Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Terni

  • 1 ternī

        ternī ae, a, adj. num distr.    [ter], three each: Terni ter cyathi, H.: ut in iugera singula ternis medimnis decidere liceret: cum singulas (navīs) binae ac ternae naves circumsteterant, Cs.— Three, triple (poet. for tres): terni vagantur Ductores, V.: dare milia terna macello, H.: saecula, Tb.

    Latin-English dictionary > ternī

  • 2 terni

    terni, ae, a, num. distr. adj. [ter].
    I.
    Lit., three each:

    ea partes habet novem discretas, ter ternas,

    Varr. R. R. 2, 1, 12; so,

    terni ter cyathi,

    Hor. C. 3, 19, 14:

    ut in jugera singula ternis medimnis decidere liceret,

    Cic. Verr. 2, 3, 48, § 114; so id. Balb. 21, 48; Caes. B. G. 3, 15 al.:

    ternae sunt utriusque partes,

    Cic. Or. 60, 201:

    muneraque in naves ternos optare juvencos,

    Verg. A. 5, 247:

    ternūm pedum longitudo,

    Plin. 11, 29, 35, § 103:

    ternūm digitorum,

    id. 20, 17, 73, § 190:

    cubitorum,

    id. 25, 6, 30, § 66; also,

    intervallo ternorum pedum,

    id. 16, 36, 67, § 173:

    pariunt terna ova,

    Col. 8, 14, 5.—In sing.:

    terno consurgunt ordine remi,

    Verg. A. 5, 120:

    te Gratia terna afflavit,

    i. e. the three Graces, Claud. Laud. Seren. 88.—
    II.
    Transf., for tres, three:

    quid ternas (litteras)?

    Plaut. Merc. 2, 2, 33:

    tres equitum numero turmae ternique vagantur Ductores,

    Verg. A. 5, 560:

    saecula,

    Tib. 4, 1, 112:

    terna guttura monstri,

    Ov. M. 10, 22:

    immane est vitium, dare milia terna macello,

    Hor. S. 2, 4, 76:

    ter terna, quae sunt novem,

    Macr. Somn. Scip. 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > terni

  • 3 ternideni

    terni-dēni, ae, a, num. distr. adj., thirteen each:

    ternadena ova subicito aestate totā,

    Plin. 18, 26, 62, § 231.

    Lewis & Short latin dictionary > ternideni

  • 4 ter

        ter adv. num.    [cf. Gr. τρίσ, tres], three times, thrice: in anno: is de se ter sortibus consultum dicebat, Cs.: ter aevo functus senex, H.—With numerals: ter quattuor corpora, Enn. ap. C.: Terni ter cyathi, H.: ter centum regnabitur annos, V.: ter denas vaccas Accipit, O.— Thrice, repeatedly, again and again: Ter sese attollens, V.: Ter si resurgat murus aëneus, ter pereat meis Excisus Argivis, H.—In phrases with bis or quater, of indefinite repetition, two or three times, thrice or four times, often: bis terque: Terque quaterque, V.—With adjj., thrice, very, exceedingly: Felices ter et amplius, quos, etc., H.: o terque quaterque beati! V.: qui ter amplum Geryonen Compescit, trebly vast, H.
    * * *
    three times; on three occasions

    Latin-English dictionary > ter

  • 5 tres

    -es -ia, tertius -a -um, terni -ae -a, ter NUM

    Latin-English dictionary > tres

  • 6 adtribuo

    at-trĭbŭo ( adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    pueros attribue ei, quot et quos videbitur,

    Cic. Att. 12, 30:

    video, cui Apulia sit attributa,

    assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6:

    insulae Rhodiis attributae,

    annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11:

    Camunni finitimis adtributi municipiis,

    Plin. 3, 20, 24, § 134:

    equos gladiatoribus,

    Caes. B. C. 1, 14:

    quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat,

    Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12:

    aliquem,

    ib. Deut. 29, 26.—Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures:

    bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit,

    Suet. Tit. 8 al. —Hence of appropriations from the exchequer:

    pecuniam alicui,

    Cic. Phil. 14, 14, 16:

    ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere,

    id. ib. 14, 14 fin.;

    so Liv 40, 51.—Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur,

    Cic. Att. 13, 2, 1.—Hence also aliquem, to assign, make over to any one:

    attributos quod appellas, valde probo,

    i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.—
    B.
    Trop.:

    timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit,

    Cic. Rosc. Am. 4:

    Suus cuique attributus est error,

    Cat. 22, 20:

    si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur,

    i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100:

    curam alicujus rei adtribuere,

    Liv. 26, 49.—
    II.
    Esp.
    A.
    To join in addition, to add:

    non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram,

    Cic. Tusc. 3, 30, 73.—
    B.
    Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo):

    si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris,

    Cic. Sen. 1, 3:

    Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues,

    id. de Or. 2, 3, 14:

    bonos exitus dis immortalibus,

    id. N. D. 3, 37, 89:

    aliis causam calamitatis,

    id. Verr. 2, 5, 41.—
    C.
    T. t., to lay as a tax or tribute:

    his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur,

    Liv. 39, 44.—Hence, attrĭbūtus ( adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    A.
    (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.—
    B.
    In gram. lang., a predicate, attribute:

    Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum,

    Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > adtribuo

  • 7 adtributus

    at-trĭbŭo ( adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    pueros attribue ei, quot et quos videbitur,

    Cic. Att. 12, 30:

    video, cui Apulia sit attributa,

    assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6:

    insulae Rhodiis attributae,

    annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11:

    Camunni finitimis adtributi municipiis,

    Plin. 3, 20, 24, § 134:

    equos gladiatoribus,

    Caes. B. C. 1, 14:

    quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat,

    Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12:

    aliquem,

    ib. Deut. 29, 26.—Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures:

    bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit,

    Suet. Tit. 8 al. —Hence of appropriations from the exchequer:

    pecuniam alicui,

    Cic. Phil. 14, 14, 16:

    ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere,

    id. ib. 14, 14 fin.;

    so Liv 40, 51.—Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur,

    Cic. Att. 13, 2, 1.—Hence also aliquem, to assign, make over to any one:

    attributos quod appellas, valde probo,

    i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.—
    B.
    Trop.:

    timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit,

    Cic. Rosc. Am. 4:

    Suus cuique attributus est error,

    Cat. 22, 20:

    si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur,

    i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100:

    curam alicujus rei adtribuere,

    Liv. 26, 49.—
    II.
    Esp.
    A.
    To join in addition, to add:

    non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram,

    Cic. Tusc. 3, 30, 73.—
    B.
    Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo):

    si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris,

    Cic. Sen. 1, 3:

    Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues,

    id. de Or. 2, 3, 14:

    bonos exitus dis immortalibus,

    id. N. D. 3, 37, 89:

    aliis causam calamitatis,

    id. Verr. 2, 5, 41.—
    C.
    T. t., to lay as a tax or tribute:

    his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur,

    Liv. 39, 44.—Hence, attrĭbūtus ( adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    A.
    (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.—
    B.
    In gram. lang., a predicate, attribute:

    Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum,

    Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > adtributus

  • 8 as

    as, assis, m. (nom. assis, Don. ad Ter. Phorm. 1, 1, 9, and Schol. ad Pers. 2, 59; old form assārĭus, ii, m.; and in the gen. plur. assariūm, Varr. L. L. 8, § 71 Müll.; Charis. p. 58 P.) [heis, Dor. ais, Tarent. as, Hinter].
    I.
    In gen., unity, a unit; as a standard for different coins, weight, measure, etc. (in Vitr. 3, 1, p. 61 Rode, perfectus numerus, the perfect number, fundamental number), acc. to the duodecimal system, divided into 12 parts, or uncias, with the following particular designations: uncia = 1s./12 duodecima (sc. pars) sextans = 2/12 = 1s./6 sexta quadrans = 3/12 = 1s./4 quarta, also teruncius or triuncis triens = 4/12 = 1s./3 tertia or quincunx = 5s./12 sextans cum quadrante semissis s. semis = 6/12 = 1s./2 dimidia septunx = 7s./12 quadrans cum triente bessis s. bes = 8/12 = 2/3, for beis s. binae partes assis. dodrans = 9/12 = 3s./4 terni quadrantes dextans s. decunx = 10/12 = 5s./6 quini sextantes deunx = 11s./12 undecim unciaeThe uncia was again divided into smaller parts: semuncia = 1/2 uncia = 1/24 assis. duella = 1/3 uncia = 1/36 assis. sicilicus (-um) = 1/4 uncia = 1/48 assis. sextula = 1/6 uncia = 1/72 assis. drachma = 1/8 uncia = 1/96 assis. hemisecla = 1/12 uncia = 1/144 assis. scripulum = 1/24 uncia = 1/288 assis.The multiples of the as received the following designations: dupondius = 2 asses. tripondius s. tressis = 3 asses. (quadressis) = 4 asses. quinquessis = 5 asses. sexis (only in the connection decussissexis in Vitr. 1. c.) = 6 asses. septissis = 7 asses. octussis = 8 asses. nonussis (novissis?) = 9 asses. decussis = 10 asses. bicessis = 20 asses. tricessis = 30 asses, and so on to centussis = 100 asses. (Cf. Varr. L. L. 5, § 169 sq. Müll.)
    II.
    Esp.
    A.
    1.. As a copper coin, the as was, acc. to the ancient custom of weighing money, originally a pound (asses librales or aes grave), of the value of about 8 8 d. /89, or 16 2/3 cents, and was uncoined (aes rude) until Servius Tullius stamped it with the figures of animals (hence pecunia, from pecus); cf. Varr. R. R. 2, 1, 9; Plin. 33, 3, 13, § 42 sqq. In the first Punic war, on account of the scarcity of money, the as was reduced to a sixth part of its original weight, i. e. two ounces; hence asses sextantarii (of the value of about 1 103 d. /297, or 2.8 cents), and the state gained five sixths. In the second Punic war, and the dictatorship of Fabius, the as was again reduced one half, to one ounce; hence asses unciales, about equal to 200 d. /297, or 1.4 cents. Finally, the Lex Papiria (A.U.C. 563, B.C. 191) reduced the as to half an ounce; hence asses semiunciales = 100 d. /297, or 7.9 1/3 mills, which continued as a standard even under the emperors. In all these reductions, however, the names of coins remained, independent of the weight of the as: uncia, sextans, quadrans, etc.; cf. Grotef. Gr. II. p. 253 sq.—From the small value of the as after the last reduction, the following phrases arose: quod non opus est, asse carum est, Cato ap. Sen. Ep. 94:

    Quod (sc. pondus auri) si comminuas, vilem redigatur ad assem,

    Hor. S. 1, 1, 43:

    viatica ad assem Perdiderat,

    to the last farthing, id. Ep. 2, 2, 27:

    ad assem impendium reddere,

    Plin. Ep. 1, 15:

    rumores Omnes unius aestimemus assis,

    Cat. 5, 3:

    Non assis facis?

    id. 42, 13.—Hence,
    2.
    The proverbs,
    a.
    Assem habeas, assem valeas, your worth is estimated by your possessions, Petr. 77, 6:

    crumena plena assium,

    Gell. 20, 1.—
    b.
    Assem elephanto dare, to give something (as a petition, and the like) with trembling to a superior (a metaphor derived from trained elephants, which, after playing their parts, were accustomed to take pay for themselves, which was given them with fear by the multitude; cf. Plin. 8, 5, 5, § 14), Augustus ap. Quint. 6, 3, 59, and Macr. S. 2, 4; Varr. ap. Non. p. 531, 10 sq.—
    B.
    In inheritances and other money matters, where a division was made, the as, with its parts, was used to designate the portions. Thus haeres ex asse, sole heir; haeres ex semisse, he who receives one half of the inheritance; haeres ex dodrante, he who receives three fourths; and so, haeres ex besse, triente, quadrante, sextante, etc.;

    ex semiunciā, ex sextulā, ex duabus sextulis, etc.,

    Dig. 28, 5, 50; 34, 9, 2; Suet. Caes. 83; Cic. Caecin. 6 et saep.:

    Nerva constituit, ut tu ex triente socius esses, ego ex besse,

    Dig. 17, 2, 76:

    bessem fundi emere ab aliquo,

    ib. 26, 21, 2, § 39:

    quadrans et semissis fundi,

    ib. 6, 1, 8 al.;

    hence, in assem, in asse, or ex asse,

    in all, entirely, completely, Dig. 36, 45:

    vendere fundum in assem,

    ib. 20, 6, 9; so Col. 3, 3, 8 and 9:

    in asse,

    id. 2, 12, 7:

    sic in asse flunt octo menses et dies decem,

    id. 2, 12, 7:

    ex asse aut ex parte possidere,

    Dig. 2, 8, 15; Sid. Ep. 2, 1; 6, 12; 8, 6 al.—
    C.
    As a measure of extent.
    a.
    An acre, acc. to the same divisions as above, from scripulum to the as, Col. 5, 1, 9 sq.:

    proscindere semissem, iterare assem,

    Plin. 18, 19, 49, § 178.—
    b.
    A foot, Col. 5, 3.—
    D.
    Of weight, a pound, acc. to the same division; cf.

    Fann. Pond. 41: In haec solide sexta face assis eat,

    Ov. Med. Fac. 60.← Mathematicians (v. Vitr. l. c.) called the number 6 perfectus numerus (since 1 + 2 + 3 = 6), and formed, accordingly, the following terminology: 1 = sextans, as a dice-number. unio. 2 = triens.......... binio. 3 = semissis.......... ternio. 4 = bessis (dimoiros)..... quaternio. 5 = quintarius....... quinio. 6 = perfectus numerus.... senio. 7 = ephektos, sex adjecto asse = 6 + 1. 8 = adtertiarius, sex adjectā tertiā = 6 + 2 (epitritos). 9 = sesquialter, sex adjectā dimidiā = 6 + 3 (hêmiolios). 10 = bes alter, sex duabus partibus additis = 6 + 4 (epidimoiros). 11 = adquintarius, sex quinque partibus additis = 6 + 5 (epipentamoiros). 12 = duplio (diplasiôn).

    Lewis & Short latin dictionary > as

  • 9 attribuo

    at-trĭbŭo ( adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    pueros attribue ei, quot et quos videbitur,

    Cic. Att. 12, 30:

    video, cui Apulia sit attributa,

    assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6:

    insulae Rhodiis attributae,

    annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11:

    Camunni finitimis adtributi municipiis,

    Plin. 3, 20, 24, § 134:

    equos gladiatoribus,

    Caes. B. C. 1, 14:

    quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat,

    Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12:

    aliquem,

    ib. Deut. 29, 26.—Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures:

    bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit,

    Suet. Tit. 8 al. —Hence of appropriations from the exchequer:

    pecuniam alicui,

    Cic. Phil. 14, 14, 16:

    ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere,

    id. ib. 14, 14 fin.;

    so Liv 40, 51.—Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur,

    Cic. Att. 13, 2, 1.—Hence also aliquem, to assign, make over to any one:

    attributos quod appellas, valde probo,

    i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.—
    B.
    Trop.:

    timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit,

    Cic. Rosc. Am. 4:

    Suus cuique attributus est error,

    Cat. 22, 20:

    si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur,

    i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100:

    curam alicujus rei adtribuere,

    Liv. 26, 49.—
    II.
    Esp.
    A.
    To join in addition, to add:

    non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram,

    Cic. Tusc. 3, 30, 73.—
    B.
    Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo):

    si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris,

    Cic. Sen. 1, 3:

    Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues,

    id. de Or. 2, 3, 14:

    bonos exitus dis immortalibus,

    id. N. D. 3, 37, 89:

    aliis causam calamitatis,

    id. Verr. 2, 5, 41.—
    C.
    T. t., to lay as a tax or tribute:

    his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur,

    Liv. 39, 44.—Hence, attrĭbūtus ( adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    A.
    (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.—
    B.
    In gram. lang., a predicate, attribute:

    Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum,

    Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > attribuo

  • 10 attributum

    at-trĭbŭo ( adt-, Weissenb., Jan; att-, B. and K., L. Müller), ŭi, ūtum, 3, v. a., to associate, add or join to, to annex, assign, bestow, give (class., but rare in the poets; syn.: tribuo, assigno, do, ascribo, addico).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    pueros attribue ei, quot et quos videbitur,

    Cic. Att. 12, 30:

    video, cui Apulia sit attributa,

    assigned as a province, id. Cat. 2, 3, 6:

    insulae Rhodiis attributae,

    annexed, subjected, id. ad Q. Fr. 1, 1, 11:

    Camunni finitimis adtributi municipiis,

    Plin. 3, 20, 24, § 134:

    equos gladiatoribus,

    Caes. B. C. 1, 14:

    quae (juventus) praesidio ejus loci adtributa erat,

    Liv. 24, 21: pontifici sacra omnia. id. 1, 20: possessionem, Vulg. Num. 36, 12:

    aliquem,

    ib. Deut. 29, 26.—Of the assigning of state domains or other possessions belonging to the public treasures:

    bona oppressorum in Vesvio restitutioni afflictarum civitatium attribuit,

    Suet. Tit. 8 al. —Hence of appropriations from the exchequer:

    pecuniam alicui,

    Cic. Phil. 14, 14, 16:

    ad aliquam rem pecuniam dare, attribuere, solvere,

    id. ib. 14, 14 fin.;

    so Liv 40, 51.—Also of private assignments: Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, quantum debetur,

    Cic. Att. 13, 2, 1.—Hence also aliquem, to assign, make over to any one:

    attributos quod appellas, valde probo,

    i. e. my debtors, to whom I have referred you, Cic. Att. 13, 22.—
    B.
    Trop.:

    timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit,

    Cic. Rosc. Am. 4:

    Suus cuique attributus est error,

    Cat. 22, 20:

    si alicui rei hujus modi, legi, loco, urbi, monumento oratio attribuetur,

    i. e. if these are represented as speaking, Cic. Inv 1, 52, 100:

    curam alicujus rei adtribuere,

    Liv. 26, 49.—
    II.
    Esp.
    A.
    To join in addition, to add:

    non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram,

    Cic. Tusc. 3, 30, 73.—
    B.
    Aliquid alicui, to attribute or impute to one, to charge with, ascribe to (cf. ascribo):

    si eruditius videbitur disputare, attribuito Graecis litteris,

    Cic. Sen. 1, 3:

    Hoc tu si cupidius factum existimas, Caesari attribues,

    id. de Or. 2, 3, 14:

    bonos exitus dis immortalibus,

    id. N. D. 3, 37, 89:

    aliis causam calamitatis,

    id. Verr. 2, 5, 41.—
    C.
    T. t., to lay as a tax or tribute:

    his rebus omnibus terni in milia aeris adtribuerentur,

    Liv. 39, 44.—Hence, attrĭbūtus ( adt-), a, um, P. a., lit. that is ascribed or attributed to a thing; hence, subst.: attrĭbūtum, i, n.
    A.
    (Acc. to I.) Money assigned from the public treasury, Varr. L. L. 5, § 181 Müll.—
    B.
    In gram. lang., a predicate, attribute:

    Omnes res confirmantur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum,

    Cic. Inv. 1, 24, 34; 1, 25, 36 sqq.; Gell. 4, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > attributum

  • 11 centena

    centēni, ae, a (among the poets and in post-class. prose also in sing.; cf.: bini, terni, etc.; gen. plur. centenūm, like binūm, etc., Plin. 7, 49, 50, § 163 sq. al.), num. distrib. [centum], a hundred each, a hundred:

    illos centeni quemque sequuntur juvenes,

    Verg. A. 9, 162:

    centum bracchia Centenaeque manus,

    id. ib. 10, 566:

    centenos sestertios militibus est pollicitus,

    Hirt. B. Alex. 48:

    centena sestertia,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    vicies centena milia passuum, etc.,

    Caes. B. G. 5, 13.—In sing., Verg. A. 10, 207; Mart. 8, 45; Stat. S. 4, 4, 43; Pers. 5, 6.—
    II.
    Subst.: centēna, ae, f. (sc. dignitas). = centurionatus, a dignity in the imperial court, Cod. Th. 10, 7, 1 al.—
    B.
    centēnum, i, n., a kind of grain, = secale (because it bears a hundredfold), Edict. Diocl. p. 27; cf. Isid. Orig. 17, 3, 12, and Plin. 18, 16, 40, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > centena

  • 12 centeni

    centēni, ae, a (among the poets and in post-class. prose also in sing.; cf.: bini, terni, etc.; gen. plur. centenūm, like binūm, etc., Plin. 7, 49, 50, § 163 sq. al.), num. distrib. [centum], a hundred each, a hundred:

    illos centeni quemque sequuntur juvenes,

    Verg. A. 9, 162:

    centum bracchia Centenaeque manus,

    id. ib. 10, 566:

    centenos sestertios militibus est pollicitus,

    Hirt. B. Alex. 48:

    centena sestertia,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    vicies centena milia passuum, etc.,

    Caes. B. G. 5, 13.—In sing., Verg. A. 10, 207; Mart. 8, 45; Stat. S. 4, 4, 43; Pers. 5, 6.—
    II.
    Subst.: centēna, ae, f. (sc. dignitas). = centurionatus, a dignity in the imperial court, Cod. Th. 10, 7, 1 al.—
    B.
    centēnum, i, n., a kind of grain, = secale (because it bears a hundredfold), Edict. Diocl. p. 27; cf. Isid. Orig. 17, 3, 12, and Plin. 18, 16, 40, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > centeni

  • 13 centenum

    centēni, ae, a (among the poets and in post-class. prose also in sing.; cf.: bini, terni, etc.; gen. plur. centenūm, like binūm, etc., Plin. 7, 49, 50, § 163 sq. al.), num. distrib. [centum], a hundred each, a hundred:

    illos centeni quemque sequuntur juvenes,

    Verg. A. 9, 162:

    centum bracchia Centenaeque manus,

    id. ib. 10, 566:

    centenos sestertios militibus est pollicitus,

    Hirt. B. Alex. 48:

    centena sestertia,

    Cic. Par. 6, 3, 49:

    vicies centena milia passuum, etc.,

    Caes. B. G. 5, 13.—In sing., Verg. A. 10, 207; Mart. 8, 45; Stat. S. 4, 4, 43; Pers. 5, 6.—
    II.
    Subst.: centēna, ae, f. (sc. dignitas). = centurionatus, a dignity in the imperial court, Cod. Th. 10, 7, 1 al.—
    B.
    centēnum, i, n., a kind of grain, = secale (because it bears a hundredfold), Edict. Diocl. p. 27; cf. Isid. Orig. 17, 3, 12, and Plin. 18, 16, 40, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > centenum

  • 14 conterno

    con-terno, āvi, ātum, 1, v. a. [terni], to put three things together, to make threefold (late Lat.), Hyg. Lim. p. 191 Goes.—Hence, P. a.: conternans, ntis, three years old:

    vitula conternans,

    Hier. in Isa. 5, 15, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > conterno

  • 15 dividuus

    dīvĭdŭus, a, um, adj. [id.].
    I.
    Divisible:

    omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est,

    Cic. N. D. 3, 12, 29; id. Univ. 7, 19; Col. 12, praef. 8.—
    II.
    Divided, separated (mostly poet. and in postAug. prose):

    dividuom talentum faciam,

    Plaut. Rud. 5, 3, 53; cf. Ter. Ad. 2, 2, 33: munere, * Hor. Ep. 1, 17, 49:

    coma,

    Ov. Am. 1, 5, 10:

    aqua,

    id. F. 1, 292:

    equi amne,

    id. Am. 2, 488:

    luna,

    i. e. a half-moon, Plin. 2, 97, 99, § 215:

    arbores,

    with a parted trunk, id. 16, 30, 53, § 122:

    labor apium,

    Sen. Ep. 121 fin.:

    dividuum (me) tenent alter et alter amor,

    Ov. Am. 2, 10, 10.—
    B.
    In the later gramm.: dividuum nomen, quod a duobus vel amplioribus ad singulos habet relationem, vel ad plures in numeros pares distributos, ut uterque, alteruter, quisque, singuli, bini, terni, centeni, Prisc. p. 581 P.

    Lewis & Short latin dictionary > dividuus

  • 16 flagitium

    flāgĭtĭum, ii, n. [flagito; cf. Doed. Syn. 2, p. 143; Corss. Ausspr. 1, 398 sq.; orig., burning desire, heat of passion].
    I.
    Lit., an eager or furious demand, importunity, urgency (post-Aug. and rare; cf.

    flagitatio): Lentulus credebatur illa militiae flagitia primus aspernari,

    Tac. A. 1, 27:

    pro Plancina cum pudore et flagitio disseruit, matris preces obtendens,

    id. ib. 3, 17.—
    II.
    Transf.
    A.
    Esp., a shameful or disgraceful act done in the heat of passion; a burning shame, disgraceful thing (class.;

    syn.: scelus, nefas, facinus, maleficium, peccatum, delictum, crimen): quae (convivia) domesticis stupris flagitiisque flagrabunt,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; so,

    flagrantissima (with adulteria),

    Tac. A. 14, 51; cf.:

    stupra et adulteria et omne tale flagitium,

    Cic. de Sen. 12, 40; id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    domesticis vitiis atque flagitiis se inquinare,

    id. Tusc. 1, 30, 72; cf.:

    homo sceleribus flagitiisque contaminatissimus,

    id. Prov. Cons. 6, 14; and id. Rosc. Am. 9, 25:

    tantum sceleris et tantum flagitii admittere,

    id. Att. 10, 3:

    quae libido ab oculis, quod facinus a manibus umquam tuis, quod flagitium a toto corpore abfuit? etc.,

    id. Cat. 1, 6, 13; cf.:

    Q. Curius, flagitiis atque facinoribus coopertus,

    Sall. C. 23, 1;

    so with facinora,

    id. ib. 14, 2 Kritz. N. cr.:

    nihil facinoris, nihil flagitii praetermittere,

    Liv. 39, 13, 10; 39, 16, 1:

    tanta flagitia facere et dicere,

    Cic. Tusc. 4, 34, 73:

    in hoc flagitio versari ipsum videmus Jovem (corresp. to stuprum),

    id. ib. 4, 33, 70:

    in tot flagitia se ingurgitare,

    id. Pis. 18, 42.—
    B.
    In gen., any shameful or disgraceful act or thing (without the accessory idea of passion):

    petere honorem pro flagitio more fit,

    Plaut. Trin. 4, 3, 28:

    flagitium fiet, nisi dos dabitur virgini,

    id. ib. 3, 1, 11:

    cum loquimur terni, nihil flagitii dicimus: at cum bini, obscoenum est,

    Cic. Fam. 9, 22, 3:

    flagitium rei militaris admittere,

    id. Clu. 46, 128: flagiti principium est, nudare inter cives corpora, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 33, 70 (Trag. v. 426 ed. Vahl.):

    nonne id flagitium est, te aliis consilium dare, foris sapere, tibi non posse auxiliarier?

    is it not a shame? Ter. Heaut. 5, 1, 49:

    praeesse agro colendo flagitium putes,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    quantum flagitii commisisset (for which, shortly before: nihil turpius, quam, etc.),

    id. Brut. 61, 219; cf.:

    ita necesse fuit aut haec flagitia concipere animo aut susceptae philosophiae nomen amittere,

    disgraceful assertions, absurdities, id. N. D. 1, 24, 66.—Comically: Co. Fores hae fecerunt magnum flagitium modo. Ad. Quid id est flagitii? Crepuerunt clare, Plaut. Poen. 3, 2, 32.— Leg. t. t.: perfectum flagitium, a completed crime (opp. imperfectum), Paul. Sent. 5, 4, 14.—
    C.
    In vulg. lang., concr. like scelus, shame, disgrace, as a term of reproach, i. q. rascal, scoundrel:

    flagitium illud hominis!

    Plaut. Cas. 2, 1, 8; id. As. 2, 4, 67; id. Cas. 3, 2, 22; id. Men. 3, 2, 24; 5, 1, 9:

    ipsa quae sis stabulum flagitii,

    id. Truc. 2, 7, 31: etiam opprobras vim, flagiti flagrantia, burning shame, i. e. outrageous villain, id. Rud. 3, 4, 28:

    omnium flagitiorum atque facinorum circum se tamquam stipatorum catervas habebat,

    Sall. C. 14, 1.—
    D.
    (Causa pro effectu.) Shame, disgrace (rare but class.):

    id erat meum factum flagiti plenum et dedecoris,

    Cic. Att. 16, 7, 4; cf.:

    magnum dedecus et flagitium,

    id. Off. 3, 22, 86: qui non gloria movemini neque flagitio, Sall. Or. Licin. fin. (p. 236 ed. Gerl.):

    beatus qui pejus leto flagitium timet,

    Hor. C. 4, 9, 50:

    flagitio additis damnum,

    id. ib. 3, 5, 26:

    quia illa forma matrem familias flagitium sit si sequatur,

    Plaut. Merc. 2, 3, 71:

    facere damni mavolo, Quam obprobramentum aut flagitium muliebre inferri domo,

    id. ib. 2, 3, 85; id. Ep. 3, 4, 79:

    flagitium imperio demere,

    Liv. 25, 15, 19:

    consul moveri flagitio timoris fatendi,

    id. 42, 60, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > flagitium

  • 17 Interamnates

    intĕr-amnus, a, um, adj. [amnis], that is between two rivers (as an adj., late Lat.): terras interamnas (al. interamnanas) recepimus (viz. Mesopotamia), Lampr. Alex. Sev. 56:

    Nilus ad insulae faciem spatia amplectitur interamna,

    Sol. 32, 1.— Hence,
    II.
    Intĕramna, ae, f. (sc. urbs).
    A.
    The name of several Italian cities, Varr. L. L. 5, § 28.—Esp.
    1.
    A city of Umbria, surrounded by the river Nar, the birthplace of the historian Tacitus and of the emperor of the same name, now Terni, Cic. Mil. 17, 46; id. Att. 2, 1, 5; Tac. H. 3, 63, 2.—
    2.
    A city in Latium, on the Liris, now Teramo, Cic. Phil. 2, 41, 105; Liv. 26, 9, 3. — Also called Interamnĭum, ii, n., Flor. 3, 21, 27. —
    B.
    Derivv.
    1.
    Interamnas, ātis, adj., of or belonging to Interamna:

    ager,

    Liv. 10, 39, 1. — Subst.: Interam-nātes, ium, m., inhabitants of Interamna, Cic. Att. 4, 15, 5:

    Interamnates cognomine Nartes,

    Plin. 3, 14, 19 § 113.— Sing.:

    C. Causinius Schola, Interamnas,

    Cic. Mil. 17, 46. —
    2.
    Intĕramnānus, a, um, adj., of or belonging to Interamna, Inscr. ap. Don. 161, 3.—
    3.
    Intĕramnātus, a, um, the same:

    CIVITAS,

    Inscr. Orell. 3773.

    Lewis & Short latin dictionary > Interamnates

  • 18 Interamnatus

    intĕr-amnus, a, um, adj. [amnis], that is between two rivers (as an adj., late Lat.): terras interamnas (al. interamnanas) recepimus (viz. Mesopotamia), Lampr. Alex. Sev. 56:

    Nilus ad insulae faciem spatia amplectitur interamna,

    Sol. 32, 1.— Hence,
    II.
    Intĕramna, ae, f. (sc. urbs).
    A.
    The name of several Italian cities, Varr. L. L. 5, § 28.—Esp.
    1.
    A city of Umbria, surrounded by the river Nar, the birthplace of the historian Tacitus and of the emperor of the same name, now Terni, Cic. Mil. 17, 46; id. Att. 2, 1, 5; Tac. H. 3, 63, 2.—
    2.
    A city in Latium, on the Liris, now Teramo, Cic. Phil. 2, 41, 105; Liv. 26, 9, 3. — Also called Interamnĭum, ii, n., Flor. 3, 21, 27. —
    B.
    Derivv.
    1.
    Interamnas, ātis, adj., of or belonging to Interamna:

    ager,

    Liv. 10, 39, 1. — Subst.: Interam-nātes, ium, m., inhabitants of Interamna, Cic. Att. 4, 15, 5:

    Interamnates cognomine Nartes,

    Plin. 3, 14, 19 § 113.— Sing.:

    C. Causinius Schola, Interamnas,

    Cic. Mil. 17, 46. —
    2.
    Intĕramnānus, a, um, adj., of or belonging to Interamna, Inscr. ap. Don. 161, 3.—
    3.
    Intĕramnātus, a, um, the same:

    CIVITAS,

    Inscr. Orell. 3773.

    Lewis & Short latin dictionary > Interamnatus

  • 19 Interamnium

    intĕr-amnus, a, um, adj. [amnis], that is between two rivers (as an adj., late Lat.): terras interamnas (al. interamnanas) recepimus (viz. Mesopotamia), Lampr. Alex. Sev. 56:

    Nilus ad insulae faciem spatia amplectitur interamna,

    Sol. 32, 1.— Hence,
    II.
    Intĕramna, ae, f. (sc. urbs).
    A.
    The name of several Italian cities, Varr. L. L. 5, § 28.—Esp.
    1.
    A city of Umbria, surrounded by the river Nar, the birthplace of the historian Tacitus and of the emperor of the same name, now Terni, Cic. Mil. 17, 46; id. Att. 2, 1, 5; Tac. H. 3, 63, 2.—
    2.
    A city in Latium, on the Liris, now Teramo, Cic. Phil. 2, 41, 105; Liv. 26, 9, 3. — Also called Interamnĭum, ii, n., Flor. 3, 21, 27. —
    B.
    Derivv.
    1.
    Interamnas, ātis, adj., of or belonging to Interamna:

    ager,

    Liv. 10, 39, 1. — Subst.: Interam-nātes, ium, m., inhabitants of Interamna, Cic. Att. 4, 15, 5:

    Interamnates cognomine Nartes,

    Plin. 3, 14, 19 § 113.— Sing.:

    C. Causinius Schola, Interamnas,

    Cic. Mil. 17, 46. —
    2.
    Intĕramnānus, a, um, adj., of or belonging to Interamna, Inscr. ap. Don. 161, 3.—
    3.
    Intĕramnātus, a, um, the same:

    CIVITAS,

    Inscr. Orell. 3773.

    Lewis & Short latin dictionary > Interamnium

  • 20 interamnus

    intĕr-amnus, a, um, adj. [amnis], that is between two rivers (as an adj., late Lat.): terras interamnas (al. interamnanas) recepimus (viz. Mesopotamia), Lampr. Alex. Sev. 56:

    Nilus ad insulae faciem spatia amplectitur interamna,

    Sol. 32, 1.— Hence,
    II.
    Intĕramna, ae, f. (sc. urbs).
    A.
    The name of several Italian cities, Varr. L. L. 5, § 28.—Esp.
    1.
    A city of Umbria, surrounded by the river Nar, the birthplace of the historian Tacitus and of the emperor of the same name, now Terni, Cic. Mil. 17, 46; id. Att. 2, 1, 5; Tac. H. 3, 63, 2.—
    2.
    A city in Latium, on the Liris, now Teramo, Cic. Phil. 2, 41, 105; Liv. 26, 9, 3. — Also called Interamnĭum, ii, n., Flor. 3, 21, 27. —
    B.
    Derivv.
    1.
    Interamnas, ātis, adj., of or belonging to Interamna:

    ager,

    Liv. 10, 39, 1. — Subst.: Interam-nātes, ium, m., inhabitants of Interamna, Cic. Att. 4, 15, 5:

    Interamnates cognomine Nartes,

    Plin. 3, 14, 19 § 113.— Sing.:

    C. Causinius Schola, Interamnas,

    Cic. Mil. 17, 46. —
    2.
    Intĕramnānus, a, um, adj., of or belonging to Interamna, Inscr. ap. Don. 161, 3.—
    3.
    Intĕramnātus, a, um, the same:

    CIVITAS,

    Inscr. Orell. 3773.

    Lewis & Short latin dictionary > interamnus

См. также в других словарях:

  • terni — terni …   Dictionnaire des rimes

  • Terni — Vue est de la ville Administration Pay …   Wikipédia en Français

  • Terni — Escudo …   Wikipedia Español

  • Terni — Terni …   Deutsch Wikipedia

  • terni — terni, ie (tèr ni, nie) part. passé de ternir. Rendu terne. •   D où vient qu elle a l oeil trouble et le teint si terni ? C est que sur le calcul, dit on, de Cassini, Un astrolabe en main, elle a dans sa gouttière à suivre Jupiter passé la nuit… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Terni — Terni, Stadt in der päpstlichen Delegation Spoleto, an der Nera in einem fruchtbaren Thale, von wilden Gebirgen umgeben; Bisthum, Kathedrale, mehre andere Kirchen, 8 Klöster, Jesuitencollegium, Trümmern eines Amphitheaters, Sonnen u.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Terni — Terni, Kreishauptstadt in der ital. Provinz Perugia (Umbrien), 127 m ü. M. in fruchtbarer Ebene, auf ehemaligem Seeboden, am rechten Ufer der Nera, an den Eisenbahnlinien Rom Foligno Ancona und T. Sulmona, Sitz eines Bischofs, hat römische Ruinen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Terni — Terni, Stadt in der ital. Prov. Perugia, an der Nera, (1901) 30.641 E., königl. Waffenfabrik; Geburtsort des Geschichtschreibers Tacitus …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Terni — Terni. Zwischen zwei Armen der schäumenden Nera in einem wunderlieblichen Thale, wo sich das Wildmagische der Romantik mit den Idyllen der ausgebildetsten Agricultur und der tragischen Epopöe der zertrümmerten Vorwelt zu einem wahrhaft poetischen …   Damen Conversations Lexikon

  • Terni — Terni, bei den Alten Interamna, Geburtsort des Geschichtschreibers sowie des Kaisers Tacitus, Stadt an der Nera (Nar), in der heutigen Delegation Spoleto des Kirchenstaats, Bischofssitz, mit 9500 E., Wein und Olivenbau, großartigen Resten aus der …   Herders Conversations-Lexikon

  • terni — Terni, [tern]ie. part. Il a les significations de son verbe …   Dictionnaire de l'Académie française

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»