Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

Tiridates

  • 1 Tiridates

    Tīridātēs, is и ae m.
    Тиридат, имя ряда царей Армении и Парфии H, Su, PM

    Латинско-русский словарь > Tiridates

  • 2 Tiridates

    Tīridātēs, is, Akk. em u. (selten) ēn, m. (Τιριδάτης), Name mehrerer Könige in Armenien, Hor. carm. 1, 26, 5. Suet. Ner. 13, 1 u. 30, 2. Tac. ann. 6, 32 sqq. Iustin. 42, 5, 7 sqq.: Akk. Tiridaten nur Plin. 7, 129.

    lateinisch-deutsches > Tiridates

  • 3 Tiridates

    Tīridātēs, is, Akk. em u. (selten) ēn, m. (Τιριδάτης), Name mehrerer Könige in Armenien, Hor. carm. 1, 26, 5. Suet. Ner. 13, 1 u. 30, 2. Tac. ann. 6, 32 sqq. Iustin. 42, 5, 7 sqq.: Akk. Tiridaten nur Plin. 7, 129.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tiridates

  • 4 Tiridates

    Tīrĭdātes, ae, m., the name of several kings of Armenia, Hor. C. 1, 26, 5; Suet. Ner. 13; 30; Just. 42, 5; Tac. A. 6, 32 sqq.; Plin. 7, 39, 40, § 129; 30, 2, 6, § 16.

    Lewis & Short latin dictionary > Tiridates

  • 5 Tiridates

    Христианство: Тиридат (имя)

    Универсальный англо-русский словарь > Tiridates

  • 6 Tiridates, king of Armenia

    Универсальный англо-русский словарь > Tiridates, king of Armenia

  • 7 Тиридат

    Christianity: Tiridates (имя)

    Универсальный русско-английский словарь > Тиридат

  • 8 Тиридат, царь Армянский

    Универсальный русско-английский словарь > Тиридат, царь Армянский

  • 9 adsulto

    assulto ( ads-, Halm, Jan), āvi, ātum, 1, v. freq. [id.], to jump or leap to a place, to jump or leap; constr. absol., with dat. or acc. (only post-Aug.).
    I.
    In gen.:

    (canis elephanto) adsultans,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    feminae pellibus accinctae adsultabant, ut sacrificantes Bacchae,

    Tac. A. 11, 31.—
    II.
    Esp., of warlike operations, to attack, assault:

    tertiā vigiliā adsultatum est castris,

    Tac. A. 2, 13:

    telis adsultantes,

    id. ib. 12, 35:

    adsultare ex diverso Tiridates,

    id. ib. 13, 40:

    adsultante per campos equite,

    id. H. 4, 22:

    latera adsultare,

    id. A. 1, 51:

    portarum moras frenis et hastis,

    Stat. Th. 4, 243; Sil. 7, 401.—
    III.
    Transf., of things:

    duo montes crepitu maximo adsultantes,

    Plin. 2, 83, 85, § 199.

    Lewis & Short latin dictionary > adsulto

  • 10 assulto

    assulto ( ads-, Halm, Jan), āvi, ātum, 1, v. freq. [id.], to jump or leap to a place, to jump or leap; constr. absol., with dat. or acc. (only post-Aug.).
    I.
    In gen.:

    (canis elephanto) adsultans,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    feminae pellibus accinctae adsultabant, ut sacrificantes Bacchae,

    Tac. A. 11, 31.—
    II.
    Esp., of warlike operations, to attack, assault:

    tertiā vigiliā adsultatum est castris,

    Tac. A. 2, 13:

    telis adsultantes,

    id. ib. 12, 35:

    adsultare ex diverso Tiridates,

    id. ib. 13, 40:

    adsultante per campos equite,

    id. H. 4, 22:

    latera adsultare,

    id. A. 1, 51:

    portarum moras frenis et hastis,

    Stat. Th. 4, 243; Sil. 7, 401.—
    III.
    Transf., of things:

    duo montes crepitu maximo adsultantes,

    Plin. 2, 83, 85, § 199.

    Lewis & Short latin dictionary > assulto

  • 11 imago

    ĭmāgo, ĭnis, f. [cf. imitor], an imitation, copy of a thing, an image, likeness (i. e. a picture, statue, mask, an apparition, ghost, phantom; the latter only poet. and in post-Aug. prose; cf.: simulacrum, effigies, statua, sigillum): imago ab imitatione dicta, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.; cf.: imago dicitur quasi imitago, Porphyr. Hor. C. 1, 12, 4.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a representation, likeness (usu. of a person), statue, bust, picture:

    Spartiates Agesilaus neque pictam neque fictam imaginem suam passus est esse... unus Xenophontis libellus in eo rege laudando facile omnes imagines omnium statuasque superavit,

    Cic. Fam. 5, 12, 7:

    Demosthenes, cujus nuper inter imagines tuas ac tuorum imaginem ex aere vidi,

    id. Or. 31, 110:

    Epicuri in poculis et in anulis,

    id. Fin. 5, 1, 3: hominis imaginem gypso e facie ipsa primus omnium expressit ceraque in eam formam gypsi infusa emendare instituit Lysistratus Sicyonius, Plin. 35, 12, 44, § 153:

    Africani,

    Cic. Rep. 6, 10:

    mulieris,

    Quint. 7, 7, 5:

    Antigoni,

    id. 2, 13, 12:

    depictam in tabula sipariove imaginem rei,

    id. 6, 1, 32:

    si in tabula mea aliquis pinxerit velut imaginem,

    Gai. Inst. 2, 78:

    cereae,

    Hor. Epod. 17, 76; id. S. 1, 8, 43:

    ut dignus venias hederis et imagine macra,

    Juv. 7, 29:

    hoc tibi sub nostra breve carmen imagine vivat,

    Mart. 9, 1:

    epistula atque imago me certum fecit,

    i. e. the image on the seal, the signet, Plaut. Ps. 4, 6, 35; 4, 2, 29; 4, 7, 105:

    nunc amici anne inimici sis imago, Alcesime, mihi, sciam,

    i. e. will act like a friend, Plaut. Cas. 3, 1, 1.—
    2.
    A phantom, ghost, apparition:

    infelix simulacrum atque ipsius umbra Creusae Visa mihi ante oculos et nota major imago,

    Verg. A. 2, 773; cf.:

    et nunc magna mei sub terras ibit imago,

    shade, spirit, Verg. A. 4, 654; Plin. Ep. 7, 27, 6; cf. id. ib. 1:

    non vanae redeat sanguis imagini,

    Hor. C. 1, 24, 15:

    (somnus) Vanum nocturnis fallit imaginibus,

    Tib. 3, 4, 56; cf. Hor. C. 3, 27, 40; Suet. Aug. 94; id. Calig. 50:

    te videt in somnis, tua sacra et major imago humana turbat pavidum,

    Juv. 13, 221:

    quid natum totiens falsis Ludis imaginibus?

    phantoms, Verg. A. 1, 408:

    ubique pavor et plurima mortis imago,

    id. ib. 2, 369; cf.:

    repetitaque mortis imago,

    Ov. M. 10, 726:

    lurida mortis imago,

    Petr. 123, v. 257:

    varia pereuntium forma et omni imagine mortium,

    Tac. H. 3, 28:

    caesorum insepultorumque,

    id. A. 1, 62:

    supremorum (i. e. funeris) imago,

    id. H. 4, 45.— Poet.:

    genitiva (with forma),

    natural shape, figure, Ov. M. 3, 331; so,

    rudis et sine imagine tellus (= informis),

    shapeless, id. ib. 1, 87.—
    B.
    In partic., an ancestral image of a distinguished Roman (of one who had been aedile, praetor, or consul; usually made of wax, and placed in the atrium of a Roman house, and carried in funeral processions.—
    (α).
    In plur.: obrepsisti ad honores errore hominum, commendatione fumosarum imaginum, quarum simile habes nihil praeter colorem, of smoky (i. e. old) ancestral images, Cic. Pis. 1, 1; cf. Sen. Ben. 3, 28, 1; Plin. 35, 2, 2, § 6:

    si quid deliquero, nullae sunt imagines, quae me a vobis deprecentur,

    no ancestors of distinction, Cic. Agr. 2, 36, 100; cf.:

    quia imagines non habeo et quia mihi nova nobilitas est,

    Sall. J. 85, 25:

    qui imagines familiae suae consecuti sunt,

    Cic. Agr. 2, 1, 1:

    homo veteris prosapiae ac multarum imaginum,

    Sall. J. 85, 10:

    majorum imagines,

    id. ib. 5, 5; Suet. Vesp. 1:

    multis in familia senatoriis imaginibus,

    id. Aug. 4:

    esto beata, funus atque imagines Ducant triumphales tuum,

    Hor. Epod. 8, 11:

    qui stupet in titulis et imaginibus,

    id. S. 1, 6, 17; Plin. 35, 2, 2, § 6 sqq.; Prop. 2, 13, 19; Suet. Vesp. 19.—
    (β).
    In sing. (rare):

    jus imaginis,

    Cic. Verr. 2, 5, 14, § 36:

    imaginis ornandae causa,

    id. Sest. 8, 19:

    vir honoratissimae imaginis futurus ad posteros,

    Liv. 3, 58, 2:

    clarum hac fore imagine Scaptium,

    would become an aristocrat, id. 3, 72, 4, v. Weissenb. ad loc.:

    Tunc Cotta ne imago Libonis exsequias posterorum comitaretur censuit,

    Tac. A. 2, 32.
    II.
    Transf., a reverberation of sound, an echo (mostly poet.):

    (mellaria facere oportet) potissimum ubi non resonent imagines,

    Varr. R. R. 3, 16, 12:

    concava pulsu Saxa sonant, vocisque offensa resultat imago,

    Verg. G. 4, 50; cf. Sil. 14, 365:

    alternae deceptus imagine vocis: Huc coëamus ait... Coëamus retulit Echo,

    Ov. M. 3, 385:

    cujus recinit jocosa Nomen imago,

    Hor. C. 1, 12, 4; so,

    jocosa Vaticani montis,

    id. ib. 1, 20, 8:

    vaga,

    Val. Fl. 3, 596.
    III.
    Trop.
    A.
    In gen., an image or likeness of a thing formed in the mind, a conception, thought, imagination, idea:

    Scipionis memoriam atque imaginem sibi proponere,

    Cic. Lael. 27, 102:

    magnam partem noctium in imagine tua vigil exigo,

    Plin. Ep. 7, 5, 1:

    Verginium cogito, Verginium video, Verginium jam vanis imaginibus audio,

    id. ib. 2, 1, 12: imagines, quae eidôla nominant, quorum incursione non solum videmus, sed etiam cogitamus, Cic. Fin. 1, 6, 21; cf.:

    imagines extrinsecus in animos nostros per corpus irrumpere,

    id. Ac. 2, 40, 125: plena sunt imaginum omnia, nulla species cogitari potest nisi pulsu imaginum, etc.; id. Div. 2, 67, 137 sq.: unum aliquem te ex barbatis illis, exemplum imperii veteris, imaginem antiquitatis, columen rei publicae diceres intueri, an image of the olden time, id. Sest. 8, 19; cf.:

    expressam imaginem vitae quotidianae videre,

    id. Rosc. Am. 16, 47:

    quidnam illi consules dictatoresve facturi essent, qui proconsularem imaginem tam saevam ac trucem fecerint, i. e. by cruelty in office,

    Liv. 5, 2, 9:

    naturae... urbis et populi,

    Cic. Rep. 2, 39 fin.:

    justitiae,

    Quint. 2, 20, 6:

    virtutis,

    id. 10, 2, 15:

    similitudines ad exprimendas rerum imagines compositae,

    id. 8, 3, 72: illae rerum imagines, quas vocari phantasias indicavimus, id. 10, 7, 15:

    conscripta formantur imagine templa,

    plans, Stat. S. 3, 1, 117:

    scipione determinata prius templi imagine in solo,

    Plin. 28, 2, 4, § 15:

    tua, pater Druse, imago,

    memory, Tac. A. 1, 13:

    magna illic imago tristium laetorumque,

    recollection, id. ib. 2, 53:

    si te nulla movet tantae pietatis imago,

    Verg. A. 6, 405.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet., a figurative representation, similitude, comparison:

    comparabile est, quod in rebus diversis similem aliquam rationem continet. Ejus partes sunt tres: imago, collatio, exemplum. Imago est oratio demonstrans corporum aut naturarum similitudinem, etc.,

    Cic. Inv. 1, 30, 49; cf.:

    imago est formae cum forma cum quadam similitudine collatio,

    Auct. Her. 4, 49, 62; Sen. Ep. 59, 92; Quint. 6, 1, 28; Hor. S. 2, 3, 320; id. Ep. 1, 7, 34.—
    2.
    With the idea predominating of mere imitation, in opp. to what is original or real, a mere form, image, semblance, appearance, shadow:

    consectatur nullam eminentem effigiem virtutis, sed adumbratam imaginem gloriae,

    Cic. Tusc. 3, 2, 3:

    nos veri juris germanaeque justitiae solidam et expressam effigiem nullam tenemus: umbra et imaginibus utimur,

    id. Off. 3, 17, 69; cf.:

    non in umbra et imagine civitatis, etc.,

    id. Rep. 2, 30; and:

    umbram equitis Romani et imaginem videtis,

    id. Rab. Post. 15, 41:

    haec ars tota dicendi, sive artis imago quaedam est et similitudo, habet hanc vim, ut, etc.,

    id. de Or. 2, 87, 356:

    judiciorum,

    only the appearance of courts, id. Sest. 13, 30; cf.:

    imaginem rei publicae nullam reliquissent,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    his quoque imaginibus juris spretis,

    Liv. 41, 8, 10:

    imaginem retinendi largiendive penes nos, vim penes Parthos,

    Tac. A. 15, 14:

    habitu et ore ad exprimendam imaginem honesti exercitus,

    the pretence, id. ib. 16, 32; 6, 27; id. H. 1, 84; 3, 70:

    qui faciem eloquentiae, non imaginem praestaret,

    id. Or. 34:

    nec imagine rerum, sed rebus incendit,

    Quint. 10, 1, 16:

    in falsa rerum imagine detineri,

    id. 10, 5, 17; cf.:

    nullo quippe alio vincis discrimine, quam quod illi (hermae) marmoreum caput est, tua vivit imago,

    Juv. 8, 55.—
    3.
    A representative: non in effigies mutas divinum (Augusti) spiritum transfusum;

    sed imaginem veram, caelesti sanguine ortam, intellegere discrimen, etc.,

    Tac. A. 4, 52.—
    4.
    That which suggests or recalls something by resemblance, a reminder:

    me consolatur recordatio meorum temporum, quorum imaginem video in rebus tuis,

    Cic. Fam. 1, 6, 2:

    a Corbulone petierat, ne quam imaginem servitii Tiridates perferret,

    nothing to suggest slavery, Tac. A. 15, 31; cf.:

    moriar, si praeter te quemquam reliquum habeo, in quo possim imaginem antiquae et vernaculae festivitatis adgnoscere,

    Cic. Fam. 9, 15, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > imago

  • 12 profugus

    prŏfŭgus, a, um, adj. [profugio], that flees or has fled, fugitive (not in Cic. or Cæs.; cf. fugitivus).
    I.
    In gen.:

    profugus domo,

    Liv. 1, 1:

    ex urbe,

    Tac. H. 4, 49:

    ex Peloponneso,

    Liv. 1, 8:

    e proelio,

    Tac. H. 2, 46:

    a proelio,

    Flor. 4, 2:

    ad rebelles,

    Tac. A. 1, 57.—Of animals:

    boves profugae,

    Prop. 5, 1, 4:

    juvenci,

    Val. Fl. 3, 57:

    taurus profugus altaribus,

    Tac. H. 3, 56; cf.

    currus,

    Ov. M. 15, 506.—With gen.:

    Tiridates regni profugus,

    Tac. A. 15, 1:

    bis vinculorum (Hannibalis) profugus,

    escaped from, Plin. 7, 28, 29, § 104.—
    B.
    Transf., fleeing hither and thither, vagabond, roving, wandering, unsettled ( poet.):

    profugi Scythae,

    Hor. C. 1, 35, 9:

    Scythes,

    id. 4, 14, 42; Vulg. Gen. 4, 12.—
    II.
    In partic., that flees from his native country, fugitive, banished, exiled:

    Hannibal patriā profugus,

    Liv. 34, 60:

    Trojani, qui profugi incertis sedibus vagabantur,

    Sall. C. 6, 1:

    fato profugus,

    Verg. A. 1, 2:

    classis,

    Ov. M. 13, 627.—
    B.
    Subst.: prŏ-fŭgus, i, and prŏfŭga, ae, m.
    1.
    A fugitive, banished person, exile ( poet.):

    profugus patriam deseras,

    Plaut. Trin. 3, 2, 75:

    profugo affer opem,

    Ov. P. 2, 9, 6; 3, 6, 40:

    servi alieni profugae,

    App. M. 6, p. 175, 7; cf. Prisc. p. 622 P.—
    2.
    An apostate:

    reus suae religionis aut profugus,

    Min. Fel. 35, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > profugus

  • 13 sanguis

    sanguis, ĭnis (acc. SANGVEM, Inscr. Fratr. Arval. tab. 41, 22; Inscr. Orell. 2270 and 5054; cf. ex-sanguis, acc. -em.— Neutr. collat. form sanguen, ante-class., Enn. ap. Non. 224; id.ap.Cic.Rep. 1, 41, 64; id.ap.Cic. Fin. 5, 11, 31; Cic. de Or. 3, 58, 218; id. ap. Prisc. p. 708 P.; Cato ap. Gell. 3, 7, 19; Att. and Varr. ap. Non. l. l.; Lucr. 1, 837; 1, 860; Petr. 59, 1; Arn. 1, 36), m. [etym. dub.; prob. root sak-, sag-, to drop, flow; cf. Angl.-Sax. sūc-an; Germ. saugen], blood (class. only in the sing.; cf. cruor).
    I.
    Lit.:

    guttam haut habeo sanguinis,

    Plaut. Most. 2, 2, 76: quod sanguen defluxerat, Cato ap. Gell. 3, 7, 19:

    sine sanguine hoc fieri non posse,

    bloodshed, Ter. Eun. 4, 7, 9:

    sanguen creari,

    Lucr. 1, 837:

    nobis venas et sanguen...esse,

    id. 1, 860:

    in quem (ventriculum cordis) sanguis a jecore per venam illam cavam influit: eoque modo ex his partibus sanguis per venas in omne corpus diffunditur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    fluvius Atratus sanguine,

    id. Div. 1, 43, 98:

    flumine sanguinis meum reditum interclu, dendum putaverunt,

    id. Red. ad Quir. 5, 14; id. Red. in Sen. 3, 6:

    nuntiatum est, in foro Subertano sanguinis rivos per totum diem fluxisse,

    Liv. 26, 23, 5:

    cum rivi sanguis flammam orientem restinguere,

    id. 28, 23, 2: pugnatum ingenti caede utrimque, [p. 1627] plurimo sanguine, Liv. 2, 64: haurire sanguinem, to shed (another's) blood:

    ad meum sanguinem hauriendum advolaverunt,

    Cic. Sest. 24, 54:

    tanti sanguinis nostri hauriendi est sitis,

    Liv. 26, 13, 14:

    nisi hauriendum sanguinem laniendaque viscera nostra praebuerimus,

    id. 9, 1, 9:

    relicum sanguinem jubentes haurire,

    id. 22, 51, 7:

    multum sanguinem invicem hausimus,

    Curt. 4, 14, 17:

    multorum sanguinem hauserunt,

    Sen. Ben. 6, 30, 5; Lact. 5, 1, 8: sanguinem dare, to shed (one's own) blood, give (one's) life:

    in beluas strinximus ferrum, hauriendus aut dandus est sanguis,

    Liv. 7, 24, 4:

    dandus invidiae est sanguis,

    id. 3, 54, 4:

    quid super sanguinis, qui dari pro re publicā posset, rogitantes,

    id. 4, 58, 13; Sen. Ira, 1, 2, 2; 3, 18, 2:

    sanguinem mittere,

    to bleed, let blood, Cic. Att. 6, 1, 2; so Cels. 2, 10; 4, 13;

    for which: emittere sanguinem de aure,

    Col. 6, 14, 3:

    sub caudā,

    id. 7, 5, 19; 6, 6, 4; 6, 9, 1:

    demere (e capite),

    Varr. R. R. 2, 1, 23:

    detrahere (ex auriculā),

    Col. 6, 14, 3; Cels. 2, 10, 4; 6, 6, 26:

    ex adversā parte de auriculā sanguinem mittere,

    Col. 7, 10, 2:

    supprimere sanguinem,

    to stanch, stop, Cels. 2, 10;

    for which: cohibere,

    id. 8, 4; Plin. 22, 25, 71, § 147:

    sistere,

    id. 20, 7, 25, § 59; 28, 18, 73, § 239.—
    2.
    Plur. (late Lat.):

    vir sanguinum,

    i. e. bloody, violent, cruel, Vulg. 2 Reg. 16, 7, 8; id. Psa. 5, 6; 25, 9; 54, 23; cf.:

    libera me de sanguinibus,

    i. e. the guilt of shedding blood, id. ib. 50, 15:

    vae civitati sanguinum,

    id. Ezech. 24, 9.—
    B.
    Transf. (class.; esp. freq. in the poets).
    1.
    Blood, i. e. consanguinity, descent, race, stock, family.
    a.
    Abstr.:

    sanguine conjuncti,

    blood-relations, relatives by blood, Cic. Inv. 2, 53, 161; Sall. J. 10, 3:

    alicui materno a sanguine jungi,

    Ov. M. 2, 368:

    alicui sanguine cohaerere,

    Quint. 8, 3, 75:

    progeniem Trojano a sanguine duci,

    Verg. A. 1, 19; cf.:

    genus alto a sanguine Teucri,

    id. ib. 4, 230:

    Semiramio Polydaemona sanguine cretum,

    Ov. M. 5, 85:

    sanguine cretus Sisyphio,

    id. ib. 13, 31:

    nostri quoque sanguinis auctor Juppiter est,

    id. ib. 13, 142:

    nec iis tantum quos sanguine attingit amandus,

    Plin. Ep. 7, 24, 2:

    sanguinem sociare,

    Liv. 4, 4, 6:

    Tiridates sanguinis ejusdem,

    Tac. A. 6, 32.—
    b.
    Concr., a descendant, offspring: o pater, o genitor, o sanguen dis oriundum! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64; and id. ap. Prisc. p. 708 P. (Ann. v. 117 Vahl.); cf.:

    non magis in alienis, quam in proximis ac sanguine ipso suo exerceret,

    Liv. 7, 4, 3:

    in suum sanguinem saevire,

    id. 40, 5, 1:

    Alexandri sanguis et stirps,

    Curt. 10, 6, 10:

    suum sanguinem perditum ire,

    Tac. A. 4, 66; 3, 4:

    ne secus quam suum sanguinem (eum) foveret ac tolleret,

    id. ib. 4, 8; Vell. 1, 10, 5; Val. Max. 5, 9, 4:

    seu deos regesve canit, deorum Sanguinem, etc.,

    Hor. C. 4, 2, 14: clarus Anchisae Venerisque sanguis (i. e. Æneas), id. C. S. 50: regius sanguis (i. e. Europa), id. C. 3, 27, 65: vos, o Pompilius sanguis (i. e. the Pisos), id. A. P. 292:

    non ego, pauperum Sanguis parentum,

    id. C. 2, 20, 6:

    pro sanguine tuo,

    Ov. M. 5, 515:

    sanguis meus,

    Verg. A. 6, 836:

    tuus,

    Tib. 1, 6, 66; Stat. Th. 3, 559.—
    2.
    Of other fluids (rare):

    et viridis nemori sanguis decedit et herbis,

    Manil. 5, 212:

    Baccheus,

    i. e. wine, Stat. Th. 1, 329; cf. Plin. 14, 5, 7, § 58:

    Pallas amat turgentes sanguine baccas,

    Nemes. Ecl. 2, 50.—
    II.
    Trop., vigor, strength, force, spirit, life (class.), Plaut. Bacch. 1, 2, 45:

    amisimus, mi Pomponi, omnem non modo sucum ac sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis,

    Cic. Att. 4, 18, 2 (4, 16, 10); cf.

    Sall. Fragm. Or. Lepidi, § 25: vos o, quibus integer aevi Sanguis, ait, solidaeque suo stant robore vires,

    Verg. A. 2, 639: quae cum de sanguine detraxisset aerarii, had bled the treasury (the figure taken from blood-letting), Cic. Verr. 2, 3, 36, § 83; cf.: cum ex aphaireseôs provinciam curarit, sanguinem miserit, etc., id. Att. 6, 1, 2:

    missus est sanguis invidiae sine dolore,

    id. ib. 1, 16, 11:

    qui ab illo pestifero ac perdito civi jam pridem rei publicae sanguine saginantur,

    id. Sest. 36, 78; cf.:

    illa in agendis causis jam detrita: Jugulum petere et Sanguinem mittere...nec offendunt tamen,

    Quint. 8, 6, 51.—Of vigor, force of style:

    sucus ille et sanguis incorruptus usque ad hanc aetatem oratorum fuit, in quā naturalis inesset, non fucatus nitor,

    Cic. Brut. 9, 36: orationis subtilitas etsi non plurimi sanguinis est, etc., id. Or. 23, 76:

    sanguine et viribus niteat,

    Quint. 8, 3, 6; so (with vires) id. 10, 2, 12:

    Calvus metuens, ne vitiosum colligeret, etiam verum sanguinem deperdebat,

    Cic. Brut. 82, 283:

    dicta plena sanguinis,

    Quint. 11, 1, 34:

    sanguinem ipsum ac medullam verborum ejus eruere atque introspicere penitus,

    Gell. 18, 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > sanguis

См. также в других словарях:

  • Tiridates — ist ein iranischer (genauer parthischer) Name mit der Bedeutung Von Tir gegeben. Die Form Tiridates ist dabei eine Lateinisierung der ursprünglicher Form Trdat. Tir war ein armeno parthischer Gott der Literatur, der Wissenschaften und Künste. Er… …   Deutsch Wikipedia

  • Tiridates — may refer to:;Parthia * Tiridates I of Parthia (d. 211 BC), brother of Arsaces I * Tiridates II of Parthia, ruled c. 30–26 BC * Tiridates III of Parthia ruled c. 35 36 AD;Armenia * Tiridates I of Armenia, ruled c. 56 59 and 62 72 * Tiridates II… …   Wikipedia

  • Tiridates II. — Tiridates II. war ein parthischer Usurpator, der um 30 v. Chr. bis 25 v. Chr. Teile des Reiches beherrschte. Er schaffte es, den regierenden König Phraates IV. in die Flucht zu schlagen, doch wurde Tiridates II. von Phraates IV. schließlich… …   Deutsch Wikipedia

  • Tiridātes — (Tirdat). I. Könige von Armenien: 1) T. I., Bruder des Partherkönigs Vologeses, regierte 55–66 n. Chr. mit Unterbrechung, s. Armenien S. 727. 2) T. II., Sohn der Sanatrukes, regierte seit 218 n. Chr., s. ebd. 3) T. III., Sohn des Chosroes,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Tiridates — Tiridates, ein armenischer König, dessen Bekehrungsgeschichte fabelhaft ist, und theilweise bei S. Gregorius31 erzählt ist, genießt keine Verehrung …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Tirídates — (Tiridátēs) ► Nombre de varios reyes de los partos y de armenios …   Enciclopedia Universal

  • Tiridates II — ▪ king of Parthia flourished 1st century BC       Arsacid prince of the Parthian Empire who revolted against King Phraates IV and drove him into exile (32 BC) among the Scythians. The next year Phraates returned, and Tiridates fled to Syria,… …   Universalium

  • TIRIDATES — I. TIRIDATES Armeniae Rex. Horat. l. 1. Carm. Od. 26. v. 5. Quid Tiridaten terreat, unice Securus. Meminit quoque Tiridatis Armeniae regis, eiusdemque in urbem Rom. introitûs Tranquillus in Neron. c. 3. Item nomen magi cuiusdam apud Plin. l. 30.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Tiridates I. — Die Existenz eines parthischen Königs mit den Namen Tiridates (I.) ist umstritten. Er wird bei einigen klassischen Autoren (Junianus Justinus, Arrian) erwähnt, doch besteht die Möglichkeit, dass es sich bei den mit seiner Person verbundenen Taten …   Deutsch Wikipedia

  • Tiridates III de Armenia — Bautismo de Tiridates III por san Gregorio el Iluminador. Tiridates III (o IV) o San Tiridates (también Tirídates) fue rey de Armenia del 287 al 330, llamado el Grande …   Wikipedia Español

  • Tiridates III of Parthia — ruled the Parthian Empire briefly in 35–36. He was the grandson of Phraates IV. He was sent to Rome as a hostage and was educated there.In about 36, when the Parthian nobility rebelled against Artabanus II, they applied to the Roman emperor… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»