-
1 Tertullian
-
2 Tertullian
[tɜː'tʌlɪǝn]N Tertuliano -
3 Tertullian
s.Tertuliano. -
4 tertuliano
m.Tertullian, Quintus Septimius Florens Tertullianus.* * *► nombre masculino,nombre femenino1 person who participates in a gathering* * *SM Tertullian* * ** * ** * *tertuliano -namasculine, feminine* * *
tertuliano◊ -na sustantivo masculino, femenino
participant in a tertulia
tertuliano,-a sustantivo masculino y femenino member of a social gathering
' tertuliano' also found in these entries:
Spanish:
tertuliana
* * *tertuliano, -a nm,f[en reunión] = participant in a “tertulia”; [en la radio, TV] participant [in a talk show]* * * -
5 Tertullianus
Tertulliānus, ī, m., I) Q. Septimius Florens Tertullianus, aus Karthago, berühmter Kirchenvater am Ende des 2. und am Anfang des 3. Jahrhunderts n. Chr., Lact. 6, 1, 23 u. 5, 4, 3. Isid. orig. 8, 5, 60. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 373. – Dav. Tertulliānistae, ārum, m., die Anhänger des Tertullian, Isid. orig. 8, 5, 60. – II) ein berühmter Jurist zur Zeit des Sept. Severus, Ulp. dig. 29, 2, 30. § 6 u.a. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 372, 6.
-
6 ἀντ-ήλιος
ἀντ-ήλιος ( ἥλιος), eigtl. ion., aber von Phryn. für besser attisch erkl. als ἀνϑήλιος, welches erst bei Sp. gebräuchlich ist, 1) der Sonne gegenüber liegend, gegen Morgen, ἀγκῶνες Soph. Ai. 792; – der Sonne ausgesetzt, δαίμονες Aesch. Ag. 505, Götterbilder, die vor der Hausthür im Freien standen; bei Tertullian: ostiorum praesides. – 2) der Sonne gleich, πρόσωπον Eur. Ion. 1550. – 3) ἀντήλια = παρήλια, Nebensonnen, B. A. 411; Plut. plac. phil. 3, 6 ἀνϑήλιοι.
-
7 Tertullianus
Tertulliānus, ī, m., I) Q. Septimius Florens Tertullianus, aus Karthago, berühmter Kirchenvater am Ende des 2. und am Anfang des 3. Jahrhunderts n. Chr., Lact. 6, 1, 23 u. 5, 4, 3. Isid. orig. 8, 5, 60. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 373. – Dav. Tertulliānistae, ārum, m., die Anhänger des Tertullian, Isid. orig. 8, 5, 60. – II) ein berühmter Jurist zur Zeit des Sept. Severus, Ulp. dig. 29, 2, 30. § 6 u.a. Vgl. W. Teuffel Gesch. der röm. Liter.6 § 372, 6.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tertullianus
-
8 obligamentum
band (for head); E:obligation? (as used in Tertullian) -
9 tertullianus
Tertullian; (c. 200, first Latin Christian writer) -
10 Credo quia absurdum
• I believe it because it is absurd. (contrary to reason) (Tertullian) -
11 апология
(защитительная или оправдательная речь или сочинение, гл. обр. в пользу христ-ва) apologia, apology"Апология христианства", составленная Тертуллианом — Tertullian's Apology for Christianity, лат. Apologeticum
-
12 Тертуллиан, Квинт Септимий Флоренс
(ок. 160-220; христ. апологет, представитель латиноязычной патристики) Tertullian; ( полностью) Quintus Septimus Florens TertullianusРусско-английский словарь религиозной лексики > Тертуллиан, Квинт Септимий Флоренс
-
13 Apologeticus
Ăpŏlŏgētĭcus, i, m., = apologêtikos (suitable for defence; sc. liber), Apology, the title of a treatise by Tertullian in defence of Christianity. -
14 dimico
dī-mĭco, āvi (e. g. dimicavere, Vell. 2, 85, 1;I.dimicaverant,
Caes. B. C. 2, 4, 3;dimicassent,
Vell. 2, 85, 5 al.;dimicuisse,
Ov. Am. 2, 7, 2; 2, 13, 28), ātum, 1, v. n., lit., to brandish one's weapons against the enemy, i. e. to fight, struggle, contend (freq. and class.).Lit.:b.manum conserere atque armis dimicare,
Caes. B. C. 1, 20, 4:armis cum aliquo,
Nep. Milt. 1, 2:ferro pro patria,
Liv. 1, 24:acie cum aliquo,
id. 2, 49 fin.;for which: in acie,
Caes. B. G. 7, 64, 2:proelio,
id. ib. 5, 16, 2;6, 31, 1 al.: equitatu,
Nep. Eum. 3 fin.:adversus aliquem,
Nep. Milt. 4 fin.:pro legibus, pro libertate, pro patria,
Cic. Tusc. 4, 19 et saep.:tuto dimicare,
Caes. B. G. 3, 24, 2; so absol., id. ib. 2, 21, 5; 3, 17 fin. et saep.— Pass. impers.:ancipiti proelio dimicatur,
Caes. B. C. 3, 63, 3; so,proelio,
id. ib. 1, 41, 3; 3, 72, 3 al.;and without proelio,
id. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 3, 85, 3; Cic. Off. 1, 12, 38; cf.:in mortem dimicabatur,
Vell. 2, 85, 4 al. —In partic. of gladiatorial combats, Suet. Caes. 26; 39; id. Calig. 27; 30; Plin. 8, 7, 7, § 18 al.—With an abstr. subject:II.leonum feritas inter se non dimicat,
Plin. H. N. 7 prooem. § 5.Transf. beyond the milit. sphere, to struggle, to strive, to contend: omni ratione erit dimicandum, ut, etc., Cic. Div. ap. Caecil. 22, 72:b.dimicantes competitores,
Liv. 6, 41:de sua potentia periculo civitatis,
Cic. Att. 7, 3; esp. with the accessory idea of risk, hazard: reos, de capite, de fama, de civitate, de fortunis, de liberis dimicantes (for which, shortly before: qui auderent se et salutem suam in discrimen offerre), Cic. Sest. 1: de honore et gloria (for which, shortly before: de vita, de gloria in discrimen vocantur), id. Off. 1, 24, 83:de vita gloriae causa,
id. Arch. 10, 23; cf.:de vita,
id. ib. 11 fin.; Liv. 24, 26: de omnibus fortunis reip., Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12 D.:de fama,
Nep. Timoth. 4, 3:de liberis,
Liv. 3, 44 fin.; and:de repulsa,
i. e. at the risk of one, id. 6, 40; cf. also without de:ut in singulas horas capite dimices tuo,
Liv. 2, 12 (in Cic. Fin. 2, 17, 56, the reading is dubious, v. Madv. ad h. l.).—In Tertullian, borrowed from the lang. of gladiators (v. supra, no. I.):ad hanc jam lineam dimicabit nostra congressio,
Tert. Pudic. 6; id. adv. Marc. 1, 7. -
15 erogo
ē-rŏgo, āvi, ātum, 1, v. a.I.Orig., a pub. law t. t., to expend, pay out money from the public treasury, after asking the consent of the people:B.pecunias ex aerario,
Cic. Vat. 12; cf. id. Verr. 2, 3, 71; 2, 5, 19; id. Q. Fr. 1, 2, 4, § 14; Liv. 22, 23; 33, 47 al.; cf.:pecuniam in classem,
Cic. Fl. 13:in aes alienum,
id. Att. 6, 1, 21:unde in eos sumptus, pecunia erogaretur,
Liv. 1, 20; Vulg. Marc. 5, 26.—Transf. beyond the pub. law sphere, to pay, pay out, disburse, expend (cf.:C.pendo, expendo, perpendo, pondero, solvo, luo): Tironem Curio commendes, ut ei, si quid opus erit, in sumptum eroget,
Cic. Att. 8, 5 fin.:aliquid in pretium servi,
Dig. 25, 2, 36 fin.:bona sua in fraudem futurae actionis,
to squander, ib. 17, 2, 68:grandem pecuniam in Tigellinum,
to bequeath, Tac. A. 16, 17; cf.:in Tiridatem erogavit,
Suet. Ner. 30:odores, unguenta ad funus,
Dig. 15, 3, 7:nihil de bonis,
ib. 24, 1, 5 fin.; cf.:aliquid ex bonis,
ib. 26, 7, 12:aliquid pro introitu,
ib. 32, 1, 102 fin. et saep.—Trop., in Tertullian: aliquem, to expose to death, to destroy, kill:II.tot innocentes,
Tert. Apol. 44; id. Spect. 12; id. Praescript. 2.— -
16 Gnostici
Gnostĭci, ōrum, m., = Gnôstikoi, the Gnostics, a religious sect in the first centuries of the Christian era, Aug. de Haeres. 6. So a work of Tertullian is entitled: adversus Gnosticos. -
17 haereticus
haerĕtĭcus, a, um, adj., = hairetikos, of or belonging to heretical religious doctrines, heretical (eccl. Lat.).I.Adj.:II.commissatio,
Tert. adv. Haer. 41: nigredo, Arat. Act. Apost. 1, 611.— Adv.: haerĕtĭce, heretically, Cassiod. Hist. Eccl. 5, 36.—Subst.: haerĕtĭcus, i, m., a heretic, Tert. adv. Hermog. 27; id. de Bapt. 115; so the title of Tertullian's work: de Praescriptione adversus haereticos. -
18 Hister
1.Hister, tri (less correctly Ister), m., = Istros, the lower part of the Danube (the upper part, Danubius).I.Prop.A.In gen.:B.Ponticum simul et Hadriaticum mare et Histrum amnem et Alpes conspici posse,
Liv. 40, 21:turbidus et torquens flaventes Hister arenas,
Verg. G. 3, 350:stat vetus urbs, ripae vicina binominis Histri,
Ov. P. 1, 8, 11.—Esp.: Histro fallacior, an epithet applied by Tertullian to Marcion; because the river, on account of its strong eddies and many mouths, was dangerous to the navigator, Tert. adv. Marc. 1, 1.—II.Meton., one who dwells on the Danube:2.collo triumphati proculcat Honorius Histri,
Claud. VI. Cons. Honor. 648:aut tibi captivo famulus mittetur ab Histro,
Mart. 7, 79, 11.hister, v. histrio init. -
19 hister
1.Hister, tri (less correctly Ister), m., = Istros, the lower part of the Danube (the upper part, Danubius).I.Prop.A.In gen.:B.Ponticum simul et Hadriaticum mare et Histrum amnem et Alpes conspici posse,
Liv. 40, 21:turbidus et torquens flaventes Hister arenas,
Verg. G. 3, 350:stat vetus urbs, ripae vicina binominis Histri,
Ov. P. 1, 8, 11.—Esp.: Histro fallacior, an epithet applied by Tertullian to Marcion; because the river, on account of its strong eddies and many mouths, was dangerous to the navigator, Tert. adv. Marc. 1, 1.—II.Meton., one who dwells on the Danube:2.collo triumphati proculcat Honorius Histri,
Claud. VI. Cons. Honor. 648:aut tibi captivo famulus mittetur ab Histro,
Mart. 7, 79, 11.hister, v. histrio init. -
20 persecutio
I.Lit.:II.bestiae,
Dig. 41, 1, 44; so ib. 41, 1, 4; App. M. 4, p. 155, 1:pluviis persecutionem passi,
Vulg. Sap. 16, 16; 11, 21.—Transf.A. B.A persecution, esp. of Christians, Tert. Spect. 27:C.De Fuga in Persecutione,
the title of a treatise by Tertullian, Vulg. Matt. 5, 10 et saep.—
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Tertullian — • Ecclesiastical writer in the second and third centuries Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Tertullian Tertullian † … Catholic encyclopedia
Tertullian — Tertullian, eigentlich Quintus Septimius Florens Tertullianus, frühchristlicher Apologet und ältester lateinischer Kirchenschriftsteller, * Karthago um 160, ✝ ebenda 222 (?). Mit der Stoa vertraut und juristisch geschult, setzte er sich nach… … Universal-Lexikon
Tertullian — Tertulliān, Quintus Septimius Florens, ältester lat. Kirchenvater, geb. um die Mitte des 2. Jahrh. zu Karthago, zunächst Rechtsgelehrter und Sachwalter, erst um 185 Christ, gest. nach 220 als Presbyter zu Karthago; als Schriftsteller der Schöpfer … Kleines Konversations-Lexikon
Tertullian — Tertullian, Quintus Septimius Florens, der Zeit nach der erste lat. Kirchenschriftsteller, geb. um 160 zu Karthago, Sohn eines röm. Officiers, erwarb sich vielseitige Bildung, wurde ein berühmter Rechtsgelehrter, heirathete u. führte das Leben… … Herders Conversations-Lexikon
Tertullian — [tər tul′ē ən, tərtul′yen] (L. name Quintus Septimius Florens Tertullianus) A.D. 160? 230?; Rom. church father, born in Carthage … English World dictionary
Tertullian — A woodcut illustration depicting Tertullian Quintus Septimius Florens Tertullianus, anglicised as Tertullian (c. 160 – c. 220 AD),[1] was a prolific early Christian author from Carthage in the Roman province of Africa.[2] He is the fir … Wikipedia
Tertullian — Tertullians Apologeticum (Codex Balliolensis) Quintus Septimius Florens Tertullianus oder kurz Tertullian (* um 150; † um 230) war ein früher christlicher Schriftsteller. Er hieß eigentlich Quintus Septimius Florens. Inhaltsverzeichnis … Deutsch Wikipedia
Tertullian — /teuhr tul ee euhn, tul yeuhn/, n. (Quintus Septimius Florens Tertullianus) A.D. c160 c230, Carthaginian theologian. * * * born с 155/160, Carthage died after 220, Carthage Early Christian theologian and moralist. Educated in Carthage, he became… … Universalium
Tertullian — (c. 3rd century) Early Church Father. Tertullian was the author of the first anti Jewish polemic in Latin, Adversus Judaeos, dated around 200. Like many theologians after him, he maintained that the one true issue was whether the Messiah had… … Who’s Who in Jewish History after the period of the Old Testament
Tertullian, Quintus Septimius Florens — (c. 160 c. 220 ce) A brilliant North African lawyer and theologian, Tertullian was the first to write theology in Latin. Thanks to his original formulations of doctrine and ruthless argument he became one of the most influential theologians of… … Christian Philosophy
Tertullian, Quintus Septimus — (c. 160–c. 225) Theologian. Tertullian grew up as a pagan in Carthage, North Africa. He was converted to Christianity and he eventually joined the Montanist sect, but little is known of the details of his life. He is known for his… … Who’s Who in Christianity