, 5:

    praesidia imposuit in urbibus, quae ad se defecerant,

    Sall. J. 61, 1:

    navigia sarcina depressa parum ostendunt non aquam sibi resistere?

    Sen. Q. N. 2, 9, 3.—So in phrases incorporated with a principal clause:

    Nicias vehementer tua sui memoria delectatur,

    Cic. Att. 13, 1, 3:

    nihil est appetentius similium sui,

    id. Lael. 14, 50: Pompeius facultatem sui insequendi ademerat, Caes. B. C. 1, 29:

    praefectum in se ruentem trans fixit,

    Curt. 4, 16, 23:

    rediere cum legatis ad redimendos sese missis,

    Liv. 22, 59, 18:

    potestatem omnibus adeundi sui fecit,

    Suet. Tib. 40:

    Germanicus legiones universas sibi summam reipublicae deferentes compescuit,

    id. Calig. 1:

    quam si di inmortales potestatem visendi sui faciant,

    Sen. Clem. 1, 19, 9:

    (terra) non potest tam multa tantoque se ipsa majora nutrire, nisi, etc.,

    id. Q. N. 6, 16, 3.—
    2.
    Of an obj. indentified with a logical subj., other than the gram. subj. of the leading clause:

    a Caesare valde liberaliter invitor, sibi ut sim legatus,

    Cic. Att. 2, 18, 3:

    horum unum quidque... a se potius quam ab adversariis stare demonstrabitur,

    id. Inv. 1, 43, 81; id. Mil. 16, 44:

    nam mihi scito jam a regibus adlatas esse litteras, quibus mihi gratias agant, quod se mea sententia reges appellaverim,

    id. Fam. 9, 15, 4:

    testem rei publicae relinquere, meae perpetuae erga se voluntatis,

    id. ib. 1, 4, 10:

    quos non tam ulcisci studeo quam sanare sibi ipsos,

    id. Cat. 2, 8, 17:

    quo ex oppido cum legati ad eum venissent oratum, ut sibi ignosceret,

    Caes. B. G. 7, 12; Liv. 6, 42; 1, 5:

    cum ei in suspitionem venisset, aliquid in epistula de se esse scriptum,

    Nep. Paus. 4, 1:

    cohortem octavam decimam Lugduni, solitis sibi hibernis, relinqui placuit,

    Tac. H. 1, 64. —
    B.
    In partic., in reported words or thoughts (orat. obliqua) referring to the person to whom they are ascribed.
    1.
    As subj. or obj., direct or indirect, with inf.:

    quos Hannibal misit astrictos jure jurando se redituros esse, nisi, etc.,

    Cic. Off. 1, 13, 40:

    Postumius mihi nuntiavit... se a Marcello ad me missum esse,

    id. Fam. 4, 12, 2:

    qui dixisse fertur a se visum esse Romulum... eum sibi mandasse ut populum rogaret ut sibi eo in colle delubrum fieret: se deum esse,

    id. Rep. 2, 10, 20; id. Mil. 35, 95 sqq.:

    nuntium mittit... sese diutius sustinere non posse,

    Caes. B. G. 2, 6 fin.:

    Divitiacus Caesarem obsecrare coepit... scire se illa esse vera, nec quemquam ex eo plus quam se doloris capere... sese tamen amore fraterno commoveri,

    id. ib. 1, 20:

    unum se esse, qui, etc.... ob eam rem se ex civitate profugisse,

    id. ib. 1, 31:

    haec sibi esse curae,

    id. ib. 1, 40:

    non sese Gallis, sed Gallos sibi bellum intulisse,

    id. ib. 1, 44:

    ipsos se inter multitudinem militum occultasse,

    id. ib. 7, 38:

    sensit Themistocles, si eo pervenisset, sibi esse pereundum,

    Nep. Them. 8, 6:

    dato responso (sc. a Thyreensibus), nullam se novam societatem accepturos,

    Liv. 36, 12, 8.—
    2.
    In subordinate clauses, questions, exhortations, etc., with subj.
    a.
    In gen.:

    qui abs te taciti requirunt, cur sibi hoc oneris imposueris, cur se potissimum delegeris,

    Cic. Planc. 18, 46; 2, 6; id. Marc. 10, 30:

    conclamavit, quid ad se venirent?

    Caes. B. G. 1, 47:

    unum petere ac deprecari... ne se armis despoliaret,

    id. ib. 2, 31:

    ad quos cum Caesar nuntios misisset, qui postularent, eos qui sibi bellum intulissent, sibi dederent,

    id. ib. 4, 16:

    cur sui quicquam esse imperii trans Rhenum postularet?

    id. ib.:

    Cicero respondit, si ab armis discedere velint, se adjutore utantur,

    id. ib. 5, 41:

    Veneti legationem ad Crassum mittunt, si velit suos recipere, obsides sibi remittat,

    id. ib. 7, 4:

    rex ignarus quae legati ejus (Hannibalis) ad se adlaturi fuissent,

    Liv. 23, 39:

    hac necessitate coactus, domino navis, qui sit, aperit, multa pollicens, si se conservasset,

    Nep. Them. 8, 6:

    legatos in Bithyniam miserunt, qui ab rege peterent, ne inimicissimum suum secum haberent sibique dederet (for secum, v. I. A. 4. supra),

    id. Hann. 12, 2.—
    b.
    Esp., in subordinate clauses (sub-oblique), with subj. expressing the assertion or view of the person reported as speaking:

    magnam Caesarem injuriam facere, qui vectigalia sibi deteriora faceret,

    Caes. B. G. 1, 36:

    quod sibi Caesar denuntiaret,

    id. ib.:

    sed eo deceptum, quod neque commissum a se intellegeret, quare timeret,

    id. ib. 1, 14:

    quod nec paratus... obsecutus esset, credidissetque, cum se vidissent Aetoli, omnia, etc.,

    Liv. 35, 44, 3:

    Ambiorix locutus est,... sua esse ejusmodi imperia, ut non minus haberet juris in se multitudo, quam ipse in multitudinem,

    Caes. B. G. 5, 27:

    Divitiacus ait,... nec quemquam ex eo plus quam se doloris capere, propterea quod per se crevisset,

    id. ib. 1, 20: eos incusavit, quod sibi [p. 1796] quaerendum aut cogitandum putarent, etc., id. ib. 1, 40:

    decima legio Caesari gratias egit, quod de se optimum judicium fecisset,

    id. ib. 1, 41:

    doluisse se, quod populi Romani beneficium sibi extorqueretur,

    id. B. C. 1, 9:

    tum ei dormienti eundem visum esse rogare ut, quoniam sibi vivo non subvenisset, etc.,

    Cic. Div. 1, 27, 57:

    Scipionem Hannibal eo ipso, quod adversus se dux potissimum lectus esset, praestantem virum credebat,

    Liv. 21, 39, 8:

    Pausanias orare coepit... quod si eam veniam sibi dedisset, magno ei praemio futurum,

    Nep. Paus. 4, 6:

    neque prius vim adhibendam putaverunt, quam se ipse indicasset,

    id. ib. 4, 3:

    Caesar legatos cum his mandatis mittit, Quoniam... hanc sibi populoque Romano gratiam referret,

    Caes. B. G. 1, 35:

    nos esse iniquos, quod in suo jure se interpellaremus,

    id. ib. 1, 44:

    neque ipsos in his contentionibus, quas Aedui secum habuissent, usos esse, etc.,

    id. ib.:

    maximae sibi laetitiae esse praedicavit, quod aliquos patria sua se meliores viros haberet,

    Val. Max. 6, 4, ext. 5.—Rarely with indic. when the author asserts the action as a fact: Volero, ubi indignantium pro se acerrimus erat clamor, etc. ( = eo; cf.

    infra, C.),

    Liv. 2, 55, 6.—
    C.
    Without reflex. reference, = an oblique case of is or ipse (in the best prose rare, and mostly where the conception of the orat. obliq. is suggested by the context; cf.

    B. 2. b. supra): i, seis, jube transire huc quantum possit, se ut videant domi Familiares ( = eam),

    Plaut. Mil. 2, 2, 26; 1, 1, 6:

    me misit miles ad Eam... ut hinc in Elatiam hodie eat secum semul,

    id. Bacch. 4, 2, 9:

    ut eum, qui se hic vidit, verbis vincat, ne is se viderit,

    id. Mil. 2, 2, 31; cf. v. 35;

    3, 2, 54: ut eam in se dignam condicicnem conlocem,

    id. Trin. 1, 2, 122:

    ipsi hi mihi dant viam, quo pacto ab se argentum auferam,

    id. Ep. 2, 2, 9; id. Poen. 5, 2, 123:

    dicit capram, quam dederam servandam sibi, etc.,

    id. Merc. 2, 1, 15:

    unum hoc scio, esse meritam, ut memor esses sui,

    Ter. And. 1, 5, 46:

    cum Epaminondas accusatur, quod ei, qui sibi ex lege praetor successerat, exercitum non tradiderit,

    Cic. Inv. 1, 33, 55:

    et se ipsum nobis, et eos, qui ante se fuerunt, in medio posuit,

    id. ib. 2, 2, 7 (but B. and K. bracket se):

    Dexo hic, quem videtis, non quae privatim sibi eripuisti, sed unicum abs te filium flagitat,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    postea quam exposuit quae sibi videbantur,

    id. Div. 1, 54, 122 (dub.;

    B. and K. ipsi): et cum ad illum scribas, nihil te recordari de se,

    id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 23 (B. and K. bracket de se):

    quem Caesar, ut erat de se meritus, donatum pronuntiavit,

    Caes. B. C. 3, 53:

    Caesar Rhenum transire constituit... quod auxilia contra se Treveris miserant,

    id. B. G. 6, 9 init.:

    Metellus... in eis urbibus, quae ad se defecerant... praesidia inponit,

    Sall. J. 61, 1; 66, 1:

    Bocchus flectitur, reputando quae sibi duobus proeliis venerant,

    id. ib. 103, 2:

    statuit urbis, quae... adversum se opportunissimae erant, circumvenire,

    id. ib. 88, 4:

    ipse... ex perfugis cognitis... qui cum eo (Scipione) bellum contra se gerebant,

    Hirt. B. Afr. 8 fin.:

    vel quia nil rectum, nisi quod placuit sibi, ducunt,

    Hor. Ep. 2, 1, 83; id. S. 2, 8, 82:

    centum boves militibus dono dedit, qui secum fuerant,

    Liv. 7, 37, 3; 8, 35:

    Hannibalem angebat, quod Capua pertinacius oppugnata ab Romanis quam defensa ab se... animos averterat,

    id. 26, 38, 1:

    alter victus fratrum ante se strage,

    id. 1, 25, 11 Weissenb. ad loc.;

    7, 6, 12: Caesar... omnibus qui contra se arma tulerant, ignovit,

    Vell. 2, 56, 1:

    quamquam obsidione Massiliae, quae sibi in itinere portas clauserat, retardante... tamen omnia subegit,

    Suet. Caes. 34:

    cujus rector circa se dimicans occubuerat,

    id. Tib. 4:

    quod eos coegit superare Lacedaemonios, quos ante se nemo ausus fuit aspicere,

    Nep. Epam. 8, 3 (cf.:

    ante illum,

    id. Iphic. 1, 3):

    quae nox sibi proxima venit, insomnis,

    Luc. 5, 805.
    III.
    Pron. recipr., each other, one another:

    nam cum esset Praenestinis nuntiatum... patres ac plebem in semet ipsos versos,

    Liv. 6, 28, 1; so very rare, except in phrase: inter se, one another, each other, mutually, reciprocally, = allêlous (prop. between or among them, among themselves, hence no ellips. of another se is to be assumed; cf. Krebs, Antibarb. p. 609; Hand, Turs. 3, p. 397 sqq.): nil cessarunt ilico Osculari atque amplexari inter se, Plaut. Mil. 5, 39; 2, 1, 61; 3, 1, 120:

    video eos inter se amare,

    Ter. Ad. 5, 3, 42:

    neque solum colent inter se ac diligent (cf. ante: alter ab altero postulabit),

    Cic. Lael. 22, 82:

    Cicerones pueri amant inter se,

    id. Att. 6, 1, 12; id. Q. Fr. 3, 3, 1; id. Cat. 3, 5, 13; id. N. D. 1, 44, 122:

    inter se adspicere,

    id. Cat. 3, 5, 13:

    inter se congruere,

    id. Rosc. Am. 22, 62:

    complecti inter se milites coepisse,

    Liv. 7, 42, 6:

    ut neque inter se contingant trabes,

    Caes. B. G. 7, 23; id. B. C. 1, 21:

    inter se nondum satis noti,

    Liv. 21, 39, 7:

    populus et senatus Romanus placide modesteque inter se rempublicam tractabant,

    Sall. J. 41, 2:

    bellum summa inter se contentione gerere,

    Cic. Rep. 1, 16, 25:

    cum inter se timerent,

    Nep. Dion, 4, 1; id. Eum. 4, 2: haec inter se quam repugnent, contradict one another, Cic. Tusc. 3, 29, 72; id. N. D. 1, 12, 30 (cf.: sibi repugnare, to be inconsistent with itself;

    v. Krebs, Antibarb. p. 1018): inter se differre,

    Caes. B. G. 1, 1:

    cur legendi sint, nisi ipsi inter se, qui idem sentiunt, non intellego,

    by one another, Cic. Tusc. 2, 3, 8:

    quosdam inter se similis,

    id. Ac. 2, 17, 55:

    res inter se similes,

    Quint. 9, 2, 51; 9, 4, 17. — With subst.:

    adhaesitationes atomorum inter se,

    Cic. Fin. 1, 6, 19:

    quae res eos in bello inter se habuit,

    Sall. J. 79, 3; cf.:

    auxerant inter se opinionem,

    their mutual regard, Liv. 21, 39, 9.—Pleon.:

    vitam inter se utriusque conferte,

    Cic. Rosc. Com. 7, 20:

    compositis inter se rebus,

    Sall. J. 66, 2:

    vitatur duriorum inter se congressus,

    Quint. 11, 3, 35.—Of local relation:

    duas insulas propinquas inter se,

    Sall. H. 1, 61 Dietsch; id. J. 98, 3:

    postquam haud procul inter se erant,

    id. ib. 53, 7:

    haud longe inter se castra facere,

    id. ib. 55, 6 (inter se, without recipr. reference, v. supra, I. A. 4.).
    IV.
    Idiomatic uses.
    A.
    Se, with prepp., one ' s house, home; mostly ad se, apud se, to or at one ' s house, home, at home:

    quae me non excludet ab se, sed apud se occludet domi,

    Plaut. Men. 4, 2, 108:

    postquam in aedis me ad se deduxit domum,

    id. Mil. 2, 1, 43:

    me ad se ad prandium, ad cenam vocant,

    id. ib. 3, 1, 118: intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se, Lucil. ap. Charis. p. 86 P.:

    L. Caesar, ut veniam ad se, rogat,

    Cic. Att. 15, 4, 5:

    qui a me petierit ut secum et apud se essem cottidie,

    id. ib. 5, 6, 1.—
    2.
    Trop.:

    num tibi videtur esse apud sese?

    in his senses, Ter. Hec. 4, 4, 85. —
    B.
    Sibi pleonast. as dat. of the interested person:

    ipse autem Ariovistus tantus sibi spiritus sumpserat,

    Caes. B. G. 1, 33 fin.:

    tum sibi M. Pisonis domum ubi habitaret elegerat,

    Cic. Phil. 2, 25, 61; cf. I. A. 2. supra. So esp. freq. in expressions of surprise or abrupt questions (commonly, but loosely called a dat. ethic.):

    quid sibi vult pater? cur simulat?

    Ter. And. 2, 3, 1:

    quid sibi hic vestitus quaerit?

    id. Eun. 3, 5, 10:

    hostes admiratio cepit, quidnam sibi repentinus clamor vellet,

    Liv. 44, 12, 1:

    quid ergo sibi vult pars altera orationis?

    id. 40, 12, 14:

    mirantes, quid sibi vellet,

    id. 3, 35, 5; 3, 50, 15; 4, 13, 12;

    32, 25, 10: pro deum fidem quid vobis vultis?

    id. 3, 67, 7. —
    C.
    Sibi with suus, emphasizing the idea of possession, his own, etc. (ante- and post-class.):

    cocleae... Suo sibi suco vivont,

    Plaut. Capt. 1, 1, 13:

    sed is quo pacto serviat suo sibi patri,

    id. ib. prol. 5;

    46: si ille huc salvos revenit, reddam suom sibi,

    id. Trin. 1, 2, 119 Brix. ad loc.:

    suam sibi rem salvam sistam,

    id. Poen. 5, 2, 123:

    locus argumento'st suom sibi proscaenium,

    id. ib. prol. 57;

    97: omnem rem inveni, ut sua sibi pecunia hodie illam faciat leno libertam suam,

    id. Pers. 1, 3, 1:

    suo sibi gnato,

    id. As. 4, 2, 16:

    hunc telo suo sibi a foribus pellere,

    id. Am. 1, 1, 113:

    sua sibi ingenua indoles,

    id. Mil. 3, 1, 38:

    suo sibi gladio hunc jugulo,

    Ter. Ad. 5, 8, 35:

    uvas suo sibi pampino tegito,

    Col. Arb. 11:

    suo sibi jure ablui,

    id. R. R. 12, 7; 12, 41:

    suo sibi argumento refutatus,

    Gell. 5, 10, 16:

    suo sibi lacte aleret,

    id. 12, 1, 6:

    a suis sibi parentibus,

    App. M. 1, p. 104, 35:

    in suis sibi domibus,

    id. ib. 1, p. 106, 31; 4, p. 157, 7;

    6, p. 186, 24: qui Deo... sua sibi opera praetulerunt,

    Lact. 2, 5, 6; 3, 28, 20:

    in suo sibi pervoluta sanguine,

    App. M. 8, p. 207, 22; Vitr. 8, 7:

    cum sua sibi natione captivus,

    Min. Fel. 10, 4:

    IN SVO SIBI POSITVS,

    Inscr. Orell. 4495:

    AEDEM CVM SVO SIBI HYPOGAEO,

    Inscr. Rein. p. 646, 109.—In many passages in class. prose sibi occurs with suus, but retains its pronom. force:

    factus consul est bis, primum ante tempus, iterum sibi suo tempore, rei publicae paene sero,

    in good time for himself, Cic. Lael. 3, 11:

    satis superque esse sibi suarum cuique rerum,

    id. ib. 13, 45:

    priusquam tu suum sibi venderes, ipse possedit,

    id. Phil. 2, 37, 96:

    vult ille inbecillitatis sibi suae conscius timere pituitam?

    Sen. Q. N. 6, 2, 4 (v. suus II. D. 3. a).

    Lewis & Short latin dictionary > sui

  • 76 susceptor

    susceptor, ōris, m. [id.] (post-class.).
    I.
    One who undertakes any thing, an undertaker, contractor (syn.:

    conductor, redemptor): susceptores sollicitare,

    Just. 8, 3, 8: nemo militantium fiat susceptor defensorve causarum, Cod. Th. 2, 12, 6.—
    II.
    A receiver, collector of taxes, etc., Cod. Th. [p. 1819] 12, tit. 6; Cod. Just. 10, tit. 70; Amm. 17, 10, 4.—
    III.
    One who takes into his house or harbors thieves, gamesters, etc., a receiver, gaming-house keeper, Dig. 11, 5, 1; Paul. Sent. 5, 3, 3.—
    IV.
    A guardian, protector, Vulg. Psa. 3, 4; 41, 10; 90, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > susceptor

  • 77 verna

    verna, ae, comm. [root vas, to dwell; Sanscr. vāstu, house; Gr. astu, city], a slave born in his master's house, a homeborn slave.
    I.
    Lit.:

    vernas alere,

    Plaut. Mil. 3, 1, 104; id. Am. 1, 1, 24; Just. 38, 6, 7; Val. Max. 3, 4, 3; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2; Hor. Epod. 2, 65; id. S. 1, 2, 117; 2, 6, 66.—In gen. fem., Inscr. Orell. 1320.—

    Such slaves were trained up as buffoons or jesters,

    Mart. 1, 42, 2; cf. Sen. Prov. 1, 6;

    and v. vernilitas.—As a term of abuse,

    Plaut. Am. 4, 2, 13.—
    II.
    Transf., a native:

    de plebe Remi Numaeque verna, Jucundus, etc.,

    Mart. 10, 76, 4; cf.:

    Romanos vernas appellabant, id est ibidem natos,

    Fest. p. 372 Müll.—Hence,
    B.
    Adj.: ver-nus, a, um, native:

    apri,

    Mart. 1, 50, 24:

    lupi,

    id. 10, 30, 21:

    tuberes,

    id. 13, 43, 2:

    liber,

    i. e. written in Rome, id. 3, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > verna

  • 78 Delichon urbica

    ENG house martin, Northern house martin
    NLD huiszwaluw
    GER Mehlschwalbe
    FRA hirondelle de fenetre

    Animal Names Latin to English > Delichon urbica

  • 79 ocreatus

    ocreātus, a, um qui porte des guêtres en cuir.    - dormis ocreatus: tu dors avec tes guêtres.
    * * *
    ocreātus, a, um qui porte des guêtres en cuir.    - dormis ocreatus: tu dors avec tes guêtres.
    * * *
        Ocreatus, pen. prod. Adiectiuum. Plin. Qui ha des greves en ses jambes, ou houseaulx, Housé.

    Dictionarium latinogallicum > ocreatus

  • 80 ad

       ad praep. with acc.    [cf. Eng. at].—Of approach (opp. to ab, as in to ex).    I. In space, to, toward: retorquet oculos ad urbem: una pars vergit ad septentriones, Cs.: tendens ad sidera palmas, V. —Fig.: ad alia vitia propensior, more inclined to. —Esp., ad dextram, sinistram, or laevam, to or on the right or left: ito ad dextram, T.: alqd ad dextram conspicere, Cs.: non rectā regione... sed ad laevam, L.—Designating the goal, to, toward: ad ripam convenire, Cs.: vocari ad cenam, H.: ad se adferre: reticulum ad narīs sibi admovebat (cf. accedit ad urbem, he approaches the city; and, accedit provinciae, it is added to the province).— Ad me, te, se, for domum meam, tuam, suam (in T. freq.): eamus ad me, T. — With gen., ellipt.: ad Dianae, to the temple of, T.: ad Castoris currere. — Used for dat: litteras dare ad aliquem, to write one a letter (cf. litteras dare alicui, to give a letter to one): domum ad te scribere: ad primam (epistulam) scribere, to answer.—Hence, librum ad aliquem mittere, scribere, to dedicate a book to one. —In titles, ad aliquem signifies to, addressed to.— With names of towns, ad answers to Whither? for the simple acc., i. e. to the vicinity of, to the neighborhood of: ad Aquinum accedere, approach: ut cum suis copiis iret ad Mutinam. — Of hostile movement or protection, against (cf. adversus): veniri ad se existimantes, Cs.: ipse ad hostem vehitur, N.: Romulus ad regem impetum facit (cf. in), L.: clipeos ad tela protecti obiciunt, V.: ad hos casūs provisa praesidia, Cs.—In war, of manner of fighting: ad pedes pugna venerat, was fought out on foot, L.: equitem ad pedes deducere, L.: pugna ad gladios venerat, L. — Emphatic of distance, to, even to, all the way to: a Salonis ad Oricum portūs... occupavit, Cs.: usque a Dianis ad Sinopum navigare. — Fig.: deverberasse usque ad necem, T.: virgis ad necem caedi.—Of nearness or proximity in gen. (cf. apud), near to, by, at, close by: ad forīs adsistere: Ianum ad infimum Argiletum fecit, L.: quod Romanis ad manum domi supplementum esset, at hand, L.: errantem ad flumina, V.; and ellipt.: pecunia utinam ad Opis maneret! — Of persons: qui primum pilum ad Caesarem duxerat, Cs.: ad me fuit, at my house: ad inferos poenas parricidi luent, among.—So, fig.: ad omnīs nationes sanctum, in the judgment of, Cs.: ut esset ad posteros monumentum, etc., L.: ad urbem esse (of a general outside of the walls): ad urbem cum imperio remanere, Cs.—With names of towns and verbs of rest: pons, qui erat ad Genavam, Cs.; and with an ordinal number and lapis: sepultus ad quintum lapidem, N.—    II. In time, about, toward: domum reductus ad vesperum, toward evening.—Till, until, to, even to, up to: usque ad hanc aetatem: ad multam noctem: amant ad quoddam tempus, until: quem ad finem? how long: ad quartam (sc. horam), H. — Hence, ad id (sc. tempus), till then: ad id dubios servare animos, L.— At, on, in, by: ad horam destinatam, at the appointed hour: frumentum ad diem dare. —    III. In number or amount, near, near to, almost, about, toward (cf. circiter): talenta ad quindecim coëgi, T.: annos ad quadraginta natus.—Adverb.: occisis ad hominum milibus quattuor, Cs.: ad duo milia et trecenti occisi, L.—Of a limit, to, unto, even to (rare): (viaticum) ad assem perdere, to the last farthing, H.: ad denarium solvere. —Esp., ad unum, to a single one, without exception: omnes ad unum idem sentiunt: exosus ad unum Troianos, V. —    IV. In other relations, with regard to, in respect of, in relation to, as to, to, in: ad honorem antecellere: nihil ad rem pertinet.—Ellipt.: rectene an secus, nihil ad nos: Quid ad praetorem? quid ad rem? i. e. what difference does it make? H.: quibus (auxiliaribus) ad pugnam confidebat, Cs.: ad speciem ornatus, ad sensum acerbus: mentis ad omnia caecitas: ad cetera paene gemelli, H.: facultas ad dicendum.—With words denoting measure, weight, manner, model, rule, etc., according to, agreeably to, after: taleis ad certum pondus examinatis, Cs.: ad cursūs lunae describit annum, L.: canere ad tibiam: carmen castigare ad unguem, to perfection (see unguis), H.: ad istorum normam sapientes: ad specus angustiae vallium (i. e. ad specuum similitudinem angustae valles), Cs. — With the cause or reason, according to, at, on, in consequence of, for, in order to: ad horum proces in Boeotiam duxit, on their entreaty, L.: dictis ad fallendum instructis, L.: causae ad discordiam, to produce dissension, T.: ad facinora incendere, S.: ad speciem tabernaculis relictis, for appearance, Cs.: ad id, for this use, as a means to that end, L.: ad id ipsum, for that my purpose, L.: delecto milite ad navīs, marines, L.: puer ad cyathum statuetur, H.: biiugi ad frena leones, yoked in pairs with bits, V.: res quae sunt ad incendia, Cs.: ad communem salutem utilius.—In comparison, to, compared with, in comparison with: terra ad universi caeli complexum: nihil ad tuum equitatum, Caesar.—    V. In adverbial phrases, ad omnia, withal, to crown all: ad omnia tantum advehi auri, etc., L.—Ad hoc and ad haec, moreover, besides, in addition: ad hoc, quos... postremo omnes, quos, etc., S. — Ad id quod, beside that (rare): ad id quod... indignitate etiam Romani accendebantur, L. — Ad tempus, at a definite, fixed time, C., L.; at a fit, appropriate time, L.; for some time, for a short time, L.; according to circumstances. — Ad praesens, for the moment, for a short time.—Ad locum, on the spot: ut ad locum miles esset paratus, L.—Ad verbum, word for word, literally. — Ad summam, on the whole, generally, in general; in a word, in short, C., H.—Ad extremum, ad ultimum, ad postremum, at the end, finally, at last; of place, at the extremity, at the top, at the end: ad extremum (teli) unde ferrum exstabat, L.; of time, at last, finally: ad extremum incipit philosophari; of order, finally, lastly; to the last degree, quite, L. — Quem ad finem? to what limit? how far? how long? Note.—a. Ad rarely follows its acc: quam ad, T.: quos ad, C.: ripam ad Araxis, Ta.—b. In composition, ad- stands before vowels, b, d, f, h, i consonant, m, n, q, v, and mostly before l, r, s; acbefore c; but very often ad- before cl-, cr-, and cu-; ag- or ad- before g; ap- or ad- before p; atbefore t; but a- or ad- before gn, sp, sc, st.
    * * *
    I II
    to, up to, towards; near, at; until, on, by; almost; according to; about w/NUM

    Latin-English dictionary > ad

См. также в других словарях:

  • House (TV series) — House Also known as House, M.D. Format Medical drama Mystery Dramedy …   Wikipedia

  • House music — House Stylistic origins Disco, electronic, garage, Hi NRG, soul, funk, synthpop, dub, hip hop, boogie Cultural origins Early 1980s in Chicago, United States Typical instruments Samp …   Wikipedia

  • House Sparrow — Male in Australia Female in England …   Wikipedia

  • House of M — Cover of House of M 1 (Aug 2005). Art by Esad Ribic. Publisher Marvel Comics Publication date August  …   Wikipedia

  • House (musique) — Pour les articles homonymes, voir House. House Origines stylistiques Électro …   Wikipédia en Français

  • House Music — House (musique) Pour les articles homonymes, voir House. House Origines stylistiques Électro …   Wikipédia en Français

  • House dance — House (musique) Pour les articles homonymes, voir House. House Origines stylistiques Électro …   Wikipédia en Français

  • House (serie de TV) — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase House. House M. D. Título House (España) Gregory House: Diagnóstico Médico (Temp. 1 …   Wikipedia Español

  • House (season 1) — House Season 1 House s UK season 1 DVD box Country of origin United States …   Wikipedia

  • House (season 4) — House Season 4 House s US season 4 DVD cover Country of origin United States No. of episodes 16 …   Wikipedia

  • House (season 5) — House Season 5 House s US season 5 DVD cover Country of origin United States …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»