Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Tyrrhenus

  • 1 Tyrrhenus

    Tyrrhēnus, a, um = Etruscus
    Tyrrhenum mare L (aequor V, gurges Lcn) — Тирренское море
    T. rex OMezentius

    Латинско-русский словарь > Tyrrhenus

  • 2 Tyrrhenus

    Tyrrhēni, ōrum, m., = Turrênoi, the Tyrrhenians, a Pelasgian people who migrated to Italy and formed the parent stock of the Etrurians, Verg. A. 11, 171; 11, 733; Plin. 3, 5, 8, § 50.—Hence,
    A.
    Tyrrhē-nus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etrurians, Tyrrhenian, Etrurian, Tuscan:

    mare,

    Mel. 1, 3, 3; Plin. 3, 5, 10, § 75; Hor. C. 1, 11, 6; 3, 24, 4:

    aequor,

    id. ib. 4, 15, 3; Verg. A. 1, 67.—Also personified: Tyrrhēnus, i, m., the Tuscan Sea, Val. Fl. 4, 715:

    flumen,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 7, 663:

    orae,

    id. ib. 7, 647:

    gens,

    Ov. M. 3, 576:

    rex,

    Verg. A. 8, 555:

    regum progenies,

    Hor. C. 3, 29, 1:

    parens,

    id. ib. 3, 10, 12:

    corpora,

    i. e. of Tyrrhenians, Ov. M. 4, 23:

    sigilla,

    Hor. Ep. 2, 2, 180.— Poet., for Italian:

    pubes,

    Sil. 1, 111.—
    B. C.
    Tyrrhēnĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etruscans, Tyrrhenian, Etrurian:

    Tarraco,

    situated on the Tuscan Sea, Aus. Ep. 24, 88; Suet. Claud. 42.

    Lewis & Short latin dictionary > Tyrrhenus

  • 3 Tyrrheni

    Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.

    lateinisch-deutsches > Tyrrheni

  • 4 Tyrrheni

    Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tyrrheni

  • 5 sal

    sāl, sălis, m. (qqf. n.)    - [gr]gr. ἅλς, ἁλός.    - genre neutre: Varr. et Fabian. d. Charis. 106, 15 ; [fig.] Afran. d. Prisc. p. 659 ; Lucr. 4, 1162 II forme sale, is, n.: Enn. An. 378 ; Varr. d. Non. 223, 17 II dat. plur. infusis salis, Fabian. d. Charis. p. 82 P. [st1]1 [-] sel.    - Cic. Lael. 67 ; Caes. BC. 2, 37, 5.    - melior fossilis (sal) quam marinus, Varr. R. 2, 11, 6: le sel gemme est meilleur que le sel marin.    - au plur. sales: grains de sel, sel. --- Varr. R. 2, 11, 6 ; Col 7, 4, 8. [st1]2 [-] onde salée, la mer.    - Virg. En. 1, 173, etc. ; plur. Ov. M. 15, 286 ; Luc. 10, 257.    - sal Tyrrhenus, Virg.: la mer Tyrrhénienne.    - aequorei sales, Luc.: la mer. [st1]3 [-] tache [en forme de grain de sel, dans une pierre précieuse].    - Plin. 37, 83 ; plur. 37, 22. [st1]4 [-] sel, esprit piquant, finesse caustique.    - Cic. de Or. 2, 98; Nat. 2, 74 ; Off. 133 ; Br. 128, etc.    - litterae sparsae humanitatis sale, Cic. Att. 1, 13, 1: lettre empreinte d'une grâce piquante.    - sal dicendi, Cic.: sarcasme.    - delectatur sale nigro, Hor.: il aime les plaisanteries mordantes.    - au plur. sales: plaisanteries, bons mots. --- Cic. Or. 87 ; Fam. 9, 15, 2; Hor. P. 271 ; Quint. 10, 1, 117 ; 12, 10, 12.    - venenati sales, Sen.: railleries empoisonnées. [st1]5 [-] finesse d'esprit, intelligence.    - qui habet salem, Ter.: un homme d'esprit. [st1]6 [-] sel = condiment, stimulant.    - aviditatem naturali sale augere, Plin. 10, 72, 93, § 198: accroître l'avidité par un excitant naturel.
    * * *
    sāl, sălis, m. (qqf. n.)    - [gr]gr. ἅλς, ἁλός.    - genre neutre: Varr. et Fabian. d. Charis. 106, 15 ; [fig.] Afran. d. Prisc. p. 659 ; Lucr. 4, 1162 II forme sale, is, n.: Enn. An. 378 ; Varr. d. Non. 223, 17 II dat. plur. infusis salis, Fabian. d. Charis. p. 82 P. [st1]1 [-] sel.    - Cic. Lael. 67 ; Caes. BC. 2, 37, 5.    - melior fossilis (sal) quam marinus, Varr. R. 2, 11, 6: le sel gemme est meilleur que le sel marin.    - au plur. sales: grains de sel, sel. --- Varr. R. 2, 11, 6 ; Col 7, 4, 8. [st1]2 [-] onde salée, la mer.    - Virg. En. 1, 173, etc. ; plur. Ov. M. 15, 286 ; Luc. 10, 257.    - sal Tyrrhenus, Virg.: la mer Tyrrhénienne.    - aequorei sales, Luc.: la mer. [st1]3 [-] tache [en forme de grain de sel, dans une pierre précieuse].    - Plin. 37, 83 ; plur. 37, 22. [st1]4 [-] sel, esprit piquant, finesse caustique.    - Cic. de Or. 2, 98; Nat. 2, 74 ; Off. 133 ; Br. 128, etc.    - litterae sparsae humanitatis sale, Cic. Att. 1, 13, 1: lettre empreinte d'une grâce piquante.    - sal dicendi, Cic.: sarcasme.    - delectatur sale nigro, Hor.: il aime les plaisanteries mordantes.    - au plur. sales: plaisanteries, bons mots. --- Cic. Or. 87 ; Fam. 9, 15, 2; Hor. P. 271 ; Quint. 10, 1, 117 ; 12, 10, 12.    - venenati sales, Sen.: railleries empoisonnées. [st1]5 [-] finesse d'esprit, intelligence.    - qui habet salem, Ter.: un homme d'esprit. [st1]6 [-] sel = condiment, stimulant.    - aviditatem naturali sale augere, Plin. 10, 72, 93, § 198: accroître l'avidité par un excitant naturel.
    * * *
        Sal, salis, masc. et neut. gen. Sel.
    \
        Grumus salis. Plin. Un gros grain de sel.
    \
        Fusile sal. Columel. Aisé à fondre.
    \
        Sal candidus. Cato. Sel blanc.
    \
        Sal popularis. Cato. Sel commun, Gros sel.
    \
        Aspergitur tritis salibus. Columel. On le sale de sel menu, On le saulpouldre.
    \
        Tabescit sal. Cato. Le sel se fond.
    \
        Sal, pro Sapientia aliquando ponitur, et masculino tantum genere proferri consueuit. Terent. Sagesse.
    \
        Sal. Catul. Parolle joyeuse et recreative, qui fait rire les gents et aucunesfois pique, Gaberie, Farcerie, Raillerie, Rigolerie, Facetie.
    \
        Publius Scipio omnes sale facetiisque superabat. Cic. Estoit le plus facetieux homme du monde.
    \
        Nati sales intra pomoeria. Iuuenal. Mots de risee qui ont bonne grace, et ne sentent point le village, Urbanité.
    \
        Sal placidum. Virgil. La mer calme.

    Dictionarium latinogallicum > sal

  • 6 sal

    sāl, salis m.sg. изредка Vr, Lcr n.)
    1) соль (s. fossicius или fossĭlis Vr; s. marinus Vr); pl. крупинки соли, соль Vr, Col
    addito grano salis PM — с прибавлением крупинки соли, впоследствии в форме cum grano salis — погов. со щепоткой соли, т. е. с оттенком шутливости, не совсем всерьёз
    2) (тж. salis aequora Cld) морская вода, море (s. Tyrrhenus V; campi salis V)
    3) острота, остроумие ( multi sales Ap); тонкая шутка, юмор ( urbani sales C)
    s. niger H — едкая насмешка, сарказм
    4) рассудок, ум ( salem habere Ter)
    5) изящество, тонкий вкус ( plus salis quam sumptūs habere Nep)

    Латинско-русский словарь > sal

  • 7 Tyrrhenicus

    Tyrrhēnicus, a, um Su, Aus = Tyrrhenus

    Латинско-русский словарь > Tyrrhenicus

  • 8 Atys

    Atys (Attys), yos, Akk. ym u. yn, Abl. ye, m. (Ἄτυς, Ἄττυς), I) ein Sohn des Herkules u. der Omphale, Vater des Tyrrhenus u. Lydus, Stammvater der lydischen Könige, die deshalb Atyadae genannt werden, Tac. ann. 4, 55, 4. – II) Stammvater der gens Atia, Verg. Aen. 5, 568. Liv. 1, 3, 8. – Davon verschieden ist Attis, w. s.

    lateinisch-deutsches > Atys

  • 9 sal

    sāl, salis, m. u. n., Plur. salēs (ἅλς), das Salz, I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sal et mel, Varro: sal fossicius od. fossilis (Ggstz. marinus), Varro: sal montanus, Colum.: sal coctum, Colum.: sal nitrum, Plin.: sal aliud perlucidum, aliud inquinatum aut nigrum, Fabian. fr. bei Charis. 106, 15: multi modii salis, Cic.: mons ex sale mero magnus, Cato fr.: salis statua, Salzsäule, Sedul.: sale invecto uti, Liv. – Plur. sales, Salzkörner, Salz, sales nimii, Colum.: sales fricti, Pallad.: aspergi solent sales, Varro. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 616. – 2) bildl.: a) Salz für »feiner, aber scharfer Witz« im Reden, Scherzen usw., urbani sales, Cic.: amari sales, Quint.: epistulae humanitatis sparsae sale, Cic.: leporem quendam et salem consequi, Cic.: sale et facetiis Caesar vicit omnes, Cic.: delectari sale nigro, bitterem Humor, Hor.: ut quidquid loquitur, sal merum est! Afran. fr. – b) der Verstand, die Klugheit, List, qui habet salem, quod in te est, Ter. eun. 400. – c) die Feinheit, der Geschmack, tectum plus salis quam sumptus habebat, Nep.: nulla venustas, nulla in tam magno est corpore mica salis, Catull. – d) der Reiz zum Hunger, Durst usw., aviditatem naturali sale augent, Plin. 10, 198. – II) meton.: 1) das (salzige) Meerwasser, das Meer, fluctus salis, Catull.: undae salis, Catull.: Tyrrhenus, Verg.: campi salis, Verg.: artus sale tabentes, Verg. – 2) ein wie ein Salzkorn gestalteter Fleck auf Edelsteinen u. Kristallen, sal, Plin. 37, 68: Plur. sales, Plin. 37, 22. – 3) Plur. sales = der Salzgeschmack, sales amari, Ov. met. 15, 286: aequorei, Lucan. 10, 257. – / Nbf. sale, is, n., Enn. ann. 385. Varro b. Non. 223, 17: Abl. Sing. gew. sale, aber auch sali, Veran. bei Fest. 158 (b), 30; vgl. Frgm. Bob. de nom. § 25. p. 560, 31 K. (wo ein Nom. salis angenommen wird). – Über Geschlecht u. Messung von sal s. Bentley Ter. eun. 3, 1, 10. Neue-Wagener Formenl.3 1, 995 f.

    lateinisch-deutsches > sal

  • 10 Atys

    Atys (Attys), yos, Akk. ym u. yn, Abl. ye, m. (Ἄτυς, Ἄττυς), I) ein Sohn des Herkules u. der Omphale, Vater des Tyrrhenus u. Lydus, Stammvater der lydischen Könige, die deshalb Atyadae genannt werden, Tac. ann. 4, 55, 4. – II) Stammvater der gens Atia, Verg. Aen. 5, 568. Liv. 1, 3, 8. – Davon verschieden ist Attis, w. s.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Atys

  • 11 sal

    sāl, salis, m. u. n., Plur. salēs (ἅλς), das Salz, I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sal et mel, Varro: sal fossicius od. fossilis (Ggstz. marinus), Varro: sal montanus, Colum.: sal coctum, Colum.: sal nitrum, Plin.: sal aliud perlucidum, aliud inquinatum aut nigrum, Fabian. fr. bei Charis. 106, 15: multi modii salis, Cic.: mons ex sale mero magnus, Cato fr.: salis statua, Salzsäule, Sedul.: sale invecto uti, Liv. – Plur. sales, Salzkörner, Salz, sales nimii, Colum.: sales fricti, Pallad.: aspergi solent sales, Varro. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 616. – 2) bildl.: a) Salz für »feiner, aber scharfer Witz« im Reden, Scherzen usw., urbani sales, Cic.: amari sales, Quint.: epistulae humanitatis sparsae sale, Cic.: leporem quendam et salem consequi, Cic.: sale et facetiis Caesar vicit omnes, Cic.: delectari sale nigro, bitterem Humor, Hor.: ut quidquid loquitur, sal merum est! Afran. fr. – b) der Verstand, die Klugheit, List, qui habet salem, quod in te est, Ter. eun. 400. – c) die Feinheit, der Geschmack, tectum plus salis quam sumptus habebat, Nep.: nulla venustas, nulla in tam magno est corpore mica salis, Catull. – d) der Reiz zum Hunger, Durst usw., aviditatem naturali sale augent, Plin. 10, 198. – II) meton.: 1) das (salzige) Meerwasser, das Meer, fluctus salis, Catull.: undae salis, Catull.: Tyrrhenus, Verg.: campi salis, Verg.: artus sale tabentes, Verg. – 2) ein wie
    ————
    ein Salzkorn gestalteter Fleck auf Edelsteinen u. Kristallen, sal, Plin. 37, 68: Plur. sales, Plin. 37, 22. – 3) Plur. sales = der Salzgeschmack, sales amari, Ov. met. 15, 286: aequorei, Lucan. 10, 257. – Nbf. sale, is, n., Enn. ann. 385. Varro b. Non. 223, 17: Abl. Sing. gew. sale, aber auch sali, Veran. bei Fest. 158 (b), 30; vgl. Frgm. Bob. de nom. § 25. p. 560, 31 K. (wo ein Nom. salis angenommen wird). – Über Geschlecht u. Messung von sal s. Bentley Ter. eun. 3, 1, 10. Neue-Wagener Formenl.3 1, 995 f.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sal

  • 12 Turenus

    Tūrēnus, s. Tyrrhenus unter Tyrrheni.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Turenus

  • 13 Atys

    Ătys or Attys, yos, m., = Atus, Ttus (diff. from Attis, q. v.).
    I. II.
    The ancestor of the gens Atia (cf. Atius), Verg. A. 5, 568 Wagner.—
    III.

    Lewis & Short latin dictionary > Atys

  • 14 contingo

    1.
    con-tingo, tĭgi, tactum, 3, v. a. and n. [tango], to touch on all sides. to touch, take hold of, seize (very freq. in all periods and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facile cibum terrestrem rostris,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    funem manu,

    Verg. A. 2, 239; cf. Ov. M. 2, 151:

    munera Cerealia dextrā,

    id. ib. 11, 122:

    undas pede,

    id. ib. 2, 457:

    focos ore tremente,

    id. Tr. 1, 3, 44:

    terram osculo,

    Liv. 1, 56, 12:

    ora nati sacro medicamine,

    Ov. M. 2, 123; cf. id. ib. 14, 607:

    montes suo igni (sol),

    Lucr. 4, 407; cf. Cat. 64, 408, and Suet. Ner. 6:

    cibos sale modico,

    to sprinkle, Cels. 2, 24: sidera comā ( poet. designation for a very great height), Ov. F. 3, 34; cf.:

    nubes aërio vertice (Taurus),

    Tib. 1, 7, 15: summa sidera plantis, to reach the stars (a poet. designation of great prosperity), Prop. 1, 8, 43:

    mitem taurum,

    Ov. M. 2, 860; cf. id. ib. 8, 423:

    glebam,

    id. ib. 11, 111:

    paene terram (luna),

    Cic. Div. 2, 43, 91:

    caules (vitis),

    id. N. D. 2, 47, 120:

    dextras consulum (as a friendly greeting or congratulation),

    Liv. 28, 9, 6; so,

    manum,

    Vell. 2, 104, 5; 2, 107, 4.—
    B.
    With partic. access. ideas.
    1.
    To eat, partake of, taste ( poet.):

    neque illinc Audeat esuriens dominus contingere granum,

    Hor. S. 2, 3, 113:

    cibos ore,

    Ov. M. 5, 531:

    aquas,

    id. ib. 15, 281:

    fontem,

    id. ib. 3, 409.—
    2.
    To touch impurely (very rare):

    corpus corpore,

    Plaut. Am. 2, 2, 204.—
    3.
    To touch, i. e. to be near, neighboring, or contiguous, to border upon, to reach, extend to; with acc., dat., or inter se; with acc.:

    Helvi, qui fines Arvernorum contingunt,

    Caes. B. G. 7, 7 fin.:

    turri adactā et contingente vallum,

    id. ib. 5, 43; cf.:

    in saltu Vescino Falernum contingente agrum,

    Liv. 10, 21, 8:

    praesidium coloniarum Illyricum contingentium,

    Suet. Aug. 25. —With dat.:

    ut radices montis ex utrāque parte ripae fluminis contingant,

    Caes. B. G. 1, 38.—With inter se:

    ut (milites) contingant inter se atque omnem munitionem expleant,

    Caes. B. C. 1, 21; cf. id. B. G. 7, 23.—
    4.
    With the idea of motion, to reach something by moving, to attain to, reach, come to, arrive at, meet with, etc. (mostly poet.); with acc.:

    optatam metam cursu,

    Hor. A. P. 412:

    Ephyren pennis,

    Ov. M. 7, 392:

    Italiam,

    Verg. A. 5, 18:

    fines Illyricos,

    Ov. M. 4, 568:

    Creten,

    id. ib. 8, 100:

    Cadmeïda arcem,

    id. ib. 6, 217:

    rapidas Phasidos undas,

    id. ib. 7, 6:

    auras,

    to come into the air, id. ib. 15, 416 al.:

    avem ferro,

    to hit, Verg. A. 5, 509; cf. Ov M. 8, 351: ullum mortalem (vox mea), id. id. 2, 578; cf.

    thus aures,

    id. ib. 1, 211; and aures fando, with the acc. and inf., id. ib. 15, 497: aevi florem, to come to or reach the flower of age, Lucr. 1, 565.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to touch, to seize upon, affect (rare). multitudo agrestium, quos in aliquā suā fortunā publica quoque contingebat cura, Liv. 22, 10, 8:

    contactus nullis ante cupidinibus,

    Prop. 1, 1, 2:

    quam me manifesta libido contigit!

    Ov. M. 9, 484: animum curā. Val. Fl. 7, 173; cf.:

    aliquem (curā), contacti simili sorte,

    Ov. Tr. 3, 4, 78. —Far more freq.,
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 2.) To touch with pollution, to pollute, stain, defile, etc.; so generally in part. perf. (as a verb. finit. the kindr. contamino was in use):

    (Gallos) contactos eo scelere velut injectā rabie ad arma ituros,

    Liv. 21, 48, 3; so,

    contacta civitas rabie duorum juvenum,

    id. 4, 9, 10:

    omnes eā violatione templi,

    id. 29, 8, 11 (for which id. 29, 18, 8:

    nefandà praedā se ipsos ac domos contaminare suas): plebs regiā praedā,

    id. 2, 5, 2; cf. id. 4, 15, 8:

    equi candidi et nullo mortali opere contacti,

    Tac. G. 10: dies (sc. Alliensis) religione, [p. 450] Liv. 6, 28, 6:

    pectora vitiis,

    Tac. Or. 12.—Once absol.:

    contactus ensis,

    Sen. Hippol. 714.—
    2.
    (Acc. to I. B. 3.) With aliquem aliquā re or only aliquem, to be connected with or related to, to concern:

    ut quisque tam foede interemptos aut propinquitate aut amicitiā contingebat,

    Liv. 25, 8, 2:

    aliquem sanguine ac genere,

    id. 45, 7, 3; 24, 22, 14:

    aliquem artissimo gradu,

    Suet. Aug. 4:

    domum Caesarum nullo gradu,

    id. Galb. 2; cf. absol.:

    deos (i. e. Maecenatem et Augustum) quoniam propius contingis,

    have more ready access to the great, Hor. S. 2, 6, 52:

    Sabinum modico usu,

    to have little intercourse with, Tac. A. 4, 68:

    multis in Italiā contactis gentibus Punici belli societate,

    Liv. 31, 8, 11; cf.:

    si crĭmine contingantur,

    have part in, Dig. 11, 4, 1:

    haec consultatio Romanos nihil contingit,

    concerns not, Liv. 34, 22, 12; cf.:

    quae (causa) nihil eo facto contingitur,

    id. 40, 14, 9.—
    3.
    (Acc. to I. B. 4.) To attain to, reach, arrive at something, to come to (very rare):

    quam regionem cum superavit animus naturamque sui similem contigit et agnovit,

    Cic. Tusc. 1, 19, 43.—
    b.
    With and without dat. of person; of occurrences, to happen to one, to befall, fall to one's lot, to succeed in, obtain a thing; and absol., to happen, fall to, turn out, come to pass (so most freq. in all perr. and species of composition; in gen., of favorable, but sometimes of indifferent, or even adverse occurrences).
    (α).
    With dat.:

    cui tam subito tot contigerint commoda,

    Ter. Eun. 5, 8, 3:

    haec tot propter me gaudia illi contigisse laetor,

    id. Hec. 5, 3, 35:

    quod isti (Crasso) contigit uni,

    Cic. de Or. 2, 56, 228; 1, 35, 164; id. Off. 1, 43, 153; id. Fam. 5, 21, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 1; Caes. B. G. 1, 43; Quint. 10, 1, 115; 12, 11, 29; Suet. Caes. 35; id. Calig. 3, 10 et saep.; Ov. M. 3, 321; 11, 268; 15, 443; Hor. Ep. 1, 2, 46; 1, 4, 10; 1, 17, 9 et saep.:

    cum tanto plura bene dicendi exempla supersint quam illis contigerunt,

    Quint. 10, 2, 28: quam mihi maxime hic hodie contigerit malum, Enn. ap. Non. p. 268, 12:

    quod (sc. servitus) potentibus populis saepe contigit,

    Cic. Tusc. 5, 6, 15; id. Cat. 1, 7, 16:

    cum miseri animi essent, quod plerisque contingeret,

    id. N. D. 1, 11, 27; id. Phil. 14, 8, 24; id. Fam. 5, 16, 5; id. Sen. 19, 71; id. Off. 2, 14, 50; 2, 19, 65; id. Fam. 11, 16, 2 al.: quoties ipsi testatori aliquid contingit, a misfortune befalls, etc., Dig. 28, 3, 6:

    si quid ei humanitus contigerit,

    ib. 34, 4, 30 fin. (cf. ib. § 2: sive in viā aliquid mihi humanitus acciderit, and v. 2. accido, II. B.).— Impers. with inf.:

    non cuivis homini contingit adire Corinthum,

    Hor. Ep. 1, 17, 36:

    mihi Romae nutriri atque doceri,

    id. ib. 2, 2, 41:

    mihi recusare principatum,

    Vell. 2, 124, 2:

    mihi cognoscere (eos),

    Quint. 12, 11, 3; 1, 1, 11; 5, 7, 25; 6, 1, 4 al.—And, at the same time, a dat. of the predicate (post-class. and rare):

    quo tempore mihi fratrique meo destinari praetoribus contigit,

    Vell. 2, 124, 4:

    maximo tibi et civi et duci evadere contigit,

    Val. Max. 5, 4, ext. 2 (in Ov. M. 11, 220, the better read. is nepotem); cf. Haase in Reisig. Lect. p. 794 sq.—With ut:

    volo hoc oratori contingat, ut, etc.,

    Cic. Brut. 84, 290; id. Off. 1, 1, 3; id. Phil. 5, 18, 49; Quint. 11, 2, 51 al. —
    (β).
    With acc. (very rare):

    sors Tyrrhenum contigit,

    fell upon Tyrrhenus, Vell. 1, 1 fin.:

    Italiam palma frugum,

    Plin. 18, 11, 29, § 109.—
    (γ).
    Absol. (very freq.):

    hanc mi expetivi, contigit,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    magis adeo id facilitate quam aliā ullā culpā meā contigit,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    quod si nulla contingit excusatio,

    Quint. 11, 1, 81:

    ubi quid melius contingit et unctius,

    Hor. Ep. 1, 15, 44 et saep.—With abl.:

    quia memoria atque actio naturā non arte contingant,

    Quint. 3, 3, 4; so id. 1, 1, 33; 2, 2, 11 al.—With ex:

    gratia, quae continget ex sermone puro atque dilucido,

    Quint. 11, 1, 53; so id. 8, 3, 70:

    ex eādem brassicā contingunt aestivi autumnalesque cauliculi,

    arise, spring, Plin. 19, 8, 41, § 138 al.:

    nihil horum nisi in complexu loquendi serieque contingit,

    Quint. 1, 5, 3.—With inf.:

    fingere cinctutis non exaudita Cethegis Continget,

    Hor. A. P. 51; Quint. 1, 1, 11; 5, 7, 25:

    concitare invidiam, etc.... liberius in peroratione contingit,

    id. 6, 1, 14.—With ut:

    quod nunquam opinatus fui... id contigit, ut salvi poteremur domi,

    Plaut. Am. 1, 1, 32; so Quint. 4, 1, 7; 9, 3, 72; 11, 2, 39.
    2.
    con-tingo ( - tinguo), ĕre, v. a., to wet, moisten (perh. only in Lucr. and Verg.).
    I.
    Lit.:

    oras, pocula circum mellis liquore,

    Lucr. 1, 938:

    semina rerum colore,

    id. 2, 755:

    lac parco sale,

    to sprinkle, Verg. G. 3, 403:

    tonsum corpus amurcā,

    id. ib. 3, 448. —
    II.
    Trop.:

    musaeo contingens cuncta lepore,

    Lucr. 1, 934 and 947; 4, 9 and 22.

    Lewis & Short latin dictionary > contingo

  • 15 continguo

    1.
    con-tingo, tĭgi, tactum, 3, v. a. and n. [tango], to touch on all sides. to touch, take hold of, seize (very freq. in all periods and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facile cibum terrestrem rostris,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    funem manu,

    Verg. A. 2, 239; cf. Ov. M. 2, 151:

    munera Cerealia dextrā,

    id. ib. 11, 122:

    undas pede,

    id. ib. 2, 457:

    focos ore tremente,

    id. Tr. 1, 3, 44:

    terram osculo,

    Liv. 1, 56, 12:

    ora nati sacro medicamine,

    Ov. M. 2, 123; cf. id. ib. 14, 607:

    montes suo igni (sol),

    Lucr. 4, 407; cf. Cat. 64, 408, and Suet. Ner. 6:

    cibos sale modico,

    to sprinkle, Cels. 2, 24: sidera comā ( poet. designation for a very great height), Ov. F. 3, 34; cf.:

    nubes aërio vertice (Taurus),

    Tib. 1, 7, 15: summa sidera plantis, to reach the stars (a poet. designation of great prosperity), Prop. 1, 8, 43:

    mitem taurum,

    Ov. M. 2, 860; cf. id. ib. 8, 423:

    glebam,

    id. ib. 11, 111:

    paene terram (luna),

    Cic. Div. 2, 43, 91:

    caules (vitis),

    id. N. D. 2, 47, 120:

    dextras consulum (as a friendly greeting or congratulation),

    Liv. 28, 9, 6; so,

    manum,

    Vell. 2, 104, 5; 2, 107, 4.—
    B.
    With partic. access. ideas.
    1.
    To eat, partake of, taste ( poet.):

    neque illinc Audeat esuriens dominus contingere granum,

    Hor. S. 2, 3, 113:

    cibos ore,

    Ov. M. 5, 531:

    aquas,

    id. ib. 15, 281:

    fontem,

    id. ib. 3, 409.—
    2.
    To touch impurely (very rare):

    corpus corpore,

    Plaut. Am. 2, 2, 204.—
    3.
    To touch, i. e. to be near, neighboring, or contiguous, to border upon, to reach, extend to; with acc., dat., or inter se; with acc.:

    Helvi, qui fines Arvernorum contingunt,

    Caes. B. G. 7, 7 fin.:

    turri adactā et contingente vallum,

    id. ib. 5, 43; cf.:

    in saltu Vescino Falernum contingente agrum,

    Liv. 10, 21, 8:

    praesidium coloniarum Illyricum contingentium,

    Suet. Aug. 25. —With dat.:

    ut radices montis ex utrāque parte ripae fluminis contingant,

    Caes. B. G. 1, 38.—With inter se:

    ut (milites) contingant inter se atque omnem munitionem expleant,

    Caes. B. C. 1, 21; cf. id. B. G. 7, 23.—
    4.
    With the idea of motion, to reach something by moving, to attain to, reach, come to, arrive at, meet with, etc. (mostly poet.); with acc.:

    optatam metam cursu,

    Hor. A. P. 412:

    Ephyren pennis,

    Ov. M. 7, 392:

    Italiam,

    Verg. A. 5, 18:

    fines Illyricos,

    Ov. M. 4, 568:

    Creten,

    id. ib. 8, 100:

    Cadmeïda arcem,

    id. ib. 6, 217:

    rapidas Phasidos undas,

    id. ib. 7, 6:

    auras,

    to come into the air, id. ib. 15, 416 al.:

    avem ferro,

    to hit, Verg. A. 5, 509; cf. Ov M. 8, 351: ullum mortalem (vox mea), id. id. 2, 578; cf.

    thus aures,

    id. ib. 1, 211; and aures fando, with the acc. and inf., id. ib. 15, 497: aevi florem, to come to or reach the flower of age, Lucr. 1, 565.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to touch, to seize upon, affect (rare). multitudo agrestium, quos in aliquā suā fortunā publica quoque contingebat cura, Liv. 22, 10, 8:

    contactus nullis ante cupidinibus,

    Prop. 1, 1, 2:

    quam me manifesta libido contigit!

    Ov. M. 9, 484: animum curā. Val. Fl. 7, 173; cf.:

    aliquem (curā), contacti simili sorte,

    Ov. Tr. 3, 4, 78. —Far more freq.,
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 2.) To touch with pollution, to pollute, stain, defile, etc.; so generally in part. perf. (as a verb. finit. the kindr. contamino was in use):

    (Gallos) contactos eo scelere velut injectā rabie ad arma ituros,

    Liv. 21, 48, 3; so,

    contacta civitas rabie duorum juvenum,

    id. 4, 9, 10:

    omnes eā violatione templi,

    id. 29, 8, 11 (for which id. 29, 18, 8:

    nefandà praedā se ipsos ac domos contaminare suas): plebs regiā praedā,

    id. 2, 5, 2; cf. id. 4, 15, 8:

    equi candidi et nullo mortali opere contacti,

    Tac. G. 10: dies (sc. Alliensis) religione, [p. 450] Liv. 6, 28, 6:

    pectora vitiis,

    Tac. Or. 12.—Once absol.:

    contactus ensis,

    Sen. Hippol. 714.—
    2.
    (Acc. to I. B. 3.) With aliquem aliquā re or only aliquem, to be connected with or related to, to concern:

    ut quisque tam foede interemptos aut propinquitate aut amicitiā contingebat,

    Liv. 25, 8, 2:

    aliquem sanguine ac genere,

    id. 45, 7, 3; 24, 22, 14:

    aliquem artissimo gradu,

    Suet. Aug. 4:

    domum Caesarum nullo gradu,

    id. Galb. 2; cf. absol.:

    deos (i. e. Maecenatem et Augustum) quoniam propius contingis,

    have more ready access to the great, Hor. S. 2, 6, 52:

    Sabinum modico usu,

    to have little intercourse with, Tac. A. 4, 68:

    multis in Italiā contactis gentibus Punici belli societate,

    Liv. 31, 8, 11; cf.:

    si crĭmine contingantur,

    have part in, Dig. 11, 4, 1:

    haec consultatio Romanos nihil contingit,

    concerns not, Liv. 34, 22, 12; cf.:

    quae (causa) nihil eo facto contingitur,

    id. 40, 14, 9.—
    3.
    (Acc. to I. B. 4.) To attain to, reach, arrive at something, to come to (very rare):

    quam regionem cum superavit animus naturamque sui similem contigit et agnovit,

    Cic. Tusc. 1, 19, 43.—
    b.
    With and without dat. of person; of occurrences, to happen to one, to befall, fall to one's lot, to succeed in, obtain a thing; and absol., to happen, fall to, turn out, come to pass (so most freq. in all perr. and species of composition; in gen., of favorable, but sometimes of indifferent, or even adverse occurrences).
    (α).
    With dat.:

    cui tam subito tot contigerint commoda,

    Ter. Eun. 5, 8, 3:

    haec tot propter me gaudia illi contigisse laetor,

    id. Hec. 5, 3, 35:

    quod isti (Crasso) contigit uni,

    Cic. de Or. 2, 56, 228; 1, 35, 164; id. Off. 1, 43, 153; id. Fam. 5, 21, 1; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 1; Caes. B. G. 1, 43; Quint. 10, 1, 115; 12, 11, 29; Suet. Caes. 35; id. Calig. 3, 10 et saep.; Ov. M. 3, 321; 11, 268; 15, 443; Hor. Ep. 1, 2, 46; 1, 4, 10; 1, 17, 9 et saep.:

    cum tanto plura bene dicendi exempla supersint quam illis contigerunt,

    Quint. 10, 2, 28: quam mihi maxime hic hodie contigerit malum, Enn. ap. Non. p. 268, 12:

    quod (sc. servitus) potentibus populis saepe contigit,

    Cic. Tusc. 5, 6, 15; id. Cat. 1, 7, 16:

    cum miseri animi essent, quod plerisque contingeret,

    id. N. D. 1, 11, 27; id. Phil. 14, 8, 24; id. Fam. 5, 16, 5; id. Sen. 19, 71; id. Off. 2, 14, 50; 2, 19, 65; id. Fam. 11, 16, 2 al.: quoties ipsi testatori aliquid contingit, a misfortune befalls, etc., Dig. 28, 3, 6:

    si quid ei humanitus contigerit,

    ib. 34, 4, 30 fin. (cf. ib. § 2: sive in viā aliquid mihi humanitus acciderit, and v. 2. accido, II. B.).— Impers. with inf.:

    non cuivis homini contingit adire Corinthum,

    Hor. Ep. 1, 17, 36:

    mihi Romae nutriri atque doceri,

    id. ib. 2, 2, 41:

    mihi recusare principatum,

    Vell. 2, 124, 2:

    mihi cognoscere (eos),

    Quint. 12, 11, 3; 1, 1, 11; 5, 7, 25; 6, 1, 4 al.—And, at the same time, a dat. of the predicate (post-class. and rare):

    quo tempore mihi fratrique meo destinari praetoribus contigit,

    Vell. 2, 124, 4:

    maximo tibi et civi et duci evadere contigit,

    Val. Max. 5, 4, ext. 2 (in Ov. M. 11, 220, the better read. is nepotem); cf. Haase in Reisig. Lect. p. 794 sq.—With ut:

    volo hoc oratori contingat, ut, etc.,

    Cic. Brut. 84, 290; id. Off. 1, 1, 3; id. Phil. 5, 18, 49; Quint. 11, 2, 51 al. —
    (β).
    With acc. (very rare):

    sors Tyrrhenum contigit,

    fell upon Tyrrhenus, Vell. 1, 1 fin.:

    Italiam palma frugum,

    Plin. 18, 11, 29, § 109.—
    (γ).
    Absol. (very freq.):

    hanc mi expetivi, contigit,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    magis adeo id facilitate quam aliā ullā culpā meā contigit,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    quod si nulla contingit excusatio,

    Quint. 11, 1, 81:

    ubi quid melius contingit et unctius,

    Hor. Ep. 1, 15, 44 et saep.—With abl.:

    quia memoria atque actio naturā non arte contingant,

    Quint. 3, 3, 4; so id. 1, 1, 33; 2, 2, 11 al.—With ex:

    gratia, quae continget ex sermone puro atque dilucido,

    Quint. 11, 1, 53; so id. 8, 3, 70:

    ex eādem brassicā contingunt aestivi autumnalesque cauliculi,

    arise, spring, Plin. 19, 8, 41, § 138 al.:

    nihil horum nisi in complexu loquendi serieque contingit,

    Quint. 1, 5, 3.—With inf.:

    fingere cinctutis non exaudita Cethegis Continget,

    Hor. A. P. 51; Quint. 1, 1, 11; 5, 7, 25:

    concitare invidiam, etc.... liberius in peroratione contingit,

    id. 6, 1, 14.—With ut:

    quod nunquam opinatus fui... id contigit, ut salvi poteremur domi,

    Plaut. Am. 1, 1, 32; so Quint. 4, 1, 7; 9, 3, 72; 11, 2, 39.
    2.
    con-tingo ( - tinguo), ĕre, v. a., to wet, moisten (perh. only in Lucr. and Verg.).
    I.
    Lit.:

    oras, pocula circum mellis liquore,

    Lucr. 1, 938:

    semina rerum colore,

    id. 2, 755:

    lac parco sale,

    to sprinkle, Verg. G. 3, 403:

    tonsum corpus amurcā,

    id. ib. 3, 448. —
    II.
    Trop.:

    musaeo contingens cuncta lepore,

    Lucr. 1, 934 and 947; 4, 9 and 22.

    Lewis & Short latin dictionary > continguo

  • 16 ruina

    rŭīna, ae, f. [ruo], a rushing or tumbling down; a falling down, fall (syn.: casus, lapsus).
    I.
    In abstracto.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (rare). grandinis, Lucr. 6, 156:

    aquarum,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1 med.:

    nostra (sc. nucum),

    Mart. 13, 25, 2:

    jumentorum sarcinarumque,

    Liv. 44, 5: Capanei, a fall by lightning (v. Capaneus), Prop. 2, 34 (3, 32), 40:

    (apri saevi) Permixtas dabant equitum peditumque ruinas,

    Lucr. 5, 1329: Tyrrhenus et Aconteus Conixi incurrunt hastis, primique ruinam Dant sonitu ingenti, rush or fall upon each other, Verg. A. 11, 613:

    interea suspensa graves aulaea ruinas In patinam fecere,

    fell down, Hor. S. 2, 8, 54.—
    2.
    In partic., of buildings, a tumbling or falling down, downfall, ruin (class.; in good prose only in sing.):

    repentinā ruinā pars ejus turris concidit... tum hostes, turris repentinā ruinā commoti, etc.,

    Caes. B. C. 2, 11 fin. and 12 init.; cf.: ferunt conclave illud, ubi epularetur Scopas, concidisse: eā ruinā ipsum oppressum cum suis interiisse, Cic. de Or. 2, 86, 353; id. Div. 2, 8, 20; Tac. A. 2, 47:

    aedificiorum,

    Suet. Oth. 8:

    amphitheatri,

    id. Tib. 40:

    camerae,

    id. Ner. 34:

    spectaculorum,

    id. Calig. 31:

    pontis,

    id. Aug. 20:

    tecta Penthei Disjecta non leni ruinā,

    Hor. C. 2, 19, 15:

    jam Deiphobi dedit ampla ruinam, Vulcano superante, domus,

    i. e. fell in, Verg. A. 2, 310; so,

    trahere ruinam,

    id. ib. 2, 465; 9, 712; cf. B. a, infra:

    effulsisse inter ruinam ignes,

    Tac. A. 2, 47:

    ruinam urbis et incendia recordantes,

    Just. 5, 7, 10:

    morbus, captivitas, ruina, ignis,

    Sen. Tranq. 11, 6:

    multos occidere incendii ac ruinae potentia est,

    id. Clem. 1, 26, 5.—In plur.:

    tantae in te impendent ruinae, nisi suffulcis firmiter,

    Plaut. Ep. 1, 1, 77; so Vell. 2, 35, 4 (with incendia); Suet. Vesp. 8; Lucr. 2, 1145:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    Hor. C. 3, 3, 8:

    dum Capitolio dementes ruinas parabat,

    id. ib. 1, 37, 7.—
    B.
    Trop., a downfall, fall, ruin; accident, catastrophe, disaster, overthrow, destruction, etc. (freq. and class.; used equally in sing. and plur.; cf.: exitium, pernicies).
    (α).
    Sing.:

    vis illa fuit et, ut saepe jam dixi, ruina quaedam atque tempestas,

    a catastrophe, Cic. Clu. 35, 96: incendium meum ruinā restinguam, with the overthrow, fall (of the State), Catilina ap. Sall. C. 31, 9, and ap. Cic. Mur. 25, 51:

    ut communi ruinā patriae opprimerentur,

    Liv. 45, 26; Vell. 2, 91, 4; 2, 85, 1; 2, 124, 1:

    in hac ruinā rerum stetit una integra atque immobilis virtus populi Romani,

    Liv. 26, 41:

    rerum nostrarum,

    id. 5, 51:

    urbis,

    id. 25, 4:

    ex loco superiore impetu facto, strage ac ruinā fudere Gallos,

    utter defeat, id. 5, 43; cf.:

    ruinae similem stragem eques dedit,

    id. 4, 33:

    Cannensis,

    id. 23, 25; 42, 66 fin.; 4, 46;

    5, 47: ruina soceri in exsilium pulsus,

    Tac. H. 4, 6; cf. id. G. 36:

    pereat sceleratus, regnique trahat patriaeque ruinam,

    Ov. M. 8, 497:

    aliae gentes belli sequuntur ruinam,

    Flor. 2, 12, 1:

    ille dies utramque Ducet ruinam,

    i. e. death, Hor. C. 2, 17, 9:

    Neronis principis,

    Plin. 17, 25, 38, § 245.—
    (β).
    Plur.:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    Cic. Cat. 1, 6, 14:

    in ruinis aversae, atque afflictae rei publicae,

    id. Sest. 2, 5:

    devota morti pectora liberae Quantis fatigaret ruinis,

    Hor. C. 4, 14, 19; cf.:

    nox auget ruinas,

    Val. Fl. 3, 207:

    principiis in rerum fecere ruinas et graviter magni magno cecidere ibi casu,

    i. e. false steps, errors, mistakes, Lucr. 1, 740:

    (Academia) si invaserit in haec, miseras edet ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ruinas videres,

    id. Fin. 5, 28, 83.—
    II.
    In concreto.
    1.
    That which tumbles or falls down, a fall (not anteAug.).
    A.
    In gen. ( poet.):

    disjectam Aenaeae toto videt aequore classem Fluctibus oppressos Troas caelique ruinā,

    i. e. a storm, rain, Verg. A. 1, 129; so,

    caeli (with insani imbres),

    Sil. 1, 251:

    poli,

    i. e. thunder, Val. Fl. 8, 334.—
    B.
    In partic. (acc. to I. A. 2.), a building that has tumbled down, a ruin, ruins (mostly in plur., and not in Cic. prose):

    nunc humilis veteres tantummodo Troja ruinas ostendit,

    Ov. M. 15, 424:

    Sagunti ruinae nostris capitibus incident,

    Liv. 21, 10, 10:

    (urbs) deserta ac strata prope omnis ruinis,

    id. 33, 38, 10:

    fumantes Thebarum ruinae,

    id. 9, 18, 7:

    ruinis templorum templa aedificare,

    id. 42, 3:

    in tugurio ruinarum Carthaginiensium,

    Vell. 2, 19 fin. —In sing.:

    alius par labor... flumina ad lavandam hanc ruinam jugis montium ducere,

    Plin. 33, 4, 21, § 74:

    EX RVINA TEMPLI MARTIS,

    Inscr. Orell. 2448 (A.D. 256).—
    2.
    Transf., of persons who cause ruin, a destroyer:

    rei publicae,

    Cic. Sest. 51, 109:

    ruinae publicanorum,

    id. Prov. Cons. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > ruina

  • 17 Tyrrheni

    Tyrrhēni, ōrum, m., = Turrênoi, the Tyrrhenians, a Pelasgian people who migrated to Italy and formed the parent stock of the Etrurians, Verg. A. 11, 171; 11, 733; Plin. 3, 5, 8, § 50.—Hence,
    A.
    Tyrrhē-nus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etrurians, Tyrrhenian, Etrurian, Tuscan:

    mare,

    Mel. 1, 3, 3; Plin. 3, 5, 10, § 75; Hor. C. 1, 11, 6; 3, 24, 4:

    aequor,

    id. ib. 4, 15, 3; Verg. A. 1, 67.—Also personified: Tyrrhēnus, i, m., the Tuscan Sea, Val. Fl. 4, 715:

    flumen,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 7, 663:

    orae,

    id. ib. 7, 647:

    gens,

    Ov. M. 3, 576:

    rex,

    Verg. A. 8, 555:

    regum progenies,

    Hor. C. 3, 29, 1:

    parens,

    id. ib. 3, 10, 12:

    corpora,

    i. e. of Tyrrhenians, Ov. M. 4, 23:

    sigilla,

    Hor. Ep. 2, 2, 180.— Poet., for Italian:

    pubes,

    Sil. 1, 111.—
    B. C.
    Tyrrhēnĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etruscans, Tyrrhenian, Etrurian:

    Tarraco,

    situated on the Tuscan Sea, Aus. Ep. 24, 88; Suet. Claud. 42.

    Lewis & Short latin dictionary > Tyrrheni

  • 18 Tyrrhenia

    Tyrrhēni, ōrum, m., = Turrênoi, the Tyrrhenians, a Pelasgian people who migrated to Italy and formed the parent stock of the Etrurians, Verg. A. 11, 171; 11, 733; Plin. 3, 5, 8, § 50.—Hence,
    A.
    Tyrrhē-nus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etrurians, Tyrrhenian, Etrurian, Tuscan:

    mare,

    Mel. 1, 3, 3; Plin. 3, 5, 10, § 75; Hor. C. 1, 11, 6; 3, 24, 4:

    aequor,

    id. ib. 4, 15, 3; Verg. A. 1, 67.—Also personified: Tyrrhēnus, i, m., the Tuscan Sea, Val. Fl. 4, 715:

    flumen,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 7, 663:

    orae,

    id. ib. 7, 647:

    gens,

    Ov. M. 3, 576:

    rex,

    Verg. A. 8, 555:

    regum progenies,

    Hor. C. 3, 29, 1:

    parens,

    id. ib. 3, 10, 12:

    corpora,

    i. e. of Tyrrhenians, Ov. M. 4, 23:

    sigilla,

    Hor. Ep. 2, 2, 180.— Poet., for Italian:

    pubes,

    Sil. 1, 111.—
    B. C.
    Tyrrhēnĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etruscans, Tyrrhenian, Etrurian:

    Tarraco,

    situated on the Tuscan Sea, Aus. Ep. 24, 88; Suet. Claud. 42.

    Lewis & Short latin dictionary > Tyrrhenia

  • 19 Tyrrhenicus

    Tyrrhēni, ōrum, m., = Turrênoi, the Tyrrhenians, a Pelasgian people who migrated to Italy and formed the parent stock of the Etrurians, Verg. A. 11, 171; 11, 733; Plin. 3, 5, 8, § 50.—Hence,
    A.
    Tyrrhē-nus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etrurians, Tyrrhenian, Etrurian, Tuscan:

    mare,

    Mel. 1, 3, 3; Plin. 3, 5, 10, § 75; Hor. C. 1, 11, 6; 3, 24, 4:

    aequor,

    id. ib. 4, 15, 3; Verg. A. 1, 67.—Also personified: Tyrrhēnus, i, m., the Tuscan Sea, Val. Fl. 4, 715:

    flumen,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 7, 663:

    orae,

    id. ib. 7, 647:

    gens,

    Ov. M. 3, 576:

    rex,

    Verg. A. 8, 555:

    regum progenies,

    Hor. C. 3, 29, 1:

    parens,

    id. ib. 3, 10, 12:

    corpora,

    i. e. of Tyrrhenians, Ov. M. 4, 23:

    sigilla,

    Hor. Ep. 2, 2, 180.— Poet., for Italian:

    pubes,

    Sil. 1, 111.—
    B. C.
    Tyrrhēnĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tyrrhenians or Etruscans, Tyrrhenian, Etrurian:

    Tarraco,

    situated on the Tuscan Sea, Aus. Ep. 24, 88; Suet. Claud. 42.

    Lewis & Short latin dictionary > Tyrrhenicus

См. также в других словарях:

  • Tyrrhenus — (agr. Τυρρηνός, Tyrrhēnós; Τυρσηνός, Tyrsēnós) ist der Legende nach der Stammvater der Etrusker. Er soll die Etrusker aus Lydien nach Etrurien geführt haben. In Lydien selbst soll eine Missernte eine Hungersnot auslöst haben. König Atys teilte… …   Deutsch Wikipedia

  • Tyrrhenus — est, dans la Mythologie étrusque, fils de Télèphe, et avec son frère Tarchon, l un des fondateurs de la Fédération étrusque des douze cités (dodécapole). Hérodote le décrit comme le guide des Étrusques qui, suite à une forte disette, les… …   Wikipédia en Français

  • Tyrrhēnus — Tyrrhēnus, Sohn des lydischen Königs Atys u. der Kallithea; führte bei einer entstandenen Hungersnoth Mäonier aus Lydien nach Etrurien, u. wo er sich niedergelassen hatte, wurde das Land nach ihm Tyrrhenia genannt …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Tyrrhenus — In Etruscan mythology, Tyrrhenus was one of the founders of the Etruscan Federation of twelve cities, along with his brother Tarchon.Herodotus describes him as the saver of Etruscans, because he lead them from Lydia to Etruria …   Wikipedia

  • POSTUMIUS Tyrrhenus — qui piraticam duodecim lembis exercuerat, tamquam amicus Syracusas accedens, a Timoleonte comprehensus et suppliciô affectus est. Olymp. 110. An. 2. Diodor. Sic. l. 16. Vide quoque supra Posthumius …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ТИРРЕН —    • Tyrrhēnus,          Τυρρηνός, Τυρσηνός, сын лидийского царя Атия, брат Лида, уведший пеласгийских колонистов из Лидии в Италию и давший свое имя тирренской стране (Hdt. 1, 94) или сын Геракла и Омфалы (Dion. Hal. 1, 28), или же сын… …   Реальный словарь классических древностей

  • Omphale — For the city in Sicily, formerly called Omphale, see Daedalium. Hercules and Omphale (detail), by Johann Heinrich Tischbein the Elder In Greek mythology, Omphale (Ancient Greek: Ὀμφάλη) was a daughter of Iardanus, either a king of Lydia, or a r …   Wikipedia

  • Lydia — This article is about the ancient kingdom in Anatolia. For other uses, see Lydia (disambiguation). Lydia (Λυδία) Ancient Region of Anatolia Byzantine shops at Sardis …   Wikipedia

  • List of Etruscan mythological figures — This is a list of deities and legendary figures found in the Etruscan mythology. The names below were taken mainly from Etruscan picture bilinguals , which are Etruscan call outs on art depicting mythological scenes or motifs. Several different… …   Wikipedia

  • Lydvs — LYDVS, i, (⇒ Tab. XVII.) des Atys Sohn, und ein Nachkomme des Herkules und der Omphale, mußte mit seinem Bruder, dem Tyrrhenus, auf des Vaters Befehl loosen, welcher von beyden mit einem Theile Volkes aus Mäonien hinweg gehen sollte, weil, wegen… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Mitología etrusca — Mural etrusco del dios griego Tifón. Los etruscos eran un pueblo de origen desconocido originarios del norte de Italia, quienes finalmente se integraron al Imperio romano. Muchas de las deidades en la lista siguiente formaron parte, eventualmente …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»