Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a+delaying

  • 21 cunctamen

    cunctāmen ( cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctamen

  • 22 cunctatio

    cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;

    freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,

    Quint. 11, 3, 157:

    studium semper adsit, cunctatio absit,

    Cic. Lael. 13, 44:

    boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,

    id. Sest. 47, 100:

    Sabini,

    Caes. B. G. 3, 18:

    sua,

    id. ib. 3, 24:

    major invadendi,

    Liv. 5, 41, 7;

    opp. temeritas,

    Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:

    propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),

    id. G. 30 fin.:

    abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,

    Cic. Off. 1, 21, 72;

    freq. sine cunctatione,

    id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:

    nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,

    Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:

    pressa et decora,

    id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctatio

  • 23 cunctor

    cunctor (in many MSS. and edd. also contor), ātus, 1 (archaic inf. cunctarier, Lucr. 3, 67), v. dep. [cf. Sanscr. çank, to be anxious; Gr. oknos], to delay action (from deliberation or indolence), to linger, loiter, hesitate, doubt (freq. and class.); constr. absol., with the inf. or a subj.-clause.
    I.
    Of personal subjects.
    (α).
    Absol., so the verse of Ennius upon the dictator Q. Fab. Maximus Cunctator: unus homo nobis cunctando restituit rem, Enn. ap. Cic. Off. 1, 24, 84 (Ann. v. 313 Vahl.; also cited Cic. Sen. 4, 10; id. Att. 2, 19, 2; Liv. 30, 26, 9);

    imitated by Verg., A. 6, 846,

    Ov. F. 2, 242 (the idea contained in cunctando is expressed by sedendo, Varr. R. R. 1, 2, 2; cf.:

    sedendo et cunctando bellum gerebat,

    Liv. 22, 24, 10;

    and by non pugnando,

    Plin. 22, 5, 5, § 10):

    assequor omnia si propero, si cunctor amitto,

    Cic. Att. 10, 8, 5:

    an etiam tunc quiesceretis, cunctaremini, timeretis?

    id. Sest. 38, 81; cf.:

    ne quis cesset... qui cunctatus fuerit, etc.,

    Liv. 35, 35, 17, and v. cesso:

    nostris militibus cunctantibus, Desilite, inquit, etc.,

    Caes. B. G. 4, 25:

    alius alium exspectantes cunctamini,

    Sall. C. 52, 28; Ov. M. 8, 753 et saep.:

    in vitā cunctatur et haeret,

    Lucr. 3, 407; cf. Cic. Tusc. 1, 46, 111:

    inter metum et iram cunctatus,

    Tac. A. 2, 66:

    ille inter pudorem et iram cunctatus,

    id. ib. 14, 49:

    cunctante ad ea Mithridate,

    id. ib. 12, 46:

    ut ad laborem capessendum nihil cunctentur,

    Gell. 2, 29, 12.— Impers. pass.:

    nec cunctatum apud latera,

    Tac. A. 3, 46:

    non esse cunctandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5:

    non cunctandum neque cessandum esse,

    Liv. 35, 18, 8.—
    (β).
    With inf.:

    non est cunctandum profiteri, hunc, etc.,

    Cic. Univ. 3 fin.:

    utrisque cunctantibus periculum summae rerum facere,

    Liv. 25, 39, 18; 31, 7, 5:

    ne cunctetur ipse propius accedere,

    Sall. C. 44, 6; id. J. 13, 6; Col. 8, 15 fin.; Suet. Caes. 70; id. Vesp. 16:

    ne cunctaretur Agrippam morte adficere,

    Tac. A. 1, 6.—
    (γ).
    With rel.-clause (rare):

    vos cunctamini etiam nunc, quid faciatis?

    Sall. C. 52, 25:

    diu cunctatus an, etc.,

    Suet. Caes. 81; id. Aug. 8:

    primum cunctati, utrumne... an, etc.,

    id. Caes. 80:

    non cunctandum existimavit quin, etc.,

    Caes. B. G. 3, 23 fin.
    II.
    Poet. transf., of things as subjects:

    tardum cunctatur olivum,

    runs slowly, Lucr. 2, 392:

    refrigescit cunctando plaga,

    id. 4, 703:

    turpis contemptus et acris egestas... videntur cunctarier,

    id. 3, 67; cf.:

    cunctatur et amnis Rauca sonans revocatque pedem Tiberinus ab alto,

    Verg. A. 9, 124.—Hence, cunctans, antis, P. a., delaying, lingering, dilatory, slow, tardy.
    1.
    Of persons (post-Aug. and rare):

    erat cunctantior cautiorque,

    Plin. Ep. 9, 13, 6; cf. id. ib. 2, 16, 4:

    ad dimicandum cunctantior,

    Suet. Caes. 60; cf.:

    familia cunctans ad opera,

    Col. 11, 1, 14:

    naturā ac senectā cunctantior,

    Tac. H. 3, 4.—With acc. respect.:

    alternos aegro cunctantem poplite gressus,

    Val. Fl. 2, 93.—
    2.
    Of things, tenacious, tough, slow, resisting, etc. ( poet. and rare):

    mellis cunctantior actus,

    Lucr. 3, 193:

    corripit Aeneas extemplo avidusque refringit Cunctantem (ramum),

    Verg. A. 6, 211:

    glaebas cunctantis exspecta,

    id. G. 2, 236:

    corda viri,

    Val. Fl. 3, 693:

    ira,

    Stat. Th. 5, 680.— Adv.: cunctanter, slowly, with delay (rare), Liv. 1, 36, 4; 10, 4, 8; Tac. H. 2, 52 al.— Comp., Suet. Galb. 12; id. Caes. 19; Tac. A. 1, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cunctor

  • 24 cuntabundus

    cunctābundus ( cont-), a, um, adj. [cunctor], lingering, loitering, delaying (very rare):

    (milites) cunctabundosque et resistentes egressos castris esse,

    Liv. 6, 7, 2:

    nusquam cunctabundus nisi cum in senatu loqueretur,

    Tac. A. 1, 7:

    verba,

    Mamert. in Jul. 18, 6:

    amnis,

    Eum. Pan. Const. 18, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntabundus

  • 25 cuntamen

    cunctāmen ( cont-), ĭnis, n. [cunctor], a delaying, hesitating, Paul. Nol. 24, 416.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntamen

  • 26 cuntatio

    cunctātĭo ( cont-), ōnis, f. [cunctor], a delaying, lingering, in a good or (more freq.) in a bad sense, a tarrying, delay, hesitation, doubt (subject., while mora is object.;

    freq. and in good prose): danda brevis cogitationi mora... in hac cunctatione, etc.,

    Quint. 11, 3, 157:

    studium semper adsit, cunctatio absit,

    Cic. Lael. 13, 44:

    boni nescio quo modo tardiores sunt... ita ut non numquam cunctatione ac tarditate... otium atque dignitatem amittant,

    id. Sest. 47, 100:

    Sabini,

    Caes. B. G. 3, 18:

    sua,

    id. ib. 3, 24:

    major invadendi,

    Liv. 5, 41, 7;

    opp. temeritas,

    Tac. H. 3, 20; 1, 21; cf.:

    propior constantiae (opp.: velocitas juxta formidinem),

    id. G. 30 fin.:

    abjectā omni cunctatione adipiscendi magistratus et gerenda res publica est,

    Cic. Off. 1, 21, 72;

    freq. sine cunctatione,

    id. Vatin. 6, 15; Liv. 36, 14, 2; Suet. Aug. 12:

    nulla umquam de morte hominis cunctatio longa est,

    Juv. 6, 221; Plin. Ep. 1, 8, 4:

    pressa et decora,

    id. ib. 1, 22, 3; 9, 9, 2; 10, 96 (97), 1; Tac. A. 11, 9; 12, 54; 15, 2; Curt. 4, 6, 13; 8, 6, 29 al.— In plur., Quint. 9, 2, 71; Tac. A. 4, 71.

    Lewis & Short latin dictionary > cuntatio

  • 27 dilatio

    dīlātĭo, ōnis, f. [differo, B. 3.], a putting off, delaying, deferring (good prose).
    (α).
    With gen.:

    temporis,

    Cic. Phil. 3, 1, 2:

    comitiorum,

    id. de Imp. Pomp. 1, 2:

    belli,

    Liv. 9, 43; 45:

    foederis,

    id. 9, 5:

    exitii,

    Tac. A. 6, 4 fin. al.—
    (β).
    Absol.:

    alter (consul) nullam dilationem patiebatur,

    Liv. 21, 52; 7, 14; 40, 57;

    Sen. de Ira, 3, 12: solatium dilationis et morae,

    Suet. Ner. 15; Vulg. Act. 25, 17 al.; in plur., Liv. 5, 5; Vell. 2, 79, al.—Esp. law t. t., the adjournment of a legal hearing or judgment:

    Cassius, interpellatis judicibus, dilationem petiit,

    Suet. Gram. 22.—
    II.
    The interval: spatiosa, Apul. M. 11, p. 262, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > dilatio

  • 28 dilatorius

    dīlātōrĭus, a, um, adj. [id.], delaying, dilatory:

    exceptiones (opp. peremptoriae),

    Dig. 44, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > dilatorius

  • 29 frustratio

    frustrātĭo, ōnis, f. [id.], a deceiving, deception, disappointment, frustration (rare;

    not used by Cicero): in horunc familiam Hodie frustrationem iniciam maximam,

    Plaut. Am. 3, 1, 15; so,

    frustrationes dare (with ludificare),

    id. Most. 5, 2, 30:

    clamant, fraude fieri, quod foris teneatur exercitus: frustrationem eam legis tollendae esse,

    Liv. 3, 24, 1:

    cum longo sermone habito dilatus per frustationem esset,

    id. 25, 25, 3.—With subj. gen.:

    frustratio Gallorum eo spectabat, ut tererent tempus, donec, etc.,

    id. 38, 25, 7.—In plur.:

    cum variis frustrationibus differretur,

    Just. 9, 6: quo magis me petiverunt, tanto majorem iis frustratio dolorem attulit, failure, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 5; Quint. 2, 20, 3:

    sine successu ac bono eventu frustratio est, non cultura,

    failure, Varr. R. R. 1, 1, 6.—
    2.
    A delaying, keeping back, Dig. 17, 1, 37 al.

    Lewis & Short latin dictionary > frustratio

  • 30 incunctans

    in-cunctans, antis, adj., not delaying, unhesitating (eccl. Lat.):

    fides,

    Paul. Petr. Vit. S. Mart. 5, 233.— Adv.: in-cunctan-ter ( incont-), without delay, unhesitatingly (post-class.);

    with fortiter,

    Lact. 6, 12:

    fateri,

    id. 1, 15, 26:

    incunctanter et liberius respondere,

    App. M. 9, p. 234, 5; Dig. 40, 2, 20 al.

    Lewis & Short latin dictionary > incunctans

  • 31 incunctanter

    in-cunctans, antis, adj., not delaying, unhesitating (eccl. Lat.):

    fides,

    Paul. Petr. Vit. S. Mart. 5, 233.— Adv.: in-cunctan-ter ( incont-), without delay, unhesitatingly (post-class.);

    with fortiter,

    Lact. 6, 12:

    fateri,

    id. 1, 15, 26:

    incunctanter et liberius respondere,

    App. M. 9, p. 234, 5; Dig. 40, 2, 20 al.

    Lewis & Short latin dictionary > incunctanter

  • 32 moratio

    mŏrātĭo, ōnis, f. [id.], a delaying, tarrying, a delay, Vitr. 9, 4:

    morationibus impediri,

    id. ib.:

    litoraria,

    delay on the coast, Cael. Aur. Tard. 3, 5, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > moratio

  • 33 moratorius

    mŏrātōrĭus, a. um, adj. [morator], delaying, dilatory (post-class.):

    cunctatio,

    Dig. 26, 7, 6:

    appellationes,

    Paul. Sent. 5, 35, 2:

    ambages,

    Cod. Just. 4, 31, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > moratorius

  • 34 moror

    1.
    mŏror, ātus, 1, v. dep. n. and a. [mora].
    I.
    Neutr., to delay, tarry, stay, wait, remain, linger, loiter (syn.: cesso, cunctor, haesito; class.); eamus ergo ad cenam: quid stas? Thr. Ubi vis:

    non moror,

    i. e. I have no objection, Ter. Eun. 3, 2, 6:

    Lucceius narravit, Brutum valde morari, non tergiversantem, sed exspectantem, si qui forte casus, etc.,

    Cic. Att. 16, 5, 3:

    quid moror?

    Hor. C. 2, 17, 6:

    quid multis moror?

    why do I linger long? why make a long story of it? Ter. And. 1, 1, 87:

    ne multis morer,

    to be brief, in short, Cic. Verr. 2, 4, 46, § 104:

    paulum morandum in his intervallis,

    Quint. 11, 3, 39:

    quod adhuc Brundisii moratus es,

    have tarried, remained, Cic. Fam. 15, 17, 2:

    in provinciā,

    id. Att. 7, 1, 5:

    haud multa moratus,

    i. e. without delaying long, Verg. A. 3, 610:

    nec plura moratus,

    without tarrying any longer, id. ib. 5, 381:

    rosa quo locorum Sera moretur,

    may linger, may be, Hor. C. 1, 38, 3:

    Corycia semper qui puppe moraris,

    Juv. 14, 267.—With cum:

    ubi, et cum quibus moreris,

    stay, reside, Sen. Ep. 32, 1.—With quin:

    nec morati sunt quin decurrerent ad castra,

    Liv. 40, 31, 8.—In the part. perf. subst.:

    ad sexcentos moratorum in citeriore ripā cepit,

    Liv. 21, 47, 3; 21, 48, 6; cf.:

    ad duo milia aut moratorum aut palantium per agros interfecta,

    id. 24, 41, 4; v. Drakenb. ad h. 1.—
    II.
    Act., to delay, retard, detain, cause to wait, hinder:

    ne affinem morer, Quin, etc.,

    delay, Plaut. Aul. 4, 2, 5:

    argentum non morabor quin feras,

    id. As. 2, 2, 88:

    morari ac sustinere impetum hostium,

    Caes. B. C. 2, 26:

    conanti dexteram manum,

    id. ib. 5, 44, 8:

    eum,

    Cic. Fam. 6, 20, 28:

    iter,

    Caes. B. G. 7, 40:

    naves,

    Plin. 9, 25, 41, § 80:

    morari ab itinere proposito hostem,

    Liv. 23, 28, 9:

    morantur pauci Ridiculum et fugientem ex urbe pudorem,

    Juv. 11, 54.—
    2.
    To fix the attention of, to delight, amuse, entertain: morata recte Fabula Valdius oblectat, populum meliusque moratur, Quam, etc., delays, i. e. entertains, Hor. A. P. 321:

    carmina, quae possint oculos auresque morari Caesaris,

    arrest, id. Ep. 1, 13, 17:

    tardior stilus cogitationem moratur,

    Quint. 1, 1, 28: profecto non plus biduum aut— Ph. Aut? nihil moror, I will wait no longer, will bear no delay, Ter. Eun. 1, 2, 104:

    egomet convivas moror,

    keep them waiting, Ter. Heaut. 1, 1, 120.—
    B.
    In partic.: nihil morari aliquem, not to detain a person, to let him go, to dismiss. Thus the consul said when he dismissed the Senate:

    Nihil amplius vos moramur,

    I will detain you no longer, you are dismissed, Capitol. M. Aurel. 10. This is the customary formula for abandoning an accusation and dismissing an accused person:

    C. Sempronium nihil moror,

    i. e. I withdraw my accusation against, Liv. 4, 42, 8:

    cum se nihil morari magistrum equitum pronuntiasset,

    id. 8, 35, 8:

    negavit, se Gracchum morari,

    id. 43, 16, 16.—Hence,
    2.
    Trop.: nihil morari (with acc., an object-clause, or quo minus), to let a thing go, i. e. not to value or regard, to care nothing about it, to have nothing to say against it, etc.:

    nam vina nihil moror illius orae,

    care nothing for it, am not fond of it, Hor. Ep. 1, 15, 16:

    officium,

    id. ib. 2, 1, 264:

    nec dona moror,

    Verg. A. 5, 400:

    nil ego istos moror faeceos mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18 Brix ad loc.—With object-clauses:

    alieno uti nihil moror,

    I do not want to, Plaut. Capt. prol. 16: nihil moror, eos salvos esse, et ire quo jubetis, am not opposed to it, have nothing to say against it, Ant. ap. Cic. Phil. 13, 17, 35:

    nil moror eum tibi esse amicum,

    Plaut. Trin. 2, 2, 56.— With quominus:

    nihil ego quidem moror, quominus decemviratu abeam,

    I do not hesitate to, I will immediately, Liv. 3, 54, 4. —Hence, * mŏrātē, adv., lingeringly, slowly:

    moratius,

    Sen. Q. N. 6, 14, 3.
    1.
    Act. collat. form mŏro, āre: quid moras? Naev. ap. Diom. p. 395 P.: morares Enn. ib.: moraret, Pac. ib. (cf. Enn. p. 154, v. 11 Vahl.; Trag. Rel. p. 82 Rib.; Com. Rel. p. 16 ib.).—
    2.
    Pass. impers.: ita diu, ut plus biennium in his tricis moretur, be spent, lost, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 5, 2.
    2.
    mōror, 1, v. dep. n. [môros], to be foolish, be a fool (post-Aug.), in the lusus verbb.:

    morari eum (Claudium) inter homines desiisse, productā primā syllabā, jocabatur,

    Suet. Ner. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > moror

  • 35 prolatio

    prōlātĭo, ōnis, f. [profero].
    I.
    A bringing forward, putting forth, adducing, pronouncing, etc.:

    vocis,

    utterance, Lact. 4, 8, 12:

    verbi intellegibilis,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 6; cf.:

    Latinorum nominum prolatione, v. l. for pronuntiatione,

    Liv. 22, 13, 7.—
    II.
    A setting forth, mentioning:

    exemplorum,

    Cic. Or. 34, 120.—
    III.
    A putting forward, advancing.
    A.
    Lit.:

    finium,

    extension, enlargement, Liv. 31, 5 fin.; id. 42, 20, 4; Suet. Aug. 30; Hilar. Trin. 4, 3.—
    B.
    A putting off as to time, a deferring, delaying, delay, postponement:

    judicii,

    Cic. Rab. Perd. 3, 8:

    rerum,

    id. Att. 7, 12, 2:

    diei,

    Caes. B. C. 3, 32.— Absol.:

    omnem prolationem suspectabant,

    Tac. H. 3, 82; so in plur., Plaut. Mil. 2, 2, 98; Tac. A. 4, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > prolatio

  • 36 remoratio

    rĕmŏrātĭo, ōnis, f. [id.], slowness, delaying (late Lat.), Aug. Don. Persev. 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > remoratio

  • 37 retardatio

    rĕtardātĭo, ōnis, f. [retardo], a hindering, delaying, retarding, Cic. Phil. 5, 11, 30 (with mora).— In plur., Vitr. 9, 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > retardatio

  • 38 tardus

    tardus, a, um, adj., slow, not swift, sluggish, tardy (freq. and class.; syn.: lentus, languidus).
    I.
    Lit., of motion or action:

    velox an tardus sit,

    Cic. Inv. 1, 24, 35:

    tardi sumus nos,

    Plaut. Poen. 3, 1, 66:

    aetate tardiores,

    id. ib. 3, 1, 6; cf. id. ib. 1 and 4:

    fatuus est, insulsus, tardus, stertit noctes et dies,

    Ter. Eun. 5, 8, 49:

    redemptor non inertiā aut inopiā tardior fuit,

    Cic. Div. 2, 21, 47:

    qualem existimas, qui in adulterio deprehenditur? tardum,

    id. de Or. 2, 68, 275:

    nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris,

    Caes. B. C. 1, 69:

    tarda aliqua et languida pecus,

    Cic. Fin. 2, 13, 40:

    asellus,

    Verg. G. 1, 273:

    juvenci,

    id. ib. 2, 206: aves, quas Hispania tardas appellat, Graecia ôtidas, Plin. 10, 22, 29, § 56:

    Caesar ubi reliquos esse tardiores vidit,

    Caes. B. G. 2, 25:

    ad injuriam tardiores,

    Cic. Off. 1, 11, 33:

    tardior ad judicandum,

    id. Caecin. 4, 9:

    ad deponendum imperium,

    id. Rep. 2, 12, 23:

    ad discedendum,

    id. Att. 9, 13, 4; cf.:

    Bibulus in decedendo erit, ut audio, tardior,

    id. ib. 7, 3, 5:

    proci loripedes, tardissimi,

    Plaut. Poen. 3, 1, 7:

    Apollo,

    i. e. unpropitious, Prop. 1, 8, 41. —
    b.
    Of things concr. and abstr.:

    tardiores tibicinis modi et cantus remissiores,

    Cic. de Or. 1, 60, 254:

    omnia tarda et spissa,

    id. Att. 10, 18, 2:

    fumus,

    Verg. A. 5, 682:

    frumenti tarda subvectio,

    Liv. 44, 8, 1:

    poena tardior,

    Cic. Caecin. 3, 7; Quint. 7, 2, 42:

    portenta deum tarda et sera nimis, Cic. poët. Div. 2, 30, 64: sic mihi tarda fluunt tempora,

    Hor. Ep. 1, 1, 23:

    noctes,

    coming on late, Verg. G. 2, 482:

    tardiora fata,

    Hor. Epod. 17, 62:

    anne novum tardis sidus te mensibus addas,

    i. e. to the long summer months, Verg. G. 1, 32:

    nox,

    Ov. P. 2, 4, 26:

    tarda Genua labant,

    Verg. A. 5, 432:

    podagra,

    i. e. that makes one move slowly, Hor. S. 1, 9, 32:

    senectus,

    id. ib. 2, 2, 88; Tib. 2, 2, 19; cf.

    passus,

    Ov. M. 10, 49:

    abdomen,

    Juv. 4, 107:

    onus,

    Sen. Phoen. 568:

    sapor,

    i. e. that lingers long on the palate, Verg. G. 2, 126:

    lingua,

    Sen. Oedip. 293.— Poet., with gen.:

    tardus fugae,

    delaying his flight, Val. Fl. 3, 547; and with inf.:

    nectere tectos Numquam tarda dolos,

    Sil. 3, 234. —
    II.
    Trop., slow of apprehension, dull, heavy, stupid.
    A.
    In gen.: Ch. Prorsum nihil intellego. Sy. Hui, tardus es, Ter. Heaut. 4, 5, 28:

    sensus hebetes et tardi,

    Cic. Ac. 1, 8, 31:

    nimis indociles tardique,

    id. N. D. 1, 5, 12:

    si qui forte sit tardior,

    id. de Or. 1, 28, 127:

    tardi ingenii est, rivulos consectari, fontes rerum non videre,

    id. ib. 2, 27, 117:

    tardo ingenio esse,

    id. Agr. 3, 2, 6:

    mentes,

    id. Tusc. 5, 24, 68:

    ingenium,

    Quint. 1, 3, 2.—
    B.
    In partic., of speech or of a speaker, slow, not rapid, measured, deliberate:

    in utroque genere dicendi principia tarda sunt,

    Cic. de Or. 2, 53, 213:

    stilus,

    Quint. 10, 3, 5:

    tardior pronuntiatio,

    id. 10, 7, 22:

    tarda et supina compositio,

    id. 9, 4, 137:

    tardus in cogitando,

    Cic. Brut. 59, 216:

    Lentulus non tardus sententiis,

    id. ib. 70, 247.—Hence, adv.: tardē.
    A.
    Slowly, tardily:

    tarde percipere (opp. celeriter arripere),

    Cic. Rosc. Com. 11, 31; Plaut. Pers. 5, 1, 20; id. Ps. 4, 3, 15; Cic. Fam. 14, 5, 1; id. Att. 3, 7, 3; 5, 15, 3; 11, 22, 2; id. Mil. 20, 54; Verg. G. 2, 3. — Comp.:

    tardius moveri,

    Cic. N. D. 2, 20, 51; id. Tusc. 1, 31, 75; 4, 14, 32; id. Prov. Cons. 14, 35; Caes. B. G. 4, 23; id. B. C. 3, 28 al.— Sup.:

    tardissime judicare,

    Cic. Caecin. 2, 7. —
    B.
    Late, not in time, not early, Pall. 11, 14, 3.— Sup.:

    tardissime,

    at latest, Plin. 18, 7, 10, §§ 51 and 56: quam tardissime, as late as possible, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 33, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > tardus

См. также в других словарях:

  • delaying tactic — delaying tactics N COUNT: usu pl Delaying tactics are things that someone does in order to deliberately delay the start or progress of something. Ministers are using delaying tactics to postpone the report yet again …   English dictionary

  • delaying — index dilatory Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • delaying action — n. maneuvers to cover a retreat, gain time, etc …   English World dictionary

  • delaying tactics — UK [dɪˈleɪɪŋ ˌtæktɪks] US [dɪˌleɪɪŋ ˈtæktɪks] noun [plural] things that are deliberately said or done to make a process slower Thesaurus: tricks, pretences and dishonest planssynonym …   Useful english dictionary

  • delaying action — n. to fight a delaying action * * * [dɪ leɪɪŋ ækʃən] to fight a delaying action …   Combinatory dictionary

  • Delaying — Delay De*lay , v. t. [imp. & p. p. {Delayed}; p. pr. & vb. n. {Delaying}.] [OF. deleer, delaier, fr. the noun d[ e]lai, or directly fr. L. dilatare to enlarge, dilate, in LL., to put off. See {Delay}, n., and cf. {Delate}, 1st {Defer}, {Dilate}.] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • delaying action — See delaying operation …   Military dictionary

  • delaying — adj. Delaying is used with these nouns: ↑tactic …   Collocations dictionary

  • delaying action — /dəˈleɪɪŋ ækʃən/ (say duh laying akshuhn) noun any action taken whose purpose is to gain time, especially a military action delaying the advance of a superior enemy force by withdrawing while inflicting the maximum damage possible without… …  

  • delaying operation — sulaikymo operacija statusas T sritis Gynyba apibrėžtis Operacija, kurioje besiginančios pajėgos atiduoda teritoriją, kad sulėtintų priešo puolimą ir padarytų priešui daug nuostolių neįsitraukdamos į kautynes. atitikmenys: angl. delaying… …   NATO terminų aiškinamasis žodynas

  • delaying operation — An operation in which a force under pressure trades space for time by slowing down the enemy …   Military dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»